Πέμπτη, Ιουνίου 01, 2006

Όταν χτυπάει ο κεραυνός

Αφιερωμένο στην Αλεξάνδρα και την «Παράγραφο», με ευχές για το καλύτερο.

Το κείμενο αυτό το είχα γράψει και δημοσιεύσει τον Οκτώβριο του 2000 όταν πληροφορήθηκα ότι η γλυκύτατη Αλεξάνδρα, αδελφή της γυναίκας μου και στενότατη φίλη μου, είχε προσβληθεί από καρκίνο ωοθηκών σε Τρίτο Στάδιο.

Εδώ και τρία χρόνια η Αλεξάνδρα δεν υπάρχει πια. Η χαρισματική, η τρισχαριτωμένη πάλεψε όσο δεν φανταζόμασταν. Έτυχε να είμαι ο αποδέκτης της τελευταίας της φράσης. Ξυπνώντας από το κώμα, φώναξε δυνατά: «Γεια σου Νίκο!».

Και δεν είπε άλλη λέξη.

Στην φωτογραφία την βλέπετε με τον γιο της και βαφτισιμιό μου (τώρα είναι παλικάρι) μερικά χρόνια πριν χτυπήσει ο κεραυνός.




Ο μεγάλος άγγλος συγγραφέας Τζων Φάουλς, εραστής της παλαιάς και της νέας Ελλάδας, είχε κάποτε γράψει πως η ζωή του ανθρώπου ορίζεται από τρεις παράγοντες. Τους είχε ονομάσει στα αγγλικά με ελληνικά ονόματα: sideros, keravnos, elefteria.

O «σίδηρος» είναι η αναγκαιότητα στη οποία υπαγόμαστε. Ο χρόνος, η φθορά, τα όρια του κορμιού και του πνεύματος, ο θάνατος. Όταν επαναστατούμε ενάντια στην σιδερένια νομοτέλεια, τότε κινούμαστε προς την «ελευθερία». Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Γράφει: «για μας τους ανθρώπους, ο σίδηρος είναι στην σκιά – η ελευθερία στο φως».

Και ο «κεραυνός»; Είναι το τυχαίο, το απρόβλεπτο, αυτό που ξεπερνάει τους νόμους της αναγκαιότητας αλλά και των πιθανοτήτων. Αυτό που εμφανίζεται στο κέρδος του τζακ ποτ, ή στο τροχαίο ατύχημα, στον σεισμό, ή τον αιφνίδιο θάνατο. Μπορούμε πολλά να προβλέψουμε με βάση τη γνώση και την πείρα μας – αλλά ξαφνικά κάτι απροσδόκητο ανατρέπει τα πάντα.

Γιατί τα γράφω αυτά; Από αμηχανία. Γιατί πριν λίγο, ακριβώς δίπλα μου, χτύπησε ο κεραυνός και με έχει αφήσει άφωνο. Κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο με το κεφάλι εντελώς άδειο. Όποιο θέμα κι αν σκεφθώ να σχολιάσω, μου φαίνεται ανύπαρκτο.

Ζούμε – και ευτυχώς – σαν να μην υπήρχε ο κεραυνός. Ξυπνάμε το πρωί και καταστρώνουμε τα σχέδιά μας για την μέρα, σαν να ήταν δεδομένο πως όλα θα κυλήσουν ομαλά. Παίρνουμε το καράβι – σαν τους επιβάτες του Σαμίνα Εξπρές – και σχεδιάζουμε τι θα κάνουμε μόλις φτάσουμε. Χωρίς να σκεφτούμε πως είναι ενδεχόμενο να μην φτάσουμε ποτέ.

Κι όταν δίπλα μας χτυπήσει ο κεραυνός, όταν μας αγγίξει η μυρωδιά του καμένου, η αίσθηση του τίποτα – τότε μουδιάζουμε και αδειάζουμε. Τι να γράψω τώρα; Όλη η επικαιρότητα, όλο το Δελτίο των Οκτώ περνάει μπροστά στα μάτια μου σαν παραλήρημα παρανοϊκού.

Ζούμε την ζωή μας πάνω σε μία λεπτή κρούστα πάγου. Κάθε τόσο σπάει και κάποιοι χάνονται. Μακάριοι όσοι πιστεύουν ότι κάτω από τον πάγο είναι ο Παράδεισος. Αλλά ακόμα κι αυτοί βουβαίνονται, όταν χτυπάει ο κεραυνός.

111 σχόλια:

  1. Και οσοι δεν ελπιζουν τιποτα
    δε φοβουνται τιποτα.....

    πιστευουν οτι κατω
    απο τον παγο
    υπαρχει παγος

    και συνεχιζουν.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι να πει κανείς; Μόνο η σιωπή αρμόζει στους "κεραυνούς".
    Αυτοί που μένουν συνεχίζουν το δρόμο τους. Αλλά τίποτε δεν είναι σαν πρώτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. O κεραυνός είναι ο γιος των συννέφων που ζευγαρώνουν,
    είναι τα υγρά του οργασμού τους
    που πέφτοντας
    γίνονται φωτιά.

    Η βροχή είναι το κλάμα τους
    και το χαλάζι η οργή τους.

    Τα σύννεφα γελάνε,
    παίζουν,
    κλαίνε,
    ερωτεύονται,
    θυμώνουν.

    Όσο πιο δυνατά είναι
    τα συναισθήματα τόσο πιο έντονα φέρονται.

    Έχετε ξαπλώσει ανάσκελα
    στο χορτάρι κατά την διάρκεια μιας καταιγίδας;

    Ή αφήνετε την ομπρέλα
    να μπει ανάμεσά σας;

    Υπάρχουν στιγμές που πρέπει κανείς
    να σωπαίνει για να μπορέσει
    ν'ακούσει το τραγούδι
    πίσω από τον θόρυβο της βροχής.

    Καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και όμως Νίκο.

    Όλοι νομίζουμε ότι θα ζήσουμε για πάντα.

    Τίποτα δεν μας αγγίζει πια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αντιγράφω τον Νίκο Καρούζο από τη ΄΄Συντήρηση Ανελκυστήρων΄΄:

    Σήμερα να λες
    Το πολύ αύριο
    Το μεθαύριο σημαίνει μεταφυσική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ας ελπίσουμε ότι ο κεραυνός που χτύπησε το σπίτι της παραγράφου δεν θα φέρει καταιγίδα, αλλά Ήλιο φωτεινό και ξαστεριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οταν πέσει ο Κεραυνός
    ας είμαστε τότε
    οι άνθρωποι
    κοντά..

    Πείσμα και
    Αλληλεγγύη
    ))))(((((



    ..γιατι περιμένουν

    στη γωνία

    τα αλεξικέραυνα

    και οι Σωτήρες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και πως θα ήταν η ζωή χωρίς τους κεραυνούς? Τι θα κάναμε χωρίς βαρβάρους?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. a_retousa said...
    ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ ΣΑΣ ΩΘΗΣΕ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ POST

    O κεραυνός αυτή τη φορά χτύπησε την paragrafos
    που την θεωρώ πια δικό μου άνθρωπο. Ελπίζω όμως να πάνε όλα καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. έχουμε την τάση όλοι οι άνθρωποι να αγνοούμε τα αυτονόητα, τα οποία όμως είναι και τα πιο σημαντικά.

    Αγνοούμε ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή βρισκόμαστε εν μέσω καταιγίδας στον ωκεανό της ανυπαρξίας.

    Το αγνοούμε ( πολλές φορές και ενσυνείδητα ) και συνεχίζουμε να κάνουμε τις ζωές μας ( και όσων άλλων μπορούμε ) δύσκολες και ανυπόφορες.

    -Γιατί?

    -Έτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ρεζίλι έχω γίνει... Με βλέπουν βουρκωμένο στο γραφείο και με ρωτάνε τί έγινε... Τι να τους εξηγώ τώρα! Και το χειρότερο είναι ότι δε ξέρω τι να γράψω, τί να ευχηθώ... τι κάνουν σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις... Ούτε θέλησα ποτέ να μάθω βέβαια! Πάντα το αποφεύγω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. '' Εγώ, εσείς, ο doncat "φευγαλέες προσωπικότητες" όπως έγραψα πριν , εμφανίστηκαν στο παρελθόν και θα επαναεφανιστούν στο μέλλον... ''

    για ανάλυσε το λίγο αυτό..

    γιατί λες πρέπει.. και το πρέπει παραπέμπει σε υποθέσεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καταπληκτικες φωτογραφιες
    εκει που μας ειχατε χωρις
    εικονες μας δωσατε τις
    πιο τρυφερες......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος"

    Νίκος Καζαντζάκης


    Αν αυτό είναι ο ορισμός της ελευθερίας, τότε η ελευθερία είναι κατάσταση ύπαρξης ξένη προς τον άνθρωπο.

    Γιατί όταν χτυπάει ο κεραυνός, δεν μπορείς να πάψεις να ελπίζεις. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια μικρή…μικρούλα. Οι γονείς της δεν είχαν χρόνο και την έστελναν πολλές φορές στη γιαγιά της. Μα τη μικρή…μικρούλα δεν την ένοιαζε γιατί η γιαγιά της ήταν μία νεράιδα. Της μάθαινε τα μυστικά των λουλουδιών, τη γλώσσα των ζώων, τις αλχημείες της κουζίνας, το χορό των κυμάτων, τη δροσιά της νύχτας με άρωμα νυχτολούλουδο. Της μάθαινε πως η ουσία είναι στο απλό…στη φέτα του ψωμιού…με τη φρέσκια τριμμένη ντομάτα και το χρυσό λάδι που τη χάιδευε… όταν η γιαγιά το άφηνε να στάξει από το μπουκάλι. Γιατί η γιαγιά όλα τα έκανε σαν χάδι…το λάδι στο φαγητό, το ζύμωμα, το μπόλιασμα, το τάισμα της Ήρας.

    Η μικρή…μικρούλα μεγάλωσε και πήγε στο σχολείο…έτσι τα μαθήματα με τη γιαγιά σταμάτησαν…μα της έλειπαν συνεχώς και στα βιβλία του σχολείου μουτζούρωνε το όνομα του νησιού…και στα όνειρά της έβλεπε πως ξεκόλλαγε το σπίτι της και το κόλλαγε πάνω στο σπίτι της γιαγιάς νεράιδας.

