Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006

Καλοκαιρινές διακοπές –για γερούς λύτες!

Γράφει η Aphrodite


Κάποια στιγμή, ήρθε το πρώτο καλοκαίρι που θα πήγαινα διακοπές για πρώτη φορά χωρίς γονείς / οικογενειακούς μας φίλους με παιδιά. Αύγουστος, με τον φίλο μου και την παρέα μας, βουτιά στα βαθειά της πρώτης ενηλικίωσης. Ετσι το έβλεπα εκείνο το 4-ήμερο που θα περνούσαμε στη Σαντορίνη, με τα εικοσάχρονά μου μάτια.

*********************************

Μέρα 1: Ξεκινήσαμε μια παρέα, 3 κορίτσια, 3 αγόρια. Το μόνο ζευγάρι, ο φίλος μου (κιθαρίστας, look Duran-όβιου) κι εγώ (Madonna meets Miss Tsixlofouska). Οι άλλοι μες το πνεύμα των διακοπών, πήγαιναν να τα φτιάξουν μεταξύ τους & με όποιον άλλον τους γυάλιζε στο νησί. «Ο,τι κινείται, εκτελείται...». Είχαν δε πείρα από νησιά, το μόνο ούφο ήμουν εγώ: ζαλίζομαι και που ανακατεύω τον καφέ μου, όχι να μπω ψύχραιμη σ’ενα σαπιοκάραβο, μέρα με σφοδρή θαλασσοταραχή... Δραμαμίνες πολλές, αλλά συνεχώς γραπωμένη στην κουπαστή, πράσινη, να μου εύχομαι σύντομο θάνατο...

Φτάνουμε (μαγευτική η θέα όταν πλησιάζεις στο νησί, μοναδική!), ακόμη μέρα, κουνιόμουν και ζαλιζόμουν οικτρά. Στο ψάξιμο ταξί για τα Φηρά, μας τσιμπάει ένας κραχτης room-let-άς (!) & μας μπαγλαρώνει σ’ένα παμπάλαιο, βρωμερό αυτοκίνητο. Επειδή όμως ο δικός μου ο σάκος δεν χώραγε πουθενά (κουβαλούσα πλήρη γκαρνταρόμπα, νόμιζα η ηλίθια ότι θα αλλάζω σετάκι τσόκαρο- παρεό – μαγιώ δεκάκις ημερησίως, στα βράχια και την άμμο την... κινούμενη!) τον δένει στη σπασμένη σχάρα κι αρχίζει την ανηφόρα («σακούλααα...»!). Στην πρώτη ανάποδη στροφή, ντελαπάρουμε από το βάρος του σάκου, σπάει το σχοινί & ξεχύνονται τα ρούχα μου σε ακτίνα 20 μ., αφού πρόλαβε και πάτησε μπόλικα η σακαράκα μέχρι να σταματήσει... ΓΜΤ!!!

Τα μαζεύουμε τσάτρα-πάτρα, μας πηγαίνει τελικά στη μέση του πουθενά, σε κάτι δωμάτια εντελώς αυθαίρετα, μες τις κότες & τις κατσίκες (πιιιιφ!). Ξεφορτώνουμε, μοιράζουμε δωμάτια, μας παραχωρούν το μόνο με διπλό κρεβάτι, το αμόρε μου ζητοκραύγασε- όλο δικό μας, με θόλο χτιστό και παράθυρο στη θάλασσα, κι εγώ να χαπακώνομαι αντιεμετικά... Η χαρά του έμεινε! («σακούλααα...»!) Πιο βραδάκι, άντε να βγούμε όλοι στην πόλη, οι κοπέλλες έτοιμες, βαμένες, κυριλέ, κι οι άντρες με... βερμούδες & μακώ! Γκρινιάξαμε, άλλαξαν, ντύθηκαν τελικά σα φλωρέττες (μεταξωτά πουκάμισα που ήταν της μόδας, κι ο δικός μου με χαβανέζικο fluo πουκάμισο!). Τους ξαναστείλαμε για βερμούδες, κι άντε ταξί να κατεβούμε μπαρότσαρκα...

Αχόρταγα μάτια, να βλέπουμε τα μπαράκια χτιστά σαν ψεύτικα, ή μάλλον, σαν αληθινά, τα φωτάκια τους γιρλάντα στο γκρεμό, έρωτες και γαλάζιο στα σκοτεινά... Και κόσμοοος, Πανεπιστημίου ώρα αιχμής να μοιράζουν χιλιάρικα, κι εμείς εκεί, με τα μάτια να πετάν αστράκια («σακούλααα!»). Να κόβουμε κίνηση, ποιοί –ξένοι, δικοί- περνούν τα standards της κρεβατοκάμαρας του καθενός μας, πλάθαμε ιστορίες για το τι κρύβει ο καθένας που άρεσε σε κάποιον μας (εγώ γκαζόζα κι αντιεμετικά...) Τριγυρίσαμε σε μπόλικα (κούραση μηδέν τότε...), μετά για ύπνο όλοι, ο φίλος μου πάλι με τη χαρά έμεινε, όσο εγώ έβγαζα τ’άντερα μου...

********************************

Μέρα 2: Πρωί στην αυλή με τις κότες να τσιμπολογάνε εμάς και το πρωινό μας, συν γάτες, σκύλοι και μύγες – πολλή πανίδα για τόσα λίγα τετραγωνικά, όλα να μποχίζουν τριγύρω, αλλά οι φίλοι μας φλερτ γκαζωμένο. Η μια φίλη –κολλητή μου, αστραφτερή, πανέξυπνη, ανέβαζε μόνη της show ολόκληρο. Η άλλη φίλη-γέμισμα, για να είμαστε συμμετρικοί ντάμες-καβαλιέροι: άχρωμη, άοσμη, αόρατη. Ο ένας φίλος-κολλητός του αμόρε μου, καρακόμματος, εύστροφος, αστείος, τι να λέμε! Ο άλλος ξάδερφός του, καλούλης, ησυχούλης, η θεία Λένα σε ανδρικό! Φαινόταν οτι θα κατέληγαν οι δυο λαμπεροί μαζί, κι οι δύο «αδιάφοροι» μαζί, κι ας διασταυρώνονταν τα πειράγματα προς πάσα κατεύθυνση & φαινόταν η κάψα να οπλίζει στο βάθος...

Ξεκινήσαμε να βρούμε παραλία προδιαγραφών ΑΑ, μηδέν κόσμο, όχι μαύρη να μας καίει τις πατούσες, με κάποια σκιά (στη Σαντορίνη? Πώωως!), χωρίς πελώριο κύμα... Κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε λιμανάκι, νοικιάσαμε κάτι γαιδούρια να μας ανεβάσουν πάνω & μαντέψτε ποιάν έριξε ο αρχι-γάιδαρος σε κάτι σκαλοπάτια δίπλα... Αουτς! Τα παΐδια μου! Τα μηχανάκια που πήραμε τα έφτυσαν, φορτωθήκαμε σε κάτι ποδήλατα και βρήκαμε μέρος για μπάνιο, μια παραλία καρτ-ποστάλ, ονειρική και απλωτή... Αλλά πού να το χαρώ, είχα πάθει ΚΑΙ ηλίαση (μα οι άλλοι τέτοια ανοσία στο λιοπύρι?), πονοκέφαλος & πυρετικά ρίγη... Οι υπόλοιποι μέχρι έπαιζαν τους γυμνιστές τρομάρα τους, να τους ακούσει το ηφαίστειο να ξυπνήσει μες τη ντίρλα!

Αργότερα ντους με την κολλητή μου («χμμμ... με ποιόν ψήνεται φάση, ε?»), ντους με το αμόρε («κράτα τη χαρά γι’αργότερα, να με πιάσουν τα παυσίπονα!»), ντους μόνη μου (στα προηγούμενα ήμουν με το μαγιώ μου – ντρεπόμουν καλέ!). Φάε και μια πούντα, ρίγη ξανά, 38.9 ακατέβατα, λαιμός χάλι, αλλά εκεί, να βγούμε. Μέχρι να ετοιμαστώ, οι άλλοι σημαιοστολισμένοι, εγώ μουλιασμένη σα προχτεσινό κολλυβόζουμο...

Στα καλντερίμια με υπόκρουση τρελλής μουσικής («το κεφάλι μουυυυ!»), έσπασα ένα τακούνι, παραλίγο και γοφό, ξέρασε πάνω μου μια μεθυσμένη, μου πάτησε το πόδι (ναι!) μηχανάκι με ατζαμή οδηγό, με έλουσε το αμόρε με bloody Μary κατά λάθος (κολλάειιιι!), και μπραφ! Μου την πέφτει κι ο κολλητός του έτσι ξαφνικά, (δεν είχε πιεί!) & να προσπαθώ όλο το βράδυ να τον κάνω πάσα στην κολλητή μου να γλυτώσουμε όλοι...

Ηταν εκείνη η ωραία αίσθηση διακοπών, αρκετά ασφαλής με την παρέα, ώστε και πατάτα να πεις ή να κάνεις, θα τη δουν με κατανόηση, και μαζί κι αστάθεια γιατί όλα παίζονται: ό,τι χαραχτεί στο νησί μπορεί να σε ακολουθήσει στην πόλη. Ρίσκο, ξεφουσκώνει ή φουντώνει...

Ξημερώματα, χαλάει το ταξί και γυρνάμε με τα πόδια, από τις φούσκες βγάζουμε παπούτσια, εγώ φυσικά πατάω καρφί κι άντε να βρούμε αντιτετανικό... Ευτυχώς βοήθησε ένας συνταξιούχος φαρμακοποιός μετά από τις γκαρίκλες μας... Ο φίλος μου πάλι με... τη χαρά έμεινε. Εγώ πάλι με γάζες, νάρθηκα, τσιρότα, αντισηπτικά, αντιβίωση, παυσίπονα, μια μελανιά στον πισινό από το «ελαφρύ» χέρι του σκιτζή & μια μυγοσκοτώστρα για τα μιλούνια κουνούπια......


********************************

Μέρα 3, αυτιστικό ψάξιμο παραλίας, εγώ άλλαζα παγοκύστες κάτω από το καπέλλο-αντίσκηνο για την ίωση & τη θερμοπληξία, ξεπεζεύουμε σε μία, οι κοπέλλες πήγαν να φέρουν φαγώσιμα για πικ-νικ αργότερα, ο φίλος μου πήγε να φέρει μια άλλη παρέα από πιο πέρα. Με το που απομακρύνεται λίγο, να «κίνηση» ο κολλητός του... «Βρε καλώς το το καράτεκνο, τι μπορούμε να κάνουμε για σένα?» από μέσα, αλλά απ’έξω φιλικά εντελώς... Το ήξερα ότι έρωτας-ξε-έρωτας, δε θα έμενα με το αμόρε (όλες οι γυναίκες ξέρουν από την πρώτη ώρα πού θα πάει η σχέση!). Μέχρι να έρθουν όμως τα πράγματα έτσι που να το δει κι εκείνος, δεν χώραγε τρίτος... Βολική ηθική ε?... «Πέσιμο» γενναίο, αν και άτιμο στον κολλητό του. Εγώ εκεί, βράχος ηθικής (τρομάρα μου!). Τα απιστώ/απατώ/κερατώνω και τα συναφή ήταν (ακόμα) terra icognita...

Με το που έρχεται ο φίλος μου με την καινούρια παρέα, ο καράτεκνος με... μασχαλιάζει & με πετάει μέσα, μου κάνει κι απανωτές πατητές και κόντεψε να με πνίξει το ζώον! (He wouldn’t take no for an answer!). Μετά πέταξε και τον φίλο μου μέσα και σιγα-σιγά όλη την παρέα, με αποκορύφωμα ένα γομάρι που το πέταξε πάνω μου- και από το βάρος του, σε νερό βάθους μηρού, κατάφερα να χτυπήσω σε προεξοχή βράχου & ν’ανοίξει το κεφάλι μου...

Βουρ στο νοσοκομείο (το ποιό?) για ράμματα, τελικά μου τα έκανε ένας καρατσαπατσούλης γιατρός σπίτι του, ούτε αναισθησίες ούτε τίποτε, εκτός απο την αναισθησία του καράτεκνου, που σφύριζε αδιάφορα...

Απόγευμα πια, τις άλλες δεν τις είχαμε ειδοποιήσει, ο «αόρατος» φίλος εξαφανιζόλ επίσης, (ούτε κινητά τότε ούτε τίποτε), κι έφυγαν οι δυό τους με τα μηχανάκια να πάνε να τις μαζέψουν. Εγλυφα τις πληγές μου μέχρι που γύρισε το αμόρε μου, «σκαστός» από τον άλλον, να βρει τη... χαρά του! Πάνω στη «διαπραγμάτευση» (τα παΐδια μουουου!) μπούκαρε η ιδιοκτήτρια της πανσιόν με δυο μπάτσους που έψαχναν για ναρκωτικά & μόνο που δε μας έκαναν προσαγωγή! Οι Ολλανδοί που είχαν έρθει πριν από μας, είχαν κάνει το δωμάτιο τεκέ!

Τεσπα, τις κοπέλλες δεν τις βρήκαμε αλλά δεν ανησυχούσαμε (Επαρση της νιότης? Βλακεία? Εμπιστοσύνη?) Ξανανεβήκαμε στα μηχανάκια για βόλτα, και σε μια απότομη στροφή, του φεύγει του αμόρε το μηχανάκι με μένα πάνω (εκείνος γλύστρισε αριστοτεχνικά την ώρα που έπεφτε το combo μηχανάκι-εγώ στο βράχο με φυγόκεντρο για ελέφαντες). Αουτς! Εκτός του ότι σκίστηκα σ’όλη την αριστερή πλευρά, κόλλησε η εξάτμιση πάνω μου με το πέσιμο & έπαθα το κλασσικό έγκαυμα-σαλαμάκι στο εσωτερικό της γάμπας... Το τι καντήλια κατέβασα, να τους πετάω ό,τι έβρισκα, σκασμένοι στα γέλια αμόρε, κολλητός & φίλος, εγώ αλοιφές & γάζες, ένα βράδυ μαγεία...

*******************************

Μέρα 4 : Το πρωΐ που τα μαζεύαμε να φύγουμε, ήρθαν ξάγρυπνες, ξεχτένιστες & καταευτυχισμένες οι δυο φίλες μας: τα είχαν φτιάξει μεταξύ τους (Ντόϊονγκ!). Προσωπικά ένοιωθα τέτοια ανακούφιση που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα φεύγαμε, που δε μ’ένοιαζε το ότι γυρνούσα... σαπακιασμένη! Στο καράβι βέβαια, νύχτα, τα κλασσικά, κατάστρωμα, εγώ πράσινη, ναυτία, ρίγος & λαιμός χάλια, ίωση σίγουρα... Ο 3ος της παρέας εξαφανίστηκε κάπου στο πλοίο και να τον ψάχνουμε ανάμεσα σε μπόγους (άνθρωποι? μπαγκάζια?) & λίγο πριν να βγάλουμε ντουντούκα, εμφανίστηκε & μας είπε ότι το έκανε λέει με κάποια στις τουαλέττες και με κάποιον σε ένα από τα σαλόνια (Ξανα-Ντόϊονγκ!).

Προς το ξημέρωμα, ενώσαμε υπνόσακους και στριμωχτήκαμε 6 άνθρωποι δίπλα-δίπλα, με μηδέν απόσταση στις καρδιές μας, να ανταλλάσσουμε ανέκδοτα & να μετράμε πεφταστέρια... Ο καρακαλλόνος σηκώθηκε, πήγε στα κάγγελα απέναντί μου, ζύγιζε τ’αστέρια προφανώς, και τότε με «χτύπησε»: Αυτός ήταν ο άντρας με τον οποίον ήθελα να είμαι μαζί, από τον Σεπτέμβρη και μετά. Αυτός ακριβώς! Το αμόρε ακόμη κι εκείνη τη στιγμή σκεφτόταν μήπως του κλήρωνε η... χαρά του με bonus μες τους υπνόσακκους, ανίδεος του τι παιζόταν μέσα μου. Στην αγκαλιά του, πριν διαλέξω λέξεις για το τελικό ανακοινωθέν, η καρδιά μου είχε ενσωματώσει ήδη τον «επόμενο», κι όχι επειδή μου έκανα κόρτε γορίλλα, αλλά παρ’όλ’αυτό. Είδα στη στάση του Αντρα, όταν μέχρι τότε ήμουν με εφήβους διαφόρων ηλικιών... Τη μάζεψα τη σκέψη, πακετάκι, και είπα όχι ακόμη. Ηθική με περικεφαλαία!

Ξημερώνοντας μπαίναμε Πειραιά (επιτέλους! στεριά!), τι ωραία αίσθηση, επιστροφή κι η μέρα μπουμπούκι ακόμη... Πήραμε τα πράγματά & βγαίνοντας από το πλοίο, τρεκλίζω και μου πέφτει ο σάκος στο λιμάνι, στα βρωμόνερα μέσα! Με τη φωτογραφική μηχανή & όλα τα φιλμς από το θεσπέσιο αυτό νησί (πριν την επέλαση των βαρβάρων & τις φωτογραφίες όλο χέρια-πόδια τουρίστα στο κάδρο & ελληνάρες μπροστά σε κάθε ηλιοβασίλεμα...)

Ε, όπως τον ψάρευαν οι λιμενικοί τον σάκκο, έμπηξα πια τα κλάμματα... Τι σόϊ διακοπές ήταν αυτές?!

Μπου-χου-χουυυυυ!

Οι καλύτερες της ζωής μου!

Απλώς τότε δεν το ήξερα. Το ξέρω όμως τώρα!

Οι φίλες «επανήλθαν» μετά το «πείραμα». Το ταπεινό χαμομηλάκι όχι. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια, ο τύπος του από το κατάστρωμα... Το αμόρε το ξεπλήρωσα σε... χαρά με τόκο & πανωτόκι, barrage πληρωμών! Με τον καρακαλλόνο τραβήχτηκα για πολύ περισσότερο απ’ό,τι άντεχε το νευρικό μου σύστημα, η καρδιά & το μυαλό μου- όσο καταλυτικός, τόσο και πλήγμα τύπος...

