Κυριακή, Δεκεμβρίου 17, 2006

7 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες (2)

Ιστορία δεύτερη

Δεκέμβριος 1951. Ο αρχάγγελος


Στο σχολείο, γιορτή για τα Χριστούγεννα. Ετοιμάζουμε μία μικρή τελετή. Εγώ θα διαβάσω το «Ποιμένες αγραυλούντες...» και μια ομάδα μαθητές και καθηγητές θα παίξει ένα μουσικό κομμάτι. Πρώτη φορά ακούω αυτή τη μελωδία και είναι τόσο αγνή, τόσο αγγελική, που πάντα ξεχνάω να μπω στην ώρα μου με το κείμενο.

Ρωτάω τον καθηγητή που οργανώνει την γιορτή τον μεγάλο μουσικολόγο (εμείς τον παιδεύαμε σαν δάσκαλο της Ωδικής!) Μίνω Δούνια. Είναι, μου απαντάει, το Κοντσέρτο των Χριστουγέννων του Corelli. (Concerto opus 6, n. 8, σε σολ ελάσσονα, fatto per la notte di Natale). Από τότε, κάθε φορά μου ακούω αυτή την μελωδία, θυμάμαι τον Δούνια που αργότερα με έμαθε να αγαπώ και να καταλαβαίνω την μουσική. Και θαυμάζω γιατί το μικρό όνομα του Corelli ήταν Arcangelo. Αρχάγγελος που ήρθε στη γη.



A. Corelli, (1653-1713), χαρακτικό του J. Folkema.
******************************************

Ιστορία τρίτη

Μόναχο Δεκέμβρης 1959. Το κρύο και η ζέστη.



Για όλους - εκτός από τα παιδιά - γιορτή σημαίνει ανάμνηση. Τα παιδιά, βέβαια, παρελθόν δεν έχουν - έχουν το ζωντανό παρόν. ('Όσο για το μέλλον, το έχουν κι αυτό, αλλά δεν το ξέρουν. Και ίσως, καλύτερα).

Εμείς, όμως, παρελθόν. Κάθε χρόνο και πιο φορτωμένο. («Θυμάσαι τα Χριστούγεννα του '73;» - «Θυμάσαι την Πρωτοχρονιά του '65;»).

Αυτές τις μέρες θυμήθηκα τα Χριστούγεννα του '59. Είχε χιονίσει πολύ αυτό το χρόνο στο Μόναχο - λευκές παραμονές, κατά πώς πρέπει. Ξαφνικά ζωντάνεψαν πάλι όλες οι γλυκερές κάρτ-ποστάλ - παιδάκια με κόκκινες μύτες και μάλλινες σκούφιες, έλκηθρα, χιονισμένα έλατα στις πλατείες, χωριουδάκια θαμμένα στο χιόνι με φωτισμένα παράθυρα και δραστήριες καμινάδες…

Για μένα όμως ήταν κακή χρονιά: πένθη, πικροί χωρισμοί, ατυχίες - έτσι όπως καμιά φορά έρχονται όλα μαζί τα δυσάρεστα. Μπήκε ο Δεκέμβρης, έκανα πώς δεν έβλεπα, πώς δεν άκουγα και, κυρίως, πως δεν θυμόμουν. Κυριακή άναψαν οι Γερμανοί κι άλλο κεράκι στο στεφάνι της Αdvent. Στο τέταρτο κερί, πανικός. Αχ! αυτές οι μέρες της υποχρεωτικής, της αναγκαστικής χαράς - πόσο σκληρές είναι γι' αυτούς πού δεν καταφέρνουν να πιάσουν την εθνική (κατά κεφαλήν) νόρμα ευτυχίας...

Ήμουν λοιπόν μόνος. Όχι μονάχα από τις περιστάσεις. Ήμουν θεληματικά, πεισματικά μόνος. Προτάσεις φίλων, προσκλήσεις, εκδρομές - τίποτα. Εξαφανίστηκα. Κι έμεινα παραμονή Χριστουγέννων στη σοφίτα μου (έκτος όροφος, σε μεταπολεμική φτηνοπολυκατοικία χωρίς ασανσέρ) να κοιτάω τον κεκλιμένο τοίχο.

Βράδυ παραμονής Χριστουγέννων, στη Γερμανία... 'Όλοι στα σπίτια γύρω από το δέντρο, ψυχή στους δρόμους. Τραγουδάνε τα παραδοσιακά τους τραγούδια και ανοίγουν τα δώρα. Τα τραγούδια είναι όμορφα - παλιά αναγεννησιακά ή μπαρόκ - και ή ατμόσφαιρα ζεστή από τα κεριά. Υπάρχουν πολλά καλούδια: Plätzchen σαν κουλουράκια, Christstollen σαν τσουρέκι, ξηροί καρποί και κονιάκ. 'Όταν χτυπήσει έντεκα, ντύνονται όλοι ζεστά - ζεστά και πάνε στην εκκλησία ν' ακούσουν τη λειτουργία του Μπαχ, του Μότσαρτ, του Σούμπερτ - με χορωδίες, ορχήστρες και αρμόνια. Τα παιδιά κοιμούνται πολύ αργά (μεγάλη εξαίρεση) αγκαλιά με τα δώρα τους. Την άλλη μέρα θα έχει χήνα γεμιστή με πολλά ωραία συνοδευτικά και γλυκά.

Κι εγώ, στη σοφίτα μισούσα τον εαυτό μου κι όλο τον κόσμο. Είχα μία μπουκάλα κακό κονιάκ - μου χαλούσε το στομάχι αλλά γι' αυτό το έπινα. Έβαλα ραδιόφωνο: όλο τραγούδια χριστουγεννιάτικα. Ό άλλος σταθμός είχε εορταστική συναυλία. Είχα ένα δανεικό μαγνητόφωνο και είπα να την ηχογραφήσω. Πρωτόγονοι τρόποι: δεν είχε «έξοδο» το ραδιόφωνο - ηχογραφούσα με μικρόφωνο. Κάποια στιγμή (είχα ξεχάσει πώς ηχογραφούσα) ακούγοντας ένα κομμάτι, με πήραν τα κλάματα. Έχω ακόμα αυτή τη μαγνητοταινία - πάνω από τον Μότσαρτ ακούγονται λυγμοί.

Τελείωσε το μπουκάλι, ζαλίστηκα, με πήρε ο ύπνος ξημερώματα στον καναπέ. Ξύπνησα από έντονο κουδούνισμα. Ήταν έντεκα και μισή το πρωί. Ήμουν πιασμένος, παγωμένος, με ναυτία και πονοκέφαλο. Τα ρούχα είχαν κολλήσει επάνω μου. Το κουδούνισμα συνεχιζόταν επίμονο - ποιος διάβολος! Είδα κι απόειδα, άνοιξα. Στην πόρτα ένας σοβαρός καλοντυμένος κύριος, Γερμανός, άγνωστος. Μου συστήθηκε ευγενικά. Είπε πως είναι μακρινός συγγενής κάποιων γνωστών μου. «Μήπως θα είχα κέφι» - ρώτησε ο άγνωστος - «να τους τιμήσω με την παρουσία μου στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι;»

Μουρμούρισα μερικές δικαιολογίες - ήμουν άρρωστος, άπλυτος, αξύριστος. Ό άγνωστος επέμενε: «Έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε; Εγώ θα σας περιμένω να ετοιμαστείτε». Ενδόμυχα μου έκανε καλό αυτή ή πρόσκληση. Ιδιαίτερα πού ήταν άνθρωποι άγνωστοι και θα ξέφευγα από τον παγιδευμένο χώρο μου. Ευχαρίστησα, ντύθηκα, φύγαμε.

Είχαν ένα πολύ ωραίο μικρό σπίτι με κήπο στα περίχωρα του Μονάχου. Στην είσοδο με υποδέχτηκε ένας πανέξυπνος χιονάνθρωπος. Μετά γνώρισα τους χιονογλύπτες: ένα κοριτσάκι εννέα, ένα αγοράκι επτά χρόνων - ξανθόμορφα σαν αγγελούδια του Βαυαρικού μπαρόκ. Και ή μητέρα συμπαθέστατη. 'Όσο για τη χήνα, απαράμιλλη σε γεύση και γλύκα. Έλιωνε στο στόμα. Και υπήρχαν τα πάντα: κόκκινο κρασί και κόκκινο λάχανο, πατάτες φούρνου και γλυκιά σάλτσα με βατόμουρα, δύο γλυκά, κονιάκ (καλό!), καφές. Τα παιδιά ανέβηκαν στα γόνατα μου και τους είπα ελληνικά παραμύθια. Τραγουδήσαμε μετά όλα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια: Από τον Ουρανό Ψηλά, Ξεφύτρωσε ένα Ρόδο, Ελάτε Ποιμένες - μέχρι το Έλατο και την Άγια Νύχτα.

