"Το βράδυ ανοίγω τα παράθυρα καταβρέχω τις βεράντες και περιμένω - εκεί γύρω στα μεσάνυχτα - να δροσίσει. Κοιμάμαι ανήσυχα, ξυπνάω για να πιω νερό. Το πρωί, κατά τις εννιά, κλείνω τα πάντα ερμητικά. Και μετά κατεβαίνω στο υπόγειο.
Εκεί βρίσκεις πάντα λίγη δροσιά - ακόμα κι αν έξω έχει σαράντα βαθμούς. Όταν έρχεται κανένας επισκέπτης λέει: "Α, εδώ έχετε αιρ-κοντίσιον" και απαντάω: "ναι, και τελείως αθόρυβο". Καημένη γη, πόσο μας φροντίζεις, πριν να μας σκεπάσεις! Δωρεάν δροσιά, αν καταδεχτούμε την αγκαλιά σου. Αλλά όχι, όλοι θέλουν ψηλά, τέταρτος, έκτος όροφος, ρετιρέ. Τα υπόγεια είναι για τους φτωχούς και τους παράνομους.
Ας βράζουνε τώρα οι κύριοι των ρετιρέ. Ποτέ δεν χώνεψα τους ορόφους. Μου φαίνεται αφύσικο να μην αγγίζω γη. Να κοιμάμαι είκοσι μέτρα πάνω από το έδαφος. Δεν είμαι πουλί να υπερίπταμαι. Η θέα μ' αρέσει από βουνά, όχι από μπαλκόνια.
_________________________________________
Έτσι αρχίζει το βιβλίο μου: "Ημερολόγιο του Καύσωνα". (Η συνέχεια ΕΔΩ).
Εσείς, όσοι βρίσκεστε στην Ελλάδα, ζείτε τώρα τον δικό σας καύσωνα. (Που, από ότι λένε, θα κρατήσει αρκετά). Αλλά και όσοι δεν είσαστε τώρα εδώ, έχετε βιώσει ανάλογες καταστάσεις. Περιγράψτε τις. Πώς πολεμάτε την ζέστη; Πώς συμβιώνετε με τον φοβερό ήλιο;
Καλοκαίρι. Ας φτιάξουμε όλοι μαζί ένα Δικτυακό Ανθολόγιο του Καύσωνα.
__________________________________
Ο πίνακας με τον άγριο ήλιο είναι δημιούργημα της Ραλλούς (rallou) της συν-blogger μας από την Αμερική.
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λέτε για τα ρετιρέ και την επαφή με τη γη διότι αισθάνομαι ακριβώς το ίδιο κι εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλωσα σε ρετιρέ, όταν παντρεύτηκα όμως μετακόμισα σε ένα ισόγειο με κήπο στο Ψυχικό, όπου έκανα και τα δυο παιδιά μου. Όταν χρειάστηκε να μετακομίσουμε σε μαγαλύτερο, πάλι ισόγειο με κήπο αναζήτησα και βρήκα. Δεν μπορώ να αποχωριστώ αυτή την αίσθηση πια. Κι ας περνώ ελάχιστες ώρες στον κήπο, κι ας στερούμαι πράγματα όπως η θέα. Αν και πιστεύω ότι παίζει ρόλο τι έχει συνηθίσει κανείς.
Όσο για το καλοκαιράκι, για μένα είναι πάντα η πιο όμορφη εποχή. Ίσως γιατί γεννήθηκα καλοκαίρι, δεν ξέρω τι να πω.
Δεν το αλλάζω όμως με τίποτα, δεν πάει να έχει καύσωνα και ότι άλλο θέλει.
Καλό καλοκαίρι εύχομαι σε όλους.
Σας ομιλώ υπό τους ήχους αλλά και τη δροσιά του ανεμιστήρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με την κυρία Βέλλιου. Σαν το καλοκαίρι... ΔΕΝ ΕΧΕΙ!
Περισσότερο με ενοχλεί το κρύο Σιβηρίας που πιάνει κάποιες μέρες του χειμώνα, παρά οι καύσωνες(που κρατάνε και λιγότερο).
Μεσογειακή χώρα είμαστε άλλωστε - τί να μασήσουμε από την -υπερβολική έστω- ζέστη... Ελπίζω βέβαια να μην κρατήσει και πάρα πολύ.
Που & που θα κανω καμμια περατζαδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦρικη το ισογειο πολ/κιας. Εισαι απο κατω & τους εχεις ολους απο πανω σου.
"...and the feeling that I am under ...",ελεγαν καποιοι κλασικς...
Ή ρετιρε,να τους εχεις ολους απο κατω ή μονοκατοικια με κηπο.
Καλυτερη ολων η βιλ(λ)α...
Δυο βιλ(λ)λες εχει η ζωη
νωρις στη μια μπηκα
σεργιανισα χρονια πολλλα
& τωρα στα...καλα στερνα
στην αλλη θέ να βγηκα
Ο καύσωνας του 1987 ήταν ανεπανάληπτος διότι παρουσίαζε τα εξής χαρακτηριστικά ταυτόχρονα:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Υψηλές θερμοκρασίες, σταθερά πάνω από 40 βαθμούς, ακόμα και την νύκτα.
2. Υψηλή υγρασία,
3. Πλήρης άπνοια,
4. Κράτησε πολλές ημέρες, σχεδόν δύο εβδομάδες και καταπονήθησαν οι ευπαθέστεροι οργανισμοί, από απόψεως υγείας. Εξ ου και οι χιλιάδες θάνατοι ηλικιωμένων.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν έχει καμμία σχέση με τον καύσωνα του 1987, διότι δεν υφίσταται κανένα (τουλάχιστον μέχρι σήμερα) από τα τέσσερα αυτά χαρακτηριστικά. Κοιτάζω το θερμόμετρο τώρα που γράφω και έχουμε 37 βαθμούς υπό σκιάν. Ζέστη ναι, αλλά όχι καύσωνας. Νομίζω ότι αν δεν υπήρχαν οι κραυγές και οιμωγές των ΜΜΕ μάλλον απλές ζεστές καλοκαιρινές ημέρες θα τις χαρακτηρίζαμε.
Επί πλέον το 1987 υπήρχε ένα ακόμη χαρακτηριστικό... Πολύ σπουδαίο! Δεν υπήρχαν κλιματιστικά στα σπίτια, ούτε στους χώρους εργασίας, ούτε στα αυτοκίνητα.
Τώρα υπάρχουν κλιματιστικά παντού.
Ανήκω σε αυτούς που χρησιμοποιούν τον κλιματισμό… Το πρόβλημα είναι τι θα γίνει όταν, και αν, αρχίσουν οι διακοπές της ΔΕΗ, διότι το Κορσλοντούι, από το οποίο αγοράζαμε ηλεκτρική ισχύ -οικολογική πάντα- σταμάτησε να λειτουργεί.
Καιγομαι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι πρωτοτυπη παρατηρηση.. Και να χεις και γαμο μετα δεξιωσεως απο το ενα ακρο της Αθηνας στο αλλο..Τι νεα μοδα ειναι παλι αυτη.. Παντρευονται εδω , τρεχα τωρα σαν τον Βεγγο στην αλλη ακρη του κοσμου να βρεις το κτημα-ξενοδοχειο-ταβερνα-ψησταρια ο,τι ειναι ο χωρος που χει διαλεξει το ζευγαρι για να σε / τους δεξιωθει.. Μεγαλη βιομηχανια κι αυτη..και τις περισσοτερες φορες απιστευτα προβλεψιμο το αποτελεσμα..Προκατ γαμος-δεξιωση, προκατ συναισθηματα, η εξοδος εμπρος δεξια αχνοφαινεται..
Ξεφυγα του θεματος!! Συγχωρειστε με παρασυρθηκα απο τον καυσωνα..
ΥΓ. Απο μικρη ονειρευομουν ενα σπιτι με κηπο.. Μαλλον με το ιδιο ονειρο θα πεθανω..
1ο κόλπο για άμεση χρηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ανεμιστήρας φυσαει πανω σε ενα μπολ με παγακια. Αναλογα του δωματιου προσφερει μια αισθηση αιρ κοντισιον. Το πρόβλημα τα παγακια που χρειαζονται ανανεωση οταν περασει περιπου 1,5-2 ωρες αναλογα του χωρου παντα.
Όταν ήμουν φοιτητής είχα νοικιάσει μια γκαρσονιέρα με δυό φίλους. Ένα υπόγειο στην Μιαούλη με Δωμάτιο, Κουζινάκι και υπερυψωμένο καμπινέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν παντρεύτηκα νοικιάσαμε ένα δυάρι στη Δαβάκη στον 3ο όροφο.
Σήμερα μένουμε σε δικό μας σπίτι, ένα τριάρι στον 4ο μπροστά σε πάρκο με πανύψηλα δένδρα και το βλέμμα ανατολικά να σταματάει περίπου στο Χιλιόμετρο και νότια να βλέπει θάλασσα.
Τον Σεπτέμβριο πάντως λέμε να μετακομίσουμε στο Ρετιρέ. Η σύζυγος λέει ότι θα το μετατρέψει σε κήπο, χώρια οτι ο μικρός θα μπορεί να κάνει άνετα ποδήλατο στο μπαλκόνι.
Ο κουμπάρος μου ο Βασίλης, γιατρός στο επάγγελμα, μένει στο Πλαγιάρι σε μονοκατοικία και τα παιδιά τρελένονται στο παιγνίδι όταν μας καλεί για μπάρμπεκιου.
Η γυναίκα μου όμως έχει τρελαθεί με το σπίτι του δηκηγόρου μας ( και Βουλευτή) στο Πανόραμα που έχει τη μεγαλύτερη ΚΑΒΑ που έχω δει στο υπόγειό του.
.......................
Πάω να γράψω κανένα ΤΖΟΚΕΡ ........
Τα ξαναλέμε
harrygreco
ΑπάντησηΔιαγραφήαν όμως το ισόγειο έχει γύρω γύρω κήπο είσαι ο προνομιούχος της πολυκατοικίας. Οι άλλοι απλώς τον βλέπουν και εσύ τον χαίρεσαι...
Η συμβίωση με τον καυτό ήλιο είναι υπέροχη όταν μπροστά σου απλώνεται μια υπέροχη παραλία με ήρεμα καθαρά νερά. Όσο περισσότερο πυρώνεις τόσο πιο πολύ χαίρεσαι την θάλασσα. Χαιρετίσματα από την Σάμο. Στα Νησιά το καλοκαίρι είναι η χαρά (όση ζέστη και να έχει) και ο χειμώνας η πίκρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το έργο είναι αφιερωμένο στον Ν.Δ.!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω ζήσει και τον καυσωνα του '87 και στο Παρίσι το '03(?)...
Το ημερολόγιο του Καυσωνα είναι από τα αγαπημένα μου (μαζί με αυτά που έχεις γράψει για τον Ελύτη και το φώς...)
Ερχομαι στην Ελλάδα σύντομα, και η μόνη μου ανησυχία είναι Ο
Καυσωνας...και θα μείνω στην αδερφή μου που έχει "αιρκοντίσιο" (που έλεγε και η γιαγια μου...) αλλά αρνήται να το χρησιμοποιήσει...
Giannis123 υπήρξαμε γείτονες...
rallou
ΑπάντησηΔιαγραφήάλλες παραλλαγές: "κοτίσιο" 'η "αρκουδίσιο" (από τις πολικές)
Lol!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κοτίσιο από τις πολικές κότες φαντάζομαι...
(προσπαθώ να σκεφτώ τι θέλω να γράψω για τον καυσωνα του Παρισιου και έχω πέσει σε βαριάν κατάθλιψην...)
Καθώς ζεσταίνομαι σκέφτομαι ότι έτσι κάπως θα είναι το μέλλον. Όλο και πιο συχνοί καύσωνες, όλο και πιο τεχνητό περιβάλλον για να τους αντιμετωπίσουμε. Οι άνθρωποι ξέχασαν να ζουν με τη φύση και τώρα προσπαθούν να τη χειραγωγήσουν με τη βία. Αντί να προσπαθήσουν να ζήσουν στο ύπαιθρο κατασκευάζουν γυάλινους θύλακες, που τους απομονώνουν από ένα περιβάλλον που οι ίδιοι καταστρέφουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντέχω το κρύο, αντέχω πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά τη ζέστη με τίποτα! Ούτε η θάλασσα με ξεκουράζει, ούτε τίποτα.
Όσο για το βράδυ, κοιμάμαι κουκουλωμένος κάτω από το κλιματιστικό...
Φρίκη!!!
@harry
Στο ισόγειο, έχεις όλους τους ορόφους από πάνω σου για μόνωση. Στο ρετιρέ όμως....
Ωχ! Για 20 λεπτά είχε πέσει το ρεύμα και θυμήθηκα εκείνο το σύνθημα των αναρχικών: "ο πολιτισμός σας σταματάει όταν κόβεται το ηλεκτρικό".
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια το υπόγειο παραμένει δροσερό αλλά σκοτεινό...
Καλησπέρα σε όλους
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις έφτιαξα ένα παγωμένο ρόφημα μπάφου!
Μένω σε πέμπτο όροφο. Τελευταίο διαμέρισμα.
Ακολουθεί καυτό βράδυ. Λέω να λοιώσω απόψε. Ως γνήσιο λιοντάρι.
Ετοιμάζω και vodka με τριμμένο πάγο.
Διάβαζα για λίγο το post με τον Χριστόδουλο. Θυμήθηκα τα δικά μου πριν λίγα χρόνια στην εντατική - να πέφτουν τα ναρκωτικά παυσίπονα με το τσουβάλι.
Τελικά τα παράνομα είναι τα καλύτερα!!!
:-))))
Στην Ελλάδα καιγόμαστε το καλοκαίρι και παγώνουμε το χειμώνα γιατί δεν μονώνουμε τα σπίτια μας. «Με δεν κάνουμε μόνωση εδώ», μου είπε αφελέστατα πολιτικός μηχανικός πριν από λίγους μήνες. Κι ας έχουμε υποχρέωση να εφαρμόσουμε τη σχετική κοινοτική οδηγία για την ενεργειακή απόδοση των κτιρίων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλος μηχανολόγος, ειδικευμένος στη θέρμανση και στον κλιματισμό μου έλεγε πως είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα σώματα καλοριφέρ διαστάσεων ίδιων με αυτά που χρησιμοποιούν στη Νορβηγία! Αφήστε τα black-out που προαναγγέλονται λόγω υπερλειτουργίας των κλιματιστικών σε κτίρια τα οποία, λόγω έλλειψης μόνωσης, μετατρέπονται το καλοκαίρι σε φούρνους ... μικροκυμάτων.
Στην ανακαίνιση που κάνω στην Ελλάδα χρησιμοποίησα για εξωτερική μόνωση NEOPOR και για τη σκεπή πάνελ οροφής TRS. Τα παράθυρα με διπλά τζάμια και ρολά αλουμινίου με μόνωση. Οι εργασίες δεν έχουν τελειώσει ακόμη, αλλά ήδη με τις ζέστες των τελευταίων ημερών με ενημερώνουν πως στο εσωτερικό του σπιτιού η δροσιά είναι αισθητή. Αφήστε που για να το ζεστάνουμε το χειμώνα «θα αρκεί και ένα κεράκι» κατά τον φίλο μου το μηχανολόγο ...
Όσο για τα οικονομικά, ΤΟ ΕΘΝΟΣ σήμερα λογάριασε την εξοικονόμηση ενέργειας αλλά επικεντρώθηκε στην οδήγηση και στην εξοικονόμηση θέρμανσης το χειμώνα λόγω της μόνωσης χωρίς να προχωρήσει σε βάθος ανάλυση όσον αφορά και την εξοικονόνηση κλιματισμού το καλοκαίρι. Αντιγράφω από το σχετικό εγχειρίδιο του ΚΑΠΕ που υποδεικνύει στις σχετικές ιστοσελίδες του το Υπουργείο Ανάπτυξης «... ο μη μονωμένος τοίχος έχει 2,5 φορές μεγαλύτερες ψυκτικές απώλειες από το μονωμένο».
Ελπίζω, αν δεν σας δρόσισα, τοyλάχιστον να σας προβλημάτισα. Στην κόλαση και στον παράδεισο επί της γης, μας οδηγούν τελικά πάνω απ'όλα, οι ίδιες μας οι επιλογές.
Ανεμιστήρας στο τέρμα -ξέρετε πολλά φοιτητικά σπίτια με a/c;- πολλά νερά (έφυγε ένα sixpack σε δύο μέρες)... και υπομονή!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Dion.M. said... - Εξ ου και οι χιλιάδες θάνατοι ηλικιωμένων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι και χιλιάδες. Περίπου χίλιοι ήταν οι κακομοίριδες. Κι ευτυχώς που οι γιατροί άρχισαν να βάζουν τους ορούς κατευθείαν από το ψυγείο κι έτσι δεν θρηνήσαμε κι άλλους. Κάτι που δεν έκαναν οι Γάλλοι λίγα χρόνια αργότερα και -ναι - έφτασαν περίπου τους 30.000 νεκρούς, αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Εμείς είχαμε 4,500 νεκρούς, οι Γάλλοι περίπου τους διπλούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον καύσωνα του '87 ανακάλυψα ότι δεν είμαι ερωτευμένος. Είχα πιάσει ένα δώμα με το κορίτσι μου, που έκαιγε απ' όλες τις πλευρές. Δέκα τετραγωνικά το πολύ, με μια απέραντη ταράτσα γύρω-γύρω - Το βρέχαμε συνέχεια, αλλά δεν βοηθούσε. Αλλά υπήρχαν και προβλήματα στη σχέση. Όταν λοιπόν έφυγα για να κοιμηθώ σπίτι των γονιών μου λόγω του καύσωνα, μέσα μου ήξερα ότι εάν την αγαπούσα δεν θα το έκανα. Ή μαζί στη δροσιά ή μαζί στο καμίνι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίσαμε (άσχημα) μετά από ενάμισι μήνα.
Στη ζέστη ελαχιστοποιώ κινήσεις, σκέψεις, αποφάσεις, πλάνα. Δεν ειναι άσχημο το διάλλειμα. Σκέφτομαι τα απολύτως απαραίτητα, νερό, σκιά, ύπνος, νερό και σιγά σιγά έρχονται και οι άλλες σκέψεις, αυτές που συνήθως ξεχνάω στη βουή της ημέρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ησυχία του καύσωνα έχει κάτι το ελκυστικό. Στο όριο όλα.
16000...a Paris.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά πτώματα δεν τ'αναζήτησε ποτέ κανένας...
Δεν αντέχω τη ζέστη (και) γι αυτό το καλοκαίρι δεν είναι η καλύτερη εποχή μου. Όσο μπορώ βρίσκομαι μέσα στη θάλασσα,σήμερα κολυμπούσα μέχρι 21.30.Ηταν υπέροχα.Στο σπίτι βάζω κλιματιστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντε να έρθει ο Σεπτέμβρης και Οκτώβρης, οι πιο ωραίο μήνες, ούτε ζέστη ούτε κρύο.
Rallou
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξερω που ακριβως εισαι αλλά δεν μπορω να ξεχασω περα από το 87
εκεινη την ζεστη με την υγρασια στην Βοστωνη που νομιζες οτι θα φυγει και το δερμα σου αν το σκουπιζες. Ενω μπορουσες σχεδόν να κοψεις με το μαχαιρι την υγρασια της ατμοσφαιρας.
