Τον φωτογράφησα όταν ήταν βρέφος. Τον ξαναφωτογράφησα όταν άρχισε να γίνεται παιδάκι.Είναι εγγονός μίας φίλης μας.
Αν είχα κάνει παιδιά, θα μπορούσα να έχω κι εγώ ένα εγγόνι σε αυτή την ηλικία.
Ίσως και μεγαλύτερο.
Αλλά ούτε έχω εγγόνι, ούτε υπήρξα εγγόνι ποτέ. (Εδώ σχεδόν δεν υπήρξα παιδί. Μόνος, σε ένα σπίτι σκοτεινό, με μητέρα μόνιμα άρρωστη και πατέρα απόντα...).
Είναι ο μικρός Μάριος...
Τον παρακολουθώ να μεγαλώνει και να αποκτά την σοφία που μόνο τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν - για να την χάσουν σύντομα χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες της οικογένειας, του σχολείου και όλης της κοινωνίας. Να ζωγραφίζει στο πρόσωπό του ειρωνικά χαμόγελα - σαν να κοροϊδεύει όλους εμάς τους μεγάλους.
Παλιά δεν ήθελα ούτε να ακούσω για παιδιά. Εκτός από την ευθύνη, την δέσμευση και τον μπελά τους - διαισθάνομαι πως ο βαθύτερος λόγος που με απέτρεπε, ήταν η σκοτεινή παιδική μου ηλικία. Δεν ήθελα κάποιος να ξαναζήσει αυτα που τράβηξα.
Θύμιζα το λατινικό ρητό aut liberi aut libri (ή παιδιά ή βιβλία) και έλεγα πως από βιβλία είμαι πολύτεκνος.
Δεν άντεχα και την φασαρία τους. Πήγαινα στο ξενοδοχείο του Σαξώνη στο Πάπιγκο, όχι μόνο γιατί ήταν φίλος - αλλά γιατί δεν δεχόταν οικογένειες με παιδιά.
Με τα χρόνια άρχισα να αλλάζω. Τώρα θα ήθελα, όχι πιά παιδιά, αλλά εγγόνια. Μα πώς να γίνεις παππούς αν πριν δεν γίνεις πατέρας;
Να, μερικές φορές ονειρεύομαι ένα θηλυκό εγγόνι, ένα κοριτσάκι σαν κι αυτό που φωτογράφησα κάποτε, με πονηρό βλέμμα και σκανταλιάρικο χαμόγελο...
Να δείτε τι ωραίες ιστορίες θα του έλεγα!
Θυμάμαι τον Βίκτορα Ουγκώ: L' art d’être grand père (η τέχνη να είσαι παππούς). Μία ολόκληρη ποιητική συλλογή αφιερωμένη σε αυτή την υψηλή τέχνη - που δεν θα μάθω ποτέ...
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι έχει μεγαλύτερη σημασία: το να έχεις εγγόνια ή παιδιά, ή το να αφιερώνεις πολύτιμο και αρκετό χρόνο μαζί τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν η πρώτη μου κόρη παντρευτεί και κάνει παιδιά και συνεχίσει να ζει στην Ελλάδα, τότε θεωρητικά θα έχω εγγόνια, αλλά πότε θα τα βλέπω; Μπορεί να μη με γνωρίζουν καν... οπότε, μπορεί να λέω "έχω εγγόνια", αλλά στην πραγματικότητα δεν θα έχω αναπτύξει κανένα "ένστικτο" παππού, μια και θα τα βλέπω πολύ σπάνια... δεν είναι αρκετό αυτό.
Η ουσιαστική ποιότητα της επαφής είναι που δημιουργεί, πιστεύω, την οικογένεια που εκπληρώνει το σκοπό της στην καρδιά μας.
Λευτέρης
Ναί είναι ωραία να έχεις εγγόνια και να τους λές ιστορίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να έχεις όμως εγγόνια πρέπει να κάνεις παιδιά και οικογένεια.
Πρέπει να αναλάβεις ευθύνες και να θυσιάσεις μεγάλο μέρος της ελευθερίας σου.
Να θυσιάσεις σίγουρες και δοκιμασμένες χαρές της ζωής για να αποκτήσεις άλλες, που δεν τις ξέρεις όμως ακόμα. Να θυσιάσεις φιλοδοξίες και να τις αντικαταστήσεις με άλλες πιο έμμεσες. (Αυτό κολλάει και με το προηγούμενο ποστ με τους "αυτάρκεις")
Αν δεν το κάνεις, και όλο και πιο πολλοί δεν το κάνουν, εγκαίρως... Οταν καταλάβεις την αξία του, είναι συνήθως αργά.
"Η καλή νοικοκυρά πριν πεινάσει μαγειρεύει".
Δέχεστε 34χρονους σα κι εμένα για εγγόνια? Αλλά τι να με κάνετε, ούτε πονηρό βλέμμα έχω, ούτε σκανδαλιάρικο χαμόγελο... Δίψα για τις ιστορίες σας όμως, έχω ακόμη αρκετή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμ...Η κοινωνία θα έπρεπε να είχε προβλέψει τη δυνατότητα υιοθεσίας εγγονιών. Μερικές φορές οι παππούδες-γιαγιάδες φέρονται καλύτερα στα παιδιά απ'ότι οι γονείς τους. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για να μην παρεξηγηθώ με το τελευταίο σχόλιό μου ότι "κάνω τον έξυπνο", λέω ότι όταν έμαθα ότι η γυναίκα μου ήταν έγκυος, πανικοβλήθηκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε κατάλαβα ότι ήμουν παντρεμένος. Μέχρι τότε νόμιζα ότι συζούσα με γκ..να, και εκεί σταματούσαν οι φιλοδοξίες μου και οι ερωτικές μου ανάγκες.
Χόρεψα λίγη ώρα και εκείνον τον ωραίο χορό, για τον οποίο τόσο παραστατικά έχει μιλήσει η Αφροδίτη σε παλαιότερο ποστ...
"Ωχ τι ήταν αυτό, τι κεραυνός, πως έγινε... αφού... Ω! Αλλοί και τρις αλλοί, τι έπαθα..."
Τώρα χωρίς την κόρη μου θα θεωρούσα την ζωή μου αδιανόητη... Τόσο απλά!
Το λάθος μας είναι ότι νομίζουμε ότι ξέρουμε περισσότερα από την φύση, ενώ ούτε τον εαυτό μας δεν ξέρουμε!
Η μια εκπληξη μετα την άλλη, don
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ τρυφερή και εκ βαθέων εξομολόγηση (? μου φαίνεται)
Πιο νέα έλεγα ότι αν αποκτήσω εγγόνια θα ασχοληθώ μαζί τους αλλά όχι και να τους αφιερώσω τη ζωή μου. Καλό είναι να μη λέει κανείς μεγάλα λόγια.
Ο καιρός "γύρισε" κι έχω 2 εγγόνια. Ενα αγοράκι (στην Ελλάδα) κι ένα κοριτσάκι (στην Αγγλία).
Εχω αναλάβει (με μεγάλη χαρά) το μεγάλωμα του μικρού μου εγγονού (στις ώρες δουλειάς της μητέρας του). Νοιώθω ευτυχισμένη που μπορώ να τον παρακολουθώ να μεγαλώνει. Τα παιδιά μου δεν προλάβαινα λόγω δουλειάς να τα δω να μεγαλώνουν κι αυτό το διαπίστωσα πολύ αργότερα.
Και φυσικά το κυριότερο. Λιγώτερη υπομονή έχεις στα νειάτα σου και περισσότερη στην ωριμη ηλικία, αυτό είναι το φυσιολογικό.
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέχρι πριν από μερικά χρόνια, θεωρούσα ότι οι ιστορίες για γάμους και τέκνα δεν με αφορούσαν, ή ανήκαν (ακόμα) στο πολύ μακρινό μέλλον της ζωής μου. Ιδού λοιπόν, παντρεμένος οικογενειάρχης και μπαμπάς πλέον, χωρίς καλά- καλά να το καταλάβω… Κι από το μαιευτήριο, γυρίσαμε μια ωραία πρωία στο σπίτι μας κουβαλώντας ένα μικρό και εύθραυστο πλάσμα, το οποίο έχει γίνει πλέον ένα χαριτωμένο ανθρωπάκι 17,5 μηνών. Αναρωτιέστε αν θυσιάσαμε τις ελευθερίες μας? Ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν βγαίνουμε πλέον έξω όσο συχνά θα θέλαμε. Ακόμα και η παραμικρή απλή έξοδος για κινηματογράφο π.χ, απαιτεί την εφαρμογή επιτελικού σχεδίου, το οποίο πρέπει να έχεις οργανώσει 2- 3 ημέρες πριν. Πρέπει να βρεις άνθρωπο να σου φυλάξει το παιδί, να έχεις ήδη αποφασίσει τι έργο θα δεις και που θα το δεις και να έχεις κανονίσει για εισιτήρια νωρίτερα αν δεν θέλεις να γυρίσεις σπίτι άπρακτος βλαστημώντας (πιστέψτε το, το έχουμε πάθει). Και εκεί που παλαιότερα με εκνεύριζαν στις ταβέρνες τα παιδιά των άλλων, πιάνω τον εαυτό μου απολογητικό όταν κλαίει ο δικός μου μικρός. Συνηθίσαμε όμως σιγά- σιγά. Μας είναι πια εύκολο να τον κουβαλάμε μαζί μας στα ψώνια και στις βόλτες, ενώ αντεπεξέρχομαι ταχύτερα στο πακετάρισμα του μισού πορτμπαγκάζ του τζιπ με χιλίων ειδών πράγματα (ενδεικτικά: παρκοκρέβατο, καροτσάκι, φαγητά, πάνες, εφεδρικά ρουχαλάκια, κάθε λογής μπάλες κλπ). Έχουμε αρχίσει να βγαίνουμε περισσότερο με παρέες ομοιοπαθούντων, ώστε να έχουμε κοινό πρόγραμμα. Κατανοώ πλέον πολύ περισσότερο την σημασία των διαβάσεων πεζών, των πεζοδρομίων και του σωστού παρκαρίσματος. Είναι αλήθεια πως οι ευθύνες μας έχουν πολλαπλασιασθεί και πως δεν είναι καθόλου εύκολο. Σκέπτομαι τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, αν θα μπορέσω να του δώσω τα εφόδια ώστε να προστατευθεί από την ζούγκλα εκεί έξω, αν θα είμαστε όλοι καλά να τον βλέπουμε να γίνεται άντρας και να μαθαίνει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να κάνει σχέδια σε ποια μουσεία να τον πάει (στο Πλανητάριο ιδίως, αμέσως μόλις αρχίσει να καταλαβαίνει!), ποια παιχνίδια θα παίξουμε μαζί, ποια ταξίδια θα κάνουμε. Έτσι είναι η ζωή… Το είχα ξαναγράψει απευθυνόμενος στην georgia.m παλαιότερα νομίζω: Omnia mutantur, nos et mutamur in illis. Όλα τα πράγματα αλλάζουν κι εμείς αλλάζουμε μαζί τους. Έτσι είναι η πορεία των πραγμάτων. Ωραία η ανεμελιά, δεν λέω.. Όταν όμως γυρίζω στο σπίτι κουρασμένος από την δουλειά και ακούω τον γιο μου να μου φωνάζει «μπαμπά» και να έρχεται να μου αγκαλιάσει με τα χεράκια του τα πόδια, τα ξεχνάω όλα!
Συγνώμη για το σεντόνι, παρασύρθηκα και πρέπει να στρωθώ να δουλέψω..:(
εδώ στο δίκτυο σίγουρα ΝΔ έχεις αποκτήσει και πολλά παιδιά κι εγγόνια...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι δεν εννοώ όλους τους σχολιαστές, αλλά μερικούς. τις κορες ας πούμε εκείνες που θέλουν να σου κάνουν τα χατήρια και σε σέβονται τους γιούς που σε κάνουν και θαυμάζεις και τ αλλα τα ζιζάνια που σε αμφισβητούν και σε προγγάρουν με τόσο πάθος που χτυπάει από χιλιόμετρα πως θέλουν την προσοχή σου
έχεις παιδιά ΝΔ, έτσι είναι η αγάπη τους πονάει πιο πολύ από χίλιους μοιραίους έρωτες.
αυτή η κόρη η παράγραφος που έχει χαθεί? εύχομαι να είναι όλα καλά με το παιδί
ήθελες δεν ήθελες δλδ την πάτησες:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκο πάντα αναρωτιούμουν γιατί αξιόλογοι άνθρωποι όπως εσύ ή ο Κώστας Καβαθάς δεν είχατε κάνει παιδιά. Θεωρητικά είχατε όλα τα προσόντα για να γίνετε καλοί γονείς. Αντίθετα άνθρωποι που θεωρώ εξ ορισμού ότι είναι ακατάλληλοι για γονείς έχουν πλήθος απο παιδιά. Όταν παντρεύτηκα και αγωνιζόμασταν με την γυναίκα μου να φτιάξουμε την κοινή ζωή μας δεν θέλαμε παιδιά και τότε ο πατέρας μου ειχε πεί μαι σοφή κουβέντα " Αν περιμένετε να τα φτιάξετε όλα και μετα να κάνετε παιδιά τότε δεν θα κάνετε παιδιά. Τα παιδιά δεν γίνονται έτσι. "Είχε απόλυτο δίκαιο ευτυχώς που τελικά έχουμε ένα παιδί - απο τα 3-4 που ήθελα- και ελπίζουμε μελλοντικά σε κάποιο εγγονάκι. Ακόμα βέβαια δεν έχω αποκτήσει "ένστικτο παπού" ο νού ςμου είναι σε ταξίδια αλλά προβλέπω να αποκτήσω γιατι γενικα αγάπάω τα παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλή μας εβδομάδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Δήμου μπορώ να καταλάβω την νοσταλγία σας για εγγόνια. Ανήκουμε στο ίδιο club….
Αν όμως κάποια φορά περνάει ο δρόμος σας από την Βάρη κάντε μία στάση στο παιδικό χωριό SOS της περιοχής. Εκεί θα συναντήσετε πολλά “δυνητικά” εγγονάκια που, ζούνε βέβαια σε ένα αξιοπρεπέστατο περιβάλλον αλλά προερχόμενα από οικογένειες που τα άφησαν πολύ δύσκολες και τραυματικές εμπειρίες, διψάνε - όπως διψάει η έρημος για την βροχή - για λίγη αγάπη λίγη ανθρωπιά και ένα χαμόγελο!
Και πάλι καλημέρα.
Έχω μια κόρη 4 ετών και σε λίγους μήνες θα έχω και δεύτερο (δεν ξέρουμε ακόμη το φύλο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΞενύχτια, παιδίατροι, άγχος, οικονομικές δυσκολίες και τόσα άλλα σήμερα.
Ξέρω όμως ότι κάποτε θα ξέρω ότι άξιζε τον κόπο.
Κύριε Δήμου μην ανησυχείτε: πάντα μετανιώνουμε για πράγματα που δεν κάναμε.
doctor
Μπορείτε να γίνετε μπαμπάς και παπούς σε πολλά πολλά παιδάκια και να τους προσφέρετε πολύ πιο ουσιαστικά. Δε συμφωνώ καθόλου με τον/την dion.m. Τα παιδιά πρέπει να έρχονται μετά από ώριμη σκέψη και όχι επειδή "αν δεν κάνω τώρα, ίσως να μην μπορώ μετά". Ίσως βέβαια όταν έρθω στη θέση σας να έχω μετανιώσει πικρά. Θα ήσασταν πολύ καλός πατέρας ή παπούς πάντως. Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήαρχαίος
ΑπάντησηΔιαγραφήμε αφορμή την απορία σου...
Έχω συχνά σκεφθεί πως κάπου η δημιουργία έργων υποκαθιστά την δημιουργία παιδιών. (Βλ. και τις απόψεις του Πλάτωνα στο "Συμπόσιο").
Είναι άραγε τυχαίο που οι μεγαλύτεροι Έλληνες ποιητές (Σολωμός, Κάλβος, Καβάφης, Σεφέρης, Ελύτης) δεν απόκτησαν παιδιά;
Κι αν δειτε και σε διεθνή κλίμακα το ποσοστό των σημαντικών δημιουργών που έγιναν γονείς είναι πολύ κάτω από τον μέσον όρο.
(Με αυτό δεν θέλω να πω ότι είμαι σημαντικός δημιουργός... κάθε άκληρος δεν είναι Μπετόβεν....).
Είναι σαν γροθιά στο στομάχι για μένα το θέμα αυτό, αλλά θα πω απλά ότι όντως μερικές φορές αυτοί οι παπουδες γιαγιάδες ήταν καλύτεροι από τους γονείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ένας κρίκος που μπορεί να ενώσει τα θρύψαλα μια αποτυχημένης σχέσης και να δώσει την ευκαιρία ακόμα, σε παιδιά που βλέπουν το κόσμο να γκρεμίζεται, (το διαζύγιο π.χ)να συνεχίσουν να νοιώθουν ζεστασιά και διάθεση να συνεχίσουν.
Υπάρχουν παιδιά που επιβίωσαν μόνο και μόνο γιατί νοιώθαν ήσυχα κάθε πρωϊ να βλέπουν έναν ασπρομάλη γέροντα να τους χαμογελάει και να τους δίνει το αγαπημένο χαρτζηλίκι.
Να τους φωνάζει χαμηλώστε αυτό το ραδιόφωνο και να τσακώνονται μαζί του πείραζοντάς των.
Να περιμένουν να ακούσουν για χιλιοστή φορά την ίδια ιστορία για να διακόπτουν πονηρά το παπού να λένε τη συνέχεια για να τον νευριάζουν!!
Τι ήταν αυτός ο γέροντας? Η αγαπημένη ασφάλεια, η αίσθηση που νοιώθει το παιδί ότι στα μάτια αυτού του γέροντα σίγουρα προηγείται απ'ολα και απ'όλους.
Θα μου πείτε γιατί δεν το νοιώθει μέσα από τα μάτια του γονιού?? Δυστυχώς πολλές φορές, δεν βλέπει τίποτα αλλο στα μάτια ενός γονιού παρά μια πρόχειρη βιασύνη να ξεμπερδέψει με την "υποχρέωση"...
Είναι εκείνη η γλυκύτητα πριν το τέλος που στα μάτια του φιλοδοξου και άπληστου γονιού δεν μπορεί ακόμα να υπάρξει...
Πόσο ένοχη νοιώθω σήμερα γι'αυτή τη βιασύνη για το ότι δημιουργησα χωρίς καν να σκεφτώ τις ελάχιστες παραμέτρους ασφάλειας... Ευτυχώς εκείνοι οι δυο γερόντοι είναι ακόμα εδώ και ομορφαίνουν την ανευθυνότητά μου..
κάθε άκληρος δεν είναι Μπετόβεν..
ΑπάντησηΔιαγραφή..και κάθε γονιός δεν είναι απαραίτητα έμπνευση..
"Κι αν δειτε και σε διεθνή κλίμακα το ποσοστό των σημαντικών δημιουργών που έγιναν γονείς είναι πολύ κάτω από τον μέσον όρο".
ΑπάντησηΔιαγραφή-----------
Ο Johan Sebastian Bach όμως;
Ρωτάω γιατί νομίζω ότι είχε πολλά παιδιά... (20 νομίζω!)
Ανεβάζει μόνος του, πολύ τον συντελεστή!...
Κάπου το έχω ακούσει αυτό και με εκφράζει απόλυτα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου με παιδιά, αλλά όταν αποκτήσεις, δε μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτά…
Την Τετάρτη θα αποκτήσω και μια κορούλα, έτσι θα έχει παρέα ο γιόκας μου!
Λυπάμαι που το λέω κύριε Νίκο, έχετε χάσει μια μεγάλη εμπειρία της ζωής.
Εδώ έχουμε αρχίσει και σκεφτόμαστε εάν εμείς προλάβουμε να δούμε εγγόνια. Εμείς που είμαστε 25-30 χρονών. Και να προλάβουμε να κάνουμε παιδιά στα 35 μας τίποτα δεν μας κάνει να πιστέυουμε ότι θα δούμε εγγόνια. Απλά ελπίζουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι η συγγραφή ως επάγγελμα είναι μια διαδικασία που απαιτεί προσπάθεια προκειμένου να μη χάνει ο συγγραφέας την ψυχική του ισορροπία. Για μένα τουλάχιστον αυτό ισχύει σε τέτοιο βαθμό που, αν θέλω να είμαι υπεύθυνη μητέρα και να διατηρώ καλές τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους που υπάρχουν ήδη στη ζωή μου, δε βλέπω χώρο για ένα παιδί. Εκτός κι αν αρχίσω να ασχολούμαι λιγότερο με τη δουλειά μου ή με τους ανθρώπους που ξέρω ότι αγαπώ. Τότε όμως αναρωτιέμαι αν το να φροντίζω ένα παιδί θα μου αρέσει, γιατί δεν είμαι πολύ πεπεισμένη ότι αυτά τα πράγματα είναι έμφυτα. Και σκέφτομαι για ποιό λόγο κάνει κάποιος παιδιά; Είναι δυνατόν να τα αγαπά χωρίς όρους και καμιά προσδοκία μετά από όλη την προσπάθεια και τη φροντίδα που χρειάζονται για να μεγαλώσουν; Κι αν όχι, είναι καλό να κάνουμε παιδιά από τα οποία περιμένουμε να εκπληρώσουν ρόλους ή, χειρότερα, όνειρα που δεν εκπληρώσαμε για τους εαυτούς μας;
<< Αχ ολα επρεπε να ρθουνε καθως ηρθαν... >>
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΔ κανετε μια εξομολογηση σε αυτο το ποστ πολυ σημαντικη...
Απο διακριτικοτητα δεν σας ειχα ρωτησει τοσο καιρο,περιμενα οταν θελησετε να τα πειτε μονος σας...
Θυμαμαι και στους δρομους που γραφατε επιστολες σε μια φανταστικη κορη.
Πολλοι κατηγορουν τους ανθρωπους που δεν εχουν παιδια για ναρκισσισμο και υπερβολικο εγωισμο,οτι κοιτανε μονο την παρτη τους και την καριερα τους..... ( Ναι,μου το εχουν πει και για εσας σε συζητησεις )
Βεβαιως δεν συμφωνω.
Οι ιδιοι ανθρωποι δεν βλεπουν οτι και το να εχεις παιδια πολλες φορες παλι εγωιστικα κινητρα κρυβει.
Θα ελεγα οτι καθε γεγονος κρινεται με διαφορετικα κριτηρια,αναλογα με την περισταση.
Προσωπικα δεν πιστευω οτι τα παιδια ( οπως και τιποτε αλλο στον κοσμο ) αναπληρωνονται με βιβλια ή γενικοτερα με τη δημιουργια.... ( οπως λετε και εσεις τα βιβλια δεν θα σου φερουν ενα ποτηρι νερο ) .
Προσπαθω ομως να σας φανταστω με παιδια και δυσκολευομαι.Δεν ξερω αν θα ησασταν καλυτερος ή χειροτερος σιγουρα ομως πολυ διαφορετικος.
Για εμενα δεν ξερω...καποιες φορες κλινω προς το << οχι >> .Παντως σε μια τετοια περιπτωση θα πρεπει να βρω μια συντροφο που θα με ακολουθησει σε αυτη την αποφαση και αυτο ειναι πολυ δυσκολο
Συνήθως η απόκτηση ή όχι παιδιών δεν είναι θέμα επιλογής, αλλά -όπως οι περισσότερες παράμετροι, που καθορίζουν τη ζωή μας- θέμα τυχαιότητας. Δεν σου "κάθεται" για κάποιον λόγο. Σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν τρέχει τίποτα: κάτι χάνεις, κάτι άλλο κερδίζεις... That's life... Και μαθαίνουμε να ζούμε μ' ό,τι μας λάχει...
ΑπάντησηΔιαγραφήXασατε κ.Δημου την ευκαιρια να σας διδαξουν τα παιδια σας!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να αναθρέψεις παιδιά χρειάζεται να βάλεις τον εαυτό σου σε 2η μοίρα. Το "εγώ" να μπει μετά το "εμείς". Ο ΝΔ συνειδητοποίησε το λάθος του, έστω και τώρα. Πολλοί "καριερίστες" κάνουν το ίδιο λάθος και προσπαθούν να βρουν το νόημα της ζωής στο "άρρωστο reward circuit" της επαγγελματικής ανάδειξης. Από βιολογική άποψη πάντως το υπέρτατο των συναισθημάτων μπορεί να το προκαλέσει μόνο ότι σχετίζεται άμεσα με αγαπημένα πρόσωπα που για τους περισσότερους από εμάς αυτό σημαίνει παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τους ρυθμούς της "σύγχρονης" ζωής πετύχαμε να γινόμαστε μπαμπάδες και παπούδες ταυτόχρονα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά έκανα πολύ νέα (και, διευκρινίζω, το ήθελα). Καθόλου εύκολα δεν ήταν. Σήμερα αισθάνομαι ότι από τα παιδιά μου έμαθα όσα δεν έμαθα από οποιονδήποτε άλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήSo far so good... Σήμερα,στα 45 μου, μάλλον σε πολύ λίγα χρόνια θα έχω εγγόνια, πολύ νωρίτερα από τους περισσότερους.
Πώς μου φαίνεται; Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα έχω τον χρόνο να είμαι η "κλασική" γιαγιά.
Αλλά θα μου αρέσει. Βρίσκω μεγάλο γούστο στα παιδιά: καθαρό βλέμμα, ειλικρίνεια, περιέργεια και ανοιχτή καρδιά.
Βρίσκω ότι, αν είσαι γονιός, το στοίχημα είναι πώς θα καταφέρεις να μην τα σβήσεις όλα αυτά, φτιάχνοντας άλλον ένα βαρετό και άσχημο ενήλικο.
Αν πάλι είσαι παππούς ή γιαγιά, μετράει να έχεις το χαμόγελο της ανοχής και της ενθάρρυνσης, πρωτίστως απέναντι στους γονείς, να θυμάσαι πώς είναι να είσαι νέος.
Ένα από τα τρία παγκόσμια ψέματα είναι η οικογένεια. "Η αγία οικογένεια". Θεωρώ, και είμαι απόλυτος σε αυτό, ότι παιδιά κάνουν οι πλούσιοι και οι ηλίθιοι. H κοινωνία με τις νόρμες, τα αξιώματα, το status, την θέση, το επάγγελμα, που κατέχει ή αποκτά κανείς σε αυτήν, δίνει το "δικαίωμα", την "δυνατότητα", την "ευκαιρία", σε άτομα που δεν θα είχαν την παραμικρή πιθανότητα να αναπαραχθούν, λόγω της Φυσικής Επιλογής, να βρίσκουν θηλυκό και να αφήνουν απογόνους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεννήθηκα διότι, ο βραχύσωμος χωροφύλακας πατέρας μου παντρεύτηκε με προξενειό την, με ανάλογο σωματότυπο, θεούσα μητέρα μου.
Από πολλά χρόνια πριν, έβλεπα ότι αυτή η διαδικασία θα έπρεπε να είχε σταματήσει ΠΡΙΝ γεννηθώ (αν όχι νωρίτερα). Οπότε, την αναπαραγωγή των πιό δυνατών, πιό υγιών και πιό ικανών, που "στέρησε" η απάτη της κοινωνίας από την ίδια την Φύση, έρχομαι να "επανορθώσω" με την οριστική μου απόφαση να ΜΗΝ κάνω παιδιά.(Είμαι παντρεμένος ηλικίας 42 ετών) Πορεύομαι με τα βιβλία μου, τις σπουδές μου (Μοριακή Βιολογία - Γενετική), το θέατρο και την παρατήρηση. Δεν αξίζει, σε μία τέτοια κοινωνία, να φέρεις στη ζωή "φρέσκο, λαχταριστό, αγνό κρέας" φτωχού παιδιού, που θα γίνει, αργά ή γρήγορα, κιμάς στην κρεατομηχανή του πλούσιου που προείπαμε για να ταΐσει τα δικά του παιδιά. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι αναγνωρίσιμοι άνθρωποι αρνούνται να κάνουν παιδιά.
limaniotis
<< s >> said....
ΑπάντησηΔιαγραφή<< Από βιολογική άποψη πάντως το υπέρτατο των συναισθημάτων μπορεί να το προκαλέσει μόνο ότι σχετίζεται άμεσα με αγαπημένα πρόσωπα που για τους περισσότερους από εμάς αυτό σημαίνει παιδιά. >>
Δηλαδη καποιος που δεν εχει παιδια δεν μπορει να βιωσει το << υπερτατο >> που λετε?
