Σώμα, εξοικειώσου!

Γράφει η Aphrodite

Ξεσυνήθισα με τα χρόνια το «σαρκίον» του κάθε ανθρώπου. Το σωματότυπό του, το δέρμα του, το πώς είναι μέσα από τα ρούχα. Μια γυναίκα π.χ. με το ταγιεράκι της, ήταν τελικά ένα ταγιεράκι φορεμένο από κάποια, με κεφάλι, λίγο χέρια, λίγο πόδια. Δεν έβλεπα την Χριστίνα με τις φακίδες στην πλάτη και την πάντα όμορφη καμπύλη στους γοφούς. Το ίδιο και με άντρες. Εβλεπα ένα κοστούμι φορεμένο από κάποιον, με κεφάλι, λίγο χέρια, καθόλου πόδια. Δεν έβλεπα τον Γρηγόρη, με το σωσιβιάκι στη μέση και τους ακόμη γυμνασμένους μηρούς.

Κάθε σχήμα και μέγεθος, με το δυτικότροπο περιτύλιγμα, ένας συμπαθητικός μέσος όρος: όλοι «άοσμοι», «άχρωμοι», θαρρείς «αόρατοι». Ομως αν όλοι μας είμασταν όλη μέρα... Sex on Legs; Χμ, ευτυχώς έχουμε και δουλειές, ξεχνάμε το ελκυστικόν της ιστορίας και συγκεντρωνόμαστε. Διατηρώντας πάντως την κατάσταση «μη εξοικείωσης» με την ανθρώπινη υπόσταση.

Ετσι δε και πηγαίναμε για μπάνιο, καλό κομπλάρισμα! Με το που έβγαινε η επαγγελματικής ιδιότητας πανοπλία των ρούχων και μέναμε με μαγιώ, μου έπαιρνε πάντα λίγη ώρα για να είμαι άνετη. Κοίταζα ό,τιδήποτε εκτός από εκείνους. Και δεν είχε να κάνει με κοινωνική ντροπή («τι κοιτάς ρε Καραμήτρου;»), αλλά με προσωπική συστολή.

Γιατί κινούμενη ώρες ατελείωτες ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους κάθε μέρα, συνεργαζόμενη & συγχρωτιζόμενη μαζί τους, είχα ξεχάσει πώς είναι το σώμα μας, αυτό με το οποίο γεννηθήκαμε και είναι πάντα όμορφο. Το όχημα της ψυχής μας. Το ναό της. Και το ότι η κάθε ψυχή που σέβεται τον εαυτό της δεν κοντοστέκεται στο περιτύλιγμα, το σκίζει, το πετάει και βουτάει στο δώρο με τα μούτρα!

Το ίδιο και με τις φίλες. Τι πιο ήμερο από ένα σώμα σαν το δικό σου; Η με τους φίλους. Λίγο αντίθετο στρατόπεδο, να κλέψουμε και μυστικά. Ομως μήνες ολόκληρους στη φιλία μας χωρίς την εξοικείωση με την γύμνια τους (όχι απόλυτη, το μαγιώ ήταν το τελευταίο σύνορο και δεν έπεφτε), άμα τη εμφανίσει στην παραλία, σεμνά τα μάτια στην άμμο κτλ... Σε λίγο βέβαια, συνήθιζα τα σχεδόν γυμνά κορμιά και την κίνησή τους, την χάρη τους, τις καλο- ή κακο-σουλούπωτες λεπτομέρειες της φτιάξης τους, κι όλα καλά.

Με την οικογένεια φυσικά είναι εξ’ορισμού εντάξει, μια που ακόμη κι αν δεν τους ζεις σε καθημερινή βάση, η τριβή μαζί τους αρκεί. Χωρίς να τους παρατηρείς, γνωρίζεις το σώμα τους απ’έξω κι ανακατωτά, μέχρι αστείας λεπτομέρειας. Και είστε όλοι μαζί σαν τεράστιο puzzle, με τα στραβά δάχτυλα των ποδιών να ταιριάζουν και στο template του μπαμπά και στου γυιού, τα μακρυά πόδια να ταιριάζουν σε γιαγιά, μαμά και μία κόρη - αλλά όχι στις άλλες δύο κτλ.

Εντάξει, στα ερωτικά δεν τίθεται θέμα, εκεί το σώμα του άλλου, η εξερεύνηση και η εξοικείωση είναι αυτοσκοπός! Από κει και πάνω χτίζεις το «εμείς», ρίχνεις πλάκα και ορόφους συνεχώς. Οταν βέβαια φτάνει η στιγμή της απόλυτης εξημέρωσης και συνηθίσματος του άλλου κορμιού, σταματούν οι όροφοι. Αρχίζει και η επίπλωση, διότι σε ένα γιαπί, μπάζει...

