Ο Άσπρος είναι τεράστιος. Είναι φονιάς. Είναι ο τρομοκράτης της περιοχής. Είναι ο εφιάλτης του Κάλμαν. Τρία χρόνια τώρα τσακώνονται και κάθε φορά ο δικός μου επιστρέφει τραυματίας. Κουτσός, με σκισμένο αυτί, αίματα. Μία φορά του νύχιασε το μάτι και χρειάσθηκε μεγάλη θεραπεία για να σωθεί.
Τώρα το έχει πάρει απόφαση και έχει κλειστεί μέσα στο σπίτι. Μερικές φορές φωνάζει να βγει έξω, αλλά ο Άσπρος είναι πάντα εκεί. Σαν από διαίσθηση έρχεται και στήνεται ακριβώς απέναντι από την πόρτα από την οποία θέλει να βγει ο Κάλμαν. Μόλις τον δει, ο δικός μου κάνει στροφή επιτόπου. Εχθές αλλάξαμε τρεις πόρτες και μπροστά σε όλες ήταν ο Άσπρος. Λες και είχε κλωνοποιηθεί.
O καημένος ο Κάλμαν. Φυλακισμένος περνάει την ζωή του σε ένα καναπέ...
Ο Άσπρος είναι ένας ήμερος, τρυφερός και καλόβολος γάτος. Με τους ανθρώπους. Μπορείς να τον πάρεις αγκαλιά και να τον πας βόλτα – θα χουρχουρίσει. Όπου τον βάλεις, θα σταθεί. Όταν ταΐζω του απαγορεύω να πλησιάσει μέχρι να φάνε πρώτα τα μικρά και μετά οι υπόλοιποι. (Αν ορμήσει στο φαί θα το εξαφανίσει όλο). Παρόλη την πείνα του κάθεται υπομονετικός και περιμένει.
Πριν από πολλά χρόνια είχα περιγράψει ένα συνάδελφο του Άσπρου στο Βιβλίο των Γάτων. Τότε "δικός μας" γάτος ήταν ο Μούψης:
Ο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ
Ήταν στρατιώτης, λανσκενές, σολδάτος,
γερασμένος στον πόλεμο και τον καβγά
αφέντης της περιοχής, πριν έρθει ο Μούψης.
Ένα πρόσωπο σκληρό, σοβαρό, της ανάγκης.
Τον βάραινε κι αυτόν η μοίρα του,
να ζει πολεμώντας κάθε μέρα.
Δύο χρόνια βάσταξε ο καβγάς τους.
Νίκησε τελικά ο νεότερος.
Βοήθησε κι ο κτηνίατρος, τον δικό μας.
Χάθηκε τότε ο εγκληματίας.
Μια φορά τον είδα, στα όρια της περιοχής.
Το πόδι του φαγωμένο, γυμνό το κόκαλο,
ένα μάτι, προχωρούσε.
Λυπάμαι που τον είπαμε εγκληματία.
Τι φταίει ο μισθοφόρος για τον πόλεμο;
Στην τελευταία φωτό το μικρό της Τρυφερούλας κοιτάει έκπληκτο να περνάει μπροστά του ο Άσπρος. "Λανσκενές": μισθοφόρος από το Γερμανικό Landsknecht . Το ίδιο σημαίνει και ο σολδάτος (αμειβόμενος με soldi - Γαλλικά: soldat).
Συγγνώμη, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις ανακατεύομαι προσωπικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το σκουπόξυλο....
Μοιάζω με τους Αμερικάνους που "επιβάλλουν" την ειρήνευση....
Με την ίδια με αυτούς επιτυχία...
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως η απευθέρωση του Κάλμαν θα έρθει μέσα από τα μικρά της Τρυφερούλας (ελπίζω να βρεθεί και το άλλο). Διότι το μικρό είναι έκπλκτο αλλά όχι φοβισμένο!
Αν και από την άλλη, μπορεί και να μην τον νοιάζει πια... Φαίνεται να έχει βολευτεί μια χαρά...
Καλημέρα.Αυτοί οι επιθετικοί γάτοι έχουν πάνω κάτω ίδια φάτσα.Ο άτιμος θα έχει πολύ τεστοστερόνη. Ενώ ο Κάλμαν από το πρόσωπο φαίνεται να είναι πιο "μαλακό" γατί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ΄αρέσει η κατανόηση που δείχνεις για τον Άσπρο. Κάτι που στον δικό μας κόσμο είναι σκληρότητα, απανθρωπιά, νταηλίκι, για τα ζώα ίσως είναι ανάγκη και βάσανο...
ΑπάντησηΔιαγραφήheinz: κι εγώ παίρνω σκουπόξυλο - αλλά όταν σφάζονται κάτω στον λόγγο δεν μπορώ ούτε να πλησιάσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήthe resident: O Κάλμαν δεν έχει πια καθόλου τεστοστερόνη. Είναι στειρωμένος (αλλιώς δεν θα καθόταν μέσα στο σπίτι). Αλλά και πριν στειρωθεί, πάλι τις έτρωγε.
x-taramas said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ΄αρέσει η κατανόηση που δείχνεις για τον Άσπρο...
Μα αυτό είναι και το νόημα του ποστ. Ότι ο Άσπρος και δεν φταίει γι αυτό που είναι - και μπορεί να έχει δύο πρόσωπα...
Μάλλον κάπως έτσι διαχωρίζει η Φύση τα γατιά του "σαλονιού" από αυτά "του δρόμου". Το καθένα επιβιώνει βασιζόμενο στις δικές του χάρες! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήεγω παντως συμπαθειο για τον κακο γατο της γειτονιας που ερχεται και τραβαει απο τα αυτια τα δικά μου δεν μπορω να νιωσω
ΑπάντησηΔιαγραφήδιοτι ολες οι αλλες γατες, "δικες μου" ή μη, τρωνε με καποιες μικροαψυμαχιες, σχετικα ειρηνικα ολες μαζι
αυτος στεκεται στα 10 μετρα και ξαφνικα ορμαει αρπαζοντας μια γατα στη τυχη και πονωντας την, ολες "σπανε" και μενει μονος του να φαει
αισχος, και μοιαζει και στον ασπρο της φωτο, χοντρος, ολο σημαδια στο προσωπο, και εχει ενα μονιμο στωικο αταραχο υφος....ακομα και σκυλο τρομάζει
Ο Άσπρος ίσως δε φταίει αλλά αυτό δε σημαίνει πως η συμπεριφορά του δεν είναι "anti-social"! &το λέω αυτό γιατί από την άλλη δε φταίει και ο Κάλμαν να μη μπορεί να κάνει τις βόλτες του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως ο "αντρισμός" του Κάλμαν φαίνεται να έχει πέσει στα Τάρταρα. Μια το ξύλο, μια η στείρωση, τα είδε όλα και λούφαξε! Αυτό είναι που λέμε "γάτος του καναπέ". LOL!
Καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε γατί και άλλος χαρακτήρας. Σαν τους ανθρώπους. Μαθαίνεις όμως με τον καιρό τρόπους να τα κουμαντάρεις. Εκτός των μεγάλων έχω και δύο μικρά αυτή την εποχή. Το ένα απόγονος δικής μας γάτας το άλλο αλητάκι. Αφού μας επισκέπτεται εδώ και λίγες εβδομάδες και τρώει, άρχισε να μας πλησιάζει καμπουριάζοντας το σώμα και τρίβοντας την ουρά στα πόδια μας. Το "δικό" μας μικρό πάντα υποψιασμένο, φοβισμένο, δεν πλησίαζε. Τώρα όμως που βλέπει το ξένο συχνά και τα χάδια μας, άρχισε κι αυτό να αλλάζει συμπεριφορά. Σήμερα ειδικά το πρωί μπερδευότανε στα πόδια μου, δεν μπορούσα να περπατήσω και η ουρά κάγκελο να τρίβεται στο παντελόνι μου. Μόλις όμως έσκυβα να το χαϊδέψω πηδούσε μακριά. Πού θα πάει, θα ημερέψει κι αυτό. Πάντως όταν τρώει είναι η μόνη ώρα να το αγγίξω, μπροστά στο φαγητό ξεχνιέται.
΄Ολη μέρα όμως είναι ξαπλωμένο στο πατάκι έξω από την πόρτα. Ακούει τα βήματά μου, τη φωνή μου και πολλές φορές γραντζουνάει την πόρτα για να δηλώσει την παρουσία του. Είναι ο...φύλακάς μου!
οσοι θελετε να γίνετε Δήμου στη θεση του Δήμου
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.adoptadog.gr/ (εχει και γάτες..)
Εγώ είχα εναν τέτοιο γατο.Ηταν το πρώτο που έτυχε να υιοθετήσω και από τότε μπλέχτηκα με το κόσμο των γατιών. Έξι μηνών και τα έβαζε με γάτους πολύ μεγαλύτερους, δεν καταλάβαινε τίποτα. Με μένα και με τους άλλους ηταν όλο χάδια και τρυφερότητα, είχε γινει ο αγαπημένος γάτος της γειτονίας, αλλά όταν πλησίαζε άλλο αρσενικό στη περιοχή γινόταν πόλεμος. Μια φόρα πήγα να τον χωρίσω από ενα καυγά και παρ ολο που είχα βάλει γάντι, το χέρι την επόμενη στιγμή είχε γινει τούμπανο απο τα δαγκώματα. Δεν φταίνε όμως αυτά. Είναι τα ένστικτα, είναι η φύση. Πέθανε τελικά σχετικά νέος (7 χρόνων). Από ενα τέτοιο καυγά κόλλησε Aids των γατιών και λευχαιμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνη τη μέρα έκλαψα οσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Ούτε για συγγενείς που είχα χάσει δεν έκανα ετσι, και ήμουν και ολόκληρος μαντράχαλος (σχεδόν ντρεπόμουν που εκλαιγα.Βλεπετε στην Ελλάδα τα πρότυπα του ανδρισμού που μας έχουν περάσει ήταν άλλα)
Σχετικά με την στείρωση θα ήταν καλό να υπήρχε και μέθοδος που απλά να στείρωνε τα αρσενικά ζώα και όχι να τους "κόβει" τελείως τις αντρικές ορμόνες.Κάτι αντίστοιχο με αυτό που γίνεται με τα γυναικεία αντισυλληπτικά. Θεωρητικά και πρακτικά είναι δυνατό και σε ανθρώπους και σε ζώα(νομίζω) με την χορήγηση εξωγενούς τεστοστερόνης,αλλα πριν αρχίσει να εφαρμόζεται πρέπει πρώτα να μειωθούν οι παρενέργειες της χρήσης και να είναι εύκολη η διαδικασία.Βέβαια έτσι το ζώο θα συνεχίσει να έχει την αρσενική συμπεριφορά με τα καλά και τα κακά της αλλά δεν θα μπορεί να τεκνοποιήσει.Θα έπρεπε να υπάρχει και αυτή η επιλογή νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ζώα δεν έχουν κακίες αλλά φυσικές ανάγκες. Οι γάτες και γενικότερα τα αιλουροειδή είναι πολύ ερωτικά ζώα και αυτό σημαίνει αμείλικτες μάχες των αρσενικών για την κυριαρχία στον ζωτικό τους χώρο (κάτι μου θυμίζει αυτό αλλα δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τι), η οποία τους εξασφαλίζει την γονιμοποίηση των θηλυκών και την διαιώνιση των γονιδίων τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πιο -θεωρούμενο- αιμοβόρο ζώο, η τίγρις, είναι ίσως και το πιο τρυφερό. Οταν δεν κυνηγάει, η τρυφερότητα και η ανάγκη του για επαφή είναι έκδηλη. Οταν κυνηγάει είναι ο πιο άγριος και επιδέξιος φονιάς.