Και απο ποια βιολογικη αποψη?
Και ποιο υπερτατο?
Για τα παιδια νιωθεις αγαπη...
Εμενα μου φαινεται οτι το υπερτατο αφορα κυριως αφηρημενες εννοιες οπως την θρησκεια και τον ερωτα....
Στην αγαπη δεν υπαρχει εκσταση ( για να μην παρεξηγηθω δεν μειωνω καθολου τη σημασια της,απλα επειδη μιλησατε για υπερτατο... )
Κύριε Δήμου. Αρκετές φορές ο γονέας έρχεται στην δύσκολη θέση να ΕΠΙΒΑΛΕΙ την βούληση του στο παιδί του, με μοναδικό επιχείρημα το "γιατι ετσί!". Διαβάζοντας κείμενα και συνεντεύξεις σας, εντοπίζω μια αποστροφή-απέχθεια απέναντι σε τέτοιου είδους μορφές "επιβολής", μια αλλεργία απέναντι στην άσκηση εξουσίας. Μήπως ενδόμυχα έπαιξε και αυτό τον ρόλο του, ίσως αρκετά μεγάλο?
ΑπάντησηΔιαγραφήlimaniotis said...
ΑπάντησηΔιαγραφή<< Οπότε, την αναπαραγωγή των πιό δυνατών, πιό υγιών και πιό ικανών, που "στέρησε" η απάτη της κοινωνίας από την ίδια την Φύση, έρχομαι να "επανορθώσω" με την οριστική μου απόφαση να ΜΗΝ κάνω παιδιά. >>
Mα συγγνωμη,θα θελατε μια κοινωνια που θα μπορουσε να αναπαραχθει μονο ο σωματικα η διανοητικα δυνατος ( σε τι διαφερει αυτο απο τη ζουγκλα? ) ?
Γιατι θεοποιειται τη φυσικη επιλογη ( με την καθαρα βιολογικη εννοια) ?
Δηλαδη δεν πιστευετε οτι ο πολιτισμος που εχει επιδρασει πανω στη φυση εχει κανει τον κοσμο καλυτερο?Μηπως ο πολιτισμος που εχουμε,αυτος δεν ειναι που σας δινει τη δυνατοτητα να επιλεξετε αν θα κανετε παιδια?
Σιγουρα καποιοι ανθρωποι ειναι ακαταλληλοι να γινουν γονεις αλλα ποιος θα το κρινει αυτο και ποιος θα κρινει ποιο παιδι πρεπει να γεννηθει?
Να τα βαλουμε με την πολιτισμενη κοινωνια που δινει τη δυνατοτητα σε εναν κοντο και αδυναμο να αναπαραχθει?
Ο Κουντερα ελεγε πως το καθε παιδι ειναι μια ελπιδα....Εκει θα σταθω
Tην ανάγκη να αποκτήσω παιδιά ουδέποτε την ένοιωσα. Γι΄ αυτό και τείνω να πιστέψω
ΑπάντησηΔιαγραφήπως τελικά δεν είναι κάτι έμφυτο όπως λένε πολλοί. Ελπίζω να μην αισθανθώ τέτοιου είδους ανάγκη
ούτε στο μέλλον γιατί είμαι ήδη στα 42 και αργότερα ακόμα κι αν το θελήσω (που σχεδόν το αποκλείω,
αλλά ποτέ δεν ξέρεις...) δεν πρόκειται να το κάνω, παρόλο που η ιατρική το έχει καταστήσει εφικτό,
αφού είμαι κάθετα αντίθετη στην απόκτηση παιδιών με "πιστοποιητικό ορφάνιας".
Οσο περνούν τα χρόνια μάλιστα και παρακολουθώ τα όσα γίνονται στον κόσμο, αισθάνομαι όλο
και καλύτερα που δεν δημιούργησα παιδιά - ενδεχόμενα μελλοντικά θύματα ενός περιβάλλοντος
που ολοένα και περισσότερο μολύνεται και ενός κοινωνικού ιστού που ολοένα και
περισσότερο εκφυλίζεται.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι. Γιατί θέλουν οι άνθρωποι να αποκτήσουν παιδιά; Για να πραγματώσουν τον
...προορισμό τους στον κόσμο, διαιωνίζοντας το είδος και να αφήσουν διαδόχους; "Η μήπως για να
βρεθεί κάποιος να τους κοιτάξει όταν θα είναι ανήμποροι, όπως έκαναν οι ίδιοι με τους δικούς τους
γονείς; Το πρώτο δεν είναι σίγουρο (κι εμείς οι Ελληνες έχουμε και το παράδειγμα της Νιόβης), το δεύτερο δεν είναι έντιμο.
Κι αν τελικά κάποιος νοιώθει έντονη την ανάγκη της προσφοράς, δεν είναι ανάγκη να έχει δικά του παιδιά.
Υπάρχουν πάντα τα υπόλοιπα παιδιά του κόσμου, αυτά που δεν ευτύχησαν να γνωρίσουν γονείς, παιδιά ορφανά, παιδιά - θύματα πολέμων που πάντα θα
θεωρούν ευσπρόδεκτη κάθε χειρονομία αγάπης προς αυτά.
Οσο για τα εγγόνια κ. Δήμου, δεν είναι βέβαιο ότι αποκτώντας παιδιά θα αποκτούσατε εγγόνια.
Κι οι γονείς μου είχαν αυτή την προσδοκία αλλά έμεινε ανεκπλήρωτη...
Για να αποκτήσουν οι άνδρες παιδιά και εγγόνια θα πρέπει να τους τα εξασφαλίσει μια γυναίκα. Αν τους βρει η γυναίκα που θέλει παιδιά έχει καλώς, αν όχι δεν αποκτούν; Γιατί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορούν να υιοθετήσουν; Δεν μπορούν να γίνουν ανάδοχοι (είτε είναι μόνοι, είτε ζευγαρωμένοι);
Οσοι δεν αποκτούν παιδιά και εγγόνια ίσως τελικά να μη ήθελαν και τόσο πολύ. Ή επιθυμούσαν (κρυφά) να είναι αυτοί τα παιδιά της ζωής τους. Και αυτό είναι θέμα επιλογής (και πολύ το θαυμάζω).
Τα "δύσκολα" ίσως να έρχονται όταν συνειδητοποιείς ότι θα πεθάνεις και δεν θα 'χεις αφήσει πίσω σου ένα ζωντανό ίχνος. Αλλά και αυτό αντιμετωπίζεται.
Αυτό που δύσκολα αντιμετωπίζεται είναι ο κοινωνικός κανόνας "πρέπει να κάνουμε παιδιά". Οχι. Πρέπει να θέλουμε να κάνουμε παιδιά. Και αν θέλουμε, μπορούμε να αποκτήσουμε έστω και συναισθημετικά. Οπως ο κύριος που έγραψε το post.
Είχα συχνά την αίσθηση ότι ο πατερας μου δεν με έβλεπε σαν αυτόνομη ύπαρξη αλλά σαν προέκταση και συνέχεια του εαυτού του. Ήμουν "ο γιος του Γρηγόρη του Δήμου" κι ό,τι πετύχαινα ανέβαζε εκείνον - ενώ όταν αποτύγχανα μειωνόταν αυτός. Ας αφήσουμε που ήταν τόσο απόλυτος ώστε το 19.7 του απολυτηρίου τον ενόχλησε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας από τους λόγους που αρνήθηκα να κάνω παιδιά.
Είχα κι εγώ παρόμοια προβλήματα με τον δικό μου πατέρα, πράγμα που συνετέλεσε καταλυτικά στην θέση μου πως είναι απαράδεκτο η ανατροφή των παιδιών να γίνεται από την οικογένεια, και ο καθένας να μεγαλώνει τα παιδιά του σε ότι περιβάλλον θέλει με ότι συμβουλές του καπνίζει. Στο συγκεκριμένο θέμα θα προτιμούσα το μοντέλο της Αρχαίας Σπάρτης, σε ένα πιο εξανθρωπισμένο και πολιτισμένο μοτίβο φυσικά. Γνωρίζω τις όποιες πιθανές παρενέργειες, αλλά εξακολουθώ θεωρητικά να το προτιμώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά η Αρχαία Σπάρτη είναι παρεξηγημένη (ίσως και συκοφαντημένη σε κάποιο βαθμό) αλλά αυτό είναι ξεχωριστό πόστ.
Η σπαρτιάτικη αγωγή ίσως να ήταν πιο light μπροστά στην υποχρέωση να είσαι άξιο παιδί των γονέων σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήχμμ... εχω την ενδομυχη υποψια οτι εμπνευστηκες, αγαπητε Γατε, απο το χτεσινο incident με τη γιαγια μου. Αυτη η διαδραστικοτητα θα την χαροποιουσε ακομα περισσοτερο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να μιλησω για δικα μου εγγονια ειναι πολυ νωρις (και για παιδια μην πω, αλλα ποτε δεν ξερεις). Μπορω ομως να μιλησω ως current εγγονι, οντας μαλιστα στην κρισιμη περιπου καμπη οπου απο αξιαγαπητο παιδακι-εγγονι που ημουν κοντα με τις παπουδογιαγιαδες μου, γινομαι απομακρη και το βλεπω σαν αγγαρεια (κακα τα ψεματα μικρη νετρινα). Και προσπαθωντας να το δω απο την πλευρα τους, καθε φορα νιωθω τυψεις που πλεον δεν τους βλεπω συχνοτερα. Δεδομενου μαλιστα οτι δεν ειναι και ιδιαιτερα πολυπραγμονες για να αποασχοληθουν με κατι αλλο, καθε μου επισκεψη τους δινει χαρα για μια εβδομαδα. Το βλεπω στα ματια τους! Απο πενταλεπτη μεχρι μονοημερα επισκεψη, υπαρχει ξαφνικα μια απιστευτη διαθεση για ζωη και χαμογελο. Ειναι αξιοθαυμαστο και βεβεαια ειναι φρικτο εκ μερους μου που παω τοσο σπανια. (Ειναι ισως παραξενη η παρομοιωση, αλλα τη σκεφτηκα την προηγουμενη εβδομαδα, λογω της τοτε συγκυριας: οποτε πηγαινω να τους δω, νιωθω αυτη την παραξενη και ανιδιοτελη χαρα οπως οταν δινεις εθελοντικα αιμα).
Αλλα ειναι αυτο το γαμημενο καθε φορα "επειγον" που καθε φορα προηγειται του γενικα "σημαντικου" και καθε φορα που μου λενε "παμε να δουμε τη γιαγια", εγω εχω (προφασιζομαι;) κατι αλλο να κανω..
Με αφορμη αυτο το ποστ και τη χτεσινη χαρα, ας γινω κι εγω με τη σειρα μου καλυτερη εγγονη.
@limaniotis,
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν επιστρέφω κατάκοπος από την δουλειά, ακούει η μικρή τα κλειδιά μου και τρέχει στην αγκαλιά μου.
Όλη η κούραση φεύγει εκείνη την στιγμή...
Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια αυτό το συναίσθημα.
Νομίζω ότι η οπτική σας γωνία έχει πολύ εγωισμό και ίσως μελλοντικά αποδειχθεί λάθος, μόνο που θα είναι αργά.
Μπορεί και όχι...
doctor
@ doctor
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι άλλοι άνθρωποι γυρίζουν κατάκοποι από τη δουλειά τους και βρίσκουν τρόπους να ξεκουράζονται και να χαλαρώνουν που δεν έχουν να κάνουν με παιδιά. Γιατί θεωρείτε ότι ένα παιδί είναι καλύτερο από αυτούς τους άλλους τρόπους και για όλο τον κόσμο; Διότι θα σας κρατάει συντροφιά όταν γεράσετε; Και αν αποφασίσει να ζήσει κάπου μακριά σας, τί θα κάνετε; Και αν κάνει επιλογές με τις οποίες εσείς δε συμφωνείτε, θα το αγαπάτε και θα το στηρίζετε το ίδιο ή θα γίνετε πηγή κριτικής και απόρριψης; Και πώς ξέρουμε ότι οι γονείς που λένε ότι 'μια αγκαλιά από το παιδί τους τους κάνει να τα ξεχνάνε όλα' δεν έχουν κάνει την ανάγκη φιλοτιμία (ή σε ποιό βαθμό), διότι βεβαίως το να παραμελεί κανείς τα παιδιά του είναι κατακριτέο;
Μη με παρεξηγήσετε, δεν παίρνω το μέρος της μιας πλευράς ή της άλλης. Σας ρωτάω για να μάθω διότι πειστική απάντηση υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης δεν έχω βρει. Και ναι μεν ο κ.Δήμου εκφράζει τη νοσταλγία του για εγγονάκια όμως εγώ τουλάχιστον δεν έχω καταλάβει αν, εφόσον υπήρχε η δυνατότητα να ξαναζήσει τη ζωή του, θα έκανε διαφορετική επιλογή ή όχι, δεδομένης αυτής της νοσταλγίας. Αντίθετα με αυτό που είπε προηγουμένως κάποιος άλλος σχολιαστής, σήμερα μπορούμε να επιλέγουμε συνειδητά αν θα κάνουμε παιδιά ή όχι και δε μας τυχαίνουν.
Υπαρχει και μια σχετικη με το θεμα, ταινια επιστημονικης φαντασιας, με τον ηθοποιο Κλαιβ Οουεν οπου μιλαει για εναν Πλανητη που γερναει καθως κανεις δεν μπορει νε γεννησει.....(CHILDREN OF MEN (2006))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ξεκινήσω λίγο χιουμοριστικά για να χαλαρώσω το κλίμα!
Νίκο είσαι πολύτεκνος και δεν το ξέρεις!
Για να εμφανιστούν όσοι παιδαγωγήθηκαν μέσα από τα κείμενα σου και αν δεν υποχρεωθεί το κράτος να σου δώσει επίδομα πολυτέκνου και μ΄΄αλιστα αναδρομικά να μην με λένε!
Σοβαρά τώρα.
Απέναντι από την εργασία μου ζει ένας κύριος πείπου 60 ετών.
Γόνος μιας πλούσιας οικογένειας με τεράστια περιουσία από την οποία δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα πια.
Κάποιοι πλούσιοι φίλοι μόνο που συντηρούν τον εν λόγω κύριο.
Στα 20 χρόνια που΄υπάρχει η επιχείρηση μας δεν τον έχω δει ποτέ να δουλεύει.
Ζει με την μητέρα του που είναι σε αφασία εδώ και 10 χρόνια.
Ο ίδιος βρίσκει καταφύγιο στο ποτό.
Τις περισσότερες φορές είναι μεθυσμένος.
Την περασμένη εβδομάδα δεν ήταν.
Περπατούσε έξω από το μαγαζί.
Τον χαιρέτησα και αμέσως μου έπιασε την κουβέντα.
Το προηγούμενο βράδι είχε παρακολουθήσει το πατέρα μου που έπαιζε με τον γιο μου έξω στο δρόμο.
Τον έπιασε μια νοσταλγία!
Φαντάστηκε πως θα μπορούσε και εκείνος να είχε τώρα ένα εγγονάκι.
Αν είχε βέβαια παντρευτεί.
Αν είχε κάνει παιδιά.
Αν αυτά τα παιδιά είχαν παντρευτεί και είχαν κάνει δική τους οικογένεια!
Γρήγορα μου λέει προσγειώθηκα.
Κατάλαβα πως οι δικές μου επιλογές μου έφεραν μια ζωή που ο δικός σου πατέρας δεν έζησε και που ίσως και εκείνος να νοστάλγησε κάποια στιγμή.
Έφυγε σχεδόν δακρυσμένος.
Δεν μετανοιώνω μου λέει.
Αυτό διάλεξα...
Πολύ συχνά έχουμε την ψευδαίσθηση της επιλογής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μόνος λόγος της ύπαρξής μας σε αυτόν τον κόσμο, είναι η διαιώνιση του είδους. Μπορεί (μακάρι) να υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους υπάρχουμε, αλλά δεν θα τους μάθουμε ποτέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, σε τέτοιου είδους διλλήματα, εμπιστεύομαι την φύση.
Ετσι πίστευαν και οι δεινόσαυροι.
ΑπάντησηΔιαγραφή: ))
Πολλοί λένε: Καλύτερα να μετανοιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες...
ΑπάντησηΔιαγραφή@pap
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου, ο φίλτατος doctor, σίγουρα έχει γυρίσει πάρα πολλές φορές από τη δουλειά του κατάκοπος και έχει ξεκουραστεί χρησιμοποιώντας άλλους τρόπους. Πιστέψτε με όμως, μιλάω εκ πείρας (έχω 4 παιδιά) ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΑΙ με τίποτα η θέα της κορούλας σου ή του γιόκα σου που 'έσκασε' όλη την ημέρα μακριά από εσένα, και τώρα εντελώς άδολα και απονήρευτα(δεν περιμένουν δώρο ή κάποια ανταμοιβή) κάνουν σαν τρελλά μόνο και μόνο που σε βλέπουν.
Και από όποια άποψη και να το δεις, σίγουρα είναι η μεγαλύτερη χαρά. Τουλάχιστον αυτό γνωρίζω εγώ από τη δικιά μου πείρα.
Αν το δω από καθαρά εγωιστική άποψη είναι νομίζετε μικρό πράγμα, να υπάρχει ένας άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο(και τι άνθρωπος, σαν τις φατσούλες στo post) να σου δείχνει χωρίς καμιά ιδιοτέλεια πως εσύ και η μητέρα του είστε ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ο ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΣ κόσμος του. Λίγο είναι αυτό;
Αν το δω πιο πνευματικά και ανιδιοτελώς, εδώ μιλάμε για τη βίωση της πιο άδολης και αγνής αγάπης που μπορείτε να βρείτε σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Και αυτό λίγο είναι;
Έχω περάσει και από τις δύο καταστάσεις, και του κυνηγιού της καριέρας και του αφοσιωμένου οικογενειάρχη που 'σφίγγεται' οικονομικά λόγω των παιδιών, και πιστέψτε με, μιλάω βέβαια για μένα, ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ.
Στη μια περίπτωση είναι σαν τρως ένα κουτάλι ζάχαρη και στην άλλη σαν να τρως το καλύτερο γλυκό στο καλύτερο ζαχαροπλαστείο της Πόλης.
Ή για να το θέσω πιο γαργαλιστικά και διαιτητικά μιας και έρχεται και καλοκαίρι, απλά δεν συγκρίνεται το να μιλάς, ή να βλέπεις άλλους να κάνουν έρωτα με το να κάνεις εσύ ο ίδιος. :-))
Νίκο, πολύ με συγκίνησε η τελευταία πρόταση του post σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και είτε με τα βιβλία σου, είτε με τα blogs σου, έχεις αποκτήσει πολλά πνευματικά εγγόνια.
Δεν συγκρίνεται νομίζω το ένα με το άλλο, αλλά είναι μια κάποια παρηγοριά...
Σε φιλώ!
doncat said:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Είχα συχνά την αίσθηση ότι ο πατερας μου δεν με έβλεπε σαν αυτόνομη ύπαρξη αλλά σαν προέκταση και συνέχεια του εαυτού του. Ήμουν "ο γιος του Γρηγόρη του Δήμου" κι ό,τι πετύχαινα ανέβαζε εκείνον - ενώ όταν αποτύγχανα μειωνόταν αυτός. Ας αφήσουμε που ήταν τόσο απόλυτος ώστε το 19.7 του απολυτηρίου τον ενόχλησε.
Ένας από τους λόγους που αρνήθηκα να κάνω παιδιά. "
Από την εμπειρία πάντως να πω ότι οι καλύτεροι γονείς από όσους βλέπω γύρω μου, συμπεριλαμβανομενων των δικών μου, που μας ανέθρεψαν ελεύθερα και χωρίς να μας φορτώσουν με τα δικά τους ... "όνειρα", είναι όσοι είχαν τραυματικές εμπειρίες από τα δικά τους παιδικά χρόνια... Φαίνεται πως αυτό το βαρύ παρελθόν λειτουργεί σε ορισμένες περιπτώσεις λυτρωτικά.
Προσωπικά, δεν έχω καμία αμφιβολία πως θα γινόσουν ένας εξαιρετικός, αντισυμβατικός πατέρας, και ένας γλυκύτατος παππούς. Γιατί πρέπει να έχεις ιστορίες να διηγηθείς, και το ταλέντο να τις διηγηθείς. Κι εσύ διαθέτεις και τα δύο!
Κάπου γράφει ο Κουντερα ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που μπορεί να φάει το δόλωμα- ερωτάς σεξ- και να μην τον πιάσει το αγκίστρι -να φέρει στον κόσμο παιδιά- και θεωρεί την ζωή μια παγίδα:γενόμαστε χωρίς να το θέλουμε, σε ένα κόσμο που δεν έχουμε επιλέξει, με σίγουρο τέλος τον θάνατο κλπ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ τη δική μου μεριά από την μια φοβάμαι να μην κάνω παιδιά αλλά και φοβάμαι να κάνω. Bιολογικά δεν έχω νιώσει να το χρειάζομαι μέχρι τώρα που είμαι πάνω από 40. Θα ήθελα να έβρισκα μια σύντροφο που και αυτή δεν θα ήθελε παιδία έτσι θα έβγαινα από το δίλημμα ,αλλά μέχρι τώρα όλες θέλουν να κάνουν παιδί μαζί μου(ρε γαμώτο)!
Να μη το πάρω προσωπικά, ε?
Φίλε/η pap, δεν γράφω ότι αυτό που εγώ νιώθω δεν μπορεί να το νιώσει κάποιος με άλλον τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάω μόνο για μένα αυτή τη στιγμή και κατανοώ κάθε συνειδητή επιλογή που κάνει ο καθένας μας.
Ευπρόσδεκτα τα σχόλιά σας και φυσικά όχι παρεξηγήσιμα.
ggian, 4;
Θα ήθελα να μάθω διαφορές ηλικίας και χαρά στο κουράγιο σου!
Mastor said...
Την Τετάρτη θα αποκτήσω και μια κορούλα, έτσι θα έχει παρέα ο γιόκας μου!
*****
Να σας ζήσει, και καλά ξενύχτια τώρα!!!
doctor
Στη Δύση, ζούμε σε μια δικτατορική λατρεία του "παιδιού". Βιολογικά και οικονομικά παράλογη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν απειλείται το είδος από φυσικό extinction. Οι ασθένειες ελέγχονται. Τα προσδόκιμα (ζωής και καλής υγείας) έχουν εκτοξευτεί. Ο ολικός πλούτος φτάνει για να ζήσουν όλα τα παιδιά του κόσμου - άσχετα αν πεθαίνει ένα κάθε τρία λεπτά: αυτό είναι επιλογή του δυτικού ανθρώπου.
Κι όμως: το "παιδί" είναι το σύγχρονο φετίχ. Γιατί άραγε;
Σε σχέση και με το προηγούμενο, περί φιλοδοξιών: αν κάθε άνθρωπος έχει ως τα 25 του (στην ελλάδα, ως τα 35) το άγος των ανεκπλήρωτων φιλοδοξιών των γονιών του και από τα 45 και μετά παραιτείται των δικών του φιλοδοξιών, προβάλλοντάς τες πάνω στα παιδιά του, δεν είναι πολύ μικρό το "παράθυρο", 25-45, για να ζήσει κανείς την ατομικότητά του όταν το προσδόκιμο είναι στα 70+;
Μήπως η λύση του διαζυγίου στα 50-συν-πλην-κάτι για την αναζήτηση μιας δεύτερης ευκαιρίας "αυτοπραγμάτωσης" είναι, λειτουργική μεν, βλακώδης δε;
Και επίσης: όποιος χαίρεται που ανοίγοντας την πόρτα τρέχει και τον αγκαλιάζει το παιδί του δεν πρέπει να αμφιβάλει ότι η χαρά του παιδιού του είναι γνήσια. Αλλά να μην ξεχνά ότι αυτή η χαρά είναι για την κάλυψη μιας έλλειψης που "αυτός" του κατασκεύασε. Αν το 'χει κάνει συνειδητά, ίσως πρέπει να λογίζει εαυτόν στους σαδιστές.
Στο ποστ του ΝΔ αναγνωρίζω την λαχτάρα ενός ανθρώπου να αφήσει πίσω του όσο περισσότερο από το κομμάτι της γνώσης που αποκόμισε και της γνώσης που δημιούργησε, με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο - η καταγραφή στα βιβλία του δεν του φάνηκε αρκετή. Είναι εγωιστικό. Αλλά το σέβομαι.
@pap
ΑπάντησηΔιαγραφή"Διότι θα σας κρατάει συντροφιά όταν γεράσετε; Και αν αποφασίσει να ζήσει κάπου μακριά σας, τί θα κάνετε; Και αν κάνει επιλογές με τις οποίες εσείς δε συμφωνείτε, θα το αγαπάτε και θα το στηρίζετε το ίδιο ή θα γίνετε πηγή κριτικής και απόρριψης;"
..........................
Συγχωρείστε με που απαντώ πριν απο τον doc αλλά αυτές οι εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Και εξηγούμαι. Ελάχιστοι είναι οι εναπομείναντες γονείς που κρατάνε εγωϊστικά κοντά τους τα παιδιά τους, που περιμενουν ή επιμένουν να τους γηροκομήσουν (και αυτοί ανήκουν στην δική μου γενιά).
Οι υπόλοιποι ήδη περάσαμε πολλά χρόνια με παιδιά στο εξωτερικό (κάποια απ αυτά έμειναν εκεί) και εξακολουθούμε να τα αγαπάμε και να σεβόμαστε τις επιλογές τους χωρίς να παρεμβαίνουμε στη ζωή τους είτε συμφωνούμε είτε όχι.
Οπως καταλαβαίνετε οι σημερινοί εν δυνάμει γονείς από 30 κι επάνω (δλδ τα παιδιά μας) ούτε που θα μπορούσαν να διανοηθούν να συμπεριφερθούν στα παιδιά τους με τον τρόπο που αναφέρετε πιο πάνω.
Πλην ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων....
Λοιπόν, πάντα σκεφτόμουν ότι θά ήταν πολύ καλό ένας άνθρωπος σαν κι εσας να έχει τεκνοποιήσει και να μπορέσει να μεταλαμπαδεύσει όλον αυτόν τον πλούτο που έχετε, που είστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά πάλι σκεφτόμουν ότι αν είχατε κάνει άλλες επιλογές, μάλλον δεν θα είσασταν αυτός που είστε.
Είχα και εγω παρόμοιους λόγους που δεν ήθελα την δέσμευση της οικογένειας και δεν ήθελα παιδιά - ίσως γιατί και εγω δεν είχα χαρούμενα παιδικά χρόνια - όμως είχα διαπιστώσει στον επαγγελματικό μου χώρο, που μιλούσα με πολλούς μεγάλους ανθρώπους, ότι το μόνο τους μελανό σημείο που θα ήθελαν να αλλάξουν στις ζωές τους ήταν ακριβώς το ότι δεν είχαν παιδιά.
Ετσι - επηρεασμένη - και όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν (μπήκε στην ζωή μου ο κατάλληλος σύντροφος) και παντρεύτηκα και έκανα δυό παιδιά. Ακόμα είναι μικρά και για το μόνο που μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι τους δίνω όλο σχεδόν τον χρόνο μου.
Δεν χρειάζεται να πω το αυτονόητο ότι δίνω και την ζωή μου.
Επίσης πιστεύω ότι ο πλούτος σας επηρεάζει σημαντικά πολλούς ανθρώπους. Εμενα σίγουρα με έχετε επηρεάσει.
Και σε αυτό, πάντως, η ζωή είναι ανάποδη (όπως σε τόσα άλλα). Οι πιο ικανοί να γίνουν γονείς δεν γίνονται και το αντίστροφο και είναι κρίμα....
Καλή εβδομάδα και να ξέρετε ότι σας αγαπάμε ! ! !
@Γιατρέ
ΑπάντησηΔιαγραφή13,5 γιος,6 γιος, 4 γιος και κόρη(δίδυμα)
Επειδή βλέπω πως ορισμένοι βρίσκονται σε δίλλημα και δεν ξέρουν ποιον δρόμο να διαλέξουν ας ησυχάσουν πια, κυκλοφορεί ένα επιστημονικώτατο τεστ προκειμένου να δουν αν είναι έτοιμοι να κάνουν παιδιά:
ΤΕΣΤ ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΗΣ… ή αλλιώς, είστε έτοιμοι να κάνετε παιδιά;
Κάντε το παρακάτω τεστ, το οποίο θα σας βοηθήσει στην απόφασή σας...
