Πέμπτη, Ιουνίου 22, 2006

Χρέη

Γράφει ο Andy Dufresne

Χρωστάω.

Χρωστάω πολλά, πάρα πολλά.
Λίγα πολύ μεγάλα χρέη,
πολλά μεγάλα
και άπειρα μικρά.

Πριν 1.839 χρόνια ο Μάρκος Αυρήλιος στην εισαγωγή των «Εις Εαυτόν» ξεχρέωσε δεκάξι βασικούς πιστωτές του.
Τον πατέρα του, τη μάνα του, τον αδελφό του, τον παππού του, το «δικό μας» Σέξτο, τους θεούς.




Ο Νίκος Δήμου στο «Ημερολόγιο του Καύσωνα»
ξεχρέωσε τον Μάρκο Αυρήλιο για την πιστωτική πολιτική ζωής,
τον πατέρα του για τη λογική,
τη μάνα του για την ευαισθησία,
τη Giselle Vivier, Διοτίμα των δεκατριών του χρόνων.


Εγώ, όσους στριμώξω σε 700 λέξεις.

Σε σένα, μάνα, χρωστάω την ύπαρξή μου.
Κι ακόμα λίγα παραπάνω:
Να πονάω αγνώστους και ζώα.
Να ’μαι περίεργος, αλλά διακριτικός.

Με έλουσες με μουσικές, ζωγραφικές και παραμύθια.
Με ’μαθες να ζηλεύω, με ’μαθες να μην φθονώ.
Να σέβομαι το άγνωστο και το διαφορετικό.
Μου ’δειξες πως προσπερνούν τη συκοφαντία και την ύβρη: χαμογελαστά.
Να ’μαι σεμνός και να μου φτάνουν λίγα.
Όταν έχω να απολαμβάνω, όταν δεν έχω να μη ζητώ.
Μου ’πες ν’ απολαμβάνω χωρίς επίδειξη, αλλά και χωρίς ντροπή.
Να δίνω με προθυμία.
Ν’ αγαπάω και να μη φοβάμαι ν’ αγαπηθώ.

Πατέρα, με δίδαξες να είμαι ψύχραιμος.
Δεν το κατάλαβες, δεν ήσουν ψύχραιμος ποτέ…
Με τις υπερβολές σου, με δίδαξες να μη θέλω να υπερβάλλω.
Μ’ έκανες άνθρωπο που προσπαθεί να είναι
δίκαιος κι αξιοπρεπής, τίμιος κι ειλικρινής, γενναιόδωρος κι αλτρουιστής.
Μ’ έμαθες να μη δουλεύω για τα λεφτά.
Μου ’πες ότι περιουσία μου είναι ό,τι κουβαλάω πάντα πάνω μου.

Δάσκαλε Τσακαλία, μας έλεγες, στην ώρα των θρησκευτικών,
ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι,
αλλά δεν υπάρχουν ούτε δυο ίδιοι.
Σε θυμάμαι να στρίβεις τα μουστάκια σου:
«Ρε μαλακισμένα, δεν καταλαβαίνετε ότι βρισιά είναι η χειροβομβίδα κι όχι το μουνί;»

Αιμίλιε, χρωστάω τη συνείδηση ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου.
Μου ’πες να μην περιφρονώ κανέναν,
να μην θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερο από κανέναν.
Με ’μαθες να μη φοβάμαι το κενό,
να μπορώ να ζήσω χωρίς στήριγμα.
Nα μην παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά.
Μ’ έμαθες ν’ ακούω.

Χρήστο Δασκαλόπουλε, σου χρωστάω το εισιτήριο στον παράδεισο
της καλύτερης μουσικής,
αυτής που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα.

Φίλε Γιώργο, όταν μέσα στα χρόνια οι φίλοι μετατρέπονταν σε γνωστούς,
εσύ έμεινες εκεί, να μου θυμίζεις ότι φίλος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι
και ότι ο καλός ο φίλος είναι φρούτο εξωτικό
που όσο και να ωριμάσει, όσο και να τον κουνάνε άνεμοι βορινοί,
δεν πέφτει ποτέ.

Φίλε Γιάννη, η συντροφιά σου μου επιβεβαίωσε ότι
οι νεώτεροι sapiens είναι upgraded versions των προηγούμενων
και η επόμενη απ’ τη δική μου γενιά δεν είναι εξαίρεση.

Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, χρωστάω νύχτες μεθεκτικές, αέρινες,
μ’ αγιόκλημα και γιασεμί.
Μου ταξιδεύεις τη ζωή εικόνες,
μέγιστε γητευτή των λέξεων.
Μ’ έμαθες να μη φοβάμαι την παρέα της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού μου.
Σ’ ευχαριστώ γιατί μου ορίζεις μέτρο,
μου θυμίζεις τι σημαίνει νέο ήθος, νέο ύφος.
Γιατί ο καλοπροαίρετος, ακριβοδίκαιος και λεπτοτέχνης παρατηρητής
είναι σπάνια, σπάνια πάστα.

Μικρέ μου Ζ. σ’ ευχαριστώ που μου ’μαθες ότι
τα παιδιά λένε ένα απ’ τα δέκα που τους λες
και κάνουν εννιά απ’ τα δέκα που κάνεις.

Aγαπημένη,
δεν είναι όνειρο, είναι αληθινό.
Οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν, μόνο εσύ και γώ.
Πίστευα ότι δεν υπάρχει, μέχρι να σε δω…
Σ’ αγαπώ.



Νίκο Δήμου σου χρωστάω πολλά, τόσα που θέλω κι άλλο post για κείνα.
Έχεις τα κλειδιά από τόσα πολλά που αισθανόμουνα,
αλλά δεν μπορούσα να ξεκλειδώσω.
Και τα ’γραψες με τρόπο τόσο απλό, που ακόμα αισθάνομαι μωρό(ς).
Μ’ έμαθες να προσπαθώ να πω τα περισσότερα με τα λιγότερα.
Μου ’δειξες ότι το καλό έχει εχθρό το καλύτερο.
Με βοήθησες να μάθω να λέω την αλήθεια μου και να μην φοβάμαι τις εισπράξεις.
Να πιστεύω ότι μπορείς να πετύχεις, χωρίς να αδικήσεις.
Να μην ανήκω σε ιδέες, αλλά να μου ανήκουν εκείνες.
Με κατέλυσες με το «Νήφε και μέμνησο απιστείν».


Αγαπημένοι μου Δάσκαλοι, μακρινοί,
Μεγάλα ονόματα του μύθου και της σοφίας,
Οι ιδέες σας έφτασαν σε μένα από άλλους
Όμως σας τις χρωστάω.

Πως έγραψε ο Σεφέρης:
«είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας».



Δεν ξέρω πόσο καλός μαθητής είμαι.
Αν τα’ χα μάθει όλα, θα είχα γίνει άγιος.
Άγιοι όμως δεν υπάρχουν.


Ελπίζω χρόνια πολλά μετά,
να είμαστ’ όλοι εδώ
να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία
να ξεχρεώσω τα χρέη του μέλλοντός μου.

61 σχόλια:

  1. Καλημέρα
    Με όλα αυτά τα κείμενα που δημοσιεύονται σ'αυτό το blog εμείς να δεις τι χρωστάμε.

    Σας ευχαριστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε Αντη,

    Τώρα καταλαβαίνω γιατί μερικές φορές αισθάνομαι πως σε ξέρω μια ολόκληρη ζωή!

    Μοιάζουμε κάπως, μόνο που εσύ δεν είσαι μνησίκακος. Δεν είσαι επίσης πολυλογάς. Αυτό που λές εσύ με δυο κουβέντες, σκοτώνομαι να το πω με χίλιες δυο! (Δεν φταίει ο δάσκαλός μου γι΄αυτό).

    Είσαι ένας άρτιος ηθικά άνθρωπος, το μαρτυρεί η πολύμηνη συμπεριφορά σου εδώ μέσα. Το ζω όμως και μέσα από από την αλληλογραφία μας.

    Είσαι, επίσης, από τους άντρες/συντρόφους που θα ήθελε να έχει δίπλα της καθε γυναίκα που δεν διακατέχεται από τυφλό φεμινισμό.

    Είσαι από τους γονείς που θα ζήλευε κάθε παιδί. Για να σου το λέω, κάτι θα ξέρω...

    Είσαι ένα μεγάλο σοφό παιδί.

    Τυχερή η οικογένειά σου!

    Τεχεροί οι φίλοι σου!

    Τυχεροί κι εμείς που σε ζούμε εδώ στη "σχολή" ήθους και διανόησης τού ΝικόΔημου.


    Με βαθιά εκτίμηση και αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλη φωτο-μέρα
    ,σου ευχομαι Andy
    οταν ερθει η ωρα να σου
    ανταποδωσουν τα χρεη
    αυτοι που εχεις πιστώσει
    και συ.....

    Μου εκανε εντυπωση
    οτι δεν χρωστας σε
    καποιο συγκροτημα
    μουσικης.....