Και το πιο όμορφο - το πιο συγκινητικό: Μου είχαν και δώρο! Ανοίξαμε τα πακέτα και, κάτω από το έλατο, υπήρχε και για μένα καρτούλα με το όνομά μου. Μέσα στο κουτί ένα κομψό πορτοφόλι από μαύρο δέρμα. (Απένταρε φοιτητή - τι θα έβαζες μέσα;)

Αργότερα, ανάψαμε το τζάκι, ψήσαμε κάστανα, ήπιαμε καφέ με κουλούρια και μπισκότα, είπαμε ανέκδοτα και αστεία. Ξαφνικά ένιωθα σπίτι μου. Τους ήξερα χρόνια - πιο δικοί από τους δικούς μου.

Κάποια στιγμή - από ευγένεια - είπα να φύγω. Μα, καθίστε - όχι, όχι! Τελικά ο πατέρας προσφέρθηκε να με πάει με το αυτοκίνητο. «Θα μου κάνει καλό», είπε «μία βόλτα στο κρύο». Τα παιδιά με φίλησαν σχεδόν με πάθος. Όταν φτάσαμε έξω από την πόρτα μου, δεν ήξερα πώς να τον ευχαριστήσω. Σκεπτόμουν το κρύο ακατάστατο δωμάτιο από το οποίο με είχε αποσπάσει και τρόμαζα. Πόσο γρήγορα πηγαίνεις από το κρύο στη ζέστη!

Άρχισα λοιπόν να του λέω πόσο σημαντική ήταν για μένα αυτή η μέρα, πόσο ευγνώμων είμαι - όταν με διέκοψε: «Δεν χρειάζεται», είπε, «να μ' ευχαριστήσετε. Εμείς αυτό το κάνουμε κάθε χρόνο. Έχουμε αναλάβει υποχρέωση να καλούμε έναν μοναχικό ή δυστυχισμένο. Φέτος μας έδωσαν το όνομά σας».

Πόσο γρήγορα πηγαίνεις από τη ζέστη στο κρύο. Το πορτοφολάκι βυθίστηκε μέσα στο χιόνι όπου το πέταξα. Κι άλλο κονιάκ δεν είχα στο δωμάτιο.

__________________________________________

Φωτογραφίες τραβηγμένες στις 20-21 Νοεμβρίου 1954, πρώτη μου εκδρομή στην Γερμανία. Πάνω η λίμνη Koenigsee. Στη μέση το εκκλησάκι που θυμίζει ότι εκεί έγινε η σύνθεση του "Άγια Νύχτα" (Stille Nacht Kapelle) και κάτω ο συνθέτης Franz Gruber.

73 σχόλια:

  1. Αφού υποκλιθώ στο συγγραφικό μεγαλείο του κ.Δήμου, και με έναυσμα το "κλάμα" στην γιορτή όπου πρέπει να γελάς θυμήθηκα το δικό μου παιδικό μαρτύριο:

    Το γουρουνάκι που αγόρασε ο πατέρας μου και το έβαλε στο ξύλινο σπιτάκι του που φτιάξαμε μαζί.
    Το πρόσεχα όλο το χρόνο, το έπλενα με το λάστιχο, του έδινα φαγητό, έπαιζα μαζί του, ήμασταν φίλοι.
    Το καλοκαίρι του έδινα καρπουζόφλουδες που του άρεσαν πολύ.

    Ήρθε λοιπόν η παραμονή των Χριστουγέννων, ήμουν 6 ετών.
    Φτάνει ο σφάχτης, ο μπαρμπα-Θανάσης.
    Βλοσυρός, γεροδεμένος, γύρω στα 55, με τσιγάρο στο στόμα και ... τα σύνεργα.
    Κατευθύνθηκαν με τον πατέρα μου και τον θείο μου προς το γουρουνάκι.
    Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν και παραλίγο να σωριαστώ στο χιόνι.
    Δεν μου το είχαν πει,
    δεν ήξερα...

    Το ξαπλώσανε κάτω στο χιόνι, ο σφάχτης έβαλε το γόνατο στο λαιμό του γουρουνιού και άρχιζε να το σφάζει.
    Το χιόνι βάφτηκε κατακόκκινο και τα ουρλιαχτά του γουρουνιού μου τρυπούσαν τα αυτιά.
    Άρχισα να τους πετάω χιονόμπαλες και να κλαίω.
    Με άφησαν να δω το πρόσωπο του θανάτου για πρώτη φορά στη ζωή μου.
    Ήταν τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής μου.
    Καθόμουν στο άδειο σπιτάκι του γουρουνιού και έκλαιγα με αναφιλητά.
    Ήταν η πρώτη μου απώλεια.

    Γιατί πάντα η χαρά του ενός να είναι ο θάνατος κάποιου άλλου;

    doctor

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  2. Πόσο γρήγορα πηγαίνεις από τη ζέστη στο κρύο. Το πορτοφολάκι βυθίστηκε μέσα στο χιόνι όπου το πέταξα.


    Γιατί;
    Η αγάπη δεν πήγαινε σε εμένα, αλλά σε οποιονδήποτε σαν εμένα.

    Αλλά, στο κάτω-κάτω, καλό δεν είναι η αγάπη να πηγαίνει σε οποιονδήποτε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα,

    Σήμερα γιορτάζουν οι Διον(ύσηδες).

    Χρόνια μας Πολλά! Καλά Χριστούγεννα!

    (Θαυμάζω την αυτάρκειά μου!...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Mην στεναχωριεσται αγαπητε ιατρε,και ο Κλουνευ εχασε το γουρουνακι του αλλα δεν εκλαιγε στο σπιτακι του.
    Τελικα τσιμπησατε τιποτα απο το πρωην κατοικιδιο νυν ψητο με μηλο στο στομα;
    Η μεινατε και κλαμμενος και νηστικος;
    Οσον αφορα το ερωτημα σας,ειναι ασχετο,μονο ο θανατος ενος οικοσιτου μπορει να φερει χαρα δια μεσου της βρωσης του σε αλλους.
    Εξαιρεση οσον αφορα τους ανθρωπους,η κωλογρια η θεια που πεθανε και μας αφησε περιουσια ή αμα μισεις καποιον τοσο πολλυ ωστε να ευχεσαι τον θανατο του,αν και εγω θα προτιμουσα να ζησει και να δει να πεθαινουν τα αγαπημενα του προσωπα,θα ειχε πιο ενδιαφερον..

    κ.Δημου,ειχα διαβασει και παλαιοτερα την ιστορια με το πορτοφολι και αν και καλογραμμενη μου ειχε φανει αποκυημα φαντασιας για να τονισει την μοναξια καποιων στις γιορτες,τελικα ειναι αληθινη;
    Πως σας βρηκαν οι φιλανθρωποι Γερμανοι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Πόσο γρήγορα πηγαίνεις από το κρύο στη ζέστη!"

    "Πόσο γρήγορα πηγαίνεις από τη ζέστη στο κρύο."

    Να κάτι που δύσκολα καταλαβαίνουμε όλοι εμείς που ζούμε μονίμως στη ζέστη...

    Είχα γράψει με αφορμή την προηγούμεη ιστορία ότι στα φετινά χριστούγεννα θα είμαστε κατά έναν λιγότεροι και πόσο με λυπούσε αυτή η έλλειψη.
    Η τελευταία ιστορία μου έδωσε την ιδέα του πως να είμαστε στο ίδιο νούμερο... Πιστεύω ότι και αυτός που λείπει θα το χαρεί. Γιατί πάντα είχε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι του έναν μοναχικό ή δυστυχισμένο. Μόνο που ως τώρα εγώ δεν το έβλεπα έτσι. Το έβλεπα σαν την εισδοχή ενός ξένου στην οικογενειακή συγκέντρωση. Και με ντροπή πια ομολογώ ότι δε με ενθουσίαζε η ιδέα.
    Σας ευχαριστώ γιατί μέσα από την ιστορία κατάλαβα κάτι που το ζούσα αλλά δεν το έβλεπα. Σας ευχαριστώ γιατί μου δώσατε δρόμο διαφυγής από τη λύπη.
    Και ξέρω ποιον θα καλέσω...

    Καλά Χριστούγεννα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η τρίτη ιστορία είναι η αγαπημένη μου. Όποτε τη διαβάζω συγκινούμαι πολύ - την έχω διαβάσει πάνω από δέκα φορές και ποτέ δεν τη χορταίνω. Κάποιες φορές νομίζω πως τη ζω κιόλας!

    Χώρια που παρέχει μπόλικο ...food for thought ;)

    (κρίμα που έχασα τον σεφτέ από τον γιατρό, αλλά τουλάχιστον έκανα το αγαπημένο μου 6)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συγγνώμη που διακόπτω με κάτι άσχετο, αλλά νομίζω ότι αξίζουν σε όλους μας συγχαρητήρια! Μόλις έμαθα ότι το περιοδικό TIME αποφάσισε να ανακηρύξει όλους τους ανώνυμους (και επώνυμους) παραγωγούς και ακούραστους εργάτες του 'Ιντερνετ (μπλόγκερς, myspacers, youtubers, podcasters κτλ.) σε πρόσωπα της χρονιάς για το 2006! κ. Δήμου ως o δημοφιλέστερος έλληνας μπλόγκερ νομίζω ότι θα πρέπει να τεθείτε επικεφαλής των σχετικών εορτασμών! 'Ισως να περιμένουμε κάποιο σχετικό ποστ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. guerrero762 said...
    "Πως σας βρηκαν οι φιλανθρωποι Γερμανοι;"

    Υποθέτω ότι ήταν μέσα από γνωστούς γνωστών που είχαν αναφέρει πως μόλις είχα χωρίσει και ήμουν τα χάλια μου. Δεν το έψαξα ποτέ.

