Πέμπτη, Νοεμβρίου 03, 2016

Παράταση επίγειας παραμονής


Ludwig van Beethoven, 1824
Heiliger Dankgesang eines Genesenen an die Gottheit in der Lydischen Tonart

Beethoven - String quartet in A minor, op 132

Πριν το 1825 o Beethoven πέρασε μία σοβαρή αρρώστια. Στο κουαρτέτο του αρ. 132 σε λα έλασσον, στην αρχή του τρίτου μέρους έγραψε με το χέρι του στην αρχή της παρτιτούρας την γερμανική φράση που διαβάζετε πιο πάνω: «Ιερό ευχαριστήριο άσμα ενός αποθεραπευμένου προς την θεότητα σε λυδικό τρόπο».  

Το κομμάτι αυτό θεωρείται ένα από τα κορυφαία έργα του – για μερικούς (σαν τον Γιώργο Σεφέρη, που το αναφέρει συχνά στο ημερολόγιό του) το απόλυτα κορυφαίο. Σας το παραθέτω σε μία εξαίρετη εκτέλεση από το κουαρτέτο Στραντιβάρι. Ακούστε το. Διαρκεί μόνο δέκα λεπτά.

Παράταση επίγειας παραμονής

Έχω πάντα την εντύπωση πως είμαστε επισκέπτες σε αυτή τη γη. 

Τουρίστες που δεν γνωρίζουν ακριβώς τις μελλοντικές διαδρομές τους ούτε την ημερομηνία επιστροφής.

Έτσι, όταν μου προκύψει ένα πρόβλημα υγείας, έχω πάντα το άγχος: μήπως εδώ κρύβεται το τέλος; Μήπως αυτό ήταν όλο το ταξίδι;

Κι όταν περάσω τους ελέγχους και τις εξετάσεις, χωρίς να προκύψει κάτι σοβαρό, σκέπτομαι. «Τι καλά. Πήρα παράταση!». 

Παράταση επίγειας παραμονής.

Γιατί παρόλη την γκρίνια που προκαλούν τα αρκετά μικροπροβλήματα των 81 μου χρόνων, ισχύει πάντα το δημώδες: «Και με τα τόσα βάσανα, πάλι η ζωή γλυκιά ναι».

Όταν είμαστε νέοι μας φαίνεται αταίριαστο, ακόμα και προκλητικό να απολαμβάνει ένα υπερήλικος την ζωή. Ε, λοιπόν, τώρα που βρέθηκα εκεί (που ποτέ δεν θα το πίστευα!) σας διαβεβαιώνω πως σε τίποτα δεν υστερούν οι απολαύσεις στα γεράματα. Αντίθετα μάλιστα, το επερχόμενο κοντινό τέλος τους δίνει μεγαλύτερη ένταση.

Είχα μία μακρινή αλλά αγαπημένη θεία σε γηροκομείο. Κάθε φορά που πήγαινα να την δω, έπαιρνα μαζί ένα κουτί πάστες για να κεράσουμε τους συγκάτοικους. Να βλέπατε με τι βουλιμία και πάθος καταναλώνονταν! Μέχρι που άρχισα να φέρνω δύο κουτιά…

Γράφω αυτά τώρα, γιατί σήμερα πήρα κι εγώ παράταση παραμονής. Όχι, το πρόβλημα δεν ήταν τόσο σοβαρό που να απειλούμαι με εξαφάνιση – αλλά θα προκαλούσε επεμβάσεις, νοσηλείες κι άλλα δυσάρεστα. Ευτυχώς, ναι μεν παραμένει και ενοχλεί, αλλά προς το παρόν δεν χρειάζονται δραστικά μέτρα.

Εδώ συζητάμε συχνά για μεγάλα και σημαντικά – ξεχνάμε όμως πόσο εύθραυστοι και προσωρινοί είμαστε. Κι ανάμεσα στις διαφωνίες, τις διενέξεις, τους καυγάδες, ξαφνικά τρυπώνει ο ανθρώπινος πόνος και μας το θυμίζει.  

Κι είναι τόσο παράξενο, την ώρα που πονάς, να διαβάζεις σχόλια για τον εθνομηδενισμό ή την διδασκαλία της ιστορίας…

Ας επιστρέψουμε στα ανθρώπινα. Τι κάνετε όταν αρρωσταίνετε – όταν πονάτε; Κρύβεστε σαν το άρρωστο ζώο, η περιφέρετε την γκρίνια σας παντού;

(Ελπίζω τουλάχιστον να παίρνετε προληπτικά μέτρα. Πρώτοι οι Έλληνες σε θανάτους από γρίπη επειδή μερικοί αμόρφωτοι ανεγκέφαλοι δημιουργούν επιστημονικά αστήρικτες φοβίες!).


Ας μιλήσουμε για την μοναξιά του ασθενούς και την κατάσταση της ασθένειας…

101 σχόλια:

  1. ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!
    Εγώ με αφορμή αυτό το εξαιρετικό κείμενο θα μιλήσω για την γλύκα της επαναφοράς!
    -Εξάλλου δε με συμφέρει να μιλήσω για το πώς είμαι άρρωστη , νομίζω πως γίνομαι παραπονιάρα και μου βγαίνει το παράπονο που υποκρύπτω όλο τον υπόλοιπο χρόνο –
    Δεν υπάρχει , θαρρώ, καλύτερη αίσθηση καθημερινότητας.
    Τα θυμάσαι όλα. Για τα οποία πρέπει να δοξάζεις , κι όμως ξεχνάς κάθε μέρα ότι τα χεις .
    Εγώ τον τελευταίο καιρό είναι η αλήθεια ξυπνώ σαν άρρωστη – άρα γεμάτη το παράπονο που λέγαμε- και συνεχίζω την μέρα μου σαν αποθεραπευόμενη. Αισθάνομαι η πιο ευλογημένη της γης για τα άξια της ζωής μου .Τα πιο πολύτιμα.
    Κατά το μεσημέρι είμαι χαρά Θεού! Τους κάνω όλους να γελούν.
    Τη νύχτα αρχίζει ξανά ο κύκλος. Τι δεν έκανα καλά κλπ

    Καλή συνέχεια στη μέρα μας λοιπόν!
    Μέχρι το βράδυ έχω καιρό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λυπάμαι…

    Ο πατέρας μου πέθανε!
    Λυπάμαι…
    Η μάνα μου υποφέρει!
    Λυπάμαι…
    Το παιδί μου είν' άρρωστο!
    Λυπάμαι…
    Είμαι στα τελευταία μου!
    Λυπάμαι…

    Και από μέσα μια φωνή να σου λέει:

    -Πάλι καλά - καλά, είσαι εσύ!
    -Πάλι καλά - καλά, είμαι εγώ!
    -Πάλι καλά - καλά είμαστε όλοι!

    Λυπάμαι… ειλικρινά λυπάμαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Από την Κυριακή που μας πέρασε, κολλήσαμε οικογενειακώς μία απλή χαζο-ίωση (το κοινό κρυολόγημα, που λένε), ούτε καν πυρετό δεν είχαμε, αλλά το παιδί άρχισε να ταλαιπωρείται από μικρές (ευτυχώς) επιληπτικές κρίσεις.

    Σήμερα η Αντιγόνη ανάρρωσε εντελώς, εγώ ακόμη ζαλίζομαι λίγο. Πιστεύω πως και το παιδί θα συνέλθει κάπως μέχρι την Κυριακή και από βδομάδα θα αρχίσουμε επιτέλους πάλι τις βόλτες με το τετράτροχο και το... πεντάτροχο, το οποίο είναι ακόμη για.. επισκευή εδώ και δυόμιση βδομάδες, με τον.... επισκευαστή να έχει επιβάλει σιγήν ασυρμάτου. Έχει εξαφανιστεί!

    Εν τω μεταξύ το... πεντάτροχο μας έχει κοστίσει 4000 ευρώ μέχρι στιγμή. Χίλιες φορές να το άφηνα όπως ήταν.

    Είχαν δίκιο οι παλιοί που λέγανε ότι συχνά το καλύτερο είναι εχθρός του καλού.

    Μετά τιμής,
    Κάπα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Τάσος Λειβαδίτης ομιλεί περί ασθενείας, πίστεως και θανάτου στο ποίημά του "Ο Θεός χρειάζεται τη βοήθειά μας":

    Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο. "Λάζαρε, βγες έξω" φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός νεκρός που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του κόσμου, τι να 'κανε; Η γη είχε χαθεί,
    πώς θ' άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι ωραίο ποίημα! Να μην ήταν κι αυτό το "ολάκερο". Τι μανία αυτοί οι παλιότεροι με αυτές τις δήθεν ποιητικές λέξεις - που τώρα ηχούν σαν κάλπικο νόμισμα...

      Διαγραφή
    2. Δεν φταίει η λέξη (ούτε ο ποιητής), απλά έχει η αλλάξει η αντίληψη που έχουμε γι' αυτήν...

      Διαγραφή
    3. Από την αρχή η λέξη ήταν τεχνητή κατασκευή του ακραίου δημοτικισμού - δεν ανήκε στην ζωντανή γλώσσα. Κανείς δεν έλεγε "ολάκερη" και "πλέρια". Εδώ ο Λ. έπεσε θύμα της αριστεροσύνης του.

      Διαγραφή
    4. Αυτές οι δημοτικίζουσες και αριστερίζουσες λέξεις ωχριούν μπροστά στη ρέουσα και απαστράπτουσα καθαρεύουσα του κυρ-Αλέξανδρου ή του Ανδρέα Εμπειρίκου ...

      Διαγραφή
    5. Μια και μιλάτε για καθαρεύουσα προσθέστε τον Ροΐδη, τον Βιζυηνό, τον Καβάφη. Οι μεγαλύτεροι στυλιστες μας έγραφαν σε αυτή...

      Διαγραφή
    6. Την λέξη "πλέρια" στην κανονική ζωή δεν την έχω ακούσει ποτέ. Αντίθετα την λέξη "ολάκερο" θυμάμαι ότι την χρησιμοποιούσε η γιαγιά μου στο νησί. Στο ποίημα, πράγματι ηχεί σαν τεχνητή και παράταιρη.

      Διαγραφή
    7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    8. Μα η Οδύσσεια του Καζαντζάκη απλώς ΔΕΝ διαβάζεται. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να το έχει κατορθώσει. Μετά από πολλές φιλότιμες προσπάθειες - διάβασα την αγγλική της μετάφραση από τον Kimon Friar και την χάρηκα.

