Σάββατο, Ιουνίου 24, 2006

Το υπόγειο της αφθονίας (και το τίμημα)

Γράφει η Παράγραφος

«Αύριο θα έχουμε καύσωνα!», μου είπε μια συμφοιτήτρια, «τι θα κάνεις;». Περίμενα κι εγώ να δω τι είναι αυτός ο περιβόητος «καύσωνας» τής Αθήνας. Μετά κατάλαβα ότι εμείς στη Λευκωσία έχουμε καύσωνα όλο... το καλοκαίρι!



Μέσα σε τέτοιες συνθήκες μείναμε TOTE για δυο-τρεις μέρες, κάτω από τον ήλιο, σε μια σκηνή, κι αφού η γιαγιά έπαθε ελαφρά ημιπληγία, μετακομίσαμε στο υπόγειο μιας φίλης της, τής θεια-Γιαννούλας, δίπλα από τον Πεδιαίο ποταμό - ούτε ρυάκι δεν είναι πια.

Το σπίτι τής θεια-Γιαννούλας ήταν στο ύψος ενός ήσυχου δρομίσκου, που σε αλλοτινούς καιρούς ίσως αποτελούσε την ένδοξη όχθη ενός αληθινού ποταμού. Από την αριστερή πλευρά τού σπιτιού κατέβαινες καμιά εικοσαριά σκαλιά, προχωρούσες λίγα βήματα και στη πίσω μεριά έβρισκες μια χαμηλή σιδερένια πόρτα. Αν κατάφερνες να την ανοίξεις, έμπαινες σε ένα μεγάλο σκοτεινό δωμάτιο με μια σκέτη λάμπα στο ταβάνι. Στο βάθος αριστερά ήταν η τουαλέτα, απέναντί της μια υποτυπώδης κουζίνα και στη μέση κάτι προπολεμικά στρώματα και παλιατζούρες.

Εν συγκρίσει με τη ζωή στη σκηνή τού Ερυθρού Σταυρού (με την τροπική ζέστη, την αποπνικτική σκόνη, το σπάνιο τρεχούμενο νερό και τις χημικές τουαλέτες με τις μόνιμες ουρές), το δροσερό υπόγειο ήταν σωστό παλάτι, αν εξαιρούσες τη λίγη μούχλα και τα πολλά ποντίκια.

Έξω από την πόρτα ήταν ο βόθρος τού κυρίως σπιτιού, όμως πολύ καλά σκεπασμένος με τσιμέντο ώστε να σχηματίζει μια αρκετά συμπαθητική αυλίτσα με θέα στην πράσινη ρεματιά. Εκεί κάτω, στο υπόγειο, μείναμε για ένα σύντομο διάστημα: η γιαγιά, η μανούλα, ο αδελφούλης μου κι εγώ. Εκεί πρωτολατρέψαμε τις γάτες, όχι μόνο διότι μας έσωσαν από τις νυφίτσες (έτσι λέμε τους αρουραίους στην Κύπρο) αλλά κυρίως επειδή μας γλύκαιναν με τη συντροφιά τους, αφού τα παιδιά τής προσωρινής μας γειτονιάς είχαν πολλούς λόγους να είναι άφαντα...

Εκεί περάσαμε, για δυο-τρεις βδομάδες, ζωή χαρισάμενη. Δεν μας έλειψε απολύτως τίποτε! Αν και η πούγκα μας ήταν άδεια, είχαμε απ΄ όλα τα καλά του Θεού! Μέρα παρά μέρα ερχότανε η θεια-Γιαννουλα με τα χέρια γεμάτα. Και τι δεν μας έφερνε! Ρούχα, παπούτσια, φαγώσιμα, γάλα, ως κι ένα μικρό ψυγειάκι και ψωμιέρα! Χώρια τα σεντόνια, τα δυο διπλά κρεβάτια, τα καθαρά στρώματα, το μικρό καναπεδάκι και χίλια δυο άλλα χρήσιμα μικροπράγματα. Έφερε και έναν μάστορα που πέρασε σωλήνες, έβαλε λάμπες, δυο μικρά χωρίσματα, πέταξε την μεταλλική πόρτα και στη θέση της τοποθέτησε μια πανέμορφη ξύλινη με φωτεινό γυαλί κι έκαμε ένα σωρό κουτσοδούλια (μερεμέτια). Τα απογεύματα έμενε ώρες μαζί μας και θυμόντουσαν με τη γιαγιά (ήταν παιδικές φίλες) τα παλιά, «τότε που η Λευκωσία είχε ακόμα καλά πλάσματα (ανθρώπους)».

Μια μέρα εξαφανίστηκε. Μάθαμε ότι είχε ένα ατύχημα. Πήγαμε απρόσκλητοι στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, που ήταν φίσκα από τραυματισμένους στρατιώτες και αμάχους -ό,τι χειρότερο για τα μάτια μιας παιδούλας. Μετά από απίστευτη και πολύωρη ταλαιπωρία, ρώτα εδώ ρώτα εκεί, τη βρήκαμε γεμάτη επιδέσμους και μώλωπες. Μόλις μας είδε ξαφνιάστηκε. όμως αμέσως χαμογέλασε εγκάρδια. Τρέξαμε, την αγκαλιάσαμε και μας φιλούσε όλο στοργή. «Τι έπαθες θεια-Γιαννούλα, τι έγινε, πως και κατασκοτώθηκες; Και στο πρόσωπο πώς χτύπησες; Και τα δάχτυλα πώς τα έσπασες; Και τα πλευρά σου γιατί είναι δεμένα;» Η μαμά, μέσα στην αφέλειά της, της έκανε ένα σωρό ερωτήσεις (αργότερα το μετάνιωσε) και εισέπραττε μισόλογα, αντί για απαντήσεις, που θα βάζανε σε υποψίες ακόμα κι ένα πεντάχρονο παιδί.

Η γιαγιά δεν μιλούσε καθόλου. Της χάιδευε με θλίψη και ευγνωμοσύνη το χέρι και τα μαλλιά και μέσα-μέσα τής έλεγε: «Γιαννούλα μου, δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό, δεν έπρεπε...». Όταν γυρίσαμε πίσω, η γιαγιά ήταν άλλος άνθρωπος: «φεύγουμε», διέταξε με αυστηρότητα. Δεν είχαμε και τίποτε δικό μας για να το πάρουμε μαζί μας... και το ίδιο απόγευμα επιστρέψαμε στο βουνό, σ΄ εκείνο το σπίτι με τις πολλές οικογένειες.

Αν και εκεί περνούσαμε καλούτσικα ωστόσο το υπόγειο τής αιφνίδιας και ακαριαίας αφθονίας δεν έλεγε να φύγει από το νου και συνεχώς ρωτούσα τη μανούλα: «γιατί ήλθαμε εδώ πάνω στο βουνό ξανά, αφού εκεί κάτω είχαμε τα πάντα;». Αντίς γι' απάντηση, κοιταζόντουσαν ένοχα με τη γιαγιά.

