Τρίτη, Μαΐου 03, 2016

Το σπίτι μας



Ας γίνουμε λίγο εσωστρεφείς.

Από την έναρξή του (20. 5. 2006), σε αυτό το blog δημοσιεύθηκαν 607 αναρτήσεις και 53,439 σχόλια. (Ας σημειωθεί ότι τα τελευταία αφορούν μόνο στους πρώτους 15 μήνες λειτουργίας και τους τέσσερεις πρόσφατους. Για εννέα σχεδόν χρόνια τα σχόλια ήταν κλειστά).

Από τα σχόλια, 48.028 δημοσιεύθηκαν την πρώτη περίοδο σε 238 ποστ, ήτοι μέσος όρος 201 σχόλια ανά ανάρτηση. (Απόλυτο ρεκόρ: μία για τον Μίκη Θεοδωράκη, που έφτασε τα 783!). 5411 είναι τα σχόλια στην τελευταία περίοδο από την αρχή του 2016 – μέσος όρος 100 ανά ποστ. Ρεκόρ για ένα blog που ανεστήθη εκ νεκρών.

Πιο ενδιαφέρον έχουν οι αναγνώσεις σελίδων. (Pageviews). Συνολικά 1,513,078. Αμφιβάλλω αν τα βιβλία που δημοσιεύω επί 60 χρόνια έχουν διαβαστεί περισσότερο… Αν προσθέσουμε και τα άλλα δικτυακά κείμενα (20 χρόνια ndimou.gr, 7 Lifo + 2 Protagon) σίγουρα όχι.

Και κάτι χαριτωμένο από τα στατιστικά της Google. Μετά τους Έλληνες (που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών) δεύτεροι έρχονται οι …Ουκρανοί! (Προφανώς Έλληνες ή Ελληνόφωνοι εξ Ουκρανίας, μια και τα κείμενα είναι στα Ελληνικά). 852 μας διαβάζουν από Ουκρανία, έναντι 427 από ΗΠΑ, 410 από Κύπρο, 322 από Μεγάλη Βρετανία και 259 από Γερμανία. Υπάρχουν μικρότερα νούμερα από όλη την υφήλιο.

Γιατί όλα αυτά; Διότι χθες ήρθε ένα σχόλιο (από «Ανώνυμο», βέβαια) που έγραφε: «Αυτό το post μπαγιάτεψε». Και είχε το θράσος να το ανεβάσει ακριβώς κάτω από τα φρέσκα και σπαρταριστά σχόλια της Αφροδίτης!

Θεωρητικά ναι, το ποστ ήταν "παλιό". (Έχω κακομάθει τους αναγνώστες μου με το να αλλάζω θέμα σχεδόν κάθε δύο μέρες). Αυτό εδώ είχα πει να το κρατήσω τις Πασχαλινές αργίες, επειδή φανταζόμουν πως ο περισσότερος κόσμος θα έλειπε (και είχα δίκιο). Παρόλα αυτά μάζεψε 150 σχόλια και είχε πάνω από 1600 επισκέπτες.

Πότε «μπαγιατεύει» ένα ποστ; Μετά από δύο τρεις μέρες; Η απάντησή μου είναι: συνήθως ποτέ! Τα δικά μου ποστ δεν είναι ειδήσεις εφημερίδων. Τα θέματα είναι διαχρονικά και γενικού ενδιαφέροντος, άσχετα αν μερικές φορές παίρνουν αφορμή από την επικαιρότητα. Μπαγιατεύει ο έρωτας, ο θάνατος, ο ορθολογισμός, τα οικονομικά συστήματα;

Απόδειξη: κάθε μέρα έρχονται σχόλια για περασμένα ποστ. Και σήμερα το πιο δημοφιλές κείμενο του blog μετά το τελευταίο, είναι ένα του …2007!  Για χρόνια πρώτο σε ανάγνωση ήταν τα «Τριάντα Βιβλία» επίσης του 2007.

Και πιο σημαντικό: για μένα το ποστ είναι κυρίως μία αφορμή για να γίνει διάλογος. Τα σχόλια είναι η ουσία του blog και αυτά (ειδικά στο τελευταίο) είναι φρεσκότατα!

Θεωρητικά το blog είναι δικό μου (δηλαδή του γάτου Don). Αλλά εγώ το βλέπω σαν ομαδική δημιουργία. Για μένα τα σχόλια είναι εξίσου (ή και περισσότερο) σημαντικά από την αρχική ανάρτηση. Γι αυτό άλλωστε έφυγα από το Protagon. Διότι ουσιαστικά κατάργησε τα σχόλια (ακόμα και από τα παλιότερα άρθρα, σβήστηκαν!). 

Δεν με καλύπτει ο μονόλογος. Ίσα-ίσα με γοητεύει αυτή η κοινότητα που δημιουργείται γύρω από το doncat. Γιατί (και αυτό έχει σημασία) οι σχολιαστές δεν είναι περαστικοί και περιστασιακοί. Είναι μέλη της κοινότητας. Σε αυτό διαφέρει από τις περισσότερες αναρτήσεις στο Διαδίκτυο. Και γι αυτό δεν μου χρειάζεται το Facebook. Έχουμε δικό μας σπίτι!

Ας μιλήσουμε λοιπόν μέσα στο blog, για το blog μας. Τι έχει πιο σημασία: η ανάρτηση ή ο διάλογος; Πότε «μπαγιατεύει» ένα θέμα; Πόσο συχνά πρέπει να αλλάζει; (Άλλοι μου είχαν παραπονεθεί ότι ανανεώνω πολύ συχνά και «δεν με προφταίνουν»). Διαβάζετε περισσότερο τα ποστ ή τα σχόλια; (Μερικοί λένε πως διαβάζουν μόνο τα μεν ή τα δε).


Συζητάμε!

81 σχόλια:

  1. Προσωπικά διάβάζω περισσότερο τα ποστ. Σε δεύτερο βαθμό, τα σχόλια-απαντήσεις σας με προκαλούν τα διαβάσω τα σχόλια στα οποία απαντάτε. Τέλος αυτά που είναι μικρά και περιεκτικά. Τα σεντόνια είναι συνήθως κουραστικά.
    Όσο για το μπαγιάτικο των ποστ, συμφωνώ απόλυτα ότι δεν μπαγιατεύουν τα θέματα που "σερβίρετε"!
    Ούτε στα βιβλία σας ένιωσα ποτέ έτσι κι ας τα 'χω διαβάσει αρκετές φορές το καθένα!

    Με εκτίμηση
    Χρήστος Ράπτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απολαμβάνω να διαβάζω τα άρθρα σας, αλλά αυτή η εμμονή με τον αριθμό των σχολίων με κούρασε. Το αναφέρετε πολύ συχνά, μου θυμίζει διψασμενους για like στο Facebook.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπάρχει μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα σχόλια και τα like του Facebook. Τα like είναι σαν απλά χειροκροτήματα ενώ πολλά από τα σχόλια διαφωνούν κι ακόμα κι εκείνα που συμφωνούν εκφράζουν απόψεις. Καμία σχέση με την επιπολαιότητα και την ματαιοδοξία του FB.

      Έχετε πάντως δίκιο στο ότι τα αναφέρω (όχι και τόσο συχνά) κι αυτό διότι χαίρομαι που το blog ζωντανεύει μετά από τόσα χρόνια σιγής.

      Διαγραφή
    2. Τα χειροκροτήματα μου θυμίσανε τον... Αττικ.
      Ασχετο, βέβαια.

      Διαγραφή
  3. Το σημαντικότερο στο blog δεν είναι το αρχικό post. Αυτό θα μπορούσαμε να το διαβάσουμε και αλλού, όπως παλιά στο protagon ή στο lifo. Aυτό που κάνει το doncat οικείο και αγαπητό είναι η δυνατότητα που δίνει στους blogers να εκφράζονται, να βγάζουν από μέσα τους συχνά κρυμμένα συναισθήματα, να επικοινωνούν με τους άλλους και με τον οικοδεσπότη.... Είναι μια ζωντανή συντροφιά, που επειδή δεν γνωρίζεται στην πραγματική ζωή, αφήνει τα μέλη της ιδιαίτερα ελεύθερα.
    Οσο για την αλλαγή των θεμάτων, πιστεύω πως γίνεται με τον σωστό ρυθμό. Αν η θεματολογία άλλαζε κάθε μέρα απλώς δεν θα την προλαβαίναμε. Δεν είμαστε και συνέχεια πάνω στον υπολογιστή....
    Δεν απαγορεύεται εξάλλου να επανέρχεται κάποιος σε προηγούμενο θέμα . Εχει ήδη γίνει, κι όχι μόνο μια φορά.
    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που, χωρίς να το ξέρετε, απαντάτε στον Marios_Geo...