Αφού σε φάση πρώτου φτιαξίματος, σ’εκείνες τις υπέροχες στιγμές που εκμυστηρεύονται οι –εραστές πια- τι πρωτοένοιωσαν και τι κόλπα έπαιζαν, του εξομολογήθηκα: «Εκείνο το ξημέρωμα στο καράβι είχα πει νοερά για σένα «ραντεβού τον Σεπτέμβρη» έτσι όπως σε κοίταζα ν’αγναντεύεις τ’αστέρια & να είσαι τόσο όμορφος και τόσο... αρσενικό!». Εκείνος με κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια κι απήντησε βραχνά: «Βασικά ήθελα να κατουρήσω, και σκεφτόμουν αν στόχευα τη θάλασσα, πόσους από κάτω θα πιτσίλαγα έτσι που φύσαγε!»...

Επρεπε να το είχα μυριστεί το φυρίκι που έκρυβε μέσα του, αλλά ας όψεται η allure της Σαντορίνης!

******************************

Επιμύθιον: Αν το όνομά σας αρχίζει από Α., το αμόρε σας έχει ωραίους κολλητούς-φελλούς κι έχετε ευαίσθητη υγεία, μακρυά απ’τα Φηρά!

******************************

Εσείς? Ποιες ήταν οι πιο αξέχαστες σας διακοπές? Η οι πιο.. ξεχασμένες? Κράτησε κανένα ειδύλλιο από τότε? Η μήπως φέρατε ένα... καινούριο, σπίτι? Ωριμάσατε στις διακοπές σας, ηρεμήσατε ή... ξεσαλώσατε εντελώς για να καλύψετε το χαμένο έδαφος του χειμώνα?

Ε?

Εεε?

ΕΕΕΕ?????

82 σχόλια:

  1. Ιδού και το πρώτο guest star! Ladies and Gentlemen, the one the only ...Aphrodite!

    Της βγήκε λίγο μακρύ - αλλά δεν έκοψα τίποτα γιατί είναι απολαυστικό. Δεν έβαλα όμως φωτο από την Σαντορίνη - γιατί θα μεγάλωνε κι άλλο.

    Παράκληση - τα μελλοντικά Post να μην ξεπερνάνε πολύ τις 1000 λέξεις. (Αυτό είναι 1900!).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλά με έφτιαξες.Τη άλλη εβδομάδα έχω κλείσει ένα 4ημερο για Σαντορίνη.Θα στείλω ανταπόκριση (φωτογραφική).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τέλειο, Aphrodite! Ηθικό Δίδαγμα: Μην πάτε ποτέ διακοπές με σχέση!Θα τελειώσει οδυνηρά!( και οι διακοπές και η σχέση!)...Μύκονος, καλοκαίρι 2005...Διακοπές στη Μύκονο με την τότε σχέση μου( Κι εγώ ήθελα, να πάω στη Μύκονο, με δεσμό!Καλά να πάθω!)...Όπου το έτερον ήμισυ, παθαίνει μια ξεγυρισμένη βρογχίτιδα, και την ώρα που όλο το νησί αναστέναζε στα clubs και τις παραλίες, εγώ εκτελούσα χρέη νοσοκόμας!Τα νεύρα μου τσατάλια!Χωρίσαμε 10 μέρες μετά!Είμαι κακός άνθρωπος, ε??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Επιτέλους!!
    Να πω ότι χαμογέλασα διαβάζοντας τα παθήματα σου Αφροδίτη. Παραγματικά με έκανες να αισθανθώ ξανά σαν να ζούσα εκείνη την ηλικία της ανεμελιάς που όλα όσα συνέβεναν ήταν σαν σε όνειρο.
    Απόρω πάντως με το κουράγιο σου! Τέσσερεις μέρες ήταν αυτές αλλά έπαθες μαζεμένα όλα σχεδόν τα γκαντέμικα που θα μπορούσε να τύχουν σε κάποιον στις διακοπές του. Απίστευτο σχεδόν!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αλλά αυτό που ήταν όλα τα λεφτά ήταν αυτή η εξομολόγηση που γίνεται πάντα για τις πρώτες εντυπώσεις-αισθήματα προτού γίνει η "σούπα" μεταξύ του ζευγαριού!
    Φοβερή απλώς!

    Πόσες τέτοιες κατραπακιές μου έργονται στον νου...

    Θυμάμαι μία που συνέβη από την ανάποδη.
    Εκείνος (φίλος, που του βγήκε κεραυνοβόλος έρωτας) να με κοιτάει στα μάτια και να φοβάται την κάθε του κίνηση μήπως και κάτι στραβώσει. Εγώ, να νιώθω τρομερά αμήχανα. Δεν ήξερα τι να κάνω, τι να πω. Αλλά σίγουρα δεν ένιωθα το ίδιο.
    Μέχρι σήμερα όταν το συζητάμε το ρίχνω πάντα στο αστείο.
    Δεν νομίζω ότι αν ήμουν απόλυτα ειλικρινής θα μιλούσαμε μέχρι σήμερα.
    Δεν είπα ψέμα. Μόνο μισές αλήθειες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Eιδύλλιο!

    Ακατανόητη λέξη για τον χαρακτήρα μου. Πλήρως κατανονητή βέβαια για άλλους χαρακτήρες. Περικλείει μια αίσθηση ελαφρότητας και χαλαρότητας. (Με την καλή έννοια)!
    Ταιριάζει πολύ περισσότερο σε γυναίκες.
    Εχετε ακούσει άνδρα να λέει είχα ένα ειδύλλιο χθές;
    Κάπως διαφορετικά θα το έλεγαν!...

    Εγώ στην (μέχρι τώρα) ζωή μου είχα έρωτες που ήταν έντονα πάθη ή απλές σχέσεις.

    Σχέσεις σε διακοπές ή στο πλοίο που μας πήγαινε, στο νησί των διακοπών μας, ναι εχω κάνει, κρατούσαν όμως μια νύχτα (η μέρα).

    Πιο ευχάριστα θυμάμαι μία που κράτησε όσο το νυκτερινό ταξίδι επιστροφής. (όλο το ταξίδι αλλά δεν περιγράφεται καθ' όσον υπάρχει και το moderation) Και το σκηνικότης ήταν ένα: Η καμπίνα μου. Ούτε φεγγάρια ούτε άστρα ούτε ξάστεροι ουρανοί!

    Παθιασμένους έρωτες στις διακοπές δεν έχω πρωτογνωρίσει ποτέ. Νομίζω ότι τα πάθη αναδεικνύονται σε άλλα περιβάλλοντα, όχι στις διακοπές.

    Ειδύλλια γενικώς δεν έχω κάνει. Οχι πως τα απορρίπτω, απλώς δεν μου πάνε.

    Και πάλι: Kαλώς ώρισες μπλογκ. Εσύ είσαι πάθος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημέρα ΝΔ, καλημέρα Αφροδιτάκι, καλημέρα όλοι!
    You made my day! Αναμνήσεις…
    Πρωτοπήγα Σαντορίνη 16 ετών, χωρίς μία στην τσέπη, με την προοπτική να βρω κάποια δουλειά. Βρήκα αμέσως σ’ ένα χρυσοχοείο, με 10% επί των πωλήσεών μου, κι έβγαζα τρελά λεφτά. Μετά από 1 εβδομάδα μου λέει το αφεντικό «Μικρό παιδί δεν μπορείς να βγάζεις τόσα λεφτά, θα παίρνεις το 4%.» Με το 4% πάλι έβγαζα τρελά λεφτά. Έμεινα όλο το καλοκαίρι και τα επόμενα 5! Στα Φηρά. Εκεί γνώρισα ανθρώπους, δουλειά, διασκέδαση, ναρκωτικά, έρωτα, τρέλα, ελευθερία.
    Εκεί μου συνέβησαν τα πιο απίθανα πράγματα.
    Εκεί ερωτεύτηκα τη Jazz και τη ζωή.
    Τα ωραιότερα μου χρόνια. Όταν θέλω να ξανανοιώσω ψήγματα ευτυχίας, φέρνω στο μυαλό μου ένα πρωινό ξύπνημα στην καλντέρα. Αααααχ…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΠΡΟΒΛΗΜΑ - ΠΡΟΒΛΗΜΑ!

    Είναι αδύνατο να ανεβάσω φωτογραφίες στο blog. Είναι γενικό - υπάρχει κάτι στραβό με τον blogger ή συμβαίνει μόνο σε μένα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι καλός κυριούλης, νοιάστηκε για την διαμόρφωση της προσωπικότητας σου. Μην γίνεις και άπληστος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αηδία που δεν αντέχεται.

    Εντάξει, τελείωσε... έφυγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Διακοπές με σύντροφο ή ελεύθερος? Θα έλεγα ότι το πρώτο είναι μέσος όρος, αναμενόμενο, ενώ μόνο το δεύτερο μπορεί να εκπλήξει (θετικά ή αρνητικά).

    Οι δικές μου καλύτερες καλοκαιρινές διακοπές έγιναν το ’98 στην Σκιάθο: Έπειτα από ένα χωρισμό (που ήρθε ως επιστέγασμα σε μια σχέση σκέτη ταλαιπωρία) ήμουν ελεύθερος να πάω διακοπές με φίλους. Από τον Ιούνιο είχαμε αρχίσει να κάνουμε παρέα με παλιές συμμαθήτριες με τις οποίες ξανά- βρεθήκαμε σε ένα reunion. Μαζευτήκαμε λοιπόν μια παρέα από 4 άντρες και 4 γυναίκες –όλοι ελεύθεροι- και πήγαμε στη Σκιάθο για 5 ημέρες.
    Περάσαμε όλοι υπέροχα! Ανεμελιά, παραλία, φαγητό, ποτό και χορός μέχρι το πρωί, και όλα αυτά χωρίς να είχε προκύψει σεξουαλική σχέση στην παρέα (μόνο φλερτ).
    Θα μπορούσαμε να περνούσαμε τόσο ωραία αν είμαστε ζευγάρια, όπου το σεξ θα ήταν εγγυημένο με τον / την σύντροφο? Κατά τη γνώμη μου με τίποτα. Δεν είναι το ίδιο το σεξ που μας εξιτάρει, αλλά η προσμονή να εξερευνήσεις άγνωστο έδαφος! «Πως θα ήταν αν πήγαινα μαζί της? Θα ήταν όσο καλή φαίνεται?»... Βέβαια, αν τελικά μπει και «γκολ», ακόμα καλύτερα :-)

    ΥΓ: Αφροδίτη, απίστευτη ιστορία! Όταν το διάβαζα σκεφτόμουν το «O Mr Bean πάει διακοπές»...
    Επίσης το ότι σου την έπεσε ο ωραίος φίλος του συντρόφου σου (αντί να κάνει ντου στα λεσβιακά των άλλων 2 κοριτσιών της παρέας –μόνιμη αντρική φαντασίωση), αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι το απαγορευμένο ελκύει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σήμερα στα ΝΕΑ ο Δημοσθένης Κούρτοβικ γράφει επαινετική κριτική για τα βιβλία των bloggers Πιτσιρίκου και Κουρούνας - και γενικά βλέπει θετικά το φαινόμενο των blogs... Για έναν σημαντικό κριτικό και λογοτέχνη που όμως έχει ελάχιστες σχέσεις με το Διαδίκτυο, είναι πραγματικά ενδιαφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αποδειξη ότι η ζωη σου πάει καλα είναι όταν δεν υπάρχει η αναγκη διακοπων,οι διακοπες μοιαζουν σαν στημενο παιχνιδι υποχρεωτικης χαρας.Εγω αντι για διακοπες διαλεγω τις << μικρες αποδρασεις της καθημερινοτητας >> .Με αυτό τον όρο οριζω τις στιγμες οπου ξεφευγεις στιγμιαια από το φθαρτο της καθημερινοτητας και αγγίζεις έστω για λίγο το αιωνιο.Τετοιες στιγμες :διαβαζεις λίγες σελιδες από αγαπημενο βιβλιο,ξανακοιτας ένα αγαπημενο πινακα,αφουγκραζεσαι την σιωπη,δινεις μια αγκαλια,κλεινεις τα ματια και ονειρευεσαι κ.α


    Ωστοσο αν ήμουν υποχρεωμενος να διαλεξω διακοπες τις έχω φανταστει κάπως έτσι……Σηκώνομαι από το κρεββατι ένα πρωινο και νιωθω φρεσκος ( αναπαντεχα γεματος ζωη και ενεργεια! ) .Ντυνομαι και ανεβαινω γρηγορα τα σκαλια προς την ταρατσα .Εκει χωρις να περιμενω πάνω από ένα λεπτο αγκιστρωνομαι στο πρωτο σύννεφο και φευγω με ταχύτητα.Σε όλη την διαδρομη ΤΗΝ σκεφτομαι γι’αυτό και δεν παρατηρω το τοπιο,ομως σιγουρα είναι μαγευτικο καθως νιωθω υπέροχες εικονες να μου γαργαλάνε τα ποδια…Το νιωθω ότι φθανω καθως η καρδια ( που όλα τα προαισθανεται ) αρχιζει να χτυπα όλο και πιο δυνατα.ΤΗΝ βλέπω κάτω από ένα πελωριο δεντρο και τρεχω προς το μερος της ( παρολο που την αντικρυζω πρωτη φορα ,τη γνωριζω αμεσως ).Χωρις να σταματησω καθολου ΤΗΣ πιανω το χερι και με ακολουθει με την ιδια ταχυτητα.Ενα περιστερι μας παρατηρει από ψηλα και με ενημερωνει ανησυχο πως φοράμε ασπρα ρουχα αλλα ταυτοχρονα είμαστε διαφανοι.Του λέω να μην ανησυχει και το πληροφορω πως πηγαινουμε στο νησι της Χαρας και για να το αγγιξουμε πρεπει να είμαστε διαφανοι.
    Το παραξενο ήταν ότι για να φτάσουμε στο νησι της Χαρας δεν περάσαμε θάλασα αλλα φτάσαμε με τη βοηθεια μιας τσουληθρας,αφου περιμεναμε υπομονετικα τη σειρα μας καθως προηγουνταν μικροσκοπικα παιδια.
    Η ακτη ήταν όπως την περιμεναμε,ειδυλιακη,παραδεισενια…μας περιμενε και ένα σπιτι δίπλα στη θάλλασα,με ένα φιλντισενιο πιανο στον πρωτο οροφο ( ηταν τοσο μακρυ που το πισω ποδι του ακουμπουσε στο νερο ) και μια σοφη σοφιτα γεμάτη βιβλια –φιλους για τα βραδια.

    Ετσι κάπως θα ήθελα να είναι οι διακοπες μου,διακοπες στον προσωπικο μου παραδεισο και θα ηθελα να κρατησουν οσο γινεται.Ομως το κακο με κάθε παραδεισο είναι ότι είναι πολύ ευθραυστος και τα χερια μου και τα χερια ΤΗΣ αδυναμα να τον προστατευσουν όταν κουρνιαζει στις παλαμες μας....κάποια στιγμη θα μας ξεγλυστρισει προς τα πάνω,θα επιταχυνει λογω της ουρανιας βαρυτητας του και θα σπάσει σε χιλια κομματια στον καθρεφτη του ουρανου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σήμαντρα.
    65χλμ. μακριά από την Θεσσαλονίκη.
    Χαλκιδική.
    Τόπος θερινών διακοπών και ανεκπλήρωτων ονείρων.
    Περιμένοντας να φύγει ο χειμώνας για να ξαναπάω έγραφα.
    Ιστορίες, σκέψεις, όνειρα.
    Δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω.
    Περιμένοντας. Δεν ξέρω πια τι.
    Στο μυαλό μου στρφογυρίζουν αναμνήσεις. Τίποτα συγκεκριμένο.
    Όλα τα καλοκαίρια μαζί συγκεντρωμένα σε μιαν ανάμνηση.
    Αντρέας(δεν υπάρχει πια), Κατερίνα(ξαδελφούλα), Δημήτρης, Δήμος και Γρηγόρης, Αγγέλα, Χρήστος,Δημήτρης,Σοφία...
    Σήμαντρα, Καλύβες, Μουδανιά, Ορμύλια, Πολύγυρος.
    Ραντεβού,Μορφές, Mocaboo,Άνεμος, Σταθμός...
    Παραλία, παιχνίδια,beach party.....
    Σχέδια και υποσχέσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλοκαιρινές διακοπές;

    Τα τρία-τέσσερα χρόνια μετά το Λύκειο, ήταν καλοκαιρινές διακοπές. Ταξίδευα συνέχεια.

    Οι πρώτες-πρώτες διακοπές, πριν αρχίσει αυτό το πανηγύρι – και οι πιο ανώδυνες – ήταν στα νησιά Πάρο και Σαντορίνη. 17 χρονών – ΟΚ, πήγα και την προηγούμενη χρονιά κάποιες μέρες το καλοκαίρι κάπου χωρίς την οικογένειά μου, αλλά δεν μετράνε. Ήταν στο Άγιο Όρος. Από το οποίο, μια και το ανέφερα, μου έμειναν δύο αξέχαστες εμπειρίες. Η πρώτη, ότι το γύρισα με τα πόδια. Πέρα από τη φανταστική φύση, όταν γύρισα στη Θεσσαλονίκη γράφτηκα στον όμιλο βάδην του Ηρακλή – και έκανα δεύτερο πανελλήνιο χρόνο σαν έφηβος. Ο προπονητής μου, μού έδωσε τα παπούτσια του για τον τελικό, που δεν συμμετείχα ποτέ. Ήδη είχαν περάσει τα δύο χρόνια και άρχιζα τα ταξίδια μου (την εποχή των αγώνων ήμουν στη Γερμανία).

    Το δεύτερο πράγμα που μου έμεινε από το Άγιο Όρος, ήταν πως Αύγουστο, κατακαλόκαιρο και ανεβαίναμε το βουνό Άθως... φορώντας μακριά παντελόνια. Ακόμα υπήρχαν κάτι χαρτιά που έδιναν σε κάθε επισκέπτη, όπου μεταξύ άλλων αναφερόταν «ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΑΚΡΥΜΑΛΛHΔΕΣ – ΓΙΕΓΙΕΔΕΣ». Πού να φορέσεις κοντά... (άσε που όλες οι βρύσες τους ήταν δέκα εκατοστά πάνω από το έδαφος – δεν υπερβάλω. Έσκυβες να πιεις νερό και προσκαλούσες το σύμπαν). Τέλος πάντων, κάποτε είπαμε να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα. Φυσικά, μακριά από βλέμματα για να μη σκανδαλίζουμε.