Στην ουσία μόνο να φάει για να επιζήσει θέλει.
Νίκο πιστεύω ότι και οι μισθοφόρι έχουν ένα μερίδιο ευθύνης για τον πόλεμο. Σίγουρα δεν έχουν το μεγαλύτερο αλλά με την ύπαρξή τους "διευκολύνουν" τους άλλους στα σχέδιά τους. Το γενήθηκε δολοφόνος δεν αποτελεί για μένα επαρκή δικαιολογία ακόμα και για τα ζώα. Γιαυτό υπάρχει ο πολιτισμός για να "εξαλείφει" τέτοιες συμπεριφορές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με τους καυγάδες ζώων είμαι υπέρ της άποψης του heinz σκουπόξυλο και άμεση επέμβαση. Το εφαρμόζω με το σκύλο μου που τον βγάζω βόλτα πάντοτε με ένα ξύλο αρκετά χονδρό και μακρύ. Βέβαια αν ο καυγάς είναι μέσα σε λόγγο υπάρχει πρόβλημα.
Λοιπόν μια "γατοϊστορία". Αν και ο ΝΔ θα με κακοχαρακτηρίσει φαντάζομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν ήμουν μικρός, εγώ και τα άλλα φιλαράκια της γειτωνιάς είχαμε διάφορα "συντροφικά" χόμπυ. Ενα από αυτά, από τα πιο διασκεδαστικά, ήταν να κυνηγάμε αλύπητα... γάτες. Με σφενδόνες με δίπροκα, με πέτρες, και αργότερα στην εφηβεία με αεροβόλα.
Έτσι λοιπόν είχα πάντα ένα ένστικτο αντιπάθειας γιαυτά τα ζώα (αντίθετα με τους σκύλους. Οι γάτες το κακό, τα σκυλιά το καλό!) ακόμη και όταν πλέον το σπορ είχε εγκαταληφθεί καθώς πλέον μεγαλώσαμε. Κάποια στιγμή τα ανεχόμουν αλλά με αντιπάθεια.
Ώσπου έγινε ένα θαύμα. Κάποια στιγμή ένας γάτος με υιοθέτησε, αυτή είναι η σωστή έκφραση, με υιοθέτησε, δεν τον υιοθέτησα. Και με έκανε να εκτιμήσω την "γατήσια χάρη".
Ξαφνικά από το πουθενά, με πλησίασε με απόλυτη εμπιστοσύνη και άρχισε να τρίβεται στα πόδια μου χουρχουρίζοντας - επίμονα. Σαν να με ήξερε από χρόνια. Είχε ένα περίεργο χουρχούρισμα, πολύ βραχνό, και θεωρούσαμε ότι είχε κάποιο πρόβλημα στα πνευμόνια του. Τον ονομάσαμε Χρουχρού.
Τελικά το αγάπησα πολύ αυτό το ζώο και φυσικά όλη η "μακρόχρονη αντιπαράθεση" μου με την "γατοφυλή" είχε τελειώσει.
Είχε γίνει μέλος της οικογένειας. Τότε ήμουν 17-18 χρονών.
Φυσικά μπαινόβγαινε στο σπίτι αλλά δεν το αφήναμε ποτέ μέσα το βράδυ γιατί δεν θέλαμε να μας μαγαρίσει και τίποτα αφού κάποια στιγμή αποφάσιζε να εξερευνήσει και μέρη όπου δεν του επιτρεπόταν. Άλλες φορές, όταν είχε καλοβολευθεί σε μια πολυθρόνα και λυπόμουν να τον ξυπνήσω για να τον βγάλω έξω, τον άφηνα. Αλλά την νύχτα άρχιζε να νιαουρίζει για να τον βγάλω έξω.
Αυτά τα ζώα είχαν και κάτι που το εκτιμούσα, τελικά, σε σχέση με τα σκυλιά. Ήταν ανεξάρτητα, είχαν μεγάλη κινητικότητα καθώς μπορούσαν να πηδούν τους φράκτες και να πηγαίνουν παντού. Δεν περιορίζονταν σε ένα μέρος. Και παρόλο που ήταν ο δικός μας γάτος, και άλλοι γείτωνες τον τάιζαν. Ουσιαστικά τον βοηθούσαμε αλλά κατά βάση επιβίωνε μόνος του. Δεν ήταν "οικόσιτος" με την κοινή έννοια.
Τελικά είχε γίνει ένα τεράστιο τετράπαχο ζωντανό την χρυσή εποχή της ακμής του. Εμοιαζε πάρα πολύ με τον Don του ΝΔ.
Βέβαια ποτέ δεν τον ευνούχισα (αυτή είναι η σωστή λέξη) και δεν υπήρχε για κανένα μας η έννοια του κτηνίατρου, ειδικά τότε. Ήταν ένα ζώο του δρόμου και με αυτούς τους όρους γινόταν πάντα αντιληπτό. Με αυτούς και μόνο τους όρους θα ζούσε και θα πέθαινε. Ποτέ δεν του αγοράσαμε φαί, ποτέ δεν ξοδέψαμε ούτε πεντάρα γιαυτόν. Ετρωγε από τα αποφάγια, τα δικά μας και των γειτώνων.
Θυμάμαι τώρα μια αναφορά του Καζαντζάκη, στην "Αναφορά στον Γκρέκο" για τους "μουνουχισμένους γάτους", ως ένα χαρακτηριστικό του ήσυχου, καλοζωισμένου ανθρώπου. Οι παλιοί κάτι θα πρέπει να ξέραν για την προσφορά των "μουνουχισμένων γάτων" στην "καλή ζωή" των ανθρώπων. Θυμάμαι αυτό το εδάφιο στο βιβλίο και όπως και τότε που το διάβαζα, έρχονται στο νου μου ηλιόλουστοι κόσμοι στη εξοχή.
Επανερχόμενος να πω ότι ποτέ δεν αντιλήφθηκα να αφήνει κάποια περίεργη μυρωδιά στο σπίτι, όπως ανέφερε σε κάποιο πόστ ο ΝΔ.
Κάποια στιγμή άρχισαν οι "ερωτικές του περιπέτειες". Κάποιες φορές εξαφανιζόταν για 2-3 μέρες κυνηγώντας γάτες. Γυρνούσε σε πλήρη εξαθλίωση και εξάντληση. Πεινασμένος, διαλυμμένος, φάντασμα του εαυτού του. Κάθε φορά όλο και χειρότερα.
Θυμάμαι, όταν ήταν στην ακμή του ανέβαινα στην ταράτσα του σπιτιού μου, σκαλιά δύο ορόφων, και με ακολουθούσε με ενθουσιασμό και με δύναμη. Απολάμβανε την ταράτσα.
Τα "χρόνια" της πτώσης του, μια φορά, τον παρότρυνα και πάλι να με ακολουθήσει σε αυτήν την άνοδο του θριάμβου. Μετά από κάποιο δισταγμό το αποφάσισε. Με δυσκολία τα κατάφερε. Οταν φθάσαμε στη ταράτσα έκανε σαν τρελός να του ανοίξω την πόρτα να κατέβει κάτω.
Ήταν άρρωστος πια. Ολο φθαρνιζόταν και πετούσε μύξες δεξιά και αριστερά. Ανέβαινε στο παράθυρο και γέμιζε τα τζάμια με μύξες. Οι γονείς μου εκνευρίζονταν. "Θα πάθουμε τίποτα". Και δεν είχαν άδικο. Ολες οι σοβαρές ασθένειες και επιδημίες ήρθαν στον ανθρωπο από τα ζώα με τα οποία ζούσε, από μεταλλάξεις ιών των ζώων.
Εγώ ήλπιζα. Θα του περάσει. Δεν είναι τίποτα.
Κάποια στιγμή εξαφανίσθηκε και πάλι. Περίμενα μέρες για να ξαναφανεί αλλά δεν ξαναφάνηκε.
Ο φιλαράκος μου είχε χαθεί.
@Aννούλα said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"...διοτι ολες οι αλλες γατες, "δικες μου" ή μη, τρωνε με καποιες μικροαψυμαχιες, σχετικα ειρηνικα ολες μαζι.Αυτος στεκεται στα 10 μετρα και ξαφνικα ορμαει αρπαζοντας μια γατα στη τυχη και πονωντας την, ολες "σπανε" και μενει μονος του να φαει"
Λογικό δεν είναι να μην αναγνωρίζει ένα σύστημα που δεν τον αναγνωρίζει και δεν τον περιλαμβάνει; Αν βάζατε και σε αυτόν τροφή ΜΑΚΡΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ από την τροφή των άλλων σίγουρα θα έτρωγε χωρίς να ενοχλήσει καμμία άλλη γάτα.
Οι γάτες έχουν κοινωνική ιεραρχία που δεν την καταλαβαίνουμε. Ειναι σαφώς καθορισμένο σε ποια γάτα επιτρέπεται να φάει πρώτη, ποια δεύτερη κ.ο.κ. Αν γίνει παράβαση (πολλές φορές γίνεται εξ αιτίας παρέμβασης του ανθρώπου)πέφτει άγριο ξύλο.
Είναι σαν να πάτε εσείς να φάτε και να κοιμηθείτε στου "Μαξίμου"... Πως θα σας υποδεχθούν!
Το σολδάτο της δικής μου γειτονιάς τον κυνηγάω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους σολδάτους των αλλωνών τους συμπαθάω.
Ας γράψει κάποιο ποίημα κάποιος και γι 'αυτούς.
Αυτούς που ζούνε
χωρίς την αγάπη κανενός.
Το δικό μου τραγούδι γι' αυτούς είναι το
"New Bully in the town"
του Ed Kuepper,
κάποτε των
Laughing Clowns.
All across the nation
I'm the bully in the town
It's a lovely situation
Not to be a society hound
Everybodies so scared of me
When my friends all come around
'Cause they know my reputation
I'm the bully in the town
A formidable reputation
It's no idle postulation
That in every situation
I'm the bully in the town
It's no exaggeration
It's known all across the nation
I will live until damnation
I'm the bully in the town
With a rose or red carnation
I'll secure my reputation
I will live until damnation
I'm the bully in the town
Let me tell you baby
Tell you mam to start moving
'Cause there's no room in your bed
'cept for the bully in the town.
"...Ο Άσπρος ίσως δε φταίει αλλά αυτό δε σημαίνει πως η συμπεριφορά του δεν είναι "anti-social"!
ΑπάντησηΔιαγραφήH μητέρα Φύση δεν έχει μάθει ακόμα τα ιδεολογήματα. Για αυτήν τα πράγματα είναι απλά. Η είμαι ισχυρός και υγειής και επιβιώνω και διαιωνίζω τα ισχυρά μου γονίδια ή γίνομαι τροφή για άλλα ζώα.
Κάποτε αυτό γινόταν και στον άνθρωπο. Ο Ταμερλάνος θεωρείται, και έχει φανεί από τον έλεγχο DNA, ότι έχει σήμερα εν ζωή, 15.000.000 απογόνους.
Σήμερα στο ανθρώπινο γένος γίνεται εντελώς το αντίθετο. Οσο πιο απόκληρος και αποτυχημένος είναι κανείς τόσο περισσότερα παιδιά κάνει.