      Διαγραφή
  4. Την ανάρτηση δεν θα την έβρισκα αλλού. Μπορώ να καταλαβαίνω τι διαβάζω. Τα άρθρα των εφημερίδων με φαίνονται επιθετικά και καταθλιπτικά. Τους σπουδαίους δημοσιογράφους δεν τους διαβάζω. Είναι και ντροπή μου να πάω τώρα να ανοίξω Καθημερινή και iefimerida - αυτά τα δύο σιχάματα της κοσμικής κίνησης. Και ενώ καταλαβαίνω ότι η ανάρτηση είναι μηχανή που μου λέει κάτι να κάνω, έχω ένα πρόβλημα: δεν έχω σημείο της ανάπνιας πάνω στη νυχτερινή κληματαριά για να κρεμαστώ και να ρουφήξω τον αέρα και να ρωτήσω και να αυτορωτηθώ και να αναπνεύσω. Αλλιώς: το πνευματικό προϊόν της συγχρόνου Ελλάδος είναι ασύμβατο με το φυσιολογικό και το ανθρώπινο και το απλό και το προσεγγίσιμο και εκείνο που επιδίδεται και που εγώ αληθώς αυτό χρειάζομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διαφωνώ κάθετα για την Καθημερινή μιας και είναι εξ' αποστάσεως η καλύτερη Ελληνική εφημερίδα και αντάξια των καλύτερων εφημερίδων του κόσμου το ίδιο ισχύει και για την iefimerida! Στα υπόλοιπα συμφωνώ :)

      Διαγραφή
    2. Μία ακόμη από τις εφημερίδες - δεκανίκια του συστήματος, με πολλά σκοτεινά και αμφιλεγόμενα σημεία στην ιστορική της διαδρομή. Συγκαταλέγεται στους συντελεστές των αμαρτωλών τριγωνικών σχέσεων διαπλοκής επιχειρηματικών ομίλων - τραπεζών - πολιτικών. Στο δημοσιογραφικό επιτελείο του τηλεοπτικού σταθμού του ιδίου ομίλου ας μην αναφερθούμε καλύτερα...

      Διαγραφή
  5. Ερώτηση στον οικοδεσπότη:
    εσείς κ. Δήμου, σε ποιά σχόλια νιώθετε την ανάγκη ή την επιθυμία να απαντάτε;

    Χ. Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατ' αρχήν αυτά που με ρωτάνε (όπως το δικό σας). Κατά δεύτερο λόγο αυτά που μου προκαλούν την ανάγκη να εκφράσω μία γνώμη - είτε αντίρρησης είτε συμπλήρωσης. Δεν απαντώ σε αυτά με τα οποία συμφωνώ (εκτός αν νιώθω την ανάγκη να υπερθεματίσω).

      Διαγραφή
  6. Ευχαριστώ για την απάντηση.
    Κάπως έτσι την φανταζόμουν την απάντησή σας.

    Και μια ευχή: Νίκη και πρόκριση σε λίγες ώρες στην αγαπημένη από δεκαετίες Μπάγερν!

    Χ. Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το τσαγανό της Ατλέτικο λύγισε την οικονομική ισχύ της Μπάγερν του (υπερτιμημένου) Γκουαρντιόλα. Χαρά στους απανταχού οπαδούς!

      Διαγραφή
  7. Επιλέγω την πρώτη εποχή των μπλογκ σας, ίσως γιατί τότε ήμουνα και εγώ μπλόγκερ τα καλά ποστς δεν μπαγιατεύουν ποτέ και συμφωνώ ότι μιας και ήταν εποχή διακοπών ο ρυθμός 1 ποστ ανά 2 μέρες είναι ικανοποιητικός :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εγω χαιρομαι να διαβάζω κείμενα του κυριου Δημου αλλά και μερικους σχολιαστες. Χαιρομαι επισης που δεν υπαρχουν πλεον εκεινα τα χλευαστικά αντισχολια που εγιναν αιτια να φυγουν καποιοι. Κυριε Δημου να γραφετε οσο συχνα θελετε. Εμπνεετε καλους σχολιαστες. εγω γουσταρω πολυ.

    Sam

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητέ οικοδεσπότη,
    διαβάζω, φυσικά, το ποστ και στη συνέχεια διατρέχω στα σχόλια. Τα διαβάζω αν μου φανούν ενδιαφέροντα, τα προσπερνώ όταν φαίνονται σουρρεαλιστικά (για να μην πω κακιά λέξη!) Έχω κι εγώ την αίσθηση της παρέας, χαίρομαι όταν βλέπω γνωστές υπογραφές, με εκνευρίζουν ελαφρώς οι ανώνυμοι και βρίσκω την moderation υπερβολικά ανεκτική. Κι αν περιμένω το νέο ποστ, αυτό δεν συμβαίνει επειδή το τελευταίο "μπαγιάτεψε" αλλά επειδή ξέρω ότι πάντα κάτι ενδιαφέρον έχεις να πεις για να κουρδίσεις τη σκέψη μας.
    Αυτό που πάντα -μα πάντα- με εκπλήσσει σ΄εσένα είναι η υπερευαισθησία σου! το πόσο είσαι ευάλωτος - και μην το αρνηθείς, ου με πείσεις καν με πείσεις. Βρέθηκε ένας μ@@@@@ς να σχολιάσει το ποστ ως μπαγιάτικο, κι εσύ, συγγραφέας καταξιωμένος, φιλοσοφημένος άνθρωπος, με iq πολύ πιο πάνω από το μέσο όρο των σχολιαστών σου, με εξακριβωμένη δημοτικότητα, βάλθηκες να σκαλίζεις τις στατιστικές σου και να μας θέτεις ερωτήματα, για να αποδείξεις τι; το αυτονόητο; το αυταπόδεικτο; Η πρώτη μου αντίδραση, μόλις διάβασα το σημερινό ποστ ήταν "Χριστέ μου [:είναι πρωταγωνιστής όχι μόνο των ημερών αλλά και της γλώσσας μας], τι άνθρωπος!" Σίγουρα θα τ΄ακούς και από τη γυναίκα σου!
    Χαιρετίσματα και ευχές σε όλους τους γνωστούς-αγνώστους (αλλά επωνύμους) συνσχολιαστές. Γεια σας Steppenwolf, Νώντα Τσίγκα, γλυκιά Ντίτα, Aphrodite, D., Yannis Η, Kapa-Skeptikos, Paragrafos (σε θυμάμαι και σου υπενθυμίζω ότι άφησες μια ιστορία στη μέση).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Effie μην κολακεύεις τόσο τον οικοδεσπότη, οι πολλοί έπαινοι δεν κάνουν καλό...

      Διαγραφή
    2. Γειά σου και σένα EFFIE για την αβρότητα και την ευγένειά σου.
      Τί να πω για τον οικοδεσπότη μας; Ότι είναι ένας λατρεμένος ..."σπασίκλας" και τελειομανής του κερατά.
      Πράγματα αγιάτρευτα και μόνιμη πηγή δημιουργίας.
      Θα τον ανεχθούμε και μ' αυτά τα κουσούρια. Μπορoύμε κι αλλοιώς;
      Εγώ τα υφίσταμαι από το 1975... [Μόλις είχα αρχίσει να ξυρίζομαι].

      Διαγραφή
    3. @Anonymous
      "Effie μην κολακεύεις τόσο τον οικοδεσπότη"
      Καλέ μου ανώνυμε,
      συστατικά της κολακείας είναι η ψευτιά και η υστεροβουλία. Στους επαίνους μου δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ευγνωμοσύνη νιώθω για τον Δήμου και τον... στηρίζω ως εάν ήμουν η ... μανούλα του. (Εύχομαι να μην παρεξηγηθώ, υπάρχει τρυφερότητα σ΄αυτό που λέω.)
      "οι πολλοί έπαινοι δεν κάνουν καλό"
      Στα ογδόντα του χρόνια ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει πια να...χαλάσει από τους πολλούς επαίνους!