    Ξέρω ότι σε μερικούς οι ιστορίες είναι γνωστές - αλλά οι φωτογραφίες είναι ανέκδοτες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όχι είκοσι χρονών Γεωργία Μ. - δέκα εννέα. Μόνο δεκαεννέα!

    Διονύση, χρόνια πολλά κι από μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. gay super hero said...
    "κ. Δήμου ως o δημοφιλέστερος έλληνας μπλόγκερ νομίζω ότι θα πρέπει να τεθείτε επικεφαλής των σχετικών εορτασμών! 'Ισως να περιμένουμε κάποιο σχετικό ποστ;"

    Σκόπευα έτσι κι αλλιώς με το τέλος του χρόνου να κάνω έναν απολογισμό όχι μόνο του δικού μας blog αλλά της χρονιάς των blogs όπως την είχα ήδη ονομάσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Περί Αη Βασίλη:

    Δεν κατάλαβα γιατί μας ενοχλεί ο (στα χρώματα της Coca Cola) Άγιος.

    Μπορείτε να λέτε ό,τι θέλετε:

    i-Βασίλης, i-Pod, i-Mac, i-γαμ...


    ******************

    Αλλά εγώ, έχω μια στολή.
    Πλήρη, με ζώνη, μπότες, σκούφο, γένια κλπ.

    Την χρησιμοποίησα πρώτη φορά, για να εμφανιστώ στην μικρή μου αδελφή, που έχουμε 15 χρόνια διαφορά.
    Το παιδί κατατρόμαξε ΛΟΛ!!!

    Μετά την χρησιμοποίησα στους γυιούς μου. Μέχρι ο (τώρα 17χρονος) γυιός μου να γίνει 6, το πίστευε. Στα 6 όμως, μου τράβηξε τα γένια κι έσκασε στα γέλια.

    Αλλά, απαίτησε - έως και σήμερα, μαζί με τον μικρότερο αδελφό του - να συνεχίσω να την φοράω κάθε παραμονή Χριστουγέννων.

    Μετά, την φόρεσε αυτός στο σχολείο του και μοίρασε δώρα στους συμμαθητές.

    Μετά, ο μικρότερος ζήτησε να την ...κληρονομήσει (χτύπα ξύλο!!!-ΛΟΛ) για να την χρησιμοποιήσει στα παιδιά του.

    Και πάει λέγοντας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλημέραααα!!!!

    Τι να πω Γάτε, τι ιστορίες είναι αυτές... Σφάξιμο με μαχαίρι ζυγισμένο.

    Το έγραψα και στο προηγούμενο, στα πεταχτά, ΝΕΤ Χριστουγεννιάτικη Συναυλία 2006 από Μέγαρο Μουσικής, κι έξτρα τιπ: έχει και μπλογκοπέρσον μέσα, από τα εξαιρετικά μας μάλιστα. Συγχαρητήρια, σπουδαία δουλειά!!!
    :)))

    Χρόνια Πολλά, τιγρίσιας ρώμης, σε όλους τους Διονύσηδες και τις Διονυσίες (και τον Διόνυσο μέσα μας ίσως?). Dion.m, τι κερνάς?
    :)))

    Δόκτωρ και Γεωργία, αυτό με το γουρούνι είναι αυτό που με κάνει να λέω ότι αν έπρεπε εμείς να σφάζουμε τα ζώα για να τα τρώμε, δεν είμαι σίγουρη ότι θα είχαμε τόσους κρεατοφάγους... Από την άλλη, για καλό το έκαναν, αυτή ήταν η έννοια της προσφοράς στα δικά τους μάτια, ε? Αγριοι καιροί, πού χώρος για ευαισθησίες...

    Γιορτάζουμε όλοι μας λοιπόν, ε? Χρόνια μας μπλογκικά!!!

    (Γκηρ, τη στολή σου γρήγορα!!! Θα την χρειαστεί ο Ντον να μοιράσει σχόλια!)

    Ξανα-καλημέρα / καλησπέρα σε όλους - βγείτε, είναι τρελλά καλή μέρα σήμερα! (εμένα μου επιτρέπετε να μην ακολουθήσω, έχω τις έξτρα καρτέλες με εορταστικά παυσίπονα, ν'αντέξω κουβαλήματα και τρεχάματα για να μην σκέφτομαι...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. "Τελικα τσιμπησατε τιποτα απο το πρωην κατοικιδιο νυν ψητο με μηλο στο στομα;"

    Τι άθλια υποκρισία αυτό με το μήλο στο στόμα...
    Η μήπως καμουφλαρισμένος καννιβαλισμός;

    Δήθεν ότι το γουρουνάκι είναι ζωντανό και τρώει..

    Αποποιούμαστε τη σφαγή του, ή το τρώμε "ζωντανό";

    Ποτέ δεν κατάλαβα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΝΔ Οσες φορές και να διαβάσω αυτή την ιστορία, νοιώθω τα ίδια συναισθήματα στη σειρά. Στεναχώρια για τη μοναξιά, γλυκύτητα και χαρά μέσα στην οικογένεια των ξένων και το φοβερό "άδειασμα" στο τέλος. Μα πολύ " άδειασμα" μιλάμε και θυμό, πολύ θυμό...

    Doctor, η ίδια ιστορία το 1955 μόνο σε διαφορετική εποχή (Πάσχα) και διαφορετικό είδος ( αρνάκι).
    Το είχε φέρει κάποιος μακρυνός συγγενής απο ένα χωριό (ούτε που θυμάμαι γιατί). Παρ όλο που ήταν δύσκολα χρόνια, ξαναέφαγα αρνάκι καμμιά 20αριά χρόνια μετά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. kalh xronia kurie dhmou.

    viele grüsse aus bayern,nürnberg.
    ein frohes neues jahr wünsche ich ihnen.

    oi euxes sta germanika...etsi na sas 8umisoun ligo thn germania.

    PS sthn ellada mia fora exw kanei xristougenna.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. axuro
    Ουδεμία σχέση είχε η πράξη των Γερμανών που με κάλεσαν με την κατηγορική προσταγή.

    "Πράττε έτσι που η πράξη σου να μπορεί να γίνει νόμος για όλους" είπε ο Καντ. Σε αυτή την περίπτωση νόμος για όλους δεν σημαίνει να ακυρώνεις μία καλή πράξη λέγοντας ότι την κάνεις από καθήκον.

    Αν ο Γερμανός της ιστορίας δεν είχε πει την τελευταία του φράση, θα είχα γυρίσει στο σπίτι μου ευτυχισμένος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ολοι μας εχουμε περασει τετοιες ψυχρολουσιες. Bitter memories.
    Δεν πρέπει να μας κυνηγούν.
    Πρεπει να θυμομαστε τα γνήσια ευγενικά και τα ζεστά. Που σιγουρα εχουν και αυτα συμβει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Και δυστυχώς ο λόγος που την είπε δεν έχει καμία σχέση με τον Καντ αλλά με μία ψευτο-Χριστιανική ηθική που διατυμπανίζει τις καλές πράξεις για να δίνει το καλό παράδειγμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ενδιαφεροντα ολα αυτα για την ψευδοχριστιανικη ηθικη

    λιγο σχετικο, παραμονες χριστουγεννων στην Αγγλια, μια συγκατοικος με μιση καταγωγη απο την Γερμανια μου εξηγει οτι τετοιες μερες την εντυνε η μαμα της επισημα και πηγαινανε στην εκκλησια παραδοσιακα, ηταν ο περιγελος βεβαια της γειτονιας, κανεις Αγγλος δεν παει εκκλησια τις παραομονες, ομως εκεινη μεχρι τα 19 της επρεπε να το κανει γιατι ετσι απαιτουσε η γερμανιδα μανα της. Μαλιστα για να το κανει πιο λιανο, μου ειπε οτι η μαμα της συνηθιζε να βαζει την ιδια και τα αδερφια της σε μια σειρα και να κανουν βαδην μεχρι την εκκλησια, lol!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. anula
    Κι όμως αυτή είναι μία ωραία συνήθεια που την έζησα αρκετές φορές. Μετά την οικογενειακή γιορτή γύρω στο δεντρο βγαίνουν όλοι και περπατάνε μέσα στο χιόνι ως την πιο κοντινή εκκλησία. Έχω στο μυαλό μου αυτή την εικόνα: διπλα στο σπίτι της καλής μου όπου γιορτάζαμε, ένα μεγάλο χιονισμένο λιβάδι και στο βάθος, μακριά, η εκκλησία. Από διάφορες κατευθύνσεις έρχονταν καραβάνια πιστών με μάλλινους σκούφους και κασκόλ, που διασχίζανε το λιβάδι όλοι προς ένα σημείο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. anula said:Μαλιστα για να το κανει πιο λιανο, μου ειπε οτι η μαμα της συνηθιζε να βαζει την ιδια και τα αδερφια της σε μια σειρα και να κανουν βαδην μεχρι την εκκλησια, lol!