    Από μια μικρή παραλία που βρήκαμε στο δρόμο, ακολουθούμε μια ακτογραμμή με μισό μέτρο παραλία: από πάνω μας υψώνεται ένας πανύψηλος γκρεμός. Μετά από δέκα λεπτά δρόμο στη μέση του πουθενά, βλέπουμε μπροστά μας έναν μεγάλο κυλινδρικό βράχο με μια σχισμή στη μέση: ήταν κούφιος! Μια πέτρινη πισίνα με είσοδο ίσα-ίσα που χωρούσες, πάχος τα τοιχώματα περίπου δέκα εκατοστά, νερό μέχρι τη μέση, το παιχνίδια του φωτός στο νερό να αντικατοπτρίζονται στα λεία τοιχώματα όπου έτρεχαν καβουράκια, να αντηχούνε οι παφλασμοί και οι φωνές, και κάτω ψιλή άμμος. Πάνω μας, ένας κύκλος ουρανός. Παίζαμε εκεί μέσα, κάναμε βουτιές από την κορυφή του κυλίνδρου... κάποια στιγμή βγήκα έξω και κολυμπούσα. Και ξαφνικά, βλέπω δίπλα μου, κολλαρισμένα κατοστάρικα! Ένα, δύο, τρία, πέντε, τα μάζευα. Μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη εξήγηση παρά ότι κάποιος προσευχόταν στην κορυφή του γκρεμού και έκανε τάματα πετώντας λεφτά. Κι εγώ έτυχε να είμαι από κάτω και να τα μαζεύω.

    Είπα να γράψω για τη Σαντορίνη, αλλά τελικά έγραψα για το Άγιο Όρος. Έχει κι αυτό τα απρόσμενά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. "Αποδειξη ότι η ζωη σου πάει καλα είναι όταν δεν υπάρχει η αναγκη διακοπων,οι διακοπες μοιαζουν σαν στημενο παιχνιδι υποχρεωτικης χαρας."

    Άσε που αν πας διακοπές για πολύ καιρό ίσως χρειαστεί να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου, χωρίς αντιπερισπασμούς επαγγελματικών υποχρεώσεων. Μήπως αυτό εννοείς στην πραγματικότητα;


    Αυτο που περιγράφεις παρακάτω νομίζω λέγεται επήρεια ναρκωτικών, όχι διακοπές.... :-P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Από όλες τις φορές που πήγα διακοπές η καλύτερη ήταν στην ... Σαλαμίνα.
    Β' Λυκείου και πήγαμε σε ένα λιόμενο που έχει εκεί ένας από την παρέα. 4 άτομα. Δεν κάναμε τίποτα πρωτότυπο, τίποτα ιδιαίτερο, ούτε καν καμιά αξιοπρεπή γκόμενα δεν είδαμε.
    Όμως γελούσαμε συνέχεια.
    Είχαμε βγάλει 4 ράτσα στην βεράντα - αυτλή του λιόμενου για να κοιμόμαστε.
    Η αδερφή του Κώστα είχε παρατήσει εκεί, κάπου ανάμεσα στα κάγκελα, μια πλαστική κούκλα, στρουμπουλή και γυμνή.
    Γελούσαμε μία ολόκληρη νύχτα όταν ανακάλυψαμε οτι ο Τάκης την φοβόταν σε σημείο που να μην μπορεί να κοιμηθεί. Τελικά την πετάξαμε.
    Ναι, Β' Λυκείου είμασταν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλησπέρα σας!

    Χαιρετώ την πρώτη Guest Star και τις "Καλοκαιρινές διακοπές" της.

    Μόλις επέστρεψα και δεν έχω προλάβει ακόμα να διαβάσω το κείμενο του post - είναι βλέπετε και κάπως ...λακωνικό ;)

    Προς το παρόν, να απαντήσω κι εδώ σε μια τεχνική απορία που τέθηκε στο Moundialoblog: Τώρα που δοκίμασα, ο blogger ανεβάζει κανονικά τις φωτογραφίες στα post (δεν ξέρω τι γινόταν πριν, καθώς έλειπα).

    Θα επανέλθω αργότερα για να σχολιάσω και το κείμενο. Ασχέτως περιεχομένου (δε μπορεί παρά να είναι απολαυστικό), δίνω προκαταβολικά τα συγχαρητήριά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

    ..Mια και ο Ποντικος μας
    εμαθε τα της Μουσικης......

    αφιερωνω αντι για ποστ
    ενα τραγουδι που τα λεει ολα...

    Ακουστε το εδω::Μη με μιλας
    για καλοκαιρια...


    Δε φταίω εγώ, δε φταις εσύ
    μπορεί να φταίει το νησί
    μας μάγεψε, μας πήρε τα μυαλά
    Το μπλε της θάλασσας μεθάει
    το άσπρο των νησιών μας πάει
    μας έδεσε για πάντα μας κρατάει
    Σ' αυτή την πόλη την τρελή
    που να το είχα φανταστεί
    δεν είσαι αυτός που γνώρισα εκεί
    Θυμάμαι εκείνο το νησί
    που ο έρωτας για πάντα ζει
    κι εμείς οι δυο τον ζησαμε μαζί

    Μη μου μιλάς για καλοκαίρια
    για ακρογυαλιές και αστέρια
    πες μου μονάχα πως κι εδώ το ίδιο μ' αγαπάς

    Αλλού εσύ, αλλού εγώ
    δεν έχω χρόνο να σε δω
    βρισκόμαστε μονάχα Κυριακές
    Και είναι τόσο ειρωνικό
    πως μ' αγαπάς και σ' αγαπώ
    μας το θυμίζουν κάποιες διακοπές

    Μη μου μιλάς για καλοκαίρια
    για ακρογυαλιές και αστέρια
    πες μου μονάχα πως κι εδώ το ίδιο μ' αγαπάς

    Αγάπες καλοκαίρινες
    που είστε τόσο δυνατές
    χαθήκατε στης πόλης τα στενά
    Η θυμησή σου δυνατή
    η παρουσία σου στεγνή
    στη σκόνη αυτού του δρόμου θα χαθεί

    Μη μου μιλάς για καλοκαίρια
    για ακρογυαλιές και αστέρια
    πες μου μονάχα πως κι εδώ
    στο blog...............
    το ίδιο μ' αγαπάς .........

    Μιχάλης....Σοφία.......
    )))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Τι θα κάνουμε με αυτές τις γυναίκες που γράφουν ωραία - αλλά γράφουν πολλά!

    meterizin το κείμενό σου πέρασε τις 600 λέξεις - αλλά δεν άντεχα να το κόψω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @ΝΔ,

    Πώς λένε για να θεραπεύσεις έναν καπνιστή, κράτα τα χέρια του απασχολημένα? Ε, να μια λύση για να μην γράφουμε πολλά, keep us busy με κάτι καλό...
    :-)

    Επανέρχομαι, διαβάζω τώρα τις φίλες και τους φίλους και ταξιδεύω μαζί τους! Απολαυστικοί!

    Μακάρι να μπορούσα να σου δανείσω φωτογραφίες απο εκείνες τις διακοπές, μια Σαντορίνη τόσα χρόνια πριν, αλλά είπαμε, τις έφαγαν τα ψάρια!...
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Καλησπέρα!!

    Αφροδίτη το κείμενο σου είναι καλοκαιρινή δροσιά!!

    Όμορφες οι εικόνες που παίρνουμε και από τα σχόλια!!

    Εκτός θέματος: Διάβασα το άρθρο του κ.Κούρτοβικ που σε γενικές γραμμές είναι θετικό...μία φράση όμως με προβλημάτισε...
    "Τα κείμενα της Κουρούνας, πάλι, ξεχωρίζουν για τη δροσερή φαντασία και το σπαρταριστό χιούμορ τους, αρκετά σπάνιο στις γυναίκες."

    Σπάνιο το χιούμορ στις γυναίκες;;;
    Ίσως όχι τόσο εκπληκτικά εύστοχο όσο της Κουρούνας...αλλά όχι και σπάνιο!!!

    Έχει κάποιος να πει κάτι;;;

    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. dimitrizzzzz said

    << Άσε που αν πας διακοπές για πολύ καιρό ίσως χρειαστεί να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου, χωρίς αντιπερισπασμούς επαγγελματικών υποχρεώσεων. Μήπως αυτό εννοείς στην πραγματικότητα;
    >>


    Οχι δεν εννοω αυτο.

    Και εγω σάγαπαω .Καλο βραδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Στην αρχή λέω «ωπ, τι έγινε, πού μπήκα; Στο Κλικ του ’85, σε τεύχος-αφιέρωμα-Διακοπές εφημερίδας ή σε λάθος blog;»

    Μετά ευτυχώς ξετυλίχθηκε η αφροδιτιάδα...


    Αχόρταγα μάτια, να βλέπουμε τα μπαράκια χτιστά σαν ψεύτικα, ή μάλλον, σαν αληθινά, τα φωτάκια τους γιρλάντα στο γκρεμό, έρωτες και γαλάζιο στα σκοτεινά...
    ...
    Η άλλη φίλη-γέμισμα, για να είμαστε συμμετρικοί ντάμες-καβαλιέροι: άχρωμη, άοσμη, αόρατη.
    ...
    Φαινόταν οτι θα κατέληγαν οι δυο λαμπεροί μαζί, κι οι δύο «αδιάφοροι» μαζί, κι ας διασταυρώνονταν τα πειράγματα προς πάσα κατεύθυνση & φαινόταν η κάψα να οπλίζει στο βάθος...
    ...
    Ηταν εκείνη η ωραία αίσθηση διακοπών, αρκετά ασφαλής με την παρέα, ώστε και πατάτα να πεις ή να κάνεις, θα τη δουν με κατανόηση, και μαζί κι αστάθεια γιατί όλα παίζονται: ό,τι χαραχτεί στο νησί μπορεί να σε ακολουθήσει στην πόλη. Ρίσκο, ξεφουσκώνει ή φουντώνει...
    ...
    Το ήξερα ότι έρωτας-ξε-έρωτας, δε θα έμενα με το αμόρε (όλες οι γυναίκες ξέρουν από την πρώτη ώρα πού θα πάει η σχέση!).
    ...
    Τα απιστώ/απατώ/κερατώνω και τα συναφή ήταν (ακόμα) terra icognita...
    ...
    Προς το ξημέρωμα, ενώσαμε υπνόσακους και στριμωχτήκαμε 6 άνθρωποι δίπλα-δίπλα, με μηδέν απόσταση στις καρδιές μας, να ανταλλάσσουμε ανέκδοτα & να μετράμε πεφταστέρια...
    ...
    Τη μάζεψα τη σκέψη, πακετάκι, και είπα όχι ακόμη. Ηθική με περικεφαλαία!



    Δυσκολεύτηκα να ανθολογίσω, το κείμενο είναι δυνατό και σε πολλά επίπεδα.
    Έχετε όλοι δίκιο για τις σεντονιάδες
    κι εγώ μαζί σας,
    αλλά, ρε παιδιά,
    όταν κάτι λέει, λέει.
    (τα ίδια ισχύουν για το πολύ όμορφο σχόλιο της meterizin)

    Αφροδίτη, με βύθισες σε προσωπικές Κυκλαδίτικες αναμνήσεις των 18 άγουρων ετών.
    Έχω περάσει κι εγώ από τη φάση Σαντορίνη
    με παλαβές ιστορίες αφροδιτικής σουρεαλορεαλιστίκ ομορφιάς,
    με κορυφή all for free διανυκτέρευση στο αστυνομικό τμήμα…

    Στην πορεία, άλλαξα φυλή, πέρασα από Πάρο, Αντίπαρο, Κουφονήσια, Μήλο (mickey, από ποιο μέρος είσαι;) και πάει πλέοντας.


    Αφροδίτη, συγχαρητήρια, πέρασες τις (πρώτες, δύσκολες) εξετάσεις και πήρες και καλό βαθμό.
    Και εις ανώτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. andy dufresne said...
    "Αφροδίτη, συγχαρητήρια, πέρασες τις (πρώτες, δύσκολες) εξετάσεις και πήρες και καλό βαθμό.
    Και εις ανώτερα!"

    Δηλαδή - τι ανώτερα;

    Υπάρχει ανώτερο από το να γράφεις post στο Doncat;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Τα μεταξωτα σεντόνια
    χρειαζονται επιδεξιους
    ...αναγνωστες..........


    Ας μην φθονούμε τα παιδιά..
    Τοσο κόπο εβαλαν για
    να τα γραψουν...

    Υπαρχει και αλλη λυση..
    @..σπας το σεντονι στα 2
    ..για να ειναι "ευκολοτύλιχτο"...~~~~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @ΝΔ,

    "...Υπάρχει ανώτερο από το να γράφεις post στο Doncat;"

    Kαλόοοο....

    Να γράφει ο Don (ο γάτος, να εξηγούμαστε!)post στο... Aphroditesheets (εάν & εφ'όσον...)ίσως?
    :-)

    Καλά, συμβιβάζομαι με μια δαγκωνίτσα του Don (του γάτου, να εξηγούμαστε!) στο γοφί!...

    Και πάει πλέοντας.. (ωραίο αυτό!).

    (Αν και η χρόνια Mr-Bean-ίτιδα μάλλον θα με πάει.. πνίγοντας!)
    (-DDDD

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Καλοκαιρινός αιώνιος έρωτας.

    O θαλασσινός αιγαιοπελαγίτικος αέρας μου είναι γνωστός από παιδί. Από τότε που πηγαίναμε με την οικογένειά μου διακοπές στο νησί. Μοιάζει μουσική στα αυτιά, αρμυρός στη γεύση, ανεμίζει και μπερδεύει τα μαλλιά μου.

    Η θάλασσα και ο ήλιος! Οι πρωταγωνιστές του καλοκαιριού. Εκείνη, τη νιώθω καλύτερα…την αισθάνομαι…τη φχαριστιέμαι. Κολυμπάω ώρα πολύ, βουτάω όλο το σώμα μέσα να την εξερευνήσω και να ψαχουλεύω το βυθό της. Κάθε φορά ανακαλύπτω πόσο απρόβλεπτη, ερωτική κι άστατη είναι. Με χίλιες μορφές και διαθέσεις. Ποτέ δεν ξέρεις τί την κάνει κι αγριεύει. Πόσο θα κρατήσει. Το μυστικό είναι να πηγαίνεις με τα νερά της…να μην κοντράρεις. Και μόνο έτσι, με το μαλακό, με την προσευχή, γλιτώνεις απ’ την αγκαλιά της.

    ΄Αλλοτε πάλι σε ταξιδεύει, γαλήνια και παραμυθένια στην απεραντοσύνη της. Όλο θέλεις να σε πηγαίνει, πρίμα στα πανιά και στα όνειρα. Κι αυτή σε κανακεύει, σε ξελογιάζει σαν πεντάμορφη κι έμπειρη γυναίκα. Σε ξεναγεί σε τόπους μακρινούς κι άγνωστους.

    Μ’ αρέσει να ξεκουράζομαι στην επιφάνεια Αφήνομαι στην υγρή αγκαλιά, παραδομένη δίχως όρους. Με λεύτερα τα χέρια, κλειστά τα μάτια. Νωχελικό το λίκνισμα, σαν την αγκαλιά του καλύτερου εραστή, μα τραγουδάει κιόλας.
    Αισθάνομαι την έντονη ερωτική διάθεση. Ανοίγω τα μάτια κι ο ήλιος με τυφλώνει. Καταλαβαίνω πως όλα αυτά τα έκανε για εκείνον. Κι αυτός την κοιτά, φλέγεται ολόκληρος πυροδοτημένος απ’ την ομορφιά, τα τόσα της χρώματα. Ζητά λίγη δροσιά ν’ ανακουφιστεί. Απλώνει χιλιάδες χέρια-ακτίνες και την ακουμπά. Το άγγιγμα φέρνει ανατριχίλα…το σώμα της κουνιέται…ξεσηκώνεται. Συνεχίζει χαρούμενος για την ανταπόκριση. Φουρτουνιάζει εκείνη, τα κύματα γίνονται βουνά ψηλά, μήπως και τον φτάσει. Μα δεν τα καταφέρνει. Σκάει τότε απ’ το θυμό και θέλει να ξεσπάσει στην αγωνία της.

    Αλίμονο στο καράβι που θα πέσει σε τέτοια στιγμή. Το παίρνουν αγκαλιά δυο άγρια κύματα και το βγάζουν απ’ το νερό, ψηλά, στον αέρα. Το σπάει στη μέση, σαν λεπτό ξυλαράκι. Τραβάει μέσα της τα πάντα…και τις ανθρώπινες ζωές. Θύματα του ανεκπλήρωτου πόθου. Αργότερα συνέρχεται, αισθάνεται το λάθος. Ημερεύει, λυπάται, συμβιβάζεται. Αυτή είναι η μοίρα της. Ο ήλιος θα τη βλέπει πάντα από μακριά. Με φλογερό βλέμμα, μόλις που θα τη χαϊδεύει. Κι αυτή, θα τον δροσίζει λίγο, έτσι για να του κρατάει το ενδιαφέρον.

    Κι όταν πια φύγει το καλοκαίρι και ο έρωτάς τους δεν ολοκληρωθεί, κουρασμένος θ’ απομακρυνθεί. Να περάσει το χειμώνα του και να τη νοσταλγήσει. Μέχρι να ξαναρθεί η άνοιξη και να πλησιάσει πάλι μ’ όρεξη κι επιθυμία για καινούρια ατέλειωτα παιχνίδια μαζί της. Αιώνιες αντίπαλες δυνάμεις, θα έλκονται χωρίς ποτέ να συναντηθούν.

    Κι εγώ, εκεί ξαπλωμένη ανάμεσα, ζηλεύω την ερωτική τους έλξη. Δέχομαι τις ακτίνες πάνω μου, αντί εκείνης. Κλέβω απειροελάχιστο μέρος της αγάπης τους, όσο το κορμί κρύβει, ένα τόσο δα μικρό κομματάκι, απ’ το δικό της σώμα. Τώρα θέλει προσοχή. Μη ζηλέψει. Μήπως και θελήσει να δείξει τη δύναμη…τις απειλητικές διαθέσεις. Είναι θεριό δεν αστειεύεται, λίγο να ξεχαστείς, δεν συγχωρεί το λάθος. Σε παίρνει μαζί, στα βαθιά και χάνεσαι.