    Ο Γνωστος "Κόκκινος,Αρχαιολάτρης
    Παπάς"
    Τσακαλίας
    που ο συλλογος γονέων
    ηθελε να τον διωξει
    απ το σχολείο;;



    (((Οι δύο ολιγοετείς διωγμοί των χριστιανών από αυτόν τον άγιο και πράο αυτοκράτορα, από 166 έως 168 και από 177 έως 180, ο οποίος στα πρώτα 15 έτη της βασιλείας του τους επροστάτευε όλως ιδιαιτέρως και ενομοθέτησε μάλιστα να δικάζονται όλοι όσοι τους ενοχλούν όχι για κάποιες αξιόποινες πράξεις τους αλλά απλώς λόγω της ιδιότητός τους, αποτελεί μία καλή ιστορική μαρτυρία για το μέγεθος της εγκληματικής, εκείνη την εποχή, δραστηριότητος των τελευταίων, οι οποίοι, υπό την παραφροσύνη των μοντανιστικών ιδεών, επετίθεντο ανοικτά, ακόμη και με βεβηλώσεις συμβόλων και Ιερών ή προτροπές του όχλου σε στάση, κατά ολοκλήρου του κοινωνικού ιστού και του συστήματος αξιών της πεπολιτισμένης ανθρωπότητος (η φράση ότι

    «απαρνούνται την ζωή παρακινούμενοι από μία στείρα αντιδραστική διάθεση, αντί να θυσιάζονται προς χάριν θέσεων που βασίζονται σε λογικά επιχειρήματα» είναι η μοναδική διασωθείσα αναφορά του Μάρκου Αυρηλίου σε αυτούς).

    http://www.rassias.gr/STOIC8.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα! Το κείμενο είναι απλά εκπληκτικό. Σημαντικό είναι ότι γράφτηκε (όπως φαντάζομαι) χωρίς συγκεκριμένη αφορμή, που το κάνει περισσότερο γνήσιο και του δίνει μεγαλύτερο συναισθηματικό βάρος. Το να εντοπίζεις την ανάγκη να ευχαριστήσεις τους ανθρώπους που σε έκαναν και σε κάνουν Άνθρωπο, απλά επιβεβαιώνει ότι έχουν κάνει καλή δουλειά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά ο σκοπός του κειμένου δεν είναι οι ευχαριστίες.

    Είναι μια αφορμή να αναλογιστεί ο καθένας
    τι χρωστάει και σε ποιον.

    ΥΓ. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον ΝΔ για την εξαιρετική εικονογράφηση και την υπενθύμιση του στίχου του Σεφέρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 'I can no other answer make, but, thanks, and thanks.'
    - William Shakespeare -

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τώρα βέβαια εγώ έχω γράψει εκατοντάδες σελίδες με τα χρέη μου (και στους «Δρόμους» και στο «Ημερολόγιο του Καύσωνα»… και αλλού).

    Αλλά μια και ο Andy εγκαινίασε το παιχνίδι των καταλόγων, ας παίξω (περιληπτικά) και εγώ):

    Μητέρα, πατέρας, μου έδωσαν σημαντικά πράγματα χωρίς να το θέλουν. Αυτά που μου έδωσαν με την θέλησή τους μάλλον δεν με βοήθησαν.

    Από τα πρώτα διαβάσματα:

    Ιούλιος Βερν και Γρηγόριος Ξενόπουλος

    Από τα μεταγενέστερα: Σεφέρης, Καβάφης.

    Από το σχολείο:

    Μίνως Δούνιας (η μουσική)

    Βασίλης Μοσκόβης (η λογοτεχνία – παρά την μεταξύ μας αντιπάθεια)

    Εξωσχολικά:

    Giselle Vivier (τα πάντα – ένα ολόκληρο βιβλίο γέμισα γι αυτήν και ήταν λίγο).

    Joseph Stuermann (η φιλοσοφία)

    Kurt Schilling (επίσης – με την ακαδημαϊκή έννοια)

    Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (η διαφήμιση).

    Σταματάω στα τριάντα μου. Από κει και πέρα είμαι ο μόνος υπεύθυνος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. paragrafos said...
    "Τυχερή η οικογένειά σου!

    Τεχεροί οι φίλοι σου!"

    Αλλά πάνω από όλα τυχερός ήσουν εσύ andy,που είχες κοντά σου και γνώρισες όλους αυτούς τους ανθρώπους, διάβασες, άκουσες, είδες,κατάλαβες,αισθάνθηκες… και τελικά είχες το χάρισμα,να μπορείς να μετουσιώνεις τα ερεθίσματα από το εξωτερικό περιβάλλον,όλα αυτά που έμαθες και διδάχθηκες,σε Χαρακτήρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ συγκινητικός ο Andy όπως και μερικοί ακόμη σ' αυτό το blog, αλλά και στα προηγούμενα. Σας ζηλεύω όλους γιά τον τρόπο της γραφής σας, όλα με αγγίζουν άλλα σαν τεχνικός που είμαι δεν μπορώ να γράψω τέτοια μικρά αριστουργήματα οπως εσείς, μπράβο σας λοιπόν και συνεχίστε μα αρχηγό τον Νικόδημο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πράγματι, υπάρχουν διάφορα άτομα στη ζωή μας που νιώθουμε να ευγνωμονούμε. Και ας ελπίσουμε, κάποιοι να ευγνωμονούν εμάς.

    Δεν τολμώ καν να μπω σε ονοματολογία όσων χρωστώ. Ας πούμε, ευγνωμονώ τη ζωή – και με τέτοια ‘προσωπικά δίκτυα’ που χτίζονται μεταξύ μας, σε όλη τη διάρκεια της ζωής… θυμάμαι κι εκείνη η φράση που αναφέρθηκε χθες: Εμού θανόντος, άντε και γαμηθείτε!. Δεν τη βλέπω σαν πικρία, άχτι ή απόρριψη, αλλά σαν την τελευταία ύβρη του πεθαμένου – απέναντι στο θάνατο. Ναι, νικήθηκα, ναι, πέθανα, αλλά άντε και γαμηθείτε! Ο τραγικός ήρωας που ενώ χάνεται, φωνάζει. Έστω για ν’ ακουστεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @εργοτελίνα,

    ο Τσακαλίας είναι αυτός ο γραφικός, αφελής αναρχικός, πρώην παπάς, πρώην καθηγητής, ο οποίος έγινε γνωστός
    ως θείος των αδελφών Ξηρών.

    Μας δίδασκε θρησκευτικά στο Γυμνάσιο.
    Μας μίλαγε για το Βουδισμό, τον Ινδουισμό, τους πολέμους, την αδικία, τους φαρισαίους, το λόγο του Ιησού, μας έλεγε ότι ο Ιησούς ήταν κανονικός άνθρωπος κι όχι γιος του θεού και πολλά άλλα τέτοια.

    Τον πολεμούσαν ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων, άλλοι καθηγητές (φανταστείτε τους κλασικούς καθηγητές θρησκευτικών!), η εκκλησία, γονείς πουριτανοί κι εγώ δεν θυμάμαι ποιος άλλος.

    Στην ηλικία των 13 όμως και σε συντηρητικό σχολείο,
    το ανατρεπτικό του χιούμορ, ο ελευθεριακός του χαρακτήρας και η πασιφιστική, αναρχική του σκέψη, ήταν μεγάλο μάθημα για μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φίλε Αντη,

    Συγγνώμη που βγήκα εκτός θέματος. Ήθελα όμως από καιρό να μιλήσω για τη δική μου οφειλή σε σένα και χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία!

    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @andy,

    Αυτό ναι, (σου) το ζήλεψα.

    Πολύ.

    Οχι μόνο γιατί από τη μέση της σκάλας που βρίσκομαι (κοντεύει χρόνος που τον έχασα τον Σούπερμαν), θα ξανακατέβω σκαλοπάτια, και ήρθε σαϊτιά -με ίλιγγο φορτωμένη- το βάθος του κειμένου σου.

    (Μην τρομάζεις, αναγκαστικά θα συρθώ επάνω - παιδιά αφού...).

    Χτύπησε κατ'ευθείαν κέντρο. Το "δια ταύτα", το να κοντοσταθείς σε "απολογισμό". Να αναλογιστείς και να πληρώσεις το αντίτιμο, αποδίδοντας συνεισφορές αγάπης. Με τσούζει και μόνο σαν σύλληψη.

    Αλλά είναι και κάτι ακόμη: θαυμάζω απεριόριστα το να στέκεται κανείς γυμνός απ'ό,τι περιττό μπροστά στη μεγαλύτερή του ευθύνη: να μπορεί να αισθανθεί ευγνωμοσύνη για τα χαρίσματα (τα μέσα και τα απ'έξω, τα κεράσματα) και να μπορεί να πει "σ'ευχαριστώ".

    Οχι πια για να ξεχρεώσει. Αυτό ήταν η πρώτη εικόνα.

    Αντυ δεν ξεχρεώνεις στο δεκαδικό - τιμάς.

    Και το να τιμάς, ταπεινά, από ευγνωμοσύνη, είναι πολύ σπουδαιότερο απ'το να ξεχρεώνεις απλώς. Ανδρείο. XXL.

    Κράτα λίγο χώρο μόνο για το αίμα σου, που θα μιλήσει σε λίγο. Σε λίγο θα έχεις να "χρωστάς" στη ζωή την ίδια, τον Θεό, την αγάπη που απλώς υπάρχει και θα βυθιστείς μέσα της όπως δεν έχεις βυθιστεί ποτέ σου.

    **************

    Θα ήθελα να κλείσω την υπόκλιση με κάτι σε slapstick, την... "ειδικότητά" μου όταν τα πράγματα παρασοβαρεύουν.

    Δυστυχώς όμως χτύπησε κεραυνός. Κοντά. Στις 6 κηδεύουμε.

    Αν αντέξω θα επανέρθω με τα δικά μου «χρωστάω», φόρο τιμής στην επιθυμία σου.

    Andy, σαρωτικός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μετα απο ένα φανταστικό κείμενο που σε κάνει να θέλεις να αγκαλίασεις τον διπλανό σου ανώμαλη προσγείωση με το harry. Πάντα ίδιος και πάντα "μέσα στη καρδία του θέματος".

