Δευτέρα, Μαΐου 23, 2016

Όταν χτυπάει ο κεραυνός


Ο μεγάλος άγγλος συγγραφέας Τζων Φάουλς, εραστής της παλαιάς και της νέας Ελλάδας, είχε κάποτε γράψει πως η ζωή του ανθρώπου ορίζεται από τρεις παράγοντες. Τους είχε ονομάσει στα αγγλικά με ελληνικά ονόματα: sideros, keravnos, elefteria.

O «σίδηρος» είναι η αναγκαιότητα στη οποία υπαγόμαστε. Ο χρόνος, η φθορά, τα όρια του κορμιού και του πνεύματος, ο θάνατος. Όταν επαναστατούμε ενάντια στην σιδερένια νομοτέλεια, τότε κινούμαστε προς την «ελευθερία». Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Γράφει: «για μας τους ανθρώπους, ο σίδηρος είναι στην σκιά – η ελευθερία στο φως».

Και ο «κεραυνός»; Είναι το τυχαίο, το απρόβλεπτο, αυτό που ξεπερνάει τους νόμους της αναγκαιότητας αλλά και των πιθανοτήτων. Αυτό που εμφανίζεται στο κέρδος του τζακ ποτ, ή στο τροχαίο ατύχημα, στον σεισμό, ή τον αιφνίδιο θάνατο. Μπορούμε πολλά να προβλέψουμε με βάση τη γνώση και την πείρα μας – αλλά ξαφνικά κάτι απροσδόκητο ανατρέπει τα πάντα.

Γιατί τα γράφω αυτά; Από αμηχανία. Γιατί προχθές, ακριβώς δίπλα μου, χτύπησε ο κεραυνός και με έχει αφήσει άφωνο. Κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο με το κεφάλι εντελώς άδειο. Όποιο θέμα κι αν σκεφθώ να σχολιάσω, μου φαίνεται ανύπαρκτο. 

Ζούμε – και ευτυχώς – σαν να μην υπήρχε ο κεραυνός. Ξυπνάμε το πρωί και καταστρώνουμε τα σχέδιά μας για την μέρα, σαν να ήταν δεδομένο πως όλα θα κυλήσουν ομαλά. Παίρνουμε το καράβι – σαν τους επιβάτες του Τιτανικού – και σχεδιάζουμε τι θα κάνουμε μόλις φτάσουμε. Χωρίς να σκεφτούμε πως είναι ενδεχόμενο να μην φτάσουμε ποτέ.

Κι όταν δίπλα μας χτυπήσει ο κεραυνός, όταν μας αγγίξει η μυρωδιά του καμένου, η αίσθηση του τίποτα – τότε μουδιάζουμε και αδειάζουμε. Τι να γράψω τώρα για την κυβέρνηση, τα διαπλεκόμενα, τις ταυτότητες; Όλη η επικαιρότητα, όλο το Δελτίο των Οκτώ περνάει μπροστά στα μάτια μου σαν παραλήρημα παρανοϊκού.

Ζούμε την ζωή μας πάνω σε μία λεπτή κρούστα πάγου. Κάθε τόσο σπάει και κάποιοι χάνονται. Μακάριοι όσοι πιστεύουν ότι κάτω από τον πάγο είναι ο Παράδεισος. Αλλά ακόμα κι αυτοί βουβαίνονται, όταν χτυπάει ο κεραυνός.


Υ. Γ. Ξέθαψα αυτό το κείμενο του 2000 γιατί προχθές, πολύ στενή φίλη μας, μόλις και επέζησε από απίθανο δύστύχημα. Είναι πολυτραυματίας, υφίσταται αλλεπάληλες επεμβάσεις και θα χρειασθεί μήνες για να συνέλθει - όσο συνέλθει. Στην φωτογραφία βλέπετε τον τόπο του δυστυχήματος. Το ταξί  ντεραπάρησε, έριξε τον στύλο, ανετράπη, καβάλησε το διαχωριστικό ξυλώνοντας τα φυτά και προσγειώθηκε επάνω στη μηχανή. Αμέριμνη, επάνω στη μηχανή, ήταν η φίλη μας...

64 σχόλια:

  1. Νίκο, καλή ανάρρωση στη φίλη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για τις ευχές - ελπίζω ότι θα πάει καλά. Έχει γερή κράση και είναι πολύ γυμνασμένη.

      Το νόημα της ανάρτησης είναι να θυμηθούμε ανάλογες στιγμές όταν ο κεραυνός χτύπησε (εμάς ή δίπλα μας) και να αναλογιστούμε αυτόν τον άπιαστο παράγοντα τύχη - που τον θυμόμαστε μόνον όταν στοιχηματίζουμε...

      Διαγραφή
  2. Αυτές οι στιγμές είναι ιερές και ίσως πολλοί φοβούνται να εκτεθούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Περαστικά στην κοπέλα. Υπάρχει ένας εμπειρικός νόμος στη ζωή, το κακό πάντα συμβαίνει τη στιγμή που δεν το μελετάς και μάλιστα λίγο πριν εμφανιστεί υπάρχει θολούρα στο μυαλό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η περί ης λόγος νέα είναι πεπειραμένη μηχανόβια (20 χρόνια) και πολύ προσεκτική (άλλωστε το ότι επέζησε οφείλεται στο ότι φορούσε πλήρη εξάρτηση - όχι μόνο κράνος). Είτε υπήρχε είτε όχι θολούρα στο μυαλό - το ταξί της ήρθε ουρανοκατέβατο και δεν είχε δυνατότητα αντίδρασης.

      Διαγραφή
  4. Για την ιστορία: H δεύτερη κατά σειρά δημοσίευση του κείμενου τον Ιούνη του 2006 στο doncat, συνοδευόταν με μια από τις "εκφραστικότερες" και πλέον εύγλωττες - κατά την γνώμη μου τουλάχιστον - φωτογραφίες που έχουν χρησιμοποιηθεί από τον οικοδεσπότη, εδώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, γιατί ο πρώτος κεραυνός ήταν η διάγνωση ενός επιθετικού καρκίνου στην εικονιζόμενη πολυαγαπημένη μας Αλεξάνδρα, αδελφή της συζύγου μου. Την είχα φωτογραφήσει σε ανύποπτο χρόνο με τον γιο της (τώρα ώριμο άνδρα) και είχα μοντάρει τρεις φάσεις.

