Κόντρες!

ΕΝΑΣ ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ «ΦΑΝΑΡΑΚΙΑΣ» μου έλεγε προχθές τον πόνο του:

«Αδύνατο πια να κάνεις εντυπωσιακές εκκινήσεις στα φανάρια. Πες πως το φέρνει η τύχη και είσαι στην πρώτη γραμμή. Κι έχεις δίπλα σου καλό - και πρόθυμο - αντίπαλο. Ξαφνικά ένα παπί ελίσσεται μέσα από τα σταματημένα αυτοκίνητα και μπαίνει μπροστά σου. Μετά δεύτερο. Κι ένα μοτοποδήλατο μπροστά στον αντίπαλο. Τέρμα. Ανάβει πράσινο κι εσύ έρπεις στον ρυθμό των πενήντα κυβικών. Σέρνεσαι!»

Ένα λοιπόν από τα παραδοσιακά σπορ πόλεως του αυτοκινήτου, το traffic lights drag, όπως το λένε οι Αμερικάνοι, κινδυνεύει να εξαλειφθεί οριστικά. Ο φίλος μου, που μια ζωή εκτόνωνε τον δυναμισμό του με εκρηκτικές εκκινήσεις, κοντεύει να πάθει κατάθλιψη. Θα’ θελε πολύ να έδιωχναν τα παπιά από τα φανάρια, όπως εξαφανίζουν τα πουλιά από τα αεροδρόμια.

«Και το χειρότερο είναι», συμπληρώνει, «πως όσο πιο γρήγορο αμάξι οδηγείς, τόσο περισσότερα μηχανάκια σε κλείνουν. (Νόμος του Μέρφυ;) Κάποτε είχα δανειστεί την Porsche φίλου αλλοδαπού. Δεν μπόρεσα να κάνω ούτε μία καλή εκκίνηση. Όλοι σε μένα και κανείς στον αντίπαλο. Για να μου την σπάσουν!»



Α, τα σπορ της καθημερινής οδήγησης! Είναι άραγε «παιδιαρίσματα» (όπως λένε οι σοβαροί), «αναπληρώσεις» (όπως ισχυρίζονται οι ψυχαναλυτές), «επικίνδυνοι χουλιγκανισμοί» (όπως διατείνονται οι οπαδοί του νόμου και της Τάξης); Η μήπως είναι μονάχα ένας τρόπος να δίνουμε στη ζωή μας - και στα ταξίδια μας - περισσότερο ενδιαφέρον;

Αυτοί που ισχυρίζονται πως η αυτοκίνηση πρέπει να είναι μετακίνηση (και μόνον) μου θυμίζουν όσους διακηρύσσουν πως ο έρωτα πρέπει να είναι τεκνοποίηση (και μόνο) ή τους άλλους που βλέπουν το φαγητό μόνο σαν διαδικασία θρέψης. Είναι οι κ. Σοβαροί και Ηθικολόγοι.

Αντίθετα με αυτούς τους κυρίους, πιστεύω πως ο άνθρωπος πρέπει να απολαμβάνει οτιδήποτε μπορεί να γίνει αντικείμενο απόλαυσης. Κι όχι μόνον αυτό - αλλά με την καλλιέργεια και την σοφία του, να το εξελίσσει, να το εκλεπτύνει, να το προεκτείνει. Να δημιουργεί τέχνη του φαγητού, του έρωτα, της οδήγησης. Και να μεταμορφώνει κάτι το (κατ’αρχήν) λειτουργικό - όπως ένα γεύμα ή μία διαδρομή - σε μίαν απόλαυση.




Όσο για τον ανταγωνισμό (στοιχείο των καθημερινών οδικών σπορ) γιατί να επιτρέπεται σε άλλα αθλήματα; Φτάνει να τηρεί κανείς τους κανόνες της ιπποσύνης και τις αρχές του fair play. (Αλλιώς σκοτώνεις ή σκοτώνεσαι. Όχι, δεν είμαι υπέρ της ανεξέλεγκτης κόντρας).

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, μια διαδρομή από Bologna μέχρι Bolzano (εκεί με άφησε ο ανταγωνιστής μου). Οδηγούσε μία Ferrari GTC/4 (Pinin). Εγώ Porsche Carrera (την κλασική, 2.7 λίτρα, μηχανική Injection Kugelfisher, 210 DIN). Μέσα από αουτοστράντες, εθνικές οδούς, επαρχιακούς δρόμους, στροφές και ευθείες… Ήταν σαν να παίζαμε κοντσέρτο για δύο βιολιά του Βιβάλντι. (Και το κοντσέρτο, ανταγωνισμός είναι).

