Κυριακή, Ιουνίου 18, 2006

Δύο ερωτικά δωμάτια

Η ταράτσα και η βεράντα


Ας γυρίσω κι εγώ πίσω σε δύο ερωτικά καλοκαίρια.

Όλες οι γυναίκες που αγάπησα (εκτός από μία) είχαν μικρά ονόματα που άρχιζαν από Μ.

Υπάρχουν οκτώ Μ στη ζωή μου. Δεν έχουν βέβαια την ίδια βαρύτητα ή σημασία. Το πρώτο κράτησε ένα χρόνο, το δεύτερο τρία. Το μεγάλο Μ μόλις έκλεισε τα είκοσι οκτώ.

Ανάλογα και οι πληγές που μου άφησαν έχουν διαφορετικό βάθος. Άλλες πονάνε πάντα, κι άλλες μόνο με τον νοτιά.


ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΡΩΤΟ: Η Μ2 ήταν η πρώτη μεγάλη μου αγάπη. Γερμανίδα, τρυφερή ευαίσθητη και ευφυής, τον καιρό του Μονάχου.

Ήρθε για καλοκαίρι στην Ελλάδα. Άφραγκοι αμφότεροι, που να πάμε;

Ο πατέρας μου βρήκε τη λύση. Είχε έναν γνωστό, ιδιοκτήτη ξενοδοχείου στην Αιδηψό. Μη φανταστείτε κανένα Παλάς. Ούτε β΄ κατηγορίας. Ένα τρίπατο τσιμεντένιο σπίτι ήταν, όπου έμεναν γερόντια για να κάνουν ιαματικά λουτρά.
(Μόνο τέτοιοι σύχναζαν στην Αιδηψό).

Όμως το σπίτι είχε ταράτσα με θέα την θάλασσα και στην μέση ένα δωμάτιο. Μας το έδωσε.

Δεκαπέντε μέρες δεν θυμάμαι να βγήκαμε πάνω από δύο φορές. Μας έφερναν επάνω φαγητό κι ότι άλλο χρειαζόμασταν και μας τα άφηναν έξω από την πόρτα, στο κεφαλόσκαλο. Δεκαπέντε μέρες κάναμε έρωτα. Συνέχεια. Μόνιμα γυμνοί, σαν πρωτόγονοι (δεν μας έβλεπε κανείς) κυλιόμασταν στα σεντόνια, στις πλάκες, σε μια φρενίτιδα συνεχούς οργασμού. Κοιμόμασταν ζευγαρωμένοι, ξυπνούσαμε και συνεχίζαμε. Μυρίζαμε σεξ, σαν τα ζώα. Εκτός από έρωτα, ύπνο και φαγητό, δεν σκεφθήκαμε ούτε κάναμε τίποτα άλλο.

Γυρίσαμε μαυρισμένοι, σαν να είχαμε κάνει εκατό μπάνια. Ακόμα θυμάμαι πως πονούσαν τα ευαίσθητα μέρη από την πολλή χρήση…

Με την Μ2 χωρίσαμε άσκημα.


**********************************************


Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με --
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα•
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται....




ΔΩΜΑΤΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Η Μ3 ήταν η πρώτη μου σύζυγος. Και πριν παντρευτούμε η μεγάλη αγάπη και των δυο μας, ήταν η Ύδρα.

Το νησί τότε, αρχές της δεκαετίας του 60, ήταν στις μεγάλες του δόξες. Μια διεθνής παροικία συγγραφέων, μουσικών, ζωγράφων κατοικούσε εκεί όλο τον χρόνο. Έτρωγες με τον Leonard Cohen και τραγουδούσες στην «Λαγουδέρα» με τον Jo Dassin.

Ένα καλοκαίρι (με άδεια εγώ από το Ναυτικό) πήγαμε για μία εβδομάδα. Το μόνο δωμάτιο που βρήκαμε ήταν ένα περίεργο κατασκεύασμα. Πρέπει να υπήρξε κάποτε βεράντα, η οποία κλείστηκε για να αξιοποιηθεί. Έξη μέτρα επί ένα και τριάντα. Οι τρεις πλευρές τζαμαρία. Δύο κρεβάτια σε παράταξη εφ ενός ζυγού κι ένας στενός διάδρομος στο πλάι. Μία καρέκλα αν θυμάμαι καλά και κάτι κρεμάστρες στον τοίχο αντί για ντουλάπα.

Άθλιο ενδιαίτημα, στενάχωρο, ζεστό, ολόφωτο (δεν είχε πατζούρια) και αδιάκριτο (ούτε κουρτίνες – κάτι κουρέλια βουαλάζ, δεν κρατούσαν τίποτα κρυφό). Συνθήκες θερμοκηπίου – ανοίγαμε, όσο γινόταν, τα καρφωμένα παράθυρα, να αερίζεται.

Ναι, αλλά ήμασταν ερωτευμένοι και δεν καταλαβαίναμε Χριστό. Πηδώντας (κυριολεκτικά) από το ένα κρεβάτι στο άλλο, χαρήκαμε την ζωή μας όσο ποτέ άλλοτε.

Α, αυτή η γεύση του ψημένου αλατιού πάνω στο δέρμα!


Και με την Μ3 χωρίσαμε άσκημα.


**********************************************

Ένα κερί αρκεί. / Το φως του το αμυδρό
αρμόζει πιο καλά, / θάναι πιο συμπαθές
σαν έρθουν της Αγάπης, / σαν έρθουν η Σκιές.

Ένα κερί αρκεί. / Η κάμαρη απόψε
να μη έχει φως πολύ. / Μέσα στην ρέμβην όλως
και την υποβολή, / και με το λίγο φως -
μέσα στην ρέμβην έτσι / θα οραματισθώ
για νάρθουν της Αγάπης, / για νάρθουν η Σκιές.


_______________________________________________

Με την βοήθεια του Χατζηκυριάκου-Γκίκα και του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη

65 σχόλια:

  1. Είπα κι εγώ να κάνω ένα ποστάκι, φάαααπ! Πάρε έναν Δήμου τώρα!
    Ερωτας παντού με πινελιές δεξιοτέχνη...

    (πού πάω ξυπόλητη...)

    Υποκλίνομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. aphrodite σε συνεχίζω... με τον δικό μου τρόπο, της άλλης μνήμης (της πικρής)...

    Ο Δήμου θα ερχόταν αναγκαστικά - έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Leonard Cohen???