    Τρεις μήνες…περίπου…τόσο μπορούσε να περνάει με τη γιαγιά νεράιδα η μικρή…που δεν ήταν πια μικρούλα και έπρεπε να το καταλάβει. Πόσο μισούσε τη μεγάλη μουντή σιδερένια πόλη που την κράταγε μακριά από την ελευθερία και πόσο αγαπούσε τις μυρωδάτες νύχτες κάτω από την κληματαριά.

    Η μικρή…που έγινε μεγάλη τελείωσε το δημοτικό…και έτρεξε να το πει στη νεράιδά της. Μα η νεράιδα χαμογελούσε…χωρίς όμως να γελά. Σαν να ήταν κουρασμένη. Και τα λουλούδια σαν να μην είχαν μυστικά…και τα ζώα σαν να μην μιλούσαν πια…η κουζίνα έμοιαζε έρημη…ενώ τα κύματα χόρευαν έναν άλλο χορό που η μικρή… μεγάλη δεν είχε ακουστά.

    Ο Σεπτέμβρης ήρθε…μαζί με τα πρωτοβρόχια…και τον κεραυνό. Η γιαγιά νεράιδα αρκετά κουράστηκε στον κόσμο αυτό…έπρεπε να επιστρέψει στο νεραϊδόκοσμο. Μα τι κρίμα, είναι τόσο νέα ακόμα…έλεγαν οι γαρδένιες στα φούλια. Η μικρή…μεγάλη έγινε ξανά μικρή…μικρούλα και δεν καταλάβαινε.
    - Θα μπορώ να πηγαίνω στο νεραϊδόκοσμο κι εγώ;

    Ένα χρόνο κράτησε η γιαγιά νεράιδα τις δυνάμεις της πριν φύγει για το νεραϊδόκοσμο.

    Και η μικρή…αρκετά μεγάλη πια την επισκέπτεται νοερά κάτω από την κληματαριά…με μία φέτα ψωμί, στολισμένη με τριμμένη φρέσκια ντομάτα και χρυσό χαδιάρικο λάδι. Αχ…πως μυρίζουν τα γιασεμιά.

    _________
    Αγαπητή paragrafos, η σκέψη μου μαζί σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @doctor + giramondo

    Tι ομορφα κειμενα!!!



    Σε τετοιες καταστασεις σωπαινω, δεχομαι με βουβη οργη το παραλογο.Την αγαπη μου στην παραγραφος και ευχομαι ολα να πανε καλα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @blade

    Ετσι ειναι
    γι αυτο και δεν
    εγραψα ειναι Ελευθεροι..

    απλως συνεχιζουν..

    η Ελευθερια παντως
    ειναι ξενη προς
    τον ανθρωπο...

    Δε θα παψει ομως
    να την επιδιωκει

    Ελπιζουμε στη
    Βιοτεχνολογια..

    και στο Θεο
    για οσους τους
    δινει δυναμη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αντιγράφω από σχόλιο της paragrafos στο προηγούμενο post:

    'Από προσωπική πείρα πιστεύω το ακριβώς αντίθετο: οφείλουμε να αντιστεκόμαστε στα γεγονότα, όσο καταθλιπτικά και τετελεσμένα κι αν δείχνουν.

    Ακόμα και στο θάνατο αγαπημένων μπορούμε να αντισταθούμε με τη μνημοσύνη.'

    Συμφωνώ 100%.
    Να αντισταθεί και να νικήσει. Αν υπάρχει άυλη μεταφορά συναισθήματος, σκέψης, θέλησης, αγάπης, τότε η paragrafos πρέπει να νοιώθει πολύ βαριά και σφιχτή την αγγαλιά μας αυτή την στιγμή.

    Τώρα μένω βουβός. Καλό απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ήθελα να γράψω τις αβυσσαλέες διαφορές όσον αφορά την στάση απέναντι στον θάνατο μεταξύ των αρχαίων ελλήνων από την μια και των χριστιανών από την άλλη, αλλά θα γίνει μάχη και ειλικρινά δεν αξίζει.
    Άλλωστε είναι γνωστά σε πολλούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Oταν είχα δει τις φωτογραφίες αυτής της γυναίκας, της Αλεξάνδρας, στο site του Δον Γάτου, είχα μείνει έκθαμβη με την ομορφιά της. Αλλά η όψη της είχε μια μελαγχολία, και θυμάμαι πως μου είχε κάνει τόση εντύπωση, που έμεινα να την χαζεύω για μερικά λεπτά, χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατί. Σήμερα που διάβασα την ιστορία της, κατάλαβα τι είδα στις φωτογραφίες.

    Κι όμως, μέσα στην απώλεια, και τον άφατο πόνο που αυτή προκαλεί σε όσους μένουν πίσω, υπάρχει μια τραγική ομορφιά. Μια ομορφιά που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις.

    Κι όσο πάμε μπροστά στο χρόνο οι άνθρωποι, και ... "μεγαλώνουμε", μαθαίνουμε ότι αυτό είναι η ζωή, μια σύναξη στιγμών, τραγικών και ευτυχών, όπου ο πόνος εναλλάσεται με τη χαρά και πάει λέγοντας.

    Η γυναίκα της φωτογραφίας με το παιδί της να γραπώνεται από πάνω της, σαν μην θέλει να την αφήσει να φύγει (...), έφυγε.

    Ελπίζω ο κεραυνός που χτύπησε την παράγραφο να φύγει μια και καλή από τον ουρανό της, και να έχουν πραγματικά μια κάποια αξία οι προσευχές όλων εδώ μέσα. Να ισχύει αυτό, ότι όταν εύχεσαι κάτι καλό κι αληθινό, με όλη τη δύναμη της ψυχής σου, στο τέλος να γίνεται πραγματικότητα.

    Εις το επανιδείν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ax! Μόνο αυτό μπορώ να κάνω να αναστενάξω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Παραγραφούλα, είμαστε κοντά σου, αν αυτό λέει κάτι. Μην παραδίνεσαι, μην παραιτείσαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Στο παιδί δώστε ευχές.

    Η Παραγραφος είναι μάνα ποτέ δε θα χάσει σε δύναμη ή κουράγιο, ό,τι κι αν γίνει.

    Ευχές στο παιδί. Να μην υποφέρει, να πάνε όλα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ξεκίνησα απογευματινό σχόλιο για το προηγούμενο ποστ με τα εξής:

    Ζώντας μες το μπλογκ, απείχα κάποιες στιγμές ανησυχητικά από τον πραγματικό πόνο που σε προσγειώνει. Αυτόν που σε κάνει να νοιώθεις εκείνο το "Tonight thank God it's them, instead of you" (Live Aid) σε πρώτη σκέψη, και μετά συνέρχεσαι και στέλνεις νοερά την συμπαράστασή σου - οκ, ίσως καμμιά φορά κάνεις και κάτι, αν είσαι τυχερός κι έχεις την ευκαιρία να κάνεις διαφορά....

    Χτες το βράδυ διάβασα για τον Λάζαρο στου heinz. Και μετά για την κόρη της Παραγράφου. Δε συγκρίνονται οι ιστορίες, αλλά ο πόνος είναι πόνος: Παιδιά...

    Το μόνο που παρακάλεσα σήμερα την Παράγραφο είναι να φιλάει την κορούλα της κάθε βράδυ στις 11:00, την ώρα που -αν είμαι τυχερή- έχουμε τις τελευταίες αγκαλιές & τα φιλιά πριν αποκοιμηθούν (κι ας ξυπνήσουν 50 φορές μετά).

    Και σκεφτόμουν να μπορούσαμε να φιλάμε όλα τα παιδιά του κόσμου, κάποια στιγμή, κάθε μέρα, όλες τις μέρες... Το χρειάζονται αυτά, το χρειαζόμαστε κι εμείς... Τη στιγμή του φιλιού & της αγάπης, να ζούμε το καθαρό και το αγνό και αυτό που –να πάρει!- ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ να είναι, μικρά ανθρωπακια ευτυχισμένα, κι όχι αυτό που γίνεται στην πλάτη τους στην πορεία...

    Η κορούλα της τουλάχιστον είναι εκείνη που έχει δώσει χαστούκι σε όλες τις προβλέψεις και θα συνεχίσει μέχρι να τις γονατίσει. Είναι η μόνη που θα κάνει τη διαφορά!

    Και θυμήθηκα μετά και τον απόηχο της ιστορίας του μικρού Τομάσο Ονόφρι, για τον οποίον είχε γραψει στο μπλογκ της η παραγράφος κι είχα αισθανθεί τόσο λίγη όταν έγραφα:

    Ντρέπομαι.
    Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος, από τη στιγμή που άνθρωποι έκαναν αυτήν την πράξη.
    Ντρέπομαι που τα παιδιά μου ζουν και γι άλλη μία φορά ήταν κάποιοι άλλοι που έγιναν τίτλοι ειδήσεων.
    Ντρέπομαι που δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα να τους φέρω το παιδί τους πίσω.
    Ντρέπομαι που δεν μπορώ να κάνω τίποτε για να προστατέψω τα παιδιά του κόσμου όλου από αυτή την παράνοια.
    Ντρέπομαι που και σήμερα, σαν κάθε βράδυ, θα παρακαλέσω τον θεό να μην μου δώσει τον υπέρτατο πόνο, να πάθουν κάτι τα παιδιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Και μετά άρχισα να θυμάμαι πολλά άλλα, γνωστά λκιάγνωστα παιδάκια, και μου σκιζόταν η καρδιά, θυμήθηκα και τα παιδιά των Τεμπών, το ξεκλήρισμα – κι αυτό ήταν: Είχα αρρωστήσει. Ξεκίνησε μια περίεργη μέρα, πολλά και διάφορα, και κάποια στιγμή έπρεπε να σταματήσω στην άκρη του δρόμου γιατί δεν έβλεπα να οδηγήσω άλλο. Δε μπορούσα να συγκρατηθώ, ρεζίλι θα έγινα, αλλά ΔΕ ΜΕ ΕΝΟΙΑΖΕ! Εδώ καράβια καίγονταν...

    Μπορεί να μην είναι τα δικά σου τα παιδιά, αλλά και μόνο που υποφέρουν, βυθίζεται το στομάχι σου. Δεν το σηκώνεις, είναι φρέσκα απ’το Θεό, πώς γίνεται....

    Δε με νοιάζει αν είναι απλές πιθανότητες να πάθουν όλα τα παιδιά, ή τα μισά ή αναλόγως, διάφορα ανήκουστα κι ακατανόητα απο την αδικία και την φρίκη. Δε με νοιάζει αν είναι ριζικό τους, ή της οικογένειας ολόκληρης, ή μαθημα ή εντολή άνωθεν ή ο,τιδήποτε,

    ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!

    Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δεν τον θέλω τέτοιον κόσμο – πόνο ναι, οδύνη, τα πάντα, όλα για μας, αλλά γιατί σε παιδιά?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Διακοπή για σχολικό, επανέρχομαι, τωρινό ποστ

    Και τι να δω μπαινοντας?.... Aλεξάνδρα και γυιός... Εφυγε ο γονιός (τι Γυναίκα!), και πάλι ένα παιδί υποφέρει... Μαζί κι όλοι οι άλλοι, αλλά το παιδί... Και μετά, όλοι μας που είμαστε παιδιά – μέεεεσα μέσα. Πού πάει αυτό το παιδί όταν σπαράζει, αλλά άπ’έξω πρέπει να φαίνεται μεγάλος?

    Πόσο «γενναίος» έρχεται η χειρότερη δοκιμασία να σου απαιτήσει? Πόσο να διαπραγματευτείς, πόσο όρθιος να μείνεις, όταν βλέπεις ότι τελικά ότι σε κάθε στροφή της αγάπης σου και του δωσίματός σου στον κόσμο, σε σταματά ένας θάνατος, ένα μαρτύριο, ένα ξέσκισμα που είναι αρκετά δυνατό να σε συνθλίψει, αλλά δυστυχώς, ποτέ τόσο δυνατό που να σε εξοντώσει. Να πάψεις τουλάχιστον να πονάς...

    Δε μπορώ να είμαι ευγνώμων για τα καλά στη ζωή μου όσο υπάρχουν εκεί έξω ζωές με τόσα στραβά κι ανάποδα – σε κάθε αγκαλιά μου, μικρές φωνές με υγρά μάτια είναι εκεί και υπομένουν. Κι αυτό σφάζει πιο πολύ, αν χτυπιόντουσαν φορα΄ς εύκολα μια ενόχληση και προσπερνάς. Το να υπομένουν όμως...

    Δε μπορώ να ησυχάσω... Ζούμε από τύχη ως σήμερα, κι αν ζούμε και αύριο, νά’το το μικρό-μικρό θαύμα που μας αναλογεί... Μη ζητάμε μεγαλύτερα θαύματα, ο κόσμος έχει πολύ πόνο και τα ρουφάει σα μαγνήτης, δεν περισσεύει θαύμα για κανέναν. Εκτός εάν...

    Συγνώμη, δε μπορώ...
    .
    .
    .
    .

    Μωρό, Παράγραφε, σύζυγε, ΓΕΡΟΙ! Πιο πολύ απ’όλους μας! Το θαύμα σας το έκανε η μικρή, να δείτε που θα κάνει και το επόμενο!


    ΥΓ- Σήμερα βρήκα έναν γερό φίλο, που εύχομαι να κρατήσει (ξέρεις ποιός είσαι), μου άνοιξε τα μάτια. Κι άλλος ένας μ’ευχαρίστησε για τις χτεσινές μου «3 γυναίκες», καθώς βρήκε «μεγάλη ανακούφιση στο να είναι τα πράγματα έτσι όπως τα έλεγε η Μοιραλλίδα».

    Κι είχα και κάποιον άλλον που το έκρινε... τεχνοκρατικά, σα να μετράς διαστάσεις ενός πίνακα, να τον ζυγίζεις και να του βγάζεις ακτινογραφίες... Μετά από το πώς είμαι σήμερα κι όλα αυτά που νοιώθω, πόσο λυπάμαι όταν χάνουμε το νόημα & κολλάμε στις διατυπώσεις!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Η Παράγραφος,θα είναι πάντα το μαργαριτάρι μας!
    Κατάσαρκα!
    ΚΑΙ αυτή τη φορά,το μωρό θα νικήσει.
    Και δεν θα έχει κερδίσει ακόμα μια μάχη,μα τον πόλεμο.Οριστικά!
    Έχει την αγάπη και τις ευχές όλων μας.

    Καλό μήνα σε όλους σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Είδατε τα παιχνίδια του πεπρωμένου? Όσο εμείς το αμφισβητούμε θέτοντας νόμους φυσικούς και θεωρίες... μέσα σε δευτερόλεπτα μας αλλάζει ολόκληρη η ζωή. Και μεις μένουμε εκεί, άδειοι από θεωρίες και φιλοσοφικές προσεγγίσεις, μετέωροι να αναρωτιώμαστε, έστω και ελάχιστες στιγμές, τί κάναμε για να έχουμε τέτοια μοίρα/τύχη...

    Πονάει όλο αυτό πολύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. "Είσαι άνθρωπος, και γι' αυτό ποτέ μη πείς τι πρόκειται να συμβεί αύριο, μήτε να προβλέψεις, σαν δείς κανέναν να ευτυχεί, πόσον καιρό θα κρατήσει αυτό. Γιατί ούτε το φτερούγισμα της μακρόφτερης μύγας δεν είναι τόσο γοργό όσο η αλλαγή της μοίρας"
    (Τανυπτέρυγο μυία) Σιμωνίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Και λίγος Woody Allen, θα σκάσω πλέον!

    Δε φοβάμαι να πεθάνω. Απλώς δε θέλω να είμαι εκεί όταν θα γίνει.

    Υπάρχουν χειρότερα στη ζωή από τον θάνατο. Εχετε περάσει ποτέ ένα απόγευμα με ασφαλιστή?

    Γιατί να είναι οι μέρες μας μετρημένες κι όχι, ας πούμε, γραμματισμένες?

    Ο πρώτος άνθρωπος που πέθανε θα πρέπει να δοκίμασε μεγάλη έκπληξη!

    ***********

    Ο θάνατος είναι το προπατορικό αμάρτημα του Θεού.

    Ασημάκης Πανσέληνος

    Είμαι έτοιμος να συναντήσω τον Δημιουργό μου. Αν τώρα ο Δημιουργός μου είναι έτοιμος να περάσει το μαρτύριο της συνάντησής μας, αυτό είναι άλλο θέμα.

    Winston Churchill

    *******************

    Αντε, και στη ζωη...

    Προσπαθώ εδώ και καιρό να αποκτήσω ένα τρόπο ζωής που να μην απαιτεί την παρουσία μου!
    (για τον ΝΔ και το μπλογκ πάει κουτί!!!)
    Garry Trudeau


    Η ζωή είναι τραγωδία για όσους αισθάνονται, αλλά κωμωδία για όσους σκέφτονται.

    Horace Walpole


    Ας προσπαθήσουμε τόσο πολύ να ζήσουμε, ώστε αν πεθάνουμε, να στεναχωρηθεί μέχρι κι ο νεκροθάφτης!

    Mark Twain

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Όλη μας την αγάπη στην paragrafos.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Φαίνεται πως το θέμα του θανάτου μας φοβίζει και γιαυτό η συμμετοχή είναι μέχρι στιγμής κάτω του μέσου όρου!

    Άιντε ένα χεράκι όλοι μαζί παιδιά , να πεθάνει ο Χάρος! Μπλογκάρετε παιδιά!

    Υ.Γ.
    Θα προστεθώ και εγώ στην στρατιά των θαυμαστών της Aphrodite που ζητάνε επίμονα να κάνει και αυτή δικό της blog.

    We want your blog and we want it now!!

    azrael

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @azrael,

    (from your blog),

    "Οι αγαπημένοι μου θαυμαστές με ρωτάνε πως κατάφερα να γράψω τέτοιο αριστούργημα αλλά και πως θα το κατανοήσουν καλύτερα.

    Είναι απλό.

    Απλά έγραψα αυτό το Ποίημα ενω ταυτόχρονα χτυπούσα το κεφάλι μου με ένα μεγάλο γαλλικό κλειδί.

    Δυνατά.

    Η ίδια μέθοδος μπορεί να ακολουθείται και από τον αναγνώστη σε περίπτωση που το μεγαλείο το ποιήματος δεν του γίνεται κατανοητό."

    Αν μη τι άλλο, αυτό μου έφτιαξε λίγο το κέφι....

    Γαλλικό κλειδί! (σήμερα θέλω 2-3, να κοπανιέμαι αλύπητα μπας και συνέλθω!!!)

    Thank you - xxxxxxxxxx!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. τα σκότη των σκότων
    είναι κατασκοτισμένα
    κλέβουν
    τα κουπόνια
    των πεπονιών
    φτύνοντας
    τους ξηρούς καρπούς
    της νιότης μου
    πάνω στις
    κατασκονισμένες
    σκόνες
    του ελλειπτικού
    οδοστρωτήρος
    όμως εγώ
    έχω τις επτά συνειδήσεις μου
    αόμματες
    είμαι ο Σωτήρας
    του πρωινού ακροβάτη
    ξεσκονίζω
    τα κατασκονισμένα σκότη
    τις σκοτισμένων θρυαλλίδων
    φτύνοντας τους ξηρούς καρπούς
    της απαγορευμένης νιότης μου
    πάνω στους συνειδητούς παφλασμούς
    του σαγονιού που φουσκώνουν
    οι υπερβολικοί στατήρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. -> Εργοτελίνα said...
    "Και οσοι δεν ελπιζουν τιποτα
    δε φοβουνται τιποτα.....
    πιστευουν οτι κατω
    απο τον παγο
    υπαρχει παγος
    και συνεχιζουν........."

    Όσοι δεν ελπίζουν σε τίποτα παγώνουν στο κτύπημα του κεραυνού, γιατί τώρα άρχίζουν να φοβούνται ότι ο πάγος της ψυχής τους δεν θα αντέξει την φωτιά του ουρανού.

    Δεν φοβούνται τις αδυναμίες των άλλων μπορούν να τις "ξεπεράσουν", φοβούνται τις δικές τους αδυναμίες πού μόλις τώρα συνειδητοποίησαν, με τον κρότο και την λάμψη.

    Α! Υπάρχει ...
    Θα συνεχίσουν την πορεία τους;

    "Με τα δάκτυλα του αγέρα οι πάπυροι λυγίζουν
    πότε εδώ και πότε εκεί,
    κι ο ερωδιός με το δάκρυ ακόμα στο μάτι
    παρακολουθεί το τσούρμο,
    που προχωρεί προς την στενή πύλη της κόλασης."
    Ελλη Νεζερίτη


    -> giakan said...
    Τι να πει κανείς; Μόνο η σιωπή αρμόζει στους "κεραυνούς".

    Σιωπή και σπαραγμός.
    Μνήμη και Μαρτυρία.