      Διαγραφή
  10. Κύριε Δήμου,

    Αν και ανώνυμος διαβάζω τα ποστ σας, αλλά περισσότερο με ψυχαγωγεί (ναι, είναι ένα είδος ψυχαγωγίας, το οποίο άργησα να ανακαλύψω) να διαβάζω τα σχόλια. Σας ευχαριστούμε που προσφέρετε μια ευχάριστη νότα στη συχνά δύσκολη ζωή μας και που επιτρέπετε και σε μας τους καθημερινούς βιοπαλαιστές, οικογενειάρχες, με τις δεκάδες σκοτούρες και έγνοιες, ένα δίαυλο επικοινωνίας με την υψηλή διανόηση και τον κόσμο του πνεύματος. Με βοηθήσατε πολύ σε προσωπικό επίπεδο να εξελιχθώ ως άνθρωπος και οι διαδραστικές συζητήσεις (τις οποίες διαβάζω, όμως σπανίως συμμετέχω) μου επέτρεψαν να ξεπεράσω κάποιες αστήρικτες προκαταλήψεις, κάποιους ανορθολογισμούς και κάποια προσωπικά πάθη.
    Χίλια ευχαριστούμε και συνεχίστε το υπέροχο έργο σας!!!

    *Μπορώ να σας εκμυστηρευτώ ότι το blog σας είναι ο προσωπικός μου ψυχολόγος (στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα) και είναι και δωρεάν!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Ρόμπεν μάγος της λέξης και του μορίου της γλώσσας - δεν είναι; Αυτό σημαίνει ότι έδωσε τα πάντα -στιγμές πολλές και έντονες- στη σκέψη πώς να κάνει και αργότερα και πώς να πει την υγεία του. (Ασχέτως που το κατεστημένο της Χάγης και της Φέξης θα αντικαθιστά την υγεία, με λέξεις ως καλοσύνη και αγάπη, και άλλες λέξεις, της οργασμικιάς κενότητας εκφραστικιές και που, οι κατεστημένοι, σε βρίζουν άμα δε μιλάς τα συνθηματικά τους. Πήλινα πόδια που λυγίζουν ανά τους αιώνες στην εκμάθηση των συνθηματικών!). Αιματηρή κερκίδα η Ολλανδία και η ποδοσφαιρική ελπίδα της ζωής αηδιαστικότατη.

      Διαγραφή
  11. "Η καλύτερη εποχή για μπλόγκινγκ είναι τώρα. Τώρα που έκλεισαν όλα και έμειναν αυτοί που πραγματικά τη βρίσκουν με το γράψιμο."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κατ'αρχην θα ηθελα να ευχαριστησω τον Νικο Δημου που μας κανει να νιωθουμε 'σπιτι' μας το blog του.

    Πριν 5 μηνες ξεκινησα να το παρακολουθω με αφορμη την αναρτηση για την Μαρια Τσατσου, που την ηξερα προσωπικα και μετα 'κολλησα'!
    Δεν ειναι μονο οτι τα θεματα που διαλεγει ο Ν.Δ. εχουν ενδιαφερον, ειναι και ο τροπος που τα παρουσιαζει - σε κανει να θελεις να μαθεις περισσοτερα ή να σχολιασεις. Σε αυτο ειχα καποιο προβλημα στην αρχη: επειδη τα τελευταια χρονια λογω συνθηκων εχω απομονωθει αρκετα, ειχα πολυ τρακ πριν γραψω καποιο σχολιο. Φοβομουνα οτι ειτε θα ηταν αφελες και βλακωδες ειτε ασχετο. Ευτυχως που ο οικοδεσποτης μας και οι συν-bloggers δεν με εκαναν ποτε να αισθανθω αβολα.

    Η διαδικασια που ακολουθω με τις καινουργιες αναρτησεις ειναι με την σειρα. Ποτε δεν εχω διαβασει το κειμενο του Ν.Δ. αν δεν εχω δει πρωτα την φωτογραφια. Και τα σχολια παλι με την σειρα - αποφευγω αυτα που ειναι υπερβολικα μακροσκελη και δυσνοητα. Μερικα πολυ ενδιαφεροντα σχολια, που χρειαζεται να εχεις αρκετες γνωσεις πανω στο θεμα για να τα παρακολουθησεις, τα διαβαζω και κατι μου μενει! Οσο για την συχνοτητα των αναρτησεων και ανα 5 μερες να ητανε δεν θα με πειραζε. Ετσι συνεχιζεται ενας διαλογος χωρις βιασυνη.

    Κλεινοντας θα ηθελα να πω οτι η επικοινωνια με τους περισσοτερους απο εσας, ειναι πολυτιμη για μενα και σας ευχαριστω πολυ γι'αυτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κάτι το ασυνήθιστο: Σήμερα είναι μια καλή ευκαιρία για ένα πολύ ευμενές σχόλιο εκ μέρους μου, κύριε Δήμου. ;-)

    Τι έχει πιο σημασία: η ανάρτηση ή ο διάλογος;

    Για μένα σαφώς η ανάρτηση. Αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με αυτό που θα γράψω παρακάτω.

    Διαβάζετε περισσότερο τα ποστ ή τα σχόλια;

    Εγώ τα ποστ (τις αναρτήσεις). Καθοριστικό ρόλο σε αυτό παίζει η σαφήνεια της σκέψης και της γλώσσας των κειμένων σας η οποία είναι υποδειγματική. Από αυτή την άποψη η ανάγνωση των όσων γράφετε (είτε εδώ στο μπλογκ είτε αλλού) είναι σωστή απόλαυση. (Για το περιεχόμενο, βέβαια, πολλές φορές δεν ισχύει το ίδιο ...)

    Αντίθετα, τα σχόλια των επισκεπτών συχνά μού φαίνονται λίγο μπερδεμένα, με την έννοια ότι δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλει να μας πει ο γράφων. Φυσικά η πρώτη μου σκέψη είναι πάντα πως ίσως φταίνε oι ανεπαρκείς γνώσεις μου της ελληνικής γλώσσας. Μα τότε "θυμάμαι" πως ποτέ δεν έχω αυτό το πρόβλημα με αυτά που γράφει ο οικοδεσπότης (ούτε βέβαια και με όσα διατυπώνουν κάποιοι επισκέπτες) και αυτό με καθησυχάζει πάλι ...

    Συνήθως κοιτάζω πού έχει απαντήσει ο οικοδεσπότης σε κάποιο σχόλιο. Εκεί πολλές φορές το ίδιο το σχόλιο παρουσιάζει επίσης ενδιαφέρον.

    Πότε «μπαγιατεύει» ένα θέμα;

    Άλλο ένα σημείο όπου μπορώ να γράψω κάτι το κολακευτικό για σας, κύριε Δήμου. Νομίζω πως έχετε δίκιο με την απάντηση που δίνετε ο ίδιος στην ανάρτησή σας:

    Η απάντησή μου είναι: συνήθως ποτέ! Τα δικά μου ποστ δεν είναι ειδήσεις εφημερίδων. Τα θέματα είναι διαχρονικά και γενικού ενδιαφέροντος, άσχετα αν μερικές φορές παίρνουν αφορμή από την επικαιρότητα.

    Όντως αυτό το καταφέρνετε μια χαρά, κατά τη γνώμη μου. Ακριβώς έτσι εκλαμβάνω τα κείμενά σας. (Και παρεμπιπτόντως: Λίγο-πολύ με τον ίδιο γνώμονα προσπαθώ να γράψω κι εγώ στο δικό μου μπλογκ [στα γερμανικά].)

    Πόσο συχνά πρέπει να αλλάζει;

    Δική σας απόφαση, θα έλεγα. Η καθαρά προσωπική μου εμπειρία είναι πως από τη στιγμή που υπάρχει καινούργια ανάρτηση συνήθως δεν ασχολούμαι πια με τις παλιότερες, απλώς γιατί δεν μου φαίνονται πλέον τόσο επίκαιρες. Αλλά αυτό βέβαια είναι αποκλειστικά δικό μου "ψυχολογικό" λάθος διότι κανένας δεν με εμποδίζει να γυρίσω πίσω σε παλιότερα κείμενα και συζητήσεις – πολύ λιγότερο που μάλιστα εσείς ο ίδιος κάποια στιγμή ενθαρρύνατε τους επισκέπτες να το κάνουν.

    Πάντως συμπεραίνοντας από το δικό μου ελάττωμα, ίσως θα ήταν σκόπιμο να μην ανοίξετε καινούργιο θέμα όσο υπάρχει ζωηρή συζήτηση στο εκάστοτε πιο πρόσφατο (ή παλιότερο).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πολλά καλά λόγια διάβασα ξυπνώντας το πρωί - και όπως δεν είμαι συνηθισμένος (όχι μόνο εδώ, αλλά και γενικά) ένιωσα κάπως άβολα.