    Dance me to your beauty with a burning violin
    Dance me through the panic till I'm gathered safely in
    Touch me with your naked hand or touch me with your glove
    Dance me to the end of love

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για κάποιο λόγο το προηγούμενο comment μου είναι μισό. Ίσως το μόνο ευχάριστο bug στα συστήματα της blogger.com

    Κυριε ΝΔ αναφέροντας το όνομα του Cohen μου θυμήσατε ένα τραγούδι που έχει σημαδέψει τη ζωή μου. Προσπάθησα να περιγράψω το πως αλλά τελικά θα το κρατήσω για εμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το σπίτι στην Ύδρα το είχε ο Leonard Cohen μέχρι πριν λίγα χρόνια. Δεν ξέρω αν τώρα το έχασε από την κατάχρηση της έμπιστής του που του έφαγε όλα του τα χρήματα.

    Εκείνη την εποχή ήταν ακόμα περισσότερο ποιητής και συγγραφέας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το ιδανικό Καλοκαίρι που συμπιέζεται στην επιθυμία της μιας στιγμής.

    Στο μεγάλο πάρκο του Βορρά.
    Με λουλούδια ολόρθα. Όμορφα και μυρωδάτα.
    Πουλιά τραγουδούν, ένα δύο.

    Εμείς ξαπλωμένοι στα χλοερά. Γυμνά πόδια, γάμπες, με κοιτάζεις.
    Αντανακλάς στα βλέμματα το φως της μέρας.

    Οι υγρές ηδονές έχουν πια καταλαγιάσει. Νιώθουμε. και μένουμε έτσι. Στο τρυφερό αγκάλιασμα της φύσης.

    Αφήνεται κι αυτή ολόγυρα.
    Ραίνουν τη χαρά μας τα δέντρα, τα άνθη λευκά σαν δαντέλες.

    Επηρεαζόμαστε κι εμείς. Χιόνι μες στην άνοιξη απλώνεσαι, αγαπημένε, και πάνω σου εγώ.

    Στέκομαι να μυρίσω λουλούδι τσιγάρο. Βυθίζομαι μέσα σου γιατί μ' αφήνεις. Μα δεν μιλάμε, φιλιά όχι.
    Αγγιζόμαστε. Όσο απαιτεί η αγκαλιά.

    Η Αγκαλιά της μιας στιγμής. Μια Αγκαλιά που περιμένει τη νύχτα να γίνει πιο σφιχτή. Αλλά ξέρει. Πώς να κρύβει τον πόθο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Cohen έχει σημαδέψει και την δική μου την ζωή κι εξακολουθεί να με συνοδεύει - κάποτε θα κάνω ένα post μόνο γι αυτόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κάποτε πίστευα πως οι ερωτευμένοι ζούν σε ένα δικό τους κόσμο που τίποτα δεν είναι αληθινό εκτός απο τα συναισθήματά τους. Όταν τελειώνει ο έρωτας τότε αρχίζει πραγματικά η ζωή (και ενδεχομένως η αγάπη). Πόσο λάθος έκανα...

    Σε αυτούς τους στοίχους ανακάλυψα πως όταν αρχίζει η ζωή τότε τα συναισθήματα γίνονται αληθινά και ίσως τότε είμαστε πραγματικά ερωτευμένοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αν δεν κάνω λάθος, η Suzanne ζει ακόμη εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πρώην κοπέλα μου είχε αγαπημένο της τραγούδι το I’m your man, του Cohen.

    Πρέπει να είναι κανείς ΠΟΛΥ άντρας για να γράψει ένα τέτοιο στίχο:

    Or I'd crawl to you baby
    And I'd fall at your feet
    And I'd howl at your beauty
    Like a dog in heat
    And I'd claw at your heart
    And I'd tear at your sheet
    I'd say please, please
    I'm your man


    Και φυσικά, η κορυφή αυτή συνοδεύεται από άλλα, φοβερά αλληλοσυμπληρούμενα και ερωτικά λόγια:

    If you want a boxer
    I will step into the ring for you
    And if you want a doctor
    I'll examine every inch of you


    ...και όλα αυτά, με τη φωνή – πιο αισθησιακή γίνεται;

    (αν και το post αναφέρεται σε ερωτικά καλοκαιρινά δωμάτια... για την ώρα, τείνει προς την υπόκρουση του Cohen)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. πρώτη λυκείου.. trekking club.. περπάτημα με σακκίδιο για καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα και πρώτη φορά διανυκτέρευση εκτός οικογένειας.. σε ένα φοβερό δασικό παρατηρητήριο.. ένα μικροσκοπικό διόροφο ξύλινο οκτάγωνο 5-6 τετραγωνικά όλα κι όλα.. καμιά δεκαριά μαθητούδια.. κι ο υπέροχος καθηγητής μας να τραγουδά με μια αγγελική φωνή το 'suzanne'.. όλες.. μα όλες οι μαθήτριες είμασταν ξαφνικά τρελλά ερωτευμένες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. basik said...
    Αν δεν κάνω λάθος, η Suzanne ζει ακόμη εκεί.

    Η Suzanne από ότι ξέρω ήταν γυναίκα ενός φίλου του.

    Εμένα με συγκινεί ιδιαίτερα, λόγω ηλικίας, ένα τραγούδι τελευταίο. Το είχα αναφέρει και μεταφράσει στο προηγούμενο blog.

    Because of a few songs
    Wherein I spoke of their mystery,
    Women have been
    Exceptionally kind
    to my old age.
    They make a secret place
    In their busy lives
    And they take me there.
    They become naked
    In their different ways
    and they say,
    "Look at me, Leonard
    Look at me one last time."
    Then they bend over the bed
    And cover me up
    Like a baby that is shivering.

    Δεν πειράζει που μιλάμε για τον Cohen - είναι το ίδιο σαν να μιλάμε για τον έρωτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Eξαιρετικός Χατζηκυριάκος-Γκίκας, εξαιρετικότερος Κωνσταντίνος Π. Καβάφης και Δήμου μελαγχολικός.

    Έχω απόσταση απ' τις αναμνήσεις μου.
    Νομίζω ότι μιλάνε για άλλον.
    Θυμάμαι αφασικά,
    ούτε χαίρομαι, ούτε λυπάμαι.

    Η πληγές μου επουλώθηκαν με το χρόνο,
    δεν γνωρίζω πως.
    Η ευτυχίες μου δεν αποταμιεύονται,
    δεν γνωρίζω γιατί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. α)Dance me..)))