Χθές με πλησίασε μια ζητιάνα, πολύ παχύσαρκη, προφανώς από ορμονικά προβλήματα. Μου είπε ότι είναι άρρωστη ο άνδρας της κατάκοιτος και έχουν 8 παιδιά... που είναι καθυστερημένα και δεν πάνε σχολείο...
Αυτή η επιστήμη που λεγόταν ευγονική υπάρχει ακόμα ή -συκοφαντημένη- την έχουμε ρίξει στα Τάρταρα λόγω ποικίλων ιδεολογημάτων και ευαισθησιών;
Εξήγηση για να μην γίνει παρεξήγηση. Ανέφερα επιστήμη και όχι ιδεολογία.
Για να επανέλθουμε στους γάτους: Σίγουρα αν διαιωνισθούν τα γονίδια του "ασπρου" ως μαχητικού, γερού και θαραλλέου, (Φαίνεται στην φωτογραφία πόσες γρατζουνιές- παράσημα- έχει αποκτήσει σε μάχες), το γένος των γατών έχει περισσότερες πιθανότητες να μην μετατραπεί σε απειλούμενο.
Αχ τα βάσανα των γατόφιλων! Εμείς έχουμε μόνο έναν μέσα στο σπίτι το Ζιζού. Οι υπόλοιποι είναι έξω. Μάλλον τον έχουμε πολύ χαϊδεμένο γιατί δεν ανέχεται κανένα άλλο γατί. Τους ορμάει ακόμη και μέσα από το παράθυρο και συνέχεια τους κάνει κχχχχ!. Θα ήθελα πάρα πολύ όπως και εσείς να έχω περισσότερα γατάκια μέσα στο σπίτι αλλά δεν τα ανέχεται καθόλου. ΄Οταν βγαίνει έξω έρχεται πίσω συνέχεια με γρατσουνιές. Γι αυτό του έχω απαγορεύσει το έξω. Λίγο το Σαββατοκύριακο που είμαστε και εμείς εκεί. Τα γατίνια που ταιζω έξω από το σπίτι όλο τα βλέπω δαγκωμένα στο λαιμό. Τους βάζω αλοιφές και Pulvo. Αλλά αγαπώ πάρα πολύ όλα τα γατάκια και δεν μπορώ να σκεφτώ άσχημα για αυτά. Μήπως τα ρώτησε κανείς όταν τα έφερε σ'αυτή τη γη αδεσποτίνια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπω στα σχόλια σκουπόξυλα να ανεβαίνουν, σκουπόξυλα να κατεβαίνονυν ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να είναι για εκφοβισμό, δεν θέλω να πιστέψω ότι κάποιοι ανάμεσά μας τα χτυπούν.
Κι ενα καλό νέο (μόλις ήρθα στα Κιούρκα). Το δεύτερο μωρό της Τρυφερούλας βρέθηκε. Πεινασμένο, βρεμμένα - αλλά ζωντανό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια από τις πολλές μου φοβίες που ... φοβάμαι: ότι θα δω γάτο πατημένο στο δρόμο ή ακόμα χειρότερα, ότι κάποιος γάτος θα πεταχτεί πάλι μπροστά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μεγαλύτερη ενοχή μου: όταν, προ δεκα ετών περίπου, πετάχτηκε ένας κάτασπρος γατούλης στον μπροστινό τροχό... Ηταν η Αγία Εβδομάδα (έτσι λέμε την Μεγάλη Εβδομάδα) του ΄96, μια αληθινή εβδομάδα των παθών...
Με έβλεπε η μανούλα που έκλαιγα, αλλά δεν τολμούσα να της το πω, ντρεπόμουνα, αν και ήξερα ότι θα με παρογορούσε φυσικά και θα μου έλεγε ως συνήθως "μη υπερβάλλεις κόρη μου".
Με ρωτούσε, όσο πιο στοργικά μπορουσε, μήπως ο αγαπημένος μου έκανε πάλι νερά (μια φορά μου την είχε σκάσει) ή μήπως δεν πήρα την υποτροφία που περίμενα... Εφτασε στο σημείο να με ρωτήσει μήπως περιμένω παιδί!!! "Συμβαίνουν αυτά κόρη μου, δεν πειράζει"!!!
Τίποτε όμως εγώ, τσιμουδιά! (Γι΄αυτό συχνά με αποκαλούσε "σφίγγα").
Δεν ήθελα να της το πω και για έναν ακόμα λόγο: επειδή θα έβρισκε τροπο να με λυτρώσει από τον πόνο μου, από την ενοχή μου, από την αυτοτιμωρία...
Από την άλλη, στεναχωριόμουνα που την έβλεπα να βασανίζεται κι εκείνη περισσότερο απο μένα, κι ετσι της το είπα, λίγες μέρες μετά, ανήμερα της Ανάστασης.
"Μακάρι, κόρη μου, να σε βρουν μονάχα τέτοιες συμφορές στη ζωή" , είπε μ΄ εκείνο το γλυκό της χαμογελο, που ακόμα και τωρα χαϊδεύει στοργικά την καρδιά μου και συγκινεί τα μάτια μου "σαν μουσική τη νύχτα, μακρινή που σβύνει..."
Με αγάπη
Παράγραφος
Μια (εξαιρετικά φιλική) γατούλα που συνάντησα κοντά στο σύνταγμα:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://img243.imageshack.us/img243/9623/08102006007tm5.jpg
@dion.m said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Λογικό δεν είναι να μην αναγνωρίζει ένα σύστημα που δεν τον αναγνωρίζει και δεν τον περιλαμβάνει;"
ανηκει σε αλλο "συστημα"- σπιτικό 3 τετράγωνα μακρυά, γιαυτο αλλωστε ειναι παχυσαρκος...για καποιο λογο θελει να επιβληθει σε ολες και σε ολα, δεν ειναι θεμα ερωτισμου, να φαει θελει
ο δικος μου του ριχνει μποι, ειναι γαιδουρι σε μεγεθος,αλλα για καποιο λογο ειναι πολυ μαλθακος, μονο να καθεται ,να πλενεται και να πλενει αλλες γατες (!) ξέρει
@ dion.m
ΑπάντησηΔιαγραφή"αυτό σημαίνει αμείλικτες μάχες των αρσενικών για την κυριαρχία στον ζωτικό τους χώρο (κάτι μου θυμίζει αυτό αλλα δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τι)"
Συμφωνώ και υπογραμμίζω τα περί ζωτικού χώρου.
Εχει σημασία πώς τον αντιλαμβάνεται ο επιτιθέμενος και συνήθως -κατά τη γνώμη του- απειλούμενος (όχι απαραίτητα μόνο σωματικά), πώς αντιδρά ο αμυνόμενος (υποχώρηση, αντίσταση, ή φιρουλί - φιρουλό και θα δούμε...), ποιά η στάση του ΟΗΕ (εδώ Νίκος Δήμου) και μάλιστα με βάση ποιές συμπάθειες, ισορροπίες, λογική, κλπ, καθώς και της υπόλοιπης κοινότητας (άστον να τις τρώει, έμ έφταιγε, σιγά μην δείρουν και εμένα, ας φάω τώρα και βλέπουμε, μην πειράζεις ρε το φίλο μου κλπ.
Αν βρίσκετε την παραμικρή διαφορά με τον παγκόσμιο ανθρώπινο χάρτη ενημερώστε...
ΝΔ."Το δεύτερο μωρό της Τρυφερούλας βρέθηκε. Πεινασμένο, βρεμμένο - αλλά ζωντανό!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν στο προηγούμενο ποστ είπα πως ο Θεός στην προκειμένη περίπτωση ήσουν εσύ, το εννοούσα!
Χάρηκα απίστευτα! :)
Τις αγαπάω τις γάτες μου (4 έχω) αλλά είναι "καθάρματα", μιλάμε για μεγάλα καθάρματα. Έχω και έναν σκύλο ο οποίος φυσικά είναι λίγο "αγαθός". Ε λοιπόν κοντεύουν να τον τρελάνουν. Όταν είναι δεμένος φροντίζουν να περνάνε αργά-αργά ακριβώς κάτω από τη μύτη του , ίσα-ίσα να μην τις φτάνει αλλά να τρελαίνεται για να τις πιάσει. Αυτές πάντα αμέριμνες και cool σαν να μην ακούγεται τίποτα και ας έχει σηκώσει ο "αγαθός" την γειτονιά στο πόδι. Όταν είναι λυμένος και πάει να τους ορμήξει τότε ποιός είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε, του ορμάνε χωρίς δεύτερη σκέψη. Τώρα που τα γράφω σκέφτομαι πως πρέπει επιτέλους να τους δώσω ονόματα (σε σκύλους και γάτες).
ΑπάντησηΔιαγραφήND/////
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι ο Άσπρος και δεν φταίει γι αυτό που είναι - και μπορεί να έχει δύο πρόσωπα
Mακαρι να χε δυο πρόσωπα
και με τα αδυναμα γατιά
αλλα το καλο του προσωπο
το κρατά για τους
δυνατοτερους απο αυτόν...
τους ανθρωπους....
Τι να φταιει αραγε;..
η ζουγκλα της κοινωνίας;;
το DNA;.. παιδικα
τραυματα;
ο παραμελημενος θεσμος
της οικογενειας;
Αν συνασπιστουν τα μικροτερα
γατιά..αν καταλαβουν
τη δυναμη τους ενωμενα...
θα μπορουσαν να νικησουν
τον Τεραστιο Γατο...
Αλλα και πότε τα γατια θα κατανοήσουν
το ενα το αλλο;;..
Ο Δυνατότερος πρεπει να κανει
το πρωτο βημα....
Καποιος ανθρωπος σοφος πρεπει
να του διδαξει αλληλεγγύη
και συμπόνοια..
Δεν υπαρχει Δυνατος γατος
που να σεβεται απο μόνος του
τον αδύναμο;..
Παντα ο νομος της ζουγκλας
κυβερνά;..
...
@Demosthenis///////
Οντως το κειμενο δεν ειναι "πολιτικά
ορθό"....
Από τη φάτσα, το μουτράκι του, μοιάζει ζοχαδιακό το γατόνι...Καλή σας μέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήKε ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑ ΑΣΠΡΟΥς ΜΙΛΑΤΕ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΚΙΤΡΙΝΟΙ ΟΜΩς ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ.
:))))
ΤΗς ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΟΡΕΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΔΩ.
ΥΓ:
ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΡΣΕΝΙΚΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ. ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ. μΟΝΟ ΠΟΥ ΤΑ ΘΗΛΥΚΑ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ ΤΟΥς ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ.
Τα ζώα λειτουργούν σαν διπλός καθρέφτης. Από τη μια, ‘κλέβουμε’ μια ματιά τού πως είναι η φύση, των κανόνων και παραδόξων της, όπου δεν χωράει η κοινή λογική. Η άκρατη σκληρότητα μπορεί να συνυπάρχει με την απέραντη τρυφερότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη, παίρνουμε και μια ιδέα (ξαναθυμόμαστε) το που βρισκόμαστε εμείς μετά από αιώνες πολιτισμού. Αναγνωρίζουμε τη βαναυσότητα έξω από τον πολιτισμό και πόσα μας χωρίζουν από τα ζώα.
Η ιστορία λοιπόν δεν είναι πολιτικά ορθή – αλλά πρώτα απ’ όλα, δεν είναι πολιτική. Είναι φυσική ιστορία. Ο τρόπος που την προσεγγίζουμε (μέσα από το πρίσμα του πολιτισμού μας) την κάνει πολιτική – και μετά, «μη ορθή».