Το μικρό εμπορικό κατάστημα που είχε τότε ο άντρας της, τώρα είναι ένα τεράστιο σούπερ-μάρκετ και το διευθύνουν τα παιδιά τους. Αν και η θεια-Γιαννούλα έχει «φύγει» από χρόνια, ποτέ δεν έπαψα να τη μνημονεύω με ευγνωμοσύνη και λίγες ενοχές, αφού όλη εκείνη η αναπάντεχη αφθονία που ζήσαμε στο υπόγειό της έστω για λίγο, ερχότανε κρυφά από τα ράφια του άντρα της, ο οποίος σαν το έμαθε...

«Τι να έκανε κι εκείνος ο φτωχός;», μου εκμυστηρεύτηκε κάποτε η μανούλα. «Ήταν λίγο μετά την καταστροφή..., τόσα στόματα είχε να θρέψει...».


Με αγάπη

Παράγραφος

64 σχόλια:

  1. Kαι τώρα μία τρυφερή, πικρή αλλά και χιουμοριστική ιστορία - μέσα στις μαύρες μέρες του 74 - από την αγαπημένη μας Παράγραφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μια Κυρία αφηγείτε!
    Από τις μεγάλες και πραγματικές Κυρίες που συνάντησα έστω και διαδικτυακά στη ζωη μου.
    Να είστε πάντα καλά! Εύχομαι τα καλύτερα!
    Νίκο, σ'ευχαριστούμε.Χάρη σε σένα γνωρίσαμε όλοι υπέροχους ανθρώπους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παράγραφος,

    Είθε οι μνήμες σου οι πικρές και πιο πικρές, πάντοτε να γρηγορούν μέσα στην πολυέλεη αγκαλιά της συγγραφής -για το χατίρι σου και το δικό μας.


    " Ήθελα να μπορούσα να πετούσα
    (και να μη με θωρούν)
    πάνω απ' αυτό που λέγεται νησί,
    απ' τη Γραμμή του Αττίλα πέρα,
    στα βάθη της Ασίας της ενάερης Κύπρου.
    Να εισχωρώ στις τάξεις του εχθρού,
    καλή να βρίσκω βρώση του ματιού.

    Γη εναλία, που σου παίρνουν το κορμί
    και του ποδιού στο κόκαλο σου κόβουν,
    τα χέρια, τη γαστέρα σου τρυπούν
    με τάφους και σκληρά πολυβολεία.

    Τι κάνεις θάνατε είσαι καλά;

    Γέλασε αυτή και είπε "να ο χαλκάς μου"
    και το κακό κουδούνισε μακριά.
    Σφιχτόδεσε το σώμα στη φωνή της
    τόσο καλά, που δεν μπόρειε να κλάψει.

    Και γύρισε να πιεί νερό σαν πρώτα,
    τόσο πολύ θαρρούσε όνειρο ήταν
    εκείνο που της λάχαινε στ' αλήθεια.

    ...Και τη φωνή στο αίμα του προβάτου.

    Αρμέγω τη φωνή του χίλια μέτρα.
    Σφιχτόδεσε το σθένος στη ματιά του.
    "Πού θα το πάει ο θάνατος", μας είπε. "

    Οκτώβρης 1974

    Κυριάκος Χαραλαμπίδης
    "Αχαιών Ακτή"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή μου Παράγραφος,
    όλα όσα αφηγείσαι κάθε φορά, είναι μοναδικά...
    Καλό είναι να μην ξεχνάμε, οι εμπειρίες μας άλλωστε μας έχουν κάνει αυτό που είμαστε.
    Εύχομαι η ζωή σου από δω και πέρα να είναι γεμάτη χαμόγελα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. τι να πω.. υποκλίνομαι στην παράγραφο.. μακάρι να την γνώριζα στο τότε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η ανθρωπιά έχει πάντα τίμημα.

    Αν δεν ξέρεις να το πληρώνεις, δεν είσαι άνθρωπος.

    Κι αυτό, έχει επίσης τίμημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άλλο ένα "ημερολόγιο ενός καύσωνα".
    Υπέροχο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. bon said...

    "Θα προτιμούσα βέβαια τους κυπριακούς διαλόγους στην όμορφη Κυπριακή."
    -------------------

    Τους αποφεύγω, γιατί έτσι μπορώ και κρατάω λίγο την ψυχραιμία μου...

    Σας ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

    Με αγάπη

    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Για να συνεχίσω λίγο τη χιουμοριστική διάθεση της παραγράφου στην αρχή του κειμένου θα πω ότι τελικά Έλληνες και Κύπριοι είναι άλλη... ράτσα. Εδώ την εποχή του ¨ημερολογίου¨ δεν μπορούσαν κυριολεκτικά να δεχθούν άλλους νεκρούς τα νεκροταφεία. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι εν όψει ενός νέου επερχόμενου καύσωνα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε μέσω της ΕΡΤ: ¨Οι πολίτες να μην ανησυχούν, γιατί εν όψει του επερχόμενου καύσωνα έχουν δημιουργηθεί νέες θέσεις στα νεκροταφεία!!¨
    Φυσικά δεν σκέφτηκαν ότι δημόσια κτίρια τότε διέθεταν αιρ-κοντίσιον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σοβαρότατη παράλειψις εκ μέρους μου:

    Εννοείται ότι η φωτογραφία είναι τού αγαπημένου μου ΝικόΔημου και μάλιστα στην κατάλληλη θέση!

    Τον ευχαριστώ.

    Με αγάπη

    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όλες οι ιστορίες που είχα ακούσει για την κατοχή και τον πόλεμο από τους παλιότερους, δεν με άγγιζαν.

    Αισθανόμουν ότι μιλάνε για κάτι μακρινό που δεν με αφορά.

    Τις άκουγα σαν ενοχλητική βροχή που χτυπάει την οροφή του σπιτιού - την ακούω, αλλά δεν βρέχομαι.

    Μέχρι που είδα το "Ο Τζώννυ πήρε τ' όπλο του" του Dalton Trumbo...

    Ο κόσμος μου δεν θα ξανάτανε ίδιος ποτέ πια.

    Έγινα μούσκεμα, βράχηκα μέχρι το κόκκαλο.

    Αποφάσισα να μην κρατήσω όπλο στη ζωή μου, ποτέ και για κανένα λόγο.

    Κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο άρρωστα μυαλά.

    Homo sapiens στους οποίους η φύση ξέχασε μεγάλο κομμάτι Neanderthal...


    Συγκλονιστικό το κείμενο της αγαπημένης παραγράφου.

    Συγκλονιστικό, διότι μας βάζει πίσω απ' τα μάτια ενός μικρού παιδιού.

    Απολαμβάνει το καταφύγιο της θείας Γιαννούλας, εκτιμά τα κουτσοδούλια του μάστορα, απορεί στο νοσοκομείο με τους επιδέσμους στα πλευρά της θείας.

    Τι πιο δυνατή σκηνή από ένα παιδί που παίζει μ'ένα γατάκι στα χαλάσματα!