    Χρέη πολλά σε όσους πέρασαν απο τη ζωή μου, δεν ξέρω αν μπορέσω να τα ξεπληρώσω. Δεν ξέρω ακόμα αν έδωσα τίποτα στην κόρη μου ελπίζω να το ανακαλύψω αργότερα. Ελπίζω ακόμα να την έχω δώσει μερικά και με τη θέλησή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πόσα ευχαριστώ έχω να πω;
    Πόσα χρέη να ξεπληρώσω;


    Πόσα ευχαριστώ που δεν ειπώθηκαν
    γιατί απλά ήταν αργά…

    Πόσα χρέη που δεν πληρώθηκαν
    γιατί απλά σαν χρέη δεν νοήθηκαν…
    ~~~

    Πόσα ευχαριστώ που δεν ξεστόμισα
    γιατί απλά φοβήθηκα…

    Πόσα χρέη που δεν ανταπέδωσα
    γιατί απλά χάθηκα…

    ~~~
    Πόσα ευχαριστώ έμειναν να αιωρούνται
    γιατί απλά ξεχάστηκαν…

    Πόσα χρέη έμειναν να εκκρεμούν
    γιατί απλά ΠΟΤΕ δεν χρεώθηκαν…
    ~~~


    Ευχαριστώ...λοιπόν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Go Andy, go!

    Σε είχα για δεύτερο στη σειρά, προέκυψες τρίτος. Δεν πειράζει, πάλι παίρνεις μετάλιο -για την πρώτη στη σειρά δεν είχα αμφιβολία.

    Μπράβο παιδιά, μπράβο!

    Andy πολύ ωραίο κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Χρέη... Τουλάχιστον να μπορούσα να πω "ευχαριστώ" σε όσους ανθρώπους έφυγαν πριν προλάβω.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. aggelos-x-aggelos said...
    "Andy σε είχα για δεύτερο στη σειρά, προέκυψες τρίτος".

    H σειρά καθρίζεται α) θεματικά (π. χ. το κείμενο του Kapsokalyvas κόλλαγε στο δικό μου και β) με την σειρά αποστολής. Το κείμενο Andy ήρθε τρίτο. Έχω ζητήσει και από άλλους κείμενα που - εκτός από ένα - δεν έχουν έρθει ακόμα.

    Το σχόλιο του Harry ήταν πραγματι παραφωνία - δεν το διέγραψα γιατί ήρθε μετά άπό μεγάλη απουσία και προερχόταν από αρχαίον και βασικό blogger. Θα τον παρακαλέσω όμως να παραμένει εντός θέματος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Επί του πιεστηρίου -

    Ενα ελαφρυντικό: τηρεί την "συμφωνία" του να σχολιάζουμε στο τελευταίο ποστ. Ετσι έκανε από τότε που το θίξαμε.

    Τώρα με τους guests & το moderation το ρίξαμε λίγο στην κουλτούρα απο κοινόβιο, αλλά δεν ξαναθίξαμε τον κανόνα, άρα?...

    Τεσπα, πείτε ότι αναφέρεται σ'ένα ποστ πίσω και χαλαρώνουμε - τη λέξη κλειδί, remember?

    Yπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα αν το καλοσκεφτείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. sorry κατά λάθος έσβησα ένα σχόλιο του broccoli. Το αντιγράφω εδώ:

    Χρήστος Δασκαλόπουλος..
    του χρωστάω και εγώ ένα ευχαριστώ, όπως και στη Θάλεια, το Μάκη και τους λοιπούς, για τη μουσική παιδεία και την απίστευτα σημαντική συντροφιά που μου κράτησαν μεσα απο τις ραδιόφωνικές τους εκπομπές στον Ρόδον (μοιάζει σαν όνειρο εκείνη η περίοδος 1994-1997)

    Andy είχες καμμία ανάμειξη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. -> Εργοτελίνα

    Άν βασίζεσαι στον Βλάση Ρασσιά για μάθημα Ιστορίας τότε ο Ταρζάν πρέπει να βασίζεται στην τσίτα του να ρίξει ένα ξύλο στους κακούς και να σώσει την αγαπημένη του.


    Μια και μιλάμε για ταινίες "Ο Μονομάχος" με τον Ράσελ ήταν βασισμένο ιστορικά στις εκστρατείες του Μάρκου Αυρήλιου εναντίον των Γερμανών και στον αιμοσταγή κανακάρη του Κόμμοδο.

    Ο Μάρκος Αυρήλιος εκτός απο του ότι διάλεξε σαν διάδοχο έναν πορωμένο ανίκανο γιό που σχεδόν διάλυσε την αυτοκρατορία είχε και άλλα οικογενειακά προβλήματα με την σύζυγό του που συνωμότησε με τον Έπαρχο της Συρίας να τον δολοφονήσουν για την εξουσία.
    Ο ίδιος δεν δέχτηκε τις κακές εκλογές του τόσο στωικά ούτε το γεγονός ότι είχε καθημερινή εξάρτηση στο όπιο.

    Οι Χριστιανοί δεν είχαν ακόμη κατηγορηθεί "το όπιο του λαού" αλλά ήταν δημοφιλής στόχος του κάθε αυτοκράτορα που βασιζόταν στις προκαταλήψεις των Ρωμαίων όταν κάτι δεν πήγαινε καλά.

    Έχασαν οι Ρωμαικές λεγεώνες σε μια μάχη με τις Γερμανικές φυλές γιατί ο Μάρκος Αυρήλιος έστειλε τον κολλητό του ανίκανο συγκλητικό να διοικήσει μια στρατιά απο έμπειρους βετεράνους αξιωματικούς;

    Οι Χριστιανοί φταίνε!
    Στα θηρία!

    Επιστρέφει ο Μάρκος Αυρήλιος νικηφόρος και με αλλυσοδεμένους τους Γερμανούς φύλαρχους αλλά η Ρώμη μαστίζεται απο μια επιδημία που θερίζει πολλούς;

    Οι Χριστιανοί φταίνε!
    Αποκεφάλισε καμμιά εκατοσταριά χιλιάδες.

    Δεν ήταν ο πρώτος και ούτε ο τελευταίος Ρωμαίος Αυτοκράτορας που εξιλέωσε τους άλλους Θεούς κηρύσσοντας διωγμούς και προγκρόμ εναντίον των Χριστιανών.

    Το δικό του προγκρόμ ήταν το χειρότερο που έγινε ποτέ στην Νότιο Γαλλία.

    Α! Ναί έγραφε τις φιλοσοφίες του στα Ελληνικά.
    It didn't do him any good!


    Πηγές:

    http://www.roman-emperors.org/marcaur.htm

    http://www.churchsaints.btinternet.co.uk/steleftherios/steleftherios.htm

    http://www.newadvent.org/cathen/02109a.htm

    "Philosophy became a disease in his mind and cut him off from the truths of practical life. He was steeped in the grossest superstition; he surrounded himself with charlatans and magicians, and took with seriousness even the knavery of Alexander of Abonoteichos. The highest offices in the empire were sometimes conferred on his philosophic teachers, whose lectures he attended even after he became emperor."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @broccoli & ΝΔ,

    Πράγματι το '94-'97 στον ΡΟΔΟΝ FM ήταν μια μαγική εποχή.
    Ναι, ήμουν και γω (ελαφρώς) ανακατεμένος, αλλά να μην πούμε παραπάνω, να μην εκτεθούμε...

    Τα σχόλια με έχουν συγκινήσει, έχω απαντήσει σε όλα (μέσα μου), δεν θα 'θελα να αναφερθώ προσωπικά δημοσίως - αισθάνομαι ήδη στα όρια του μελό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Το "σωστό να λέγεται" μου θυμίζει εκείνο το ανέκδοτο με τον τρελό που ό,τι και να του λέγανε εκείνος στην εμμονή του.

    Κι εδώ πάλι μας ξεφύτρωσαν οι ...Χριστιανοί!

    Το θέμα μας πάντως δεν είναι ο Μάρκος Αυρήλιος (ο οποίος έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο - και καλά θα έκανε το "σωστό" να το διαβάσει) αλλά τα "χρέη"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Πως να ξεκινήσεις άραγε ένα σχόλειο μετά από ένα τόσο όμορφο κείμενο για τα χρέη?
    Μα χρωστάς ηδη στο συγγραφέα ένα μεγάλο ευχαριστώ.
    Andy ευχαριστώ.
    Και για το κείμενο και για τη δυνατότητα να γράψω για τα δικά μου ευχαριστώ.

    Στους γονείς μου. Επειδή είναι δυο τελείως αντίθετοι άνθρωποι. Έμαθα ετσι να βαδίζω γέρνοντας πότε από τη μια και πότε από την άλλη!

    Στην συντροφό μου που με υπομένει και μου χάρισε ένα υπέροχο αγγελούδι.

    Στην Θεία Φώτο που μου έμαθε τον Ελύτη.

    Στην Αγγελική Μπέλκα που μου έδειξε τον κόσμο των βιβλίων.

    Στον Σπύρο Μιχαλάκη που ήταν ο πρώτος που πίστεψε σε μένα στο χώρο της ανθοδετικής.

    Στον Κωνσταντίνο Αποστολόπουλο.

    Στον Σπύρο Κατσάμπαλο που είναι αληθινός φίλος.

    Στον Γιώργο Δεπόλλα που μου έδειξε την άλλη πλευρά της φωτογραφίας.

    Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Νίκο Δήμου.

    Για όλα όσα έκανε για μένα χωρίς ο ίδιος να το ξέρει.
    Υπήρξε για μένα χωρίς να το γνωρίζει,
    ο πατέρας, ο δάσκαλος, ο καθηγητής ο φίλος!

