Για μια νέα αριστοκρατία

 Ερείπια. Φωτογραφία από το θέατρο του Διονύσου τραβηγμένη πριν ακριβώς 60 χρόνια.

Φυσικά δεν εννοώ να γεμίσουμε κόμητες, μαρκήσιους, δούκες και όλους τους τίτλους που μοίραζαν οι βασιλιάδες – και οι διάφοροι πολέμαρχοι ή μεγαλοτσιφλικάδες μοστράριζαν, για να κρύψουν την ποδαρίλα τους.

Εννοώ να επιστρέψουμε στην αρχική έννοια της λέξης: το κράτος των αρίστων, η επικράτηση των αρίστων, αν προτιμάτε.

Σήμερα οι άνθρωποι που μας κυβερνάνε – ή που θέλουν να μας κυβερνήσουνε – είναι οι περισσότεροι τρίτης και τέταρτης κατηγορίας. Και ο ανασχηματισμός των κυβερνώντων και η σκιώδης κυβέρνηση της αντιπολίτευσης, κατέδειξαν αυτή την έλλειψη ικανών. Αν ήμουν προσωπάρχης μεγάλης εταιρίας δύσκολα θα έβρισκα ανάμεσά τους μερικούς για να στελεχώσω υπεύθυνες θέσεις. Υπάρχουν δε αρκετοί που ούτε για θυρωροί ή κλητήρες δεν θα μπορούσαν να σταδιοδρομήσουν στον ιδιωτικό τομέα. 

Αντίθετα, οι λίγοι αξιόλογοι που έχουν τα προσόντα – και έχουν ήδη δημιουργήσει σημαντικά πράγματα στον χώρο της πολιτικής, είναι εκτός κομμάτων και εκτός Βουλής. Ενώ οι νεότεροι ικανοί, βλέποντας το επίπεδο των σημερινών, δεν ενδιαφέρονται – και δικαίως – να σταδιοδρομήσουν στην πολιτική. Ξέρουν ότι για να αποσπάσουν τους σταυρούς που χρειάζονται, θα χρειαστεί να κατέβουν τρία σκαλιά παρακάτω.

Φαύλος κύκλος: όσο χαμηλώνει το επίπεδο της πολιτικής, τόσο λιγότερους αξιόλογους προσελκύει – κι όσο λιγότεροι αξιόλογοι εκλέγονται, τόσο χαμηλώνει κι άλλο το επίπεδο.

Φυσικά για όλα αυτά φταίμε εμείς, οι ψηφοφόροι και το πόσο μας έχει κακομάθει το πελατειακό σύστημα – που παρ’ όλες τις κρίσεις, εξακολουθεί να ισχύει. Αλλά για να αλλάξει αυτό, θα χρειαστούν δεκαετίες – αν όχι αιώνες.

Η περιπέτεια του «Ποταμιού» είναι χαρακτηριστική. Κατάφερε να μαζέψει κάτω από την αρχική του στέγη περισσότερους αξιόλογους ανθρώπους από πολύ μεγαλύτερα κόμματα. Δεν υποσχέθηκε, δεν χάιδεψε αυτιά, δεν κατέφυγε σε λαϊκισμούς. Οι προτάσεις του ήταν συνήθως σοβαρές και τεκμηριωμένες. Κι όμως η πορεία του είναι φθίνουσα, τα στελέχη του αρχίζουν να το εγκαταλείπουν και ο επικεφαλής να χάνει την ψυχραιμία του.

Αντίθετα, η Ένωση Κεντρώων, με ανύπαρκτο ανθρώπινο δυναμικό, αρχίζοντας από τον εντελώς ανύπαρκτο αρχηγό της (ας μην υπήρχε η ανθολογία του Youtube που τον έκανε cult!) παραμένει σταθερή. 

Και το σκάνδαλο των Ψεκασμένων, που έχουν κολλήσει στην εξουσία σαν στρείδια, αρνούμενοι όλες τις αρχές τους, συνεχίζεται.

Τι ελπίδα υπάρχει; Tο σκόρπιο καλό δυναμικό του Κέντρου, παραμένει σκόρπιο. Εκεί βέβαια υπάρχει σοβαρό πρόβλημα ηγεσίας. Η αγαθή κληρονόμος Φώφη είναι ανεπαρκής και ο επαρκέστατος Βαγγέλης Βενιζέλος, αντιπαθής.

Κι όμως ποτέ αυτή η χώρα δεν βρέθηκε σε τόσο δύσκολη θέση, που να χρειάζεται μία κυβέρνηση αρίστων – μία πραγματική αριστοκρατία…