Βρε πού πάμε; Βρε πού πάμε;

Μουρμουρίζω συνεχώς με απορία και τρόμο την αθάνατη ατάκα του Βασίλη Αυλωνίτη: Βρε πού πάμε;

Έχω την αίσθηση που είχα νιώσει όταν ένας πιλότος δοκιμών της Πόρσε στο Zuffenhausen μου έκανε μερικούς γύρους στην κλειστή εργοστασιακή πίστα του Weissach . Με έβαλε στην αρχή να κάνω εγώ γύρους και μετά το πήρε αυτός. Είδα τον Χριστό φαντάρο. Αποφάσισα πως δεν θα βγω ζωντανός, έκλεισα τα μάτια να μη βλέπω ό,τι ερχόταν καταπάνω μου - και περίμενα να τελειώσει.

(Έμαθα μετά, ότι ακόμα και πρωταθλητές της Φόρμουλα 1, όταν οδηγούν σε αυτή την πίστα, δεν πιάνουν τους χρόνους των δοκιμαστών).

Έτσι λοιπόν νιώθω και τώρα: δεμένος στο διπλανό κάθισμα, με πιλότο δοκιμών τον Τσίπρα (που δεν έχει καμία πείρα γρήγορης οδήγησης) να έρχονται καταπάνω μου ογκώδη πράγματα, κλειστές στροφές, εσάκια, φράγματα, τείχη - και κλείνω τα μάτια.

Ο γύρος του Θανάτου! Που επαναλαμβάνεται συνεχώς!

Προσπαθώ να εξηγήσω στον εαυτό μου ότι είμαι 81 ετών, ότι την ζωή μου πρόλαβα, την έζησα - κι ότι τώρα λίγα είναι αυτά που μπορεί να πάθω. Αλλά αυτές οι σκέψεις δεν με καθησυχάζουν καθόλου!

Κι εκτός από αυτό τον ερασιτεχνικό θίασο ποικιλιών που υποκρίνεται πως μας κυβερνά - έχω την εντύπωση πως κι εκτός Ελλάδας οι περισσότεροι τα έχουν χαμένα. Ακούω Trump, Farrage, LePen, Grillo, Λεβέντη, Μιχαλολιάκο, και αναρωτιέμαι αν έχω κατά λάθος εισχωρήσει σε φρενοκομείο. Δεν έχω συναντήσει έναν Βρετανό που να μην είναι πανικόβλητος με το Brexit. (Ξέρω: συναντώ τους λάθος ανθρώπους - αυτούς που το ψήφισαν πρέπει να πάω στο χωριό τους να τους βρω...)

Κι εδώ τα θέματά μας δεν είναι τα (κορυφαία και ανύπαρκτα): υγεία, παιδεία, ανάπτυξη - αλλά πόσες τηλεοπτικές άδειες θα μοιράσει ο κύριος Παππάς, κι αν ο νέος εκλογικός νόμος θα σώσει ή όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Βρε πού πάμε; Βρε πού πάμε;