Ξέρω μια πόλη που η άσφαλτος καίει
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι δέντρου σκιά δε θα βρεις
μεγάλη ιστορία προγόνοι σπουδαίοι
λυχνάρι και τάφος της γης
Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ
Ξέρω μια πόλη στη νέα Σαχάρα
μια έρημο όλο μπετό
οι ξένοι οι στόλοι λαθραία τσιγάρα
παιδιά που δεν ξέρουν κρυφτό
Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ
Ξέρω μια πόλη στη γη της Αβύσσου
κουρσάρων κι ανέμων νησί
στης Πλάκας τους δρόμους πουλάς το κορμί σου
για ένα ποτήρι κρασί
Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ
Καυσωνας 1987 και αυτό το τραγούδι έπαιζε στο ράδιο του αυτοκινήτου,
εγκλωβισμένος σε μποτιλιάρισμα στο κέντρο της Αθήνας με αναμμένο το καλοριφέρ (!) γιατί έτσι κατέβαζε μόνο θερμοκρασία η μηχανή του Μ@Λ@ΚΙΣΜΕΝΟΥ Audi 100LS.
Στην Αθήνα μένω σε ρετιρέ , όταν πρωτοκατοίκησα έβλεπα Πάρνηθα , Υμηττό μέχρι την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό ,σιγά σιγά τα γύρω μου ισόγεια έγιναν πολυκατοικίες και τώρα δεν βλέπω τίποτα, άσε που όταν βγαίνω πίσω, από όπου έβλεπα παλιά την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό, τώρα βλέπω απλωμένες μπουγάδες, αφού όταν συναντάω καμιά γειτόνισσα ξέρω τι εσώρουχα φοράει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εξοχικό μου όμως είναι ισόγειο και πραγματικά είναι άλλη αίσθηση, τελικά ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να πατάει στην γη. Στην Αμερική σε μια έρευνα που έγινε διαπιστώθηκε ότι αυτοί που εργαζόντουσαν σε ουρανοξύστες παρουσίαζαν έντονα ψυχολογικά προβλήματα λόγω ύψους.
Τώρα για τον καύσωνα, νομίζω ότι όταν θα έρθει θα βρω τον τρόπο για να τον αντιμετωπίσω, σιγά μην χαλάσω το καλοκαιράκι μου για έναν παλιοκαύσωνα.
Αγαπητοί μου όλα είναι θέμα τρόπου σκέψης, σου λένε πως τα πας με τον καύσωνα και εσύ απαντάς ποιον καύσωνα ρε παιδιά.
Με τον καύσωνα του 87 ήμουνα στο Μοναχό , λόγω του ότι δεν ξέρω λέξη γερμανικά είχα να πάρω και 2-3 μέρες τηλέφωνο είχα μαύρα μεσάνυχτα, μέχρι που έπεσα πάνω σε μια εφημερίδα που είχε με μεγάλα γράμματα την λέξη Ελλάδα, στα γερμανικά, και από κάτω μια μεγάλη φωτογραφία από ένα νεκροταφείο, έτσι γλύτωσα τον καύσωνα.
Ψηφίζω ισόγειο και καλοκαίρι ,μια φορά και η Ραλλού μου ισόγειο ψηφίζει, να την δείτε όταν πάμε στο εξοχικό όλη μέρα δεν σταματάει να τρέχει γύρω από το σπίτι, ενώ στο ρετιρέ όλο αραχτή.
A, το περιφημο, κοσμοϊστορικο καλοκαιρι του 1987. Τοση ζεστη ε; Χαρα στο κουραγιο της μανας μου, Αυγουστο του '87 ηταν εγκυος στον 9ο μηνα σε μενα! (..φανταζομαι με ψιλοκαταριοταν τοτε ;p)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδω εξωφρενικη ζεστη, πρωτος οροφος στο κεντρο της Θεσσαλονικης με ενα ανεμιστηρακι. Επιβιωνουμε παντως, ολα αντεχονται με λιγη καλη διαθεση. Το δραμα ηταν την προηγουμενη εβδομαδα που για 2 μερες ειχε κοπει το νερο. Φρικη. Θυμηθηκα το Ημερολογιο Καυσωνα ουκ ολιγες φορες.
(ερωτηση για τους "παλιους" Θεσσαλονικεις, ισχυει οτι ειναι συνηθες φαινομενο να κοβεται καθε τρεις και λιγο το νερο;!!)
(η συμβουλη με τα παγακια μπροστα στον ανεμιστηρα εξαιρετικη)
Kαλησπέρα. Τάισα το μωρό και έδιωξα την γυναίκα μου σε jazz βραδιά στην Βραυρώνα. Κρύα μπύρα για μένα και surf στο blog.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνιστώ ανεμιστήρες οροφής'
λίγο αποικιοκτρατικοί μεν αλλά πολύ αποτελεσματικοί και οικονομικοί.
Συμφωνώ για τους ανεμιστήρες οροφής. Έχω εναν εντελώς αθόρυβο που με έχει σώσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην χειρότερη ζέστη της ζωής μου δεν την έχω νιώσει στην Αθήνα αλλά στην Κολωνία το 1989 - με υγρασία 99%. Όλος ο Ρήνος στο κρεβάτι μου - κολυμπούσα στα σεντόνια. Κλιματισμός δεν υπήρχε.
(Αν σε κάτι υπερτερεί ο κλιματισμός των ανεμιστήρων είναι που διώχνει την υγρασία).
neutrino, τον παλιό "καλό" καιρό, το νερό κόβονταν συχνότατα. Μεσημέρι στάνταρ δεν είχαμε νερό. Χειρότερα την είχαν τα ρετιρέ: θεωρούνταν ‘φυσικό’ να μην έχουν νερό αρκετές ώρες την ημέρα (‘χαμηλή πίεση’ το έλεγαν). Στο δώμα που ανέφερα πριν (για όσους δεν ξέρουν: πάνω κι απότα ρετιρέ, παράνομο κτίσμα στην ταράτσα) σηκωνόμασταν στις τρεις τα ξημερώματα να γεμίσουμε μπουκάλια και ό,τι άλλο μπορούσαμε να σκεφτούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήNΔ ειπε
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν σε κάτι υπερτερεί ο κλιματισμός των ανεμιστήρων είναι που διώχνει την υγρασία....
Ευτυχως γιατί ενοιωθα τοση ωρα ενοχος. Με τοση ζεστη εφυγα απο το σπιτι και πηγα στο εργαστηριο με φουλ αιρ κοντισιον. Πολλή υγρασια εδω στην Πατρα. Ειναι 11 και κοντευουμε να αφρισουμε!!
heinz είπε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το βράδυ, κοιμάμαι κουκουλωμένος κάτω από το κλιματιστικό...
...............................
Μία από τα ίδια...
Προτιμώ τον χειμώνα. Ασυζητητί. Μου έχουν πει ότι παίζει ρόλο το γεγονός ότι γεννήθηκα χειμώνα (Φεβρουάριο). Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο, το σίγουρο είναι πως δεν αντέχω τη ζέστη. Το κρύο ναι. Ζέστη και ήλιος όμως είναι τα χειρότερά μου. Ακόμα και το καλοκαίρι στις διακοπές ψάχνω να βρω σκιά και δροσιά.
Κάθε φορά που ανοίγω το κλιματιστικό νοιώθω τύψεις, αλλά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό.
Η ζέστη δεν επηρρεάζει μόνο το σώμα αλλά και το μυαλό μου. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σε υψηλές θερμοκρασίες. Αντίθετα σε χαμηλές ξελαμπικάρω.
Είμαι από τους τυχερούς - άτυχους που ζουν σε ρετιρέ. Ευτυχώς η βεράντα του είναι πραγματικός κήπος, ωστόσο τη μυρωδιά της γης δεν την έχει, ούτε καν μετά από βροχή κι αυτή μου λείπει γιατί μέχρι τα 30 μου ζούσα σε μονοκατοικία και την γνώρισα πολύ καλά. Ωστόσο μερικές φορές δεν επιλέγουμε εμείς το πώς έρχονται οι καταστάσεις...
Ο/Η neutrino είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήA, το περιφημο, κοσμοϊστορικο καλοκαιρι του 1987. Τοση ζεστη ε; Χαρα στο κουραγιο της μανας μου, Αυγουστο του '87 ηταν εγκυος στον 9ο μηνα σε μενα!
Ενώ εγώ ετρεχα να πρωι πρωι να παω στα γραφεια μιας εταιριας που δουλευα στην Καποδιστριου και Κηφισιας πανω απο τον Βασιλοπουλο για να χωθω στο αιρ κοντισιον. Μολις ειχα παρει πτυχιο και επειδη εφευγα τελευταιος ολοι πιστευαν οτι εργαζομουν πολυ πολυ σκληρα.
Και να επισημάνω ότι δεν είναι μόνο η ζέστη.Διαφόρων ειδών ζωύφια,κουνούπια,μύγες κατακλύζουν την καθημερινότητα μας.Καταραμένα κουνούπια!Πού τέτοια το χειμώνα?Αχχχ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο ύμνος του Καλοκαιριού από τον Διονύση Σαββόπουλο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι
καλοκαίρι
μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη
Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ' τα πεύκα και στ' αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι
Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι
Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει.
Αν δεν παίζει πάλι μαζί μου παιχνίδια η μνήμη, θα ταν καλοκαίρι του 87, στην Κοιλάδα, νομός Αργολίδος. Ήμουν ένα τόσο δα πλασμάτακι γατζωμένο στα κάγκελα μιας τεράστιας παλιάς βεράντας αγνάντια στη θάλασσα κάτω απο έναν ήλιο κόκκινο να ξαστέλνει ''κυνικά καύματα''. Έτσι δεν τη σκορπάτε στις λέξεις σας τη ζέστη εσείς οι μεγάλοι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ βεράντα καμωμένη απο τσιμέντο κι εγώ ένα γυμνό καταμαυρο ''νεγράκι'' και πίσω μου 10 θεόρατοι μεγαλωμένοι μπαμπούλες να με καταβρέχουν με το λάστιχο, τυλίγοντάς με σε γέλια, μουσκεύοντας το παιδικό μου καλοκαίρι. Νομίζω πώς απο τότε λατρεύω τη ζέστη. Στην κοιλάδα δεν ξαναπήγα,κι απο τότε μεγάλωσα πολύ.
Κάψτε τις μηχανοκίνητες παγοκύστες και βγείτε γυμνοί στις βεράντες. Παρακαλέστε τους γείτονες να μουσκεψουν τις ψυχές σας με λάστιχα στα χέρια. Καλοκαίρι είναι!! Έτσι με μάθανε...
Στον καύσωνα του 87 δούλευα κάτω από τον καυτό ήλιο.Στήναμε τα σκηνικά για μια θεατρική παράσταση στο προαύλιο ενός σχολείου που ήταν στρωμένο με άσφαλτο. Καμίνι! Είχαμε καθυστερήσει και έτσι δουλεύαμε πυρετωδώς.Ενας εργαζόμενος δεν άντεξε και λιποθύμησε.Να μη το θυμάμαι καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν δούλευα θα περνούσα τις μέρες μου στη θάλασσα και τα βράδια μου με τα κορίτσια ,αλλά δυστυχώς το καλοκαίρι δουλεύω πιο πολύ από τον χειμώνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο '87 έμενα με τους γονείς μου σε μια μονοκατοικία σε μια συνοικία της Λάρισας. Είχαμε ένα μεγάλο υπόγειο όπου είχαμε εγκατασταθεί με τον αδερφό μου κυριολεκτικά. Εκεί παίζαμε, εκεί κοιμόμασταν, μαζί με τους γονείς μας γιατί η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Το τωρινό μας σπίτι στη Λάρισα είναι ρετιρέ. Φυσικά το καλοκαίρι υποφέραμε, μέχρι που μονώσαμε την ταράτσα και κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση. Θα διαφωνήσω με τον οικοδεσπότη σε ένα σημείο. Μέσα στην πόλη θα ήθελα να κατοικώ όσο γίνεται ψηλότερα. Θέλω η θέα μου να έχει αέρα. Στην Λάρισα που έχουμε και δυο πλατείες μπροστά στο σπίτι είναι πολύ ωραία. Αλλιώς νιώθω ότι πνίγομαι. Τώρα τελευταία μου έχει καρφωθεί η ιδέα να πάω να ζήσω στο πατρικό της μητέρας μου σε ένα χωριό της Φλώρινας, δίπλα στο ποτάμι. Αυτό μάλιστα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Πάντως η Λάρισα είναι αφύσικα ζεστή μερικές φορές. Και η Πάτρα που μένω τα τελευταία χρόνια είναι ζεστή κάποιες στιγμές, ειδικά φέτος, αλλά η Λάρισα είναι άλλο πράγμα...
Και για να συμπληρώσω. Παιδί του καλοκαιριού είμαι, γεννημένος στην καρδιά του στις 9 του Ιούλη. Το αγαπάω το άτιμο...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ/Η neutrino είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφή"A, το περιφημο, κοσμοϊστορικο καλοκαιρι του 1987. Τοση ζεστη ε;"
..................
Μάρτης του 1987, φαντάρος ήδη τρείς μήνες στο στρατόπεδο της Θήβας. Το φτυάρισμα του χιονιού συνεχές στην πλατεία του στρατοπέδου για να ανοιχτούν μονοπάτια για την πρόσβασή μας κυρίως στο κτίριο του συσιτίου. Λες και σκάβαμε χαρακώματα να οχυρωθούμε! Τέτοιο ήταν το ύψος του χιονιού! Οι βρύσες παγωμένες. Τα χέρια μου είχαν ανοίξει και ματώσει από το κρύο. Μέχρι και σε μοναστήρι πάτησα για προμήθειες και ξύλα σε δύο καλόγριες (η μία ήταν πανέμορφη, η άλλη σεβάσμια γερόντισα).
Στα τέλη Μαρτίου πλακώνει η κρίση με το Σισμίκ και μολονότι δεν είχα ολοκληρώσει ακόμα τη βασική εκπαίδευση ως υπαξιωαματικός (κατάφερα τελικά και έμεινα απλός στρατιώτης!) βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω ούτε καν σε μονάδα, αλλά σε σχινάκι στους λόφους της Χίου. Αν μιλάτε σεις για ζέστη και καύσωνα μέσα από την άνεση του σπιτιού σας, τότε όσοι έχουν υπηρετήσει στη "λαβρίνα", έτσι ήταν το παρατσούκλι της μονάδας στη Χίο (φωτιά και λάβρα, που λένε!), τι να πούν; Η τοποθεσία της μονάδας (αντιαεροπορική γαρ) θύμιζε σχήμα πετάλου: Μια μικρή κοιλάδα με βουνά και λόφους τριγύρω και άνοιγμα μόνο από τη μία μεριά. Έβραζες μέσα της!
Χρονιά των άκρων το 1987 και γι' αυτό αξέχαστη! Τον Αύγουστο του 1987 που πήρα δεκαπενθήμερη άδεια δεν ένιωσα κανένα καύσωνα. Τώρα το μαθαίνω από σας!
Ευτυχως που ο κοσμος εκπολιτιζεται. Σημερα δεν νοειται σπιτι χωρις αρκουδισιο σε καθε δωματιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγα-σιγα,η χωρα ανεβαινει στο επιπεδο της Αμερικης του...1960.
Το κρύο το αντέχω (σε ελληνική κλίμακα). Την πολλή ζέστη όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποφεύγω τον καυτό ήλιο και προσπαθώ να προστατεύω τον εαυτό μου όσο μπορώ (κατά περίπτωση κλιματιστικά, καπέλο, σκιά, νερά, ντους,κλπ)
Στον καύσωνα του 1987, έβλεπα απορημένος τις ειδήσεις στην τηλεόραση από τα αρκαδικά βουνά, αφού εκεί χρειαζόμουν το βράδυ δεύτερη κουβέρτα...
Κι αυτό με τις "αρκούδες" που έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια δεν είναι ότι καλύτερο. Λόγω των κλιματιστικών που δουλεύουν συνέχεια, και ειδικά σε κάτι καταστήματα το πρωί θες κουβέρτα για να μπεις, η εξωτερική θερμοκρασία ανεβαίνει εώς και 3-4 βαθμούς. Αλλά όπως είπε ο κ. Αλεβαντής όταν τα κτίρια δεν χτίζονται (-αν) σωστά μετά είναι αργά. Και η λύση είναι δυστυχώς τα κλιματιστικά, γιατί ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει για τους ανεμιστήρες ή για άλλους τρόπους με τους οποίους μπορεί να δροσιστεί. Πάνε όλοι και βάζουν κλιματιστικά χωρίς στοιχειώδεις μελέτες, που σημαίνει ότι πολλά είναι είτε ανεπαρκή, είτε υπέρ-επαρκή. Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ που λέει κι ο ποιητής... Μη σας θυμίσω και τους υπόλοιπους στίχους και πούμε όλοι μαζί στην υγειά μας και τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας στις οθόνες μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά τα λέει ο Νιόνιος στο τραγούδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα υπάρχει καλύτερη εποχη?
Η ζωή γίνεται πιο απλή (summertime and the livin' is easy), οι άνθρωποι γίνονται πιο εξωστρεφείς (κάθονται και κουβεντιάζουν σε κάθε γειτονιά, τι ωραία εικόνα!), η μέρα και το φως διαρκούν περισσότερο, η νύχτα εξημερώνεται και γαληνεύει.
Γι αυτό μην μουρμουρίζετε και απολαύστε το.
Οσο για τον καύσωνα είναι το αναγκαίο κακό για τα παραπάνω.
Και πάλι όμως σε σύγκριση με την παγωνιά, ο καύσωνας είναι πιο λιτός στην καταπολέμησή του: δε βάζεις κι άλλα ρούχα, βγάζεις.
Υ.Γ.
nikos dimou said:
Η θέα μ' αρέσει από βουνά, όχι από μπαλκόνια.
-------
Δε συμφωνώ.
Αν από το μπαλκόνι απλώνεται μπροστά σου η μισή πόλη, είναι πραγματική απόλαυση όταν ατενίζεις τα φωτάκια της κάποιο ήρεμο καλοκαιρινό βράδυ.
@Nikos Dimou said... Εμείς είχαμε 4,500 νεκρούς, οι Γάλλοι περίπου τους διπλούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω που βρήκες τα στοιχεία Νίκο αλλά στην ΕΕ ο αριθμός που είχε αναφερθεί επίσημα για τους νεκρούς του καύσωνα στην Ελλάδα ήταν 1.500 (δες Vade-Mecum of Civil Protection in the European Union σελίδα 26) και όχι 4.500.
Οι νεκροί στη Γαλλία to 2003 εκτιμώνται σε άνω των 50.000 (δες σχετικό άρθρο στο Eurosurveillance.
@ morfeas said... Αλλά όπως είπε ο κ. Αλεβαντής όταν τα κτίρια δεν χτίζονται (-αν) σωστά μετά είναι αργά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δεν είναι αργά. Η μόνωση μπορεί να μπει εξωτερικά (έτσι την βάζω εγώ στην ανακαίνιση) και τα κουφώματα μπρούν πάντα να αλλάξουν.
Κάποτε, και για λόγους που δεν είναι της παρούσης, πήγαινα τακτικά σε ένα «ψυχιατρικό κέντρο». Κάποια στιγμή η κουβέντα έφτασε, αλίμονο, και στη κάκιστη σχέση που διατηρώ με τον ήλιο και τη ζέστη. Μην παρανοήσετε, όχι με το φως: με τον ήλιο. Την «ντάλα».
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως και να ευθύνεται ο «Λύκος» που με συνοδεύει σε αυτήν την στέππα, ίσως και να μην ανέχεται ο ναρκισισμός μου εντονότερες ακτινοβολίες από την δική μου... Ίσως πάλι απλώς να γερνάω και το κορμί να μην αντέχει άλλες ταλαιπωρίες.
Αλλά σ' εκείνο το δωμάτιο του Ψ κέντρου, η επόμενη ερώτηση ήταν, φυσικώ τω τρόπω, για τη σχέση μου με τη θάλασσα.
Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως μια λεζάντα εφημερίδας που κι εγώ, ομολογώ, έχω γράψει στη θητεία μου σε εφημερίδες παλαιότερα:
«Οι Αθηναίοι αναζήτησαν δροσιά στις παραλίες χθες», και μια φωτογραφία με ανώμαλους να ξεροψήνονται στην ντάλα της παραλίας. Οι γνωστοί κώλοι των θερινών ρεπορτάζ...
Δεν είπα τίποτα τέτοιο, όμως, στην εντεταλμένη Ψ επαγγελματία που μου έλαχε. Αντιθέτως, της έδωσα πάσα, σύμφωνα με την επαγγελματική της ευσυνειδησία (που ήταν ήδη προφανής, δεν χρειαζόταν δα και «διάγννωσις»), απαντώντας: «Η σχέση μου με την θάλασσα είναι όπως με την γυναίκα πια· μου αρέσει να την κοιτάζω, όχι να μπαίνω μέσα της».
Πέντε δευτερόλεπτα μετά, γέλασε. Πενήντα συνεδρίες μετά, δέχθηκε να με αφήσει να «φύγω από την αγκαλιά της». Πέντε προσωπικά «κλικ» μετά, μου λείπει το γέλιο της....
Ο καύσωνας; Ποιος καύσωνας;
(Ξέρω, το Δικτυακό Ανθολόγιο του Καύσωνα θα έχει ένα υπέροχο κείμενο του Ν.Δ., ανεπανάληπτο, ίσως, και για τον ίδιον, και κάμποσες μαλακίες. Προσθέτω και την δική μου...)
Σκέψου τώρα να είναι Αύγουστος με 35ο υπό σκιάν και σύ δώδεκα, δεκατριών, δεκατεσσάρων, να κουβαλάς τα κοφίνια με τα σταφύλια, δυό-δυο στους ώμους και ν’ ανεβαίνεις μια ανηφόρα με 10ο κλίση και περίπου 200 μέτρα απόσταση, να τα αδειάζεις και με άδεια τα κοφίνια να παίρνεις τον κατήφορο για να επαναλάβεις το ίδιο μέχρι να δύσει ο ήλιος…
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως ή πιο μαρτυρική στιγμή ήταν μετά το διάλειμμα που κάναμε το μεσημέρι, όπου τρώγαμε και μετά ξαπλώναμε για 1 ώρα κάτω από καμιά σκιά ελιάς..
Όταν σηκωνόμασταν για ν’ αρχίσουμε να κουβαλάμε πάλι κι ένιωθες «να ψήνεται ο τόπος» γύρω σου και το κορμί σου να πονάει παντού από το πιάσιμο, χρειαζόταν στ’ αλήθεια μεγάλη ψυχική αντοχή για να τα καταφέρεις..
Θυμάμαι ακόμη ένα ξάδελφο μου, μεγαλύτερο από μένα, να γυρνάει κάποια στιγμή στο ουρανό και να φωνάζει:
- Ά ρε κερατά Ήλιε και δεν έκανες ποτές σου εργάτης, αλλιώς θα σου ‘λεγα εγώ πόσο γρήγορα θα βασίλευες!
Έτσι σήμερα που βρίσκομαι στο σπίτι μου κι έχει όντως πολλή ζέστη, από την μια ζεσταίνομαι, από την άλλη πάλι όχι… (συνεχίζεται…)
Διαβάζω το ποστ, όλο το Ημερολόγιο του Καύσωνα ξανά (πιθανώς το αγαπημένο μου βιβλίο του ΝΔ μέχρι τώρα), τα σχόλια και
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαπιστώνω ότι η μνήμη μου δεν δίνει προτεραιότητα στη θερμοκρασία. Θυμάμαι χιόνι, βροχή, ήλιο, με λεπτομέρειες, όχι για αυτά καθ'εαυτά, αλλά σαν σελιδοδείκτες σε σχέσεις ή καταστάσεις.
Συμπληρωματικά σκηνικού και ποτέ πρωταγωνιστές.
Αφορμές για μάχη – όχι όμως με τα ίδια...
Ίσως γι' αυτό δεν την πολεμάω τη ζέστη - από μέσα μαίνεται πιο σημαντική μάχη.
Και "τι φταίει ο μισθοφόρος για τον πόλεμο?"...
Και λέω όχι γιατί:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψου να ‘ναι Ιούλιος, κάψα ανυπόφορη, «να μην κουνιέται φύλλο», να είσαι 11 χρόνων και να κάθεσαι πάνω σε μια πέτρα που είναι τοποθετημένη πάνω σε μια τάβλα που έχει πριονάκια από κάτω και είναι δεμένη πίσω από ένα γαϊδούρι που την σέρνει γύρω-γύρω σ’ ένα αλώνι γεμάτο στάχυα… Και να πρέπει να τραβάς τα σκοινιά του γαιδάρου κάθε λίγο και λιγάκι για να προχωράει γύρω-γύρω και να μην σταματάει για να τρώει τα στάχυα..
Αν όμως θες να νιώσεις πραγματικά πως είναι να ζεσταίνεσαι και να υποφέρεις απ’ αυτό, σκέψου πως έχει τελειώσει το αλώνισμα και το λίχνισμα και την άλλη μέρα σου φορτώνουν τον γάιδαρο με 4 τσουβάλια γεμάτα με άχυρα, δεμένα με σπάγκο και σου λένε να τα πας στο χωριό –εσύ περπατώντας πίσω από το γάιδαρο-να τα ξεφορτώσεις, να τα αδειάσεις στον αχυρώνα, να πάρεις τα άδεια τσουβάλια και καβάλα πλέον –άρχοντας δηλαδή- να επιστρέψεις στο αλώνι για να επαναλάβεις το ίδιο μέχρι το βράδυ.
Απ’ όλη αυτή την διαδικασία η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ στιγμή είναι όταν φτάνεις στο σπίτι ιδρωμένος, μούσκεμα, τραβάς τον γάιδαρο δίπλα από το πεζούλι για να ανέβεις επάνω και να φτάσεις να λύσεις τα τσουβάλια από το σαμάρι –γιατί 11 χρονών δεν…- να τα σύρεις μετά ένα-ένα μέχρι τον αχυρώνα να κόψεις τον σπάγκο που ήταν δεμένα για να τα ανοίξεις, να τα πιάσεις από τις δύο κάτω γωνίες, να τα τραβήξεις με δύναμη, απότομα, χτυπώντας στο πλάι με τα γόνατα για να χυθούν τα άχυρα στο πάτωμα και ΝΑ ΕΙΣΠΝΕΕΙΣ όλη την σκόνη που αιωρείται κι όση περισσεύει να κολλάει στο λαιμό σου, στα χέρια σου στο στήθος, στις μασχάλες, παντού..και ν’ αρχίζει αυτή η βασανιστική φαγούρα, όπου ιδρώτας και σκόνη από άχυρα έχουν γίνει ένας μαύρος χυλός και σχηματίζουν γραμμές-γραμμές όπως οι πτυχώσεις του δέρματος…
(συνεχίζεται)
Λοιπόν...Παρίσι...την χρονιά του μεγάλου καυσωνα...Φεύγω από το σπίτι, προς το εργαστήρι κουβαλώντας ένα τεράστιο ανεμιστήρα. Απόσταση 10 λεπτών, στο 6ο διαμέρισμα...ένιωθα πως περπατούσα για αιώνες...το βάρος δε του ανεμιστηρα καταραμμένο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτάνω λοιπόν και αρχίζω να ζωγραφίζω... Ένα στουντιο μικροσκοπικό, χωρίς το παραμικρό δείγμα αέρα, και να δουλέυω με νέφτι...α, και η τρελή γειτόνισα, που, όπως κάθε μεσημέρι, τσίριζε και έσπαγε τα πάντα...
Κάποια στιγμή επιτέλους , άναψε το λαμπάκι πάνω απο το κεφάλι μου και λέω, «αρκετά»... τα παρατάω λοιπόν όλα και φευγω, με προορισμό το ξενοδοχείο στο οποίο δούλευε ο φίλος μου ο Ζοακίμ. Πήγα εκεί κυρίως γιατί ήταν από τα λίγα μέρη στο Παρίσι που τότε είχαν κλιματισμό, και σε μία δεύτερη σκέψη, συνηδητοποιώ πως ο Ζοακίμ είναι Φιλανδός...άρα λοιπόν πρέπει να υποφέρει –αν αυτό ήταν δυνατόν- ακόμα περισσότερο...
Καταλήξαμε να περάσουμε όλο το απόγευμα και όλο το βράδυ μαζί, συζητώντας γα τα πάντα... και κυρίως για τον μεγάλο του έρωτα, μία πανέμορφη κοπέλα από τις Σευχέλες με την οποία χώρισε γιατί ήταν μαύρη...και διαζευγμένη με δύο παιδιά και αυτό ήταν αδύνατο να το δεχτούν οι γονείς του...Ό,τι και να του έιπα, δυστυχώς δεν τον έπεισα...
Εκείνο το βράδυ, είμαστε σε ένα παριζιάνικο «κουτούκι» και ανάμεσα στους περιεργους θαμμώνες υπάρχει ένας υπερήλικας παππούς που χορέυει σαν τρελός!!! Ζητάει από όλες τις όμορφες παριζιάνες να χορέψουν μαζί του και καμμία δεν μπορέι να του αρνηθεί...Χόρευε όντως σαν τρελος!
Την ίδια στιγμη στην πόλη πεθάινουν χιλιάδες άνθρωποι, και οι περισσότεροι από αυτούς μόνοι...Ακούς, σχεδόν, τα βογγητά τους, νιωθεις το πένθος στον αέρα... και βλέπεις και τον τρελόγερο να αφηνιάζει...
Ωραίος ηταν...
(Συγγνώμη για το μέγεθος του σχολίου...δεν θα το ξανακάνω...)
Αύγουστο 87 μετακόμισα Αθήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην μου πει κανείς για την όμορφη Αυγουστιάτικη Αθήνα γιατί θα αφρίσω.
Ευτυχώς εδώ στην Βέροια ψιλοφυσάει ένα δροσερό αεράκι αν και πριν απο λίγο είχαμε φρικτό λίβα (που καίει τα σπαρτά).
Έρχονται δύσκολες μέρες
Αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες είναι αρκετή ζέστη, αλλά ακόμη οριακή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καύσωνας θέλει, πέρα από όσα αρκετοί ανέφεραν,1)σε ψηλά επίπεδα και τη χαμηλή θερμοκρασία και2)ζεστούς ανέμους(λίβας!)
Ας ελπίσουμε ότι δεν θά'ρθει.
Η εποχή των κλιματιστικών κάνει τα πράγματα πιο υποφερτά, αλλά και ανυπόφορα αν η χρήση τους είναι συνεχής,νιώθεις το σπίτι σαν φυλακή.
Η "μαγεία" του καύσωνα χάνεται στις νεώτερες ηλικίες και μένουν οι μαζικές συμπεριφορές,θάλασσα τις ίδιες περίπου ώρες,αυτοκίνητα κλειστά σαν κλουβιά (λυτρωτικά όμως), στίφη στις έγκλειστες καφετέριες,delivery να φέρνουν ό,τι χρειάζονται οι ακίνητοι.
Μένει να δούμε και απεργία των οδοκαθαριστών για να μην ξεχνιόμαστε.
Έχω ζήσει μέρες καύσωνα στην Αθήνα στις σπουδές μου.Διάβασμα στην εξεταστική Ιουνίου με μαγιό, και στοιβαγμένοι στα αστικά λεωφορεία για τα Ιλίσια-Καισαριανή.
Η καλύτερη, για μπάνιο από Ζάππειο στον Άλιμο,Βούλα,Καβούρι,Βουλιαγμένη(α! ρε Κηλαϊδόνη).
Δύσκολες μέρες καύσωνα ζούσαμε στο χωριό,η εργασία άρχιζε τα χαράματα,συνεχιζόταν αργά το απόγευμα.
Είχε και τα καλά του,πέρα από τις ζημιές-σπαρτά,κηπευτικά,σταφίδες,
σύκα,ελιές στην ανθοφορία κλπ,φωτιές-...
Αναζητούσαμε, και ακόμη το συνηθίζω, να καταφεύγουμε σε πηγές για κρύο νερό και δροσερούς ίσκιους. Φρούτα και κολατσιό στην πηγή.
Το ποτάμι ήταν όαση,έστω και με λιγοστό νερό.
Πολλές φορές κοιμόμαστε στο μπαλκόνι στρωματσάδα και ξυπνούσαμε με το πρώτο φως.
Ώρες βραδυνές ατέλειωτες συζητήσεις,κι αν είχε φεγγάρι...ξημέρωμα.
Παίζαμε τα παιδιά κρυφτό τη νύχτα!
Η γειτονιά στις αυλές, τα ζώα να κοιμούνται δύσκολα,
στο ύπαιθρο μέρα νύχτα,νερό πολύ νερό.
Κάποιος γείτονας κοιμόταν πάνω σε μια μουριά! Είχε διαμορφώσει το εσωτερικό της και είχε τοποθετήσει σανίδες, φοβερή δροσιά,αλλά και συναυλία πουλιών(σπουργίτια)που μαζεύονταν στα κλαδιά και στα φύλλα.
Τώρα είναι προβλέψιμα,υπό έλεγχο,δροσερά και μαζικά.
Προτιμώ και αντέχω καλύτερα το κρύο ,όμως, η ζέστη,ο καύσωνας με γεμίζει αισιοδοξία.
Ίσως είναι το φως,
ο ήλιος,ατελείωτος και σκληρός
η νύχτα μικρή κι ανήσυχη
Όμως:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψου πάλι συνθήκες καύσωνα, Αύγουστος, τρύγος, να είσαι δεκάξι να φορτώνεις τον γάιδαρο τέσσερα-τέσσερα τα κοφίνια με τα σταφύλια από το αμπέλι και μέσα από ένα μονοπάτι να διανύεις μιαν απόσταση περίπου επτακοσίων μέτρων ανηφόρας να φτάνεις, να τα ξεφορτώνεις, να τα αδειάζεις να τα φορτώνεις πάλι άδεια αυτή την φορά κι εσύ καβάλα να επιστρέφεις, για να επαναλάβεις το ίδιο όλη μέρα. Ανιαρό, κοπιαστικό, ιδίως όταν φτάνεις στο τέλος της ανηφόρας με την γλώσσα έξω σαν τα σκυλιά…
Κι όμως Όχι! Αν έχεις ανακαλύψει τον Έρμαν Έσσε και τον Καζαντζάκη, τότε όλη αυτή η ταλαιπωρία είναι για σένα παιχνίδι! Πώς; Φορτώνεις τα γεμάτα σταφύλια κοφίνια στον γάιδαρο, τον οδηγείς μέχρι την αρχή του μονοπατιού, μετά τον βάζεις μπροστά, εσύ πας από πίσω του, με το αριστερό χέρι πιάνεις την ουρά του και με το δεξί κρατάς το «Τα παιδικά χρόνια του Ντέμιαν» ή τον «Λύκο της Στέπας» ή τον «Σιντάρτα» ή τον «Καπετάν Μιχάλη» ή τον «Τελευταίο Πειρασμό»…
Έχοντας λοιπόν σαν «οδηγό» την ουρά του γαιδάρου αρχίζεις να περπατάς διαβάζοντας. Στην αρχή τα πράγματα είναι δύσκολα. Όλο σκοντάφτεις, παραπατάς, καμιά φορά πέφτεις και κτυπάς κανένα γόνατο αλλά… ΑΝ επιμείνεις μετά από την δεύτερη – τρίτη φορά το ΣΩΜΑ σου μαθαίνει το μονοπάτι, τα πόδια σου «βλέπουν» από μόνα τους τα εμπόδια, τις πέτρες, τα σκαλοπάτια και τις λακούβες του μονοπατιού κι έτσι –με την βοήθεια της ουράς του γαιδάρου πάντα- δεν σκοντάφτεις, δεν παραπατάς και ΑΠΕΡΙΣΠΑΣΤΟΣ πλέον συγκεντρώνεσαι στο Διάβασμα και …χάνεσαι.! Δεν είσαι πια ένα παιδί που περπατάει κάτω από τον καυτό ήλιο, απόγονος του Σίσυφου, δεν νιώθεις κούραση, ζέστη αλλά Αγαλλίαση!
Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία στη ζωή μου. Την απόλαυση όμως που ένιωσα διαβάζοντας αυτά τα βιβλία με τον συγκεκριμένο τρόπο, σας το λέω σίγουρα ότι δεν την ξανάνιωσα ποτέ…
Έτσι επανερχόμενος στο παρόν και στον σημερινό καύσωνα, παρατηρώ τους γύρω μου να δυσανασχετούν κι εγώ ζεσταίνομαι πολύ δε λέω, αλλά όμως όχι, δεν δυσανασχετώ γιατί είναι αλήθεια αυτό που είπε ο ποιητής: « Ο καθείς και τα όπλα του» που στην συγκεκριμένη περίσταση μπορεί να ειπωθεί και « Ο καθείς και οι μνήμες του…»
Τέλος
(Ζητώ συγγνώμη από τον οικοδεσπότη για τα τρία μεγάλα σχόλια, ελπίζοντας στην επιείκεια του μια που το κάνω πολύ σπάνια)
Στην Αθήνα, το σπίτι μου το πατρικό είναι μια παλιά μονοκατοικία στην Αγία Παρασκευή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι το 87 τον καύσωνα να μας προσπερνάει κάτω από την σκια των δέντρων της αυλής μας. Σε όλη τη γειτονιά μια μοναχά πολυκατοικία και ο ένοικος του ρετιρέ, ο πολυαγαπημένος ΘΒ να περνάει με το αυτοκίνητο του κάθιδρος και να μας φωνάζει: "Καλοί μου γείτονες, σας ζηλεύω, θα έρθω για καφέ".
Τώρα στη γειτονιά δεν υπάρχει ούτε μια μονοκατοικία. Μαζί με τις αυλές έφυγε και το απόλυτο αγαθό που λέγεται φυσική σκιά και τα αιρ-κοντίσιον κάνουν την ατμόσφαιρα όλο και πιο αποπνικτική.
Εγώ, πια, ζω στο Ρέθυμνο σε μια μικρή ισόγεια γκαρσονιέρα κι αυτές τις μέρες της ζέστης και της τρομερής υγρασίας απολαμβάνω τη δροσιά που μόνο η θάλασσα, και μόνο με την εικόνα της, μπορεί να σου χαρίσει.
rallou said:
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι βλέπεις και τον τρελόγερο να αφηνιάζει...
"Ώρες με πιάνει κατάθλιψη - άλλοτε πάλι αντιδρώ και σκέφτομαι: Θα πουλήσω το τομάρι μου ακριβά! Ως το τέλος θα παραμείνω ένας επαναστάτης γέρος, λαίμαργος για εμπειρίες και ηδονές, φλεγόμενος από πόθο και φόβο. Ένας από τους κακούς γέροντες του Yeats:
επειδή λυσσάω για γυναίκες
και λυσσάω για τους λόφους
είπε εκείνος ο άγριος κακός γέρος...
Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος είναι κάτι ασήμαντο
Κουρελιασμένο παλτό πάνω σε μπαστούνι, εκτός
Αν η ψυχή χτυπάει τα χέρια και τραγουδάει, όλο και πιο δυνατά
για κάθε σκίσιμο στο θνητό της ρούχο."