    β)To σχημα "Μ" εμφανιζεται στον πινακα
    του Γκικα τουλαχιστον 3 φορες...

    γ)Μ εις την νιοστην,λοιπον...
    εξ ου και η ιστορια της Μαρίας...

    δ)@Αndy..οι αντρες ειναι
    ξεχασιαρηδες γενικώς....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Είχα μια γερμανίδα δασκάλα, Margot Mueller τη λέγανε. Δεν πιστεύω να πηδούσατε τη δασκάλα μου;!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Οι πρώτες "διακοπές" που κάναμε ήταν στο Τρόοδος: επί δύο μήνες, πέντε οικογένειες σε τρία δωμάτια σπίτι. Μετά μπήκαμε στις σκηνές και σύντομα είχαμε το σπίτι μας στον προσφυγικό συνοικισμό.

    Ξαφνικά συνέβη το θαύμα: Μια ωραία πρωία εμφανίστηκε ο πατέρας, από το πουθενά, καλοδιάθετος και μας υποσχέθηκε διακοπές στη Λάρνακα, για ένα μήνα, στο σπίτι τού αδελφού του που έλειπε στα καράβια.

    Τελείωσαν τα σχολεία κι άρχισαν οι προετοιμασίες. Είχα μηνύσει σε όλες τις φίλες ότι θα πάμε διακοπές και με κοιτούσαν μάλλον θλιμμένα, ζηλεύοντας την τύχη μας.

    "Την άλλη Κυριακή φεύγουμε" ανακοίνωσε ο πατέρας.

    Ετοιμασίες κακό. "Πάρε και τα βιβλία σου, καλού-κακού" είπε η μανούλα. Και ήλθε η Κυριακή. Βγάλαμε όλα τα πράγματα έξω και περιμέναμε από τα χαράματα να έλθει ο πατέρας με το αυτοκίνητο απο την Πάφο όπου είχε παει μεσοβδόμαδα για δουλείες.

    Βγήκε κι ο ήλιος για τα καλά και μας κατάκαιγε. "Θα χαλάσουν τα φαγητά" έλεγε και ξανάλεγε η μανούλα ανήσυχα κι όλο ανακάτευε τα πράγματα κρύβοντας τα τρόφιμα κάτω από τις αποσκευές.

    Φορέσαμε τα καπέλα μας, πίναμε νερό από τα ζεστά παγούρια, αρχίσαμε κι όλας να πεινάμε αλλά εκεί, δεν το κουνούσαμε ρούπι. Περιμέναμε. Εν τω μεταξύ είχαμε γίνει θέαμα: περνούσαν οι γειτόνοι: "ακόμα δεν ήλθε;" ρωτούσαν.

    Τα γειτονόπουλα είχαν βαρεθεί να μας κοιτάνε και οι γείτονες να μας ρωτάνε. Ο ήλιος έτρεχε δαιμονισμένα κι όταν μεσημεριασε για τα καλά ευτυχώς ήμασταν στη σκιά του διπανού σπιτιού που μάταια μας παρηγορούσε.

    Πρώτη σηκώθηκε η γιαγιά για να πάει τάχα στην τουαλέτα. "Ας πάρουμε και τα πράγματα για να μη σκονίζονται" είπε η μανούλα. "Ευτυχώς τα φαγητά δεν χάλασαν" φωναξε η γιαγιά με προσποιητή χαρά, "καθίστε να φάμε"!

    Και δεν είναι μόνο η απογοήτευση. Με έτρωγε που είχαμε γίνει και περίγελος του κόσμου.

    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. synas η πρώτη Μ της ζωής μου λεγόταν Margot. Φωτογραφία της θα βρεις στο πρώτο μου blog στο post της 24.1.06 (sextus for sex). Δεν νομίζω πως ήταν η δασκάλα σου...

    Καλη τύχη Τάσο Παπαδάκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Το Σύνταγμα της Hδονής

    Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.

    Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

    Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

    Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

    Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

    Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

    και για την αντιγραφή

    ΖΟΦ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μόλις γύρισα από μακρά .. αλκοολ-ποσία και είδα το όνομα Cohen!
    Έχω συνομιλήσει με τον Κύριο, και νιώθω έναν βαθύτατο σεβασμό ακόμη και για όποιον ξέρει το όνομα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. αχ.. αυτό το moderation... να βλέπεις ένα θέμα σαν το έργο του Leonard Cohen
    και να σπαταλιέσαι σε άπειρα refresh για να δεις την συνέχεια.. και δουλεύω και το πρωί γαμώτο.. :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ΑΓΑΠΗΤΕ (σκόπιμα τα κεφαλαία)
    κ. Δήμου, αν θέλετε να διαβάσετε το http://dimitrisnull.blogspot.com/2006/05/cohen.html
    Δεν είναι μεγάλο κείμενο. Ο κ. Leonard Cohen υπήρξε φως στο σκοτάδι της μοναξιάς για πολλούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τι κρίμα... Ακόμη τίποτα... Γαμημένο moderation... Ηλίθιοι μαλάκες που δεν τηρείτε στοιχειώδεις κανόνες επικοινωνίας και μας αναγκάζετε με τους καυγάδες σας να περιμένουμε απάντηση για σημαντικά κεφάλαια όπως ο κύριος Leonard Cohen.
    Ποιητές που μας έμαθαν πως να μην πονάμε από τα εγκαύματα που προκαλούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μπορώ να σας πω για τις μικρές λεπτομέρειες στην ζωή του κυρίου Leonard Cohen, για τα βλέμματα του κάτω από το ρανταρ, για τον έρωτα του με την ζωή, για την έλξη που όλοι οι άντρες αφήνουμε να μας συνθλίψει στην γρανιτένια καρδιά της γυναίκας, τα έχουμε συζητήσει στην Ύδρα. Όσα κατάλαβε καθένας μας έγιναν οινόπνευμα κι αυτά δραπέτευσαν στον αέρα.
    Όμως δεν θέλω, η αναφορά του ονόματος του σε αυτό τον χώρο με παγώνει και μαλώνω τον εαυτό μου που γράφει όλα αυτά...
    Περιμένω τα επόμενα σχόλια σας με πείνα πραγματική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Πάω για ύπνο πού στενοχωρημένος... Μία ώρα περίμενα να δω απαντήσεις σε ό,τι έγραψα και τίποτα, για ένα τέτοιαο θέμα...
    Θλίψη σκέπασε την καλή μου διάθεση, την διάθεση που είχα όταν "μπήκα" να δω τι λέτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Δεν την είχα δει τη δασκάλα μου από τέτοιες γωνίες και... μπερδεύομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Kαλημέρα!

