Τον ξαναθυμήθηκα τώρα με τις «Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες». Έτσι μου ήρθε πάλι μία «κρίση Σαββόπουλου» και αυτές τις μέρες ξανάκουσα πολλούς δίσκους του. (Είναι ίσως και ο μόνος δημιουργός του οποίου έχω την πλήρη δισκογραφία).Σαράντα τόσα χρόνια κομμάτια. Τον παρακολούθησα από την πρώτη μέρα. Έχω την ανάμνηση (σωστό η λάθος;) ότι τον πρωτάκουσα στην «Ρουλότα του Τσιγγάνου» στην οδό Βουλής το 63. Μετά τακτικά, σχεδόν κάθε βράδυ, στο «Συμπόσιο» στην Πλάκα. Κι από εκεί, όπου πήγαινε, ξοπίσω του.
Δεν θα γράψω εδώ για την τέχνη του Σαββόπουλου – έχουν γράψει πολλοί, πιο σημαντικοί: ο Ράμφος, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Μαρωνίτης, ο Βακαλόπουλος, ο Σαββίδης ο Αρανίτσης, ο Ξυδάκης…
Όμως ήμουν ο πρώτος που τον αποκάλεσε «Μέγα». Το 1974, στον επίλογο της «Δυστυχία του να είσαι Έλληνας», έγραψα: «ο μεγάλος (σε στίχο και μουσική) Διονύσης Σαββόπουλος». Σε μία εποχή που πολλοί ακόμα τον αμφισβητούσαν και μερικοί τον κορόιδευαν.
Σε στίχο και μουσική. Γιατί είναι αυτό το σπανιότατο είδος καλλιτέχνη που συνδυάζει την ποίηση (διαβάστε τα τραγούδια του στο βιβλίο – υπέροχα ποιήματα!) την σύνθεση και την εκτέλεση. Μια εκτέλεση που συναρπάζει – είναι και άριστος performer.
Μόνο τρεις ξέρω, παγκόσμια, που τον συναγωνίζονται: τον Jacques Brel, τον Bob Dylan και τον Leonard Cohen. (Οι δύο τελευταίοι έχουν προταθεί για Νόμπελ λογοτεχνίας). Υπάρχουν βέβαια και άλλοι: ο Brassens (θαυμάσιοι στίχοι αλλά η μουσική του μονότονη) η Barbara (κορυφαία αλλά με μικρό έργο) ο Lucio Dalla (επίσης), ο Leo Ferré (κομμάτι γλυκανάλατος μου μοιάζει) o Bierman (αλλά το έργο του γέρασε πρόωρα).
Και από τους μεγάλους ο Διονύσης είναι πιο καλός εκτελεστής από τον Dylan και έχει μουσικά πιο πλούσιο έργο από τον Cohen. Και τώρα, κάθε βράδυ, συναρπάζει το κοινό.
Υπάρχει ένα τραγούδι του Σαββόπουλου που με συγκλονίζει κάθε φορά που το ακούω – με ταξιδεύει στα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, της ανθρώπινης μοναξιάς. Η Σωτηρία Μπέλου γεννήθηκε για να κάνει την πρώτη φωνή σε αυτό το τραγούδι, στην δεύτερή του δισκογραφική εκτέλεση. Ξέρετε όλοι για ποιο μιλάω – το «Ζεϊμπέκικο»:
Μ’ αεροπλάνα και βαπόριακαι με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δεν μας ακούς…
Γεια σου Διονύση, απαράμιλλε! Καλή χρονιά!
Σ’ αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε
Τρώνε βρώμικο ψωμί…
Τα είπες όλα!
Επάνω: ζωγραφική του Στεργιου Δελιαλή για "το Περιβόλι του Τρελού". Κάτω: φωτογραφία του Άλκη Σαχίνη από το "Βρώμικο Ψωμί".
Καλημέρα Χρόνια Καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό μικρή κι εγώ τον ακολουθούσα. Στο αφιέρωμα χθες (προχθές?) στην tv ξαναζούσα μαζί του την πορεία όλα αυτά τα χρόνια.
Νιόνιος ο Μεγάλος!!! Μας κάνει να προβληματιζόμαστε κι ας γίναμε τώρα μεγάλα παιδιά. Δεν παύουμε όμως να ονειρευόμαστε σαν τον...Καραγκιόζη.
Kαλημέρα σ' όλους και πάλι Χρόνια μας Πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης, είναι και καρντάσι, ήταν και γείτονας στα μαθητικά του χρόνια. Ο περισσότερο πιστεύω αμφιλεγόμενος καλλιτέχνης στο ευρύ κοινό. Πότε τα τραγούδια και οι στίχοι άρεσαν, όταν ήταν φυσικά ευκολοχόνευτα, και όταν σε κάποια δουλειά προχωρούσε παραπέρα, άρχιζε η αμφισβήτηση, τι χαζή μουσική, τι στίχοι είναι αυτοί που δεν καταλαβαίνεις τι νόημα έχουν και τα συναφή.
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέγας Σαββόπουλος!!!!
Συμφωνώ απόλυτα!
Ανοίγω καμμιά φορά ένα όμορφο "ημερολόγιο μωρού" που κρατούσε η μητέρα μου και χαμογελώ καθώς διαβάζω σε συνέχειες
2μηνών:
Του αρέσει πολύ ο Σαββόπουλος!
Κάθε φορά που ακούει κάποιο τραγούδι του χαμογελά.
12 μηνών:
Τελικά είναι αλήθεια!
Έχει αδυναμία στο Σαββόπουλο!
Εξακολουθεί να χαμογελά κάθε φορά που τον ακούει και είναι ακόμη πιο εκδηλωτικός!
4ετών:
Αγαπημένο του τραγούδι "Η συννεφούλα"
Δεν σταμάτησα ποτέ να τον ακούω.Και πάντα χαμογελώ...
Πέρσι τέτοιο καιρό προχωρούσα στην Πανεπιστημίου.
Στο Φανάρι ένα τζιπ σταματημένο!
Συνοδηγός ο Νιονιος.
Φορά ένα πολύχρωμο σκούφο.
Τα μάτια μας συναντιούνται.
Του γνέφω ένα ευχαριστώ.
Βγήκε αυθόρμητα μέσα από την καρδιά μου.
Ανταπόδωσε. Με ένα ίδιο νεύμα και μετά με μια μεγάλη χαιρετούρα!
Ωραίος ο Διονύσης!
Καλημέρα!
Πολύ ωραίο ποστ. Σημαντικό. Έβαλες τον Διονύση στη θέση που του αξίζει. Ο σημαντικότερος μελοποιός ποιημάτων στην Ελλάδα αλλά και ανάμεσα στους πρώτους στον κόσμο (αν είχε το κατάλληλο μάρκετιγκ θα ήταν πρώτη παγκόσμια φίρμα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς τα 2-3 τελευταία χρόνια έγινε ... καθηγητής. Το είπε κι ο ίδιος άλλωστε, δεν μπορεί να γράψει. Το είχε πει και παλιά: "Δεν έχω ήχο, δεν έχω ήχο" αλλά τότε είχε επανέλθει. Έκατσε κι έγραψε τη σούμα σαν ταφόπλακα.
Έβαλε τα μαθητούδια του να κάνουν πρακτική εξάσκηση σε συναυλίες που ο κόσμος πληρώνει για να τον ακούσει. Πικράθηκαν πολλοί απ' την συμπεριφορά του αυτή. Τον αγαπάμε, τον εκτιμάμε αλλά να μην το ξανακάνει.
Mr Pnin said...
ΑπάντησηΔιαγραφή... Τον συναγωνίζεται ακόμη ένας, ο Frank Zappa, έχουν πολλά κοινά.
-------------------------
και πολλές διαφορές ένας πιο σατριικός ο άλλος πιο λυρικός...
δεν συμφωνώ για την Μπέλου - η φωνή της έρχεται κατευθείαν από τα βάθη του "καημού της Ρωμιοσύνης".
"Σε μία εποχή που πολλοί ακόμα τον αμφισβητούσαν και μερικοί τον κορόιδευαν."
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλαξε η εποχή, άλλαξε ο νιόνιος αλλά η αμφισβήτηση εκει! Δεν αλλάζει. Ο Πανούσης είχε μισή ώρα υλικό για το "ξενοδοχείο" και το μεταγλωττισμό του "perfect day". Κι εγώ αισθάνθηκα κορόιδο που έτρεξα να αγοράσω τον δίσκο γιατί δίπλα στον "παλιάτσο και το ληστή" φαινόταν αστείο να ακούς το νιόνιο να τραγουδάει μεταφράζοντας. Ίσως ο Dylan είναι πιο κοντά στην Ελλάδα από τον Reed, ίσως ο Σαββόπουλος ήταν πιο κοντά τους τότε παρά τώρα. Παρόλα αυτά, τον ευχαριστώ από καρδιάς για τον "Μπάλλο" του. Με κάνει να αισθάνομαι περήφανος που είμαι Βαλκάνιος και μου ξυπνάει μνήμες που δεν (ξέρω ότι)έχω. Άσε που κάνει τον Bregovıc να φαίνεται μετριότατος αντιγραφέας.
Το λατρεύω αυτό το τραγούδι... ήρθε κι ο πατέρας μου από τη Σμύρνη το εικοσιδυό... για μικρό αριστούργημα μου κάνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να είναι και ράδιο αρβύλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ο Σαββόπουλος έβαλε την κασέτα στην Μπέλου με το "αεροπλάνα και βαπόρια", αυτή του είπε τη γνώμη της: "Ρε Νιόνιο, τι μαλακία είναι αυτή!"
Αργότερα, άλλαξε γνώμη.
Εμείς παραμένουμε αταλάντευτοι στο μεγαλείο της ποίησης του Νιόνιου και στην απόδοση της με νότες από τον ίδιο.
Ως νέα γενιά στεναχοριώμαστε γιατί δεν έχει αφήσει αντικαταστάτη.
Σε συνέχεια του παραπάνω σχολίου μου, Ο Νιόνιος ηταν μέρος της θρυλικής φουρνιάς του τότε Ε' Γυμνασίου αρρένων, που στεγάζονταν σ' ένα πανέμορφο νεοκλασσικό κτήριο και από την πίσω βρέχονταν από την θάλασσα, πτιν ακόμη ανοιχτεί η λεωφ. Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μαζί του ο Χατζηνάσιος, Ο Γιάννης Ιωαννίδης (ο μπασκετάνθρωπος), και κανά δυό άλλοι που τώρα με διαφεύγουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι μας οι μεγάλοι στερεύουν γρήγορα. Σκεφθείτε τον Ξαρχάκο. Ο Χατζιδάκις ποτέ δεν ξεπέρασε τον Μεγάλο Ερωτικό και ο Θεοδωράκης μετά τις Μπαλάντες δεν έδωσε μεγάλα τραγούδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσθέσω και τον Peter Hammil?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Νιόνιο συμφωνώ μέχρις ενός σημείου.
Ενας Μεγας που παρεμεινε παιδι ,γιαυτο και τα σαραντα τοσα χρονια, κομματια,το ενα καλητερο απο το αλλο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι σε όλους και τον οικοδεσπότη χρόνια πολλά και όσο γίνεται καλύτερα, όπως ο καθένας θα τα ήθελε...
ΑπάντησηΔιαγραφήAχ,τι να πω για τον Σαββοπουλο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω υπαρξει με τα τραγουδια του....
Μαθαινα κιθαρα για να παιξω το << μια θαλασσα μικρη >> στην αγαπημενη...
Εχει τον πιο εκφραστικο τροπο να ερμηνευει απο ολους τους τραγουδιστες που εχω ακουσει ή δει...
Επισης ειναι και καλός οικοδεσποτης, η εκπομπη << ζητω το ελληνικο τραγουδι >> ήταν υπεροχη.Παρακκληση στην κρατικη τηλεοραση......Αντι να μας προβαλλει γλυκαναλατα καινουργια προγραμματα καλυτερα να παιξει σε επαναληψη καποια σπουδαια παλια...
Καπως θα πρεπει και εμεις οι μικροτεροι να τα δουμε....
Ο Σαββοπουλος ειναι ο μοναδικος απο τους μεγαλους συνθετες που εχει τοσο νεο σε ηλικια κοινο....
Παντα οταν πηγαινα να ακουσω τραγουδια χατζιδακι , θεοδωρακη,ξαρχακου,κηλαηδονη , κ.α ,παντα ημουνα ο πιο μικρος μεσα στην αιθουσα....Ο Σαββοπουλος εχει καταφερει να τραβα ακομα πολυ τους νεους...
Θα συμφωνουσα οτι τα τελευταια χρονια δεν εχει γραψει καποια τραγουδια ανταξια των παλιων....Αλλα το σπουδαιο στο Σαββοπουλο ειναι οτι οσο πλησιαζει το τελος ( ναι δυστυχως σε ολα υπαρχει καποιο τελος,εκτος και αν μας εντυπωσιασει ξανα ) δεν εχει επαρση σαν κατι αλλους μεγαλους συνθετες ....
Ουτε αναζητα απεγνωσμενα την αναγνωριση του κρατους...ουτε την τραβα απο τα μαλλια....
Και ακριβως για αυτο το λογο την εχει κατακτησει
Υ.Γ -Τι υπεροχος ειναι σε ενα παλιο βιντεοκλιπ οπου ειναι ανεβασμενος πανω σε ενα τρικυκλο και τραγουδα << δυο δυο περασαν να τα κοριτσια >>
-Τραγουδα ζωντανα για οποιον ενδιαφερεται,εγω δυστυχως δεν προλαβα να παω...
Σε μια μάλλον πρόσφατη συνέντευξη του Διονύση, άκουγα και δεν πίστευα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλεγε ότι κάποια στιγμή, εκεί γύρω στο ΄90 (;) το κοινό δεν ενέκρινε τις επιλογές του (ίσως αναφερόταν στο "κούρεμα") με αποτέλεσμα για πολυν καιρό να μη τον θέλουν τα μαγαζιά και να μη βρίσκει δουλεια! Τότε, είπε, αποφάσισαν με την Ασπα και πήγανε στις ΗΠΑ: "ξενιτευτήκαμε γιατί δεν μπορούσαμε να βγάλουμε πέρα. Αργότερα, βέβαια, αποκαταστάθηκε η επαφή μου με τον κόσμο".
Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας καλλιτέχνης σαν τον Σαββόπουλο θα περνούσε τέτοιες αναδουλειές. Φαίνεται όμως ότι αν ο καλλιτέχνης δεν είναι και λίγο καλός μάνατζερ (στο βαθμό που έχει και συνεργάτες) και λιγάκι καταφερτζής...
Διχως συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, δεν είναι εύκολο να ζήσει ο καλλιτέχνης. Είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που πεθάνανε στην ψάθα;
Τηρουμένων τον αναλογιών, το αντίστοιχο του Σαββόπουλου, στην προπολεμική Ελλάδα ήταν ο Αττικ, ο οποιος όμως ήδη είχε διαπρέψει στο εξωτερικό: έγραφε , μελοποιούσε και ερμήνευε. Εδωσε φυσικά και αλλού τραγούδια (στην Δανάη).
Λέω, τηρουμένων των αναλογιών επειδή ο Αττίκ στίχους έγραφε, τραγούδια, όχι ποιήματα όπως ο Σαββόπουλος. (Του έχω μεγάλη αδυναμία για λόγους που δεν είναι του παρόντος.)
Με αγάπη
Παραγραφος
ακόμα θυμάμαι τα κορίτσια στην γειτονία να τραγουδάνε το ‘σύννεφουλα’ χαζογελώντας και ρίχνοντας άμορφες ματιές…
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ζεμπέκικο εκτός από ύμνος παρεών δεκαετιών έχει γίνει και ένα από τα εθνικά λαϊκά άσματα
μια τηλεδιαφημιζόμενη κασετίνα είναι ‘μικρή’ για να χωρέσει όλα του τα τραγούδια
δεν θα μηνώ όμως εκεί…. θέλω να θυμίσω την ανθρώπινη μορφή του κ διονύση σαββόπουλου. κύριος γιατί εκτός από άνθρωπος μέσα στα τραγούδια του είναι και άνθρωπος μέσα στην ζωή του. λιτός, πάντα ευγενικός, που θα πει την αλήθεια, δεν θα το μασκαρευτεί λιτός για την δημοσιότητα, ένας καλλιτέχνης που δεν δίστασε να ανέβει στην οροφή την αγοράς της θεσσαλονίκης για το κέφι του και χωρίς οικονομικό συμφέρον. ένας καλλιτέχνης που και στο τηλεοπτικό παράθυρο να βγει θα πει πάντα κάτι χρήσιμο για όλους μας.
Τις καλύτερες ευχές στον κύριο διονύση
Προταση
ΑπάντησηΔιαγραφήαν καποιος μπορει και εχει διαθεση ας ανεβασει ενα δυο τρια δειγματα του καλλιτεχνη στο youtube...
απο τα τρελλα, τα βαθεια και τα αλλα....
maiosone said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ!
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ μου!...."
Μήπως κανείς ξέρει όλους τους στίχους αυτής της υπέροχης μπαλάντας του Σαββόπουλου;
Είναι απόδοση στα ελληνικά από τον Δ. Σ. της μπαλάντας του Nick Cave "Into my arms". Δίσκος: "Το ξενοδοχείο".
Παρακολουθώ το Νιόνιο από τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης. Πιο πριν ήμουνα μικρός, ήταν και χούντα, δεν υπήρχε και κασετόφωνο. Μετά όμως ήταν για μένα πραγματική αποκάλυψη. Εκπληκτικός στίχος, μουσική, ερμηνεία. Δε νομίζω να υπήρξε άλλος καλλιτέχνης που να έκφρασε καλύτερα το κλίμα εκείνης της περιόδου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το εκπληκτικότερο είναι ότι δεν κόλλησε σαν άλλους σε μιαν εποχή ή σ’ ένα στυλ έκφρασης. Τον ευχαριστώ πολύ για όλα όσα μας έδωσε, αλλά και για όλα αυτά που έχει ακόμα να μας δώσει. Νιόνιος for ever !!!
Ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν αναγνωρίσει το στίχο του νομίζω ότι είναι κι ο Γιάννης Ρίτσος. Χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος, είχα διαβάσει (αρκετές δεκαετίες πριν) ότι όταν ρωτήθηκε για το ποιον θεωρεί ως τον καλύτερο σύγχρονο ποιητή, είχε απαντήσει το Σαββόπουλο.
Θα ήθελα επίσης να πω ότι το δικό μου νικ είναι dimitris με s στο τέλος. Παρακολούθησα τη συζήτηση τις τελευταίες μέρες, αλλά δεν έκανα παρέμβαση. Ο Richard Dawkins είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας, άρα ήμουν προκατειλημμένος. Στα περί Ιησού δεν είχα να προσθέσω κάτι, ειπώθηκαν σχεδόν όλα. Σήμερα όμως με το Νιόνιο θεώρησα υποχρέωσή μου να προσθέσω και το δικό μου ευχαριστώ.
Οι στίχοι του "Αδεια μου αγκαλιά" ΕΔΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήNikos Dimou said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι στίχοι του "Αδεια μου αγκαλιά" ΕΔΩ
Τρι Δεκ 26, 01:31:18 μμ
-----------------
Αγαπημένε ΝικόΔημε,
με προλάβατε!!!
με πολλή αγάπη
Α.
Ο Σαββόπουλος ήταν μέγας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα δεν είναι.
Αλλά γιατί να απαιτούμε από κάποιον θνητό (σαν κι εμάς, δηλαδή) να είναι μονίμως τέλειος;
Εγώ, προσωπικά, κρατάω το "Φορτηγό", τον "Μπάλο", το "Βρώμικο Ψωμί" και τα "10 χρόνια κομμάτια".
Και μόνο γι' αυτά, θα είναι πάντοτε στην καρδιά μου...
Α, και να προσθέσω ότι σε εκείνους τους πρώτους δίσκους ήταν πολύ πιο ροκ από άλλους γνωστούς έλληνες "ροκάδες"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πώς μπόρεσα να ξεχάσω τον "Αριστοφάνη που γύρισε από τα θυμαράκια";
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κορυφαίος δίσκος του, πιστεύω...
Προσωπική ανθολογία από στιγμές του Διονύση:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Μιά θάλασσα μικρή
- Το περιβόλι του τρελού ("Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ...")
- Είδα την Άννα κάποτε
- Ο Μπάλλος
- Ζεϊμπέκικο
- Η Δημοσθένους Λέξις
- Μαύρη Θάλασσα
- Στην συγκέντρωση της ΕΦΕΕ
- Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη
- Σαν τον Καραγκιόζη
- Τι έπαιξα στο Λαύριο
- Πρωτομαγιά
- Ας κρατήσουν οι χοροί
- Τσάμικο
- Εμείς, του 60 οι εκδρομείς...
Θα έβαζα και το "Mακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο" αλλά είναι πολύ Bob Dylan (Hurricane).
Κι άχ, εκείνη η αφήγηση για τον κότσυφα!
για μένα ο σαββόπουλος ανήκει σε εκείνους τους τραγουδοποιούς που μας συντροφεύουν στις μικρές μας στιγμές όπως και ο λοΐζος.
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν έρχεται βροχή μου έρχεται στο αντίστοιχο τραγούδι.
τώρα με την συννεφούλα εγώ δεν ενθουσιάζομαι. ίσως γιατί με έχουν κουράσει πια οι συννεφούλες, ασχετώς αν αυτές με γοητεύουν συνήθως.
όμως θα συμφωνήσω για το "θάλασσα μικρή" αν και δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πια καρδιές που να γοητεύονται από τέτοιους στίχους. (άλλωστε περνούν και μόνες τους καλά κατά το άσμα ;-p).
παρόλα αυτά αυτό που του αναγνωρίζω είναι ότι ήταν "έντεχνος" χωρίς να έχει γίνει ένα με την μελαγχολία. τα τραγούδια του έχουν ψυχή και δείχνουν ένα άτομο που ακόμη και στις δύσκολες φάσεις του ξέρει να περνάει καλά ή ίσως πιο σωστά ξέρει και σε αυτές να βρίσκει μια ομορφιά αλλά και το φως που ακολουθεί μετά από αυτές.
"... είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα λύκειά.."
"Κείνο που με τρώει κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να μην πάψω ποτέ, παρά τις "παροτρύνσεις" πολλών παιδιόθεν έως της σήμερον ;)
Ίσως μόνο το Imagine μπορεί να σταθεί δίπλα σε αυτό το τόσο απλό και τόσο ουσιαστικό δίστιχο - BTW θεωρείτε τον John Lennon εκτός "συναγωνισμού";
Κατά τα άλλα, πιστεύω πως ο Νιόνιος ήταν, είναι και θα παραμείνει "σημείον αντιλεγόμενον" σαν κάποιον ...γνωστό μας που (αντ)εκθειάσαμε στο προηγούμενο Post.
Νομίζω πως ο λόγος είναι απλός και δεν έχει τόσο μεγάλη σχέση με την όποια "ποιότητα" του έργου του ή τις κριτικές μας πάνω σε αυτό ή τις ιδέες του.
Ο άνθρωπος τολμά!
Υ.Γ. Ήταν μακράν ο πιο αληθινός και αυθόρμητος τραγουδιστής στην Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών από τους παριστάμενους και πραγματικά μας "μαγνήτισε" - κάτι που φυσικά δε μπορούσε να δείξει η τηλεόραση ;)
Παραπολιτικός στη στιχουργική μέριμνα ο Διονύσης Σαββόπουλος και στην αγάπη ηδονοβλεψίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήmickey said...
ΑπάντησηΔιαγραφήBTW θεωρείτε τον John Lennon εκτός "συναγωνισμού";
--------------------------
Τον John Lennon ως μοναχικό τραγουδοποιό θα έπρεπε να τον είχα περιλάβει στην λίστα - αν και τα καλύτερα τραγούδια του (εκτός από το Imagine) τα έγραψε ως μέλος των Beatles.
Εχω την εντύπωση ότι ο Σαββόπουλος είναι χριστιανός ορθόδοξος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας έχει προβληματίσει αυτό κ. Δήμου η απλώς του το "συγχωρείτε" μπροστά στο μεγάλο ταλέντο του ?
Καλημέρα και από εμένα με πιο χαλαρό θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω ακούσει "αποσπασματικά" Σαββόπουλο και όντως πολλά τραγούδια του μου άρεσαν.
Καιρός είναι να εμβαθύνω περισσότερο!
ΥΓ: Για ένα θέμα που είχε προκύψει στο παρελθόν, ότι «έκλεψε» τη μουσική ενός τραγουδιού του από soundtrack ξένης ταινίας, γνωρίζει κανείς λεπτομέρειες? Αλήθεια ή λασπολογία?
Χριστουγεννιάτικη εκπομπή στην ΕΤ3, πριν καμμιά δεκαριά χρόνια αν θυμάμαι καλά. Ο Νιόνιος μπροστά σε μιά στοά της αγοράς Μοδιάνο, με τσουχτερό κρύο, ψιλόχιονο ντυμένος στην μακριά παλτουδιά, τυλιγμένος στο κασκόλ και με σκούφο στο κεφάλι έχοντας γιά συνοδεία έναν νεαρο με κιθάρα έβγαλέ με ελάχιστα έξοδα παραγωγής ένα θαυμάσιο πρόγραμμα πάνω από μια ώρα τραγουδώντας, και παίζοντας εναλλακτικά φλάουτο ή φυσαρμόνικα, βγάζοντας τα πότε πότε από τις τεράστιες τζέπες του παλτού του. Φυσικά τα άλλα κανάλια πρόβαλαν πανάκριβες εκπομπές με τις φίρμες της εποχής και σκηνικά προσωποποίησης του κιτς. Ατέλοιωτος, εφευρηματικός μιά ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακινδυνεύοντας να χαλάσω το κλίμα, θα διαφωνήσω μαζί σας. Όχι επειδή δεν ήτανε σπουδαίος τραγουδοποιός ο Σαββόπουλος. Ήτανε και είναι. Αλλά με χαλάει η λογοκλοπή και ο μιμιτισμός του. Ό,τι καλό άκουγε από τον αγγλοσαξωνικό κόσμο, το μετέφραζε και το προσάρμοζε στην ίδια μουσική. Εκτός από το "μακρύ ζεϊμπέκικο", που γράφτηκε πάνω στην ιδέα του hurricane. Βέβαια, και αυτή η διάσταση του ταλέντου του δεν είναι ασήμαντη. Κάθε άλλο. Μόνο που θέλω να υπάρχει μία κάποια πρωτοτυπία στην ιδέα, στη σύνθεση, στους στίχους. Γι' αυτό προτιμώ τον άλλο Σαββόπουλο (λιγότερο από το μισό του έργο). Συνεχιστής; Ο ίδιος έχει δείξει πάντως μία αδυναμία στον δικό μου αγαπημένο τραγουδοποιό. Τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Θα έλεγα ότι αυτός είναι καλύτερος από τον κ. Νιόνιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μέρα και χρόνια καλά!
kontorevithoulis said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω την εντύπωση ότι ο Σαββόπουλος είναι χριστιανός ορθόδοξος.
Σας έχει προβληματίσει αυτό κ. Δήμου η απλώς του το "συγχωρείτε" μπροστά στο μεγάλο ταλέντο του ?
----------------------------
Όπως συγχωρώ και τον Μπαχ που ήταν προτεστάντης.
Μα στο θεό σας - τι ρατσισμό προσπαθείτε να μου επιβάλετε;
exiled said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακινδυνεύοντας να χαλάσω το κλίμα, θα διαφωνήσω μαζί σας. Όχι επειδή δεν ήτανε σπουδαίος τραγουδοποιός ο Σαββόπουλος. Ήτανε και είναι. Αλλά με χαλάει η λογοκλοπή και ο μιμιτισμός του.
-------------------------
Προφανώς δεν γνωρίζετε καλά το έργο του. Ελάχιστα είναι τα κομμάτια όπου δημιουργικά ανασυνθέτει ξένες επιδράσεις. Όταν ρωτήθηκε ο Χατζιδάκις για το ίδιο θέμα στον Σαββόπουλο είπε: "Όταν έχεις ισχυρή προσωπικότητα, ό,τι και να πάρεις γίνεται δικό σου. Ο Έλιοτ είχε πάρει ολόκληρα κατεβατά από διάφορα έργα, έχει αντιγράψει, αλλά όλα έχουν γίνει δικά του. Η έννοια της αντιγραφής, στα υψηλά επίπεδα, δεν έχει την σημασία που της αποδίδει ο κόσμος".
Θας θυμίζω ότι και την εποχή του Μπαχ (ο οποίος έχει αντιγράψει ολόκληρα κοντσέρτα του Βιβάλντι) ίσχυε ο κανόνας ότι η elaboratio (επεξεργασία) είναι σημαντικότερη από την inventio (εφεύρεση).
Όσο για την σύγκριση με τον (συμπαθέστατο) Θανάση Παπακωνσταντίνου, δείχνει ότι δεν έχετε συναίσθηση των μεγεθών.