    Εχεις το τηλεφωνο της μαμας της φιλης σου;
    Αυτη ειναι η ιδανικη γυναικα για τον guerrero762!!!!
    Mολις μου το δωσεις βαζω μπρος ενεργειες διαζυγιου!!!
    :ΡΡΡΡ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Δεν ξέρω αν θα δουλέψει, αλλά σε βλέπω Ντον να μας τα λες τα κάλαντα κάπως... έτσι! ΛΟΛ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αχ! μακάρι να ήμουν τόσο νέο γατάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Κι αυτή η αφιέρωση - ερώτηση: 'απένταρε φοιτητή, τι θα έβαζες μέσα;'

    Που να φανταστεί ο κακομοίρης ότι ο απένταρος ήξερε και τη σωστή ερώτηση και τη σωστή απάντηση; Που θα το έβαζα μέσα; Στο χιόνι, από όπου ξεφύτρωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @Αφροδίτη said: Χρόνια Πολλά, τιγρίσιας ρώμης, σε όλους τους Διονύσηδες και τις Διονυσίες (και τον Διόνυσο μέσα μας ίσως?). Dion.m, τι κερνάς?


    Τα ουράνια τα μεταξωτά τα χιλιοπλουμισμένα,
    πού’ ναι με μάλαμα από φώς κι ασήμι δουλεμένα,
    τα γαλάζια τα διάφανα και τα βαθιά βαμμένα
    με φως, νύχτα και μούχρωμα, δικά μου αν τά ’χα ωστόσο,
    θά ’θελα κάτω από τα δυό σου πόδια να τ’ απλώσω.
    Μα είμαι φτωχός και δεν κατέχω τι άλλο απ’ τα όνειρά μου,
    Για να διαβαίνεις τ’ άπλωσα στα πόδια σου, Κυρά μου.
    Πάτα αλαφρά, γιατί πατάς απάνω στα όνειρά μου...

    Το ποίημα είναι του Yeats.
    Τα αισθήματα ευγνωμοσύνης για αυτούς, που μου ευχήθηκαν (ΝΔ, Γεωργία, Αφροδίτη), ολόδικά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. bananoula said...
    Χρόνια πολλά και στον Διονύσιο Σολωμό!

    Αυτός δεν έχει ανάγκη από ευχές - τα χρόνια τα αιώνια τα έχει εξασφαλισμένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Nikos Dimou said...
    Και δυστυχώς ο λόγος που την είπε δεν έχει καμία σχέση με τον Καντ αλλά με μία ψευτο-Χριστιανική ηθική που διατυμπανίζει τις καλές πράξεις για να δίνει το καλό παράδειγμα...

    Σκληρή η 3η ιστορία. Μερικοί άνθρωποι θα κάναν μεγαλύτερο καλό, ή απλά δε θα καταστρέφανε το καλό που κάνουν, αν απλά ήξεραν να επικοινωνούν καλύτερα με τους συνανθρώπους τους και σέβονταν την περηφάνια και ευαισθησίες τους. Έτσι, θα ήταν πολύ πιο όμορφο να σας είχαν πει πχ "... Δε χρειάζεται. Η οικογένειά μας θεωρεί σημαντικό να ανοίγει την καρδιά της και το σπίτι της σε ανθρώπους που εκτιμά αυτές τις μέρες." χωρίς να αλλοιώνονταν ούτε οι "Καντικές" προθέσεις τους ούτε βέβαια να σας έκαναν να πληγώσουν την περηφάνια σας. Βέβαια αν το κάναν από την άλλη από απλή υποχρέωση ή για να έχουν να το λένε μετά ως καγχασμό στους γείτονες και την εκκλησία τους αργότερα, είναι απλά αξιολύπητοι. (Αυτό μου θυμίζει τις οικονομικές εξτρατίες που κάναν τα κανάλια στην Ελλάδα για το τσουνάμι στην Ινδονησία μερικά Χριστούγεννα πριν και μερικοί άθλιοι των MME απλά το ανέδειξαν σε σοου ειρωνείας επωνύμων που δεν είχαν δώσει "αρκετά" όπως χαρακτηριστικά λέγαν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Η μισή αγκαλιά της ανάγκης
    -------------------------------------

    Αρχας Δεκεμβρίου του ΄92, ένα πρωί, μου τηλεφώνησε ο πατέρας μου. Ήλθε εκτάκτως στην Αθήνα για δουλειές και σκέφτηκε να με δει λιγάκι. (Είχαν ήδη περάσει δυο χρόνια από τότε που του κόψαμε την καλημέρα.) Τι να του έλεγα, ότι δεν θέλω να τον ξαναδώ; Στα ξένα ήμασταν.

    Εσφιξα, λοιπόν, την καρδιά και του είπα, αν θέλει μπορεί να έλθει για λίγο, πριν τις δώδεκα όμως, γιατί έχω απογευματινά μαθήματα. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο, το μετάνιωσα. Αρχισα να τρέμω και μόνο με την ιδέα ότι ίσως έλθει μεθυσμένος και αρχίσει πάλι τις φωνές και τα βρισίδια...

    Εγώ τον υποδέχτηκα με μια ψυχρή χειραψία κι εκείνος με καλημέρισε με κείνη την απαίσια, παλιά, γνώριμη μπόχα τού αλκοολικού που ανέκαθεν μου προκαλούσε αποστροφή και ταχυπαλμία. Του έδειξα τον καναπέ, που βρισκότανε στο μικρό χωλ, απέναντι από την είσοδο και τον ρώτησα αν θέλει κάτι. Ζήτησε ένα ποτήρι νερό. Οταν ακούμπησα το δίσκο μπροστά του, στο χαμηλό τραπεζάκι, είδα πάνω σε μια χαρτοπετσέτα μια χρυσή λίρα. Από κάποιον έμαθε ότι πήρα υποτροφία και ήλθε να μου κάνει κι εκείνος ένα δώρο, είπε!

    Εκείνη τη στιγμή, από το χρώμα της φωνής του, αισθάνθηκα ότι μου ζητούσε, με τον τρόπο του, συγγνώμη, και αίφνης το φτωχικό καθιστικό πλημμύρισε από μια αύρα συμφιλίωσης και συγχώρεσης... (Ηταν η εποχή που ακόμα ήλπιζα στο θαύμα.) Μου ζήτησε, για το βράδυ, να βρεθουμε εκεί κοντά σε μια κυπριακή ταβέρνα, να μου κάνει το τραπέζι, όπως και έγινε.

    Εγώ κάτι τσίμπησα ενώ εκείνος ούτε έφαγε ούτε ήπιε. Μίλησε ανόρεκτα για τις δουλειές και την καινούργια του ζωή και πως σκέφτεται να ξαναπαντρευτεί, γιατί είναι μόνος και δεν μπορεί... Προς στιγμή ενοχληθηκα, επειδή τώρα το δώρο του δεν έμοιαζε και τοσο ανιδιοτελές. Του είπα ότι αφου είχε βγει το διαζύγιο δεν δεσμεύεται από κανένα. Ηθελα να του πω ότι και πολυ πριν το διαζύγιο δεν δεσμευόταν, όμως είδα ότι από ώρα κρατούσε το στομάχι του και στα μάτια του είχε μια θλιψη, έτσι σιώπησα από οίκτο.

    Πολύ σύντομα ζήτησε το λογαριασμό και βγήκαμε να καλύψουμε τα εκατό περίπου μέτρα, μέχρι το σπίτι μου, με τα πόδια. Από εκεί θα περνούσε ένα φίλος του να τον πάρει. Κάθε λιγο, σταματούσε, ακουμπούσε πότε σε μια κολόνα και πότε σε καποιον τοίχο και έσκυβε το κεφάλι βογγώντας: ήθελε να ξεράσει, αλλά μόνο σάλια έβγαζε...
    Του ζήτησα να στηριχτεί πάνω μου κι έτσι φτάσαμε στο σπίτι. Σε λίγο ήλθε το αυτοκίνητο και τον πήρε.

    Αχ, αυτή η μισή αγκαλιά τής ανάγκης: ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που εγώ είχα πατέρα κι εκείνος κόρη...

    Με αγάπη - Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Χρόνια πολλά κι από μένα, Διονύση!

    Ώστε γίναμε εξώφυλλο και στο Time; Ε, ρε μεγαλεία! Όχι μόνο θα λέμε στα εγγόνια μας πως συμμετείχαμε στο blog του ΝΔ, αλλά και πως γίναμε διεθνή ...celebrities :)))

    Τελικά κάτι ήξερα που άνοιξα το ρημάδι το δικό μου και άρπαξα ένα κομμάτι από τη διάσημη ...πίτα. Παρότι δεν έχω γράψει τίποτα της προκοπής - κι έχω να γράψω κι από τη ...δική μου γιορτή ;)

    Νομίζω πάντως πως το Time θα πρέπει να το καθιερώσει "μόνιμα". Οι εποχές που η Ιστορία γραφόταν από λίγα "διάσημα" πρόσωπα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

    People have the power!