      Διαγραφή
  5. Στη μια σταλιά πόλη που ζω να ξέρατε πόσες φορές την έχει χτυπήσει αυτός ο κεραυνός ... Μικρή πόλη της ενδοχώρας που δίπλα της όμως έχει διάσημους παράλιους νυχτερινούς προορισμούς . Αυτό σε συνδυασμό με την μεγάλη αδυναμία του ντόπιου πληθυσμού αλλά και των επισκεπτών στο αλκοόλ οδηγεί σε πολλά και απίστευτα χτυπήματα.
    Η πόλη έχει μαυροφορεθεί δυσανάλογα του μεγέθους της πολλές φορές θρηνώντας κυρίως νέους ανθρώπους.
    Φυσικά τα αίτια για τα τροχαία πολλά και όχι μόνο το αλκοόλ μα εκείνο είναι μάστιγα .
    Και φυσικά τέτοιοι κεραυνοί δεν είναι μόνο τροχαία..
    Τι να πρωτοθυμηθώ... Θλίψη.

    Κάποτε ένα πρωινό κι αφού είχα χάσει την αγαπημένη μου φίλη από «κεραυνό» εντός 2 μηνών έγραφα :
    «Όταν όλα μοιάζουν δεδομένα
    Η ανατροπή δεν αργεί να φανεί»

    Αλλά πάντα η ζωή θα έχει διπλή τουλάχιστον ανάγνωση .
    Καλή ανάρρωση στην άτυχη τυχερή φίλη σας .
    Να κρατηθεί στο τυχερή.

    -Πως σου το πε ο Ταχτσής σε κείνη τη συνέντευξη περιγράφοντας πως μπήκε το βιβλίο στη ζωή του. « Είμαστε και λίγο τύχη….»
    Στη γειτονιά του λέει είχε μια φουρνάρισσα που του χάριζε βιβλία. Έτσι ξεκίνησε να διαβάζει ως παιδί.
    Κάπως έτσι στα πε θαρρώ .Και μας χάρισε ότι μας χάρισε ...-

    Την καλημέρα μου σ΄όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μιλάτε συναισθηματικά- λογικό- οπότε ας αντιστρέψουμε λίγο τους ρόλους να μιλήσω εγώ "λογικά":
    Δεν είναι ο παράγοντας "τύχη". Κάνετε ένα λογικό άλμα συγκρίνοντας ΤΑΞΙ με κεραυνό.
    Το θέμα είναι :
    ΓΙΑΤΙ;
    "Γιατί το ταξί ντεραπάρησε, έριξε τον στύλο, ανετράπη, καβάλησε το διαχωριστικό ξυλώνοντας τα φυτά και προσγειώθηκε επάνω στη μηχανή;"
    Στην χώρα μας η ζωή (και) στους δρόμους είναι πολύ φτηνή.
    Για αυτό και συνεχίζουμε να χάνου,με μία κωμόπολη κάθε χρόνο από τα οδικά ατυχήματα.
    Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ανυπαρξία ποινικής τιμωρίας.
    Σκοτώνεις άνθρωπο -το παιδί κάποιου ας πούμε- και την άλλη μέρα κυκλοφορείς ελεύθερος, είτε είχες δεκαετίας λάστιχα είτε όχι, είτε είχες φρένα είτε όχι, είτε είχες ποιεί τον αγλέορά είτε όχι.
    Θεωρείτε "ατύχημα" - ενώ σε άλλες χώρες όχι.
    Το ερώτημα είναι τυχαία πέρασε ο ταρίφας, στο αντίθετο ρεύμα και αν αυτός "ναι" πόσοι άλλοι όχι;
    ---
    Όσο για τους ταξιτζήδες (γενικά) … no comment

    ---
    Υ.Γ.
    Περαστικά και σιδερένια.

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ D. σωστά θέτεις το θέμα της οδικής ασφάλειας στην Ελλάδα όπου τα θανατηφόρα ατυχήματα αυξάνονται (ενώ παντού αλλού μειώνονται). Δεν είναι μόνο η ανυπαρξία ποινών - είναι και η ανυπαρξία ελέγχου. Κυκλοφορούν αυτοκίνητα με φαλακρά λάστιχα, παράνομα φανάρια, υπερβολικά καυσαέρια. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι τα φορτηγά. Εισάγονται σχεδόν όλα μεταχειρισμένα με εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα στο κοντέρ και κάνουν άλλα τόσα στην Ελλάδα χωρίς κανένα έλεγχο. Κι όπως και για τους ταξιτζήδες, αν διαμαρτυρηθείς - σου λένε "άστονε - επαγγελματίας είναι ο άνθρωπος". Επαγγελματίας δολοφόνος...

      Διαγραφή
    2. κι ανάμεσα οι καθαρώς αυτοκτονικοί "ντελιβεράδες"
      Πολλες φορες κρυφά τους "σταυρώνω" πίσω απο το παρμπρίζ...
      Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να τους βοηθήσει κανείς...

      Διαγραφή
    3. Nα διαμαρτυρηθείς που; Ένα και ένα κάνουν δύο, φτιάχνεις δρόμους, μου δίνεις την οικονομική δυνατότητα να μπορώ να συντηρώ το αυτοκίνητό μου και θέτεις κανόνες που εφαρμόζονται απαρέγκλιτα και παραδειγματικά

      Διαγραφή
    4. "Δεν είναι μόνο η ανυπαρξία ποινών - είναι και η ανυπαρξία ελέγχου."
      Ακόμα χειρότερα:
      "Δεν είναι μόνο η ανυπαρξία ποινών - και η ανυπαρξία ελέγχου."
      Είναι θέμα παιδείας.
      Κλισέ;
      Κλισέ, αλλά αλήθεια.

      ______________________________________________________________

      Ένα μικρό παράδειγμα και ένα Quiz:
      -------------------------------------------------------------------------------------------------------
      Πριν καμιά δεκαετία περίπου "μερσεντάκιας" με αμάξι αξίας 50.000 Ευρώ πάει στον "λαστιχά" και του λέει:
      Θέλω να μου βάλεις λάστιχα ίσα -ίσα για να βγάλω το ταξίδι (Γερμανία) θα τα αλλάξω πάλι εκεί - γιατί είναι φτηνότερα.
      Ο "μερσενάκιας" γυρίζει από το ταξίδι με ένα πρόστιμο για φθαρμένα (επικίνδυνα) λάστιχα.
      ---------------------------------
      Ερώτηση Κρίσεως:
      --------------------------------
      Α) Τον "εντόπισαν" οι Έλληνες τροχονόμοι κατά την διάρκεια του ταξιδιού;
      Β) Τον " εντόπισαν " οι Γερμανοί τροχονόμοι κατά την διάρκεια του ταξιδιού;
      Γ) Τον " εντόπισαν " οι Έλληνες συνοριοφύλακες;
      Δ) Τον " εντόπισαν " οι Γερμανοί συνοριοφύλακες;
      Ε) Άλλο
      ΣΤ) Δεν ξέρω - δεν απαντώ.

      Με αγάπη
      D.