      Διαγραφή
    9. Είναι πολύ σημαντικό να θεωρούμε ένα σαν ένα προνόμιο. Είναι πάρα πολύ καλό αυτό. Γιατί δια της γλώσσης θα γίνει αποκαλυπτικό νόημα και αλήθεια. Και αν είναι το νόημα προνομιακό, πάλι θα είναι πολύ σημαντικό. Όμως δεν έκανα επεμβάσεις και καταστροφικότητες και δεν ξέρω πώς είναι αυτά. Και θα αργήσω πολύ να μαθαίνω τα προνόμια. Τόσο πολύ σημαντικά προνόμια! Προνόμια προνομίων τα πάντα γλώσσα.

      Διαγραφή
  5. Η ασθενεια με εκνευριζει γιατι καθυστερω τις υποχρεωσεις μου. Παλια φοβομουν τις πανδημιες. Αλλες φορες τον πονο. Αλλα σα το φοβο του αεροπλανου δεν εχει. Και πεταω και καθε 2 μηνες ο βλαξ απο υποχρεωση... Ναι ειμαστε τουριστες σε αυτη τη ζωη. Καθε φορα το νιωθω στην προσγειωση. Οποτε οταν αρρωσταινω λεω στον εαυτο μου "ησυχασε υπαρχουν και χειροτερα...θα μπορουσες να εισαι στο αεροπλανο τωρα!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ N.L.

      Η μόνη πραγματική ασθένεια είναι το αίσθημα της υποχρέωσης.

      Διαγραφή
  6. Η ψυχολογια εχει πολλα να μας διδαξει πανω σ αυτο. Τι μηχανισμους αμυνας, δηλαδη, σκαρφιζομαστε για να συμβιωσουμε με την ασθενεια. Η γκαμα περιλαμβανει απο το βυθισμα στην καταθλιψη μεχρι τον εξορκισμο...στα μπουζουκια! Προσωπικα εγινα τακτικος επισκεπτης των χειρουργειων φετος αλλα μου ειναι πολυ πολυ προσφατο για να το αναλυσω. Αν υπαρξω στο μελλον ισως το κανω...Με βοηθα να συνεχιζω να κανω οτι εκανα σα μη συνεβη ποτε τιποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Λύκος της Στέππας μου θυμίζει κι ένα στίχο από το "Μυθιστόρημα" του Σεφέρη (γραμμένο νωρίς 1934-36) που πλαγίως αναφέρεται στο "Άσμα":

    "μὲ τὰ καλάμια ποὺ τραγουδοῦσαν τὸ φθινόπωρο σὲ τρόπο λυδικό"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ω! υπέροχη μέρα

    Ήλιε του ουρανού
    απάγγελλμα του νου

    Και 'συ νύχτα λυπημένη
    προσμονή φωτός ταγμένη

    αεράκι παγωμένο
    απελευθερωτικά δοσμένο

    μυρωδιές ευφραντικές
    συγκλονιστικά καθηλωτικές

    Κι εσύ βλέμμα μου καθάριο
    μακρινού ορίζοντα όριο

    Και ήχε νανουριστικέ
    μελωδίας λυρικέ

    Και αισθήματα πλούσια
    βαθυτέρας την αξία

    Τι είναι αυτό που δεν το βρήκα;
    όσο κι αν παιδευτικά -
    όσο κι αν δεν ανήκα.

    ΥΓ: Όσο λέτε εσείς τα δικά σας, θα λέω εγώ τα δικά μου…
    Λέτε να πάμε σε παράταση;
    (έχει αγώνα και σήμερα…)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι ωραία που τα γράφετε...κι αυτή η περιγραφή στο γηροκομειο με τη θεία και τους λιχούδηδες συγκατοίκους, πολύ γλαφυρή. Πόσο θα χαιρόντουσαν όταν θα σας έβλεπαν και απολαμβάνανε την γενναιοδωρία σας.
    Ο Αρης Δαβαράκης, στο προφιλ του στο φεισμπουκ περιγράφει έτσι τον εαυτό του: "Ενας περαστικός..." και μου αρέσει κι αυτό.
    Χαίρομαι που ειστε καλύτερα και πήρατε παράταση, όπως λέτε. Εύχομαι καλή ανάρρωση, χωρίς προβλήματα.
    Χαίρομαι επίσης που επιβεβαιώνετε αυτό που λέω κι εγώ σε πολλές περιπτώσεις-ότι η ζωή είναι γλυκειά.
    Αυτό νιώθω κι εγω όταν αρρωσταίνω-ευγνωμοσύνη για την υγεία και την ανεμελιά που σου δίνει η υγεία όταν την έχεις και δεν την εκτιμάς. Σιγά-σιγά λοιπόν, για να πάψω να νιώθω έκπληκτη και αγνώμων κάθε φορά που αρρώσταινα, έμαθα να εκτιμώ την κάθε μέρα μου και να νιώθω αγαλλίαση καθε πρωί που ξυπνάω και να ευγνωμωνώ. Αυτό μου δίνει ωραία, θετικά συναισθηματα. Επίσης την αρρώστεια την εκλαμβάνω ως μία φωνή του σώματός μου ότι: "Ει...εδώ κατι δεν κάνεις καλά" ή "εδώ χρειάζομαι περισσότερη φροντίδα, μην είσαι κουφή" κι έτσι είναι μία ωραία ευκαιρία να μάθω περισσότερα για το σώμα μου, να το "ακούσω" και να το φροντίσω/περιποιηθώ/αγαπήσω. Μπαίνω στο ιντερνετ, μιλάω με τους γιατρούς, μαζεύω πληροφοριες...εν συντομία, ζω μία μικρή περιπέτεια και αυτό κάνει την αρρώστεια μου πιο οικεία, πιο ζεστή και λιγότερο απειλητική και ξένη. Και βέβαια, ρίχνω και την χαριστική βολή από την εργαλειοθήκη μου-την εναλλακτική ιατρική και τη γιόγκα, που με έχει βοηθήσει να αναρρώσω από πολλές "αναποδιές". Με υγεία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απάτη η εναλλακτική ιατρική και αίρεση φρικτή το γιόγκα. Μόνο τα δικά σου μάτια, Κάτια, έχουν ομορφιά, φέγγουν μονοπάτια και χτίζουν σκαλοπάτια, για τα ψηλά παλάτια του Χριστού μας και τα σκληρά καρφιά.

      Διαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όταν αρρωσταίνω [σπανίως είναι αλήθεια] σαν γιατρός και νευρωσικός του κερατά και φοβικός αρκούντως σκέφτομαι ότι εφόσον κανείς δεν μπορεί να τα καταφερει τόσο καλά όσο εγώ ....αυτός που θα με αναλαβει θα με καταστρέψει. Όλα θα τα κάνει σκατά. Σκέφτομαι όλα τα θεόκουφα αρνητικά σενάρια για λαθη αστοχίες και ατυχίες επι ατυχιών και περιμένω με αγωνία κάτι να πάει ακόμα πιο στραβά απ' ότι τόχω σκεφτεί.
    Μόλις το πρόβλημα ξεπεραστεί πανηγύρια και χαρες και ο σκληρός το σβήνει ΑΜΕΣΩΣ!

    Τωρα, που πάλι τυχαίνει να περνάω δύσκολα , έχω βυθιστεί και πάλι στη σπείρα της καταβύθισης. Αλλα δεν γκρινιάζω στους δικους μου ή τους γιατρούς και δεν ενοχλώ τους γύρω μου. Τρώγομαι απλώς με τα ρουχα μου και χάνω το κέφι μου...
    Α, και κάτι ακόμα: Οι γιατροί νομίζουν πως είναι αθάνατοι. Αυτό έχει μια κάποια εξήγηση επειδή τους συμβαίνει να "αποχαιρετούν" πολυν κόσμο και να χάνουν ένα σωρό ασθενείς. Οι ίδιοι -μένοντας στη θεση τους υγιείς και ζωντανοί- αποκτούν μια πεποίθηση αιωνιότητας. Ψευδής βέβαια αλλα ασφαλής και αναγκαία προϋποθεση για την άσκηση της δουλειάς τους.
    Όταν όμως επιλέγονται -κάποια άχαρη μέρα- κι αυτοί απο την αρρώστια, τότε το χτύπημα είναι περισσότερο οδυνηρό απ' ότι φαντάζεστε...

    Ζήτω το blog του Νίκου Δήμου και ζήτω κια ο Νίκος που παίζει και με το Χάρο [και χωρίς να του κάνει του ρεμπεσκέ χειροφιλήματα!]
    Και μη μου τον ξαναστεναχωρέστε γιατί θα σας βγαλω τα δόντια έστω και αν δεν είμαι οδοντίατρος. (Τόσο το χειρότερο για σας...).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

    μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

    για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει

    ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -

    Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

    να τά βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

    Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

    Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κι ένα μεγαλο ευχαριστώ Νίκο που μας θυμισες το Op 132....
    Τα late quartets του Beethoven είναι κορυφαία στιγμή της κλασσικής μουσικής και μεγάλες μου αγάπες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. κι ένα δικό μου δώρο επτρεψαατέ μου από τον έγκαυλο- αναρχικό -κομμουνστή-χριστιανό και έμφοβο Νίκο Καρουζο. Το Μέγα αυτό ανεξερεύνητο χάος [όχι έρεβος] της ελληνικης ποίησης:


    Απολέλυσαι της ασθενείας σου
    _____________________________

    Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη
    και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί.
    Οι απαραίτητες μόνο επιθυμίες -
    και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας
    όπου η προσευχή παίρνει το σχήμα θόλου.

    Κύριε, ανήκα στους εχθρούς σου.
    Συ εισαι όμως τώρα που δροσίζεις
    το μέτωπό μου ως γλυκύτατη αύρα.
    Εβαλες μέσα μου πένθος χαρωπό
    και γύρω μου
    όλα πια ζουν και λάμπουν.
    Σηκώνεις την πέτρα - και το φίδι
    φεύγει και χάνεται.
    Απ' τήν ανατολή ως το βασίλεμμα του ήλιου
    θυμάμαι πως είχες κάποτε σάρκα και οστά για μένα.
    Η νύχτα καθώς την πρόσταξες απαλά με σκεπάζει
    κι ο ύπνος - που άλλοτε έλεγα πως ο μανδύας του
    με χίλια σκοτάδια είναι καμωμένος,
    ο μικρός λυτρωτής, όπως άλλοτε έλεγα -
    με παραδίδει ταπεινά στα χέρια σου...
    Με τη χάρη σου ζω την πρώτη λύτρωσή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καθώς ποτέ μου δεν κληρονομώ την ύλη και φεύγω και τρέχω και πηγαίνω στους καταρράκτες της αληθοσύνης, δεν έχω ποτέ μου εμπρόσθιες εμπειρίες θανάτων. Και επειδή ποτέ εμένα κανένας ψευτοφίλος δεν με χέλπισε, αποφεύγω και τις πλασματικές παρομοιώσεις ασθενειών με διαλογής κοινωνικότητες. Δεν είμαι για τα μούτρα τους. Θα τους ποτίσω χολή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητέ κ. Δήμου

    Η συντροφικότητα είναι μια δροσερή πηγή που απαλύνει την μοναξιά. Το να έχεις δίπλα σου κάποιον που να βασίζεσαι είναι, κατ'εμέ η ουσία της ευτυχίας.