    -> doctor said...
    "Υπάρχουν στιγμές που πρέπει κανείς
    να σωπαίνει για να μπορέσει
    ν'ακούσει το τραγούδι
    πίσω από τον θόρυβο της βροχής."

    τκ..τκ..τκ...τκ...τκ...τκ είναι το όνομά μου.


    -> skoumas said...
    "Δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε το πρωί και να σχεδιάζουμε την μέρα μας με βάση κάποιες υποψίες για κεραυνούς..."

    Αν είμαστε προετοιμασμένοι για το χειρότερο θα μπορύμε να εκτιμήσουμε το καλυτερο, χωρίς υποψίες.

    ->san said...
    "Αντιγράφω τον Νίκο Καρούζο από τη ΄΄Συντήρηση Ανελκυστήρων΄΄:"

    Έχει πανωκατεβάσματα η ζωή.


    -> a_retousa said...
    "ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΤΟ ΑΚΕΡΑΙΟ!ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ?
    ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ!"

    Το οφείλουμε στον Δημιουργό μας να δώσουμε αγάπη εκέι που υπάρχει πόνος.
    Γνωρίζετε πόσοι άνθρωποι θα ξεψυχήσουν σήμερα στα νοσοκομεία χωρίς ένα άνθρωπο δίπλα τους.

    Ακόμα κι οι νοσοκόμες τους έχουν παρατήσει στο τελευταίο αγκομαχητό τους.

    Που είναι ο παπάς να τους εξομολογήσει να προσευχηθεί μαζί τους;

    Μόνο ο διπλανός που κείται στον πόνο κι αυτός προσεύχεται στην εικόνα της Παναγίας κανοντας παράκληση και για τους δυό.


    -> andy dufresne said...
    "Ας ελπίσουμε ότι ο"

    Ας προσευχηθούμε για το παιδί...

    Πώς λένε το παιδί της παράγραφου;


    -> AdHoul said...
    "Αγνοούμε ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή βρισκόμαστε εν μέσω καταιγίδας στον ωκεανό της ανυπαρξίας.

    Το αγνοούμε ( πολλές φορές και ενσυνείδητα ) και συνεχίζουμε να κάνουμε τις ζωές μας ( και όσων άλλων μπορούμε ) δύσκολες και ανυπόφορες.

    -Γιατί?

    -Έτσι! "


    Έτσι, Κοκορέτσι, δεν είναι απάντηση αυτή! Γιατί γινόμαστε οι γυρολόγοι του πόνου, οι παλιατζήδες που αντί να παίρνουμε την σαβούρα και να την επιδιορθώνουμε, αδειάζουμε την χειρότερη σαβούρα στην αυλή του κοντινότερου συνανθρώπου μας, και εκει την ΞΕΧΝΑΜΕ.

    Κέρδος, δύναμη, ματαιότητα των πάντων ματαιοπονία.

    -> flying smurf said...
    "Ρεζίλι έχω γίνει... Με βλέπουν βουρκωμένο στο γραφείο και με ρωτάνε τί έγινε... Τι να τους εξηγώ τώρα!"

    Δεν υπάρχει ντροπή στην ανθρωπιά, μόνο στην απανθρωπιά.
    Κάνε ότι η συνείδησή σου σου ψιθυρίζει. Μην ντρέπεσαι, ανοίξου, άφησε την ανθρωπιά ελεύθερο άτι.

    Miltos said...
    "Εγώ, εσείς, ο doncat "φευγαλέες προσωπικότητες" όπως έγραψα πριν , εμφανίστηκαν στο παρελθόν και θα επαναεφανιστούν στο μέλλον..."

    Μια είναι η ζωή κι ο χρόνος περνάει αδυσώπητος.
    Πιάσε την ζωή με τα δύο σου χέρια και σφίξε την στην αγκαλιά σου.
    Δοξασε τον Υψιστο που σου την χάρισε με όλες τις μοκροατέλειες της.
    Είναι ολοδικιά σου και μοναδική σ'όλο τον κόσμο.

    Όταν σου φύγει η πνοή της απο το στήθος σου θα είναι αργά να ξαναβρείς την ΜΙΑ.

    -> blade runner said...
    "Αν αυτό είναι ο ορισμός της ελευθερίας, τότε η ελευθερία είναι κατάσταση ύπαρξης ξένη προς τον άνθρωπο."

    Είναι η ελευθερία στα χαρτιά. Στην πράξη η ελπίδα σε κάτι καλύτερο απο τα χειρότερα συναισθήματά μας διατηρεί στην ζωή, αν όχι ... μηδενισμός.

    Να βλέπεις ένα κορίτσι δεκαεξαχρονο, όλο ομορφιά και κέφι και την επόμενη μερα να μην υπάρχει.
    Γιατί να μην της πει κανείς ότι πραγματικά την αγαπά, όπως είναι. Οτι υπάρχει ελπίδα στην ζωή.
    Μεγάλη αμαρτία να μην μπορείς, να μην τολμείς να πείς σε καποιον ότι τον/την αγαπάς.
    Μεγάλο κρίμα.

    -> giramondo

    Μιά ευγενική ψυχή που με υπομονή προσμένει ... την χαρά σου.

    -> tassos_papadakis said...
    "Όπως θα έλεγε και ο οικοδεσπότης μας, "ΣΚΑΤΑ!"."

    το ίδιο είπε κι ο Καμπρών ο τελευταιός Γάλλος αξιωματικός όταν του είπαν οι Αγγλοι στο Βατερλώ να παραδόθεί.
    Η τελευταία του λέξη.
    Δεν θελετε να παραδοθείτε;
    Αν ναι, καλώς.


    -> doctor said...
    "Ήθελα να γράψω τις αβυσσαλέες διαφορές όσον αφορά την στάση απέναντι στον θάνατο μεταξύ των αρχαίων ελλήνων από την μια και των χριστιανών από την άλλη, αλλά θα γίνει μάχη"

    Μετά την μάχη του Βατερλώ, όπως την περιέγράψε ο Βικτορ Ουγκώ, όλες οι άλλες άνθρώπινες μάχες είναι αψιμαχίες.

    Ωπα παράγινε σεντόνι.
    Οι άλλοι αργότερα αλλοιώς θα γινει αυτό το μήνυμα του Βατερλώ.

    θα τα πούμε αργότερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. @miltos,

    Καλά τα λες...

    Το χιούμορ όμως είναι το ΜΟΝΟ αποκούμπι μερικών ανθρώπων για να μην φλιπάρουν εντελώς κατά τη διάρκεια του "κεραυνού". Κι αυτό δεν τους κάνει λιγότερο αξιοπρεπείς, για όνομα!

    Δε μιλάμε να δίνεις παράσταση Σεφερλή σε κηδεία, αλλά κάποιο τρυφερό "αστειάκι" μπορεί να είναι το φιλικό χέρι που θα σου κρατήσει το πόδι για να μην πηδήξεις απ'το παράθυρο...

    Και μετά ξάνα στην κολυμπηθρα με τον πόνο. Δεν παει πουθενά, σε περιμένει ακίνητη...

    Ημουν εκεί (κι εγώ, στο μερτικό μου) και ξέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Δεν έχω να πω τίποτε για τον (μεγάλο) κεραυνό.
    Τον είδα πολύ νωρίς και δεν τον φοβάμαι πια. Θα ξαναδώ κάποιον που θέλω να ξαναδώ, όταν με χτυπήσει.
    Μόνο νάχω κλείσει τις υποχρεώσεις μου.

    Καμμιά σχέση αυτά με το θέμα της παραγράφου. Ό,τι είχα να πω τα είπα στο Blog της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Διαβάζω και πονάει το στομάχι μου.
    Μήπως από δράμα το κάναμε μελό;

    Ας τολμήσω μια φιλοσοφική προσέγγιση του θανάτου:

    "Γνωρίζουν άλλωστε καλά οι αρχαίοι Έλληνες ότι ο άνθρωπος πεθαίνει όταν τον ξεχνούν οι άλλοι.
    Γι' αυτό η τέχνη τους και τα ταφικά τους έθιμα αποβλέπουν στη διατήρηση ζωντανής της μνήμης εκείνων που έφυγαν από τη ζωή".

    "Μοιράζομαι με πολλούς την πεποίθηση ότι ένας πολιτισμός δεν αποτιμάται μόνον με κριτήριο ποσοτικά μεγέθη, τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα.
    Ένας πολιτισμός αποκαλύπτει τη βαθύτερη αξία του όταν αναμετριέται με τον ίδιο το θάνατο, γιατί τότε παίρνει συνειδητά θέση και απέναντι στη ζωή.
    Τι έχουν όμως να πουν λοιπόν οι Έλληνες για το θάνατο από τη γεωμετρική μέχρι την κλασική εποχή (μέσα 11ου - μέσα 4ου αιώνα π.Χ);

    Η (καταπληκτική) συνέχεια εδώ:

    http://www.electridea.gr/issue14/art1.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. κοίτα πώς κλαίει ο ουρανός μα εσύ καρδιά μην κλαίς κι όταν χτυπάει ο κεραυνός τραγούδι εσύ να λές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Τίποτα πιο στενάχωρο από το να είσαι δίπλα σε αγαπημένο σου πρόσωπο, που υποφέρει και -ενώ θέλεις να κάνεις τα πάντα- να μην μπορείς να κάνεις το παραμικρό. Το μόνο που μπορείς είναι να είσαι δίπλα.

    Παράγραφε κουράγιο και δύναμη. Είμαστε κοντά σου. Ολα θα πάνε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Λυπάμαι που καπάκι στο θέμα της Μοίρας ήρθε αυτό του Κεραυνού.

    Αλλά με καψάλισε κι εμένα όταν χτύπησε την Παράγραφο.

    Αύριο σίγουρα θα πούμε άλλα πράγματα, γιατί η ζωή συνεχίζεται... ευτυχώς και δυστυχώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. ...
    Για να νιώσεις χαρά πρέπει να πονέσεις πρώτα...
    μάλλον κάτι τέτοιο προσπαθούν να μας που οι κεραυνοί...μόνο που πονάνε πιο πολύ απ΄ όσο νομίζουμε πως μπορούμε να αντέξουμε...
    ... η ελπίδα είναι ίσως το μόνο μας όπλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Η ζωή είναι ευχάριστη, ο θάνατος γαλήνιος. Η μετάβαση είναι που προβληματίζει.
    Isaac Asimov
    Αυτά για τον θάνατο.
    --

    Να υποθέσω οτι είστε όλοι το ίδιο καντέμηδες σαν εμένα(καντέμης για τον εαυτό μου φυσικά), και ο κεραυνός είναι πάντα για κακό ε; :-P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. ..................................
    To γαμωτο ειναι οτι σε
    μερικα χρονια
    πολλες αρρωστειες
    με τη βιογενετικη
    θα θεραπευονται..