Ημερολόγιο του Καύσωνα, ΝΔ
(Κοιτάζω τον πίνακα της Rallou (ωραία δουλεμένο χρώμα!) και σκέφτομαι όσους είπανε (/είπαμε?) στο ποστ με τα διλήμματα ότι τα έργα τέχνης υπάρχουν πλέον σε διαδικτυακές πινακοθήκες, σε ψηφιακή μορφή, σε αφίσες. Τι να σου πει το έργο αν δεν σταθείς μπροστά του να αναμετρηθείς...)
Ξημερώνει η Κυριακή των άλλων. Ζεστή, αλλά, έστω, με κάποιο τάμα να την δικαιώνει - για τους χριστιανούς, βεβαίως. Τους όποιους... Εμείς, Εβραίοι με το Σημάδι στο χέρι, βιώνουμε το Αιώνιο Άτεγκτο Σάββατο. Και χωρίς καμιά συναγωγή να μαλακώνει το Χρέος: την μάταιη απάντησή μας που αναμένει το Πουθενά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο πιο ζόρικη είναι η ζωή χωρίς το παρασόλι κάποιου
-ισμού: Χριστιανισμού· Ιουδαϊσμού· Κομουνισμού· Φιλελευθερισμού... Κάποιος Ισμός επιτέλους να μαγκώσει την ψυχή (ουπς! το είπα πάλι!) να μην αρμενίζει σαν χαιρέκακη γκόμενα, κάπου δίπλα: Αλλού. Κάποια βεβαιότης να ενδυθεί πειστικά το Χαμένο Βυζί. Τάχα, έστω...
Ας είναι. Θα πορευθούμε με σάουντρακ απόψεις που θα τερετίζουν τα χορτασμένα βρέφη της διπλανής πόρτας με την αυτιστική (συγγνώμη, Αθανασία...) αυτάρκειά τους.
Καλημέρα, σε όποιον αντέχει ακόμα. Κάποια ανομολόγητη Καββάλα θα καθρεφτίζει τον νου του για να αντέχει, δεν μπορεί...
Eυχαριστώ Φιλομίλα για το ωραίο απόσπασμα...Κάτι τέτοιο ήθελα να πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, τα έργα τέχνης, τα "μεγάλα" τουλάχιστον, πρέπει να τα βλέπεις "ζωντανά" και μόνος-η...(Φωτογραφίες ή ιντερνετ δεν λένε και πολλά). Το συγκεκριμένο, εγώ το σκέφτομαι και λίγο σαν "ύβρι"...δλδ τι πας παιδάκι μου να ζωγραφίσεις;;; (Γι'αυτό και ταιριάζει και στον Ν.Δ.)
Κοιτάχτε τους ήλιους του Βαν Γκογκ αν σας δωθεί η ευκαιρία...
μανοσνικολ...είσαι ωραίος!
Νόμιζε οτι ξύπνησε από το φως που έμπαινε μέσα από τις γρίλιες. Όταν άνοιξε όμως τα μάτια καλά, και συνήθισε το βλέμμα της στο σκοτάδι, θυμήθηκε πως τα στόρια ήταν ερμητικά κλειστά. Έτσι έπρεπε. Για να μένει η ζέστη απ’έξω. Δεν πρέπει να ήταν το φως λοιπόν. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, η υγρασία σχεδόν την έπνιγε, αλλά συγχρόνως ο λαιμός της ήταν ξερός. Ο ανεμιστήρας της οροφής γυρνούσε αργά και βασανιστικά –από καιρό το έλεγε οτι δεν λειτουργούσε σωστά. Δεν έφερνε δροσιά. Έτσι αργά που γυρνούσε και ράθυμα, έμοιαζε να ανακατέυει ένα μεγάλο καζάνι με βραστό αέρα. Πνιγόταν. Το ποτήρι δίπλα της είχε αδειάσει –πότε πρόλαβε μες στον ύπνο της; Δυο τρια ζωύφια πετούσαν γύρω από τον ανεμιστήρα. Βαριεστημένα κι αυτά. Μόνο τα κουνούπια δεν έδειχναν πτοημένα. Ζουζούνιζαν συστηματικά δίπλα στο αυτί της και πότε πότε έκαναν καμιά παύση για να κατευθυνθούν στο δέρμα της. Αποτελεσματικότατα. Μάλλον αυτά θα με ξύπνησαν, σκέφτηκε. Πρέπει να ήταν Κυριακή. Είχε χάσει τις μέρες, τόσο καιρό μέσα. Αλλά δεν άντεχε το έξω. Της το’χε άλλωστε απαγορεύεσει ο γιατρός. Ο κάυσωνας σημαίνει θερμοπληξία για περιπτώσεις σαν τις δικές σας, είχε πει κουνώντας δασκαλίστικα το δάχτυλο. Σηκώθηκε αργά, το νυχτικό κολλημένο επάνω της, προσπαθώντας να καταλάβει τί ώρα θα ήταν έξω. Δεν άκουγε φωνές και βήματα πό το δρόμο, όμως οι Κυριακές ήταν μέρες πάντα σιωπηλές. Και μοναχικές για τους μοναχικούς. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ήχους του δρόμου. Παραιτήθηκε και σύρθηκε αργά αργά προς το μπάνιο. Τακ τακ. Τώρα το πρόσεξε πρώτη φορά. Τακ τακ. Ακουγόταν συστηματικά, από τη στιγμη που άνοιξε τα μάτια της. Μια σταγόνα έσταζε στον νιπτήρα. Τακ τακ. Ίσως ακουγόταν και πριν ξυπνήσει. Τακ. Ειρωνικός ήχος. Την χρειαζόταν αυτή τη σταγόνα στο πρόσωπό της, χρειαζόταν πολλές σταγόνες. Γύρισε τη βρύση και έκανε τη χούφτα της απο κάτω με προσμονή. Τακ τακ. Δυο σταγόνες μόλις, ακούμπησαν βασανιστικά στα χέρια της. Τακ. Χαμογέλασε με συγκατάβαση και ακούμπησε με τα χέρια της το πρόσωπό της και το αγκάλιασε όλο σαν να ήταν οι χούφτες της γεμάτες με νερό. Τακ, επανέλαβε σαρκαστικά η βρύση. Χρειαζόταν κάτι δροσερό. Επειγόντως, θα σκεφτόταν, αν η ζέστη δεν της έλιωνε το μυαλό. Έκλεισε τη ξερή,σαρκαστική βρύση και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Άνοιξε το ψυγείο -περισσότερο με περιέργεια παρά με ελπίδα. Στο πλαστικό πιατάκι, στο ράφι, υπήρχε ένα μπλεγμένο κλαδάκι, που κάποτε στήριζε κάποιο τσαμπί σταφύλια. Τώρα στην άκρη του υπήρχαν μια δυο στφιδιασμένες ρώγες, χρώματος σκούρου μωβ. Στο μεγάλο μπωλ, στο κάτω ράφι, δεν είχαν μείνει παρά δυο φέτες καρπούζι, μισοφαγωμένες, πιο πολύ πράσινες παρά κόκκινες. Και πάνω στο ψυγείο, ένα μισογεμάτο ποτήρι νερό. Τα κοίταξε όλα με συγκατάβαση. Τακ τακ, πρόσεξε τώρα στον νεροχύτη. Η σταγόνες έλαμπαν, διαθλώντας το φως που έφερνε το φωτάκι του ψυγείου. Τακ τακ, ξερές, έσκαγαν στο μέταλλο του νεροχύτη. Και αυτή η βρύση νεκρή. Τί ωρα να ήταν; Ευτυχώς, με τα κλειστά στόρια γλίτωνε πολλή από τη ζέστη. Ήπιε λίγο από το νερό -ζεστό σαν τον αέρα που την έπνιγε. Τα υπόλοιπα τα άφησε για άλλη φορά. Τακ τακ. Ξαναγύρισε αργά αργά στο υπνοδωμάτιο με τον παλιό ανεμιστήρα οροφής. Κάθησε από κάτω του, μήπως νιώσει περισσότερη δροσιά, μήπως παρασυρθεί από την αόρατη δίνη που δημιουργούσε. Από το παράθυρο ακούστηκαν φωνές του δρόμου. Παιδιά πρέπει να ήταν. Ίσως ήταν μέρα. Ακούγονταν σαν να τρέχουν. Ίσως να πιτσιλίζονταν με νερό –Μπά, τα βήματά τους αντηχούσαν σε έδαφος ξερό. Αλλά οι φωνές τους έμοιαζαν χαρούμενες, ζωηρές. Ναι, ήταν μάλλον μέρα. Έξω, εκτός από ζέστη, θα είχε και φως. Χαμογέλασε, για πρώτη φορά χωρίς συγκατάβαση, και άρχισε με κόπο να ανεβάζει τα στόρια. Ναι, έξω ήταν μέρα. Ο ήλιος έκαιγε το χώμα, αλλά πέρα μακριά φαινόταν το φως να αντανακλά στη θάλασσα. Ωραία εικόνα σκέφτηκε, ενώ την τύλιγε η ζέστη. Τη δροσιά μου να έχετε, τους φώναξε, αλλά δεν πρέπει να την άκουσαν. Χαμογέλασε και έκανε να αγκαλιάσει τον ήλιο. Τα πάντα εγένετο από του φωτός και τα πάντα επιστρέφει εις το φως.
ΑπάντησηΔιαγραφή(σόρυ -βγήκε σεντόνι η ιστοριούλα. αν φαίνεται ενοχλητικά μεγάλο, ας το κόψει η μοντ και το ανεβάζω στο μπλογκι μου - καλημέρα!)
ΠΑΡΟΝ:
ΑπάντησηΔιαγραφή-Αυτή την περίοδο μένω στη Χαλκίδα, στην Κάνηθο, ρετιρέ, με κεραμίδι, μεγάλη βεράντα με γλάστρες, μπροστά τεράστια πλατεία (που με αναμμένα όλα τα αντιπαθητικά φώτα μοιάζει με τα γήπεδα του Πινοσέτ), θέα στο νότιο Ευβοϊκό και αέρα από τις 7 το απόγευμα -τόσο αέρα που έχω κουβαλήσει μεγάλες πέτρες/σχεδόν βράχια για τις πόρτες, από τη Σάμο οι πέτρες, αν είναι δυνατόν.
-Όταν έχει ζέστη είμαι σε κωματώδη κατάσταση, τίποτε πρωτότυπο, λυπάμαι.
-Συμφωνώ απόλυτα με ΝΔ για τραγούδι Σαββόπουλου. Τιπ: Θυμηθείτε τρέχουσα τηλεοπτική διαφήμιση χυμού (Αμίτα;) με κοριτσάκι που απολαμβάνει μια φέτα καρπούζι στην παραλία, ακουμπώντας στο παλιό αμάξι του πατέρα της. Ναι, οκ, εμπορευματοποιημένη εικόνα, μπλα-μπλα-μπλα, αλλά μου αρέσει πολύ. Μου θυμίζει τα παιδικά καλοκαίρια στη Ρόδο.
-Ωιμέ, ξύπνησα μετά από εφιάλτη καύσωνα (ίσως ιδέα για ποστ).
-Καλημέρα
-Μα δεν είναι ωραία τα καλοκαιρινά ξημερώματα; ΟΛΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ
Μικρή συνέχεια σε καλοκαιρινό μείζον:
ΑπάντησηΔιαγραφή-Αγαπημένο δέντρο; Ελιά, πλάτανος ευκάλυπτος, τι;
-Κάποτε θα ήθελα να περάσω ένα καλοκαίρι στην Τοσκάνη, κι ας μην έχει θάλασσα. Κόλλημα με το Room with a view; Μπορεί.
-Πέρσι κολύμπησα στο Ηραίον στο Λουτράκι. Εκπληκτική η αίσθηση να κολυμπάς σε ένα αρχαίο λιμάνι, με τα ερείπια των στοών πίσω σου, με τα πόδια σου να χαϊδεύουν στρογγυλεμένα κομμάτια αγγείων, με ένα φάρο και ένα εκκλησάκι στις δύο βίγλες -και μετά να ξαπλώνεις σε ήμερα βράχια.
Ο Τάκης Αλεβαντής πάλι κάνει μια αξιέπαινη προσπάθεια να μας αφυπνίσει για ένα πολύ σοβαρό θέμα, εν προκειμένω αυτό του τρόπου που πρέπει να χτίζουμε ή να εξοπλίζουμε τα σπίτια μας, με κατάλληλη μόνωση, για να αποφεύγεται η άσκοπη σπατάλη ενέργειας, ου μην αλλά και για να υποφέρουμε λιγότερο από τους καύσωνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ σημαντικό το να αδράχνει κανείς την ευκαιρία από μια συζήτηση για τον καύσωνα, προκειμένου να οξύνει την ευαισθησία μας ως προς το πως μπορούμε να προστατεύσουμε το περιβάλλον και τους εαυτούς μας.
Και μια και μιλάμε για περιβάλλον, επιτρέψτε μου να σας παραπέμψω στο συλλογικό blog "Για να καθαρίσουμε την Ελλάδα", http://greek-envi-112.blogspot.com, όπου έχω ποστάρει κείμενο σχετικό με τις τεράστιες ποσότητες ανακυκλώσιμων συσκευασιών που καταναλώνονται και πετιούνται στα σκουπίδια σε κάθε μαζική υπαίθρια καλοκαιρινή εκδήλωση ή στις παραλίες, αντί να ανακυκλώνονται. Για να αφυπνιστούμε και να συζητήσουμε πιθανόν ιδέες και απόψεις προς αφύπνιση και των υπολοίπων, αρμόδιων και απλών πολιτών. (μια ιδέα είναι να τις παίρνουμε σπίτι μας και να τις ανακυκλώνουμε, αλλά δεν αρκεί). Ευχαριστώ.
Kαλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντίθετα με την πρόβλεψη του mariosp το θέμα έφερε ωραιότατα κείμενα (μαζί και τα δικά του). Θεωρώ ότι είναι το πιο επιτυχημένο ποιοτικά από όλα τα τελευταία. Σας ζητησα βιώματα και μου τα δώσατε!
Το διάβασμα πίσω από τον γάιδαρο, του manosnikol υπέροχο...
Έχω κι εγώ μία ωραία ιστορία καύσωνα από το Ισραήλ. Αλλά επειδή έχει και φωτογραφίες, θα την κάνω ποστ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεταφερθήκαμε εσπευσμενα από το ρετιρε της πόλης στο εξοχικό (με υπογειο πολυχριστικό γραφειο, βιβλιοθηκη, παιδικη χαρα,...). Διαφωνώ απλά με την θεα. Για αυτο και τα δυο αν και ειναι μικρα εχουν απλετη θεα από ακρη σε ακρη του πατραικου. Ασε που τα βραδια σε πιανει και το αερακι.
Ηδη σηκωθηκα απο τις 5.30 ετρεξα μετα από πολυ καιρο και μετα εριξα μια βουτια σε μια θαλασσα τοσο ηρεμη που αμφιβαλω αν θα την ξαναδω τοσο συντομα.
Οι χειρότερες εμπειρίες ζέστης που θυμάμαι ήταν στο στρατό και με την μοτοσυκλέτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι θερινή διάβίωση στα σκηνάκια να βρέχουμε αυτά τα πράσινα σεντόνια του στρατού και να τα ρίχνουμε πάνω στη σκηνή και να ξεραίνονται μεσα σε ένα τέταρτο.Να προσπαθεις να κοιμηθείς παρέα με σαρανταποδαρούσες και άλλα συμπαθή ζωύφια απλώνοντας βρεγμένα σεντόνια στο αντίσκηνο.
Θυμάμαι ακόμη ένα καλοκαίρι στο νεκρομαντείο του αχέροντα όπου απο τη ζέστη παραλίγο να περάσουμε τις πύλες του άδη.(Παρένθεση προς μηχανόβιους που ζαχαρώνουν την fjr:Τα όσα φημολογούνται για καυτή ζέστη απο το μοτέρ στο αριστερό πόδι έχουν δόση αληθείας.Αποφύγετε περιηγήσεις με σαραντάρια υπο σκιάν ειδικά σε επαρχιακό δίκτυο.)
Τη μεγαλύτερη νίλα όμως την έχω πάθει αύγουστο μήνα στο μέλανα δρυμό στη γερμανία όπου αναγκάστηκα να ταξιδεύω όλη μέρα με βροχή και αφόρητη ζέστη.Η βροχή μας είχε καταδικάσει να φοράμε αδιάβροχα ερμητικά κλειστά τα οποία δεν άφηναν το σώμα να αναπνεύσει ενώ η ζέστη ήταν ανυπόφορη.Φτάσαμε αργά το βράδυ στο baden baden και απο το βλέμμα του ξενοδόχου κατάλαβα ότι πρέπει να είμασταν κυριολεκτικά αξιολύπητοι.Κάπως έτσι σφυρηλατούνται οι σχέσεις στο ζευγάρι.Αφού γλύτωσα το διαζύγιο εκείνη τη μέρα δε φοβάμαι τίποτε.Την άλλη μέρα είχα προγραμματίσει να επισκεφθώ το χώρο που χαρτόπαιζε ο ντοστογιέφσκι αλλά δεν έλεγα να το κουνήσω απο το κλιματιστικό του ξενοδοχείου.
Θερινή νάρκη στο blog...
ΑπάντησηΔιαγραφήτο σωστό link για το νεκρομαντείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω κλείσει μάτι. Για την ακρίβεια που και που κλείνει το ένα από τα δυο μόνο του. Μοιάζω με όρθιο θερμοδυναμικό σύστημα αυτή την στιγμή μάλλον καθιστό.
Sex & drugs & clubing με τέτοια ζέστη δεν είναι άθλος. Είναι Ιερή μετάληψη. Να πεθάνει ο χάρος ρε παιδιά που έλεγε κι ο Ζορμπάς. Καταλήξαμε 5 τα ξημερώματα σε παραλία. Οι δυό μας. Η θάλασσα λάδι. Στο αυτοκίνητο έπαιζε στην διαπασών ηλεκτρονική μουσική. Χαθήκαμε μέσα στο νερό.
Επικίνδυνο πράγμα. Όχι γιατί τα είχαμε πιει αλλά γιατί δεν θέλει και πολύ για να παραδοθείς στον θάνατο σε τέτοιες στιγμές ευεξίας. Η θάλασσα είναι ξελογιάστρα. Πολλαπλασιάζει αυτό το συναίσθημα- αίσθηση- σκέψη εντέλει.
Την σκέψη τέλος. Εδώ.
Takis Alevantis said...
ΑπάντησηΔιαγραφή....
στην ΕΕ ο αριθμός που είχε αναφερθεί επίσημα για τους νεκρούς του καύσωνα στην Ελλάδα ήταν 1.500.
Τάκη θυμάμαι και εγώ αυτό το νούμερο για το 1987. Τα στοιχεία όμως ήταν λίγο "πειραγμένα" Ούτε οι συγγενείς έλεγαν την αλήθεια, ούτε η Πολιτεία. Οι συγγενείς για να μην κατηγορηθούν -κοινωνικά- ότι δεν φρόντισαν ηλικιωμένο. Η Πολιτεία για αντιστοίχους λόγους. Εγώ είχα μια κυρία, συγγενή που πέθανε από θερμοπληξία και ο γιατρός σύζυγός της, εδήλωσε ανακοπή για να μην του καταλογισθεί ότι δεν είχε αγοράσει κλιματιστικό.
Η στατιστική αύξηση θανάτων την περίοδο του καύσωνα έδειξε πολύ μεγαλύτερα νούμερα. Ηταν γνωστό το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε τότε, ότι πέθαναν πολλοί συνταξιούχοι ταυτόχρονα και "ανέπνευσαν" οικονομικά τα ασφαλιστικά ταμεία...
