ΜΕΓΑ ΒΡΑΒΕΙΟ
Paragrafos
Στην ιστοσελίδα τής Κυπριακής Δημοκρατίας, υπάρχει ένας χάρτης τού νησιού, εξαιρετικής ποιότητας και ακρίβειας. (Ακόμα και τη γειτονιά μου μπόρεσα να διακρίνω!) Εκείνο, όμως, που με συγκίνησε είναι ότι οι αρμόδιοι, για πρώτη φορά μετά το ΄63, συμπεριέλαβαν και το άλλοτε ακμάζον νησάκι (ξερονήσι σήμερα), τη Λευκανσία, που βρίσκεται στα ανοιχτά τής Πάφου και δεν καμία έχει σχέση με τη... Λευκωσία.
Κατά τον Ηρόδοτο, ονομάστηκε Λευκανσία, επειδή προμήθευε τον πέρση βασιλιά (στην Ασία) με λευκή πέτρα. Γι΄ αυτό, ακόμα και σήμερα, με λίγη φαντασία, βλέπεις παντού, κάτω από τα λιγοστά, ξεψυχισμένα πεύκα, να αναδύονται προαιώνια νταμάρια, που θυμίζουν σακατεμένα αμφιθέατρα.
Επί Αγγλοκρατίας καταμετρήθηκαν 23 μουσουλμάνοι και 85 χριστιανοί, όλοι τους ντόπιοι ψαράδες, που είχαν υποστεί μία πρωτόγνωρη, διττή ώσμωση: γλωσσική (οι χριστιανοί μιλούσανε μια παράξενη ελληνοτουρκίζουσα διάλεκτο, ενώ οι μουσουλμάνοι ένα ασυνήθιστο τουρκοελληνίζον ιδίωμα) και θρησκευτική (αμφότεροι πηγαίνανε στο τζαμί και την εκκλησία).
Μετά την Ανεξαρτησία, οι Λευκανσιάτες απαίτησαν να αναγνωρισθούν ως ξεχωριστή εθνότητα, κάτι που εξόργισε τις επίσημες κοινότητες Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, οι οποίες, επιτέλους, συμφώνησαν σε κάτι: να απορροφήσουν με το στανιό τούς ομοθρήσκους τους Λευκανσιάτες.
Κανείς πια δεν θυμάται τη Λευκανσία. Και στον χάρτη, όταν τη δείτε, σας παρακαλώ, μην την μπερδέψετε με τη Λευκωσία.
________________________________________________________
ΠΡΩΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ (Σ):
Aphrodite
Με ξαναστρίμωξε.
Ο personal stalker μου, ο Κος Θάνατος αυτοπροσώπως ξανάνοιγε καπαρντίνα να μου δείξει τα πετράδια του στέμματος.
Τρεις φορές Ζωή μου... Εβγαλε και δρεπάνι. Στην ψύχρα. Μα και την τέταρτη ακόμα, μες τις crashed λαμαρίνες, ήμουν πιο γρήγορη.
Σε φυγάδεψα.
Τώρα όμως, πέμπτη πρόσκληση to the Underworld. Φανταχτερός πρεσβευτής, αλγεινό έμφραγμα.
Υπερκόπωση?
Προειδοποιήσεις?
«Περάστε έξω παρακαλώ. Το ταμείο έκλεισε!» με ξεγέλαγα.
Ομως...
Ολα, όλοι, από μένα.
Ο,τι έχτιζα με μέρας φως, βατό κι εμπρόθεσμο, τα βράδυα ξέρναγε κεφάλια.
Και κάποια Τρίτη, Κηφισίας ακίνητη στο φανάρι, η κλεψύδρα μου θρύψαλα. Πόνος διαγουμιστής, πάσα αρχή παυσάτω...
Τιμόνι να χάνεται, οξυγόνο δεν, τα παιδιά μου ποιος?
Τα παιδιά μου...
Επόμενο βράδυ, ταράτσα νοσοκομείου. Λεωφόρος από κάτω, ξεπεσμένη λαμπαδηδρομία με φτιασίδια.
Κόσμος... Όλοι πήγαιναν.
Να έβγαινα ξανά? Μπα.
Τα παιδιά μου...
Το βάρος του άντρα μου πάνω μου, κρυφά ξημερώματα, μια θάλασσα... Τα δάκρυα τα έκλαψα, τα γέλια τα ξόδεψα.
«Πεταλούδες» στα χέρια, για φλέβες ανοιχτές. Τι αστείο!
Ζωή, κλείσαμε. Άντε, πάμε...