    DimitrizZzZz said...
    "αχ.. αυτό το moderation... να βλέπεις ένα θέμα σαν το έργο του Leonard Cohen..."

    Nαι τα έχει αυτά το moderation αλλά αυτό δεν σε εμπόδιζε να γράψεις για τον Κ. και να μας δώσεις και ένα ωραίο Link.

    Πάντως το θέμα του Post δεν ήταν ο Cohen, αλλά ο καλοκαιρινός ερωτικός αισθησιασμός ιδωμένος μέσα από την οπτική του χωρισμού. Μία αντίστιξη στο κείμενο της Αφροδίτης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Από τον Ανδρέα με email (μερικοί δεν συμπαθούν τα blogs):

    "Νομίζω πως είναι αρκετά ισορροπημένη η καινούρια σου προσπάθεια... Φανταζομαι πως το moderation θα είναι κουραστικό, αλλα το γενικό αποτέλεσμα με τα αραιά posts σου και τα posts των άλλων bloggers είναι πολύ καλό. Ελπίζω, Νίκο, να σε ξεκουράσει και να το ευχαριστηθείς!

    Μου έκανε εντύπωση αυτό που είπες για τους άσχημους χωρισμούς. Νομίζεις πως υπάρχουν εύκολοι χωρισμοί; Πως κάποιοι που χωρίζουν δε θα έπρεπε να είναι από την αρχή μαζί; Προσπαθώ να καταλάβω τι εννοούσε ο Χριστός στο ευαγγέλιο όταν είπε να μη χωρίζουν οι άνθρωποι, και δυσκολεύομαι. ΟΚ, δεν περιμένω απάντηση, γιατί μάλλον θα έχει πολλά κανείς να πει για τους χωρισμούς..."

    Όλοι οι χωρισμοί είναι δυσάρεστοι - αλλά μερικοί είναι χειρότεροι, πιο οδυνηροί, όταν υπάρχει προδοσία ή απάτη. Έχω ζήσει και φιλικούς χωρισμούς (όπως λένε: βελούδινο διαζύγιο). Είχα γράψει κάποτε και ένα μικρό ποίημα:

    Έτσι κι αλλιώς

    Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε.
    Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.
    Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί.
    Όχι χώρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Τι νερά που κάνει η μνήμη... Βλέπω και τα δικά μου χάρη στα δικά σας. Πότε ιαματικά της Αιδηψού, πότε της Ύδρας τα αρμυρά και φρέσκα κι από τη Στύγα ενίοτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Γιατί χωρίζουμε άσκημα;
    Γιατί ανεκπλήρωτα μένουν τα όνειρα και συσσωρεύονται - ένας πύργος ματαίωσης;

    Κάθε φορά, ένα κομμάτι μας μένει πίσω. Και νοιώθεις ότι σιγά - σιγά, χάνεις την αρχική σου πληρότητα.

    Ένας φίλος μου έγραψε:

    Οι παλιές μας πίκρες, σε σκοτεινές κόχες ελλοχεύουν /
    παραμονεύοντας να πλήξουν κάποιους αθώους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. ilias meletis said...
    "Καλημέρα κ. Δήμου, για το 3ο δωμάτιο δεν αναφέρατε τίποτα".

    Δεν υπήρξε τρίτο δωμάτιο - όχι σαν και αυτά. Υπήρξαν βέβαια πολλά άλλα, όμως δεν ήμουν 22 και 26 χρόνων...

    Και μία διευκρίνηση. Η προσωνυμία Μ1, Μ2 κλπ δεν σημαίνει φυσικά ότι αριθμώ τις γυναίκες της ζωής μου, ούτε ότι τις αναφέρω με κωδικούς αριθμούς. Απλώς εδώ δεν θέλω να αναφέρω ονόματα. Το αν τις αγάπησα το ξέρει όποιος διάβασε τους "Δρόμους μου" ή τα ποιήματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Κύριε Δήμου,

    Καλώς ήρθατε (έστω και καθυστερημένα από μένα)! Το ότι σας διαβάζω σήμερα, στα γενέθλιά μου, είναι μεγάλο δώρο. Σας ευχαριστώ που μαζί με 'μένα γιορτάζουν και όλοι οι υπόλοιποι αναγνώστες σας! Ό,τι καλύτερο για το φετινό καλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Everybody knows that you love me baby
    Everybody knows that you really do
    Everybody knows that you've been faithful
    Ah give or take a night or two
    Everybody knows you've been discreet
    But there were so many people you just had to meet
    Without your clothes
    And everybody knows

    ...

    And everybody knows that the Plague is coming
    Everybody knows that it's moving fast
    Everybody knows that the naked man and woman
    Are just a shining artifact of the past
    Everybody knows the scene is dead
    But there's gonna be a meter on your bed
    That will disclose
    What everybody knows

    ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. «Χώρισα άσχημα…»
    Γιατί; Ο ένας απ’ τους δύο έχει ήδη «φύγει». Αυτός τηρεί τα προσχήματα. Και φεύγει, σαν τη γάτα… Αν ξαναγυρίσει, ναι, τότε θα χωρίσει κάποτε άσχημα.
    «Έμεινα παραπάνω απ’ ό,τι ήθελα. Και είμαι τσαντισμένος γι’ αυτό. Πολύ. Και μου φταις εσύ».
    Αναζητώντας το χαμένο χρόνο… στα χέρια του άλλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Είναι μεγάλο πράγμα οι "βαριές" λέξεις που λένε ένα και εννοούν 10, καθώς και οι "βαριές" προτάσεις με νόημα μισού βιβλίου. Στο top 10 των κειμένων που μου αρέσουν από τον ΝΔ. Άφρο, και εσύ μπορείς, ψάξτο κι άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Πολύ βαθύ το άγγιγμα του post!
    Νομίζω άκουσα ένα απαλό "κρακ" στο μέρος της καρδιάς.
    Κλείνω 1 χρόνο και κάτι μέρες από τον χωρισμό και αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι μην περάσουν χρόνια πολλά κουβαλώντας αυτή την τεράστια έλλειψη μέσα μου.
    Πόσα καλοκαίρια θα περάσουν για να σε ξεπεράσουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Χαλκιδική 1996
    Μεσημέρι. Ζέστη.Αφόρητη.
    Ξαφνικά μια κόρνα χαλάει την ησυχία που επικρατούσε. Βγαίνω στη βεράντα. Ο Αγαπημένος μου φίλος ο Δήμος.Αγκαλιές φιλιά. Μου γνωρίζει μια φίλη του που είναι μαζί του στο αυτοκίνητο. Χριστίνα.
    Μια πανέμορφη κούκλα.
    Με προσκαλούν να πάμε για καμπινγκ.
    Δέχομαι. Φεύγουμε άμεσως(λίγα πράγματα σε μια τσάντα και δρόμο.)
    Φτάνουμε, στήνουμε και βουτιά στη θάλασσα. Εκεί βρίσκεται και ο αδελφός του Δήμου με παρέα. Παιχνίδι στη θάλασσα, γέλια, πειράγματα.
    Κρυφοκοιτάζω την Χριστίνα.
    Ζηλεύω τον φίλο μου. Απαγορεύω στον εαυτό μου να σκεφτεί τίποτε περισσοτερο.
    -Πάμε στα βαθιά? Ακούγεται ξαφνικά η Χριστίνα.
    Μαζί? Ρωτάω απορημένος βλέποντας τους υπόλοιπους να έχουν τραβηχτεί διακριτικά.
    Αρχίζουμε να κολυμπάμε. Όταν πια φτάνουμε αρκετά μακριά διαπιστώνω πως με το Δήμο είναι απλώς φίλοι.
    -Μα πως είναι δυνατόν? Είμαι τυχερός τελικά. Γεμάτος αυτοπεποίθηση αρχίζω να την φλερτάρω ολο και πιο έντονα.
    Περάσαμε μια νύχτα που δεν μπόρεσα και δεν θέλω ποτέ να ξεχάσω.
    Την επόμενη μέρα και ενω σκεφτόμουν τι θα γίνει από εδω και πέρα αφού εγώ έμενα Αθήνα και εκείνη Θεσσαλονίκη μου ανακοίνωσε πως οτι έγινε ήταν υπέροχο αλλ΄΄α τέλος.
    Μου εξήγησε πως είχε άλλη σχέση που δεν ήθελε να χαλάσει.
    Με φίλησε όπως δεν με έχει φιλήσει ποτέ γυναίκα στη ζωη μου και έφυγε.
    Δεν ξέρω γιατί, δεν την έψαξα, δεν την πίεσα, δεν την ξαναείδα, δεν έμαθα ποτέ κανένα νεο της.
    Με το Δήμο χαθήκαμε και εγώ έμεινα με εκείνη την γλυκειά ανάμνηση της Χαλκιδικής.
    Χριστίνα, όπου και να είσαι να είσαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Λες χωρίσαμε....

    Οχι βέβαια!

    Εγώ δεν σε χώρισα,
    Είμαι ακόμη εκεί!

    Δε θα σ’εχω να κοιμάσαι τα ίδια όνειρα στο προσκεφάλι μου,
    Δε θα σ’έχω να ξυπνάς γεμάτος φιλιά να μου δώσεις,
    Δε θα είσαι να βουρκώνεις μη μας πάρει ο δρόμος και μας χάσεις,
    Δε θα είσαι παρά αυτός που με χώρισε.

    Κι αν δεν συμφωνήσω, μπορώ να κρατήσω το μισό?

    Εσύ χώρισες, εσύ ΜΕ χώρισες,
    Εγώ είμαι ακόμη εκεί!
    Στο «Εμείς».

    Που υπήρχε και για τους δύο.

    Το «τέλος» όμως υπάρχει μόνο από τον έναν.

    Ισχύει?

    Εγγύηση? ...

    Εληξε ε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Μου φαίνεται ότι περάσατε μια χαρά κύριε Δήμου μου, με τις γυναίκες Μ της ζωής σας!
    Και αν είναι να ζήσω τέτοιες στιγμές, χαλάλι και ο άσχημος χωρισμός ( είναι κανόνας τελικά )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Δε θυμάμαι το παρελθόν μου. Ένα παράξενο πράγμα. Σα να μην το έζησα εγώ άλλά κάποιος άλλος, πολύ κοντινός μου, αλλά σίγουρα άλλος άνθρωπος που απλώς μου μεταφέρει με κάποιον περίεργο τρόπο τις μνήμες του.
    Μόνο το παρόν υπάρχει αληθινά, βιωμένο από μένα την ίδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Αφιερώσεις

    -> Στην Προσφυγοπούλα

    Μη μου ραγίζεις την καρδιά με το παράπονο σου, μη φως μου πια γιατί πονώ στον πόνο τον δικό σου.
    Φλόγα μ' ανάβεις στην καρδιά με τη γλυκιά λαλιά σου, προσφυγοπούλα μου μικρή σαν λες τα βάσανα σου.

    -Παναγιώτης Τούντας - Γιώργος Βιδάλης


    -> Σ'όλους τους άλλους και τίς άλλες πονεμένες ψυχές

    Ηλιοβασιλέματα, ηλιοβασιλέματα
    Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις
    Θυμάμαι ακόμα και πονώ το τελευταίο δει-λινό
    Το τελευταίο δειλινό πριν φύγεις και μ’ αφήσεις
    Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις

    Δειλινά αξέχαστα, δειλινά αξέχαστα
    Δειλινά αξέχαστα, μες στα στενά δρομάκια
    Τώρα με άλλον αγκαλιά περνάς τα στέκια τα παλιά
    Περνάς τα στέκια τα παλιά κι εγώ πίνω φαρμάκια
    Δειλινά αξέχαστα μες στα στενά δρομάκια

    Ηλιοβασιλέματα, ηλιοβασιλέματα
    Ηλιοβασιλέματα και τι δεν μου θυμίζουν
    Και όπως πέφτει η βραδιά, την έρημή μου την καρδιά
    την έρημή μου την καρδιά οι πόνοι την ξεσκίζουν
    Ηλιοβασιλέματα και τι δεν μου θυμίζουν

    -Μανώλης Χιώτης-Μαιρη Δημητρακοπούλου


    Όποιος άνθρωπος δεν έχει γνωρίσει τον έρωτα ξέρει ότι κάτι βασικό στην ύπαρξή του λείπει αλλά πρέπει και μπορεί να ελπίζει.