    Είμαστε όλοι Κύπριοι,
    είμαστε όλοι Πλάσματα,
    είμαστε όλοι paragrafos.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Από πού να αρχίσεις

    Πως να αρχίσεις, από το μηδέν...
    από το πλην

    Βρίσκεις τη δύναμη, ακουμπάς σε ανθρώπους και σε αναμνήσεις...
    και σε ελπίδες, που έχεις μέσα στο ταγάρι
    της νεανικής ψυχής σου

    Κι αρχίζεις

    Και η ζωή σου επιφυλάσσει
    και σε εκπλήσσει

    Ύστερα θυμάσαι,
    αναπολείς, χαίρεσαι,
    λυπάσαι, πονείς, ζυγίζεις
    αναρωτιέσαι

    Ζεις

    Ενδιάμεσα ζεις

    Αυτό είναι η ζωή

    Ενδιάμεσα

    Κάπως έτσι είναι τα πράγματα
    αγαπητή Παράγραφε?

    Με αγάπη

    Κκάϊ - Λι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Διευκρίνηση:
    Η φωτογραφία είναι από το ιστορικό αρχείο του ΕΛΙΑ και τραβήχτηκε στην Κύπρο το 1974.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. "Το υπόγειο της αφθονίας (και το τίμημα)"

    Εξαιρετικος Τιτλος

    που προκαλει το μυαλο να σκεφτει....

    οπως και το "Μετά κατάλαβα ότι εμείς στη Λευκωσία έχουμε καύσωνα όλο... το καλοκαίρι!.......


    Οι Μνημες του Καλοκαιριου
    στην Κυπρο πονουν........

    Μου θυμισες το ντοκυμαντερ για
    την εισβολη του
    Kακογιάννη

    Να σαι καλα....
    Ο,τι χρειαστεις απο μας...
    εδω ειμαστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μία ιστορία γραμμένη τόσο προσεγμένα…ώστε να αφήνει γεύση γλυκιά…ακόμα και αν μας κάνει να ανατρέχουμε σε γεγονότα πικρά!

    Ευχαριστώ πολύ αγαπημένη paragrafos…όχι μόνο για το εξαιρετικό κείμενο…αλλά και για την επιλογή του θέματος…μιας και δίνεται η ευκαιρία σε εμάς που γεννηθήκαμε λίγο αργότερα να μάθουμε ένα κομμάτι πραγματικής ιστορίας!!

    Και πάλι ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τι να πώ;Είναι απο τα πιο ευαισθητά, γλυκόπικρα κείμενα που έχω διαβάσει.Γλυκόπικρα συναισθήματα όπως και οι αναμνήσεις μας πολλές φορές.
    Το οτι ξεχώρισες αυτη την ανάμνηση σου για να περιγράψεις και το οτι τη θυμάσαι τοσο ζωντανά λέει για το τι άνθρωπος είσαι.Χωρίς να σε ξέρω νομίζω οτι θα έκανες και εσύ το ίδιο γλυκειά παράγραφέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αν για κάθε τι υπάρχει το αρνητικό του, όλοι αναρωτιόμασταν που είναι τέλος πάντων το αρνητικό για όλον τον πόνο που βλέπουμε γύρω μας. Πού είναι το αρνητικό από τους πολέμους – υπάρχει κάποιο ζευγάρι κρατών που πέφτει το ένα στην αγκαλιά του άλλου; Πού είναι το αρνητικό για τον πόνο και τις αρρώστιες, φτάνει το ότι οι περισσότεροι είναι απλά υγιείς;

    Ήρθες εσύ και έδειξες ότι το αρνητικό μπορεί να βρίσκεται δίπλα μας, στο δρόμο, απέναντι. Προχθές είπα στη δουλειά ‘λέμε, λέμε, αλλά υπάρχουν και πολλοί καλοί άνθρωποι’. Και όλοι συμφώνησαν. Κι εγώ ένιωσα παράξενα, συνήθως δεν εκφράζομαι ούτε σκέφτομαι έτσι. Το είχα πει σκεφτόμενος εσένα εξ αντανακλάσεως: ο τρόπος που βλέπω τους ανθρώπους, έχει αλλάξει κάπως.

    Και τώρα, στο κείμενό σου, βλέπω πάλι το αρνητικό – του Καλού αυτή τη φορά. Το θείο σου. Να στείλει στο νοσοκομείο τη γυναίκα του; Στο νοσοκομείο; Τη γυναίκα του; Για μερικά εμπορεύματα; Τι άνθρωποι είναι αυτοί, τι καθάρματα;


    ............



    Άσχετο: Μακράν, το καλύτερο κείμενο που φιλοξενήθηκε εδώ μέχρι τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Yannis H said...

    " Να στείλει στο νοσοκομείο τη γυναίκα του; Για μερικά εμπορεύματα; Τι άνθρωποι είναι αυτοί, τι καθάρματα;"
    ---------------------

    Φίλε Γιάννη,

    ήταν ένα ήσυχο και καλοκάγαθο ανθρωπάκι που μάλλον καταλήφθηκε από αμόκ.

    Εκείνη την εποχή υπήρχε μια οιονεί μαύρη αγορά και αφάνταστη ανασφάλεια! Δεν ήξερες αν την επομένη θα έχεις ψωμί και γάλα...

    Μέσα στην κακοήθεια του πολέμου παραφρόνησε προσωρινά ο άνθρωπος. Ήταν καλή ψυχή, όπως αποδείχτηκε αργότερα.

    (Αυτό είναι το κακό με τον πόλεμο: είναι μηχανή αποκτήνωσης.)

    Με αγάπη

    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ο Harry reloaded έστειλε το συνηθισμένο αντι-εθνικισιτικό του μήνυμα. Δεν το δημοσιεύω γιατί θέλω να μείνουμε στο καθαρά ανθρώπινο θέμα που περιγράφει η Παράγραφος, ένα θέμα που θα μπορούσε εξίσου να έχει συμβεί και από την άλλη πλευρά. Ας μην ανοίξουμε παλιές πληγές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ιδού σε τι επίπεδο οδηγεί το προσωπικό βίωμα όταν συναντά την ιστορία και η αφήγηση είναι έντεχνη! Η παράγραφος κατάφερε να ξεπεράσει την ιδιωτική ματιά και να φέρει στο Blog ένα κείμενο που μοιρίζει ποιότητα και καλοκαίρι. Γιατί καλοκαίρι δεν είναι μόνον η προσωπικές μας ιστοριούλες που τελικώς όσο καλογραμμένες και να είναι δεν ενδιαφέρουν και πολύ. Πιστεύω ότι τούτο είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των σύγχρονων κειμενογράφων. Λίγα τα θέματα που ενδιαφέρουν και πάντα όμοια και επαναλαμβανόμενα. Καμιά φορά το κείμενο όμως γίνεται οικουμενικό. Και αυτό το "υπόγειο της αφθονίας" είναι οικουμενικό!
    Θερμά συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. "Αυτό είναι το κακό με τον πόλεμο: είναι μηχανή αποκτήνωσης."