    Το ελάχιστο που μπορώ να πω...
    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. RE: Το σωστό να λέγεται

    Το ξέρω ότι είναι άσχετο με το θέμα και φυσικά δε θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά (περί αξιοπιστίας των πηγών) αλλά οι πηγές που είναι URL προς θεού δεν είναι αξιόπιστες. Το ότι είναι online δεν προσδίδει κύρος ίσως το αντίθετο μάλιστα στην εποχή που ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει online και μέσω του google κάποιοι δυστυχώς ίσως το διαβάσουν. Πχ το btinternet.co.uk είναι userpage.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Το υπέροχο σ’ αυτό το κείμενο δεν είναι ότι ο Andy εκφράζει χίλια δυο πράγματα. Είναι ότι ολοφάνερα τα έχει ζήσει, τα έχει καταλάβει, τα έχει αισθανθεί κι έχουν όλα γίνει μέρος της προσωπικότητάς του. Είναι πλούσιος. Το ότι μπορεί και να τα εκφράζει όμορφα είναι το δώρο των Μουσών προς τον σημερινό, τον φτιαγμένο απ’ τις ψηφίδες της ζωής του, Άνθρωπο Andy.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αφού το έφερε η κουβέντα, ας θυμηθούμε και μιαν άλλην οφειλή:



    Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
    πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο
    αρρώστια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
    δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
    συστηματική υπόσκαψη κι έτοιμες νεκρολογίες
    είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
    Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ' τη ζωή άλλων,
    γιατί η σφαίρα που της γλίτωσα δε χάθηκε
    μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.
    Ετσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
    κι όσος καιρός μου μένει
    σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
    για να τους ιστορήσω.

    Τίτος Πατρίκιος, "Οφειλή"


    (Για την αντιγραφή, Παράγραφος - Με αγάπη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Εσβησα "σωστό", X-watcher & cyberdust όπως θα σβήσω και όποιον άλλον βρίζει ή είναι εκτός θέματος.

    Το blog δεν θα ξαναγυρίσει στα παλιά - γι αυτό μπήκε η moderation!

    Μην κάνετε τον κόπο να στέλνετε τέτοια μηνύματα - πληκτρολογείτε άδικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Διαισθάνομαι, πως υπάρχει κάποια εσωτερική αντίσταση προς τη λέξη «χρέος». Θυμίζει μάλλον λίγο αλισβερίσι. Γι’ αυτό αντικαθίσταται συχνά στα σχόλια από άλλες λέξεις, όπως ευγνωμοσύνη, ευχαριστία, τίμηση, οφειλή (η πιο κοντινή).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Συνηθως οι νεοι
    δεν λενε
    ευκολα το "χρωστάω"
    και το "ευχαριστὠ"...

    γι αυτο Andy εισαι
    αντιθετα με ο,τι λεει
    ο νονός στο προφίλ σου
    ενας
    σπάνιος άνθρωπος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Λυπάμαι που με αναγκάζετε να κόβω - αλλά πρέπει να προστατεύσω το blog. O Harry ενοχλεί με τις απόψεις του αλλά δεν βρίζει κανένα προσωπικά. Ωστόσο και αυτός θα κόβεται αν εκτροχιάζεται ή δεν είναι μέσα στο θέμα. Τρίτη φορά δεν θα μου κλείσετε το blog. Προτιμώ να έχω 30 σχόλια και καλά παρά 300 και χάος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. bon said...
    Ένα άλλο θέμα που θέλω να θίξω είναι η χαμηλή ποιότητα των posts των καλεσμένων aphrodite, marios p και andy dufresne.

    Ο "κάτοχος του blog" δεν συμμερίζεται την άποψή σας - αλλιώς δεν θα δημοσίευε αυτά τα κείμενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Γεια σου Andy,

    όμορφο κείμενο, σε κάνει να σκέφτεσαι όλα όσα έχεις αποκομίσει από τόσες διαφορετικές πηγές, γονείς, φίλους, βιβλία, μουσικές. Είναι ένα χρέος του τύπου "pay it forward".
    Εύχομαι ότι κάποιος στο μέλλον θα γράψει ένα παρόμοιο κείμενο και θα αναφέρει το όνομά σου σε αυτούς που χρωστάει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Ανήκω και εγώ Αντυ στη κατηγορία αυτών που δεν μπορούν να δώσουν δείγματα γραφής-για να χρησιμοποιήσω τα δικά σου λόγια- μπροστά σε ένα τέτοιο έξοχο κείμενο. Αλλά τώρα είναι η σειρά σου να σου χρωστάνε και μιλάω για όλους εμάς. Το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι τους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου:



    Μα όπως μεγαλώνουμε
    κι όμορφα παλιώνουμε
    θα 'θελα η καρδιά μου να κριθεί
    από τους δασκάλους μας
    μικρούς μας και μεγάλους μας
    κι όσους προπαντός έχουν για πάντα κοιμηθεί

    Κι όταν, καλή ώρα, φεύγουν φίλοι και κοινό
    και μονάχος μένω στο κενό
    νοιώθω να μου φέγγουν απ' τις όχθες τις πλαϊνές
    κάτι φαναράκια των δασκάλων μου οι σκιές

    Φέγγουν οι αθάνατοι
    σ' ένα βυσσινί βαθύ
    Χαίρε η Ελληνίς ανατολή
    Κι από το σκοτάδι πλάι
    η μορφή τους μας κοιτάει
    και χαμογελάει βουρκωμένη, θεϊκή


    Κλείνει τώρα ο κύκλος κι είν' ο θάνατος πολύς
    θάνατος στη μέση της ζωής
    και πονώ για σένα που 'ρθε η ώρα να το δεις
    δόξα είν' η ευθύνη της δικής μας αλλαγής

    Φτάσαμε στ' ανείπωτα:
    Μη πετάξεις τίποτα
    Μας μεταμορφώνει μια πνοή
    Τώρα ένα παιδί αρκεί
    να μας εντοπίσει εκεί
    κι όμορφος ο κόσμος θα 'ρθει πάλι να μας δει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Βλέπω και αντιλαμβάνομαι τη ζωή μου, σαν ένα οίκημα, μέσα στο οποίο κατοικώ.
    Στο οίκημα αυτό, οι γονείς (μα όχι μόνο) έβαλαν τα θεμέλια. Μετά ήρθαν συγγενείς, δάσκαλοι, φίλοι και όλοι μαζί αρχίσαμε να χτίζουμε. Το γιαπί έγινε σπίτι. Όσο μεγαλώνει το σπίτι, τόσο καλύτερα αισθάνομαι μέσα του και συνεχίζω να προσθέτω νέα δωμάτια, να καλώ και άλλους, όχι για να το δουν μα για να με βοηθήσουν να το ομορφύνουμε, να το κάνουμε πλουσιότερο. Μα δε ξεχνώ με ποιους ξεκίνησα και ξέρω πως ποτέ, μα ποτέ δε θα ξεχρεώσω απέναντί τους. Μόνο βοηθώντας άλλους. Όπως εκείνοι εμένα...
    @andy: ένα ακόμη μπράβο για το κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Κύριοι , κυρίες , αυτή η παρέα θα γράψει ιστορία ειδικά από τον χειμώνα και μετά που θα έχει μονταριστεί τέλεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Γύρισα «πτώμα», αλλά σας διάβασα!

    Andy, δεν είμαι σίγουρος αν έχει σχέση, αν επρόκειτο δηλαδή για κάποιου είδους «χρέος» (σε ποιον, άραγε;), αλλά σήμερα το μεσημέρι, πηγαίνοντας από δουλειά σε δουλειά, μπήκα έτσι ξαφνικά και απρογραμμάτιστα σ’ ένα βιβλιοπωλείο και πήρα τους «Δρόμους». Σαν κάποιος αυτοματισμός να πήρε τα ηνία του νου μου για λίγη ώρα. Στο τραμ διάβασα στα κλεφτά λίγες (τις πρώτες) σελίδες. Και συνέβησαν κάμποσα μέσα μου όσο πήγαινα πέρα δώθε στις στροφές του συρμού. Αλλά γι’ αυτά, όπως και για τα χρέη μου, από μεθαύριο... Μερικά εδώ, κάποια στο μπλογκ σου, και κάποια άλλα στο δικό μου. Διασπορά. Πάω να κοιμηθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Χρωστάω σε πολλούς και πολλά.

    Πρώτα στους γονείς μου, που με μεγάλωσαν σε δύσκολη εποχή με πολλές θυσίες και παρέμειναν μέχρι το τέλος (και μετά το τέλος) συμπαραστάτες και-ο πατέρας ιδίως- φίλος μου.

    Στους συγγραφείς, που άρχισα να διαβάζω την εποχή του δημοτικού, ανακαλύπτοντας τον κόσμο που έκρυβαν τα μαύρα βιβλία της βιβλιοθήκης του πατέρα μου, όταν έπλαθα τον δικό μου φανταστικό κόσμο. Πρώτος ο Βίκτωρ Ουγκώ αλλά ακολούθησαν και άλλοι πολλοί. Τότε δεν υπηρχαν κόμικς και τηλεοράσεις.

    Στους φίλους μου, την εποχή του Πολυτεχνείου που με την επιρροή τους και τις κοινές μας αναζητήσεις διαμόρφωσα την (όποια) προσωπικότητά και αξίες μου.

    Θέλω όμως κυρίως, να εκφράσω από εδώ, για πρώτη φορά, την ευγνωμοσύνη μου σε δύο δασκάλους μου:

    Ο ένας ήταν δάσκαλος του δημοτικού και λεγόταν Μαρκεσίνης, νομίζω Δημήτρης.