Λίγοι real φίλοι - στήριγμα σπίτι και νοσοκομείο. Σα λατρεμένα τραγούδια κασέτας.
Η πονεμένη μου καρδιά όμως απιστούσε: πετάριζε για τους virtual, τα λόγια μας χωρίς τα τόσα περιττά. Το high που δεν ξέρεις ποιό-τραγούδι-σκάει-καπάκι.
Κινητό στο χέρι. Περίμεναν τόσοι.
Με δυό κινήσεις, θα έκανα το πρώτο blogo-πάρτυ in hospital.
Δεν ήθελα όμως.
Σας άξιζε γιορτή.
Όχι αποχαιρετισμός.
...
Να’ μαι.
Πότε?...
_________________________________________________________
mariosp
Ανήκω σε μια από τις τελευταίες (ίσως την τελευταία) γενιά με σεξουαλικά στερημένη εφηβεία. Χρειάστηκε, τότε, να υπερβάλλω την «αλήτικη» πλευρά μου για να ζήσω όσα έπρεπε να γνωρίσω...
Η γενιά μου, λοιπόν, εκβράσθηκε σχεδόν στη μέση ηλικία της στην παραδείσιο νήσο της ιντερνετικής πορνογραφίας.
Κι όμως -ή, ίσως ακριβώς γι’ αυτό-, τα βλέμματα των φωτογραφημένων θηραμάτων συχνά κλέβουν την προσοχή μας από τα κάτωθεν εκθέματά τους. Βλέμματα ναρκισιστικά, αδηφάγα, άλλα ανασφαλή και άλλα φοβισμένα, κάποια γλυκά και κάποια αντιπαθή. Φύρδην μίγδην. Και θυμάμαι την γιαγιά μου: «Μάτια λαίμαργα, ψυχή χαμένη»... Μου αρέσει όμως που ο νους μπορεί να ίπταται στις κοιλάδες του σεξουαλικού συμβολισμού χωρίς τα δεσμά του σαρκίου. Και γλυκόπικρος ο νόστος της σκεπτομορφής του γυναικείου στήθους: αυτή η λυτρωτική νοσηρότης, μακριά από την υγιή σεξουαλική υδραυλική του «Κάτσε κάτω μωρή»...
Ηδονοβλεψίας εγκώμιον; Γιατί όχι. Αίτημα αθανασίας είναι κι αυτή. Όταν το ημίγυμνο σώμα βιάζεται, εν αγνοία του, από το βλέμμα μας: εισβάλλουμε, μετέχουμε (θεατρικά θαρρείς...) σε μια ξένη ζωή. Προσθέτουμε σπαράγματα ζωών που δεν ζήσαμε στο σακούλι μας.
Σκέπτεστε, οι νεώτεροι, την αυτοϊκανοποίηση; Μπα... Στην ηλικία μας διαφυλάττουμε την ενέργεια που λιγόστεψε συν τω χρόνω κι έγινε πια υπερπολύτιμη. Ναι• γίναμε γερο-λαδάδες της λίμπιντο...
__________________________________________________________
Zontas
Διαφωνούμε συχνά με τον πατέρα μου, η αγάπη του για μένα είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά δύο πράγματα είναι απίθανο να συμβούν: να συναντηθούμε σε μια κοντινή εκδοχή ή αντίληψη της πραγματικότητας ή να εκφράσουμε ρητά τα συναισθήματα μας ο ένας στον άλλον. Δεν υπήρξε ποτέ μάλλον πρόθυμος να δει με καλό μάτι τις επιλογές μου. Οι σπουδές μου δεν ήταν ποτέ το αντικείμενο που μου ταίριαζε, δεν επρόκειτο να μου διασφαλίσουν μια επαρκώς καλή ποιότητα ζωής, το κόστος τους ήταν τεράστιο σε σχέση με τα πιθανά οφέλη, είναι μερικά μόνο από όσα ήμουν υποχρεωμένος να ακούω κάθε φορά που συναντιόμασταν. Σημειωτέον δε, για τις επαγγελματικές μου επιλογές εξέφραζε τις ηπιότερες ενστάσεις.