    Υ.Γ. Μου κάνει εντύπωση, εδώ και μήνες, πως το MS Word 2003, ακόμα και μετά το Service Pack 2 δεν περιέχει τη λέξη "blog" στο Αγγλικό του λεξικό. Μήπως κι αυτό μας λέει κάτι;

    (έχασα τελικά και την εξάρα λόγω moderation - μήπως τώρα τουλάχιστον έκανα το ...33;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. όχι γλυκειά μας bananoula

    ζει, απλά όπως έλεγε κι ο Μάνος πήγε σπίτι του, διότι από φθόνο τον καταστήσαμε γραφικό ανακυρρήσοντας τον Εθνικό ποιητή. Ύπουλα πράγματα αυτά τα εθνικά, καμμιά φορά και τα χρόνια πολλά. Κατά τ' άλλα, χαιρετίσματα στο equador και προσοχή στις μπανανόφλουδες...
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Στον στρατό είχαμε έναν ανθυπασπιστή που το έπαιζε άντρακλας,κομμάντο, Βιετνάμ και Κόναν μαζί.
    Σκληρός και αμείλικτος.
    Ένα αξιολύπητο ανθρωποειδές.

    Ένα βράδυ η γυναίκα του τον παράτησε.

    Ήταν Αξιωματικός Υπηρεσίας όταν το έμαθε και εγώ γραφέας υπηρεσίας.

    Έκλαιγε στην αγκαλιά μου σαν παιδί.
    Ήπιε ένα μπουκάλι ουίσκυ και κάπνισε τρία πακέτα τσιγάρα.

    Τον έβαλα στο κρεβάτι του και τον σκέπασα.
    Έμεινα στο Διοικητήριο όλο το βράδυ και διάβαζα στο 1ο γραφείο.
    Κάθε τόσο πήγαινα και τον έβλεπα.
    Ο Κόναν που τελικά ήταν ένα μικρό μυρμηγκάκι...

    ...

    2 χρόνια αφότου απολύθηκα τον είδα στις ειδήσεις.
    Σκότωσε την γυναίκα του.

    Σήμερα είναι στην φυλακή, έφαγε ισόβια...

    Φίλε guerrero762 δεν ξέρω αν το "μάτσο" που πουλάς πιάνει σε μερικές γυναίκες, σε μένα όμως γράφε όπως νιώθεις και όχι όπως θα ήθελες να νιώθεις.

    I see pain in your eyes...

    με αγάπη,

    doctor

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Στοιχήματίζω πως μια σκηνή απο τον ''Χρυσοθήρα'' του Τσάπλιν θα προξενεί και σε σας το ιδιο μοναδικό, ανυπέρβλητο συναίσθημα μιας γλυκόπικρης ιδιαίτερης ''μοναξιάς''.
    Είναι η σκήνή όπου ο ''ανθρωπάκος'' μας παρατηρεί τους εορτάζοντες την Πρωτοχρονιά έξω απο το τζάμι, ή η σκηνή όπου ονειρεύεται πως έχει δεχτεί επίσκεψη απο την κοπέλα που αγαπά, ξυπνά και κατεύθύνεται αποκαμωμένος προς την πόρτα...
    Σκηνές μιας αξεπέραστης ταινίας με την αφήγηση του Ν.Δ. να τη συναγωνίζεται σε αυθεντικότητα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. "....Εμείς αυτό το κάνουμε κάθε χρόνο. Έχουμε αναλάβει υποχρέωση να καλούμε έναν μοναχικό ή δυστυχισμένο. Φέτος μας έδωσαν το όνομά σας».

    Νίκο, συχώρανε με, σ' αυτό το σημείο γέλασα με την καρδιά μου!
    ενώ, το ξέρω, δεν έπρεπε!

    πλησιάζοντας προς τις ΑΓΙΕΣ ΜΕΡΕΣ θα γράψω κι εγώ στο blog μου τις εντυπώσεις μου από την πρώτη παραμονή χριστουγέννων στην σουηδία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. doctor όμορφες ιστοριούλες γράφεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Μα για το ονομα του Βουδα,εγω παω να σας το παιξω macho ιατρε μου;
    Παραξενη εντυπωση εχετε για το τι εστι macho!
    Αν προσπαθουσα να το παιξω σκληρος αντρας και κομμαντο(που ημουνα η τρελλη 8 συναπτα χρονια)θα εγραφα πως εγω στα νιατα μου εσφαζα για την πλακα μου γουρουνακια ή οτι δουλευα σε σφαγειο....
    Ο ανθυπας μπορει καλλιστα να ητανε πρωτο κομμαντο και σκληρος αλλα ολα αυτα με την προυποθεση οτι ειχε την γυναικα του διπλα του.Και εγω ξερω ενα πρωτο κομμαντο που εχασε τη γυναικα του απο καρκινο,εγινε ρακος,δεν συνηλθε ποτε.Ηταν αρνακι;Ηταν κιβδηλος κομμαντο;
    Το macho παιζει σε μερικες γυναικες,οντως αρκει να μην γινεσαι Γκλετσος,πλην ομως θεωρω γελοιο το cyberκαμακι και παρουσιαζομαι οπως ειμαι και οχι οπως θελω να ειμαι για να "βγαλω γκομενα".
    Μια και το εφερε η κουβεντα σε γυναικες και καραβανια,ειχα εναν συναδελφο αρχικομμαντο,δεν μασουσε σε τιποτα,πραγματικα αριστος επαγγελματιας και σκληρος,μεχρι να χρειαστει να μιλησει σε γυναικα.Προτιμουσε να πεσει με αλεξιπτωτο στη πλατεια Ταξιμ παρα να χρειαστει να την πεσει σε γυναικα.
    Αιδιοφοβος.
    Δυστυχως ιατρε μου δεν μπορω να αποδειξω κατα ποσο ειμαι αυθεντικος ή ψευτικος.
    Ειναι στη κριση του καθενος.
    Δεν εχω καμμια διαθεση για προσωπικες αντιπαραθεσεις,ειδικα σε ξενο blog που μας φιλοξενει.
    Δεν υπαρχει λογος,αντιπαραθεσης και τσακωμου,οι cyberκαυγαδες ειναι ακομα πιο ασκοποι απο το cyberkamaki.
    Με εκτιμηση
    Guerrero762 o σκληρος εκδοροσφαγεας :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Δεκαετια του 70 προς το τελος της.Παιδια του δημοτικου ακομα.Ολη η αγοροπαρεα του μαχαλα περιμεναμε με ανυπομονησια και τρελη χαρα το χριστουγεννιατικο δωρο μας.Ποτε μας δεν περναμε αλλο δωρο.Αυτο ηταν καθιερωμενο.Ο κυρ Αντωνης θα εσφαζε το γουρουνι και θα μας εδινε την φουσκα(ουροδοχος κυστη) και επιτελους θα μπορουσαμε να παιξουμε ποδοσφαιρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Η τρίτη ιστορία είναι πολύ θλιβερή. Και το τέλος κάθε άλλο παρά λυτρωτικό (όπως συνηθίζεται στις χριστουγεννιάτικες ιστορίες). Ειδικά το σημείο όπου μόνος, με κακό αλκοόλ, προσπαθείς να αποφύγεις τους πάντες και μισείς τον εαυτό σου... Πίκρα, το έχω ζήσει, περίπου...

    Δεν είναι σαν τις ιστορίες με τους πλούσιους γέρους και τα πεινασμένα παιδάκια που προκαλεί αθώο και εύκολο κλάμα. Είναι κάτι πολύ χειρότερο, κάτι σαν δεν αξίζω να ζω. Μισούσα τον εαυτό μου κι όλο τον κόσμο. Τι θέλω και συνεχίζω...

    Γιαυτό θα μείνω στην δεύτερη ιστορία:

    Άγγελος
    Αρχάγγελος
    Εξάγγελος

    Πολύ χάρηκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Εμένα πάλι γιατί μου φάνηκε ότι ο καλοθελητής ήταν διπλά αξιολύπητος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Η φωτό της λίμνης προσφέρεται για διαλογισμό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Και τι δεν θα έδινα για να σχολιάσετε τη "Νοσταλγία" του Ταρκόφσκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Η 3η ιστορία μου αρέσει πάρα πολύ. Την είχα διαβάσει τυχαία για πρώτη φορά πριν 2 χρόνια. Τότε ήταν τα πρώτα μου Χριστούγεννα στο εξωτερικό...
    Περίμενα με λαχτάρα τον τότε έρωτα της ζωής μου. Το "δώρο" μου ήταν να μου πει από κοντά ότι είναι με άλλον (είχα φύγει από την Ελλάδα κανα 3μηνο)! Αλλά και ότι θα κάθονταν 7 μέρες μαζί μου, για να μη με αφήσει μόνο μου τις γιορτές!
    Το κείμενο το είχα εκτυπώσει και το είχα διαβάσει (στο super lux δωμάτιο 9 τ.μ. της εστίας) 3-4 φορές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Σε ευχαριστώ, Παράγραφε, για την υπέροχη ανθρωπιά σου. Καλές γιορτές, με υγεία.
    _abdal

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Μια άλλη εκδοχή για την τρίτη ιστρία
    ----------------------------------

    Αντιγράφω από το ποστ:

    "(...) Άρχισα λοιπόν να του λέω πόσο σημαντική ήταν για μένα αυτή η μέρα, πόσο ευγνώμων είμαι - όταν με διέκοψε: «Δεν χρειάζεται», είπε, «να μ' ευχαριστήσετε. Εμείς αυτό το κάνουμε κάθε χρόνο. Έχουμε αναλάβει υποχρέωση να καλούμε έναν μοναχικό ή δυστυχισμένο. Φέτος μας έδωσαν το όνομά σας. (...)».