Αυτό λέει για μένα η ιστορία του Άσπρου και τα μηνύματα.
Οι διαφορές ανάμεσα σε γάτες και σκύλους τεράστιες. Διαβάστε και κρίνετε μόνοι σας πριν αγοράσετε κατοικίδιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν μπορέσετε να αντικρούσετε έστω και ένα επιχείρημα, εγώ θα ανακαλέσω.
"When you come home from work, your dog will be happy and lick your face. Cats will still be mad at you for leaving in the first place.
Dogs will give you unconditional love until the day they die. Cats will make you pay for every mistake you've ever made since the day you were born.
A dog knows when you're sad. And he'll try to comfort you. Cats don't care how you feel, as long as you remember where the can opener is.
Dogs will bring you your slippers. Cats will drop a dead mouse in your slippers.
When you take them for a ride, dogs will sit on the seat next to you. Cats have to have their own private basket, or they won't go at all.
Dogs will come when you call them. And they'll be happy. Cats will have someone take a message and get back to you.
Dogs will play fetch with you all day long. The only thing cats will play with all day long are small rodents or bugs, preferably ones that look like they're in pain.
Dogs will wake you up if the house is on fire. Cats will quietly sneak out the back door"
heinz said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις ανακατεύομαι προσωπικά.
Με το σκουπόξυλο....
Μοιάζω με τους Αμερικάνους που "επιβάλλουν" την ειρήνευση....
Με την ίδια με αυτούς επιτυχία...
-------
ενναλακτικα τις ραντιζετε με νερό (σε ψεκαστηρα) οταν πανε να μπουν στο σπιτι ή οταν μαλλωνουν μεταξυ τους και ουδεν προβλημα
μεταφορικά, εσεις ειστε τα ΜΑΤ που ριχνουν δακρυγονα και αυτες οι αναρχικοι γνωστοι αγνωστοι....
Αυτή τη στιγμή μέσα στο σπίτι μου υπάρχουν δυό γάτοι. Ο ένας, ο παλιός, είναι μαζί μου εννιά χρόνια. Ο άλλος κάτι λιγότερο από δύο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πρώτος κόλλησε πάνω μου και εισέβαλε στη ζωή μου μικρός πολύ. Βρέθηκε σε ένα βουνό και αφού απαίτησε και έφαγε όλες τις φρυγανιές που είχα μαζί μου, με ακολούθησε ως το αυτοκίνητο και επέμενε να έρθει. Ήρθε και καλά έκανε γιατί είναι ένα εκπληκτικό ζώο που μου χάρισε πολλά.
Ο άλλος βρέθηκε κοντά μου από άσχημη συγκυρία. Άγριο ζώο που δεν πλησιαζόταν, γατί της γειτονιάς που γεννήθηκε στην αυλή και απλά επωφελείτο από τη γενική φιλοξενία και φαγητό που υπάρχει για όλα τα ζώα που περνούν ή μένουν μόνιμα κάτω, έτρεξε προς το μέρος μου μια μέρα ουρλιάζοντας. Χτυπημένος από αυτοκίνητο άσχημα, σφάδαζε από τους πόνους και την αγωνία. Ένα από τα πίσω πόδια του κρεμόταν από ένα κομμάτι δέρματος. Η επιλογή που μου δόθηκε από τον κτηνίατρο ήταν ή ευθανασία ή ακρωτηριασμός και περιορισμός στο σπίτι. Επέλεξα το δεύτερο.
Το γατί αυτό είναι, κατά πολύ μεγάλη ειρωνεία, διότι μου την ψιλοέσπαγε, γιος του νταή της γειτονιάς. Ενός γάτου ολόιδιου με τον Άσπρο, άγριου και πολεμοχαρούς, με ύφος και βλέμμα φονικό, καχύποπτου και επιθετικότατου προς όλους, δίποδους και τετράποδους. Ήταν δε ο υιός κατ’εικόνα και ομοίωση τους πατρός του.
Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης μου επέτρεπε να κάνω ό,τι ήταν αναγκαίο, παρόλο που πονούσε πολύ και η περιποίησή του απαιτούσε ευαίσθητες κινήσεις. Στην αρχή τον ακινητοποιούσα και φορούσα γάντια, όπως μου είχε υποδείξει ο γιατρός, αλλά σύντομα αποδείχθηκε ότι δεν χρειαζόταν. Δεν είχε καμιά πρόθεση να μου επιτεθεί.
Είναι ακόμα ένα ζώο ελάχιστα κοινωνικό, αν και αλλάζει ολοένα. Δεν δέχεται άλλους ανθρώπους εκτός από μένα, και πάλι με όρια. Όμως… όμως… η έκφραση του προσώπου του, που ήταν τόσο όμοια με του πατέρα του, έχει εντελώς αλλάξει. Είναι γλυκιά και ήρεμη, το βλέμμα του έχει χάσει οποιαδήποτε υποψία φονικών διαθέσεων και τα βράδια χώνεται στη μασχάλη μου και γουργουρίζει. Έξω δεν θέλει με τίποτα να βγει. Του έχω αφήσει την πόρτα ανοιχτή και μια φορά τον κατέβασα στα παλιά του λημέρια. Αγαπάει με πάθος τον άλλο μου γάτο αν και μαλώνουν μερικές φορές για τα μαύρα μου μάτια.
Τον πατέρα του τον περιποιούμαι εξίσου με τα άλλα γατιά γιατί θεωρώ πως είναι η έλλειψη ασφάλειας που τον έχει μετατρέψει σε τέρας, μαζί με κάποια προδιάθεση του φυσικού του βέβαια. Άλλωστε είναι από τα λίγα αρσενικά μεγάλης ηλικίας που βλέπω και χαίρομαι που τα κατάφερε σε έναν πολύ αφιλόξενο κόσμο. Όσο γι’αυτόν με δέχεται και γίνεται πιο συγκαταβατικός με τα υπόλοιπα γατιά όταν έχει φαΐ στο πιάτο που ξέρει πια πως είναι δικό του.
Παρά τους παραλληλισμούς που κάνουμε με τους ανθρώπους δε νομίζω πως είναι το ίδιο. Έχουμε μυαλό και μπορούμε να διακρίνουμε το καλό από το κακό. Τη βία μεταξύ ζώων τη δικαιολογώ. Μεταξύ ανθρώπων, όχι και πάλι όχι.
Αν κατάλαβα καλά, τα "παίρνει" απ' τους ανθρώπους και πολεμάει τη φάρα του; Προδότης δε λέγεται αυτό ή κάνω λάθος; Άσε, που δε γουστάρω τη βία και τον τσαμπουκά... Δεν τον πάω καθόλου αυτόν τον Άσπρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανάσχημη said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οι διαφορές ανάμεσα σε γάτες και σκύλους τεράστιες. Διαβάστε και κρίνετε μόνοι σας πριν αγοράσετε κατοικίδιο".
Πανάσχημη αυτό το κείμενο είναι δυσφημιστικό και συκοφαντικό - μέχρι που σηκώνει μήνυση! Είναι γραμμένο από πληρωμένο σκυλόφιλο. Αν εξαιρέσουμε την δουλικότητα του σκύλου που σου φέρνει τις παντόφλες, τίποτα από όσα γράφει δεν ισχύει.
Ακόμα και στον τομέα της πιστότητας προς τον άνθρωπο οι έρευνες έδειξαν πως η γάτα δένεται πολύ περισσότερο (τον σκύλο εύκολα μπορείς να τον αποπλανήσεις με μία λιχουδιά - ενώ είναι αδύνατο να κλέψεις γάτα). Το ποσοστό των γάτων που πεθαίνει από μαρασμό αν χάσει τον άνθρωπό του είναι διπλάσιο από των σκύλων.
Κατά τα άλλα ίσως θα έπρεπε να σε προβληματίσει γιατί το 90% των πνευματικών ανθρώπων προτιμάει τις γάτες - ενώ αντίθετα δεν τις ανέχονταν ποτέ όλοι οι δικτάτορες της ιστορίας...
Nikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφή.
.
... Κατά τα άλλα ίσως θα έπρεπε να σε προβληματίσει γιατί το 90% των πνευματικών ανθρώπων προτιμάει τις γάτες - ενώ αντίθετα δεν τις ανέχονταν ποτέ όλοι οι δικτάτορες της ιστορίας...
Τετ Οκτ 11, 04:24:22 μμ
ΑΠΟΔΕΙΞΗ;
ΝΔ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που το λέτε και ο Χέμινγουέι λάτρευε τις γάτες. Είχε μάλιστα και μια εξαδάχτυλη αν δεν κάνω λάθος. Το σπίτι του είναι στο ωραιότερο μέρος της Αμερικής, το Key West, όπου είχε μαζέψει αρκετές εκεί πριν μετακομίσει για Κούβα. Στη δε Κούβα είχε λένε οι κακές γλώσσες 57 γάτες παρακαλώ.
Εχετε δίκιο για τους συγγραφείς.
Αλλά δεν γίνεται να ανακαλέσω... δεν με πείσατε.
@harrygreco said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤωρα το προσεξα. Μπορει ο Ταμερλανος να εχει 15 εκ. απογονους,μα & ο...Αλεκος εχει...11.
...............
Οι απόγονοι, εξ αίματος, του Ταμερλάνου είναι διασκορπισμένοι από Καζακστάν μέχρι Μογγολία και Κίνα.
Και του δικού μας, αν υπάρχουν θα βρίσκονται λογικά, οι περισσότεροι εκεί που έζησε ώς ενήλιξ, δηλαδή στην Ασία.
Με προβληματίζει όμως το γεγονός ότι του Ταμερλάνου του άρεσαν τα κοριτσάκια ενώ ...ο δικός μας ...δεν έκανε διακρίσεις απ' ότι λένε...
Και πριν εγκαταλείψω το dogfight μας για να πάω να βγάλω βόλτα την κουκλάρα τη Jolie -λαμπραντορ που κόβει ανάσες-, να αναφερω ενα τίτλο σημερινής είδησης που όντως με προβλημάτισε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Paris Hilton & Shanna Moakler's Nightclub Catfight"
Ποια η διαφορά μεταξύ dogfight και catfight; Ξέρει κανείς; Εγώ όχι.
οι γατες ειναι και χρησιμες σκοτωνουν φιδια, σαυρες, ζωύφια
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι πανε τουαλετα μονες τους...τα κανουν και τα σκεπαζουν μονες τους...ειναι αυτοκαθαριζομενες υπαρξεις...
μια γατα παντως δεν μπορεις να τη βγαλης βολτα και να κανεις τζογκιγκ μαζι της
δεν μπορεις να περιμενεις να σε προστατεψει απο εισβολεις στο σπιτι
δεν μπορεις να την εκπαιδευσεις τοσο οσο ενα σκυλο
αλλα γιατι να συγκρινουμε ανομοια πραγματα, το καθενα εχει τα ατου του
ΙΗΑDAFARM etc
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απόδειξη σε δεκάδες έρευνες. Για να αναφέρω μία: στην Γαλλία το 1985 στους 100 συγγραφείς που ερωτήθηκαν οι 64 είχαν γάτες, 8 σκύλους και οι υπόλοιποι τίποτα. Όσο για τους δικτάτορες ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Ναπολέων και ο Χίτλερ πάθαιναν υστερία με τις γάτες.
Πανάσχημη: δεν θέλω να πείσω κανένα. Απλώς δεν γράφω εδώ ένα κείμενο που να λεει πως οι σκύλοι είναι άκομψα, δουλικά και θορυβώδη ζώα...