    Χαίρομαι πάντως που και οι περισσότεροι σχολιαστές νιώθουν ευχάριστα και άνετα στην παρέα. Είμαι πολύ μοναχικός άνθρωπος, παρέες είχα μόνο στα νιάτα μου - και μου κάνει τώρα καλό να νιώθω γύρω μου ανθρώπους.

    Αν είχε νικήσει και η Μπάγερν εχτές, θα ήμουν απόλυτα ευτυχής :( Ήταν άδικο! 95 λεπτά υπεροχή και οι αντίπαλοι με μία κατεβασιά πήραν την πρόκριση. Πολύ λείπει ο Ρόμπεν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν κι ο viennezos λέει τόσο καλά λόγια στον οικοδεσπότη μας και μάλιστα με τέτοιο μειλίχιο ύφος και φιλικό πνεύμα, τι άλλο να περιμένουμε ? Το blog πήρε...πράσινο φως !
      Ν.

      Διαγραφή
    2. Effie: "Τα σχόλια των επισκεπτών συχνά μού φαίνονται λίγο μπερδεμένα, με την έννοια ότι δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλει να μας πει ο γράφων."
      Μα, σοβαρά τώρα, δεν μπορείτε να παρακολουθήσετε τον ποιητικό ειρμό των σαλταρισμένων αναρτήσεων;

      N.: Καλά, περιμένετε την επόμενη αιχμηρή ανάρτηση (περί πολιτικών-οικονομικών συστημάτων) και θα δείτε ποιος είναι μειλίχιος και φιλικός.

      Διαγραφή
    3. Συγγνώμη, λάθος! Viennezos αντί Effie.

      Διαγραφή
  15. Καλήμέρα κ. Δήμου,
    αυτό το άδικο δεν αντέχω!
    Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Παίζουμε 90+95 λεπτά άμυνα, αντιποδόσφαιρο, κάνουμε κουτοπονηριές και στο τέλος κερδίζουμε και την πρόκριση χάνοντας;
    Δε θα 'πρεπε να υπάρχει ένας τρόπος για περισσότερη δικαιοσύνη;
    Θέμα για το επόμενο ποστ;

    Χ. Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν έχουμε αρκετούς ποδοσφαιρόφιλους αναγνώστες (αν και το θέμα του Κρόυφ πήγε καλά) Ίσως να δούμε και τον σημερινό ημιτελικό και να κάνουμε συνολική κριτική.

      Πάντως το θέμα της χρονιάς (ίσως και της δεκαετίας) είναι η εκτόξευση της Λέστερ από τον υποβιβασμό στο κύπελλο. Και η μούντζα που φάγαμε από τον Ρανιέρι!

      Διαγραφή
    2. Πόσο τυπικός Νίκος Δήμου! Η παταγώδης αποτυχία του Ρανιέρι στον πάγκο της ελληνικής ομάδας (ασχέτως αν σε αυτή συνηγόρησαν και εξωαγωνιστικοί παράγοντες), μιας ομάδας που λίγους μήνες νωρίτερα έχασε στις λεπτομέρειες την πρόκριση στους 8 του Mundial και επί των ημερών του ηττήθηκε εντός έδρας από τα Νησιά Φερόες, μετατρέπεται σε μούντζα επειδή είχε επιτυχία στην επόμενη ομάδα του.

      Διαγραφή
    3. Ίσως δεν ήμουν σαφής. Μούντζα προς εμάς! Ο Ρανιέρι δεν είχε απλώς "επιτυχία" στην επόμενη ομάδα του. Είχε έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο που δεν έχει ξαναγίνει σε κανένα πρωτάθλημα - πολύ περισσότερο στο πιο παλιό και το πιο δύσκολο. Κι επειδή δεν μπορεί ένας άνθρωπος από ανίκανος και άχρηστος να μεταβληθεί σε ικανό και ιδιοφυή μέσα σε λίγους μήνες (και μάλιστα στα εξήντα του) για την αποτυχία του Ρανιέρι στην Ελλάδα μάλλον δεν φταίει ο Ρανιέρι.

      Θυμήθηκα ότι ο Ρεχάγκελ, αφού ενημερώθηκε για τα βασικά, απέκλεισε κάθε πρόσβαση τρίτου στην ομάδα (ακόμα και του προέδρου της ΕΠΟ). Μήπως κάτι ήξερε;

      Διαγραφή
    4. Συμβαίνουν αυτά, είχε και άλλες αποτυχίες ο Ρανιέρι στην καριέρα του, όπως αποτυχίες πέρα από επιτυχίες είχε και ο Ρεχάγκελ στη δική του καριέρα. Την καλύτερη γενιά Ελλήνων ποδοσφαιριστών προπονούσε ο Ρεχάγκελ, άλλα τα δεδομένα ως προς τις δυνατότητες της ομάδας

      Διαγραφή
    5. Ήξερε τα βασικά και στα βασικά έμεινε και με τα βασικά και με τα λεφτά του θα παλεύει. Ο Ρεχάγκελ.

      Διαγραφή
    6. Καριέρα; Ο Ρεχάγκελ; Η καλύτερη γενιά ποδοσφαιριστών; Οι δυνατότητες της ομάδας; Άλλα τα δεδομένα; Τον Καρυωτάκη τον είδαμε; Αλλά τι λέω. Ο Καρυωτάκης και το ποίημα του που ακολουθεί, δεν ήτανε της στίξεως και της στίξεως του Ρεχάγκελ.

      Σταδιοδρομία

      Τη σάρκα, το αίμα θα βάλω
      σε σχήμα βιβλίου μεγάλο.

      «Οι στίχοι παρέχουν ελπίδες»
      θα γράψουν οι εφημερίδες.

      «Κλεαρέτη Δίπλα-Μαλάμου»
      και δίπλα σ’ αυτό τ’ όνομά μου.

      Την ψυχή και το σώμα πάλι
      στη δουλειά θα δίνω, στην πάλη.

      Αλλά, με τη δύση του ηλίου,
      θα πηγαίνω στου Βασιλείου.

      Εκεί θα βρίσκω όλους τους άλλους
      λογίους και τους διδασκάλους.

      Τα λόγια μου θα ’χουν ουσία,
      η σιωπή μου μια σημασία.

      Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
      θ’ αφήσω να φύγουν τα χρόνια.

      Θα φύγουν, και θα ’ναι η καρδιά μου
      σα ρόδο που επάτησα χάμου.

      Διαγραφή
    7. Αν δεν γνωρίζετε ότι οι προπονητές έχουν και αποτυχίες στην καριέρα τους μπορείτε να το μάθετε με τη βοήθεια του internet. Eπίσης, ναι ο Ρεχάγκελ είχε την τύχη να προπονεί την καλύτερη γενιά Ελλήνων ποδοσφαιριστών με χαρακτηριστικά ιδιαίτερα, σαν τη πάσα του Τσιάρτα, και προσωπικότητα

      Διαγραφή
    8. Ο Γιοσάκης θα σε βάφτισε, Παπαδόπουλε.

      Διαγραφή
    9. Ήσασταν πολύ σαφής κ. Δήμου. Στον αθλητισμό η επιτυχία και η αποτυχία διαρκώς εναλλάσσονται. Ο Μουρίνιο (ίσως ο σπουδαιότερος εν ενεργεία προπονητής) κατέκτησε πανηγυρικά τον τίτλο πέρσι στην Πρέμιερ Λιγκ με την Τσέλσι, ενώ φέτος η ομάδα του φλέρταρε με τις θέσεις του υποβιβασμού και έφυγε κακήν κακώς. Ο Ρανιέρι (ο οποίος για πρώτη φορά δοκίμασε να προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες απαιτήσεις ενός εθνικού αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος) μπορεί να μην υποστηρίχθηκε επαρκώς αλλά το κύριο μερίδιο της αποτυχίας βαρύνει τον ίδιο. Όπως και το γεγονός ότι δεν έθεσε κανόνες και επέτρεψε τη μετατροπή των αποδυτηρίων σε κέντρο διερχομένων. Οι πειραματισμοί του συνετέλεσαν στην κατάρρευση ενός ποδοσφαιρικού οικοδομήματος δεκαετίας. Το ότι φέτος τα κατάφερε θαυμάσια πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού για τους ιθύνοντες της ελληνικής ομοσπονδίας αλλά δεν σημαίνει και ότι θα κάνουμε το άσπρο μαύρο.

      Διαγραφή
    10. @Nikos Dimou
      2016-05-05 07:37:30+00:00

      > Θυμήθηκα ότι ο Ρεχάγκελ, αφού ενημερώθηκε για τα βασικά, απέκλεισε κάθε πρόσβαση τρίτου στην ομάδα (ακόμα και του προέδρου της ΕΠΟ). Μήπως κάτι ήξερε;

      Simon Kuper & Stefan Szymanski: Why England lose & other curious football phenomena explained

      Διαβάστε από το: Nobody did better out of abandoning their roots and adopting EEC football than Turkey’s friends across the water, the Greeks. και κάτω.