Γυμανασιόπαις ήμουν όταν βγήκε ο Μπάλλος και θυμάμαι τον αγόρασα 5-6 φορές γιατί απο το πολύ παίξιμο στο παλιό πικ-απ μετά απο λίγο δέν ακουγόταν καλά. Ο Μπάλλος ήταν το κομμάτι που με έκανε να αρχίσω να ακούω Ελληνική Μουσική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ στη Νέα Υόρκη παρουσίασε για πρώτη φορά το 'Μην πετάξεις τίποτα΄. Εκέινος ο στίχος,
"Κι εμείς που αριστερίσαμε, ποιο τάχα ήταν το λάθος;
εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος"
κούρνιασε στο μυαλό μου και δεν μπορούσα να σκεφτώ τιποτ'άλλο.
Πρόσφατα τον είδα στό Γκάζι με τον Κιουρτσόγλου και τον Λάντσια. Συγκλονιστική βραδυά.
Μπορεί να μη μας δωρίζει νέα δημιουργήματα συχνά αλλά ξέρει να μας θυμίζει τα παλιά με μια φρέσκια διάσταση.
Ευχαριστούμε Νιόνιο και σένα Νίκο για το blogo-αφιέρωμα.
Μπορείτε να τον απολαύσετε τώρα στην ΕΡΤ-3
ΑπάντησηΔιαγραφήNα πω και κατι ακόμα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρισκω απίθανα αξιοπρεπή και ώριμη την στάση του Σαββόπουλου να αποδέχεται το γεγονός ότι δεν έχει πια έμπνευση. Προσφατα είπε σε μια συνέντευξη: "Δεν γράφω πια για να μην χάσω την μικρή έστω πιθανότητα να κάνω κάτι αληθινά καινούργιο. Αν γράψω τώρα κάτι θα είναι σαν αυτά που έχω ήδη φτιάξει. Οπότε τι να το κάνω;"
Παράβαλε με την επιμονή του θεοδωράκη να παράγει ποταμούς από ατάλαντα πράγματα - ενώ έχει πίσω του τόσο σπουδαίο έργο.
Πω, πω θα σας χαλάσω την σούπα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σαββόπουλος είναι "λίγος" ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα.
Δεν έχει την φωνή του Παπακωνσταντίνου, δεν έχει τον στίχο του Τριπολίτη ή του Λευτέρη Παπαδόπουλου, δεν έχει τη μουσική του Θεοδωράκη.
Το "Όλα από χέρι καμμένα" (μουσική:Θάνος Μικρούτσικος, στίχοι: Κώστας Τριπολίτης, ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου) είναι για μένα ο πιο μεστός δίσκος της ελληνικής μουσικής, τουλάχιστον από το 1980 και μετά.
Όσο για την σύγκριση του Σαββόπουλου με την παγκόσμια μουσική σκηνή νομίζω ότι αποβαίνει μοιραία γι'αυτόν:
Συγκρίνετε τώρα τον Σαββόπουλο με τους Pink Floyd?
Σε μουσική;
Σε στίχους;
Σε φωνή;
Θα μας πάρουν με τις πέτρες...
Φυσικά η άποψη περί μουσικής εμπεριέχει υποκειμενισμό-πόσο μάλλον η δική μου.
Από την στιγμή όμως που κάποιοι εκστασιάζονται με τον Λε-Πα και την Άντζελα Δημητρίου, τότε όλα είναι δυνατά.
doctor
Νομίζω ότι μιλάμε για μοναχικούς τροβαδούρους κι όχι για μουσικούς ή συνθέτες γενικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοναχικός τροβαδούρος λέγεται κάποιος που γράφει ο ίδιος μουσική και στίχους, ερμηνεύει με φωνή και κιθάρα, κυρίως μπαλάντες, στις ΗΠΑ τον λένε singer-songwriter.
Οπότε δεν θα έβαζα στην κουβέντα τον Lennon, τον Lou Reed ή τον Frank Zappa.
Στην κορυφή της δικής μου λίστας singers-songwriters ο Dylan, μακράν.
Ο Νιόνιος θα μπορούσε όντως να κάνει διεθνή καριέρα.
Ο βασικός λόγος που δεν την έκανε είναι η γλώσσα, μιας και ο στίχος του είναι πιο δυνατό στοιχείο σε σχέση με τη μουσική του (όπως και του Cohen).
Δεν θέλω να πω ότι η μουσική του είναι κακή, αλλά δεν είναι κορυφαία.
Η λίστα του ΝΔ με το top-10 των τραγουδιών του με βρίσκει σύμφωνο.
Θα συμφωνήσω ότι το «Ζεϊμπέκικο» είναι συγκλονιστικό, ένα από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια όλων των εποχών και παρότι η ερμηνεία του Νιόνιου είναι εξαιρετική, αυτή της Μπέλλου έρχεται από άλλο κόσμο...
Πολύ ψηλά στη λίστα μου ο Tim Buckley (αλλά και ο γιος του ο Jeff), o Woody Guthrie, o Nick Drake, η Joan Baez, η Joni Mitchell, o Van Morrison, ο Neil Young, η Patti Smith, ο Peter Hammil, o ύστερος Johnny Cash κι απ’ τους νεότερους ο Ryan Adams (προσοχή, όχι ο σαχλαμάρας ο Bryan), o Elliot Smith, ο John Frusciante (στα προσωπικά του άλμπουμ).
Σχεδόν κανείς καλλιτέχνης δεν έχει έμπνευση για πάνω από 20 χρόνια, οι αξιοπρεπείς ή σταματούν
ή ερμηνεύουν τα παλιά, χωρίς να συνθέτουν νέα
ή διασκευάζουν άλλους, όπως έκανε ο Johnny Cash στην τελευταία του περίοδο (της Def American και του Rick Rubin).
Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι απόψεις των καλλιτεχνών, παρά μόνο το έργο τους.
Και ο Νιόνιος και ο Dylan και ο Johnny Cash και πολλοί άλλοι έχουν πει απίστευτες μπούρδες κατά καιρούς.
Ό,τι μπούρδα και να ’χει πει ο Dylan την ξεχνάω, όταν ακούω το Like a Rolling Stone, το Blowin’ in the wind, το Hurricane, το It’s all over now Baby Blue, το I want you, το Just like a Woman, το Kno- kno- knockin’ on Heaven’s Door.
doctor said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠω, πω θα σας χαλάσω την σούπα.
------------------------------
Μπα - δεν χαλάει έτσι εύκολα. Και τον Μότσαρτ μερικοί συγκαιρινοί του τον έβρισκαν ατάλαντο. Χρειάζεται σίγουρα να ξαναδείτε τον Σαββόπουλο. Όλοι αυτοί που αναφέρετε δεν είναι άξιοι ούτε καρδόνια του να λύσουν.
Η καλαμιά και ο άνεμος:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το δίσκο του Λουδοβίκου των Ανωγείων "Ανοιξα μανταρίνι και σε θυμήθηκα"
Η καλαμιά, αγαπούσε πολύ τον άνεμο.
Εκείνος όλο έφευγε.
Κάποτε, γυρνάει κουρασμένος και αδύναμος χαράματα..
Ααααχ η καλαμιά, που ήσουν και εγώ που σε περίμενα!
Θα ξεχάστηκες πάλι στα μαλλιά καμιάς μικρής, ή στην απλώστρα της με τα ασπρόρουχα, ή θα φοβήθηκες τη βροχή και κρύφτηκες, εε?
Αααχ η καλαμιά, καλά να σε είχαν κρατήσει οι γέροι και οι ερωτευμένοι για τον αναστεναγμό τους,
μα η μαγεύτρα η θάλασσα να σ έχει πάρει και εγώ να περιμένω?
Ο άνεμος δεν μίλησε.
Πλησίασε μόνο, και σε ένα τρύπιο καλάμι της καλαμιάς, φύσηξε μία μελωδία με παραάπονο.
Ετσι γεννήθηκε η φλογέρα..
Το παραθέτω επειδή ίσως είναι σε πολλούς άγνωστο και, είναι μία μικρή ιστορία σε αφήγηση χωρίς μουσική.
Μα η αφήγηση του Διονύση το κάνει να είναι σαν όλα τα όργανα να είναι εκεί σε μία πανδαισία συναισθημάτων.. (σκόπιμα τα 2 α στο παράπονο).
Πολύ μεγάλος ο Σαββόπουλος!Για μένα μέσα στους πιο αγαπημένους μου Ελληνες συνθέτες, αναμφισβήτητα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ΚΟΥΡΕΜΑ,ακόμη γεννάει πολλές αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του γραμμής...Προσωπικά, τον θεωρώ εναν από τους καλύτερους δίσκους του, υπέροχα μελωδικός και με μερικούς από τους καλύτερους στίχους του Σαββόπουλου...
@paragrafos
Έχει πολύ ενδιαφέρον η σύνδεση που κάνατε μεταξύ Σαββόπουλου και του άλλου μεγάλου, του Αττίκ!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΓΛΕΖΙΚΗ
ΑπάντησηΔιαγραφή«ΣΥΝΝΕΦΟΥΛΑ»
@zoros, που έγραψε :
“ΥΓ: Για ένα θέμα που είχε προκύψει στο παρελθόν, ότι «έκλεψε» τη μουσική ενός τραγουδιού του από soundtrack ξένης ταινίας, γνωρίζει κανείς λεπτομέρειες? Αλήθεια ή λασπολογία?”
Το θέμα που αναφέρεις, είναι η κατηγορία πως είχε αντιγράψει τη «συννεφούλα» απο μιά ξένη ταινία.
Πρίν ακόμα απασχολήσει όλο τον κόσμο το ζήτημα, θυμάμαι πως είχα δεί την ταινία, Εγγλέζικη άν θυμάμαι καλά, πρίν πάρα πολλά χρόνια, σ’ ένα καλοκαιρινό σινεμά στην πλατεία Αγίου Νικολάου Αχαρνών, το «Μόν Ρεπό», που τώρα είναι εγακαταλειμμένο γκαράζ, αλλα ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΗ!
Εκεί λοιπόν, με θυμάμαι μιά νύχτα με ποπ-κόρν, να βλέπω μιά ταινία που δέν με τοσοενθουσίαζε, κι’ έλεγα αμάν πότε θα τελειώσει να φύγω.. Ώσπου ξαφνικά, στην οθόνη εμφανίστηκε ένα πειρατικό καράβι που έπαιζε κάποιο ρόλο στο έργο αλλα μή με ρωτάς ποιόν γιατι δέν θυμάμαι, και οι ναύτες τραγουδούσαν όλοι ενθουσιασμένοι το «εμβατήριό τους», την ...«συννεφούλα»!
Μόνο γι’ αυτή τη σκηνή άξιζε το έργο αυτό, για τίποτα άλλο.. Με ενθουσίασε! Έφυγα, και μού ‘μεινε το εμβατήριο των πειρατών καρφωμένο στη σκέψη όλο το βράδυ.. Ώσπου, κάποια στιγμή είπα «γιά στάσου!.. Αυτό, ..κάπου το έχω ξανακούσει!». Καί, γρήγορα ήρθε η «συννεφούλα» στο μυαλό μου..
«Ά, τον κλέφτη τον Σαββόπουλο!...» είπα μέσα μου, και πικράθηκα.. Όλα τελικά είναι ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ σ’ αυτή τη χώρα...
Όμως, παρά τον ίδιο ρυθμό, η «συννεφούλα» είναι εντελώς διαφορετικό τραγούδι, είναι ερωτικό, ξυπνάει άλλα συναισθήματα, έχει στίχο, λέει πράγματα και καταστάσεις, ενώ το ξένο είναι απλώς ένα ενθουσιώδες «λά-
ραλάρα, λά-ραλάρα..» απο ένα πειρατικό πλήρωμα, ένα εμβατήριο πρίν απο τη μάχη! Καμμία σχέση το ένα με το άλλο!
--------
Πέρασαν τα χρόνια, και διάβασα στις εφημερίδες άν θυμάμαι καλά, ότι ο Σαββόπουλος διαμαρτυρόταν πως οι παραγωγοί της ταινίας του είχαν κλέψει το τραγούδι!
Απο τότε, μένω με την εντύπωση πως η «συννεφούλα» είναι μάλλον δική του, και η ταινία την είχε κλέψει.
Και πάλι όμως, δέν ξέρω όλη την αλήθεια γι’ αυτό το ζήτημα..
Μπορεί δέ, και να μήν αναφέρεσαι ούτε κάν στη «συννεφούλα» zoros, αλλα σε κάποιο άλλο τραγούδι. Δέν ξέρω...
Δεν μου αρέσει καθόλου σας λέω ο Σαββόπουλος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι όπως το φαγητό.
Δεν μπορώ να φάω με τίποτα μουσακά.
Με τίποτα!
Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στη μουσική και ακόμη και αν υπάρχει, δηλαδή κάποιος μου αποδείξει ότι το Α τραγούδι είναι καλύτερο του Β, από την στιγμή που μου αρέσει το Β, τέλος!
Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο τραγούδι του Νιόνιου δίπλα στο "High Hopes" των Pink Floyd.
Δεν συγκρίνω φυσικά τον ήχο στις συναυλίες ή τον φωτισμό σε σχέση με τους Pink Floyd, it's unfair...
andy dufresne, ξεχάσατε το "Tambourine man" "it ain't me baby".
Να μην ξεχάσω να αναφέρω και τον James Douglas (Jim) Morrison, τον σύγχρονο Διόνυσο.
Στον τάφο του αναγράφεται σε αρχαία ελληνικά το:
"Κατά τον Δαίμονα Εαυτού".
Ιδού και φωτό: http://www.musicheaven.gr/html/modules/Splatt_Forums/attachment/7dd11ae2d5ed34925bdbdc9b01866349.0.Morrison.JPG.atch
Συμφωνώ απολύτως με το post για τον Σαββόπουλο. Ίσως ο κορυφαίος τραγουδοποιός στην Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα, ο καλλιτέχνης που συναγωνίζεται, και κατά την γνώμη μου ξεπερνάει το Σαββόπουλο σε στοίχο, μελωδία, εκτέλεση και διάρκεια είναι ο Tom Waits.
Aυτό που διερωτώμαι-ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής του αξίας και της αγάπης που όλοι του έχουμε-είναι το εξής:Ο ίδιος πώς νιώθει, μετά την ανάδυση της Καλομοίρας από "τούρτα" στη συναυλία του Ηρωδείου και από την πρόσφατη διαφήμιση εταιρίας παραγωγής γιαουρτών,όπου ακουγόταν τραγούδι του;Και πιστεύετε ότι διασώζεται η κατάσταση από το ότι,η ως ανωτέρω ανάδυση,χαρακτηρίσθηκε, από κριτικό ολκής,ως θυμίζουσα τις Ελύτειες Πλειάδες,ή από την αγάπη που και εσείς του δείχνετε με το κείμενό σας και εμείς του έχουμε;Τελικά,πώς θα ήθελε να τον θυμόμαστε:Ως εκείνον που τραγούδησε για το ρύζι που πυρπολήθηκε στο Βιετνάμ,ή ως κάποιον που δεν θα ηρνείτο να δώσει τη μουσική του για(τυχόν) υπόκρουση διαφήμισης ρυζιού;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιονύση,υπάρχει ακόμη καιρός να
επιστρέψεις σ΄εμάς που σε αγαπήσαμε.
Μιας και το θέμα είναι σήμερα καθαρά και μόνον ο Νιόνιος και όχι κάτι του στυλ "ποιός καλλιτέχνης σας αρέσει και γιατί" και προκειμένου να μην καταλήξουμε πάλι στο ...ολοκαύτωμα(!) θέλω να κάνω μία πρόταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσοι φίλοι δεν τους εκφράζει ο Δ.Σ. (πω πω, σαν διοικ. συμβούλιο ακούγεται!) να εκφράζουν καλύτερα το ΓΙΑΤΙ δεν τους εκφράζει.
Μιας λοιπόν κ το θέτω, ας αρχίσω πρώτος.
Χωρίς να γνωρίζω σε βάθος το έργο του ΔΣ παρά μόνον από σκόρπια ακούσματα, δεν επεκτάθηκαν αυτά πέραν του να πω: Φοβερός, αλλά δεν μου αρέσει! Γιατί;
Τον γνώρισα από τη συννεφούλα, μπάλο, βρώμικο ψωμί σε γ.γραμμές.
Τραγούδια δλδ που σε μένα περιέγραφαν μία κατάσταση όχι ευχάριστη στην Ελλάδα που δεν μου άρεσε. Απείχα σε προσωπικό επίπεδό όσο μπορούσα, δεν είχα ταύτιση, δεν την ήθελα.
Προτιμώ ακούσματα και μουσική που απευθύνονται καθαρά ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ στην δική μου την ψυχή.
Οπότε, πολύ περισσότερο θεωρώ αριστουργηματική την 'πύλη της άμμου' του Λουδοβίκου (κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και αποκτήστε το) παρά τη συννεφούλα που να γυρίσει της ζητώ να μου θυμίζει πως δεν την έχω...
be frank-gr said...
ΑπάντησηΔιαγραφήAυτό που διερωτώμαι-ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής του αξίας
-------------------------
Tι θα πει "ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής του αξίας";
Ένας καλλιτέχνης ΕΙΝΑΙ η καλλιτεχνική του αξία. Αυτά που αναφέρετε είναι άσχετα πράγματα, τόσο άνευ σημασίας όσο και ότι ο Μπετόβεν ήταν οργίλος και πέταγε αντικείμενα στον ανεψιό του.
αυτα΄που αναφέρετε
doctor said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μου αρέσει καθόλου σας λέω ο Σαββόπουλος!
--------------------------
Δικαίωμά σας.
Όμως με κάθε ειλικρίνεια θα έλεγα ότι όταν κάτι "αρέσει" σε όλους τους ειδικούς και τους γνώστες, θα έπρεπε να αναρωτηθεί κανείς αν έχει προσεγγίσει σωστά αυτό το έργο.
Αυτός που λέει "δεν μου αρέσει ο Μότσαρτ" δεν χαρακτηρίζει τον Μότσαρτ - χαρακτηρίζεται ο ίδιος.
Καλησπέρα από τα πάτρια εδάφη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σαββόπουλος είναι κεφάλαιο για την Ελλάδα. Από τους λίγους καλλιτέχνες που θεωρώ τυχερρή τη χώρα μας γι' αυτούς.
Χαίρομαι που είδα τον Lucio Dalla στους 'αντίστοιχους' του Σαββόπουλου. Υπάρχει ακόμα ένας, που μάλλον δεν θα τον ξέρει κανείς εδώ - και δίκαια: λέγεται Juice Leskinen και είναι Φινλανδός. Αληθινός τραγουδοποιός, με εξαιρετικό επίσης στίχο.
Για τον Σαββόπουλο: ας μην είχε μόνο τα τελευταία ελληνορθόδοξα...
Παρατηρώ ότι πολλοί κρίνουν τον Σαββόπουλο χωρίς να τον ξέρουν - μία πρόταση: ακούστε τον, μελετήστε τον ΚΑΙ διαβάστε τον. Δεν είναι εύκολος δημιουργός, έχει ιδιαίτερο βάθος και η μουσική του (διαφωνώ Andy) έχει πολλούς και πλούσιους τρόπους. (Πολύ πιο πλούσιους από του Bob Dylan).
ΑπάντησηΔιαγραφήSyvaritis
ουδεμία σχέση έχει η Συννεφούλα με το
Yankee doodle dandy (το έχω τραγουδήσει πολλές φορές στο σχολείο μου).
Καλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσυπογράφω το σχόλιο του andy!
Επίσης θυμήθηκα απάντηση Νιόνιου σε πικρόχολο σχόλιο δημοσιογράφου για την Καλομοίρα και την τούρτα......
ΔΗΜ:Ναι αλλά βγάλατε την Καλομοίρα μέσα από την τούρτα.....
ΝΙΟΝΙΟΣ: Και ποιόν θέλατε να βγάλω? Το Θεοδωράκη?
Έλεος πάρτι ήταν!
Έγραψε!
Τι ξέρεις για το Λόγο του Θεού; Έχεις μελετήσει και αναλύσει σωστά τη Γραφή; Μα πρέπει. Έτσι πρέπει. Και θα δεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με τον ΝΔ και την πλειοψηφία των σχολιαστών. Το «περιβόλι του τρελλού» είναι Νο 8 στη λίστα των πιό αγαπημένων μου δίσκων (http://www.sci.ccny.cuny.edu/~themis/albums.html) και έχω 2 του τραγούδια στη λίστα των αγαπημένων μου τραγουδιών, αν και θα μπορούσα να βάλω κι άλλα (http://www.sci.ccny.cuny.edu/~themis/songs.html).
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά Διονύση !
Και πια ακριβως ειναι η θεση του John Lennon στο Πανθεον των αστερων συνθετων / ερμηνευτων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα, χρόνια πολλά σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην πέφτετε παρακαλώ στην παγίδα της σύγκρισης των δημιουργών. Ο Σαββόπουλος είναι ο Σαββόπουλος, ο Dylan είναι o Dylan, o Neil Young είναι ο Neil Young, εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ. Και όλοι τους ήταν υπέροχοι. Κύριε Δήμου νομίζω ότι είναι πολύ φτωχή η λίστα των "συγκρίσιμων" δημιουργών που παραθέτετε... Υπάρχουν πάρα πολλοί υπέροχοι singers-songwriters παγκοσμίως. Καταλαβαίνω βέβαια ότι η προσωπική σας σχέση με τον κο Νιόνιο εντείνει την αγάπη σας προς αυτόν. Και φυσικά θεωρώ τον Δ.Σ. υπέρτατο δημιουργό. Όμως, ας μην ισοπεδώνουμε.
Αντιπαρέρχομαι φυσικά αυτούς (βλ. doctor) που θεωρούνε τον Σαββόπουλο παρακατιανό σε σχέση με Dylan, Pink Floyd κ.λπ. (ρε παιδιά, στο Θεό σας, έχετε ακούσει ποτέ Σαββόπουλο;). Θέλω όμως να σταθώ λίγο στο θέμα του στερέματος της έμπνευσης του Δ.Σ. που θίχθηκε. Δεν συμφωνώ! Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Σαββόπουλος λέει ότι στέρεψε, βρίσκω τουλάχιστον ενδιαφέρον ό,τι καινούριο βγάζει. Στα 90s έβγαλε το "Μην πετάξεις τίποτα" που έχει υπέροχα τραγούδια. Το Ξενοδοχείο είναι μια δημιουργικότατη προσαρμογή διαφόρων τροβαδούρων στην ελληνική πραγματικότητα. Ο Χρονοποιός, αν και κάπως κατώτερος μελωδικά, έχει εξαίρετους στίχους και εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις. Πριν τρία-τέσσερα χρόνια, είχα παρακολουθήσει σε σινεμά της Αθήνας μια βωβή ταινία του Χίτσκοκ την οποία ο Δ.Σ. επένδυσε live με ωραιότατη (αλα Philip Glass) μουσική. Γενικώς ο Νιόνιος είναι παρών. Δεν στερεύουνε εύκολα τέτοιες προσωπικότητες!
Με βαση αυτο που ειδα στις συναυλιες-παραστασεις του, νομιζω ο Νιονιος ειναι αυτο που λεμε "τρελος μουσικος"! Να 'ναι καλα να μας διασκεδαζει και να μας θυμιζει τα κουσουρια μας ως εθνος οπως μονο αυτος ξερει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σας
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με την κριτική σας κ. Δήμου για την καλλιτεχνική αξία του ΔΣ. Θα ήθελα όμως να σχολιάσετε 2 επιλογές του των στερνών του χρόνων:
- την συμμετοχή της Καλομοίρας στη γιορτή των γενεθλίων του στο Ηρώδειο, &
- την συμμετοχή του στην τελετή λήξης των ΟΑ 2004, με Ρουβά & Βίσση.
Συννάδουν αυτά με την προσωπικότητα Σαββόπουλου, ή αποτελούν το τίμημα της κοινωνικής καταξίωσης & αναγνώρισης, ως του κατά γενική ομολογία "μεγάλου" της ελληνικής τέχνης?
Μήπως αυτή η καταξίωση & η γενική αποδοχή, αποτελούν το αίτιο της δημιουργικής στέρεψης, όλων των μεγάλων μας δημιουργών?
invent... said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μην πέφτετε παρακαλώ στην παγίδα της σύγκρισης των δημιουργών.."
-------------------------------
Έχετε δίκιο, οι δημιουργοί δεν ειναι συγκρίσιμοι - όμως η σύγκριση χρησιμεύει συχνά για να εκφράζει κανείς αναλογίες.
Για το στέρεμα του Σ. δεν το λέμε εμείς - το λεει ο ίδιος (το απόσπασμα που παραθέτω είναι από το τελευταίο Elle όπου έδωσε συνέντευξη). Και ουσιαστικά εκτός από τον Χιτσκοκ τα τελευταία 10 χρόνια δεν έχει δώσει τίποτα.
Δεν πειράζει - έχει δώσει τόσα πολλά ήδη!
doctor said:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο τραγούδι του Νιόνιου δίπλα στο "High Hopes" των Pink Floyd."
Οπως λέτε και ο ίδιος περί (μουσικής) ορέξεως ουδείς λόγος. Οπότε μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα (το Σαββόπουλο με μιά κιθάρα και ένα μικρόφωνο και τις πιο μεγάλες ηχογραφικές και συναυλιακές παραγωγές παγκοσμίως, όπως αυτές των Pink Floyd)...
Ο Σαββόπουλος ήταν απο τα πιο ευαίσθητα καλλιτεχνικά όντα του καιρού του, με αιχμή το στίχο και την πρωτότυπη πολιτική και κοινωνική (κυρίως) κριτική, σχεδόν συνθηματολογική.
Κάλυψε τη μουσική και ερμηνευτική του ανεπάρκεια (ο ίδιος είναι απολαυστικός όταν διηγείται πως προσπαθούσε να παίξει δυο ακόρντα στην κιθάρα, ενώ ήδη δήλωνε μουσικός)με τη γνησιότητα, την ειλικρίνεια, την αμεσότητα και την ευστροφία του και όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ αναδεικνύεται η μοναδικότητα και η καίρια θέση του στην διεθνή τραγουδοποιία.
Τα αντιδάνεια στη μουσική του είναι δείγμα ακριβώς της ευαίσθητης κεραίας του και οι τούρτες κλπ εμφανίσθηκαν πολύ αργά για να μας αλλάξουν γνώμη. Επί χρόνια άλλωστε σχοινοβατούσε επικίνδυνα πάνω στην bonviveur όψη της προσωπικότητάς του με φόντο το κάθε έίδους περιθώριο που κάποτε συνδέθηκε μαζί του.
Δεν ήταν άλλωστε ο Νικόλας Ασιμος ποτέ. Και το ξέραμε αυτο...
Μας λείπουν άνθρωποι του λόγου και της τέχνης σαν κι αυτόν.
invent... said... (2)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Δήμου νομίζω ότι είναι πολύ φτωχή η λίστα των "συγκρίσιμων" δημιουργών που παραθέτετε...
----------------------------------
Είναι αυτοί που ξέρω και αγαπώ. Και βλέπω ότι όλοι αγνοούν τον χώρο όπου κατ'εξοχήν ανθισε ο τύπος του τροβαδούρου - την Γαλλία των πολλών chansonniers.
Όσο για την προσωπική μου σχέση με τον Δ. Σ, είναι ...ανύπαρκτη. Μία φορά μου είπε τα κάλαντα!
22 χρονών. Ευτυχώς η μανούλα μου μού έβαζε απ'τα γενοφάσκια μου ν'ακούω Σαββόπουλο και φέτος κατάφερα να τον ακούσω ζωντανά! Μετά από πολύ σκέψη για το αν πρέπει να πάω ή θα απομυθοποιηθεί περισσότερο κι απ' όταν άκουσα το χρονοποιό, πήγα. Καθισμένη σε κάτι σκαλάκια, σ'ένα μπουζουξίδικο του Ρεθύμνου που φέρνει αραιά και που "σημαίνοντες, έντεχνους" τραγουδιστές κ τραγουδοποιούς, περίμενα από την πρώτη ώρα ότι θα τελείωνε και φυσικά το δικαιολογούσα λόγω ηλικίας. Κι όμως! 4 ώρες και βάλε κράτησε πάνω στη σκηνή, με ένα 10λεπτο διάλλειμα μονάχα, και στηρίζωντας όλο το πρόγραμμα. Δεν υπήρχε τραγούδι που να κατάφερνα να θυμηθώ και να μην το είπε. Δεν ήθελα, ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος εκεί μέσα να τελειώσει η βραδιά. Το καλύτερο live που πήγα φέτος. Με κέρδισε ξανά απ' την αρχή, όπως τότε στα πρώτα μου χρόνια που τραγουδούσα τη συννεφούλα, που δεν ήξερα από πολιτική, ούτε από καλομοίρες και κακομοίρες. Η τέχνη είναι διαδραστική και έχει πομπό και δέκτη. Εκεί φαίνεται η αξία του καλλιτέχνη τελικά, στη σχέση με το κοινό και εμένα εκεί με κέρδισε, μέχρι την επόμενη αμφισβήτηση. Γιατί η αποδοχή δεν έχει νόημα χωρίς την αμφισβήτηση, έτσι δεν είναι; Νιόνιο ας κρατήσουν οι χοροί για σένα και για μας. Ευχαριστώ για το χώρο και το χρόνο...
