Αν ήμουν ο Έλληνας πρέσβης στο Λονδίνο και
έπαιρνα εντολή από την υπηρεσία μου να απαντήσω στο BBC γράφοντας ότι «στην
Ελλάδα υπάρχει μόνο μία μειονότης, η Μουσουλμανική» θα έστελνα πίσω …μία
παραίτηση.
Γιατί δεν θα άντεχα ένα τόσο μεγάλο ψέμα, μόνο
και μόνο επειδή εδώ και χρόνια (από τον καιρό του Μεταξά) έχει καθιερωθεί αυτή
η ανόητη φράση σαν επίσημη πολιτική του Ελληνικού Κράτους.
Διότι εκτός από την Μουσουλμανική (στην
πραγματικότητα: Τουρκική) υπάρχουν εδώ πολλές μειονότητες: Εθνικές (Αλβανικές,
Σλαβικές, Τουρκικές) Θρησκευτικές, (Εβραίοι,
Καθολικοί, Διαμαρτυρόμενοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά), γλωσσικές (Σλαβόφωνοι,
Ρωσοπόντιοι, τουρκόφωνοι και αλβανόφωνοι, Εβραίοι, Βλάχοι, Αρμένιοι και
Τσιγγάνοι).
Γιατί άραγε «έγινε σάλος» όταν ένας κοτσονάτος
ενενηνταδυάχρονος έλληνας σλαβόφωνος δικηγόρος αφηγήθηκε στο BBC τι διωγμούς έχει υποστεί η κοινότητά του από τον καιρό του Μεταξά. Ένας
άνθρωπος που από την αρχή διευκρίνισε πως είναι εθνικά Μακεδόνας, αλλά Έλληνας
πατριώτης.
Δηλαδή ένας δικός μας Βορειοηπειρώτης ή
Κωνσταντινουπολίτης δεν έχει το δικαίωμα να νιώθει εθνικά Έλληνας; Η αρχή του
αυτοπροσδιορισμού που συνυπογράψαμε κι εμείς στην Διεθνή Συμφωνία της ΔΑΣΕ (νυν
ΟΑΣΕ) ισχύει μόνο για τους δικούς μας μειονοτικούς και όχι για τους ξένους;
Ο φανατικός εθνικισμός μας φταίει που μας
φοβίζουν τόσο οι μειονότητες, ενώ είμαστε από τις πιο ομοιογενείς χώρες της
Ευρώπης; Γιατί; Επειδή μιλάνε άλλη γλώσσα; Έχουν άλλη θρησκεία; Για σκεφθείτε
την Ελβετία: τέσσερεις επίσημες γλώσσες και τουλάχιστον δύο θρησκείες! Εθνική συνεργασία
και συνοχή: απόλυτη!
Ενώ εδώ οι μειονότητές μας ανήκουν στην
κατηγορία που περιέγραψε ο Γιώργος Μαργαρίτης στο διαφωτιστικό βιβλίο του:
«Ανεπιθύμητοι Συμπατριώτες», 2005.
Έχω ζήσει σε χώρες που αποτελούνται από
«μεγάλες μειονότητες» και κατάλαβα πως αυτές είναι πλούτος για ένα έθνος. Πάρτε
την Γερμανία: τα «κρατίδια» που λέμε εμείς (μερικά μεγαλύτερα από την Ελλάδα…)
έχουν τις δικές τους διαλέκτους που διδάσκονται στα σχολεία, έχουν δική τους
ιστορία, λογοτεχνία, θέατρο - και είναι τελείως διακριτά: Όταν δύο Βαυαροί
μιλούν την διάλεκτό τους, ένας Βερολινέζος δεν καταλαβαίνει λέξη.
Πολύ σωστά γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης
(Καθημερινή 26.2.) ότι: «Οι υπερεθνικιστές είναι αυτοί που μεταμορφώνουν τις
μειονότητες σε πολιτικές οντότητες. Η εργώδης προσπάθεια για ομογενοποίηση των
πληθυσμών καταλήγει κατά κανόνα σε διώξεις, και οι άνθρωποι –οι λίγοι, οι
διαφορετικοί– πρέπει να πάρουν το στάτους της μειονότητας για να προστατευτούν».
Τι τράβηξαν οι Μουσουλμάνοι της Θράκης! Έζησα
την εποχή με τις «μπάρες» όπου χρειαζόσουν ειδική άδεια για να περιηγηθείς χωριά. Όπου οι ντόπιοι
ούτε άδεια οδήγησης αυτοκινήτου ή τρακτέρ, ούτε άδεια οικοδομής μπορούσαν να
πάρουν.
Είναι παράδοξο: φοβόμαστε τις μειονότητες και
κάνουμε ότι μπορούμε για να τις καταπιέσουμε και να τις στρέψουμε εναντίον μας.
Ενώ η φυσική τάση μίας μικρής ομάδας ανθρώπων που ζει μέσα σε ένα μεγαλύτερο
σύνολο, είναι να ενσωματωθεί και τελικά να αφομοιωθεί.
Υπήρξαν και θετικές εξαιρέσεις: «Η εκπαίδευση
Μουσουλμανοπαίδων» στην Θράκη υπήρξε ένα διεθνώς πρωτοποριακό έργο. Με το παλιό
δίγλωσσο μειονοτικό σχολείο τα παιδιά δεν μάθαιναν ούτε Ελληνικά ούτε Τουρκικά.
Ως το 1997 το 65% των παιδιών της μειονότητας δεν τέλειωναν το γυμνάσιο. Αξίζει
να μπείτε στο YouTube για να δείτε πως άλλαξαν τα πράγματα.
Πληκτρολογήστε: «Εκπαίδευση Μουσουλμανοπαίδων» και θα παρακολουθήσετε ένα
θαύμα.
Αυτός είναι ο σωστός τρόπος να αντιμετωπίζεται
μία μειονότητα. Με σεβασμό στα δικαιώματά της και με βοήθεια για την ενσωμάτωση
και την προκοπή των μελών της.
Υπογράψαμε τη συμφωνία των Πρεσπών που, με όλες τις ελλείψεις και τα λάθη της, ήταν ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση – και τώρα δημιουργούμε ζητήματα από το τίποτα! Είναι καιρός να ενηλικιωθούμε και να μην μας εκμεταλλεύονται όσοι σπεκουλάρουν πάνω σε αστήρικτους φόβους. Θυμηθείτε τον Dr. Samuel Johnson: «Ο εθνικισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων».