    Η άλλη ήταν καθηγήτρια φιλόλογος στο Β’ Γυμνάσιο. Ηταν η φιλόλογός μου στην δευτέρα γυμνασίου. Την έλεγαν Ελένη Μουρλούκου.

    Και οι δύο, δεν είναι μαζί μας εδώ και πολύ καιρό, αλλά ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να τους ευχαριστήσω για την αφοσίωσή τους στο καθήκον και την προσπάθεια που κατέβαλαν, και μου έχει μείνει ένα κενό.

    Δεν υπάρχουν τέτοιοι εκπαιδευτικοί σήμερα!

    Δεν μπορούν να υπάρξουν γιατί όλοι έχουμε γίνει περισσότερο υλιστές και λιγότερο ρομαντικοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Βασίλης,Λευτερης...



    Πέρασαν τόσοι μήνες
    που για σένα αρρώστησα
    και πλήρωσα τα πάντα σ'ένα βράδυ
    κι είπα πως καθάρισα.

    Δε χρωστάω σε κανένα
    ούτε θέλω πιο πολλά,
    ήσουν όλα εσύ για μένα
    και στεριά και θάλασσα..

    Η αγάπη στα βαθειά σου τα υπόγεια
    ήταν τόσο ακριβή
    σαν κρασί που έχει μείνει
    μια για πάντα
    σ'ένα κάτασπρο κελί

    Δε χρωστάω σε κανένα,
    ούτε θέλω πιο πολλά,
    ήσουν όλα εσύ για μένα
    και στεριά και θάλασσα...

    Όναρ:

    Πέρασαν τόσοι μήνες
    που για σένα αρρώστησα
    και πλήρωσα τα πάντα σ'ένα βράδυ
    κι είπα πως καθάρισα.

    Δε χρωστάω σε κανένα,
    ούτε θέλω πιο πολλά,
    ήσουν όλα εσύ για μένα
    και στεριά και θάλασσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Παραφωνία: η μάταιη οφειλή
    --------------------------------

    Αν εξαιρέσω τον πατέρα μου, σε όλους τους άλλους οφείλω κάτι. Σε όλους τους άλλου, πλην εκείνου. Σε όλους τους άλλους.

    Αν όμως ντε και καλά πρέπει κάτι να οφείλω και σε κείνον, αυτό είναι μια συγχώρεση.

    Κάποτε πρέπει να τον συγχωρέσω:

    να τον συγχωρέσω που εκείνο το πρωί, έτσι χωρίς λόγο, έπιασε τη μανούλα από τα μαλλιά και της χτυπούσε το κεφάλι στη γωνία του τοίχου

    να τον συγχωρέσω που ένα απόγευμα έδερνε επί μία ώρα τον αδελφό μου κι αν δεν ερχόντουσαν οι γείτονες θα τον είχε σκοτώσει

    να το συγχωρέσω για τα αισχρά και τα βρισίδια με τα οποία μας περιέλουζε μέρα-νύχτα και που τα ξεστόμιζε με μεγαλύτερη αυταρέσκεια και περισσή ευράδεια κυρίως μπροστά σε καλεσμένους και αγνώστους, κατεξευτελίζοντάς μας...

    να τον συγχωρέσω που ένα βράδυ ήλθε μεθυσμένος, κι έπιασε τη γιαγιά από τα μαλλιά και την τραβουσε έξω στην αυλή και την άλλη μέρα λέγαμε: "κι άλλη τούφα εδώ, κι αλλη εκεί..."

    να τον συγχωρέσω, που και μονο στο άκουσμα του ονόματός του ή της άγριας φωνής του πάθαινα ταχυπαλμία και μ΄έλουζε κρύος ιδρώτας...


    αυτό το κτήνος θα πρέπει καποτε να το συγχωρεσω, γιατί όπως είπε προ ημερών και ο Αντυ, το ποτό έφταιγε κι όχι εκείνος...

    Βλέπω την κορούλα μου που μοιάζει τόσο πολύ στον αδελφό μου κι αναρωτιέμαι πώς μπορούσε και έδερνε έναν τέτοιο άγγελο!

    Το κτήνος!

    Το μόνο που οφείλω σε αυτό το κτήνος είναι μια συγχώρεση. Τίποτε άλλο! Αλλά δεν θα του τη δώσω ποτέ!


    Με ασίγαστη οργή

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. *Andy
    Προτιμώ να μιλώ για επιρροές στον χαρακτήρα μου, παρά για "χρέη". Νιώθω πως το βάρος της λέξης με υποτιμά.

    *Πάντως κύριε Δήμου πιο πολύ ασχολείστε με τη moderation και το σβήσιμο σχολίων παρά με το θέμα του post.

    Γνώμη μου:
    Παλιά δεν βιαζόταν η επικοινωνία. Σίγουρα έχει το δικαίωμα καθένας μας να απορρίψει(delete) την άποψη (comment) του ομιλητή, ειδικά αν αντιβαίνει τους "κανόνες".
    Αλλά moderate= φιμώνω=> βία.

    Καληνύχτα, νιάου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Βρισκόμαστε, όχι πια σε σχολ(ε)ίον του Δήμου,αλλά σε
    "δημόσια ακαδημία Νίκος Δήμου και συνερ-γάτες".

    Τι πληθωρική, "αχαλίνωτη", παθιασμένη ορμητική,με γλωσσικό πλούτο,με ρεφλέξ και "κρατήματα" με μέτρο και χωρίς,Αφροδίτη!!

    Τι λογοτεχνική ματιά,συναίσθημα,φως,άκουσμα ψυχής,με κοφτές χαρακιές αγάπης και αισθημάτων από το mario p!

    Τι χρέη μας φόρτωσε σε ψηλά μονοπάτια με στέρεο, γαλήνιο,καίριο αφτιασίδωτο λόγο με πίστωση χρόνου να πάμε όλοι στο όλον του μοναδικού Andy!!

    Και πάμε για δωδεκάθεο;

    Χαλαρά και πλάι-πλάι στο κύμα ή μπήκε τελικά ο Σεπτέμβρης με καλοκαιρινά μπουρίνια και μαγευόμαστε στη δροσιά του;
    Πρόσω ολοταχώς;
    Τι θα γίνει το χειμώνα; το πλοίον ταξιδεύον θα γίνει υδροπλάνο;

    Όρτσα τα πανιά!! Ευχαριστώ κυβερνήτα! αξιωματικοί και πλήρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Ηθελα να γράψω, πολύ έντονο το:

    Χρωστάω στη μαμά μου την Τέχνη, στον μπαμπά μου το Εργο και στη Μιχαλού τα υπόλοιπα
    :))

    ΟΚ, και την λυπητερή ολόκληρη, λέλουδα, γκαρνταρόμπα και παρελκόμενα. Ανθρώπους αγαπημένους, κι αν ακόμη μακρινούς, όχι ξεχασμένους. Μια και το ποστ (άβε Αντυ, έγραψες!) καλούσε σε φόρο ευγνωμοσύνης, ευκαιρία ήταν για ανδρεία – να δω αν θ’άντεχα.

    Αλλά ήρθε ένα «τέλος» πάλι και όλα ανταριάστηκαν. Αλίκη, γρήγορα, πού είσαι να μαζέψεις τόσα τραπουλόχαρτα που στροβιλίζονται? Θα μας αρχίσει πάλι αυτή με τα “Off with his heaaaad!” και θα ψαχνόμαστε... Κουνήσου!

    Αφού επιτέλους όλα ηρέμησαν στο σπίτι κι άρχισε να μετράει η ώρα μου αντίστροφα (όσο είμαι στο pc, τόσο μου στερώ και τον ελάχιστό μου ύπνο, πρέπει να βιάζομαι), βουρ να γράψω, μα... κοντοστάθηκα.

    Και διεπίστωσα ότι μου τη σπάει το moderation. Αυτοσυγκράτηση, μετριασμός, μετριοπάθεια ακόμη στα λεξικά. Σπαστικό. Οχι (τελικά) αυτό καθ’εαυτό, μια που φαίνεται να λειτουργεί καλά ως «απορροφητήρας κραδασμών», αλλά το ότι η... «βραδυνή βάρδια» φιμώθηκε. Και αυτό με χάλασε. Και λέω άσε.

    Το πρωί έτσι ή αλλιώς η διάθεση είναι αλλιώτικη. Εκτός αν δεν έχεις κοιμηθεί, οπότε όλη η ημέρα είναι απλώς σα νύχτα που έχουν ανάψει δυνατά τα φώτα (και ουρλιαζουν στις αισθήσεις σου τις hang-over-ιασμένες)...

    Οπότε λέω τι να γράφω τώρα, να τους ζαλίζω, μετά να τα βλέπουν το πρωί ξεκούδουνα... Ασε που μπορεί να σολάρω μόνη μου εντελώς και να ανεβάσει κάνα ποστ-τέρας λογικής ο Δον αύριο, οπότε το εφφέ για τους πρωϊνούς αναγνώστες να είναι ανάλογο της μπουζουξούς που βγάζει τον σκύλο βόλτα στις 7:00 το πρωί με τα ρούχα της δουλειάς...

    Ελα όμως που μπήκα για μια τζούρα στου φωτογράφου μας (μη ζηλεύεις ΝΔ, όλα τα χαμαλίκια έχει προσφερθεί να κάνει ο χριστιανός!), του Σταύρου, που έκανε «σεφτέ» σήμερα (btw πόσο σκονισμένα μου φαίνονται μερικά τέτοια αγαπημένα πραγματάκια που λέγαμε στο «κοινόβιο», αχ, κεφτές...).