Πριν μερικά χρόνια, την περίοδο που υπέστη ένα εγκεφαλικό – που του άφησε μια δεξιά ημιπάρεση και μια ήπια δυσφασία- οι σχέσεις μας ήταν στην καλύτερη τους εποχή. Είχαμε μεγαλώσει και οι δύο αρκετά ώστε να ελπίζουμε πως θα συνεννοηθούμε, πάψαμε να προσπαθούμε και, η αγάπη, χωρίς λόγια, αρκούσε για να περνάμε καλά όταν ήμαστε μαζί. Ο μπαμπάς από τεχνολογία δεν σκαμπάζει γρι, αλλά είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στη φυσιοθεραπεύτρια του. Από το η-μαίηλ της λάμβανα για δυό περίπου εβδομάδες μια παραλλαγή του ίδιου μηνύματος – σαγππα πολύ, σεπαω πολύ, σγπαω πολύ κλπ. Όταν συναντιόμαστε το μόνο που έλεγε είναι: "η Ν. λέει πως θα με ωφελήσει πολύ η χρήση του υπολογιστή". Το μήνυμα σταμάτησε να εμφανίζεται όταν κάποια μέρα απάντησα "κι εγώ".
ΠΡΩΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ (Χ)
Μαρία Χναράκη
Τα’ μαθες φτερωτέ Ερμή του Δήμου τα μαντάτα
Στις δυο Γενάρη θ’ ακουστεί στο μπλογκ του μια καντάτα.
Εκειά συντέκνοι πάμπολλοι θα σμίξουνε παρέα
Και θ’ ακουστούν οι μπαλωθιές του μπλογκ εις στον αέρα.
Έναν καλό υπολογιστή θα βάλουν στο μιτάτο
Και θα πουλούν στο ίντερνετ το γάλα τω προβάτω.
Μου’ παν π’ αλλαξοπίστησαν κι έπαψαν να λατρεύγουν
Και μόνο το μπλογκάκι του λογούνται και γυρεύγουν.
Kαι πώς να τ' αποχωριστούν, και πώς να του μακρύνουν
Και πώς να ζήσουν δίχως του, το δίκτυο ν’ αφήνουν;
Απ’ της οθόνης το κελί ποτέ ντους πια δε βγαίνουν
Ολημερίς του τραγουδούν, λογάκια του υφαίνουν:
«Εφτά ’τανε τα θαύματα πριν απ’ τη γέννησή σου,
Κι εγενήκασι οκτώ με την εμφάνισή σου».
«Το οπλικό το σύστημα του Laden, Don γατούλα,
Έχεις και μας κατάντησες Manhattan την καρδούλα».
«Εσάρωσες τη σκέψη μας, τυφώνα μας, Κατρίνα,
Ασία, Ευρώπη, Αμερική, με έδρα την Αθήνα».
«Όντε πεθάνουμε βάλτε μας το μπλογκ μέσα στο μνήμα,
Μας μη μας θάψετε βαθειά γιατί δε θα ’χει σήμα».
Σήμερο μέρα λαμπυρή, γλυκύς καιρός αρχίζει,
Κι ο Δήμου στη μπλογκόσφαιρα το ριζικό ντου ορίζει.
Και του καιρού χαιράμενος και γλυκοσαλισμένος,
Απ’ τ’ άδικο κι απ’ το κακό να’ναι ξεμιστεμένος.
Όσες χιλιάδες πρόβατα στην Κρήτη έχουν κλέψει,
Τόσες ευχές και πιο πολλές το μπλογκ του να του πέψει.
Ως είναι στο ρόγδι οι καρποί σφιχτά αγκαλιασμένοι,
Έτσι να’ ναι κι οι μπλόγκερς του σφιχτοροδοπλεμένοι.
Μαρία λεν τη στιχουργό και στη γενιά Χναράκη
Και δύναμη στην ξενητιά τση δίνει το μπλογκάκι.
Γι’ αυτό ελυπηθήτε την πριν μπει στ’ αεροπλανάκι,
Και για το ποίημα της αυτό, χαρίστε της μπλουζάκι.
_____________________________________________________
Yosemite Sam
Επιστρέφω απο διήμερο κραιπάλης και σπεύδω να καταθέσω τη συμμετοχή μου στο διαγωνισμό.
Θέλω επίσης να θέσω υπόψη της επιτροπής ότι σε περίπτωση που πιάσω πάτο θα προσφύγω στο συμβούλιο ασφαλείας, στο συμβούλιο της ευρώπης και όποιο άλλο συμβούλιο βρώ μπροστά μου.Καταγγέλλω επίσης τον διαγωνισμό ως στημένο και κατευθυνόμενο απο το διεθνές σιωνιστικό λόμπι τον δε πρόεδρο της επιτροπής ως θλιβερή φιγούρα μηδενικού κύρους.