    --------------------------

    Χρόνια τώρα με απασχολεί το τέλος αυτού του περιστατικού. Δεν μπορουσα και δεν θέλω ακόμα να πιστέψω ότι εκείνοι οι άνθρωποι ήθελαν να μιλησουν τόσο προβλητικά προς κάποιον που ήδη είχαν ευεργετήσει! (Εκτός αν ήταν κρυπτοσαδιστικά γαϊδουρια με περικεφαλαία!)

    Πολλές φορές αναρωτήθηκα μήπως επρόκειτο για ατύχημα! Μήπως, άλλα ήθελαν να πουν οι άνθρωποι, αλλιώς τα είπαν και έγινε ό,τι έγινε.

    Την προπερασμένη βδομάδα έβγαλα τα μαύρα (από βαρύ πένθος) και την περασμένη είπαμε, σαν άνθρωποι, να γιορτάσουμε κι εμείς μια επέτειό μας. Δεν πρόφτασε να μας σερβίρει ο σερβιτόρος και χτύπησε το τηλέφωνο "ανάγκης".

    Ηταν μια πανικόβλητη μητέρα (ο άντρας της δουλεύει εκτός πόλης) που τηλεφωνούσε από το νοσοκομείο εκλιπαρώντας βοήθεια. Το ένα της το παιδάκι είχε σπασμούς, κουβαλουσε όμως και το νεογέννητο, γιατί δεν είχε που να το αφήσει...

    Μετα χιλίων βασάνων μπόρεσε να μας πει ότι δεν υπάρχει γιατρός ή ότι δεν τον βρίσκουν κι πως στα επείγοντα είναι τρίτη στη σειρά, το παιδί της είχε ήδη απανωτές κρίσεις επί μία ώρα και... "Ελάτε, ο δικός σας λόγος περνάει..."

    Είναι υποχρέωσή μας να βοηθάμε τις οικογένειες, όχι μόνο αυτές που είναι μέλη του Συνδέσμου μας αλλα και όποιον άλλον έχει παρόμοια προβληματα, φτάνει να μπορουμε, αρκεί να μην έχουμε τα δικα μας.

    Πήγαμε και τέλος καλό, όλα καλά. Βγαίνοντας έξω μας αγκάλιασε κατασυγκινημένη και μας τρέλανε στα φιλιά και τα "ευχαριστώ" της!

    Τότε ο αγαπημένος τής είπε, δήθεν αποστασιοποιημένα και ψυχρά, ότι δεν χρειάζεται να μας ευχαριστεί και πως αυτό ειναι το καθήκον μας και αν μας ξαναχρειαστεί παλι εδώ θα ειμαστε. "Είναι υποχρεωσή μας, της είπε".

    Δεν ήταν όμως έτσι τα πράγματα. Ημασταν εκεί από ανάγκη να συμπαρασταθουμε σε κάποιον που ζει κατι από το δράμα που ζήσαμε κι εμείς. Το "καθήκον" ήταν το πρόσχημα και αν το βάλαμε στην κουβέντα ήταν επειδή δεν θέλαμε να δείξουμε οίκτο σε έναν άνθρωπο που έδινε γη και ύδωρ από ευγνωμοσύνη...

    Μήπως κάτι τέτοιο προσπάθησαν κι εκείνοι και οι καημένοι οι γερμανοί και δεν τους βγήκε σωστά;

    Με αγάπη

    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Χαιρετώ άπαντες και άπασες, και βεβαίως τον οικοδεσπότη, με του οποίου τις απόψεις κάποτε εντόνως διαφωνώ, αλλά δεν πειράζει, είναι ενδιαφέρων τύπς - και, ουχ ήττον, γατόφιλος, όπως κι εγώ.

    Η ιστορία με την ψυχρή προγραμματική φιλανθρωπία, τσακίζει κόκκαλα!


    Τα δικά μου χειρότερα Χριστούγεννα... θα ήταν το '98. Λίγους μήνες πριν είχα απολυθεί από το στρατό και άλλαζα δουλειές, του ποδαριού όλες.
    Κοντεύουν οι μέρες των Χριστουγέννων, κι ένα βροχερό και θλιβερό βράδυ περιπλανιέμαι κάπου στο Αιγάλεω, έχοντας αποτύχει για πολλοστή φορά να πουλήσω το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Εκείνο το χειμώνα, θυμάμαι, ένιωθα απελπιστικά μόνος, όχι τη μοναξιά που νιώθεις όταν θες παρέα και δεν έχεις, ή σύντροφο και δεν βρίσκεις, και τέτοια. Ήταν κάτι πιο βαθύ, σαν να ήμουν μόνος στο σύμπαν ολόκληρο. Μάλλον είχα απομονωθεί για τα καλά από τους πάντες- θες η φάση που ήμουν τότε, θες ο στρατός, δεν ξέρω.
    Μπαίνω λοιπόν σ' ένα φαστφουντάδικο να πιω ένα τσάι, κι είναι η πρώτη φορά που σιχάθηκα τόσο πολύ τα κάλαντα, έτσι όπως ηχούσαν, ειρωνικά και ξένα, σε γλώσσα αλλότρια.

    Από τότε, βέβαια, άλλαξαν αρκετά. Σήμερα, χωρίς να πλέω σε πελάγη ευτυχίας - κάτι που δεν περιμένω, άλλωστε- περνάω καλύτερα τις γιορτές.Μέχρι που φέτος μπορεί να κάνω και καμμιά γύρα στο καρουσέλ...

    Χρόνια πολλά στους Διονύσηδες και τις Διονυσίες. Να είστε καλά όλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. paragrafos κι εμένα με έχει απασχολήσει η ερμηνεία αυτής της κίνησης.
    Νομίζω πως σωστά το τοποθετείς. Ήθελε να πει ότι δεν του είμαι υποχρεωμένος, ότι δεν έκανε τίποτα το εξαιρετικό ή το ασυνήθιστο - και από αδεξιότητα είπε την χοντράδα.
    Σίγουρα δεν ήθελε να με πληγώσει - αλλά πόσες φορές μπορεί η απλή αδεξιότητα, η γκάφα να σκοτώσει κάποιον που βρίσκεται σε ασταθή ισορροπία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. το σχόλιο του abdal που φαίνεται να προηγείται αφορά την πρώτη γραφή της paragrafos την οποία απέσυρε... και την ξανάφερε βελτιωμένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Όποιος βιάζεται...διαβάζει άλλη ιστορία. Μόλις ξαναδιάβασα με προσοχή την ιστορία και παρατήρησα, ότι το 'απένταρε φοιτητή, τι θα βάλεις μέσα', δεν ήταν βέβαια η αφιέρωση του οικοδεσπότη της βραδυάς, αλλά η σκέψη του Γάτου...και φυσικά γελάω ακόμη με την γκάφα...αλλά νομίζω το τέλος είχε εδραιώσει την πεποίθηση μου ότι η αφιέρωση έγινε από τον οικοδεσπότη...Μπορεί να γίνομαι και στρυφνός τώρα αλλά, μήπως καμμιά φορά σκεφτόμαστε τις σκέψεις των άλλων για εμάς; Δηλαδή τι νόημα έχει να κάνεις δώρο σε έναν όντως απένταρο φοιτητή ένα πορτοφόλι; Τι περιμένεις να σκεφτεί; Α, τι ωραίο δώρο, σε λίγα χρόνια θα αρχίσω να δουλεύω και θα το γεμίσω μάρκα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Zontas, a slight Freudian slip or rather inversion - you did not accept my self pity and turned it around to complete the picture of the heartless driven by duty executor...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Zontas, νομίζω ότι ο Γερμανός οικοδεσπότης είχε πιθανώς προαγοράσει το δώρο (ίσως είχε και κάποιο αντίστοιχο "γυναικείο" για την περίπτωση που η τύχη θα το έφερνε να καλέσει μοναχική γυναίκα --δεν θα πήγαινε βέβαια χαμένο: θα υπήρχαν και επόμενες ευκαιρίες). Ας μην τον ψέγουμε για την επιλογή του δώρου --ενδέχεται να ενυπάρχουν σημαντικότερα προβλήματα στην πρόσκλησή του (που άπτονται, για παράδειγμα, της γενικότερης ηθικής του συγκρότητσης). Μεγάλες κουβέντες, ίσως, με αφορμή κάποιον που ούτε εγώ ούτε εσύ γνωρίζουμε. Αλήθεια, Νίκο, ξαναείδες ποτέ αυτόν τον άνθρωπο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Δύο κρίσιμα αποσπάσματα:

    Α. ["Ενδόμυχα μου έκανε καλό αυτή ή πρόσκληση. Ιδιαίτερα πού ήταν άνθρωποι άγνωστοι και θα ξέφευγα από τον παγιδευμένο χώρο μου."]