    καποιοι γεννηθηκαν αργα..
    ............................

    Στο μελλον

    οσοι προλαβουν...

    οσοι εχουν τα χρηματα..

    και οσοι θα χουν ανθρωπους..

    ..................................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. @dimitrizzz,

    Πες μου δλδ γιατί μ'ενδιαφέρει, πώς μπορεί κανείς να είναι cool ξέροντας ότι έτσι και πεθάνει αφήνει πίσω του ανήλικα...? Γίνεται?...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Βλέπω πάντως μία ανησυχητική σχέση των περισσοτερων από σας με την ιδέα του θανάτου.
    Εγώ συμφιλιώθηκα πλήρως όταν ασχολήθηκα με την φιλοσοφία ΖΕΝ, (ναι, είναι φιλοσοφία, τα υπόλοιπα είναι προφάσεις).
    Έχω πλεόν διαμορφώσει την άποψη οτι η ασιατική σκέψη γενικότερα πήρε την φιλοσοφία και της έδωσε θρησκευτικό χαρακτήρα μόνο και μόνο για να γίνει προσιτή σε όλους.
    Σε αντίθεση με την δυτική σκέψη που μοιάζει να κάνει το αντίθετο, να δίνει ψευδο-φιλοσοφικές, ακόμη και ψευδο-επιστημονικές προεκτάσεις στην θρησκεία προκειμένουν να διατηρηθεί ο έλεγχος του ανθρώπου καθώς εκείνος αποκτά περισσότερες πληροφορίες.
    Βλέπετε αν από τις ασιατικές θρησκείες αφαιρέσεις βίαια κάθε θρησκευτικό στοιχείο, όλα τα υπόλοιπα στέκονται και έχουν νόημα.
    Οι ασκήσεις, ο διαλογισμός, η αναζήτηση της αλήθειας, η θέση που κάθεμια δίνει στον άνθρωπο μέσα στο σύμπαν (είτε πρόκειται για την δυτική ασιατική σκέψη που θέλει τον άνθρωπο να έχει δική του ανεξάρτητη υπόσταση, είτε την ανατολική που τοξν θέλει ενα με το "συμπαν").
    Αν κάνεις το ίδιο στις θρησκείες του δυτικού κόσμου, τότε όλα είναι μάταια, γιατί δεν θα υπάρχει κανείς να σου δώσει την ανταμοιβή που σου υποσχέθηκαν.
    (Η τοποθέτηση είναι γενική και σύντομη, γι αυτό μην με πρήξετε επιτιθέμενοι σε λεπτομέρειες της,τις οποίες δεν αποσαφηνίζω -αν και θα ήταν εύκολο- για οικονομία χώρου/χρόνου)
    Φυσικά από αυτές εξαιρείται το δωδεκάθεο, που δεν ήταν παρά μια πρόφαση κι αυτό για φιλοσοφία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. -> DimitrizZzZz said...

    "Βλέπω πάντως μία ανησυχητική σχέση των περισσοτερων από σας με την ιδέα του θανάτου.
    Εγώ συμφιλιώθηκα πλήρως όταν ασχολήθηκα με την φιλοσοφία ΖΕΝ..."

    Ψεύτη!
    Δεν λές ότι σ'ευχαριστεί η ιδέα του θανάτου του συνανθρώπου σου.
    Δεν σ'έχει ακουμπήσει ο θάνατος καποιου που αγαπούσες και βλέπεις τον ανθρώπινο θάνατο σαν παιχνιδάκι.
    Δεν αξίζει να σου ρίξω δύο κερματα για το πόσο με διασκεδάζεις ανθρωπάκι.

    Τι λέγει το ΖΕΝ για την άσκοπη δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων μια ηλιόλουστη μέρα του Σεπτεμβρίου;

    Δεν έχεις δει νεαρά παιδιά, άνδρες και γυναίκες να πηδάνε στο κενό, την μόνη σωτηρία απο το να καούν ολοζώντανοι.

    Δεν έχεις μυρίσει την μυρωδιά καμμενης σάρκας
    Βρυκόλακα;

    Ήμουν εκεί, μιά γέφυρα με χώριζε απο τον θάνατο τόσων αθώων.
    Δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς για θάνατο.
    Δεν έχεις ζήσει ακόμη να ξέρεις τι σημαίνει θάνατος.

    My two cents in your face.
    You deserve better you ask for the worst!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. @dimitrizzzz,

    Καλά, κατάλαβα, σύνδεση με Καϊρο, τουλάχιστον μπορείς να μου λύσεις την απορία: γιατι διάλεξες αυτό το avatar?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Δεν θα σου απάντησω στην ουσία γιατί το μίσος που στάζεις είναι αξιοθρήνητο.
    Έχω όμως μία απορία: Δεν με ξέρεις, πως υποθέτεις τόσο πρόθυμα τόσα πολλά πράγματα για μένα; Πως ξέρεις ποιούς έχω θρηνήσει και ποιούς όχι;
    (Νομίζω μπερδεύεις την συμφιλίωση με την αδιαφορία και την ταυτίζεις με την έλλειψη θλίψης;)
    Δεν θα σου απάντησω άλλο γιατί είσαι άχρηστος συνομιλητής για μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. aphrodite δεν με ρώτησες κάτι για να απαντήσω. Αν ξαναδιαβάσεις αυτό που νόμίζεις οτι ήταν ερώτημα θα το δεις αυτό.

    Η εικόνα είναι για να εκνευρίσω τον κριτικάκη που μας έχει πρήξει με την ανωτερότητα της αμερικής. χεχε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. @dimitrizzz, 10:58:39 PM

    "Βλέπω πάντως μία ανησυχητική σχέση των περισσοτερων από σας με την ιδέα του θανάτου.
    Εγώ συμφιλιώθηκα πλήρως όταν ασχολήθηκα με την φιλοσοφία ΖΕΝ..."

    Η ερώτησή μου ήταν σαφής:

    "Πώς μπορεί κανείς να είναι cool ξέροντας ότι έτσι και πεθάνει αφήνει πίσω του ανήλικα...? Γίνεται?..."

    Αντί "cool" βάλε "συμφιλιωμένος" και με δυό λόγια σε παρακαλώ πες μου τι λέει το ΖΕΝ επ'αυτού - μπορεί να είναι και κάποια λύση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. @DimitrizZzZz


    Ευχομαι να μην παθεις τιποτα
    και σε τρεχουν..που αλλου;

    στην Αμερικη...................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. aphrodite δεν γίνεται
    1) δεν είμαστε σε κατάλληλο χώρο
    2) δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να αναλύσει την φιλοσοφία του ΖΕΝ σε άλλους
    3) Δεν ρωτάς με τον κατάλληλο τρόπο (Η φιλ. ΖΕΝ είναι λίγο πιο πολύπλοκη απο την κατα παραγγελία επίλυση ενος προβήματος όπως το δέος του θανάτου)
    4)Υπάρχουν πολλά σχετικά βιβλία, και έχω σχηματίσει την εντύπωη οτι είσαι φιλομαθές άτομο, άρα μπορείς να μάθεις μόνη σου τα σχετικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. -> DimitrizZzZz said...

    Δεν περίμενα απάντηση απ'ένα θρασύδειλο.
    Το ότι συνεχίζεις να χρησιμοποιείς το ίδιο εικονίδιο δείχνει την θρασύτητά σου.
    Το ότι δεν τολμας να απαντήσεις δείχνει την δειλία σου.
    Το ότι σε παρκάλεσα ευγενικά να το βγάλεις και ούτε απάντησες δείχνει την παχυδερμική αδιαφορία σου.
    Το ότι δεν συμφιλιώθηκες με τον Λεφτέρη παρά την ευγενική του υποχώρηση τοώίζει περισσότερο τα ελαττώματα του χαρακτήρα σου.
    Η έλλειψη θλίψης για τον χαμό αθώων αλλα και η χρησιμοποίηση ενός εγκλήματος σαν συμβολό σου δείχνει την κακία σου.
    Μην απαντήσεις μ΄εχρι να σκεφθείς αν θέλεις να συνεχίσεις αυτός που νομίζεις ότι είσαι.
    Διαφορετικά, πραγματικά άχρηστα θα είναι τα λόγια μου σε μια πέτρινη καρδιά.

    Υ.Γ.
    Ο Λεφτερης αποχώρησε και το είπε κύριε Χεχέστη.
    Εσύ συνεχίζεις με το εικονίδιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Ναι αλλά τώρα έμαθα οτι εκνευρίζει εσένα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Ναι αλλά τώρα έμαθα οτι εκνευρίζει εσένα.

    σωστέ να λέγεται βρήκες κακό μπελά.

    Αυτός δεν ισιώνει με τίποτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Και αυτοί που είναι Χριστιανοί

    και αυτοί που είναι ΖΕΝ βουδιστές

    θα έπρεπε να δείχνουν περισσότερη συμπάθεια στους αλλους

    η επιθετικότητα δεν πάει με την τοποθέτησή τους

    Αφροδίτη - θα μιλήσουμε κάποτε για ΖΕΝ

    έχω 40 χρόνια που ασχολούμαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Μακάριοι όσοι πιστεύουν ότι κάτω από τον πάγο είναι ο Παράδεισος. Αλλά ακόμα κι αυτοί βουβαίνονται, όταν χτυπάει ο κεραυνός.


    BOYBAINONTAI OI ΠΙΣΤΟΙ;...

    μονο για λιγο..

    και ξανα προς στην πιστη τραβουν...

    τουλαχιστον αν νιωθουν καλα..

    ας μη βγαζουν αρνητικη ενεργεια

    για τη σταση των αλλων......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. @dimitrizzz,

    Ακόμη κι αν συμφωνούσα με όλα, νομίζω δεν κατάλαβες οτι ζητούσα τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ αποψη - σε ΖΕΝ πλαισιο βεβαια, αυτο που σου αφηνει όταν το μελετήσεις αρκετά, τη δική σου ερμηνεία. Κι αυτό δε σημαίνει σεμινάριο!

    Ούτε σημαίνει "κατά παραγελία"! Κουβέντα κάνουμε, μη βγάζεις γιαταγάνι!