Επιστροφή από Κιούρκα (38 βαθμοί στις 9 το πρωί) στο Ψυχικό. Δεν έχουμε ρεύμα. Γράφω από λαπτοπ και συνδέομαι με κάρτα GSM. Επικοινωνία υπάρχει - δροσιά και φαγητό, γιόκ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανελλήνιες εξέτασεις, καλοκαίρι 1988.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυριακή πρωί. Μοναδική συντροφιά μου στο σπίτι, η γιαγιά μου. Όλοι οι υπόλοιποι (5 νοματαίοι)βρίσκονται στη Χαλκιδική κάνοντας βουτιές και μακροβούτια...
Ζέστη. Πολύ ζέστη. Η γιαγιά, μου δίνει να φάω δροσερό, παγωμένο, ολόφρεσκο και γλυκό σα μέλι, πεπόνι.
Βρισκόμαστε στο μπαλκόνι στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη, σε μια πόλη παντελώς έρημη. Αφόρητη η ζέστη, εγώ να απαγγέλω απ' έξω την ιστορία της Δ' δέσμης, η γιαγιά να με παρακολουθεί με το βιβλίο στο χέρι, αν τα λέω σωστά και απάνω στο μικρό τραπέζι στο μπαλκόνι, ένα βαθύ πιάτο με μικρά κομμάτια από πεπόνι...
Από τις εικόνες που δεν ξεχνιούνται.
Το ρεύμα επανήλθε - ο πολιτισμός επίσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦανταστείτε: υπάρχουν πλανήτες σε άλλα μακρυνά κι απρόσιτα, ηλιακά συστήματα, με δύο Ήλιους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν υπάρχει ζωή εκεί, με τη δική μας μορφή, σκεφθείτε τί θα είχαν να πουν για τους δικούς μας καύσωνες...
:-)
Μ' αρεσουν οι ηρωιδες του Tenesse Williams. Γυναικες του Νοτου, μεγαλωμενες κι αφημενες μετα, στις διαθεσεις ενος ανεμιστηρα, ενος ανδρα, ενος παρελθοντος που παει πια περασε και γυρισμο δεν εχει..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου τις θυμηθηκα Κυριακατικα? Παντα τις θυμαμαι οταν κανει τοση ζεστη. Ζεστη αμειλικτη, υγρη ,καταστροφικη που βγαζει μεσα απο την ακινησια περασμενους και χαμενους πόθους.. Μεγαλωνει η ζεστη , μεγαλωνουν οι εντασεις, οι ποθοι και το ανεκπληρωτο. Συντροφια με μια βενταλια, καθισμενες σε εκθαμβωτικους κηπους σ αριστοκρατικα προαστια της Ν. Ορλεανης ή σε στενα πνιγηρα διαμερισματα, αναστεναζουν, γελανε, ερωτευονται, κλαινε, ζουν συνηθως σ ενα παρελθον που δεν γινεται παρον και μελλον..
Με τον καύσων αυτόν δεν ημπορείς να μην ανάψεις μίαν πίπαν σαβινέλι καίγοντας κάπταιν μπλακ γκολντ και μπορκουμ ριφ κερασι συλλογούμενος έναν Πασχάλη Τερζή όχι βεβαίως όπως τον φανερώνουν οι τηλεοράσεις μα όπως στην πραγματικότητα είναι: ψωροχιλιάρικος.
ΑπάντησηΔιαγραφήrosie
ΑπάντησηΔιαγραφήτώρα όμως, συνεπής με την ατμόσφαιρα Tenesee Williams η Νέα Ορλεάνη καταβυθίστηκε μέσα στο κύματα του τυφώνα και του παρελθόντος της - δεν είναι πια εκείνη που ξέραμε...
Ο ήλιος μέσα από τις φυλλωσιές στο Καρπενήσι, Ιούνιος 2003, όταν η υπόλοιπη Ελλάδα είχε μίνι καύσωνα κι εγώ φορούσα ζακετάκι -το ξέρω, άσχετο αλλά έχω λαλήσει εντελώς από τη ζέστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αέρας στη Χαλκίδα έχει κόψει εντελώς. Ένας μικρός ανεμόμυλος στη γλάστρα μου δεν κουνιέται ΚΑΘΟΛΟΥ. Και δεν έχω αρκούδι, ακόμη...
Είμαι να με κλαίτε, αγαπητέ ΝΔ...
Αφήνοντας τον επίγειο (και μάλλον παροδικό) καύσωνα, προτείνω ένα υπέροχο βίντεο: The Privileged Planet Αναφέρεται στη γη, το σύμπαν και την υποψία 'κρυμμένου σκοπού'. Κρατάει πολύ, έχει σε πολλά σημεία μια ενοχλητικά ανθρωποκεντρική προσέγγιση, αλλά λέει και πολλά ενδιαφέροντα. Ιδιαίτερα το σημείο με τις εκλείψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι.. εχετε δικιο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μαγεια της ομως μου χει μεινει..Αρνουμαι να τη στερηθω κι αφου ειναι μεσα μου, ειναι σαν να ειναι εκει.
Τερμα η νοσταλγια..
Τρωω μια κατακοκκινη φετα καρπουζι, ο χιονής στριφογυριζει στα ποδια μου θελοντας κι αυτος το μεζε του, -πηγαινε πιο εκει..δεν μου φτανει η ζεστη εχω και την ουρα σου να μπλεκεται και να με γαργαλαει, του λεω γελωντας..με κοιταει "αντε θα μου δωσεις" ; Οριστε μαζι το τρωμε ..μια μπουκια εσυ, μια εγω..τιμια μοιρασια
Καρπουζακι κανείς;
Παιδιά πάω θάλασσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αντέχω άλλο!!!!!
Θα στείλω φωτο
Μαγική συνταγή: το κλιματιστικό στους 18C και τα παράθυρα ανοιχτά. Ούτε αποστείρωση ούτε λάβα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως όσο περισσότερο ασχολείσαι τόσο περισσότερο ζεσταίνεσαι.
Καλό μεσημέρι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σας πω ότι εγώ δεν αντέχω καθόλου τη ζέστη. 'Ισως φταίει που είμαι γεννημένη Νοέμβριο. Θα μπορούσα άνετα να περάσω τη ζωή μου σε μια χώρα όπου η θερμοκρασία δεν ξεπερνά ποτέ τους 20 βαθμούς C. Αγαπημένη μου εποχή η αρχή της Άνοιξης. Η ζέστη μου φέρνει αφάνταστο εκνευρισμό. Δεν θέλω να κάνω τίποτα.
Μου φαίνεται δε πολύ παράξενο το ότι θεωρούμε την εξόρμηση στη θάλασσα αντίδοτο στον καύσωνα. Πώς αντέχετε στους 40 βαθμούς κάτω από τον ήλιο στοιβαγμένοι κατά χιλιάδες σε μια παραλία;
Εγώ διακοπές πάω το Σεπτέμβριο και ελπίζω να μην έχει πολύ ζέστη. Στον καύσωνα τη βγάζω στο σπίτι με το κλιματιστικό στο τέρμα.
Μπορεί ίσως να πάω σινεμά θερινό στο Πανόραμα ή στην Καλαμαριά.
Να ρωτήσω 'Η συμμορία των 13' λέει τίποτα ή είναι χαζό σαν το προηγούμενο της σειράς; 'Ισως να δω το ο Διάβολος φορούσε Prada.
Ελπίζω σύντομα να κάνει καμιά ήπια καταιγιδούλα να δροσιστούμε λίγο.
Επίσης ήθελα να προσθέσω ότι ίσως θα πρέπει να αρχίζουμε να κατεδαφίζουμε τις πολυκατοικίες να ξανακάνουμε μονοκατοικίες με δέντρα για σκιά και δροσιά.
κ. Αλεβαντή δεν υπάρχει καμιά επιδότηση από ΕΕ να την εκμεταλλευτούμε;
Από το συγκεκριμένο παράλογο του συγκεκριμένου τυχαίου προκύπτει ο συγκεκριμένος σκοπός. Ο οποίος και αυτός αυθαίρετος και παράλογος είναι τι άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ενοχλώ που κάθομαι να ακούω να μου λένε ότι ο άνθρωπος είναι μικρόβιο και η ζωή μας matrix και ντουλαπάκι από τους άνδρες με τα μαύρα ρούχα όσο και οι άλλοι που το είδαν στο δικανικό δράμα άρα ο δυναμισμός της οικονομίας ορίζεται και το πεδίο του είναι αστρόβιλο.
Πολύ περισσότερο ενοχλητική σχεδόν εξοντωτική η σκέψη ότι πρέπει να τους υπομένω όταν ανακαλύπτουν τις παραδοχές που το καθαρό πνεύμα δεν διστάζει να δει, ενώ αυτοί φιλοσοφούν τη μεταφυσική της απλής ερμηνείας. Και είναι παντού...
Δεν μ’ αρέσει η ζέστη. Προτιμώ το κρύο, ιδίως όταν φυσάει. Ωστόσο, όπως συμβαίνει με πολλά δυσάρεστα, η ζέστη είναι -για μένα- το τίμημα του καλοκαιριού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπώ το φώς το καλοκαιριού τις απογευματινές ώρες και αργότερα, το βράδυ, όταν ο ουρανός κρατάει για πολλή ώρα το μπλε δίπλα ή μέσα στο μαύρο. Και, κοντά στη θάλασσα, με μαγεύει η ασάφεια των περιγραμμάτων που προκαλεί η ζέστη στον απογευματινό ουρανό, όταν μοιάζει το ίδιο μπλε να είναι πάνω και κάτω από τον ορίζοντα, κι ο ίδιος ο ορίζοντας γίνεται δυσδιάκριτος.
Αίσθηση διαφάνειας, ακινησίας κι αβεβαιότητας. Τα χρώματα της θάλασσας, ανάλογα με το βυθό κάτω και το φως επάνω. Κι η μουσική του απλού ρυθμού της θάλασσας, το να κολυμπώ για πολλή ώρα χωρίς δικό μου θόρυβο, μέσα σε κρύο νερό.
Et par manque de brise le temps s'immobilise
Aux Marquises
Δεν είναι για την πόλη αυτά. Στην πόλη, δροσερό δωμάτιο, βιβλία και μουσική κι αποφυγή κάθε μη αναγκαίας κίνησης (και μετακίνησης).
Υ.Γ. Ραλλού, ο ήλιος σου είναι πολύ «ζεστά» κίτρινος, μ’ αρέσει.
Έχω ταμπουρωθεί στο υπόγειο - έχει 24 βαθμούς, 4-5 λιγότερους από το ισόγειο. Ούτε το αρκουδίσιο δεν τα καταφέρνει τόσο καλά...
ΑπάντησηΔιαγραφήzizugataki
ΑπάντησηΔιαγραφήη Συμμορια δν λεει πολλα. ετη φωτος απο τη διασκεδαστικη πρωτη ταινια και πιο κοντα στο μπερδευτικο, ανευρο Ocean's 12.
το Devil Wears Prada fun fun fun.
τώρα που είμαι έλληνας καταναλώνω ορολογία, μαγνητισμό και νερό πολύ νερό από τα ανθογυάλια που τα λουλούδια τους μαράθηκαν
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλος στο υπόγειο, άλλος στο ισόγειο(εγώ), άλλος στο ρετιρέ(και αρκετοί ακόμα κάπου ενδιάμεσα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΖέστη και μοναξιά -συνδυασμός που σκοτώνει.
Τί να σου κάνει και το διαδίκτυο...
Υπέροχο το ποστ κ ο πίνακας της rallou κ τα σχόλια. Καιρό είχα να το απολαύσω τόσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως ο καύσωνας στη Λάρισα, είναι μάλλον ο χειρότερος. Μένουμε στον όγδοο κ έχω θέα όλο τον κάμπο που καίγεται αυτή τη στιγμή.
Ησυχία
ΑπάντησηΔιαγραφήγύρω μου και εντός μου…
ένα τραπεζάκι και μια καρέκλα
δίπλα στη θάλασσα…
μια κούπα με καφέ
τούρκικο, βαρύ και γλυκό…
φωνές από μακριά να μου τραγουδάνε
ο Νικόλας, ο Σωκράτης, ο Θανάσης…
κι εκείνη να κοιμάται στην άμμο
και τα κύματα να πεθαίνουν στα πόδια της…
Στης ευτυχίας το κατώφλι
(να 'μαστε καλά, το Δεκέμβρη θα σας στείλω και χειμωνιάτικη εικόνα ευτυχίας!)
zoi20
ΑπάντησηΔιαγραφήεκτός από την θέα ελπίζω να έχεις και κλιματισμό... 8ος στην Λάρισσα!
Είσαστε πρωταθλητές μαζί με το Αγρίνιο (και την Αθήνα, φυσικά).
Το θέμα είναι πως η Λάρισα ήταν ανέκαθεν ζεστή. Βέβαια παλιότερα είχε και πολύ κρύους χειμώνες, με πολλά χιόνια. (πλέον έχουμε μόνο κρύο). Η Αθήνα ΕΓΙΝΕ ζεστή! Κρίμα. Η Αθήνα είναι ένα παράδειγμα που επιβεβαιώνει την ρήση του agent Smith από το The Matrix: "Οι άνθρωποι δεν είναι θηλαστικά, είναι ιός". Ο νοών νοείτω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πίνακας της Ραλλούς πολύ ωραίος. Ο ήλιος της μεσογειακός, εκθαμβωτικός, επιθετικός και ευθύς, χωρίς περιστροφές. Μου θυμίζει την Σικελία, το νησί του ήλιου, μεσημέρι και καλοκαίρι. Οι ήλιοι του Van Gogh, ψυχεδελικοί, βόρειοι... Πιο επικίνδυνοι με την κίνηση παρά με την ένταση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ/Η zizugataki είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ρωτήσω 'Η συμμορία των 13' λέει τίποτα ή είναι χαζό σαν το προηγούμενο της σειράς; 'Ισως να δω το ο Διάβολος φορούσε Prada.
Ούτε να το σκέφτεσαι για "την συμμορία τον 13", Prada και πάλι Prada, καλή διασκέδαση !!!
Χθεσ βράδυ διάβασα το Ημερολόγιο του Καύσωνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα δουλεύοντας στο λιοπύρι ονειροπολούσα ένα δικό μου υπόγειο...
Θυμήθηκα και το παρακάτω ανέκδοτο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν οι φοιτητές στο τελευταίο έτος του Φυσικού τμήματος και έδιναν το τελευταίο τους μάθημα προφορικά για να πάρουν πτυχίο.
Μπαίνει μέσα ο πρώτος και του λέει ο καθηγητής:
- Είσαι μέσα σε ένα τρένο, τρέχει με ταχύτητα 100 χλμ. την ώρα, υπάρχει αέρας αντίθετος με ταχύτητα 10 χλμ. την ώρα και ξαφνικά εσύ ζεσταίνεσαι.
- Τι θα κάνεις;
- Θα ανοίξω το παράθυρο, λέει αυτός.
- Μπράβο! του λέει ο καθηγητής. Πόση ταχύτητα κόβει το τρένο; Ποιές και πόσες είναι οι δυνάμεις που δρουν πάνω στο παράθυρο;
- Δεν ξέρω, λέει ο φοιτητής.
- Κόβεσαι! λέει ο καθηγητής.
- Μπαίνει μέσα ο δεύτερος και ξανά η ίδια ιστορία με το τρένο, την ζέστη, το παράθυρο. Κόβεται και αυτός και η ιστορία συνεχίζεται ώσπου μπαίνει μέσα ο τελευταίος φοιτητής. Του λέει ο καθηγητής:
- Είσαι μέσα σε ένα τρένο. Τρέχει με ταχύτητα 100χλμ την ώρα. Υπάρχει αέρας αντίθετος με ταχύτητα 10χλμ. την ώρα και ξαφνικά εσύ ζεσταίνεσαι. Τι θα κάνεις;
- Τίποτε.
- Ζεσταίνεσαι πολύ, του λέει ο καθηγητής.
- Ε. Άμα ζεσταίνομαι πολύ θα βγάλω το σακάκι μου, του λέει.
- Ρε φίλε ζεσταίνεσαι πάρα πολύ σου λέω. Είναι καλοκαίρι.
- Ε! Άμα ζεσταίνομαι τόσο πολύ κύριε καθηγητά θα βγάλω και το πουκάμισο μου.
- Ρε συ φίλε ζεσταίνεσαι πάρα πολύ. Είναι καλοκαίρι και `χει 50 βαθμούς έξω. Eίναι καύσωνας, λέει νευριασμένος ο καθηγητής.
- Ε! Άμα είναι καύσωνας έξω και ζεσταίνομαι τόσο πολύ θα βγάλω και το παντελόνι μου, λέει απελπισμένος ο φοιτητής.
- Ε! Άμα βγάλεις το παντελόνι σου, στο ίδιο κουπέ είσαι με 2 αραπάδες και θα σε πηδ...ξουν του λέει ο καθηγητής.
- Ο φοιτητής αγανακτισμένος του λέει:
- Όλα και όλα κύριε καθηγητά. Έχω έρθει 10 φορές εδώ και τις 10 με κόψατε. Ε! και όλο το τρένο να με γ@μήσει εγώ εκείνο το ρημάδι το παράθυρο δεν το ανοίγω με τίποτα!
@stravos gialos
ΑπάντησηΔιαγραφήσε παρακαλώ βοήθα με να βρω το υπέροχο και τόσο επίκαιρο τραγούδι του Νταλάρα που πάντα ψάχνω!
Τα βρίσκουνε μικρά και απροστάτευτα τα παιδιά και κακοποιούν με την ψυχή τους οι καθηγητάκοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει όμως κάτι πιο σκληρό. Όπως είναι οι καταστάσεις, παντού, αυτό που ονειρεύονται και νομίζουν ότι θα ζήσουν και ίσως τελείως παρανοϊκά να το ζουν αν πολύ το επιθυμούν, αυτό το πανεπιστημιακό περιβάλλον, δεν υπάρχει πουθενά!
Μπορείς φυσικά αν σε ρωτάνε για παράθυρα να απαντάς ή και να ρωτάς για φινιστρίνια. Πρέπει όμως κάποιος να σε διδάξει να φυλάγεσαι. Οι γονείς και ο Λάκης Λαζόπουλος μμμ.
δεν έχετε παράπονο, μπορεί το blog να μην διαθέτει κλιματισμό, όμως φροντίζει να σας δροσίζει παραθέτοντας σχόλια από πηγές αναψυκτικές όπως αυτά με τις υπογραφές: σαλώμη, προσκυνητής, λαλέουσα, συκιά - aka σαλτάρω...
ΑπάντησηΔιαγραφήCasey Stoner με Ducati υπό βροχήν στο βρεταννικό MotoGP.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔροσερή κόκκινη έκλυση αδρεναλίνης!
Νάναι καλά η ΕΤ3 και η Μ. Βρετανία!
χε, χε, χε!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ στο Birmingham, με 12 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία και υγρασία από την βροχή, μου φαίνεστε άλλος κόσμος!
Να γιατί προοδεύουν οι βόρειο-ευρωπαίοι! Δεν έχουν την χασούρα και την διάσπαση της Μεσογείου, δουλεύουν απερίσπαστοι και κανουν και τρομερή οικονομία από τα air-condition που δεν χρησιμοποιούν!!
Rio de Janeiro, 1992.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖέστη, καύσωνας, απελπισία...
Ο ιδρώτας να διαρέει από όλο σου το σώμα. Δεν ξέρω αν είναι από τη ζέστη, την υγρασία ή την απελπισία...
Στέκεσαι ακίνητος και υπομένεις, δεν ξέρεις που να πας, πως να ξεφύγεις. Νιώθεις, ωστόσο, πως κάτι πρέπει να κάνεις και τότε ο καύσωνας γίνεται πλέον ανίκητος.
Τα πάντα γύρω σου στέκονται ακίνητα, μοιάζουν ανεπηρρέαστα, ανέγγιχτα.