    ΄Εχω το νου μου. Κι αφήνω τ’ όνειρο και τη φαντασία, να καλπάζουν ψάχνοντας να βρουν και για μένα μια τέτοια αγάπη. Τρυφερή, δυνατή, αιώνια! Κι ακόμα ψάχνουν…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Aροδίτη – Θεά – Έρωτας – Σαντορίνη – Γλασκόβη – Φακές


    Το αποτέλεσμα του συνδυασμού των παραπάνω λέξεων είναι ερεθιστικότατο! Έτσι ένοιωσα όταν πρωτοδιάβασα την αλληγορική ιστορία με τις φακές και το τεκνό στη Γλασκόβη! Με έχει στιγματίσει… Δε μπορούσα ποτέ να φανταστώ τι αισθησιακά πράγματα μπορεί να κάνει κανείς με τα όσπρια! Μέχρι τότε νόμιζα ότι όλα αυτά γινόντουσαν μόνο με σαντιγές, φρούτα, σιρόπια και παγωτά! Άλλαξα γνώμη…

    Είναι γνωστό άλλωστε από την αρχαιότητα ότι οι φακές είναι αφροδισιακό φαγητό. Τις συνιστούσε και ο Ιπποκράτης ιδίως για τους άνδρες. Ο δε Αριστοτέλης πρότεινε το μαγείρεμά τους με σαφράν...

    Κρίμα που η ιστορία της Σαντορίνης δεν είχε φακές. Ενδεχομένως θα μπορούσε να είχε και φάβα! Next time I hope!

    ------------------------------------------------------------------
    Τέλος, θα ήθελα να συγχαρώ την Aphrodite για την ωραία της Ιστορία, αλλά και να την καταγγείλω ως φοροδιαφεύκτρια (sic)!

    Προκειμένου να μην της επιβληθεί φόρος για το συγγραφικό της έργο, αντί να δημοσιεύει τα πονήματά της στο δικό της χώρο, όπως είναι το σωστό (το οποίο πρέπει να λέγεται) , τα παρέχει - εκμεταλλευόμενη το κύρος και την επωνυμία του- ως «δωρεά» στο Blog Νίκου Δήμου!

    Περιμένω στο μέλλον περισσότερες αφροδισιακές ιστορίες με τεκνά και φακές… Κατά προτίμηση στο δικό της Blog!

    Αφροδισιακές ιστορίες δίχως φαντασιώσεις είναι σαν μπακαλιάρος δίχως σκορδαλιά!

    Ευχαριστώ πολύ και Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Καλησπέρα σε όλους.
    @ΝΔ,

    "...Υπάρχει ανώτερο από το να γράφεις post στο Doncat;"

    @aphrodite
    Kαλόοοο....

    Να γράφει ο Don (ο γάτος, να εξηγούμαστε!)post στο... Aphroditesheets (εάν & εφ'όσον...)ίσως?
    :-)

    Χαχα! Αυτό ακριβώς σκέφτηκα κι εγώ aphrodite!!! Ή να γράφουμε, να διαβάζουμε και να σχολιάζουμε όλοι εμείς με τόση λαχτάρα και ανυπομονησία τις δικές σου σελίδες-ιστορίες στο δικό σου -αν και εφόσον- blog (και με τέτοια συμμετοχή όπως στου Δον Γάτου);;

    Λοιπόν, οι πιο ωραίες ιστορίες αυτές των άλλων που ζω... Ομοίως και διακοπές... Αυτές των άλλων που διηγούνται... Δικές μου καλύτερες, αξέχαστες και ονειρεμένες όχι ακόμα. Διασκεδαστικές, πολλές. Αλλά τις πραγματικά αξέχαστες (έτσι όπως τις ονειρεύομαι αξέχαστες), τις περιμένω ακόμη.

    Την καληνύχτα μου σε όλους.
    Ξ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Αγαπητή Αφροδίτη τα θερμά μου συγχαρητήρια για τη δημοσίευσή σου στο αγαπημένο όλων μας blog. Είναι η σειρά μου να σου δώσω ευχές για βιβλίο το συντομότερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Nikos Dimou said:
    «Δηλαδή - τι ανώτερα; Υπάρχει ανώτερο από το να γράφεις post στο Doncat;»

    Υπάρχει. Φυσικά, υπάρχει, κύριε Δήμου: το να σε διαβάσει, εσένα τον «ανώνυμο μπλόγκερ», τον «ανώνυμο δημοσιογράφο» (υπάρχουν και τέτοιοι...), τον ανώνυμο οιονδήποτε, τελικά, ο ίδιος ο Νίκος Δήμου. Και, ίσως, να σου αφήσει μια καλή κουβέντα. Και το κάνετε, εμμέσως, κύριε Δήμου. Με το μέτρο που, εννοείται, εσείς ορίζετε, για εσάς τον ίδιον. Συχνά παραπάνω απ’ ό,τι αρμόζει στο brand name «Νίκος Δήμου». Και αυτό το εκτιμούμε, όλοι, νομίζω.
    Αλλά εδώ παίζει κάτι βαθύτερο. Νομίζω για εμάς, κατά πρώτον, φοβάμαι και για σας: Για τον Δήμου, υπάρχουν και άλλα, πρέπει, διάολε, να υπάρχουν. Που κανείς μας δεν ξέρει, αλλά δικαιούμαστε να υποθέτουμε: άλλες διαδρομές, που παρά την όποια ειλικρίνεια, εξακολουθούν να ντύνονται κουρέλια να κερδίσουν πόντους. Και άλλες πάλι, που είναι «εντάξει», και ειλικρινείς μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο... Και αυτό το εκτιμούμε. Και, ίσως, επιπλέον, κάποιοι από μας να ψυχανεμίζονται και κάτι παραπάνω. (Ίσως πάλι να κάνουν λάθος. Τι πιο ανθρώπινο...)
    Αλλά για αυτά, τα άλλα, τις διαδρομές δηλαδή ενός ανθρώπου που ―θέλω να πιστεύω― έχει (σε κάποιες πλευρές αυτής της όποιας ζωής έλαχε του καθενός μας) κάνει ένα βήμα παραπάνω από τα μισερά δικά μας (άλλο αν, κάποιοι από μας μπορεί να έχουν κάνει βήματα που ο Δήμου δεν έκανε, είτε επειδή δεν τόλμησε είτε επειδή δεν ήσαν δικά του...), του Δήμου τού πρέπει να μιλήσει αλλιώς:
    Πιο τσαμπουκουλαμένα, αν με εννοείτε. Αυτό το «όλοι ίδιοι είμαστε» μου μυρίζει προσποίηση... Και δεν αρμόζει στον Δήμου που ψυχανεμίζομαι: δεν είμαστε όλοι ίδιοι (και ναι, η δημοκρατικότης είναι το άλλοθι των ενοχικών: το λέει ένας ακόμη, παρ’ όλα αυτά που μεσολάβησαν, sui generis αριστερός...).
    Μπορεί κάποιες γυναίκες να γράφουν υπέροχα, όντως, (συμφωνώ ― σε αντίστιξη με εμάς, τους δυσκοίλιους, κατά τεκμήριον, αρσενικούς...), αλλά ο Δήμου που ψυχανεμίζομαι αξίζει κάτι περισσότερο από κανονιστικές διαδικασίες και αφ’ υψηλού διαιτησίες. Από αφροδίσιες ασκήσεις γραφής (ο Ήφαιστος; ο Άρης;) που, παρεμπιπτόντως, μου αρέσουν πολύ.... Η ίδια η γραφή της Αφροδίτης μου αρέσει πολύ. Πάρα πολύ. Αλήθεια... Η ίδια, όμως, όπως την φαντάζομαι, καθόλου: Μακριά κι αγαπημένοι...

    Κύριε Δήμου: θέλω εσάς. Θέλω δικά σας κείμενα. Αποσπάσματα. Σπαράγματα. Μισοριξιές έστω.
    Τα κείμενα της Αφροδίτης (ΜΑΣ, κι ας παίζει η ίδια με την ιδέα πως ανήκει στον εαυτό της, τα παιδιά της, τον άντρα της και το όποιο παρελθόν της, και μας πετάει ρετάλια της ψυχούλας της να τσιμπήσουμε. Νομίζει... Ναι, φυσικά, τσιμπάμε, αλλά το κάνουμε για μας. Κάτι λείπει από την όποια εποικοινωνία: το παίζει τόσο γαμημένα αυτάρκης, κι ας φλερτάρει με έναν αυτοσαρκασμό που παραμένει στον αφρό του ναρκισισμού... Και το κάνει, όντως, καλά... Εγώ, πάλι, όμως, διαισθάνομαι πως έχει δρόμο μπροστά της. Πολύ δρόμο. Κι ας το παίζει «παλιά».
    Της δίνω ένα φιλί στo αγαπημένο κούτελο. (Αρκεί να μην το κάνει και αυτό ιστορία: ή μάλλον ας το κάνει, όμορφη θα είναι, σίγουρα. Αλλά θα έχει σχέση με την ίδια. Και μόνον...)

    Η επόμενη, πάντως, πρέπει να είναι η gravoura...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αυτή τη στιγμή (πολύ αργά τη νύχτα και ταυτοχρόνως βιώνοντας ―πολύ επώδυνο― χωρισμό...) ακούω τη live εκδοχή του «The River» του Springsteen, μια εκτέλεση που είναι κάτι παραπάνω από την εκδοχή που ακούσαμε, και κρατήσαμε κάποιοι, από τότε, στο βινύλιο, αρχές του ’80, λίγο μετά το «Darkness on the end of twon», και είχαμε αγοράσει, φαντάζομαι, στο pop11: ο Μπρους λέει κάποιες «μπούρδες» σαν εισαγωγή. Όποιος αντέχει και ξέρει, ας το ακούσει. Κι αν δεν το βρει στο Ιντερνετ, αν μου δώσει e-mail, θα του στείλω το mp3...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Αγαπημένη μου Αφροδίτη,

    ως φίλη
    σε λατρεύω

    ως συγγραφέας
    σε ζηλεύω

    και ως αναγνώστρια
    σε χαίρομαι.

    Όσο για τους μικρόψυχους "αηδειολογούντες" - εκείνους που προσπάθησαν τις προάλλες να σου το παίξουν δασκαλίτσες, μορφάζοντας γραμματικούς κανόνες με τσιριχτή στριγλίτσα υστερικής γεροντοκόρης φιλολόγου τής δεκαετίας τού εξήντα - ασ΄ τους να λυώσουν απ΄τη ζήλια τους!!!

    Με αγάπη και ευγνωμοσύνη

    η Φίλη σου

    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Ξενυχτισμένος και διαλυμένος, αφού κατάφερα να βρω ένα κενό μισάωρο, χωρίς δουλειά (όλο το βράδυ στην πίεση), χωρίς φαγητό, χωρίς μουντιάλ και χωρίς ...ανάγκες, σαν εκείνες που προβλημάτιζαν το αρσενικό στο κατάστρωμα, καθώς αγνάντευε τα αστέρια (μακράν το πιο διασκεδαστικό), κατάφερα να διαβάσω τις 4 απίστευτες μέρες των διακοπών του Πίτερ Σέλερς (συγγνώμη της Αφροδίτης ήθελα να πω).

    Τι να γράψει κανείς για όλα αυτά και μετά από το γέλιο (ακόμα χτυπιέμαι) που ακολούθησε; Τα έγραψαν όλα οι προλαλήσαντες (μοναδική παραφωνία η "κακία" της Jane). Όμορφο, σπιρτόζικο, πικάντικο, με φοβερές ατάκες και απίστευτες καταστάσεις και βεβαίως το συναρπαστικό (αν και όχι τόσο "ευτυχές") τέλος. Απλά απολαυστικό!

    Πιστεύω πάντως ότι θα ήταν ΑΚΟΜΑ πιο απολαυστικό αν γραφόταν σε συνέχειες. Ένα post για κάθε μέρα διακοπών (κι ας ήταν μόνο το πρώτο post ανοιχτό για σχόλια, ώστε να είναι συγκεντρωμένα "όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα"). Θα διαρκούσε και περισσότερο η αγωνία μας για την τύχη της ...παθούσας (άραγε έφυγε από πάνω της η …ευχή του Μητσοτάκη ή την επόμενη μέρα θα ταλαιπωρηθεί ακόμα περισσότερο;) και θα είχαμε την ευκαιρία να το διαβάσουμε πιο γρήγορα. Ας το λάβετε υπόψη για τη συνέχεια ;)

    Έχω αρκετές "αξέχαστες" διακοπές, αλλά για να κάτσω να τις περιγράψω θα χρειαζόμουν ακόμα περισσότερες λέξεις κι από την Αφροδίτη. Κατά φοβερή σύμπτωση, η πρώτη μου εξόρμηση με το μεγάλο έρωτα της ζωής μου ήταν ένα αξέχαστο τριήμερο στη Σαντορίνη - με αρκετά "απρόοπτα" κι εκεί (μέχρι και το πρώτο μας ...καβγαδάκι). Και μετά στη Μύκονο, τη Μήλο, τη Βενετία, την Κρήτη (στεναγμός)... Από τις "μοναχικές", ξεχωρίζω το μεγάλο ταξίδι στην Αμερική το καλοκαίρι του 2002 - σκοπεύω να κάνω ένα ειδικό blog γι' αυτό με πολλές φωτό, μάλλον τον Αύγουστο.

    Δεν έχω ξαναπάει Σαντορίνη από τότε. Θα μου μείνουν πάντα οι υπέροχες αναμνήσεις από την πρώτη εικόνα κατά την είσοδο στο λιμάνι (συμφωνώ με την Αφροδίτη), τα υπόσκαφα με θέα την Καλντέρα (σε ένα τέτοιο μείναμε - με θόλο πάνω από το κρεβάτι), τη μαγική βραδιά σε εκείνο το φημισμένο μπαρ (ξεχνώ το όνομά του), την αρχαία πόλη στο Ακρωτήρι και πολλά άλλα, γλυκά και πικάντικα, που δε θα ήθελα να αποκαλύψω ;)

    Και η πρώτη φωτογραφία μού θύμισε το τρεχαλητό που ρίξαμε για να προλάβουμε το κλασικό ηλιοβασίλεμα στην Οία (το πρώτο που είδαμε μαζί). Να 'σαι καλά Αφροδίτη για τις γλυκές αναμνήσεις και το γέλιο που μας χάρισες!

    Θα πρότεινα στο επόμενό σου post να σατιρίσεις το γάτο ή και κάποιους από μας εδώ μέσα. Αν συνεχιστεί έτσι πάντως το καλοκαιράκι, θα είναι όντως ποοολύ χαλαρό!

    Υ.Γ. Αφεντικό, ούτε 430 λέξεις δεν είναι - μη με κόψεις :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Καλημέρα σε όλους...

    Κι έλεγα κι εγώ από που μας προέκυψε αυτός ο σοφός kapsokalyvas με την τόσο διεισδυτική κριτική του...

    Μια ματιά στο profile του μου έλυσε την απορία: είναι ο marios-P. ακόμα πιο ώριμος.

    Κερδίζει το βραβείο για το καλύτερο σχόλιο και μια πρόσκληση να γράψει κάποτε ένα post.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Αν δεν κάνω λάθος h jade αναφερόταν στο moderation.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. fantina said...
    @ Paragrafos & Mickey

    Γι αυτό άλλωστε δεν έκοψα το σχόλιο της Jane. α) δεν ήταν σαφές β) δεν απαγορεύεται η διαφωνία - ακόμα και η απαρέσκεια. Είναι μέσα στα προνόμια της ελεύθερης έκφρασης.
    Το τι κόβεται το έχουμε πει.

    Με την ευκαιρία: μην μου στέλνετε κείμενα για post (πολλοί ζήλεψαν την δόξα της Αφροδίτης). Επιτρέψτε μου, στο δικό μου blog, να καλώ εγώ τους guest stars...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. fantina said...
    @ Paragrafos & Mickey

    "Το σχόλιο της Jane E. δεν υποδηλώνει "κακία". Απλώς εκφράζει μια απαρέσκεια που μπορεί και να μην έχει σχέση με το κείμενο της Aphrodite."
    ---------------------------------

    Δηλαδή, αν εσείς βρεθείτε σε μια συντροφια και λέτε τις σκέψεις σας ή αφηγείστε ένα περιστατικό και κάποιος, με τον οποίον έχετε "αντιδκήσει" στο πρόσφατο παρελθόν και του είχατε μάλιστα προσάψει και "εμπάθεια", φωνάξει "αηδία που δεν αντέχεται", ως τι θα το εκλάβετε; Ως σχόλιο που δεν έχει σχέση με σας; Ή ως αγένεια του αισχίστου είδους;

    Εκτός αν πια δεχθούμε την υπόθεση ότι εδώ μέσα είναι όλα "εικονικά", άρα όλα μισοψευτικα, άρα όλα επιτρέπονται αφού δεν... υπάρχουν...

    Μόνο που για μένα δεν είναι έτσι.


    Με αγάπη

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. @Aφροδίτη
    Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αφιερωμένος «ο αιώνιος έρωτας» σε σένα, ένα μικρό ανθάκι κέντησα στα δικά σου σεντόνια, που τόσο καιρό μας ενθουσιάζουν και μας κρατάνε συντροφιά. Σκέπαζέ μας όμορφα όπως μόνο εσύ ξέρεις και άσε μας να ονειρευόμαστε στα μονοπάτια που ανοίγεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Ξεκινήσαμε για Φολέγανδρο, εγώ κι εκείνη. Κι είπαμε να κάνουμε στάση στην Ίο.

    Τι ιδέα... Δωμάτια τίποτα, κατάλυμα στο cmaping στον Μηλοπότα. Μεθυσμένοι Γερμανοί να ξεφωνίζουν όλη νύχτα, μπουκάλια να σπάνε. Και νεύρα να σπάνε επίσης (τα δικά μας).

    Μετακόμιση στην παραλία. Ύπνος by the seaside.
    Αυγή καταπληκτική. Κοιμάμαι πανευτυχής. Το ένα χέρι έξω από το sleeping bag.