    Είχε που λέτε μια φωτογραφία στο μπλογκ του, αποτύπωση ακριβώς αυτών για τα οποία ήθελα να γράψω: ο ζωντανός να «τραγουδάει» στο νεκρό, γέφυρα η μουσική, ν’ανοίξουν οι πύλες, ή απλώς, ν’ακούσει η ψυχή στον κάτω κόσμο και να ευφρανθεί...

    Ετσι λοιπόν, και τραγικά και κωμικά τα σημερινά – οπότε, γράφω.

    Επανέρχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Τι σας χρωστώ κ. Δ.Λ.
    (Το τελευταίο δεν το ήξερα μέχρι σήμερα.)

    Πετάξατε στους αιθέρες. Ταξιδέψατε πολύν κόσμο. Τους ξαναφέρατε σώους, αβλαβείς και φρέσκους, για χρόνια. Και χωρέσατε στην καρδιά σας τόσες πίκρες ( ο καθένας ξεφόρτωνε και κάτι, στην μεγάλη σας ψυχή) που στο τέλος την ξοδέψατε όλη. Στους άλλους. Για σας δεν κρατήσατε τίποτα.

    Οπότε άρχισε να γίνεται ίσκιος η καρδιά σας. Αναλώθηκε τόσο στο καλό των άλλων, που και τα stents χαρίστηκαν (θα έπιαναν κάπου τόπο...). Και γλυστρήσατε απαλά, διακριτικά, σαν gentleman μέχρι τέλους. Ανάμεσα στην οικογένεια, το καλύτερο κατευόδιο που μπορεί να ευχηθεί άνθρωπος για συνάνθρωπο...

    Σας χρωστώ το ότι μάθατε στο γυιό σας ήθος και φιλία και αγάπη. Ναι, αυτά και τα τρία θέλουν εκμάθηση: η μαγιά υπάρχει, η μάνα βάζει και τα άλλα υλικά & τα ζυμώνει, αλλά ο πατέρας είναι που θα τα ψήσει στο γυιό).

    Και μέσα από τα μάτια του γνώρισα τον άντρα μου καλύτερα. Τον είδα σα φίλο με τους φίλους του. Χάρηκα που είχε το γυιό σας, τον πολύτιμο, για φίλο. Που ήταν ο μόνος που πρόλαβε να με χορέψει στο γάμο μας, μια και στο δεύτερο τραγούδι άρχισε εκείνο το τρομακτικό αναφυλακτικό σοκ (άλλο ποστ αυτό... the story of my life!).

    Στην αγκαλιά του ένοιωσα να επεκτείνεται το συμβόλαιο φιλίας και σε μένα – δεν του έπαιρνα τον φίλο κι αδελφό, του χάριζα μια φίλη... Κι ευχήθηκα με όλη μου τη δύναμη καθώς λέγαμε σαχλαμαρίτσες την ώρα που χορεύαμε, να είναι με κάποια που να τον αγαπάει όσο εγώ τον δικό μου. Κι έγινε κύριε Λ., το προλάβατε. Την βρήκε και την παντρεύτηκε. Σας ευγνωμονώ που κρατηθήκατε και δώσατε αυτή τη χαρά στο γυιό σας, παρ’όλο που η καρδιά πιά ήθελε να αναπαυτεί.

    Σας χρωστώ και κάτι άλλο: το να συγχωρήσω τον αδερφό μου, που μου απαγόρευσε κανονικά (λες κι ήμασταν πάλι παιδιά), να δω τον πατέρα μου, στο δεύτερο χειρουργείο δεξιά, μετά που είχε... αναχωρήσει και μόνο το σώμα του περίμενε τα παρακάτω.

    Λύσσαξα να κατέβω, λες και θα μπορούσα να ουρλιάξω το ο,τιδήποτε να τον φέρω πίσω ή να του πω αντίο. Ο αδερφός μου όμως ήξερε – δεν ήμουν από την πάστα την ψύχραιμη. Πήρε την απόφαση για μένα και μέχρι σήμερα το απόγευμα τον κάκιζα με δύναμη. Πώς τόλμησε?!

    Μέχρι που σας είδα.

    Και συγχωρέστε με, με όλο το σεβασμό, επειδή με πονάει πολύ η πληγή μου σήμερα, αφήστε με να το ρίξω στο γλυκόπικρο. Βαδίζω σ’επικινδυνα μέρη. Ισορροπία δύσκολη. Δεν έχω όμως άλλες αντοχές για μακροβούτι στον πόνο. Δεν κρατάει η ανάσα μου πια, μίκρυναν οι πνεύμονες, ζάρωσα.

    Με πολλή αγάπη, καλό σας ταξίδι.

    Αξιος, αγαπημένος, αξέχαστος.

    Και καλή αντάμωση!

    (Μη τρομάζεις αναγνώστη, το μόνο σίγουρο! Απλώς εύχομαι με τους όρους μας...)
    ;)


    Επανέρχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Καλά, δεν βρέθηκε κανείς να πει, ότι χρωστάει της Μιχαλούς; Τέτοια αχαριστία πια προς την καημένη τη Μιχαλού; (ή μήπως είναι Μιχαλώ, κατά το Σαπφώ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Εγώ πάλι, αισθάνομαι πως οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς μου και στο περιβάλλον που σε εμένα και στον αδελφό μου δημιούργησαν τότε, μέχρι τα 5-6 μου χρόνια. Πουθενά αλλού.
    Σε εκείνα τα χρόνια χτίστηκα έτσι ώστε να μπορώ αργότερα να αναζητώ ανθρώπους και καταστάσεις θετικές που διαρκώς με βελτιώνουν.
    Διαφορετικά, θα αναζητούσα ανθρώπους να με διδάξουν πως να κάνω το τέλειο έγκλημα, μία ληστεία, κάτι άσχετο και αντίθετο.
    Τα ερεθίσματα και οι άνθρωποι στην εποχή μας (και πάντα) υπάρχουν όλα και παντού!
    Οπότε χρωστώ στους 2 πρωτεργάτες της προσωπικότητας μου την σοφή επιλογή τους.
    Ετσι λοιπόν κλείνω λέγοντας εναλλακτικά πως χρωστώ παντού. Ακόμα και στους εγκληματίες που με έμαθαν να μην είμαι...
    (σιγά μην σας τόλεγα αν ήμουν)!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Gatina said...
    *Πάντως κύριε Δήμου πιο πολύ ασχολείστε με τη moderation και το σβήσιμο σχολίων παρά με το θέμα του post.
    Γνώμη μου:
    Παλιά δεν βιαζόταν η επικοινωνία. Σίγουρα έχει το δικαίωμα καθένας μας να απορρίψει(delete) την άποψη (comment) του ομιλητή, ειδικά αν αντιβαίνει τους "κανόνες".
    Αλλά moderate= φιμώνω=> βία.

    Aphrodite said...
    Και διεπίστωσα ότι μου τη σπάει το moderation. Αυτοσυγκράτηση, μετριασμός, μετριοπάθεια ακόμη στα λεξικά. Σπαστικό. Οχι (τελικά) αυτό καθ’εαυτό, μια που φαίνεται να λειτουργεί καλά ως «απορροφητήρας κραδασμών», αλλά το ότι η... «βραδυνή βάρδια» φιμώθηκε. Και αυτό με χάλασε. Και λέω άσε.

    ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΣΑΣ:

    Η "βραδινή βάρδια" με αποκαλούσε "κωλόγερο με το ένα πόδι στον τάφο", "μαλάκα" και άλλα ακόμα πιο ωραία. Όποιος φτιάχνεται με τέτοια σχόλια, να μου το πει να του τα στείλω με email. ¨Άλλωστε νομίζω πως ορισμένα τα έχουν βάλει οι αποστολείς στα δικά τους blog.

    Όποιος ενοχλείται από την moderation ας μην ξαναγράψει - κανείς δεν τον υποχρεώνει.

    Πάντως από εδώ και μπρος δεν θα ανακοινώνω ότι κόβω - κι έτσι δεν θα το ξέρετε. Τις ύβρεις θα τις απολαμβάνω μόνος μου.

    Ευτυχώς που την νύχτα ήρθαν ωραία σχόλια, και η Θεά (παρά την ενόχληση) ξανάγραψε - κι έτσι ξημέρωσε καλύτερα η μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Καλημέρα πάντως σε όλους! Το ισοζύγιο είναι υπερ-θετικό - ωραίο post - ωραία σχόλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. -> Nikos Dimou said...

    "Όποιος ενοχλείται από την moderation ας μην ξαναγράψει - κανείς δεν τον υποχρεώνει."

    Αναφαίρετον κτήμ' εστί παιδεία βρότοις.


    Επίσης γράφετε ότι
    "Η "βραδινή βάρδια" με αποκαλούσε "κωλόγερο με το ένα πόδι στον τάφο", "μαλάκα" και άλλα ακόμα πιο ωραία. Όποιος φτιάχνεται με τέτοια σχόλια, να μου το πει να του τα στείλω με email. ¨Άλλωστε νομίζω πως ορισμένα τα έχουν βάλει οι αποστολείς στα δικά τους blog."


    Η βραδυνή βάρδια που ξέρω εγώ όσο καιρό διαβάζω το doncat και τον Νικόδημο αποτελούνταν απο τα πιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει. Andy, Αφροδίτη, dimitris5z, dion.m, doctor, elinor, georgia m., jane, mademoiselle mickey, parizaki, petalida, raven, somebody, vaggelis, vassiliskou, vrennus, yosemite man, zoferos massaionas. Κανένας δεν σας έβρισε μ'αυτό τον τρόπο που μας περιγράφετε. Μπορεί να διαφωνούσαμε μεταξύ μας αλλά ποτέ δεν βρίζαμε με τέτοιο τρόπο...εκτός απο τον "σαλτάρω" και τον Harry στις σπάνιες κακές του.