ΑπάντησηΔιαγραφή@gerasimos74
ΑπάντησηΔιαγραφήαπάντησα ήδη στις 5:28 - αυτά είναι ασήμαντα πράγματα μπροστά στο έργο.
Μικρές σκέψεις για το Σαββόπουλο: έχω την εντύπωση πως ανέκαθεν ήταν κυρίως... Διονυσιακός. Σαν να του είχε παίξει και η μοίρα ένα περίεργο παιχνίδι με το όνομά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω να πω, προσεγγίζει τα πάντα από τη μεριά του πανηγυρτζή, του προεξάρχοντος της γιορτής. Αυτό μπορεί να φαίνεται ρηχό, γελοίο, προκλητικό, αλλά οδηγεί σε σοφία: είναι ευθύτατος, η απουσία του ‘μέτρου’ απελευθερώνει το στίχο και το συναίσθημα, ενώ το φως είναι πάντα εκεί. Ακόμα και στις σκοτεινές του στιγμές (π.χ. Κωλοέλληνες) δίνει την άλλη πλευρά της γιορτής - και οι ήρωές του είναι ακόμα φασουλήδες.
Για το Σαββόπουλο η Ελλάδα είναι μια σκηνή.
Μα μπαίνει η άνοιξη στην πόλη
κι απ’ τ’ ανοιχτό λεωφορείο μου φαίνεστε όλοι
τόσο γλυκούτσικοι κι αχνοί
στη θερινή σας τη στολή...
Αυτός, παρατηρητής. Κι ερμηνευτής (όχι μόνο τραγουδιών, αλλά και καταστάσεων).
Ή, έχετε ακούσει ποτέ τρυφερότερη περιγραφή της ελληνικής υπαίθρου;
Άθλία χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία
καθετί μισοχωμένο μες τη γη
όπως το κωφάλαλο αδελφάκι τώρα λάμπει
με το φως που βγάζει ο κόσμος ο βουβός...
Κυριότερο δίσκος του, εκεί που πραγματικά ταυτίστηκε με το θέμα του, θεωρώ τον Αριστοφάνη που Γύρισε από τα Θυμαράκια.
Γιορτή:
Τότε η Έλενα η χορεύτρια σκύβει στη μεριά του Τάσου / και με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά / Εθνική Ελλάδας γεια σου!
Ο Σαββόπουλος, με την τέχνη της ‘σκηνής’, μας έκανε να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν Καραγκιόζη. Να κοιτάμε (και να γελάμε, να συγκινούμαστε ή να αναλογιζόμαστε) με τις ίδιες τις σκιές μας πάνω στον μπερντέ – την Ελλάδα.
Πιθανόν να έχουν δίκιο αυτοί που τον παραλληλίζουν με τον Μπομπ Ντύλαν – αλλά είναι πιο πιθανόν η οικειοποίηση της ελληνικής παράδοσης να υπήρξε από μέρους του πολύ μεγάλη: δεν μπορώ να τον δω σαν Έλληνα Ντύλαν. Παραγίνεται θεωρητικός ο παραλληλισμός, χάνει την ουσία του. Για μένα παραμένει ένας Διονυσιακός καλλιτέχνης.
Κάποια στιγμή, ο άνθρωπος έφτασε στο τρέξιμο τον καλλιτέχνη. Και βγήκαν τραγούδια όπως «Ο γιος μου πάει στο στρατό ενώ εγώ δεν πήγα», στίχοι για «το θρόνο του νέου Πατριάρχη, ο θεός να του δίνει δύναμη και φως», κοκ.
Του αναγνωρίζω ότι παρέμεινε αυθεντικός. Και στο κάτω-κάτω, καλύτερα, πιστεύω να συζητάς με ένα Σαββόπουλο για την ορθοδοξία παρά με ένα Χριστόδουλο.
Τέλος, κάτι που δεν του αναγνωρίζουν πολλοί: πέρα από αυτόχειρας σε προσωπικό επίπεδο (π.χ. με το ‘Κούρεμα’), υπήρξε και καλλιτεχνικά αυτόχειρας: αναλογιστείτε πόσα «επίκαιρα τραγούδια» έγραψε, πάει να πει, τραγούδια που μιλάν για γεγονότα, περιέχουν ονόματα, συμβάντα! Αυτά τα τραγούδια, ένας σώφρον καλλιτέχνης θα τα άλλαζε για να τ κάνει διαχρονικά – αλλά ο Σαββόπουλος τα κράτησε έτσι, με τα ονόματα και τις καταστάσεις, πυροβολώντας τα πόδια του.
Θυμίζω:
«Λοιπόν ας έρθουν του Κουτσόγιωργα οι δασύτριχοι πολίτες...» (Κούρεμα)
Εκλογική μαντινάδα (παρελαύνουν Καραμανλής, Παπανδρέου, Φλωράκης – από τη Ρεζέρβα)
Πρώτη του 2000 (θα μπορούσε να είναι πιο γενικό, να αναφέρεται στην Αρχή εν γένει – και ν’ ακούγεται κάθε Πρωτοχρονιά)
Αυτά... Σόρι για το μεγάλο ποστ – αλλά είναι μεγάλο θέμα
Και κάτι ακόμα για την "φωνή" που αναφέρει ο Doctor. Κανένας από του μεγάλους ποιητές-συνθέτες-ερμηνευτές δεν είχε σπουδαία φωνή. (Έχει ο Dylan φωνητικά προσόντα;). Αυτό που μετράει είναι κυρίως η εκφραστικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγχωρείται κ. Δήμου. Το να βγαίνεις & να τραγουδάς με τον Ρουβά & την Βίσση, δεν αποτελεί καλλιτεχνική δραστηριότητα? Τι σχέση έχει μ'αυτούς ο ΔΣ? Και βέβαια δεν προσβάλλεται το έργο του, μήπως όμως αποτελεί σημείο της καθιέρωσης & της παρακμής?
ΑπάντησηΔιαγραφήgerasimos74 said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγχωρείται κ. Δήμου. Το να βγαίνεις & να τραγουδάς με τον Ρουβά & την Βίσση, δεν αποτελεί καλλιτεχνική δραστηριότητα? Τι σχέση έχει μ'αυτούς ο ΔΣ? Και βέβαια δεν προσβάλλεται το έργο του, μήπως όμως αποτελεί σημείο της καθιέρωσης & της παρακμής?
-----------------------------
Ο Παπαϊωάννου ήθελε να δώσει μία εικόνα του ελληνικού κεφιού και τραγουδιού - δεν ήταν μόνο Ρουβάς και Βισση αλλά όλο το Ελληνικό Τραγούδι - και το ποιοτικό. Αν ο Σαββόπουλος αρνιόταν να λάβει μέρος θα τον επικρίνατε για σνομπισμό και ελιτισμό.
ΝΔ said...
ΑπάντησηΔιαγραφή<< Παράβαλε με την επιμονή του θεοδωράκη να παράγει ποταμούς από ατάλαντα πράγματα - ενώ έχει πίσω του τόσο σπουδαίο έργο. >>
Aυτο ΝΔ με εχει στενοχωρησει πολυ στον Θεοδωρακη....Νομιζω πως ειναι μεγαλη τεχνη και πολυ σπουδαιο να ξερεις που θα σταματας..
Επισης παλευει για την αναγνωριση,τουλαχιστον αυτην την εντυπωση μου εχει δωσει τα τελευταια χρονια,δεν ξερω αν συμφωνειτε....
Μα γιατι το κανει αυτο?Αναγνωριση εχει,μονο κακο κανει αυτο...
Κατι αλλο που θυμαμαι απο μια συνεντευξη του Σαββοπουλου που ελεγε οτι σπουδαζε θεσσαλονικη ( νομικα νομιζω ) και αποφασισε για να εκφραστει να κατεβει στην Αθηνα....Ετσι πηρε το ρισκο....
Και μετα γνωρισε και τον Λοιζο που του εμαθε τις συγχορδιες στην κιθαρα....Και ακολουθησε μια λαμπρη πορεια...
Μα δεν ειναι σαν παραμυθι?
grasimos said
ΑπάντησηΔιαγραφήτην συμμετοχή της Καλομοίρας στη γιορτή των γενεθλίων του στο Ηρώδειο, &
Μα για πόσα χρόνια θα μιλάμε γι αυτό το γεγονός?
Βγήκε το Καλομοιράκι απο την τούρτα αλα Αμέρικα για να χορέψει Τσάμικο
αλα Ελληνικά
Ζήτω η Ελλάδα και κάθε τι μοναχικό στον κόσμο αυτό
. . . . . .
Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.
Ένας δυνατός συμβολισμός που χάθηκε γιατί όλοι κολλήσαμε στην τούρτα και στην Καλομοίρα.
Όπως είπε και ο blogoκύρης μας, άδικο να κρίνουμε καλλιτέχνες χωρίς να γνωρίζουμε το έργο τους.
Μήπως πήγε κάποιος να τον δει φέτος; να μας πει εντυπώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρυσι ήταν καταπληκτικός αλλά είχε πλούσιο θέαμα με ακροβάτες ζογκλέρ κ.λπ. καιμπαλαντέρ τον Μαργαρίτη!.
Προσωπικά εγώ κ. Δήμου, θα τον λάτρευα, γιατί αλλιώς ποιός? Αν ο Σ δεν υπερασπίσει το έργο του & όσους εμπνέονται από αυτό ποιος θα το κάνει? Ή μήπως δεν είναι καλό να διαφοροποιείται η τέχνη από την μαζική, τηλεοπτική κουλτούρα? Φαντάζεστε τον Σ να παραλαμβάνει το βραβείο Αρείων από τον Ρουσσόπουλο?
ΑπάντησηΔιαγραφήgiant13 said:Μαζί του ο Χατζηνάσιος, Ο Γιάννης Ιωαννίδης (ο μπασκετάνθρωπος), και κανά δυό ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ giant13 ούτε ο Χατζηνάσιος ούτε ο Ιωαννίδης ήταν συμμαθητές του Νιόνιου.
Ο Χατζηνάσιος ήταν μεγαλύτερος και o Ιωαννίδης εβγαλε το 4ο. Τυχαίνει ο άντρας μου να είναι παιδικός φίλος του Νιόνιου και συμμαθητής του στο 5ο Γυμνάσιο.
Μέσα στους δυο τρείς που ξεχνάς είναι ο Γ. Βέλτσος...
βασικά πιστεύω ότι καλλιτέχνες τέτοιου μεγέθους έχουν κερδίσει το δικαίωμα να κάνουν και τις "πατάτες" τους. γιατί όπως και να το κάνουμε το συμβάν με την τούρτα δεν ήταν κι ότι καλύτερο. όσο για τους Ο.Α. γιατί κοιτάμε μόνο το Δ.Σ. και δεν κοιτάμε και την αγαπητή άλκιστις; δεν ήταν μοναχός του. και στην τελική όλη η ελλάδα δεν ακούει ποιοτικό τραγούδι. μάλλον το αντίθετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήrallousilach
ΑπάντησηΔιαγραφήψάξε για το πρόγραμμα DC++ στο Internet και οδηγίες χρήσης. Ένα καλό Hub είναι το Aggelos αλλά θέλει ορισμένες προϋποθέσεις για να συμμετάσχεις.
Πάντως όλα όσα ανέφερε ο Νίκος υπάρχουν!!!
Καλό ψάξιμο
Nikos Dimou said: Αυτό που μετράει είναι κυρίως η εκφραστικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι ο Νιόνιος, εκφραστικός, όχι μόνο όταν τραγουδάει αλλά και όταν μιλάει και όταν κινείται.
Ανήκει στην κατηγορία αυτών που μιλάνε με το σώμα τους, με τα χέρια τους, πόσο μάλλον όταν εκφράζονται και τραγουδώντας...
Πάλι τα ίδια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ο ίδιος ο οικοδεσπότης και γνωστοί σχολιαστές έχουν γράψει φράσεις "προς Θεού, όχι Ινγκλέσιας" και "όσο σκέφτομαι το βούρλο που τραγουδάει το Careless Whispers" ή όταν θυμάμαι αρνητικές κριτικές που έχουν γίνει π.χ. για το "Matrix" και τον "Κώδικα Da Vinci", ειλικρινά δεν ξέρω να πρέπει να γελάσω ή να προβληματιστώ.
Οι ίδιοι άνθρωποι που ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει ορθολογισμός και αντικειμενική προσέγγιση στην τέχνη προσπαθούν να πείσουν με "εκλογικευμένα" (δε θα τα χαρακτήριζα "ορθολογικά") επιχειρήματα για την αξία ή την απαξία ενός καλλιτέχνη ή ενός έργου τέχνης.
Θυμάμαι που διαφωνούσαμε σε παλιότερο post έντονα με την Blade Runner αν η Nicole Kidman μπορεί να χαρακτηριστεί ή όχι "Ντίβα" με τα σημερινά standards, ενώ κατά καιρούς είχαν δει το φως σε αυτό το Blog "συγκριτικά" posts μεταξύ π.χ. Θεοδωράκη και Χατζηδάκη ή μεταξύ Μπιθικώτση και Καζαντζίδη. Λυπάμαι πολύ, αλλά η "κριτική τέχνης" είναι ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ και ΦΥΣΕΙ υποκειμενική και ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να ισχυριστεί μετά πάσης βεβαιότητας πως η στάση του απέναντι σε έναν καλλιτέχνη ή έργο τέχνης είναι και η "σωστή" (απόλυτα ή συγκριτικά) - τουλάχιστον, όχι για τον Νιόνιο και το έργο του ;)
Ειλικρινά, δεν πιστεύω πως τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις έχουν μεγαλύτερη αξία ή "σοβαρότητα" από ...θεολογικές διαμάχες για το αν τα Σεραφείμ έχουν ή όχι έξι πτέρυγες, αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Υιού ή αν το ψωμί και το κρασί στη Θεία Λειτουργία μετατρέπονται σε σώμα και αίμα Χριστού πραγματικά ή "συμβολικά" (τα παραπάνω παραδείγματα, πέρα από ανούσιες λογομαχίες και σπατάλη χρόνου, μελάνης και χαρτιού, οδήγησαν δυστυχώς και σε απίστευτες φρικαλεότητες).
Ή αν η Αμερικάνικη Τέχνη είναι "ανώτερη" από τη ...Σοβιετική - για ...σκεφτείτε το λιγάκι ;)
Επίσης, θεωρώ εξαιρετικά απίθανο κάποιος να αλλάξει τη γνώμη που ήδη έχει σχηματίσει για έναν καλλιτέχνη από τα σχόλια ενός post, τις κριτικές που έχουν γραφτεί σε εφημερίδες ή έχουν ακουστεί σε ραδιόφωνο και TV ή τη γνώμη των ...ειδικών.
Προσωπικά, σε θέματα τέχνης κινούμαι ΠΑΝΤΑ με αυτό το δεδομένο και επειδή έχω μάθει να ΣΕΒΟΜΑΙ τον κόπο του άλλου και να μην προσπαθώ να "βαφτίσω" τον σπουδαίο "ασήμαντο" (για να το παίξω π.χ. "αυστηρός" και "γνώστης" της τέχνης) a priori τηρώ μια ΘΕΤΙΚΗ στάση απέναντι σε κάθε καλλιτέχνη και έργο (αρκεί να μην προσβάλλει την προσωπική μου αισθητική).
Μάλιστα, πρόσφατα που είδα ένα κινηματογραφικό έργο με μια φίλη μου (το οποίο εκείνη διάλεξε), εξεπλάγην που το απαξίωσε συλλήβδην μετά το τέλος του, βασιζόμενη κυρίως (ή μήπως αποκλειστικά;) σε μια "αποστροφή" της προς μια συγκεκριμένη (και πολύ όμορφη) ηθοποιό.
Προσωπικά δεν το βρήκα αριστούργημα, αλλά το απόλαυσα με τον τρόπο μου και διέκρινα τα μηνύματα που περνούσε (έστω και με "χαζοχαρούμενο" κατ' εκείνη τρόπο).
(συνεχίζεται...)
Γενικά, ποτέ μου δεν κατάλαβα την "κουλτουρέ" διανόηση που μας επιτάσσει να νιώθουμε "τύψεις" και "αμφιβολίες" για την κρίση μας αν δε συμφωνούμε με τον τάδε "σπουδαίο" κριτικό - εκείνος άραγε πώς κρίθηκε "σπουδαίος";
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχεδόν σε όσες "κουλτουρέ" εκθέσεις τέχνης πήγα, απλά ...έφριξα - και ΟΧΙ, δε με ενδιαφέρει να "καταλάβω" τι συμβολίζει ένας ...μπιντές σε ένα άδειο και πανάθλιο δωμάτιο ενός εγκαταλειμμένου βιομηχανικού κτηρίου ;)
Προσωπικά, θεωρώ πως η προσπάθεια επιβολής "γούστου" και "αισθητικής" είναι απολύτως ανάλογη με την προσπάθεια επιβολής "συμπεριφοράς" και "πίστης" από τις θρησκείες. Από κει και πέρα, σαφώς δε θα βάλω στο ίδιο τσουβάλι τον Μπαχ με τον ...Σαββόπουλο, αλλά δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να απολαύσω ΚΑΙ τους δυο - στις "κατάλληλες" περιστάσεις φυσικά.
Ειδικά οι "διαφορές αξίας" ανάμεσα σε όσους παραθέσατε μαζί με τον Νιόνιο μου φαίνονται αστείες και μηδαμινές για να μιλάμε για διαφορά ...μεγεθών!
Η προτροπή επομένως "όσοι διαφωνούν με την αξία του Σαββόπουλου να μας εξηγήσουν το ΓΙΑΤΙ" είναι απλώς ΑΤΟΠΗ. Στο κάτω κάτω της γραφής, ας ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ εκείνοι που ισχυρίζονται την "ύπαρξη" της αξίας του ως κάτι "αντικειμενικά αποδεκτό", αφού είχαμε πει παλιότερα πως κάποιος που ισχυρίζεται κάτι φέρει και το βάρος της ...απόδειξης ;)
Γι' αυτό, συνιστώ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. Σε αντίθεση με τα "θεολογικά" ζητήματα που έθιξα, ουδόλως θα επηρεαστεί η ζωή μας αν θεωρούμε τον Σαββόπουλο "μέγα" ή ασήμαντο - ή έστω συγκριτικά, μεγαλύτερο ή μικρότερο από κάποιους άλλους ομοίους του.
Αν δε μπορούμε να συζητήσουμε σε αυτή τη βάση και αρχίσουμε πάλι τα γνωστά "επιχειρήματα" περί "ανωτερότητας" κάποιων, τότε καλύτερα να περιμένω το επόμενο post :))
Για τους ενδιαφερομενους να διαβασουν την ποιηση
ΑπάντησηΔιαγραφή- οχι μονο του Σ.-
επαναλαμβανω το site που ανεφερε το πρωι ο Νικος
www.stixoi.info
κηπος απεραντος,
περαστε, δεν θα χασετε
Δε μπορούμε να λέμε στους "χριστιανούς απολογητές" πως αν θέλουν να συζητήσουμε σε μια "σωστή" βάση θα πρέπει να υιοθετήσουν τον ορθολογισμό και να αποτάξουν επιχειρήματα του τύπου "έτσι τα λέει η Αγία Γραφή" ή "έτσι τα ερμηνεύει ο Τρεμπέλας" και από την άλλη να κρίνουμε τον Σαββόπουλο (ή όποιον άλλο) και το έργο του στη βάση "έτσι το λέει ο Δήμου" ή ο Andy, ο Doctor, ο Mickey ή δεν ξέρω 'γω ποιος άλλος - "ειδικός" και μη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνούμε;
(ή μήπως πρέπει να γράψω κάνα μίνι Σι-Φι διήγημα με "κουλτουριάρικες" A.I. για να το ...χωνέψουμε; :)))
Εγώ προτείνω πάντως να τηλεφωνήσει ο γάτος στον Νιόνιο, να του δείξει τα σχετικά posts στο blog, να μαζευτούμε σε ένα κεντρικό σημείο παραμονή πρωτοχρονιάς (είναι και "μη θρησκευτική" εορτή) και να μας πει τα ...κάλαντα με τους συνεργάτες του. Τι λέτε;
Κι από μένα ένας μικρός χαιρετισμός στον Διονύση!
(τον θεωρώ ως τον πιο αυθεντικό εκφραστή του ελληνικού τραγουδιού κι αν δε συμφωνείτε δε με πειράζει :)))
Καλησπέρα και χρόνια πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Νιόνιος είναι πολύ μεγάλος. Είναι πραγματικά ανατριχιαστικός σε κάποια τραγούδια του και στα μέτρια είναι τουλάχιστον εκφραστικός.
Ένα πολύ μεγάλο τραγούδι του που δεν είδα να αναφέρει κανείς είναι το Καλοκαίρι με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι, μια οσμή νεκροθαλάμου μεσημέρι...
Εμένα βέβαια σαν performer μου πηγαίνει καλύτερα ο Μικρούτσικος αλλά είναι εκτός θέματος μιας και δεν γράφει στίχους (μόνο μουσική -τέλειος- και κάποιες εκτελέσεις -ΘΕΟΣ- και ας μην έχει φωνή).
Για την Καλομοίρα πάντως νομίζω ότι είστε άδικοι. Το μοναδικό δώρο που έχει κάνει η κοινωνία στο ΔΣ είναι αυτό το κωλαράκι... Να το πετάξει για να τον λένε ποιοτικό;
Καλησπέρα & καλές αργίες
ΑπάντησηΔιαγραφήTim Buckley, Nick Drake, Syd Barret,
Elliott Smith, Leonard Cohen (κύριως για τα αριστουργηματικά τραγούδια γύρω στο 1970) Donovan είναι μερικοί από τους τραγουδοποιούς που προτιμάω. Οι περισσότεροι από αυτούς
ήξεραν να σταματήσουν όταν έπρεπε, πριν στερέψουν. Δυστυχώς μερικοί σταμάτησαν οριστικά να υπάρχουν στη ζωή.
Από τον ελληνόφωνο χώρο, θεωρώ πιο σημαντικό αυτόν τον καιρό τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, καθώς δεν διστάζει να πειραματίζεται, δεν στέκεται στην ασφάλεια της πεπατημένης, όυτε καν της δικιάς του.
OK Mickey τίποτα δεν αποδεικνύεται - αλλά ίδιαίτερα όταν η τέχνη είναι δύσκολη (και η σημαντική συνήθως είναι)χρειάζεται ερμηνευτές, μεσολαβητές, κριτικούς
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα πετάξουμε στα σκουπίδια τους μουσικολόγους, τους ιστορικούς τέχνης, την αισθητική φιλοσοφία, την τεχνοκριτκή - επειδή δεν μπορούν να αποδείξουν την ποιότητα ενός καλλιτεχνήματος.
Η πρόσληψη ενός έργου τέχνης είναι δύσκολο άθλημα. Συχνά νομίζεις ότι το έχεις καταλάβει, διαβάζεις ένα δοκίμιο και σου ανοίγονται άλλα πέντε επίπεδα.
Μην καταλήξουμε και στο "ως εμοί δοκεί"...
sterna hirundo και στα τελευταία του ο Cohen είναι υπέροχος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέχρι πριν λίγους μήνες προσέγγιζα την κλασσική μουσική και πιο συγκεκριμένα την όπερα με μία δυστακτικότητα, ένα φόβο αν θέλετε. δεν μπορούσα να την κατανοήσω, όχι ότι τώρα μπορώ όμως με την βοήθεια μίας υπέροχης κοπέλας (την αταλάντης) άρχισα να μυούμαι σιγά σιγά και να μου μπαίνει το μικρόβιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήτι θέλω να πω με αυτό; ότι μερικές φορές ίσως οι γνώσεις μας πράγματι να μην μας βοηθάνε να καταλάβουμε κάτι ή να νοιώσουμε.
το ότι πολλές φορές η κριτική πλησιάζει προς τον ακαδημαϊσμό κι ότι ευνουχίζει τα αισθητήρια μπορούμε να πούμε ότι ισχύει. όμως ένα σωστός κριτικός (ίσως και κρητικάκης ) που αγαπάει το αντικείμενο που σχολιάζει μπορεί να σε βοηθήσει να προσεγγίσεις καλύτερα ένα έργο τέχνης.
η απαξίωση όπως σωστά είπε ο ΝΔ των μουσικολόγων και γενικά της κριτικής τέχνης (για μένα είναι κι αυτό τέχνη) οδηγεί στην ισοπέδωση. κι η ισοπέδωση δεν είναι σχετική αλλά απόλυτη.
Τώρα τελευταίο ,άσχετο με τον ΔΣ και την μουσική αλλά σχετικό με την κριτική, έτυχε να πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο με κριτικές του Βασίλη Ραφαηλίδη που είχε γράψει στο ΕΘΝΟΣ για κάποιες ταινίες. μέσα από τη δική του ματιά όπου ξεχώριζε η γνώμη του καθαρά μπόρεσα να προσεγγίσω ή να δω καλύτερα κάποια κινηματογραφικά έργα ή αν θέλετε να δω και μια άλλη ματιά αυτών.
exiled said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"....Αλλά με χαλάει η λογοκλοπή και ο μιμιτισμός του... Βέβαια, και αυτή η διάσταση του ταλέντου του δεν είναι ασήμαντη. Κάθε άλλο. Μόνο που θέλω να υπάρχει μία κάποια πρωτοτυπία στην ιδέα, στη σύνθεση, στους στίχους".
Χτες έξω πήγα τίποτα παράγκα ναι και κοράκια άσπρα.
Προσθέστε στο φοβερό μου στίχο και τις ανάλογες νότες και θα έχετε πραγματικά κάτι πρωτότυπο.
Όλα τα υπόλοιπα ωραία πράγματα που θα ειπωθούν ή θα τραγουδηθούν και έχουν νόημα, έχουν ήδη ειπωθεί στο παρελθόν.
Είναι στο μεγαλείο του καλλιτέχνη να τα θεωρεί ο κόσμος δικά του.
...Και (προς όσους κατακρίνουν Καλομοίρα, Βίσση κ.τ.λ.) το μεγαλείο του καλλιτέχνη κρύβει και το να μπορεί να απευθύνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς αποκλεισμούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Νιόνιος το έπιασε, είμαστε τόσο λίγοι, γιατί θα πρέπει να σνομπάρουμε οι ποιοτικοί τα ακούσματα των μή. Υπάρχει ένας κόσμος που θα έρθει να ακούσει το Ρουβά, θα ακούσει όμως και το Σαββόπουλο.
Ποιοτικός και μεγάλος ο Σαββόπουλος δε θέλει να αποκλείσει κανέναν, όσο χαμηλά και να βρίσκεται στη συνείδηση των σνομπ που καθόλου ποιοτικοί στη μουσικότητα και στη σκέψη δεν είναι.
Δεν σκόπευα να επανέλθω,αφού-άλλωστε,όπως κι εσείς επισημαίνετε-
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν είναι σημαντικά για τον καλλιτέχνη τα "Καλομοιρέικα" κλπ,τα οποία,πάντως,δεν διεπράχθησαν από εμάς(εννοείται,όσοι)που τα παρατηρήσαμε [αν και θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω μαζί σας ως προς τον παραλληλισμό με τον Μπετόβεν,που πετούσε πέτρες στον ανεψιό του,αφού αυτό γινόταν όταν συνέθετε και όχι σε δημόσια παράσταση,ενώ επισημαίνω και ότι άλλο το ιδιωτικό πάρτυ, που αναφέρθηκε από συνομιλούντα, και άλλο συμπεριφορές που,συνάδουν μεν σε τέτοιο αλλά,εκδηλώνονται σε χώρο παραχωρηθέντα από τον σχετικό φορέα του κράτους για πολιτιστική εκδήλωση].Ο μόνος δε λόγος που,προσωπικά, επισημαίνω τα προηγούμενα,είναι ότι προέρχονται από καλλιτέχνη που,κατά καιρούς, εξέφραζε γνώμη επί παντός επιστητού,στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα των άλλων και όχι περί ουδετέρου στα κοινωνικά δρώμενα προσώπου.Ερέθισμα,όμως,για να στείλω το παρόν σημείωμα,μου δόθηκε από την αναφορά ατα χορευτικά των Ολυμπιακών Αγώνων.Είναι τότε,που είχα,με αφορμή την τελετή λήξεως,κρατήσει(παραφράζοντας ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου)την σημείωση:Α ρε κατακαημένε Δαλιανίδη να΄ξερες γιατί τόσα χρόνια σε τσάκιζαν οι κριτικοί.Για να κερδίσει,χρόνια ύστερα,τη φήμη κολλεγιόπαιδο.