Και δεν είναι ανάγκη να οδηγείς καθαρόαιμο, για να απολαύσεις ένα τέτοιο κοντσέρτο. Μία ανάλογη περίπτωση είναι όταν κυνηγούσα μία Alfa Romeo Julietta 1300 με κείνο το γλυκύτατο διαβολάκι, το Audi 50GTS. Παρά την διαφορά των κυβικών και των ίππων, φτάσαμε μαζί στην Ηγουμενίτσα. Αλλά σημασία δεν έχει μόνο ποιος νικάει (σε αυτό επικεντρώνονται οι κομπλεξικοί) όσο το να χαίρεσαι ωραίο οδήγημα κι έναν αντάξιο (η καλύτερο) τεχνίτη στο τιμόνι.




ΠΟΛΛΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι όποιος γράφει σε περιοδικά αυτοκινήτου, πρέπει να οδηγεί «σαν ραλίστας». Που γι αυτούς σημαίνει να κάνει σφήνες, κόντρες, επικίνδυνα προσπεράσματα και άλλα καουμποϊλίκια. Ίσως δεν ξέρουν ότι οι πραγματικοί ραλίστες, οι οδηγοί αγώνων, όταν κινούνται στο δρόμο, οδηγούν πολύ συντηρητικά και προσεκτικά. Δεν έχουν ανάγκη να πείσουν, ούτε θέλουν να αποδείξουν κάτι. Άλλωστε εκτονώνονται τόσο πολύ στις πίστες ή στις ειδικές διαδρομές, που δεν τους περισσεύει επιθετικότητα για τις καθημερινές μετακινήσεις.

Το ίδιο, σε μικρότερο βαθμό, ισχύει και για τους ανθρώπους που ασχολούνται συστηματικά με το αυτοκίνητο. Όταν κάθε μέρα κάνεις άγριες εκκινήσεις για να μετρήσεις επιτάχυνση, γιατί να τις επαναλάβεις και στα φανάρια;

Έπειτα, κάθε δρόμος δεν προσφέρεται για γρήγορο οδήγημα. Αν δεν είναι σωστές οι συνθήκες, αν δεν νιώθεις άνετα, δεν το ευχαριστιέσαι κιόλας. Η ουσία της γρήγορης οδήγησης είναι να μπορείς να κρατήσεις ένα ρυθμό που να δένει την χορογραφία του δρόμου με το εσωτερικό σου κέφι. Αν δεν υπάρχει ο δρόμος (ή το κέφι) τότε γιατί να τρέχεις - με το ζόρι και την ψυχή στα δόντια;


Τα γράφω όλα αυτά για να εξηγήσω γιατί σπάνια οδηγώ επιθετικά - εκτός αν είμαι πολύ εκνευρισμένος (και τότε κακώς το κάνω). Και γιατί πολλές φορές απογοητεύω αυτούς που με προκαλούν για κόντρες - ιδιαίτερα μέσα στην πόλη. Λυπάμαι. Οδηγώ γρήγορα μόνον όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις: δρόμος και κέφι. Τότε χαίρομαι και έναν ωραίο ανταγωνισμό - με όλους τους κανόνες της ιπποσύνης. Αλλά να κάνω κόντρες σε αντίξοες συνθήκες - π.χ. μέσα στην πόλη - με κίνδυνο να την πληρώσει κάποιος αθώος, το θεωρώ εγκληματικό.



ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΙΠΠΟΣΥΝΗΣ; Όπως οι παλιοί ιππότες μονομαχούσαν πάντα σύμφωνα με ένα αυστηρό τυπικό - θεωρώ ότι και οι κάτοχοι μηχανοκίνητων ίππων πρέπει να ανταγωνίζονται με βάση ορισμένες αρχές. Οι δικές μου είναι οι ακόλουθες:

Η πρώτη: Δεν πρέπει με κανένα τρόπο να θέτει κανείς σε κίνδυνο ζωές. Ανθρώπινες κατ'αρχήν - αλλά όχι μόνο. Έχω ξαναγράψει γι αυτούς που τρέχουν νύχτα σε έρημους δρόμους προαστίων ξεκοιλιάζοντας γάτες και σκύλους.