    Όταν ασθενούμε, αισθανόμαστε αδύναμοι,μικροί και θέλουμε βοήθεια ή ίσως απλά μια παρηγοριά ότι σύντομα τα βάσανά μας θα περάσουν. Αλίμονο αν δεν έχουμε κάποιον να μας προσφέρει την συντροφιά του. Τότε μέσα μας θεριεύει εκτός από την αρρώστια και η μοναξιά.

    Περαστικά κ. Δήμου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς υπάρχει ο σύντροφος αυτός - αλλιώς μπορεί να μην υπήρχα εγώ...

      Διαγραφή
    2. Πόσο με εκνευρίζει όταν μου λένε στο τηλέφωνο, φτιάξε ένα χαμομήλι! Έλα εδώ να μου φτιάξεις ένα χαμομήλι... Το χαμομήλι για να έχει ηρεμιστικές κα κατά πραϋντικές ιδιότητες πρέπει να σου το φτιάξει ένα αγαπημένο πρόσωπο. Αν το φτιάξεις μόνος σου έχει αντίθετα αποτελέσματα. Άκου κει... Φτιάξε ένα χαμομήλι!

      Διαγραφή
    3. > Το χαμομήλι για να έχει ηρεμιστικές και καταπραϋντικές ιδιότητες πρέπει να σου το φτιάξει ένα αγαπημένο πρόσωπο.

      Μεγάλη αλήθεια.

      Διαγραφή
  18. Σκόρπιες σκέψεις

    #Πονάς ψυχικά - σαν τον πόνο αυτό, δεν υπάρχει.

    #Πονάς σωματικά - τι ανόητος ήμουν που ένοιωθα έτσι πριν.

    #Στις μέρες μας ο πόνος είναι ελεγχόμενος - ουσιαστικά δεν υπάρχει.

    #Όταν δεν πονάς έχεις πεθάνει ή δεν ζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. δεν το' λπιζα ναν'η ζωη
    μεγα καλο και πρωτο
    αλλ'αχ αλλ'αχ να μπορουνα
    σαν αστραπη να τρεξω.
    Δ.Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Τα θέματα υγείας είναι τα μόνα που φοβάμαι ακόμη και να σκέφτομαι. Δε μιλάω βέβαια για απλές ιώσεις ή κρυολογήματα. Μάλλον φταίνε τα βιώματά μου...
    Περαστικά κ. Δήμου!

    Χ. Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ποτέ δεν μου φάνηκε αταίριαστο ή προκλητικό να περνάει καλά ένας άνθρωπος μετά από κάποια ηλικία. Ίσα ίσα το χαιρόμουν. Η γιαγιά μου είναι σχεδόν 90 και γεμάτη ζωή και δεν βλέπω το λόγο να μην είναι. Προχτές αγόρασε καινούργια έπιπλα και καλά έκανε. "Ακόμα και ένα χρόνο να ζήσω, δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι κακόγουστος"μου είπε.

    Την αρρώστια την περνάω με λίγη γκρίνια και λίγη υπομονή. Ανάλογα πόσο με ανέχεται αυτός που έχω απέναντι μου:)Εντάξει στα δύσκολα όλοι μόνοι μας είμαστε τελικά και πρέπει να το δεχτούμε.

    Να είστε καλά
    Ζ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σου πω τώρα Νίκο και μια ευχή που μου έδωσε ένας παππούς Βλάχος [αυτοί ζουν πολλά χρόνια...] κοντά στα 90 στο ΙΚΑ κάποιο απόγευμα. Με αποχαιρετουσε και όλος σφρίγος μου έσφιξε, σαν τανάλια, το χέρι λέγοντας:

      "Νάσαι καλά γιατρέ να ζήσεις εκατόν πενήντα χρόνια να με χαίρεσαι!"

      Αυτό κι αν θα πει ελπίδα και αίσθηση του χιούμορ.
      ["Όξω γκρίνια" λοιπόν!]

      Διαγραφή
    2. Εδώ το «ΖΗΤΩ» κυριολεκτεί.

      Διαγραφή
  22. Προχτές αγόρασε καινούργια έπιπλα και καλά έκανε. "Ακόμα και ένα χρόνο να ζήσω, δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι κακόγουστος"μου είπε.
    -
    μονο που τα αγόρασε μάλλον με τα λεφτά των παχυλών μη-ανταποδοτικών συντάξεων δηλ. των νέων....

    Συγνώμη αλλά δεν κρατήθηκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σκέτη κακία! Που ξέρετε ότι είναι συνταξιούχος; Κι αν είχε οικονομίες στο στρώμα;

      Διαγραφή
    2. Κακώς δεν κρατήθηκες. Η εγκράτεια είναι δείγμα σοβαρού ανθρώπου. Αλλιώς λέμε κουβέντες καφενείου, εξυπνάδες χωρίς να γνωρίζουμε.

      Και εμένα μου φαίνεσαι ΜΑΛΛΟΝ από αυτούς που την κακομοιριά τους τη ρίχνουν πάντα στους άλλους. "Δεν ξέρω, γι αυτό έβαλα το μάλλον."

      Διαγραφή
    3. Η εγκράτεια είναι δείγμα σοβαρού ανθρώπου:

      "Τα ακούς γιαγιά;"

      Υ.Γ:

      Σοβαρή ή σοβαροφανής;

      -
      Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι η πιο "αμαρτωλή, εγωκεντρική και κακομαθημένη γενιά" οφείλει στις μέρες μας να είναι ποιο διακριτική…

      Θα επανέλθω.

      Διαγραφή
    4. Ο σεβασμός στα γηρατειά πολλές φορές στην Ελλάδα σημαίνει: " Κάτσε σπίτι σου γέρο/γριά, πιές το χαμομήλι σου, μην κυκλοφορείς έξω γιατί ενοχλείς με τους αργούς ρυθμούς σου, δεν χρειάζεται να έχεις επιθυμίες στην ηλικία σου, κάτσε με τις παντόφλες σου και περίμενε τον θάνατο."

      Διαγραφή
    5. @ΝΤ.

      Όλα καλά!

      Αλλά και τα "γηρατειά" δεν πρέπει πρώτα από όλα να σέβονται και τα ίδια των εαυτό τους;

      "Να ξέρουν τα όριά τους" που έγραφε και ο Doncat κάποτε….
      Πως αλλιώς θα τα σεβαστούν οι άλλοι;

      Γιατί αυτοί που σπρώχνουν αναιδέστατα να μπουν με το ζόρι πρώτοι στα λεωφορεία - που βρωμάνε άμα πας στα τρία μέτρα - και δεν κάνουν ένα μπάνιο, που κλέβουν κουτοπόνηρα την ουρά, που δεν σηκώνονται ποτέ άμα δουν μία έγκυο γυναίκα, που ενοχλούν γενικά με την συμπεριφορά τους κοινωνικά και απαιτούν, έξαλλοι πάντα και πάντα αδικημένοι, παράλογα πράγματα- κατά πλειοψηφία- δεν είναι οι νέοι.

      Οι νέοι - τα παιδιά της κρίσης- μας βρίζουν και σε μεγάλο βαθμό έχουν δίκιο.

      Διαγραφή
    6. @ Anonymous

      Δυστυχώς υπάρχει και αυτή η κατηγορία ηλικιωμένων που αναφέρατε. Κατι μου λέει ότι έτσι θα ήταν και στα νιάτα τους.

      Διαγραφή
    7. Συχνά οι ηλικιωμένοι βρωμάνε {ΖΕΧΝΟΥΝ!!!] από ακράτεια. Κινητικά η άλλα προβλήματα δεν τους επιτρέπουν να μπουν στη μπανιέρα [πολλοί σκοτωνονται γλιστρώντας εκεί μέσα] να πλυθούν. Ισως δεν έχουν και κανενανα δικό τους να περάσει έστω μια φορά τη βδομάδα να τους φροντίσει να τους βοήθήσει. Πολλοι άντρες γεροντες άμα χηρέψουν δεν ξερουν ούτε που έχουν το βρακί τους για να το πλύνουν και να το φορέσουν. Οι "δημόσιες κοινωνικες δομές" εννοώ αυτές τις μεγαλοπρεπείς ΠΑΣΟΚτζήδικες και νεαντερταλ ΣΥΡΙΖΕΪΚΕΣ παπάρες είναι κατ' ουσίαν ανύπαρκτα πράγματα . Η εννοια "φροντίδα στο σπίτι", "κοινωνικη λειτουργός" είναι ετικέτες γαι κατανάλωση και προς παραμυθίαν του πλήθους. Είναι για να τσιμπήσουμε τα ΕΣΠΑ να καθόμαστε στο γραφείο και να κανουμε δημοσιες σχεσεις να ξαναεκλεγεί ο Χαρχούδας Δήμαρχος. Πολλοί ηλικιωμένοι έχουν άνοια, έχουν καταθλιψη, έχουν τρέλα ,κάποιοι ίσως είναι απλώς αθεράπευτοι γηπεδικοί ελληνάρες απο την κουνια τους...
      Στην Θεσσαλονίκη των Χρηματιστηριακών πακτωλών και της σιχαμερής ευωχίας οι καφετεριες στην Αριστοτέλους -καταμεστες & πήχτρα απο νεό κόσμο- έιχαν φέισκοντρόλ και απαγόρευαν στα γερόντια να πιάνουν τραπέζι και να κάθονται ανάμεσα στον υπόλοιπο νεανικό κλοσμο. Σουμπιτους τους απέπεμπαν.

      Να τη χεσω αυτην την κοινωνία σας εγώ και τα πρόθυμά σας γκέτο.Τον Καιάδα σας που βοά δίπλα μας...