Τεστ Βρωμιάς :
Αλείψτε τον καναπέ και τις κουρτίνες με μερέντα. Τοποθετήστε ένα σουβλάκι πίσω από τον καναπέ και αφήστε το εκεί όλο το καλοκαίρι.
Τεστ παιχνιδιών :
Αγοράστε μία κούτα 150 λίτρων και γεμίστε τη με LEGO (εναλλακτικά χρησιμοποιήστε στυλό ή βίδες). Παρακαλέστε ένα φίλο ή φίλη να τα σκορπίσει σε όλο το σπίτι. Κλείστε τώρα τα μάτια και προσπαθήστε να πάτε στο μπάνιο ή την κουζίνα χωρίς να βγάλετε άχνα: Στο κάτω-κάτω θα μπορούσατε να ξυπνήσετε το παιδί!
Τεστ super market :
Πάρτε ένα ή δύο ζώα (κατά προτίμηση κατσίκες) και πάρτε τις μαζί στην επόμενη επίσκεψη στο Super Market. Προσέχετε τις όλη την ώρα και πληρώστε ότι φάνε ή καταστρέψουν.
Τεστ ντυσίματος :
Προμηθευτείτε ένα μεγάλο ζωντανό χταπόδι και προσπαθήστε να το βάλετε σε ένα δίχτυ από πατάτες. Σιγουρευτείτε ότι έχετε βάλει όλα τα πλοκάμια μέσα στο δίχτυ.
Τεστ φαγητού :
Προμηθευτείτε ένα μεγάλο πλαστικό φλιτζάνι και γεμίστε το μέχρι την μέση με νερό. Στηρίξτε το φλιτζάνι σε μία κούνια, κρεμάστε την κούνια από το ταβάνι και σπρώξτε την. Προσπαθήστε τώρα να γεμίσετε με ένα κουτάλι το φλιτζάνι με μουλιασμένα Corn Flakes παριστάνοντας παράλληλα το αεροπλάνο. Μετά χύστε το περιεχόμενο του φλιτζανιού στο πάτωμα και μείνετε ήρεμοι.
Τεστ νύστας :
1.Προετοιμαστείτε ως εξής: Γεμίστε μια μαξιλαροθήκη με 3-4 κιλά υγρής άμμου. 2.Ξεκινήστε στις 6 μ.μ. να περπατάτε με την μαξιλαροθήκη στην αγκαλιά, κάνοντας παράλληλα την κίνηση του νανουρίσματος.
3.Κάντε το παραπάνω μέχρι τις 9 μ.μ. Τοποθετείστε την μαξιλαροθήκη τώρα στο κρεβάτι και βάλτε ξυπνητήρι στις 2 π.μ.
4.Σηκωθείτε στις 2 και ξαναμεταφέρετε την μαξιλαροθήκη για μία ώρα μέσα στο σπίτι και αυτήν τη φορά τραγουδήστε όμως και τραγούδια νανουρίσματος.
5.Βάλτε ξυπνητήρι στις 5 και επαναλάβετε το σημείο 4. και προσπαθήστε αυτήν την φορά να θυμηθείτε και άλλα τραγούδια νανουρίσματος.
6.Βάλτε ξυπνητήρι στις 7 και ετοιμάστε πρωινό.
7.Επαναλάβετε τα παραπάνω κάθε νύχτα για τουλάχιστον 3 χρόνια.
8.Έχετε υπομονή!!
Τεστ επιδεξιότητας, για το νηπιαγωγείο και το δημοτικό :
Πάρτε ένα κουτί αυγών και προσπαθήστε να το μετατρέψετε με ένα ψαλίδι και νερομπογιές σε κροκόδειλο. Τώρα μετατρέψτε ένα χαρτόνι από χαρτί τουαλέτας σε κηροπήγιο. Μετά κατασκευάστε με σελοτέιπ και αλουμινόχαρτο ένα ακριβές αντίγραφο του πύργου του Άϊφελ.
Τεστ αυτοκινήτου :
Πουλήστε το διθέσιο κάμπριο σας και αγοράστε ένα Renault Scenic. Τώρα πάρτε ένα παγωτό ξυλάκι σοκολάτα και τοποθετήστε το στο ντουλαπάκι. Αφήστε το εκεί για τουλάχιστον 24 ώρες. Πάρτε ένα κέρμα των 50 λεπτών και βάλτε το στο κασετόφωνο. Λιώστε μια σακούλα με μπισκότα βουτύρου και σκορπίστε τη στο πίσω κάθισμα. Χαράξτε τις πόρτες του αυτοκινήτου με μία τσουγκράνα.
Τεστ σωματικής ικανότητας (για γυναίκες) :
Πάρτε ένα σακί με φασόλια και δέστε το γύρω από την μέση σας για 9 μήνες. Μετά αφαιρέστε τα φασόλια, αλλά αφήστε το σακί στη θέση του.
Τεστ οικονομικής ικανότητας :
Πηγαίνετε στην τράπεζα και αναθέστε πάγια εντολή με τα λεφτά του μισθού σας σε ίσα μέρη σε μαγαζιά παιχνιδιών, Σούπερ Μάρκετ και εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Τελικό τεστ :
Βρείτε ένα φιλικό ζευγάρι που έχει ήδη ένα παιδί. Δώστε τους συμβουλές για θέματα όπως: πειθαρχία, υπομονή, ανεκτικότητα κλπ. Κάντε όσο μπορείτε εξυπνότερες προτάσεις βελτίωσης συμπεριφοράς. Τονίστε πόσο σημαντική είναι η συνεπής διαπαιδαγώγηση. Απολαύστε το πείραμα, γιατί είναι η τελευταία φορά που θα γνωρίζετε αυτές όλες τις συμβουλές. Πιθανόν να είναι και η τελευταία φορά που θα δείτε αυτό το ζευγάρι, αλλά μην πτοείστε!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήggian
ΑπάντησηΔιαγραφήσχεδόν με θεραπεύσατε από την νοσταλγία μου...
χάρμα ο οδηγός για μελλοντικούς γονείς!
περιμένω και τις αντιδράσεις του Andy με την προσφατη μπαμπίνα του...
@synas
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ συχνά έχουμε την ψευδαίσθηση της επιλογής.
Όχι "πολύ συχνά", αλλά απ' ότι φαίνεται ΠΑΝΤΟΤΕ. Η επιστήμη τα τελευταία χρόνια αν και δεν έχει καταφέρει να το αποδείξει οριστικά και αμετάκλητα, όλες οι έως τώρα μελέτες και έρευνές της, αυτό καταδεικνύουν.
Οι σκέψεις και οι όποιες αποφάσεις μας απορρέουν από αυτή, είναι μία απόλυτα γραμμική-ντετερμινιστική διαδικασία αλγοριθμικού χαρακτήρα, η οποία όμως χαρακτηρίζεται από χαοτική πολυπλοκότητα. Αυτό πάντως δεν αναιρεί την λειτουργία αιτίου-αιτιατού που την περιγράφει.
Εγώ δεν ξερω ακριβώς τι ειναι αυτο που καθιστα εναν γονιό ικανό ή μη. Το μόνο που εχω να μεταφέρω είναι η πρόσφατη στιχομυθια με την 7 χρονών κόρη μου που μου τόνισε ότι ειναι πολύ δύσκολο σήμερα να μεγαλώνει κανεις ΓΟΝΕΙΣ και οταν η συζητηση εφτασε στο σημειο να της τονισω ότι Δεν θα τα παμε καθόλου καλά εμεις οι δυο μου απαντησε ότι είναι η πρωτη φορά που συμφωνει μαζι μου. Η δε μεγαλύτερη 11 χρονών τόνιζε όλη την ωρα ότι δεν δικαιουνται να ομιλουν γονεις που περνουν ολη την μερα τους σε ενα εργαστηριο!! (ενω αυτές ολη την ημερα αδιαφορουν για την παρουσια μου μια και υπαρχει ο παππους και η γιαγια που τους κανουν ολα τα χατηρια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανε παιδια να δεις καλό!!
Καλό μεσημέρι, ο καιρός δεν δικαιολογεί ...μελαγχολίες, είστε αναντίστοιχος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκπληκτικός ο οδηγός, τον χρειαζόμουν καθότι σύμφωνα με τον γιατρό της συζύγου στις 17 Νοέμβρη (!!)...αλλάζω club!
Τα πισιά και τα γκάτζετ, τις ασύρματες συνδέσεις και τα λοιπά καλώδια τι να κάνω δεν ξέρω...
Υ.Γ : Πάντως με την μέχρι σήμερα εμπειρία ζωής, δεν μου έλειψε ένα δικό μου παιδί ή εγγόνι.
Η σχέση με τα παιδιά είναι μαγική και όταν δεν πάσχει από υπερβάλλοντα εγωισμό που κάνει πολλούς να θεωρούν το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ παιδί "μοναδικό", ή απωθημένα του γονιού που αντικατοπτρίζονται στην παιδική ψυχή, τότε μπορεί να προσφέρει πολλά και στις δύο πλευρές : Και στον ενήλικα που επικοινωνεί και κοινωνικοποιεί το παιδί και από το παιδί που (επανα)-κοινωνικοποιεί τον ενήλικα.
@alekos markellos
ΑπάντησηΔιαγραφήMε το καλό!! Και προπαντως νη ακους τα ειμαι η δεν ειμαι ικανος για γονιός. Αυτά τα προβλήματα τα λύνει η ζωή και η φυση του ανθρώπου.
alekos markellos said...
ΑπάντησηΔιαγραφή...είστε αναντίστοιχος!
------------------------------
Πάντα ήμουν!
Το βιολογικό μου ρολόι μάλλον έχει κάποιο σφάλμα μιας και ακόμα δεν έχω νιώσει την ανάγκη να γίνω πατέρας :P. Ίσως η έλλειψη της ’ανάγκης’ να οφείλεται και στους φίλους μου, κανένας παιδικός μου φίλος δεν είναι πατέρας και σχεδόν κανένας παντρεμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πολλούς άλλους η πιθανότητα τεκνοποίησης με αγχώνει, αν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω κλπ, και με φοβίζει, το βλέπω σαν να τελειώνει η ζωή μου. Αν δεν γίνω πατέρας ο κύριος λόγος θα είναι μάλλον ο εγωισμός: δεν θέλω να παρατήσω τη ζωή του εργένη.
Πάντως παραδέχομαι όσους είναι γονείς (αν και δεν τους ζηλέυω) που έχουν τη δύναμη και μεγαλώνουν παιδιά μετά την δουλειά.
Για το δεύτερο σκέλος του post, αυτό του παππού, καταλαβαίνω τον κ. Δήμου. Όταν έρχονται τα ανίψια μου στην Ελλάδα οι γονείς μου κερδίζουν 10 χρόνια ζωής και εγώ γίνομαι χαζο-θείος :)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχω μια κόρη 4 χρονών και μία 2 μηνών. Που να το διανοηθώ. Που να φανταστώ τον εαυτό μου με παιδιά !
Εγώ που αλήτευα απο το πρωί μέχρι το βράδυ, που άλλαξα δεκάδες δουλειές, που χανόμουν μήνες στο εξωτερικό κλπ. κλπ. Μέγας αλήτης!!
Εφθασα να γράφω παιδικά τραγουδάκια. Εχω ήδη φτιάξει μερικά και προσπαθώ να τα ανεβάσω στο μπλογκ μου.
Τάφτιαξα όχι μόνο από απέραντη αγάπη για τις κόρες μου αλλά και γιατί δεν ήξερα παιδικά τραγουδάκια κι ήθελα στα ατέλειωτα πάνω κάτω για να ρευτεί το πρώτο μας μωρό κάτι να του σιγοψυθιρίζω. Τώρα τα ξαναλέω στη δεύτερη μου κόρη και προσπαθώ να τις γράψω και μερικά δικά της.....
Ωχ τι πάθαμε!!!!
@doc
εύχομαι ότι καλύτερο για το νέο μέλος της οικογένειας σου. Καλώς να έρθει και νάναι καλότυχο
Σε καταλαβαίνω.
Τα πέρασα όλα ξανά πρόσφατα !!!
Με διόρθωση λάθους:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου με παιδιά. Ακόμη κι αν δεν μπορούσα να κάνω, θα ήθελα να υιοθετήσω.
Δεν ξέρω γιατί ακριβώς-κυρίως γιατί μου αρέσουν τα παιδιά, αλλά και γιατί θα ήθελα να τους μάθω αυτά που ξέρω και να είμαι γι'αυτά όπως είναι οι γονείς μου για μένα. Έχω περιέργεια να δω πώς θα εξελιχθεί ένας καινούριος άνθρωπος.
Φυσικά δεν έχω ιδέα πώς θα είναι, ούτε πόσο δύσκολο είναι, μάλλον καλύτερα.
Το φαντάζομαι, πάντως, κάπως έτσι (ο διάλογος από την ταινία Lost in translation):
Bob: It gets a whole lot more complicated when you have kids.
Charlotte: It's scary.
Bob: The most terrifying day of your life is the day the first one is born.
Charlotte: Nobody ever tells you that.
Bob: Your life, as you know it... is gone. Never to return. But they learn how to walk, and they learn how to talk... and you want to be with them. And they turn out to be the most delightful people you will ever meet in your life.
Charlotte: That's nice.
Κύριε Δήμου, μου έκανε εντύπωση η απάντησή σας στον "Αρχαίο" περί των μεγάλων δημιουργών που όπως -κατ' εμέ, παρήγορα- λέτε, ότι δεν είχαν παιδιά και μου δόθηκε η εντύπωση μιας κάποιας απαξίωσης για όλους τους υπόλοιπους που έχουν παιδιά αλλά δεν έχουν γράψει και αφήσει κάτι σημαντικό (σύμφωνα με εσάς). Και αναρωτιέμαι, υπάρχει μεγαλύτερη δημιουργία από τη δημιουργία της ζωής, υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση από το να προσπαθήσεις να "πλάσεις" μία σωστή ή έστω υγιή προσωπικότητα; Να νιώσεις την απεριόριστη αγάπη και στοργή όπως είναι αυτή των γονιών που άλλοι από εμάς τη ζήσανε και άλλοι όχι;
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τα παιδιά πρέπει να έρχονται μετά από ώριμη σκέψη..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς μπορείς κανίες να έχει ώριμη σκέψη για κάτι που δεν γνωρίζει ακόμα;
Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που μπαίνουμε σ' ένα νέο τομέα της ζωής μας, είμαστε λίγο-πολύ σαν παιδιά οι ίδιοι. Δεν ξέρουμε και αντιδρούμε σαν παιδιά, ή τουλάχιστον ανώριμα. Φυσιολογικό είναι. Το βλέπω εδώ σε ανθρώπους που ήταν "ώριμοι" στις πατρίδες τους και μόλις βρεθούν σε τελείως ξένο τόπο, αρχίζουν από "αποπροσανατολισμένοι" και προχωρούν στο "ανώριμοι", δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Με τα παιδιά, όλοι μας ακολουθούμε "ρόλους" που μάθαμε από τους γονείς μας κι από άλλους στο παρελθόν... αλλά ποτέ κανείς δεν γίνεται "έτοιμος" για γονιός με τη σκέψη και μόνο.
Ο γονιός "μεγαλώνει" κι ωριμάζει κι αυτός μαζί με τα παιδιά του και μαζί με τον/την σύντροφό του.
Λευτέρης
ΥΓ. Με εξαίρεση μια τελείως άθλια τάξη που έχω δει εδώ στις ΗΠΑ, που όχι μόνο παραμελούν, αλλά και κακοποιούν τα παιδιά τους, επειδή "είδανε στην τηλεόραση και διαβάσανε στο κοσμοπόλιταν" ότι πρέπει να κάνουν ότι τους γουστάρει, από ναρκωτικά και αλκοόλ στα βρωμερά μπαρ μέχρι...
Κυρίως χαμηλού εισοδήματος, χωρίς καμία καλλιέργεια (διότι οι φτωχοί στην Κρήτη έχουν τουλάχιστον στοιχειώδη καλλιέργεια). Οτιδήποτε χειρότερο είχε να παρουσιάσει η βορειο-ευρωπαϊκή κουλτούρα στο μεσαίωνα, εκδηλώνεται ακόμα και σήμερα στις white trash περιοχές των ΗΠΑ και την πληρώνουν παιδιά κι εγγόνια. Τα πράγματα που έχω δει εκεί κάτω σε μερικές περιπτώσεις με αηδίασαν.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ κ. Δήμου
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μας ακόμα μιά πλευρά του γλυκύτατου χαρακτήρα σας.
Πριν παντρευτώ είχα τρεις θεωρίες για την ανατροφή των παιδιών. Τώρα έχω τρία παιδιά και καμία θεωρία!
Αν θέλετε σας ανακηρύσουμε surrogate παππού, αλλά μετά το πρώτο shock μην αρχίσετε τις παλινωδίες!
@Λευτέρης
ΑπάντησηΔιαγραφήYΓ. Με εξαίρεση μια τελείως άθλια τάξη που έχω δει εδώ στις ΗΠΑ, που όχι μόνο παραμελούν, αλλά και κακοποιούν τα παιδιά τους, επειδή "είδανε στην τηλεόραση και διαβάσανε στο κοσμοπόλιταν" ότι πρέπει να κάνουν ότι τους γουστάρει, από ναρκωτικά και αλκοόλ στα βρωμερά μπαρ μέχρι...
Κυρίως χαμηλού εισοδήματος, χωρίς καμία καλλιέργεια (διότι οι φτωχοί στην Κρήτη έχουν τουλάχιστον στοιχειώδη καλλιέργεια). Οτιδήποτε χειρότερο είχε να παρουσιάσει η βορειο-ευρωπαϊκή κουλτούρα στο μεσαίωνα, εκδηλώνεται ακόμα και σήμερα στις white trash περιοχές των ΗΠΑ και την πληρώνουν παιδιά κι εγγόνια. Τα πράγματα που έχω δει εκεί κάτω σε μερικές περιπτώσεις με αηδίασαν.
------------
στείλτο στον Χάρρυ....
maria said...
ΑπάντησηΔιαγραφήμου δόθηκε η εντύπωση μιας κάποιας απαξίωσης για όλους τους υπόλοιπους που έχουν παιδιά αλλά δεν έχουν γράψει και αφήσει κάτι σημαντικό (σύμφωνα με εσάς).
................................
Πού σας ήρθε αυτό; Γράφω ένα κατεβατό για το πόσο ζηλεύω αυτούς που έχουν παιδιά και εγγόνια - κι εσείς είδατε απαξίωση; Μίλησα για μία στατιστική σχέση - που ίσως έχει και άλλους λόγους - ανάμεσα σε δημιουργούς και παιδιά. Αλλά ΠΟΥΘΕΝΑ δεν απαξίωσα αυτούς που έχουν...
maria said...
ΑπάντησηΔιαγραφήμου δόθηκε η εντύπωση μιας κάποιας απαξίωσης για όλους τους υπόλοιπους που έχουν παιδιά αλλά δεν έχουν γράψει και αφήσει κάτι σημαντικό
Έ, έλεγα 70 σχόλια πιάσαμε δεν θα γίνει παρεξήγηση να' ουμε;
Λοιπόν παιδιά αφήστε τα μίση και ελάτε να βρεθούμε στην συνάντηση των Youtubers στην NYC στις 7/7/7.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα είναι και η κοπελιά αυτή εκεί.
κ. Δήμου θάρθετε;
@ Maria
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως Μαρία, νομίζω ότι με τον τρόπο που αναρωτιέσαι αν υπάρχει μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο από το να δημιουργεί κανείς ανθρώπους, πας στο άλλο άκρο, υπονοώντας ότι οι άνθρωποι που είναι γονείς κάνουν πιο 'χρήσιμα' πράγματα στη ζωή τους από αυτούς που δεν είναι. Είναι αξιέπαινοι οι άνθρωποι που μεγαλώνουν παιδιά, ιδίως αν τα μεγαλώνουν ώστε να γίνουν ανεξάρτητοι και αυτόνομοι ενήλικοι . Ομως το να θεωρούνται αυτοί οι άνθρωποι πιο αξιέπαινοι από άλλους που ίσως δεν μπόρεσαν ή είχαν αρκετή αυτογνωσία ώστε να μη φέρουν στον κόσμο παιδιά που δε θα είχαν τη διάθεση να αναθρέψουν το βρίσκω λίγο προβληματικό. Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι για να αφήνει κανείς κάποιο στίγμα πίσω του όταν φεύγει από τη ζωή και αμφιβάλλω για το αν έχει νόημα να προσπαθούμε να κατατάσσουμε αυτούς τους τρόπους σε κάποια 'αντικειμενική' κλίμακα χρησιμότητας.
Καλά θα ήταν να αφήναμε αυτή τη συζήτηση που συγκρίνει ανόμοια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε στο ποστ υπήρχε οποιαδήποτε τέτοια νύξη ούτε έχει νόημα αυτή η συζήτηση γενικώς.
Δεν μοιράζονται βραβεία...
Καθε Κυριακή πρωι σταση στο 1ο Νεκροταφειο της Αθηνας με ενα γαρυφαλλο και σιγη ενος λεπτου στο ταφο του Λαμπρακη, μετα κουνια στο Ζαππειο και ατελειωτες κουβεντες αγαπης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθε βραδυ τα καλοκαιρια στο Μωλο στα Γιαννενα με εβαζε να κοιταω το φεγγαρι και με ρωταγε γεματος απορια ¨Αληθεια δεν βλεπεις τα σκατζοχοιρακια που κανουν ποδηλατο πάνω στο φεγγαρι?", και εγω την επομενη μερα προσπαθουσα να πεισω τα αλλα παιδακια για του λογου του το αληθες!
Εφυγε νωρις και δεν ειμαι εγγονι κανενος πια.
Τι κριμα?
Πάντως, σε σχέση με το θέμα: "Μα πώς να γίνεις παππούς αν πριν δεν γίνεις πατέρας;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγενείς μου με παιδιά κοντά στα 35 κατάλαβαν ότι εγγόνια δεν πρόκειται να δουν σύντομα, παρ'ό,τι το θέλουν πολύ. Εδώ και τρία χρόνια κρατούν σχεδόν καθημερινά για κάποιες ώρες την κόρη της κυρίας που τους καθαρίζει το σπίτι (είναι ξένη).
Κάθε φορά που τους επισκέπτομαι μου διηγούνται όλο χαρά τις περιπέτειες της μικρής, τι τους είπε, τι συμβαίνει στο σχολείο. Η δε μικρή πονήρω τους αγαπάει επίσης πολύ.
Από την αρχή σκέφτηκα "τι όμορφα! αυτοί έχουν ένα εγγόνι, η μικρή έχει παππούδες και κάποιον που την βοηθά εκεί που δεν μπορούν οι γονείς της".
Οπότε, ίσως να μπορεί να γίνεις παππούς χωρίς να γίνεις πατέρας...
Ο ανιψιός μου δεν γνώρισε παππούδες. Όταν ηταν 2 χρόνων, είπε σε κάποιον πολύ κοντινό μας κύριο "Δεν έχω παππού. Θέλετε να γίνετε εσείς ο παππούς μου;" κι αυτός γύρισε το κεφάλι του απ' την άλλη. Μου ήρθε να του ρίξω μπουνιά του πούστη. Και πατέρας ήταν... υποτίθεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήmaria said...
ΑπάντησηΔιαγραφή...μου δόθηκε η εντύπωση μιας κάποιας απαξίωσης για όλους τους υπόλοιπους που έχουν παιδιά αλλά δεν έχουν γράψει και αφήσει κάτι σημαντικό (σύμφωνα με εσάς).
***
Μήπως να ξαναδιαβάζατε το κείμενο;
Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, το αντίθετο θα έλεγα μάλιστα.
Υπάρχουν λόγοι να είσαι γονιός και λόγοι να μην είσαι. Αλλοι επιλέγουν (να είναι ή να μην είναι γονείς). Σε άλλους τυχαίνει (να είναι ή να μην είναι).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ' όλους τους ανθρώπους όμως που έγιναν γονείς θαυμάζω αυτούς που
δεν χρησιμοποιούν το γεγονός ως άλλοθι για πράγματα που δεν έκαναν. Αλλά και αυτούς που αποφεύγουν στο βιογραφικό τους τις περικοκλάδες στο χωρίο "οικογενειακή κατάσταση" για να εκτιμηθούν ως περισσότερο "σταθερές" προσωπικότητες.
Σε όσους δεν έγιναν γονείς επειδή το επέλεξαν θαυμάζω το ρίσκο της απόφασης να κινηθούν ενάντια στη φύση (όπως μας έχουν μάθει). Και σε όσους δεν έγιναν γονείς επειδή έτυχε θαυμάζω την ικανότητά τους να το συζητάνε.
Οι υπόλοιποι κάνουν ότι μπορούν (γονείς ή μη)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω παιδιά (ακόμη). Θα ήθελα να ζήσω αυτή την εμπειρία (όχι όμως ως single μητέρα, θεωρώ εγωιστική συμπεριφορά την επιλογή να γίνεις μητέρα χωρίς να υπάρχει και πατέρας. Αλλο εάν στην πορεία αναγκαστείς να μείνεις χωρίς τον πατέρα, αλλά το να ξεκινάς με αυτή την προοπτική, δική μου άποψη είναι πως δείχνει κάποιου είδους εγωισμό. 'Η, έστω, κάποια εμμονή στο μοντέλο γίνομαι-μητέρα-άρα υπάρχω). Επειδή δεν υπάρχει στη ζωή μου σχέση που να ευνοεί την τεκνοποιία, το αφήνω για το μέλλον, που δυστυχώς δεν μπορεί να είναι ιδιαιτέρως μακρινό (είμαι ήδη 34 ετών, ο ορίζοντας αρχίζει να στενεύει). Εάν δεν ... προλάβω, θα συνεχίσω να ζω, με δύναμη και αξιοπρέπεια, όπως προσπαθώ να κάνω μέχρι τώρα. Δεν θα απαξιώσω τον εαυτό μου, ούτε θα μπω σε ενοχικό τριπάκι να θεωρώ εαυτόν λιγότερο δημιουργική, επειδή δεν έκανα παιδιά. Θέλω, αλλά εάν δεν προκύψει, θα βρω άλλους τρόπους να διοχετεύσω την τρυφερότητα, την αγάπη και το αίσθημα της προσφοράς που είχα μέσα μου από μικρό παιδί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά θα μου λείψει αυτή η εμπειρία, αν δεν τη ζήσω, γι'αυτό είμαι σίγουρη.
Αλήθεια όμως, έχω ένα ερώτημα: Τι σημαίνει "να προσπαθήσεις να "πλάσεις" μία σωστή ή έστω υγιή προσωπικότητα;", όπως έγραψε η Μαρία;
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν είναι επιθετικό το ερώτημα, είναι πραγματικό ερώτημα. Πολλές φορές το σκέφτομαι και νιώθω αδυναμία να απαντήσω. Αν εξαιρέσουμε ακραία λανθασμένες ή ακόμη και εγκληματικές συμπεριφορές στη διαπαιδαγώγηση, έχω τελικά την αίσθηση πως ακριβώς όπως υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, άλλες τόσες διαφορετικές σχέσεις γονέα-παιδιού προβλέπονται.
Υπάρχει ένα μοντέλο; Γι'αυτό και οι περισσότεροι νέοι ή υποψήφιοι να γίνουν γονείς, αισθάνονται αυτό το δέος. Δεν υπάρχει κανόνας. Και είναι αναπόφευκτο να περάσουν στο παιδί σου και στοιχεία από σένα πιο ... σκοτεινά, από αυτά που δεν θέλεις να προβάλεις πάνω του ποτέ. Αλλά θα γίνει κι αυτό. Ακόμη και αν δεν έχεις αυτή την πρόθεση.
Είναι τόσο δυναμική και ζωντανή και άμεση αυτή η σχέση, που το βρίσκω σχεδόν αδύνατο να μην γίνει.
Ακόμη και στις περιπτώσεις όπου γονείς και παιδιά συνδέονται με όσο το δυνατόν λιγότερο καταπιεστικές και διαστρεβλωτικές (της προσωπικότητας) σχέσεις, κάποιοι θα βρεθούν να διαφωνήσουν, και να διατυπώσουν τη δική τους άποψη περί της διαπαιδαγώγησης. Γιατί όλοι έχουν άποψη πάνω στο θέμα, έχοντες παιδιά και μη. Λες και υπάρχει κανένας κανόνας, κανένα μοντέλο σαφές και προσδιορισμένο...