Η δεύτερη: Δεν ανταγωνίζομαι όταν έχω επιβάτες. Δεν μου φταίνε τίποτα οι άνθρωποι να τους τρομάξω ή να τους ζαλίσω.

Η τρίτη: Δεν πρέπει να ανταγωνίζεσαι αυτοκίνητα με μικρότερη ιπποδύναμη. Μόνο ισοδύναμα - ή και ανώτερα. Αλλιώς δεν κάνεις επίδειξη οδηγητικής τεχνικής αλλά χρημάτων. Και ο πιο άσχετος θα πάει πιο γρήγορα με Ferrari παρά με Autobianchi.

Η τέταρτη: Ο καλός οδηγός φαίνεται στις στροφές. Στην ευθεία φαίνεται μόνο η ιπποδύναμη.

Η πέμπτη: Ο καλός οδηγός - όπως κι ο καλός αθλητής - ξέρει να χάνει. Ανοίγει αμέσως δρόμο να τον προσπεράσουν.

Έχω διαπιστώσει πάντως ότι οδηγώ πιο γρήγορα όταν έχω μικρό αυτοκίνητο. Γενικά η ταχύτητά μου δεν είναι ανάλογη (για να μην πω ότι είναι αντιστρόφως ανάλογη) με την ιπποδύναμη του αυτοκινήτου μου. Το μικρό το οδηγώ στα 9/10 ενώ το μεγάλο - και δυνατό - ούτε στα 6/10. Το γιατί είναι απλό: η καλύτερη τέχνη γίνεται με τα λίγα μέσα.

Αλλά και η ικανοποίηση είναι μεγαλύτερη. Γιατί, όταν πηγαίνεις γρήγορα με την Porsche, δεν είσαι ποτέ σίγουρος πόσο συμβάλλει εκείνη, και πόσο εσύ… Κι όσο πιο δυνατό είναι το αυτοκίνητο, τόσο λιγότερο κάνω κόντρες. Με τι να κοντραριστείς όταν οδηγείς μία Porsche; Εύκολα βρίσκονται οι Ferrari;

TO ΤΕΛΕΙΟ: ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΓΡΗΓΟΡΟ ΑΜΑΞΙ για να πηγαίνεις αργά.

Είναι μια καινούργια διαστροφή που απέκτησα τελευταία. Μου αρέσει να πηγαίνω ήσυχα-ήσυχα, κάνοντας τόπο για τους βιαστικούς. 'Οταν κάποιος «ραλίστας» της ασφάλτου μου κολλήσει, τσακίζομαι να πάω δεξιά. Δεν ανταγωνίζομαι, δεν κοντράρω, δεν γκαζώνω. Τσουλάω ήρεμα, απολαμβάνοντας την μουσική μου.

Και τότε τι νόημα έχει να οδηγείς γρήγορο αμάξι; Μα να νιώθεις κρυφή και υπόγεια όλη την δύναμη. Να έχεις την σιγουριά της σωστής ανάρτησης, των δυνατών φρένων. Και, κάποια στιγμή, αν το θελήσεις, να ξεσπάς. Να αμολάς τα άλογα στην άσφαλτο και να εκτονώνεσαι.

Οι Απω-Ανατολίτες έχουν μια μέθοδο με την οποία παρατείνουν για πολλή ώρα τον έρωτα, συνεχώς αναβάλλοντας τον οργασμό, ως το σημείο της οδύνης. Λένε (δεν έχω δοκιμάσει) πως η ηδονή μετά από μια τέτοια συγκράτηση είναι πολλαπλάσια. 'Ισως κάτι παρόμοιο είναι και η αυτοσυγκράτηση στο αυτοκίνητο.

Τι γράφω! Σίγουρα θα βρεθεί τώρα κάποιος Σοβαρός Ηθικολόγος, που θα ενοχληθεί επειδή μίλησα για σεξ!

__________________________________________

Υ. Γ.: Ένα κεφάλαιο από το βιβλίο μου η «Τέλεια Διαδρομή». Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο δεν συμπίπτουν με τα αυτοκίνητα που αναφέρω. Είναι όλες από το νέο μουσείο αυτοκινήτων Selectivity, στην οδό Πειραιώς 83 (απέναντι από την στροφή για το Καραϊσκάκη).