Αποχαιρετισμός στον Comandante Fidel

Ξαναμελετώντας τη ζωή του, σκόνταψα πάλι σε ένα επίμονο ερώτημα. Γιατί οι μεγάλοι απελευθερωτές  καταλήγουν να γίνουν στυγνοί τύραννοι; 

Ο Φιντέλ μετά την επανάσταση θα μπορούσε να κυβερνάει για χρόνια την Κούβα σαν εκλεγμένος ηγέτης – ήταν τόσο δημοφιλής και αγαπημένος, ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό. Ποιος ο λόγος να στήσει ένα αστυνομικό κράτος, να απαγορεύει τον ελεύθερο λόγο, να φυλακίζει, να βασανίζει; Το είχε ανάγκη;

Το ίδιο ερώτημα με απασχόλησε για πολλούς επαναστάτες. Γιατί ο Ροβεσπιέρος, ο μέγας «αδιάφθορος», αποκεφάλισε εκατοντάδες, όχι αντιπάλους – αλλά συναγωνιστές του; Γιατί ο Στάλιν σκηνοθέτησε τις «Δίκες της Μόσχας» και εξολόθρευσε τους σημαντικότερους συντρόφους του; Τι ανάγκη είχε ο Μάο να κάνει την «πολιτιστική επανάσταση» και να χρεωθεί εκατομμύρια ζωές – χωρίς κανείς να καταλάβει τον λόγο;

Και γιατί οι Αριστεροί δικτάτορες γίνονται στην συνέχεια μεγαλύτεροι σφαγείς του ίδιου του λαού τους  από τους δεξιούς;  Φράνκο, Σαλαζάρ, Μεταξάς, Παπαδόπουλος, ακόμα και ο Πινοτσέτ, δεν έχουν εκκαθαρίσει ούτε το 1% από όσους εξολόθρευσε ο Πολ Ποτ; (Ίσως το γεγονός ότι οι αριστεροί αισθάνονται αλάνθαστοι απόστολοι μίας απόλυτης πίστης, τους κάνει ανηλεείς απέναντι στους «αιρετικούς»;).

Αλλά ας επιστρέψουμε στον Κάστρο. Πώς λοιπόν, οι μεγάλοι επαναστάτες, οι μεγάλοι απελευθερωτές μετατρέπονται, σχεδόν αναγκαστικά σε απαίσιους τυράννους και εκτελεστές; 

Απελευθερώνουν ένα λαό από μία βαριά τυραννία για να τον ρίξουν μετά σε άλλη, βαρύτερη;

Μήπως, όπως έγραψε ο Μιχάλης Τσιντσίνης στα ΝΕΑ: «κάθε ουτοπία, φέρει εντός της το σπέρμα της τυραννίας:»

Θυμάμαι τις ανταποκρίσεις και τις φωτογραφίες από την νικηφόρα εκστρατεία του Κάστρο που κατέλυσε το διεφθαρμένο καθεστώς του Μπατίστα. Όλη η υφήλιος ήταν τότε με το μέρος του. Κι αργότερα, μετά την γελοία επίθεση του «Κόλπου των Χοίρων» που ρεζίλεψε τον Κένεντυ, πάλι ο Φιντέλ βγήκε από πάνω, νικητής.

Μετά όμως άρχισαν να έρχονται άλλα νέα από την Κούβα: καταπίεση, παρακολούθηση, φυλακές, βασανιστήρια, εκτελέσεις. Οι εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας  γινόντουσαν όλο και πιο εφιαλτικές. Ο παράδεισος, έπαιρνε την μορφή της Κόλασης.

Σίγουρα δεν βοήθησε ο αποκλεισμός από τις ΗΠΑ. Αλλά όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση, η βοήθεια της ισοστάθμιζε το μποϋκοτάζ των «Ιμπεριαλιστών».

΄Υστερα, βέβαια, ήρθε η εξαθλίωση. Μέχρι που ο Ομπάμα είχε το θάρρος να άρει τον αποκλεισμό και να ομαλοποιήσει τις επαφές.

Αλλά ήταν αναγκαία όλη αυτή η παράκαμψη; Δεν μπορούσε από την αρχή να έχει δημιουργηθεί μία άλλη σχέση;

Μάταια ερωτήματα. Ας αποχαιρετήσουμε τώρα έναν γενναίο και δυναμικό άνθρωπο. Η ιστορία θα φροντίσει για την υστεροφημία του. Όταν καταλαγιάσουν τα πάθη – θετικά και αρνητικά – που δημιούργησε.