    Η τέλεια επιτομή. Θέλει μεγαλείο ψυχής βέβαια για να σηκώθείς στις μύτες των ποδιών σου και να δεις το γενικό πέρα από το προσωπικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Καλή μου Παράγραφε,
    οι άντρες στην οικογένεια ένας κι ένας, ε; Διαμάντια. Μάλλον όμως πρέπει να τους ευγνωμονείς κι αυτούς & τον πόλεμο. Βοήθησαν με τον τρόπο τους να γίνεις - όπως είπε κάποιος- μια σύγχρονη Αμαζόνα της καρδιάς. Σε είδα στον ύπνο μου χθες. Ήσουν, λέει, σκούρα (είχες μάλλον κάτι από Σαρακηνούς;) με πράσινα μάτια και μακριά μαύρα μαλλιά. Μία μελαγχροινή κούκλα. Πραγματική Αμαζόνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Λυπούμαι που αναγκάζομαι να διαφωνήσω σε βαθμό που να πρέπει να δημοσιεύσω τη διαφωνία μου.

    Δεν είναι καθόλου ωραίο ν' απαξιώνονται περασμένα κείμενα!
    Μπορούμε νομίζω να επικροτούμε (ή και όχι) τον κειμενογράφο χωρίς να καταφεύγουμε σε συγκρίσεις και σχόλια.

    Όταν αυτό συμβαίνει μάλιστα από ανθρώπους όπως ο Yannish και η Eleni63, απογοητεύει περισσότερο.


    Χαιρετίζω ξανά το κείμενο της Παραγράφου και εσάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. -> Nikos Dimou said...
    "Kαι τώρα μία τρυφερή, πικρή αλλά και χιουμοριστική ιστορία - μέσα στις μαύρες μέρες του 74 - από την αγαπημένη μας Παράγραφο."

    Το χιούμορ που το είδατε στην ιστορία της προσφυγιάς κύριε Δήμου;
    Ακόμα και ο χαρακτηρισμός του μαύρου χιούμορ δεν έχει θέση στο προσωπικό διήγημα της φίλης μας.
    Μερικές φορές πραγματικά η κοινή λογική είναι αδύνατον να σας καταλαβει.
    Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι ξέρετε.


    -> Παράγραφο

    Σαν απόγονος Μικρασιατών προσφύγων σ'ευχαριστώ απο τα βάθη της καρδιάς μου και απο μέρους όλων των προσφύγων γλυκιά προσφυγοπούλα μας.

    Ένα μεγάλο συγγνώμη που οφείλουμε όλοι οι Έλληνες για την ευθύνη που έχουμε στις πίκρες της ζωής σας.

    Είναι εύκολο να ρίχνουμε τις ευθύνες στους Τούρκους αλλά αν η Ελλάδα δεν μπορεί να προστατέψει τα παιδιά της όλοι έχουμε μέρος απο την ευθύνη.

    Ας μην μιλάνε οι βαζεβουζούκοι για μια αφηρημένη ιδέα ειρήνης και "αμοιβαίες" υποχωρήσεις με τους θύτες. Όσο ένοχος είναι ο Χίτλερ για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο άλλο τόσο ένοχος είναι ο Τσάμπερλαιν που με την τακτική των υποχωρήσεων τον προκάλεσε.
    Χωρίς την βοήθεια της Αμερικής που τόσα παρασυρμένα θύματα μαρξιστικής προπαγάνδας μισούν, η Ευρώπη του σήμερα θα ήταν η Γερμανία του '40.
    Όλοι αυτοί οι "αντιαμερικανοί" θα φορούσαν σβάστικες στα μπράτσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Το χαρακτηριστικό του κάθε λογής φανατικού είναι ότι δεν έχει χιούμορ.

    Άρα δεν μπορεί να δει το πικρό χιουμορ στην ιστορία της θείας Γιαννούλας που λήστευε τον άντρα της ωσπου προκάλεσε το "ατύχημα".

    Κι όμως αυτό το στοιχείο είναι που κάνει την ιστορία αξιομνημόνευτη...

    Συμφωνώ με το Hliodendron ότι δεν πρέπει να κάνουμε συγκριτικούς και αξιολογικούς χαρακτηρισμούς - εδώ δεν είναι διαγώνισμα :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @ Hliodendron

    @ Nikos Dimou

    Αναφορικά με τα περί "συγκρίσεων", συμφωνώ απολύτως και επαυξάνω!

    Άλλωστε έχουμε να κάνουμε με πολύ διαφορετικά κείμενα, κυρίως από απόψεως ύφους και στοχοθεσίας. Δεν μπορούμε να συκρίνουμε πορτοκάλια με μήλα. Το κάθε κείμενο έχει τη δική του ξεχωριστή αξία, τη δική του συνεισφορά και δυναμική, φτάνει να θέλουμε να την δούμε.

    Αν μάλιστα, το καλοεξετάσουμε, η αφήγησή μου οικοδομήθηκε με "υλικά" που δανείστηκα τόσο από την νοσταλγική ματιά τής λατρευτής μου Αφροδίτης (καλοκαιρινές μνήμες) όσο και την ηθική γενναιοδωρία τού πολυαγαπημένου μου Αντυ (χρέη και οφειλές).

    Από τον συγκερασμό αυτών των δυο έξοχων κειμένων προέκυψε η αφηγηματική "προβολή" της δικής μου ιστορίας.

    Αν αξίζει, κάτι το κείμενό μου, σε κείνους το οφείλει -μια παράλληλη ανάγνωση θα σας πείσει.

    Το είπε άλλωστε και (ο ΝικόΔημος με τα χείλη του Σεφέρη) :

    "είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας"


    Με αγάπη

    Παράγραφος


    Υ.Γ Ευχαριστώ για την κατανόηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Δεν έχω ζήσει τέτοιες καταστάσεις και δεν θα ήθελα να μπω σε αυτή την διαδικασία.

    Στην κάνη του όπλου μου υπάρχει ένα λουλούδι που το ποτίζω με το νερό της ειρήνης.

    Κατά τα άλλα: "Όταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. o Harry διαμαρτύρεται διότι έχει παρερμηνεύσει το ποίημα του καλού ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη. Με τον στίχο: "καλή να βρίσκω βρώση του ματιού" φυσικά δεν εννοεί να φάει μάτια Τούρκων - αλλά να τροφοδοτεί το μάτι με εικόνες.

    Harry: "Το " ποιημα" του κτηνους που θελει να φαει ματια Τουρκων ομως,ποσταρεται...Δεν ειναι...ποστιά ?"

    Δύσκολο πράγμα η ποίηση Χάρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Αγαπημένο μου κορίτσι,

    ως φίλη
    σε λατρεύω

    ως συγγραφέας
    σε ζηλεύω

    και ως αναγνώστρια
    σε χαίρομαι.

    Όσο για τους μικρόψυχους ... ασ΄ τους να λυώσουν απ΄τη ζήλια τους!!!

    Με αγάπη και ευγνωμοσύνη

    η Φίλη σου

    Α.


    Είναι τρομερό το ΠΟΣΟ ταιρίαζει να στο λέω μες τον καθρέφτη...

    Spooky!

    Πρέπει να φροντίσω τα καθημερινά που με τραβάνε από 10 μεριές και να προσπαθήσω να συνέρθω από τη γροθιά στο στομάχι με το κείμενό σου... Δύσκολο Παράγραφε, εμείς όλοι εδώ "γράφουμε", εσύ ξετυλίγεις τη ζωή σου... Γι'αυτό σου λέω, γροθιά στο στομάχι...