Δεν ξέρω... Αν και έξω από το χορό ακόμη, θα τολμήσω να πω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις το ένστικτο είναι ίσως ο μόνος καλός οδηγός. Αγκαλιά με το συναίσθημα και τη λογική, σε ίσες ει δυνατόν ποσότητες, να μην γέρνει η ζυγαριά ούτε προς το ένα, ούτε προς το άλλο συνεχώς. Γιατί καλή και η γνώση που παίρνουμε οι σύγχρονοι άνθρωποι από τα βιβλία, αλλά αρκεί, αν δεν υπάρχει από πίσω μια ισορροπημένη προσωπικότητα, και μια ισορροπημένη σχέση σεβασμού, ανάμεσα στους γονείς, αλλά και ανάμεσα τους γονείς και το παιδί τους; Και όσο πιο εξελιγμένη η προσωπικότητα του γονέα, τόσο πιο εκλεπτυσμένο και το ένστικτο (δεν υπάρχουν μόνο τα ζωώδη, ευτυχώς!). Τέλειος πατέρας ή μητέρα δεν μπορεί να υπάρξει, όπως δεν μπορεί να υπάρξει και τέλειο παιδί. Γιατί δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι.
ΑπάντησηΔιαγραφήAυτό αφήνει μεγάλο περιθώριο να γίνει κανείς γονιός, και ας μην είναι ο καλύτερος. Ας είναι ο καλύτερος που μπορούσε να γίνει, κάτι είναι κι αυτό.
Αλλιώς, ας περάσουμε όλοι από τεστ, και όσοι κοβόμαστε, να φοράμε και ένα διακριτικό βραχιολάκι στο χέρι, για να γίνονται γονείς μόνο οι άλλοι. Οπως στην ταινία Gattaca, συμμετείχαν στο πρόγραμμα μόνο οι γενετικά τέλειοι. Οπως στην αρχαία Σπάρτη, που ρίχνανε στον Καιάδα τα "ελαττωματικά" παιδιά. Ετσι να υπάρχει και στο μέλλον ένας Καιάδας για γονείς. Και να δω ποιος θα κάνει παιδιά στο τέλος!
Και για να μην παρεξηγηθώ, ούτε εγώ είμαι σίγουρη πως θα γινόμουν "καλή μητέρα". Σκέψεις είναι όλα αυτά, απέναντι σε μια όλο και διογκούμενη φοβία του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στη μητρότητα και την πατρότητα. Και δεν υποννοώ σε καμία περίπτωση ότι είναι παράλογο να έχει κανείς αυτή τη φοβία. Απλώς, σκέφτομαι ότι όσο πιο εξεζητημένη γίνεται η σκέψη του ανθρώπου, τόσο μεγαλύτερες και οι φοβίες του. Και όπως είπα, δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ-lexia,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου θυμίσατε τη Mafalda, εκεί που η μαμά της διηγείται πώς άφησε τις σπουδές της και παντρεύτηκε και μετά έκανε τη Mafalda, και πώς αφοσιώθηκε στην οικογένεια, και μετά η μαμά δακρύζει για την αυτοθυσία της και ρωτάει τη Mafalda αν κατάλαβε.
Οπότε η Mafalda απαντάει: "Πώς, κατάλαβα, είμαι το άλλοθι της αμάθειας..."
Πικρό. :)))
Υ.Γ. Ορθή επανάληψη
Αυτό ακριβώς Athanasia. Και όπως είπες παρα-πολύ πικρό. Ωραίο παράδειγμα : )
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι δεν έχουν, θέλουν και ανυπομονούν να αποκτήσουν, και όσοι έχουν τα ξεφορτώνονται στους παππούδες και στις γιαγιάδες. Έχω μερικά διαβολεμένα, χάρισμα σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεδομένου του υπερπληθυσμού του πλανήτη, ανάγκη πολιτισμού και πολιτισμένων ανθρώπων έχουμε χρεία και όχι μερικά εκατομμύρια ανθρωπάκια ακόμα. Η Ευρώπη είναι η μόνη ηπειρος με υπογεννητικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την έννοια αυτή, η τεκνοποιϊα μάλλον προς την ατομική αυτοολοκλήρωση υποβοηθά και δεν μπορούμε να πούμε ότι συνεισφέρει στο κοινωνικό σύνολο ούτε την οικολογική ισορροπία, παρά μόνο αν συνεισφέρει, όχι μόνο σε ποσότητα, αλλά και σε ποιότητα! Δηλαδή πολιτισμό.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό, αλλά καθόλου περίεργο, είναι η αντιστοιχία συμπεριφοράς παιδιών και γονέων. Οταν βλέπεις παιδιά κακομαθημένα και ενοχλητικά μιά ματιά στους γονείς είναι αρκετή για να καταλάβεις... Τό αντίστοιχο συμβαίνει και όταν βλέπεις παιδιά με τρόπους.
Είναι η βαθύτερη έννοια της λέξεως αγωγή.
Είχα μεγάλο καημό που δεν έγινα πατέρας και κατά συνέπεια,ούτε και παπούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε όλα όμως όσα βλέπω καθημερινά στους φίλους τους γνωστούς και τους γείτονες,μάλλον εγώ κι εσύ Νίκο (και όλοι οι σαν κι εμάς),έναν καημό έχουμε...
Προχτές ένας γείτονάς μου, κήδεψε τον έναν από τους δυό γιούς του.Από ¨υπερβολική δόση¨ είπανε.Και ήταν 23 χρόνων!
Ο άλλος του γιός είναι στα 20 και τον εντάξανε σε προγαμμα αποτοξίνωσης...
Οικονομικά προβλήματα δεν είχαν οι άνθρωποι και έμοιαζαν ευτυχισμένοι,μέχρι που τους συνέβηκε αυτό.Αν δεν έιχαν παιδιά, δεν ξέρω πόσο πιό δυστυχισμένοι θα ήταν.
Βλέπεις,υπάρχει κι αυτή η πλευρά,όπως και άλλες παρόμοιες που ο καθένας μας θα έχει ακούσει ή θα έχει γνωρίσει.
Χώρια που εγώ έχω μια θεωρία:όλα τα παιδιά του κόσμου είναι και δικά μου παιδιά.Γιατί να στεναχωριέμαι λοιπόν που δεν έγινα(φυσικός) πατέρας και παπούς;
Οταν έζησα σέ πυκνοκατοικημένα μέρη, Παρίσι, Αμστερνταμ, Αθήνα, παρατήρησα ότι ή επιυθμία μου νά κάνω παιδιά καί εγγόνια ήταν μικρή. Ισως ήταν ή πληθώρα κοινωνικών επαφών, οί φίλοι, οί συγγενείς καί ή πλούσια κουλτούρα τής πόλης πού μέ έκαναν νά μήν αισθάνομαι μόνος - πολλές φορές σέ βαθμό πού προσπαθούσα πλέον ενεργά νά αποφύγω τήν πολυκοσμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιστρόφως, έζησα κάποια χρόνια στήν Utah – εκεί πού οδηγώντας κάνεις μισή ώρα νά δείς άλλο αυτοκίνητο - καί όταν τελικά συναντηθούν δύο αυτοκίνητα, στό αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, χαίρεσαι τόσο πού κορνάρεις γιά νά χαιρετήσεις χωρίς νά γνωρίζεις ποιός είναι στό άλλο αυτοκίνητο (εκεί η κόρνα ήταν χαιρετισμός, στήν πόλη ήταν συνήθως βρισιά). Εκείνα τά χρόνια μού γεννήθηκε ή δυνατότερη επιυθμία νά κάνω παιδιά.
Γενικά έχω παρατηρήσει ότι οί κάτοικοι πυκνοκατοικημένων περιοχών έχουν λιγότερη επιθυμία γιά αναπαραγωγή ενώ συγχρόνως έχουν πιό πολύπλοκη / πολύμορφη σεξουαλικότητα. Αντίθετα ή διαβίωση σέ αραιά κατοικημένες περιοχές απλοποιεί τή σεξουαλικότητα καί αυξάνει τήν επιθυμία αναπαραγωγής.
Νομίζω πως ο Σταύρος με την ιστορία του και ο/η ggian με το test (να 'σαι καλά, λύθηκα!) τα είπαν όλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ τους γονείς του πατέρα μου δεν τους γνώρισα παρά μόνο απο φωτογραφίες και ιστορίες. Την γιαγιά μου την θυμάμαι αμυδρά διότι ήμουν γύρω στα οχτώ όταν "έφυγε".
Από παππού πάλι παράπονο δεν είχα, ήταν άνθρωπος πράος, ανοιχτόκαρδος και, δυστυχώς για την τσέπη του, ανοιχτοχέρης. Το τι "άρμεγμα" είχε καρτερικά -και με μαζοχιστική θα έλεγα διάθεση- υπομείνει από εμένα και τον πρώτο ξάδερφο, δεν το φαντάζεται άνθρωπος! Αυτοκινητάκια τις καθημερινές, κάτι "καλό" τα Σάββατα και σε γιορτές(ΚΑΙ αργίες) το ξήλωμα έπρεπε να είναι royal!
Οχι τίποτα άλλο, αλλά μετά τα άκουγε και από τις κόρες του που μας κακομαθαίνει και ζητάμε!
Το μόνο "κακό" που είχε ήταν το κριτήριο με το οποίο διάλεγε αυτοκίνητα. Hint: Είχε Zastava και μετά Lada. Μαντέψτε το!
Οταν αγόρασα το πρώτο μου μηχανάκι, ένα Peugeot Speedfight 100 των δέκα ίππων, πήγα μια βόλτα μέχρι τη Ραφήνα οπού συνήθιζε να μας πηγαίνει για ποδήλατο με το ζεστό καφέ Lada που μύριζε καρύδα.
Επαθα σοκ! Θα ορκιζόμουν πως η Ραφήνα έπεφτε έξω από το Βόλο, ή και ακόμα πιο μακριά! Στην αρχή σκέφτηκα πως ήμουν μικρός και μου φαινόταν μεγάλη η διαδρομή. Οταν γυρίζοντας το ανέφερα στη μάνα μου, γυρίζει και μου λέει: "Αφού οταν σας έβαζε μέσα(εννοώντας εμένα, την αδερφή μου και τον ξάδερφό μου - τρίο φτιαγμένο για το χάος!) πήγαινε το πολύ με 30!"
Την αφίσα της Boxer με το "σκύλο με το παπούτσι" -όπως τη λέγαμε- την έχετε δει στη διασταύρωση της Μαραθώνος; Ε, η στιγμή που την αντικρύζαμε, κάθε μα κάθε φορά, ήταν στιγμή λύτρωσης!
Τον χάσαμε απο εγκεφαλικό το 2000, παραμονή των Φώτων. Με μας για εγγόνια απορώ που δεν το έπαθε νωρίτερα!
Νίκος Χρυσόγελος, όνομα και πράγμα!
@Genghis
ΑπάντησηΔιαγραφήή διαβίωση σέ αραιά κατοικημένες περιοχές απλοποιεί τή σεξουαλικότητα καί αυξάνει τήν επιθυμία αναπαραγωγής.............
Περναει και η ωρα πιο ευχάριστα!!
Limaniotis
ΑπάντησηΔιαγραφή" Δεν αξίζει, σε μία τέτοια κοινωνία, να φέρεις στη ζωή "φρέσκο, λαχταριστό, αγνό κρέας" φτωχού παιδιού, που θα γίνει, αργά ή γρήγορα, κιμάς στην κρεατομηχανή του πλούσιου που προείπαμε για να ταΐσει τα δικά του παιδιά."
μήπως ξεχνάς ότι οι περισσότεροι πλούσιοι σήμερα ήταν ανύπαρκτοι ή παντελώς αγνωστοι πρίν 20-40 χρόνια!.
Δεν είχα φανταστεί ότι ο Gates χαρακτηρίζεtai κιμαs στην κρεατομηχανη των πλουσίων!!!.
Για το ότι πολλοί δημιουργοί δεν κάνουν παιδιά πιστέυω ότι ισχύει αυτό που λέει ο Νϊκος είναι πολλοί απασχολημένοι με την δημιουργία άλλων πραγματων για να ασχοληθούν με την δημιουργία παιδιών. Πιθνα'ανα ήταν και πολύ κακοί γονείς (και πολύ καλοί παπούδες αντίστοιχα) για τον ίδιο λόγο.
Τα παιδιά είναι ο ειλικρινέστερος κριτής και ο σκληρότερος καθρέφτης μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι επειδή μπορείς, δεν σημαίνει οτι πρέπει και να αποκτήσεις.
@ggian: Φοβερό το τεστ!!!
Γάτε νομίζω πως μόλις μείωσες σημαντικά την υπογεννητικότητα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγά ρε παιδιά, κι αύριο μέρα είναι!
Ασχετο, ο Σαρκοζύ μέθυσε απο τη νίκη, από τη vodka ή ο καγκεμπίτης τον πότισε τίποτα "ληγμένα"; Εγώ το κόβω για ρώσικο LSD!
Δεν έχω παιδιά και θα ήθελα, βλέπω όμως και την προβληματική εξέλιξη της ελληνικής οικογένειας: χιλιάδες χωρισμένα ζευγάρια, με γονείς που έχουν καταντήσει να μισούν ο ένας τον άλλο και με ένα ή περισσότερα παιδιά να μεγαλώνουν με τον ένα από τους δύο (συνήθως τη μητέρα). Και αναρωτιέμαι: ήταν αυτοί οι άνθρωποι ακατάλληλοι για γονείς ή κάποια στιγμή απλώς ΕΤΥΧΕ και άρχισαν να μην αντέχουν ο ένας τον άλλο, ΑΦΟΥ όμως έκαναν τα παιδιά τους; Μήπως έπεσαν στην παγίδα να κάνουν παιδιά για να βελτιώσουν μια ήδη προβληματική ή και κατεστραμμένη σχέση με αποτέλεσμα να την κάνουν αβίωτη; Και, τέλος, αναρωτιέμαι: τι γονεϊκό πρότυπο θα έχουν όλα αυτά τα παιδιά αυτών των χωρισμένων γονιών - που πολλά απ'αυτά οφείλουν την ύπαρξή τους στην αποτυχημένη απόπειρα των γονέων τους να βελτιώσουν την άσχημη σχέση τους - όταν μεγαλώσουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήκάτι που άκουσα πρόσφατα ως λαϊκή ρύση:
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις παιδιά; να τα χαίρεσαι!
δεν έχεις παιδιά; να χαίρεσαι!
ΝΔ, ανήψια έχεται; Μπορούν αυτά να αντικαταστήσουν, έστω εν μέρει, τα παιδιά και τα εγγόνια;
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή@blade runner:
ΑπάντησηΔιαγραφή"θεωρώ εγωιστική συμπεριφορά την επιλογή να γίνεις μητέρα χωρίς να υπάρχει και πατέρας"
***
Άλλοι πάλι, θεωρούν εξίσου "εγωιστική" στάση το να μην θέλεις ν΄ αποκτήσεις παιδιά, άλλοι το να αποκτήσεις παιδιά όταν βρίσκεσαι προ της εμμηνόπαυσης (θα έχουν "πιστοποιητικό ορφάνιας", έγραψε μια φίλη) και άλλοι το να διεκδικούν δικαίωμα υιοθεσίας τέκνου οι ομοφυλόφιλοι συνάνθρωποί μας.
Εγώ θεωρώ ότι, γενικώς, μόνο εγωισμό υποκρύπτει η επιθυμία μας να φέρουμε έναν άνθρωπο στον κόσμο (είτε είμαστε μόνες, είτε παντρεμένες, είτε πολύ προ της εμμηνόπαυσης, είτε λίγο, είτε είμαστε ομοφιλόφιλοι/ες, είτε όχι.
Για να ικανοποιήσουμε προσωπικές μας ανάγκες φέρνουμε ανθρώπους στον κόσμο και τους χαρίζουμε ζωή (ακόμη και όσες/οι έχουν πιεστεί να τεκνοποιήσουν γιατί "πρέπει", πάλι για τους ίδιους έλαβαν αυτή την απόφαση, επειδή δεν άντεξαν το κοινωνικό κόστος της άρνησης).
Κυρίως ν΄ αγαπιέται, πιστεύω, χρειάζεται το παιδί (χωρίς να παραγνωρίζω τη χρησιμότητα πολλών άλλων εφοδίων). Με πάθος. Η αγάπη μπορεί να γίνει ο καλύτερος οδηγός μας.
Θα συμφωνήσω με την Betty, κανείς δεν χάνεται. Ας μην φοβόμαστε και τη σκιά μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγη εμπιστοσύνη στους αυτόματους πιλότους της φύσης...
Γλυκά θροΐζουν γύρω μου τα δένδρα. Tί υψηλός και αίθριος που είναι ο ουρανός! Mέσ' στην ψυχή μου το ουράνιον τόξον και στην καρδιά μου μέσα - στιλπνός, πασίχαρος κορυδαλλός - λαλεί ο μικρός μου γιος τη διαδραστική μας αλληλεπίδραση στο χώρο της πολυεθνικής που πάμε και επεργαζόμαστε τη στοχαστική διεργασία της αγάπης.
ΑπάντησηΔιαγραφήlimaniotis said...
ΑπάντησηΔιαγραφή....που θα γίνει, αργά ή γρήγορα, κιμάς στην κρεατομηχανή του πλούσιου...
---------------------------------
τελικα δεν αντεξα....
Μετέφρασα το κείμενο στά αγγλικά καί τό κυκλοφόρησα σέ μερικούς συνεργάτες μου εδώ στό Silicon Valley της Καλιφόρνιας.
Γιατί μερικοί απ΄ αυτούς είναι εδώ μέχρι τίς 11μμ δουλέυοντας εδώ καί 2 εβδομάδες προσπαθώντας νά επισπεύσουν τήν τελειοποίηση μηχανήματος νέας τεχνολογίας γιά τήν θεραπεία τού καρκίνου.
Ηθελα να τούς δείξω πόσο τελικά εκτιμάται η προσπάθεια τους από τήν ελληνική κοινή γνώμη....
Από την άλλη βέβαια, τα μαρτύρια που περιγράφονται στο παραπάνω test δεν τα περνάει ο "αυτόματος πιλότος της φύσης"!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πω... Γονείς του blog σίδερο στη μέση σας και κοκαΐνη σ' εφεδρεία! Τσίτααα!!!
Πάρτε τα μια Κυριακή και πηγαίντε τα μια βόλτα από του Γάτου! Θα του φύγει η νοσταλγία -και οι γάτες έντρομες- στα μπάμ! :)))
Έχω τόσους λόγους που θα ήθελα να απόκτήσω παιδιά όσους και να μην αποκτήσω. Οι λόγοι που δεν θα ήθελα να κάνω παιδιά έχουν να κάνουν με την κοινωνικοπολιτή νοοτροπία της εποχής μας. Θα ένοιωθα καλύτερα να μεγαλώσω ένα παιδί στην Αμερική από την Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικά λάθη στην ανατροφή
1) Υπερπροστασία σε βαθμό παράκρουσης
2) Κτητικότητα, το παιδί δεν είναι η τηλεορασή μας αλλά μία αυτόνομη προσωπικότητα
Νίκο η νοσταλγία είναι μια αυταπάτη. Είναι σαν την νοσταλγία για την Ελλάδα, Ο Παπάζογλου το λέει οραία "...στο Σικάγο μέσα ζεί στην λευτεριά...στην Αθήνα μέσα ζει στην ξενιτιά". Έτσι λοιπόν και με τα παιδιά, όταν δεν έχεις νοσταλγείς και όταν έχεις ... έχεις προβλήματα.
Το πιο εγωιστικό κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι να κάνεις παιδιά για να σε φροντίσουν στα γεράματα ,για να έχεις παρέα, γιατί τα παιδία πιστεύεις ότι θα σου φέρουν χαρά ,για να είσαι ενταγμένος στην κοινωνία κλπ ,ακόμα κι αν βλέπεις ότι ο κόσμος που τα φέρνεις δεν είναι και ο παράδεισος. Νομίζω ότι κάνουμε παιδία για δικό μας ψυχικό και κοινωνικό όφελος και όχι γιατί πιστεύουμε ότι θα φέρουμε χαρά στον κόσμο. Αυτό είναι εγωιστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστέψτε με αγαπητέ κ. Δήμου (τυγχάνω αναγνώστρια από τους 4 τροχούς 1980 εξ ου και το αγαπητέ), δεν είναι πάντα καλό να πλησιάζει η ώρα να γίνεις παπούς. Αν η κόρη μου είχε παντρευτεί οσο εγώ, θα ήμουν γιαγιά. Και μόνο η λέξη με κάνει και ανατριχιάζω, νοιώθω τόση ενεργητικότητα και διάθεση για δημιουργία που δεν μου φαίνεται να ταιριάζει με το ρόλο της γιαγιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εσάς, δε μπορώ να σας φανταστώ παπού, όχι, όχι!!!
Ήμουν "ο γιος του Γρηγόρη του Δήμου" κι ό,τι πετύχαινα ανέβαζε εκείνον - ενώ όταν αποτύγχανα μειωνόταν αυτός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι γράψατε κι έτσι ένοιωθα εγώ. Από μόνη είχα επωμιστεί το βάρος ενός παιδιού με πολύ γνωστούς και άξιους γονείς. Για να μην τους απογοητεύσω έχασα πολλά από τη ζωή. Κι ακόμα χάνω γιατί πρέπει να ζω καθώς αρμόζει στη θέση μου κι όχι καθώς θέλω. Ουφφφφφφφφφφφ.
Yπάρχει μια πολύ ωραία σκηνή στο Brief Encounter του David Lean ("Σύντομη Συνάντηση" ο ελληνικός τίτλος - Celia Johnson και Trevor Howard).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι εκεί που το ερωτευμένο ζευγάρι αποχωρίζεται οριστικά. Παντρεμένοι κι οι δύο με άλλους, υπάρχουν και παιδιά, αυτή την απόφαση πήραν.
Τον αποχωρισμό τους τον διαλύει κυριολεκτικά μια ανόητη φλύαρη γνωστή. Στην αναγκαστική παρουσία της, ο αποχωρισμός γίνεται απλή τυπική χειραψία.
Αφού φύγει εκείνος, η Celia Johnson σκέφτεται κοιτώντας σιωπηλά την γνωστή της:
"Πόσο θα ήθελα να μην ήσουν αυτό που εισαι, αλλά να ήσουν μια σοφή και έμπειρη φίλη μου, να μπορούσα να σου μιλήσω".
Φανταζόμαστε τους παππούδες και τις γιαγιάδες ως γεροντάκια, χωρίς ζωή, ούτε πριν ούτε τώρα, που απλώς πάνε το εγγονάκι στην παιδική χαρά.
Στερεότυπο. Στους σεισμούς και τις δυσκολίες του ζευγαριού (εκτός αν είμαστε πουριτανοί), είναι όαση ένας άνθρωπος με ζωντάνια κι ενεργητικότητα και την πείρα μιας γεμάτης ζωής. Και για το ζευγάρι και για τα εγγονάκια.
Μια χαρά τον φαντάζομαι παππού τον ΝΔ, ακριβώς γιατί είναι έτσι όπως είναι. Κατά κάποιον τρόπο είναι ήδη "παππούς" πολλών, αν σκεφτεί κανείς πόσοι πολύ νέοι άνθρωποι σχολιάζουν εδώ.
antonious said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΔ, ανήψια έχεται; Μπορούν αυτά να αντικαταστήσουν, έστω εν μέρει, τα παιδιά και τα εγγόνια;
------------------------
Μοναχοπαίδι - τι ανήψια να έχω;
(Έχω δύο από την πολύ μεγαλύτερη ετεροθαλή αδερφή μου - αλλά είναι μεγάλα στη ηλικία).
Καλά είναι τα παιδιά, αλλά το πρόβλημα είναι οτι μεγαλώνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι/ες θέλουν να αποκτήσουν, φαντάζονται χαριτωμένα παιδάκια να τους ξαφνιάζουν με την ειλικρίνειά τους, το αθώο και χαρούμενο βλέμμα τους, πλάσματα που γεμίζουν ζωή το σπίτι κ.λ.π. κ.λ.π. Αν οι υποψήφιοι γονείς αντί γι'αυτή την ειδυλλιακή εικόνα -την σταματημένη στα πέντε έτη του παιδιού- σκεφτόντουσαν έναν εικοσάρη να τους γράφει κανονικά ή έναν σαρανταπεντάρη να ψάχνει να τους χώσει σε κανένα γηροκομείο, θα τρέχανε πολύ λιγότερα σάλια για τεκνοποίηση...
Σε καταλαβαίνω ΝΔ που πας απ' ευθείας στα εγγόνια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζω μερικά σχόλια και αγανακτώ γελώντας όμως ταυτόχρονα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε συνειδητή επιλογή μη απόκτησης παιδιών, βλέπω άνθρωπο στυγνά προγραμματισμένο, όπως και γάμο κατόπιν συμφωνίας
Σταχυολογώ μερικά μαργαριτάρια.
Μεγάλη επιστημοσύνη (φωτιά στα μπατσάκια μας), με παιδιά θα ασχολούμαστε τώρα!
Πείνα και ανεργία.
Λοιμούς και λιμούς, καταστροφές της ανθρωπότητας.
Ολοι λοιπόν εμείς που κάναμε παιδιά, είμαστε μαζοχιστές και σαδιστές μαζί.
Μπράβο σασ λοιπόν μητέρες και πατέρτες
Πες τα Γίγαντα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει τα δίκια της η athanasia...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαππούς με πολλά εγγόνια, αλλά...νέος!
Άλλωστε, η αναντιστοιχία (εν προκειμένω, μεταξύ πνευματικών και βιολογικών τέκνων) είπαμε, είναι χαρακτηριστικό σας.
Εγγόνια έχετε πολλά...
Πριν απο 20 χρόνια ήταν παιδιά.
Ελπίζω τα δισέγγονά σας να διαβάζουν τα παραμύθια του παππού, αντί να βλέπουν Πάνια.
Όχι πως είμαι αισιόδοξος δα...
Μία περιήγηση στα σχόλια δείχνει ένα τεράστιος εύρος στις γνώμες για τα παιδιά - από την θεοποίηση στην πλήρη απόρριψη - και για τελείως διαφορετικούς λόγους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν φανταζόμουν ότι θα υπήρχαν τέτοιες αποστάσεις.
Αλλά πάλι ξέρω τόσο λίγα για το θέμα...
Αγαπητέ Νίκο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγγόνια μπορεί να μην έχεις, πνευματικά παιδιά όμως πολλά!
Να μας χαίρεσαι :-)
Αθανασία said:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κατά κάποιον τρόπο είναι ήδη "παππούς" πολλών, αν σκεφτεί κανείς πόσοι πολύ νέοι άνθρωποι σχολιάζουν εδώ."
Παππού έφαγα τα τακάκια και το πίσω λάστιχο κοντεύει να φτύσει τις ίνες, ξηλώσου!
Α, θέλω κι ένα ζευγάρι slick για την Κυριακή. Ποια Κυριακή;
Καλά δεν μου υποσχέθηκες πως θα με πας στην παιδική χαρά; Εκείνη στα Μέγαρα...
Ααααα, δεν μας τα λες καλάαα!
A, και κοίτα μην πάθεις κάνα Alzheimer πριν τα γενέθλιά μου!
Υ.Γ: Τελικά δίκιο είχε η μάνα μου, "καλόμαθα"!
Η ζωή των γονιών μου είμαστε εμείς.
ΑπάντησηΔιαγραφή-Η αγάπη που μας ενώνει είναι πάντα δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη.
-Τώρα που αρχίζουμε και φεύγουμε, οι γονείς μου έχουν παραλύσει. Οι ρόλοι έχουν απολύτως αντιστραφεί. Επειδή έχουν πρόωρα συνταξιοδοτηθεί και δεν έχουν φίλους, ασχολούνται διαρκώς με εμάς, ανακυκλωνοντας και διογκώνοντας νοσηρά τα προβλήματα ή δημιουργώντας καινούρια, γιατί αλλιώς ο χρόνος σταματά. Προσπαθώ να εφευρίσκω και άλλες ευκαιρίες -πέρα από τις υπαρκτές που δεν είναι και λίγες- για να μου φαίνονται χρήσιμοι. Ο αδερφός μου δεν το καταλαβαίνει γι' αυτό εν πολλοίς προσπαθώ μόνη μου. Περιμένουν με αγωνία τα εγγόνια τους.