ΤΑ ΠΗΡΑ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην σημερινή Ελευθεροτυπία, επιφυλλίδα του Γιώργου Γιαννουλόπουλου. Γράφει:
"Κατά κανόνα όσοι στήνουν το δικό τους μπλογκ ανήκουν σε δύο κατηγορίες: είτε αισθάνονται απρόσωποι και πασχίζουν να αποκτήσουν οντότητα, είτε είναι αφόρητα εγωκεντρικοί και νομίζουν ότι ο κόσμος οφείλει να ξέρει τι σκέπτονται".
Κρίμα, ο Γ. Γ. - και τον εκτιμούσα...
ΑΛήθεια, αυτά που λέει δεν ισχύουν και για όσους γράφουν βιβλία ή επιφυλλίδες;
@Πανάσχημη said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτός που έγγραψε το Αγγλόφωνο κείμενο σίγουρα δεν έχει εμπειρία ή δεν μπόρεσε να επικοινωνήσει και να καταλάβει ποτέ τις γάτες.
Τα κριτήριά του είναι επιπόλαια και ανθρωποκεντρικά.
Οπως έχω αναφέρει σε προηγούμενο post, ο γάτος μου αντιλαμβάνεται όταν ετοιμάζω τις βαλίτζες ότι πρόκειται να φύγω και είναι έκδηλη η στενοχώρια και ο εκνευρισμός του.
Ο σκύλος είναι από την φύση του κοινωνικό ζώο ενώ η γάτα μοναχικό και εκδηλώνονται εντελώς διαφορετικά.
@πανάσχημη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, μήνυση δεν σηκώνει το κείμενο, αλλά είναι όντως πέρα για πέρα ψεύδη αυτά που ισχυρίζεται...
Εγώ έχω και σκύλο και γάτα στο σπίτι μου, ενώ έχω αναθρέψει και ταϊσει και περιθάλψει δεκάδες γάτες στο παρελθόν.
Τίποτε από αυτά που αναφέρονται για τη συμπεριφορά της γάτας δεν ισχύει συνολικά! Κάθε γάτα, όπως και κάθε σκύλος άλλος κόσμος...
Οι δε γάτες μου, καμία σχέση με το κείμενο... Η αγαπημένη μου γάτα, η Dolly, ήταν το πρώτο αδέσποτο που μάζεψα από το δρόμο, πριν από 10 χρόνια. Και η πρώτη γάτα που ερωτεύτηκα. Ηταν τότε περίπου 2 μηνών, και με ακολουθούσε για περίπου μισό χιλιόμετρο, περπατώντας στην απέναντι πλευρά του δρόμου, νιαουρίζοντας. Με διάλεξε... Εκανα απεργία πείνας για 3 μέρες, για να τη δεχτούν οι γονείς μου στο σπίτι μας, με μόνη παραχώρηση να επιτρέψω στη μητέρα μου να διαλέξει το όνομα (κι εκείνη διάλεξε το ... Dolly, έλεος). Τώρα ζει εκεί, γιατί μετακομίζοντας στο διαμέρισμα στα Εξάρχεια, αν την έπαιρνα μαζί μου φοβόμουν ότι θα της στερούσα το φυσικό της περιβάλλον. Πίσω από το σπίτι των γονέων, έχει μια σειρά από κήπους που επικοινωνούν, και αν και στειρωμένη, η Dolly βολτάρει κάθε μέρα, για αρκετές ώρες. Η Dolly λοιπόν, κάθε φορά που με αισθανόταν στενοχωρημένη, ανέβαινε πάνω μου, χάιδευε με τα μουστάκια της το πρόσωπό μου και μετά με έγλυφε, μου έγλυφε τα δάκρυα και τα μάτια, μέχρι να σταματήσω... Και η ηρεμία που μου χάριζε, η αγάπη που μου προσέφερε με την αφοσίωση και την τρυφερότητά της (ναι, μια γάτα μπορεί να είναι πολύ τρυφερή) ήταν για μένα πολύτιμες.
Τα ζωύφια και τα ημιπεθαμένα ζωάκια και έντομα, η γάτα τα φέρνει στον άνθρωπο που αναγνωρίζει ως οικογένειά της, λόγω ενστίκτου. Οπως ακριβώς και με τα παιδιά της, έτσι και η στειρωμένη γάτα αναλαμβάνει να διδάξει κυνήγι στον άνθρωπο, μια και τον θεωρεί άθλιο κυνηγό (και δεν έχει και άδικο, εδώ που τα λέμε). Μία από τις μεγαλύτερες ενδείξεις της αγάπης της γάτας δε, είναι όταν κάνει με τα μπροστινά της πόδια αυτό που εγώ ονομάζω "πατ-πατ"... Με τις πατούσες της πιέζει ρυθμικά την κοιλιά του ανθρώπου, όπως πίεζε, μικρό όντας ακόμη, την κοιλιά της μάνας γάτας, για να κατεβάσει γάλα. Και μετά, αναπαύεται κουλουριασμένη πάνω σου, ακόμη και για ώρες, αν δεν κουνηθείς από τη θέση σου!
Οι γάτες είναι μυστήριες γιατί ως αιλουροειδή που είναι, έχουν κώδικες συμπεριφοράς άγριου ζώου. Και απαιτούν ώρες ενασχόλησης με αυτές, ώστε να τις αποκωδικοποιήσεις και να τις καταλάβεις.
Οπως και με τους ανθρώπους, έτσι και με τα ζώα, οι γενικεύσεις, ιδίως όταν δεν υπάρχει προσωπική επαφή με αυτά, είναι αποπροσανατολιστική!
Και ακριβώς όπως και οι άνθρωποι, έτσι και οι γάτες, δεν είναι όλες ίδιες μεταξύ τους, αλίμονο.
Καλησπέρα σε όλους (αφού βρέθηκε Δον, μια χαρά!).
δεν θέλω να πείσω κανένα. Απλώς δεν γράφω εδώ ένα κείμενο που να λεει πως οι σκύλοι είναι άκομψα, δουλικά και θορυβώδη ζώα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με το "θορυβώδη" σωστό. Είναι απερίγραπτο το τι έχουμε πάθει εδώ, ειδικά το καλοκαίρι, με τα διάφορα "εσώκλειστα" σκυλιά που γαυγίζουν σαν λυσασμένα όλη τη μέρα. Μέχρι που το έχουμε κάνει τρόπο ζωής.
Παρόλα αυτά πιστεύω ότι αν ήταν σε πιο ανοιχτό χώρο δεν θα γαύγιζαν τόσο πολύ. Αλλά υπάρχουν μόνο για να ικανοποιούν τις ανάγκες των ιδιοκτητών τους - άσχετα αν είναι δυστυχισμένα και ενδεχομένως παραμελημένα.
Παρόλα αυτά υπάρχουν άπειρα είδη σκυλιών (αλλά και γάτων) και δεν πρέπει να γίνονται γενικεύσεις. Προσωπικά είχα γίνει "φίλος" με έαν σκυλάκο στη Λούτσα που πήγαινα για ανάγνωση βιβλίων, και ο οποίος πάντα ερχόταν και ξάπλωνε δίπλα στο αμάξι μου, και όταν έβρεχε από... κάτω. Οταν έκανα βόλτα με ακολουθούσε κτλ. Γενικά μου φαινόταν πολύ περήφανο και έξυπνο ζώο που σου έδινε την εντύπωση ότι όταν του μίλαγες σε καταλάβαινε.
Από την άλλη ένα γάτο που αυτή τη φορά είχα υιοθετήσει από την στιγμή που γεννήθηκε, είχα πολύ αντίθετη εμπειρία από τον πρώτο μου. Και σε αυτό το ζώο του αγόραζα τροφή. Ήταν γενικά μικρόσωμος και νευρικός. Το χάϊδευες και εκεί που φαινόταν ότι του άρεσε, ξαφνικά σου έδινε μια γρατζουνιά και απομακρυνόταν νευριασμένο.
Αυτός τελικά, οταν άρχισαν οι έρωτες, πολύ γρήγορα αρρώστησε και "εξαφανίσθηκε". Ήταν αποτυχημένος ως "εραστής". Πέθανε προσπαθόντας. Δεν τον λυπήθηκα καθόλου.
Πάντως και για πρακτικούς λόγους, οι γάτες είναι προτιμότερες για κατοικίδια ειδικά σε μικρούς χώρους. Γενικά είναι πιο μικροκαμωμένες, τρώνε λιγότερο, είναι ήσυχες κτλ και γιαυτό πολλοί μπορεί να τις προτιμούν ως κατοικίδια. Είναι πιο βολικές γιαυτή τη δουλειά. Ειδικά οι "μουνουχισμένοι γάτοι".
Σήμερα πλέον δεν θέλω να έχω ζώο δικό μου. Και πολύ δύσκολα θα το έβαζα μέσα στο σπίτι, να ξαπλώνει σε καναπέδες κτλ. Να γεμίζει τα πάντα με τις τρίχες του και να αυξάνει τα ακάρια της σκόνης σε εκθετικό βαθμό. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι υγιεινής ειδικά για όσους έχουν "αναπνευστικές ευαισθησίες" ή δεν θέλουν να αποκτήσουν. Και κυρίως τα ζώα πρέπει να είναι μακρυά από την κρεβατοκάμαρα.
ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω την εντύπωση ότι με πήρατε στα σοβαρά. Παιδιά το βρήκα αστείο γι αυτό το έβαλα. Για όνομα του Θεού δνε υποτιμώ κανένα ζώο...
Εγώ βέβαια έτυχε να ερωτευθώ τη Ζολι μου. Αυτή με πηγαίνει μακρινές βόλτες κάθε βράδυ, αυτή μοιράζεται τον καναπέ μαζί μου όταν βλέπω τηλεόραση, αυτή κλέβει φαγητό όταν δεν κοιτώ, και το πιο σπουδαίο απ'όλα ... she loves me back.
Γι αυτό μη μου ξαναβάλετε τις φωνές... και θα σιωπήσω.
Γάτες... Φερνω στο νου μου γάτες που πέρασαν από τη ζωή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ένας, ο ..καρατσίου. Μαύρος και χαζός!
Το άλλο, θηλυκό σε όλα!
Το τρίτο, ανθρώπινο. με ένιωθε. Ερχόταν σε στιγμές μοναξιάς μου και μου τις απάλυνε. Εχω 'ντύσει΄ αυτές τις στιγμές μου με το γουνάκι του και μου είναι απαλότερες..
Μπορώ να 'παραληλλήσω΄ κάθε άνθρωπο που γνωρίζω επάνω σε μία γάτα.
Είναι όπως εμείς...
Αναρωτιέμαι κάποιες ώρες μήπως είναι ανώτερες μας..
@dion.m
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απολύτως με τα όσα γράφεις, με αφορμή την περίπτωση του Άσπρου.
Οι άνθρωποι δυστυχώς είμαστε στην πλειοψηφία μας πολύ εγωκεντρικοί και σχεδόν βλάκες, στην επαφή μας με τα ζώα. Εκτός του ότι σπανίως μας ενδιαφέρει να επικοινωνήσουμε με αυτά ουσιαστικά, αναζητάμε στη σχέση μας μαζί τους ό,τι και σε ένα αξεσουάρ. Γι'αυτό και τα ονομάζουμε pets...
