Ένα πρόβλημα για κάθε λύση

Γράφει o andy dufresne

Το πρόβλημα δεν ήταν ότι κάναμε παιδί.
To πρόβλημα ήταν ότι (α) η μητέρα δεν είναι ελληνίδα και (β) δεν είμαστε παντρεμένοι.

Μία παρέκκλιση άντε και να την αντέξει το ελληνικό δημόσιο, δύο πάνε πολλές…

Μου άρεσε που υπήρχε Ληξιαρχείο μέσα στο μαιευτήριο, μου φάνηκε βολικό, πίστεψα ότι δεν θα χρειαζόταν να ταλαιπωρηθώ για να δηλώσω το παιδί…

Η πρώτη επίσκεψη ήταν για να δω τι χρειάζεται για να δηλώσουμε το νεογέννητο βλαστάρι μας.

Υπήρχαν τρία κολλημένα Α4 στο τζάμι του Ληξιαρχείου.

Το ένα έλεγε «Απαγορεύεται το κάπνισμα».
Αρχικά μου φάνηκε περίεργο, με την έννοια του περιττού (ποιος καπνίζει μέσα σε μαιευτήριο;), αλλά μετά σκέφθηκα, στην Ελλάδα είμαστε…

Μετά πρόσεξα ότι το χαρτί δεν έγραφε «εξαιρούνται οι υπάλληλοι του Ληξιαρχείου», οπότε, το γεγονός ότι οι δύο στους τρεις υπαλλήλους κάπνιζαν, το εξέλαβα ως στοιχείο προοικονομίας για το ότι δεν θα ίσχυαν ακριβώς αυτά που έγραφαν και τα άλλα χαρτιά…

Το δεύτερο χαρτί έλεγε:

Ώρες λειτουργίας: Δευτ, Τρ, Πεμ, Παρ, Σαβ 9.00 – 13.00, Τετ 14.00 – 18.00

Άθροισα τις ώρες, λίγες μου φάνηκαν. Σκέφθηκα, θα δουλεύουν και ώρες κλειστές στο κοινό, ας μην τους κακολογήσω.

Το τρίτο χαρτί έλεγε:

(α) Αν είσαστε παντρεμένοι χρειάζεται αυτό κι αυτό… δεν μ’ ενδιέφερε.
(β) Αν δεν είσαστε παντρεμένοι χρειάζεται Ταυτότητα και φωτοτυπία της ταυτότητας της μητέρας.


Στη δεύτερη επίσκεψη ο κακός οιωνός ήταν ένας Γερμανός μπαμπάς που είχε "καταλάβει" το ένα απ’ τα τρία γραφεία - ήταν εκεί πριν φθάσω εγώ και δεν είχε φύγει, όταν εγώ έφυγα.

Δεν καταλαβαίνω Γερμανικά, αλλά μου φάνηκε πάρα πολύ θυμωμένος. Όταν δεν μονολογούσε στα Γερμανικά, μιλούσε Αγγλικά και προσπαθούσε να καταλάβει τη γλώσσα που του μίλαγε η υπάλληλος (έμοιαζε με Αγγλικά).

Ήταν σε απόγνωση, τον λυπήθηκα, υπέθεσα ότι πληρώνει ψυχολογικές αποζημιώσεις για τα θύματα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Πήγα προετοιμασμένος με όλα τα απαραίτητα έγγραφα αλλά και με την αίσθηση ότι θα μου ζήταγαν κάποιο έγγραφο παραπάνω, ότι κάπου θα κόλλαγε η ιστορία.

-- Χρειάζεται κάποιο έγγραφο που να λέει ότι η σύντροφός σας είναι διαζευγμένη.
-- Και γιατί δεν το γράφετε στο χαρτί που έχετε έξω και μας παιδεύετε;
-- Εεεε, δεν το γράφουμε, έξω γράφουμε τα βασικά... Α, ναι, να μην το ξεχάσω: επειδή είναι ξένη χρειάζεται και επίσημη μετάφραση.



Την τρίτη φορά έφταιγα ξεκάθαρα εγώ.

Αφού είχα δει ότι συνήθως έχει ουρά 10-15 μαντράχαλους, γιατί πήγα στις 12.15 αφού κλείνουν στις 13.00;
Κι αφού πήγα, γιατί δεν έφυγα, όταν κατάλαβα ότι όταν έρθει η σειρά μου θα είναι 13.04;
Έπρεπε να προβλέψω ότι δεν θα συγκινηθούν από το γεγονός ότι περίμενα στην ουρά για τρία τέταρτα.

Την τέταρτη φορά πήγα με σιγουριά ότι θα ήταν και η τελευταία. Αιθανόμουν σαν καραβανάς στο στρατό. Είχα περιμένει τόσες ώρες έξω απ’ αυτό το Ληξιαρχείο, που το αισθανόμουνα σαν δικό μου, το πονούσα.
Αν περνούσε η καθαρίστρια, θα της υποδείκνυα σε ποια σημεία να καθαρίσει...