    Β. ["Έχουμε αναλάβει υποχρέωση να καλούμε έναν μοναχικό ή δυστυχισμένο. Φέτος μας έδωσαν το όνομά σας».]

    Για την αντιγραφή
    Παράγραφος - Με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Ε, βέβαια είχε καιρό να ακουστεί και λίγη ψυχανάλυση, ευχαριστώ που με επαναφέρατε στην τάξη :))

    Γάτε & Αφρο, the narrative s overe there, complete, waitin 4 ur eyes to read between the lines.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. @abdal
    Όχι δεν τον ξαναείδα, δεν θυμάμαι το όνομά του , ούτε καν την περιοχή που ήταν το σπίτι του. Σαν κακό όνειρο μου έμεινε και το απώθησα για χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Νόμιζα ότι η τρίτη ιστορία ήταν φανταστική -παρενέργεια του κακού κονιάκ. Μοιάζει άλλωστε με Χριστουγεννιάτικο παραμύθι.

    Τώρα που από τα λεγόμενα του ΝΔ διαπιστώνω πως είναι πραγματική, τη διαβάζω με άλλη ματιά. Πριν ήταν "wishful thinking" με απότομη επιστροφή στην πραγματικότητα, ενώ τώρα μια ωραία ιστορία με γλυκό-πικρο τέλος. Ενδιαφέρον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Abdal,

    είπα μπορεί να γίνομαι και στρυφνός. Απλά η σκέψη μου είναι ότι όταν νοιάζεσαι γι' αυτόν που θα καλέσεις δεν προ-αγοράζεις ένα δώρο, τον νοιάζεσαι, τον λαμβάνεις υπ' όψιν σου, εκτός κι αν θεωρείς ότι ήδη έχεις κάνει μεγάλη χάρη στον μοναχικό ή δυστυχισμένο καλεσμένο σου. Αλλά και πάλι μπορεί να γίνομαι στρυφνός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Όμορφες οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες και στο πνεύμα των ημερών.

    Κι όπως φαίνεται, παρά τις γκρίνιες μας, "υπάρχει" πράγματι το
    "Πνεύμα των Χριστουγέννων",
    και μας "αγγίζει", ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε και τι βιώματα είχαμε ως παιδιά.

    Είναι αυτό που αισθανόμαστε όταν, τέτοιες μέρες, έχουμε βρεθεί μόνοι, μακριά από αυτούς που "γιορτάζουν μαζί", σε κανένα νοσοκομείο, στο στρατό ίσως...


    @doctor

    Κι εγώ είχα μια αντίστοιχη εμπειρία μ' ένα γουρουνάκι. Άσε...


    Και για να ευθυμήσουμε λίγο, ένα σύνθημα από έναν τοίχο (αφιερωμένο, στον Χάρη):

    Κλείσε στην καρδιά σου την ΕΛλάδα και ...θα πάθεις έμφραγμα!

    ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Κι εγώ πιστεύω ότι ο τελευταίος λόγος του οικοδεσπότη δεν είχε πρόθεση να προσβάλει. Το «έχουμε αναλάβει την υποχρέωση» σηκώνει πολύ νερό, κι είναι όπως θέλει να το ερμηνεύσει κανένας. Υποχρέωση έναντι ποιανού? Γιατί όχι, απέναντι στη συνείδησή μας. Απλώς η άσχημη διάθεση οδηγεί καμιά φορά σε άστοχα συμπεράσματα. Η εντύπωσή μου είναι πως το είπε για να σας κάνει να αισθανθείτε πιο άνετα. Καμιά φορά όλοι μας διατυπώνουμε μια σκέψη μας με λάθος τρόπο. Βέβαια τη ζημιά του την έκανε.

    Καλά Χριστούγεννα σε όλους !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. @guerrero,

    Εντάξει καραβανά, σ’ακούσαμε, άμα είναι θα σε καλέσω εγώ τα Χριστούγεννα να κάνω την καλή μου πράξη! ΛΟΛ!
    :)

    @dion.m.,

    Εμ, γκουχ-γκουχ, τώρα πώς το λένε αυτό κομψά? Γητς, ο-έ-ο?
    :)))

    @zoi20,

    Καμμιά φορά οι άγγελοι, για να είναι αποτελεσματικοί, πρέπει να έχουν γερό δεξί ντιρέκτ... Grrrl power!
    :)

    @all,

    Καλά το λέω ότι τελικά η απόλυτη επιτυχία μιας φιλότιμης προσπάθειας ευχαριστίας, κρίνεται κυριολεκτικά το τελευταίο δευτερόλεπτο, όταν έχει ολοκληρωθεί κι είμαστε στην εξώπορτα. Μπορούμε να του το διαλύσουμε του αποδέκτη τόσο, που να τον κάνουμε 10 φορές χειρότερα... Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό, τι δίνεις κι εκκαθαριστικό τώρα!

    Καλά, και για τον κύριο που αναφέρει η Παράγραφος, κάνα σκαμπίλι θα ήταν ό,τι έπρεπε, να τον συνεφέρει λίγο... (ναι, εγώ με το Πνεύμα των Χριστουγέννων είμαστε δύο, ζόφε, όλο δικό σου!)

    @zontas,

    Μισό...


    @Ντον,

    Βρε και δεν το κράταγες το πορτοφολάκι να το γεμίσεις με ραβασάκια απ'όλα τα θηλυκά - να παίρνεις δλδ καινούριο πορτοφολάκι κάθε βδομάδα, και να του τα στείλεις φορτωτική μετά από κάνα 6-μηνο του κυρίου, "Ευχαριστώ, μου ανοίξατε το Τριώδιο!"?!!!
    :))


    (κι όχι, το μπλογκοπέρσον στη ΝΕΤ /Μέγαρο σήμερα δεν ήτο ο Κωστάλας!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Συγνώμη, ποιος κάνει moderation τέτοια ώρα;

    Αγαπητέ γάτε όλα καλά; Μας έχεις συνηθίσει να κοιμάσαι τέτοια ώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Επειδή πιστεύω πως είναι πάντα επίκαιρο, ιδιαίτερα εν όψει της Χριστουγεννιάτικης θεματολογίας σας(+ της τελευταίας ατάκας της τρίτης ιστορίας), ήθελα να θέσω γενικότερα το ζήτημα της κατάκτησης της ευτυχίας (αν αυτή κατακτιέται) για τον άνθρωπο του σήμερα, και για να’ χουμε καλό ρώτημα, για τον άνθρωπο κάθε εποχής ..(απλά η αίσθησή μου είναι πως είναι τόσο δύσκολη σήμερα που ‘‘αισιοδοξώ’’ πως δεν ήταν πάντα έτσι και ότι φταίμε σε κάτι εμείς, κάτι που είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε). Επ’ αυτού λοιπόν θα ήθελα να θέσω δύο ερωτήματα και εφόσον σας κινήσουν το ενδιαφέρον μου απαντάτε: 1)Τι σημαίνει ευτυχία για εσάς;κ αν μεν την έχετε βρει, πώς γίνεται, αν πάλι όχι, γιατί ; (πολλά ζητάω). 2)Πώς εκφράζεται αυτή σε μια κοινωνία όπου ο θάνατος σου = η ζωή μου; (πλην βέβαια του κλειστού οικογενειακού και φιλικού κύκλου-μην παίρνεις κι όρκο;-)..-ρεαλιστικό μεν, κατά το νόμο της ζούγκλας!..-αλήθεια τα ζώα τα ρώτησε ποτέ κανείς αν είναι ευτυχισμένα-μόνο που η ανθρώπινη ευτυχία ευδοκιμεί σε διαμετρικά αντίθετες συνθήκες-δεν είναι έτσι ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Καλημέρα!

    zoferos mesaionas said...
    "Και για να ευθυμήσουμε λίγο, ένα σύνθημα από έναν τοίχο (αφιερωμένο, στον Χάρη):
    Κλείσε στην καρδιά σου την ΕΛλάδα και ...θα πάθεις έμφραγμα!"


    Ωστε λοιπόν έγινα και γκράφιτι! (Η ύψιστη καταξίωση).
    Η φράση που αφιερώνεις στο Χάρη είναι από την "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας"!


    gnik nus για την ευτυχία αξίζει χωριστό ποστ. Μιλάμε πάντως για στιγμές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. «να μ' ευχαριστήσετε. Εμείς αυτό το κάνουμε κάθε χρόνο. Έχουμε αναλάβει υποχρέωση να καλούμε έναν μοναχικό ή δυστυχισμένο. Φέτος μας έδωσαν το όνομά σας».


    Διαβαζοντας προσεκτικα τη φραση που σας παγωσε κ. Δημου, διαπιστωσα οτι ο εν λογο κυριος αδικα κατηγορηθηκε.Ειπε "μοναχικό ή δυστυχισμένο."δεν ειπε μοναχικο ,δυστυχισμενο.Τα δυο επιθετα δεν ταυτιζονται και κακως για μενα πηγε χαμενο το πορτοφολι.
    Και με την ευκαιρια θα ορισω την μοναξια που εσφαλμενα ταυτιζεται ,ειδικα αυτες τις γιορτινες μερες ,με την εγκαταληψη την δυστυχια την αποτυχια και θαθελα και την γνωμη σας.