-ΝΔ, εάν είχατε παιδιά και εγγόνια, θα ήσασταν κάτι άλλο. Μπορεί αυτό το κάτι άλλο να μη σας άρεσε.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι σημαίνει "προγραμματίζω" να κάνω ένα παιδί. Ισως φανεί ανόητο αυτό που λέω αλλά δεν το καταλαβαίνω. Οταν παντρευόμουν την ημέρα του γάμου σχεδιάζα διάφορα πράγματα με τις φίλες μου και έλεγα στο πάρτυ το βράδυ...μέχρι που μια πολύ ευγενικά μου είπε, δεν είναι πάρτυ είναι ο γάμος σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά το γάμο ήξερα ότι κάποια στιγμή θα κάνω ένα παιδί. Ετσι έγινε. Χωρίς πολύπλοκες σκέψεις. Οταν ήρθε έγινε. Δεν θυμάμαι κανέναν να μου είχε πει ότι πρέπει να το σκεφτώ. Αντίθετα΄ολοι παρακαλουθούσαν τις μέρες μήπως το καθυστερήσω χωρίς λόγο.
Δεν θυμάμαι επίσης να γνώρισα πολλά προγραμματισμένα ζευγάρια στο πότε θα είναι εντελώς συνειδητοποιημένοι ότι θέλουν ένα παιδί.
Ο προγραμματισμός που είδα ήταν σε σχέση με κάτι άλλο όχι με την ίδια τη ζωή που θα γεννιόταν.
Π.χ. πήραμε σπίτι,προαγωγή, αυτοκίνητο, βάρκα, τώρα να κάνουμε κι ένα παιδί.
Η έμεινα έγκυος μια καλή ευκαιρία να το επισημοποιήσουμε.
Η έχουμε κάτι τσακωμούς ένα παιδί ίσως λύσει τα προβλήματα.
Η Οι γονείς μου θέλουν ένα εγγόνι ας κάνουμε λοιπόν ένα παιδί.
Η το πιο κοινότυπο, αφού παντρευτήκαμε πρέπει να κάνουμε.
Τώρα το μετά είναι μια άλλη ιστορία μεγάλη και πονεμένη.
Δηλ.αφού το κάναμε τι ακριβώς επιδιώκουμε από αυτό και εμάς και από τον μη αναστρέψιμο δεσμό που δημιουργήσαμε.
Τι σημαίνει άραγε αυτή η αγάπη και πως μεταφράζεται σε πράξη? Είναι ένα ακόμα ΜΟΥ? Αυτή η θεοποίηση που λέει ο ΝΔ είναι άραγε το ΜΟΥ? Κάποιος που κάνει παιδιά είναι βέβαιο ότι αγαπά τα παιδιά γενικώτερα? Και τα ξένα?
Ενα ζευγάρι που αγαπιέται πολύ και έχει οικονομική άνεση, έχει βρεθεί μπροστά σε ένα άσυλο με παρατημένα παιδιά να πει "αγάπη μου εκείνο εκεί είναι αξιολάτρευτο. Τι λες το υιοθετουμε να συμπληρώσουμε την ευτυχία μας δίνοντας ευτυχία και σε ένα άλλο πλάσμα?
Αγαπώ de facto ένα παιδί σαν αυτόνομη ψυχή, σαν ένα πλάσμα αξιολάτρευτο που είναι κοντά μου ή αγαπώ την προέκταση του ευατού μου πάνω στο πλανήτη? Τη σιγουριά της συνέχειάς μου?
Τι ανάγκες προσπαθώ να καλύψω μέσα από ένα παιδί.. Κάποιον άγνωστο άνθρωπο στην ουσία. Που θα τον καταστήσω ΕΓΩ γνωστό μου, εμφυσώντας του, τα θέλω μου τα πιστεύω μου, τις φοβίες μους, τις αποδοχές μου και τις απορρίψεις μου.
Στην ουσία έχω πάει σε ένα άγνωστο μέρος έχω βρει ένα παντελώς άγνωστο άτομο, είμαι ο ροβινσώνας με το μικρό μου παρασκευά και γίνομαι ο αυτόκλητος μέντοράς του...
Ισως και η επιλογή του να μην έχεις παιδιά να έχει να κάνει με αυτό το "μη αναστρέψιμο"..Δεν είναι πιο έντιμο να ξέρεις ότι δεν μπορείς να αναλάβεις μια τέτοια ευθύνη από το να λες πάμε κι ότι βγει?
Τελος πάντων έχω δυό φοβερούς φίλους πλέον,(κορίτσι, αγόρι) τα οποία λενε "είναι κουραστικό να μεγαλώνεις μαμάδες" και είμαστε καλά. Αλλά με πολύ αγώνα και κόπο...Εχω αναρωτηθεί πολλές φορές για αυτά και για μένα. Προσπάθησα να τα αφήσω να μεγαλώσουν σαν "αγρίμια" να δω τι αληθινά ήταν έξω από μένα. Αδύνατον βέβαια αλλά προσπάθησα.
Πωπω, το παράκανα με τη πολυλογία μου ε?
Kαλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην συζήτηση δεν μπορώ να πάρω μέρος γιατί εδώ και δύο χρόνια που παντρέυτηκα, αλλη συζήτηση δεν κάνω...γονεις, αδέρφια, φιλοι, γνωστοί, αγνωστοι...όλοι με μιά φωνή: ποτε θα κάνετε παιδια; ποτε θα κάνετε παιδια; ποτε θα κάνετε παιδια; και πάει λέγοντας...Ουφ.
Τα πιτσιρίκια της φωτογραφίας είναι κουκλάκια πάντως!
Σοφή η σκέψη του Ν.Δ.:
"Τον παρακολουθώ να μεγαλώνει και να αποκτά την σοφία που μόνο τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν - για να την χάσουν σύντομα χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες της οικογένειας, του σχολείου και όλης της κοινωνίας".
Και η Μαφάλντα της Αθανασίας!!!
Συμφωνώ και εγώ με αρκετούς σχολιαστές που επισημαίνουν με περισσή συγκίνηση την τρυφερή εξομολόγηση-post του ΝΔ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μείνω σε αυτό, γιατί και η δική μου εμπειρία επί του θέματος είναι κενή περιεχομένου.
Θα μπορούσα να βάλω ένα "ακόμα" ανάμεσα στο "είναι" και το "κενή", αλλά δεν το έκανα...
Νοσταλγία για εγγόνια
ΑπάντησηΔιαγραφήνοσταλγία-λαχτάρα για ζωή.
Η εξέλιξη,η φυσική συνέχεια.
Το αθώο παρελθόν,το απαιτητικό παρών,
το ομιχλώδες αύριο.
Η πορεία της ζωής σ'ένα κλικ,μια λάμψη.
Στην τσίτα μας έχεις Γάτε.
Πότε οράματα,πότε φιλοδοξίες,πότε χελωνοέρωτες και τώρα νοσταλγίες.
Με γλυκές θύμησες πάω στα παιδικά μου χρόνια.Οι γονείς στο καθήκον,σκληρή δουλειά.Οι παππούδες οι γιαγιάδες η προστασία,η στοργή η σοφία,οι καταλύτες.
Μετά η νιότη, ο έρωτας,τα όνειρα, επιθυμίες,σπουδές,ανεργία,γάμος,
πάλη,παιδιά,καριέρα,καμπή,
διαζύγιο(;)
ποια παιδιά;
Με οδηγό τη γνώση,το ένστικτο,τους ειδικούς,τις διαφωνίες,τις αξίες και τα κλισέ μιας άλλης εποχής,τα μεγαλώνεις.
Τόσες γλύκες,τόση ζωντάνια,τόσα όνειρα,σχέδια,σήμερα,αύριο.
Μα και τόση αγωνία,τρέξιμο στο κατόπι τους. Πίκρα πάνω στην πίκρα,και να μην ξέρεις γιατί,που είσαι λάθος(αν),που είναι το λάθος,τι είναι σωστό;
Aδιέξοδα,συμβιβασμοί,εκπτώσεις,τι πρέπει; Όνειρα; Στόχοι; Φοβίες;Αυτόματος πιλότος;Πλάνη; Αδικίες;
Υποχρεώσεις,μόνο υποχρεώσεις!
Τα οικονομικά βραχνάς,πώς να πορευτείς;Οι ανάγκες(απαιτήσεις!)αξεπέραστες,τα λόγια λιγοστά,περιττά πολλές φορές.
Δεν έχει γυρισμό,δεν με αναγνωρίζω.Πώς μεγάλωσα,πως τα μεγαλώνω,να μεγαλώσω εγγόνια;
Και οι γονείς μου γέροι και μόνοι,δεν το περίμεναν,ούτε κι εγώ.
Τα εγγόνια τους μακριά κι απόμακρα.
ποιοι γονείς;
ποια παιδιά;
ποια εγγόνια;
ποιος εγώ;
Nηφάλια,αυτεπάγγελτα!
απαισιοδοξώ....
Εδώ σχεδόν δεν υπήρξα παιδί. Μόνος, σε ένα σπίτι σκοτεινό, με μητέρα μόνιμα άρρωστη και πατέρα απόντα...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜελαγχόλησα!!!! ας το ελαφρύνουμε λιγάκι…..
Μικρές συμβουλές προς νέους γονείς :
Απολαύστε το μεγάλωμα των παιδιών (ειδικά στην ηλικία μεταξύ 0-8 ετών ) δεν συγκρίνετε με τίποτα!!!
1) Συνηθίστε να τα νανουρίζετε το βράδυ πριν κοιμηθούν, χαλαρώνουν και κοιμούνται πιο γρήγορα, δεν φοβούνται στο σκοτάδι κ.λ.π.(άρα ησυχάζετε και πιο γρήγορα και μένει χρόνος για τίποτε άλλο!) προτιμήστε τα κλασικά τραγουδάκια και στην συνέχεια προσθέτετε σταδιακά Χατζηδάκη, Θεοδωράκη κ.λ.π.
Προσοχή αποφύγετε τα βαριά λαϊκά, μια φορά την πάτησα και χορεύαμε για δύο ώρες.
2) Ότι λέτε ή κάνετε μέσα στο σπίτι, μεταφέρετε αυτούσιο στο σχολείο π.χ.
Είμαι στο σπίτι και κάνω ντους, ανοίγει η πόρτα του μπάνιου(δεν κλειδώνουμε καμία άλλωστε) συνεχίζω υποθέτοντας ότι είναι η σύζυγος ή κάποια από τις δυο κόρες 4,& 6 ετών τότε, οπότε ακούω:
-Νάτο το πουλάκι του μπαμπά μου ,κοκαλώνω, γουρλώνω τα μάτια ,πια σαπούνια και πιο τσούξιμο, τι να δω, η εξάχρονη κόρη μου έχει φέρει μια συμμαθήτρια της από το σχολείο, ακριβώς γι’αυτό το λόγο, μαζεύομαι κακήν κακώς, τι να προλάβεις….ακολουθεί σύσκεψη ,πώς να το εξηγήσεις στους γονείς του αλλού παιδιού και τι να πεις, τέλος πάντων, αποφασίζετε να τηλεφωνήσει η σύζυγος στη μαμά του , ξέρεις το και το και η απάντηση:
- Το έχω πει στον άνδρα μου 100 φορές να αφήνει ανοικτή την πόρτα,κορίτσια ειναι θέλουν να μάθουν, αλλά δεν ακούει, ντρέπεται….
Άλλες 500 συμβουλές είχα να γράψω αλλά ήδη έκανα κατάχρηση φιλοξενίας ,συγνώμη.
Είναι μεγάλη απόλαυση τα σκασμένα τελικά!!!
Καλημέρα από τα χαράματα!
ΑπάντησηΔιαγραφή(Όταν βαρυστομαχιάζω, ξυπνάω νωρίς με βαρειά διάθεση)΄
Καταγράφω την απουσία της κατεξοχήν Μαμάς του μπλογκ - της Αφροδίτης...
Μήπως σνομπάρει το θέμα - αφ υψηλού;
Ισχυρά συναισθήματα, κλονίζουν την λογική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσχυρή λογική εξοντώνει το συναίσθημα.
Μια ισορrοπία βρε παιδιά.
To have children or not to have,
this is the question!
Αν η απάντηση έχει εγωιστικά κίνητρα, θα βρεθείτε με παιδιά και με εγγόνια που πάντα θα λείπουν ή πάλι χωρίς παιδιά που σίγουρα θα σας λείπουν.
Στην πραγματικότητα όλοι οι φυσιολογικοί ψυχολογικά άνθρωποι θέλουν να έχουν παιδιά.
Άλλοι το κατορθώνουν βάζοντας τα παιδιά προτεραιότητα στην ζωή τους και άλλοι για διάφορους λόγους, αρκετές φορές δικαιολογημένους, δεν το καταφέρνουν.
Αυτοί που μισούν την ιδέα των παιδιών σαν αρχή χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη για να ξεπεράσουν τον μισανθρωπισμό τους.
Χωρίς να κρίνουμε πρέπει να αποφεύγουμε να καταδικάζουμε την απόφαση κάποιου να μην αποκτήσει παιδιά γιατί δεν γνωρίζουμε όλες τις λεπτομέρειες της ζωής του ή της ζωής της.
Σαν ένστικτο γνωρίζουμε ότι δεν είναι φυσιολογική μια τέτοια απόφαση αλλά πολλές ανθρώπινες αποφάσεις δεν είναι.
Να συγχαρώ τους "έγκυους" μπαμπάδες.
Δημήτρη doctor πως τα προλαβαίνεις όλα βρε παιδί μου.
Mastor, καλές γέννες αύριο.
Στατιστικά άλλες δυό πρέπει να υπάρχουν που είναι σε εγκυμοσύνη άλλα ντρέπονται να μας το πουν.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά και να έχετε υγιέστατα μωράκια.
Όσο για τους υποψήφιους παπούδες, μεταξύ αυτών του κυρ Νίκου,
κινηθείτε, τι κάνετε τόσο καιρό;
Εσείς πρέπει να βρείτε να "υιοθετήσετε" εγγονάκια.
Η svensken έδωσε μια ιδέα αλλά αν ρωτήσετε τις γνωριμίες σας μην εκπλαγείτε αν θα υπάρχουν αρκετοί που έχουν "υιοθετήσει" το δικό τους εγγονάκι ή μπορούν να σας πουν πως γίνεται.
Δεν γνώρισα ποτέ μου παππούδες και γιαγιάδες. Πέθαναν σχετικά νέοι, καταραμένοι να είναι οι πόλεμοι.
Αλλά απο μικρός πάντα τους έψαχνα και πάντα με βρίσκαν εκείνοι.
Τους ονειρευόμουνα και εμφανίζονταν στο πρόσωπο και στην καλωσύνη ενός γείτονα που έμενε απέναντι ή του δασκάλου της πρώτης τάξης ή ακόμη και του γιατρού, του ιερέα της εκκλησίας που μας έδινε ότι αντίδωρο έμενε απο την λειτουργία να ταίζουμε τα ψάρια ή μιας γειτόνισσας της κυρα Θοδώρας με τα ζεστά της χέρια και χαρακτήρα που θεράπευαν στραμπουλήγματα σε σώμα και ψυχή, και που πάντα φωτιζόταν το πρόσωπό της όταν την έλεγα γιαγιά, μια και δεν είχε η ίδια εγγόνια αλλά ούτε καν παιδιά.
Τι αγάπη για τα εγγόνια που μπορεί να έχει ένας παππούς η μια γιαγιά.
Μέσα στην σοφία μιας ζωής καταλαβαίνουν τι βασανίζει τα εγγόνια πριν ακόμη το καταλάβουν τα ίδια.
Παίρνουν την γλύκα της ζωής, λαχταριστό λουκούμι, και την φυλάνε στο χέρι τους με τόση απαλότητα για να φιλέψουν εγγόνια ή εγγονές.
Ξέρουν να δίνουν χωρίς να έχουν απαίτηση ανταμοιβής.
Nikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μήπως σνομπάρει το θέμα - αφ υψηλού;"
Η Αφροδίτη αν ήταν ιπτάμενη θα ήταν ελαφρότερη του αέρος, πηδαλιοχούμενο κορμάρα που παίρνει μία ώρα για να περάσει.
Αλλά μια και γεννήθηκε σε αφρό μάλλον πιο πολύ σαν ιστιοφόρο συγκρίνεται διασχίζει την μπογκόσφαιρα έχοντας υψωσει για πανιά ... σεντόνια και μπαιράκι.
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμενα με παραξένεψε η απουσία της Αφροδίτης. Αλλά απ ότι πρόσεξα δεν έχει ουτε καινούργιο ποστ όπως συνηθίζει σχεδόν καθημερινά. Ισως να είναι φορτωμένη με τις υποχρεώσεις της και δεν αδειάζει να κάνει βόλτα στη μπλογκόσφαιρα. Ελπίζουμε να είναι καλά...
«Υπάρχει ωραιότερον και ποιητικότερον φίλημα, απ’ εκείνο που δίδει ο πάππος εις τον εγγονόν του, όταν τον κρατή εις τα γόνατά του; Δεν αισθάνεται ο πάππος ψυχικήν ηδονήν εις αυτό το φίλημα, και δεν θα επιθυμούσε να το παρατείνη επ’ άπειρον; Λοιπόν ο πάππος κλέπτει αναιδέστατα τον τρυφερόν εγγονόν του κατά την «ιεράν» εκείνη στιγμήν, διότι δεν εννοείται ψυχική απόλαυσις χωρίς σωματική ωφέλειαν. Και απόδειξις είνε ότι ο έγγονος, διαισθανόμενος ενστίκτως την ληστείαν, που διαπράττεται εις τον οργανισμόν του από τον ίδιο τον πρόγονόν του, σπεύδει να απομακρυνθή απ’ αυτόν, ενώ εκείνος προσπαθεί να τον κρατήση πλησίον εις το σώμα του όσον το δυνατόν περισσοτέραν ώραν»
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ. Δημητρακόπουλου, Η Σιδηρά Διαθήκη, σελ. 152, εκδ. Πέλλα
Την καλημέρα μου σε όλη την παρέα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@limaniotis,
Κάτι ψυχολογικό θα σου συμβαίνει μάλλον που δεν μπορείς να το ξεπεράσεις.
Κρίμα.
Ζεστή αγκαλιά, η πράσινη ζακέτα, η μυρωδιά του σώματος, απόγευμα - καλοκαιρινή καταιγίδα, παραμύθι. Βαθύ Λακωνίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μικρός Γιωργάκης (3 ετών) και η γιαγιά η "Βούλα μου" (όχι "αληθινή" γιαγιά, αλλά γιαγιοθετημένη, καθώς οι "αληθινοί" παππούδες έχουν πεθάνει).
Νόιώθω τη στιγμή αυτή, από τις πλέον πρώιμες, την πιο δική μου, την πιο δυνατή της ζωής μου, το απόσταγμα της ψυχής μου.
Γιωργάκης, ετών 33
Nikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα από τα χαράματα!
(Όταν βαρυστομαχιάζω, ξυπνάω νωρίς με βαρειά διάθεση)΄
Καταγράφω την απουσία της κατεξοχήν Μαμάς του μπλογκ - της Αφροδίτης...
Μήπως σνομπάρει το θέμα - αφ υψηλού;
Τρι Ιουν 12, 06:33:00 πμ
******
Συγνώμη που απαντάω για λογαριασμό της.
Η Αφροδίτη έχει ρίξει τα ξενύχτια της ζωής της στο blog της Αμαλίας.
Το 80% της δουλειάς στην μεγάλη κινητοποίηση προήλθε από αυτήν (κι ας μην το λέει) και τώρα στήνει το νέο blog.
Η όλη δουλειά που με ανιδιοτέλεια και αγάπη έκανε για την Αμαλία με εξέπληξε διότι την έβλεπα και πραγματικά θαύμασα τις αντοχές της Αφροδίτης!
doctor
p.s. Ευάγγελε (σωστέ), ευχαριστώ για τις ευχές σου. Πως τα προλαβαίνω όλα; Έλα ντε!
Να προσθέσω και γω κάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδιά είναι βίαιη εμπειρία (μεταξύ άλλων). Ένα χέρι σε αρπάζει από τον κόσμο των χαλαρών, άνετων, εγώ-κάνω-ό,τι-θέλω, και σε περνάει στον κόσμο της υποχρέωσης.
Όταν αποκτάς παιδιά χάνεις σημαντικά πράγματα, και στα αφαιρεί ο πλέον αλύγιστος μπάτσος: ο εαυτός σου.
Μετά, είναι στο χέρι και στη σοφία σου, αν μπορέσεις, να βιώσεις άλλα συναισθήματα, μοναδικά και υπέροχα.
Πάντως, το ό,τι ήσουν πριν αποκτήσεις παιδιά, περνά τελεσίδικα.
(στη δικιά μου περίπτωση, ΕΥΤΥΧΩΣ!)
Καλημερα
ΑπάντησηΔιαγραφήheinz said
Μετά, είναι στο χέρι και στη σοφία σου, αν μπορέσεις, να βιώσεις άλλα συναισθήματα, μοναδικά και υπέροχα.
................................
Σοφόν!!
Και ενα σχετικο με τον γαμο και τις υποχρεωσεις.
Δυο άνθρωποι παντρευονται για να αντιμετωπισουν απο κοινου ολα εκεινα τα προβληματα τα οποια δεν θα ειχαν αν δεν παντρευονταν (ΚΥΡ)
Καλημέρα από την Κάσσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ ρε Νίκο - τα πιο ωραία ποστς τα βάζεις όταν λείπω!(αναφέρομαι στα 2 τελευταία)
Ευτυχώς που η σύγχρονη τεχνολόγια βρίσκεται πια παντού.
Με έπιασε στερητικό σύνδρομο -και να 'μαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποστ με κάλυψε απόλυτα...
doctor
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό ότι ξέρω αυτή η ιστορία (Αφροδίτη - Αμαλία) έχει τελειώσει...
Nikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφήdoctor
Από ότι ξέρω αυτή η ιστορία (Αφροδίτη - Αμαλία) έχει τελειώσει...
Τρι Ιουν 12, 12:11:00 μμ
****
Το blog μεταφέρθηκε (θα το δείτε μόλις μπείτε στο παλιό) και ... "Μεταφορές-μετακομίσεις, η ωραία Αφροδίτη"...
doctor
Καλημέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω κύριε Δήμου πως το σχόλιο της Αφροδίτης, στο προηγούμενο ποστ, σχετικά με την φιλοδοξία της να είναι καλή μάνα, σας ενέπνευσε κατά πολύ για το δικό σας νέο.
Η Θεά ήδη έγραψε για τα παιδιά... εγγόνια ακόμα δεν έχει...
-----------------------------------
Επειδή όμως, αυτό είναι το θέμα που σας απασχολεί, τα εγγόνια...
θα σας γράψω για την καθοριστική σχέση με την δική μου Γιαγιά.
Παιδί ενός απόντα αν και σκληρά εργαζόμενου πατέρα και μιας υστερικής και ιδιαίτερα βίαιης μάνας, έβρισκα πάντα καταφύγιο στην Γιαγιά.
Η Γιαγιά μου έλεγε παραμύθια, μου κράταγε το χέρι πριν κοιμηθώ. Μου ετοίμαζε κάθε μέρα το αγαπημένο μου φαγητό. Ήταν δασκάλα και με βοηθούσε στα μαθήματα, χωρίς να ρίχνει ΞΥΛΟ! Με το καλό.
Μου μιλούσε πάντα γλυκά και όταν καποια στιγμή στα 15 αρρώστησα σοβαρά, από Λοιμώδη Μονοπυρίνωση και έπρεπε να μείνω σε καραντίνα 2 μήνες, ήταν η μόνη που μου στάθηκε καθημερινά. Όλοι οι άλλοι, ακόμα και οι γονείς μου ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ! Η Γιαγιά όμως βράχος!
Με φιλοξένησε στο σπίτι της, κοιμόταν μαζί μου τα βράδια, δεν φοβήθηκε μήπως κολλήσει και έυτυχώς δεν κόλλησε τίποτα.
ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΑΠΩ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ. ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ.
Η Λατρεία που της είχα με έκανε μικρό παιδί ακόμα να την ρωτήσω...
-"Γιαγιά από πια ηλικία μπορούν τα κορίτσια να κάνουν παιδιά;"
-"Από τα 16!" μου απάντησε εκείνη, "Αλλά είναι πολύ νωρίς. Καλύτερα να τελειώνει μια κοπέλα τις σπουδές της και μετά να κάνει οικογένεια".
-"Εγώ γιαγιά, θα παντρευτώ νωρίς...να στα 15...ώστε στα 16 να σε κάνω πρό-γιαγιά! Δεν θέλω η μαμά να με βοηθήσει, να μεγαλώσω τα δικά μου παιδιά. Θέλω να έχουμε εσένα"!
...Της είπα και σχεδόν κράτησα την υπόσχεσή μου. Της χάρισα το πρώτο δισέγγονο, στα 20.
Ήταν δύσκολο να σπουδάζω, να μεγαλώνω παιδί, να δουλεύω να παλεύω με τα όνειρα και τις ανωριμότητες εκείνης της εποχής.Όλα ταυτόχρονα. Ευτυχώς όμως είχα και έχω ακόμα κοντά μου την Γιαγιά. Με βοήθησε και με βοηθάει απεριόριστα.
Μαζί μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε αυτό το παιδί το οποίο, χάρη σε εκείνη και την παρουσία της, πιστεύω πως θα γίνει καλύτερος Άνθρωπος.
ΤΗΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΠΟΛΛΑ - ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ.
Νοιώθω βεβαίως το καμάρι της όταν μας βλέπει μαζεμένους στο σπίτι κάθε Κυριακή. Και μετράει παιδιά - εγγόνια...δισέγγονα. Νοέμβριο καταφθάνει άλλο ένα δις!
Εύχομαι ολόψυχα να ζήσει ακόμα... πολλά - πολλά χρόνια η Γιαγιά, ώστε και το εν αναμονή νεοφερμένο ανθρωπάκι, να ζήσει αναμνήσεις μαζί της.
Λυπάμαι για όλους όσοι δεν απέκτησαν παιδιά και δεν μπόρεσαν να βιώσουν αυτή την βιολογική συνοχή.
Η Ζωή όμως, έχει αποδείξει πως δεν έχουν τόση σημασία οι Δεσμοί Αίματος, αλλά οι δεσμοί Αγάπης...και εσείς κ. Δήμου πρέπει αυτούς τους δεσμούς Αγάπης να τους νοιώθετε έντονα.
Όχι από ένα παιδί ή τρία εγγόνια, αλλά από τα αμέτρητα πανευματικά σας παιδιά!
Αν, τέλος σας έχει λείψει η άμεση επαφή με τα πιτσιρίκια, είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλοί εδω μέσα, που δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να σας αφήσουν τα δικά τους, για λίγο.
Το επόμενο πόστ, θα είχε πολύ - πολύ ενδιαφέρον!
κε Δήμου, αν υλοποιηθεί η πρόταση της spitogata και φιλοξενήσετε (ταυτόχρονα), καμιά δεκαριά πιτσιρίκια π.χ στα Κιούρκα και με δεδομένη την εκλεπτυσμένη σχέση των ...κανακάρηδων (άτιμη επικαιρότητα) με τις ...γάτες, να υποθέσω πως το επόμενο, σχετικό post θα έχει τίτλο:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι";
Υ.Γ : Ως ρεπόρτερ, εύχομαι να έχω την αποκλειστικότητα, έστω και με κάμερα μέσω ADSL (Η νέα μόδα)
:)
Πολύ τρυφερό. Τούτη την ώρα της αναμονής για το πρώτο μου εγγόνι, νιώθω πραγματικά,διαφορετικά ,είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Καταλαβαίνω όλους τους χαζοπαππούδες και χαζογιαγιάδες της γης. Και θυμάμαι τον μεγάλο χαζοπαππού τον μακαρίτη τον πατέρα μου πού ο πρόωρος θάνατος του δεν του επέτρεψε να χαρεί αυτό που τόσο αγαπούσε τα εγγόνια του και τα εγγόνια να ζήσουν την τόσο όμορφη αγάπη του. Το κείμενο σας με την αναφερομένη έλλειψη παππούδων μου έφερε στην μνήμη τέσσαρες άλλες πολύ γλυκές μορφές που λείπουν πάνω από μισό αιώνα (παππούδες καιγιαγιάδες). Μήπως όλα αυτά πηγάζουν από την ανάγκη της συνέχειας
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως όχι εντελώς άσχετο: πώς κρίνετε τη συνήθεια να δίνεται στο εγγόνι το όνομα του παππού ή της γιαγιάς του; Είναι τελικά αποκλειστικώς ελληνική;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταφεραμε στην ελλαδα να αναπτυξουμε και ενα αλλο ενστικτο για την τεκνοποιηση περα απο τη διαιωνιση του ειδους. Αυτο της προσληψης σε δημοσια υπήρεσια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλεον ειναι στα γονιδια μας. Γεννιομαστε δημοσιοι υπαλληλοι και κανουμε οτι μπορουμε να παραμεινει ετσι και για τις νεες γεννιες (και μιλαμε για δημοσιους υπαλληλους με την πληρη και ουσιαστικη εννοια. Κηφηνες).