    Όποιος άνθρωπος έχασε τον ένα και μοναδικό του "της ζωής τον Έρωτα" ξέρει ότι έχασε ένα κομμάτι απ' την ύπαρξή του αλλά η ζωή συνεχίζεται κι αν είναι δυνατός θα το ξεπεράσει. ο χρόνος γιατρεύει. Υπάρχουν χιλάδες άλλοι γύρω μας με παρόμοιες πληγές στο παρελθόν τους.

    Όποιος άνθρωπος όμως χάνει τον "έρωτα ζωής", την ίδια την ζωή, μόνη του ελπίδα ο Θεός. Δεν υπάρχει άλλο γιατρικό.

    Ο Πόνος του αποχωρισμού μιας Αγάπης και της Μοναξιάς είναι αβάσταχτος, αλλά δεν είναι αιώνιος.

    Ο πόνος αποχωρισμού απο τον Θεό είναι αιώνιος.
    Αυτή είναι η Κόλαση.

    Ότι έμελλε να είναι πάντα ενωμένο δεν αντέχεται να είναι για πάντα χωρισμένο.
    Δεν υπάρχει πιο μεγάλος πόνος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Distixws edw pou eimai afti ti stigmi den mporw na grapsw ellhnika opote zhtw sygnomh. Ithela mono na pw pws to neo relaxed style tou blog to kanei akomh piou euxaristo.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Μόνον κάτι δυνατότερο κάνει τον χωρισμό να τον γιατρεύει ο χρόνος.
    Διαφορετικά πάντα πονά, πάντα θυμάσαι, συγκρίνεις και αφαιρείς από την επόμενη σχέση.

    Για άμυνα τότε στα επόμενα επιστρατεύεις την λογική που λέμε τετράγωνη.
    Αλλά έχει αιχμηρές γωνίες γμτ...

    Σαν βρεθεί ο άνθρωπος που εκείνη που νόμισες κατάδική σου κρυφή χορδή την κάνει να ηχήσει και γεμίσεις μέσα σου ζωής αρμονία, τότε έχει ανοίξει το δικό σου κανάλι γλυκόπικρης αναπόλησης που θα σε ρουφάει πάντα μέσα του και, στιγμές στιγμές, θα χάνεσαι μέσα στο όνειρο που έζησες κάποτε.

    Ολα τα άλλα είναι συμβιβασμοί.

    Σε αυτό το κανάλι κολυμπώ κάποιες φορές.
    Τυχερό-άτυχο με λέω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Ρε παιδιά, τα είχα κάποτε με ένα πρόσωπο, που θεωρούσε ότι είμαι ο άνθρωπος της ζωής του. Κι εγώ ακόμα αναρωτιέμαι, τι έκανα μαζί του, έστω και για λίγο. Ο έρωτας είναι παλαβό πράγμα, δεν είναι αμοιβαίο, δεν είναι αγάπη. Ο καθένας τον ζει από μόνος του, μες στο μυαλό του. Τα υπόλοιπα -αν υπάρχουν- τα γράφει η ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. notis
    συμφωνώ!
    το νέο relaxed style, χωρίς παράσιτα, είναι καλύτερο.

    Προσπαθώ να αλλάξω κι εγώ ρυθμό.

    Κι ενώ έχω νέο έτοιμο post - έπεισα τον εαυτό μου να το βγάλει αύριο το πρωί.

    H Blade επέστρεψε (άφησε μήνυμα στο "χαλαρά"), η Houlia επίσης, η Aphrodite αμφισβητεί τους χωρισμούς - όλες οι Θεές παρούσες.

    Πήρα και μήνυμα από τον Harry: ελπίζω να ξαναγίνει re-reloaded για να είμαστε απαρτία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Δεν ξέρω γιατί διάλεξα να γράψω γι’ αυτό το καλοκαίρι. Ίσως γιατί είναι διαφορετικό απ’ όλα όσα έχω περάσει και κάπως διαφορετικό από αυτά που μέχρι τώρα γράφτηκαν. Ξεκινάω λοιπόν το πρώτο μου ...post:
    Οκτώβριος 1998, λίγες μέρες μετά την άφιξή μου από Αγγλία και λίγους μήνες μετά από ένα χωρισμό εξαετούς σχέσης. Τρελαμένος, 25 χρονών, με μόνη συντροφιά την απουσία της, καβαλάω τη μηχανή, μπαίνω στη ‘Δημητρούλα’ και να 'μαι στο Ηράκλειο. Και από εκεί Χανιά. Συναντώ τον καλύτερό μου φίλο που υπηρετεί τη θητεία του στην αεροπορία. Τα λέμε για τρεις-τέσσερεις μέρες. Τα πρωινά που αυτός είναι ‘μέσα’ εγώ γυρίζω όλη την Κρήτη… Κι ύστερα μου καρφώνεται η ιδέα να πάω Σαντορίνη. Πάντα το σχεδιάζαμε με τη Γιάννα αλλά δεν το προλάβαμε. Ξανά Ηράκλειο, ξανά στη ‘Δημητρούλα’ και σε λίγο βρισκόμουν στην αγκαλιά της καλντέρας. Εγώ η Σαντορίνη και η FM2. Πρέπει να τράβηξα πάνω από 10x36 slide. Την περπάτησα όλη. Στην κυριολεξία. Από τον Φάρο ως τον Άγιο Νικόλαο. Κι ύστερα στην Παλιά και στη Νέα Καμένη. Ήθελα να πάω και στο Ασπρόνησι… αδύνατον!

    Τελευταίο απόγευμα περπάτησα στο Σκάρο. Στην άκρη του, έχει ένα εκκλησάκι – Θεοσκέπαστη λέγεται. Μια μικρή αυλή σε χωρίζει από το επιβλητικό κενό και από τα βαθύ μπλε της θάλασσας. Ηρέμησα, άδειασα το μυαλό μου, άφησα εκεί την απουσία της και επέστρεψα πιο μόνος. Και διαφορετικός.

    Τα slides εκείνα τα χαζεύω στο πανί όταν καμιά φορά τα αραδιάζω μέσα στη νύχτα για να θυμηθώ λίγο από Σαντορίνη. Για να θυμηθώ λίγο από την απουσία της, που μπορεί και να μου λείπει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Ενα ποίημα του φιλου μου Θόδωρου

    Ηταν η νιότη σου όπως έλασμα συσπειρωμένο.
    Ομως δε βιάστηκες.
    Σου γύρεψαν αυτό που πάντοτε γυρεύουν (για ν' αγαπήσουν τον εαυτό τους)
    μουρμουρίζοντας λόγια σχεδόν ακατάληπτα
    όπως πόθος και πάθος
    ασίγαστος έρωτας κι αγάπη.