    Κι οπως ζητάς να μην κάνουν οι άλλοι υποθέσεις για σένα, μην κάνεις κι εσύ για τους άλλους - που ξέρεις καλέ μου τι ξέρω κι εγώ από ΖΕΝ?

    Ηρεμα, η νύχτα μπορεί να είναι δύσκολη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. DimitrizZzZz said...
    "Ναι αλλά τώρα έμαθα οτι εκνευρίζει εσένα. :)"

    Άλλη μια θρασύδειλη απάντηση.
    Τοσες φορές το έβαλες πριν σε κρίνω.
    Με είδες στα μηνύματά μου να είμαι εκνευρισμένος;

    Με διασκεδάζεις με την ανωριμότητά σου. Ελπίζω να μην ξεπερνάς τα 15, για να έχεις μια δικαιολογία.

    Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι παλι δείλιασες και δεν απάντησες το μήνυμά μου;

    Τι λέγει το ΖΕΝ για ομαδικές δολοφονίες;
    Τι λέγει όταν ένας αυτοικανοποιείται με τον θάνατο του άλλου;

    Είδες πολλές ταινίες θριλερ και το αίμα σε διεγείρει;

    Αυτή είναι η "ανωτερότητα" των Αμερικανών που σ'εκνευρίζει;

    Σε ελέγχουν μέσω της κουλτούρας τους, μάλλον με τα χειρότερα χαρακτηριστικά της κουλτούρας τους.

    Σε εκνευρίζει που σε κάνουν ότι θέλουν και δεν έχεις την δύναμη ν'αντιδράσεις.

    Υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. χαχα
    πολιτική ίσων αποστάσεων και στα σχόλια ενός Blog.

    Γενονός 1) Γράφω την θέση μου απέναντι στον θάνατο και τις επιρροές που συνιστούν αυτή την θέση

    Γεγονός 2) Μου επιτίθεται ο γνωστός προσυλητιστής-κύρηκας

    Αποτέλεσμα "και οι δύο επιθετικοί"
    χαχαχα
    Είναι αυτόι οι συμβιβασμοί που σας οδηγούν την δυστυχία, και στην μόνιμη μίρλα για όλα γύρω σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. Αν δεν ήταν αυτός ο ηλίθιος οπαδός της λουκά θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με αφορμή το πρώτο μου σχόλιο, λίγο πιο έξω από τα μοιρολόγια που βλέπαμε μέχρι τώρα, αλλά όχι!
    'Ηταν ανάγκη να επέμβει ο σκοταδιστής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Χαχαχαχα! Ρεεεε, dimitrizzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz, σεβασμός.

    Σκοταδιστής!!! Γελάω! Εσύ τι θαρρείς πως είσαι; Πεφωτισμένος; Χαχαχαχαχα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. Επιπλέον κάποιοι έχετε παρεξηγήσει το κείμενο του Ν. Δήμου. Είναι αφιερώμενο στην παράγραφο, για να της δείξει οτι την σκέφτεται, και όσοι άλλοι θέλαμε να δείξουμε κάτι αντίστοιχο αφήσαμε ένα μύνημα στο blog της.
    Όμως το κείμενο εδώ πέρα δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με την παράγραφο.
    Οπότε σταματήστε τα ψηφιακά μοιρολόγια
    που μάλλον προσβάλουν εκείνους που υποφέρουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. ->Nikos Dimou said...
    "Και αυτοί που είναι Χριστιανοί
    και αυτοί που είναι ΖΕΝ βουδιστές
    θα έπρεπε να δείχνουν περισσότερη συμπάθεια στους αλλους"

    Κυρ Νίκο,
    αυτόν τον βουδιστή Δημήτρη τον συμπάθησα απο την πρώτη στιγμή μια και αισθάνθηκα ότι πήρε όχι και τόσο δημοφιλείς θέσεις, αλλά δεν θυσιάζω ειλικρίνεια για την συμπάθεια,ιδίως όταν απαιτείται για ένα στοιχείώδη σεβασμό στην μνήμη των νεκρών των πύργων.
    Χωρίς να θέλω να αφαιρέσω απο την αξία των άλλων εθνικοτήτων υπήρχαν ελληνοαμερικανοί ανάμεσα στα θύματα. Ενα, νεαρό θύμα τον γνώριζα προσωπικά. Δεν ήταν φίλος μου αλλά τον είχα γνωρίσει αρκετά για να ξέρω ότι ήταν καλό παλληκάρι και δεν θα αφησω τον κάθε σπασίκλα να κοροιδεύει την μνήμη του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. @Φίλοι,

    Σας παρακαλώ, ας αφήσουμε να μιλήσει η ανθρωπιά κι όχι ο εκνευρισμός μας τέτοιες ώρες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. Τι είναι αυτή η μανία σας να αποδίδεται χαρακτηρισμούς.
    Δεν είμαι βουδιστής. Δεν είναι ανάγκη να έισαι βουδιστής για να μελετήσεις την φιλοσοφία ΖΕΝ. Ούτε και για την ασπαστείς.Κι αν ήταν στοιχείο του βοθδισμού. Αν διαβάζατε το σχόλιο μου θα το καταλαβαίνατε αυτό. Ο βουδισμός είναι θρησκεία, η φιλοφία ΖΕΝ, όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. "Το σωστό να λέγεται" και dimitrizzzzz:

    Πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε την "αλληγορία του σπηλαίου" του Πλάτωνα (Πολιτεία 514α-520ε).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. -> DimitrizZzZz said...

    "Δεν είμαι βουδιστής. Δεν είναι ανάγκη να έισαι βουδιστής για να μελετήσεις την φιλοσοφία ΖΕΝ."

    Δεν απάντησες ούτε σ'εμένα ούτε στην Αφροδίτη ποιά είναι η θέση της φιλοσοφίας ΖΕΝ πάνω στην ομαδική δολοφονία αθώων.

    Διαφώτισε τους σκοταδιστές, τους οπαδούς της Λουκάς, (είσαι διασκεδαστικός, ο κλόουν της τάξης;),
    τους επιθετικούς για την φιλοσοφία ΖΕΝ πάνω σε τόσα σημαντικά θέματα, όπως οι Γενοκτονίες, την "ενοχή" των θυμάτων και πώς μπορούμε να τους προσβάλλουμε;

    Έλα στον παππού. Κανε μας υπερήφανο για την ευφυία σου Δημήτρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Εμένα με συγχωρείτε πλέον,

    Καλή σας νύχτα και καλό ξημέρωμα!

    (Καληνύχτα παράγραφε και κουκλίνι!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. -> leprinceheureux said...
    "... εχω παρατηρησει - και δεν κατανοω γιατι"

    Είναι ανθρωπινο.
    Δεν υπάρχουν μόνο όμορφες σκέψεις αλλά και ζοφερές.
    Δεν υπάρχουν μόνο ανθρώπινες πράξεις αλλά και απάνθρωπες.

    Όταν επιτρέπουμε τις ζοφερές σκέψεις να γίνουν απάνθρωπες πράξεις τότε έχουμε τις Γενοκτονίες. το Ολοκάυτωμα, την απανθρωπιά στους Δίδυμους Πύργους.
    Ξεκινάμε απο μια ιδεολογία , και φτάνουνε σ'ενα Κεμάλ, ένα Χίτλερ, ένα Στάλιν, ένα Μπιν Λαντεν.
    Όλα τα τερατουργήματά τους συνέβησαν γιατί οι ομοεθνείς τους αδιαφόρησαν ή χάρηκαν την απανθρωπιά.
    Ο καθένας απ'αυτούς που γνωρίζαν και δεν αντέδρασαν στις ομαδικές δολοφονίες είναι ένοχος.

    Θέλω να είμαι Έλληνας και να είμαι υπερήφανος για τον Ελληνισμό μου.
    Θέλω να είμαι άνθρωπος και να είμαι υπερήφανος για τον ανθρωπισμό μου.

    Δεν θα σωπάσω για να μην χαλάσω την παρέα, δεν θα κοιμήσω την συνειδησή μου για να μην ενοχλήσω.
    Το ίδιο απαιτώ κι από τους άλλους.
    Δεν θέλω η πατρίδα μου να γίνει μια φωλιά αντι-ανθρώπων.

    Το λιγότερο που μπορώ να κάνω για την πίστη μου και για τους γονείς μου και τους προγόνους μας που μας μεγάλωσαν μ'αυτές τις αξίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. Η αντιμετώπιση της ιδέας του θανάτου είναι κάπως ανειλικρινής, λόγω φόβου.

    Στην ουσία δεν μας απασχολεί που καταλήγουμε μετά τον θάνατο.

    Αν παίρναμε ως δεδομένο οτι μετά τον θάνατο χάνουμε κάθε συνείδηση όσων έχουν προηγηθεί, και κάθε συνείδηση του εαυτού μας, η μεταθάνατον ζωη θα γινόταν ανιαρό θέμα και οι θρησκείες θα κατέρρεαν.
    Εκείνο που πραγματικά μας απασχολεί είναι η διατήρηση όσων έχουμε. Συνείδηση, προσωπικότητα, πληροφορίες/εμπειρίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. Καλησπέρα σε όλους!

    Δύσκολη και φοβερά κουραστική μέρα, τα πήρα και με το εξαφανισμένο css του template μου.

    Ήρθα εδώ να διαβάσω τα σχόλια πάνω στο υπέροχο post.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. Ας κάνω και μια κατοστάρα. Το αξίζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. Καλά το φλουρί αλλά το νερό που κολλάει;
    Αν το πήρε δεν ήταν τυχερός, κλέφτης ήταν.
    Νερο που περιμένει σε κάποια τσέπη τ βράδυ = ο φαντάρος έχει νούμερο γερμανικό και το έχει εκει για να το βρει όταν ξυπνήσει να πάει σκοπιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  84. ->Μιλτος είπε

    "Όμως η σταγόνα του ωκεανού αν και απειροελάχιστη σε μέγεθος έχει την ΙΔΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ με το ωκεανό, θα έλεγα ότι τον αντιπροσωπεύει. Είμαστε άρα αδιαχώριστοι απο το Όλον (σύμπαν)γιατί αν το Σύμπαν ήταν ωκεανός δεν θα μπορούσαμε να αποχωρίσουμε καμία σταγόνα του απο αυτό. Αποχωρίζω σημαίνει ότι παίρνω κάτι απο έαν σημείο και το μεταφέρω κάπου αλλού, το "αλλού" όμως δεν υπάρχει γιατί τα πάντα είναι ωκεανός."