Φαίνεται πως έχουν πιάσει το ρυθμό του καιρού... Μάλλον, καλύτερα, πως δεν τον έχασαν ποτέ. Μα εσύ δεν μπορείς, νιώθεις πως διαφέρεις, πως κάτι πρέπει να κάνεις. Αλίμονο, όμως, αν σκεφτείς πως είσαι ο μόνος που αισθάνεται πως λιώνει...
Μεσημεριανό διάλειμμα και το λιμάνι βράζει. Πυρωμένες λαμαρίνες, ξερή σκουριά και βρωμερή σαβούρα. Οπου και να στραφείς, το βλέμμα σου παίρνει φωτιά, αφήνοντας την κάψα να διεισδύσει βαθύτερα μέσα σου.
Ακινησία παντού. Τα πανύψηλα κρένια σταματημένα πάνω στις ράγες τους και τα κοντέϊνερ στοιβαγμένα σ' αναμονή, κοσμογυρισμένοι ταξιδιώτες, άλλοι φτωχικοί και ταλαιπωρημένοι κι άλλοι καινούργιοι, με κοινή όμως μοίρα κάτω από τον καυτό ήλιο και μέσα στην αλμύρα.
Η ματιά θολώνει... Βλέπεις την αύρα τους να πάλλεται και παίρνεις όρκο πως ξεψυχούν.
Το κατάστρωμα του φορτηγού μοιάζει με δεύτερο ήλιο. Θαρρείς πως από στιγμή σε στιγμή θ' αρχίσει να σπιθοβολάει, πως θ' αρπάξει και θα φλέγεται μέχρι να λιώσει πάνω στο νερό που μοιάζει γυάλινο.
Στη μύτη σου αναθυμιάσεις από τη λαδομπογιά που ντύνει απ' άκρη σ' άκρη την κουβέρτα. Το στόμα σου ξερό, με μια γεύση μετάλλου κι αλατιού, κι ένας λαιμός ξερός να τα χωνεύει.
Πνοή ανέμου μόνο ως μνήμη, τόσο μακρινή που έχει σχεδόν περάσει στο φαντασιακό... Λες και ο Αίολος δεν πέρασε από 'δώ.
Ο Ωκεανός, απέραντος και τρομερός στα παιδικά μου μάτια, φαντάζει τώρα με βάλτο. Νεκρός, παχύρευστος και βδελυρός, άχρηστος ακόμα και για το μάτι.
Η κόλαση, πλέον, πράγμα εύκολο να περιγραφεί.
Το διάλειμμα τελειώνει τα μηχανήματα ξεκινούν σαν να μην σταμάτησαν ποτέ και οι εργάτες αφήνουν τη σκιά που σε μένα μοιάζει ανεπαρκής. Αφήνω το μπαλκόνι και μπαίνω στη γέφυρα. Ολοι τρέχουν πάνω κάτω βουτηγμένοι μέσα στον ιδρώτα, "αναμμένοι" μέσα στην τρέλα τους να γλιτώσουν από τη ζέστη όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Από την ενδοεπικοινωνία ο πρώτος μηχανικός ζητάει πότε εξάρτημα, πότε βοήθεια και πότε περισσότερο χρόνο.
Παρά την υπερπροσπάθεια όλων, το βράδυ βρίσκει το καράβι χωρίς κλιματισμό, κι εμένα μαζί την μάνα και τη μικρή μου αδερφή, στο δωμάτιο ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στην παραλία της Copa Cabana, παρέα με την γυναίκα και την κόρη του πρώτου μηχανικού.
Οι πατεράδες μας ξενύχτηδες μέσα σε χιλιάδες τόνους ζεστής λαμαρίνας, να προσπαθούν να προλάβουν το ξημέρωμα, συνηθισμένοι, ωστόσο, σε τέτοιες καταστάσεις...
(συνεχίζεται...)
Το κλιματιστικό στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ιδίως μετά το ντους, κάνει τον καύσωνα ανάμνηση. Παραταύτα νιώθω πως θα προτιμούσα να είχα μείνει στο καράβι, και δεν είμαι ο μόνος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διαδρομή για το ξενοδοχείο στη λαμπερή "βιτρίνα" της πόλης, που μαγεύει τουρίστες στις καρτ-ποστάλ, μας "ξενάγησε" πρώτα στις θεοσκότεινες φαβέλες δείχνοντάς μας το αληθινό πρόσωπο του Ρίο.
Εκείνο το βράδυ γνώρισα την άλλη πλευρά του κόσμου για πρώτη φορά. Ολα έμοιαζαν τόσο μαύρα και άθλια, που αφελώς άρχισα ν' αναρωτιέμαι που πραγματικά ζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αντίκρυζα, σίγουρος πως δεν μπορεί να ζούν εκεί. Την θυμάμαι ακόμα αυτή τη σύγχυση, ανάμεσα στην πραγματικότητα που βλέπεις έξω, και σ' εκείνη που καταρρέει μέσα σου.
Δεν θέλω να το περιγράψω, αφ' ενός διότι δεν μπορώ, καθώς αποτελεί περισσότερο βίωμα παρά ανάμνηση, και αφ' ετέρου επειδή νιώθω πως θα τους μειώσω πολύ εκείνους τους ανθρώπους, ανίκανος να σας δείξω έστω και μια καλή πλευρά που δεν είδα, αλλά σίγουρα θα υπάρχει για να μπορούν να επιβιώνουν. Ναι, τόσο άσχημα είναι -ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να πω πως μου φάνηκαν- τα πράγματα...
Αυτά ήταν σίγουρα τα χειρότερα, και κατά μία έννοια τα τελευταία, Χριστούγεννα της ζωής μου.
Μια εβδομάδα μετά άλλαξε ο χρόνος μέσα σε μια φαντασμαγορική γιορτή που κατέκλυσε όλη την παραλία με ένα κύμα αισιοδοξίας και χαράς κάτω από τα πολύχρωμα πυροτεχνήματα και μέσα από τους εκστατικούς χορούς...
Έκτοτε, αν και δεν μπορώ να πω πως δεν με στεναχώρησαν καταστάσεις, απέκτησα μια ισχυρότατη ανοσία απέναντι στην απελπισία, κάτι που πολλοί μου χρέωσαν κατά καιρούς ως αδιαφορία. Ιδίως μέσα στην τρέλα που κυρίεψε τους πάντες στις πανελλαδικές που θα ως δικαστές και δήμιοι συνάμα θα έκριναν όλη σου τη ζωή(!)...
Οσο για τη "ζέστη" και τον "καύσωνα", ιδίως για όσο είμαι στην Ελλάδα, θα μπαίνουν πάντα σε εισαγωγικά!
Προτιμότερες, βεβαίως, όλων, οι Αλκυονίδες που μου υπόσχονται την Άνοιξη...
Δοκιμάζω να ανθολογήσω το Ημερολόγιο του καύσωνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδύνατον.
Πόσες φορές το ’χω διαβάσει;
Πάλι που το ξαναδιαβάζω, εκστασιάζομαι.
Μέγιστη ηδονή η επικοινωνία.
Σκέφτομαι τι χάνουν όσοι δεν το ’χουν διαβάσει.
Είναι όντως ημερολόγιο,
δεν είναι όμως ένα βαρετό, συνηθισμένο ημερολόγιο.
Λέει.
Η σκέψη πηδάει απ’ το ένα θέμα στ’ άλλο, σαν πίθηκος στα κλαδιά.
Που και που ξαναπερνάει απ’ τα ίδια κλαδιά, τώρα πήδηξε όμως από διαφορετική γωνία.
Ούτε τάξη, ούτε ασφάλεια εδώ.
Η αυτοπεποίθηση έχει δώσει τη θέση της στην ανασφάλεια.
Ο φωταδιστής ήρωας (σαν άλλος Ίκαρος που είπε κι ο σωστός τις προάλλες) καίγεται απ’ το Μαύρο Φως.
Ο καύσωνας γίνεται το ψυχαναλυτικό του κρεβάτι.
Ο καύσωνας του είναι σαν το 1984 του Orwell, σε περικυκλώνει, σε πνίγει, δεν σου αφήνει χαραμάδα διαφυγής.
Σου τυλίγει όχι μόνο το σώμα, αλλά και τη σκέψη.
Όσο οι αισθήσεις παραλύουν, τόσο τα αισθήματα νεκρώνουν.
Κάθιδρος ο ήρωας, μόνος - πολύ μόνος,
περιφέρει το κουρέλι του από δωμάτιο σε δωμάτιο,
έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του
(μόνο το μικρό Γατοτάκι θα του προσφέρει δροσιά).
Τα βάζει με τους Μικρούς του Δαίμονες,
τα ρετιρέ, τους Ντεριντάδες, τους κακόγουστους συμπολίτες του.
Μάλλον για να ξεχάσει, έστω για λίγο, τους Μεγάλους.
Κάνει απολογισμούς, σαν να πλησιάζει η ώρα.
Προσπαθεί να ξορκίσει το Θάνατο,
με δεκανίκια την ιστορία, την ποίηση, τον έρωτα, τη ζωή του που την έκανε τέχνη.
Φαντάζομαι το Ημερολόγιο του Καύσωνα σα θεατρικό μονόλογο, με Βρετανό πρωταγωνιστή να γρυλίζει τις φράσεις ανακατεύοντας τρυφερότητα με κυνισμό, στωικότητα με πάθος
(Sean Connery ή Anthony Hopkins - όποιος και να ’ναι, πρέπει να ’ναι Μέγιστος Σαρκαστικός).
Δεν έχει αρχή, μέση και τέλος το βιβλίο.
Δεν μπορείς να γράψεις την περίληψή του.
Δεν έχει προτάσεις, δεν έχει λύσεις, δεν έχει συνταγές.
Δεν θέλει να σε πείσει για τίποτα.
Δεν έχει άποψη.
Δεν έχει συμπέρασμα.
Δεν έχει απαντήσεις.
Τι έχει;
Μιλάει για σένα.
Εσύ μιλάς για σένα ή έστω μια πλευρά σου, μια στιγμή σου.
Μέσα σου τα ’χεις τα λόγια του.
Είναι ένα βιβλίο βαθύτατα ανθρώπινο,
ένα βιβλίο που σε κάνει να αισθάνεσαι λιγότερο μόνος τις στιγμές που γύρω σου έχεις μόνο καθρέφτες.
Πολύτιμο.
Ο/Η gerasimos74 είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τρομερή οικονομία από τα air-condition που δεν χρησιμοποιούν!!
......................
Την οποια σπαταλουν οταν χρειαζεται να ζεσταθουν
χε, χε, χε!!
Κύριε Δήμου, γεια σας. Ρίτσα Μασουρα με διαφορετική επωνυμία. Το σύστημα γενικώς...προσπαθώ να το καθυποτάξω,αλλά ανθίσταται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, ένοιωσα φοβερή ανακούφιση όταν επέστρεψα σπίτι πριν από λίγο.( Ισόγειο με μικρό κήπο, εφάπτεται της γης με δροσερό υπόγειο κλπ. Πέρασα το διήμερο στις Σπέτσες, εκεί όπου η ζέστη, όχι απλώς σε εξουθενώνει, αλλά σου δημιουργεί συνθήκες κατάθλιψης. Ξεκινησα με την καλύτερη των διαθέσεων. Καλή παρέα, ανταλλαγή απόψεων, μπόλικη αμπελοφιλοσοφία και ανάλυψη της κακιάς ώρας, θάλασσα, μπάνιο, παιγνίδια επιτραπέζια, σεργιάνι στις γειτονιές...Αλλά ο καύσων του νησιού σε συνδυασμό με τον κόσμο γύρω μου με αποσυντόνισαν.Κι εκείνος, ο κόσμος δηλαδή , έδειχνε να απολαμβάνει τη ζέστη, το ...συνωστισμό στην προβλήτα, προέβαλε μια άνευ προηγούμενου κοινωνικότητα με έντονα ατομιστικά στοιχεία και νόμιζες ότι δεν του καίγεται καρφί για τίποτα. Αλλά δεν ξέρω γιατί, κάθε λεπτό που περνούσε, ένοιωθα πως ο ίδιος ο καύσωνας μάλλον διασκέδαζε με τους αλαφιασμένους εγκλειστους της πόλης μας που προτιμούν να ταλαιπωρηθούν σε πλοια, σε αεροπλάνα και σε εθνικούς δρόμους, με την ελπίδα να κλέψουν μια στιγμή καλοκαιρινή. Μια στιγμή που μπορεί να την κλείσουν στην κατάψυξη όσο θα δουλεύουν υπό την απειλή...μαστιγίου.Για να την βγάλουν φρέσκια και πιτσιλωτή την επόμενη εβδομάδα να την προσθέσουν σ' αυτήν που προσδοκούν να έλθει.
Τί απώλεια δυνάμεων κι αυτή ;
Οσο για τα ισόγεια και τα ρετιρέ, θα χρειαστεί μελάνι μπόλικο για να τα πούμε και να θυμηθούμε τον αγώνα δρόμου γι κείνα τα έρμα τα ρετιρέ που εξελίχθηκαν σε ταξική πρόκληση, αν και δεν θάπρεπε.
Σας χαιρετώ
Σήμερα το blogoσπιτο του ΝΔ είναι σαν να έχει στείλει ανταποκριτές του σε όλα τα σημεία του κόσμου για τον καύσωνα.
ΑπάντησηΔιαγραφή-Τύφλα να'χει το "νεανικό" δελτίο του STAR με τα αισθαντικά ζουμ σε καλλίγραμμες κυρίες
ΕΚΤΑΚΤΟ: στα νότια έχει αρχίσει και φυσάει
Κάθε φορά που ο καύσωνας μας τυλίγει, τα σώματα υποφέρουν κι η ψυχή αρχίζει να εξαϋλώνεται και να κάνει τα δικά της τρελά, η σκέψη μου επανέρχεται στο μαγευτικό βιβλίο του Albert Camus, L' etranger (1942).
ΑπάντησηΔιαγραφήΒιβλίο που πρωτοδιάβασα πολλά χρόνια πριν, μαθητής λυκείου, και, αν και τότε βέβαια δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα, είχα, από την πρώτη στιγμή, την (σωστή) αίσθηση ότι βρίσκομαι μπροστά σ' ένα αριστούργημα.
Στο απόσπασμα που παραθέτω (δυστυχώς μόνο για τους εξ υμών γαλλομαθείς, εκτός κι αν κάποιος μπει στον κόπο και το μεταφράσει, θα το 'κανα εγώ αλλά έχει πολύ ζέστη εδώ, ήδη 39 βαθμοί στο γραφείο μου), ο μεσογειακός ήλιος αποκτά, σιγά σιγά, τον σωματικό και ψυχικό έλεγχο των πρωταγωνιστών του δράματος.
Έλεγχος, ο οποίος φτάνει σ' έναν απολύτως αναίτιο φόνο. Που, ενώ διαπράττεται από τον τραγικό ήρωα του έργου Meursault, στην πραγματικότητα, και κάτω απ' τη μαεστρική πένα του μεγάλου, αδικοχαμένου και παραγνωρισμένου συγγραφέα, τελικά χρεώνεται στον ανίκητο και παντοδύναμο αυτόν ήλιο.
Από τον οποίο και τα εγκληματικά του σχέδια, όπως αριστοτεχνικά τον χειρίζεται ο Camus, έχω την αίσθηση ότι δεν θα ξέφευγε κανείς μας, αν είχε την ατυχία να βρίσκεται, οπλισμένος, στην άτυχη εκείνη ηλιόλουστη στιγμή.
"J'ai pensé que je n'avais qu'un demi-tour à faire et ce serait fini. Mais toute une plage vibrante de soleil se pressait derrière moi. J'ai fait quelques pas vers la source. L'Arabe n'a pas bougé. Malgré tout, il était encore assez loin. Peut-être à cause des ombres sur son visage, il avait l'air de rire. J'ai attendu. La brûlure du soleil gagnait mes joues et j'ai senti des gouttes de sueur s'amasser dans mes sourcils. C'était le même soleil que le jour où j'avais enterré maman et, comme alors, le front surtout me faisait mal et toutes ses veines battaient ensemble sous la peau. A cause de cette brûlure que je ne pouvais plus supporter, j'ai fait un mouvement en avant. Je savais que c'était stupide, que je ne me débarrasserais pas du soleil en me déplaçant d'un pas. Mais j'ai fait un pas, un seul pas en avant. Et cette fois, sans se soulever, l'Arabe a tiré son couteau qu'il m'a présenté dans le soleil. La lumière a giclé sur l'acier et c'était comme une longue lame étincelante qui m'atteignait au front. Au même instant, la sueur amassée dans mes sourcils a coulé d'un coup sur les paupières et les a recouvertes d'un voile tiède et épais. Mes yeux étaient aveuglés derrière ce rideau de larmes et de sel. Je ne sentais plus que les cymbales du soleil sur mon front et, indistinctement, le glaive éclatant jailli du couteau toujours en face de moi. Cette épée brûlante rongeait mes cils et fouillait mes yeux douloureux. C'est alors que tout a vacillé. La mer a charrié un souffle épais et ardent. Il m'a semblé que le ciel s'ouvrait de toute son étendue pour laisser pleuvoir du feu. Tout mon être s'est tendu et j'ai crispé ma main sur le revolver. La gâchette a cédé, j'ai touché le ventre poli de la crosse et c'est là, dans le bruit à la fois sec et assourdissant, que tout a commencé. J'ai secoué la sueur et le soleil. J'ai compris que j'avais détruit l'équilibre du jour, le silence exceptionnel d'une plage où j'avais été heureux. Alors, j'ai tiré encore quatre fois sur un corps inerte où les balles s'enfonçaient sans qu'il y parût. Et c'était comme quatre coups brefs que je frappais sur la porte du malheur.
Καλώς ορίσατε Ρίτσα Μασούρα! Μεγάλη χαρά να σας διαβάζω και στο blog μου κι όχι μόνο στην Καθημερινή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι χωρίς ρεύμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήantvol: o Camus άτυχος, ναι - παραγνωρισμένος, όχι. Διαβάζεται και σχολιάζεται ακόμα - πολύ περισσότερο από τον τότε ανταγωνιστή του Sartre.
Νομίζω πως ο Camus έχει αποδώσει καλύτερα από οποιονδήποτε συγγραφέα την ποιότητα του μεσογειακού τοπίου και του ήλιου -με είχε μεθύσει το βιβλίο του Noces και ιδιαιτερα το πρώτο κεφάλαιο Noces a Tipasa (αλλά και τα επόμενα Le vent a Djemila, L'ete a Alger). H ωραιότερη Γαλλική λυρική πρόζα που έχω διαβάσει.
Η υπερβολική ζέστη, ο καύσωνας, το αθηναϊκό καμίνι κλπ με απορρυθμίζουν, με κουράζουν, με καθιστούν ανίκανο για εργασία (αυτό ίσως να μην είναι και τόσο κακό), μου κλέβουν τον ύπνο, με γεμίζουν εκνευρισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν όμως η ζέστη ανεβαίνει πάνω από ένα σημείο (ας πούμε 40 βαθμοί) τα πράγματα, υπό προϋποθέσεις, γίνονται πολύ ενδιαφέροντα. Γιατί, τότε, έχω την αίσθηση ότι κι εγώ και οι άνθρωποι που τυχαίνει να συναντώ, αρχίζουμε να μεταλλασσόμαστε, να μεταφερόμαστε σ' άλλη διάσταση, να ελευθερωνόμαστε απ' τις μικροσκοτούρες, να νιώθουμε σα να περιμένουμε την (καυτή) συντέλεια του κόσμου, να μην έχουμε καθόλου αύριο, μόνο ένα ατέλειωτο, επίπεδο, βασανιστικό κι εξιλεωτικό παρόν. Παρόν, μέσα στην κάψα του οποίου τα ασήμαντα και τα ευτελή πραγματικά εξατμίζονται.