    Ποιος θα εξηγήσει τη ζωή του;

    @tassos_papadakis
    Το ίδιο έκανα κι εγώ πριν από 6 χρόνια και δεν το μετάνιωσα. Καλή τύχη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Καλημέρα!

    O marios-p ή kapsokalyvas, ανταποκρινόμενος στην πρόσκλησή μου, έστειλε ένα υπέροχο ποστ για καλοκαιρινό ερωτικό χωρισμό.

    Η πρώτη μου σκέψη ήταν να το δημοσιεύσω εδώ, σε συνέχεια και αντίστιξη του δικού μου και της Αφροδίτης.

    Όμως φοβήθηκα πως θα είναι μονότονο το blog με συνεχείς παραλλαγές στο ίδιο θέμα.

    Θεματική εμμονή ή ποικιλία; Σε βάθος ή σε πλάτος; Πρόβλημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. @στρουθίον

    έχει γράψει κι ένα βιβλίο, λέγεται "Ακόμα κι ένα λάθος κάντο σωστά", Bασίλης Αναγνώστου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Να χωρίσουμε... Μαζί σου!
    (Αντε ... κι εσύ κι η αδερφή σου, τέλος πάντων!)

    Ελα να μου πεις τα βήματα.

    Να μην σε σκέφτομαι πια?
    Να μη θυμάμαι τα λακκάκια σου?
    Να μην περιμένω τον ήχο απ’τα κλειδιά σου όταν μπαίνεις στο σπίτι, έτσι κι αφαιρεθώ λίγο?
    Να μην κοιτάζω το τηλέφωνο, ξέροντας κάθε φορά που ΔΕΝ χτυπάει, ότι είσαι εσύ?
    Να μη γεμίζω προσμονή όσο θα με γδέρνει ο χρόνος?

    Κάνε με...

    Κι αν με καταφέρεις, μέσα!

    Ν’απομακρυνθώ, να σταματήσω.
    Να συνηθίσω στην παράλληλη τροχιά.
    Να νυχοπατώ μην πέσω πάνω σου έξω.
    Να σβήσω όρκους (χα!), να πετάξω πράγματα.
    Να μην σε κάνω να ντρέπεσαι που κάποτε υπήρξε ένα «εμείς».

    Και μετά?

    (παύση...)

    Θα με καταφέρεις?

    Καλά, φεύγοντας εσύ, ξέρω, να κι αν σε χωρίζω κι εγώ πίσω, να κι αν δεν...
    Η απόφαση ήταν δική σου (όπως και τόσες άλλες...)

    Αλλά άντε, να στη χαρίσω. Δεν προλαβαίνω να συν-αποφασίσω, μα να τη δεχτώ την απόφαση.
    (Λες και δέχομαι παραίτηση από τη θέση βασιλέα που σε είχα...)

    Το ότι όμως πληρώνω εγώ μόνο, γράφεται στα πρακτικά?

    Το καταλαβαίνει κανείς?

    Εστω, για το ονόρε, θα μου το κρατήσεις το πληρώνω μου αυτό τρυφερά?

    Οχι να το «μαζέψεις», δε μαζεύεται. Βέλος που έφυγε είναι.
    Ν’αστοχήσει? Μα τι λες, μ’έστηνες στόχο τόσο καιρό!
    Αν τον βρήκε? Ψάξε λίγο μες τα αίματα, κάτι μπορεί να φανεί.

    Α ρε ηλίθιε, δεν ξέρεις ότι ο μόνος αληθινός χωρισμός είναι η λήθη, κι όχι το φευγιό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. -> antonious

    Ο Σκάρος της Σαντορίνης, τι μνήμες!

    Λίγο πιο πέρα απο το εκκλησάκι, στην κορφή του πεγάλου βράχου, υπάρχει ένα μισοκατεστραμμένο μεσαιωνικό κάστρο.
    Κτισμένο απο τους Φράγκους, υπάρχει ακόμη μια κοινότητα ΕλληνοΚαθολικών στο νησί, με το δικό τους μοναστήρι και σχολή, το κάστρο ήταν απόρθητο για 6 αιώνες.
    Ότι δεν μπόρεσε ο Τούρκος κατακτητής η Φύση το κατάφερε σε μια στιγμή.
    Το μισό κάστρο έπεσε μαζί με τα κτίρια μέσα του στον γκρεμό, σ'ενα σεισμό.

    Έχω τον Σκάρο στο blog μου γιατί εκεί ο Έρωτας, μου χάραξε τα νιάτα.
    Ένα απόγευμα του Ιούνη πριν ... χρόνια, το κάστρο έγινε το πιο ερωτικό μου δωμάτιο.

    Ένα ανοικτό δωμάτιο, το πιο επικίνδυνο, δύο ψυχές δεμένες, εξυμνώντας την φύση μπροστά στην φύση.
    Έπειτα το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, μετά το σκοτάδι.


    Προειδοποίηση!
    Η ανάβαση στο κάστρο φαίνεται εύκολη αλλά είναι επικίνδυνη, η κατάβαση ακόμη πιο επικίνδυνη.
    Ο γκρεμός κατακόρυφος.
    Ένα γλίστρημα και ούτε καν θα μπορούν να βρούν το κορμί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. -> στρουθίον

    Ο Χρόνος μας παίζει άσχημα παιχνίδια.
    Μπορούμε να πετάξουμε αλλά μπορούμε να κολυμπήσουμε στο χάσμα του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Κυρ Νίκο

    Τέτοιο σπουδαίο θέμα, του Έρωτα, έχει βάθος.
    Το ένστικτο είναι συνήθως σωστό και η απόφαση σας να μείνει το θέμα για λίγες ακόμη μέρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. To σωστό να λέγεται, αλλά αυτό το "κυρ Νίκο" είναι σωστό να λέγεται? Πολύ ευτελές φέρνει για έναν άνδρα σαν τον Νίκο Δήμου. Και ο ίδιος έχει αρκετές φορές αναφέρει πως δεν του αρέσουν τέτοιες προσφωνήσεις.
    Επίσης, η συνεχής αναφορά στον Θεό και Χριστό όπως και η συχνή παρουσία σας κουράζει. Κάντε κάτι προς την σωστή να λέγεται κατεύθυνση.
    Σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Το σωστό να λέγεται said...
    "Τέτοιο σπουδαίο θέμα, του Έρωτα, έχει βάθος.
    Το ένστικτο είναι συνήθως σωστό και η απόφαση σας να μείνει το θέμα για λίγες ακόμη μέρες".