Κανω μια προταση λοιπον που θα βολεψει πολλους. Οι συνταξιουχοι των 300 ευρω να διοριστουν σε μια νεα δημοσια υπηρεσια "Νοσταλγια για εγγονια". Ουσιαστικα θα ειναι παρκινγκ των τεκνων >=3τεκνων που θα διοριστουν στο δημοσιο λογω 3τεκνιας.
Ετσι και παπουδες θα εχουμε και εγγονια.
Spitogata said:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αν, τέλος σας έχει λείψει η άμεση επαφή με τα πιτσιρίκια, είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλοί εδω μέσα, που δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να σας αφήσουν τα δικά τους, για λίγο.
Το επόμενο πόστ, θα είχε πολύ - πολύ ενδιαφέρον!"
"Gone fishing... in Siberia" ...no doubt!
Γάτε όπως θα 'λεγε κι η Θεά -είμαι σίγουρος-, "Αμα τα ξεσκατίζει άλλος, γλυκούλια είναι!".
Εχω δυο ανίψια που μπορούν να σας προσφέρουν ομοιοπαθητική αν θέλετε! Εγώ θα πληρώνω τη ζάχαρη, εσείς τις καταστροφές! Mayhem!
Ως διακεκριμένος ψυχαναλυτής, σας διαβεβαιώ πως η νοσταλγία σας αποτελεί πολυτέλεια!
spitogata
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ τρυφερή η ιστορία της γιαγιάς και προγιαγιάς...
markellos
δεν αποκλείεται καθόλου το σενάριο. Αν και δεν μου πάει το πριόνι. Είχα παλιά προτείνει σε χημικούς να ερευνήσουν την δυνατότητα για ένα αναισθητικό σπραίυ...
Kαλημέρα/σπέραααα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ είμαι, σας διάβασα μαζεμένους μεταμεσονύκτια, μια που η ζωή εντός κι εκτός είναι αμείλικτη...
'Η μου τα έχει φυλαγμένα, δεν ξέρω, για όλες αυτές τις φορές που ως single την έπαιρνα εντελώς στα ασόβαρα και της έβγαζα γλώσσα, ξέρετε, με την έπαρση του "είμαι ατρόμητος, νέος κι ελεύθερος κι ωραίος αφού"...
Τώρα για το περί Αμαλίας μπλογκ, μην τα παραλέμε, το ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ είναι το θέμα και μην ακούω τέτοια... Απλώς δουλεύεται κάτι ακόμη κι έχει ολίγον τρέξιμο απ'ΟΛΟΥΣ, να μαζευτεί ο "απόηχος" με όλες τις γνώμες, τις ιδέες και τις προτάσεις ΤΟΣΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ που συμπαραστάθηκαν, έστρεξαν, συνεισέφεραν και εν τέλει βοήθησαν στο να συγκεκριμενοποιηθούν ορισμένα θέματα, τα οποία στο ξεκίνημα ήταν πολύ γενικότερα. Για να μείνει κάτι πολύ πιο επικεντρωμένο. Αν πάτε, θα δείτε.
Τώρα για το θέμα μας, νομίζω ότι είναι η πιο καλοστημένη παγίδα του Γάτου στο νικ μου, μια που αν μιλήσω (κι άλλο!) θα παραδέχομαι εμέσσως πλην σαφώς ότι αποδέχομαι τον τίτλο της Μάνας και πετάω στα σκουπίδια τον τίτλο της Γκόμενας (ποιός αλήθεια είχε τη φαεινή ιδέα για τόσο εύηχη λέξη!), άρα και θα είναι δύσκολο το να κάνω πλάκες ως είθισται με την δεύτερη ιδιότητα...
Στο κάτω-κάτω η μάνα μας βασικά δεν έχει φύλο, ή μάλλον έχει ένα, αλλά ανάγεται σε τόσο ψηλό βάθρο που αγιοποιείται και παύει να είναι "φύλο", είναι ένας... "υπέρφυλος" "ορισμός/θεσμός" (πώς ο "Στρατηγός" πχ δεν είναι πλέον "βαθμός στρατιώτη" αλλά η "Πίνδος", ο "Άγνωστος Στρατιώτης" και η "Εξουσία στα στρατά" 3-σε-1, προσωποποιημένη? Ε, αυτό).
Δλδ η Μάνα είναι γυναίκα (οκ, μας γέννησε), αλλά... επαγγελματίας άσηπτη. Φυσικά το πώς μας συνέλαβε δεν το φέρνουμε στο μυαλό μας, το αφήνουμε στο ασαφές "με φιλική συμμετοχή του μπαμπά" και κάποιον.. κατιφέ. Οχι φυσικά με κρίνο -αυτό το κλισέ πέτυχε οnly once! και ΣΑΦΩΣ και δεν είχε σεξλκς-(πωπω, ούτε να το γράψουμε!!!) ανάγκες, οι "ζαρτιέρες" της είναι το ίδιο άγνωστες με τα "μοριακά τροχιακά" και τεσπα, μην τα μπλέκουμε...
Οπότε πώς να συνεχίσω αν... στερεοτυποποιηθώ (άουτς!) έτσι? Διότι όσες προσπάθησαν να συνδυάσουν τα δύο (βλ. π.χ. Vivienne Westwood) μην πω τι έχουν καταφέρει...
Οπότε Γάτε, to cut a long story short, θα το επιχειρήσω να δούμε πώς βγαίνει βλογικώς. Θα γράψω ως μάνα μεν, αλλα θα μου επιτρέψεις να πω και την πιο... εγωιστική πλευρά ακόμη και σ'αυτό το τρυφερό και "υπεράνω" θέμα (αυτό το "Δοξάστε με!" που μας βγαίνει συνεχώς κι αδιαλλείπτως, μέχρι να καταλάβουμε ότι ο πλανήτης δεν δύναται να περιστρέφεται γύρω από εμάς, ούτε τα πάντα μπορούμε να τα έχουμε στη ζωή μας αναλόγως κατάταξής τους στις κατατακτήριες "Πηδήσιμος/μη Πηδήσιμος"... )
Επανέρχομαι...
(πάω να ρίξω κάτι πάνω μου, κανα γκόμενο ας πούμε κι επανέρχομαι, αυτό εννοώ...)
:))))))))
Θεά μου, δεξιά τις γούνες, αριστερά τους γκόμενους, στο βάθος γόβες;!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο νεσεσέρ τι κουβαλάς;
:)))
Στους φίλους μας πάντως που περιμένουν παιδιά, συγχαρητήρια φυσικά κι ευχές για ακόμη μεγαλύτερο δέσιμο με το έτερον ήμισυ (δε χρειάζεται να σας πω γιατί, η πίεση από τόση ευθύνη μπορεί να διαλύσει άνετα ζευγάρια) και δυνατότητα να τα απολαύσουν... Να τα χαρούν, περνούν ΤΟΣΟ γρήγορα οι μικρές στιγμούλες τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ρίχτε και μια κλωνοποίηση στη Γιαγιά της σπιτόγατας, διότι το ειδος εκλείπει! Εχω βαρεθεί να βλέπω γιαγιάδες να περνούν δεύτερη νεότητα, ντυμένες εικοσάρες-on-speed και να γεμίζουν τις ώρες τους με Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ πλην του να βοηθάνε/ευχαριστιούνται τα εγγόνια τους... Η Θεοπούλα είναι συμπαθέστατη στην οθόνη, αλλά άμα την τρως στη μάπα με τον δάσκαλο των ντραμς πχ όσο εσύ πνίγεσαι με τη φροντίδα των μωρών, ε, εκεί βγαίνει χατζάρα...
Χμμμ... ίσως η ευθύνη των παιδιών δεν σε κανει μόνο να καταλαβαίνεις τι σόι γονείς ήταν οι γονείς σου, αλλά και βλέποντάς τους όσο εσύ είσαι παιγμένος, στον ρόλο παππουδογιαγιάδων, σου δίνει λαβές να τους συγχωρήσεις για πολλά, ή να escalate όλη την κόντρα ετών...
Χμμμμμμμμ... σκεψ-σκεψ!
Πάντως το να βαφτίζουμε τα παιδιά μας σαν εκείνους δεν έχει και πολύ noble origin, ήταν βασικά ο τρόπος να διασφαλιστεί η συνέχεια (έργο και περιουσία γενικώς, μην πω βασίλειο ολόκληρο) μέσω των ίδιων σου των παιδιών (μη μεγαλώνουμε και των αλλονών τώρα!), να μη χαθεί τίποτα σε "ξένους", με μια αέναη "υποχρέωση" του να τιμάς/μην ξεκολλάς από το όνομα που φέρεις...
Τελευταία βέβαια, ακόμη ένα πεδίο νεοπλουτίστικης επίδειξης. "Πώς σε λένε καμάρι μου?" "Εδμόνδο Ναπολέοντα τον II και τρία θαυμαστικά!" (με σήμα την πάνα με τον θυρεό...)
@reactora tekno(n),
ΑπάντησηΔιαγραφή"Θεά μου, δεξιά τις γούνες, αριστερά τους γκόμενους, στο βάθος γόβες;!
Στο νεσεσέρ τι κουβαλάς;"
Κηροζίνη!
(και στον διπλό πάτο της τακούνας, προφυλακτικά! Είπαμε, το πρώτο για την εμπειρία, το δεύτερο να έχεις back-up αν δεν πετύχει το πρώτο, αλλά τρίτο χωρίς τρεις φιλιππινέζες με μπάλλα στο πόδι, και δυό poοl-boys για αέρα, ζαμαί των ζαμών!)
(του διαιωνίζεις που του διαιωνίζεις τα γονίδια, συμπληρώνεις και τις φιλοδοξίες των γονιών του, που τους έκανες περήφανους παππούδες, όσο εσύ ανα/απο-λαμβάνεις το... πηνίο, να συνεχίσεις τη μαζόχα?!)
ΥΓ- Γενικό warning: Φοβού τους/τις παππουδογιαγιάδες που δεν ξέρουν ν'αλλάζουν πάνα! Μάλλον και το έτερο ήμισυ θα είναι απόφοιτος της ιδίας σχολής - και μαντέψτε ποιός αναλαμβάνει φροντιστήριο... :ΡΡΡΡΡΡΡΡ
aphro
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί αυτός ο διαχωρισμός:
ή μάνα ή γκόμενα;
Ξεχνάς το Οιδιπόδειο...
Εχω παρατηρησει αρκετους γονεις -διαφορων ηλικιων- που μαλιστα εκαναν παιδια εξυπνα, μορφωμενα, αρκετα ισορροπημενα, μα πανω απ’ολα αξια να τ’αγαπησει κανεις…
ΑπάντησηΔιαγραφή(Αλλωστε η εμμονη ειναι το αλατοπιπερο στη ζωη!)
Απ’οσους γονεις γνωριζω, οι γονεις μου ειναι οι καλυτεροι...
Παλι ομως ηταν «λιγοι».
Πολυ βαρυ;
Εζησα με το βαρος των θολων προσδοκιων τους-θολων λογω του ταχυτατα εξελισσομενου εργασιακου τοπιου- αλλα και με την αρρωστια στην οικογενεια. Ειναι περιεργο στην εφηβεια, οταν θελεις ν'αυτονομηθεις να καλεισαι να’σαι ο ενηλικος. Ταυτοχρονα να πρεπει να αξιολογηθεις ως «καλο παιδι» με βαση εκπαιδευτικα συστηματα.
ΝΔ ξερετε γιατι το 19,7 δεν επαρκει;
Γιατι υπαρχει το Εικοσι!
(τι γινεται οταν τον μεσο ορο ριχνει η ρημαδα η γυμναστικη;)
Πολλα πραγματα, τωρα που μεγαλωσα τα δικαιολογω, τα συγχωρω, δεν μπορω ομως να τα ξεχασω.
Κατεληξα λοιπον ως τωρα να μην κανω παιδια και δεν το βλεπω ν’αλλαζει.
Οι λογοι:
-Εχω αλλεργια στις δεσμευσεις χωρις δυνατοτητα διαφυγης, οσο και αν δεν μπορεσα να τις αποφυγω στη ζωη μου
-Δεν εχω τη βεβαιοτητα οτι θα ειμαι υγιης για τα επομενα 18 χρονια (το αντιθετο θα ηταν πιο πιθανο…)
-Δεν εχω την οικονομικη δυνατοτητα να δωσω στο παιδι μου τα εφοδια που θα ηθελα σε συνδυασμο με το χρονο που δικαιουται.
-Δεν θα ηθελα να το μεγαλωσουν γιαγιαδες ( εχουν το ρολο τους-αν ηθελε η φυση να τεκνοποιουν γυναικες ανω των 65 θα το φροντιζε…)
-Οσο και να προσπαθεις κατι μπορει να σου ξεφυγει:
αν μεγαλωνοντας γινοταν «πατριωτης» και ψηφιζε Καρατζαφερη; Τι θα το’κανα τοτε; Αλλωστε εχω και μια ευθυνη απεναντι στην κοινωνια!
Για τους θαρρετους και θαρραλεους : Καλη Τυχη!!!
@Γάτε,
ΑπάντησηΔιαγραφή"markellos
δεν αποκλείεται καθόλου το σενάριο. Αν και δεν μου πάει το πριόνι. Είχα παλιά προτείνει σε χημικούς να ερευνήσουν την δυνατότητα για ένα αναισθητικό σπραίυ... "
Ετσι και το βγάλεις στην αγορά, την επόμενη θα έχεις όλο σου το αρχείο από του Μπενάκη με κορδελλάκι, από μένα προσωπικά, που να χρειαστεί ολόκληρη... επέμβαση! Τέτοιο θείο δώρο...
(είδες ο... παππούς? Ενώ εγώ είχα μείνει μόνο στη λύση "καταψύκτη" - είδατε η πείρα? Ιδιο αποτέλεσμα, αλλά χωρίς ν'αφήνει ίχνη... υποκλίνομαι!)
ΥΓ- μην το γελάτε, φίλης μου οι γονείς που τους είχε αφήσει τα παιδιά της στο χωριό, στο βραδυνό έδιναν (για ψιλο-πλακίτσα πέραν του πρακτικού αποτελέσματος) ουζάκι στα εγγονάκια, ε, με μια-δυο γουλίτσες, έπεφταν ξερά για ύπνο! Η μήπως δεν έχετε ακούσει για "παπαρουνόλαδο" στο μαντηλάκι, για να φέρνει ύπνο στα μωρά? Αν ξέρετε από Αγρίνιο, θα καταλάβετε... κι όχι, μη φρικάρετε, άνθρωποι σε τέτοια επαφή με τη φύση, και με 10-15 παιδιά, γονείς, παππούδες, θείους, θειάδες κτλ all together now, κάπως έπρεπε να τα βγάλουν πέρα...
;)
@ΝΔ
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν αποκλείεται καθόλου το σενάριο. Αν και δεν μου πάει το πριόνι. Είχα παλιά προτείνει σε χημικούς να ερευνήσουν την δυνατότητα για ένα αναισθητικό σπραίυ... .........................
Επίσης οι ωτοασπίδες κανουν καλη δουλεια!!
Αλλιώς περναμε στα Zanax
@ΝΔ,
ΑπάντησηΔιαγραφή"aphro
γιατί αυτός ο διαχωρισμός:
ή μάνα ή γκόμενα;
Ξεχνάς το Οιδιπόδειο... "
Σ'αυτό ΠΟΝΤΑΡΟΥΜΕ Γάτε μουουουου!
ΛΟΛΟΛΟΛΟΛΟΛΟΛΛΛΛΛ!!!!
(αργότερα τα σοβαρά!)
Καλά γεννητούρια σ' όλες τις μανάδες και μπαμπάδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πεθερά μου κράτησε, στην ουσία μεγάλωσε, τον μικρό μου γιό γιά έναν ολόκληρο και βάλε χρόνο.
Ηταν τότε ενάμισυ χρονών και η σύζυγος είχε μείνει στο κρεββάτι από δισκοκοίλη γιά 4 μήνες.
Οταν σηκώθηκε, απλά πηγαίναμε στο σπίτι της γιαγιάς και τον βλέπαμε σαν επισκέπτες. μέχρι μαμά είχε αρχίσει να την φωνάζει.
Η μητέρα μου πέθανε σχετικά νέα, αφού πρόλαβε την γέννηση του μεγάλου μου γιού.
Πουλήσαμε δύο σπίτια και αγοράσαμε ενα μεγαλύτερο, παίρνοντας και τον πατέρα μου μαζί μας.
Μέχρι να κλείσει τα μάτια του, έζησε πιστεύω τα καλύτερα 11 χρόνια, της πολύ κατά τα άλλα βασανισμένης ζωής του, παρέα με δύο εγγόνια.
Οταν έφυγε, τότε καταλάβαμε πόσα πολλά προσέφερε στα εγγόνια του.
Γιά ένα μεγάλο διάστημα, ήταν σα να τους έλειπε ένα κομμάτι από την ζωή τους.
Δεν θέλουν και σφίγγει η ψυχή τους όταν βλέπουν βίντεο που έπαιζαν με κάστρα, αυτοκινητάκια, και αργότερα επιτραπέζια μαζί του.
Μέχρι και τάβλι πρόλαβε να μάθει στον μεγάλο.
Μπορεί οι παππουδες και οι γιαγιαδες να κακομαθαίνουν τα εγγόνια και να σε αποσυντονιζουν, αλλά το κέρδος (συναισθηματικο, εμπειρια κλπ) που εχουν αμφότεροι από μια τέτοια επαφή είναι απείρως μεγαλύτερο πράγμα που αίρει τις οποιεσδήποτε επιφυλάξεις για την αναγκαια παρουσια των παππουδων
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Αντιστρόφως, έζησα κάποια χρόνια στήν Utah..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' αυτό έχεις δίκιο. Βέβαια, στη Utah αγοράζεις ράντζο 5 στρέμματα με τα ίδια λεφτά που χρειάζεσαι στην Αθήνα για ένα υπνοδωμάτιο. Το χαμηλό κόστος ζωής, η προβλεψιμότητα/σταθερότητα της καθημερινής ζωής (ειδικά στη Utah) και η "ασφάλεια" που νιώθεις μακριά από το άγχος της πόλης, σε χαλαρώνουν και μπορείς να σκεφτείς και αναπαραγωγή... το θέμα είναι βέβαια πώς τα μεγαλώνεις τα παιδιά με βλάχους και πολύγαμους (στη Utah)... αλλά τι να κάνουμε... κανένα μέρος δεν είναι τέλειο. Δοκίμασε νότια Βιρτζίνια την άλλη φορά, ή Β. Καρολίνα. Βλάχοι κι εκεί, αλλά με καλούς τρόπους και δεν θα υποστείς την απομόνωση της Utah ή της Νεβάδας (ή και των μεγαλουπόλεων, που είναι η πιο αβάσταχτη). Εκεί που λες, θα κάνεις ολόκληρο οικογενειακό δέντρο.
Τέλος, γιατί οι παππούδες είναι τόσο χαριτωμένοι με τα εγγόνια;
α) Γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν στην ηλικία τους και η τρυφερή νεότητα τους ενθουσιάζει.
β) Γιατί τα έχουν μόνο λίγες ώρες το μήνα, ενώ οι γονείς τα έχουν όλη μέρα. Για τον ίδιο λόγο που οι άνθρωποι είναι πιο ευγενικοί και τρυφεροί με τους/τις ερωμένους/ερωμένες τους παρά με τους συζύγους...
Λευτέρης
Για τον ΝΔ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάλτε πολλά μάλλον σ’ ότι πω -
μια φωτισμένη τεθλασμένη γραμμή είναι η ζωή και γύρω της σκοτάδι, ποτέ κανείς δεν έμαθε τι έκρυβαν τα σταυροδρόμια που δεν πήρε (εξαιρούνται τα καλά sci-fi τύπου «η μηχανή του χρόνου»... τη θυμάστε τη DeLorean;)
Πιστεύω ότι το aut liberi aut libri (ή παιδιά ή βιβλία) ισχύει σε μεγάλο βαθμό.
Αν ο ΝΔ είχε παιδιά κι εγγόνια θα ήταν μάλλον καλύτερος άνθρωπος (!), πιο ολοκληρωμένος (!) και μάλλον πιο ευτυχής.
Αλλά μάλλον δεν θα ήταν τόσο καλός συγγραφέας.
Σίγουρα πάντως θα ήταν άλλος άνθρωπος.
Ως θαυμαστής του έργου του, μάλλον προτιμώ που διάλεξε τα βιβλία.
Ως φίλος μάλλον στεναχωριέμαι γι’ αυτό.
Κι επειδή κανένα παιδί δεν έχει έναν αλλά δύο γονείς, μου τη δίνει όταν σκέφτομαι ότι δεν θα υπάρξει ποτέ αυτό το πλάσμα που στο αίμα του θα κυλούσε το αίμα του Νίκου και της Μαριάννας.
Τι κρίμα...
(ανακουφίζομαι λιγάκι όταν σκέφτομαι ότι η τσιτίνα μου έχει τρεις παπούδες και τρεις γιαγιάδες...)
Για τη δική μου θέση περί παιδιών κι εγγονιών θα πρέπει να ζητήσω την άδεια της στρουλίνας μου, μέχρι τα μεσάνυχτα θα ξέρετε αν μου την έδωσε...
Andy Dufresne said...
ΑπάντησηΔιαγραφήποτέ κανείς δεν έμαθε τι έκρυβαν τα σταυροδρόμια που δεν πήρε
----
Aπλώς μου άρεσε, αν και νομίζω πάλι τα ίδια σταυροδρόμια θα έπαιρνα αν ξεκινούσα από την αρχή -απλώς θα ευχόμουν να είναι λιγότερο δύσκολα και το ίδιο πολύτιμα.
aphro
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις είδα στην καθημερινή το ακόλουθο:
Και οι άντρες με τη μεγαλύτερη ζήτηση είναι οι...
Όχι οι δικηγόροι, οι οικονομολόγοι ή γιατροί, αλλά οι υδραυλικοί, οι ξυλουργοί και οι ελαιοχρωματιστές, σύμφωνα με έρευνα που έγινε στην Αυστραλία σχετικά με τους άντρες που θεωρούνται οι πλέον κατάλληλοι για σύντροφοι και σύζυγοι.
«Έχει δημιουργηθεί μια εξιδανικευμένη εικόνα στις γυναίκες για τους άντρες που ασχολούνται με τα επαγγέλματα αυτά: η ζωή τους μοιάζει πιο σέξι, όλη μέρα στον ήλιο, σωματική εργασία, λιγότερο άγχος και φυσικά καλές αποδοχές», εξηγεί ο Κάμπελ Σάλαμπανκ επικεφαλής υπηρεσίας που κανονίζει ραντεβού.
Ο ίδιος διευκρινίζει πως από την έρευνα σε 950 ανθρώπους προκύπτει πως τη μεγαλύτερη ζήτηση για ένα ραντεβού και για μια σχέση έχουν όσοι ασχολούνται με χειρωνακτικές εργασίες και όχι οι άλλοι επαγγελματίες που περνούν τη μέρα τους κλεισμένοι σε γραφεία.
Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι οι γυναίκες σιγά-σιγά ενδιαφέρονται κυρίως για μια κοινή ζωή στην οποία θα υπάρχει απόλυτη ισορροπία εργασίας-οικογένειας. Και αυτό δεν μπορούν να το βρουν στα στελέχη επιχειρήσεων και στους καριερίστες, επισημαίνουν ειδικοί.
Αndy
ΑπάντησηΔιαγραφή:))
Aphrodite said :
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τελευταία βέβαια, ακόμη ένα πεδίο νεοπλουτίστικης επίδειξης. "Πώς σε λένε καμάρι μου?" "Εδμόνδο Ναπολέοντα τον II και τρία θαυμαστικά!" (με σήμα την πάνα με τον θυρεό...
...Ο Λουδοβίκος των Ανοήτων!
@andy
ΑπάντησηΔιαγραφήμε κάλυψε εντελώς το τελευταίο σου σχόλιο. Νομίζω πως έτσι θα ήταν, αν ο Γάτος, εννοώ, είχε γίνει πατέρας και είχε προτιμήσει τα παιδιά από τα βιβλία...
@aphro
Ενας φίλος μου έχασε τον πατέρα του όταν ήταν 17 ετών εκείνος, 48 ο πατέρας, και ούτε 40 καλά καλά η μητέρα... Υπάρχει άλλος ένας γιος, λίγο μεγαλύτερος.
Στην ερώτησή μου, μα πως και τόσο ωραία γυναίκα και τόσο νέα, δεν ξαναπαντρεύτηκε, και τι κρίμα που ζει μόνη της 20 ολόκληρα χρόνια τώρα (και όταν λέμε μόνη, εννοούμε, ναι, χωρίς γκόμενους), μου απάντησε με μια απίστευτη φυσικότητα (και την υποβόσκουσα τρυφερότητα του γιου που δεν προδόθηκε από την ... "και γκόμενα" μητέρα: "Μα είχε εμάς!"
Ζντόινγκ, κάγκελο εγώ...
Τι λέμε τώρα; Οχι γκόμενα δεν μπορούν να τη φανταστούν οι άντρες τη μητέρα τους, ούτε καν φυσιολογικό άνθρωπο. Μετά τη γέννα, μάλλον το αιδοίο αντικαθίσταται από ένα φερμουάρ ή κάτι τέτοιο... Αν δε τη φανταστούν ως γκόμενα, τότε περνάμε στα hardcore σενάρια, όπου ο γιός βρίσκεται στην ευχάριστη αλλά και άβολη/βασανιστική θέση να βιώνει στην πράξη το Οιδιπόδειο, όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Γάτος...
Υπάρχουν φυσικά και οι άλλες περιπτώσεις, όπου η μητέρα ζει το μύθο του Ιππόλυτου, ως άλλη Φαίδρα!
Σαν νέος πατέρας ενός μωρού 20 ημερών,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγκινήθηκα από το "post" αυτό.
Όχι επειδή αναφέρεται σε παιδιά,
αλλά επειδή σε όλες τις φωτογραφίες του,
βρίσκεις μέσα σε δυό μάτια
αυτά που οι μεγάλοι έχουμε χάσει.
Προσωπικά, να πω, ότι όσο μεγάλοι και να φαντάζουν αυτοί οι φόβοι, μέσα μου νιώθω έτοιμη να γίνω μητέρα χρόνια τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όπως έγραψα και παραπάνω, με προβληματίζει και με ταράζει και λίγο, αυτή η ολοένα και αυξανόμενη φοβία του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στη μητρότητα και την πατρότητα. Στη δική μου τη σκέψη ήταν πάντα κάτι που απλώς θα συμβεί, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Το θεωρώ τελείως φυσικό κάποια στιγμή στη ζωή μου να γίνω μητέρα. Χωρίς να το θεοποιώ, αλλά και χωρίς να το δαιμονοποιώ, προς το παρόν παρατηρώ τους άλλους γονείς γύρω μου και εύχομαι, αν έρθει αυτή η στιγμή, να έχω τη δύναμη να αντέξω αυτό που πολύ εύστοχα περιέγραψε ο heinz. Ε, ναι, δεν μπορεί να είσαι ο ίδιος μετά από κάτι τέτοιο. Είναι μεγάλη αυτή η αλλαγή. Και ας είναι και φοβερή, είναι αλλαγή ωστόσο. Και οι αλλαγές, στη ζωή ενός ανθρώπου που θέλει συνεχώς να εξελίσσεται, θα έπρεπε να είναι εκ των προτέρων ένα σταθερό ζητούμενο!
Αν προκύψει αυτή η στιγμή, νομίζω πως μάλλον δεν θα μπορώ να συγκρίνω τη χαρά που θα νιώσω με τίποτε άλλο.
Ελπίζω λοιπόν να γίνω και μητέρα και γιαγιά, και να φέρω χαρά κι εγώ με τη σειρά μου και στο παιδί και στο εγγόνι μου...