      Διαγραφή
    5. @Anonymous
      Η απάντηση είναι είτε το Β είτε το Γ αλλά ακόμα και στην εποχή μας αυτοκίνητο αξίας 50.000 ευρώ δεν είναι υπερβολικά ακριβό...

      Διαγραφή
    6. @Nikos Dimou
      2016-05-23 13:55:12+00:00

      > στην Ελλάδα τα θανατηφόρα ατυχήματα αυξάνονται (ενώ παντού αλλού μειώνονται).

      Κι όμως έχουν μειωθεί εντυπωσιακά την τελευταία δεκαπενταετία, όπως άλλωστε και όλοι οι υπόλοιποι δείκτες.

      Το 2014 είχαμε:

      ·50% των τροχαίων του 2000·
      ·40% των νεκρών του 2000·
      ·25% των βαριά τραυματισμένων του 2000.

      Στην Ευρώπη η μείωση είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή. Ο κεραυνός χτυπά αραιότερα.

      Διαγραφή
    7. Ναι, αλλά από ότι διάβασα, το 2015 αυξήθηκαν για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Είμαι βέβαιος πως θα ξετρυπώσεις τα νούμερα.

      Διαγραφή
    8. @Nikos Dimou
      2016-05-23 17:56:49+00:00

      > το 2015 αυξήθηκαν για πρώτη φορά μετά από χρόνια.

      Αυτό είναι ακριβές, αλλά δεν θεμελιώνει ανατροπή της καθοδικής τάσης. Και τα έτη 2004 και 2007 είχαμε —πρόσκαιρη, ευτυχώς— αύξηση των νεκρών.

      Διαγραφή
    9. Απάντηση:
      Λυπάμαι χάσατε.
      Η σωστή απάντηση είναι το Ε.
      --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
      Ο "μερσεντάκιας" με τα παλιά λάστιχα - έκανε όλο το ταξίδι μέχρι την Γερμανία χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς.
      Αποκομμένος καθώς ήταν πάρκαρε την μερσεντές έξω από το σπίτι του και έπεσε ξερός για ύπνο.
      Την άλλη μέρα ξύπνησε ευδιάθετος.
      Παρατήρησε από το παράθυρο του το χιονισμένο τοπίο και χαμογέλασε.
      Το χαμόγελό του όμως πάγωσε μόλις έμαθε ότι ενώ αυτός κοιμόταν τον ύπνο του "δικαίου" είχε φάει πρόστιμο για φθαρμένα - επικίνδυνα λάστιχα.
      Τον είχε καταγγείλει ο γείτονας (ΚΑΙ φίλος του) Γερμανός που τα είχε παρατηρήσει.
      Η αιτιολογία του Γερμανού γείτονα απλή - και χωρίς ίχνος κακεντρέχειας:
      "Σε αυτόν τον δρόμο περνάνε τα παιδία μου, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς."

      D.

      Υ.Γ:
      Δεν ξέρω εάν τα 50 χιλιάρικα είναι πολλά ή λίγα, εκείνο που ξέρω είναι ότι την δεκαετία του 1990 είχα αγοράσει BMV δεκαετίας με ελάχιστά χιλιόμετρα και 2.300 κυβικών με… 3000 μάρκα.

      Το αμάξι πάντως άργησε "λίγο" να έρθει - αιτία;

      Μια τσάντα… μπανανόφλουδες που πετάχτηκε(!!) από το παράθυρο της εν κινήσει BMV στην … Autobahn!

      Οπότε να και άλλο ένα Quiz:
      Γιατί άργησε ο "Μεταφορέας";

      Α) Τον πιάσανε και του βάλανε πρόστιμο/φυλακή;
      Β) Είχε κίνηση στο δρόμο;
      Γ)Τράκαρε κάπου;
      Δ)Χάλασε το αμάξι;
      Ε) Αλλό

      ΣΤ) Δεν ξέρω - δεν απαντώ.


      Με αγάπη
      D.

      Διαγραφή
    10. Απάντηση:

      Περίμενα να έρθουν κατά τις 11 το βράδυ.
      Η ώρα πήγε 12,1,2,3…
      Άρχισα να ανησυχώ πραγματικά.
      Λες να τράκαραν πουθενά, σκεφτικά…
      Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα.
      Κατά τις 7 το πρωί και ενώ είχε πλέον ξημερώσει χτυπάει το κουδούνι.
      Ο "μεταφορέας" σε άθλια κατάσταση, αναμαλλιασμένος με λερωμένα ρούχα, φοβισμένος και γενικά πολύ ταλαιπωρημένος.
      -Τι έγινε ρωτάω, τράκαρες;
      -Άστα μην τα ρωτάς μου λέει αυτός και μου αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:
      "Στο δρόμο για τον γυρισμό και ενώ διασχίζαμε την autobahn είχα πάρει κάτι μπανάνες. 'Oταν τις έφαγα, έβαλα τις μπανανόφλουδες μέσα σε μια τσάντα, άνοιξα το παράθυρο και τις πέταξα έξω.
      -Και τι έγινε μετά σε σταμάτησαν, ρώτησα εγώ γεμάτος περιέργεια;
      -Όχι, μου λέει αυτός, αλλά μάλλον είχαν κάμερες και όταν έφτασα στα σύνορα για να βγω από την Γερμανία μου είπαν: Στο τάδε χιλιόμετρο (περίπου 200 χιλιόμετρα πριν από τα σύνορα) έχεις πετάξει μία τα τσάντα με μπανανόφλουδες ή γυρίζεις και τις μαζεύεις ή 3000 μάρκα πρόστιμο!
      -Και τι έκανες, ρωτάω εγώ γύρισες;
      -Ναι τι να έκανα; Και να μην τις βρίσκω…. έψαχνα στα χωράφια τρεις ώρες...
      -Καλά να πάθεις, να σου γίνει μάθημα, του είπα εγώ.

      Από τότε και όσο θυμάμαι τον "μεταφορέα" στο αμάξι μέσα ήταν σκουπιδότοπος, στο σπίτι του ακόμα χειρότερα, αλλά έξω από το αυτοκίνητο δεν ξαναπέταξε ούτε χαρτάκι.
      -----
      Έτσι κάνουν στα σοβαρά κράτη που δεν τους νοιάζει μόνο να εισπράξουν τα πρόστιμα…

      D.

      Διαγραφή
    11. Όχι μόνο αυτό αλλά πόσοι Δυτικοί πετάνε τα σκουπίδια τους χύμα; Ένα από τα παρελκόμενα της κρίσης στην Ελλάδα είναι ότι η Αστυνομία κόβει λιγότερες κλίσεις συγκρτικά με πριν τη κρίση...