      Αγάπη μοιράστε πρωτα και κατανόηση κι ύστερα πάρτε τα δικαιώματά σας.
      Και μην κοιτάτε μοναχα του λυσασμένους γερους και τους απιτητικούς έξω από τα όρια. Δεν είναι όλοι χαραμοφάηδες. Εχουν φαει στέρηση στη ζωή τους αυτοί που ούτε υποψιάζεστε...
      Σας εύχομαι όλους να γεράσετε με σύντροφο και φροντίδα στο πλάι σας, να μην έχετε τίποτα που να σας έμποδίζει να κινείστε και να ζείτε φυσιολογικά για μην ενοχλειτε τους αρωματισμενους και δροσερούς καλοντυμένους δίπλα σας στο αστικό ή αλλου και να μην ενοχλείτε τον περιβαλλοντα χώρο ακόμα και με την παρουσία σας.
      ΟΙ βαθμός πολιτισμου που χαρακτηρίζει μια κοινωνία καθορίζεται από τον τρόπο που αυτή αντιμετωπίζει τα γηρατειά και τους γέροντες.

      μετά τιμής και αγάπης
      [που θαλεγε κι ο Κάπα Σκεπτικός...]

      ΥΓ. εχω ακούσει ότι στη Γερμανία -και αλλού στας Ευρώπας- όταν καποιο νεο ζευγαρι η καποιος νέος μονάχος του παει να νοικιάσει διαμερισμα του ζητουν να περάσει απο τον κοινωνικό λειτουργό του δημοτικου διαμερίσματος όπου ανήκει η περιοχή. Η κοινωνικη λειτουργός τους λέει πως "στον 3ο όροφο μενει ένας ηλικωμενος με κινητικά προβλήματα. Αν τρεις φορες την βδομαδα του κάνουν τα ψώνια του, τον βοηθησουν να κάνει μπανιο, η πανε να του παρουν τα φάρμακά του, δυο η τρεις φορες του βγάλουν τα σκουπίδια έξω θα έχουν έκπτωση 300 πχ ευρω στο ενοίκιο τους" το οποιο θα πληρωνε ουτως η άλλως η ασφαλειά του αν ειδικός το αναλάμβανε αυτό. "Δεχονται ή όχι;"

      Για όνειρα θερινης νυχτς σας λεω τώρα αλλά το λεω απλώς...

      Διαγραφή
    8. Εντάξει Κε Νώντα με πείσατε - την επόμενη φορά που ένας γέρος θα μυρίζει η μασχάλη του από χιλιόμετρα μέσα σε ένα λεωφορείο θα υποθέσω ότι έχει… ακράτεια.

      Όσο για την μπανιέρα: υπάρχει και κάτι που λέγετε υποστυλώματα. Υπάρχει και το άρωμα, το τοπικό πλύσιμο.

      Αλλά για να καταλάβω τι υπερασπίζεστε, το δικαίωμα στη βρόμα στα δημόσια μέσα μεταφοράς;

      Επομένως εάν και μένα μου κόψουν το νερό σπίτι, τρελαθώ και δεν κάνω μπάνιο 2-3 μήνες έχω δικαίωμα να περιφέρω το βρόμικο σαρκίο καθημερινά με το λεωφορείο για να πιώ ένα καφέ- βρε αδελφέ, να πάνε κάτω τα φαρμάκια!

      Πόσοι από αυτούς τους γέρους όταν ήταν νεότεροι ή κι μετά- έκαναν μία ομαδική διαμαρτυρία για την: "φροντίδα στο σπίτι", και την "κοινωνικη λειτουργό";
      Πόσοι;
      Αλλά τα σαλονάκια (με την συνταξιούλα ή την "θεσούλα") άρεσαν βλέπετε σε πολλούς…

      Ξαναλέω ότι και να λέτε - ότι και να λέω εγώ - οι νέοι μας βρίζουν και έχουν δίκιο.

      Διαγραφή
    9. Ντροπή ανώνυμε - ο Νώντας σου έδωσε ένα μάθημα ανθρωπιάς - και δεν κατάλαβες τίποτα. Σου εύχομαι να μην γεράσεις έτσι που να το καταλάβεις.

      Διαγραφή
    10. Πάλι τα ίδια.

      Αχ και να μπορούσε να μας διάβαζε η γιαγιά, γέλια που θακανε…
      Που ξέρεις μπορεί και να μπορεί!

      Διαγραφή
  23. (διόρθωση)

    Στις δύσκολες εποχές που ζούμε και στα μάτια του κάθε νέου η γιαγιά EAN συνεχίζει να παίρνει - μη ανταποδοτική- παχυλή σύνταξη από το δημόσιο και δεν έχει κάποιους άλλους πόρους, αυτό που κάνει αποτελεί μεγίστη κοινωνική πρόκληση.

    Εάν πάλι τα λεφτά που σκορπά είναι δικά της, με για της, με χαρά της!

    Υ.Γ:Η γιαγιά τι… ψήφισε; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Anonymous03 November, 2016 20:49

    Δεν ξέρω γι' αυτό έβαλα "μάλλον..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Εγώ μια μέρα άκουσα τον Λιαντίνη που έλεγε ότι ο Πλάτωνας ο τριφτετελάρχης γούσταρε μόνο τας λυδικάς και κάτι άλλες αρμονίες που δεν θυμάμαι -α! και τις φρυγιστικές αρμονίες. Δεν τις καταδίκαζε αυτές, ο Πλάτωνας ο τζίφντης ο τσιφτετεντελικός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κωνσταντίνος04 Νοεμβρίου, 2016 10:29

      Προσθέτει όμως ο Πλάτων και ορισμένα σχόλια, για ν' απαλύνει ή και να βελτιώσει την κριτική στάση του αντίκρυ στην ποίηση και να διαγράψει μάλιστα κάποια πιθανότητα μεταβολής της αποδοκιμαστικής στάσης αντίκρυ της, αλλά και για να βεβαιώσει πάλι εμμονή στην αυστηρή στάση του και αντίστοιχα να εξηγηθεί και δικαιολογηθεί (607 β - 608 β). Επικαλείται πρώτα, ότι πολύ πριν απ' αυτόν υπάρχει διένεξη φιλοσοφίας και ποιητικής ("ότι παλαιά μεν τις διαφορά φιλοσοφία τε και ποιητική"), και μνημονεύει μάλιστα εκφράσεις, γνώριμες τότε, χαρακτηριστικές της "παλαιάς εναντιώσεως τούτων". Και δηλώνει όμως ταυτόχρονα, ότι, "ει τινα έχοι λόγον ειπείν η προς ηδονήν ποιητική και η μίμησις, ως χρη αυτήν είναι εν πόλει ευνομουμένη", θα υποστηρίξει αυτός με προθυμία την παραδοχή της, καθώς και ο ίδιος νοιώθει τη γοητεία της, μέσ' απ' το έργο του Ομήρου. Θέλει δηλαδή να μη θεωρήσει ανέκκλητη ολωσδιόλου την απόφαση, που εξορίζει την ποίηση, στις περισσότερες τουλάχιστον μορφές της, από την πόλη της ευνομίας, αλλά να αφήσει ανοιχτή και την προοπτική για μια νομιμοποίηση τυχόν, που θα μπορούσε να επιδιώξει η μιμητική με σκοπό την αρέσκεια ποίηση, η κατ' εξοχήν αποδοκιμασμένη· και τονίζει μάλιστα, ότι με άκρα ευμένεια θα έβλεπε μια τέτοια καταξίωση της, σαν έμπειρος ο ίδιος της γοητείας της, αλλά και ότι ακόμη κρίνει την επαναδοχή της, με την προϋπόθεση αυτή, σαν υπαγόρευση της δικαιοσύνης ("δικαία εστίν ούτω καντιέναι").

      Διαγραφή
  26. Έχω την γιαγιά μου στο γηροκομείο. Ηλικίας 93+. Την επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά με τη μητέρα μου. Μου κάνει καλό! με προσγειώνει... όχι μόνον η ανημπόρια της ίδιας της γιαγιάς, αλλά και η αδυναμία των άλλων που συναντώ μέσα στο περιβάλλον του γηροκομείου. Προσεύχομαι...για αυτούς που πονούν. Θα με ρωτήσεις: βοηθούν αυτές οι προσευχές; Δεν ξέρω, εγώ συνεχίζω...οι προσευχές μου βγαίνουν αυθόρμητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ένα "χρωστούμενο" κείμενο να θυμίσει ξεχασμένα πάθη :

    @ Νώντας Τσίγκας02 November, 2016 09:08
    ΠΡΟΣΟΧΗ:

    Ουσιαστικά τέθηκε και πάλι το εξής δίλλημα αξιών - στον καθένα από εμάς ξεχωριστά: υποστήριξη του διαλόγου προς αναζήτηση της όποιας αλήθειας ή προσχηματικός διάλογος - υποστήριξη των απόψεων του ομοϊδεάτη ή και συμπαθούντα συνομιλητή μας;

    Προσωπικά δεν θα είχα πρόβλημα να συμφωνήσω με το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε εάν έπειθε με την ορθότητα των επιχειρημάτων του και δεν κατέφευγε με τόση ευκολία σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς λογικά άλματα, διφορούμενους ανορθολογισμούς και μη σεβασμό προς την όποια αντίθετη -αλλά καλά τεκμηριωμένη- άποψη.

    Επομένως ζητάμε σεβασμό, ζητάμε σοβαρό αντίλογο, αλλά οι απόψεις των άλλων είναι σεβαστές και τα επιχειρήματά τους γίνονται άξια σοβαρού σχολιασμού από τον εμάς- αρκεί να συμφωνούν με τα δικά μας.

    Διαφορετικά έχουμε δικαίωμα να προσβάλουμε να υποτιμάμε ( να μιλάμε ή να επιτρέπουμε τα απαξιωτικά σχόλια) προς τους διαφωνούντες συνομιλητές μας.

    Και το χειρότερο όλων είναι ότι αυτό πιστεύω ότι δεν γίνετε εξεπίτηδες.

    Κρίμα.

    Υ.Γ: Όσο για μένα επιτρέψτε μου να αμφισβητώ συνεχώς, ανελέητα και ακατάπαυστα ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό - τις ιδέες μου ή τις πεποιθήσεις μου. "Καμία αρχή, (φιλιά, δόγμα ή συμπάθεια) δεν είναι έξω από την συνείδηση μου".

    Είναι η μόνη λύση.