    Επανέρχομαι, θέλω να σου πω κι άλλα. Δεν βάζει τελεία κανείς μπροστά σου. Εσύ την βάζεις. Και την παύλα μετά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Και κάτι ακόμη στο... δρόμο να ηρεμήσουν όλα μέχρι να επανέρθω:

    Μπορεί ο harry καμμιά φορά να τα παραλέει χύμα & τσουβαλάτα, ίσως και να πέφτει στα "ατοπήματα" που λέει ο ΝΔ.

    Για να μη μείνει όμως κάποιος που απλώς μπαίνει εδώ και δεν τον έχει δει κι αλλού, με την λάθος εντύπωση (ναι, είναι έτσι, αλλά είναι και αλλιώς, θυμηθείτε τα αστεία του ποιήματα, που μας ξετρέλλαναν όλους και τα έσβησε!)ας μπει στο μπλογκ της παραγράφου κι ας διαβάσει τα σχόλιά του:

    22.06.06. στις 23:08 και
    23.06.06 στις 00:21.

    Αν μη τι άλλο, θα κατανοήσει ορισμένα πράγματα.

    Ευχαριστώ για την παρένθεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. @Hliodendron said... "Δεν είναι καθόλου ωραίο ν' απαξιώνονται περασμένα κείμενα!
    Μπορούμε νομίζω να επικροτούμε (ή και όχι) τον κειμενογράφο χωρίς να καταφεύγουμε σε συγκρίσεις και σχόλια.

    .....

    Χαιρετίζω ξανά το κείμενο της Παραγράφου και εσάς."

    Συμφωνώ!

    Μερικές φορές ο υπερθετικός βαθμός είναι ...αρνητικός.

    Μπορούμε να επαινούμε χωρίς να θίγουμε τους προηγηθέντες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Περισσότερη η αξιοπρέπεια και η αγάπη, απ’ την απανθρωπιά σ’ αυτό το κείμενο. Μακάρι να συνέβαινε στη ζωή μας πάντα αυτό.
    Παράγραφε έχεις φως και το μοιράζεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Δεν είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να γράφουν τόσο καλά και ταυτοχρονα να "απογυμνώνουν" την ζωή τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. @andy
    “Homo sapiens στους οποίους η φύση ξέχασε μεγάλο κομμάτι Neanderthal...”

    Και ο ξενέρωτος, κυνικός zoros ιδού τι σχόλιο βρήκε να κάνει: :-)
    Έπειτα από πρόσφατες αναλύσεις DNA αποδεικνύεται ότι οι Homo Sapiens δεν κατάγονται από τους Νεάτερνταλ (όπως πιστεύαμε μέχρι πρότινος), αλλά είναι γενεαλογικά ξαδέρφια (είχαν δηλαδή κοινούς προγόνους).
    Επίσης κάνοντας αναλύσεις των κρανίων τους, οι ανθρωπολόγοι εικάζουν ότι σε συμπεριφορά ήταν ανάλογοι του Homo Sapiens, αλλά δεν είχαν τόσο ανεπτυγμένη φαντασία (κάτι που αποδείχτηκε κρίσιμο τελικά στην επιβίωσή τους). Χαρακτηριστικά, σε ένα ντοκιμαντέρ έδωσαν το εξής παράδειγμα: «Έχεις δει ποτέ ελέφαντα να κρύβεται πίσω από παπαρούνα? Είδες τι καλά που κρύβονται?» Το παραπάνω ανέκδοτο δεν θα ήταν σε θέση να το καταλάβει ένας Νεάτερνταλ...

    Ερώτηση προς Παράγραφο: Πως ήταν η ψυχολογία σας στην εισβολή? Καταλαβαίνετε τι ακριβώς συμβαίνει ή απλά επικρατούσε ένας γενικός πανικός?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Και την έστειλε στο νοσοκομείο;;;;;;;;;

    ¨Ακου "ο φτωχός"!!!!!!!!!!

    Παράγραφε, ήμουν τεσσάρων χρονών, θυμάμαι τους μεγάλους να βλέπουν τηλεόραση στην αυλή του μικρού παραθαλλάσιου ξενοδοχείου. Μού έκανε φοβερή εντύπωση....

    "μα, έχει τηλεόραση και το καλοκαίρι;;;"....

    Να είσαι καλά, και τα παιδιά και τα εγγόνια μας να μην ζήσουν ποτέ παρόμοιες καταστάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. @paragrafos
    Αφιερωμένο εξαιρετικά:

    Του παγκοσμίου το ρεκόρ στην ομορφιά ’ναι πρώτη
    Το πλάσμα να τη δει ρωστά
    Έχω πέντε παιδιά σωστά
    Και πάλιν αγαπώ την.

    (Αμμόχωστος 1954)

    Μέρες ς΄ - Γ. Σεφέρης

    Και για την αντιγραφή

    Ζοφ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. μνημες που ορισαν το παρελθον, εθεσαν βασεις για το μελλον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Zoros said...

    "Ερώτηση προς Παράγραφο: Πως ήταν η ψυχολογία σας στην εισβολή? Καταλαβαίνετε τι ακριβώς συμβαίνει ή απλά επικρατούσε ένας γενικός πανικός?"
    --------------------

    Παντού αλαφιασμένοι άνθρωποι κι εμείς ψυχούλες-φτερά στον άνεμο...

    Στο μπλογκ μου έχω δυο σχετικά κείμενα για το πώς βίωσα την εισβολή (ελπίζω να βγουν οι διευθύνεις):


    "Επιληψία, αγάπη μου"

    http://parakeimena.blogspot.com/2006/02/blog-post_28.html



    "21η Απριλίου: ακόμα κρατάει η σταύρωση..."

    http://parakeimena.blogspot.com/2006/04/21.html


    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Μιας και ο zoros έπιασε τα ανθρωπολογικά, να πω το εξής.

    Σύμφωνα με μελέτες βρετανών ανθρωπολόγων
    η βασική διαφορά του Neanderthal από τον Homo Sapiens είναι ότι
    ο δεύτερος ενδιαφερόταν να μεταδώσει στα παιδιά του τη γνώση που απέκτησε!!!

    Ο σημερινός Homo Sapiens (εμείς δηλαδή) τη στιγμή που γεννιέται δεν διαφέρει σε τίποτα από τους πρώτους Homo Sapiens.

    Για σκεφθείτε το λίγο, είναι συγκλονιστικό!

    Να το πω λίγο απλοϊκά,
    η διαφορά μας από το ζώο
    είναι το ενδιαφέρον μας να περάσουμε στην επόμενη γενιά ό,τι μάθαμε!