      Διαγραφή
  7. Συμβαίνει, κάποτε, ο κεραυνός να χτυπάει μία φορά και να διαρκεί για όσο ζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Περάσαμε με το ποδήλατο αδιαφορώντας το σταυροδρόμι και ερχόταν ένα μαύρο κάρο ευτυχώς που φρέναρε. Άλλοτε φρενάραμε ελάχιστα ευτυχώς το γλίστρος της διπλής γραμμής. Κι όταν καμιά φορά στο σχολείο οι παλάμες πατήσουν στα δύο θρανία, θα μας σπρώξουν, δε θα μας σπρώξουν; θα μας σπρώξουν. Ποιοι; Μα, τα κομματόσκυλα, εκείνοι που κρατούν την κοινωνία ναα, έτσι, στη φούχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η ζωή μου είναι αυτή και η επόμενη στιγμή. Ο νους μου ξέρει και έχει ξεκαθαρισμένα τα πιθανά ανοίγματα της ζωής στις δυνατότητες και αποφεύγει να πιστεύει ότι το χειρότερο ενδεχόμενο δεν έχει την πιθανότητα του. Άλλο το να με κατακλύσει ένας πανικός που ούτε να τον φωνάξω θα μπορώ. Τότε θα είναι ως να διαβάζω τον Viennezo περί Αριστεράς και ευρωτυριμοκομείου. Τι να κάνω. Έκλεισα το ηλεκτρονικό μήνυμα και βλέπω άλλα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Keravnos πράγματι.
    Καλή ανάρρωση στη φίλη σας. Οι ελλαδίτες γιατροί δεν είναι, κατά κανόνα, κακοί, θα την βοηθήσουν και θα ενδιαφερθούν. Ιδίως αν δούνε νέο άνθρωπο βοηθάν πολύ.
    Τέτοια ατυχήματα έχω δει πολλά στην Ευρώπη. Δεν είναι καλύτερα εκεί τα πράγματα, παρά τους καλύτερους δρόμους και την επιτήρηση.
    Θεωρώ τον μέσο ελλαδίτη οδηγό καλύτερο από τον μέσο ευρωπαίο οδηγό. Το χάος που υπάρχει στην χώρα σας τον κάνει πιο ευέλικτο.
    Για το ταξί μην είστε απόλυτα σίγουρος. Δεν μπορείτε να ξέρετε τι συνέβη, τι πετάχτηκε από δεξιά, τι λάστιχο έσκασε, τι υπήρχε στο οδόστρωμα.

    Πάμε στον sideros. Ποια η σχέση σας με το στοίχημα κ. Δήμου; Όχι τα στοιχήματα με τα λεφτά. Τα άλλα τα στοιχήματα, τα σοβαρά, χωρίς λεφτά. Περιμένω με ανυπομονησία την απάντησή σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν έχεις περάσει τα 80, κάθε κίνηση που κάνεις είναι ένα στοίχημα. Στοίχημα με τις δυνάμεις που σου μένουν, στοίχημα με το παρελθόν σου (τρέμεις την κρίση: "α, γέρασε πια...") στοίχημα με τη ζωή...

      Διαγραφή
    2. Αυτό που γράφετε είναι απόλυτα σωστό αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι στο χέρι μας να γεράσουμε όμορφα, εννοώ να λειτουργεί ο εγκέφαλος μας ικανοποιητικά και αν γυμναζόμαστε θα ισχύει το ίδιο και για το σώμα μας.

      Διαγραφή
  12. Πρώτα από όλα περαστικά στη φίλη σας, αν και ορθολογιστής φοβάμαι ότι έχω καταναλώσει όση τύχη μου αναλογεί... Έχω γλυτώσει στο τσακ πολλά θανατηφόρα ατυχήματα όπως πριν από πολλά χρόνια που είχα κάνει ένα ταξίδι με το τραίνο και την επόμενη μέρα είχε ατύχημα, αν ήμουνα θα είχα πεθάνει μιας και στο πρώτο βαγόνι ήταν οι θέσεις για καπνιστές, είχα πάει στη Ταϊλάνδη τη χρονιά πριν το Τσουνάμι αλλά πάνω από όλα επέζησα με πολύ καλή ποιότητα ζωής από ρήξη εγκεφαλικού ανευρύσματος :) Για να κλείσω με μία βλακεία: είναι ανούσιο να παίζω Joker :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @clotho lachesis atropos
    Οι Ελλαδίτες γιατροί είναι μια χαρά, είσαι Κύπριος και γράφεις Ελλαδίτες; Απλός κοστίζουν πολύ και φυσικά αν ένας ασθενής είναι νέος στην ηλικεία νοιάζονται περισσότερο, οι δρόμοι στην Ελλάδα είναι σε τραγικοί κατάσταση αλλά και ο οδηγοί δεν πάνε πίσω μιας και έχουν γραμμένο τον Κ.Ο.Κ. το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους Έλληνες ταξιτζήδες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Η ζωή από βάδισμα, προχωρώ, περιπατώ, αλλά ο άνθρωπος, κατά τη διαδρομή του, λίγο και τα τεμαχιστικά πριόνια, που έχουν κινητήρες, όσο περπαπάει τον κόβουν. Μία κορδέλα πλησιάζει, μία φέτα κόβεται, αλλά το τέλος της διαδρομής, ο άνθρωπος περιπατεί, βαδίζει, προχωράει, κόβεται, κατακόβεται στα τελευταία βήματα αν κοιτάζουμε, θα δούμε ωραία σκορπισμένες, λεπτότατα κομμένες, τις τελευταίες φέτες του κρανίου του. Οι διανομείς άτομα είναι στιγμιαία. Ανεβαίνουν, κατεβαίνουν -άλλοι γυμνοί και ξαπλωμένοι- χτυπάνε τα κουδούνια, κάνουν τα κουδουνίσματα, σε άνδρα, διανομέα βγαίνει η πιο γυμνούλα ξαπλωμένη, σε γυναίκα διανομίνα, βγαίνει άνδρας γυμνούλης, ξαπλωμένος, για να έχουν να λένε, οι εραστές: τι σου έκανε, εσένα, κατά την διάρκεια πέμπτου του δευτερολέπτου και πόσο ήταν καλά και αν θέλεις να το παίξουμε μαζί θα μας υποχρεώσεις, ζάρι λιμαρισμένο. Οι διανομείς είναι άτομα αθάνατα. Τα όνειρα των διανομέων είναι μεγάλα ηφαίστεια, ανατρεπόμενα, λαβωμένα με την ησυχία του πυθμένα και υπνωτική αταραξία χλωρίδας που κουνήθηκε, αποκύμανση και είναι οι διανομείς ηφαιστειακές σταθερότητες και μπαλαρίνες του βυθού. Τα αεροπλάνα, τα πλοία, οι υπερπατριωτικοί οργανισμοί είναι διανομείς και διανέμουν κοπανιστό αέρα της πληγής, πάνω από την πληγή της διανομής και στην ακτίνα του μελιού στα καπνοτόπια του μακρόστενου νησιού. Κλουβιά και είναι από πλέγματα μαλακού κράματος και περιέχουν φτερωτούς δεινόσαρους και πλέκομαι ψηλά στα ύψη μου να μην πέσω πλέκω τα δάχτυλα μου, μη δαγκώνετε, το δάχτυλο τυλίγει, αγκυλώνεται, και έχω το μαύρο ταϊπάν τριγύρω του λαιμού μου και ούτε βαδίζω ούτε προχωρώ ούτε περιπατώ. Ξεκουράζω ένα πήδημα από ένα ύψος μικρό, πολύ μικρούλη ύψος, την ευτυχία της ευθυγράμμισης σε ίσιωμα, για να φυσήξει αέρας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Nikos Dimou
    2016-05-23T09:02:00+03:00

