Επανίδρυση ή κατάρρευση;

Οι τελευταίες πέντε μέρες μου θύμισαν έντονα μία άλλη σημαντική στιγμή του Ελληνικού Kράτους: Την Γενική Επιστράτευση του 1974.

Μόνο που εκείνη ήταν τραγέλαφος, ενώ η τωρινή, σκέτη τραγωδία.

Και στις δύο περιπτώσεις το κράτος αντιμετώπισε μία κρίση και μία απειλή (δεν ξέρω αν ήταν «ασύμμετρη»). Και στις δύο περιπτώσεις το κράτος έδειξε πως κάτω από την πρόσοψη, τις επιγραφές, τα αξιώματα, τις ιεραρχίες, κρυβόταν το απόλυτο κενό.

Όπως το 74 οι μισοί επίστρατοι έψαχναν τις μονάδες τους, κι όσοι τις βρήκαν διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχαν όπλα, πολεμοφόδια, επιτελικά σχέδια, αλλά ούτε καν επιμελητεία, ούτε φαγητό – έτσι και φέτος η αντιμετώπιση της τραγωδίας έμοιαζε με φάρσα. Κανένας συντονισμός, κανένα σχέδιο, μεμονωμένες ενέργειες, ηρωικές ή ηλίθιες, αποτελεσματικές ή καταστρεπτικές… Οι εξήντα τόσοι νεκροί κυρίως αυτό αποδεικνύουν – την έλλειψη σχεδιασμού, καθοδήγησης και συνεννόησης. Οι περισσότεροι χάθηκαν τζάμπα.

Και φυσικά το πιο σημαντικό: καμία ενέργεια πρόληψης (ούτε από τις φετινές πυρκαγιές δεν μάθαμε). Να μαζέψουμε έστω και την τελευταία στιγμή τα ξερόχορτα και τα φρύγανα, να επανδρώσουμε τα παρατηρητήρια, να γεμίσουμε τις δεξαμενές, να ξεσκονίσουμε τα σχέδια διαφυγής. Αντιθέτως η κυβέρνηση, ελαφρόμυαλα, προκηρύσσει εκλογές μέσα στο κατακαλόκαιρο - που σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη διάλυση.

Για το μέγεθος του αλαλούμ, ένα μόνο παράδειγμα αρκεί: Ο πρωθυπουργός, ενώπιον μαρτύρων, δεσμεύεται ότι θα προστατευθεί ο Καϊάφας. Tην άλλη μέρα ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης διαβεβαιώνει πως ήδη υπάρχουν πυροσβεστικά αεροσκάφη στον Καϊάφα – ενώ η ωραιότερη ακτή της Δυτικής Πελοποννήσου καίγεται ανενόχλητη από ανθρώπινες παρεμβάσεις.

Θα μου πείτε: μα ποτέ δεν βρεθήκαμε μπροστά σε τέτοιες ακραίες συνθήκες! Και θα απαντήσω ότι εκεί φαίνεται αν έχεις κράτος ή όχι. Το να πατάει σφραγίδες και να εκδίδει ταυτότητες (κι εκεί χάλια τα πάει!) είναι εύκολο.

Εμένα δεν με ενδιαφέρει αν υπήρξε καταχθόνιο σχέδιο εναντίον μας (που δεν θα το πιστέψω αν δεν βρεθούν πειστικότερες αποδείξεις από την 77χρονη γιαγιά, που μαγείρευε στο ύπαιθρο). Με ενδιαφέρει πως αντιδράσαμε εμείς!

Η διαδικασία διάλυσης του κράτους (αν ποτέ υπήρξε σωστό κράτος) δεν είναι έργο της Νέας Δημοκρατίας. Εκτείνεται σε βάθος χρόνου. Χρειάστηκε πολλοί να ροκανίσουν τα θεμέλια και να κόψουν τους συνδετικούς ιστούς. Να υπονομεύσουν την αξιοκρατία, να καταλύσουν την παραγωγικότητα, να θεσμοποιήσουν την φαυλότητα. Και φυσικά στην έννοια του κράτους συμπεριλαμβάνω και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης – το αποκορύφωμα της αναποτελεσματικότητας, της πελατειακής σχέσης και της διαπλοκής.

Δεν φταίει λοιπόν μόνο η Ν.Δ. Αλλά η ειρωνεία είναι πως αυτή η παράταξη επαγγέλθηκε την «επανίδρυση του κράτους». Και το αποτελείωσε.