    Μοναξια ειναι το αισθημα που γεννα η αδυναμια του νου μας να "δει" οτι ειμαστε μονοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Nikos Dimou said...

    Η φράση που αφιερώνεις στο Χάρη είναι από την "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας"!

    Ωχ! Πιάστηκα...αδιάβαστος! ;)


    τρολλ said...

    Μοναξια ειναι το αισθημα που γεννα η αδυναμια του νου μας να "δει" οτι ειμαστε μονοι.

    Εξαιρετικός ορισμός.
    Το αντίδοτο, λέγεται πως είναι η αγάπη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. Νομίζω ότι και σεις ο ίδιος κ. Δήμου τρομάζετε με την ευκολία που μερικές λέξεις ακύρωσαν όλες τις καλές πράξεις των οποίων γίνατε αποδέκτης εκείνη τη μέρα. Δεν ξέρω αν η ευκολία αυτή ξεκινούσε από την ανάγκη να προστατέψετε την αξιοπρέπειά σας ή απλώς θέλατε να αισθανθείτε και πάλι μόνος σε μια ξένη χώρα- ότι δεν είστε φίλος, δεν ανήκετε σε κάποια οικογένεια αγνώστων.. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους δώσατε την παραμικρή ευκαιρία να γίνουν φίλοι σας. Δε σας κατηγορώ. Η υποχρέωση που ανέλαβε ο ευεργέτης σας είναι παρόμοια με τη γυμνή από ένστικτα "υποχρέωση "που αναλαμβάνει ένας γονιός απέναντι στο παιδί του. Μήπως δεν είμαστε φιλοξενούμενοι των γονιών μας; Μήπως δε μας κάνουν καταναγκαστικά χατήρια; Μήπως δεν αμφισβητούμε την αυθεντικότητα των πράξεών τους; Στο κάτω-κάτω, ούτε "ευχαριστώ" δεν τους λέμε, ακριβώς επειδή ό,τι κάνουν για μας το θεωρούμε υποχρέωσή τους, ενώ με περιττή ευκολία στην εφηβεία αναιρούμε για χάρη μιας λέξης τους ό,τι κι αν έχουν κάνει για μας.Ευκολία που μόνο η (γονική)εξάρτηση περιορίζει.
    Αντίθετα(ή μήπως όχι;), ένας άγνωστος που μας φροντίζει, πρέπει να έχει αγνά αισθήματα, να μην τον βαρύνει αυτό που παρέχει και κυρίως να μη μας υπενθυμίζει ότι χρήζουμε φροντίδας.
    Η ιστορία σας είναι πέρα για πέρα αληθινή, ακόμα κι αν την φανταστήκατε, γιατί περιγράφει με ακρίβεια την αντίδραση των περισσοτέρων ανθρώπων σε τέτοιου είδους συνθήκες. Προσωπικά, δε γνωρίζω κανένα που να αποδέχεται το χαρακτηρισμό του "μοναχικού" και "δυστυχισμένου" χωρίς να θάψει στο χιόνι οποιοδήποτε αναμνηστικό "υποχρεωτικής" ευεργεσίας έλαβε από το λέγοντα. Κάποια στιγμή άλλωστε θα γίνει κατανοητό ότι η μοναδική υποχρέωση που υλοποιήθηκε ήταν αυτό που λέγεται "εσωτερικό χρέος" .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. dimitri said...
    "Η αλήθεια είναι ότι δεν τους δώσατε την παραμικρή ευκαιρία να γίνουν φίλοι σας".

    Κάνετε μεγάλο λάθος. Όσο ήμασταν μαζί ήρθαμε όλοι πολύ κοντά. Βοήθησαν και τα παιδιά. Μέχρι τον πόνο και τον χωρισμό μου τους αφηγήθηκα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Δεν μπορώ να γνωρίζω κ. Δήμου τι προσπάθειες κάνατε για να γίνετε φίλοι κι από την αφήγησή σας αφήνετε να φανεί ότι στην πρώτη "στραβή" δεν αφήσατε να υπάρξει δεύτερη ευκαιρία. Επιπλέον γράφετε ότι πριν αποδεχτείτε την πρόσκληση, έπαιξε κάποιον ρόλο το γεγονός ότι σας ήταν άγνωστοι. Οι εξομολογήσεις σε αγνώστους δεν είναι απαραίτητα αρχή φιλίας.Σε κάθε περίπτωση δεν περίμενα να μείνετε σε αυτό το κομμάτι του σχολίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. κ. Δήμου θα είχατε απόλυτο δίκαιο να επιμείνετε τόσο εσείς όσο και οι καλοί φίλοι της παρέας του blog σας (της “paragraphos” εξαιρουμένης) στην τελική και σίγουρα μειωτική (γιατί όμως όχι και «αμήχανη» ή απλώς ατυχή) τελική φράση του Γερμανού που σας φιλοξένησε, αν από όλη την ιστορία που μας διηγηθήκατε προέκυπτε ότι κάτι δεν σας πήγαινε καλά, κάτι ήταν φτιαχτό και προσποιητό, κάτι τέλος πάντων ότι προερχόταν από «υποχρέωση». Από ό,τι όμως κατάλαβα από το προσεκτικό διάβασμα της ιστορίας κάτι τέτοιο δεν υπήρξε. Δεν είναι λίγο περίεργο να αφήνουμε τις τόσες ώρες ανθρώπινης ευτυχίας που περάσατε και να κολλάμε σε μια αμφίβολης ερμηνείας και πρόθεσης φράση; Και κάτι άλλο που ελπίζω να μην το παρεξηγήσετε: Πόσοι από μας κάνουμε μια παρόμοια χειρονομία από αγάπη και μόνο και όχι από υποχρέωση, προσέχοντας να αποφύγουμε την τελευταία επίμαχη φράση; Προσωπικά δεν το κάνω και δεν νοιώθω καθόλου υπερήφανος γι’ αυτό. Εκτός και αν η λέξη «αγάπη» δεν μας λέει τίποτε πιά (εκτός ίσως από την παραπομπή της στο σεξ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Andreas Thomas said...
    κ. Δήμου θα είχατε απόλυτο δίκαιο να επιμείνετε τόσο εσείς όσο και οι καλοί φίλοι της παρέας του blog σας αν από όλη την ιστορία που μας διηγηθήκατε προέκυπτε ότι κάτι δεν σας πήγαινε καλά, κάτι ήταν φτιαχτό και προσποιητό, κάτι τέλος πάντων ότι προερχόταν από «υποχρέωση»".


    Ακριβώς επειδή μέχρι εκείνη τη στιγμή όλα φαίνονταν απόλυτα αυθόρμητα και ζεστά - η φράση εκείνη επέδρασε σαν παγωμένο ντους. Αν ως τότε τα πράγματα είναι εξελιχθεί συμβατικά και ψυχρά δεν θα πήγαινα τόσο απότομα από την ζέστη στο κρύο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. "...καλούμε έναν μοναχικό ή δυστυχισμένο. Φέτος μας έδωσαν το όνομά σας»"
    -Φετος καλεσατε εναν μοναχικο του χρονου σειρα εχουν οι δυστυχισμενοι...να σας δωσω ενα ονομα Χριστινα Ωναση.

    Αν μου επιτρεπεις κ.Δημου κανω λιγο χιουμορ παραποιωντας το τελος της ιστοριας σας!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Η χοντράδα
    -----------------

    Την περασμένη άνοιξη πήγαμε σινεμά στην "ιστορία της βίας".

    Είδα από μακριά μια παλιά μου συμμαθήτρια και έτρεξα, αυθόρμητα να την πω ένα "γεια". Είχε παχύνει πολύ και η κοιλιά της εξείχε, οπότε σκέφτηκα πως το όνειρό της (προσπαθούσε επί χρόνια να κάνει παιδί) θα γινότανε επί τέλους πραγματικότητα!

    Φιληθήκαμε, "τι κάνεις" κλπ.

    - Συγχαρητήρια, της λέω.
    - Γιατί πράγμα, ρωτάει
    - ...που είσαι έγκυος, της είπα...
    - Δεν είμαι, απάντησε κοφτά κι αμέσως είδα το πρόσωπό της να σκοτεινιάζει...

    Ήθελα ν΄ ανοίξει η γης να με καταπιεί! Μόλις μπήκαμε στην αίθουσα και έκλεισαν τα φώτα, έκλαψα λίγο από ντροπή...


    Με ενοχές

    Παράγραφος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. @ doctor, rednet:
    Θα είμαι εκτός κλίματος αν πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα η ... χοιρινή τροπή που πήρε η κουβέντα σας; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Απίστευτη πραγματικά ιστορία. Πάντως θα ήθελα να κάνω δύο παρατηρήσεις. Η πρώτη είναι ότι όταν ο χαρούμενος χαίρεται ο λυπημένος λυπάται ακόμα περισσότερο. Και έχετε παρατηρήσει ότι οι ίδιοι Γερμανοί που σήμερα φτιάχνουν τα Porsche και τα ΒΜW έβγαλαν και τους μεγαλύτερους κλασσικούς μουσουργούς ; Τελικά η τεχνο-γνωσία ξεκινάει από την τέχνη στην οποία και οι γιαπωνέζοι είχαν παράδοση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.