    Μηνύματα σαν αυτά που μας περιγράφετε με τέτοιες βρισιές ποτέ δεν γράφτηκαν εναντίον σας κύριε Νίκο Δήμου.
    Δεν χρείαζεται να επαναλαμβάνετε τις βρισιές αγνώστων για απόδειξη. Αν έχετε τα blog των αποστολέων όπως λέτε δημοσιεύστε τα.

    Έχετε κακόβουλους κόλακες για σύμβουλους!

    Tell those brownlosers to put up or shut up!

    Δεν μπορούν να συκοφαντούν ομαδικά όλους τους άλλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. @Το σωστό να λέγεται

    εννοούσα την χθεσινή βραδινή βάρδια - όχι αυτές που αναφέρετε.

    Ορίστε απόσπασμα απο σχόλιο του cyberdust στις 19.16

    "o ND, geros auropos me to ena podi sto tafos kai na kanei tetoia lathi kai na sbini panta kata lathos ta sxolia allonon, na logokrinei merika alla tis dikes soy ahdies pote na mh tis peirazei. Aisixtir, mpoyxtisa pali me ta skata soy, paliomalaka".

    Θέλετε και άλλο;

    Αυτή την παιδεία θεωρείτε "αναφαίρετον κτήμα";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Το θέμα με την moderation έληξε - δεν πρόκειται να επανέλθω.

    Λευτέρη Κρητικάκη - γιατί έβγαλες το σχόλιό σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Συμπλήρωση στα παραπάνω μου.
    Σίγουρα χρωστάμε, μάλλον οφείλουμε ευχαριστώ σε πολλούς κ πολλά.

    Με εκείνους όμως που μας χρωστούν, έστω μία εξήγηση, τι κάνουμε;

    Σκέφτηκα την αγαπημένη μας παράγραφο και τον πα-τέρα της και θέλω να της πω ότι αν το μπορεί, θα πρέπει να χρωστά και σε αυτόν.
    Πόσο πολύτιμο και καταλυτικό στην προσωπικότητα μπορεί να είναι ένα αντιπαράδειγμα; Πολλές φορές, πολύ περισσότερο από ένα υπόδειγμα πατέρα!
    Σκέψου πόσο νωρίς σε ωρίμασαν αυτές οι καταστάσεις, πόσο νωρίς θεμελίωσες μέσα σου ουσιαστικές ανθρώπινες αρχές και αξίες, η παράγραφος που γνωρίζουμε και αγαπάμε εδώ, οφείλεται σε όλα της τα βιώματα , ακόμα και στα τόσο ακραία αρνητικά.
    Ησουν τελειόφοιτη στην ωριμότητα και ανθρωπιά όταν εμείς είμασταν ακόμα στο νήπιο..

    Αυτά δυστυχώς σε ωριμάζουν.
    Οσο για αυτούς που μας χρωστούν, μάλλον καταλήγω στο να τους χρωστώ εγώ τελικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Συνέχεια από χτες (συγνώμη, δεν τα κατάφερα στην ώρα μου):

    Και φυσικά είχα στραμπουλήξει πολύ άσχημα πόδι (προμήνυμα υποχρεωτικού περπατήματος). Και φυσικά βιαζόμουν (κάτι θα συνέβαινε στο αυτοκίνητό μου- μάααγα είμαι?). Λίγο πριν ξεκινήσω, ο 82-άχρονος γείτονας μου έξυσε πόρτα-φτερό-φανάρι (του «ξέφυγε» λιγουλάκι το αμάξι). Και φυ-σι-κά η κηδεία γινόταν στην άλλη άκρη του λεκανοπεδίου, με τον καύσωνα να έχει πιάσει ψιλό γαζί την ανύπαρκτη αντοχή μου στον ήλιο (θα μου πεις τι, καλοκαίρι δεν θα πεθαίνουμε?)

    Τεσπα, αφού γλυτώσα το πάτημα ενός smart μπροστά (κοκκάλωνε ακόμη και στο πράσινο κύμα) & τις φάπες με τον πίσω νταλικιέρη (που θα μας πάταγε και τους δύο ευχαρίστως), φτάνω την ώρα που ξεκινά επισήμως η πρώτη ψαλμωδία.

    Μπροστά στο λυπηρό της τελευταίας συνοδείας και τη θλίψη που ανεβαίνει στον καθένα μας για τους δικούς του νεκρούς, τι ανακούφιση να υπάρχουν όλα αυτά τα τυπικά: λουλούδια στο έμπα - χορηγία νυχτερινών κέντρων (ας κάνουμε δωρεές εις μνήμην). Στεφάνια αν είσαι πολύ «δικός» (χρυσός χορηγός!). Καρτελάκια ή βιβλίο με στοιχεία να σου στείλουν το (τυπωμένο πια) ευχαριστήριο καρτάκι (γραμματοκιβώτιο 2006, λογαριασμοί, διαφημιστικά, καρτάκι με διαγώνια μαύρη γραμμή).

    Μετά το πραγματικά δύσκολο μέρος, να συλληπηθείς την οικογένεια. Αν είσαι δικός, κλαις, αγκαλιάζεις, φιλάς και δε χρειάζεται άλλο. Αν είσαι λίγο πιο «έξω», συνεχίζεις. Ανάβεις κερί, συμπάσχεις σε όλη την επιμνημόσυνη δέηση, προσπαθείς να μην πιάσεις ψιλή κουβέντα (ανθρώπινο, στα ζόρια). Συνοδεύεις στον τάφο, πετάς ένα λουλούδι στο φέρετρο & μετά ανάπαυσις. Καφές-σφηνάκι, κονιάκ-μπόμπα, παξιμάδι-οβίδα. Αποσυμπίεση με τους κλασσικούς κομπάρσους σε γάμο-βαφτίσια-κηδεία (μ’αυτή τη σειρά, το διαζύγιο δεν σηκώνει τραπέζωμα!).

    Τι ανακούφιση να υπάρχουν όλα αυτά τα τυπικά. Ανούσια μεν, σωτήρια δε. Ενας μικρός «τυφλοσούρτης» για το τι προβλέπεται σε τέτοιες δύσκολες στιγμές. Οι τσέπες στο παντελόνι σου, να έχεις κάτι να κάνεις με τα χέρια σου. Σελοτέηπ στην αμηχανία σου, την κολλάς πάνω σου και δεν φαίνεται πολύ.

    Επανέρχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Λοιπον, το εκκλησάκι ήταν πολύ μικρό, ορθογώνιο παραλληλόγραμμο. Από δεξιά προς τα αριστερά, τοίχος, καρέκλες συγγενών, διαδρομάκι ίσα-ίσα, φέρετρο, διαδρομάκι, καρέκλες, τοίχος. Μπαίνοντας έβλεπες το «πάνω» μέρος του ξύλου, τίγκα στο άνθος το λευκό. Ζέστη, ιδρωτίλα, βαρειά μυρωδιά ακόμη κι απ’τα λουλούδια. Πατείς-με πατώ-σε (όσος χώρος και να υπάρχει, εκεί που στριμώχνονται όλοι, εκεί κολλάν κι οι υπόλοιποι, να θέλει ο πόνος μπράτσα να ζουλιούνται?).

    Κουτσαίνω να συλληπηθώ. Δάκρυα πολλά, δεν έβλεπα την τύφλα μου. Ζοριζόμουν. Περίμενα κάτι παππούδες να κινηθούν αργά στη σειρά. Μπαστούνια, βαστάζοι, αστάθειες. Ζουπιέμαι κι εγώ στις Συμπληγάδες, δεξιά συγγενείς, αριστερά φέρετρο (δεν το κοίταξα, δεν το άντεχα σας λέω). Σκύβω, τους φιλώ, σφιχτές αγκαλιές, πόνος για το «τελεσίδικο».

    Με εμβολίζει μια γιαγιά που βιαζόταν, μου πατάει (φυσικά) το στραμπουληγμένο πόδι (yelp!). Γυρνάω από την άλλη να στηριχτώ στο φέρετρο να μην σαβουριαστώ, ο αγκώνας μου περίμενε να πιάσει ξύλο, έπιασε κάτι που υποχώρησε, σαβουριάστηκα μες τα καλάθια που έχουν από κάτω για να μπαίνουν οι ανθοδέσμες που δεν χωράν «στα πόδια» του νεκρού. Λέλουδα, ζελατίνες, ψυξομάντηλα στον αέρα, ψιλοπανικός.

    Στηρίζομαι στο φέρετρο να σηκωθώ. Υποχωρεί πάλι το χέρι μου, αλλά ελεγχόμενα, σηκώνομαι, τι να δω: ΑΝΟΙΧΤΟ!

    Κάγγελο!

    Στους 10 πόντους από τον θανόντα.

    Εκείνη τη στιγμή κάποια γιαγιά όρμησε κι άρχισε να χαϊδεύει τον λατρεμένο της στα μάγουλα.

    Οπισθοχώρησα (λέμε τώρα) να συνέλθω.

    Σοκ. Ντροπή.

    Απροετοίμαστη. Ανίδεη.

    Εξοικίωση μηδέν. Τι μηδέν, αρνητική.

    Δεν έχω ξαναδεί νεκρό. Ούτε από κοντά, ούτε από μακρυά. Ποτέ μου.

    Ημουν λοιπόν τυχερή ως τώρα.