    > Το ταξί  ντεραπάρησε

    Έβρεχε; Είχε νερά στ' οδόστρωμα; Από λάστιχα πώς πήγαινε το ταξί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρέπει να ψάξω την έκθεση ατυχήματος. Το μόνο που ξέρω είναι πως ο ταξιτζής δεν έπαθε τίποτα. Ούτε γρατσουνιά.

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
  16. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

    Το "Μικρό εγχειρίδιο ορθολογισμού" κυκλοφόρησε. Περισσότερα στο ndimou.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ διάβασα:
      "-Με λαϊκιστές πολιτικούς, οι οποίοι απευθύνονται στο συναίσθημα και όχι στον λόγο μπορεί να προαχθεί η κριτική σκέψη;
      Φυσικά όχι – ο λαϊκισμός είναι το τέλος κάθε σκέψης. Γι αυτό και ο ορθολογισμός είναι όχι απλώς απαραίτητος στην εποχή μας – είναι κυριολεκτικά σωτήριος."
      πόσο ορθολογιστικός είναι ο ορθολογιστής δημοσιογράφος που θα με οδηγήσει στον ορθολογισμό και βρήκα πώς θα το κάνει. Με ερωτήσεις που θα μου απευθύνουν οι πολιτικοί. Οι πολιτικοί θα απευθύνονται στον λόγο και εγώ θα μάθω αμέσως την καθαρή λογική της φύσης και γίνω του...ορθολογισμού -και της γραφειοκρατίας και της μηχανορραφίας- το κάγκελο, από μέσα μέχρι έξω. Οι μη λαϊκιστές πολιτικοί -οι πολιτικοί, οι γνωστοί και διατηρητέοι- θα προάξουν την κριτική σκέψη. Νίκη, νίκη, νίκη.... Στην πραγματικότητα βέβαια όποιος θέλει να βρει το νου του, παρακάμπτει δημοσιογράφους και πολιτικούς και αξιωματικούς του κράτους και των επιχειρήσεων, και πολύ, οι τελευταίοι, στερούνται τα θυματάκια τους.