Σας εύχομαι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Γιατί θα πρέπει να αναδείξουμε σε αξίες εκείνους που μας αρέσουν ή όχι. Και με ποιο κριτήριο. Κώστας, Κώστας, Μανώλης, Πέτρος, Γιάννης, Τάκης, Αλβανός, Ιαβέρης, Μαυριτανός, Βασίλης, Βαρύ Πεπόνι, 100 ευρώ, κατάθλιψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόπειρα 100άρας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω πολύ καιρό να...
@nikos dimou (Τρι Δεκ 26, 07:58:22 μμ):
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπεναντίας, το αντίθετο θα πρέπει να κάνουμε - προσωπικά π.χ. ΠΑΝΤΑ απολαμβάνω να διαβάζω τις σινεκριτικές του James Berardinelli κι ας μη συμφωνώ αρκετές φορές, καθώς νιώθω πως συχνά μού ανοίγει ένα άλλο "παράθυρο" θεώρησης μιας ταινίας.
Απλά δε νομίζω πως η κριτική συνιστά απόδειξη (ακόμα κι αν βασιστεί στο "πλήθος" των (ανεξάρτητων ή μη) κριτικών ή στο "ειδικό" βάρος κάποιων προσώπων). Ειδικά όταν είναι απαξιωτική!
Και φυσικά δε μου αρέσει η τέχνη να "ποδοσφαιροποιείται" - το πολύ πολύ ας αναγνωρίσουμε την ύπαρξη διαφορετικών (και όχι κατ' ανάγκη αντιμαχόμενων) "σχολών" και πολλών καλλιτεχνών (σίγουρα περισσότερων από όσους συνηθίζαμε να (συγ)κρίνουμε πριν την εμφάνιση του ραδιοφώνου, της TV και προσφάτως του Internet).
Επίσης ενδιαφέρον έχει η "εμπορική" διάσταση της τέχνης σήμερα και ειδικά της μουσικής. Αντί για "μαικήνες" αυτοκράτορες της εποχής του Μπαχ, έχουμε δισκογραφικές που κινούνται σχεδόν αποκλειστικά με βάση τα "γούστα" της πλειονότητας και τα charts (και σε τελική ανάλυση τα κέρδη τους).
Αν τώρα οι καταναλωτές (και ειδικά οι νέοι που αποτελούν και τη μεγαλύτερη "μάζα") δεν έχουν την "κατάλληλη" (βάλτε εσείς τα "κριτήρια" καταλληλότητας) Παιδεία τότε... (κατανοητό, έτσι;)
Κάτι που επίσης μου κάνει εντύπωση είναι η έννοια του "κλασικού" (με την "ευρεία" έννοια του all-time classic και όχι την "ειδική" έννοια της "κλασικής μουσικής"). Η επανάληψη δεν είναι μόνο "μήτηρ μαθήσεως", αλλά και ...μοχλός πωλήσεων.
Και τι ακριβώς θα πει "κλασικό"; Αυτό που ...επιβιώνει - "δαρβινικά" ή όπως αλλιώς; Μήπως αυτό που είναι "δημοφιλές" - πριν τα Mass Media με βάση το awareness των ανθρώπων και σήμερα με βάση τις "πωλήσεις" και την "προβολή" τους;
Για να μην πάμε σε "μεγάλα" έργα, το γνωστό θέμα από την ταινία "A Summer Place" του Percy Faith ή το επίσης γνωστό στο "Chariots of Fire" είναι "κλασικά" έργα ή όχι; Το "Imagine" του John Lennon;
(άσχετα αν θεωρούνται "γλυκανάλατα" - κι ο Μότσαρτ έχει γράψει ...γλυκανάλατα)
Αν όχι, τι παραπάνω έχει ο Bob Dylan και θεωρείται "μέγας" και "κλασικός" - με τη "ευρεία" έννοια πάντα; Ποιος καθορίζει πόσο "στενός" ή "ευρύς" θα είναι ο κύκλος των "κλασικών" ή των "αριστουργημάτων" και ποιος ή τι θα ...χωράει μέσα σε αυτόν;
Για ...homework βάλτε όσους κριτικούς ή άλλους θέλετε (ακόμα και τους εαυτούς σας) να καταρτίσουν μια λίστα με τα top-10 (ή 20, 50, 100 κλπ) σε οποιονδήποτε τομέα τέχνης για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα και πείτε μου πόσες φορές συναντήσατε την ίδια λίστα ;)
Και για να ολοκληρώσω τη σκέψη μου (που επαναλαμβάνω ΔΕΝ σκοπεύει να απαξιώσει τους κάθε λογής κριτικούς, αλλά να καταδείξει έναν τρόπο σκέψης):
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "Gone with the Wind" ήταν ΟΝΤΩΣ τόσο σπουδαία ταινία ή απλώς αποτελεί το αποκορύφωμα του Marketing της συγκεκριμένης εποχής, τον "απόηχο" του οποίου ζούμε ακόμα και σήμερα; Ήδη πολλοί "ειδικοί" και μη έχουν ξεπεράσει την "ευσέβεια" που του αποδιδόταν κάποτε (κάτι σαν τοτέμ ή ταμπού) και έχουν ξεκινήσει την ...αποκαθήλωση ;)
Όταν "βομβαρδίζεσαι" καθημερινά από Βίσση, Yanni, Williams (ή σε άλλο "χώρο" διάφορα "blockbusters") εύλογο και αναμενόμενο είναι κάποια έργα να προβληθούν και να αποσπάσουν μεγαλύτερο "μερίδιο αγοράς" (έστω κι αν κάποια πάνε άπατα ή στην πορεία "ξεφουσκώσουν"). Μήπως το "καλό" έργο έχει να κάνει με την "εντύπωση" μιμιδίων (memes) στον εγκέφαλο και τον αντίστοιχο επηρεασμό (ακόμα και των "ειδικών") σε "καλά" και "ασήμαντα" έργα ή καλλιτέχνες;
(βλ. και σχετικά βιβλία του Dawkins και άλλων)
Επίσης πόσο ρόλο παίζει (να και πάλι η Παιδεία) η "αναμάσηση" διάφορων κλισέ - από τα "απαράμιλλης" (γιατί, ο Μικελάντζελο "δευτεράντζα" ήταν;) ομορφιάς αρχαία ελληνικά αγάλματα (όπως π.χ. της γνωστής Αφροδίτης του ...νησιού μου) μέχρι το "μοναδικό" χαμόγελο της Τζιοκόντα και την "Τέχνη της Φούγκας" του Μπαχ; Σήμερα πιο πολύ ακούγεται ο Μάλερ παρά ο Μπετόβεν. Δε μας λέει κάτι αυτό;
Ποιος έχει τα ...κότσια (ή την ευκαιρία) να "ξεφύγει" από τα συνηθισμένα και να εντρυφήσει σε "παρθένες" και "άσημες" (αλλά συχνά καθόλου "ασήμαντες") περιοχές της τέχνης; Και γιατί κάποιος που "εντρυφά" σε ήδη "πεπατημένες" περιοχές θα πρέπει να δεχτεί τις υπάρχουσες "στάσεις";
Αποκλείεται δηλαδή κάποιος να καταλάβει σε βάθος τον Μπαχ, χωρίς να τον "προσκυνήσει" κιόλας; Αν, παρά τη μακρόχρονη ενασχόλησή του, δεν του αρέσει τελικά ή (θου Κύριε!) τον θεωρήσει "υπερτιμημένο", σημαίνει de facto πως δεν τον "κατάλαβε" ή δεν τον προσέγγισε "σωστά" και χρειάζεται να ...ξαναπροσπαθήσει;
(οι ομοιότητες με τη θρησκεία είναι παραπάνω από εντυπωσιακές - απλώς εδώ δεν έχουμε κόλαση και παράδεισο, αλλά από "μαζική" λατρεία ή/και μισαλλοδοξία άλλο τίποτα)
Και τι γίνεται με την ...ιστορική προοπτική; ΟΚ, θαρρώ πως ο Μότσαρτ δε θα ξεχαστεί ποτέ, αλλά θα λέγαμε το ίδιο για τον "μέγιστο" έλληνα τραγουδιστή Μπιθικώτση ή Καζαντζίδη ή όποιον άλλον θέλετε; Αποκλείεται ο Νιόνιος μετά από 100 χρόνια να χαρακτηρίζεται ως "μετριότητα" ή ως "ιδιοφυΐα";
Και για να κλείσουμε με ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, από πόσες αμφισβητήσεις πέρασε ο Καβάφης για να καταλήξει (ή μήπως έπεται νέα "αναθεώρηση";) στον ...θρόνο του; Και ο Ελύτης; Αν ΔΕΝ είχε πάρει το Νόμπελ; Just ...imagine ;)
Τα θέτω απλώς για προβληματισμό και όχι για να υποστηρίξω ή να καταρρίψω τη μία ή την άλλη άποψη ούτε για να "αποκαθηλώσω" ή να "εξισώσω" κάποιους.
Απλά θεωρώ πως συχνά παίρνουμε ως ΔΕΔΟΜΕΝΑ, πράγματα που ίσως να μην τα έχουμε "ψάξει" επαρκώς και που φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν έχουν την "ισχύ" του ...Δεύτερου Θερμοδυναμικού Αξιώματος π.χ. ;)
Πάντως επαναλαμβάνω πως για μένα ...Nionios Rocks!
Υ.Γ. Συγχαρητήρια στον aggelos-x-aggelos για την κατοστάρα.
Δεν ξέρω τί να παίξω στα παιδιά
ΑπάντησηΔιαγραφήστην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο
Πώς να κρυφτείς απ'τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα
(...)
Για την αντιγραφή
Παράγραφος - Με αγάπη
mickey said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχεδόν σε όσες "κουλτουρέ" εκθέσεις τέχνης πήγα, απλά ...έφριξα - και ΟΧΙ, δε με ενδιαφέρει να "καταλάβω" τι συμβολίζει ένας ...μπιντές σε ένα άδειο και πανάθλιο δωμάτιο ενός εγκαταλειμμένου βιομηχανικού κτηρίου ;)
-
Δεν καταλαβες το βαθυτερο νοημα του εγκαταλελειμενου μπιντε γιατι δεν παρακολουθησες την ιστορια της τεχνης τα τελευταια 100 με 150 χρονια. Ειναι πραγματι σκληρο για εναν απαιδευτο να καταλαβει το νοημα της συγχρονης αισθητικης. Γι'αυτο διαφωνω μ'αυτην.
Ο πρωτος μπιντες εκτεθηκε προπολεμικα απο εναν κυριο ονοματι Ντουσαμπ. Ο Ντουσαμπ το εκανε για να τη σπασει στους ζωγραφους που ασχολουνταν με σκυλακια, γατακια, γκαζον και λουλουδακια (πραγματα που θα καταλαβαινες δηλαδη). Ολα αυτα ειναι πολυ ελιτιστικα,διοτι σκυλακια και γατακια και ωρα για χασιμο ειχε τοτε μονο η αρχουσα ταξη, ενω παραλληλα κανεις καλλιτεχνης δεν τολμαγε να κανει κοινωνικη κριτικη, τα πραγματα ηταν κοινωνικα ασφυκτικα. Τοτε ομως εσπασε το γυαλι και πρωτεργατης ηταν αναμεσα σε αλλους ο Ντουσαμπ, τον οποιο ακομη σημερα ολοι προσπαθουν να αντιγραψουν (ο μπιντες εκτεθηκε και προκαλεσε σοκ τοτε, φαινεται οτι προκαλει ακομη και σημερα σε νεες εκδοσεις απο νεους καλλιτεχνες)
Ομως η απομακρυνση απο καθε τι παραστατικο οδηγησε στο αλλο ακρο, που ισως ειναι παρομοιως ελιτ...
τουλαχιστον ο μπιντες λειτουργουσε?
A ρε Νιονιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιπλα-διπλα με τους
Βοb Dylan και Leonard Cohen!
Κριμα μονο που δεν εκανες μεχρι τωρα και καμια διασκευη στα ελληνικα του Cohen που εχει τοσο στενη σχεση με την Ελλαδα.
Παντως για τον Λεοναρδο που ετοιμαζει καινουριο album
και πιθανοτατα θα κανει περιοδεια ξανα μετα απο πολλα χρονια ελπιζω να μας δοθει η ευκαιρια να τα
ξαναπουμε.
Στο μεταξυ προτεινω το ντοκυμανταιρ
"Ι'm Your Man" της Lian Lunson οπου θα τον δειτε να μιλα για την ζωη του και να κανει κι ενα ντουετο με τους U2!
www.leonardcohenimyourman.com
Anula - διόρθωση:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έκθεμα του Marcel Duchamp ήταν ανδρικό ουρητήριο.
«Arguments are to be avoided - they are always vulgar and often convincing»
ΑπάντησηΔιαγραφήexiled said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακινδυνεύοντας να χαλάσω το κλίμα, θα διαφωνήσω μαζί σας. Όχι επειδή δεν ήτανε σπουδαίος τραγουδοποιός ο Σαββόπουλος. Ήτανε και είναι. Αλλά με χαλάει η λογοκλοπή και ο μιμιτισμός του.
------------------------
ΜΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ, ΜΟΝΟ ΚΛΕΒΕΤΑΙ. ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΑΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΑΝ ΤΟΝ Δ.Σ. ΞΕΡΟΥΝ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΧΩΝΕΤΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ, ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΑΜΕΣΟ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΩΝ 3 ΓΕΝΕΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ADAGIO ΤΟΥ ΜΙΚΗ, ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΟΛΟΙ Σ' ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΝΟΙΩΣΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ.
ΙΔΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΛΕΙΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥ ΤΑΛΕΝΤΟ.
ΑΥΤΑ!~
Και μιά ατάκα του Νιόνου σε μιά συναυλία του πριν πολλά χρόνια στο Παλαί Ντε Σπόρ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο τέλος του πρώτου μέρους της συναυλίας, πλησιάζει μιά κοπέλα την σκηνή από την πλατεία και ενώ ο Νιόνος χαιρετά τον κόσμο, του αφήνει στα πόδια μιά τεράστια ανθοδέσμη, και τότε ακούγεται ο Νιόνιος " Τι μου φέρατε εδώ μπροστά μου αυτή την λαχανοσαλάτα;
(...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέρες καλύτερες θα 'ρθουν το νιώθω στ' αεράκι.
εκείνο το καρύδι σπάει, άκου και τ' αηδονάκι.
του πάει το ντέρτι κι ο καημός, η λύπη του ταιριάζει
μα θέλει και το φάρμακο. Ποιος το χει; Το μοιράζει;
Κι εμείς που αριστερίσαμε, ποιο τάχα ήταν το λάθος;
εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος.
και βούλιαξε στον χείμαρρο, στο δίκιο του πνιγμένο,
και ξάφνου βγήκε απ' τα κλαδιά της Πίστης φωτισμένο.
Μέρες καλύτερες θα 'ρθουν , τίποτα πια δεν σβήνει
την δίψα την λαχτάρα μου, την ομορφιά μου εκείνη
που μου ΄γινε πατρίδα μου, πόλη μου και Θεός μου
ματιά που με κομμάτιασε να ξαναβρώ το φως μου.
(...)
--------------------------
Για την αντιγραφή
Παράγραφος - Με αγάπη
ΥΓ. Αν και οι στίχοι αυτοι, όπως και ολόκληρο το τραγούδι, έχουν υποτίθεται "αντιδυτικό προσανατολισμό", εγώ τους νιώθω αλλιώς. Όπως ξέρετε, έχω τους λόγους μου...
Θυμάμαι τον Σαββόπουλο τον εκτός "συστήματος". Κάθε δίσκος του και κάθε εμφάνισή του ενα γεγονός για εμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσες φορές έκανα την διαδρομή Αθήνα- Θεσσαλονίκη με αυτοκίνητο ακούγοντας μόνο τις κασσέτες του!
Ο εντός "συστήματος" όμως, και "βολεμένος" Δ.Σ. κάπου με ενοχλεί. Ισως επειδή κάνω σύγκριση με τον παλιό στο "Κύτταρο" αλλά και με τον λιγώτερο παλιό, μέχρι εκείνη την παράσταση στο Ολυμπιακό Στάδιο. (1984;)
Ηταν η πρώτη φορά που έφυγα με μια πικρή γεύση, από παράστασή του. Ισως το λάθος ήταν και δικό μου που πήγα να τον δω στο Στάδιο.
Φανταζόσαστε τον Νικ. Ασημο να τραγουδάει "πετυχημένος" και "αναγνωρισμένος" στο Στάδιο;
Θα ήταν απογοήτευση η όχι! (Για αυτούς που τον ήξεραν από τα Εξάρχεια. Για τους άλλους θα ήταν αποκάλυψη). Υπήρχε περίπτωση να γίνει αυτό ποτέ; Τον Cohen, η τον Brassens επίσης, τους φαντάζεστε; Δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι αυτό δεν έχει γίνει ποτέ αλλά θα ήταν έκπληξη για μένα αν κάποιος, που ήξερε καλύτερα, μου έλεγε ότι αυτό έχει συμβεί.
Στάδιο σημαίνει αρπαχτή. Και αρπαχτή και Μπάλλος δεν συμβιβάζονται.
Εκτοτε, μετά το Στάδιο, έχω πάει σε πολλές παραστάσεις του Δ.Σ. Ποτέ όμως δεν είναι όπως παλιά και αν τον δώ στην τηλεόραση πλέον, μπορεί να κάνω και zapping.
Δεν τον κατηγορώ για τίποτα τον Δ.Σ. φυσικά. Η πορεία του ήταν αναμενόμενη και φυσιολογική.
Κάποτε έρχεται η επιτυχία και ο (σχετικός) συμβιβασμός με τον εαυτό μας.
Αυτό βγήκε στα τραγούδια του και στις εμφανίσεις του, που το θέαμα πλέον υπερισχύει.
Στο είδος του πάντως εξακολουθεί να είναι, κατά την άποψή μου, ταλαντούχος, μοναδικός και ασυναγώνιστος στην Ελλάδα.
Στην λίστα των τραγουδιών του post, με την οποία συμφωνώ, θα πρόσθετα και το "Καραϊσκάκης".
@anula:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που το θυμάμαι καλύτερα, δεν ήταν μπιντές, αλλά νιπτήρας!
Και δε μπορώ να ξέρω αν λειτουργούσε, καθώς είχε μέσα μια ανθοδέσμη και είπα να μην κάνω καμιά πατάτα και χαλάσω το ...έκθεμα ;)
Όντως, ομολογώ πως δεν "παρακολούθησα" την ιστορία της τέχνης τα τελευταία 100 με 150 χρόνια, καθώς είμαι μόνο 35. Ελπίζω να ...επανορθώσω για την παράλειψή μου τα ...επόμενα 150 χρόνια ;)
Ένα άλλο δωμάτιο ήταν παντελώς άδειο, με του τοίχους γραμμένους μέχρι εκεί που δεν παίρνει - όπως σε ένα σχολείο που κάνει ...κατάληψη καλή ώρα.
Αν υποθέσω πως συμβόλιζε την αγωνιώδη κραυγή διαμαρτυρίας του σύγχρονου μαθητή απέναντι σε ένα μανιχαϊστικό εκπαιδευτικό σύστημα που ευνουχίζει τα ριζοσπαστικά του οράματα και τον εξαναγκάζει σε ένα σεχταριστικό παπαγαλισμό, ο οποίος σκοπό έχει να τον εκμηδενίσει ως προσωπικότητα και να τον καταστήσει ένα άψυχο μικροτσίπ στον μεγάλο υπολογιστή που ονομάζεται ελεύθερη αγορά, στα πλαίσια της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης ...θα συνεχίσεις να με θεωρείς ...απαίδευτο;
Τουλάχιστον μελέτησα διεξοδικά τον φίλο σου και το ...μνημειώδες έργο του :))))
doctor said...
ΑπάντησηΔιαγραφήandy dufresne, ξεχάσατε το "Tambourine man" "it ain't me baby".
Θα συμπλήρωνα το Masters of war καθώς και το Subterranean homestick blues.
Θα συμφωνήσω με τον Mickey και ειδικά στο σημείο που αναλύει την υποκειμενικότητα όσον αφορά την κριτική της τέχνης:
ΑπάντησηΔιαγραφή--------------------------
Μίκυ σέηντ...
η "κριτική τέχνης" είναι ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ και ΦΥΣΕΙ υποκειμενική και ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να ισχυριστεί μετά πάσης βεβαιότητας πως η στάση του απέναντι σε έναν καλλιτέχνη ή έργο τέχνης είναι και η "σωστή" ...
------------------------
Ένα μουσικό κομμάτι είναι θύμησες, είναι κομμάτι ζωής, συγκινεί, πονάει, διχάζει, ξύνει πληγές...
Τότε οι κριτικοί και η κριτική πάνε στο διάολο.
Όταν ακούω το "telecom99" των Stereo Nova θυμάμαι τις πρώτες σκοπιές στο Κιλκίς.
Όταν ακούω το "Philby" του Rory Galagher θυμάμαι το πρώτο μεθύσι στο γυμνάσιο.
Όταν ακούω το "Still loving you" των Scorpions θυμάμαι τον πρώτο μου έρωτα.
Όταν ακούω early 90's, θυμάμαι κραιπάλες στα φοιτητικά πάρτυ και όλα ζωντανεύουν ξανά.
Όταν ακούω Ψαραντώνη θυμάμαι τον καλύτερο μου φίλο που έχασα λόγω τροχαίου.
Αυτό είναι μουσική και η σχέση της με τον καθένα μας προσωπικά.
Τον Σαββόπουλο δεν τον "έζησα", τον άκουσα αλλά δεν ξετρελάθηκα.
Να απολογηθώ γι'αυτό;
Απλά δεν μου αρέσει.
Μπορεί να σου αρέσει κάτι με το ζόρι ή όπως λέει και ο Mickey να σου αρέσει διότι "έτσι πρέπει", διότι έτσι λένε οι μεγάλοι κριτικοί;
Μήπως τότε πάμε σε ένα ιδιότυπο mainstream επιβαλλόμενο από μια ελίτ κριτικών η οποία θα αποφασίζει ποια θα είναι τα must ακούσματα ενός υποψιασμένου;
Εμένα όμως οι Iron Maiden μου λένε πιο πολλά από τον Μπαχ.
Περί ορέξεως...
Το καλύτερο μουσικό μάθημα του «ποτέ μη λες ποτέ» το πήρα όταν είδα ζωντανό τον George Clinton (65άρη!) και τους Funkadelic.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέχρι τότε η χορευτική μουσική (και η soul και το funk) μου έφερνε αλλεργία, προτιμούσα ανέκαθεν μουσική για την ψυχή και το μυαλό, όχι όμως για το σώμα.
Είχα ακούσει και Funkadelic και James Brown (R.I.P) αλλά τι να καταλάβεις απ’ τη συγκεκριμένη μουσική απ’ τα ηχεία του σπιτιού σου.
Πήγα στη συναυλία με βαριά καρδιά, μετά από έντονη πίεση της παρέας.
Ο «γέρος» ήταν από άλλο πλανήτη. Μαζί με την 15μελή μπάντα του και τις μαύρες καλλονές να τον χαϊδολογούν παρότρυνε το κοινό να χαρεί τα νιάτα του εδώ και τώρα.
Σε μισή ώρα ήμουν κάθιδρος, χορεύοντας με ανθρώπους που δεν γνώριζα, οι περισσότεροι μαύροι, κάνοντας πράγματα που ακόμα δεν πιστεύω ότι έκανα, σε πραγματική έκσταση (όχι, δεν είχα πιει τίποτα...).
Το headbanging και το stagediving που ήξερα ως maximum fun έμοιαζαν σαν ασκήσεις προσκόπων...
Για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου δεν ντρεπόμουν για το φούσκωμα του παντελονιού μπροστά σε κόσμο...
Eκείνο το βράδυ κατάλαβα την έκφραση υγρή μουσική...
Ήταν μία απίστευτη εμπειρία, αποκαλυπτική και κατανυκτική, που μόνο ένα black tribal beat μπορεί να σου προσφέρει.
Έτσι έλεγα μέχρι που είδα live τους Red Hot Chili Peppers και αφαίρεσα το black…
doctor
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτή η προσωπική σχέση με την μουσική την ακυρώνει ως τέχνη - την κάνει κάτι σαν σουβενίρ
η τέχνη δεν υπάρχει για να μας θυμίζει τον φίλο μας ή το τάδε γεγονός
η τέχνη ειναι αυθύπαρκτη και δεν παίρνει αξία από συνειρμούς
από κει και πέρα η συμφωνία σου με τον Mickey δείχνει πόσο επικίνδυνος είναι ο υποκειμενισμός ως αξιολογικό κριτηριο που θα μπορούσε να τοποθετήσει τον Λε Πα πάνω από τον Μπετόβεν και τον Ψαθά πανω από τον Σαίκσπηρ.
Όσο κι αν δεν αποδεικνύεται μαθηματικά η εγκυρότητα μίας αξιολόγησης, υπάρχουν κριτήρια επεξεργασμένα από γενεές ειδικών.
Το αρέσει δεν αρέσει βέβαια είναι ελεύθερο - αλλά φέρει και το βάρος κάποιας ευθύνης.
Μια μικρή ένσταση:
ΑπάντησηΔιαγραφήBad penny κι όχι Philby απο τον μακαρίτη τον Rory. Underrated diamond.
Χειμώνας του 93 . Ο Σαββόπουλος έχει έρθει Νέα Υόρκη για μιά σειρά εμφανίσεων σε μία μπουάτ ονόματι "Θίασος". Τα Σαββατοκύριακα χαμός, ουρά, τις καθημερινές λιγότερος κόσμος αλλα πάντα το μαγαζί σχεδόν γεμάτο. Μιά Τετάρτη πέφτει η θερμοκρασία σε επίπεδα πολικά. Μείον 30 η 40 ούτε που θυμάμαι. Τόσο που σε μερικά αυτοκίνητα πάγωσαν λάδια και υγρά. Τα τραίνα σταμάτησαν λόγω καιρού. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε με μιά παρέα να πάμε στο Θίασο, δεν ήρθε κανείς , μόνο η γυναίκα μου. Κατά τις 8:30 που πήγαμε το μαγαζί άδειο , μόνοι μας. Κατα τις 9 και κάτι εμφανίστηκαν 2-3 παρέες, ζήτημα αν είμασταν 20 άτομα όλλοι κι όλλοι. Ρωτάω αν θα εμφανιστεί ο Σαββόπουλος, δεν ξέρουμε , μου λένε. Το κρύο ήταν τόσο που και μέσα στο μαγαζί φορούσαμε τα παλτά μας αν και δούλευε το καλοριφέρ φούλ. Στο τραπέζι κονιάκ και ζεστό τσάι. Κατα τις 9:30 εμφανίζεται ο Διονύσης τυλιγμένος μένα μεγάλο κασκόλ , σαν σάρπα, κι ενα μαύρο σκούφο. Κάθεται στη σκηνή, " σας ευχαριστώ που με τόσο κρύο ήρθατε, είστε ήρωες. Μόνο για μαζευτείτε ετσι λίγο πιο κοντά εδώ στη σκηνή να ζεσταθούμε" . Κι΄ έτσι μιά παρέα , εμείς οι 20 , οι μουσικοί και ο Διονύσης ζήσαμε μια αξέχαστη βραδυά. Ο Σαββόπουλος των συναυλιών με χιλιάδες θεατές, τραγούδησε για μας τους 20 περίπου, πάνω απο 2 ώρες και ήταν περίφημος. Ζεσταθήκαμε απ τη μουσική (ε και το κονιάκ πρέπει λίγο να βοήθησε) και στο γυρισμό ούτε που καταλάβαμε κρύο. Τον έχω δεί πολλές φορές αλλα εκείνη η βραδυά έμεινε αξέχαστη. Σαν ένα πολύτιμο δώρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήAndy
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαινω απόλυτα αυτο που λες. Την περασμενη εβδομαδα στην Memphis είδα μαυρους μουσικους, πάμφτωχους, μάλλον αγράμματους να παίζουν στον δρομο με έναν τροπο που είχε καθηλώσει όχο μόνο εμενα αλλά και συνεργείο του NBC που τους τραβουσε. Οταν τέλειωσε το τραγούδι πλησιασα τον σαξοφωνιστα και τον ρωτησα -έκθαμβη- που εμαθε να παίζει τέτοια μουσική. Με κοίταξε ειρωνικά/καταδεκτικά και μου ειπε με εκεινο το λαμπερο χαμογελο
"In the alley city girl..."
Με είδε που ειχα μεινει άφωνη -και όντως σκεφτηκα εκεινη τη στιγμη τα δικα μας τα καθυστερημενα που τα στελναμε ωδεια δεκα χρονια και ούτε το φρερεζακε δεν βγάζουν- και μου εξήγησε.
"Jazz is a way of life here city girl. We are born, we play jazz, we die. End of story."