    Όσο πιο καλά το καταφέρνει αυτό κανείς, τόσο πιο ανθρώπινος γίνεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Διόρθωση: καθόλου δεν επιδίωξα συγκρίσεις με κείμενα - κείμενα στο blog. Ο ενθουσιασμός για το συγκεκριμένο ίσως να με παρέσυρε υφολογικά. Αλλωστε με παρέσυρε και ορθογραφικά (σε λάθη)! Η σκέψη μου αναφερόταν στο σύνολο της σύγχρονης λογοτεχνίας που θεωρώ ότι πάσχει από έλλειψη οικουμενικότητας. Ολη μέρα σήμερα σκέπτομαι και συζητώ γιατί η Παράγραφος το κατάφερε, γιατί το κατάφερε η γενιά του πολέμου, γιατί η κρίση παράγει δημιουργία... Ολημερίς, με συγκίνηση και χαρά που κάποιος το μπορεί. Οχι όμως συγκρίνοντας με όσους έγραψαν εδώ. Αλλά και έτσι να το δεις(παρότι δεν ήταν πρόθεσή μου) δεν σπαταλιέται το ύφος, η πέννα και η ποιότητα του ΝΔ που τόσο έχουμε ανάγκη, σε επαναλήψεις για το γατάκι Α, το γατάκι Β ή την φίλη Μ1, Μ2 κοκ? Συγκρίνεται "το μοιρολόγι της φώκιας" με τους "καταληψίες"? Οχι φυσικά. Και ο ΝΔ μπορεί να γράψει, θεωρώ, το "μοιρολόγι της φώκιας" κάποιες φορές το πέτυχε, και προσωπικά τον διαβάζω από παιδί (κάποτε επαναλαμβάνω μνήμες από κείμενα που έμαθα απ΄έξω). Αλλά η θεία Γιαννούλα σήμερα, ήταν και λογοτεχνία, και ιστορία, και ότι θέλετε. Οσο για όσους έγραψαν μέχρι τώρα, εκτός του ΝΔ, δεν μπορώ παρά να τους ευχαριστήσω που κατάφεραν να με κολλήσουν σε μια συναρπαστική περιπέτεια, όπως αυτή εδώ. Εδώ ? enfin. Αλλά τέτοιες ικανότητες ονειρεύομαι να έχουν, και να θέλουν να έχουν, κάτι να πουν οικουμενικότερο. Ονειρεύομαι η εποχή μας να έχει κάτι να πει. Αγωνιώ που δεν γίνεται σε επίπεδο λόγου, ιδεών σχεδόν τίποτε νέο, ουσιώδες. Η ποιητική γραφή θέλει, πιστεύων, θέμα. Και εγώ που το αναζητώ με μανία και αγωνία όποτε το συναντώ θα το θαυμάζω. Απολογούμαι αν προξένησα παρεξηγήσεις. Αλλά κι εγώ πρώτη κοιτάζω τα βιβλία μου με παράπονο για την αδυναμία να φωτίσουν ένα κάποιο υπόγειο, σαν το υπόγειο της αφθονίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. -> andy dufresne said...

    "Να το πω λίγο απλοϊκά,
    η διαφορά μας από το ζώο
    είναι το ενδιαφέρον μας να περάσουμε στην επόμενη γενιά ό,τι μάθαμε!"


    Ωραία κάναμε καινούργια παλαιοντολογική "θεωρία για αγρίους" με την διαφορά του Neanderthal από τον Homo Sapiens.

    Η αλήθεια είναι όταν δεν υπάρχουν απόγονοι δεν περνάμε τίποτα.
    Το είδος Homo Sapiens επέζησε, το είδος Neanderthal εξαφανίστηκε.
    Άρχισαν να έχουν είτε προβλήματα υπερβολικής θνησιμότητας, είτε προβλήματα γονιμότητας.
    Λέτε να εξαφανισθούν οι Έλληνες σαν τους Neanderthal?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Τόσες φορές ξεκίνησα να σου γράφω τώρα καρα-αργάμισυ...
    Κάθε φορά πιάνοντας το συναίσθημα κι από άλλο πλευρό – 24, όσα ακριβώς κάγγελα για να κρατάνε την καρδιά μας φυλακή. Οσες ακριβώς ώρες να γεμίζουν τη ζωή μας μία μέρα τη φορά.

    Αλλά δε γίνεται παράγραφε. Απ’όπου και να το πιάσω το συναίσθημα, σαλεύει για να ξεγλιστρύσει. Και μαζί σαλεύει και το μυαλό. Δεν το χωράει πώς είναι δυνατόν να σου κλήρωσε ο λήγοντας ο πιο πικρός, ξανά και ξανά. Και μετά πάλι ξανά.

    Κι όχι, κληρώνει και πιο άσχημα. Η δυστυχία η π.... έρχεται και σε τζακ-ποτ. Αυτό δεν το έζησες (Δόξα τω Θεώ). Αλλά με τόσα που έβρεξε πάνω σου, να τα μαζεύεις με φροντίδα(!), να τα κοιτάς και να τα ξετυλίγεις αργότερα μπας και γλυκάνεις εσύ, και ξεστραβωθούμε κι εμείς, ε, αυτό σου λέω δεν το χωράει το μυαλό μου.

    Το στένεψε ο κυνισμός με μέγγενη γερή. Κι η αθωότητα δραπετεύοντας, πριν σφίξει μέχρι τέρμα, πήρε μαζί της και το τελευταίο μου «πιστεύω» στην ανθρωπιά. Και πορεύτηκα. Μια χαρούλα!

    Κι έρχεσαι εσύ. Με τα χέρια άδεια είναι η αλήθεια. Ούτε δώρα ούτε όπλα. Οπως είσαι, αληθινή, σκέτη, ο εαυτός σου, ο μοναδικός. Ο Μοναδικός για την ακρίβεια. Και μου το κάνεις «φου!» ό,τι με πόρεψε ως τώρα.

    Πού να τη χωρέσω τόση μάνα? Τόση κόρη? Τόση αγαπημένη?

    Και δως του να ζορίζω ν’ανοίξει το ρημάδι – και μαζί να σπάσω και μερικά πλευρά, δικά μου πλευρά, μια που δεν έχω γενναία τείχη να γκρεμίσω. Να έκανα εφφέ τουλάχιστον, «κοίτα παράγραφε τι κάνω για σένα, ανοχύρωτη πόλη έπεσα», υπόκλιση κτλ (κάτσε μη μου ξεφύγει και κά’να επιφώνημα!).

    Κρακ-κρρρακ, κρακ! Να τα σπάσω λίγο ακόμη, σε κάθε ανάγνωση χρειάζεται μεγαλύτερο εμβαδόν...
    Πονάω παράγραφε. Τα σπάω και πονάω.

    Αλλά αν μπορέσω να σε χωρέσω μέσα μου, αν τα καταφέρω ποτέ δηλαδή, χαλάλι ο πόνος.

    Ολα χαλάλι σου.

    Α, το κείμενο ε?

    Μαζί με τ’άλλα. Τα τυπωμένα. Που θα τα δείχνω. Για να ξεστραβωθούνε όποτε θα κάνω εγώ τις πατατιές μου και θα τους δείχνω λάθος δρόμο.

    Το λυσάρι μου παράγραφε.

    Το manual.

    Αυτό με το οποίο θα έπρεπε να μας στέλνει ο κατασκευαστής...

    Καλημέρα. Εσύ την έχεις σπίτι σου.