      Διαγραφή
  17. Έχω δει πολλά ατυχήματα. Το πιο φοβερό το είδα στη χώρα σας.
    Αρχές Σεπτέμβρη 2011. Ώρα μία παρά κάτι το πρωί. Μεσογείων λίγο πριν την Πλατεία Αγίας Παρασκευής. Όμορφη νύχτα, σιγαλιά, η Μεσογείων παντέρημη. Περπατώ πεζή επί της Μεσογείων με κατεύθυνση προς την πλατεία. Κάπου 100 μέτρα πριν φτάσω σταματώ να βγάλω λεφτά από ένα ΑΤΜ. Τότε ήταν του Βγενόπουλου, τώρα είναι Πειραιώς νομίζω. Τελειώνω και κάθομαι να χαζέψω την έρημη λεωφόρο.
    Και τότε ακούω έναν ήχο. Μία BMW θηρίο σειράς M, στη διασταύρωση Μεσογείων και Αγίας Παρασκευής-Χαλανδρίου πήγαινε προς Κέντρο Αθήνα. Επιτάχυνε διαρκώς. Δεν την καλοέβλεπα γιατί ο δρόμος έχει νησίδα με θάμνους ύψους ενός μέτρου και ένα δέντρο. Ο ήχος μου φέρνει τρομάρα.
    Ξαφνικά ο ήχος αλλάζει. Γίνεται ένας ήχος που δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Σαν δύο μέταλλα να τρίβονται μεταξύ τους με απίστευτη ένταση. Ακούω ένα μπαμ και τον απαίσιο εκκωφαντικό ήχο να πλησιάζει με πολλή δύναμη. Και τότε γίνεται το απίστευτο.
    Βλέπω το αυτοκίνητο να καβαλάει το κράσπεδο της νησίδας και να αρχίσει να παίρνει σβάρνα τους θάμνους με τρομακτική δύναμη και θόρυβο σαν να είναι κολλημένο τέρμα το γκάζι. Χτυπά στο δέντρο, ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ, ΠΕΡΝΑ ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΓΕΙΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ακριβώς μπροστά μου, στη λωρίδα για Σταυρό.
    Διάφορα εξαρτήματα έρχονται προς το μέρος μου και χώματα από τη νησίδα με έχουν περιλούσει. Είμαι σε σοκ. Ακούω κάτι σαν αδύναμη κραυγή ή κλάμα μέσα από το αυτοκίνητο. Κοιτάω γύρω, κανείς. Μόνο πίσω μου στα πενήντα μέτρα μέσα στο στενό ένα ηλικιωμένο ζευγάρι από το πουθενά κοιτάει κι αυτό άναυδο. Βγάζω το κινητό και ειδοποιώ. Ταυτόχρονα πλησιάζω διστακτικά το αυτοκίνητο. Η φωνή έχει σταματήσει. Δεν μπορώ να διακρίνω, οι χώροι μέσα στο αυτοκίνητο έχουν μετακινηθεί. Δεν συνεχίζω παρακάτω, οι εικόνες με στοιχειώνουν.
    Μερικές μέρες αργότερα έμαθα ότι ο οδηγός ήταν ένα μοναχοπαίδι 24 ετών. Ο συνοδηγός ήταν συνομήλικος.
    Για μήνες έβλεπα το αυτοκίνητό μου και το σιχαινόμουν.
    Αυτό το αυτοκίνητο που οδηγούμε, από πηγή απόλαυσης μετατρέπεται σε χρόνο μηδέν, σε όργανο ενός απαίσιου μαρτυρικού θανάτου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Συνέχεια δεν υπάρχει από πόντο και το μικρό ραδιοφωνάκι μου θα πέσει μες τη θάλασσα. Λίγο αχυρένιο ξέφωτο της μοίρας από φως...λίγο το φεγγάρι παραπάνω...λίγο ένα παλιό panasonic μαγνητόφωνο...άλλα αστεράκια, σπασμένα και σπαρμένα...οι μηχανές των φαντασμάτων της ώρας τούτης, που φωτίζουν...μεγάλα δέντρα μακρύτερα, μεγάλο δέντρο πιο κοντά...με ακολουθεί τυφλά η όγδοη γυναίκα του Νίκου Εγγονόπουλου· ζητάει να τα φτιάξουμε και τρεις τετραποδίες... οι μηχανές των φαντασμάτων της ώρας που φωτίζουν σκιες των κοριτσιών του στερεωμένου, πακτωμένου, καρφωμένου δάσους...λίγο μη αυτόματη καταγραφή των ανοιχτών τους καρτελών...και στα σκουπίδια μας μεγάλο κρα διαλύει τα δυστυχήματα. Παραλλαγή της ύλης από ύλη δε θα ξαναντυθεί ασήμαντος τροχαίος πεζοναύτης και όποια φυγή εντόπισαν οι κρήνες της φλοκάτης θα μείνει όνειρο νωθρό, μαγνητοσκοτωμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εγώ δεν ήμουνα κάτω-στην-παραλία και βλέπω τους αλλοδαπούς με τις κυρίες στο τρέξιμο και στο τραγούδι (θέλεις; να διαχύσω το φωταέριο στην ημιμπερατή χοάνη του θανάτου και με κάθε κομμάτι μου να γραφτεί το όνομα σου;) και έτρεχαν έτρεχαν και αγγίζοντας ο ένας αλλοδαπός το πεζοδρόμιο απογειώνεται η τουρίστρια και πέφτει στις πικροδάφνες και γελούσε και σκίστηκε το πόδι του αλλοδαπού έως το κόκαλον και είδα το αίμα και είδα το οστό; Εγώ δεν ήμουνα στην ηλιακή καταιγίδα που ρίσκαρα να δώσω λεξοτανιλ υπόθετο στον Ερμή και ένα ποτηράκι με λίγη πρότυπη εντροπία; Εγώ δεν είμαι οι καρδιοπάθειες απ' τις εξωγήινες συμπάθειες και τα ρεμπέτικα εμφράγματα από τα πολλά αστροναυτικά τους σφάλματα; Εγώ πάλι δεν ήμουνα υπό τα σπλάχνα της συκιάς και θαυμάζοντας πολύ τρυφερά τα νυχτερινά γαλάζια σύκα και βγαίνει το μικρούλι και πέφτει στον ηλεκτροφωτισμό και βγήκαν επιβάτες και βγήκαν και κροκόδειλοι (τσαντί θανατηφόρο, τσαντί θανατηφόρο, σε παίρνω μαζί μου με έναν όρο: να τα δώσεις όλα τη νύχτα αυτή και ας με πάρουν σηκωτή το πρωί) τελείως ανήξεροι; Είμαι ένα καπέλο με φωτάκια. Εγώ δεν είμαι που προσέχω; Μπαίνει σαμπουάν στα μάτια μου εμένα; Εγώ δεν περπατάω αφηρημένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Έκο, Φάουλς, Χαμσουν. "Διάβασα άπληστα". Δεν καταλαβαίνω. Έγραψαν, εκτέθηκαν, ρεζιλεύτηκαν και πόνεσαν. Γιατί κάποιος πρέπει να παραβιάζει την ιδιωτικότητα τους και να εξασκεί "άπληστα" την αδιακρισία σε ανθρώπους πονεμένους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Κεραυνοί με έχουν χτυπήσει , όπως όλους μας εξ'άλλου, πολλο, στη διάρκεια της ζωής μου. Αλλοι μικρόι ,άλλοι μεγάλοι,οι περισσότεροι ωστόσο μέσα στα όρια του αντιμετωπίσιμου.
    Ενας πολύ ισχυρός κεραυνός όμως έχει χτυπήσει την οικογένειά μου εδώ και...αναρίθμητα χρόνια καιμαρκάρησε από τότε τις ζωές των περισσοτέρων μας.
    Δευτέρα πρωί, μια κανονική καθημερινή . Δεκαετία του 50 στο Μαρούσι.
    Η γιαγιά μου , ούτε 60 ετών τότε, βγαίνει για ψώνια. Στέκεται στο πεζοδρόμειο έξω από το κρεοπωλείο καιετοιμάζεται να μπεί στο κατάστημα . Ενα εκπαιδευτικό στρατιωτικό όπχημα περνά στον δρόμα, ο εκπαιδευόμενος κάνει λάθος στροφή στο τιμόνι, το όχημα ανεβαίνει στο πεζοδρόμειο και χτυπά την γιαγιά μου. ΦΡΕΝΟ! φωνάζει ο εκπαιδευτής. Ο εκπαιδευόμενος πατάει ΓΚΑΖΙ και συνθλιβει την γιαγιά μου στον τέίχο .
    ΤΕΛΟΣ!
    Ηταν μια κανονική μέρα. Μια γυναίκα βγήκε για ψώνια , ένας στρατιώτης βγήκε με τον δάσκαλο του να κάνει μάθημα οδήγησης . Έπεσε ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ, όλλα άλλαξαν , όλλα ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ!
    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αυτο που 'απο την μια στιγμη στην αλλη' ΟΛΑ μπορουν να αλλαξουν επιβεβαιωνει(;) το παραλογο της ζωης.

    Οταν η ανατροπη ειναι για κατι καλο μιλαμε για'θαυμα', αλλιως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θαύμα.

      Ο νονός μου (βρετανός) το 1988 έχασε την πτήση της PANAM που ανατινάχτηκε πάνω από το Lockerbie (πήγαινε αμερική να δει το γιο του).

      'Εκανε 4 χρόνια αιχμάλωτος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στα σύνορα γερμανίας/αυστρίας, επέζησε εγχείρησης κατά την αιχμαλωσία του (οι γερμανοί γιατροί του έσωσαν τη ζωή εγχειρίζοντάς τον μεθυσμένο λόγω έλλειψης αναισθητικού), τροχαίου στην αυστραλία (κοιμήθηκε στο τιμόνι μεθυσμένος, βγήκε εκτός δρόμου, του κάνανε του κόσμου τις εγχειρήσεις, το σώμα του όλο ουλές), σκέφτομαι ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν τόση θέληση για ζωή ώστε είναι σαν το σύμπαν να συνομοτεί ώστε να ζήσουν. Πέθανε 94 ετών, πριν από μερικά χρόνια.
      Τρομερά δυνατός άνθρωπος (φυσική δύναμη), γυναικάς όσο δεν πήγαινε άλλο και καταφερτζής. 'Εκανε περιουσία και έζησε την οικογένειά του αλλάζοντας 3-4 δουλειές στη ζωή του.