    Ακούω αλογάκια - ρομαντική βουκολική σκηνή. Τα αλογάκια καλπάζουν. Ένα από τα αλογάκια, καλπάζοντας μου πατάει το χεράκι - τι καλά!! Μαζεύω το χέρι μέσα και το μαλάζω να ηρεμήσει. Βρίζω, βρίζω, ηρεμώ και πάλι.

    Δίπλα ένα ζευγάρι Γερμανών, κοιμάται. Στο διπλό τους sleeping bag, χωμένος κι ένας γερμανικός ποιμενικός. Οι Γερμανοί ξυπνάνε. Ο ποιμενικός πηδάει τριγύρω χαρούμενος. Ξαφνικά με κόβει διερευνητικά: τον κοιτάω και γω με μισόκλειστα μάτια και προσεύχομαι να ξεκουμπιστούν όλοι, μπας και κοιμηθώ λιγάκι. Τζίφος. Ο ποιμενικός παίρνει φόρα καταπάνω μου, και ορμάει με το κεφάλι στο άνοιγμα του sleeping bag μου. Πετάγομαι έξω σα φελλός από μπουκάλι.
    Οι Γερμανοί χαχανίζουν. Τους χαμογελάω ηλίθια. Η δικιά μου, αναίσθητη δεν έχει διακόψει τον ύπνο της καθόλου. Την ξυπνάω:

    - "Καράβι να φύγουμε για Φολέγανδρο ΤΩΡΑ!"
    - "Κάτσε μωρέ να δούμε την Ίο δυο-τρεις ακόμα", χασμουριέται, "τι σ' έπιασε;".
    - "Τώρα!"
    - "Πω-πω πολύ περιέργος είσαι μωρέ!!".

    Εγώ ...περίεργος;;;;;!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Προς Θεού meterizin μην το αποσύρετε - από την αρχή είπα πως ήταν καταπληκτικό. Σας το είπαν και άλλοι. Μην φτωχαίνετε το blog μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. @meterizin,

    Και φυσικά το πρόσεξα το σχόλιό σου. Και με συγκίνησες πολύ. Κι όταν διάβασα το επόμενό σου σχόλιο ότι μπορεί να το απέσυρες, το ανέγραψα για να το ανεβάζω κάθε φορά που θα το έσβηνες εσύ.

    Ισως όμως πρέπει να εξηγηθώ:

    Καθώς μου έκανε την τιμή & με έχρισε οικοδέσποινα για αυτό το ποστ ο ΝΔ (στο δικό του σπίτι μάλιστα, άρα διπλή η ευθύνη να είμαι σούπερ προσεκτική & φιλόξενη), θεώρησα πως ναι, το πρώτο άνοιγμα δικό μου, αλλά από κει και πέρα οφείλω να κάτσω παράμερα και να αφήσω να μιλήσουν οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι...

    Μπήκα ελάχιστα, ίσα-ίσα για να μη φαίνεται ότι απέχω, αλλά κοίταζα να περνούν καλά οι φίλοι & όχι να μοστράρομαι εγώ. Επισκέφτηκα όπως πάντα και αρκετά μπλογκς φίλων χτες, αυτή τη φορά όμως αφήνοντας σχόλια, ευχαριστώντας τους από κοντά κι εκφράζοντας την εκτίμησή μου ακόμη κι αν δεν είχαμε στενή επαφή μέχρι τώρα.

    Είχα στο μυαλό μου όταν ανέβει το επόμενο ποστ, να κάνω μια μικρή σούμα τονίζοντας την χαρά που μου δώσατε και τα highlights που θα τα κουβαλάω μέσα μου. Κι επίσης μια μικρή κατάθεση του πώς μου φάνηκε η εμπειρία (προς γνώσιν των επόμένων guest stars):-)

    Οπότε τότε θα μιλούσα και για το δικό σου κείμενο-κατάθεση.

    Συγνώμη αν δεν πρόλαβα, το εμφανίζω αμέσως και σας παρακαλώ Κ. Δήμου ξαναβάλτε το, απεσύρθη για εντελώς λάθος λόγους - απλώς δεν το βάζω εδώ για να μην είναι σεντονάαααρα!

    (Μα πώς θα μπορούσα να μην το προσέξω? ΠΩΣ?!?!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. meterizin said...


    -Πάνε κάποια χρόνια από τότε.
    -Από ...πότε;
    Οι εικόνες στριμώχνονται. Εγώ κι εγώ κι εγώ...
    Αφροδίτη για το χατήρι σου -παίρνοντας όμως άλλο "όνομα" θα τις βάλω σε μια σειρά για να σου πω για "το μόνον της ζωής μου ταξίδιον"..

    Ε για σταθείτε! Πρώτα να πω τα γιατί. Ύστερα σειρά έχει το μηχανάκι, ο χωματόδρομος, ύστερα το καράβι. Ακολουθούν τα περίπτερα με τα σπαραχτικά τηλεφωνήματα. Να μην ξεχάσω και το νεκροταφείο..

    Με την πρώτη ματιά που τον ξανάδα,
    ξεκίνησε ένας έρωτας. Δεύτερης όρασης. Μεγαλώναμε παράλληλα. Εγώ να βολοδέρνω με φαντάσματα που επινοούσα ή που υπήρχαν ριζωμένα από τα παιδιάτα μου κι αυτός να παλεύει με τα δικά του στα ίδια γερμανικά πλακόστρωτα, κνάιπε, σε πλατείες και στο φοιτητικό του δωμάτιο, με Ν. Χάγκεν, γερμανικά γκρουπάκια ψυχεδέλειας, χαρτ ροκ ενίοτε και σε αρκετό βάθος η Μικρασία. (Από την άλλη μεριά εγώ, ροκ σκέτο, μπλουζ, τζαζ, Μπ. Ντύλαν και... άσε καλύτερα..)

    Ευτυχώς αυτή η πάλη, ένα βράδυ μετά
    από λίγα χρόνια, κάτω από φανάρι χωματόδρομου της Αίγινας, ανταπόδωσε ένα φως στα μάτια μας, τραβηχτικό, χιλιάδων χρόνων οικειότητας και γνωριμιάς θαρρείς.
    Θέλησα ν' αντισταθώ γιατί ήμουν νέα αλλά και πολύ κοντά είχα το κεφάλι μου στο θόλο του ουρανού.
    Συγχωρέστε με.. λίγα τα χρόνια της ζωής μου τότε ακόμα αλλά και βαριά τα συναισθήματα, σαν μπάλα εκατό φυλακισμένων, τα κουβαλούσα από τον καιρό που γεννήθηκα. (Έτσι μου είπανε αυτόπτες μάρτυρες -έπαιρναν κι όρκο, μα μπορεί και να θυμούνται πιο μετά.)

    Αφροδίτη πάνω που συνειδητοποίησα πως δεν μ' ένοιαζε τίποτα παρά να γυρνώ με το παλιομηχανάκι στην Αίγινα μαζί του, βρέθηκα να πίνω μπύρες με τον κυρ Ηλία σε ένα λουνα παρκ, να πίνω μπύρες μπροστά στα ξαφνιασμένα μάτια γνωστών -καλό κορίτσι και να στυλώνει έτσι το μπουκάλι- και να σέρνομαι μέσα στο μεσημέρι με μαύρα ρούχα, σκισμένα -πριν ακόμα γίνει της μόδας. (Μια παλιά του αγάπη εμφανίστηκε κι ήταν η μόνη εμφάνιση που άντεχα)

    Έφτυσε αίμα για κείνη την αμφιταλάντευση που είδα να κλέβει φως από τα μάτια του. Παρ' ότι το εγκαθιστούσε πολλαπλό στην καρδιά μου, η ίδια εκείνη στιγμή..

    Ο μοναδικός τόπος που άντεχα ήτανε το νεκροταφείο. Γλυκός ο ίσκιος του δέντρου πλάι στο εκκλησάκι. Διάβαζα τα ονόματα και μιλούσα σε κάποια.
    Ο ουρανός από πάνω είχε απηυδήσει! Γινόταν όσο πιο απόμακρος μπορούσε κι ανεξιχνίαστος κάθε που του έτεινα το βλέμμα και κανένα δύστυχο "γιατί".

    Αφού έφυγε η παλιά αγάπη, άρχισε ένα ταξίδι που δεν άφηνε χώρο για κανένα άλλο: Ο μακρύς χωματόδρομος από το σπίτι ως το καράβι.

    Όταν τύχαινε πάνω στη φούρια κι ανέβαινα στο καράβι, τον έβλεπα να μου γνέφει με απόγνωση. Κι όσο γέμιζε κύματα η απόσταση, γέμιζε κύματα άγρια η καρδιά κι ο νους μου. Αφόρητος ο πόνος της πεθυμιάς.
    Τότε του έγραφα. Πλημμύριζαν οι κόλλες δάκρια και σταγόνες της θάλασσας.
    Έπαιρνα το επόμενο καράβι για επιστροφή. Ύστερα καθόμασταν μαζί σε ένα παγκάκι, σε μια πέτρα, σε ένα καφέ, και διαβάζαμε τα όσα είχα γράψει και γελούσαμε..

    Αφροδίτη, μ' ένα σακίδιο στον ώμο, στους δρόμους της Αίγινας, του Πειραιά, της Καισαριανής, των Ιλισίων, της Ομόνοιας, της Πάφου, της Λεμεσού, φεύγαμε "για πάντα"
    ο ένας από τον άλλον με ανείπωτη λαχτάρα γυρισμού..Οι αφορμές καθημερινές και διάφορες. Οι αιτίες βαθύτερες. Δεν είναι της ώρας.

    Μπάζει πολλή νερό από τις λέξεις αγάπη, έρωτας, φιλία.. Πόσο χρειάζεται να βασανιστούν για να πάρεις μια ιδέα από την ανηφόρα, τις πλαγιές, τις χαράδρες, τα βουνά, τον ήλιο, τη νύχτα, την καταιγίδα, που σημαίνει ο "άλλος".

    Έχουμε δυο παιδάκια που έχουνε πάρει φόρα για τα δικά τους ταξίδια.
    ~~~~~
    Πόσες λέξεις έγραψα άραγε.. Κάτσε να μετρήσω..
    Σα να βαριέμαι, συγγνώμη. Είναι και τα παιδιά που με φωνάζουν εδώ και ώρα. Αν δεν "περάσει" άλλωστε δεν πειράζει.

    Saturday, June 17, 2006 7:38:19 PM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Να κάνω ένα σχόλιο για την δυναμική του post της Αφροδίτης και τα σχόλια πάνω σ'αυτό.

    Πρώτα απ'ολα, δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να αποδίδει πάντα στο 110% των προσδοκιών μας. Ιδίως όταν γράφει λογοτεχνία που απαιτεί απόλυτη αυτοσυγκέντρωση και τυφώνα ψυχής. Η Αφροδίτη έχει το δώρο του Θεού, ένα χάρισμα επικοινωνίας που πρέπει να καλλιεργήσει με επιμονή στην τελειότητα, με στοχασμό στην καλοπροαίρετη κριτική, και υπομονή στην κακοπροαίρετη.
    Αν νομίζουμε ότι είναι εύκολο ας το προσπαθήσουμε εμείς και ας δεχτούμε την αναμενόμενη κριτική.

    Τα πραγματικά αριστουργήματα δεν γράφονται εν παραγγελία σε μισό σαββατοκύριακο, εκτός αν τα έχουμε ήδη γράψει και απλώς τους δίνουμε ένα φρεσκάρισμα, που δεν έχει πάντα επιτυχές τέλος. Όταν υπάρχει η έμπνευση γράφονται σε μιά ώρα που κελαηδάν τα πουλιά και σιωπούν όλοι οι άλλοι.

    Τώρα στο διήγημα. Αφροδίτη I suspend my disbelief, αλλά βρε κορίτσι όλα αυτά τα γεγονότα και τόσα παθήματα γίνηκαν μέσα σε τέσσερις μέρες; Μπορούσες να γράψεις ολόκληρο "προικιό"!
    Επέκτεινε τα συναισθηματά σου σε περισσότερες λέξεις σ'άυτό το διήγημα.
    Σχεδίασε τα πρόσωπα με χρώματα και λεπτομέρειες, μην αφήνεις σκιές λόγω έλλειψης χρόνου και χώρου.
    Βέβαια αυτοί είναι οι περιορισμοί του χώρου.
    Ε! Μην αφήνεις τον χώρο να περιορίζει την δημιουργικότητά σου.

    Μας δίνεις την κορφή χωρίς την ανηφόρα και την κατηφόρα, και η Σαντορίνη είναι γεμάτη, ομορφοκαμωμένη, δόξα ο Θεός. Σκάλισε την δική σου Σαντορίνη.

    Ακολουθεί το σχόλιο πάνω στα σχόλια.
    Όλα σχεδόν ωραία ακόμα και της "Jane" με τον δικό "της" βέβαια τρόπο.
    Θα προτιμούσα βέβαια στα αυτοβιογραφικά να μας δίνατε μια γεύση, τον πρόλογο εδώ και να γράφατε συνεχίζεται...με link στο δικό σας post στο δικό σας blog.
    Μ' αυτό τον τρόπο θα έχουμε χαρά να σας επισκεφτούμε και εσείς θα μπορείτε να αναδείξετε το μήνυμά σας χωρίς τους περιορισμούς των 500 λέξεων.

    Καψοκαλύβας, το nick αυτό μου θύμισε χαρούμενες παιδικές μέρες απο Πάσχα σ'ένα μικρο χωριουδάκι της Ρούμελης.
    H κριτική σου όμως καψοκαλύβα πάνω στο γραφτό της Αφροδίτης με απογοήτευσε.
    Γιατί δείχνει άθελά σου θέλω να πιστεύω, δύο απο τα άσχημα χαρακτηριστικά της φυλής μας πακεταρισμένα σ'ένα τόσο καλογραμμένο μήνυμα.
    Έχεις το όνομα έχεις και την χάρη.

    Η αυτάρκεια και η αυτοπεποίθηση της Ελληνίδας
    ενοχλεί αφάνταστα τους avant garde "Νεο-Έλληνες" που θέλουν τον αέρα του νεόπλουτου progressive Cosmopolitan αλλά έχουν κολλήσει με τις οθωμανικές προκαταλήψεις και προτιμούν το θηλυκό γένος εξαρτημένο, να κρέμεται απο το δακτυλάκι τους και σε μερικούς να ήδονίζεται με τα κτυπήματα της παλάμης τους.
    Όσες γυναίκες ανέχονται μια τέτοια συμπεριφορά απο τον "σύντροφό" τους πρέπει να σταματήσουν τις κακές του και κακές τους συνήθειες.
    "Συνηθισμένο" το φαινόμενο στην καθημερινή ζωή αλλά στην μπλογκόσφαιρα δεν έχουν πολλοί την δύναμη να γράψουν γι'αυτή την κοινωνική πληγή, της βίας μέσα στην οικογένεια ή στο ζευγάρι σαν κύριο θέμα.

    "Έτσι οφείλουν και οι άνδρες να αγαπούν τις γυναίκες τους όπως τα δικά τους σώματα. Εκείνος που αγαπά την γυναίκα του, αγαπά τον εαυτόν του,γιατί κανένας ποτέ δεν μίσησε την σάρκα του, αλλά την τρέφει και την περιποιείται, όπως ο Κύριος την εκκλησία (τον λαό του), γιατί είμαστε μέλη του σώματός του, απο
    την σάρκα και απο τα οστά του. Δια τούτο ο άνθρωπος θα εγκαταλείψει τον πατέρα και την μητέρα του και θα προσκολληθεί προς την γυναίκα του και θα γίνουν οι δύο σάρκα μία."
    Αποστόλου Παύλου Προς Εφέσιους 5.28-33.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Ίσως να φταίει η ιδιοσυγκρασία μου, ίσως ο καυτός ήλιος, αλλά δικαιούμαι και εγώ ένα βραβείο ενός μοναδικού και μοναχικού ανθρώπου: δεν διάβασα το κείμενο, όσες προσπάθειες και να έκανα απέτυχαν στις πρώτες περιττές λέξεις. Οπότε δεν θα ‘πώ την πολυπόθητη φράση που λαχταράει η/ο Αφρ. να ακούσει και τόσο ανεβάζει τον ναρκισσισμό της/του. Όχι, δεν έχω λόγους να σας λατρεύω.

    Δια ταύτα,
    μπορεί το κείμενο να ξαναγραφτεί, να περικοπούν περίσσιες λέξεις, και να γίνει πιο ευανάγνωστο? Πιο σύντομο, και όπως θα έλεγε κάποιος καθηγητής φιλολογίας στο γυμνάσιο, να έχει αρχή-μέση-τέλος? Αλλά κυρίως, το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν (κάπως έτσι το έλεγε κάποιος προπάππος μου). Ποιο το «clue» της ιστορίας?

    Πρέπει να είσαστε όλοι σας χαραμοφάηδες για να κάθεστε να διαβάζετε με τις ώρες περιττές λέξεις στο ιντερνέτ. Δεν κάνετε καλύτερα μια βόλτα στην θάλασσα να σας ξεθολώσει το μυαλό?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. @ΝΔ,

    «... Γι αυτό άλλωστε δεν έκοψα το σχόλιο της Jane. α) δεν ήταν σαφές β) δεν απαγορεύεται η διαφωνία - ακόμα και η απαρέσκεια. Είναι μέσα στα προνόμια της ελεύθερης έκφρασης. Το τι κόβεται το έχουμε πει.»

    Ελεγα ότι δεν θα πω δημοσίως την άποψή μου για το θέμα, μια που αφήνω τις πράξεις μου (ύφος, περιεχόμενο, συχνότητα σχολίων) να μιλούν. Θεωρώ όμως ότι αυτή τη στιγμή οφείλω να τοποθετηθώ, ελπίζω άπαξ δια παντός, με αφορμή το παραπάνω σχόλιο του ΝΔ.

    Το εάν ήταν ή όχι σαφές το σχόλιο της αγαπητής δεν έχει κατά τη γνώμη μου καμμία σημασία. Το πραγματικά σημαντικό είναι το ότι ακριβώς μες την ασάφειά του & την επιλογή των λέξεών του το μόνο που κάνει είναι να δείχνει ασεβές προς την φιλοξενία και το «πείραμα» που ξεκινά ο ΝΔ και μας καλεί να συμμετάσχουμε.