    Αμήν και στο δικό μας, το βολεμένο φτωχικό μας.

    (φτωχό μου μυαλό!)

    Με ΠΟΛΛΗ αγάπη,

    Αφροδίτη.

    ΥΓ1- Ντρέπομαι για λογαριασμό του Μάριου και του Αντυ. Για μένα δεν έχει καμμία σημασία. Μόνη μου έδωσα εδώ και καιρό τα κλειδιά της όποιας πόλης μου στην παράγραφο κατ’ευθείαν. Χωρίς να χρειαστεί να γράψει λέξη. Αυτά.

    ΥΓ2- Παράγραφε, λίγο διάλειμμα. Ενα λίγο, τόσο δα. Για να μην ξεχάσεις ότι είσαι και γυναίκα...

    "Α ναι!
    Δεν μου αρέσει το Καλοκαίρι.

    Μου αρέσει το Θέρος , ο Θέρως , ο Θέρωτας."

    Τάδε έφη: Δύων Ανατέλλων, 26.06.06

    http://opusdays.blogspot.com/

    Αφιερωμένο. Μάνα και κόρη μαζί εσύ. Για όλους. Αλλά και την ερωμένη, μην την αφήνεις πίσω. Σε χρειάζεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Καλημέρα.

    Χαλαρή Κυριακή. Να περάσετε καλά. Όπως είπαμε αλλαγή post την Δευτέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Αχ βρε Παράγραφε ! Γιατί πρέπει πάντα να θυμόμαστε τις στιγμές που μας πλήγωσαν κι όχι τις στιγμές που μας γλύκαναν;

    Τί δίνω, τί μου δίνουν και περισσεύει το άδικο Ο Μικρός Ναυτίλος, Ο. Ελύτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Καλημέρα σας, αγαπημένε μου ΝικόΔημε!

    Καλημέρα σε όλους σας!

    Η γενναιοδωρία σας με κατασυγκίνησε!



    Ευγνώμων και με αγάπη

    Παράγραφος



    [Αφροδίτη μου, το σχόλιο και τα ιμέιλ σου θα βρίσκονται ες αεί αποθηκευμένα στην καρδιά μου!]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Niko eisai sigouros gia allagh pos1 1hn dey1era? kane mia e3airesh s1on kanona kai dwse ka1i akoma...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. koolkiller-ess said...
    "Niko eisai sigouros gia allagh pos1 1hn dey1era? kane mia e3airesh s1on kanona kai dwse ka1i akoma..."

    Είχα δηλώσει από πριν ότι λόγω Σαββατοκυριακάτικης απουσίας πολλών, το κείμενο του Σαββάτου θα μένει και την Κυριακή.

    Κι όταν μπούμε σε εποχές καρα-διακοπών, μπορεί να ποστάρουμε κάθε δύο μέρες.

    Είπαμε χαλλλαρά... χαλλλλαρά...

    Έχουμε σήμερα και δύο ματς και μία φόρμουλα (πολλή δουλειά...)

    η πρόταση του upside down ισχύει - τα παλιότερα θέματα τρέχουν..

    maiosone ευχαριστώ για τα σχόλια και τς προτάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. upside down η ερώτηη και η απάντηση ανήκουν στο προηγούμενο ποστ. Ξαναστείλτε την...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Και για να μην παρεξηγηθεί κανείς, το ΥΓ1 μου αναφέρεται σε γραφόμενα συν-σχολιαστή, που -ίσως λάθος μου- φάνηκε σα να κρίνει διαγωνισμό κειμένων...

    Και πιο πριν νομίζω έκανα σαφές το ότι στον έπαινο (επιφωνήματα, θαυμαστικά, υπερβολικά ίσως επίθετα), όταν αναβλύζει με φόρα, δε μπαίνει σιγαστήρας, ΔΕΝ. Αλλιώς δεν είναι έπαινος, παρά καλό λογάκι-φασόν.

    Ακολουθεί μήνυμα για Γκνάκι:

    *************

    100-άρα ελήφθη - όβερ.
    Πίνω καφέ στις Σπέτσες - όβερ.
    Βράσε στο ζουμί σου - όβερ.
    (Βγάζεις μπόλικο ή είναι όλο μαλλί κι ιδέα? - όβερ)
    Νέα μου στης Άφρως - πάω για άλλη 100-άρα εκεί! - όβερ & άουτ!

    *************

    Παράγραφε, εγώ υπόχρεη.

    Καλό απόγευμα, χαλαρόοοο!

    ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Μανία που έχετε να στέλνετε τα σχόλιά σας στο λάθος ποστ.

    Αφροδίτη το μήνυμα για Γκνάκι αναφερόταν στο προηγούμενο!

    Άντε τώρα να του το μεταφράσω από τα Κυπριώτικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Δεν πειράζει αφεντικό, πέραν της μετάφρασης (to keep you on your toes, πολλή χαλάρωση βλέπω!), και λίγη άσκηση δεν θα του κάνει κακό του ζωντανού :-)

    Και κάτι ακόμη: θα πρέπει δλδ να κάνω διαφορετικά σχόλια όταν ο κύριος κορμός αναφέρεται εδώ? Αν μη τι άλλο, σημερινός χαιρετισμός από Μίκυ ήταν, για όσους δεν κατάλαβαν!

    Γεμίσαμε πενηνταράκια :-)

    Αλλες είναι οι μανίες Γάτε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Οποιος δεν εχει φαει κυπριακο καλοκαιρι στα μουτρα δεν δικαιουτε να ομιλει περι ζεστης.
    Μονο που διαβασα το αρθρο ζεσταθηκα παρα τον κλιματισμο.
    Εγω θυμαμε οταν ημουν με μεταθεση εκει,την πρωτη επαφη με το μεσανατολικο καλοκαιρι.
    Μολις ανοιξε η πορτα του αεροπλανου και με υποδεχθηκε η αυρα του φουρνου.
    Τρελλαθηκα!
    Ειναι και καλοκαιρι που παμε μεταθεση εκει,κολαση.
    Και ενω λεγαμε ενταξει μωρε Αυγουστος ειναι,θα δροσισει,η κατασταση γινοταν χειροτερη,που να ξεραμε οτι κυπριακος Αυγουστος,ο πιο ζεστος μηνας.
    Ασκηση σε μια τοποθεσια κοντα στη Λευκωσια.Καποια παραξενα υψωματα σαν μινι-οροπεδια,λιγες φοινικιες,και κιτρινη πεδιαδα.Κιτρινο καμμενο χορταρι,ξερο κιτρινο χωμα,και σκονη.
    Πεφτουμε να κοιμηθουμε στις σκηνες.
    Αδυνατον.
    Οι στρατιωτες αμαθητοι και αυτοι,ειναι στα προθυρα καταρευσης.
    Μαζι τους σχολιαζουμε την απιστευτη ζεστη.
    Ξυπναμε.
    Πυκνη ομιχλη!
    Και ζεστη.
    Εχει παει 8 το πρωι και η ομιχλη εκει.Η θερμοκρασια ηδη στους 35.
    Το μεσημερι εφτασε στους 45!!!
    Σας μιλαω για κολαση.
    Απνοια,καυσωνας και απιστευτη υγρασια.
    Ολα κολλανε πανω μας.Οτι μουσκεψε η ομιχλη αχνιζει στον ηλιο.
    Καπου εκει ηταν που ειπα τετελεσται!
    Πορεια και βολη.
    Το νερο στα παγουρια,καιει.
    Τελικα μας φερνουν ΚΨΜ.Βαρελια γεματα παγο και παγωμενο νερο.Τα αναψυκτικα και εμφιαλωμενα νερα που επιπλεουν μεσα στα βαρελια εξαφανιζονται εν ριπη οθφαλμου.
    -Μην πινετε,αναψυκτικα μονο ρε,θα πεθανετε μετα" προτρεπουμε τους στρατιωτες,αλλα τον χαβα τους αυτοι.
    Κοκα κολα παει με ολα.
    Πιανω με εναν συναδελφο και 1 φανταρο ενα βαρελι.
    Ενα,δυο,τρια το αδειαζουμε επανω μας.
    Παραδεισος,γελαμε σαν ηλιθιοι.
    Σε ενα τεταρτο ειχαμε στεγνωσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Λοιπόν, πολύ κακό για το τίποτα. Είπα κάτι για την Παράγραφο και έπεσαν όλοι να πούνε ότι εδώ δεν γίνεται διαγωνισμός κειμένων και κρίμα.