      'Οχι, δεν του έχω μοιάσει.

      Δηλώνω ανώνυμος και τυχερός που δεν έχω χτυπηθεί από κεραυνό έως τώρα, σεβόμενος τις εμπειρίες των άλλων.

      vilic

      Διαγραφή
  23. Ο "κεραυνός" είναι όπως λέτε το τυχαίο απρόβλεπτο γεγονός που άλλοτε με αρνητικό άλλοτε με θετικό τρόπο (για την εγωκεντρική μας θεώρηση των πραγμάτων) ανατρέπει τα δεδομένα.

    Ωστόσο, η περίπτωση των τροχαίων ατυχημάτων και δυστυχημάτων στην Ελλάδα ίσως δεν θα έπρεπε να εμπίπτει στη συγκεκριμένη κατηγορία. Αν δοκιμάσουμε να συνοψίσουμε τους παράγοντες: κακοί δρόμοι, κακή σήμανση, κακή οδηγική συμπεριφορά που φτάνει να γίνεται αντικοινωνική και εχθρική απέναντι στους άλλους, έλειψη σεβασμού όλων εναντι όλων, έλλεψη ελέγχου και τιμωρίας.

    Με βάση όλα αυτά ίσως θα πρέπει να είμαστε ευγνόμωνες όταν κάθε μέρα βγαίνουμε από το αυτοκίνητο μας και μπαίνουμε στο σπίτι μας χωρίς να μας έχει συμβεί τίποτα.

    Η σωστή οδηγική συμπεριφορά είναι απλά ένας άλλος τρόπος υγιούς συμμετοχής μας στην κοινωνία των ανθρώπων. Και σε άλλους τομείς αυτήν της κοινωνικής συμβίωσης αποτυγχάνουμε οικτρά. Όμως εδώ τα αποτελέσματα είναι άμεσα ορατά και κοστίζουν σε ζωές. Σε μια χώρα που πριν από την κρίση την οικονομική θα εξαφανιστεί από το δημογραφικό πρόβλημα, είναι ακόμη πιό τραγικό να σπαταλάμε ανθρώπινες ζωές από εγωιστική και αντικοινωνική συμπεριφορά.
    Όχι ότι αν είμασταν ένα υγιές κράτος και ακμαίο πληθυσμιακά αυτό θα ανέτρεπε την ιερότητα της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. 1997
    Επέστρεφε απ' το εργοστάσιο μαζί με τον αδερφό της. Παντρεμένοι και οι δύο με παιδιά και εγγόνια. Ολοκόκκινα τα ρούχα απ΄την ντομάτα. Ένας δρόμος μακρύς χωρίς φανάρια . Ο αδερφός της οδηγούσε εκείνο το βραδάκι. Και ξαφνικά ένα τεράστιο φορτηγό παραβιάζει το stop και τους σκοτώνει. Κατακόκκινα τα ρούχα απ' τη "ντομάτα".
    Ένα αυτοκίνητο, λίγα δευτερόλεπτα μακρυά απ' τη ζωή.
    Είμαι τόσο τυχερή που ήμουν σε μια ηλικία που δε μπορούσα καταλάβω τι είχε συμβεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Αν με σύρει και με περιγελάσει στα σημεία της ζωής μου, ο κεραυνός που θα έρθει θα τον γλιτώσει από τον ύστατο εξευτελισμό. Δε θρηνώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Aξέχαστη η πτήση με τη SWISS από Ζυρίχη προς Θεσσαλονίκη.
    Στη "γαλαρία" τρελαμένοι ΠΑΟΚτζήδες πίνουν μπύρες ανεμίζουν κασκόλ.
    Στην διαδικασια προσγείωσης μια λάμψη και κρότος το αεροπλάνο τραντάζεται δυνατά. Είμαι "παράθυρο" είναι νύχτα "κεραυνός!!!" λέω στη γυναίκα μου. "Μας χτυπησε κεραυνός...."
    Βρίσκομαι στη θέση που έχει αρκετό χώρο μπροστα -στο μεσον του χωρου των επιβατών-αφου στα πλαϊνα υπαρχουν πόρτες εξόδου/κινδύνου.Απένατίμου στο πτυσσόμενο καθισμα έχει καθίσει κι έχει προσδεθεί για την προσγείωση μια αεροσυνοδός. Την εχω "φατσα καρτα". Χτυπαει το τηλέφωνό προσωπικου καμπίνας στο πλάί . Ακουει ανησυχη και σε λιγο γίνεται κίτρινη σαν το λεμόνι. Χάνω καθε κουράγιο...
    "Πέφτουμε!" λέω της ατάραχης [διαρκώς!!!] συζύγου μου...
    Σε λιγο ο πιλότος μας ανακοινωνει πως έχουμε χτυπηθεί απο κεραυννό κι έχει ...εξουδετερωθεί ο ένας από τους δυο κινητήρες του airbus... Θα πεταξουμε χωρίς να πάρουμε ύψος έτσι μέχρι την Αθήνα για λόγους ασφάλειας.
    Πισω τα τομάρια "ΠΑΟΚ ολέεε!" Θεέ μου θα πεθανω ακουγοντας αυτά τα μεθυσμένα νούμερα αναλογίζομαι. Ξάφνου ένας απο τους επιβατες σηκώνεται από τη θεση του τους ορμαει και "τους βαζει χέρι": ΣΚΑΣΜΟΣ ΡΕΕΕ!!!! Σκάζουν αυτοί.
    Φτάνουμε στην Αθήνα . Πετώντας πανω απο το αεροδρόμιο "Ελευθ. Βενιζέλος" και βλέπουμε τις κόκκινες πυροσβεστικες πυγολαμπίδες αριστερά δεξια του διαδρόμου ναχουν αφήσει αφρό...
    Η δεξιά ακυρωμένη μηχανή ξαφνικά παίρνει μπρός. Ξανατρανταγμα. Προσγείωση. Όλη νυχτα στο Τράνζιτο...
    Το πρωί επέστρεψα με λεωφορείο στην Θεσσαλονίκη.
    Λίγον καιρό μετα ξαναπέταξα... Πολύ συχνά με την SWISS...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Το γήπεδο μου θυμίζει μία μπάλα ποδοσφαίρου που προσγειώθηκε ορμητικά στον μπροστινό τροχό. Κρούση και απόκρουση. Ευτυχώς δεν έτρεχα. Ευτυχώς περίμενα κάποια στιγμή την ασπρόμαυρη στο δρόμο μου. Στην άλλη όχθη είναι το χώμα και τα δέντρα. Οι πέτρες και τα παγωτά. Μια καινούργια γεύση γκοφρέτας, με άσπρο. Είναι καφέ χώμα και φυλλώματα και δέντρα μεθυσμένα από το νεράκι του χειμώνα, οι αναμνήσεις με κροκοδειλάκι και πολύμετρο, ο ήλιος στο τζαμάκι της οθόνης. Ξέρω τον κίνδυνο που πέρασε, μαντεύω την ηλιθιότητα των αδιάφορων ανθρώπων, σκέπτομαι τις πιθανές παγίδες, συλλογίζομαι τον κίνδυνο που έρχεται. Η ζωή να γλιτώνει παρά τρίχα, στο τσακ, είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο. Απώλεια της μέσης είναι και το πλύσιμο των πιάτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Μα τέτοια σύμπτωση!
    Ανοίγω -με καθυστέρηση- το μπλογκ και πέφτω πάνω στο θέμα που πραγματεύεται (και μ΄έχει αρκετά ψυχοπλακώσει) το μυθιστόρημα που διαβάζω αυτές τις μέρες: Χαβιέρ Μαρίας "Ερωτοτροπίες". Τον "κεραυνό"!!! Ένα, κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον, αγαπημένο ζευγάρι "σπάει" στη μέση μετά την εντελώς άσχετη δολοφονία του άνδρα που ο φονιάς του τον περνά για κάποιον άλλο (είμαι στα μισά του βιβλίου, εκκρεμεί η ολοκληρωμένη γνώση μου).
    Κι ένας χαρακτήρας λέει:
    "[Οι άνθρωποι διαπράττουμε] το λάθος να πιστεύουμε ότι το παρόν είναι παντοτινό, πως ό,τι υπάρχει κάθε στιγμή είναι οριστικό, ενώ όλοι μας θάπρεπε να ξέρουμε ότι τίποτα δεν είναι οριστικό ενόσω μας μένει λίγος χρόνος." (το "λίγος χρόνος" πρέπει να είναι κακή μετάφραση, εγώ το καταλαβαίνω "εφόσον έχουμε χρόνο μπροστά μας")
    Ουφ!
    Αν και δεν είμαι δεισιδαίμων, νιώθω φόβο να με απειλεί!