    Υπαρχει διαφωνία? Βεβαίως! Πείτε την! Με επιχειρήματα όμως.

    Θέλετε να κάνετε λεκτικό παιχνίδι? Υπέροχα! Αλλά οξύνετε τα συγγραφικά σας μέσα πρώτα.

    Θέλετε να σχολιάσετε το «πείραμα», το μπλογκ, το ποστ, τα σχόλια, κάποιον από τους συν-σχολιαστές? Φυσικά! Αλλά με σαφήνεια.

    Θέλετε να ασκήσετε κριτική? Καλώς ορίσατε! Καθορίστε τα σημεία και αναπτύξτε τα πρώτα.

    Θέλετε έστω να κάνετε... χιουμοράκι, ακόμη και τέτοιου επιπέδου? Καλώς μας βρήκατε! Αλλά προσπαθήστε να επιλέξετε αυτό που «προσθέτει», κι όχι αυτό που «αφαιρεί».

    Δυστυχώς με την συνολική εμφάνιση (τα γραπτά μένουν...) το μόνο που γίνεται είναι να φωτογραφίζεται το συγκεκριμένο nick, εγκλωβιζόμενο στις ιδιότητες που του αρμόζουν. Κι αντί να συνεχίζουμε να παράγουμε πρωτογενές έργο και να συζητάμε επ’αυτού, αναγκαζόμαστε να ασχολούμαστε με κακόπιστες απόψεις... Κρίμα!

    Επανέρχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. «Δηλαδή, αν εσείς βρεθείτε σε μια συντροφια και λέτε τις σκέψεις σας ή αφηγείστε ένα περιστατικό και κάποιος, με τον οποίον έχετε "αντιδκήσει" στο πρόσφατο παρελθόν και του είχατε μάλιστα προσάψει και "εμπάθεια", φωνάξει "αηδία που δεν αντέχεται", ως τι θα το εκλάβετε; Ως σχόλιο που δεν έχει σχέση με σας; Ή ως αγένεια του αισχίστου είδους;

    Εκτός αν πια δεχθούμε την υπόθεση ότι εδώ μέσα είναι όλα "εικονικά", άρα όλα μισοψευτικα, άρα όλα επιτρέπονται αφού δεν... υπάρχουν...

    Μόνο που για μένα δεν είναι έτσι.» Παράγραφος, 10:33:38 AM

    Με καλύπτει απόλυτα. Σωστή όπως πάντα Παράγραφε. Ουσία.

    Κι όχι, δεν ψάχνουμε φίλους στο διαδίκτυο, για όποιον μας κατηγορεί για κάτι τέτοιο. Οταν όμως τους βρίσκουμε, εκεί παύει πλέον να είναι ένα «μέσο» και γίνεται πλούτος. Ουσιαστικός, βαθύς, ανθρώπινος, που μας κάνει καλύτερους. Οχι χειρότερους.

    Μας εξυψώνει η επικοινωνία, ειδικά εδω που είναι νέτη-σκέτη, χωρίς την σωματική επαφή που τελικά πιο πολλά κρύβει παρά δείχνει.
    Κι αυτό θέλει κάποια (στοιχειώδη) ηθική. Κάποιους άγραφους κανόνες καλής συμπεριφοράς. Κι από τη στιγμή που το «μέσον» το φτιάχνουμε εμείς, και ο πλούτος του δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο και άνωθεν επιβαλλόμενο, καλό είναι να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας και να επιδεικνύουμε την ευγενέστερη συμπεριφορά μας.

    Διαφωνία οριζοντίως & καθέτως, με λύσσα αλλά και πολιτισμό, τι καλύτερο?! Να το εμπλουτίζουμε παιδιά, όχι να το φτωχαίνουμε! Δύσκολο, πολύ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

    Επίσης, « Αν διαφωνούμε με το περιεχόμενο και το στυλ μιας ομιλίας, αποχωρούμε από την αίθουσα.» Fantina, 10:10:34 AM

    Συμφωνώ σχεδόν με τα πάντα σου. Ομως εδώ συγνώμη, αλλά όχι, δεν γίνεται να αποχωρεί το ακροατήριο που με κόπο πήγε να τον ακούσει και να κρεμιέται ο ομιλητής, που κοπίασε επίσης για την ομιλία του, μπροστά σε λίγους ταραξίες.

    Το αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασής μας πάει πακέτο με την -εύκολα αντιπαρερχόμενη- υποχρέωση του σεβασμού της ελεύθερης έκφρασης του άλλου. Οσο όμως επιτιθέμεθα τον συνομιλητή, τόσο ξεχνάμε να παράγουμε. Και διώχνουμε, αντί να προσκαλούμε. Κι αυτό δεν είναι μαγκιά. Ούτε αναφαίρετο δικαίωμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. aphrodite said...
    Κι αντί να συνεχίζουμε να παράγουμε πρωτογενές έργο και να συζητάμε επ’αυτού, αναγκαζόμαστε να ασχολούμαστε με κακόπιστες απόψεις... Κρίμα!

    Εσείς ασχολείστε Αφροδίτη. Δύο τεράστια σχόλια για μία λέξη! Πολλή σημασία της δίνετε. Παίζετε το παιχνίδι τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. @ΝΔ,

    Θα έπρεπε να καταλάβαινες ότι δεν παίζω "το παιχνίδι" κανενός, απλώς ήταν αφορμή για να πω ορισμένα πράγματα, μια που είμαστε πάλι σε μια "αρχή".

    Να μην κάνουμε τα ίδια λάθη, αυτό είν'όλο. Μην τρελλαίνεσαι!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. πωπω κλάψα ρε αφροδίτη, από το ταξίδι στην Σαντορίνη σου μεινε;
    Το chat στο Internet δεν είναι ζωή, ούτε οι διάλογοι στα σχόλια.
    Τι υστερία είναι αυτή που έχετε μερικοί-ες.
    Αν το βουλώνατε και δεν σχολιάζατε με 9000 λέξες συνολικά, το σχόλιο της Jane (που ήταν ποσο; 10 λέξεις;) δεν θα μας πρήζατε τόση ώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Πάντως από το κείμενο και τα σχόλια της Αφροδίτης εγώ κατάλαβα πολλά.
    Ένα είναι οτι είναι ωραία γκόμενα
    1)Ήταν η μόνη που πήγε με γκόμενο στο νησί από την παρέα.
    2)Της την έπεσε ο κολλητός του γκόμενου.
    3)Πήρε ένα τόνο ρούχα για λίγες μέρες
    4)Δεν "τα χάλασε" με τον γκόμενο παρόλο που είχε εντοπίσει νέο ... θύμα.
    5) Αντιδρά φλύαρα σε διαμάχες
    Κάθε ένα από αυτά μπορείς να τα βρεις σε οποιαδήποτε γυναίκα, αλλά όλα αυτά μαζί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Αλλα ένα στοιχείο για την moderation: δεν θα περνάνε τα επανωτά και πολλαπλά σχόλια του ίδιου προσώπου.

    Ο dimitrizzzzz έγραψε τώρα τρία συνεχόμενα σχόλια (είχε ήδη άλλα τέσσερα). Έκοψα ένα. Μην το κάνουμε μονόλογο!

    Επίσης προσοχή στο μήκος. Το "σωστό, κλπ." ξεπέρασε τα 500 (541). Στο μέλλον θα είμαι αυστηρότερος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Αφροδίτη, υπομονή.

    "If you are going through hell, keep going". Winston Churcill.

    Δεν πρέπει να σταματάς για μια ανάσα παρά μόνο στον παράδεισο ...

    "Life begins at the end of your comfort zone"
    Neale Walsch,Conversations with God, Book 3

    Δεν ζεις την ζωή περιορισμένη σε δίχτυ ασφαλείας.


    Ο Δεκάλογος του Μην Ακούς

    - Μην ακούς κάποιον που είναι απένταρος για το πως μπορείς να γίνεις πλουσιος.

    -Μην ακούς ένα υπέρβαρο γιατρό που καπνίζει να σου λέγει τι πρέπει να κάνεις για να είσαι υγιής.

    -Μην ακούς κάποιον να σου λέγει τα μυστικά της επιτυχίας όταν δεν είναι οι ίδιοι επιτυχημένοι.

    -Μην ακούς κάποιον να σου κάνει κήρυγμα οτι είσαι ένας αμαρτωλός χωρίς καμιά αξία.

    -Μην ακούς ανθρώπους που κουτσομπολεύουν άλλους ανθρώπους.

    -Μην ακούς "ηγέτες" που δεν μπορούν να κυριαρχήσουν στις προσωπικές τους αδυναμίες αλλά θέλουν να κυριαρχήσουν σ'εσένα.

    -Μην ακούς "φιλόσοφους" και "διανοητές" που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να παρουσιάσουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μιας θέσης με την ίδια ικανότητα.
    Μονόπλευρες θεωρήσεις είναι πάντα ύποπτες.

    -Μην ακούς κάποιον που σου κάνει κριτική κάθε φορά χωρις ποτέ να σε επαινεί.

    -Μην ακους τον εαυτό σου όταν ταπεινώνεις τον εαυτό σου για χατήρι των άλλων.
    Αυτοκριτική με λύσεις για σένα και μόνο για σένα.
    Μόνο στον Δημιουργό μας αξίζει εκδήλωση ταπεινής ευλάβειας γιατί κι Έκείνος απο την απεριόριστη Αγάπη του, κατεβαίνει στην θέση μας για να μας καταλάβει και να μας συγχωρέσει τις αμαρτίες μας.

    - Το δικό σας "Μην Ακούς", αρκεί να ακούτε εμένα.


    Υ.Γ. #1
    Ευχαριστώ τον Larry, the pitbull για την σοφή Σωκρατική φαλάκρα του.

    Υ.Γ. #2
    Χρονια πολλά σ'όλους τους πατεράδες!
    Μια στιγμή!
    Βγάλτε απ'έξω τον πατερούλη Στάλιν.

    Υ.Γ. #3
    Κυρ Νίκο, συγγνώμη?
    Δεν γράφω σε επεξεργαστή κειμένου,
    δεν μετρώ τις λέξεις μου,
    δεν έχω τον χρόνο,
    πάω για απογευματινό μπανάκι κάπου πολύ κοντά.
    Όλοι Θα μου λείψετε για λίγες ώρες.

    Υ.Γ. #4
    Δημήτρη5Ζ, κύριε κλάψα της κλάψας, μια καλή λεξούλα πότε θα ακούσουμε απο σένα, ένα καλό νεό, ότι βρήκες μια καλή δουλειά και λόγω φόρτου εργασίας δεν θα έχεις τέτοια όρεξη για καβγά στα βράχια της Πειραικής.

    Σου εύχομαι καλή επιτυχία. Μην ξεχνάς η πρώτη επαφή είναι η πιο σπουδαία. Χαμόγελο και αισιοδοξία!

    Είσαι παρατηρητικός, μου θυμίζεις πολύ αγαπητούς επαγγελματίες.
    θα είχες τρομερή επιτυχία σαν ταξιτζής, και άφθονο υλικό για το blog σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. aphrodite said: «Μας εξυψώνει η επικοινωνία, ειδικά εδω που είναι νέτη-σκέτη, χωρίς την σωµατική επαφή που τελικά πιο πολλά κρύßει παρά δείχνει.»
    Προσυπογράφω, Θεά! (και το εννοώ)

    meterizin said: «Μπάζει πολλή νερό από τις λέξεις αγάπη, έρωτας, φιλία.. Πόσο χρειάζεται να ßασανιστούν για να πάρεις µια ιδέα από την ανηφόρα, τις πλαγιές, τις χαράδρες, τα ßουνά, τον ήλιο, τη νύχτα, την καταιγίδα, που σηµαίνει ο "άλλος".»
    Ναΐφ και ωριμότης ταυτόχρονα: υπέροχο!

    (Το σωστό καλό είναι να λέγεται, αλλά με καλύτερες αφορμές και όχι στα κουτουρού...)

    Κύριε Δήμου, εγώ είπα πως θέλω δικά σας κείμενα κι εσείς με καλείτε να ποστάρω: με ωθείτε τεχνηέντως να αυτοακυρωθώ; Δοκιμάζετε την ματαιοδοξία μου; Ντριπλάρετε ως αμυντικός τον αποσβολωμένο επιθετικό;
    (Ίσως να γράψω ένα ποστ ως Νίκος Δήμου-μαϊμού! Χμμμ...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Σήμερα θυμήθηκα μία ταινία. Το Amadeus. Μετά την εκτέλεση μουσικού κομματιού από τον Μότσαρτ πιτσιρίκο κάποιος θέλησε να κάνει κριτική.
    Πως είναι δυνατόν να δεχθεί το άρτιο από έναν ...μπόμπιρα (που αντί να παίζει ...κουτούπωνε!)?
    Το σχόλιο του?
    Too many notes Wolfgang! Too many notes... (Εχεις πάρα πολλές νότες)
    Η απάντηση του: Εχει όσες ακριβώς χρειάζεται!
    Σας θυμίζει κάτι?

    Απλώς, ή σου αρέσει ο Mozart ή όχι.
    Μπορεί και ανάλογα με τη στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Play it again, somebody!

    Καλησπέρα κι από μένα.

    Σεπτέμβριος, Ζάκυνθος, 2000, η νέα μου κατάκτηση κολλημένη πάνω μου - πώς τα κατάφερα? Ήταν πριν με γνωρίσει καλά μάλλον. Εκεί βρήκαμε την παρέα, όλοι ζευγαρωμένοι, είχαν παει από πριν. Ε, τσακωμούς είδαμε, επανασυνδέσεις είδαμε, τη Ζάκυνθο... δεν την είδαμε! Ακόμη κι εγώ στο τέλος πλακωνόμουν μαζί της, γιατί αναπόφευκτα δημιουργούσαν οι φίλοι ένα ψυχροπολεμικό κλίμα, αλλά τουλάχιστον εμείς τα βρίσκαμε μετά!

    Κι εγώ δεν έχω φωτογραφίες, βγαίναμε μόνο για φαί (και τσακωμό).

    Κάποια στιγμή πρέπει να πάω να τη δω τη Ζάκυνθο... παντρεμένος, να βαριεμαι τη ζωή μου (σόρυ μελλοντική μου σύζυγος) και να ψάχνουμε παραλίες να απασχοληθούν τα παιδιά, αλλιώς δε θα τη δω ποτέ!!!

    Αλλο θέμα αυτό: κανείς παντρεμένος που να πέρασε τις καλυτερές του διακοπές ως παντρεμένος, υπάρχει στην παρέα?

    Μα τι λέω...

    Αφροδίτη, μη μασάς! Μεγάλο το ρίσκο να καείς, αλλά εσύ απλώς λάμπεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. @«σωστό να λέγεται», 1:24 PM

    «...Αν νομίζουμε ότι είναι εύκολο ας το προσπαθήσουμε εμείς και ας δεχτούμε την αναμενόμενη κριτική.»

    Αυτό ξαναπέστο! Θαυμάζω το πώς ανέχεται ο Δον όλα εκείνα που ξέρουμε (παίρνει η μπάλλα και τον εξω-μπλόγκιο «Δήμου»). Βλέπω κι ότι κάποια στιγμή (ΠΟΛΥ δύσκολα) κατεβάζει ρελέ & αυτό είναι μεγάλο μάθημα.

    Τη δημοσίευσή τους σε ποστ, πολλοί την θέλουν (ανυπομονώ να τους διαβάσω!). Αφού όμως έτρωγε κάποιος άλλος το αγγούρι της «πρεμιέρας».

    Αλλά είπαμε, η κριτική εύκολη, σε context, content, purpose, author, timing... Αν είναι ευγενική, καλοδεχούμενη. Σωτήρια. Η προσπάθεια όμως... !

    «Αφροδίτη, υπομονή.»

    Αυτό αφιερωμένο σε όλους! (Προσωπικά τα καλά ήταν μακράν... καλύτερα απ’ τα ελάχιστα κακά! Αξιζε τον κόπο!)

    @Kapsokalyvas, 4:21: AM

    «Η ίδια η γραφή της Αφροδίτης μου αρέσει πολύ. Πάρα πολύ. Αλήθεια... Η ίδια, όμως, όπως την φαντάζομαι, καθόλου: Μακριά κι αγαπημένοι...»

    Τόση αντιπάθεια? Οι νάρκισσοι δε δαγκώνουν καλέ!

    «Της δίνω ένα φιλί στo αγαπημένο κούτελο.»

    Πάλι καλά!

    «(Αρκεί να μην το κάνει και αυτό ιστορία: ή μάλλον ας το κάνει, όμορφη θα είναι, σίγουρα. Αλλά θα έχει σχέση με την ίδια. Και μόνον...)»

    Από όλα μου (ουκ ολίγα!) αυτό κατάλαβες?

    !!!!

    «Κύριε Δήμου: θέλω εσάς. Θέλω δικά σας κείμενα. Αποσπάσματα. Σπαράγματα. Μισοριξιές έστω.»

    Ναι! Αλλά αφού το «χαλαρά» είναι μάλλον η καλύτερη (και λιγότερο ψυχοφθόρα) πλατφόρμα για κείνον, τουμπεκί εμείς...

    @εργοτελίνα, 10:41PM

    «Τα μεταξωτα σεντόνια
    χρειαζονται επιδεξιους
    ...αναγνωστες..........

    Ας μην φθονούμε τα παιδιά..
    Τοσο κόπο εβαλαν για
    να τα γραψουν...

    Υπαρχει και αλλη λυση..
    @..σπας το σεντονι στα 2
    ..για να ειναι "ευκολοτύλιχτο"...~~~~

    @Μickey, June 18, 8:50:53 AM

    «...Πιστεύω πάντως ότι θα ήταν ΑΚΟΜΑ πιο απολαυστικό αν γραφόταν σε συνέχειες...»

    Το σκέφτηκα από χίλιες μεριές παιδιά. Και πιστέψτε με, έπεσε το κόψιμο... της αρκούδας. Ηθελα όμως να είμαι αληθινή (όχι στην ιστορία, στον εαυτό μου), όφειλα να μην το πάω στο λιγότερο. Συνέχειες? Ποιός θα θυμόταν τι είχε παιχτεί – και νομίζετε ότι ο Γάτος θα με ξανα-άφηνε, έστω και σε δόσεις?