Και να μην είναι όλο αυτό απόρροια απλώς της εγωιστικής ανάγκης του ανθρώπου να εξασφαλίζει τη συνέχειά του, ας είναι κάτι βαθύτερο, ουσιαστικότερο, πληρέστερο. Ας καταφέρω να δω τη ζωή μέσα από τα μάτια του παιδιού μου, πριν ακόμη αυτό μεγαλώσει και τη σοφία του την καταστρατηγήσουν οι κανόνες των μεγάλων, που ανέφερε ο Γάτος... Αν δω τη ζωή ξανά μέσα από τα μάτια του παιδιού μου, θα είναι σαν να ξαναγεννιέμαι κι εγώ, έστω για λίγο... Ε, δεν είναι δα και μικρό αυτό το πράγμα!
Τις ευχές μου σε όλους για ένα καλό βράδυ...
Εγώ έγινα πατέρας εξ αντανακλάσεως (θείος). Και πότε μ' αρέσει, πότε το λατρεύω, πότε πάλι καθόλου. Δεν τα πάω καλά με τα παιδιά - όσο κι αν είναι αφοπλιστικά, είναι μεγάλος μπελάς. Ο κυριότερος λόγος που δεν θέλω παιδιά είναι καθαρά εγωιστικός (και πέρα για πέρα αναντίρρητος): πρέπει να ξεχάσεις τον εαυτό σου. Εγώ, γι' αυτό δεν είμαι έτοιμος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα, που και που μπαίνουν σκέψεις. Αλλά μέχρι εκεί. (Και ως πότε; Τα χρόνια περνούν, σε λίγο δεν θα είναι επιλογή αλλά δεδομένο).
Φανατικος εναντιον των παιδιων ο αντρας μου, τοσο που οταν εμεινα εγγυος ελεγε οτι θα παθει εγκεφαλικο!.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετα απο 3 μηνες πατροτητας μονολογουσε ¨Γιατι γαμωτο να μη μπορω να θηλασω και εγω" .
γι'αυτο οσοι δεν εχετε ζησει αυτη την εμπειρια , παρακαλω γινετε λιγο πιο προσεκτικοι στις κρισεις σας, γιατι στην κυριολεξια , δεν εχετε την απειροελάχιστη ιδεα ..... του τι σου συμβαινει !
εγκυος, βεβαιως
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά και (άρα) εγγόνια δεν απόκτησα αλλά ωραία σχόλια, πολλά. Οι θεές ευλόγησαν το blog (Blade & Aphro rule!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι σημερινοί παππούδες/γιαγιάδες πάντως, είναι πολύ πιο ελαστικοί σε σχέση με τους παλαιότερης κοπής (εμ, τόσο που έχει αλλάξει ο κόσμος, προς το καλό και το κακό ταυτόχρονα). Σκεφτείτε π.χ. πόσο εγκληματικό ήταν να τους αντιμιλήσεις ως εγγόνι παλιά, μια που ουσιαστικά δεν υπήρχε διάλογος, και τι γίνεται σήμερα - ναι, οκ, το να τους μιλάς λες και είναι κάτι μεταξύ... υπηρετικού προσωπικού και κολληταριού δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά το γεφύρωμα ίσως είναι πιο εύκολο. Τα εγγόνια/νέα παιδιά, περισσότερο από ποτέ, χρειάζονται "συμμάχους" κι όχι ακόμη κάποιον εκπρόσωπο εξουσίας και αποστομωτικά "Γιατί το λέω εγώ!".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως και οι παππούδες/γιαγιάδες κατανοούν επιτέλους ότι you can spoil kids rotten, και να βγουν μια χαρά παιδιά. Το να τα πιάνεις, να παίζεις μαζί τους, να τους λες "και οι άντρες κλαίνε", να τα παίρνεις αγκαλιά και να τ'αφήνεις να σε κάνουν "πόνυ", δεν είναι εκείνο το big no-no της εποχής του "Children should be seen and not heard"....
(όπου βέβαια εκεί είναι που ως ενδιάμεση γενιά λες καλά ρε π**στη μου, εμένα γιατί δε μου τα έκαναν αυτά τα καραγκιοζιλίκια ως γονείς -όταν ήταν σπίτι δλδ και δεν έλειπαν στις δουλειές τους- και με είχαν τρελλάνει στο "α, τα παιδιά μου εμένα, στρατιωτάκια!")
(κι από την άλλη, πάλι ως ενδιάμεση γενιά, βλέπεις τον άτιμο το χρόνο πάνω τους και πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως δεν αντέχουν σωματικά ή ψυχολογικά το ίδιο με παλιότερα... τώρα που τους χρειάζεσαι ακμαίους, τώρα τους το οφείλεις, να κινούνται στους δικούς τους ρυθμούς...)
....
@blade και φίλες,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ακούσατε το "Παιδιά και (άρα) εγγόνια δεν απόκτησα αλλά ωραία σχόλια, πολλά. ... Blade & Aphro...)." που είπε ο Γάτος...
Ε, αφού δεν μας έκατσε (παραείναι ιντελλιγκέντσια για τα δόντια μας), αφού δεν τον κάναμε πατέρα (θα μας έσφαζε στο γόνατο), είστε να τον κάνουμε... παππού?
Διαλέξτε πνευματικόν τέκνο(ν) του και φύγαμε!
Αν και blade μου, φοβάμαι για μας τις δύο πως αν του βγάλουμε ένα φτερωτό {whatever}, δες το αβαταρ σου, δες κι εμενα το πρώτο δείγμα, τον έρως-αέρος μες το πίπουλο, μάλλον θα το κλείσει οριστικά το μπλογκ! Ας αναλάβουν οι φίλες καλύτερα...
ΛΟΛΟΛΟΛΟΛ!
Και προτελευταία ενότητα, κάτι για το τι λένε οι γονείς της κοπέλλας όταν ακούνε καθε φορά ότι έρχεται εγγόνι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρώτο:
"ΖΗΤΩΓΙΟΥΠΥΤΟ'ΞΕΡΑ'ΓΩΤΟ'ΞΕΡΑAAA!!! ΝΑΜΟΥΖΗΣΕΤΕΠΑΙΔΙΑΜΟΥOYOYOYOY!!!". Μες τις αγκαλιές και τα δάκρυα, τσίκι-τσίκι-πάααμ τα σουμουσού σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς, "ΑΣ'ΕΙΝΑΙΚΟΡΙΤΣΙΤΙΜΑΣΝΟΙΑΖΕΙΕΙΙ!", συμβόλαια "Εμείςherbyυππογράφουμε πωςθατομεγαλώσουμεμεείς", δώρα, χτυποκάρδια, "ΜΠΡΑΒΟΓΙΟΚΑΜΟΥ!", "ξήλωμα"/"στάξιμο" σε όλα τα είδη μπεμπέ προικός από ημέρα εμβρύου νο 32 ας πούμε ("Μάνα ηρέμησε, δεν έχω κοιλιά ακόμη", "Ναι, ΑΛΛΑ θα έρθει το εγγόνι μου και δεν θα έχει ζιπουνάκια Μαρί Σαντάλ/προ-εγγραφή στο Κολλέγιο Αθηνών/bmx ποδήλατο για τις εκδρομές του?!" κτλ.
Το δεύτερο:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Α! Κιόλας?" ή "ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!", αναλόγως, πάντως αρχίζει να σηκώνει κεφάλι η "άποψή" τους, διότι κι αυτοί έχουν επί του θέματος, πάντα είχαν , αλλά τώρα τη δείχνουν. Σουμουσου, ε, μερικά. Αλλά τα πιο πολλά από κοντά, στη μπιρίμπα.
Ολα τα υπόλοιπα ξεκινούν και εξαντλούνται γύρω από το αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Αν το πρώτο είναι εγγονός, "ΑΧ! κι ένα κοριτσάκι, τι χαριτωμένο", κι ασχολούνται μάξιμουμ με το πώς θα το στολίσουν δέντρο σε σχέση με τις "μπάλλες και τα ζοριλίκια του μεγάλου". Αν είναι εγγονή "ΑΧ! Αντε, κι ένα αγοράκι, να παίξουμε καμμιά μπάλλα βρε παιδί μου..." (πλυθηντικός, το "παίξουμε", που έχουν ήδη δει το έργο...).
Και γενικώς αν είναι το ίδιο ή διαφορετικό φύλο απο το πρώτο, οπότε "Θα τα βρει όλα έτοιμα, γλυτώσατε τα έξοδα" ή "Πωπω, φτου κι απ'την αρχή!".
Αυτάααα...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τρίτο:
ΑπάντησηΔιαγραφή"ΠΑΛΙ?"
Και μετά από διάφορα ακατάληπτα (πώς μιλάει ο Porky-Pig τραυλίζοντας, "Αμπίγκι-μπίγκι-μπί, That's all folks!"), αρχίζει η χωροταξική και οικονομοτεχνική διευθέτηση:
"Μα πού θα το βάλετε?" ("Μάνα θες απάντηση τώρα?!"), "Πώς θα τα βγάλετε πέρα?" ("Πουλήστε μάνα, μαζί σας θα τα πάρετε, α μα πια?!"), "Δε θα ζηλέψουν τα πρώτα?" ("Ζηλεύετε εσείς ήδη, δε χρειάζεται!")...
Και πυκνώνουν οι μπιρίμπες, τα βράδυα που είναι "ωκιουπέ" οι γονείς και δεν αδειάζουν για μπέυμπυ-σίττινγκ "Βρε αγάπη μου εγώ θέλω, αλλά να, ο πατέρας σου..." (ο οποίος λύνει απανωτά σταυρόλεξα από τη βαρεμάρα του, αλλά προτιμά άλλη μια στεφανιογραφία εν ψυχρώ, από τσιρίδες μωρών σε στέρεο με το βενιαμίν subwoofer!).
Οι γνωστοί τους το μαθαίνουν λίγο πριν τη βάφτιση, για να φέρουν δώρο. Τα σουμουσου είναι για τα νέα "Jet'aime"-τράγουδα.
Καταρχήν, επειδή είναι η πρώτη φορά που σχολιάζω κάποιο post στο δικό σας blog κ. Δήμου, θα μου επιτρέψετε να σας συγχαρώ για την δουλείας σας, όχι μόνο ως blogger, αλλά και ως συγγραφέας στο περιοδικό που διαβάζω από τότε που γεννήθηκα, το 1992, το RAM. Ναι, είμαι 15 χρονών, και ίσως ήταν ενδιαφέρον να ακούγατε και την δική μου άποψη επί του θέματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνωρίζω ότι είναι πολύ δύσκολο για έναν γονέα να μεγαλώσει ΣΩΣΤΑ (το τονίζω αυτό, γιατί η λύση της τηλεόρασης στην οποία καταφεύγουν οι περισσότεροι γονείς τα τελευταία χρόνια είναι ό,τι χειρότερο για ένα παιδί - το παιδί έτσι δεν αναπτύσει ούτε προσωπικότητα, ούτε δημιουργικότητα, ούτε φαντασία) ένα παιδί. Γνωρίζω τι θυσίες και αγώνα πρέπει να κάνει ένας γονέας για να αφοσιωθεί στο παιδί του. Γνωρίζω όμως και την χαρά που μπορεί να του προσφέρει ένα παιδί/ εγγόνι με ένα μονο χαμόγελο, το αθώο βλέμμα του, και αργότερα με τις προσωπικές του επιτυχίες στην ζωή. Γνωρίζω ότι:
παιδί=χαρά
Αρκεί ο γονέας να είναι προετοιμασμένος να προσαρμοστεί σε συνθήκες, όπως αυτές που ανέφερε σε προηγούμενο σχόλιο ο ggian.
ΥΓ: Μην με ρωτήσετε πως είναι δυνατόν να διαβάζω το RAM από το 92. Είναι σαν αυτούς που, ενώ αγοράζουν καθημερινά εφημερίδα, διαβάζουν την χθεσινή, επειδή δεν πρόλαβαν να την ολοκληρώσουν.
Zion :)
Το τέταρτο, πέμπτο (καλά, εκεί δεν το συζητάμε, βάλτε καμμιά τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα βρε παιδιά κι εσείς!):
ΑπάντησηΔιαγραφήΤίποτα.
Η συζήτηση μετά την ανακοίνωση του νέου, συνεχίζει σα να πέταξε αθόρυβα κολεόπτερο. "Φεύγουμε, αρχίζει το Βραζιλιάνικο!".
Την ώρα που κρατώντας διάφορα μωρά πάνω σου (σαν ημίτρελλο κοάλα με τσαμπιά μυξωμένων σπανών μαϊμουδιών με πάνες, πάνω σου) ψάχνεις λέξεις να τους βάλεις τρικλοποδιά μη τυχόν και φύγουν, εκείνοι σου δίνουν ένα χαρτάκι με τα ντελίβερυ της περιοχής, τα κινητά των φίλων τους και ένα διαφημιστικό της Grecotel "εκεί πάμε για λίγο, ξέρεις..."
Ειναι η στιγμή που ξαναγεννιέσαι Χριστιανή κι ορκίζεσαι ότι έτσι κι επιβιώσεις, δε θα τα δουν ούτε ζωγραφιστά!
:))))))))))
ΥΓ- στον zion και στους φίλους - "αρκεί ο γονέας να είναι προετοιμασμένος να προσαρμοστεί σε συνθήκες", πιστέψτε με, ναι μεν χαίρεσαι που το παιδί σου αισθάνεται καλύτερα, αλλά το να μαζεύεις τον εμετούλη του από τα πολύτιμα, δί-μισθα D.Karan ψηλοτάκουνά σου, ε, τίποτα δεν σε προετοιμάζει γι'αυτό...
Πώς το είπε και ο heinz, τώρα "ευτυχώς αλλάζεις"? Ευτυχώς μεν, και κάνεις ταπεινό τουμπεκί μέχρι να περάσει αυτή η φάση και να έρθει η επόμενη, που θα ξερνοβολάνε επειδή θα είναι λιώμα απ'τα ποτά - μέχρι τότε όμως... σαγιονάρα!
:ΡΡΡΡΡΡΡΡ
Το θέμα, έτσι όπως τουλάχιστον άνοιξε στη συζήτηση, είναι τεράστιο. Και, βέβαια, εξαιρετικά δύσκολο στην προσέγγιση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου επιτρέψετε τρεις επισημάνσεις:
1/ Όσοι όλοι τοποθετήθηκαν υπέρ της αποκτήσεως παιδιών, και μάλιστα όσοι προέτρεψαν τους άλλους να μη χάσουν την εμπειρία, αναφέρονται, κι είναι εμφανές, σε υγιή παιδιά. Τι γίνεται όμως αν το παιδί γεννηθεί άρρωστο; Ή αν αρρωστήσει μετά; (αναφέρομαι σε ανίατες αρρώστειες). Δεν είναι κι αυτό μια πιθανότητα; (τι λέω τώρα, ξέρω τουλάχιστον δέκα οικογένειες με πρόβλημα). Πώς βιώνεται η φοβερή αυτή εμπειρία;
Έχω στενό φίλο που έχει παιδί ανάπηρο. Παλεύει ηρωικά, του βγάζω το καπέλο. Και, μέχρι στιγμής, τα έχει καταφέρει θαυμάσια, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Ένα μόνο δεν αντέχει (κι έχει απόλυτο δίκαιο), τη σκέψη ότι, μετά τον θάνατό του (και της γυναίκας του), το παιδί θα μείνει μόνο και απροστάτευτο. Κι είναι η σκέψη αυτή που στοιχειώνει τις στιγμές του.
Αλήθεια, ο ΝΔ αναρωτήθηκε πιο πάνω για την έλλειψη (μέχρι τότε) σχολιασμού της Αφροδίτης. Εγώ πάλι, αναρωτήθηκα για την απουσία του Κάπα. Βέβαια, πιθανόν να μη μας διάβασε, τόσα έχει στο κεφάλι του, κι ίσως και καλύτερα. Αλλά, κι αν μας διάβασε, ίσως και να πικράθηκε λίγο, κι αν συμβαίνει αυτό θα 'χει χίλια δίκαια.
2/ Ο ΝΔ μας εξήγησε τους λόγους, για τους οποίους αποφάσισε να μην κάνει παιδί. Ή, αν θέλετε, τους λόγους για τους οποίους δεν το αποφάσισε (να κάνει). Απόλυτα σεβαστό, συμβαίνει και σ' άλλους. Δεν μας είπε όμως πώς μια τέτοια απόφαση (ή μη απόφαση) μπορεί να επιβληθεί στην/στον σύντροφο. Που ενδέχεται, το πιθανότερο, να μην έχει τις ίδιες απόψεις. Και που, αν δεχθεί, θα είναι παραχώρηση σ' εκείνον που αγαπά. Πόσο εύκολο όμως είναι να "επιβάλει" (έστω και με πολλή αγάπη) κάποιος μια τέτοια απόφαση στον μόνιμο σύντροφό του; Κι αν το καταφέρει, δεν θα βασανίζεται ύστερα, πάντως, από τη σκέψη ότι η παραχώρηση που ζήτησε, και που έλαβε, ήταν, για τον άλλο, υπέρμετρη;
3/ Γνωρίζω ελάχιστους που βιώνουν την ιδιότητά τους ως γονέων όμορφα. Και σε πείθουν ότι τα παιδιά τους δίνουν αληθινή χαρά, ζωή και νόημα. Γνωρίζω πολύ περισσότερους που βιώνουν την ίδια ιδιότητα λες και σηκώνουν τον σταυρό του μαρτυρίου. Τόσο, που να καταντούν αφόρητοι σε όποιον δεν βρίσκεται ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Και, τέλος, γνωρίζω άπειρους που βλέπουν στα παιδιά τους όχι μια νέα ζωή που σε λίγο θα ανοίξει τα φτερά της, θα γίνει ανεξάρτητη και θα πετάξει, αλλά την προέκταση του δικού τους (αποτυχημένου) εαυτού. Προέκταση που ένα και μόνο προορισμό έχει, να διορθώσει όσα εκείνοι δεν μπόρεσαν (αν και άξιζαν, άτιμη όμως κοινωνία κλπ) να πραγματώσουν. Τους κοιτώ κι αναρωτιέμαι γιατί, αντί να κάνουν παιδί, δεν πήραν ένα σκύλο, θα 'ταν καλύτερα για όλους (εξαιρείται ο σκύλος).
Τελειώνω λέγοντας ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζω και που θ' άξιζαν χίλιες φορές να είναι γονείς, δεν είναι. Και το αντίστροφο. Ας μην ανησυχούμε όμως, αυτό δεν συμβαίνει σ' όσους στην όμορφη αυτή παρέα έχουν παιδιά, στους οποίους εύχομαι, αληθινά, να τους ζήσουν (και, μια μέρα, να γράφουν εδώ, μαζί με την γιαγιά της Νετρίνας).
Aphrodite said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ- στον zion και στους φίλους - "αρκεί ο γονέας να είναι προετοιμασμένος να προσαρμοστεί σε συνθήκες", πιστέψτε με, ναι μεν χαίρεσαι που το παιδί σου αισθάνεται καλύτερα, αλλά το να μαζεύεις τον εμετούλη του από τα πολύτιμα, δί-μισθα D.Karan ψηλοτάκουνά σου, ε, τίποτα δεν σε προετοιμάζει γι'αυτό...
-----------------------------------
Σίγουρα. Αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Στο κάτω-κάτω είναι δική σου επιλογή. Το παιδί περιφέρεται μέσα στο σπίτι. Συνεπάγεται ότι δεν θα έχεις Kosta Boda τασάκια πάνω σε τραπεζάκια από κερασιά, ούτε θα αφήνεις τα D.Karan έξω από την παπουτσωθήκη. Στον τοίχο δεν θα κρέμονται πίνακες του Βαν Γκογκ, ενώ η Plasma τηλεόρασή σου θα βρίσκεται ψηλά.
Έχεις δίκαιο, δεν λέω... Εγώ, ο ίδιος, δεν ξέρω κατά πόσο θα ανεχόμουν ένα μικρότερο αδερφάκι. Ίσως γιατί υπήρξα ο μικρότερος, και συνήθιζα, όπως επανειλημμένως μου έχουν διηγηθεί, να πετάω την συλλογή από σπάνια αυτοκινητάκια του αδερφού μου από την μπαλκονόπορτα. Δεν θα άντεχα λοιπόν ένα παιδάκι να μου σπάει τα νεύρα όταν διαβάζω, ούτε και να γεμίζει σάλια το ασύρματο πληκτρολόγιο του υπολογιστεί μου. Από την άλλη όμως, όταν βλέπω μικρότερα αδελφάκια φίλων μου, είναι όλα τους τόσο γλυκά, σου προκαλούν χαρά μόνο που τα βλέπεις, ενώ παράλληλα σαν μεγαλύτερος, νιώθεις μία υπευθυνότητα απέναντί τους, να τους μάθεις ό,τι έχεις αποκομίσει εσύ μέχρι στιγμής. Αυτό είναι κάτι που σε γεμίζει ικανοποίηση και συνάμα σε κάνει πιο ώριμο...
antvol
ΑπάντησηΔιαγραφήευτυχώς στο θέμα της μη απόκτησης παιδιών υπήρξε απόλυτη σύμπτωση απόψεων - μάλιστα θυμάμαι πως εκείνη μου είπε πρώτη την επιθυμία της να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην ιατρική της... Έτσι δεν υπήρξε ούτε "παραχώρηση' ούτε βέβαια "επιβολή".
Μερικά από τά σχόλια αναφέρονται σέ κάτι πού τελικά ίσως αληθεύει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟτι δηλαδή...
Πιθανόν νά υπάρχει κάποια τάση αντίστροφης ευγονικής στόν σύγχρονο άνθρωπο. Σέ γενικές γραμμές οί ικανότεροι άνθρωποι έχουν λιγότερα παιδιά ?
Ισως αυτή η τάση εμφανίστηκε μέ τήν αντισύλληψη...?
Μια κουβέντα μόνο πάνω στο πρώτο σχόλιο του Antvol.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάποιο σχολείο ειδικής αγωγής που εργαζόμουν, ένας πατέρας, με την πραότητα του συμφιλιωμένου με τη ζωή του ανθρώπου, μου είπε "ζούμε από πριν τον θάνατό μας". Κάθε μέρα στοιχειωμένη με τη σκέψη του μετά...
Και όμως αυτοί οι ίδιοι γονείς μεγαλώνουν υπέροχα πλάσματα και μαθαίνουν να περνάνε καλά με όλες τις δυσκολίες.
... ... ...
Νίκο, ο μικρός Μάριος είναι τυχερός που σε έχει στην ζωή του. Με όποια ιδιότητα.
(Σήμερα είναι από εκείνες τις μέρες που ξημερώνουν σκοτεινές...
Ήθελα κι άλλα να πω, αλλά δεν τραβάει η ομάδα, η όρεξη αποσύρθηκε στα αποδυτήρια.)
Με αφορμή το πρώτο σχόλιο Antvol:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να μιλήσω για τον Κappa (αν και κατά κάποιον τρόπο ταυτίζομαι μαζί του). Μπορεί να διάβασε, μπορεί και όχι. Αν ο Kappa διάβασε:
Τον φαντάζομαι να ζει το πρόβλημα στο δικό του παιδί, να είναι αυτή την εποχή για καιρό μακριά και από τη γυναίκα του και το παιδί του (περιμένοντας τα αποτελέσματα εξετάσεων και θεραπειών), και να διαβάζει ορισμένα σχόλια που βρίσκονται πολύ μακριά όχι μόνον από το τι σημαίνει να έχεις ένα παιδί με πρόβλημα, αλλά να έχεις ένα παιδί γενικώς.
Καθένας έχει τη δική του αίσθηση του χιούμορ και, βεβαίως, τις δικές του εμπειρίες ζωής. Ωστόσο, ορισμένα σχόλια είναι για μένα πολύ δυσάρεστα, ιδίως επειδή υπάρχουν στην παρέα άνθρωποι σαν τον Kappa (που σιώπησε) ή τον Emfortos (που μίλησε).
Αν blogging είναι sharing, δεν γράφουμε μόνον το σχόλιό μας, πρωτίστως ακούμε τι λένε οι άλλοι, ακόμη κι όταν σιωπούν (πιθανόν τότε λένε πιο πολλά απ' ό,τι όταν μιλούν).
Δεν πρόκειται για οίκτο, ούτε για συμπόνια, ούτε καν για σεβασμό προς άλλους ανθρώπους, πρόκειται κυρίως για το τι μπορούμε να πάρουμε εμείς μέσα από εδώ.
Κι αυτό που μπορούμε να πάρουμε δεν σχετίζεται με πονεμένες εξομολογήσεις και τις συνακόλουθες εκδηλώσεις συμπάθειας προς τους "αναξιοπαθούντες" ή "ατυχήσαντες".
Σχετίζεται με το να βλέπουμε τον κόσμο και με τα μάτια των άλλων. Καλό μας κάνει.
-----
@Antvol, ευχαριστώ.
Η πρότασή μου και στα δύο «στρατόπεδα», αρνητές και υποστηρικτές είναι να μην πιέζετε κανέναν, μην προσπαθείτε να επιβάλλετε τη γνώμη σας σε κανέναν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθένας παίρνει τις αποφάσεις του, τραβάει το δρόμο του, χαράζει τη χωρίς επιστροφή τεθλασμένη γραμμή του και η ζωή συνεχίζεται.
Και μην προσπαθείτε να βάλετε το θέμα σε ηθικολογικά κουτάκια, εγωισμός είναι να κάνεις παιδί, εγωισμός είναι και να μην κάνεις.
Μπορώ, αν θέλετε, να εντοπίσω ίχνη εγωισμού σε όλες μας τις πράξεις: και στην αγάπη και στη φιλανθρωπία και στον εθελοντισμό και παντού (εκτός της αυτοθυσίας ίσως), ε και;
Δεν κρινόμαστε με βάση το εγωιστικό κίνητρο, κρινόμαστε με βάση τις αξίες μας, τη στάση ζωής μας, το ύφος και την αισθητική μας.
Η απόφαση κάνω ή δεν κάνω παιδιά παίρνεται μη ορθολογικά, με ένστικτο, με αισθήματα, με τύχη, με θυμικό, οπότε μην ξοδεύετε τα επιχειρήματά σας, είναι όλα άσφαιρα.
Καταθέστε την προσωπική σας εμπειρία και απολαύστε τις εμπειρίες των άλλων.
Η προσωπική μου ιστορία.
Πριν λίγο καιρό έγραψα ένα ποιηματάκι, που άρχιζε κάπως έτσι:
Όταν ήμουν παιδί, δεν ήθελα παιδί.
Όταν την είδα, θέλησα να το κάνω.
Δεν φανταζόμουν τη ζωή μ’ ένα παιδί.
Δεν την φαντάζομαι χωρίς.
Για τριανταβάλε χρόνια όχι μόνο δεν ήθελα να κάνω παιδί - μου φαινόταν όχι μακρινό αλλά αδιανόητο - αλλά ήμουν και εναντίον των παιδιών γενικότερα.
Ήμουν πολύ κοντά στο “στρατόπεδο” του traummeister, με βάση το σχόλιο του νωρίτερα, αλλά και άλλων σχολιαστών-αρνητών.
Όταν ερωτεύτηκα τη σημερινή μου γυναίκα, μου γεννήθηκε αυτόματα η ιδέα ενός παιδιού.
Σίγουρος, έτοιμος δεν αισθάνθηκα ποτέ, ούτε καν τώρα που η καρτσοφίνα μας είναι δέκα μηνών.
Αλλά για πρώτη φορά το θέλησα, το ζήτησα, άρχισα να τ’ ονειρεύομαι.
Ευτυχώς, το θέλησε κι εκείνη.
Όταν μου είπε ότι είναι έγκυος, μ’ έσφιξε ένας κόμπος, ξεροκατάπια και έψαξα να βρω που πήγε το πάτωμα κάτω απ’ τα πόδια μου.
Ούτε χαρά, ούτε λύπη.
Ήταν η μέρα που ξεκίνησε το άγχος, το Μεγάλο άγχος.
Τους εννιά μήνες αγωνίας διαδέχθηκε η αμηχανία, στο μαιευτήριο και τις πρώτες μέρες στο σπίτι.
Και μετά;
Κατακλυσμός, σεισμός, τυφώνας και τσουνάμι, όλα μαζί.
Αυτό συμβαίνει όταν το Εγώ μεταφέρεται στο Εσύ.