(τώρα, όποιος με βρίσει δεν θα του κρατήσω κακία).
Και μια ερώτηση στον ΝΔ: Ψάχνω, καιρό, να βρω έναν πραγματικά αθόρυβο ανεμιστήρα οροφής. Μήπως θυμάστε πού; Γιατί, τρεις τέσσερις που είχα, έκαναν έναν εκνευριστικό θόρυβο, τόσο όσο να μου σπάνε τα νεύρα.
Τα λαμπερα αγανα πανω στο ηλιοκαμμενο κορμι,καρπος της καρακαμπιλας του καμπου ποτισμενα με αλμυρο ιδρωτα νιοτης και σκεψεις για τις αγαπες που χαθηκαν και για αυτες που θαρθουν, θα αποτελουσαν, τον ζεστο μεζε του κρυου τρεχαμενου νερου στον ισκιο του μεγαλου πλατανου της πλατειας, τις μερες του καυσωνα του 87.Τα λιγα εναπομειναντα αγανα καταχωνιασμενα σε αποκρυφα σημεια θα ξυπνουσαν απο την ζεστη τις νεανικες ορμονες πανω στην ταρατσα του καραγιαπι , κατω απο τα αμετρητα αστερια και μακρια απο τα φωτα του πολιτισμου, θα καναν το χαραμα ονειρικο!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσχετο, αλλα ηθελα να ρωτησω Ν.Δ.: Σε προηγουμενο κειμενο ειχες πει οτι δεν καταλαβαινεις τι ειναι εθνος και οτι ειναι για να χωριζει τους ανθρωπους, πραγμα με το οποιο συμφωνω. Απλως διαβαζοντας καποια κειμενα σου, βρισκω το εξης: "Για μένα το ένα και μοναδικό εθνικό θέμα είναι αυτό που έθεσε ο Διονύσιος Σολωμός: Το έθνος πρέπει να ταυτίσει το εθνικό με το αληθές. Αν δεν γίνει αυτό (και δεν γίνεται από την μία μέρα στην άλλη - θέλει χρόνια δουλειά, κυρίως στην παιδεία) δεν θα μπορέσουμε να σταθούμε στον σημερινό κόσμο". Πώς γινεται αυτο? Από τη μια λες οτι δεν αναγνωριζεις τη λεξη εθνος και δεν καταλαβαινεις τι σημαινει,οθτε την αποδεχεσαι απο την αλλη μιλας για αυτην.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρις καμια προβοκατορικη διαθεση, ειλικρινα.Φιλια πολλα,
Κωστας.
antvol
ΑπάντησηΔιαγραφήτον έχω πολλά χρόνια - είναι αγγλικής κατασκευής και το μαγαζί που τους πουλούσε στο Νέο Ψυχικό έχει κλείσει. Κάπου πρέπει να έχω στοιχεία γιατί έχω βάλει ίδιους και στα Κιούρκα. Θα το ψάξω.
Μεγάλωσα σε μονοκατοικία σε παραθαλάσσιο προάστειο. Και τότε είχε ζέστες, ποτέ όμως δεν τις νοιώθαμε τόσο άσχημα όσο στην πόλη. Ισως το χαμηλό σπίτι, τα δέντρα του κήπου, η θάλασσα να βοηθούσε. Τους καύσωνες τους βίωσα όταν μετακομίσαμε στην Αθήνα, με το μπετόν που αχνιζε. Τότε πήραμε και το πρώτο μας κλιματιστικό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργότερα όλοι μας εκ περιτροπής αρρωστήσαμε απο αυτό, μέχρι και πνευμονία πάθαμε.
Τώρα πιά ενώ έχουμε κ΄λιματιστικά σπάνια τα ανάβουμε για δροσιά, προτιμάμε να ανοίγουμε τα παράθυρα κάνοντας κάποιο ρεύμα ή βάζοντας λίγο ανεμιστήρα.
tassos georgakopoulos said:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ο/Η gerasimos74 είπε... "
---------------------------
Η.
χε, χε!!
@ Nikos Dimou
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω αυτό το μαγαζί, έχει δυστυχώς κλείσει. Μην κουράζεστε, ευχαριστώ πολύ.
Χαιρομαι που έχετε τόσο ωραίο κοινό, τόσους " οπαδούς " που απλώνουν τις σκέψεις τους με τόση ευκολία, αλλά και τόσο συγκροτημένα. Αρα, δεν πρέπει να μας πιάνει απελπισία και να λέμε "Κοίτα πώς εξελίσσεται η νεολαία μας" Λέω νεολαία, γιατί αν εξαιρέσουμε το μηχανολόγο με τις μονωτικές συμβουλές ( ειδα τη φωτο του) η πλειοψηφία των bloggers που φιλοξενείτε, είναι νέοι άνθρωποι που εκδηλώνουν έναν ατόφιο συναισθηματισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘάθελα, όμως, να προσθέσω κάποιες κουβεντούλες με αφορμή τον καύσωνα. Πρώτα πρώτα για τη Γαλλία. Ηταν σχεδόν λογικό ( ας μου επιτραπεί αυτή η έκφραση) να έχουμε θανάτους ηλικιωμένων ανθρώπων, καθώς ο τρόπος ζωής τους δεν ήταν ποτέ συμβατός με υψηλές θερμοκρασίες και συν τοις άλλοις για να ανέβεις στις παλιές πολυκατοικίες στο Παρίσι και αλλού, θα πρέπει νάχεις κάνει τάμα στην Παναγία της Λούρδης. Εν Ελλάδι, τις γιαγιούλες μας τις έχουμε όλες υπό τον κλοιό του αιρκοντίσιον γι αυτό και επιβιώνουν.
Δεύτερον, θυμάμαι συχνά τέτοιες εποχές, το εξοχικό μας στο Καλαμάκι. Κοιμάστε κάτω από τα πεύκα, με κουνουπιέρες συνήθως. Και το πρωί, ή μετά τη μεσημεριανή, υποχρεωτική ξεκούραση, η μητέρα μου σηκωνόταν και ήταν μούσκεψα στον ιδρώτα και κάτω από το λεπτό νυχτικό της διαγραφόταν το σώμα της. Τί έκπληξη για την πιτσιρικαρία που κρυφοκοίταζε, μη χάσει καμιά οξεία. Και οι βεντάλιες, α , οι βεντάλιες της μαμάς και της γιαγιάς στην ημερήσια διάταξη, ενώ όλοι εμείς οι λιλιπουτειοι δυνάστες δραπετεύαμε από το πρωί εως το βράδυ στον Ομιλο Καλαμακίου ( εξαιρεση η υποχρεωτική επιστροφή το μεσημερι για τις ανάγκες της δεμένης οικογένειας ), όπου πλατσουρίζαμε ευδαιμονούντες στα θαλασσινά νερά.
Θέλω να πω ότι ο καύσωνας ή μάλλον καλύτερα οι υψηλές θερμοκρασίες δεν είναι φαινόμενο τωρινό. Απλούστατα εχουμε ορισμένες σοβαρές περιβαλλοντικές επιβαρύνσεις που σχετίζονται με το τσιμέντο και εχουμε και μια TV που μας βοηθάει εύκολα και άνετα να επιλέγουμε τη διαδικασία της αυθυποβολής.
Ριτς
antvol said:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο απόσπασμα που παραθέτω (δυστυχώς μόνο για τους εξ υμών γαλλομαθείς, εκτός κι αν κάποιος μπει στον κόπο και το μεταφράσει, θα το 'κανα εγώ αλλά έχει πολύ ζέστη εδώ, ήδη 39 βαθμοί στο γραφείο μου), ο μεσογειακός ήλιος αποκτά, σιγά σιγά, τον σωματικό και ψυχικό έλεγχο των πρωταγωνιστών του δράματος.
--------
Ο άλλος σου εαυτός, αραχτός δίπλα στην θάλασσα με δροσερό αεράκι να τον γαργαλάει και μια Caipirinha στο χέρι, μου έστειλε μετάφραση κρυφά από σένα και την ποστάρω για τους γαλλοπαθείς:
Σκέφτηκα ότι δεν είχα παρά να κάνω μισή στροφή, και θα τέλειωνε.
Αλλά, μια ολόκληρη παλλόμενη παραλία ήλιου πίσω μου με πίεζε.
Έκανα μερικά βήματα προς την πηγή.
Ο Άραβας δεν κούνησε.
Περιέργως, ήταν ακόμη αρκετά μακριά.
Ίσως εξαιτίας των σκιών πάνω στο πρόσωπό του, είχε ύφος σαν να γελά.
Περίμενα. Τα μάγουλά μου έκαιγαν από τον ήλιο και αισθάνθηκα τις σταγόνες του ιδρώτα να μαζεύονται μέσα στα φρύδια μου.
Ήταν ο ίδιος ήλιος όπως τη μέρα που είχα θάψει τη μαμά και, όπως και τότε, ήταν ιδίως στο μέτωπο που ένιωθα άσχημα και όλες οι φλέβες του χτυπούσαν μαζί κάτω απ' το δέρμα.
Εξαιτίας αυτού του καψίματος, που δεν μπορούσα πια να αντέξω, έκανα μια κίνηση προς τα μπρος.
Ήξερα ότι ήταν ηλίθιο, ότι δεν θα γλύτωνα απ' τον ήλιο με το να μετακινηθώ ένα βήμα.
Αλλά, έκανα ένα βήμα, ένα μόνο βήμα μπρος.
Και, αυτή τη φορά, χωρίς να σηκωθεί, ο Άραβας τράβηξε το μαχαίρι του και μου το έδειξε μέσα στον ήλιο.
Το φως έλαμψε πάνω στο μέταλλο κι ήταν σαν μια μεγάλη φωτεινή λάμα που μου έφτανε στο μέτωπο.
Την ίδια στιγμή, ο ιδρώτας που είχε συγκεντρωθεί μέσα στα φρύδια μου ξαφνικά κύλησε πάνω στα βλέφαρα και τα κάλυψε μ' ένα πέπλο χλιαρό και πυκνό.
Τα μάτια μου τυφλώθηκαν πίσω απ' την κουρτίνα αυτή από δάκρυα κι αλάτι.
Δεν ένιωθα πια παρά τα κύμβαλα του ήλιου πάνω στο μέτωπό μου και, ακαθόριστα, την αστραφτερή ρομφαία που 'χε ξεπηδήσει απ' το μαχαίρι, πάντα απέναντί μου.
Αυτό το καυτό ξίφος ροκάνιζε τις βλεφαρίδες μου κι έψαχνε τα πονεμένα μου μάτια.
Ήταν τότε που όλα άρχισαν να κουνιούνται. Απ' τη θάλασσα ήρθε μια πυκνή και καυτή πνοή.
Μου φάνηκε ότι ο ουρανός άνοιξε, πέρα ως πέρα, για να αφήσει να βρέξει φωτιά.
Όλο μου το είναι τεντώθηκε κι έσφιξα το ρεβόλβερ στο χέρι μου.
Η σκανδάλη υποχώρησε, ακούμπησα τη λεία επιφάνεια της λαβής κι εκεί, μέσα στο ξερό και, μαζί, εκκωφαντικό θόρυβο, άρχισαν όλα.
Αποτίναξα τον ιδρώτα και τον ήλιο. Κατάλαβα ότι είχα καταστρέψει την ισορροπία της μέρας, την εξαιρετική ησυχία μιας παραλίας, στην οποία είχα υπάρξει ευτυχής. Μετά, πυροβόλησα ακόμη τέσσερις φορές πάνω σ' ένα ακίνητο σώμα, το οποίο διαπερνούσαν οι σφαίρες χωρίς καν να φαίνεται. Κι ήταν σαν να είχα χτυπήσει τέσσερις σύντομες φορές πάνω στην πόρτα της συμφοράς.
Στη νεκρα θαλασσα, εχει παντα καυσωνα.. Αρχες Μαιου, αμεσως μετα το Πασχα..οσο κατεβαινες απο την πολη της Ιερουσαλημ τοσο εβγαζες κι απο κατι.. Φτασαμε επιτελους στην παραλια.. -Προσεξε, αν εχεις κοπει πουθενα θα τσουξεις , με προειδοποιησαν.,. -Προσπαθησε να κολυμπησεις μπρουμητα κι αν τα καταφερεις.. Μη βαλεις το κεφαλι μεσα, ουτε τα ματια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμβουλες των "παλαιων" στους νεους λουομενους..
Μπηκα , περπατησα και οσο περπατουσα και περιμενα να μην πατωνω τοσο σηκωνομουν ψηλα..
Πλακα εχει..δεν θες και μπρατσακια κοροιδεψα..
Απιστευτη εμπειρια..χαιδεψα το δερμα μου , βελουδο..
Να θυμηθω να παρω ολη τη σειρα της ahava μου υπενθυμησα..
Αργα επεσε ο ηλιος , η ζεστη αμειωτη, εμεις μεσα στη θαλασσα..που να βγεις , γιατι να βγεις, σαν εμβρυο σε μια φιλικη μητρα..
Αχ! δε μενουμε εδω σε ενα ξενοδοχειο και να γυρισουμε αυριο?
Σοβαρεψου εχουμε πρωι-πρωι δουλεια αυριο..
Κατα τις 10 αποφασισαμε να γυρισουμε.. Το αερακι ζεστο εμπαινε απο τ ανοιχτα τζαμια..Οσο πλησιαζαμε στα Ιεροσολυμα, αρχισε να κρυωνει..εβαλα ζακετουλα στο τελος..
Μπηκαμε στο King Solomon κοκκινοι σαν αστακοι..οι αλλοι φοραγαν πουλοβερακι.. Το βελουδινο δερμα κρατησε 2 ολοκληρες μερες..
antvol
ΑπάντησηΔιαγραφήfantasia λέγονται οι αθόρυβοι ανεμιστήρες. Έχουν site ΕΔΩ. Aν τους γράψετε μπορεί να σας πουν ποιος τους αντιπροσωπεύει στην Ελλάδα.
kostas
εκτός θέματος: εννοώ αυτό που εννοούσε ο Σολωμός όταν μιλούσε για έθνος.
Φυσάει στον Ευβοϊκό. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις επέστρεψα από το Καρπενήσι στο οποίο - αφελώς - πήγα μπας και κοροϊδέψω τον καύσωνα. Τα πάντα φλέγονταν, ο ύπνος δύσκολος χωρίς 'αρκουδιστικό', όπως είπε ένας παππούλης στην πλατεία του χωριού που έμενα αποζημιώνοντάς με.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ άλλη - σταθερή -αποζημίωση η υπέροχη διαδρομή μετά την Λαμία. Μέχρι εκεί ούτε λόγος, η 'εθνική οδός' σε κάνει να πιστεύεις ότι ζείς σε κάποια ξεχασμένη από τον θεό χώρα του πρώην υπαρκτού, αίσθηση που εντεινόταν από την απίστευτη θολούρα που κάλυπτε τα πάντα.
Τώρα πίσω στο καβούκι μου από όπου γράφω αυτές τις γραμμές, με το αρκουδιστικό (ο όρος υιοθετήθηκε) στο φούλ, μου έρχονται στο νού οι στίχοι του Εμπειρίκου που, θαρρώ, περιγράφουν τον αθηναϊκό καύσωνα καλύτερα από οτιδήποτε έχει γραφτεί:
Mια μέρα που κατέβαινα στην οδόν των Φιλελλήνων, μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω απ' τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μέσ' στην καρδιά των Aθηνών, μέσ' στην καρδιά του θέρους...
... Ήτο Iούλιος. Eις την οδόν διήρχοντο τα λεωφορεία, κατάμεστα από ιδρωμένον κόσμο ― από άνδρας λογής-λογής, κούρους λιγνούς και άρρενας βαρείς, μυστακοφόρους, από οικοκυράς χονδράς, ή σκελετώδεις, και από πολλάς νεάνιδας και μαθητρίας, εις των οποίων τους σφικτούς γλουτούς και τα σφύζοντα στήθη, πολλοί εκ των συνωθουμένων, ως ήτο φυσικόν, επάσχιζαν (όλοι φλεγόμενοι, όλοι στητοί ως Hρακλείς ροπαλοφόροι) να κάμουν με στόματα ανοικτά και μάτια ονειροπόλα, τας συνήθεις εις παρομοίους χώρους επαφάς, τας τόσον βαρυσημάντους και τελετουργικάς, άπαντες προσποιούμενοι ότι τυχαίως, ως εκ του συνωστισμού, εγίνοντο επί των σφαιρικών θελγήτρων των δεκτικών μαθητριών και κορασίδων αυταί αι σκόπιμοι και εκστατικοί μέσα εις τα οχήματα επαφαί - ψαύσεις, συνθλίψεις και προστρίψεις.
Nαι, ήτο Iούλιος· και όχι μόνον η οδός των Φιλελλήνων, μα και η Nτάπια του Mεσολογγιού και ο Mαραθών και οι Φαλλοί της Δήλου επάλλοντο σφύζοντες στο φως, όπως στου Mεξικού τας αυχμηράς εκτάσεις πάλλονται ευθυτενείς οι κάκτοι της ερήμου, στην μυστηριακή σιγή που περιβάλλει τας πυραμίδας των Aζτέκων.
Tο θερμόμετρον ανήρχετο συνεχώς. Δεν ήτο θάλπος, αλλά ζέστη - η ζέστη που την γεννά το κάθετο λιοπύρι. Kαι όμως, παρά τον καύσωνα και την γοργήν αναπνοήν των πνευστιώντων, παρά την διέλευσιν της νεκρικής πομπής προ ολίγου, κανείς διαβάτης δεν ησθάνετο βαρύς, ούτε εγώ, παρ' όλον ότι εφλέγετο ο δρόμος...
(Αν και, αν δεν απατά η μνήμη, οι αθηναϊκοί καύσωνες ήταν πιό υποφερτοί, πιό ανθρώπινοι, ακόμη και αυτός ο φονικός του 1987).
rosie said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη νεκρα θαλασσα, εχει παντα καυσωνα..
-------------------
Toν έχω ζήσει και καλοκαίρι. Η έρημος της Ιουδαίας έχει μεταφυσικές θερμικές εξάρσεις...
nandia said,
ΑπάντησηΔιαγραφή...δεν πρέπει να μας πιάνει απελπισία και να λέμε "Κοίτα πώς εξελίσσεται η νεολαία μας"
Εγώ θα το πάω λίγο παραπέρα. Δεν πρέπει να μας πιάνει απελπισία που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σαν τον κ. Δήμου και σαν πολλούς άλλους μέσα σε αυτήν την "παρέα" που μπορούν και "προκαλούν" αυτήν την νεολαία για την οποία μιλάτε. Η νεολαία δεν βλέπει το "νεανικό" δελτίο του STAR. Έχει μάτια και βλέπει, έχει αυτιά και ακούει, έχει χέρια και νιώθει. Και όταν βρει πρόσφορο έδαφος εκφράζεται. Υπάρχουν όμως πολλοί δυστυχώς που θέλουν να μας πείσουν ότι η ζωή είναι μέσα στην τηλεόραση. Κι ότι το τηλεκοντρόλ είναι χαλασμένο...
@ nandia.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ. Τα γαλλικά διαμερίσματα, κι αυτό το ξέρει καλά όποιος έχει ζήσει εκεί, δεν είναι, ειδικά στο ιστορικό κέντρο του Παρισιού (petite ceinture) φτιαγμένα για να αντέχουν καύσωνα (canicule στα γαλλικά): Δεν έχουν ασανσέρ, μεγάλα ανοίγματα, μπαλκόνια, αιρ κοντίσιον κλπ.