Οπότε τελικά, μετά από χρόνια παρέας με έξω «πανοπλίες» (όλο και πιο σοφιστικέ και ντηζαϊνάτων), το μάτι μου εξακολουθεί να έχει ξεσυνηθίσει την ουσία: τον σάρκινο μανδύα. Σφρίγος & χαλαρότητα. Γράμμωση & παχάκια. Λάμψη & κυτταρίτιδα. Ουλές που δείχνουν δύναμη («το πέρασα κι αυτό»). Ζάρες που δείχνουν φθορά («εγώ είμαι αυτός;»). Ελιές, λιπώματα, σπυράκια...
Με το internet δε, κοντεύω να ξεχάσω και τις οσμές των άλλων ανθρώπων, ευχάριστες (ξεσηκωτικές, «σού’ρχομαι!») αλλά και δυσάρεστες («ας του πει κάποιος για το Rexona!»). Σχεδόν δεν προσέχω τους γύρω μου, ένα απλό background στη δουλειά που κάνω εκείνη την ώρα. Ποιούς; Τους συνανθρώπους μου, τα τόσα ζωντανά μοντέλα του Bosch αλλά και του Botticelli, ανθρώπους σαν τσαλακωμένα ρούχα ή σαν σιδερωμένη ξαστεριά, έργα τέχνης όλοι!...

Είναι σαφώς πιο εύκολο / εύπεπτο, να χαζεύουμε τα αισθητικώς 10-άρια καρμπόν που μας βομβαρδίζουν από παντού. Σώματα βολικά στο μάτι, χωρίς εξωγκώματα / λακκούβες, σα να τα έχει περάσει live αερογράφος. Οι κοψιές του Rubens δεν θα είχαν καμμία τύχη, μόνο θα έκρυβαν τα πάντα τους. Οπως κρυμμένοι τελικά με του κόσμου τους «επιδέσμους», είμαστε όλοι, όταν το μυαλό βλέπει μόνον ψεγάδια. Ενώ όταν το μυαλό εγκρίνει, μέχρι πάμε στο άλλο άκρο, της υπερέκθεσης («Yo! Δοξάστε με!»). Και στο ενδιάμεσο, το πάλεμα... Που δεν παλεύεται ώρες-ώρες το ρημάδι! («πεινάω, μ’ακούς;»)

Πάλη να το φέρουμε στο «ιδεώδες» καλούπι. Αντί να γιορτάζουμε την διαφορετικότητά μας, όλα αυτά που μας κάνουν ανθρώπους / ανθρώπινους, τις ατέλειες μαζί με τα ωραία μας σημεία. Αποζητάμε την ομοιομορφία, γράφοντας κανονικά την ιδιομορφία, που εμπνέει τις ευαίσθητες, τις μέσα-μέσα χορδές μας. Τα μοναδικά μας, τα κατάδικά μας, τα ερωτεύσιμά μας...

Μόνον στην παραλία αφηνόμαστε επιτέλους να έρθουμε στα... συγκαλά μας, στα μέτρα του φυσιολογικού. Να συνηθίσουμε ξανά τους ατελείς συνανθρώπους, να χορτάσουμε ποικιλία κατασκευών, χαρακτηριστικών και κινήσεων. Εκεί που δεν μπορείς να κρύψεις και πολλά (εκτός αν κάνεις μπάνιο με ολόσωμο σκάφανδρο), ούτε καν με ύφος («κοιτάξτε με, γυαλίζω από λάδι, είμαι κορμάρα») ή συμπεριφορά («και πολύ ρακέτα, είμαι παιχταράς εγώ!»)

Προσωπικά έχω διαλέξει πλέον ν’αρχίζω τα καλοκαίρια την «επανένταξη» στην «εξοικίωση», από τον κορμό. Για την ακρίβεια, από την κοιλιά και λίγο πιο πάνω/ λίγο πιο κάτω. Περίγραμμα, όγκο, σχήμα. Το πιο διαφορετικό σημείο από άνθρωπο σε άνθρωπο (εκτός από το... προφανές!), ακόμη και στο ίδιο φύλο, που ορίζει το ανδρικό & το γυναικείο σώμα: μήλο vs κλεψύδρα. Τα χέρια μπορεί να ξεγελάσουν, τα πόδια επίσης (οκ, παράγων «τρίχα» στην άκρη). Η κοιλιά όμως, με τα παρελκόμενά της, αφαλό, γοφούς, μέση, εκπέμπει σαφή ιδέα για τον ιδιοκτήτη.