    Αυτό που είπα το είδα σαν τιμή προς την Παράγραφο, όχι μομφή προς τους άλλους. Σόρι αν δυσαρέστησα κάποιον, στο κάτω-κάτω Άντυ και Μάριος Π είναι και αγαπημένοι μου, αλλά ενώ δεν γίνεται διαγωνισμός για να έχουμε τη μύγα, κάποιοι μυγιάζονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Εξαιρετικό το κείμενο της παραγράφου. Το καλύτερο μέχρι τώρα, συμφωνώ με τον yannis_h. Και θα μου επιτρέψει ο gargoyle (ελπίζω) να διαφωνήσω πως μοιάζει με Λουντέμη. Κύριε Δήμου, σε πρώτη ευκαιρία δώστε ξανά μικρόφωνο στην παράγραφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Aγαπητή Paragrafos,
    Μας διδάσκετε ήθος και αγάπη. Αναβλύζουν μέσα από τα γραπτά σας διατυπωμένα απλά κι αληθινά. Μπαίνουν τα μηνύματα κατ' ευθείαν στο αίμα μας. Κι έτσι οι αξίες σας, γίνονται και δικές μας. Μη σταματήσετε σας παρακαλώ να γράφετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. χαίρομαι που υπάρχει η κυπριακή φωνή από την παράφραφο σ'αυτό το blog-κοινότητα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Αγαπητή paragrafos, ήταν ένα από τα πιο ωραία σας κείμενα που έχω διαβάσει -αν όχι το πιο ωραίο. Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Καλημέρα!

    @ Ελλέβορος
    Δεν ήμουν στην τηλεόραση - στο κρεβάτι μου ήμουνα.

    Αλλά υπάρχουν και οι "κονσέρβες" (ιδιαίτερα συχνές το καλοκαίρι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Κάτι φίλοι άλλαξαν κουφώματα κι όταν τα είδα του είπα, πως δυστυχώς πρέπει να φωνάξουν κάποιον, γιατί έχει πολλά κουτσοδούλια... Να δεις, που θα διαδοθεί αυτό. Από 'σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Synas, πράγματι: Τα κείμενά μας χρειάζονται αρκετά κουτσοδούλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. κείμενα σαν αυτό μπορούν άνετα (να μην πω πρέπει οπωσδήποτε) να μπουν σε διδακτέα ύλη σχολικών βιβλίων...
    προσφέρα πολύ περισσότερα από τόσα ακαταλαβίστικα που διδάσκονται τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Αγαπητή φίλη
    Φαίνεται πως ο καύσωνας του πολέμου και του μίσους, μερικές καρδιές τις κάνει ακόμα πιο ζεστές, όπως αυτή της θείας Γιαννούλας.
    Κάποιοι φτωχοί, όπως εκείνος ο φτωχός, γίνονται φτωχότεροι.
    Την καλημέρα μου σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Φιντείας said...
    "Αγαπητή φίλη
    Φαίνεται πως ο καύσωνας του πολέμου και του μίσους, μερικές καρδιές τις κάνει ακόμα πιο ζεστές, όπως αυτή της θείας Γιαννούλας.
    Κάποιοι φτωχοί, όπως εκείνος ο φτωχός, γίνονται φτωχότεροι.
    Την καλημέρα μου σε όλους."
    --------------------------------

    Καλέ μου φίλε, Φιντεία,

    Στα κυπριακά ελληνικά, "φτωχός" σημαίνει ΚΑΙ καημένος: ("τι να σου κάνει κι αυτός ο φτωχός;" = "τι να σου κάνει κι αυτός ο καημένος;".

    Με τη φράση αυτή εκδηλωνουμε τη συγκατάβασή μας, την κατανόησή μας που είναι ανάμικτη με θλίψη, οίκτο και συγχώρεση. (Πολλά λόγια για το "συναίσθημα" μιας λέξης - συγγνώμη για τη φλυαρία)

    Αν τα λέω όλα αυτά είναι επειδή το σχόλιό σου με συντάραξε κάπως: πήρες της λέξη "φτωχός" με την κυριολεκτική της σημασίας και ύστερα την μετακίνησες στο ηθικό πεδίο μετασημασιολογώντας την ως "τιποτένιος", "μηδαμηνός", φτηνός και απάνθρωπος.

    ΈΤσι τον αντιμετώπιζα κι εγώ επί χρόνια. Ώσπου μου "παρενέβη" η κουβέντα της μανούλας: "τι να σου κάμει κι αυτός ο φτωχός..."

    Προσωπικά, τώρα πια, δεν τον κρίνω. Τον βλέπω "από μέσα" και με κάποια ενοχή, νιώθω και λιγάκι ηθικός αυτουργός...

    Εσείς ομως οι "απ΄ έξω" που έχετε κρίση καθαρή, μπορείτε να κρίνετε καλύτερα, χωρίς συναισθηματισμούς.

    Με πολλή αγάπη, μεγάλη εκτήμιση και ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια που μας έχεις προφρέρει ως τωρα - και ως επιστήμονας και ως άνθρωπος

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. Ραφαέλλα said...
    «τότε που η Λευκωσία είχε ακόμα καλά πλάσματα (ανθρώπους)».
    Μνήμες και θύμησες που μας έφερες..
    Εγώ δεν είχα δει το φως τότε(όπως μου είπε κάποιος με λίγο περίεργο ύφος όταν άρθρωσα τη φράση: "δε θέλω να θυμάμαι"), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μεγαλώνοντας και διαβάζοντας δεν πονάω κι εγώ..
    ------------------

    Καλή μου φίλη, αν άφησα τα λόγια σου ασχολίαστα είναι επειδή μου άρεσαν, επειδή με συγκίνησαν!

    Σε φιλώ

    Με πολλή αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.