Σας την εύχομαι αυτή τη Δευτέρα
καθαρή – ολοκάθαρη.
Ούτε ένα συννεφάκι στον Ουρανό
Μικροί αετοί καρφιτσωμένοι στο στερέωμα
ζωγραφισμένοι από τον Μπάρμπα-Σπύρο Βασιλείου,
ώστε να μην πέφτουν και κλαίνε τα παιδιά.
Αλλά εκεί, σταθεροί, να δείχνουν
Το βάθος του ουρανού και του μέλλοντος μας.
Όμως δεν είναι αληθινοί. Σκηνογραφία!
Σκηνογραφία να κρύβει τη λάσπη
με την οποία ζούμε και παλεύουμε.
Νηστήσιμα δεν χρειαζόμαστε φέτος
Τόσα χρόνια νηστεύουμε
όλα τα λιπαρά και τα αρτύματα.
Καμία διαφορά δεν θα είχε η νηστεία.
Ίσως του χρόνου βρούμε κάτι καλό, να το στερηθούμε.
Τέτοια μέρα παλιά ανέβαινε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής
ίσιος και ευθυτενής στου Φιλοπάππου
και μέτραγε τις ωραίες πλάκες του Πικιώνη
που είχε συνθέσει το ψηφιδωτό της ζωής μας
από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα.
Αλλά που να φανταστεί ο σοφός Πικιώνης,
πόσο ακάθαρτοι θα υποδεχθούμε φέτος την καθαρή αυτή μέρα.
Ήταν κάτι γιορτές παλιά που ξεφαντώναμε, έξω καρδιά!
Με μουσικές, νταούλια, κλαρίνα και όργανα.
Μερικοί λεβέντες χόρευαν και πήδαγαν στα ουράνια.
Τώρα κανείς δεν πηδάει παρά για να ορμήξει στον άλλο,
Να πιαστούνε μπαμπέσικα με βαριοπούλες και μολότωφ
Χωρίς καλά-καλά να ξέρουν γιατί.
Έτσι ξένοι πια αντί για φίλοι, μεζέδες δεν έχουμε παρά οργή και φθόνο.
Κερνάμε μίσος και χολή, λάσπη, βία κι απάτη.
Κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλο, κανείς δεν στηρίζει
παρά μονάχα τους «δικούς» του.
Κανείς δεν αγαπάει: λίγοι ερωτευμένοι στο σπασμένο παγκάκι
και οι μανάδες που αγκαλιάζουν τα παιδιά τους.
Άραγε θα έρθει ποτέ καιρός να πορευτούμε ενωμένοι;
Να ζήσουμε μία Δευτέρα καθαρή από μίσος και φθόνο.
Να γιορτάσουμε μέσα σε παιδικές ζωγραφιές, ανάμεσα σε δέντρα και
σπιτάκια,
να κερδίσουμε πάλι την αθωότητα και την καλή καρδιά.
Και να έρθει τότε μια Καθαρή Δευτέρα φωτεινή και διάφανη
πάνω από την Ελλάδα…