    Προσυπογράφω και εγώ το (ΣΒΗΣΜΈΝΟ) σχόλιο στις 01 November, 2016 17:27, του: K2825 - και παρότι μας χωρίζει μεγάλη απόσταση θέσεων, δεν μπορώ παρά να του αναγνωρίσω την ανωτερότητα που έδειξε σε κάποια "άκομψα" σχόλια μου κατά το παρελθόν, την θαυμαστή προσήλωση του στον ειλικρινή και καλοπροαίρετο διάλογο την αντοχή του στις προσβολές και την επιλογή του να μην απαντά σε τέτοιου είδους προκλήσεις.

    Μερικές προσωπικές διευκρινήσεις:

    ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ στρατοκαύλος.
    ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ υπέρ τον μαθητικών παρελάσεων.
    ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΕΜΟΧΑΡΗΣ.
    ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ υπέρ της στρατιωτικής θητείας-με τον τρόπο που αυτή γίνεται.

    Δέχομαι απλά ως ενδιαφέρουσα και τεκμηριωμένη την άποψη που λέει ότι:
    Για να μπορέσεις να κάνεις χωρίς να πολύ σκέπτεσαι ένα τόσο παράλογο πράγμα όπως είναι ο φόνος, θα πρέπει πρώτα να έχει εκπαιδευτεί να υπακούς τυφλά τις εντολές για να κάνεις μία σειρά από παράλογα πράγματα - όπως το να υπακούς αδιαμαρτύρητα και στέκεσαι άνευ ουσίας όρθιος μέχρι λιποθυμίας.
    Λιγότερο ή περισσότερο έτσι λειτουργούν όλοι οι στρατοί του κόσμου.

    Και επίσης δέχομαι το γεγονός ότι όταν οι άλλοι πολεμούν με όπλα και προετοιμάζονται για πόλεμο, δεν μπορείς δυστυχώς να αντιτάξεις γαρύφαλλα.

    Υ.Γ2: Βρίσκω ενδιαφέρον το ότι κατά το παρελθόν ο Ν.Τ. υπήρξε ΕΛΔΥΚάριος ενώ ο Κ2825 ελευθεριακός αντιεξουσιαστής…

    Υ.Γ3:Σοβαρός (και όχι σοβαροφανής) είναι επίσης κάποιος που είναι εγκρατής και δεν γράφει σχόλια σε δημόσιο διάλογο για την 90νη γιαγιά του που χαλάει αβέρτα - κουβέρτα λεφτά (και μαγκιά της) την στιγμή που δεν έχουν κοπεί οι πολλαπλές συντάξεις (ή με τα λεφτά που έχει μαζεμένα τόσα χρόνια από αυτές) και που το χάλι που οι νέοι μας δουλεύουν για 100 ευρώ, οι φόροι και ότι δεν είναι ανταγωνιστική η χώρα κ.λ.π.- οφείλετε κατά μεγάλο ποσοστό και σε αυτές (και όχι στους εξοπλισμούς όπως προαναφέρθηκε)

    http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1242292/syntaxeis-eos-7731-evro-to-mhna-sthn-ellada-ths.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θέλω να με πιστευεις απολύτως σε ότι λέω.
      Με τον εαυτό μου ταχω πιο πολυ.Κια η επίθεση δεν ήταν προσωπική...[αφορούσε μια αποστροφή τους σχολίου σας]
      Προσπαθω να αντισταθω στο στημενο ψευδος των στρατων των δαπανών των χρεών και των νεκρών που αυτά προκαλουν
      Κι ας το ξέρω πως μονάχα με αίμα και νεκρούς και τουμπες νεκρών στηθηκαν τα έθνη τα κράτη οι πατρίδες...

      Διαγραφή
    2. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να ήταν η Ελλάδα κατοχική Βουλγάρικη, Τούρκικη ή "Σκοπιανικη" χώρα - εάν κάποιος με έπειθε ότι έτσι οι Έλληνες θα ζούσαν καλύτερα και ειρηνικότερα.

      Αλλά θα ζούσαν;

      Διαγραφή
  28. Κάποτε οι άνθρωποι σκέφτονταν αλλιώς για μανάδες ,για γιαγιάδες, γονιούς...
    Τωρα όπου φτωχεια όχι μονο γκρίνια αλλά και μικροπρέπεια και μικροψυχία και ερεβώδης ψυχισμός. Διαταραγμένος πολύ...
    Όχι "χάσμα γενεών".
    Χάσμα ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!


    Εσύ δεν θα πεθάνεις...
    ----------------------

    — Εσύ δεν θα πεθάνεις.
    — Μάζεψε τη φωτιά.
    — Πεθαίνουν οι μανάδες; Δεν πεθαίνουν.
    — Όχι. Κοίταξε μην καείς.
    — Κι η μάνα του Νικόλα γιατί πέθανε;
    — Ήταν άρρωστη πόναγε η καημένη.
    — Κι εσένα που σε πόναγε το δόντι;
    — Άλλο το δόντι. Δεν πέθανε κανένας από δόντι.
    Σύρε να παίξεις.
    — Δε θέλω. Θέλω να μην πεθάνεις.
    — Μπα σε καλό σου. Φέρε μου το σινί.
    — Η γιαγιά όμως θα πεθάνει.
    — Θα ’σαι μεγάλος τότε μη φοβάσαι.
    — Πόσο μεγάλος θα ’μαι;
    — Άντρας. Θα ’χεις γυναίκα και παιδιά.
    Μπορεί κι αγγόνια.
    — Κι εσύ πώς θα ’σαι τότε;
    — Σαν τη γιαγιά. Γριούλα.
    — Σαν τη γιαγιά; Φαφούτα μ’ ένα μάτι…
    Εσύ δεν θα ’σαι έτσι. Κι ούτε θα πεθάνεις.
    Θα πεθάνεις;
    — Όχι δεν θα πεθάνω. Φέρε τη γάστρα.
    — Άμα πεθάνεις θα πεθάνω να το ξέρεις.
    — Κούφια η ώρα. Μη λες τέτοιες κουβέντες.
    — Άμα πεθάνεις θα πεθάνω. Μ’ ακούς;

    Σ’ ακούω. Ψεύτη.
    Ούτε αυτά που μου ’ταξες παιδί δεν κράτησες.



    [ Από τη συλλογή Παραλογή (1993)

    Μιχάλης Γκανάς, Ποιήματα 1978-2012, Μελάνι\]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η γενιά της γιαγιάς -και όχι η απαραίτητα η ίδια μια και δεν ξέρουμε άλλες λεπτομέρειες- στην κατοχή ήταν 14-19 ετών.

      Έφτασε όπως έφτασε στο σήμερα (υγεία να έχει) και το μόνο που φαίνετε να διδάχτηκε στην ζωή της είναι ότι σήμερα στα 90 της και στην Ελλάδα των 2 εκ. ανέργων, των δεκάδων χιλιάδων πολλαπλών συντάξεων και τον εκατομμύρια ανθρώπων που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας (ή κυριολεκτικά πεινάνε) ως προτεραιότητα, είναι να αλλάξει σαλονάκι έστω και για ένα χρόνο, γιατί το παλιό ήταν κακόγουστο.

      Ο/Η δε γράψας το σχόλιο να το παρουσιάσει σήμερα ως μέγα επίτευγμα, ως ανδραγάθημα.

      Μπράβο στην γιαγιά λοιπόν!

      ΥΓ: Όσο για την συνολική ευθύνη της "γενιάς" - στην Γερμανία του Χίτλερ - ευθύνη κυρίως είχαν όλοι όσοι σιώπησαν κι ας διαφωνούσαν και όχι όσοι πραγματικά πίστευαν (μειοψηφία)

      Διαγραφή
    2. Εύκολο να καταλογίζεις ευθύνη σε όσους σιώπησαν - αλλά δεν είναι εύκολο να ζητάς από τον μέσο άνθρωπο να θυσιάσει τη ζωή του και (συνήθως) τζάμπα. Είδαμε και πόσοι αντιστάθηκαν στις Ελληνικές δικτατορίες. Στην Χούντα όλοι βγήκαν αντιστασιακοί μετά την πτώση της...

      Διαγραφή
    3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    4. @ Ν.Δ. & V

      Εντάξει αυτό είναι αλήθεια και ίσως να ταιριάζει στη γιαγιά μια περιττή πολυτέλεια στα στερνά της.
      Αλλά δεν θα ήταν σωστό.
      Ξέρεις την διαφορά ανάμεσα στο ταιριαστό και το σωστό;

      Όσο μεγαλώνουμε και βλέποντας το καντήλι μας να στερεύει γινόμαστε όλο και πιο εγωιστές.
      Ανθρώπινο και λογικό.
      Το αντίθετο απάνθρωπα παράλογο είναι να προβάλετε αυτό ως πρότυπο προς μίμηση και όχι προς αποφυγή σε μια τέτοια περίοδο κρίσης.

      Η γιαγιά ζούσε τώρα στην κατοχή ως παιδί, γυρίζοντας τον χρόνο πίσω - και ενώ δεν είχε ο κόσμος (ή και η ίδια) να φάει, άκουγε κάποιαν άλλη γιαγιά να περιγράφει δημόσια τα ίδια πράγματα, πώς να ένοιωθε άραγε;
      Εξηγήστε μου πόσο υπερήφανη θα ήταν...

      Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι έχουμε τώρα κατοχή, ούτε προσπαθώ να κάνω κάποιον να νιώσει ενοχικά - αλλά πείνα στον κόσμο της Ελλάδας του 2016 υπάρχει (πραγματική) και οφείλουμε να την σεβόμαστε και (τουλάχιστον) να μην προκαλούμε.

      Η κάθε γιαγιά -ίσως και λόγο ηλικίας- δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται.
      Εσείς;

      ΥΓ: Αν έγραφε από πριν ότι τα το αγόρασε από τις οικονομίες της, την διαχείριση της περιουσίας της ή ότι δούλεψε σκληρά κι απέχτησε κάποια περιουσία που αποφέρει έσοδα - θα το δεχόμουν.

      Αλλά η σύνταξη είναι για να σε βοηθά να βγάλεις τα στερνά σου - και όχι να διάγεις πλούσιο βίο στα γεράματα - όπως γινόταν επί δεκαετίες (με δανεικά άλλων) στην περίπτωση της Ελλάδας.

      Εσείς δεν το βλέπετε αυτό γιατί μάλλον είστε πολύ άνετοι για να το δείτε. Αυτή η χώρα εξαγόραζε τους ανατρεπτικούς.
      Μετατρέπει τους επαναστάτες σε τάσεις μόδας.

      Ένα μπλουζάκι μάρκα των 100 ευρώ στα παιδιά, ένα σαλόνι στην υπέργηρα κυρία και είναι πάλι in, πάλι στην μόδα.
      Αυτό είναι που μετράει. Αυτό και η επίδειξη φυσικά.