    Ποντάρισα πολύ στην ανοχή & την καλή σας διάθεση. Χρόνος μπόλικος να το δει κανείς χαλλλλαράαα... Δεν υπήρχε απειλή να με διαβάσει κανείς, ε?

    Επίσης σχόλια - σεντόνια, ΤΟΣΟ όμορφα όμως! Δεν είναι δυνατόν να παίζουμε τον Προκρούστη των λέξεων όταν από πίσω υπάρχει ψυχή & τσαγανό! Ψαλιδοχέρης στην κατάθεση... φιλιού γίνεται?

    Για τις... 10 λέξεις (απασχόληση υπέρ του δέοντος? Οχι δα!), δεν είναι ο αριθμός, αλλά αυτό που αντιπροσωπεύουν. Οχι αιτία, αφορμή. Αντίθετα, μπόλικες λέξεις πότε-πότε, αν είναι βάλσαμο, so be it! Γνώμονας το «Λιγόλογος, μπαίνεις αν και αγενής! Πολυλογάς, βγαίνεις, αν και ευγενής!»? Αλίμονο!

    Αλλες φορές μας φτάνει το «Σ’αγαπώ», κι άλλες χρειαζόμαστε ποτάμι, δίψες πολλές για 2 λεξούλες μόνο...

    Πάντως σίγουρα μάθαμε πολλά... διαχειριστικά!

    «...Θα πρότεινα στο επόμενό σου post να σατιρίσεις το γάτο ή και κάποιους από μας εδώ μέσα.»

    Εδώ μια-δυό φορές που τόλμησα να «χτίσω» η άχρηστη πάνω σε δικό του πόνημα, τ’άκουσα! Να τον σατιρίσω? Απαπααα! Αυτό, προνόμιο για λίγους εδώ & αρχηγός εσύ!

    (εμένα μ’ έχει για τη λάντζα...)

    @ Badlydrawnboy,

    χρωστάω μαξιλαροθήκη -γιατί κοντεύω να κάνω πρεμιέρα και στο black list- αργότερα...

    (500!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Αφροδίτη συγχαρητήρια!

    Συναρπαστικότατο το κείμενό σου, αστείο, νοσταλγικό, ευφυές,
    με λίγα λόγια: εξαιρετικό…

    Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο.

    Last(?) but not least (???)…

    ΖΟΦ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Οικονομικά και Χλιδάτα



    ΣΚ στη Μύκονο σημαίνει χιλιάδες διαφορετικά και ετερόκλητα. Το νησί-μύθος που έχει αποσπάσει ουκ ολίγους χαρακτηρισμούς. Κυρίαρχη είναι η προσέγγιση: χαβαλές – κραιπάλη – φλερτ (maybe sex) – μουλιάζω στην ξαπλώστρα (στο νερό αμφιβάλω αν θα βουτήξω) – χορός άχρι πρωίας – φαγητό από τύψεις – ο κόσμος όλος στα πόδια σου (μια ψευδαίσθηση παγκοσμιοποίησης). Και φυσικά, προϋπόθεση: βαρύ πορτοφόλι – ελαφρύ στομάχι (για να αντέξει την αμετανόητη σπατάλη).

    Άλλοι πάλι μιλάνε για τις εξαίσιες παραλίες της. Παραλία όμως σημαίνει νερό – άμμος – αέρας. Όχι αυτά και όλα τ’άλλα: ομπρέλες, σεζλόνγκ, μουσική απ το must bar, φραπέ, βραδινά ντακιουρις. Εάν αυτή την εντύπωση έχετε για τη Μύκονο, αυτή θα αποκομίσετε. Είναι τόσο ισχυρογνώμων στις χάρες της!

    Νομίζω πάντως ότι δεν είναι μονάχα αυτό. Ξεκινώντας με μία δική μου εναλλακτική για αφορμή, θα περιμένω πάντα να άκουω όσους ακόμα ψάχνουν και ανακαλύπτουν.

    Θεωρώ ότι η καλή ζωή δεν είναι προνόμιο των λίγων. Ο,τι απλά το απολαμβάνεις χωρίς να το κατέχεις, σε απαλλάσσει από τις αυτονόητες υποχρεώσεις (συντήρηση, μέριμνα κλπ). Το καλύτερο σκάφος; Το σκάφος τού φίλου σου!!!

    Συνταγή ημέρας λοιπόν. (Για Ιούνιο – αρχές Ιουλίου θα πρότεινα. Ίσως μετά αλλάζουν λίγο τα δεδομένα): Ξυπνητήρι κατά τις 5.30 – 6 για να κατηφορίσουμε – ανηφορήσουμε προς Πειραιά, Λαύριο, Ραφήνα. Πετάξτε το βαρύ Σαββατιάτικο σεντόνι με αποφασιστικότητα. Όχι καφέδες και προεργασία (τα πλοία είναι ακριβείας!). Μπορεί να φύγετε με την τσίμπλα...ενοχλεί προσωρινά. Μέχρι το λιμάνι τα γυμνάσια. Από το πλοίο κι έπειτα πλακώνει η αποζημίωση!

    Αποβίβαση. Νοικιάζουμε μηχανάκι (10 ευρώ- πάμφθηνα τον Ιούνιο) και πλώρη για Παράγκα, ένα από τα δύο camping του νησιού (όλοι γνωρίζουν το s.Paradise- με απωθεί). Ούτε σκηνή δε θα χρειαστείτε. Έναν υπνόσακο και θα ξαπλώσετε (με 5 ευρώ) στις καλυβούλες με τα πολλά κρεβάτια και τη νεολαία που ανακαλύπτει...(Υπάρχουν και πιο privet εναλλακτικές). Από τα πιο αξιοπρεπή – καθαρά camping. Αμφιθεατρικά, στα βράχια πάνω από την παραλία. Τα parties στο Kalua απέναντι, μέχρι πρωίας αλλά αν δεν...δεν ενοχλούν. Δύο, τρία παρεο για κάθε χρήση (λίγη επινοητικότητα χρειάζεται. Κι αυτή μαθαίνεται. Στην αρχή νοιώθεις ότι σου λείπουν τα πάντα. Γρήγορα προσαρμόζεσαι). Βασική αρχή: Ταξιδεύω light (όσο το δυνατό λιγότερο ρουχισμό, εξοπλισμό). Must: φακός για το βράδυ, αντικουνουπικό, οδοντόβουρτσα και...δε θα χαθείτε! Άλλωστε μιλάμε για «διεθνή χορικά ύδατα! Όλο και κάποιο Mini market θα τρακάρεις, να καλύψεις τις τυχόν ελλείψεις. Άλλωστε η αίσθηση τής εκκρεμότητας είναι βαθύτατα γοητευτική, αλλά χρειάζονται βαθιές ανασούλες και χειμερινά μαθήματα γιόγκα (αστειεύομαι, αλλά και όχι. Βοηθούν κι αυτά τα παράδοξα)

    Στο camping Παράγκα λοιπόν θα βρείτε όλα τα facilities. Internet, εστιατόριο κι ένα δεύτερο, πιο αισθαντικό για τους ρομαντικότερους, πισίνα σε σκηνικό προσεγμένο (μπαμπού, ξύλο, ύφασμα, απαλή μουσική, μπαρ, γωνιές για παρέες ή μοναχικούς, διακριτικός φωτισμός για απίθανα βράδια-ρεμβάζω στο σεληνόφως).

    Δίπλα η παραλία της γνωστής πλέον μυκονιάτικης πασαρέλας και μακριά, αν τραβήξεις το βλέμμα σου στον ορίζοντα...όλη η ουσία, όλη η κατανόηση! Αυτή που έρχεται σα ρουκέτα και σε καθηλώνει. Και ξεχνάς τον κόσμο. Ξεχνάς τον γκόμενο. Και είσαι εσύ. Που προχωράει. Που αντιλαμβάνεται. Που κατανοεί.

    Έπειτα μπορείς άφοβα να πιάσεις την καλοκαιρινή έκδοση του LIFO και να γυρίσεις το νησί. Στα ακριβά ξενοδοχεία πηγαίνεις για τις πισίνες τους και τα αποκαλυπτικά σκηνικά ευφάνταστων αλλά πειστικών αρχιτεκτόνων. Το γούστο σε μινιμαλ αποχρώσεις να αποζημιώνει τις αισθήσεις. Αν αισθάνεσαι άβολα, παράγγειλε ένα καφέ ή ποτό και...απόλαυσέ το!

    Ψάξε, μη διαβάσεις (σε μπροσούρες) την ομορφιά! Α, κι άσε το φαγητό όπως προκύψει. Μη του δίνεις πολύ χρόνο (όταν δεν έχεις). Δώσε χρόνο στις ανασούλες που λέγαμε;) , σ’ αυτό το μεταβατικό στάδιο από το τρέχω στο ζω.

    Τελικά όλα εξαρτώνται από εμάς τους ίδιους κι όχι τόσο από τα δεδομένα. Ο πλούτος του κάθε τόπου δεν αποκαλύπτεται αν δεν τον αναζητήσεις. Αλλιώς θα γυρίσεις καυχούμενος για τη «συμπυκνωμένη» σου εμπειρία στη Μύκονο, ίσως μ’ ένα μικρό κενό να σε ακολουθεί.

    Αν πάλι είσαι αυτό που λέμε τύπος χαβαλέ. Άσε ρε φίλε...ζήσε το , ζήσε το όπως ξέρεις. Πάω πάσο. Μια μικρή εκδοχούλα ήταν και τούτη:) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Μην ξεχάσω! Μόλις έκλεισα δωμάτια (θα μου στοιχίσει ο κούκος αηδόνι!) εδώ στο Σούνιο, αλλά αν βάλεις αεροπορικά εισητήρια & ταλαιπωρία, αξίζει, Και θα χρειαστεί να δουλεύω μόνο 2 χρονάκια για να τα ξεπληρώσω...

    Είναι η κοπέλλα μου, γνωριμία στην Αράχωβα τον Φλεβάρη περισυ, και ακόμη νομίζει ότι είμαι ο γυιός του Εσσο Πάππας μάλλον. Ολες έτσι νομίζουν, και μετά η χυλόπιτα πάει σύννεφο!

    Ελα όμως που εγώ πλέον βάρυνα, δε θέλω τα άγρια, τα τρικυμισμένα, όσο τρελλά γ....... και να μου υποσχεθούν. Προτιμώ τα απάγγεια, τα ήρεμα, ν'αράξω! Και να κάνω έρωτα, όχι όλα τ'άλλα που παίζουν με το μυαλό σου και τα ένστικτά σου και μετά είσαι μόνος. Μαζί και όμως μόνος, τι ειρωνία!

    Οπότε ελπίζω να μην έχουμε καμμιά γκαντεμιά με καψίματα, κοψίματα, πατήματα, πεσίματα, ιώσεις, ναυτιες, θερμοπληξίες, τα 3 κακα της μοίρας μας κι αλόγατο & σκύλο να μας περνάν από πάνω!

    Λέτε να πω "Μαμά, κοίτα τι βρήκα στο δρομο και με ακολούθησε, να το κρατήσω?". Λέτε να τα έχω παίξει που όλοι μου οι φίλοι παντρεύτηκαν?

    Κλωτσιές θέλω, δεν ήμουν έτσι εγώ! Θα παρω μαζί και δυο-τρεις φίλες μου, θα της προτείνω της κοπελλιάς να το κανουμε.. για γερούς λύτες, κι αν αντέξει την προταση & δεν φύγει επι τόπου, για βραβείο (ή τιμωρία της) την παντρεύομαι!!!

    Μπα, να το σκεφτώ κιόλας, κάτσε να βγει το καλοκαίρι και βλέπουμε...

    Κύριε Δήμου, any tips?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. @bdb,

    Επιστροφή Σάββατο πρωί. Σκορπίσαμε. Ευτυχώς γονείς μου διακοπές, οπότε το αμόρε σπίτι μου να με γιατροπορέψει. Οσο περνούσαν οι μέρες, ναυτία–ίωση οκ, αλλά οι κακώσεις πονούσαν όλο και περισσότερο. Δεν είχαμε «ρόδα» & καλό delivery τότε, οπότε τον είχα μουρλάνει: κλάμμα και πιλάλα, εμπλοκή. Βιντεοκασσέτες, junk-food, παγωτά, περιοδικά...

    Κάποια στιγμή, Τρίτη βράδυ (ντάλα Αύγουστο), αντιβιωτικά τέλος, νάρθηκας σίχαμα και δεν καθάριζε, ήθελα και βιταμίνες να πάρω τα πάνω μου, οπότε τον στέλνω για διανυκτερεύον φαρμακείο. (Επέστρεψε ώρες μετά, με hansaplast και... geriatric, για τόνωση γεροντίων!)...

    Ελα όμως που χωρίς να το ξέρω, την είχε στήσει από νωρίς ο καρακαλλόνος έξω από το σπίτι μου & έκοβε κίνηση να δει πότε θα μπορεί να... μπουκάρει!

    Φεύγει το αμόρε. Σε λίγο κουδούνι.

    Ντιν-ντον!

    (Φάντης μπαστούνι! Ο-έ-ο!)

    «... Τι κάνεις εσύ εδώ?»
    «Ηρθα για τα χαλιά.»
    «... Είναι πολύ αργά, το ξέρεις?»
    «Δε φοράω ρολόι.»

    (Συνεννόηση-πεπόνι. Ξέραμε μεν, κάναμε τους αδιάφορους δε. Πεντάχρονα. Πεντόβολα.)

    «Τι θα κάνουμε παιδάκι μου αν σε βρει εδώ?»
    «Σεξ!»

    (Δεμπορεί- δεμπορεί- δεμπορεί!)

    «...Πρέπει να φύγεις, δεν κάνει να είσαι εδώ!»
    «Γιατί?»
    «Γιατί είναι ο γκόμενός μου!»
    «Κι εσύ η γκόμενά μου! Καιρός να το μάθεις. Λοιπόν?...»

    Κι ήταν η δεύτερη μαγική στιγμή: που έλαμψαν τα μάτια του στο μήκος κύματος της Ωρας που έρχεται το κορμί του άλλου μέσα σου για πρώτη φορά. Που αν δεν είσαι συντονισμένος κι εσύ, δε μπορείς να την πιάσεις αυτή τη στιγμούλα... Εμφανίζεται μία και μετά τέρμα. Νόμος, κάθε πιθανό ζευγάρι έχει από μία τέτοια ευκαιρία στην πολύ αρχή, κι όσο μικρότερες οι πιθανότητες να είναι μαζί, τόσο πιο πολύ εκπέμπει το βλέμμα. Και ποτέ καμμιά κατοπινή λάμψη δεν τη φτάνει αυτή την πρώτη...

    Τι κακώσεις, μωρέ το κεφάλι μου χτύπαγε ταβάνι... Χαμήλωσα το βλέμμα μου. Εψαχνα το pause: το σχέδιο δεν ήταν αυτό! Τι κάνω τώρα? Οχι, όχι, σίγουρα ΟΧΙ, αλλά η μαγεία...?

    Ντιν-ντον!

    (Παναγία μου!)

    «Ο .......... !»
    «Ε, και?»
    «ΤΙ ΚΑΙ ΜΩΡΕ, ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΕΣΑ ΝΑ ΔΩ ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΒΟΛΕΨΩ!»

    (Σκεψου γρήγορααααα, πού θα τον στείλεις πάλιιιιι μέχρι να ξεφορτωθείς τον άλλον, τι την ήθελα εγώ τη Δυναστείαααα!)

    Στην πόρτα αστυνομικός (!). Πεσκέσι απ’τη γριά γειτόνισσα με τις 48 γάτες, που φοβήθηκε ότι κάποιος κλεφτης μας έχει βάλει στο μάτι & μας παρακολουθεί τόσες ώρες! Το όργανον να... συζητήσουμε την καταγγελία. Λέω από μέσα μου «Να περιμένω να γυρίσει το αμόρε, να φωνάξω και καμμία φίλη μου και να γυρίσουμε «ταινία» με τον μπατσούλη στο καστ?» Η να του κλαιγόμουν «σας παρακαλώ κρατήστε έναν ενοχλητικό πλασιέ που μου έρχεται μεσάνυχτα και μου πουλάει διάφορα φαρμακευτικά...» Ευτυχώς τα μπάλωσα (?!), έδιωξα και τον καραπειρασμό... Σκυλομπερδεμένη. Ολα εξελίσσονταν ΤΟΣΟ αλλιώς!

    Λευκές νύχτες: δεν ήξερες γιατί, νόμιζες τα τραύματά μου.

    Μαύρες νύχτες: λύσσαγα, ακάλεστη ανατροπή. Ζήλευα πλέον την ζωή του χωρίς εμένα ακόμη μέσα.

    Μαύρες μέρες: να με φροντίζεις & να σου πετάω τη στοργή στη μούρη, ξεσπώντας για το ότι δεν είσαι ο «άλλος»...

    Γαλάζια ξημερώματα-κρύσταλλο, ξάγρυπνη να μην βρίσκω άκρη. Το ένστικτο πρόσταζε. Η λογική δείλιαζε. Διαταγή της όμως να κάτσω. Δεν είμαι ζώο!...

    Η μήπως ήμουν?!?

    (500!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. haha,

    Το όνομά μου αρχίζει από 'Α'

    Ήταν ζωντανό κείμενο. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. Αφροδίτη,
    Ανοίγεις το όστρακο και μας ανοίγεται η όρεξη.
    Όσοι έχουν αλεργία στα οστρακοειδή ας φάνε χυλοπίτα.

    Χούλια,
    Ξέρεις πολλά.
    Θα σ' ήθελα για προσωπική ξεναγό μου.

    Γιωργόψυχο,
    Δεν ψάχνεις για γερούς λύτες φίλε, ψάχνεις για σκυλιά δεμένα, τρικέφαλους κέρβερους για την ακρίβεια.
    Πρόσεχε τέτοια πειράματα ...δαγκώνουν μια ζωή.


    Γαλανότη,
    Τώρα καταλάβαίνεις το πλεονέκτημα να ξέρεις μια ξένη γλώσσα.
    Στην δική σου περίπτωση, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά ή Αγγλικά.
    Οι Ελβετίδες που γνώρισα μιλούσαν και τις τέσσερις και πολλές άλλες..