    Mα κανένα θέμα δεν φεύγει - όλα μένουν για όποιον θέλει να γράψει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. “Have you ever been in love? Horrible isn't it? It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens up your heart and it means that someone can get inside you and mess you up. You build up all these defenses, you build up a whole suit of armor, so that nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life...You give them a piece of you. They didn't ask for it. They did something dumb one day, like kiss you or smile at you, and then your life isn't your own anymore. Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so simple a phrase like 'maybe we should be just friends' turns into a glass splinter working its way into your heart. It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. It's a soul-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain. I hate love.”
    - Neil Gaiman -

    Καλως ορίσατε! (και εγώ όχι, 'i love to love' :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Δύο από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα με θέμα τον χωρισμό:

    Robert Browning

    Parting at Morning

    Round the cape of a sudden came the sea,
    And the sun look'd over the mountain's rim:
    And straight was a path of gold for him,
    And the need of a world of men for me.


    Emily Dickinson

    Parting

    My life closed twice before its close—
    It yet remains to see
    If Immortality unveil
    A third event to me

    So huge, so hopeless to conceive
    As these that twice befell.
    Parting is all we know of heaven,
    And all we need of hell.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. -> gravoura

    Αγαπητή gravoura, τι οξύ πίνετε για να ζωγραφισθεί μια τέτοια άσχημη χαλκομανία;

    Μια και πρέπει να είστε "κοριτσάκι" των ...ήντα και το θέμα είναι ερωτικό θα σας τραγουδήσω του Γιάννη του Λέννον το
    "All you need is Love".

    Δεν έχετε αγαπηθεί απο άνδρα με τέτοια ένταση; Κλονίζεστε και αντιδράτε;
    Ποτέ δεν είναι αργά!

    Δεν θα σας ονομάσω κυρά Γκραβούρα, δεν έχετε κερδίσει τον σεβασμό μου.

    Επιτρέψτε μας να έχουμε γνώμη. Επιτρέψτε στον κυρ Νίκο να έχει την δική του γνώμη και εγώ την δική μου.

    Gravoura Θα μου απαγορεύσετε να πιστεύω στον Θεό και στον Χριστό;
    Προσπαθείτε να με εμποδίσετε να σας αγαπάω σαν συνάνθρωπό μου;

    Μου θυμίζετε οπαδό κόμματος Δεινοσαύρων με απλοικό εγκέφαλο που του επιτρέπει να σκέφτεται μόνο σε μία κατεύθυνση, "τρέχα μπροστά", "τρέχα πίσω", "στρίψε απ' εδώ", "στρίψε απ' εκεί".
    Οι άνθρωποι που σκέπτοναι binary (δυαδικά) μόνο "Ναί και Όχι" είναι κακοί σύμβουλοι του εαυτού τους και των άλλων. Δεν χρειάζεται να σκέφτονται μ'αυτό τον τρόπο. Δεν είναι εύκολο όμως να βρείς ανθρώπους που σκέφτονται σε ποσοστά, που μπορούν να διαλέξουν, να κάνουν μια σύνθεση με τα καλύτερα και να απορρίψουν τα χειρότερα.
    Ανθρώπους που έχουν σκεφθεί και δουλεύουν πάνω σε πολλαπλές λύσεις αντί να γρινιάζουν ή να πανηγυρίζουν μονοδιάστατα.
    Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ'άλλους τόπους.

    Όταν λοιπόν βλέπεις τον δεινόσαυρο "κληρονομικό" κομματάρχη που οσμίζεται την εξουσία, βλέποντας και περιφρονώντας τον λαό, σπρώχνοντάς τον στην εκλογή του να είναι "του κόμματος ή του τίποτα" τότε να επαναστατείς.
    Να επαναστατήσεις στον άνθρωπο με τις αδυναμίες του, στην τελειότητά του Θεού τι επανάσταση να κάνεις;
    Τι Ματαιότητα!

    "Μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. ΄Ημουνα σίγουρη πως σαν «καλός χριστιανός» θα βγάζατε τη…χολή σας. Xαίρομαι που δείξατε αυτό ακριβώς που περίμενα. ΄Οσο για το σεβασμό σας, ευτυχώς που δεν τον έχω, κρατήστε τον για τους ομοίους σας στο…σιδηρουργείο!

    Δεν θα σας δώσω άλλη αφορμή να φλυαρήσετε (ασύστολα και ασύνδετα, με πρόχειρες διαθέσεις ψυχογραφήματος) για μια ακόμα φορά, κάνοντας κατάχρηση του χώρου που σας δίνεται. Να θυμάστε το «λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. -> Στρουθίον

    Θα την βρείς μέσα στην ψυχή σου. Την έχουμε την δύναμη. Είναι έμφυτη απο τον Θεό. Σοφία χρειαζόμαστε να το κατάλάβουμε. Δεν χρειάζονται ούτε αμπούλες ούτε γκούρου, παραισθησιογόνα.

    Σου εύχομαι άγγελο στο πλευρό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Σταματάω τον διάλογο Gravoura - "σωστό να λέγεται". Δεν αφορά το post.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. -> Nikos Dimou said...
    "Σταματάω τον διάλογο Gravoura - "σωστό να λέγεται". Δεν αφορά το post."

    Συμφωνώ σ'αυτό με τον κυρ Νίκο, και έγραψα προς την Γκραβούρα στο τελευταίο μήνυμα ότι δεν ήταν αυτό το κατάλληλο post.
    Η απάντηση μου μπορεί να βρεθεί στο πρώτο post "this is no joke",
    του blog μου.

    Για να μην κρύβουμε λόγια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. m.m.

    Το περίμενα αυτό το σχόλιο.

    ¨Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις, πονεί"

    Γ. Σεφέρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Συμφωνώ με synas πως ο έρωτας είναι πράγμα παλαβό και πως ο καθένας το ζει μέσα στο μυαλό του.

    και ρε παιδιά στο ποστ αφιερώνονται 20*2 γραμμές για την περιγραφή του έρωτα και 2*0.5 γραμμές για τους χωρισμούς! Τι αρχίσατε όλοι με τους χωρισμούς και τον cohen...
    Τουλάχιστο να ήταν Οκτώβρης να σας δικαιολογήσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.