      Ξεχνώντας πόσα ψίχουλα μοιραζόταν στην κατοχή μαζί με άλλους για να την βγάλει.

      ΥΓ:2
      Μα δεν είναι καν λεφτά της ΑΝ τα παίρνει (ή τα έπαιρνε) από συντάξεις μη αναλογικές, ο ξυλουργός δεν είναι ανταγωνιστικός γιατί πληρώνει (;) παράλογους φόρους λόγο κάθε γιαγιάς - θυμίζει το αρχικό επιχείρημα των δημόσιων κηφήνων: "Καθόμαστε είμαστε υπεράριθμοι- αλλά αν μειωθούν οι μισθοί μας (ή εμείς) θα πέσει η αγορά.

      Διαγραφή
    5. A!

      Και και κάτι τελευταίο, για να μην ξεχνιόμαστε:

      "Οι συνταξιούχοι έδωσαν τη νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ"

      (για να μην κοπούν οι συντάξεις φυσικά....)


      http://www.kathimerini.gr/805491/article/epikairothta/politikh/oi-synta3ioyxoi-edwsan-th-nikh-ston-syriza

      Διαγραφή
    6. Για πολλά φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ - για τις συντάξεις όχι.

      Πληρώνει τις αμαρτίες των προηγούμενων που μοίρασαν τις πιο πλουσιοπάροχες παροχές και συντάξεις στην Ευρώπη. Ήταν η κύρια αιτία της χρεοκοπίας μας - πραγματικά οι κρατικές επιχορηγήσεις των συντάξεων για δέκα χρόνια ισούνται με το χρέος. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην κοπούν...

      Διαγραφή
    7. Ελεγαν ομως για 13η... οι απατεωνες.

      Διαγραφή
    8. Ναι φυσικά… αλλά άλλο λέω:

      Οι παλαιοί συνταξιούχοι όπως και οι μισθωτοί του Δ. Τομέα ως η κρίσιμη εκείνη μάζα που βγάζει κυβερνήσεις, όπως ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ - παλιότερα, έτσι και τώρα έβγαλαν το ΣΥΡΙΖΑ για να μην χάσουν τα προνόμιά τους.
      Εις βάρος των άλλων φυσικά - των κορόιδων.

      Κατά την άποψή μου, φέρνουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης διαχρονικά για το κατάντημα της χώρας.
      (Δείτε μόνο τα ποσοστά μετακινήσεων τους μαζικά, από ΝΔ σε ΣΥΡΙΖΑ και ίσως καταλάβετε)

      ΥΓ: Τα σαλονάκια στα 90 φευγα μας μαράνανε…

      Διαγραφή
    9. "Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι η πιο "αμαρτωλή, εγωκεντρική και κακομαθημένη γενιά" οφείλει στις μέρες μας να είναι ποιο διακριτική…"

      Για αυτό καλύτερα να σκεφτόσαστε πριν γράψετε αυτούς τους υβριστικούς αφορισμούς. Αλλά μάλλον εσείς εκπροσωπείτε την αγνή και αναξιοπαθούσα γενιά. Ο Βασιλάκης Καΐλας σε νέα έκδοση.

      Διαγραφή
    10. Επειδή με την γιαγιά, και το ερώτημα αν είχε δικαίωμα να αγοράσει έπιπλα η αν θα έπρεπε ίσως να αυτοκτονήσει, εφόσον ανήκει στην αμαρτωλή κλπ. γενιά, ξεφύγαμε από το ωραίο θέμα της τελευταίας περιόδου της ζωής μας, της αρρώστιας δηλαδή και του θανάτου, παραθέτω ένα εύστοχο, κατά την γνώμη μου, άρθρο για την νεοελληνική αυτοκαταστροφική νοοτροπία, και τα βαθύτερα αίτιά της, όπως την γνωρίσαμε από την μεταπολίτευση και μετά, όταν οι κυβερνήσεις εξαγόραζαν ψήφους με δανεικά λεφτά και κάθε αντιπολίτευση, πίεζε και κατέβαινε στους δρόμους για ακόμη περισσότερα. click
      Έχουμε διαβάσει βεβαίως πολλά καλά άρθρα και απόψεις για τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που διάβασα και ιδιαιτέρως εύστοχο.

      Διαγραφή
    11. @D.
      Ξαναδιαβάστε αυτά που γράφω:

      Σκονάκι
      http://paroutsas.jmc.gr/sygr_paed.htm

      Διαγραφή
    12. Αυτό καταλάβατε;

      Ποιος είπε ότι δεν είχε δικαίωμα, ποιος είπε να αυτοκτονήσει;

      Διαγραφή
  29. Είναι απόλυτα φυσιολογική η συμπεριφορά και οι σκέψεις σας κε Δήμου. Απλώς μην το σκέφτεστε αφήστε το θα περάσει. Άλλωστε υπάρχουν και τα 104 του πατακου. Παρόλα όσα έκανε, μου ήρθε κρίμα που έσβησε αφού του έκλεψαν αυτά που αυτός νόμιζε σημαντικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Επειδή ταιριάζει στην τελευταία φράση της ανάρτησης:

    "Ας μιλήσουμε για την μοναξιά του ασθενούς και την κατάσταση της ασθένειας…"

    Το "Γράμμα ενός αρρώστου" του Νίκου Καββαδία, σε μελοποίηση από τους Ηλία Αριώτη και Νότη Χασάπη (τους "Ξέμπαρκους"), ερμηνευμένο από τη Δήμητρα Γαλάνη το 1986:

    https://www.youtube.com/watch?v=W5xS8KJaALg

    (Κατά τη γνώμη μου, μια από τις ελάχιστες πραγματικά ωραίες μελοποιήσεις ποιημάτων του Καββαδία.)

    "Φίλε μου Αλέξη, το ’λαβα το γράμμα σου
    και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω.
    Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
    ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω.

    Είναι καιρός όπου έπληξα διαβάζοντας
    όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
    κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
    που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

    Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
    – σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε –
    και τ’ άκουσα, στην κάμαρα σκοτείνιαζε
    κι ο θόρυβος του δρόμου σταματούσε.

    Έκλαψα βέβαια, κάτω απ’ την κουβέρτα μου.
    Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
    Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
    πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

    Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
    κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη,
    και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
    κι όλο η μητέρα μου ’λεγε: «Το Μάρτη...»

    Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
    κι ένα του Μαγκρ* στιχάκι έχω σκαλίσει:
    «Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!»
    Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

    Να πεις σ’ όλους τους φίλους χαιρετίσματα
    κι αν τύχει ν’ απαντήσεις την Ελένη,
    πως μ’ ένα φορτηγό – πες της – μπαρκάρισα
    και τώρα πια να μη με περιμένει.

    Αλήθεια, ο Χάρος ήθελα να ’ρχότανε
    σαν ένας καπετάνιος να με πάρει,
    χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
    κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

    Αλέξη, νιώθω τώρα πως σε κούρασα,
    μπορεί κιόλας να σ’ έκαμα να κλάψεις.
    Δε θά 'βρεις, βέβαια, λόγια για μια απάντηση,
    μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις."


    *) Μάλλον πρόκειται για τον Γάλλο ποιητή Maurice Magre (1877-1941).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σπουδαία ερμηνεία της Γαλάνη. Η σύνθεση στα χνάρια του Σπανού, αξιοπρεπής - αλλά όχι στο ύψος του Μικρούτσικου που ουσιαστικά αναδημιούργησε τον Καββαδία.

      Διαγραφή
    2. Στίχοι συγκλονιστικοί του μεγάλου Καββαδία.
      Απορώ πως γίνεται εσύ ένας Βιενέζος να μας συγκλονίζεις έτσι απο κει όξω
      Θα συμφωνήσω με τον σπιτοΝΙΚΟκύρη πως ο Μικρουτσικος αποδείχτηκε αξεπέραστος στην αποδοση +συνυφανση μουσικης και στίχων στην περιπτωση του Καββαδία [τον διαβαζω πια τραγουδώντας].
      Μια μονάχα -ετουτη δω- η εξαίρεση καθε φορά με ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ. Θα φταίνε πιο πολυ οι στίχοι ίσως.
      Νομίζω πως αυτό θα ήθελα να ακουγεταιαπο κάπου όταν με ξεπροβοδάνε...

      Φάτα Μοργκάνα

      Διαγραφή
    3. Και η μελοποίηση του Σπανού για το Mal du départ ("Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής...") είναι υπέροχη. Ακούστε μία εκτέλεση (όχι την καλύτερη) εδώ: CLICK

      Διαγραφή
    4. Οπωσδήποτε!
      Άσχετα κι αν ναρκισευεται με τη φωνή του ολίγον ο Κάραλης... δεν ξέρω ποιός άλλος το 'χει πει καλύτερα...

      Σκεφτομαι ότι θα μπορούσα να το ακούσω -όταν ήταν στα καλά της η φωνή του- από τον Σπύρο Σακκά!
      Κι από τον Μαν. Μητσιά... Φωνες που δεν λένε ψέματα.

      Διαγραφή
    5. Πολύ θέλει ο άνθρωπος να δακρύσει; Ας ακούσει τη σπαρακτική φωνή της Γαλάνη ή του Κούτρα να απαγγέλλει Καββαδία...

      Διαγραφή
  31. Οταν ήμουνα μικρή η γιαγιά μου μετά από σοβαρή εγχείρηση πήγε να αναρρώσει σε ξενοδοχείο στην Κηφισιά. Ετσι για πολλά χρόνια η λέξη ανάρρωση σήμαινε για μένα διακοπές σε ωραίο περιβάλλον με περιποίηση και νόστιμο φαγητό. Ανυπομονούσα να μου τύχει και μένα κάποια ανάρρωση στη ζωή μου! Ευτυχώς ως τώρα υπήρξα τυχερή και δεν πέρασα κάποια σοβαρή περιπέτεια υγείας. Μπορώ όμως να φανταστώ την ανακούφιση και την θαλπωρή που νιώθει κανείς όταν αναρρώνει στο σπίτι του κοντά στους αγαπημένους του.
    Όσο για την παράταση επίγειας παραμονης σε ηλικιωμένα ζευγάρια άνω των 90, έχω ζωντανό παράδειγμα τους γονείς μου. Έχουν σοβαρότατα θέματα υγείας και οι δύο, εδώ και ενα χρόνο περιμένουμε ποιός θα φύγει πρώτος, αλλά όπως φαίνεται ανατροφοδοτούνται μεταξύ τους με την αγάπη τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Μου είπε όμως ο Καραβίας ότι σε κάποια στιγμή της συνομιλίας τους ο Σεφέρης ρώτησε τον Καββαδία, που γνώριζε την κοφτερή κρίση του, τίνος η ποίηση θα επιζήσει: του Καρυωτάκη ή η δική του. "Κι εσύ τι του είπες;" τον ρώτησε ο Καραβίας. "Δεν απάντησα!" του λέει εκείνος.
    μαύρα ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΆΠΑΝΤΑ, του Λόρκα, εκδ. Έκατη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Μια ζωή μαθαίνουμε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην φθορά, την αρρώστια και τον θάνατο.