    Σχ. Μιλτο το παράδειγμα του ωκεανού το ανάφερα σε προηγούμενο μήνυμα στο post.
    Ωκεανός είναι ο Θεός, η πηγή όλων των ψυχών.
    Η δική μας ψυχή μια σταγόνα που εξατμίζεται, που αλλάζει μορφή, απο υγρό γινεται αέριο, αλλά έχει την ίδια σύνθεση.

    Διαφορετικές δυνάμεις κρατάνε το μόριο σαν υδρατμό μαζί με άλλα μόρια σέ σύννεφο, από αυτές που το κρατάνε σαν υγρό στον ωκεανό.

    Δεν έχουμε μνήμη του ωκεανού παρά μόνο στα κοινά χαρακτηριστικά που έχει η φύση μας. (Κατ’ εικόνα και ομοίωση).

    Η Ύλη γύρω μας είναι ο αποχωρισμός. Αν μπορούμε να επιστρέψουμε στην πηγή τότε εκπληρώνουμε το απαραίτητο της επανασύνδεσης με την Ουσία.
    Αν δεν μπορούμε ο αποχωρισμός γίνεται αιώνιος.
    Όπως ακούς το κλάμα και γρατζούνισμα ενός γατιού ή σκυλιού που το αποχωρίζεις από την μητέρα του ή τον Κυριό του "εκει θελει εισθαι ο κλαυθμος και ο τριγμος των οδοντων" των ψυχών που αποχωρίζονται για πάντα τον Δημιουργό τους.
    Αυτή είναι η φοβερή κόλαση. Ο αιώνιος αποχωρισμός.

    Μιλώντας για τον θάνατο καταλαβαίνουμε ότι ο πόνος διαρκεί χρόνια, είναι ο πιό δύσκολος αποχωρισμός.
    Μεχρι να γνωρίσουμε τον αιώνιο αποχωρισμό, τον δικό μας απο τον Θεό.

    Εύχομαι ποτέ να μην γνωρίσουμε τέτοιο αποχωρισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. -> Το ένα και το μηδέν, άχυρο.

    Σας ευχαριστώ για την συμβολή σας.


    Εσυ Δημήτρη5Ζ ακόμα το σκέφτεσαι να βγάλεις το εικονίδιο ή περιμένεις απάντηση απο το ΖΕΝ για τα θύματα του Μπιν Λάντεν;

    Όταν κάποιος σαν εσένα δεν έχει συνείδηση, προσωπικότητα, πληροφορίες/εμπειρίες, πραγματικά δεν έχεις πολλά να χάσεις με τον θάνατό σου.
    Μηδέν πριν, μηδέν μετά.
    Δημήτρη, διαλέξες μια φιλοσοφία ζωής και θανάτου που σου ταιριάζουν γάντι.

    Συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. Και όπως όλοι ξέρουμε για να μοιραστείς κάτι πρέπει να είσαι παρών, kai ξύπνιος, σωστά; :)
    Για να μην πάρει νερο δικό του ο πρωταγωνιστής σου, σημαίνει οτι δεν έιχατε μηχανήματα αλλά μόνο ΚΨΜ που ήταν κλειστό - ήταν βράδυ όπως λες.
    Που θα βρισκε νερό ο ιδιοκτήτης του μπουκαλιού που έπεσε, αν είχε σκοπιά σε στις 2 η στις 4 τα ξημερώματα;
    Τι αξίζει η σκοπιά αν δεν έχεις κάνει και το φραπεδάκι σου με μεταλλικό νερό και φακελάκι, και το απολαμβάνεις στην σκοπιά, ενώ ταυτόχρονα ελέγχεις κάθε λίγο να μην φαίνεται κρυμμένο στην εξάρτηση; :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  87. και δεν είμαι υποκριτής, απλά με την λογική σου οι πορτοφολάδες είναι τυχερά άτομα, γιατί πετάνε το χέρι τους στην τσέπη σου, και πέφτει το πορτοφόλι σου στην δική τους. :-P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  88. Εν κατακλειδι, αν ο φαντάρος στον οποίο άνηκε το νερο είχε σκοπιά στισ 2 η στις 4, ο χοντρός ήταν κλέφτης.
    Αν δεν έιχε σκοπιά μέχρι να αντικατασταθεί το νερό από τον χοντρό, ο τελευταίος ήταν τυχερός (και αγύμναστος (λίγωμα για νερό με την επιστρόφη από σκοπιά). :-P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  89. Βλέποντας αυτές τις τρεις φωτογραφίες και διαβάζοντας το σημερινό κείμενο του Ν. Δ. νομίζω ότι δεν υπάρχουν λόγια να αντιταχθούν στον απέραντο παραλογισμό (και) αυτού του θανάτου.

    Τουλάχιστον εγώ δεν έχω λόγια παρηγορητικά...
    Ίσως μια χειρονομία... ένα βλέμμα... και μετά σιωπή.

    Με την ελπίδα ότι δεν θα θυμόμαστε συνέχεια, αλλά από λίγο.

    Κι όποιος έχει ανεκπλήρωτους σκοπούς, ας αντέξει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  90. αχχχχχχχ! αυτος ο κεραυνος ... σκετη πικρα . . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  91. Μου ήρθαν στο μυαλό οι κεραύνιοι σωλήνες . Οταν πέσει κεραυνός στην αμμουδιά , η άμμος υαλοποιείται ως το βάθος .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  92. να σου πω... διαβάζεις και απαντάς σε 1000 κομμεντς την ημέρα, δουλεύεις, έχεις οικογένεια παιδιά the whole set? bravo... τι άλλο να πω...για το ποστ τώρα... it is the first duty of a gentleman to dream (and to hope θα προσέθετα εγώ στη ρήση του θείου όσκαρ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  93. Ένα τίποτα είμαστε. "Σκιάς όναρ" που έλεγαν και κάποιοι. Παραταύτα, παίζουμε κι εμείς το δικό μας ρόλο σε αυτό που λέμε "Ιστορία της Ανθρωπότητας".

    Γι' αυτό δε χρειάζεται ούτε να τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά στη ζωή μας ούτε να στεναχωριόμαστε όταν κάποια σχέδιά μας δε μας βγαίνουν. Ποτέ δεν ξέρουμε πώς θα πήγαιναν τα πράγματα αν έρχονταν αλλιώς. Μια ασήμαντη λεπτομέρεια μπορεί να έχει απίστευτες διαστάσεις και συνέπειες (θετικές ή αρνητικές).

    Ας ζήσουμε όμορφα με αυτό που έχουμε, να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε και όταν χτυπήσει ο δικός μας προσωπικός "κεραυνός", τουλάχιστον να μην πούμε "ματαιότης ματαιοτήτων" για όσα ζήσαμε. Το σύντομο πέρασμά μας, όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται έχει τη δικιά του μεγάλη αξία!

    Με τις καλύτερες ευχές μου στην Παράγραφο για την κόρη της και την ειλικρινή συμπαράστασή μου σε όλους τους "κεραυνόπληκτους"!

    (λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ζήσει την τραγική απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου)

    Υ.Γ. Έχω να κάτσω να δω δελτίο ειδήσεων (μόνο ελάχιστα αποσπάσματα έχω δει) εδώ και μήνες - και από TV γενικά, μόνο κάποια αθλητικά βλέπω. Η παρουσία μας εδώ μου φαίνεται πολύ πιο σημαντική και ουσιαστική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  94. Τα δελτία ειδήσεων είναι καλά. Είναι, κατ' αρχήν, καλογραμμένα. Οι γυναίκες που τα απαγγέλουν είναι οι εντάξει παιδίσκες. Γιατί είναι εξωραϊσμένες οικιστικώς και ανήκουν στις δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες. Το βλέμμα τους ομοιάζει δυνατότερο από το γατί τους. Τα καλύτερα ποιήματα που μπορείς να βρεις στο net και να αναγνώσεις, δεν θα κουραστώ να το λέω, είναι γραμμένα με την τηλεόραση ανοιχτή. Ο ερεβικός εραστής είναι ο Αντώνης. Οι κεραύνιοι σωλήνες ομορφαίνουν τον Έρωτα και τον μεταφέρουν τρυφερά, με το τσιγγέλι στο καράβι. Αίμα στο διαδίκτυο (το γράφουν και με κεφαλαίο αυτό το δέλτα για να τιμήσουν τον χρυσοχοΐδη που είχε αντιπροτείνει να γίνει Δ το έμβλημα της εθνικοσοσιαλιστικής διεθνούς: www.akis.gr). Είσαι ωραία! Μετέχω εντός σου και ετυμολογάω υπέρ της αλήθειας. Οδηγώ στα άκρα της φύσεως μου την ποιότητα. Και γιατί να μη χτυπάω πάτο δηλαδή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  95. τα μαζεύεις μια και μια δραχμή
    και σ' αποκαλώ ψιλικατζή
    μπρος στην τόση τσιγκουνιά σου αυτή
    θε να ξανακάνω φυλακή

    πας να με παιδέσεις
    να με κάνεις σαν κι εσέ
    θες να με κουρέψεις
    για να βγαίνουμε αγκαζέ

    δες τον καρακιόζη με μπουφάν
    δες μας ξαναλέει αλοζανφάν
    μου γινες και φελινιακιά
    θα ξεματιστείς και θαν αργά

    των ετερωνύμων αι καρδίαι έλκονται
    και εξ ευωνύμων τα ποσόκια έρχονται
    μου την έπεσες στα ούζα με την αλλαγή
    και μου κόλλησες βεντούζα ρε κομουνιστή
    την έχεις δέσει τη γαϊδούρα σου κι εσύ
    συντηρητικιά παπάρα κουκουεδική

    σου απαγορεύω να με φας
    ντιφρεντ συχνότητες για μας
    κι αν τα τρένα τρέχουν σε γραμμές
    τ' άστρα καβαλάνε οι ψυχές

    φεύγω για ταξίδι
    διασπώντας τον καιρό
    στοπ το χαρακίρι
    κι είμαι κάτω απ' όλα εγώ

    μου την έπεσες στα ούζα με την αλλαγή
    και σου πρότεινα παρτούζα παρανοϊκή
    μα εσύ δεν έπαιρνες χαμπάρι τι θα πει
    τον εργατικό σου μύθο είχες καταπιεί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  96. Καλημέρα

    οι πρωινές επισκέψεις του Σαλτάρω και των κλώνων του μου προκαλούν ναυτία.