"Όσο κι αν δεν αποδεικνύεται μαθηματικά η εγκυρότητα μίας αξιολόγησης, υπάρχουν κριτήρια επεξεργασμένα από γενεές ειδικών."
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όσο κι αν δεν αποδεικνύεται μαθηματικά η εγκυρότητα μιας θρησκείας, υπάρχουν κριτήρια επεξεργασμένα από γενεές ειδικών."
Να συνεχίσω ή το πιάσαμε το ...υπονοούμενο;
Και ΠΩΣ ακριβώς μας προκύπτουν οι "ειδικοί", αν όχι από τη "συμφωνία" τους με τα "καθιερωμένα" μεγάλα έργα κ.ο.κ; Υποψιάζεστε πώς υπάρχει κάποιος φαύλος κύκλος και μια αυτοαναφορικότητα εδώ πέρα ή πρέπει να το σπάσω σε δίφραγκα;
Και δε νομίζω πως η "συμφωνία με τον Mickey" οδηγεί στο (εξωφρενικό) συμπέρασμα πως κάποιος θα τοποθετούσε "τον Λε Πα πάνω από τον Μπετόβεν και τον Ψαθά πάνω από τον Σαίκσπηρ".
Καλή η επίκληση τέτοιων "ακροτήτων" ως παραδείγματα και οι συνεπακόλουθες εντυπώσεις που δημιουργούνται, αλλά ΔΕΝ συνιστούν επιχειρήματα. Και το "επικίνδυνο" του ζητήματος δεν το κατάλαβα. Γιατί είναι επικίνδυνο κάποιος να βάλει τον Ψαθά πάνω από τον Σαίκσπηρ; Ποιος κινδυνεύει - πέραν ενδεχομένως του ίδιου να ...αυτογελοιοποιηθεί αν προσπαθήσει να το περάσει ως "δεδομένο";
Είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ να ΜΗΝ αρέσει σε κάποιους ο Σαββόπουλος ή ακόμα και ο Μπαχ και να τους αρέσει ο Λε-Πα οι έστω οι Iron Maiden;
Αλλά πέραν των "ακραίων" απραδειγμάτων, θα μου πει επιτέλους κάποιος με ποιο ΚΡΙΤΗΡΙΟ, πέραν της καθαρά ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ προτίμησης, βάζει τον Σαββόπουλο πάνω, κάτω ή στο ίδιο επίπεδο με τον Bob Dylan;
Και με ποιο κριτήριο είναι "σπουδαίοι" αν όχι με τη "δημοτικότητά" τους;
Εκτός κι αν τους συγκρίνουμε μουσικά με τον Μπαχ και τον Μότσαρτ! Είναι ή δεν είναι "νάνοι" μπροστά τους, σύμφωνα με τους "ειδικούς";
Μην τρελαθούμε και τελείως, έτσι;
Υ.Γ. Ο φανατισμός και ο παραλογισμός δεν αποτελούν αποκλειστικό γνώρισμα της θρησκείας. Εκατομμύρια τόνοι μελάνης έχουν χυθεί για να "αποδειχθεί" πως ο Μπαχ ή ο Μότσαρτ ή δεν ξέρω και 'γω ποιος άλλος είναι "μεγαλύτερος" μουσικός (αντίστοιχα και σε άλλους χώρους τέχνης). Τουλάχιστον δε θυμάμαι κανέναν να σκοτώθηκε για τέτοιες "διαφωνίες". Αλλά δυστυχώς αυτό το MODE σκέψης, δηλ. η προσπάθεια ΕΠΙΒΟΛΗΣ μιας ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ πεποίθησης και καταφυγή στους "ειδικούς" ή στους "πολλούς" ελλείψει επιχειρημάτων, είναι ακριβώς το ΙΔΙΟ με αυτό που συναντάται και στη θρησκεία.
Και αυτό ΕΙΝΑΙ επικίνδυνο!
Mickey said
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ φανατισμός και ο παραλογισμός δεν αποτελούν αποκλειστικό γνώρισμα της θρησκείας.
Η συζητηση γυρω από την θρησκεια εχθες αφτασε τα άκρα και απο τις δυο πλευρες. Αγγιξε τα όρια του harassment. Για ενα θεμα που το συνταγμα ολων των πολιτισμενων χωρων μας επιτρεπει να το προσεγγιζουμε από όποια ιδεολογικη/φιλοσοφική γωνιά γουστάρει ο καθένας μας. Διαβασα χαρακτηρισμούς και κοσμιτικα επιθετα που τα βρισκω επιεικώς απαραδεκτα.
Ας μην κάνουμε το ίδιο και με τη μουσική.
@dormammu:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ το Philby KAI το Bad Penny είναι στο ίδιο άλμπουμ (top priority) - top album στο είδος του :)
Πάντως τα έχουμε μπλέξει λίγο εδώ μου φαίνεται - τέχνη, μνήμες, μουσική, συναίσθημα...
Η τέχνη έχει πολλούς τρόπους έκφρασης, η μουσική παίρνει από πολλούς χώρους, χαμός...
Τέχνη μπορείς να κάνεις ακόμα και με τον τρόπο που κάνεις το πιό απλό πράγμα, όπως να σερβίρεις ένα ποτό - και το πιο όμορφο/πολύπλοκο να το κάνεις με ευτελή τρόπο.
Ολα σχετικά, όλα παίρνουν και δίνουν απ΄ όλα..
Λευτέρη συμφωνούμε :)
Mickey όταν γράφεις για θέματα πληροφορικής και επιστήμης είσαι άπιαστος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα θέματα της τέχνης έχουν άλλη μεθοδολογία.
Και φυσικά καμία σχέση με την θρησκεία η οποία εκφέρει προτάσεις υπαρκτικές και γνωστικές.
Επαναλαμβάνω: αιώνες αναλυτικής δουλειάς πάνω σε θέματα αισθητικής, κριτικής και ερμηνείας δεν απαξιωνονται με ένα "δεν μου αρέσει".
Η τέχνη μπορεί να είναι υποκειμενική, αλλά δεν είναι ξέφραγο αμπέλι.
Και μία καταληκτική άποψη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γούστο καλλιεργείται.
Η παιδεία στην τέχνη δεν σταματάει ποτέ.
Αν δεχθούμε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον καλλιεργημένο άνθρωπο και τον μη...
το "μου αρέσει" του ενός και του άλλου είναι διαφορετικά...
Και κάτι τελευταίο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΝ ο ουρητήρας του Duchamp ΕΙΝΑΙ τέχνη, γιατί να MHN είναι και η μουσική του Λε-Πα ή οι κωμωδίες του Ψαθά;
Επειδή ο ένας περιβάλλεται από "κουλτουρέ" ατμόσφαιρα και οι άλλοι από ..."λαϊκούρα"; Ο Dylan δηλαδή τι ήταν; Κλασικός συνθέτης; Μετά από 100 χρόνια μπορεί να έχει ξεχαστεί εντελώς.
Ή επειδή ο Duchamp (άλλος πάλι ...διάσημος) έκανε ΚΑΙ έργα τέχνης, θα πρέπει να θεωρήσουμε πως ΚΑΘΕ τι που εξέθεσε είναι ...αριστούργημα;
Ή μήπως θαρρούμε πως ο Μότσαρτ (ή όποιος άλλος πραγματικά "μεγάλος") έγραψε ΜΟΝΟ αριστουργήματα;
Και καμιά τέχνη δεν είναι "αυθύπαρκτη" - ήμαρτον! Χωρίς παρατηρητή και ερμηνευτή, δεν πα να σκοτώνεται ο ...δημιουργός, τέχνη ΔΕΝ υπάρχει!
Η "ερμηνεία" μας είναι που την κάνει Τέχνη. Και το "συναίσθημα" που επικαλείται ο Doctor ΠΑΝΤΑ έπαιζε και συνεχίζει να παίζει ρόλο. Αλλιώς είναι ένας σωρός υλικών (ή τελευταία και κάποια bits σε έναν υπολογιστή) ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ!
Επαναλαμβάνω: Σκεφτείτε τον Καβάφη!
Σχεδόν όλοι τον "έθαβαν" όσο ζούσε και τώρα τον έχουν αναδείξει πλέον ως έναν από τους σημαντικότερους ποιητές των νεώτερων χρόνων. Μήπως μερικές φορές η κριτική (ειδικά όταν εξασκείται αβασάνιστα) ΣΚΟΤΩΝΕΙ την τέχνη και την αντικαθιστά με σχολαστικισμό και ξερές ...αναλύσεις, χάνοντας την ουσία;
ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο κάνουν και οι "ειδικοί" θεολόγοι με τις "ανώτερες" ερμηνείες τους επί των κειμένων των Γραφών και τους αλλοιώνουν πλήρως το απλό και αυθόρμητο αρχικό νόημά τους - "ξέρεις, ναι μεν γράφει έτσι, αλλά εννοεί το ...αντίθετο" ;)
Κάποτε ο οικοδεσπότης, με αφορμή το "2" του Παπαϊωάννου είχε γράψει σε πρόσφατο ποστ:
"Τρέφω πάντα ιδιαίτερη δυσπιστία προς τα συμβολικά και αλληγορικά έργα. Αυτά που σου κλείνουν το μάτι («όταν δείχνω αυτό, εννοώ εκείνο») η σε τραβάνε από το μανίκι για να εμπεδώσεις «το μήνυμα». Κι εδώ έχουμε τέτοιες στιγμές, μερικές επιτυχημένες άλλες όχι (πολλές βαλίτσες και σακίδια…)."
Αν οι κριτικές των "ειδικών" ήταν θετικές (και θαρρώ πως είναι), θα άλλαζε γνώμη;
Αν ναι, τότε τι θα πει; Πως δεν το "προσέγγισε" σωστά και θα πρέπει να το ξαναδεί για να το καταλάβει;
Αν όχι, γιατί θα πρέπει να αλλάξει γνώμη ο Doctor για τον Σαββόπουλο;
(ειδικά από τη στιγμή που οι "ειδικοί" διχάζονται για τον "βαθμό" της αξίας του)
Μα συμφωνησω κύριε Δημου οτι υπάρχουν καλλιεργημενοι και μη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοσους καλλιεργημενους γνωριζετε που την καταβρισκουν με τον Λεπα; Μπαινεις στα Τσεροκι τους και η Βισση ουρλιαζει σαν μαγισσα;
Εγω αρκετους.
Οποτε θα μου πειτε παιζεται ο ορισμος.
Εκει δεν ξερω τι να πω πλεον.
Φυσικά Νίκο και καλλιεργείται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι τρόποι; Πάμπολοι. Ο καλύτερος;
Η ζωή η ίδια σε συνάρτηση με την διάθεση που ο κάθε ένας έχει να εμβαθύνει σε κάθε τι που συναντά μπροστά του, στα συναισθήματα που του γεννά και βέβαια στην (προ)διάθεση που έχει για αυτοβελτίωση.
Τότε αποκτά περισσότερα σημεία 'εισόδου' και επεξεργασίας των ερεθισμάτων που η τέχνη μπορεί να του προσφέρει. Του κεντρίζει πλευρές του εαυτού του που διαφορετικά δεν θα υπήρχαν.
Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός πως άλλα πράγματα μου προσφέρει μία πχ καλή ταινία, ένα μουσικό έργο στα 20 (τίποτα) και τελείως άλλα τώρα. (μα πως το είχα αγνοήσει τότε;..)
Το 'ωριμάζουμε' που λέμε.
Ευχή και κατάρα αυτό μαζί. Πρέπει να ξαναερχόμαστε σε επαφή με έργα που πολύ παλιά τα είχαμε απορρίψει, μπορεί να χάναμε θησαυρό.
Εκτός και μιλάμε για τέχνη για την τέχνη και συμβουλευόμαστε 'ειδικούς' για το τι πρέπει να νιώσουμε!!!
Την καληνύχτα μου.
nikos dimou said (Τετ Δεκ 27, 12:14:48 πμ):
ΑπάντησηΔιαγραφή"Mickey όταν γράφεις για θέματα πληροφορικής και επιστήμης είσαι άπιαστος.
Τα θέματα της τέχνης έχουν άλλη μεθοδολογία."
Ανυπομονώ να την μάθω. Μου αρέσει η γνώση και αυτό είναι γνωστό τοις πάσι. Αλλά η ΓΝΩΣΗ, όχι η ΓΝΩΜΗ ή κάποιοι "κανόνες" που στηρίζονται στο πουθενά - ΔΕΝ υπονοώ τίποτα φυσικά για τη συγκεκριμένη μεθοδολογία, αφού δεν την ξέρω ;)
(Μπορεί και να τη γνωρίζω βεβαίως, αλλά απλώς να μην την "ασπάζομαι" - όπως κάνω και με τη "μεθοδολογία" της Θεολογίας. Αλλά θα με ενδιέφερε να κάνω ένα fresh start, χωρίς προκαταλήψεις.)
"Και φυσικά καμία σχέση με την θρησκεία η οποία εκφέρει προτάσεις υπαρκτικές και γνωστικές."
Δεν ξέρω αν και η τέχνη "εκφέρει προτάσεις υπαρκτικές και γνωστικές" (και οι Γραφές "λογοτεχνικά" έργο τέχνης είναι άλλωστε), αλλά σχέση ΥΠΑΡΧΕΙ. Όποιος διαβάσει τα σχόλιά μου μπορεί να το καταλάβει - όπως και όποιος έχει εντρυφήσει στον τρόπο με τον οποίο εντυπώνονται κάποιες πεποιθήσεις στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Το ίδιο ακριβώς Mode of Thought υπάρχει και στην περίπτωση του Έρωτα. Κοινό σημείο όλων ο υποκειμενισμός - και συχνά η προσπάθειά μας να "πείσουμε" τους άλλους για αυτό που εμείς βιώνουμε (ανέφερα και τα μιμίδια σχετικά). Περισσότερα αναφέρονται σε πολλά βιβλία (το "The God Delusion" είναι ένα παράδειγμα).
"Επαναλαμβάνω: αιώνες αναλυτικής δουλειάς πάνω σε θέματα αισθητικής, κριτικής και ερμηνείας δεν απαξιωνονται με ένα "δεν μου αρέσει".
Η τέχνη μπορεί να είναι υποκειμενική, αλλά δεν είναι ξέφραγο αμπέλι."
Συμφωνώ απόλυτα και το ΕΓΡΑΨΑ στα σχόλιά μου. Συμφωνώ και με όλο το επόμενο σχόλιο (Τετ Δεκ 27, 12:29:40 πμ)
Αλλά πείτε μου, ο Bob Dylan και ο Νιόνιος απασχολούν τους κριτικούς στο ίδιο "επίπεδο" με τον ...Μπαχ; Ε, δε νομίζω! Μάλλον μπροστά του ως ...Λε-Πα φαντάζουν. Τότε ΓΙΑΤΙ εδώ μέσα ο καθένας δίνει "μαθήματα" για το πώς πρέπει να τους προσεγγίσουμε και ποιος είναι καλύτερος; Και ποιος άραγε από δω μέσα είναι "ειδικός" κριτικός τέχνης;
Κατά τα άλλα, νομίζω πως το θέμα μας είναι ο Νιόνιος (για τον οποίο οι γνώμες μας μάλλον συμπίπτουν). Δε θα ήθελα να δώσω συνέχεια σε αυτό το post. Τα έχουμε ξαναπεί και μάλλον θα επανέλθουμε από ό,τι κατάλαβα. Ας το θίξουμε τότε εκτενέστερα.
Καληνύχτα σε όλους!
@ Πανάσχημη said...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μα συμφωνησω κύριε Δημου οτι υπάρχουν καλλιεργημενοι και μη.
Ποσους καλλιεργημενους γνωριζετε που την καταβρισκουν με τον Λεπα; Μπαινεις στα Τσεροκι τους και η Βισση ουρλιαζει σαν μαγισσα;
Εγω αρκετους.
Οποτε θα μου πειτε παιζεται ο ορισμος.
Εκει δεν ξερω τι να πω πλεον."
............
Οι συγκεκριμμένοι, ηταν καλλιεργημένοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου...
Οσους έχω χαρακτηρίσει καλλιεργημένους και δω ότι παρουσιάζουν τέτοια συμπεριφορά, δεν έχω δυσκολία να τους... αποχαρακτηρίζω αμέσως.
Αυτό που περιγράφετε είναι σαφές κριτήριο αγοραίας συμπεριφοράς.
Υπάρχουν και άπειρα άλλα.
mickey said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Συγχαρητήρια στον aggelos-x-aggelos για την κατοστάρα.
Ευχαριστώ mickey, είσαι πολύ ωραίος παίκτης. Τέτοιος είμαι και εγώ και είπα να μη χαλάσω το έθιμο της παρέας για χαρτί αυτές τις μέρες.
Και έχασα.
Λίγα (46€) αλλά τα τελευταία μου (άνεργος)...
Ήθελα κάπου να το πω...
Dion
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ναι και οχι.
Οταν ειναι καλλιεργημενοι σε άλλους τομεις, τι στο καλο λες;
Στον Α τομεα καλλιεργημενος, στον Β τούβλο;
Δηλαδη, υπάρχει ορισμος του "καλλιεργημενος" που να είναι κοινά αποδεκτος;
Ποιος ειναι αν υπάρχει;
Ο ΝΔ είπε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αυτός που λέει "δεν μου αρέσει ο Μότσαρτ" δεν χαρακτηρίζει τον Μότσαρτ - χαρακτηρίζεται ο ίδιος."
Μου αρέσει ο Μότσαρτ (πάλι καλά, έτσι δεν θα... χαρακτηριστώ). Αλλά, γατούλη, παραείσαι αυστηρός. Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με το "πνεύμα" (όχι απαραίτητα το... γράμμα) του Ντόκτορ και του (πάντοτε ορμητικού) Μίκυ.
Και λέω να προβοκάρω (με την καλή έννοια) τη σεβαστή ομήγυρη, με λίγο Καρρά:
"Φαινόμενο δεν είναι οι σεισμοί και οι πλημμύρες,
ούτε οι διάνοιες και οι εθνοσωτήρες.
Φαινόμενο δεν είναι οι κεραυνοί και οι καταιγίδες,
ούτε το πώς χτίστηκαν παλιά οι πυραμίδες.
Φαινόμενο είμαι εγώ που ακόμα σε αντέχω,
που ακόμα σ' αγαπώ και σ' έχω όπως σ' έχω.
Φαινόμενο είμαι εγώ για όσα έχω κάνει,
κι ας μ' έχεις πικράνει."
Σπουδαίοι στίχοι του σπουδαίου Φοίβου, που μερικές φορές κάνει σπουδαία πράγματα νομίζοντας ότι είναι αφελή, κουτοπόνηρα ή ευτελή (ίσως να οφείλεται και σε αυτό).
Hadi eyvallah
_abdal
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό ότι βλέπω υπαρχει τεράστια συγχιση στο θέμα.
Όταν η Πανάσχημη λέει "καλλιεργημένοι" εννοεί προφανώς ότι έχουν βγάλει Πανεπιστήμιο - κι εχουν και διδακτορικό.
Ουδεμία σχέση!
Η καλλιεργεια είναι άσκηση ευαισθησίας και αισθήσεων.
Κανένας δεν γεννιέται έτοιμος για τον Μπαχ (ούτε για τον Μότσαρτ).
Όσο για τους ειδικούς Mickey δεν είναι πάπες ούτε αλάνθαστοι.
Είναι όμως αυτοί που θα μας μυήσουν, θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε.
Δεν θα ρωτούσες ποτέ τον αγράμματο για τον Πλάτωνα - γιατί δέχεσαι τον μουσικα αγράμματο να κρίνει τον Μότσαρτ;
Η θεωρία σου οδηγεί στον λαϊκισμό και γι αυτό είναι επικίνδυνη. Αν και απο τα κείμενά σου μάλλον δεν την πιστεύεις ούτε εσύ.
Μία ιστορία:
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας φίλος μου δεν πήγαινε καθόλου τον Σαββόπουλο.
1978 πήγαμε για Πάσχα στην Κέρκυρα με το δικό μου αυτοκίνητο, δύο ζευγάρια.
Είχα κασέτες με Σ. και τις έβαλα. Στην αρχή διαμαρτυρήθηκε έντονα - αυτά θα ακούμε;
Κάνε μου την χάρη και άκου, του είπα. Για κάθε τραγούδι έκανα μικρή εισαγωγή και μετά σχόλιο. Ορισμένα τα ξανακούσαμε και δεύτερη φορά. Κανονικό μάθημα.
Ωσπου να φτάσουμε, είχε γίνει fan. Κι από τότε με ευγνωμονεί που "του άνοιξα τα μάτια" (ή μαλλον τα αυτιά).
Ακριβώς γι αυτό μιλάμε εδώ.
Και τελικά:
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει ο Mickey: "Αλλά πείτε μου, ο Bob Dylan και ο Νιόνιος απασχολούν τους κριτικούς στο ίδιο "επίπεδο" με τον ...Μπαχ; Ε, δε νομίζω!Μάλλον μπροστά του ως ...Λε-Πα φαντάζουν."
Βλέπεις που κι ο ίδιος κάνεις διακρίσεις (βάσει ποίου κριτηρίου;).
Και κάνεις λάθος: Το επίπεδο είναι το ίδιο. Μόνο η προοπτική του χρόνου αλλάζει. Π. χ. Ο Χατζιδάκις είναι ο Σούμπερτ της εποχής μας (ή και ανάποδα).
Γράφεις παρακάτω: "Και ποιος άραγε από δω μέσα είναι "ειδικός" κριτικός τέχνης;".
Με όλη μου την σεμνότητα θα απαντήσω: εγώ. Δεν είμαι ο μόνος, ούτε αλάνθαστος. Αλλά αν πολύχρονες ειδικές σπουδές και δεκετίες ενασχόλησης δεν σου αρκούν, ίσως σε πείσουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες που μου αναγνωρίζουν αυτή την ιδιότητα.
Ως δημιουργός έχω αμφισβητηθεί - αλλά ως κριτικός και αναλυτής ποτέ.
Για να ακούσω το Νιόνιο πρέπει να ταυτιστώ με τα πρόσωπα μιας γενιάς που δεν είναι η δική μου, άλλοτε το κάνω με ευχαρίστηση κι άλλοτε μου προκαλεί δυσφορία. Όταν ήμασταν δεκάξι το ‘ελληνική’ μπροστά από το μουσική ακουγόταν σαν το ‘Αλβανός’ μπροστά απ’ το τουρίστας. Ηλίθιο το ανέκδοτο, ακόμη πιο ηλίθια η άποψη των δεκάξι χρόνων μας για τη μουσική. Μας τράβηξαν από το μανίκι οι φίλοι μας να πάμε σε συναυλία του Χατζιδάκι – δεν μας την έσπαγε ο Χατζιδάκις ο Γκάτσος μας την έσπαγε – και γίναμε Χατζιδακικοί, Σαββοπουλικοί δεν γίναμε γιατί μάλλον δεν είχαμε τους κατάλληλους φίλους. Ρεμπέτικα ακούγαμε αλλά ποτέ σε μοναχική ακρόαση, παρέα πάντα. Για Θεοδωράκη ούτε κουβέντα, η πρώτη φορά που συγκινήθηκα, ήταν όταν άκουσα το ‘Σημαδεμένος απ’ την αγάπη’ του Γκανά – πρέπει να το έχω ακούσει αυτό το τραγούδι, σε non stop re-play, ώρες ατελείωτες και τώρα που το θυμήθηκα φλερτάρω με την ιδέα να ξανα-κολλήσω, αν και μέρες που είναι μάλλον θα προτιμήσουμε τους Nouvelle Vague, που χορεύονται σε ατμόσφαιρα παρέας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου φέρε μια θείτσα δώρο το ‘Πως ακούμε μουσική’ του Ρώτα και το πέταξα, αυτή πρέπει να είναι μια από τις ελάχιστες σοβαρές πράξεις που έκανα ως νέος. Συμφωνεί με αυτό μια καλή μου φίλη, που είναι το πιο καλλιεργημένο κορίτσι που ξέρω και που όταν μπαίνω στο αυτοκίνητο της με κάνει να υποφέρω γιατί ακούει τέντα γκάζια Mylene (QI- avant que l’ ombre) & Juanes (la camisa negra –full phatt remix) – ο Μαργαρίτης είναι χειρότερος ή η Κοκκίνου;
Στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου, ξένος, άφραγκος, επαναστατημένος, σε διαρκείς αναδιαπραγματεύσεις με τις ορμόνες της εφηβείας μου, να κάνουν ανακωχή ή να παραμείνουν ευέξαπτες, βρήκα καταφύγιο στο πιο hype ναρκωτικό. Περπατούσα χιλιόμετρα σε μια τρελλή πόλη, όχι αφιλόξενη, αλλά τρελλή, ακούγοντας από τα ακουστικά μου ξανά και ξανά Cocteau Twins (Lullabies, alas dies laughing –again and again & Sugar hiccup) & Summer in Siam. Τώρα πως γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να τρελλαίνεται να ακούει ‘when it’s summer in siam, when it’s summer in siam, summer in siam, the moon is full of rainbows, I truly am in the summer in Siam’ και μερικά χρόνια μετά το Ποίημα του Γκανά ‘Σαν θαλασσάκι να κυματίσεις, και σαν αέρας να σηκωθείς, να με ζαλίσεις, να με σκορπίσεις, και τη ζωή μου μη λυπηθείς…σημαδεμένος απ'την αγάπη, στα δυο σου μάτια να γκρεμιστώ…Σαν ένα δέντρο να φτερουγίσω, σαν καταρράκτης να ξοδευτώ, σημαδεμένος απ'την αγάπη, στα δυο σου μάτια να γκρεμιστώ’, με την ίδια αφοσίωση, με την ίδια απόλαυση, δεν ξέρω. Μάλλον στο ένα κάτι συμβαίνει με τη μουσική και στο άλλο κάτι με το λόγο.
Τα χρόνια πέρασαν, οι ορμόνες έγιναν αρνάκια, λατρέψαμε τον Γκάτσο και τα ‘μεγάλα βόδια των Αχαιών του’, οι Cocteau Twins σκούριασαν, δεν αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο όταν πετυχαίνω το Ζειμπέκικο, έχω ακούσει Τερζή μόνος μου σπίτι, σε ένα cd που ακούω το πρωί όταν πηγαίνω στη δουλειά μετά το ‘love is good and love is kind, love is drunk and love is blind, love is good and love is mine, love is drunk all the time, shame’ ακούγεται το Frozen. ! Δεν ξέρω μουσική, τίποτε, ούτε γι’ αυτα που αγαπάω ξέρω πολλά πέρα από τα lyrics και σε ποιο album είναι το καθένα. Απ την άλλη υπάρχουν πράγματα που μπορώ να ακούσω live και να πάθω ότι έπαθε ο andy, πχ τη Bjork πριν πολλά χρόνια στο Λυκαβηττό, τον JJ, τα χάλκινα πνευστά της Φλώρινας, αλλά να μην μπορώ να τα ακούσω μόνος μου, με τίποτε. Διονυσιακοί ήχοι, Απολλώνιοι, δεν έχει σημασία, σημασία έχει αν ακούγονται μοναχικά, με παρέα, ζωντανά, ηχογραφημένα, για μένα, για τους φίλους μου, για τους δικούς μου, για όσους λείπουν, για ότι με βοηθάν να αντέξω κοκ. Κι έχει σημασία τη στιγμή που συμβαίνει.