Κι έτσι, όταν η θερμοκρασία ανέβει υπερβολικά, η κατάσταση, εκεί μέσα, γίνεται πραγματικά ανυπόφορη. Ειδικά για τους ηλικιωμένους.
Αντίθετα, και το τελευταίο αθηναϊκό διαμέρισμα της συμφοράς έχει πάντως ένα μπαλκονάκι, όπου κάποιος μπορεί να κάτσει (όταν δεν έχει ήλιο) και να πάρει λίγες ανάσες.
Τώρα, βέβαια, όταν πρέπει να υποφέρω τον απέναντί μου, που έχει βγάλει στη βεραντάρα του μια θηριώδη τηλεόραση πλάσμα, κάθεται με την παρέα του ημίγυμνος, την έχει στο διαπασών, πίνει μπύρες, τρώει σουβλάκια κι ακούγεται μέχρι τα σύνορα, κι όταν ξέρω ότι η καφρίλα θα τελειώσει γύρω στις 2 το πρωί, για να ξαναρχίσει αύριο το βράδυ, αναπολώ τα μικρά, κλειστοφοβικά κι ήσυχα παρισινά διαμερίσματα, κι ας έχει και canicule ...
(κι αν ήταν να πατήσω το κουμπί του Κινέζου για τον πρωτόγονο αυτόν, ίσως να μη το σκεφτόμουν και πολύ, και χωρίς ανταμοιβή).
---
@ Filomila
"Γαλλοπαθείς", πολύ μου άρεσε αυτό.
---
@ all of you
Ο ελληνικός καύσωνας είναι, ευτυχώς, ξηρός. Όποιος έχει ταξιδέψει στην Ασία, κι έχει πέσει σε καύσωνα ΜΕ ΥΓΡΑΣΙΑ (βασανιστήριο τρίτου βαθμού), προτιμά δέκα ελληνικούς.
"εξαιτίας του ήλιου..". Δεν υπάρχει πιο αποπνικτικός καύσωνας από αυτόν του Μερσω στο Αλγέρι. Τέλειο απόσπασμα. Μετά χαράς να έκανα εγώ την αντιγραφή, αλλά ο "ξένος" μου είναι κάπου δανεισμένος και αγύριστος -για μετάφραση τέτοιες ώρες ούτε λόγος :/
ΑπάντησηΔιαγραφή"..J'ai dit rapidement, en mêlant un peu les mots et en me rendant compte de mon ridicule, que c'était à cause du soleil"
Την περασμένη εβδομάδα έβαλα κλιματιστικό. Δεν άντεχα άλλο την ζέστη. Την ημέρα κάπως την παλεύω στην δουλειά με κλιματισμό. Στο σπίτι με πολλά υγρά και ημίγυμνος. Όταν βραδιάσει παω στο μπαλκόνι. Αλλα οταν έρθει η ώρα του υπνου. Δεν υποφέρεται. Να περιστρέφεσαι στο κρεβάτι προσπαθώντας να κοιμηθείς και να ιδρώνεις περισσότερο. Γι'αυτο έβαλα κλιματιστικο. Ειχα χάσει τον ύπνο μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο το καλοκαίρι του 1987 θυμάμαι το ευρωπαικο στο μπάσκετ που το βλέπαμε στο μπαλκόνι. Ήμουν 10 χρονών τότε. οΥτε ανεμιστήρα μας είχαν οι γονείς μου. "είναι επικίνδυνο" μου λέγανε μην πάθω ψύξη. Το χειρότερο καλοκαίρι ήταν το 2001 που δούλευα ηλεκτρολόγος σε οικοδομές. (το γιαπι κάνει τους άντρες) Τώρα είμαι χαλαρος... Και σκέφτομαι οτι θα κοιμηθω ακόμα πιο χαλαρος...
antvol
ΑπάντησηΔιαγραφήo φετεινός καύσωνας δεν είναι πολύ ξηρός... το υγρόμετρο στο υπνοδωμάτιο έδειχνε 75% (το αρκουδίσιο το κατέβασε στο 45).
Νεότερα για τους αθόρυβους ανεμιστήρες οροφής fantasia. Αντιπροσωπεία Ελλάδος:
ΑπάντησηΔιαγραφήAtropia Epe
Pergialiti 17
N Psychico
Athens
Greece
Tel: 210 675 3508
(θα ζητήσω προμήθεια...)
antvol, πήρα το δικό μου από praktiker προ 2ετίας και είναι εντελώς αθόρυβος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνήθως οι εξεζητημένες λύσεις είναι δυσανάλογα ακριβές.
Γύρω στα 30€ τον πήρα, General Electric, όλος μεταλλικός και μαζί με a/c στους 29-30 είναι συνδιασμός που "σκοτώνει". Και πολύ καλή κατασκευή.
Μακάρι να υπάρχει ακόμα..
Αν θέλεις να σου στείλω φωτό του για να ξέρεις πως να τον ψάξεις.
Δροσίζω και εγώ (βλ. προηγ. σχόλιο Ν.Δ.) αλλά με πιό ρεαλιστικό τρόπο! :)
Τσ, τσ, τσ... Θα κατηγορηθείτε ότι το ποστ ήταν σκόπιμο προκειμένου να προωθήσετε την αντιπροσωπεία!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήantvol said...
ΑπάντησηΔιαγραφή«Συμφωνώ. Τα γαλλικά διαμερίσματα,... ειδικά στο ιστορικό κέντρο του Παρισιού (petite ceinture)...»
------------------------------
Ενδιαφέρον θά ήταν νά αναλύσει κανείς κατά πόσον...Η νομοθετημένη διατήρηση τής αρχιτεκτονικής τού 17ου αιώνα σέ εξαναγκάζει επίσης νά ζείς σέ κτήρια μέ θερμομονωτική «τεχνολογία» τού 17ου αιώνα.
Λατρεύω τον καύσωνα από μικρή. Λατρεύω να νοιώθω το σώμα μου να λιώνει. Να ψήνομαι στον ήλιο κάποιας ερημικής νησιώτικης παραλίας και να βουτάω κάθε φορά που βρίσκομαι στα όρια της αυτόματης ανάφλεξης. Λατρεύω τα μαυρισμένα κορμιά με τα λιγοστά πολύχρωμα ρούχα και σανδάλια. Λατρεύω το καλοκαίρι…
ΑπάντησηΔιαγραφήΕικόνα από μικρό παράδεισο: Αιώρα κάτω από τα δέντρα, με παγωμένο τσάι-καφέ-μπύρα, μουσική στο mp3 player και ένα καλό βιβλίο (σ' αυτό βοηθήσατε πολύ κ. Δήμου). Και η θάλασσα στα 5' περπατώντας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕικόνα από μικρή κόλαση: αύριο πάλι στη δουλειά...
Εικόνα από μεγάλη κόλαση: τα μεγάλα αστικά κέντρα αυτές τις μέρες. Τσιμέντο και άσφαλτος αναμμένα κάρβουνα κι εμείς πρωταγωνιστές σε μπάρμπεκιου.
Υ.Γ: Τη συμπαράστασή μου προς τη Zoi20 στο Μέγα Καμίνι (=Λάρισα).
Αργεί το blog... Πολλή ησυχία... Πάντως ειπώθηκαν ωραία πράγματα μέχρι εδώ, αν και δεν έχω προλάβει να τα διαβάσω όλα. Προσπαθώ, δεν προλαβαίνω...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλυνυχτα ή μαλλον καλημερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπεφυγα τα προηγουμενα post... Ο,τι σκεφτομουν ηταν στεναχωρo...τι μου φταιτε και σεις;
Με διαθεση πολυ καλυτερη λοιπον και απο κλιματιζομενο χωρο στελνω τους αγωνιστικους μου χαιρετισμους σε οσους δεν βρισκονται ακομα στην αγκαλια του Μορφεα-δεν πρεπει να’ναι και πολλοι…
Οπλα μου ραδιοφωνο, μουσικη, φρουτοσαλατα και παγωτο…
Μετα απο χρονια στα «ψηλα», ισογειο στο Θησειο και μολονοτι χωρις θεα ολα φαινονται λιγο καλυτερα...πιο χρωματιστα...
Ειναι η διαθεση...και το παγωτο φυσικα!
Μπήκα στο blog της Αμαλίας και διάβαζα τα σχόλια στο τελευταίο της post... Στεναχωρήθηκα... Γιατί κάποιοι βρήκανε να λύσουνε τις διαφορές τους εκεί... Δεν διάβασα πολλά, δεν μπόρεσα... Τέλοσπάντων, άκυρο σχόλιο αλλά τέτοια ώρα κάπου έπρεπε να το πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία βραδιά. Απόλαυση.
ΑπάντησηΔιαγραφή26 βαθμοί μόνο με 31% υγρασία.
Οι κοσμοπολίτες αρκουδόψυχοι προσπαθούν με μανία ο ένας να ξεπεράσει τον άλλο στο ψύχος και όλοι μαζί στραγγίζουν την ΔΕΗ στην κατανάλωση.
Πάνε οι αυλές και οι κήποι της ωραίας παλιάς Αθήνας, γέμισαν ντουβάρια και good luck προσπαθώντας να μονώσεις το τσιμέντο.
Άρχισε η μέρα με τις κουκουνάρες από τα πεύκα γύρω μου να βογκούν μεσ'το συνεχές τρίξιμό τους να ρίξουν τα σπόρια τους.
Ήρθε η έμπνευση με τους ήχους της φύσης.
Από μικρός μου άρεσε αυτό το δάσος, εκεί έβρισκα τεράστια άσπρα μανιτάρια κάτω από τα πεύκα και μεγαλοπρεπείς χελώνες που πίστευα ότι ήταν γενιές προπολεμικές που είχαν γλυτώσει την χύτρα των λιμοκτονούντων της Κατοχής.
Τέτοιες καυτές μέρες μόνο το βουνό με σώνει μια και η συνηθισμένη παραλία πυρακτώνεται κι αυτή καυτή με κορμιά όλων των ηλικιών που με στριμώχνουν έξω από την ησυχία μου.
Ίσως αύριο πάρω απόφαση και παρατήσω την ρουτίνα για μια ήρεμη γωνιά των Κυκλάδων.
Κάποιος σύγκρινε τον καύσωνα εδώ με το τροπικό κλίμα της Νέας Ορλεάνης.
Τον περασμένο μήνα ήμουν εκεί για ένα special project και ήταν πιο όμορφη από ποτέ. Τα αμαξάκια κυλούσαν κάτω από τα μπαλκόνια με τα τροπικά λουλούδια και χαρούμενη jazz ηχούσε πάνω από τα τραπεζάκια που μαζί με τα παγωμένα ποτά δρόσιζαν τα ζευγαράκια.
Το χρυσό άγαλμα της Ζαν ντ Αρκ και η αρχιτεκτονική θύμιζε την Γαλλική επίδραση στην πόλη μιας περασμένης αποικιοκρατικής εποχής.
Όπως στην Γαλλική Πολυνησία, τα πιο ωραία μίγματα δείγματα από δύο διαφορετικές φυλές και πολιτισμούς.
Οι ντόπιοι φιλόξενοι και φιλικοί άνθρωποι γίνονται ακόμη πιο φιλικοί όταν τους λέω τον σκοπό της επίσκεψης μου.
Ανοίγονται και αν και παραδέχονται ότι η πόλη δέχθηκε ένα πλήγμα όχι μόνο από αυτούς που αναγκάστηκαν και την εγκατέλειψαν (οι μισοί κάτοικοι δεν έχουν γυρίσει) αλλά και στον τουρισμό, παρ' όλα αυτά παραδέχονται ότι η πλημμύρα καθάρισε την πόλη από πολλά "σκουπίδια".
It flushed out the garbage.
Τα τελευταία χρόνια βλέπετε η πόλη και οι συνοικίες της είχαν καταντήσει μια ντόπια Ταϊλάνδη με την μαστρωπία και τα ναρκωτικά να συναγωνίζονται το χλιδάτο Λας Βέγκας.
Γειτονιές έχουν ακόμα σπίτια με καρφωμένα παράθυρα και πόρτες αλλά πάρα πολλά σπίτια επισκευάζονται και άλλα καινούργια με την ίδια όμορφη αρχιτεκτονική των ερειπίων που αντικατέστησαν.
Ο καύσωνας εκεί συναγωνίζεται τους δικούς μας αλλά με 90% και πάνω υγρασία.
Μισισσίπης και το Δέλτα του τρυγιρίζουν την πόλη με κανάλια και λίμνες απ΄ολες τις πλευρές.
Τα δένδρα πανύψηλα έχουν μάθει από αιώνιες πλημμύρες να προφυλάγονται.
Απίθανος πίνακας! Ραλλού, congrats! Τρομερό ποστ, ΝΔ στα καλύτερά του, και τα σχόλια κολασμένα άσχημα! Μαζί και τα πιο κουλέρ όχι λοκάλ, αλλά χωριό τοτάλ... οι αναμνήσεις που δεν είχα ποτέ ως παιδί της πόλης του manosnikol! Kαι ανέκδοτο (γέλαγα μια ώρα) και εμπειρίες και... και ... και... καλά το είπατε, ανταπόκριση από παντού! Τώρα εγώ τι να πω, που τέτοιαν ώρα ναι μεν, αλλά οι φίλοι που θα μας διαβάσουν από το γραφείο αύριο... Χμ, οκ, καααλά, εγώ προειδοποίησα, εδώ είναι. The ups and downs in a nutshell...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥγ- Ihafia, δεν είναι από αυτό που πίνεις, αφού αυτό στη γλάστρα είναι ο φετεινός βασιλικός! Ολα τα χάι στο κεφάλι είναι από τον καύσωνα καρντιά μου, πώς ο λίβας καίει τα σπαρτά? Ε, ο καύσων καίει τα φθαρτά... ;)
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρεις και μία (νύχτες) μας μείνανε.
Κουράγιο (οι μη κλιματιζόμενοι και μη παραθερίζοντες...)
@ ΝΔ & somebody
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τις πληροφορίες. Προμήθεια ευχαρίστως, υπό την προϋπόθεση α/ ότι το μαγαζί είναι ακόμη εκεί (πολύ αμφιβάλλω) και β/ γίνει η αγορά.
antvol
ΑπάντησηΔιαγραφήπρομήθεια παίρνεις από τον έμπορο (που του διαφημίζεις το προϊόν) όχι από τον πελάτη!
"Τι να μου κανει ο ηλιος του μεσημεριου
ΑπάντησηΔιαγραφήεγω την εκαψα πολυ
την καρδια μου αλλου"
To "Noces" του Camus εχει μεταφραστει στα Ελληνικα;
ΑπάντησηΔιαγραφήAπο μια γρηγορη ερευνα δεν τον
βρηκα.
Βρηκα ενα αλλο με τιτλο "Καλοκαιρι"
(δοκιμιο).
Σε τι κατάσταση θα ήταν ο ανθρώπινος οργανισμός με 40 και 42 βαθμούς; Άρρωστος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν αυτό να μας δείχνει ο καιρός, το άρρωστο κομμάτι μας, την αρρώστια μας στο σύνολό της.
Ευχές για δροσιά σε όλους και στον εαυτό.
Καύσωνας λοιπόν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως να μην τον λέγαμε κάυσωνα; Να του δίναμε άλλα ονόματα; Ύβρις για παράδειγμα; Ή καλύτερα, μήνιν γαίας; Ίσως είναι η αμοιβή μας...
Πάντως κι εμείς - στον τέταρτο - καταβρέχουμε, κλείνουμε στις εννιά και, εγώ, κατεβαίνω στην υπόγεια αποθήκη μας, που μάλλον με βιβλιοθήκη μοιάζει (μήπως είναι η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα;) και περνάω λίγη ώρα δροσιάς. Εκεί ονειρεύομαι, πότε θα τελειώσει το σπίτι με κήπον που έχουμε βάλει στα σκαριά...
Και για να μην αφήνουμε τη ζέστη να μας κάνει να ξεχνάμε:
Σπίτι με Κήπον
Ήθελα νάχω ένα σπίτι εξοχικό
μ' έναν πολύ μεγάλο κήπο - όχι τόσο
για τα λουλούδια, για τα δένδρα, και τες πρασινάδες
(βέβαια να βρίσκονται κι αυτά· είν' ευμορφότατα)
αλλά για νάχω ζώα. Α νάχω ζώα!
Τουλάχιστον επτά γάτες - η δυο κατάμαυρες,
και δυο σαν χιόνι κάτασπρες, για την αντίθεσι.
Έναν σπουδαίο παπαγάλλο, να τον αγροικώ
να λέγει πράγματα μ' έμφασι και πεποίθησιν.
Από σκυλιά, πιστεύω τρία θα μ' έφθαναν.
Θάθελα και δυο άλογα (καλά είναι τ' αλογάκια).
Κ' εξ άπαντος τρία, τέσσαρα απ' τ' αξιόλογα
τα συμπαθητικά εκείνα ζώα, τα γαϊδούρια,
να κάθονται οκνά, να χαίροντ' η κεφαλές των.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Βασικά ΜΙΣΩ το καλοκαίρι. Η υπερβολική ζέστη δε μ'αφήνει να ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΩ. Οπως οι μηχανές των αυτοκινήτων χρειάζονται ψύξη για να αποδώσουν , το ίδιο κι εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι άνθρωπος του χειμώνα. Από το μπαλκόνι μου έχω καταπληκτική θέα του λεκανοπεδίου μέχρι κάτω το Σαρωνικό. Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος ειδικά το χειμώνα είναι εκπληκτικά.
Επειδή είμαι άνθρωπος που έχει μάθει να ζει σε τεχνητές συνθήκες φωτισμού και θερμοκρασίας έχω καταφέρει κι έχω βάλει 5 (!!!) κλιματιστικά σε 100 τετραγωνικά διαμέρισμα. Σύνολο 45.000+ btu ψύξη/θέρμανση χειμώνα-καλοκαίρι. Ζορίζεται λίγο ο "πίνακας" γιατί έχω 35 αμπερ μονοφασική παροχή δυστυχώς την οποία φιλοδοξώ στο μέλλον να μετατρέψω σε τριφασική.
Ετσι, λοιπόν δεν πα να έχει -50 η +50 έξω "καρφί δε μου καίγεται". Κλείνω ερμητικά τα παντζούρια όταν ο καιρός "ζορίζει" και δημιουργώ τις δικές μου περιβαλλοντικές συνθήκες. Πρόσφατα άλλαξα και το φωτισμό στο δωμάτιό μου-200 watts Halogen-με dimmer κι είμαι "Πασάς στα Γιάννενα".Αυτά.
Αν πω ότι η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας είναι η δυστυχία του να συγκρίνεσαι, τότε θα πρέπει να μην ξεχάσω να αναγνωρίσω το δικαίωμα του ανθρώπου να συγκρίνεται ακόμα και με σκοπό να σπάσει παραλληλεπίδη πέτρα, και να μην ξεχάσω επίσης να αναγνωρίσω το δικαίωμα του να νιώθει ό,τι θέλει όσο και αν αυτό απέχει από αυτό που λέει ή γράφει. Απάνθρωπος είμαι αν αποδώσω στα λόγια την απόλυτη τους σημασία και υποστώ τις συνέπειες των προσταγών τους. Αν το αρνηθώ αυτό, έχω σκοπό...που πολλές φορές πληγώνει την ευτυχία μου. Ο νευρικός που θα αποφασίσει ένα σκοπό και θα προσπαθήσει να μου τον επιβάλλει θα γευτεί την άρνηση...εγώ θα αρνηθώ και θα καθίσω στο πάτωμα αδιάφορος ή θα φύγω...εγώ δεν γουστάρω ανθρώπους να τους κάνω πιόνια μου...αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά μας με τους θυμωμένους.
ΑπάντησηΔιαγραφή