Ενα άγριο ζώο, είναι άγριο ζώο, κι ας έχει προσαρμοστεί στη ζωή κοντά ή μαζί με ανθρώπους. Η ίδια γάτα που γλύφει και φιλάει με τη μουσούδα της έναν άνθρωπο, αν το βράδυ βγαίνει έξω, μπορεί κάλλιστα να μεταμορφωθεί σε killer μεγάλου βεληνεκούς! Μια γάτα καλή στο κυνήγι μπορεί να θανατώσει μέχρι και 30 διαφορετικά ζωάκια, μέσα σε μια νύχτα, και όχι αναγκαστικά για να ικανοποιήσει την πείνα της, αλλά για να παίξει, και να επιβεβαιώσει το ρόλο που της έχει χαρίσει η Φύση. Και το σκυλί μου δεν αφήνει περιστέρι για περιστέρι στην ησυχία του. Κάθε φορά που τη βγάζω βόλτα, όταν βλέπω περιστέρι στα 5 μέτρα, τη μαζεύω για να μην του επιτεθεί.
Η αφέλεια ορισμένων μπροστά σε αυτό, σε αφήνει άλαλο: Μα, αυτό δηλώνει επιθετικότητα! Οχι, δεν δηλώνει τίποτε. Είναι ζώο, και ας του έχεις φτιάξει εσύ κοτσιδάκια με κόκκινη κορδέλα, πως να το κάνουμε;;;
O άσπρος γάτος είναι απλώς πιο ανήσυχος και επιθετικός από άλλους. Και αν οι άνθρωποι είχαμε μείνει στις σπηλιές, κάποιοι από μας θα κυνηγούσαν για τον επιούσιο, και άλλοι θα αναλάμβαναν τις λιγότερο απαιτητικές εργασίες...
Καθείς εφ'ω ετάχθη.
Οπως λεει, κυριε ΝΔ, και το τραγουδι " Ο μαυρος γατος ":
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κι αν ειστε καποιος αρχοντας
και παρεξηγηθειτε,
στα οργανα μου μια χαρα
χωραει να γραφτειτε... "
Γραψτε τους!
@pericles
ΑπάντησηΔιαγραφήό,τι ισχύει και για τις γάτες, ισχύει και για τους σκύλους, εννοείται... Υπάρχουν σκύλοι που είναι αγέρωχοι, και περήφανοι, σκύλοι συντροφιάς, αλλά καθόλου δουλικοί και ευφυέστατοι. Ολοι σχεδόν οι κόπροι στους δρόμους είναι τέτοια σκυλιά.
Oι συγγραφείς προτιμούν τις γάτες όχι λόγω πνευματικότητας, αλλά γιατί δεν είναι υποχρεωμένοι να διακόπτουν το γράψιμο για να τις πάνε βόλτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήplaka kano, iremiste...
Για τις δύο όψεις των ζώων
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια φορά, βγαίνοντας με την σύντροφό μου από ένα καφενείο, είδαμε σε μία γλάστρα ένα μικρό τραυματισμένο πουλάκι. Είχε πέσει απο τη φωλιά του και κάποιος προφανώς το είχε βάλει στη γλάστρα παρέχοντάς του έτσι μια επισφαλή προστασία. Το κοιτάξαμε λίγο και φύγαμε γρήγορα. Μερικά βήματα πιό κάτω λαγοκοιμόταν ένας σκύλος, με το τρίχωμά του διακοσμημένο με τσίχλες απο το δρόμο. Μόλις μας αντιλήφθηκε ήρθε προς το μέρος μας γεμάτος χαρά, τον χαιδέψαμε, έπαιξε λίγο, η τρυφερότητα προσωποποιημένη... Ώσπου άρχισε να μυρίζει τον αέρα. Δεν άργησε να εντοπίσει το πουλάκι στη γλάστρα. Ήταν αδύνατο να τον αποσπάσουμε από κει κι έτσι φύγαμε με γοργό βήμα. Μετά από λίγες στιγμές κοιτάζουμε πίσω μας και βλέπουμε να μας ακολουθεί ο τρυφερούλης σκύλος γεμάτος ενθουσιασμό, κρατώντας στο στόμα του το σχεδόν διαμελισμένο πλέον πουλί να στάζει...
Πως το είχε πει ο Χαρυ; Ανταπόκριση από το Αμερικα;
ΑπάντησηΔιαγραφήSenator John Cornyn (R-Texas):
“The news media is of course the main way people get information about government. ... But we’ve also seen in recent years the expansion of other outlets for sharing information outside of the mainstream media – to online communities, discussion groups, and blogs. I believe all these outlets can and do contribute to the health of our political democracy.”
ΝΔ, βγάλε αυτή την καταραμένη moderation και απλά σβήνε τα trolls, χωρίς εξηγήσεις και απαντήσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήεσεις θα ψηφιζατε καποιον που προσπαθει να σας πεισει μεσω ημεηλ που οδηγει σε ενα στείρο στατικο σάιτ (που νομιζει αυτος οτι θα σε πεισει...)
ΑπάντησηΔιαγραφήνα τον βγαλετε νομαρχιακο συμβουλο?
ο κυριος εχει μια ιστοσελιδα, και αρκετα ξανθα μαλλιά (η εικονα παιζει ρολο)
εαν ειχε ενα μπλογκ ομως, θα ειχε ΛΟΓΟ γιατι θα αναγκαζοταν να μοιραστει μαζι μας τον εσωτερικο κοσμο του ,εστω σε ρητορικο στυλ οπως κανουν οι πολιτικοι
θα καταλαβαιναμε παντως περισσοτερα για το ποιον του παρα τωρα με μια ξερη ιστοσελιδα
τα μπλογκς ειναι κατι εντελως διαφορετικο απο τις ιστοσελιδες
γιαυτο τα μπλογκς δεν πρεπει να κρινονται μονο ως προσωπικα ημερολογια μερικων λογάδων που "θελουν να αποκτησουν οντοτητα" αλλα ως φαινομενο δημοκρατικο.
οι καλυτερες ιστοσελιδες ειναι τα blogs (και αν παρατηρησατε ολες οι εταιρειες στο διαδικτυο και οι επισημοι φορεις αποκτουν μπλογκ ή φορουμ για να επικοινωνησουν...)
"...Αν κατάλαβα καλά, τα "παίρνει" απ' τους ανθρώπους και πολεμάει τη φάρα του; Προδότης δε λέγεται αυτό ή κάνω λάθος;"
ΑπάντησηΔιαγραφή.......
Ανθρωπομορφική θεώρηση!...
Ο Ασπρος ξέρει ότι ανταγωνιστές του στην τροφή και στο σεξ είναι οι άλλες γάτες, όχι οι άνθρωποι!...
Δεν έχει διαβάσει ακόμα "Το Κεφάλαιο". Οταν το διαβάσει θα αναφωνήσει: "Γάτες όλου του κόσμου ενωθείτε!" και -τότε- θα πράξει το σωστό!...
Εντυπωσιακή η αδυναμία των σχολιαστών του μπλογκ να διακρίνουν το «Αλλο»! Ακόμα κι όταν πρόκειται για το πρόσωπο της ανάγκης που εμφανίζεται στην μοίρα μιας γάτας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυν τω χρόνω, αντιλαμβάνομαι και το «κόλπο» της μοίρας του Δήμου: αποπειράται να ιχνηλατήσει το «Διαφορετικό» από κοινού με ένα «κοινό» που αντιλαμβάνεται μόνον τους ολόδικούς του, αυτιστικούς πολέμους... Οι μόνοι που γελούν με τον εαυτό τους είναι κάποιοι κλόουν που εμμένουν σε φιλελευθερισμούς χωρίς το επίθετο «δυσκοίλιος» να τους συνοδεύει...
Αλλά, πάλι, τι φταίει ο χωριανός για την ιστορία του χωριού του;
@Demosthenes: «Τον κύριο στον οποίο αναφέρεσθε δεν γνωρίζω πάντως ούτε τα γραπτά του. Πειράζει?»
Πειράζει... Όχι εσάς, βεβαίως...
Μάριος Πρωτόπαπας
Ας μην ξεχναμε το βιβιο του T.S. Eliot , Old Possum's Book of Practical Cats, πανω στο οποιο βασιστηκε το θρυλικο μιουzικαλ του
ΑπάντησηΔιαγραφήAndrew Lloyd Webber, CATS. Οσοι απο εμας εχουμε γατες, μπορουμε να αναγνωρισουμε την Grizabella, τον Rum Tum Tugger, τον Munkustrap, τον Macavity , την Jemima και τοσους αλλους απο τους χαρακτηρες του βιβλιου, να κρυβονται πισω απο τα περηφανα και ανεξαρτητα αυτα τετραποδα. Αν καποιος ψαχνει για εναν ισοτιμο συντροφο, με δικη του προσωπικοτητα και "αποψη" για οτι τον αφορα, τοτε η γατα ειναι η παρεα του.
Στην σημερινή Ελευθεροτυπία, επιφυλλίδα του Γιώργου Γιαννουλόπουλου. Γράφει:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κατά κανόνα όσοι στήνουν το δικό τους μπλογκ ανήκουν σε δύο κατηγορίες: είτε αισθάνονται απρόσωποι και πασχίζουν να αποκτήσουν οντότητα, είτε είναι αφόρητα εγωκεντρικοί και νομίζουν ότι ο κόσμος οφείλει να ξέρει τι σκέπτονται".
Μόνο η ειρωνεία του Τζούμα θα μπορούσε να το σχολιάσει αυτό:
Χα χα χα χα χα,
κα-τα πλη-κτι-κό!
Κύριε Πρωτόπαππα
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψατε για «αυτιστικούς», για «κλόουν» κτλ. Κτλ. Υποπτεύομαι ότι αναφέρεστε σε εμάς. Αν δεν κάνω λάθος λοιπόν στην υπόθεσή μου, σας εξωτερικεύω τις σκέψεις μου:
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι θέλετε να ταπεινώσετε μια ομάδα ανθρώπων. Πιθανόν να πιστεύετε ότι η «ταπείνωση» είναι οδός επικοινωνίας, ή μέσο ελέγχου, ή στη χειρότερη περίπτωση, επιβεβαίωση προσωπικής ανωτερότητας. Κάποιος που ασχολήθηκε ευρέως με το θέμα «γιατί ταπεινώνουμε άλλους» ήταν και ο Margalit ο οποίος ταύτισε την ταπείνωση με την απόρριψη του ανθρώπινου όντος. Και έγινε πιο συγκεκριμένος αργότερα με το να διευκρινήσει ότι αυτή η απόρριψη ταυτίζεται με την απόρριψη της ανθρωπιάς του. Δηλαδή δεν τον βλέπουμε τον άλλον πια σαν άνθρωπο-συνάνθρωπο, αλλά σαν εχθρό στρατιώτη που έχουμε δικαίωμα να σκοτώσουμε. Σαν άνθρωπο απέναντι στον οποίο δεν έχουμε στοιχειώδεις υποχρεώσεις.
Υπερβολή ίσως για την συγκεκριμένη περίπτωση; Να το δεχτώ. Θυμώσατε για κάποια απορριπτικά σχόλια; Γιατί δεν θυμώσατε και με την ισοπέδωση του άρθρου της Ελευθεροτυπίας; Αυτό δυσκολεύομαι να δεχτώ.
Σας τα γράφω αυτά διότι μέσα εδώ έχω δει να λέγονται πράγματα (όχι συχνά) που παραβιάζουν στοιχειώδεις αρχές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εγώ οργίζομαι, άλλοι όχι. Αλλά η οργή είναι δική μου, κατά δική μου. Την εξωτερικεύω εναντίον αυτού που θεωρώ υπέυθυνο για την παραβίαση της αξιοπρέπειάς μου. Αν την μεταβάλλω σε όπλο εναντίον μιας ομάδας ανθρώπων, τότε μειώνω και την δική μου αξιοπρέπεια.