      Διαγραφή
    11. Δεν μπορώ να ξέρω τι ξέρω τι ξέρει καθένας. Μπορώ όμως να δω τις ανάγκες της ζωής και να υποθέσω τι θα ένας θα έχει αποφασίσει όταν ένας άλλος άνθρωπος μπαίνει στο οπτικό πεδίο. Αποφάσεις: Δεν θα σου επιτρέψω, γιατί είναι απάνθρωπο και χαζό να διαμορφώσεις τον τρόπο που νιώθω (άρα: και καταλαβαίνω και σκέπτομαι και αποφασίζω και κινούμαι στον χώρο). Αυτό -η δήλωση: "Μήπως κάτι ήξερε;" δεν πηγαίνει στον Ρ. Πηγαίνει στα καλά λόγια. Γίνεται και χειρότερο: μου μιλάς και άρα εγώ μπορώ να υποθέσω και να συμπεράνω πολύ εύκολα τι ξέρεις και τι καταλαβαίνεις και άρα τι μπορείς βάσει των ξερομένων σου να μου πεις και άρα διαθέτω έναν επιπλέον λόγους λόγους να μην σου την επιτρέψω απόπειρα να με παιχνιδίσεις. Ξέρει και παραξέρει και "τα βασικά" της παρουσίας του άλλου στον χώρο του. Όλα τα λόγια για όλα τα θέματα οδηγούν σε όλα τα λόγια όλων των θεμάτων, γιατί ένα μυαλό έχουμε, οι ζωολογικοί. Όσοι δηλώνουν την δήλωση, στην πραγματικότητα έχουν ανοίξει πολλά vitual desktops με το ένα μυαλό τους. Φυσιολογικό όμως είναι. Η ζωή είναι έτσι. Εκπαιδεύει το άθυρμα της και πολύ λυπάται όταν το χάσει.

      Διαγραφή
  16. Εκτός από τα κείμενα του Δήμου υπάρχουν και ορισμένα σχόλια πολύ αξιόλογα, κάποια είναι πάρα πολύ συγκινητικά, άλλα ποιητικά και άλλα πλακατζίδικα. Όλα είναι υπέροχα. Δεν θα αναφέρω κανέναν σχολιαστή γιατί ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του και δεν θέλω να επιβάλω το γούστο μου σε κανέναν. Θα αναφερθώ σε κάτι που με εξέπληξε σήμερα, στο σχόλιο του Βιεννέζου. Ενώ έχει πλακωθεί εδώ μέσα επανειλημμένα με τον Δήμου, ωστόσο είναι γενναιόδωρος και ανεξίκακος. Μπράβο κύριε Βιεννέζε. Αν αντιμετωπίσετε με την ίδια καλή πίστη και τις ιδέες του Δήμου, θα έχετε κάνει ένα πολύ σπουδαίο προσωπικό βήμα.

    Αλέξης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας συμπληρώσω τα θετικά λόγια μου για τον Νίκο Δήμου, με αφορμή την εξής πρόταση του Αλέξη:

      Αν αντιμετωπίσετε με την ίδια καλή πίστη και τις ιδέες του Δήμου, θα έχετε κάνει ένα πολύ σπουδαίο προσωπικό βήμα.

      Αυτή η καλή πίστη ήδη υπάρχει, με την εξής έννοια: Αναγνωρίζω (και εκτιμώ) στον Νίκο Δήμου πως είναι αυθεντικός!

      Και αυτό αφορά πάλι τον τρόπο γραφής του (τη γλωσσική σαφήνεια την οποία ανέφερα πιο πάνω), αλλά και το περιεχόμενο, τις ιδέες του. Ο Νίκος Δήμου μού δίνει δηλαδή την εντύπωση (και όχι μόνο σ’ εμένα φαντάζομαι) πως μας μεταφέρει πάντα αυτό που πραγματικά σκέφτεται, πως δεν σκοπεύει να μας παραπλανήσει ή χειραγωγήσει, πως γράφει χωρίς καμιά υστεροβουλία, πως δεν μας κοροϊδεύει.

      Νομίζω ότι στα κείμενα του κ. Δήμου ταιριάζει κάτι πολύ ωραίο που έχει πει ο μεγάλος Λευτέρης Παπαδόπουλος για το δικό του έργο ως στιχουργού:

      "Έχω γράψει πάνω από χίλια τραγούδια. Εκτός από δέκα - είκοσι περιπτώσεις, σε όλα τ’ άλλα ήμουν ειλικρινής. Καθόμουν στη γωνιά μου, με τη λάμπα μου, μόνος, ολομόναχος με το χαρτί μου, και άφηνα, σ’ αυτό το χαρτί, την ψυχή μου."
      (Λ. Παπαδόπουλος: "Τα τραγούδια μου", 2η έκδοση, 1996, σ. 7)

      Περίπου με τον ίδιο τρόπο, μου φαίνεται, αφήνει στο (εικονικό) χαρτί ο Νίκος Δήμου το μυαλό του. ("Μυαλό" αντί για "ψυχή" γιατί αναφέρομαι κυρίως στα κείμενα ορθολογικού χαρακτήρα.)

      Όταν επικρίνω διάφορες θέσεις του κ. Δήμου, έχω πάντα στο νου μου αυτή την αυθεντικότητα / ειλικρίνεια που τον χαρακτηρίζει. Χωρίς αυτήν, η δυσαρέσκειά μου καμιά φορά θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. ;-)

      Διαγραφή
    2. Ο ορθολογισμός είναι κακό πράγμα. Διότι, η κουφάλα, ο αγράμματος Leibniz δηλαδή, πήγε και παράδοσε τα επιστημονικά συμπεράσματα στους αγράμματους φιλοσοφικούς ανθρώπους, με το σκοπό να συνεχίζεται η εκμετάλλευση και η προπαγάνδα της. Έτσι οργανώνουν την συννενόηση και την συμβίωση αυτοί. Άλλο: Ποιες θέσεις; Δεν είναι οι "θέσεις του". Όπως καταλαβαίνουμε... η επικοινωνία... που αποσκοπεί στην επιβίωση του ζωντανού οργανισμού σε μία σκληρή, υπανάπτυκτη κοινωνία όπως είναι η ελληνική κοινωνία... των επιτυχημένων, φιλοσοφούντων, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, ποιητών της δόξας...δεν εκφράζει την υγεία κανενός. Είναι άλλο ο δημόσιο διάλογος, άλλο ο ζωντανός άνθρωπος, οι ανάγκες της ζωής του και οι αναγκαίες, δικές του σκέψεις. Άλλο: η πανοπλία.

      Διαγραφή
    3. "γενναιόδωρος και ανεξίκακος" (= αυτός που δεν κρατάει κακία - για ποιο πράγμα;)
      Ο Viennezos δεν έχει πλακωθεί με τον οικοδεσπότη (ο όρος υπαινίσσεται αμοιβαιότητα), ούτε διαφώνησε επί των θέσεών του αλλά έχει εξαπολύσει μονομερώς αγοραίες επιθέσεις εναντίον του περί ηθικής χρεοκοπίας. Λυπάμαι που σας χαλάω την όμορφη ατμόσφαιρα αλλά μια συγγνώμη θα ήταν πιο έντιμη από έναν βεβιασμένο συμψηφισμό, λόγω ενός ευγενικού σχολίου.

      Διαγραφή
  17. Tο Πάσχα τέλειωσε, μαζί του και η επικαιρότητα του προηγούμενου θέματος στο blog. Ωστόσο θα μου επιτρέψουν οι φίλοι να αναρτήσω ένα μικρό απόσπασμα από το πρόσφατο άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στο Athens News,που αναφρέρεται στην "κορυφαία γιορτή"των Ελλήνων , και το οποίο τώρα μόλις διάβασα.΄Με καλύπτει απόλυτα και με χαροποιεί που μια συγγραφέας που λατρεύω και θαυμάζω έχει τις ίδιες απόψεις μαζί μου επί του θέματος .
    Αναζητήστε το πλήρες κείμενο.
    Ν.

    ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
    "Γράφω αυτό το αρθρίδιο υπό την επήρρεια της πασχαλινής τελετουργίας: μια αέναη επανάληψη, μια απαράλλακτη παράδοση που συμβαδίζει με βάρβαρα έθιμα, σφαγές ζώων, διατροφικές υπερβολές – και πολιτικές επεμβάσεις. Για τους πιστούς, αυτή η τελετουργία σημαίνει «κάτι» – σ’ εμάς τους υπολοίπους υπενθυμίζει τον ρόλο της Εκκλησίας στην Ελλάδα, που παρά το πρόσφατο φιλανθρωπικό της έργο, παραμένει θεσμός πολιτικής συντήρησης και πολιτιστικής καθήλωσης.

    Στην Ελλάδα οι χριστιανοί ορθόδοξοι ιερείς πληρώνονται από το κράτος: οι μισθοί τους προβλέπονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες οι ιερείς πληρώνονται από το ποίμνιό τους, δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Και επειδή το κράτος είναι διαχωρισμένο από την Εκκλησία, σπανίως μπερδεύεται στα πόδια των κυβερνώντων – εξάλλου, η δυτική Εκκλησία έχει αποδεχτεί τη νεοτερικότητα, δεν είναι απολίθωμα όπως η ορθόδοξη. Να λοιπόν μια μεταρρύθμιση –όχι ένα απλό δημοσιονομικό «μέτρο»– που αναβάλλεται ξανά και ξανά: ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος και η τροποποίηση του εργασιακού καθεστώτος των ιερέων "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μετά το 13ο λεπτό φαίνεται καθαρά, όπως είναι: ζόμπι. Μετά το 14ο λεπτό: είναι καλό πράγμα η εξουσία. "Η επιστημονική φαντασία προβάλλει την εξουσία σαν ένα φάντασμα...σαν κάτι που μπορεί να κυριαρχήσει στον κόσμο".

      Διαγραφή
    2. Μου άρεσε πολύ το άρθρο της Σώτη Τριανταφύλλου.
      Εμείς που μεγαλώνουμε παιδιά σε τέτοιο σύστημα ανησυχούμε για το πότε θα μπούνε τα πράγματα στην θέση τους. Και καλά το Πάσχα είναι παράδοση, οι παπάδες δημόσιοι υπάλληλοι πώς χωνεύεται αυτό και οι πολιτικοί μας στην πρώτη θέση μπροστά στην TV-Camera. Ο Ν.Δ. μάλλον βαρέθηκε πιά και δεν τα σχολιάζει, έτσι κι αλλιώς αυτός ο κόσμος δεν φτιάχνετε με τίποτα.

      Διαγραφή
    3. #Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες οι ιερείς πληρώνονται από το ποίμνιό τους, δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι#.

      Επί τουρκοκρατίας και λίγο μετά στο χωριό μου (Δυτ. Μακεδονία) υπήρχαν πάνω από ...12 ιερείς [τρεις μεγαλες εκκλησίες και δεκαπέντε ξωκκλήσια]. Σε πληθυσμό περί τους 3.500 κατοίκους. Κάθε φτωχός, άμοιρος κι αγράμματος επί το πλείστον που δεν τα κατάφερνε αλλοιώς γινόταν παπάς. Αυτοί λοιπον δεν είχαν μισθό αλλά ζούσαν απο την ..."πελατεία". Ανάλογα με τις ικανότητές του ο καθείς ήλκυε ποίμνιο για κηδείες, γάμους, βαφτίσια, τρισάγια, ευχέλαια, μνημόσυνα κλπ και έπαιρναν το κάτι τις τους μαζί με καμμιά "λειτουργιά"[=άρτος δεήσεως]. Δεν τους έλειπε το ψωμί λοιπόν αλλά ζούσαν πολύ φτωχικά και μετρημένα. Οι πιό πολλοί ασχολούνταν και με γεωργικές και κτηνοτροφικές δουλειές για να συμπληρώνουν εισόδημα.

      Φαίνεται στο θέμα αυτό πήγαμε πολύ πίσω [ανάποδα!].
      Τους κάναμε τους ανθρωπους δημόσιους υπάλληλους.

      Ξέρω επαγγελματίες ένα σωρό [πρωην κλαρινιτζήδες γλεντοκόπους, μπουζουκτσήδες, σερβιτόρους, χτίστες κλπ) που μόλις τα πραγματα δυσκόλεψαν φόορεσαν παπαδίστικο ράσο εξασφαλιζοντας την απαραίτητη εύνοια του αλφα ή του δείνα ποιμενάρχη. Ο μισθός πέφτει κανονικά και όλοι τους πάχυναν πολύ.

      Διαγραφή
    4. ΥΓ. Στη Θεσσαλονίκη μετά το 'Άγιον φως" μας επισκέπετεται αυτές τις μέρες και το "Τίμιον Ξύλον". Απ' ευθείας απο την Ιερουσαλήμ κι αυτό.

      Έχει ανατραπεί το ισοζύγιο εμπορίου. Μας έχουν πεθάνει στα εισαγόμενα!

      Διαγραφή
    5. Για τη συγγραφέα έχω ενστάσεις (π.χ. για το αντι-ισλαμικό της παραλήρημα) αλλά το συγκεκριμένο άρθρο είναι εξαιρετικό. (Μόνο το ένα "ρ" της "επήρειας" πρέπει να απομακρυνθεί!)

      Διαγραφή
  18. κ. Δήμου,
    όταν έγραφα για θέμα στο επόμενο(;) ποστ, εννοούσα περισσότερο το θέμα άδικου-δίκαιου, το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Με αφορμή τον χθεσινό αγώνα.
    Αλλά και μεσ στο ποδόσφαιρο. Δεν θα 'πρεπε κάπως να 'χει ανταμοιβή ο καλύτερος; Ευχαριστώ!

    Χ. Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμμμ, ο καλύτερος... κέρδισε τις εντυπώσεις έχασε όμως το παιχνίδι.
      Έτσι όπως και στη ζωή...
      Το ποδόσφαιρο τα 'χει αυτά.

      Διαγραφή
    2. Δ ε ν μ π ο ρ ώ να διαβάζω καλύτερους, εντυπώσεις και συλλογή εντυπώσεων εις την ζωήν. Δ ε ν μ π ο ρ ώ. Δεν μπορώ να διαβάζω συμφωνημένα υπονοούμενα γύρω από "το συναίσθημα" σαν κατευθυνόμενες τορπίλες πανόλης δ ε ν μ π ο ρ ώ. Άμα διαβάζω τα ψεύτικα ακούω τα κίβδηλα. Αλλά δεν μπορώ και να ακούω και οχυρώσεις σκέψεων δ ε ν μ π ο ρ ώ. Και μετά Πανούση: "Θα βάλω τα εκρηκτικά κάτω απ΄τα ρούχα και θα σαλτάρω στου Αντώνη Σαμαρά την κούρσα Να τονε στείλω στη γιαγιά του, να βρει τα μυστικά του βάλτου Και στη φουφου του Σατανά, στάχτη να γίνεις Σαμαρά". Τριπολίτης καλύτερα: "Αντί να ψάχνω παυσίπονα Στον έρωτά σου να τρύπωνα, Με τον καθρέφτη του νάρκισσου Να σε ξυπνήσω απ' τη νάρκη σου". Γεια σου μεγάλε Άκη Πάνου που βρήκες τη σερβιέτα της Μαλβίνας να ξομολογηθείς.

      Διαγραφή
  19. Συγγνώμη για το ορθογραφικό: μες στο ποδόσφαιρο

    Χ. Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αμάν με αυτού του είδους τα posts βρε Γάτε! Το blog σου είναι αυτό που είναι. Δηλαδή είναι και φαίνεται, end of. Ποιόν να πείσεις, εμάς? Εμείς το ξέρουμε. Τον περαστικό αναγνώστη? Αν έχει μάτια, θα δει. Αν δεν έχει, τζάμπα τα πίξελς!

    Είναι ρε παιδί μου σαν μια γερή, καλή στύση: ή την έχει κανείς, ή δεν την έχει. Αν την έχει, φαίνεται. Αν όχι, πάλι φαίνεται. Ο μόνοι συμπαθείς λόγοι για να συζητά γι’αυτήν είναι:

    1. Αν του έχει πάθει vertigo και πρέπει κάπως να τα μπαλώσει («Μήπως πείνασες, να σου φτιάξω γλυκειά μου κάνα τοστάκι μέχρι να...?» «... Και μουσακά μη σου πω... άσε, Μήτσο, κατάλαβα!»).

    2. Αν του εμφανιστεί σε λάθος τόπο και χρόνο (π.χ. να γνωρίζει πρώτη φορά τους γονείς της κοπέλλας του και να εμφανιστεί το δωράκι την ώρα που κάνει χειραψία. Στον πατέρα της).