(break)
Μου έλεγε κάποτε ένας φίλος φίλου, μουσικολόγος, με παιδεία στην όπερα και διδακτορικό στην Αραβική λύρα (ήμαρτον !) μα έλα να ακούσεις λίγη αραβική λύρα, είναι σαν ξένη γλώσσα, αν καταλάβεις μια φορά τι ακούγεται, αν προσέξεις, μετά θα αποκτήσει νόημα. Δεν θέλω όμως να αποκτήσει νόημα, δεν θέλω, πεισματικά, σαν τετράχρονος, δεν θέλω νόημα, θέλω να παθαίνω, ζημιά θέλω, δε θέλω νόημα. Και βέβαια γιατί να αρνηθώ ότι ο άνθρωπος ξέρει καλύτερα από μένα, γιατί να αρνηθώ πως όλα τα παράδοξα που μου συμβαίνουν με τη μουσική εξηγούνται, γιατί να αρνηθώ ότι ο άλλος ξέρει καλύτερα, γιατί να αρνηθώ ότι δεν έχω κριτήριο και παιδεία. Δεν έχω. Γιατί να αρνηθώ πως ότι ακούω είναι μουσικά φτωχό και λίγο, άτεχνο και αφελές. Για να μου το λεν μάλλον είναι. Πες όμως τώρα εσύ σε έναν τετράχρονο ότι το παιχνίδι που παίζει με τα πλαστικά ακουστικά δεν τον κάνει γιατρό, ε, και; Δοκίμασε να το πεις, μόνο αν διασκεδάζεις με βλοσυρές ματιές από τετράχρονα, αν διασκεδάζεις να τους τη σπας. Μουσικά είμαι τεσσάρων, σε άλλα εξηντατεσσάρων, πχ στην όραση. Κι ο γνωστός με την λύρα πάντως όταν επιχείρησα μια φορά να του εξηγήσω το ρόλο του αιθουσαίου συστήματος στην αντίληψη της μουσικής, τεσσάρων έγινε και με το δίκιο του. Όχι δεν θα του πω εγώ βέβαια τι είναι σπουδαίο στη μουσική και τι όχι, αλλά υπάρχει κάτι στη μουσική που εγώ αγαπάω και καταλαβαίνω κατι που αυτός δεν θα μπορέσει ποτέ να μου εξηγήσει, άσε δε που αυτή η προσωπική μου ιδιοτροπία αφήνει την δική του επιστήμη παντελώς αδιάφορή, τη δική μου λιγότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ πιτσιρικάς είχα μιαν εντελώς αμφιθυμική σχέση με έναν πίνακα που υπήρχε στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού. Ήταν μια αντιγραφή του Σπορέα του van Gogh, από έναν μάλλον ασήμαντο σπουδαστή, εννοώ ότι ο πίνακας μάλλον είχε ούτως ή άλλως φτωχή καλλιτεχνική αξία. Δεν ξέρω πως βρέθηκε εκεί αλλά ξέρω πως για μένα ήταν από τις πιο τρομακτικές και από τις πιο ελκυστικές εικόνες της παιδικής μου ηλικίας. Όταν είδα τον αληθινό The Sower, μου φάνηκε τίποτε μπροστά σε εκείνο το αριστούργημα που τρόμαζα και επιθυμούσα να κοιτάζω. Ο ορίζοντας δεν ήταν εκείνο το αλλόκοτο κιτρινοπορτοκαλλί του άσημου καλλιτέχνη, ούτε ο ήλιος είχε τον στροβιλισμό από χρώματα της ανατολής, ούτε το πρόσωπο δίχως μάτια του σπορέα είχε εκείνο το ακατανόητο κοκκινοπορτοκαλί χρώμα που το έκανε να μοιάζει σαν χαρακιές πάνω στη λάσπη. Ο δικός μου van Gogh δεν έχει συνεπώς καμμία θέση στο Amsterdam van Gogh Museum, ούτε θα μπορέσει ποτέ να γράψει κανείς γι’ αυτόν αλλά για μένα ήταν μια απίστευτη δόνηση που σπάνια έζησα ξανά και που δεν αναρωτήθηκα ποτέ σοβαρά τότε από πού έρχεται και που με πηγαίνει. Όταν το έκανα, βοήθησε λίγο και η συνήθεια, έπαψε και να έρχεται και να με πηγαίνει.
Το μόνο πράγμα με το οποίο αντικατέστησα εκείνη την αίσθηση είναι η αίσθηση που μου αφήνει ένα album, ολόκληρο όμως από την αρχή μέχρι το τέλος, κάθε τραγούδι χωριστά. Δεν νομίζω πως μπορεί άλλος να το ακούσει με τα δικά μου αυτιά, είναι πώς να το πω, το soundtrack των ονείρων μου. Ξεκινώντας από την αρχή: The Lacemaker ‘Dreams are like water, colourless and dangerous’. Κάθε τραγούδι του το νοιώθω σαν να είναι μια άρθρωση της ψυχής μου. Απλοικά μπορώ να πω πως είναι η στιγμή που η αγαπημένη μου μουσική συναντά αγαπημένη ποίηση, αλλά ως εδώ δεν με νοιάζει να το ψάξω παρακάτω. Με τη σχετική ανωνυμία που δίνει ένα ιντερνετικό ψευδώνυμο μπορώ να πω πως όποτε ακούω το τραγούδι μου – όλα είναι δικά μου εκεί, αλλά υπάρχει ένα – από εφτάμιση μέτρα ατσούμπαλος ορθολογιστής μαντράχαλος γίνομαι βρέφος, επιπλέω στο σύμπαν και κλαίω, γελάω, αγαπάω, θυμώνω, ζητάω, απολαμβάνω, χωρίς φωνή, μόνο κίνηση, αλλά κυρίως χωρίς βαρύτητα. Δεν το βρίσκω άκομψο αυτό για έναν μαντράχαλο, αλλά να είναι από τα λίγα που δεν θα έλεγες, παρά μόνο στους ανθρώπους που αγαπάς πολύ, γιατί θα σου κάνουν τη χάρη να μη σου λεν άσχετα μετά για το πόσο τους αρέσουν κι αυτούς οι This Mortal Coil κλπ. Άλλα τραγούδια από αυτό το album πάλι εντελώς παραδόξως τα νοιώθω σαν το χάδι της μάνας μου, σαν τη φωνή του πατέρα μου όταν μου έλεγε ιστορίες, σαν το βλέμμα της γιαγιάς μου όταν με ξεπροβόδιζε. Δεν ξέρω αν ένας θρήσκος νοιώθει λίγο πολύ παρόμοια πράγματα όταν προσεύχεται και μάλλον με αφήνει αδιάφορο τι νοιώθει όταν προσεύχεται γιατί είναι δικό του πράγμα. Μιλάει μάλλον κι αυτός με το πιο τρελό και αδάμαστο κομμάτι της ψυχής του. Μου αρκεί απλά να ξέρει πως συνομιλεί με την τρέλα του, με την αρχαία του ψυχή κι αυτό δεν ανήκει σε κανέναν άλλον πέρα από αυτόν. Κι εγώ κι εκείνος οφείλουμε να κάνουμε μιαν υπέρβαση στον κοινωνικό μας λόγο.
Έτσι όταν εγώ ακούω τη Louise Rukowski να τραγουδάει I Come And Stand At Every Door ξέρω πως είμαι σε απευθείας συνομιλία με την τρέλα μου, ότι κι αν πω για τη Χιροσίμα, για την πείνα, για το θάνατο συνομιλώντας με κάποιον θα είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτό το τραγούδι. Εδώ υπάρχουν πράγματα που δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί με ‘τρελαίνουν’, ούτε εγώ, ούτε οι κολλητοί μου, ούτε οι δικοί μου, ούτε ο ψυχαναλυτής μου που λέει ο λόγος. Όλοι μαζί να μαζευτούμε να γράψουμε βιβλίο, το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας θα διαφεύγει. Πόσο μάλλον στο πιο δικό μου τραγούδι, το ‘Till I Can Gain Control Again. Ούτε εγώ έχω το δικαίωμα να πουλήσω την προσωπική μου τρέλα για κοινωνικό αγαθό, ούτε κανείς άλλος οφείλει, διακιούται ή κλήθηκε να κατανοήσει μουσικολογικά την ψυχή κανενός, η επιστήμη τους δεν αφορά την ψυχή μας, έστω κι αν είναι οι μόνοι που μπορούν σοβαρά να απαντήσουν στο ερώτημα ‘τι είναι μουσικώς το ωραίον, το νέον και το υψηλό’.
και τα lyrics μιας και το μνημόνευσα το τραγουδάκι
ΑπάντησηΔιαγραφήjust like the sun over the mountain top
you know I'll always come again
you know I love the sun, my morning sun
that sunlight dancing on your skin
i've never gone so wrong as for telling lies to you
what you see is what I been
there is nothing I could hide from you
you see me better than I can
out on the road that lies before me now
there are some turns where I will spin
I only hope that you can hold me now
'til I can gain control again
like a lighthouse you must stand alone
and mark a sailors' journey end
no matter what seas I have been sailing on
I'll always row this way again
along the roads that lie before me now
there are some turns where I will slip
I only hope that you can hold me now
'til I can gain control again
I only hope that you can hold me now
'Til I can gain control again
Ο Σαββόπουλος είναι αναμφισβήτητα μια σημαντική μορφή του ελληνικού τραγουδιού, ιδιαίτερα της κατηγορίας "τραγουδοποιός-ερμηνευτής" που στην Ελλάδα ανέκαθεν σπάνιζε και σπανίζει. (Εν αντιθέσει με Γαλλία, Αμερική κλπ). Το στυλ του μοιάζει περισσότερο σε αυτό του Luccio Dalla, φέρνει όμως κάπως και σε Bob Dylan, με τον τελευτάιο μάλιστα μοιάζει και η ζωή του, ξεκίνησε δηλαδή ως "επαναστάτης" και κατέληξε θεοσεβούμενος Χριστιανός. Επιλογή του, εμάς το έργο του μας ενδιαφέρει. Αυτό λοιπόν είναι αρκετά αξιόλογο, ιδιαίτερα μέχρι το περιβόλι του τρελλού και τον μπάλο. Κατόπιν λίγα καλά τραγούδια έδωσε (του 60 οι εκδρομείς υπέροχο) και τελευταία, όπως είπε και ο ίδιος, μάλλον έχει στερέψει η έμπνευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως δε θα τον σύγκρινα με τον Jacques Brel, το μεγάλο Βέλγο (και πρόωρα χαμένο) που τόσο η ερμηνευτική του δεινότητα, όσο και η μουσική αλλά και η ποίησή του υπερβαίνουν κατά πολύ το Σαββόπουλο. Ο Brassens επίσης αν και "μονότονος" στη μουσική (il disait la chanson) έχει ένα στίχο απίστευτα υψηλής αισθητικής και πληρότητας, τα πιο όμορφα γαλλικά που έχω ακούσει! Άσε το χιούμορ και ο σαρκασμός του. H Barbara ήταν πολύ καλή ερμηνεύτρια, δε θυμάμαι όμως και πολλά πολύ καλά της τραγούδια (από τα δικά της εννοώ), θα ξεχώριζα ίσως το "la solitude", ίσως το καλύτερο γαλλόφωνο τραγούδι για τη μοναξιά που έχει ποτέ γραφτεί. Τον Coen τον ξέρουμε όλοι, δε χρειάζονται ιδιάιτερα σχόλια, μεγάλη μορφή και ιδιαίτερη φωνή και ερμηνεία.
Άφησα για τέλος τον Leo Ferre. Δε ξέρω γιατί είναι τόσο παρεξηγημένος από τον ΝΔ. Σχεδόν τον απαξιώνει. Ο Ferre, και δε το λέω μόνο εγώ, υπήρξε ισάξιος του Brassens και του Brel, ίσως ο ΝΔ να μη του έχει δώσει τη δέουσα προσοχή, είναι και τα γαλλικά του συχνά δύσκολα αλλά και ο εν γένει τρόπος έκφρασής του. Ακούστε όμως τουλάχιστον ένα του τραγούδι, το "La memoire et la mer", προσπαθήστε να το κατανοήσετε και μάλλον θα μου δώσετε δίκιο!
Καλημέρα σε όλες και σε όλους!
όταν γράφω παραπάνω '...θα είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτό το τραγούδι...', εννοώ απλώς ότι μιλώντας με κάποιον άλλον δεν έχει σημασία το τραγούδι, αλλά ο τρόπος που ορθολογικά αντιμετωπίζεις το ζήτημα πείνα, Χιροσίμα, κλπ και όχι βέβαια ότι θα είναι ελάχιστη μια ορθολογική αντιμετώπιση του ζητήματος σε σύγκριση με την ποιητική. Κι επειδή το ανέφερα, ας αντιγράψω και τα lyrics :)
ΑπάντησηΔιαγραφήI come and stand at every door
But no one hears my silent dread
I knock and yet remain unseen
For I am dead, for I am dead
I'm only seven although I've died
In Hiroshima long ago
I'm seven now as I was then
When children die they do not grow
My hair was scorched by swirling flame
My eyes grew dim, my eyes grew blind
Death came and turned my bones to dust
And that was scattered by the wind
I need no fruit, I need no rice
I need no sweet, nor even bread
I ask for nothing for myself
For I am dead, for I am dead
All that I ask is that for peace
You fight today, you fight today
So that the children of this world
May live and grow, and laugh and play
Οποιος τελικα μυηθει, οχι απο κριτικο, αλλα απο το πορταλ της γουικι για τη τεχνη, και πεντε εξι βιβλια ιστοριας της τεχνης, δεν θα εχει προβλημα να αναγνωρισει τη χαμηλη μουσικη αξια του Λεπα (αλλα τον σκληρα εργαζομενο στην λαικη διασκεδαση) και να μην τον κατακεραυνωσει σαν "λαικουρα" , απο την αλλη εχει το αισθητηριο να ακουσει Μοτσαρτ και να μην αλλαξει σταθμο επειδη αρχισε "η νεκροφορα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Λεπα δεν εχει τη μουσικη αξια του Μοτσρτ παει και τελειωσε. Οποιος ξερει απο μουσικη θεωρια το καταλαβαινει με την πρωτη. Απο την αλλη ο Λεπα ειναι διασκεδαστικος και ο τροπος διασκεδασης μας ειναι ιδιος απο τουρκικης κατχοης,οποτε καταληγουμε να ειμαστε πιο μυημενοι στον Λεπα παρα στον Μοτσαρτ. Ειναι και θεμα εθνικης κουλτουρας.
Αυτο βεβαια οπως ειπα, δεν κανει τον Μοτσαρτ αχρηστο!! Απλα δεν τον ξερουμε...
Αυτος ο διαχωρισμος αναμεσα σε εντεχνο και σκυλαδικο αρχισε να μη ειναι καθαρος κιολας. Διοτι πολυ απλα και οι μεν και οι δε πρεπει να βγαλουν το ψωμι τους. Ετσι κατεληξε ο Νταλαρας να συνδιασκεδαζει με τον Ρεμο...(αναρωτιεμαι ομως γιατι παντα θεωρουσαμε τον Νταλαρα, επισης λαικο διασκεδαστη, "κουλτουρε" ??)
Τελικα οποιος αποφασισει (δεν εχει σχεση με καταγωγη και παιδεια, μονο με την προσωπικη αποφαση)να μυηθει στις τεχνες, θα εκτιμησει και τις "δυο πλευρες" του νομισματος, και τους "λαικουρες" και τους "κλασσικουρες", για διαφορετικους λογους.
titmus
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκούστε το Nantes της Barbara - είναι το κορυφαίο της τραγούδι. Και μόνον αυτό την καταξιώνει.
Συμφωνώ ότι ο Brel είναι μακράν ο πιο σημαντικός. Όσο για τον Ferre προσπάθησα - αλλά δεν τα κατάφερα. Όχι, δεν είναι το πρόβλημα η γλώσσα (τα Γαλλικά είναι η μητρική μου). Μάλλον πως είναι "κουλτουριάρης" και δεν έχει την φλόγα και την αμεσότητα του Brel.
Αυτή η συζήτηση του ποιός είναι κορυφαίος και ποιός όχι, έχει ξαναγίνει στο παρελθόν και επανέρχεται διότι προφανώς κανείς δεν έπεισε κανένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνωρίζω άνθρωπο στο συγγενικο μου περιβάλλον που κανείς δεν τον μύησε στο μότσαρτ αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να ακούει απο μικρός συνέχεια κλασσική μουσική και να συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι το αγαπημένο του σπορ ενώ στο στενό οικογενειακό του κύκλο δεν υπήρχε καμμία ιδιαίτερη μουσική παιδεία.
Τις ίδιες τάσεις εμφανίζει και το βλαστάρι του το οποίο όμως με παρότρυνση της οικογένειας έκανε μουσικές σπουδές και έχει πάρει πτυχίο πιάνου απο το ωδείο αθηνών.
Εχουμε λοιπον δυο παραδείγματα ανθρώπων που αγαπάνε την κλασσική μουσικη απο τελείως διαφορετικές αφετηρίες και με εντελώς διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο.
Με την κόρη η θεωρία της μύησης συμβαδίζει.Με την μαμά όμως;
Εσύ ο ίδιος νίκο έχεις πεί στο παρελθόν οτι κάποιοι στο παιδικό μας προσκεφάλι είχαμε τον μότσαρτ και όχι το τσιφτεντέλι.
Είναι άραγε αυτό τυχαίο για τις μετέπειτα μουσικές σου προτιμήσεις;
Εαν η μουσική δεν μιλάει με το καλημέρα στην "ψυχή" του ακροατή αυτό είναι κόλαφος για τον ακροατή η για την μουσική;
Οταν ομολογούμε ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης και στη συνέχεια στην αξιολόγηση που κάνουμε είμαστε απόλυτα κατηγορηματικοί, δεν φάσκουμε και αντιφάσκουμε;
Και σε τελική ανάλυση τι σημαίνει μεγάλος συνθέτης,ποιητής κλπ;
Οπως έγραψε και ο mickey μεγάλος είναι κάποιος μόνο για αυτούς που τον αναγνωρίζουν σαν τέτοιο.
Στις θετικές επιστήμες έχουμε τον κέρβερο που ονομάζεται πειραματική επιβεβαίωση.
Στις τέχνες το να θέλει κανείς τον δικό του μεγάλο να τον επιβάλλει ως μεγάλο γενικώς είναι κάτι που κατά την άποψή μου εμπεριέχει κατ' ελάχιστο οίηση.
Μπορεί να κάνω λάθος αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη οι μουσικές προτιμήσεις είναι κατά βάση άθροισμα ψυχοσύνθεσης και βιωμάτων και όχι ζήτημα του κάτσε κάτω να σε διδάξω.
Να ένας καλος λόγος να προσκαλέσεις κόσμο στο σπίτι σου νίκο.Φώναξε τον μαιμουδογιατρό και δίδαξε τον πόσο μεγάλος είναι ο σαββόπουλος και εδώ είμαστε πάλι.
Και πάλι καλές γιορτές σε όλους.
Υ.Γ.Μου αρέσει πολύ ο (παλιός) σαββόπουλος.Το "είδα την άννα κάποτε" και αρκετά άλλα εκείνης της εποχής είναι απο τα αγαπημένα μου.
Να ‘δέσω’ λίγο το προηγούμενο post με το σημερινό: το ‘Μακρύ Ζεϊμπέκικο’ που πολλοί λέτε ότι θυμίζει το Hurricane (δεν το είχα σκεφτεί αλλά έχετε δίκιο) μου αφήνει μια άσχημη αίσθηση. Θέλω να πω, ο ήρωας του Hurricane ήταν αθώος – αλλά ο Κοεμτζής ήταν ένοχος. Φυσικά και ήταν θύμα καταστάσεων, της αυθαιρεσίας του κράτους και μπράβο στο Σαββόπουλο που με το τραγούδι αυτό μας έβαλε για λίγο στη θέση του κυνηγημένου, του απόκληρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι σημαδιακό ότι στο προηγούμενο post, για τον Βομβιστή των Ναών, από αυτό το τραγούδι χρησιμοποίησα μια φράση: «ένα κράτος που θριαμβεύει με μια ατέλειωτη στριγκλιά / διαφυγή καμιά». Κι όμως… έτσι εύκολα αθωώνουμε ένα δολοφόνο εις τριπλούν; Δεν λέω να τον δικάσουμε , να καταδικάσουμε, να τον ρίξουμε στα σίδερα – δεν είμαι αυτής της σχολής. Αλλά ούτε και να τον αθωώσουμε συλλήβδην… Δεν είναι μικρό πράγμα ένα τριπλό φονικό ‘επειδή δεν του άφηναν διέξοδο’. Είναι η πλευρά του Σαββόπουλου από την εποχή εκείνη: όπου ο αντεξουσιαστής, όσο ακραίος και αν είναι, κοινωνικά αθωώνεται.
Άσχετο με το κυρίως θέμα – αλλά σκέφτηκα να το θίξω σαν 'γέφυρα'.
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως είπα, δε θέλω να δώσω συνέχεια, αλλά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω μια παρεξήγηση (προφανώς στα πλαίσια ενός μπλογκ είναι αδύνατο να αποφευχθούν).
Δεν θέτω καμιά "θεωρία", πολύ δε περισσότερο "επικίνδυνη" ή που "οδηγεί σε λαϊκισμό". Τέτοια "ερμηνεία" των γραπτών μου ούτε ...θεολόγοι δε θα έδιναν.
Όσο για τη λέξη "επίπεδο", σαφώς και εννοούσα την "προοπτική χρόνου", όπως και τα "μεγέθη" των αντικειμένων - όχι της κριτικής. Θαρρούσα πως ήταν σαφές.
Όπως έγινε κατανοητό, φυσικά και εγώ ο ίδιος κάνω διακρίσεις (δε θα συγκρίνω Μπαχ με Λε-Πα). Τα κριτήρια δεν είναι μόνο προσωπικά (αποτέλεσμα των δικών μου σπουδών, ενασχόλησης και "καλλιέργειας"), αλλά και μορφολογικά/μουσικολογικά.
Άλλωστε δεν κατανοώ την τροπή που πήρε το ζήτημα. Κάποιος ΑΛΛΟΣ έγραψε πως "τάχα" πήγα να βάλω τον Λε-Πα πάνω από τον Μπαχ και ΟΧΙ εγώ - ούτε καν υπονόησα όσα μου ...καταλογίζονται (αν και δεν είναι η πρώτη φορά).
Σε ορισμένες όμως περιπτώσεις, οι διακρίσεις δε μπορούν να γίνουν τόσο εύκολα. Αυτές νομίζω πως είναι εκείνες που τέθηκαν από πολλούς σχολιαστές για καλλιτέχνες που, όπως είπα, μπροστά σε κάποιους πραγματικά "μεγάλους", δε φαίνεται πως είναι και τόσο "ασύγκριτοι" μεταξύ τους.
Ο Νιόνιος, ο Bob Dylan και πλείστοι όσοι αναφέρθηκαν δεν έχουν ούτε το "υψηλό επίπεδο" του Μπαχ (όπως ούτε το "χαμηλό" του Λε-Πα) και οπωσδήποτε δεν έχουν από πίσω τους "αιώνες αναλυτικής δουλειάς σε θέματα αισθητικής, κριτικής, ερμηνείας" κλπ.
Δε μπορούμε να λέμε π.χ. πως "ο ένας δεν είναι ικανός να λύσει τα κορδόνια του άλλου" ή να προσπαθούμε να πείσουμε αλλήλους πως υπάρχει σαφής και αδιαμφισβήτητη ανωτερότητα του ενός έναντι του άλλου. Άλλωστε, ακόμα και οι "ειδικοί" ΔΕΝ συμφωνούν σε όλα ;)
BTW, και η Αγία Γραφή έχει από πίσω της "αιώνες αναλυτικής δουλειάς σε θέματα κριτικής και ερμηνείας". Και ο Χριστός έχει αναλυθεί σαφώς περισσότερο από όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες από ολόκληρες στρατιές "ειδικών". Ορισμένοι μάλιστα είναι του "υψίστου" μεγέθους και οι σημερινοί κριτικοί τέχνης, μάλλον ...ούτε τα κορδόνια τους δεν είναι άξιοι να λύσουν - για να χρησιμοποιήσω "προσφιλή" και φυσικά άκρως "θρησκευτική" έκφραση.
Και όμως, σε αυτό το blog, όποιος ήθελε, κάλλιστα "απαξίωνε" όλη αυτή τη δουλειά αιώνων των "μυημένων" και "ειδικών" θεολόγων (Πατέρων της Εκκλησίας κλπ) με ένα απλούστατο ορθολογικό επιχείρημα. Δυο μέτρα και δυο σταθμά; Στην κριτική της Τέχνης αφήνουμε την κρίση μας και εμπιστευόμαστε τυφλά την κρίση των ειδικών και περιμένουμε να μας ...ανοίξουν τα μάτια;
Αυτό που θέλω να καταδείξω και θαρρώ πως είναι σαφές, παρά τις όποιες "παρερμηνείες", είναι ο παρακάτω τρόπος σκέψης (mode of thought) που όντως μπορεί να αποβεί επικίνδυνος:
"Δεν ξέρεις εσύ, εμείς ξέρουμε καλύτερα, εμείς το έχουμε μελετήσει το θέμα, εμείς είμαστε ειδικοί και παρότι βλέπεις την επιφάνεια, τελικά υπάρχει κάτι άλλο από πίσω, το οποίο θα μάθεις αν καλλιεργηθείς και τότε θα καταλάβεις πως εμείς έχουμε δίκιο και όχι εσύ"
Ανέφερα άλλωστε σε προηγούμενο ποστ πως και η Επιστήμη ακόμα διδάσκεται με αυτόν τον λανθασμένο authoritative τρόπο - κάτι που θα πρέπει να αλλάξει (όπως και για την Ιστορία, την Τέχνη και όλα τα άλλα).
Από κει και πέρα, ο καθένας μπορεί να "καλλιεργηθεί" όσο θέλει (ΚΑΙ με τη βοήθεια "ειδικών") και να βγάλει τα συμπεράσματά του από όσα γράφτηκαν εδώ ή γράφονται αλλού για τέτοια ζητήματα - δε νομίζω πως είναι και τόσο δύσκολο άλλωστε ;)
(τελικά είμαι "καταδικασμένος" να εξηγώ αναλυτικά τα ...αυτονόητα - Σισύφεια μοίρα)
Μια δειλή άποψη για την καλλιέργεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλλιέργεια είναι αυτό ακριβώς που έκανε ο Ν.Δ. στο φίλο του με την κασέττα του Σαββόπουλο.
Το προσπαθείς και το παλεύεις μέχρι να το καταλάβεις και να μάθεις να το απολαμβάνεις.
Ανεξαρτήτως χωραφιού όταν μαθαίνουμε όχι μόνο να καταβροχθίζουμε τα αγαθά του, αλλά να αντιλαμβανόμαστε όλη τη διαδικασία από τη σπορά μέχρι την κατανάλωση, αυτό είναι καλλιέργεια.
Ανεξαρτήτως χωραφιού, καθώς τα ινδικά του Καζαντζίδη που κάποτε κορόιδευε η κουλτούρα, σήμερα τα μελετάει. Εξέφραζαν λέει τον πόνο του απλού Έλληνα.
Αύριο, ποιος ξέρει μπορεί να μελετάνε και το Λε-πα, ή το Φοίβο για να καταλάβουν αυτή την εποχή.
Το μυστικό δεν είναι να ακούς, είναι να καταλαβαίνεις.
Το ξέρω καλά το "Nantes" της Barbara, που αναφέρεται στο θάνατο του πατέρα της που είχε χρόνια να δει και τελικά δεν πρόλαβε ζωντανό.Συγκινητικό τραγούδι, αλλά η "solitude" με αγγίζει περισσότερο! Α, φανταστείτε ότι όχι μόνο έχω ζήσει στη Γαλλία, αλλά η πόλη που έζησα ήταν η Nantes!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Brel συμφωνούμε απόλυτα, με τα τραγούδια του μεγάλωσα και ακόμη και σήμερα που τα ξέρω όλα απ'έξω και ανακατωτά καταφέρνει ακόμη και με συνεπαίρνει. Μου αρέσει όμως και ο φαινομενικά ήρεμος Brassens με τη συχνά σκληρή του ειρωνία και σαρκασμό καθώς και την αναρχική του σκέψη. Φανταστείτε ένα τραγούδι όπως ο gorille αν έβγαινε στην Ελλάδα τη δεκαετία του '50! Θα τον είχαν λυντσάρει οι παπάδες και όχι μόνο...
το μπλογκ αυτο εχει συχνα τη χαρη να γινεται μουσικο σχολειο...ευχαριστουμε και το ΝΔ και τον τιτμους και τους υπολοιπους σχολιαστες
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ. Όλοι κρίνετε - θετικά ή αρνητικά - έναν μουσικό (τραγουδιστή, τραγουδοποιό, ό,τι κι αν τον θεωρείτε, μουσικός είναι) με κριτήρια ποιητή. Στους στίχους του αναφέρεστε. Τους στίχους του αναπολείτε. Για τη μουσική του ελάχιστες αναφορές. Όμως ο άνθρωπος δίσκους / CD κάνει. Όχι βιβλία. Ίσως θα πρέπει να δείτε συνολικότερα το έργό του. Και να το κρίνετε έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάντα είχα αλλεργία στους "τροβαδούρους". Δεν έτυχε να ακούσω κανέναν - και ναι, έχω ακούσει σχεδόν όλους τους μεγάλους Αμερικάνους και Γάλλους - που να είχε ικανότητες σύνθεσης τέτοιες ώστε να σταθεί το έργο του μουσικά, και κανέναν που να έγραφε τόσο καλά ποιήματα ώστε να είναι μόνο ποιητής. Χρυσές μετριότητες λοιπόν. Λίγο απ'όλα. Γιατί λοιπόν έγιναν κάποιοι τόσο γνωστοί; Επειδή ικανοποιούσαν κάποιες συγκυριακές ανάγκες. Με λίγα λόγια ήταν στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή. Ο Σαββόπουλος; Ναι, αρκετοί στίχοι του μου αρέσουν. Ορισμένοι, πολύ. Όπως μου αρέσουν πολλών άλλων Ελλήνων στιχουργών (προσοχή: δεν λέω "ποιητών"). Δεν με συγκίνησε ποτέ κανένα του τραγούδι. Οπότε για μένα είναι ένας καλός στιχουργός.