Όπως περίμενα στη σειρά δωδέκατος, ενδέκατος, δέκατος,
προσπαθούσα να υπολογίσω σε ποιον από τους τρεις υπαλλήλους του Ληξιαρχείου θα πέσω.
Παρακαλούσα να μην πέσω σ’ αυτήν που κάπνιζε στριφτά,
γιατί καθυστερούσε λόγω στρίψιματος, αλλά και γιατί μίλαγε ασταμάτητα στο κινητό (συνήθως την έπαιρναν, αλλά τηλεφωνούσε κι εκείνη, όσο οι δεκάδες χαζομπαμπάδες περιμέναμε στην ουρά). Μάθαμε όλα τα νέα της οικογενείας της, της καλύτερής της φίλης, μιας άλλης φίλης της, λιγότερο καλής.

Δυστυχώς έπεσα στην στριφτοπολυλογού.

Όταν άκουσα ότι το χαρτί, που τόσο με είχε παιδέψει να αποκτήσω, δεν ήταν σωστό, κατέρρευσα.

-- Μα, κύριε μου, δεν γράφει την ημερομηνία του διαζυγίου.
-- Και είναι απαραίτητο να το γράφει;
-- Βεβαίως, διότι αν χώρισε την προηγούμενη εβδομάδα;
-- Σωστά, σκέφθηκα, έχει δίκιο η θεριακλού. Και γιατί δεν μου το 'πατε την προηγούμενη φορά ότι χρειάζεται και η ημερομηνία;
-- Εεεεε, αυτό είναι αυτονόητο.

Όταν άκουσα τη λέξη «αυτονόητο», μου ’ρθε μία σκοτοδίνη, ένα σύννεφο θυμού θόλωσε το οπτικό μου πεδίο, χλιμίντρισα και ξερουθούνιασα. Θυμήθηκα τη μπαμπίνα μου και είπα, άντε, ’ντάξει, δεν πειράζει, παμ’ παρακάτω.


Την πέμπτη φορά, όταν ήρθε η σειρά μου, με χαιρέτησαν και οι τρεις υπάλληλοι – είχαμε γίνει φιλαράκια πια. Με είχαν δει και οι τρεις, όση ώρα περίμενα στην ουρά και τους είχα δει ότι με είχαν δει. Διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας και ανταλλάξαμε ένα νεύμα που το εξέλαβα ως «έλα, υπομονή, τελειώνεις».

Ήρθε κάποτε η σειρά μου, παρέδωσα το πολύτιμο πακέτο στην υπάλληλο, η οποία αφού το μελέτησε προσεκτικά μου λέει:

-- Όλα τα χαρτιά είναι εντάξει, αλλά...
-- Τι αλλά; Δεν υπάρχει αλλά! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑΑΑΑ, αλάλαζα.
-- Πρέπει να έλθει η σύντροφός σας να κάνει την κατάθεση.
-- Έχω ήδη έλθει τέσσερις φορές, τις τρεις τελευταίες μόνος, χωρίς τη σύντροφό μου – δεν μπορούσατε να μου το πείτε;;;

Με το αίμα στο κεφάλι, αισθάνθηκα ότι με εμπαίζουν.
Δεν πίστευα πια ότι είναι τεμπελιά, αδιαφορία, έλλειψη επαγγελματισμού, έλλειψη σεβασμού, έλλειψη παιδείας ή όπως θέλετε πέστε το. Πίστευα ότι έχουν προσωπικά μαζί μου.

Όταν το αίμα κατέβηκε απ’ το κεφάλι, θυμήθηκα τον Πάσχο Μανδραβέλη που θυμήθηκε τι είχε πει κάποτε ο λόρδος Σάμιουελ και παρηγορήθηκα λιγάκι: «Δημόσιος υπάλληλος είναι εκείνος που έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση».



Όταν η σύντροφός μου επιστρέφοντας από την έκτη επίσκεψη στο Ληξιαρχείο για να καταθέσει τα χαρτιά (χρειάστηκε και έβδομη για να πάρουμε το πιστοποιητικό στα χέρια) μου διαμαρτυρήθηκε για ποιο λόγο τη ρώτησαν ποιο είναι το θρήσκευμά της κι όταν εκείνη απάντησε «τι σχέση έχει αυτό με το παιδί;» , αυτοί απάντησαν «α, εντάξει... άθεη» δε βρήκα το κουράγιο ν’ απαντήσω…

___________________________________________________________

Υ. Γ. ΝΔ: Ο μεγαλοπρεπής γραφειοκράτης που υπογράφει και το ακατανόητο έγγραφο με τις τεράστιες υπογραφές και σφραγίδες είναι έργα του Saul Steinberg. H τελική γελοιογραφία του Κώστα Μητρόπουλου.