Νομίζω πως με καταλαβαίνετε.
Αν –παρ’ελπίδα- σας παρεξήγησα (διότι ήσασταν και λίγο ασαφής) , σας ζητώ συγνώμη.
Dog says: "My master is so great in everything he does and everyone in this house worships him! He must be God for sure!"
ΑπάντησηΔιαγραφήCat says: "I am so great in everything I do and everybody in this house worships me! I'm a Goddess for sure..."
My votes to Aspros - από survivor material. Γιατί η φύση δεν έχει τη δική μας ηθική, παρά μόνο επιβίωση.
Βέβαια το προστατευόμενο τελικά περνάει κοτσάνι, όσο ο άλλος κοπανιέται έξω στη "ζούγκλα", τεσπα... (το άτιμο, είναι και όμορφο!)
@aggelos,
LOL LOL LOL!!!!
@reactor, προτείνω milko on the rocks, η vodka απ΄το μπουκάλι πριν νυχτώσει... βαράει... ;))))))))))))
ΥΓ1- Εξοχη η παραβολή Γάτε μας, άραγε οι άνθρωποι-Ασπροι το πιάνουν το live and let live?
(Πωπωωωω, να γελάνε κάποιοι σχετικοί του χώρου που βρίζεις, όπως εμείς καλή ώρα με τον Γιαννουλό-...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέω μάλλον να μην γράψω εκείνο το άρθρο για μοριακά τροχιακά (ή μήπως είναι τροχικά?!)
Ντ-ααααχ!
λέτε να επιτίθεται ο Άσπρος επειδή ζηλεύει τον καναπέ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανάσχηµη,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ευγενές του σχολίου σας με υποχρεώνει να απαντήσω: Παρερμηνεύσατε κάποια λεχθέντα μου, άλλα πάλι όχι. Εάν γίνω «συγκεκριμένος» (υποθέτω, αυτό εννοείτε με το «ασαφής»...), θα παρεκτραπεί η «κουβέντα», ενώ το ζήτημα είναι, κατά τη γνώμη μου, η αδυναμία της συντριπτικής πλειοψηφίας των σχολιαστών να αντιληφθούν την ουσία (και πάλι κατά τη γνώμη μου) του ποστ: την ιχνηλασία του Άλλου, το Έλεος σε κάποιες ετερόδοξες εκδοχές του... Ειδάλλως, να σε λέω μαστρο-πανάσχημη να με λες μαστρο-μάριο, να χαιρόμαστε κι οι δυο... Ας είναι: υπάρχουν και έννοιες που πορεύονται με
φαγωµένο, γυµνό το κόκαλο, με λέξεις σκληρές, σοßαρές, της ανάγκης, να τις βαραίνει μια μοίρα δύστροπη: να λαθροβιούν σαν τυφλοπόντικες στα λαγούμια της γλώσσας. Ο φιλελευθερισμός, ας πούμε...
Το να μην γουστάρεις το "άλλο", δεν σημαίνει, πως δεν το διακρίνεις κιόλας... Προσωπικώς δεν γουστάρω όποιον και ό,τι κινείται βάσει ανάγκης. Και δεν πα' να λένε ό,τι θέλουν οι "άλλοι"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Άσπρος ξέρει ποιος είναι το αφεντικό... γάτος ο Άσπρος με προσωπικότητα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα, σε μια επίσκεψη σε νοσοκομείο, μια γάτα μου έπιασε με τα μπροστινά της ποδαράκια (χωρίς να βγάλει νύχια, βέβαια) το δεξί πόδι δυο φορές! Καθόλου ντροπή, απίστευτα κοινωνική!
Ν.Δ. said: Εχθές αλλάξαμε τρεις πόρτες και μπροστά σε όλες ήταν ο Άσπρος. Λες και είχε κλωνοποιηθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή---------
Φόβάμαι ότι ο Άσπρος δεν είναι κλωνοποιημένος, είναι κάτι χειρότερο, πρόκειται για γνήσιο πρόγραμμα, digital κατασκευή, , η γατίσια εκδοχή του agent Smith στο Matrix, που έχει ως αποστολή (στο sequel Άσπρος 2 θα μάθουμε γιατί) να εξοντώσει τον αγνό και αθώο Κάλμαν ... Και, ως αυθεντικό software, κάθε εμφάνισή του είναι κι ένα αντίτυπο, να τι έχει αντιληφθεί το δυστυχές θύμα του (είπαμε, τις γάτες δεν τις ξεγελάς εύκολα).
Φουκαρά Κάλμαν, όχι μόνο δεν υπάρχει περίπτωση να σε σώσει κάποιος γατόφιλος Neo, αλλά, ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, θεωρεί τον Άσπρο κανονικό κι αξιαγάπητο γάτο - είναι κι αυτά τα κολπάκια με τα μικρά και το φαγητό (μα, από πότε τρώνε τα προγράμματα;)- που τον ξεγελούν και του συμπεριφέρεται αναλόγως, με χάδια και χαρούλες ...
Αχ Έρμε Κάλμαν, εσύ ξέρεις την αλήθεια, αλλά να γίνεις πιστευτός δεν το βλέπω. Κρύψου λοιπόν όσο γίνεται καλύτερα, γιατί, επί του παρόντος, καλύτερη λύση δεν νομίζω ότι υπάρχει ...
"Δεν πειράζει, η ταλαιπωρία έπιασε τόπο. Εχουν και τα βάσανα τη χάρη τους" προσπάθησε να με παρηγορήσει κάποτε η μητέρα μου, αστοχώντας βέβαια πολυ, πάρα πολυ. Τότε και οι δυο μας μοιάζαμε με τον Κάλμαν μεν, όμως δεν είχαμε κανέναν να μας φροντίσει από την τυραννία του γατοπατέρα μου που μας εξευτέλιζε με τα βρισίδια του χωρις καμια απολύτως αιτία. ΈΤσι για πλάκα, μάλλον απο σαδισμό, φαίνεται του άρεσε να μας βλέπει να κλαίμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνουνε τέτοια πράγματα τα αγριόγατα; Γδέρνουν την ψυχή των άλλων γάτων για να χαρούν; Χαίρονται με τον πόνο και τη θλίψη τους;
"(...) Τι είναι αυτά που έχω κάνει. Ακομα κι ένα ζώο θα είχε δείξει λίγο οίκτο. Ομως δεν είμαι ζωο, είμαι άνθρωπος! Το βασίλειο μου για ένα άλογο, που να παρει ο διάολος!"
Με αγάπη
Παράγραφος
Γιατί δεν τα στειρώνετε τα ζώα σας? Ετσι θα αποφεύγοντο τα αίματα και οι καυγάδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμαρχε μην "τα παίρνεις" για τον Γ.Γ.!!Μας δίνει θέμα για το επόμενο ποστ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξάλλου είναι λογικό να αντιδρά φωνασκών (ο Γ.Γ.). Βλέπεις , οι Δημοσιογράφοι νόμιζαν ότι είχαν αποκτήσει "ελέω θεού" την αποκλειστικότητα στην τέχνη της γραφής...
Και ξαφνικά βλέπουν , με τρόμο , ένα νέο κόσμο στον οποίο ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ να γράφουν.
Να γράφουν χωρίς να είναι Δημοσιογράφοι και πολλοί μάλιστα να τα καταφέρνουν καλύτερα κι από την αφεντιά τους!
Το θεριό όταν το στριμώχνουν γρυλλίζει Δήμαρχε...
epikairos said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τουλάχιστον στα blogs, σε αντίθεση με τις εφημερίδες, κανείς δεν περιμένει να βγάλει γκόμενα επειδή γράφει καλά".
Μην το λες, μην το λες...
Συγγνώμη βρε παιδιά αλλά πως από το γάτο φτάσαμε στα blogs; Μάριε εσύ φταίς;
ΑπάντησηΔιαγραφήLefteris Kritikakis said...
ΑπάντησηΔιαγραφή{
Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα (και πάλι χωρίς ειρωνεία) το "τρίτο πρόσωπο" στα βιογραφικά στην Ευρώπη. "Γεννήθηκε..." "Είναι..."
}
Ποια Ευρώπη ? K στην USA το κάνουν k πολύ συχνά μάλιστα. Οφείλεται ότι το "I" ακούγεται άσχημο: p.x. "I was born in Athens" is very informal.
--
το άρθρο του Γιώργου Γιαννουλόπουλου είναι εν γένει ρηχό αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Το blog του Cameron πέρα από το ότι έχει ομολογουμένως πολύ cool όνομα είναι άκρως πολιτικο (σε ένα μονο post πλένει πιάτα). Κλασσική ελληνική δημοσιογραφία: αντί να παρουσιάζουν γεγονότα παρουσιάζουν απόψεις k πάντα προβλέψιμες.
Πάντως έχει πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε γιατί ο κόσμος γραφει blogs (όχι οι συγγραφείς k οι πολιτικοί, ο απλός κόσμος), κυρίως γιατί τα διαβάζει k τέλος γιατί γραφει σχόλια.
Κάποια ανάγκη για επικοινωνία πρέπει κρύβεται από πίσω. N'est pas?
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ φταίω για την παρέκκλιση των σχολίων - εγώ ανακοίνωσα το κείμενο του Γ. Γ.
Προχωράμε!
Καλημέεερααααα!
ΑπάντησηΔιαγραφή(α-χουνκ!)
Εχει κι άλλη μία παρέκκλιση, δια στόματος φάρμερ-μπόυ:
"...ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΡΣΕΝΙΚΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ. ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΙΣΧΥΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ. μΟΝΟ ΠΟΥ ΤΑ ΘΗΛΥΚΑ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ ΤΟΥς ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ. "
Να χμ-ίσω χμμμμ μεγάλο....
Δίκιο δεν έχει?
Δεν μας γυαλίζουν περισσότερο οι πολεμιστές, τα πιο γερά γονίδια?
Αλλά άντε και πήρες το καλό γενετικό υλικό απο τον Μεγαλέκο.
Αμα μετά σε παρατάει κάθε τρεις και λίγο "συγνώμη ρε μωρό, έχω έναν πόλεμο να κυρήξω εδώ επαρακάτω, πάρε την πανοπλία απο το καθαριστήριο και βάλε και σανό στα ζα", ζαλώνεται την ασπίδα και το δόρυ (whatever...), καβαλάει το άτιον και σε παρατάει σύξυλη να αναθρέψεις απογόνους, ε, ξέρω γω?
Φταίμε μετά εμείς να τακιμιάζουμε με τον κάθε κατωκωλοβάλτη Κλάμα-ν? (και κλάααααμα ο Κλάμαν! ΟΚ, Κάλμαν - απο το κάλμα, όπως μπουνάτσα?)
Αν είναι καλός κουβαλητής, κερδίζει στα σημεία...
Και λιμπιζόμαστε από μακρυά τις γρατζουνιές του Μεγαλέκου, να του τις γιατρέψουμε με χάνζαπλαστ κι ένα φιλί...
(ή και κάτι ακόμη...)
;)
@antvol/agent Smith,
ευπειθώς αναφέρω!
;)
@πανευγένιε μάριε πι,
"...την ιχνηλασία του Άλλου, το Έλεος σε κάποιες ετερόδοξες εκδοχές του... "
Κουβαλητή μου εσύ, show some mercy!
Γεμίσαμε γρατζουνιές, το Αλλο δεν ήταν πολύ στα κέφια του!