    Ναι, δεν ήταν από ατύχημα, δεν είχε αυτοκτονήσει, δεν είχε δολοφονηθεί, δεν σκοτώθηκε σε πόλεμο ή τρομοκρατική επίθεση. Δεν ήταν μωρό, παιδί, έφηβος, έγκυος, που σε πιάνει τρέλλα. Δεν ήταν καν παραμορφωμένος. Είχε την γαλήνη του «δεν είμαι πια εδώ, ευχαριστώ για την παρέα σας», με χάρη & ευγένεια παλιάς εποχής.

    Αλλά φρικάρισα. Εντελώς.

    (πέραν του ότι έγινα ρεζίλι με την τούμπα και το ξάφνιασμά μου, όλοι οι άλλοι έδειχναν να το αντιμετωπίζουν εντελώς φυσιολογικά).

    Με τρόμαξε το ότι ο άνθρωπος που θυμόμουν να ζει, να κουνιέται, να μιλάει, τώρα ήταν σκέτο σώμα. Βαρύ. Ακίνητο. Βάρκα καταμεσής ολόισιας λίμνης, μ’άπνοια τυλιγμένη. Τρόμαξα. Κανείς δε με είχε προειδοποιήσει γι’αυτό. Ανοιχτό φέρετρο? Καλοκαιριάτικα αν μη τι άλλο?

    Βγήκα έξω, έκατσα κι έκλαιγα μόνη μου. Σοκαρισμένη. Και σε λίγην ώρα είδα την τρυφεράδα που υπάρχει σε μια τέτοια κίνηση. Κάτι πιο πρωτόγονο: να τον τιμήσουν, να τον χαιρετήσουν, να τον κρατήσουν λίγο ακόμα. Και λίγο ακόμα. Κι ήταν συγκινητικό να το βλέπεις έτσι.

    Η ταραχή δε μπορούσε φυσικά να μου φύγει έτσι εύκολα. Περίμενα τον άντρα μου να με... μαζέψει να πάμε χεράκι-χεράκι στο κυλικείο. Και σχετικά ήρεμος να είσαι, τέτοιες ώρες θες τον άνθρωπό σου σε αυτόν τον καφέ. Φυ-σι-κά είχε πάει στο διπλανό νεκροταφείο – δε ρωτάει ποτέ για οδηγίες. Πάλι καλά που είχα κλείσει το κινητό, φαντάζεστε ποιά στιγμή θα βάραγε, ε? Στην τούμπα... Και φυ-σι-κά τον έκλεισε μια νεκροφόρα και με βρήκε πολύυυυ μετά. Μπαρούτι.

    Να πω κι ότι το κυλικείο, λόγω ανακαίνισης, μεταφέρθηκε σε ένα καφενείο της συμφοράς, 4 τετράγωνα απ'το νεκροταφείο? Κι η πομπή όπως έχει την τάση ν’ακολουθεί όποιον μπαίνει μπροστάρης, πορεύτηκε με μια παρέα που πήγαινε... να ξεπαρκάρει, 3 τετράγωνα στη αντίθετη κατεύθυνση. Μερικοί από τους αυτής της κηδείας δε, περικύκλωναν το νεκροταφείο δεξιόστροφα, οι άλλοι αριστερόστροφα, και πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλον ψάχνοντας τον καφέ. (Πονεμένο πόδι: μαγνήτης ξενυχιάσματος).

    Αχ, η ζωή πραγματικά συνεχίζεται. Η ταφή είναι πια μικρή-πικρή παρένθεση στην καθημερινή μας τρέλλα.

    Σας ευχαριστώ κύριε Λ. Τώρα κατάλαβα τον αδερφό μου που δε με άφησε να δω τον πατέρα μας. Είναι πολύ για μένα. Δεν μπόρεσα καν εσάς να κοιτάξω και να στείλω τελευταίο χαιρετισμό με τα μάτια. Συγνώμη που ήμουν λίγη. Σας χρωστώ όμως το ότι μου δώσατε ένα μάθημα. Απ’τον τάφο.

    Κι αυτό σημαίνει ότι εξακολουθείτε να προσφέρετε, όπως και τότε. Ακόμη κι έτσι.

    Σας ευχαριστώ. Σας το χρωστούσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Και για να μην παρεξηγηθώ:

    Moderation: it works!

    So far so good.

    Φαντάζομαι ότι ο Γάτος μπαίνει πολύ συχνά, γιατί σπανίως καθυστερούν σχόλια. Απλώς χάνεται ο αυθορμητισμός κυρίως τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Και κάποιες στιγμές τον έχω άναγκη, αυτό είναι όλο (μη βαράς αφεντικό!).

    Και πάλι όμως, προκειμένου να υποστεί το μπλογκ νέα φθορά, το πληρώνω ευχαρίστως.
    :-)

    **********

    Πάμε μία γάτες τώρα - μπας και πετύχω το Γκνάκι πουθενά...

    ψιψιψιιι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Φεύγω πάλι για δουλειά. Ίσα που προλαβαίνω:

    Έμφορτε: υδροπλάνο... Χμμμ. Καλή ιδέα...

    Αφροδίτη: «Το πρωί έτσι ή αλλιώς η διάθεση είναι αλλιώτικη. Εκτός αν δεν έχεις κοιµηθεί, οπότε όλη η ηµέρα είναι απλώς σα νύχτα που έχουν ανάψει δυνατά τα φώτα (και ουρλιαζουν στις αισθήσεις σου τις hang-over-ιασµένες)... Οπότε λέω τι να γράφω τώρα, να τους ζαλίζω, µετά να τα ßλέπουν το πρωί ξεκούδουνα... Ασε που µπορεί να σολάρω µόνη µου εντελώς και να ανεßάσει κάνα ποστ-τέρας λογικής ο Δον αύριο, οπότε το εφφέ για τους πρωϊνούς αναγνώστες να είναι ανάλογο της µπουζουξούς που ßγάζει τον σκύλο ßόλτα στις 7:00 το πρωί µε τα ρούχα της δουλειάς...» That's my girl!
    (Ασχέτως του μοντερέισον: Νίκο Δήμου, μήπως εάν έβαζες ένα ξεχωριστό λινκ στο μπλογκ σου «Βρίστε εδώ», να βελτιωνόταν η γενική κατάσταση;)

    Ο Lefteris Kritikakis έχει ένα πόιντ... Χρήζει σχολίου, αλλά δεν προλαβαίνω... Το βράδυ, ίσως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Συγγνώμη Καπσοκαλύβας στο τέλος θα ζητήσουμε από τον ΝΔ να μας ανοίξει και ενα μπουρδέλλο να εκτονώνεται γενικά η κατάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Εξαιρετικά τα κείμενα των συντακτών. Η μόνη επιφύλαξη θα ετίθετο στην έμφαση των επαίνων. Στα τόσα γραπτά επιφωνήματα. Στην τόση ηλεκτρονική οικειότητα. Μπορεί να είναι καημός που στο σχολείο ποτέ μα ποτέ δεν τόκανε η δασκάλα. Ούτε φυσικά οι γονείς. Ποδήλατα έπαιρναν οι μαθητές που με το ζόρι πέρναγαν την τάξη. Οχι οι καλοί μαθητές.Μπορεί να είναι η μιζέρια της αγοράς που ποτέ δεν έχει καλό λόγο για κανέναν. Ιδίως αν τον αξίζει.
    Εδώ όμως τα κείμενα που εκτίθενται είναι καλά. Επιλεγμένα από κάποιον που νοιώθει από τέτοια. Υπάρχει λόγος να ξεπέφτει κανείς στη γραφικότητα των -θεικών- μοναδικών- επιφωνημάτων? Δεν ξέρω. Αυτοί οι τόσοι ύμνοι, με τον τρόπο αυτό, αδικούν και ίσως, ίσως λέω να προκαλούν και αυτές τις αντιδράσεις ορισμένων. Η παρέα που αλληλουμνείται γίνεται λίγο ερμητική και πότε πότε είναι πικρό να σκέπτεσαι ότι καλύπτει άλλες ανάγκες.Σημαντικές και αυτές.
    Η ιδέα του κ. Δήμου είναι σπουδαία. Και η ποιότητα των συντακτών ιδιαίτερη. Ο τόσος ύμνος όμως, συχνά και από τον κ.Δήμου μάλλον δεν έχει να κάνει με τα κείμενα.
    Χαίρομαι που άνακαλύψατε τα ηλεκτρονικά χάδια με τρόπο που θα άξιζε να σέβεται κανείς πολύ. Τούτο όμως δεν σχετίζεται με τα κείμενα. Και επιτρέπει τα χαστούκια των αχάιδευτων, θυμωμένων,... που τελικώς εσάς τους ίδιους πικραίνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Σ' αυτά τα χρέη, που αφιέρωσες το post σου Andy, δεν ισχύει "καλύτερα να χρωστάς παρά να σου χρωστάνε". Θα έλεγα πως είναι όμορφο να αναγνωρίζεις πως πολλά χρωστάς και να γίνεις άξιος να σου χρωστάνε, έστω και λίγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. "...Πατέρα, με δίδαξες να είμαι ψύχραιμος.
    Δεν το κατάλαβες, δεν ήσουν ψύχραιμος ποτέ…
    Με τις υπερβολές σου, με δίδαξες να μη θέλω να υπερβάλλω.
    Μ’ έκανες άνθρωπο που προσπαθεί να είναι
    δίκαιος κι αξιοπρεπής, τίμιος κι ειλικρινής..."

    Πόσο (και) δικά μου είναι αυτά, δεν μπορώ να περιγράψω!

    Για τα "άλλα", η μνήμη μου δεν με βοηθά να ανιχνεύσω τους ...πιστωτές μου! Μπορεί και να μην εντοπίζονται σε συγκεκριμένα άτομα... Μπορεί και η εντροπία του νοός να συνθέσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.