    Οπότε... δεν έχεις θέμα Γάτε! Ακμαιότατο το blog σου, άμα μπαγιατέψει κάτι θα στο πούμε! Κι άντε γιατί θα χρειαστούν βρισίδια στο τέλος για να αισθάνεσαι λιγότερο άσχημα!

    Λοιπόν αγωνιστικούς χαιρετισμούς στην παρέα, παλιά και καινούρια, όπου και να βρίσκονται κι ό,τι κι αν κάνουν, τα σέβη μου σε όσους τα χρειάζονται, και παιχνιδιάρικα *winks* σε όποιους κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Kύριε Δήμου δεν υπάρχουν Ελληνόφωνοι στην Ουκρανία, ή είναι Έλληνες-ανεξάρτητα αν γνωρίζουν ή όχι την νεοελληνική γλώσσα- ή δεν είναι. Θυμήθηκα έναν ειρωνικό και εύστοχο σχολιασμό που έκανε ο Γεράσιμος Κακλαμάνης για το Βυζάντιο, έγραφε ότι για πολλούς το Βυζάντιο θεωρείται μια ελληνόφωνη αυτοκρατορία χωρίς Έλληνες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είχα ένα βιβλιαράκι του Γ.Κ. Το έχασα. Ήταν ωραίο. Μπλε. Κιτρινισμένο. Ήταν ήσυχα στο χώρο μου τότε που το ψώνισα. Θα ήθελα να διαβάσω τους Άραβες, του Ραφαηλίδη. Δεν θέλω πια να έχω δικά μου βιβλία έστω και λίγα. Μόνο pdf κι αυτά να τα κλέβω. Ο Ιουστινιανός είχε galaxy. Πρώτη φορά στο νετ καφέ του έτυχε Πλεύρης στο YouPorn. Είδε όλες τις επανελληνίσεις.

      Διαγραφή
    2. Κοιτάξτε αν και καταλαβαίνω εύκολα ότι είμαι εκτός νοήματος της ανάρτησης του κυρίου Δήμου δεν μπορώ να να δεχθώ ότι εμείς εδώ είμαστε οτιδήποτε άλλο εκτός Έλληνες, και Ελληνικά να μιλάς δεν είσαι τίποτα άλλο παρά ελληνόφωνος χριστιανός. Μακάρι να ζούσε ο Ραφαηλίδης, μιας και τον αναφέρατε, και να του έγραφα, εγώ που έχω διαβάσει όλα, μα όλα, τα βιβλία του, ότι τα μισά από αυτά που γράφετε είναι κοτσάνες.

      Διαγραφή
    3. Το συρτό του ανέμου, κύριε Παπαδόπουλε.

      Διαγραφή
  22. Χμ, ο διάλογος ξεστράτισε και με έκανε να νιώσω περίεργα... θυμήθηκα μία κριτική που έγραψε ο Κώστας Γιαννακίδης για την αυτοβιογραφία μου όπου με χαρακτήριζε: "ένας ευφυής άνθρωπος που μισεί τον εαυτό του". Υπερβολή βέβαια - αλλά τώρα κατάλαβα ότι νιώθω πιο άνετα όταν με βρίζουν παρά όταν με επαινούν...
    Το κείμενο του Γιαννακίδη ΕΔΩ:http://www.protagon.gr/scripta/blogs/44341009446-44341009446

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μια παλιότερη [& φρικτά φλύαρη!] δική μου κρίση για τους «Δρόμους» του νίκου δήμου(και όχι μόνον...)

      [σβήστηκε από λάθος-?- χειρισμό του οικοδεσπότη γι' αυτό και την "ξανακοτσάρω"]

      Διαγραφή
    2. @Νώντας Τσίγκας
      Οι δρόμοι μου. Μου θύμισες τη σχέση με τον πατέρα του. Την είχα ξεχάσει. Είχα διαβάσει το βιβλίο όταν πρωτοεκδόθηκε. Η μνήμη είναι επιλεκτική. Εγώ θυμάμαι ένα κορίτσι με αθλητικά παπούτσια που θα το λέγανε Χριστίνα και μια αναπάντεχη συνάντηση/τζόκερ σε λεωφόρο της Αθήνας!
      υγ. Πώς να περάσεις στην έκθεση; "βοηθούντων γαρ των εκλογών"= βοηθουσών των εκλογών! :-)
      υγ2 Δεν είσαι φλύαρος.

      Διαγραφή
    3. Ένα τραγούδι για το άρθρο. Η ξεφτίλα του συγγραφικού λάθους και ο τρόμος του ευρωπαϊκού πάθους με έχουν κάνει ρομποτ. Όλα για το ευρώ. Δεν μπορούμε και να σκάσουμε από τα γραπτά της γραφειοκρατίας. Σιγά μην ήταν γραφειοκράτης ο Εγγονόπουλος, που ήταν ο αληθινός πατέρας του παιδιού του. Αφού την φωτογραφία δεν την είδε τίμια. Τι γονείς να καταλάβει τώρα ένας δημοσιογράφος.

      Διαγραφή
    4. EFFIE@
      "βοηθούντων γαρ των εκλογών"= βοηθουσών των εκλογών! :-)#

      Ουουουπςςς... :-(

      Διαγραφή
  23. Ισως δεν το γνωριζει ο κυρ Δημου, αλλα η Ουκρανια ειναι πολυ ην τελευταιως ειτε για γκομενικο ειτε για οικογενειακο (μετα το γκομενικο ακολουθει η εκκλησια οποτε εκει ειναι τωρα τα πεθερικα) ειτε τελος για μπιζνα. Εγω ξαφνικα ας πουμε ειμαι προσκεκλημενη σε αναβαση σε ουκρανικο βουνο το καλοκαιρι οπου η Ουκρανη διοργωντρια με διαβεβαιωνει θα συμμετασχουν τουλαχιστον αλλοι 5 Ελληνες..... Υπαρχει αμοιβαια ελξη μαλλον. ισως οι επισκεπτες σας ειναι μονιμοι κατοικοι ελλαδας με φιλη ουκρανη και πηγαινο-ερχονται ουκρανια-ελλαδα συχνα. Ολα παιζουν, αλλα ουτε εγω πιστευω οτι εχει γηγενεις Ελλληνες που καθονται να διαβασουν Νικο Δημου (οι Ποντιοι αυτης της ακτης; Ειναι μαλλον απασχολημενοι με το βιος).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην Ουκρανία οι περισσότεροι Έλληνες αν δεν κάνω λάθος έλκουν την καταγωγή τους από τα νησιά

      Διαγραφή
  24. Κάποιοι πήραν πολύ στα σοβαρά το μικρό δικτυακό μας καφενείο, νομίζουν ότι συνδιαλέγονται με την ιστορία και την αιωνιότητα και δεν ανέχονται σχόλια που δεν ταυτίζονται με την οπτική τους γωνία. Η δε ανωνυμία (που αποτελεί τον κανόνα στο blog) μάλλον ενοχλεί μόνο όταν επισημαίνει κάτι μη αρεστό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το μπλογκ ως δημόσιος γραπτός κώδικας απευθύνεται και στα παιδιά που θα έχουν μία άσκηση φυσικής άλυτη και θα χαζεύουν και εδώ κατά το διάλειμμα. Θρηνούμε τα μαλλιά του Jerrold Marsden καταβροχθίζοντας τα γλυκά κερασάκια της νύχτας. Το κοπερτί, το κοπερτί

      Διαγραφή
  25. Άμα θέλω να δω λογική συνέχεια (άγχος, δύο μισθούς, λιθουανές συζύγους της μπανάνας, αγορασμένα και νοικιασμένα σπίτια στην Αμέρικα, αυτοκίνητα της εξωτερικής cross στάθμευσης) πηγαίνω έως το skype και ανακατεύομαι. Εκεί τα άγχη είναι ορθολογικά (σαν ισχυρή Ελλάδα) και εγώ δεν επιδιώκω άσχημες στιγμές, αμήχανες στιγμές, σκαπτικά μήκη χτυπημένα με βαρύτατα σφυριά επί της κεφαλής μου. Είμαι το δέντρο και είμαι οι σκίουροι. Ένας ένας προς έναν, οι σκίουροι, αν μετρηθούμε, είμαι. Άμα θα δω enter your comment ή Enter your reply οσμίζομαι σταγόνες της βροχής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Πολλές φορές, όλα αυτά τα χρόνια έχω ανατρέξει και ξαναδιαβάσει πολλά ποστ. Και αυτό γιατί όντως γράφτηκαν για να μείνουν και αποτελούν σημείο αναφοράς. Χαίρομαι πολύ που μετά από τόσο καιρό σας ξαναβρίσκω, τουλάχιστον τους περισσότερους. Χαίρομαι που είμαι πάλι εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Έκλαψα σε άλλες αναρτήσεις. Χωρίς να συνειδητοποιήσω πώς βρέθηκα στο δάκρυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Κυριε Δημου, ποσο χρονο απο την μερα σας αφιερωνετε στο blog; προφανως ασχολειστε παραλληλα και με αλλα θεματα που χρειαζονται συγκεντρωση - δεν αποσπαει την προσοχη σας η ροη των σχολιων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι πολύ. Κάθε φορά που έρχεται ένα σχόλιο, το κινητό μου με ειδοποιεί με έναν διακριτικό ήχο - και συνήθως απαντάω αμέσως. Μόνο αν χρειάζεται εκτενής απάντηση (σπάνιο) ανοίγω υπολογιστή για να έχω πιο άνετο πληκρολόγιο.