    Αν μπορούσες να χρησιμοποιήσεις το πλεονέκτημα ο Αντώνης θάμενε με το τσιγάρο στο στόμα. Πάλι μαλλιά κουβάρια θα γινόσασταν.
    Γι'αυτό το λόγο στο γυμνάσιο και λύκειο προτιμούσα να ταξίδευα μόνος. Αν πηγαίνεις διακοπές για νέες εμπειρίες ξεκινώντας με παρέα γίνεται άγκυρα.
    Δεν γνωρίζεις την θεωρία των δύο κόσμων;
    Πρέπει να μένουν μακρυά ο ένας απο τον άλλον.
    Οι παρέες των καλοκαιρινών ταξιδιών και οι παρέες της υπόλοιπης χρονιάς.
    Ύλη και ΑντιΎλη.
    Όταν συναντάει η μία την άλλη γίνεται έκρηξις, καταστροφή.

    Τα καλύτερα καλοκαίρια της εφηβικής ζωής μου, ταξιδεύοντας στα νησιά μέχρι που ήρθε στην ζωή μου το διαβολάκι με το τόξο και τα φαρμακερά βέλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. @bluenote,

    Τελικά οι γερές φιλίες αντέχουν περισσότερο από τη ζέση ενός γκομενικού... Καρφί στο μάτι της διαιώνισης του είδους!

    @all,

    Ξέχασα να κεράσω και σφηνάκι ρούμι με κόκκους καφέ μετά το γλυκό, εκείνο το περίφημο:

    "Μοιχεία δεν είναι η μία ώρα που θα περάσει μια γυναίκα με τον εραστή της, αλλά ολόκληρη η νύχτα που θα περάσει μετά με τον άντρα της."

    George Sand.

    Οταν είσαι προ των πυλών του να αφήσεις τους τύπους παράμερα και να ενδώσεις στο "κάλεσμα", είναι τελικά σα να το έχεις ήδη κάνει, απλώς να μην το έχεις ολοκληρώσει ακόμη...

    Ακόμη...

    Πολύ βαρειά κουβέντα, σηκώνει ζωή ολόκληρη στο περίμενέ της, στηρίζει σχέση ολόκληρη στο βόλεμά της...

    (αναστεναγμός!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. @wordsmith, 4:56

    Γιωργόψυχο,
    Δεν ψάχνεις για γερούς λύτες φίλε, ψάχνεις για σκυλιά δεμένα, τρικέφαλους κέρβερους για την ακρίβεια.
    Πρόσεχε τέτοια πειράματα ...δαγκώνουν μια ζωή.

    --------

    Αυτό ακριβώς θέλω, να δαγκωθώ, να δαγκώσω τη λαμαρίνα και να πω "αυτή είναι!", να ζήσω αυτό το "trance" που λες για την άλλη "θέλω οικογένεια μαζί της". Οχι δεσμεύσεις, γάμο, παιδιά γενικώς, αλλά να είσαι με κάποια γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΛΛΙΩΣ. Να θέλεις παιδιά ενώ ούτε που σου περνούσαν από το μυαλό ένα χρόνο πριν. Τα δικά της και μόνο. (μην αρχίσει η καζούρα τώρα, στο blog αυτό υπάρχει και η σχετική πλάκα με το θέμα!)...

    Αλλά αν χρειάζεται να ρωτάω, να αναρωτιέμαι, μαλλον δεεεεε τραβάει, ε; Η απλώς δεν το πιστεύω ότι είμαι προ των πυλών;

    Σαρανταρίζω σε λίγο και ακόμη...

    Ακόμη...
    ;)

    (υγ- αν πετύχει πάντως ως χημεία η μοιχεία... ζήτω που καήκαμε!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Δε μπορούσα ν'αντισταθώ να παραθέσω ένα κομμάτι από το blog της giramondo (εμφανίστηκε με σχόλιό της εδώ Saturday, June 17, 2006 8:56:07 PM).

    Το έγραψε χτες και νομίζω ότι μαζεύει σε λίγες αράδες αυτά που λέγονται σ'αυτό το post, το επόμενο του doncat & το μεθεπόμενο του marios p. Δεν πήρα καμμία άδεια, το ομολογώ, αλλά η παρόρμηση ήταν τέτοια που δεν μπορούσα ν'αντισταθώ.

    Χάζευα για πολλήν ώρα την οθόνη... Συγνώμη προκαταβολικά!
    :-)

    ****************

    "...Αγάπες μου που σας σκότωσαν…πονάτε ακόμα; Έκλεισαν οι πληγές σας;

    Συγνώμη σας ζητώ που δεν σας προστάτεψα…

    Αγάπες μου που σας σκότωσα…θρηνείτε ακόμα; Σταμάτησαν τα δάκρυά σας;

    Συγνώμη σας ζητώ που δεν σας πίστεψα…

    Αγάπες μου παράνομες …διψάτε ακόμα; Χόρτασαν τα χείλη σας;

    Συγνώμη σας ζητώ που σας ξελόγιασα…

    Και εσύ αγάπη- χαρακιά που στέκεσαι παράμερα…πως τα περνάς;
    Χαμογελάς;
    Με ρωτάς πώς τα περνώ εγώ;
    Μα όπως τα προέβλεψες!..."

    *************

    Καταλάβατε τώρα γιατί?...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. αχ, αφροδιτάκι!!!!!!!!!!!!!!!!!

    Σε φαντάζομαι με τη λευκή σου επιδερμίδα να τραβάς της γυναικός τα πάθη, στο άγριο νησί των ερώτων και ονειρεύομαι εξίσου άγριες περιπέτειες στα κύματα και ουχί μόνο...

    Οταν περνάει ο χρόνος, το μόνο που μένει τελικά είναι η γοητεία της περιπέτειας και του απρόβλεπτου, έτσι; Κι ας συνοδεύεται από μελανιές και άφθονα γκουχ-γκουχ...

    Σούπερ ιστορία, με γύρισε πίσω στα εφηβικά μου χρόνια!

    Είμαι έτοιμη μετά από αυτή τη διήγηση να αρπάξω την τρίαινα και να ξεχυθώ στα πέλαγα. Κι ας ξέρω ότι πατώντας πια στα 33, το πιθανότερο είναι πως η κατάληξη θα είναι μάλλον προβλέψιμη.

    Δεν πειράζει, η επιθυμία πεθαίνει πάντα τελευταία!!!

    Θα επανέλθω οσονούπω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. -> Γιωργόψυχε

    Είσαι προ των πυλών..του γάμου.
    Με προσοχή όμως.
    Υπάρχει αγάπη κι απ'τις δυο πλευρές;
    Ταιρίαζετε, επικοινωνείτε, θα μπορείς να ξεπεράσεις τις μικροενοχλήσεις της προσωπικότητάς της;
    Αν όλα φαίνονται ελπιδοφόρα, συνάντησε την μητέρα της, μίλησε της για πολλά και διάφορα.
    Είναι στις περισσότερες περιπτώσεις η μελλοντική εικόνα του άλλου σου ήμισυ.
    Αντέχεις τις αλλαγές;
    Τότε προχώρα κι ο Θεός βοηθός.


    -> Αφροδίτη της giramondo

    Πολύ καλό!
    Ανασκόπηση στον έρωτα μιας ζωής.

    Αν είχαμε την γνώση του σήμερα, την διορατικότητα του αύριο, την φλόγα της εφηβείας και την τύχη, όλα μαζί, παλι δεν θα καταβαίναμε το γιατί...
    Η γεύση της Αμαρτίας είναι η πιο γλυκή, η αίσθηση κενού στην ψυχή μας η πιο πικρή.


    -> blade runner said...
    "η επιθυμία πεθαίνει πάντα τελευταία!!!"

    Εξαρτάται πόσες φορές το έχεις κάνει και αν το βαστάει η καρδιά σου.
    Ο Ροκφέλλερ πέθανε πριν πεθάνει η επιθυμία του.
    Δεν το άντεξε η καρδιά του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. @wordsmith,

    (δεν πιάστηκες βάρα-βάρα;)

    Από τη Σαντορίνη της Αφροδίτης στην μελλοντική πεθερά μου.

    Αυτό είναι που λατρεύω σ'αυτό το blog!

    Οτι τύποι σαν κι εσένα καταργούν θέμα & moderation!

    Ασε που σχολιαστή-agony aunt πρώτη φορά συναντώ!

    Κ. Νικόδημε, είστε.. γερός λύτης (καταστάσεων με τις οποίες εμείς τραβάμε τα μαλλιά μας!)

    Σας ρώτησα παντως πρωτύτερα κάποια tips (τρις εξαμαρτείν γαρ, κάτι θα ξέρετε!) αλλά μάλλον οι πράξεις μιλάνε από μόνες τους, στο 3 καιγόμαστε, ε; Η στο 6 - σα τη BMW; Η αν μετράνε κι οι έρωτες οι δυνατοί, μέχρι 7 είναι αίσθημα (μετά όργιο;) Εκτός αν πιάσουμε την περίπτωση.. Κρητικάκη, κι αρχίσουμε τα υποσύνολα (γειά σου Λευτέρη!)

    Συγνώμη, δεν απαιτώ απάντηση, προς θεού, κουβέντα κάνω, απλώς είναι ώρα δύσκολη (όλη μέρα σήμερα, μία ώρα δύσκολη, συναισθηματικό ΠΚΕ)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Ελα, παραπονιάρη, μη μου πεις ότι έχεις κι άλλη αντοχή! Οι περισσότεροι εδώ μέσα τά'παιξαν με τόσες λέξεις! Για να "εξουδετερώσω" τις στατιστικές του μπρόκολου δε, θα πρέπει να βγάλω το σκασμό μέχρι την επόμενη Σαντορίνη (με τα ΚΑΠΗ φοβάμαι πως...).

    Βtw, ωραίο το GQ Bat-Bruce εξώφυλλο! Τι είπες στη... συνέντευξη? Αλήθεια, ο νυχτεριδάνθρωπος κάνει μπάνιο στη θάλασσα με μαγιουδάκι ή μήπως speedo με 2-3 κάλτσες μπροστά σαν το κοστούμι του?!

    ΛΟΛ!
    ;)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. -> Γιωργόψυχε

    Η καλή μπουγάτσα κάνει μπράτσα!

    Μην αρχίσω νέο θέμα, τους πλανόδιους μικροπωλητές που γίναν διάσημοι στους Ολυμπιακούς αγώνες. Έχω και αποκαλυπτικές φωτογραφίες τους.


    "agony aunt"?.
    Καλή ιδέα θα ανοίξω στήλη.
    Τόσες πονεμένες ψυχές στο Ίντερνετ.

    Say uncle!


    Καλή Τύχη στο δίλημμά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. Ξεκινήσαμε τις καλοκαιρινές διακοπές με τα παθήματά μου, που έκαναν εκείνο το καλοκαίρι αξέχαστο από πολλές απόψεις (κι άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας), συνεχίσαμε με απίστευτο υλικό από τους φίλους συν-γάτους και ακουμπήσαμε και το... «απιστέω-απιστώ-ο-έ-ο» (αφροδιτισμός) – μέχρι παντρολογήματα συζητήσαμε!

    Ενα όμως, το «μετά», που έπιασε ο ΝΔ (και μας έσκισε) στο επόμενο post και το απέδωσε κι ο kapsokalyvas (με πολύ πόνο) στο μεθεπόμενο, αξίζει να το συμπληρώσουμε με ένα από τα πιο άμεσα ποιήματα που έχω διαβάσει. Που μιλούν για το μετά-μετά. Τη διεκδίκηση – όταν όλα έχουν πια συμβεί. Η κοντεύουν.

    Το έγραψε ο Stavros Katsaris (our art florist), που σ’αυτό το ποστ εμφανίστηκε στις 17.06.06, 5:16:49 PM. (μην πω τι άλλα γράφει ο άνθρωπος σε καθε του εμφάνιση...)

    Δεν το ζήλεψα καθόλου ως συν-γάτα συν-γραφιάς. Το ζήλεψα όμως σα γυναίκα. ΠΟΛΥ! Ηθελα να μου το έχουν γράψει ακριβώς έτσι. (ΟΚ, είχα τα καλά μου τα ραβασάκια, μη παραπονιέμαι, αλλά έτσι, straight, χωρίς περικοκλάδες και δουλεμένα νοήματα, θέλει πάντα κότσια...)

    **************

    ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ


    Ένα ποτήρι κρασί θυσία στον έρωτα μου για σένα,
    τα δυο σου μάτια λαμπυρίζουν
    κι εγώ ονειρεύομαι πως είμαστε μαζί.

    Μη φύγεις, κάθισε λίγο ακόμη.

    Να σου πω πόσο σ'αγάπησα,
    μιας και ποτέ δεν τόλμησα.

    Άσε με να σου κάνω έρωτα
    να ακούσεις την καρδιά μου πως χτυπά για σένα.

    Μη φύγεις κάθισε λίγο ακόμη.

    Γελάς και ανοίγει ο ουρανός,
    μου μιλάς και χάνομαι.

    Άσε με να χαϊδέψω το κορμί σου,
    να δεις πόσο θα σε προσέχω.

    Μη φύγεις κάθισε λίγο ακόμη.

    Πίνεις και την τελευταία γουλιά
    και ΄γω ελπίζω πως θα μεθύσεις,
    και μεθυσμένη θα μείνεις για πάντα μαζί μου.

    Μην φύγεις κάθισε λίγο ακόμη...


    ***************

    (Πώς είναι δυνατόν να φύγεις μετά από αυτό?)...
    ΧΧΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. -> Αφροδίτη είπε...

    "(Πώς είναι δυνατόν να φύγεις μετά από αυτό?)..."

    Αν σε τρώει το ζιζάνιο εκει κοντά στα επινεφρίδια (η ορμόνη της φυγής, η αδρεναλίνη) φεύγεις, πως δεν φεύγεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. @meterizin,

    YES, YES, YESSSS!

    Τό'ξερα πως ήταν το ηλιόδεντρο από πίσω!!!! Και ήταν ένας τρόπος σύνταξης, πολύ αμυδρός, από πίσω, που σε φανέρωσε. Μία στιγμή με κλόνισες, όταν έκανες πίσω, σαν την πολύ διακριτική μας φίλη που προσέχει μη τυχόν κι ενοχλήσει κανέναν & μας αγαπάει όλους. Αλλά εκείνη δε σβήνει έτσι!

    Ν'αντικρύζω τα λόγια μου και να θέλω να εξαφανιστώ λέει?

    ΧΑ!

    (αχ!)

    Τις πράξεις μου να δεις... Σκέφτομαι ότι έτσι και τα πούνε στην κηδεία μου μερικοί που έχω υπ'όψιν μου (όπως οι άρτι παρουσιασθέντες π.χ) και they start comparing notes, καλά θα κάνω να παραμείνω πεθαμένη!


    @ioanna k.

    Απομακρύνθηκα, ναι, γλύκαναν όλα, ομόρφυναν, κι έμειναν στο έπακρο αυτά που είπες. Μαζί και.. λίγο νερό σους πνεύμονες από τις πατητές του καραμπουζουκλή (μη χ...!).

    Σ'ευχαριστώ.

    @all,

    Μέχρι στιγμής με ρουμπώσατε κανονικά! Μου δώσατε πολύ περισσότερα απ'όσα έδωσα - κι ήταν με την ψυχή μου, οπότε τα σχόλιά σας και η εμπιστοσύνη σας με τιμούν πέρα και πάνω από ό,τι φανταζόμουν!

    Σας ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. -> kostasper10 said...

    "Ασχετο: καλοκαιρινές διακοπές στην Αυστρία της έχει καρφωθεί. Αυστρία. ΑΥΣΤΡΙΑ! Να κάνουμε μπάνια πού ακριβώς;"

    Η Αυστριά έχει πανέμορφες λίμνες έκεί πάνω στα βουνά και γραφικά ποτάμια στις κοιλάδες.

    Να κολυμπάς κι η θέα των χιονισμένων βουνών πάνω και απέναντί σου (θυμίζει λίγο, πολύ λίγο, τις παραλίες του Αιγαίου, κάτω απο το Πήλιο), αξίζει και μια παγωμένη βουτιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. Αφεντικό, επιτρέπεται να κυνηγήσω την πρώτη κατοστάρα σε guest star (είναι και Θεά κιόλας) ή θα με κόψεις στο moderation;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. ANTE MICKEY ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

    Μια Σαντορίνη είπαμε να γράψουμε, κι εσύ έκανες το γύρο των νησιών!

    Ελα, όλοι συνεννοημένοι είμαστε, και μη φοβού, το Γκνάκι καθαρίζει!

    Πάρε φόρα και....

    :-))))))

    Ο-έ-ο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Εκατό εκατό
    κατοστάρα εκατό
    στης Θεάς μας το post
    το παρθενικό!


    Τραγουδιέται όπως το γνωστό μπασκετικό σύνθημα, μια και η επικαιρότητα είναι ...αθλητική ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. POWER!

    Perfect timing,
    perfect tempo,
    perfect score!!!

    (Αλλος βγάζει στο κλαρί, άλλος παίρνει παρθενιές... Ατιμο πράγμα το blogging!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. Πριν δύο χρόνια στην Αμοργό: Ερωτεύτηκα τα παράτησα όλα (δουλεία - είχα ήδη αρχίσει να την βαριέμαι - γονείς και γκρίνια, τον παλιό μου εαυτό)και εμείνα εκεί παρατημένη στο απέραντο γαλάζιο, χωρίς λεφτά, χωρίς κατάλυμα, χωρίς ένοιες...
    Και εκείνος αλλού... αλλά το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι κοιτούσαμε τον ίδιο ουρανό (καμιά φορά ξεπλωμένοι παρέα), ότι ξυπνούσαμε κάτω από τον ίδιο ήλιο (ακούγεται κάπως κωλομελογλυφάτο όμως έτσι ήταν).
    Έμεινα εκεί για δυο μήνες, με δυο δουλείες καθόλου χρόνο για αυτό που ορίζεται ως διακοπές (μπάνια, μπαρ, ξενύχτια κ.τ.λ.) και περίσευμα συναισθημάτων, σκέψεων, στιγμών.
    Αυτό το καλοκαίρι άλλαξε τόσο την ζωή μου, που το επόμενο αποφάσισα να μετακομίσω οριστικά κάπου στις Κυκλάδες και να ζω ερωτευμένη (με τον έρωτα) για πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.