    Το σημαντικότερο μάθημα όλων, την "θανατολογία", δεν το διδαχθήκαμε ποτέ στα σχολεία. Ακόμα και την ύστατη ώρα μασκαρεύουμε τις λέξεις μπάς και ξορκίσουμε τον χαμό: "Εφυγε" λέμε ... δεν πέθανε, "'Εφυγε" ...

    Δεν καταλάβαμε ότι τρεις είναι οι στίβοι βιωματικής εκπαίδευσης που - όποιος δεν έχει πολεμήσει - θα πρέπει επίμονα να εκτεθεί: Τα Νοσοκομεία, Τα Νεκροτομεία και Τα Σφαγεία.

    Οι απλές βιωματικές αλήθειες που 50 χρόνια πριν ήταν κοινός τόπος στην ευλογημένη ελληνική επαρχία μας διαφεύγουν ανακουφιστικά: Η ενηλικίωση συναρτάται άμεσα με τον θάνατο: To αγόρι αρχίζει να γίνεται άντρας όταν σφάξει το πρώτο κατσίκι, όταν σκοτώσει το πρώτο αγριογούρουνο ... pick your poison.

    O θάνατος έχει χρώματα, ήχους και μυρωδιές - καθόλου λυρικές όλες τους - που εμμονικά αποφεύγουμε να νιώσουμε.

    Ακόμα και το ξενύχτισμα του νεκρού αποτελεί πλέον αθέμιτη πράξη οριακής ηθικής νομιμοποίησης - μια φευγαλέα ματιά στο ψυγείο του νοσοκομείου, ένα άγγιγμα στο κρύο μέτωπο, μπορεί και ένα φιλί στο ανοιχτό φέρετρο είναι τα μόνα που τα σύγχρονα ήθη επιτρέπουν.

    Καθόλου παράξενο λοιπόν που τραγικά συγχέοντας την γνώση με την σοφία - απροετοίμαστοι, ανίδεοι και φοβισμένοι - βαδίζουμε θλιβερά τυφλοί προς το αναπόφευκτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. [...] κι όποιος φοβαται το θανατο
      θα τον σηκώνει στον ώμο[...]
      Νίκος Γκάτσος

      Μας ταχει πει πολυ ωραία ο Κωστής Παπαγιώργης στο "Ζωντες και τεθενώτες" όλα αυτά
      τα λεει τόσα χρόνια εξαιρετικά ο Ιρβιν Γιάλομ
      και έξοχα τελευταλιως ο ινδικής καταγωγής αμερικανός χειρουργός Γκαουάντε Ατουλ στο "Εμείς οι θνητοί"
      Ηρωικά και με αξιοπρεπεια και δίχως κλαψες ο μακαριτης ο Χίτσενς.
      Πρωτος απ' όλους και καλύτερος ο στωικός Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος στα "Εις εαυτόν".
      Η συγχρονη μιντιακή καταναλωτική κοινωνία δεν επιτρέπει τη συνειδητοποίηση της απώλειας (πένθος) αναγκαία καθαρτηριο και σωστική διαδιακασία αφου έχει διαλεξει τα πανηγυρια και την τραλαλο ζωή να προβάλει. Οι καημενοι οι νεκροί σβήνονται απο τον πινακα απλώς. Γι' αυτό και ο γέροι ξορκίζονται και αποκρύπτονται [ή και λοιδωρουνται]. Διότι θυμιζουν ότι η οδός οδηγεί "εκεί!". Και το αέναο πανηγυρι δεν πρέπει να καταπαύσει. Γιατί αυτό είναι που φέρνει και τα λεφτά.
      Αλλα μια επισκεψη στο Βαρανάσι αρκεί για να φέρει τον οποιονδηποτε απέναντι στο θέμα με τρόπο βίαια ...παιδευτικό!

      Διαγραφή
  34. Περαστικά σας Κ. Δήμου. Να είστε πάντοτε καλά στην υγεία σας χωρίς πόνους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα περνούν

      Κάθεσαι εκεί ατάραχος σκεπτικός γαλήνιος προβληματισμένος.

      Να γράψεις ένα ποίημα να γράψεις ένα κείμενο να πάς μια βόλτα μια ταινία ή έναν αγώνα να δεις;

      Να αναπολήσεις ή να συντριβείς θυμούμενος τα περασμένα;

      Να τρέξεις να φωνάξεις να ξεχαστείς - όλα είναι μάταια.

      Να πάς δουλεία να κάνεις το χόμπι σου να ονειρευτείς ξανά - μάταια.

      Να διαβάσεις ένα βιβλίο - τι να σου πει;

      Θα μπορούσες να κάνεις επάγγελμα - σοβαρό ή όχι. Και…;

      Θα μπορούσες να κάνεις καταχρήσεις - τι ωφελεί;

      Και εκεί που κάθεσαι μακάριος, ξάφνου ένας σουβλερός πόνος σου τρυπά το δεξί σου δάχτυλο του ποδιού.

      Τινάζεσαι πάνω από τον πόνο τον διαπεραστικό.

      Επιτέλους! λες, μια αλλαγή.

      Αν δεν πόναγες τόσο θα χαμογελούσες.

      Και μετά ο πόνος περνά.

      Δεν βαριέσαι λες, τι ωφελεί;

      Όλα περνούν.

      Διαγραφή
    2. Για τους περισσότερους ανθρώπους, η αποστροφή απέναντι σε κάτι έχει συνήθως τις ρίζες της στην τυφλή πίστη σε κάτι άλλο.

      Georg Christoph Lichtenberg, 1742-1799, Γερμανός γνωμικογράφος
      R
      Αν πάντως το ποιηματάκι μου σας προκάλεσε κάποιο συναίσθημα.
      Υπέροχα!

      Διαγραφή
  35. Θα χουμε καινούριο πρόεδρο αυτή την εβδομάδα. Κύριε Δήμου πως βλέπεται ότι η πλειονότητα των Ελλήνων στην Αμερική θα ψηφίσουν τραμπ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θεωρώ εντελώς φυσικό. Δες τε τι ψήφισαν οι συμπατριώτες τους στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια: Κώστα Καραμανλή, Γιώργο Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά, Αλέξη Τσίπρα. Νομίζω πως κανένας από αυτούς δεν ήταν καλύτερος από τον Τραμπ...

      Διαγραφή
  36. Σκόρπιες αντιγραφές από την πρώτη τουσκουλανή διατριβή του Κικέρωνα: "Έχεις τον ύπνο, που είναι ομοίωμα του θανάτου, και τον φοράς σαν προσωπείο κάθε μέρα που περνάει, και ύστερα αμφιβάλλεις για το αν εξακολουθούμε να αισθανόμαστε μετά τον θάνατο; Αφού ακόμη και στο ομοίωμά του βλέπεις ότι δεν απομένει καμιά αίσθηση.[...] Μα η φύση είναι σαν να σου έδωσε ένα δάνειο ζωής, χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία εξόφλησης.[...] Η ζωή δεν είναι ποτέ μικρή για κάποιον που πεθαίνει έχοντας εκπληρώσει στην εντέλεια το καθήκον του απέναντι στην αρετή.[...] Επομένως, ακόμη κι αν η λογική από μόνη της αδυνατεί να μας κάνει να περιφρονούμε τον θάνατο, ας ζήσουμε τουλάχιστον μια ολοκληρωμένη ζωή, η οποία θα μας δώσει την εντύπωση ότι έχουμε ζήσει με το παραπάνω."

    Υ.Γ.: Γιατί μπλέκουμε τις συντάξεις και τους Κατρούγκαλους σε ένα τόσο τρυφερό θέμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως επειδή οι δυστυχισμένοι, που αενάως επιθυμούν να μας προσφέρουν μέγιστο δώρο την δυστυχία, για να προβληματιστούμε και να της χαριστούμε με τη σειρά μας αλύπητα, δεν είναι λιγότερο καθάρματα από τους Κατουρούγκαλους (das umgreifende godsunny), που δεν είναι λιγότερο καθάρματα από τους Κικέρωνας ("το σύνολο δεν είναι σύστημα"). Έχουν ζήσει τόσα διηθητικά άπειρα με πλήθος αρσενικοθήλυκα και γυναικεία ονόματα των μυθιστορημάτων ώστε στο πιο απλό γκαντσάνι να υπολιγώνονται. Πού είναι αυτές;

      Διαγραφή
  37. Εκτός θέματος
    [qfwlk jqwf elk hqt]

    Μου αρέσουν οι ταινίες με τα ζόμπι. Έχουν κάτι απρόβλεπτο - το λυτρωτικά ανατρεπτικό.
    Είναι οι μόνες ταινίες που μπορεί να συμβεί, ο πρωταγωνιστής να πεθαίνει πρώτος, από την αρχή του έργου!
    Και την θέση του την παίρνει τυχαία ένας άλλος.
    Μια σκηνή από κάποια τέτοια ταινία μου έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη με ανεξίτηλο μελάνι.
    Είναι λέει οι επιβιώσαντες εγκλωβισμένοι σε μια πολυκατοικία - έχοντας για πολύ καιρό τα βασικά (φαγητό, νερό κ.λ.π.) και από κάτω τα ζόμπι αμέτρητα, μιλιούνια που λένε και στο χωριό μου.
    Δεν κινδυνεύουν είναι καλά ασφαλισμένοι μέσα στο κάστρο - πολυκατοικία τους.
    Διέξοδος διαφυγής δεν υπάρχει. Επικοινωνία με τον έξω κόσμο μηδέν.
    Κάπου μακριά, σε μια άλλη πολυκατοικία, βλέπουν από την ταράτσα με τα κιάλια τους έναν μοναχικό επιζήσαντα σε μια άλλη ταράτσα και αρχίζουν και επικοινωνούν μαζί του με ολιγόλογα μηνύματα, γραμμένα σε μεγάλες ταμπέλες.
    Ούτε αυτός έχει να τους πει κάτι νέο, αλλά έστω κι έτσι είναι κάτι και αυτό - ένα παράθυρο στον έξω κόσμο:

    "Τι κάνεις;"
    "Καλά"
    "Σκότωσε το ζόμπι δεξιά που μοιάζει με τον Γιουλ Μπρίνερ"

    Τέτοια κοινότυπα μηνύματα ανταλλάσσουν σχεδόν καθημερινά.
    Σπάει την μονοτονία - ο μόνος αισθάνεται λιγότερο μόνος.
    Μια μέρα ο μοναχικός επιζήσαντας -λόγο έλλειψης φαγητού- ρισκάρει για λίγο να βγει έξω, τα ζόμπι του επιτίθενται, αλλά τελικά φαίνεται να τα καταφέρνει και επιστέφει ξανά μέσα στην πολυκατοικία.
    Οι άλλοι από την διπλανή πολυκατοικία κοιτούν από τα κιάλια τους με αγωνία.
    Μετά από ώρα ο μοναχικός επιζήσαντας, ξεπροβάλει στην ταράτσα, γράφει κάτι στην ταμπέλα, την σηκώνει ψηλά.
    Η ταμπέλα γράφει ασυναρτησίες - τα μάτια του είναι λευκά, το χέρι του δαγκωμένο.
    Και μένει έτσι εκεί, με την ταμπέλα ψηλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Να και το τελευταίο γέρας του Σκοτεινού με το Δρεπάνι - στα 63 του από καρδιακή προσβολή πέθανε ο Ανδρέας Βγενόπουλος.