Σε περίπτωση πάντως που η επιτροπή με οδηγήσει στο βάθρο θέλω να εκφράσω εκ των προτέρων την αγάπη μου προς τον πρόεδρο της και την τυφλή μου εμπιστοσύνη στην κρίση του.Πεποίθησή μου είναι ότι τέτοιοι θεσμοί αναβαθμίζουν την μπλογκόσφαιρα ενώ το αδιαμφισβήτητο κύρος του προέδρου και αποφασίζοντος καθιστά γελοία την όποια αμφισβήτηση ήθελε προκύψει.
Ακολουθεί η ταπεινή μου συμμετοχή:
Του καναπέ το κάγκελο.
Η σύζυγός μου είχε πάντα αδυναμία στα επώνυμα πράγματα.Τα πληρώνεις παραπάνω αλλά κρατάνε μια ζωή έλεγε.
Στα πλαίσια αυτής της λογικής αγοράσαμε δύο τριθέσιους καναπέδες απο φιρμάτο κατασκευαστή των αθηνών.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και διαπιστώσαμε ότι ο ένας εκ των δυο είχε πιάσει σαράκι ενώ το πλέον σπαστικό της υπόθεσης ήταν να το ακούς στη γαλήνη της νύχτας να ροκανίζει τον πανάκριβο καναπέ.
Με τον κατασκευαστή του καναπέ δεν μπορέσαμε να βγάλουμε άκρη και είχα την φαεινή ιδέα να ψάξω για λύση στο ίντερνετ.
Μετά απο αρκετό ψάξιμο έπεσα πάνω σε μια ιστοσελίδα η οποία διαφήμιζε προϊόν το οποίο εξολόθρευε το σαράκι σε μηδέν χρόνο.
Στο μεταξύ το σαράκι έτρωγε μεν τον καναπέ αλλά..με το πάσο του.
Απο την ημέρα που προμηθευτήκαμε το θαυματουργό φάρμακο που περιχαρής ανακάλυψα στο ιντερνετ, αρχίσαμε να ποτίζουμε τον καναπέ με ενέσεις.Σε λίγες μέρες όλα είχαν αλλάξει.
Ολόκληρη..συμφωνική ορχήστρα απο σαράκια άρχισαν να ροκανίζουν ανελέητα τον καναπέ ο οποίος άρον άρον φορτώθηκε στο σκουπιδιάρικο καθώς ο κίνδυνος να εξαπλωθεί η επιδημία και σε άλλα έπιπλα του σπιτιού ήταν άμεσος.
Νά χ..ω εσένα, το ίντερνετ και το επώνυμο έπιπλο, μου είπε η σύζυγος.
___________________________________________________________
Mickey
Επήγε ο γάτος μια βραδιά
στην εκπομπή της Φλέσσα,
μια και για νά βρει το σκοπό,
"αγιάζει" όλα τα ...μέσα.
Απ' την αρχή ήταν άνετος,
δεν ίδρωνε το αυτί του,
αφού εκτός απ' την κούτρα του,
είχε και το "κουτί" του ;)
Για πες μας, μουσαφίρη μου,
ποιος είσαι, τι σ' αρέσει;
(να δει κι εμένα το ...fun club
τι του 'χω για πεσκέσι)
Μου αρέσει η τέχνη, η ποίηση
κι ο κινηματογράφος.
Είμαι πανεπιστήμονας, σοφός
και ...φωτογράφος!
Αμφισβητώ το καθετί
σε μία χώρα φαύλη
κι αν δω κάναν απόλυτο,
του το γυρνώ στο ...τάβλι!
Απ' τα έργα σου ποιο σ' άρεσε;
Το "Φως" των αθανάτων;
Ή μήπως το "Ημερολόγιο"
και "Το βιβλίο των γάτων";
Του Έλληνα με έφαγε,
ωιμέ, η "Δυστυχία".
Σαν τέρας καταβρόχθισε
τα άλλα μου βιβλία :(
Πείτε μας και την γνώμη σας
για το Εικοσιένα.
Αυτό μονάχα θα σας πω:
Ένα μεγάλο ψέμα!
Ήσασταν και διαφημιστής.
Γιατί μπήκε ...λουκέτο;
Κανείς δε μ' ήθελε "υλιστή",
μα συγγραφέα σκέτο!
Έχετε, ξέρω κι ένα blog.
Θε να μας πείτε κάτι;
Μαζεύονται όλοι οι τρελοί
και κάνουμε και ...πάρτι ;)
Πήγε μακριά η συνέντευξη
κι η Houlia με τον Mickey
συνέχιζαν την πλάκα τους
ως Νίκος και ως Βίκυ :))