    Έσβησα και θα σβήσω... αλλά σας ομολογώ ότι βαρέθηκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  97. Και πέρα από τις χυδαιότητες, ένας άγονος και επιθετικός διάλογος με πρωταγωνιστές πιστούς και κοκκορομαχούντες.

    Αν είναι το blog να γίνει εκπομπή Τράγκα-Κακαουνάκη, να λείπει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  98. epr, τι δύναμη στο στίχο!

    Για τα υπόλοιπα όμως σχόλια πρέπει να βρεις κάπου αλλού να τα γράφεις. Δεν τα είπαμε αυτά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  99. Αν συνεχιστεί η μαύρη αυτή θεματολογία θα κάνω απεργία πείνας, και θα αυτοπυρποληθώ πέφτωντας από καμιά ταράτσα. Απαιτώ ένα κείμενο χαρούμενο με ισχυρές δόσεις αισιοδοξίας. Χαρούμενο, όχι χαρωπό.
    Χθές από τον Λάζαρο του Heinz, sto blog της παραγραφου και μετά εδώ για να τριτώσει το κακό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  100. πόσο ντρέπομαι κύριε Δήμου, για την ευαισθησία του post σας, για το δράμα της paragrafos, για τους εαυτούληδές μας... συγνώμη που ντρέπομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  101. Ρε μεγάλε το

    "Εκείνο που πραγματικά μας απασχολεί είναι η διατήρηση όσων έχουμε. Συνείδηση, προσωπικότητα, πληροφορίες/εμπειρίες."

    είναι σε σχέση με τον θάνατο. Δεν εννοούσα την διατήρηση τους στην διάρκεια της ζωής μας. Αυτό είναι άλλο θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  102. -> Υποκείμενο δικαίου said...

    Υ.Δ.
    Έχασες την αρχή.

    "DimitrizZzZz said...
    Βλέπω πάντως μία ανησυχητική σχέση των περισσοτερων από σας με την ιδέα του θανάτου.
    Εγώ συμφιλιώθηκα πλήρως όταν ασχολήθηκα με την φιλοσοφία ΖΕΝ, (ναι, είναι φιλοσοφία, τα υπόλοιπα είναι προφάσεις)."

    Έχουμε εδώ έναν ειδικό του ΖΕΝ τον Δημήτρη5ΖΕΝ που δεν τολμά να μας εξηγήσει πως "συμφιλιώθηκε πλήρως με την ιδέα του θανάτου" όταν ασχολήθηκε με την φιλοσοφία ΖΕΝ.
    Την ίδια στιγμή διαφημίζει τον θάνατο και τις δολοφονίες βάζοντας το εικονίδιο των φλεγόμενων δίδυμων πύργων για να εκνευρίσει τον Λεφτέρη Κρητικάκη.

    Έχοντας προσωπική εμπειρία απο το κακούργημα του Μπιν Λαντεν του ζήτησα ευγενικά
    να το αποσύρει.
    Ποια είναι η γνώμη σου Υ.Δ.
    μια και έδωσες την γνώμη σου.
    Πρεπει ο Δημήτρης να αλλάξει το avatar του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  103. ->DimitrizZzZz said...

    "Αν συνεχιστεί η μαύρη αυτή θεματολογία θα κάνω απεργία πείνας, και θα αυτοπυρποληθώ πέφτωντας από καμιά ταράτσα."

    Μη Δημήτρη!
    Θα χάσει η Ελλάδα τέτοιο ακόνιστο συγγραφικό ταλέντο.
    Θα σε κλαίνε ακόμη και τα γατιά του κυρ Νίκου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  104. Lefteris Kritikakis said...
    Και ξέρετε, η Αμερική ΔΕΝ είναι Γερμανία. Στην πραγματικότητα, ένα τεράστιο παζάρι είναι, που θυμίζει περισσότερο Ελλάδα απ' οποιοδήποτε άλλο Ευρωπαϊκό κράτος.


    Λευτέρη, μπορείς σε παρακαλώ να αναπτύξεις λίγο παραπάνω αυτό που είπες; Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  105. Όλο τέτοια σκυθρωπά έρχονται με το καλοκαίρι. Είτε γεγονότα του κεραυνού είτε η ψευτο-τόλμη με κοθόρνους να αναμετρηθούμε με τη γεύση που μας άφησαν αυτά τα γεγονότα. Και το σκεφτόμουν πως κάτι παρόμοιο σας απασχολούσε από το προηγούμενο κείμενό με την ανατολίτικη εκδοχή του δικού μας ανατολίτικου "Υιός και Λέων Γεγραμμένος". Δεν ξέρω πόση απήχηση είχε στον καιρό της η κλασσική αντίληψη για τη μνήμη ως άλλου τόπου, αντί του παραδείσου. Εννοώ ότι στα κείμενα λέγονται πολλά, αλλά πώς βίωναν το μεγάλο φόβο και τι γιατρικά έβρισκαν οι κεραυνόπληκτοι, αυτό δεν το βλέπουμε καθαρά. Πήλινα αναθήματα όμως βρίσκουμε στους σηκούς, να γιάνει το παιδί, να ξανασταθεί σε γερά πόδια.

    Το χειμώνα φανταζόμαστε τη θάλασσα με το γαλάζιο της διαφήμισης του ταξιδιωτικού πράκτορα. Έπειτα έρχεται βαρύθυμο το καλοκαίρι, με άλλες θάλασσες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  106. δυό λόγια για την παράγραφο.
    Ηταν κάποτε μια οικογένεια με 6 παιδιά πολύ έξυπνα και χαρισματικά. Ολα ακολούθησαν το δρόμο τους συμβατικά και τιμημένα και κάποιοι ετοιμάζονται ήδη να αποχωρήσουν από χοληστερίνη, ζάχαρο κλπ. Ο δεύτερος γιός απέκτησε μια κόρη η οποία παρουσίασε επιληψία. Ηταν το πιό χαρισματικό παιδί των έξη αδελφών νομίζω. Πάστα αρχηγού. Η γιαγιά της, παπαδιά σταυροκοπιόταν: αυτοί κάποτε δεν ήταν οι δαιμονισμένοι? οι συγγενείς από μακρυά μη και θεωρηθεί κληρονομικό. Οι γύρω, μακρυά από εμάς. Η μικρή σοφή. Συχνά παρηγορούσε τους άλλους να μην τρομάζουν όταν πάθαινε τις μικρές κρίσεις "τις απουσίες", αναρωτιόταν γιατί δεν πέθανε καμιά φορά ...τότε που έπεσε από τη σκάλα... Ο πατέρας της καβάλησε τον "κεραυνό" και έγινε ένας από τους πιό ταλαντούχους ανθρώπους που έχω συναντήσει.Κράτησε και τη μάνα. Οσο για τα αδέλφια της, ο ένας έγινε καλλιτέχνης (ούτε δικηγόρος, ούτε οικονομολόγος) και η άλλη έμαθε νωρίς να κοιτάζει τα πράγματα σε βάθος. Χρειαζόταν βλέπεις στο σχολείο καμιά φορά να την τραβάει από τα πόδια όταν πάθαινε κρίση στο διάλειμα, να μεριμνά να συνέλθει, να εξηγήσει στους άλλους. Στην επιστήμη της μοναδική πλέον.
    Σκέπτομαι συχνά τον ένα αδελφό από τους έξη (ο οποίος παραδόξως πιστεύει στη θεία πρόνοια) που καβάλησε τον κεραυνό.
    Α! είχαν και μια ασπρόμαυρη γάτα κάποτε. Πέθανε υπέργηρη η Μπουμπούλ και πολύ σοφή και χορτάτη από την εξαιρετική μαγειρική της οικογένειας. Για κάποιο παράξενο λόγο οι άνθρωποι αυτοί αγάπησαν τη ζωή καιέφτειαχναν την καλύτερη μαγειρική που έχω φάει σε σπίτι.

    Και μια παρατήρηση για όλους. Με αφορμή την παραπομπή στο Blog της παραγράφου συνάντησα την φωτογραφία με το έμβρυο που κρατά το δάχτυλο του χειρούργου που το έσωσε κλπ. Τη συγκίνηση διαδέχθηκε η αγανάκτηση. Μήπως είναι σα τα γατάκια μπονσάι που μας έστελναν κάποτε? Μήπως οι μεριμνούντες για την απαγόρευση των εκτρώσεων παίζουν ένα ακόμη παιχνιδάκι? Η΄μήπως έχω γίνει αλλεργική στις συγκινήσεις?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  107. Υποκείμενο δικαίου, Σ'Ευχαριστώ
    για την θέση σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  108. -> vassiliskou said...

    YG- @sostonale- (ale ale aleeee!),

    esy ti kaneis, exeis parei svarna ta posts ki afineis to teleftaio comment, kai xagrypnas kiolas mi tyxon kai sou grapsei kapoios kati?

    Βασσιλίσκε λυπάμαι για τις απώλειες της ζωής σου.
    Τα συλληπητήριά μου στην οικογένειά σου.

    Δεν είναι πρόθεση να γράφω το τελευταίο μήνυμα αλλά πρόσεξα ότι αυτό συμβαίνει μερικές φορές. Όπως τώρα που μου απευθύνθηκες. Δεν μπορούσα να το αφήσω αναπάντητο.

    Σ'εύχομαι καλή Υγίεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  109. @vassiliskou

    θα συμφωνήσω μαζί σου φίλε μου. Οποιος τραβάει τέτοιο ζόρι, ίσως το τραβάει γιατί έχει κάποιο άλυτο πρόβλημα με την έκφραση συναισθημάτων... Δεν είναι δυνατόν να γράφει ο άλλος κάτι μέσα από την καρδιά του, αυτό να φαίνεται, και ορισμένοι να ειρωνεύονται. 'Η να επιτίθενται. Μπορούν να προσπεράσουν αν δεν τους πάει στην ... αισθητική τους το συναίσθημα, αλλά όχι να ειρωνευτούν, όχι να καγχάσουν. Αυτό δείχνει πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  110. ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΡΩΤΑ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ Μ0Υ ΝΙΚΟΔΗΜΟ

    ΚΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΣΑΣ ΧΩΡΙΣΤΑ!




    Με αγάπη και ευχές, για όλους σας, μηδενός εξαιρουμένου

    Παράγραφος



    [ Για "Σαλταρω": σε έχω συγχωρέσει. Ό,τι είπα στο τέλος τού ποστ "To mod or not to mod" το εννοούσα και το εννοώ. Να είσαι καλά! ]

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.