      Διαγραφή
  29. Ευχαριστω. Σαν τους γιατρους κι'εσεις - δεν ησυχαζετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. @Nikos Dimou
    2016-05-03T15:08:00+03:00

    > Γι αυτό άλλωστε έφυγα από το Protagon. Διότι ουσιαστικά κατάργησε τα σχόλια (ακόμα και από τα παλιότερα άρθρα, σβήστηκαν!). 

    Ας μην κάνουμε έτσι για μόλις τετρακόσιες σαράντα χιλιάδες (440.000) σβησμένα σχόλια…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. η μπουρνουζοπετσέτα η καλή είναι τόσο απαλή27 Μαΐου, 2016 05:28

    Έχω σχέδια για το καλοκαίρι. Έξι ώρες διάβασμα με κλιματισμό και πράσινα ελατήρια του ασπροπίνακα. Θα γράφω και στο σατανικό λευκό χαρτί. Περπάτημα. Μουσική. Ύπνο. Μία ώρα στη θάλασσα. Παγωτό. Μπάνιο. Μουσική, 1 - συν2χ = 2ημ²χ, 1 + συν2χ = 2συν²χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. ψεύτρα ζωή29 Μαΐου, 2016 05:07

    Εμείς ακούμε το ωχρόν μας Μισίρι ο ήλιος πληρεί...την άνοιξη αγγέλει...τα αθρόα των φιλεόρτων τάγματα...πληρούται το Γκαμπάρι που είναι αυτό και είναι αυτό και είναι πάρα πολύ τέλειο που είναι "Το ευτυχές Σαμ ελ Νεσίμ να εορτάση θέλει ο αγαθός Aιγύπτιος και γίνεται σκηνίτης" = "ότι οι γάμοι της αμαζόνος ετελέσθησαν με απίστευτον συμμετοχήν λεόντων" και δεν έχουμε ένα τίγρη να καβαλήσουμε να πάμε στην κούνια να πιαστούμε στις αλυσίδες να πετάξουμε και απελπιζόμαστε με μια ιδέα φρεσκοξυρισμένης βόρειας καταπράσινης χώρας. Ο Χάρπο να μπορούσε να βρεθεί στην καθαριότητα και να καταδιώξει τη φούστα αυτής που στέκεται και είναι ένα αληθινό φεγγάρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Στην Ελλάδα μου αρέσουν οι απατεώνες που μου μιλούν ευγενικά και έχουν στο βάθος της ευγένειας διαφενόμενο το ενδιαφέρον (ειδικό και πανανθρώπινο). Ξέρω ότι είναι απατεώνες επειδή γνωρίζω ότι είναι κομματόσκυλα. Μου αρέσουν επίσης οι φίλοι μου που νέοι πολύ κατάλαβαν το νόημα του χρήματος με ένα δικό τους τρόπο και με πέρασαν νοητικώς μέσα από αυτό το σουρωτήρι. Διάλεξη την εποχή χρηματιστηρίου για την Κλωνατέξ άκουσα. Μου αρέσει ο Επικεφαλής στο στούντιο με τους δύο πρωινούς του Μεγάλου: "τρεις πονηροί συζητούν" - 1η σκέψις μου. Στην Ελλάδα η προπαγάνδα της κατάθλιψης σερβίρεται χύμα. Όπως και στην Αιθιοπία. Και επειδή σερβίρεται χύμα αυτή έχουμε εμείς τόσους πολλούς διανοούμενους. Οι διανοούμενοι -οι καλές περιπτώσεις- πιστεύουν ότι η ανθρωπότητα πολύ θα αργήσει να βγει από τις καταθλιπτικές δυσκολίες της. Το ίδιο όμως πιστεύουν και όσοι εμένα αντιμετωπίζουν καθημερινώς με την συγκατάβαση: ε, αφού θα αργήσεις εσύ, εγώ σου λέω αυτό. Εγώ όμως δεν σκέπτομαι όπως εκείνοι εικάζουν, θεωρούν και νομίζουν. Θα αργήσω τι; Να γίνω εσύ; Δεν θα γίνω. Η ζωή είναι ανοικτή σε όλες τις δυνατότητες της ζωής και εγώ δεν μπορώ να τρομοκρατηθώ από τις δυνατότητες και τις πιθανότητες. Νομίζω λοιπόν ότι οι διανοούμενοι αυτοί νιώθουν άσχημα οι ίδιοι και δεν μπορούν να το πουν. Λένε, τρεις οι χρόνοι: ψυχολογικός, βιολογικός, φυσικός. Η Φιλοφιλοσοφία κατεργάζεται τον ψυχολογικό χρόνο. Αλλά ο χρόνος δεν είναι τίποτα σημαντικό, ούτε τρία είδη χρόνου ξέρουμε. Με τον θάνατο δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. Δεν μπορούμε δηλαδή να εφαρμόσουμε την Φιλοφιλοσοφία και να καταφέρουμε επιστημονικό αποτέλεσμα. Η Φιλοφιλοσοφία φύεται στην Ελλάδα. Οι απατεώνες που παριστάνουν εν όψει των ματιών μου τους ανθρωπιστάς κυρίους είναι βέβαια εκκρίσεις της Φιλοφιλοσοφίας. Ζω όμως μακριά από αυτά. Τα θυμάμαι γιατί όλο και επανέρχονται καθημερινά σχεδόν. Πολύ συχνά όταν ανοίγω τον firefox και ανοίγει αυτομάτως και το email μου σε καρτέλα, νιώθω σαν να αμαρτάνω που δεν προσευχήθηκα και δεν ζήτησα την σπαχνισιά, αν μπορώ να πω αυτή τη λέξη, του Στέλιου Ράμφου. Κάποτε διάβαζα οργανική χημεία και ζαλιζόμουνα και ξερνούσα. Σαν δαίμονας που δέχεται στο σώμα του αγιασμό. Δεν ήταν μάλλον προσωπικό το πρόβλημα. Είναι κάτι βαθύτερο...όλα είναι βαθύτερα...είναι το βαθύ, αυθεντικό, ζωικοζωολογικό νόημα τους συνεχώς και αδιακόπως. Κατάληξη: και οι αγαπημένες φιλοφιλόσοφοι είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Έχω στην καθημερινότητα μου τόσο μίσος, σκέπτομαι τόσο άσχημα για τον εαυτό μου, που αν δω κάλεσμα σε διαδικτυακή παρέα ή κάλεσμα στο φυσιολογικό, το δικό μου ή των πιο φυσιολογικών, τρελαίνομαι. Βαρέθηκα να λένε για εμένα πισώπλατα. Πάω να μάθω αυτό; Αυτός δεν μπορεί. Πάω να πω εκείνο; Αυτός παραμιλάει. Πάω να μπω στο πλήθος; Ω! εσύ θα συνευρεθείς με κόσμο; - απορία αγαπημένης. Πάω να ακούσω Άσιμο; Αυτός ήταν αλήτης των δρόμων! Τι τον θέλεις; Σκέπτομαι στη μοναξιά τις περιπτώσεις μου και βρίσκω ότι ένα μεγάλο μέρος του νου μου είναι αφιερωμένο στην εξερεύνηση της βλακείας. Πάω να διαβάσω Όταν χτυπάει ο κεραυνός 2; Ηχεί το τηλέφωνο, είναι η μητέρα και μου λέει ότι υποψιάζεται καρκίνο στην ουροδόχο πίστη της. Αρνητικό. Αύριο θα κάνουμε ηλιοθεραπεία στον μαγνητικό τομογράφο. Δεν θα μας βρουν πρόβλημα αλλά εμείς θα λιαστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.