    Προσοχή σε όσους τα βάζουν με την Βασιλική Θάνου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. δεν ξέρω γιατί αλλά εχθες το βράδυ είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο που έχει να κάνει με το θάνατο και ξύπνησα κατά τις 05.30 το πρωί.
    Είχα λέει στην κατοχή μου δύο τρεις βαλσαμωμένες λεοπαρδάλεις, τις οποίες -εν είδει πειράματος- τοποθέτησα στο έδαφος σε ένα μεγαλο χωράφι που ήταν δίπλα σε ένα νεκροταφείο, ώστε να τις δούν τα άλλα ζώα. Ήθελα λέει να δω πως θα αντιδρουσαν τα άλλα ζωά που θα περνουσαν από το σημείο. Έτσι λέει μαζεύτηκαν γύρω από τις βαλσαμωμένες λεοπαρδάλεις, νέες ζωντανές οι οποίες τις περιεργαζόντουσαν χωρίς να κάνουν κάποια ιδιαίτερη κίνηση.
    Τότε (όπως αρμόζει στα όνειρα) είδα τις βαλσαμωμένες λεοπαρδάλεις να κινούνται και αυτές με τη σειρά τους αλλά σπασμωδικά και χωρίς να "τις πιάνει το μάτι" να μεταφέρονται λίγα μέτρα παρακάτω.
    Έβγαλα λέει το συμπέρασμα στον ύπνο μου ότι το εμπειρικό τεστ έδειξε πως όχι μόνο οι ζωντανοί επηρεάζονται από τους νεκρούς, αλλά και οι νεκροί από τους ζωντανούς. Και πως ενώ δε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον, έχουμε ωστόσο ενδείξεις ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει και να μην είναι τόσο βαρετά όσο εμείς οι agnostics νομίζουμε...
    Gerry

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Κε Δήμου, εν τέλει συμφωνείτε με το ρητό ότι ο παντρεμένος ναι μεν ζει σαν σκύλος αλλά πεθαίνει σαν άνθρωπος?
    Gerry

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξαρτάται από τον γάμο. Εγώ, ευτυχής παντρεμένος, ζω σαν άνθρωπος και ελπίζω κατ' αρχήν να μην πεθάνω καθόλου - αλλά αν (όταν) επισυμβεί, να πεθάνω μάλλον σαν σκύλος. Έχω διαπιστώσει πως τα ζώα αντιμετωπίζουν τον θάνατο με πολύ πιο στωϊκό και ήρεμο τρόπο.

      Διαγραφή
  41. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Νοιώθουμε αιώνιοι !
    Μπορεί ψύχραιμα και φιλοσοφημένα να δηλώνουμε πως, ναι, ξέρουμε πως η ζωή είναι εφήμερη, απρόοπτη, πως κρέμεται από μια κλωστή που λέγεται τύχη, πως ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο πάνω σ’αυτή τη γη.
    Είμαστε υπερήφανοι που το παραδεχόμαστε , σαν ένδειξη φιλοσοφικής ωριμότητας ….
    Όμως η φιλοσοφική αυτή ωριμότητα ισχύει μόνον …για τους άλλους. Όταν η δική μας ΜΗΧΑΝΗ άρχίσει να παρουσιάζει σημάδια φθοράς ή πάθει ξαφνική βλάβη ΟΛΑ ΚΑΤΑΡΡΈΟΥΝ . Η αίσθηση της αιωνιότητας πλήττεται βίαια. Η πραγματικότητα διαγράφεται απειλητική.

    Η θεραπεία επαναφέρει την τάξη . Μπορούμε και πάλι να νιώθουμε αιώνιοι.

    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Σας χαρίζω το ποίημα του Μανουσάκη, εμπνευσμένο από την ομώνυμη ταινία του Κουροσάβα.



    Μανταντάγιο (Όχι ακόμη)


    Χρειάζεται ένας βίος ολάκερος
    για ν' αγαπήσει κανείς τη ζωή

    Edgar Lee Masters



    Όχι, δεν ειμ' ακόμη έτοιμος
    δε θα 'μαι ίσως ποτέ

    όσο υπάρχει το άρωμα
    του γιασεμιού έξω στον κήπο
    τα χελιδόνια στα σύρματα του τηλεφώνου.
    Όσο θα πέφτει η βροχή λοξά στο τζάμι
    και θ' αφρίζει το κύμα της θάλασσας.
    Όσο το πορτοκάλι θα μιμείται
    τη σφαιρικότητα της γης κι η μέλισσα
    θ' ασπάζεται όλα τα λουλούδια στη σειρά.

    Όσο η ματιά θ' ανακαλύπτει άγνωστη γη
    στις σελίδες ενός άκοπου βιβλίου
    κι η ακοή θ' ακολουθεί εκστατική
    τις τρίλιες κάποιου αθώρητου βιολιού.

    Όσο θα παίρνω καθημερινά
    το μερτικό μου από τους θησαυρούς του κόσμου.

    Γιώργης Μανουσάκης από τη συλλογή του: "Στ' ακρωτήρια της ύπαρξης", εκδ. Γαβριηλίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Ο θείος μου, μόνιμος κάτοικος εξωτερικού, ήρθε στην Ελλάδα για μια εβδομάδα διακοπές. Φεύγει αύριο. Πενήντα χρόνια παντρεμένος και ερωτευμένος με τη γυναίκα του. Θυμάμαι, πριν είκοσι χρόνια, πάλι σε επίσκεψή του στην Ελλάδα, να μιλάει στο τηλέφωνο με τη γυναίκα του (η οποία δεν μιλάει καλά τα ελληνικά και αποφεύγει τα ταξίδια) να της λέει: "I have to close, I will get emotional. I love you honey!”

    Αυτή η γυναίκα, είναι στο τέταρτο από τα οκτώ στάδια της νόσου Αλτσχάιμερ. Παράλληλα, ο θείος πρέπει στο εξωτερικό να προσέχει και τον έτερο αδελφό του, που είναι πλέον στα τελευταία του.

    Μας επισκέφτηκε για μια εβδομάδα. Να πάρει λίγο κουράγιο και να δει την αδελφή του (τη μητέρα μου, 90 χρονών) ίσως για τελευταία φορά. Έτυχε αυτήν την εβδομάδα να είναι ο πεθερός μου στο νοσοκομείο. Οπότε, έμεινε στο σπίτι μιας επίσης υπέργηρης συγγενής μας - που έσπασε αυτές τις ημέρες το πόδι της.

    Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να συμβεί.

    Υγεία. Το πιο ακριβό αγαθό μετά τη ζωή. Και πάλι, υπό όρους, γιατί εάν η έλλειψη υγείας γίνει αβάσταχτο βάσανο….

    Θα προσπαθήσω να στείλω - ελπίζω να είναι καλά - τη μητέρα μου ακόμα ένα υπερατλαντικό ταξίδι να τον δει. Και να μην το καταφέρει, προσπαθώ να εμφυσήσω την ελπίδα ότι μπορεί να συμβεί. Να έχει κάτι να ονειρεύεται.

    Η αυριανή μέρα θα είναι πολύ δύσκολη γι αυτήν, μετά την αναχώρησή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Πριν αρκετά χρόνια, σε μία ραδιοφωνική εκπομπή, άκουσα τον Ζακ Μεναχέμ να λέει: Τι ωραία που είναι η νεότητα... Τι κρίμα που είναι μόνο για τους νέους! Στην λέξη "νέους" έδωσε μια επιτιμητική χροιά στον τόνο της φωνής του. Γέλασα...Μου άρεσε το ευφυολόγημα και η αντίφαση που περιέκλειε. Περιείχε όμως και μιαν αλήθεια: Πολλοί νέοι κατατρύχονται από ανασφάλειες, μην έχοντας ωριμάσει ακόμα σαν χαρακτήρες, και σπαταλούν ένα μεγάλο μέρος από τις δυνατότητές τους. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια, για να συνειδητοποιήσω ότι η νεότητα δεν είναι μόνο για τους νέους. Ούτε καν η παιδικότητα! Γι' αυτό -ίσως-οι παππούδες είναι καλοί και επιθυμητοί, στο παιχνίδι με τους εγγονούς.
    Το θέμα είναι ότι με την αλαζονεία της ηλικίας, πολλοί υποτιμούν τις προηγούμενες γενιές. Δεν πειράζει... Πολλές φορές είναι καλύτερα να σε υποτιμούν στον αγώνα της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Πάνω στα 16 έτη της ζωής μου πέρασα δύο φρικτές δοκιμασίες:
    1. πόνους στη μέση τον χειμώνα (ψύξη είπε ο παθολόγος)
    2. ανεμοβλογιά τον Μάιο (δεν ξεχνώ τον κυκλοφορούντα στο σύστημα μου ιό του έρπη).
    Την πρώτη κατάσταση την αντιμετώπισα με την αγρύπνια και τους δοκιμαστικούς σωλήνες. Την δεύτερη με αποχή από το λούσιμο, ταλκ, αποσμητικό χώρου, σαχλά αστειάκια του Feynman και χυμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.