Βλέπω τις όμορφες, σατινένιες κοιλίτσες των μωρών, ροζ κι αθώες, μπαλλίτσες πεταχτές. Τα πιο μεγάλα παιδάκια που αρχίζει να φεύγει το παχάκι (ή αντίθετα, στην Ελλάδα μας, να παρα-έρχεται!). Την... καγκουροεφηβεία με σαφή γυναικεία, καμπυλωτή, κυρτή κοιλιά απέναντι σε ανδρική, παραλληλόγραμμη, κοίλη... Κι ύστερα τους φρέσκους ενήλικες σε πλήρη ανάπτυξη, με μια κοιλιά που είναι εύγλωττη από μακρυά: μπακλαβαδωτή ή με σωσίβια, ζαρωμένη ή πεταχτή, ολοστρόγγυλη ή λιπόσαρκη, ταλαιπωρημένη από γέννα ή κρατημένη (με ζόρι;) στην ισχνάδα της, να δείχνει μέση ή να ξεχειλίζει... Και στους ακόμη μεγαλύτερους, σάκο του Αι-Βασίλη σε ένα σώμα κατά τα άλλα λεπτό. Η μεστό trademark που του λείπει πέπλο με φλουριά, κλαρίνο και τουμπερλέκι...

Κι έτσι έρχομαι στα συγκαλά μου. Και θυμάμαι πως ΟΛΟΙ οι άνθρωποι είναι για ν’αγαπιούνται. Από μέσα προς τα έξω. Κι όχι ανάποδα.

Μα κι ο κύριος με την άσπρη, κατσαρή τρίχα, τη νερένια κοιλιά πάνω από το κόκκινο μαγιώ-βρακί, την καδένα, και τα χέρια που σα να έχουν κοντύνει (αγκώνες πάνω από τη μέση); Αξιαγάπητος! Μπορεί να είναι ο δάσκαλος-λειτουργός κι όχι ο δημόσιος υπάλληλος. Ο γείτονας που λατρεύω να μισώ. Ο δωρητής οργάνων που θα σώσει ζωές.

Μα κι η κυρία με το στήθος-αντίσκηνο, άδειο στο στέρνο, να ξεχειλίζει πιο κάτω, δεξιά & αριστερά στην κοιλιά-βαρελάκι, μ’ολόσωμο μαγιώ-κορσέ (μουστάκι προαιρετικό); Φυσικά είναι για ν’αγαπιέται! Μπορεί να είναι η κυρία στην τράπεζα που εξυπηρετεί –από βίτσιο- με χαμόγελο. Η μανάβισσα στη λαϊκή που και μπαγιάτικα, τα πουλάει και τ’ακούει. Η γιαγιά που λέει ακόμη παραμύθια με ήρωες και διαπλάθει χαρακτήρες.


Βλέπετε, δεν μιλώ για «νιάτα» (κάθε ηλικίας εδώ), τα εκ φύσεως αξιολάτρευτα! Εκεί δεν χρειάζεται εξοικείωση, αφού ρέει αβίαστα θαυμασμός. Μιλώ για καταστάσεις που «κλωτσάνε», που κολλάμε στο απ’έξω. Εκείνο το «τι άσχημο θέαμα είναι τούτο!».

Δεν μιλώ επίσης για το τσίρκο των... κακοχυμένων λουκουμάδων. Ούτε για αισθητικά πρότυπα (Μπιάφρας), τρόπο ζωής που διαμορφώνει σώμα (όποιος ξημεροβραδιάζεται στα γυμναστήρια, τραβάει τα βλέμματα. Οποιος όμως στα νοσοκομεία, δεν τραβάει κανένα βλέμμα...). Ούτε ακόμη για άχρηστους πανικούς του στυλ «πρέπει να μαυρίσω/ πού να κρύψω τις κραιπάλες του χειμώνα».

Μιλώ για τα σώματα, τα κορμιά μας, που πάλλονται. Που σφύζουν από ζωή. Και μας εμ-περιέχουν. Η αρσενική μας μπάκα κάποια στιγμή θα μας προλάβει, έστω και διακριτικά. Αλλά οι πλάτες που σηκώνουν το βάρος του κόσμου πάνω τους, είναι εκεί. Το σώμα μας θα στερέψει κάποια στιγμή από τους θηλυκούς χυμούς του. Αλλά η κοιλιά που γαλούχησε ζωή, είναι εκεί. Ολα μας είναι εκεί. Χτυπημένα, λακουβιασμένα, πεσμένα, αλλά δικά μας, αυτά με τα οποία εξακολουθούμε να προσφέρουμε και να αγαπάμε...


Την επόμενη λοιπόν φορά στην «εξοικείωση» με τα κορμιά μας, μην σταθείτε στα «Μπλιάαααξ!». Βρείτε τα «Γιαμμμ!». Ολοι μας έχουμε από δαύτα. Και μη μου στεναχωρήσετε κά’να σώμα, γλυπτό ή... κακοσούσουμο, κρίμα είναι...

Μη μου τις κοιλίτσες τάραττε!