    υγ. Περαστικά στη φίλη, εύχομαι να είναι σύντομα γερή σαν πρώτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Όταν χτύπησε ο κεραυνός ήταν τόση η κούραση, η αδράνεια, η ακινησία, η αποβλάκωση, ο εξευτελισμός της ειλικρίνειας της ζωής, που έτσι είμαι και σήμερα. Ιστορικοί και γεωλογικοί προφήτες, φλούδα-τίγρισσα για στάθμευση στις οικογένειες του αδέσποτου, την καρδιά μου χαιρετούν από δάχτυλο, καθώς μου γιαουρτώνουν με τα φρούτα, του φρούτου τα φανάρια, τον σίγουρο περίπατο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Και η ερωτική έλξη δεν αποτελεί μια εκδήλωση της βιολογικής νομοτέλειας στην οποία υπαγόμαστε, με σκοπό την αναπαραγωγή και τη διασφάλιση της διαιώνισης του είδους; Από αυτή την απόψη οι ησυχαστές, οι οποίοι αποκηρύσσουν τα σιδερένια βιολογικά δεσμά, δεν είναι αυθεντικοί επαναστάτες, πρεσβευτές της ελευθερίας;

    Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Είχε μόλις μπει το 2015. Λίγες μέρες μετά την Πρωτοχρονιά έρχεται ο πρώτος μου ξάδερφος στο σπίτι να μας πει τα νέα. Μόλις είχε διαγνωστεί με καρκίνο του πνεύμονα με πολλές μεταστάσεις σε σπονδυλική στήλη και ήπαρ. Το ίδιο βράδυ είδα κακό όνειρο. Καμία ελπίδα. Μέχρι να έρθει το Πάσχα είχε πεθάνει. Μόλις είχε κλείσει τα 48. Αυτό και αν ήταν κεραυνός. Πάραυτα και με απόλυτο σεβασμό στη φίλη σας, η οποία εύχομαι να γίνει γρήγορα καλά, θέλω να πιστεύω ότι, όπως και οι κανονικοί, ο κεραυνός προειδοποιεί. Ίσως δε θέλουμε ή δε μπορούμε να δούμε τα σημάδια. Δε μπορεί ο ξάδερφός μου να μην είχε κάποια προειδοποιητικά συμπτώματα. Ένα μόνο είναι σίγουρο πάντως, τίποτα δεν έχει σημασία από τη μία στιγμή στην άλλη, ας σκεφτόμαστε μόνο τις έννοιες του σήμερα όπως έλεγε και ο Χριστός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο καρκίνος είναι ανατιναχτικός. Εμάς, ο δικός μας, όταν ο καρκίνος εκδηλώθηκε, τινάχτηκε από την καρέκλα και πηδούσε σαν ελατήριο. Κάποια στιγμή έφτυσε αίμα. Μάτζικ μπας των μεταστάσεων από τον προστάτη στα νεφρά και στον πνεύμονα και από τον πνεύμονα στα οστά. Είχε υπογράψει για τις ταυτότητες στον Χριστόδουλο. Και μιμήθηκε τον αρχιεπίσκοπο ξεπατικώνοντας τις λεπτομέρειες. Αυτός ήταν χρήσιμος. Μας έμεινε ο άχρηστος.

      Διαγραφή
    2. Και ο φανατισμός ανατιναχτικός είναι. Γνωστά τα όσα τραγικά έχουν γίνει ανά τους αιώνες από φανατικούς πιστούς σε θρησκείες. Από την άλλη όμως δε θα ήθελα να φτάσω στο άλλο άκρο, να λοιδορώ με την πρώτη ευκαιρία και να μην παραδέχομαι ότι ορισμένοι εκπρόσωποι-προφήτες θρησκειών μπορεί να έχουν πει ή κάνει και σωστά πράγματα.

      Διαγραφή
    3. Όταν γράφετε "από την άλλη", τι ακριβώς μου ζητάτε να εννοήσω, κύριε Σεβαστέ.

      Διαγραφή
  34. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @Nikos Dimou Πώς είναι τώρα η φίλη σας που είχε το ατύχημα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακολουθεί τον επώδυνο και κοπιαστικό δρόμο της αποκατάστασης. Είναι σε ένα κέντρο αποκατάστασης, κάνει καθημερινή φυσιοθεραπεία (κυρίως στην πισίνα) και ελπίζει σε μερικούς μηνες να σταθεί όρθια (τα οστά των ποδιών είχαν γίνει θρύψαλα) και σε άλλους τόσους να περπατήσει. Η καριέρα της ως αθλήτρια (ήταν πρωταθλήτρια κολύμβησης) μάλλον έχει τελειώσει.

      Διαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.