Αλλάζουν οι προτεραιότητες, υποχωρούν τα οχυρώματα, αποκαθηλώνονται παλιές αξίες, βαθαίνουν οι πάτοι και ψηλώνουν οι ουρανοί.
Κι αν για τους πάτους τα ’πε ξεκαρδιστικά ο ggian με τα τεστ του,
για τους ουρανούς χρειάζεται μεγάλος καλλιτέχνης.
Πολύ μεγάλος καλλιτέχνης...
Αndy, Antvol, Athanasia, Aphrodite, Blade (επιτέλους φτάσαμε στο "Β") είστε MPV στον διάλογο...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αλλάζουν οι προτεραιότητες, υποχωρούν τα οχυρώματα, αποκαθηλώνονται παλιές αξίες, βαθαίνουν οι πάτοι και ψηλώνουν οι ουρανοί."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσες φορές δεν έχω ακούσει το κλασσικό στερεότυπο "Ο στρατός σε κάνει άντρα!".
Σε πειθαρχεί, χαλιναγωγεί τις επιθυμίες σου.
Σου μαθαίνει νέα πράγματα, σε εκπαιδεύει. Σου αλλάζει τη ζωή, τον τρόπο σκέψης...
Ισως αυτό ισχύει για κάποιους αλλά είναι λίγοι. Δεν έχω δει μέχρι σήμερα κανέναν να γυρνά διαφορετικός! Και αν ναι λίγο, τόσο λίγο που χάνεται γρήγορα μέσα στην καθημερινότητα.
Πριν από δώδεκα χρόνια έπαιζα αμέριμνος με τα παιδιά στη γειτονιά, όταν έμαθα πως έγινα θείος.
Τότε χάρηκα, φώναξα, έτρεξα κι εγώ μέσα στο γενικότερο τζέρτζελο!
Το ίδιο κι ένα χρόνο μετά, με τον δεύτερο πιτσιρικά!
Εχθές το βράδυ, όμως, συνειδητοποίησα πως ο ξάδερφος Γιώργος, αυτός που "κούρευε" το Escort στις πλατείες και ξεπάτωνε το CRX κάθε βράδυ... Ο από γκόμενα σε γκόμενα κι όπου λιμάνι και καημός.... Αυτός ο άνθρωπος χάθηκε σε μια νύχτα!
Μου φαίνεται απίστευτο. Δεν το είχα αντιληφθεί μέχρι τώρα. Τα μόνα που μου έχουν μείνει από τότε είναι καυγάδες για τους λογαριασμούς από τα συνεργεία, ένα μονίμως τρακαρισμένο Ford και ένα ατάραχο πειραχτήρι 30 ετών. Που είναι ο Γιώργος, ΟΕΟ;;;
Μπορώ να πω πως θα ήθελα να ήταν ακόμα ο τρελός με το Escort, ωστόσο τ' ανίψια μου, και ιδίως τον μικρό που του έχω αδυναμία γιατί είναι πιο διάολος, δεν θα τα άλλαζα για τίποτα!
Ισως σε δέκα χρόνια πηγαίνουμε μπαρότσαρκες με τον Μητσάρα, να σπάμε τ' αμάξι του ξαδέρφου για να παίρνει κι αυτός με τη σειρά του, σαν θεία δίκη, τις γκριμάτσες του πατέρα του όταν αντίκρυζε τις "λυπητερές" από τα "κουρέματα"!
Οσο για τα περί στρατού, ο εν λόγω ξάδερφός, στις Βρυξέλλες σήμερα ως αξιωματικός του ΝΑΤΟ, ήταν από τα δεκαοχτώ του στη σχολή δοκίμων του ναυτικού...
It seems, dear Andy, that it takes a kid, to make a man!
Υ.Γ: Από κάτω άβυσσος, από πάνω χάος, κι εσύ να επιπλέεις για χάρη της! Νομίζω πως ξέρω, τελικά, πως ονόμασες τη βάρκα που έφτιαχνες στις ακτές του Ειρηνικού... :)))
nosyparker: Τα παιδιά πρέπει να έρχονται μετά από ώριμη σκέψη και όχι επειδή "αν δεν κάνω τώρα, ίσως να μην μπορώ μετά"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν φτάνει, κατά την γνώμη μου, η ώριμη σκέψη... Χρειάζεται και το γνώθι σ'αυτόν που είναι σχεδόν αδύνατο.
Αν περίμενα -για τον εαυτό μου μιλάω- να κάνω παιδί μετά από ώριμη σκέψη, δεν θα έκανα ποτέ!
Ευτυχώς η φύση, που σίγουρα γνωρίζει περισσότερα από εμένα, μου έδωσε παιδί, χωρίς να με ρωτήσει και χωρίς να μου δώσει την ευκαιρία να σκεφτώ πολύ ώριμα!
Πώς να σκεφτώ ώριμα εφ'όσον την επόμενη μέρα της γεννήσεώς του, έβγαλα από τον χαρακτήρα μου, ιδιότητες που δεν φανταζόμουνα ότι τις είχα!
Δεν είμαι υπέρ της ανευθυνότητας, να κάνουμε παιδιά δηλαδή χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες και τις υποχρεώσεις μας. Προφανώς όχι. Το έγγραψα άλλωστε και σε μεταγενέστερο σχόλιο. (Δεν έχουμε χρεία μερικών εκατομ. ανθρώπων ακόμα αλλά πολιτισμένων ανθρώπων). Αλλά πολλές φορές, και η πολλή σκέψη όταν δεν έχει αποτέλεσμα θετικό η αρνητικό, η απλώς αποτελεί άλλοθι της αλαζονείας η της δειλίας, μάλλον έλλειψη υπευθυνότητας δείχνει. Δεν γίνεται να είναι όλα ρυθμισμένα για να κάνουμε παιδί γιατί όλα ρυθμισμένα δεν θα είναι ποτέ.
Συμφωνώ με το σχόλιο του Andy. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος.
"Δεν κρινόμαστε με βάση το εγωιστικό κίνητρο, κρινόμαστε με βάση τις αξίες μας, τη στάση ζωής μας, το ύφος και την αισθητική μας.
Η απόφαση κάνω ή δεν κάνω παιδιά παίρνεται μη ορθολογικά, με ένστικτο, με αισθήματα, με τύχη, με θυμικό, οπότε μην ξοδεύετε τα επιχειρήματά σας, είναι όλα άσφαιρα. "
Andy... Αυτά ήθελα να πώ!
Στα παιδιά πάντως χρωστάμε ένα μεγάλο μέρος της ωριμότητας και της ολοκλήρωσής μας, γιατί αυτά μας κάνουν να ξεφύγουμε από τον εγωκεντρισμό, και αυτό είναι ίσως το πιο απαραίτητο στοιχείο για ολοκλήρωση και ωριμότητα.
Εξαιρούνται οι λογοτέχνες, καλλιτέχνες κ.α. που το έργο τους έχει γονιμοποιό δυνατότητα. Δεν μπορούμε να πούμε δηλαδή ότι εστερείτο ολοκλήρωσης ο Μ. Χατζηδάκης γιατί αυτός δημιούργησε-τεκνοποίησε, με την μουσική του.
Το ίδιο ποίημα που έγραψε ο Andy, στο τελευτίο το σχόλιο, το είχε αναφέρει επίσης κάποτε, σε ένα ποστ στο blog του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή μου θύμισε δικές μου καταστάσεις έγγραψα τότε και εγώ ένα σχόλιο σε εκείνο το ποστ του Αndy.
Ελπίζω Andy ότι επιτρέπεται να το αναδημοσιεύσω γιατί νομίζω ότι είναι σχετικό.
Το να έχεις παιδί είναι μια ευτυχία που αν δεν την ζήσεις -τουλάχιστον για εμάς τους άνδρες- δεν την καταλαβαίνεις.
Την μια ημέρα η ζωή σου είναι αδιανόητη με παιδί και την άλλη μέρα, είναι αδιανόητη χωρίς παιδί.
Απόδειξη για το πόσο λίγα ξέρουμε...
Ούτε καν τον εαυτό μας δεν ξέρουμε!Ούτε κάν τι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι αύριο!
Γι' αυτό λέω "εν οίδα ότι ουδέν οίδα".
Ζήσε αυτή τη ευτυχία Andy, όπως κάθε άλλη ευτυχία που μπορείς να έχεις!
Ξέρεις βέβαια, και νομίζω έχεις γράψει όταν γεννήθηκε η bambina, ότι τα παιδιά τα αγαπάμε τα λατρεύουμε αλλά έχουν την δική τους ζωή, που δεν είναι συνέχεια της δικής μας. Είναι ανεξάρτητα, και θα ζήσουν σε διαφορετικό κόσμο. Στην αρχή επηρρεάζονται μόνο από τους γονείς, μετά έρχεται το σχολείο, οι φίλοι, οι συμμαθητές, η ΤV, η δουλειά, ο αγώνας για την ζωή.
Θυμάμαι την κόρη μου στις διακοπές. Επειδή λόγω της δουλειάς δεν με έβλεπε και πολύ, στις διακοπές ήταν κολλημένη επάνω μου. Ολη μέρα στην θάλασσα, όλη μέρα:
-Μπαμπα, κοίταξέ με που θα κάνω βουτιά.
-Μπαμπά, πάμε να δούμε τα ψαράκια.
-Μπαμπά, πάμε να κάνουμε καταδύσεις!
-Μπαμπά, πάμε να δούμε ποιός κολυμπάει πιο γρήγορα, πάμε να παίξουμε μπάλλα!
Αυτό γινόταν κάθε καλοκαίρι.Ως που έγινε 13 χρονών.
Το επόμενο καλοκαίρι είχαν προστεθεί μερικά χιλιοστά των χιλιοστών κάποιων ορμονών στον οργανισμό της.
Ο διάλογος άλλαξε!
-Μπαμπά που θα κάνεις μπάνιο σήμερα;
-Εκεί! Γιατί ρωτάς παιδί μου;
-Για να πάω εγώ με την παρέα μου... κάπου αλλού!
Σε ένα καλοκαίρι, η ζωή μου έβγαλε την γλώσσα της πάλι και με είπε ηλίθιο.
Μου θύμισε ένα τραγούδι του Leonard Cohen, που σε πολύ ελεύθερη μετάφραση έλεγε:
Tα παιδιά σου σου λένε και σου ξαναλένε "κοίτα με dad, που θα κάνω βουτιά"
Κάποια μέρα κάνουν την βουτιά αλλά δεν τα ξαναβλέπεις.
Εχουν βγεί πολύ μακρυά από εσένα!
Αυτό που μου λείπει είναι οι καθημερινές στιγμές ευτυχίας που έχασα, κυνηγώντας την επιτυχία.
Μπέρδεψα τις προθέσεις ευ- επί-!
Βέβαια έτσι είναι η ζωή. Και πάλι το ίδιο θα ξαναέκανα. Και η κόρη μου "επιτυχημένο" με ήθελε, για να μπορώ να την υποστηρίξω στις διάφορες φάσεις της ζωής της.
Εκεί δεν ξέχασε τον "μπαμπά"
Απλώς δεν υπάρχει αρκετός χρόνος...
Περνάει πολύ γρήγορα.
Σαν εχθές ήταν που ήμουνα στην θέση σου...
Πρώτη χρονιά!... Πρώτη χρονιά!
Να σου ζήσει και να την χαρείς φίλε!
Ιανουάριος 06, 2007 3:45 μμ
Δυο ματάκια,μια ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ νοσταλγία,ένας παππούς.
Η ζωή χαράζει,η ζωή καλπάζει.
Μια κατάθεση ψυχής του Γάτου ήταν αρκετή για να καταγραφεί η στενή "διαδοχική" πραγματικότητα,το "ταξίδι" μας.
Αλλά και να διαχυθεί μια αύρα ευαισθησίας,ένα κλίμα κοινωνικής συνοχής στα τόσο διαφορετικά θέλω μας,στα όποια μπορώ μας,στα ανεξερεύνητα βάθη μας.
Τόσες ματιές ανάμεσά μας,με καταλύτη και συνοδό το χάδι και το δάχτυλο του πατέρα-παππού Δήμου, δείχνουν προς τη χαραυγή.
Χάσατε την ευκαιρία να βιώσετε με εντελώς ιδιαίτερο τρόπο καταστάσεις, με τις οποίες ασχολείστε στο έργο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεμπιπτόντως: Προσπαθώ να δείξω στις κόρες μου την αξία της μελέτης και της ανεξάρτητης σκέψης. Χρησιμοποιώ κατά κόρον καμμιά δεκαριά ονόματα ανθρώπων, που το έργο τους ή η διδασκαλία τους επηρεάζει τη στάση μου προς τη ζωή και κατ΄επέκταση και την ανατροφή τους. Το πώς ο επηρεασμός οδηγεί στην ανεξαρτησία, ας το βρούνε μόνες τους. Το καλό είναι, ότι εσείς κι ένας πανεπιστημιακός μου δάσκαλος είστε οι μοναδικοί επιζώντες του δείγματος. Το κακό μπορεί να είναι, ότι κάποτε μπορεί να ζητηθούν και από εσάς τα ρέστα.
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία
με αφορμη και τα υπολοιπα σχολια που διαβασα, να πω οτι συμφωνω και επαυξανω με την γενικοτερη παρατηρηση οτι ανεξαρτητα με το αν θελουμε ή δε θελουμε παιδια και με το αν ειναι μια "καλή" ή "κακη" εμπειρια, τελικα αυτο που εχει σημασια ειναι οτι το ιδιο το γεγονος οτι αποκτουμε ή δεν αποκτουμε παιδια μας διαμορφωνει ως ατομα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟποτε, αν ημουν στη θεση σας, Γατε, αν ημουν ικανοποιημενη με τον εαυτο μου στη φαση που βρισκεστε τωρα, δε θα εθετα καν τετοιο ζητημα. Γιατι, πολυ απλα, αν ειχατε παιδια, θα ησασταν ενας αλλος ανθρωπος (και συγκεκριμενα, διαφορετικος λογοτεχνης). Αν ειστε ικανοποιημενος με αυτο που ειστε τωρα, αυτη η νοσταλγια νομιζω οτι (χρειαζεται να) ειναι μονο θεωρητικη.
υγ. και, αγαπητε antvol, η γιαγια της νετρινας περιμενει να ξυπνησετε απο τη χειμερια ναρκη, γιατι πολυ της εχουν αρεσει τα ποστ σας. μην περιμενουμε ως τα δικα μου εγγονια για να ξυπνησετε.. ;)
Κι άντε, το τελευταίο καραβάκι γι'απέναντι, σε λίγο ξημερώνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες Γάτε "Με τα χρόνια άρχισα να αλλάζω. Τώρα θα ήθελα, όχι πιά παιδιά, αλλά εγγόνια. Μα πώς να γίνεις παππούς αν πριν δεν γίνεις πατέρας;"
Ε, με τον ίδιο τρόπο που κάποιος άντρας από "Ανάααβεις φωτιές, ανάααβεις κι όοολα τα καις", περνάει με speed-dial όλα τα ενδιάμεσα στάδια και βρίσκεται ξαφνικά με δυο παιδιά. Πώς το είπε και ο ρηάκτορας? Ε, έτσι...
No fiance, no husband status, κατευθείαν πατέρας... (Ξέρετε, σε στυλ: Συγγνώμη κυρία μου, ποιά είστε? Χμ, αυτά πάντως μου μοιάζουν κάπως...").
Οπότε τελικά παππούς δε γίνεσαι από βιολογία - μόνον. Η από χρονολογική κλάσση.
Αλλά γεννιέσαι ακριβώς εκείνη τη στιγμή που μπορείς να δεις ένα πλασματάκι for the sake of it.
Τόσο απλό κι όμως τόοοοσο δύσκολο!
Γιατί αν είσαι γονιός του, είσαι πολύ κοντά του ώστε να το καμαρώσεις χωρίς να προβάλλεις εσένα και τα πιστεύω, τα θέλω σου, όλο σου τον αχταρμά, όσο και να προσέχεις.
Ενώ αν είσαι ένα βηματάκι απόσταση, ωωωω... for the sake of it! Ακόμη και το φύλο του, το καμαρώνεις με τον πιο άδολο τρόπο, "Κοίτα ρε το άτιμο!", δεν θα το ακουμπούσες ποτέ, ούτε χαλινάρι δεν τολμάς να του βάλεις, του έχεις μεγαλύτερη εμπιστοσύνη απ'ότι αν ήταν παιδί σου...
No questions asked, no power struggle, just for the sake of it!
Ενα χαμόγελο στα μούτρα της ζωής ότι η ζωή... συνεχίζεται!
:)))))
ΥΓ1- και μετά τα μελό,
@tasos georgak.,
"Και οι άντρες με τη μεγαλύτερη ζήτηση είναι οι... υδραυλικοί, οι ξυλουργοί... Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι οι γυναίκες σιγά-σιγά ενδιαφέρονται κυρίως για μια κοινή ζωή στην οποία θα υπάρχει απόλυτη ισορροπία εργασίας-οικογένειας. Και αυτό δεν μπορούν να το βρουν στα στελέχη επιχειρήσεων..."
"Απόλυτη ισορροπία εργασίας-οικογένειας" my ass!
It's called "μούσκουλα" my darling! :)))) For the sake of it!
YΓ2- και για τον κάπα και την παράγραφο, μην ξεχνάτε ότι είναι ΗΡΩΕΣ όπως και η μασκώτ μας, αλλά ξεχνάμε όταν τους σκεφτόμαστε, ότι είναι ΝΕΟΙ άνθρωποι με πάρα πολύ λεπτό ΧΙΟΥΜΟΡ - και τους στηρίζουμε όχι μόνον όταν τους απευθυνόμαστε εντελώς σοβαρά, αλλά και όταν τους αγκαλιάζουμε γλυκά, χαλαρά, παρείστικα... Δεν υποβιβάζουμε τον αγώνα τους , ίσα-ίσα τους "ξεκουράζουμε" λίγο. Εύχομαι να μας διαβάζουν και να γεμίζουν τις μπαταρίες τους μαζί μας!!!
Elinor, κλειδοκράτορα, παραδίδω! (πνεύμα - που δεν είχα ποτέ!)
Καλημέρααααααα!!
Καλημέρα κι από μένα! (πού να προλάβω την Θεά στι 5!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή επιτυχία στον Χριστόδουλο που τώρα μπαίνει χειρουργείο.
Με το καλό να γίνει καλά και ίσως η πείρα της ασθένειας να τον ωριμάσει...
Παππούς μπορεί να είναι όποιος θέλει ανεξάρτητα αν έχει παιδιά ή οχι αρκεί να το αισθάνεται και να το έχει ανάγκη.Κάθε πρωί οταν τα παιδιά φεύγουν για το σχολείο μία μεγάλη κυρία απέναντι,που είναι μόνη,τα χαιρετά γλυκύτατα και αποτελεί αναπόστατο μέρος του "τελετουργικού" της αναχώρησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην αγαπάμε πολύ..
Καλή σας μέρα
Aphrodite said...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι κάνεις ταπεινό τουμπεκί μέχρι να περάσει αυτή η φάση και να έρθει η επόμενη, που θα ξερνοβολάνε επειδή θα είναι λιώμα απ'τα ποτά
Χαχαχα!! Δε ξέρεις πόσο δίκιο έχεις.
Εκεί λοιπόν, το παίζεις ψύχραιμος/η και εξηγείς γιατί δεν πίνουμε λικέρ μετά τις μπύρες - όπως εξηγούσα προχτές στον 17χρονό μου που μ' έβλεπε με θολά μάτια!!!!
andy (luckily-he-is-back) dufresne said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΉμουν πολύ κοντά στο “στρατόπεδο” του traummeister, με βάση το σχόλιο του νωρίτερα, αλλά και άλλων σχολιαστών-αρνητών.
Πω-πω.. αρνητής βγήκα, ε;
Και μετά μου λένε γιατί γράφω με ψευδώνυμο - αμ, είναι να πέσουν οι λέξεις μου σε "ξένα" μάτια:-;
Τώρα που με ξαναδιαβάζω, και με τα μάτια του Andy, μάλλον δίκιο έχει, αρνητής ακούγομαι. Οπως έχει δίκιο και σ' αυτά που γράφει, ότι τα παιδιά δεν μπορούν να είναι προϊόν ορθολογισμού.
Αλλά είχα "φορτώσει" με κάποια σχόλια (κι εδώ και στις "φιλοδοξίες") που σχεδόν δηλώνουν ότι τα παιδιά είναι πρωτίστως σκεύη ψυχικής ηδονής.
Στους προσεχώς και στους ήδη γονείς έχω να επισημάνω κάτι.
Στο πιο βαρετό κομμάτι μιας πτήσης, στην ενημέρωση πριν την απογείωση, τονίζεται ιδιαιτέρως:
"Σε περίπτωση αποσυμπίεσης, μάσκες οξυγόνου σαν αυτή θα πέσουν από τον ειδικό χώρο πάνω από το κάθισμά σας για την παροχή οξυγόνου. Αν συνοδεύετε κάποιο ανήλικο άτομο ΜΗΝ επιχειρήσετε να του φορέσετε τη μάσκα. Φορέστε ΠΡΩΤΑ τη δικιά σας και μόλις αποκατασταθεί σε σας η ροή οξυγόνου προχωρήστε να βοηθήσετε το άτομο που συνοδεύετε".
Επιμένουν σε αυτό, καθώς νεκροί (ή αναίσθητοι) γονείς είναι αδύνατον να βοηθήσουν τα παιδιά τους να ζήσουν. Οσο κι αν το θέλουν.
Traummeister,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπολύτως εύστοχη η αναφορά στις οδηγίες πτήσης!
:-)
TraumMeister said
ΑπάντησηΔιαγραφή"...που σχεδόν δηλώνουν ότι τα παιδιά είναι πρωτίστως σκεύη ψυχικής ηδονής."
Α μπράβο!
resident said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"TraumMeister said
"...που σχεδόν δηλώνουν ότι τα παιδιά είναι πρωτίστως σκεύη ψυχικής ηδονής."
Α μπράβο!"
Μάλλον σκεύη αδίστακτης και βίαιας οικονομικής εκμετάλλευσης.
"Εξάρθρωση διεθνούς κυκλώματος παραγωγής κοκαΐνης στην Ελλάδα",
απο τα ΜΜΕ.
Όποιος χρησιμοποιεί ή υποστηρίζει το "δικαίωμα" της χρήσης ναρκωτικών ή την απελευθέρωση τους ας σκεφθεί πόσες παιδικές και νεανικές ζωές θα καταστραφούν γιατί είτε αδιαφόρησαν οι γονείς, η παρέα ή το κράτος και η κοινωνία, εμείς οι ίδιοι.
Τα ναρκωτικά είναι μια μάστιγα εναντίον της ελευθερίας του ατόμου.
Δεν υπάρχει πιο σκληρή σκλαβιά απο την εξάρτηση απο την χρήση ναρκωτικών.
Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.
Να δείτε τι ωραίες ιστορίες θα του έλεγα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυριε Δημου,
Καντε τις ενα βιβλιο! Να τις διαβαζουν πολλα παιδια.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετώ την ωραία παρέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήAndy όταν λες
"Όταν ήμουν παιδί, δεν ήθελα παιδί.
Όταν την είδα, θέλησα να το κάνω.
Δεν φανταζόμουν τη ζωή μ’ ένα παιδί.
Δεν την φαντάζομαι χωρίς."
τα λες όλα... Ευχαριστώ.
limaniotis
Ο κοντός πατέρας σου και η κοντή μητέρα σου; Τι τρομερό! Εγώ δηλ. που δεν είμαι
κοντός να αισθάνομαι ανώτερος από σένα;
Είναι φανερό ότι δεν εκτιμάς τους γονείς σου,και από κει ξεκινάνε όλα σου τα
προβλήματα. Δεν είσαι ο πρώτος, ούτε και ο τελευταίος...
gatti
Την καθαρά βιολογική ανάγκη τη νιώθεις συνήθως όταν πλησιάζουν στο τέλος τα χρόνια της αναπαραγωγικής σου ηλικίας. Παρότι όμως είναι πολύ ισχυρή, μπορεί να μπλοκαριστεί από μια εμπειρία εγκατάλειψης, προδοσίας κτλ. Την ανθρώπινη ανάγκη, που έχει και το πιο συναισθηματικό και ψυχικό στοιχείο μέσα χωρίς να είναι άμοιρη του βιολογικού, νομίζω ότι τη νιώθεις όταν συναντάς τον άνθρωπο που θες να κάνεις μαζί του παιδιά.
Και ξέρεις από πού θα καταλάβεις ότι είναι "πραγματική", και όχι εγωιστική; Επειδή
θα θέλεις να μοιάζουν σ' αυτόν...
Κύριε Δήμου,
γνώμη μου είναι ότι οι καλλιτέχνες που δεν έκαναν παιδιά, σε πολλές περιπτώσεις
δεν έκαναν γιατί κάποιο ιδιαίτερο ψυχολογικό τους πρόβλημα - που συχνά αλλά όχι
απαραίτητα ξεκινούσε από τους γονείς τους - τους εμπόδιζε να δοθούν στις σχέσεις
τους, και για την έλλειψη αυτή έβρισκαν καταφύγιο στο δόσιμο στην τέχνη τους. Αν δείτε τις προσωπικές
τους ιστορίες, οι σχέσεις πολλών με τους γονείς τους είναι χάλια. Π.χ. του
Διονυσίου Σολωμού...
Σε άλλες περιπτώσεις, το νήμα της ζωής μεγάλων καλλιτεχνών κόπηκε σε νεαρή ηλικία
και δεν ξέρουμε τι θα έκαναν αν ζούσαν περισσότερο.
Επίσης, καθώς το αν θα κάνει ο καλλιτέχνης (ή ο μη-καλλιτέχνης) παιδιά δεν
εξαρτάται μόνο από τον ίδιο αλλά και από το πως τα παει με τον σύντροφό του, τα
πράγματα περιπλέκονται. Άραγε αν ο Ωνάσης έλεγε στην Κάλλας "θέλω να παντρευτούμε
και να κάνουμε παιδιά", εκείνη θα του έλεγε "όχι, προτιμώ την καριέρα μου;" Είναι
ένα ερώτημα που δεν μπορούμε να απαντήσουμε, πιστεύω ότι με καταλαβαίνετε όμως.
Δεν πιστεύω με κανένα τρόπο ότι κάποιοι επειδή είχαν ταλέντο δεν έκαναν παιδιά.
Ταλέντο θα είχαν έτσι κι αλλιώς. Παρομοίως, τόσοι μέτριοι καλλιτέχνες δεν έχουν
παιδιά, γιατί αυτοί δεν μεγαλουργούν δηλαδή;
Ή μήπως ο Μότσαρτ που είχε παιδιά δεν ήταν μεγάλος;
Μπορώ βέβαια να δεχτώ ότι η έλλειψη παιδιών επιτείνει το φόβο του θανάτου, επειδή ο άνθρωπος νιώθει ότι φεύγει χωρίς να"διαιωνιστεί" κι έτσι πρόκειται να "χαθεί". Αυτό, μπορεί να είναι κίνητρο για καλλιτεχνική δημιουργία. Δεν είναι όμως εγγύηση ότι η δημιουργία αυτή θα είναι υψηλή... Μπορεί να είναι μέτρια, ή μάπα.
Ακόμα δεν πιστεύω με καμμία δύναμη ότι τα πνευματικά δημιουργήματα μπορούν να
αντικαταστήσουν τα παιδιά. Τα πνευματικά δημιουργήματα, είναι έρμαια στα χέρια μας και τα
κάνουμε ό,τι γουστάρουμε. Εκφράζουμε μέσα από κει τις φοβίες μας, τα πάθη μας,
τις ανάγκες μας, τα συναισθήματά μας, τα απωθημένα μας κ.ο.κ. Είναι κυριολεκτικά πηλός στα χέρια μας. Φτάνουν μέχρι εκεί που θέλουμε εμείς,
και όχι παραπέρα.
Με τα παιδιά δεν συμβαίνει αυτό... Όσο κι αν είναι σάρκα από τη σάρκα μας, όσο κι
αν γονιδιακά ή δια της αγωγής φέρουν δικά μας χαρακτηριστικά, κάποια στιγμή πετάνε
πολύ πιο πέρα απ' ότι μπορέσαμε να φανταστούμε.
Ή αντίθετα γκρεμίζονται, όπως έγραψαν και κάποιοι φίλοι εδώ...
Σε κάθε περίπτωση είναι άλλοι άνθρωποι με ελεύθερη βούληση, κι αποτελούν μια συνεχή έκπληξη.