;)
Τι λέω πρωινιάτικα, ξυπνήστε γιατί θα πω κι άλλα!!!
Πρέπει να ήταν 1972. Χειμωνιάτικο πρωινό και κατηφόριζα έναν δρόμο στα Πατήσια πηγαίνοντας στο σχολείο. Ψαράδικα, με τα απαραίτητα λασπόνερα μπροστά τους, και μέσα στους λειωμένους πάγους να σέρνεται μια μαυρόγατα, λειωμένη μέχρι τη μέση, προφανώς μισοπατημένη από αυτοκίνητο - περνούσαν και τρόλεϋ τότε από κει... Δεν κοντοστάθηκα καν, όπως και κανείς άλλος γύρω άλλωστε... Λίγο μετά, όμως, συνειδητοποίησα πως κάτι μέσα μου αργοσάλευε, πίεζε τα σπλάχνα και διεκδικούσε μερτικό στον εγκέφαλο. Είχα «δει» μια τυφλή δύναμη, το σκοτεινό ποτάμι της ζωής που συμπαρέσυρε τον φτωχό εκπρόσωπό της σε έναν μάταιο αγώνα υπό την σημαία ενός εξίσου τυφλού «λίγο ακόμα». Σερνόταν (να πάει πού;) δίνοντας μια δική της, μοναχική μάχη. Πράγματι: Τι φταίει ο µισθοφόρος για τον πόλεµο;
ΑπάντησηΔιαγραφή(Lefteris Kritikakis said...
"Κύριε Πρωτόπαππα.."
Ποιος είναι πάλι αυτός; Μπας κι είναι αυτός ο χοντρός µε το µουσάκι; Έχει κι εδώ πολλούς χοντρούς µε µουσάκι. A penny a dozen...}
Πώς και γίνατε τόσο λακωνικός; Σας συμβαίνει κάτι;
Και κάτι ακόμη περί μπλόγκινγκ:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Υ.Γ.
Αυτό είναι το 100στό μου post.
Μέσα απ' αυτά τα 100 post πρόλαβα να πω, ν' ακούσω, να σκεφτώ
ό,τι δεν είχα προλάβει τα δέκα τελευταία χρόνια...
Απίστευτο κι όμως αληθινό...
Δεν είναι, πως δεν έχω ζωή. Είναι, που η ζωή τρέχει και δεν την προλαβαίνεις.
Εδώ αναγκαστικά στέκεσαι και αφουγκράζεσαι: τον εαυτό σου και τους άλλους..." 05.10.06
Τάδε έφη synas - κλικ στο άβατάρ της μερικά σχόλια πιο πίσω...
;))))
Κι όσο για things that make me go bezerk, για να το συνδέσουμε με τα πορηγούμενα περί ΙΤ/ΔΤ, συλλαλητήριων (των ουχί αλητήριων, να εξηγούμαστε, που όμως όσο δίκιο, τόσο τι να το κάνω που μένουν τα παιδιά μας χωρίς διδασκαλία τόσες εβδομάδες), τι να πω για όλους τους Ασπρους στον εργασιακό χώρο, τους πρωταθλητές του back-stabbing & του bullying?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου ανά περίσταση, μπορεί να χουρχουρίζουν κι εκείνοι, με φωτοστέφανο on top?
Πειράζει που για σήμερα, θα ήθελα το σαλόνι της δουλειάς μου να με έχει στα όπα-όπα ως άλλο Κάλμαν όπως εδώ?
Γενεαλογία του Κάλμαν:
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα από τα τέσσερα παιδιά της άτυχης ΤΣΙ.ΡΙ.ΜΑ. (αδυνατώ να παραθέσω και να εξηγήσω το όνομα). Άτυχη γιατί όταν την έφερνα πίσω από την στείρωση, με τράκαρε ένα φορτηγό και η εγχειρισμένη γάτα πετάχτηκε από το σπασμενο παράθυρο και χάθηκε. Δεν ξέρω αν επιβίωσε.
Ήταν το πιο ήμερο από τα παιδικά και το ονομάσαμε Κάλμα.
Όμως μας βγήκε αγόρι. "Ο" Κάλμα - δεν λέει. Θυμήθηκα έναν αγαπημένο συνθέτη της μητέρας μου τον Έμμεριχ Κάλμαν. Έτσι.
ΜαριοςΠ, ευχαριστώ.
Nikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενεαλογία του Κάλμαν:
Ένα από τα τέσσερα παιδιά της άτυχης ΤΣΙ.ΡΙ.ΜΑ. (αδυνατώ να παραθέσω και να εξηγήσω το όνομα). Άτυχη γιατί όταν την έφερνα πίσω από την στείρωση, με τράκαρε ένα φορτηγό και η εγχειρισμένη γάτα πετάχτηκε από το σπασμενο παράθυρο και χάθηκε.
---------------------
! ! !
Atlanticsurfer
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ/Η δικαστής θα εκδικάσει μια υπόθεση διαζυγίου στις 8 πμ και θα δώσει (σχεδόν πάντα) την κηδεμονία στη μητέρα. Στις 2μμ θα εκδικάσει υπόθεση ληστείας και θα στείλει τον νεαρό στην φυλακή. Οι πιθανότητες ότι ο νεαρός που έστειλε φυλακή μεγάλωσε με τη μητέρα του μόνο είναι πια σήμερα 75%. Ο/Η δικαστής ούτε βλέπει εκείνο το απόγευμα ότι αυτός ο νεαρός είναι ό ίδιος που αυτός/η δημιούργησαν το ίδιο πρωϊ στις 8. Τους εμποδίζει το time lag. Το παιδί που έδωσαν στη μάνα είναι δυο ετών, ο ληστής 25. Δίχρονα δεν γίνονται ληστές.
Η τύφλα τους λοιπόν όταν παίρνουν σα δεδομένο ότι η μάνα είναι καλύτερη διότι όντως πιστεύουν ότι εσείς δεν ξέρετε να αγαπάτε και να φροντίζετε. Γιατί το πιστεύουν αυτό;
Νομίζω ότι οι ίδιοι δεν αγαπήθηκαν ποτέ, και δεν ξέρουν τι είναι.
Και μέσα στην άγνοιά τους ψάχνουν για ενδείξεις. Κοιλοπόνησες; Αρα αγαπάς. Πόσες και πόσες δεν έχουν πρήξει τα παιδιά τους «νάξερες πόσο πόνεσα όταν σε γέννησα.... οπως σε αγαπώ εγώ, κανείς ποτέ δεν θα δε αγαπησει και άλλα τέτοια.» Kαι το παραμύθι γίνεται κοσμοθεωρία, και πολλοί άνδρες ανάπηροι. Εγινε κανόνας αναμφισβήτητος οτι σαν την μανα δεν είναι άλλος... Θυμάσαι το τραγούδι των PINKFLOYD “The wall?”.. “Mother's gonna make all of your nightmares come true.”
Εχω δει περιπτώσεις όπου η μάνα είναι σκύλα και ο πατέρας διαμάντι, αλλά η σκύλα πήρε κηδεμονία.
So sorry… :(
@ mariosp
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεμ Οκτ 12, 07:53:21 πμ
!!!
ralousilach, θα σου υπενθυμίσω ότι μιλάμε για ζώα και όχι για ανθρώπους. Λές ότι πρέπει να τα αφήνουμε "να ζήσουν τη ζωή τους όπως είναι στη φύση τους" δλδ, να μάχονται, να σκοτώνονται μεταξύ τους, να γεννοβολάνε και να αυξάνεται ο αριθμός των αδέσποτων της χώρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα γεμίζουμε κουτάβια και γατάκια, να μην τα υιοθετεί κανείς, αντίθετα να αγοράζει ο Ελληνας πανάκριβες ράτσες και μετά να τα πετάει έξω, να τα πατάνε τα αυτοκίνητα, να τα ξεσκίζουν οι σκύλοι, ν' αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν αβοήθητα γιατί πάνω στον καυγά όλο και κάποιο μάτι ή αυτί θα χάσουν..
Ωραία ζωοφιλία, να τη χαίρεστε εσείς που δεν επεμβαίνετε στη φύση!
Μαρίνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω η Ralousilach μιλάει από την εμπειρία της στην Αμερική όπου ως επι το πλείστον δεν υπάρχουν αδέσποτα. Επομένως όποιος στειρώνει το ζώο το στειρώνει για να το έχει μάλλον πιο ήρεμο. (Εγώ στείρωσα τη δική μου γι αυτό το λόγο αλλά δεν έπιασε.... είναι τριών ετών και τελείως παλαβή).
Αλλά αυτό που λες το εχω δει. Στην Ελλάδα ζούσαμε στην Νεα Πεντέλη, δίπλα στο δάσος, και το τι αδέσποτα μου φέρναν οι Αθηναίοι, δεν λέγεται. Και όπως λες ράτσας. Από λυκόσκυλα, μέχρι Χάσκυ. Δεκα δέκα περπατούσαν. Και ο κίνδυνος, -που πολλοί αγνοούν- είναι ότι η αγέλη είναι επικίνδυνο πράγμα. Κάλλιστα μπορεί να επιτεθεί και να κάνει μεγάλο κακό.
Rallousilach
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν τα στειρώνουν όλα αλλά η πίεση από τους κτηνίατρους για στείρωση είναι μεγάλη. Γι αυτό και την προσφέρουν σε εξαιρετικά χαμηλή τιμη. ($150). Το Department of Agriculture ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θανατώνουν 5 εκατομ. αδέσποτα το χρόνο.
Δηλαδη ο Ασπρος "ειναι και του λιμανιου, ειναι και του σαλονιου"!
ΑπάντησηΔιαγραφήRallousilach ΄
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα σκυλί και στην Αθήνα, χειρουργημένη και εκείνη, την Λούσυ. Κανένα πρόβλημα. Να μη σου πω ότι ήταν πανέξυπνη. Είχε μάθει να ανοίγει την πόρτα και να χρυπά το κουδούνι. Μια φορά που η μικρή μου κόρη είχε χαθεί στο δάσος και είχε πέσει ο μεγάλος πανικός, η Λούσυ την βρήκε. Αξιολατρευτο σκυλί.
Κοπέλα μου, από τη Θεσσαλονίκη είσαι; Και εγώ.
Nikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"ΤΑ ΠΗΡΑ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ!
Στην σημερινή Ελευθεροτυπία, επιφυλλίδα του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, γράφει..."
Γατούλη, έχω την αίσθηση ότι ο Γαννουλόπουλος αναφέρεται στους πολιτικούς που στήνουν blog στην επικοινωνιακή τους προσπάθειά να γίνουν δημοφιλείς στους ψηφοφόρους. Δε νομίζω ότι αναφέρεται γενικώς στους bloggers.
Να δικαιολογήσω τα πιο πάνω θαυμαστικά μου:
ΑπάντησηΔιαγραφήTο πιο ωραίο και συγκινητικό σχόλιο που διάβασα τους τελευταίους μήνες!
Οι αιώνιοι εχθροί μαθαίνουν να συμβιώνουν αρμονικά
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τώρα what cats can do!
Τα ζώα είναι σαν τα μικρά παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου ματώνουν την καρδια να τα βλέπεις να κοιμούνται κάτω από τα αυτοκίνητα.
Ο Άσπρος έχει σκλυρήνει. Μέσα στην ανασφάλεια, το διαρκή φόβο είναι λογικό.
Απορώ πάντως που έχει απομείνει μέσα του καλή διάθεση έστω για τους ανθρώπους.