Πρώτ να πω ότι πολλές φορές είμαι απόλυτος λόγω βραχυλογίας - στα σχόλια δεν χωράει ανάπτυξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερω να διευκρινίσω ότι το μου αρέσει (π. χ.) ο Μότσαρτ μπορεί να σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα.
α) τον ακουω ευχάριστα (σαν μουσικό φόντο)
β) με συγκινεί επειδή τον συνδέω με προσωπικά ή άλλα γεγονότα
γ) τον καταλαβαίνω που πάλι σημαίνει:
1) μουσικά, 2) μουσικολογικά, 3) συναισθηματικά 4) εγκεφαλικά, 5) δραματουργικά (όπερες) 6) φιλοσοφικά (οι συμβολισμοί στον Μαγικό Αυλό και η Τραγική Μοίρα στον Ντον Τζιοβάνι).
Αλλιώς προσλαβάνει τον Μόσταρτ ένας εκτελεστής του κι αλλιώς ο ακροατής.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως στην επιστήμη...
ND said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως στην επιστήμη...
----------------------------------
Μεγάλη κουβέντα...
mscmkr said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ. Όλοι κρίνετε - θετικά ή αρνητικά - έναν μουσικό (τραγουδιστή, τραγουδοποιό, ό,τι κι αν τον θεωρείτε, μουσικός είναι) με κριτήρια ποιητή.
---------------------------
Όχι μόνο. Έχετε ακούσει μελωδίες του Δ. Σ. (ή του Λένον, ή του Ντυλαν) σε ορχητρικές εκτελέσεις; Είναι πολύ ωραίες! Άλλωστε υπάρχουν τραγούδια του όπως ο Μπάλος, η Μαύρη Θάλασσα, η Άννα, η Δημοσθένους Λέξις, η Ωδή στο Καραϊσκάκη που βασίζονται κυρίως στην μελωδία και τον ρυθμό.
mscmkr said...
ΑπάντησηΔιαγραφήND said...Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όπως στην επιστήμη...
Μεγάλη κουβέντα...
----------------------------
Εννοούσα ότι στην επιστήμη υπάρχει η πειραματική επιβεβαίωση...
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή όποιος δεν είναι φαν του ΔΣ θα τρώει μοντερόπορτα?! ΛΟΛ!
Κι άμα μας κάνεις κι εμάς την περιποιήση του φίλου σας με την κασέτα και τις επεξηγήσεις και καταλάβουμε το μέγεθος του ΔΣ αλλά εξακολουθεί να ΜΗ μας αρέσει ΤΙ θα γίνει? Θα μας κατεβάσεις στα Τέμπη να γυρίσουμε Αθήνα με τα πόδια?
Ξανα-ΛΟΛ!
Μου άρεσε ο χαιρετισμός/ παρουσίασή σου Γάτε μας και πολλά από τα σχόλια των φίλων, είτε είναι το τιμώμενο πρόσωπο στους αγαπημένους τους είτε όχι.
Και το ότι τους έκανε δωρεάν σεμινάριο σε κάποια "Αρίων", αν δεν κάνω λάθος, περί του ποιές κατηγορίες οφείλουν να περιλαμβάνουν στις βραβεύσεις και πώς να διοργανώνουν το όλο εγχείρημα, δεν το είδα να αναφέρεται... Είχει πάρει το μικρόφωνο και ζωγράφιζε, ενώ οι παρουσιαστές / παραγωγή είχαν μείνει κάγγελο! Είναι μεγάλος σε όλες τις εκφάνσεις του, δεν περιορίζεται στα τραγουδιστικά η πληθωρικότητά του.
Πολύ groovy black tribal beat περιγραφή από andy (μόνο έτσι καταλαβαίνεις τη δύναμη της μουσικής, να σε δονεί ως τα μέσα-μέσα σου, ανεξαρτήτως είδους και στιγμής) και recital από +Μικάκειο+ περί υποκειμενικότητας κριτικής κτλ - με κόντρα πούντο από Γάτο-μύστη...
Συμφωνώ ότι στα περισσότερα έργα τέχνης, οποιασδήποτε τέχνης, καλό είναι να σε μπάσει κάποιος που ξέρει, μια και πολλά έργα και καλλιτέχνες σε κάτι τόσο υποκειμενικό είναι aquired tastes... Κι έτσι να κατανοήσουμε το μεγαλείο που τους αναγνωρίζει ο άλλος.
Αλλά πάντα θα διατηρούμε το δικαίωμα να μην μας αρέσει κάτι, και στην προσωπική μας κλίμακα να μην είναι στο τοπ-10 αυτών που μιλάνε στην καρδιά μας. Εκεί μπορεί να μπήκαν και να καπάρωσαν τις θέσεις έργα και καλλιτέχνες στους οποίους δε μας μύησε κανείς π.χ., μα ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.
Λατρεύω τον Στράους π.χ, αλλά κάποια στιγμή στο Μαρόκο ακούγοντας δική τους μουσική (πριν τη δική μας λαικοποπ λαίλαπα), μου κόπηκαν τα γόνατα! Δεν μου την εξήγησε κανείς, δεν την είχα ως άκουσμα, αλλά... ΚΛΙΚ! (μη μου τη βάλει βέβαια κανείς έτσι, στην ψύχρα, πριν πιω καφέ κιόλας...)
:)))
Καλημέρα είπα? Ε, καλησπέρα πλέον!
Και Αγγελε, αφού εσύ κερδίζεις αλλού καρντιά μου, τι να τα κάνεις τα λεφτά (άμα δεν έχεις μία?!)
:)))
...Αλλάζουν όλα εδώ πάνω με ορμή τι να καταλάβουμε οι φτωχοί ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤάλαντο μεγάλο να ταλαντεύεται ( λικνίζεται ) κανείς με χάρη.
Παλιά πριν τα εμ πι θρι, αγοράζαμε δίσκους βινυλίου το οποίο πριν το ανακαλύψουν οι λαιφσταίλερς το είχε ανακαλύψει ο Πατσιφάς ο Μάτσας και η Κολούμπια . Όποτε έπαιρνα ένα νέο δίσκο λοιπόν του έβγαζα το εξώφυλλο ήταν σαν να έγδυνα μια γυναίκα και ετοιμαζόμουν να την απολαύσω .Μέσα μου θα έλεγε κάποιος ότι λειτουργεί η ίδια σχέση με τον έρωτα και τα ρούχα.
Δεν κάνεις με τα ρούχα έρωτα όπως δεν ακούς ένα δίσκο με το εξώφυλλο. Η τελετουργία όμως του ντυσίματος και του γδυσίματος αποτελούν τα βασικά συστατικά της ερωτικής μαγείας.
Ο Νιόνιος μας έδωσε απλόχερα εικόνες και ήχους μιας μουσικής που υπήρξε και υπάρχει μέσα μας, ενός χρόνου που δεν έφυγε, αλλά σταμάτησε μαγικά.
Και λικνιζόμενος απο ρόκ σε δημοτικό ενδύεται τα ρούχα των ήχων που κάποτε ακούστηκαν, αλλά δεν χάθηκαν γιατί ακόμη ταξιδεύουν πολύ μακριά, βαθιά μέσα μας...
Όση ώρα γράφω αυτές τις γραμμές το τραγούδι προχώρησε
«Για πες μου μήπως ξέρεις για αυτή που σου μιλώ...» λέει ο Σαβόπουλος Μα απ' τ' ανοιχτό παράθυρο ένα περαστικό ραδιόφωνο φωνάζει «Just a silly little dream we had...» και ο Σαββόπουλος του απαντά « Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού...» και αυτό επίμονο ανταπαντά «It never would have worked out, right?...» μα ο Νιόνιος γνωστός πεισματάρης το κόβει και του ρίχνει την χαριστική βολή «Και εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου κι ήσουν φως μου κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή ...» . Πεισματάρης και ο Σκίπ Εντγουιν του λέει «I never would have called but those old clouds...» και τότε ο Νιόνιος καλεί την «Συννεφούλα» τη «Συννεφούλα του..» «Είχα-είχα μια αγάπη, αχ καρδούλα μου ...» την αρπάζει ο ρομαντικός Sykofantis που από ξανθιά γκάου μπάου έγινε «δεκαεξάρης και γαμάει τα Λύκεια» και το μεταλλάσσει σε βροχή από νότες που καθώς πέφτουν σαν να λένε «Ήλιος κόκκινος ζεστός στάθηκε στην κάμαρά μου ...».«Ηλιος εσύ…»
«Ας κρατήσουν οι χοροί » λοιπόν και τα λικνίσματα μέχρι «η αγαπημένη χορεύτρια να σκύψει στην μεριά του Τάσου και με μάτια κλειστά ας τραγουδήσουν αγκαλιά .... «It never would have worked out, right?...»...»
@mscmkr: Δηλαδή τι θές να πεις; Ότι η επιστήμη είναι δύσκολη; Αν ναι, τότε δεν έχεις ιδέα περί αυτής ή σ' έχουν τρομάξει μ' αυτήν όταν ήσουν μικρούλης.
ΑπάντησηΔιαγραφήaphrodite & sykofantis bastoyni
ΑπάντησηΔιαγραφήthanks!
Στο έργο του Σαββόπουλου μπορεί κανείς να ψηλαφίσει το ανάγλυφο των τελευταίων δεκαετιών του Ελλαδικού 20ου αιώνα (οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό, αισθητικό και πολιτιστικό) μέσα από τη δημιουργική ματιά του καλλιτέχνη που κατάφερε να συγκεράσει την δική του πρωτότυπη (εξελισσόμενη) ματιά και φωνή (μουσική και ποιητικό στίχο) με τις συλλογικές παραστάσεις και ανάγκες μια κοινωνίας ακαταστάλακτης που αγωνίζεται να ισορροπήσει ενόσω βάλλεται τόσο από τις εσωτερικές της αντιφάσεις όσο και από τις καταιγιστικές επείσακτες επιρροές και επιδράσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σαββόπουλος δεν είναι «εισαγόμενος» καλλιτέχνης, δηλαδή ξένο σώμα, αλλά "ιθαγενής", δηλαδή αυτοφυής και γνήσιος: μεταγλωττίζει, διασκευάζει, πρωτοτυπεί, φαντάζεται, ερωτοτροπεί και αφουγκράζεται την καρδιά τής κοινωνίας (αλλά και την δική του), ανταποδίδοντας τους χτύπους της σε ρυθμό, μελωδία και στίχο που της ταιριάζει, με έναν τρόπο όμως που σέβεται το εξασκημένο αφτί, πλουτίζοντας ταυτόχρονα και εμπλουτίζοντας τα βιώματα του αναγνώστη-ακροατή.
Με αγάπη
Παράγραφος
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωτηρία said:
Κε ΔΗΜΟΥ ΕΙΠΑΤΕ ΟΤΙ Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒ. ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ. ΑΝΤΕ ΚΑΛΕ. ΣΙΓΑ. ΔΕΝ ΕΙΔΑΤΕ ΕΜΕΝΑ; ΚΟΥΚΛΑ Μ' ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΚΑκΟΜΟΙΡΑ ΣΤΟ ΠΙ ΚΑΙ ΦΙ. ΠΟΙΑ ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ; ΕΓΩ ΒΓΗΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΤΙΠΟΤΑ!
:-)))
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ...
Όχι και τόσο σχετικό με το θέμα, αλλά επειδή δόθηκε ένα site για στίχους από τον οικοδεσπότη μας λέω να δώσω κι'εγώ άλλο ένα για τους γνώστες και μη των μουσικών οργάνων.
ΑπάντησηΔιαγραφήwww.kithara.vu
Μη σας ξεγελάει το .vu το site είναι ελληνικό
Περιέχει στίχους 17.571 κομματιών από όλους τους έλληνες καλλιτέχνες παράλληλα με τις συγχωρδίες τους. Επίσης ενημερώνεται καθημερινά
π.χ. Για Δ.Σ έχει 112 κομμάτια έναντι 75 του stixoi.info
Χρόνια Πολλά
Κε. Δήμου και φυσικά σε όλους τους Blogers
YiorgosR
Κι άλλη μία διευκρίνηση:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι μανιακός ούτε καν fan (φανατικός) του Διονύση. Επειδή βλέπω να μου αποδίδεται αυτή η ιδιότητα. Μου αρέσει, αλλά υπάρχουν πολλές μουσικές που μου αρέσουν ακόμα περισσότερο.
Π. χ. αυτές τις μέρες έχω γεμίσει ένα iPod 8Giga με Schubert. Περιττό να πω ότι χώρεσαν όλα του τα έργα (δεν προλαβε και πολλά ο καημένος - 31 ετών πέθανε!) και κάνω Σουμπερτοθεραπεία. Είναι ο πιο ανθρώπινος από τους μεγάλους...
Η αναγνωρισιμότητα είναι από τα ποιό δύσκολα κατορθώματα για έναν καλλιτέχνη.Ο χατζιδάκης ,ο θοδωράκης το έχουν .Όταν ακούς μελωδίες τους αναγνωρίζεις αμέσως το στύλ.Αυτό νομίζω το έχει και ο σαββόπουλος πράγμα που τον κάνει σπουδαίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μίκυ, εξηγώντας προηγούμενες σκέψεις του, είπε:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τα κριτήρια δεν είναι μόνο προσωπικά (αποτέλεσμα των δικών μου σπουδών, ενασχόλησης και "καλλιέργειας"), αλλά και μορφολογικά/μουσικολογικά."
Θα έλεγα ότι τα κριτήρια είναι κατά βάση "κοινωνιολογικά", και (εξ)ελίσσονται μέσα από τον "διάλογο" ομάδων με άλλες ομάδες, "ομάδων με άτομα", "ατόμων με ομάδες", ατόμων με άτομα, και "φτου κι απ΄την αρχή".
Το: "εννοείται ότι μιλάμε για τον (μουσικό/κοινωνικό) χώρο που αποτελεί το πεδίο αναφοράς μας", δεν με καλύπτει. Στον σημερινό κόσμο, δεν ξέρω ποιος θα τολμούσε να μου πει: "ναι αλλά εσύ δεν έχεις θέση εδώ" (δεν εννοώ το μπλογκ, εδώ είναι ιδιόκτητος χώρος), όταν μάθαινε ότι βάζω τα νανουρίσματα ορισμένων Ινουιτών (σκέτα κρωξίματα, κατά μερικούς) ή τις "πνοές" των Αμπντάληδων υψηλότερα στη δική μου κλίμακα μουσικής (θέλετε μουσικολογικής; -έστω) αξιολόγησης σε σχέση με τον Μότσαρτ και τον Μπαχ. Και, Αφροδίτη, αυτό που σε ενθουσίασε στο Μαρόκο είναι το δικό τους σκυλάδικο (μόνο που εμείς δεν το βλέπουμε εύκολα έτσι γιατί είμαστε από αλλού).
Βέβαια τέτοια θέματα παραείναι μεγάλα και, ίσως, "τεχνικά", και ενδέχεται να μην χωράνε και τόσο σε μια μπλογκοσυζήτηση.
Συγγνώμη γι αυτό, και για την κατάχρηση χώρου.
Υ.Γ. Αnula, τον ΛεΠα δεν σου τον δίδαξε καμιά "τουρκοκρατία", αλλά η οθωμανική μουσική των πόλεων (π.χ. "ρεμπέτικες" μουσικές) και οι ανατολικές εκκλησιαστικές λειτουργίες (της σύγχρονης ρωσικής εκκλησιαστικής παράδοσης ΜΗ συμπεριλαμβανομένης).
Άλλος (δυσ-μπολογκικός) ωκεανός αυτός. Οπότε και πάλι σόρι.
Αν εκτιμώ κάτι στο Διονύση Σαββόπουλο αυτό δεν είναι τόσο η ποιητική-μουσική δουλειά του όσο οι εύστοχες παρατηρήσεις που έχει κάνει κατά καιρούς για την ελληνική κοινωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήusername said...
ΑπάντησηΔιαγραφή@mscmkr: Δηλαδή τι θές να πεις; Ότι η επιστήμη είναι δύσκολη; Αν ναι, τότε δεν έχεις ιδέα περί αυτής ή σ' έχουν τρομάξει μ' αυτήν όταν ήσουν μικρούλης.
----------------------------------
@username:
Μάλλον παρεξήγησες. Εγώ απλώς συμφώνησα με τον ΝΔ - ο οποίος κατά τη γνώμη μου είπε μια μεγάλη αλήθεια, μια μεγάλη κουβέντα. Επί το λαϊκότερον, η φράση μου θα διαβαζόταν "Έγραψες, μεγάλε!!!". :-)
Ενα τελευταίο σχόλιο και σταματάω εδώ καθώς το έδαφος γλιστράει κομματάκι και δεν προσφέρεται για ανθρώπους που έχουν συνηθίσει στο ένα κι ένα ίσον δύο όπως ο υποφαινόμενος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιά μένα το επαναλαμβάνω ο καθένας στον τομέα των τεχνών είναι μέγιστος η ελάχιστος μέσα στο μυαλό αυτού που τον κρίνει.
Εαν ο πλούτος του βιώματος που λέγαμε και παλιότερα σε οδηγεί να βάλεις κάποιον σε θρόνο με γειά σου με χαρά σου.
Οι άνθρωποι ευτυχώς η δυστυχώς διαφέρουμε πολύ μεταξύ μας και ο καθένας απο μας αντιδρά διαφορετικά στα μουσικά ερεθίσματα.
Μέγιστος είναι για τον καθένα μας αυτός που μας γεννά το μέγιστο συναίσθημα.Καθένας στο δικό του mind set κουβαλάει του δικούς του θεούς.
Η μουσική δεν είναι φούρνος να μετρήσουμε ποιός ζεσταίνει πιο γρήγορα.
Οτι δεν μπορεί να μετρηθεί αντικειμενικά δεν μπορεί και να αξιολογηθεί αντικειμενικά.
Συνεπώς ο σαββόπουλος και ο κάθε σαββόπουλος είναι μεγάλος για τον νίκο δήμου και δεν είναι μεγάλος επειδή το είπε ο νίκος δήμου.
Φυσικά είναι ευχάριστο να αρέσεις σε ένα τόσο καλλιεργημένο άνθρωπο όπως ο οικοδεσπότης.Αυτό όμως δεν σε καθιστά αυτόματα μέγιστο και για τους υπόλοιπους.
Ειδικά όταν είναι..ανεπίδεκτοι μαθήσεως όπως η αφεντιά μου.:)
Υοsemite Sam
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι χαρακτηριστικό ότι οι άνθρωποι που προέρχονται από τις σκληρές (hard) επιστήμες όπως εσύ και ο Mickey τείνουν στον τομέα της τέχνης να βουλιάζουν μέσα σε άκρατο υποκειμενισμό και σχετικισμό - κι αυτό επειδή εκεί δεν βρίσκουν τα στηρίγματα που έχει ο δικός τους χώρος.
Είναι αυτό που με έκανε να πω ότι εξισώνεται ο Μότσαρτ με τον Λε Πα γιατί ο ένας είναι σπουδαίος για τον α και ο άλλος για τον β.
Τόση ώρα προσπαθώ να εξηγήσω πως δεν είναι έτσι τα πράγματα - στο σχόλιο των 11:54 απαρίθμησα ολόκληρη σειρά κριτηρίων. Φυσικά, δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο ένα πείραμα (αν και κανένα πείραμα δεν είναι τελεσίδικο) αλλά επιτρέπουν μία αρκετά στέρεη αξιολόγηση.
Don Cat said:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία ιστορία:
Ένας φίλος μου δεν πήγαινε καθόλου τον Σαββόπουλο.
1978 πήγαμε για Πάσχα στην Κέρκυρα με το δικό μου αυτοκίνητο, δύο ζευγάρια.
Είχα κασέτες με Σ. και τις έβαλα. Στην αρχή διαμαρτυρήθηκε έντονα - αυτά θα ακούμε;
Κάνε μου την χάρη και άκου, του είπα. Για κάθε τραγούδι έκανα μικρή εισαγωγή και μετά σχόλιο. Ορισμένα τα ξανακούσαμε και δεύτερη φορά. Κανονικό μάθημα.
Ωσπου να φτάσουμε, είχε γίνει fan. Κι από τότε με ευγνωμονεί που "του άνοιξα τα μάτια" (ή μαλλον τα αυτιά).
Ακριβώς γι αυτό μιλάμε εδώ.
))))))
Στο παραπάνω σχόλιο του Γάτου με τον "πόλεμο" που άνοιξε στο blog, και με μερικές βαθυστόχαστες και σούπερ ειδικές αναλύσεις ορισμένων λες και όλοι ξαφνικά γίναμε κριτικοί μουσικής, θα ήθελα να σχολιάσω και γώ με μερικά απλά λόγια ότι:
Από κλασσική μουσική είμαι παντελώς απαίδευτος γιατί από μικρός μόνο Μ. Παρασκευή την άκουγα στο ραδιώφωνο και μου έφερνε μελαγχολία, μέχρι που γνώρισα ενα φίλο λάτρη της και ακούγοντας ορισμένα κομμάτια Βιβάλντι, Μπετόβεν, Μπάχ και κάνοντας μου φροντιστήριο πάνω στο κάθε μουσικό θέμα με έκανε να τα αγαπήσω. Το μάθημα όμως κράτησε πολύ λίγο. Δεν μπορώ όμως να απαρνηθώ το είδος αυτό της μουσικής, αλλοίμονο, αλλά δεν μπορεί και κάποιος να με χαρακτηρίσει σαν αμόρφωτο η και άξεστο επειδή η μουσική παιδεία μου αναλίσκεται στον Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Νιόνιο, Λοίζο, Καζαντζίδη, Διονυσίου ή Τζόαν Μπαέζ, Ντύλαν, Πίνκ Φλόυντ, Σινάτρα.
Ακόμη με φροντίδα και επιμέλεια φρόντισα και κατέβασα την ποπ της εφηβείας μου, Ανταμό, Εντρίκο, Πωλ Ανκα και πάρα πολλούς ακόμη. Ακόμη και Ολύμπιανς, Φορμινξ, Ιντολς κλπ. όλα όσα άκουγα στα τζούκ μποξ. Τι να πούμε λοιπόν αυτά τα ακούσματα με συνδέουν με το όποιο παρελθόν μου που κανέναν άλλο δεν ενδιαφέρει παρά μόνον εμένα. ΕΓΩ ακούω την μουσική μου ΕΓΩ την καταλαβαίνω και απολαμβάνω. Εξ άλλου όταν ρωτήθηκε κάποιος δημιουργός, δεν θυμάμαι τώρα ποιός, αν του αρέσει ο άλφα ή ο βήτα συνάδελφος του απάντησε πως δεν υπάρχουν σε γενικές γραμμές καλοί και κακοί δημιουργοι, όλοι έχουν και καλές και κακές στιγμές. Υπάρχουν μόνο όμορφα και άσχημα τραγούδια.
Ένσταση! Νομίζω ότι στις τέχνες υπάρχει το πείραμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέστε την Aphrodite σε μια καρέκλα επί 48 ώρες και παίξτε συνεχείς επαναλήψεις όλων των hit της Έφη Θώδη.
Αν το πειραματόζωο δεν αποβιώσει, πιθανότατα θα χορεύει χτυπώντας παλαμάκια για το υπόλοιπο του εργαστηριακού της βίου.
Μετά από σειρά παρόμοιων πειραμάτων, οι μιντιάδες του σήμερα κατάλαβαν με τι πρέπει να μας βομβαρδίζουν, ώστε να γεμίζει ματαιοδοξία η τσέπη τους, εύκολα γρήγορα και χωρίς Σαββόπουλους να τους πρήζουν.
(Χρησιμοποίσα την Aphrodite ως πειραματόζωο και όχι τον πόντικα, που θα ήταν και πιο σωστό, γιατί μάλλον δεν παρεξηγιέται)
Το γούστο καλλιεργείται και είναι όντως υπόθεση μύησης, η οποία μύηση γίνεται στην παιδική ηλικία. Γενικώς, είναι θέμα πολιτισμού. Ο πολιτισμός ΔΕΝ μαθαίνεται όπως μαθαίνεις ποδήλατο. Όπως έγραψα και παλαιότερα, ο broccoli ας ψάξει να βρει το απόσπασμα, είναι γελοίο να αυτό-υποβαλλόμαστε συνεχώς ότι μας τρελαίνει ο Μότσαρτ στην έκσταση επειδή είναι (κατά τους άλλους που έχουν μεγαλώσει με αυτού του είδους μουσικής) μέγας. Για αυτούς είναι μέγας, δεν θα τους αρνηθώ το μεγαλείο του, για εμάς όμως που πίναμε το τσιφτετέλι με το μπιμπερό είναι μεν ενδιαφέρον, αλλά άκρος βαρετός μέχρι αηδίας. Εξίσου ενδιαφέρον είναι να ακούω ντζιντζεριντού, και πιστέψτε με, λιγότερο βαρετό από τον Μότσαρτ ή τον Σούμπερτ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι. Και τα συνημίτονα και τα τέτοια που είναι με τις γωνίες και έχουν όλα αυτά τα καρμπόν τους γλάρους και τα λαμπόνια...και μετά...και περπατάνε μέσα στους χώρους που είναι...ξέρεις τώρα εσύ...και τα συνημίτονα δεν είναι απλές απλούστατες και ηρωικές αν θέλεις ή και πένθιμες και απλοϊκές συναρτήσεις...ορίζονται με τους τρόπους και τι κρατάς...μιγαδικοί αριθμοί είναι έχουν μέσα i και i²=-1 και μετά ορίζουν το συνημίτονο ως [exp(ix)+exp(-ix)]/2 και με του όιλερ τα πολυώνυμα και όρια...και μετά όταν ο άνθρωπος γίνει διδάχτορας...δεν σε αγαπάει εντάξει...όμως είναι ανυποψίαστος τραγικά και δεν ξέρει τίποτα και κοιμάται ολόρθιος και μετά πεθαίνει. Έχει διδαχθεί ότι δεν υπάρχει ο ίδιος και αυτό διδάσκεται σε όλους τους ανθρώπους και ζούνε με τη φήμη της ζωής των άλλων και δεν είναι καλά πράγματα αυτά γιατί μας δημιουργούν δυσκολίες επειδή είναι αφάνταστα κολλημένοι και άρρωστοι ψυχικώς με την έννοια ότι υποφέρουν και το βρίσκουν και φυσιολογικό. Και μετά εγώ...για να σε εεε, στις κούνιες.
ΑπάντησηΔιαγραφήmickey said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν όχι, γιατί θα πρέπει να αλλάξει γνώμη ο Doctor για τον Σαββόπουλο;
(ειδικά από τη στιγμή που οι "ειδικοί" διχάζονται για τον "βαθμό" της αξίας του)
Τετ Δεκ 27, 12:32:57 πμ
*********
Νιώθω σαν το παιδάκι που πρέπει να πιει την αντιβίωσή του.
- Μα δεν μου αρέσει, είναι πολύ πικρή αυτή η βλακεία.
- Πιες το παιδί μου, είναι για το καλό σου, θα γίνεις καλά. Γι'αυτό το έχουν φτιάξει οι γιατροί.
Ε, στο τέλος τον κρατάει ο μπαμπάς και ...τσουπ, η μαμά του βάζει το άσπρο κουταλάκι στο στόμα.
Ο μπόμπιρας φυσικά τα παίρνει κρανίο αλλά τι να κάνει!!!
Θα πιω λοιπόν (μπλιαχ!!!) τον Σαββόπουλο ως αντιβίωση.
Υπόσχομαι ότι θ'ακούω ένα τραγούδι του Σαββόπουλου κάθε 8 ώρες μετά το φαγητό!!! lol
Τάκη Βασιλόπουλε, βγαίνει και σε αναβράζοντα;
φιλικά
doctor
ΚΕ ΔΗΜΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ. ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΜΟΝΟ. ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ.
ΟΜΩΣ: ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΒΛΕΠΩ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΠΟΛΛΕς ΦΟΡΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ.
ΣΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΑΡΑ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΣΙΚΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΤΗΤΑ. ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΕΡΦΑΡΙΣΜΑ ΔΗΛΑΔΗ.
ΣΑΦΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΕΡΓΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ. ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΟΜΩΣ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΕΝΑ + ΕΝΑ = ΔΥΟ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗς ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΚΗ ΤΗς ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ. Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΥΠΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ Η ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΩΡΑ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ Ο ΧΑΜΟΣ: ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΟΥΝ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ''ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ'' ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΞΙΣΟΥ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΩΣ ''ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ'' ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ.
ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΕΙ ΟΤΙ Η ''ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΥΠΟΒΟΛΗ'' ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΞΙΑ/ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΖΟΡΙΖΟΝΤΑΙ.
ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΖΗΤΗΜΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ. ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΠΥΡΗΝΑΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ: ΣΤΗΝ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ.
Η ''ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ'' ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΙ. Η ''ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ'' ΤΕΧΝΗ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΑΚΟΜΑ. Ή ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ: Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ/ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ. ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΒΡΕΙ ΑΚΟΜΑ. ΜΟΝΟ ΕΙΚΑΣΙΕΣ. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΤΕΧΝΗ; ΜΙΑ ΑΛΗΘΟΦΑΝΗΣ ΕΙΚΑΣΙΑ!
Eρωτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοια η σχεση της μουσικης με τον θορυβο?
Στον Δ.Σ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, μολύβι και χαρτί,
Τα τρωκτικά από το λαγούμι,
Ξεδιάντροπα βγαίνουν σουλάτσο
Στης μέρας το φως.
Πού νά ‘ναι τώρα
Του άγνωστου ο μίμος ο τραυλός,
Με λυγμό ν’ αγκαλιάσει τα χαμένα παιδιά,
Σαν αλλόκοτος μάγος, φωταυγής και σοφός,
Να φυσήξει ξανά
Στον Αυλό του Πανός;
Με τραγούδια υπάρχει, με τραγούδια μιλά,
Γητεύει και τσιμπά,
Προσεύχεται με όρκους και γητειές.
Σαν νήπιο, στρυφνό και ζαλισμένο,
τη δίψα του πασχίζει να ξορκίσει,
Μ’ ενα τερτίπι αδέξιο και στραβοφορεμένο.
Μα εκείνη η παλιά, χρυσή πληγή,
Σα ρήγμα, πού ‘χει μέσα του σκαμένο,
Το Θεό απηχεί στη βουή.
............................
Ο στίχος μου αδέξιος και λειψός,
Μυστήριες ανάγκες θεραπεύει...
Κι αν ίσως η ζωή είναι κάπου αλλού,
Για μένα είναι ένα σπιτικό,
Τόπος όπου για λίγο κοινωνώ,
Ο κύκλος απ’ το τεχνητό σου φως.
Λες ξανά πως τέλειωσες, τραγούδια πια δεν βρίσκεις.
Μόνο που σου απομένει πια - να φορτωθείς
Το ασήκωτο το βάρος του εαυτού,
Στο αδιάφορο το διάβα του καιρού.
Κι αν ο εαυτός μας μας συντρίβει,
Και αν άλλοι φεύγουνε μακριά
Απ’ το φρικτό και φάλτσο μας «εγώ»,
Η νοσταλγία για την έσχατη γιορτή
Και η ματιά εκείνου που μας ξέρει,
Ρίχνει ξαφνικά ένα πλάγιο φως
Μέσα στα λυπημένα αποκαϊδια
Κι εξαίσιες μορφές γράφει ξανά,
Στο εσώτερο, κρυφό, μαύρο κενό.
Συυυυζητούσαμε απ' το βράδυ ως το πρωί(τα-τζουμ, πα-πα τζουμ)....
ΑπάντησηΔιαγραφή:))
Ελπίζω το προηγούμενο σχόλιο να πάρθηκε όπως στάλθηκε, δηλ. σαν αστείο (κανένας συνειρμός με σωματική ανάγκη, μετά το σκέφτηκα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, στο post αυτό ο ΝΔ συμμετείχε πιο ενεργά – σαν να had to make his point. Άλλες φορές, κυρίως αφήνει τη συζήτηση να εξελίσσεται. Ήταν καλή η αλλαγή... Περισσότερο διάλογος.
Φοβερός ο Σαββόπουλος πραγματικά. Για το ''Ζεμπέκικο'' τι να πει κανείς.. απίστευτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζεις το σύνολο της δουλειάς του, εγώ τα μισά τραγούδια του γνωρίζω πραγματικά, και αν..
Επίσης Cohen, Dylan μοναδικοί..
--------------
Κάτι άλλο τώρα- Προχθές έβλεπα στο γαλλικό κανάλι TV5-LeMonde μία μουσική εκπομπή με ζωντανή μουσική από ''ακουστικά'' συγκροτήματα.
Μία κιθάρα, και γυναικεία φωνή.. σε μερικά να συνοδεύει πιάνο..
τόσο απλά, τόσο ζεστά, τόσο εκφραστικά τραγούδια..
Απορώ γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει παρά ελάχιστα παραδείγματα(όπως Σαββό, Άσιμος κλπ) αυτή η παράδοση -του μουσικού-ερμηνευτή με την κιθάρα και τα ζεστά τραγούδια-..
Παρόλα αυτά υπάρχει υπερπληθώρα από μπουζούκια και τσιφτετέλια..
θεωρώ ότι μουσικά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων είμαστε πολύ πίσω..
Giannis said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιοί αυτοί? Οι Β. Παπακωνσταντίνου, Τριπολίτης , Λευτέρης Παπαδόπουλος, Θεοδωράκης, Pink Floyd...!
Οπως φαντάζομαι και οι Ασιμος,Αγγελάκας,Σιδηρόπουλος...!
--------------------------------
Να μην φαντάζεστε - αναφέρθηκα σε Θανάση (και όχι Βασίλη) Παπακωνσταντίνου, Λευτέρη Παπαδόπουλο και Τριπολίτη και Pink Floyd. Τους άλλους τους προσθέσατε εσείς για να διογκώσετε το επιχείρημά σας.
Εμμένω στην γνώμη μου - την οποία φαντάζομαι πως θα δέχονταν και οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι. Το μεταφυσικό βάθος των στίχων και της μουσικής του Σαββόπουλου δεν το έχει αγγίξει κανείς τους.
@Mr Pnin said...
ΑπάντησηΔιαγραφή... Τον συναγωνίζεται ακόμη ένας, ο Frank Zappa, έχουν πολλά κοινά."
O frank zappa, κατά δήλωση Νιόνιου, αποτέλεσε πηγή έμνευσης και ζηλευτής επιδίωξης.
Giannis said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά δεν απαντήσατε ,οι Ασιμος,Αγγελάκας,Σιδηρόπουλος...είναι άξιοι να λύσουν τα κoρδόνια του Νιόνιου?
---------------------------------
Επιμένετε σε μία έκφραση που χρησιμοποίησα σε διαφορετικά συμφραζόμενα και δεν πάει εδώ.
Πάντως και οι τρεις που αναφέρετε είναι πολύ πιο αξιόλογοι - αλλά κατά την γνώμη μου κανένας τους δεν έχει συνολικό έργο που να συγκρίνεται σε όγκο και βάθος με του Δ. Σ.
Πολοί κατηγόρησαν τον Δ.Σ όταν με το "Κούρεμα" διαπίστωσαν ότι δεν είναι αναρχοαυτόνομος αλλά μάλλον κεντροδεξιός. Το μεγαλείο της πολιτικής του σκέψης το είπε με έν αμοναδικό στίχο
ΑπάντησηΔιαγραφή"και εμείς που αριστερίσαμε που τάχα ήταν το λάθος εφιαλτης ήταν το είδωλο αλήθεια όμως το πάθος"
Αυτός ο στίχος δείχνει όλη την πορεία της αριστεράς και τη μοναξιά των αθρώπων που πίστεψαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο (πολλοί θυσιαστηκαν γι αυτό) για να διαπιστώσουν ότι το όνειρο ήταν εφιάλτης.
Τελικά δεν μου απάντησε κανένας τι λέει το φετεινό του πρόγραμμα;
"είναι χαρακτηριστικό ότι οι άνθρωποι που προέρχονται από τις σκληρές (hard) επιστήμες όπως εσύ και ο Mickey τείνουν στον τομέα της τέχνης να βουλιάζουν μέσα σε άκρατο υποκειμενισμό και σχετικισμό"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό τώρα ήταν επιχείρημα, διαπίστωση ή μια ακόμα "θεολογικού τύπου" σοφιστεία;
Τείνω λοιπόν, μαζί με όσους άλλους προέρχονται(!) από τις σκληρές (hard) επιστήμες (κι εγώ που νόμιζα πως προέρχομαι μόνο από τη ...Μήλο), να βουλιάζω στον "άκρατο υποκειμενισμό και σχετικισμό"; Και είμαι τόσο ...στραβός που δε ζητώ "σανίδα σωτηρίας", καθώς οδεύω προς τον ...πάτο;
Χώρια που θα πρέπει να "καταριέμαι" τον εαυτό μου για την επιλογή μου να ασχοληθώ με "σκληρές" (και προφανώς ...άκαρδες) επιστήμες και θα είμαι "καταδικασμένος" μια ζωή να μη μπορώ να προσεγγίσω ή και να απολαύσω την τέχνη, όπως κάποιος που προέρχεται από τα πιο ...μαλακά :(
Παρακαλώ, σώστε και διαφωτίστε μας, εμάς τους ...βάρβαρους τεχνοκράτες!
Όταν κάποιοι θρήσκοι κατηγόρησαν εδώ μέσα τον οικοδεσπότη πως ενώ ΔΕΝ είναι πιστός, καταφέρεται ενάντια της θρησκείας και ενώ ΔΕΝ προέρχεται από τον χώρο της Θεολογίας, απαξιώνει με μια φράση ένα οικοδόμημα αιώνων που κουβαλά πίσω του μυριάδες εργατο-αιώνες σχολαστικής ανάλυσης, εκείνος απάντησε πως του ΑΡΚΕΙ ο ορθολογισμός για να καταπιαστεί με το ζήτημα και δεν έχει ανάγκη από "ειδικές" γνώσεις.
Για άλλα πράγματα προφανώς ο ορθολογισμός ΔΕΝ αρκεί. Απαιτείται μια άλλη "προσέγγιση", "μεθοδολογία" ή τέλος πάντων κάτι ...διαφορετικό! Να κάνω μια απόπειρα να το ...προσδιορίσω αυτό το "κάτι" ή είναι ΕΜΦΑΝΕΣ σε τι ακριβώς συνίσταται από τα σχόλια που προηγήθηκαν;
Λαϊκισμός και πάσης Ελλάδος (η προσωπολατρία είναι δεδομένη μάλλον)...
Υ.Γ. 1: Θεωρώ (ακόμα και μετά από εμπειρία ενός έτους σε αυτό το blog) ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ το γεγονός πως οι εντυπώσεις που δημιουργούνται σε κάποιους, απέχουν ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ από τα όσα γράφτηκαν αναλυτικά και διεξοδικά από ανθρώπους που απλώς ΔΕΝ θέλουν να τρώνε "κουτόχορτο" και ως απάντηση δέχονται ...αοριστίες και αφορισμούς.
Εξακολουθούν να μην "καταλαβαίνουν" τι διαβάζουν και, ως άλλοι Δον Κιχώτες, επιτίθενται σε ...ανεμόμυλους που έπλασαν με τη φαντασία τους, ερμηνεύοντας τα γραπτά μας "ως αυτοίς δοκεί". Μια προσεκτική ανάγνωση θα σας πείσει ;)
Υ.Γ. 2: Είπα ποτέ σε κανέναν πως ΔΕΝ σπούδασα μουσική ή δεν ασχολήθηκα (ακόμα και αναλυτικά) με αυτή και δεν το θυμάμαι; Ή η "καταγωγή" μου (sic) από τις θετικές επιστήμες με καθιστά de facto ...ανεπίδεκτο μαθήσεως; Να ξέρω κι εγώ δηλαδή...
Υ.Γ. 3: Όποιος τολμήσει να ξαναμιλήσει για Πληροφορική και δεν έχει "μυηθεί" επαρκώς στο αντικείμενο, τον ...έφαγα - απαιτώ τα απαραίτητα "πιστοποιητικά" :)))
idea234 said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα η καλύτερη μουσική με το μεγαλύτερο βάθος είναι ο ήχος του ξυπνητηριού.
----------------------------------
A όχι - προτιμώ το κομπρεσέρ!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ προτιμώ τον ήχο μιας ...διακοσάρας :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΚείνο που "μετράει" κείνο που μας "δένει"...
ΑπάντησηΔιαγραφή...είναι η "διακοσάρα" μας που όλα τα' άλλα γιαίνει :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι η ζωή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεκινήσαμε με μελωδίες και στίχους και καταλήξαμε σε ξυπνητήρια, κομπρεσέρ και διακοσάρες...
Song she sang to me
ΑπάντησηΔιαγραφήSong she brang to me
Words that rang in me
Rhyme that sprang from me
Warmed the night
And what was right
Became me
You are the sun
I am the moon
You are the words
I am the tune
Play me
Neil Diamond
Καλομοίρα said:
ΑπάντησηΔιαγραφήoriste ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΝΑΝΑΚΑΛΥΨΗ
Απαντηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μουσικη(ολες μα ολες οι δημιουργιες) μπορει να γινει θορυβος..ο θορυβος ομως δεν γινεται μουσικη!!!!
Μια subzero καλησπέρα σε όλους και ένα θερμό απόσμασμα από "Το μωρό" του Διονύση μας
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μες στη χοντρή μου κοιλιά
λεχώ - λεχώνα - λεχώνα
τη τροφή του χειμώνα
μαγείρευα κρυφά
Κι ήμουν εγώ ο ρυθμός
νταού - νταούλι - νταούλι
στο μεγάλο τραγούδι
χτισμένος ζωντανός
ο ουρανός
είν' ένας νόμος αδειανός
κι η χωματένια σου μορφή
ώ, είναι βρώμικο ψωμί".
*Γιατρέ, άσε την γκρίνια, μόλις έρθεις στην Σουηδία θα σε κεράσω παστίλιες dead can dance για το κρύο
;)
Eνα μικρό απόσπασμα απο το τραγούδι CANTO
ΑπάντησηΔιαγραφή...τόσο τους λώλανε η ερημιά τους
που ειναι η δουλειά τους
καψοχαρά τους
του ζευγαριού την ασήκωτη σφαίρα
σπρώχνουν πιο πέρα
νύχτα και μέρα
και τους ανήλικους παίρνουν στον ώμο
ενώ κι αυτοί ψάχνουν το δρόμο
σαχλοί κι αστείοι με πίστη υπόγεια
πίστη σέ τί, δε βρίσκω λόγια.
Φίλε doctor εκτός απο το σύνολο των CDs του Δ.Σ.(ΚΑΘ' ΗΜΑΣ) Νιόνιου , που ομολογώ δεν μπορώ να αποχωριστώ
ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ
για τρείς μήνες το βιβλίο Η ΣΟΥΜΑ
που περιλαμβάνει το σύνολο των στίχων του ΔΣ 1963-2003.
Ειλικρινά θα ήθελα τη γνώμη σου μετά τη μελέτη των στίχων του.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Δήμου λαλάει:
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι η ζωή...
Ξεκινήσαμε με μελωδίες και στίχους και καταλήξαμε σε ξυπνητήρια, κομπρεσέρ και διακοσάρες...
Είναι που είστε καλός συντονιστής, χριστιανικά ταπεινώφρον... Ολοι οι καλοί χωράνε, αλλά μη και θίξουν την κρίση στην κρίση σας, την αδιασάλευτη!
:-)
(Πού προσκηνάμε;)
(α, στην κιθάρα του Νιόνιου πούν'ναι τ'ανάσκελα - κέρματα κανείς;)
Συνεισφέρω κι εγώ στην κοινή μνήμη μ΄ένα από τα θεατρικά του Διονύση:
ΑπάντησηΔιαγραφήΧατζιδάκι ΄μ, Θεοδωράκη ΄μ
υσείς τρώτε και πίνητε κι
μένα με τρώει η αρκούδα ,με
τρώει η αρκούδα.
Ταρατατζούμ,τζουμ τζαμ...
ιχνευμων said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι που είστε καλός συντονιστής, χριστιανικά ταπεινώφρον... Ολοι οι καλοί χωράνε, αλλά μη και θίξουν την κρίση στην κρίση σας, την αδιασάλευτη!
-----------------------------
Δεν είμαι συντονιστής - αυτό είναι το μπλογκ μου και εδώ εκφράζω τις δικές μου απόψεις και κρίσεις. Μήπως νομίζετε πως μπήκατε σε φόρουμ;
Και φυσικά η κρίση μου είναι κατασταλαγμένη από πολλά χρόνια και - αν μου το επιτρέπετε - έχω το θάρρος της γνώμης μου.
Εσείς όμως φέρεστε σωστά σε κάποιον που σας φιλοξενεί;
Όσοι πάντως ενοχλούνται από το γεγονός ότι έχω απόψεις και τις υπερασπίζομαι, ας κάνουν υπομονή πέντε μέρες. Στις δύο Ιανουαρίου κλείνω ένα χρόνο ως μπλόγκερ - και πολλά θα αλλάξουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πιω λοιπόν (μπλιαχ!!!) τον Σαββόπουλο ως αντιβίωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπόσχομαι ότι θ'ακούω ένα τραγούδι του Σαββόπουλου κάθε 8 ώρες μετά το φαγητό!!! lol
Ρε μαλάκα, άμα το κάνεις θα σ'αφήσει να ξανακάνεις ποστάκι ρε! Αξίζει! Ελα το καλό παιδί...
(εγώ πόσο ν'ακούω Νιόνιο και να διαβάζω Φάουλς και να βλέπω Ντυσάμπ για να πιάσω πρώτο τραπέζι πίστα στους ληγμένους;)
Εσείς όμως φέρεστε σωστά σε κάποιον που σας φιλοξενεί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ εσείς που περνάτε τους φιλοξενούμενους από σαρανταπέντε κύματα, είστε σωστός;
ΟΠΑ!
Μήπως είστε Ο σωστός;
ιχνευμων said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ εσείς που περνάτε τους φιλοξενούμενους από σαρανταπέντε κύματα, είστε σωστός;
-------------------------------
Κανένας δεν είναι υποχρεωμενος να έρθει εδώ. Ούτε έχω καλέσει κανένα. Όποιος έρχεται, το κάνει με την δική του θέληση και πρωτοβουλία.
Κανένας δεν υποχρεώνεται να περνάει από κύματα - πέντε ή σαράντα πέντε.
Όποιοι μαζευόμαστε εδώ το κάνουμε επειδή μας ενδιαφέρει, μας αρέσει κι επειδή περνάμε καλά. Όποιος δεν περνάει καλά φεύγει - αυτό ισχύει και για μένα. Δικηγόρους απέξω δεν χρειάζονται οι επισκέπτες του μπλογκ - είναι μεγάλα παιδιά.
Αυτό το "ο Χατζιδάκις είναι ο Schubert της εποχής μας," ε, ούτε ο ίδιος ο Χατζιδάκις δεν θα το δεχόταν... Τελικά, την υπερβολή κανείς δε μπορεί να την αποφύγει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο περί καλλιέργειας: όχι δεν είναι τα πτυχία! Είναι το ήθος, και ο σεβασμός προς τον άλλο, το διαφορετικό και οτιδήποτε υπάρχει δίπλα μας. Γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. (γενικότερη συμπεριφορά Αθηναίων...)
Χρόνια πολλά!
Εν Αθήναις για λίγες μέρες, άντε να φύγουμε...
Στεφανος Νασος said...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το "ο Χατζιδάκις είναι ο Schubert της εποχής μας," ε, ούτε ο ίδιος ο Χατζιδάκις δεν θα το δεχόταν...
------------------------------
Είσαστε σίγουρος; Γιατί όταν εγώ το έγραψα και το είπα, δεν το αρνήθηκε. Χαμογέλασε σεμνά και είπε: "Τηρουμένων των αναλογιών, φυσικά..."
@Τρόλλ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διαφορά μουσικής και θορύβου έγκειται αποκλειστικά στη νοηματοδότηση του ακούσματος από τον ακροατή. Με άλλα λόγια ΕΙΝΑΙ μουσική και όχι θόρυβος διότι ΕΓΩ έχω ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ να την προσλαμβάνω ως τέτοια.
Κατά τα άλλα, η περιορισμένη μου μουσική παιδεία (3 χρόνια αρμόνιο στον Νάκα όλα κι όλα μαζί με μερικές μάταιες απόπειρες αυτοδιδασκαλίας μου ως ακροατή "καλής μουσικής") δεν μου επιτρέπει να αποφανθώ για τη μουσική μεγαλοσύνη ή μη του Διονύση Σαββόπουλου.
Το μόνον που μπορώ να πω είναι ότι μου αρέσουν πολύ κάμποσα από τα τραγούδια του ... Το παράξενο όμως είναι ότι πάντα θεωρούσα τον ΔΣ περισσότερο στιχουργό και λιγότερο συνθέτη χωρίς να μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το «γιατί». Επίσης ακούγοντας τα τραγούδια και τις μουσικές του, μονίμως έχω στο μυαλό την εικόνα του ίδιου, κάτι που δεν μου συμβαίνει με κανέναν άλλο τραγουδοποιό ...
Με καλύψατε απόλυτα με το "τηρουμένων των αναλογιών."
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σας νύχτα.
nikosdimou said:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι πάντως ενοχλούνται από το γεγονός ότι έχω απόψεις και τις υπερασπίζομαι, ας κάνουν υπομονή πέντε μέρες. Στις δύο Ιανουαρίου κλείνω ένα χρόνο ως μπλόγκερ - και πολλά θα αλλάξουν.
Τετ Δεκ 27, 11:58:58 μμ
Καλησπέρα!
Μπήκα πριν από λίγο μετά από δύσκολη μέρα και βλέπω πάλι τα ίδια!
Ελπίζω το πάνω να μην σημαίνει διακοπή επικοινωνίας έτσι?
Λέω να κλείσω τον κύκλο μου για αυτό το post,με αυτή τη φρασή που αφήστε μέ να πιστεύω πως είναι οτι ποιό έγκυρο και ποιό σωστό εχω ακούσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν τα πραγματα είναι απλά:
"Η Ομορφία είναι στα μάτια-και συγκεκριμένα στην περίπτωσή μας στα αυτιά-αυτού που τη βλέπει"
Από τη στιγμή που την "βλέπει",οτι και να κάνουμε δεν μπορούμε να του αλλάξουμε γνώμη!Δεν γίνετε να του επιβάλουμε την δική μας ομορφια!Αν και όταν ειναι ετοιμος και υπαρχει δυνατοτητα-θέληση από τον ίδιο θα τη "δεί".θα την περιεργαργαστεί πρωτα και μετά θα κρίνει με τα δικά του προσωπικά κριτίρια και γούστα αν είναι ομορφία ή ασχήμια αυτο που "βλέπει".πως να γίνει δηλαδή ο καθένας ειναι Δ-Ι-Α-Φ-Ο-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ
"The Beauty is in the eyes of the beholder"
Ευχαριστώ και please be cool την αποψή του είπε Don για έναν καλλιτέχνη που ακούει,δεν είπε "αυτός ειναι και κανένας άλλος στον κόσμο",είπε "ένας από τους καλλίτεχνες που συμπαθώ είναι και αυτός" και θέλησε να γράψει λίγα πράγματα που πιστεύει γι'αυτόν.
Αλλά είπαμε: Ελλάδα
"Η ευτυχία του νεο-Ελληνα έκφράζεται τέλεια στην ελληνική γκρίνια"
"Ο λεκτικός μοζοχισμός του Έλληνα(όπως εκφράζεται στην νεοελληνική γκρίνια):ανεξάντλητος,πληθωρικός και μονότονος."
Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας 1975-σήμερα και να δούμε...
Με όλο τον σεβασμό:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω πως ενοχλήθηκε κανείς επειδή ο ΝΔ (ή άλλος) έχει άποψη και την υποστηρίζει.
Αλλά ομολογώ πως ενοχλούμαι ο ίδιος όταν έχω θέσει ένα κάρο ζητήματα (υποκειμενισμός, αντοχή στο χρόνο, marketing, μεταβλητότητα, νέα δεδομένα, αστοχία συγκρίσεων) με παραδείγματα και αναλυτική συλλογιστική και αντί απάντησης (ή έστω σιωπής) λαμβάνω την "άποψη" πως επειδή έχω "hard science" background βουλιάζω στον άκρατο υποκειμενισμό και τον σχετικισμό - ή πως η "θεωρία" μου οδηγεί σε "λαϊκισμό" και εξίσωση του Λε-Πα με τον Μπαχ!
Ο καθένας κρίνεται σήμερα. Και προσπαθώ πάντα να στηλιτεύω τον authoritative τρόπο σκέψης (και όχι τα πρόσωπα) από όπου κι αν εκπορεύεται.
Αλλά ούτε και θα κρίνω έναν Νίκο Δήμου (ή όποιον άλλο) από ένα-δυο σχόλια, παραβλέποντας τη συνολική παρουσία και προσφορά του στον τόπο.
Πάντως προσωπικά δηλώνω πως περνάω καλά και δε χρειάζομαι ...δικηγόρους :)
Γεια σου ρε Διονύση Μεγάλε!
ΑπάντησηΔιαγραφή…Αλλά τότε , τι είναι ο Σαββόπουλος; Σε τι θεό πιστεύει τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος και κάνει το κορόιδο – μαύρη κοροϊδία δηλαδή με το κεφάλι πάνω στον πάγκο του χασάπη – ναι, σε τι πιστεύει; Δεν ξέρω…
Αλλά ας μας πει ο ίδιος ο Διονύσης:
-«Εμένα μ’ έφερε εδώ ένα φορτηγό από ένα μέρος τόσο μακρινό που μερικές φορές αμφιβάλλω αν υπάρχει καν. Το μέρος αυτό λέγεται Θεσσαλονίκη κι εδώ λέγεται Αθήνα και είναι αίσχος!».
-«Δεν αντιπροσωπεύω παρά μόνο τον εαυτό μου. Προσπαθώ να εξηγώ τα εξελισσόμενα στοιχεία που τον αποτελούν».
-«Ναι, τώρα γράφω «έτσι», αύριο θα γράφω «αλλιώς». Δεν είμαι βέβαιος, ίσως ν’ αλλάξω ιδέες, να γίνω καλύτερος ή χειρότερος. Ότι λέω και κάνω δεν είναι για πάντα».
ΕΡ: Πώς αποφάσισες να γίνεις καλλιτέχνης;
ΑΠ: «Μα έγινα άραγε καλλιτέχνης ή μήπως κάτι άλλο;».
ΕΡ: Και τι θα βγει απ’ όλα αυτά;
ΑΠ: «Το τι θα βγει δεν εξαρτάται ούτε από εμένα ούτε από κανένα. Ξεκινάς μια εκδρομή που το τέλος της δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που φαντάστηκες. Ξεκινάς μια επανάσταση κι αυτή σου βγαίνει όπως θέλει. Ξεκινάς μια ερωτική σχέση κι αυτή εξελίσσεται ανεξάρτητα από τις θελήσεις των δυο ερωτευμένων. Δεν γνωρίζω πιο βάναυσο πράγμα από την πραγματικότητα.»
ΕΡ: Τι αλλαγές παρατηρείς ο ίδιος στον εαυτό σου τα τελευταία χρόνια, από τότε που έγινες γνωστός μέχρι σήμερα:
ΑΠ: Παρατηρώ βέβαια αρκετές αλλαγές, μάλιστα βλέπω καμιά φορά στον δρόμο τον παλιό μου εαυτό και δεν τον χαιρετάω. Όμως, όσο κι αν αλλάξει ο άνθρωπος, κάτι μέσα του παραμένει ίδιο και αναλλοίωτο…».
-«Το ρεμπέτικο, το ροκ, αυτές είναι μουσικές. Δεν έχει σημασία αν παρακμάζουν τελικά και ξεφτίζουν. Έστω και μια φορά να ήρθαμε σ’ επαφή μαζί τους σ’ όλη μας τη ζωή, μπορεί να σωθούμε».
ΕΡ: Τελικά τι είσαι ρε Διονύση: Πού ανήκεις;
ΑΠ: «Εϊμαι ότι είμαι κι ότι τραγουδώ για σε. Είμαι η ζωή μου και το έργο μου. Και προς το παρόν, όχι μόνο μου αρέσει πολύ, αλλά πηδάω κι απ’ τη χαρά μου».
-«Η παράδοση, η πίστη, η εκκλησία είναι ακριβώς ένα σχολείο που μαθαίνει στους ανθρώπους τι συμβαίνει μέσα τους ή έξω τους».
«…Κι όλοι μου οι φίλοι απορούν
τι κάνει ετούτος ο μαλάκας…»
-«Η εργασία πρέπει να συνεχιστεί, το ζεύγος πρέπει να σωθεί πάση θυσία, οι ανήλικοι πρέπει να προστατευτούν. Αυτά δεν είναι τα πιο βασικά πράγματα;».
…Αλλά ο Διονύσης δεν μας ακούει, ετοιμάζεται για τη γιορτή. Εκεί που οι Άνθρωποι δεν καθορίζονται από τα συμφέροντα δηλαδή απ’ την ανάγκη, και καταφτάνουν γενναιόδωροι, και ξεχειλίζουν τα κρασιά, κι αρχίζει το έργο. Βαράτε τα όργανα. Βάλτε φωτιά στα τόπια. Ο Διονύσης «μαγειρεύει». Παίρνει «το ματωμένο κρέας» και το κάνει «τροφή» για τη γιορτή. Αυθεντικός, να μην τον φθείρει η Ιστορία. Ηθοποιός, να μην τον παρασύρει το κοινό και οι ατζέντηδες. Και είρωνας, είρωνας, με το ματάκι παιχνιδιάρικο και με το κεφαλάκι πάνω στον πάγκο του χα-σά-πη!