Τέλος Ιουνίου και στα περίχωρα της Αθήνας ακόμα ψιλοβρέχει. Θέλω να σας κεράσω ήλιο. Βρέθηκα πριν λίγες μέρες στον απόλυτο για μένα τόπο φωτός. Όπως τον είχα περιγράψει πριν πολλά χρόνια:
"Αυτές οι μέρες είναι ο θρίαμβος, η δόξα και η δύναμη του Φωτός. Οι μεγαλύτερες μέρες του χρόνου. Με φως διαυγές, μελένιο, Ελληνικό. Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο - να βρίσκεσαι ξαπλωμένος σ' έναν αμμόλοφο, κάπου στη δυτική Πελοπόννησο (με τα μεγάλα πεύκα-ομπρέλες να ρίχνουν μακρότατες σκιές) και να απολαμβάνεις αυτή την παράταση ζωής, αυτές τις πρόσθετες ώρες φωτός, πριν απ' τη δύση. Θερινό ηλιοστάσιο".
Διαδρομές στη Μεσσηνία - ευλογημένος τόπος, ο κήπος της Ελλάδας. Βουτιές στη Βοϊδοκοιλιά.
Στο λιμανάκι της Κυπαρισσίας παροπλισμένο ένα κότερο με όνομα Γαλλικό: ¨Η Χορευτική Ζωή". Κανείς πια δεν χορεύει εκεί.
Προτιμώ μία πολύχρωμη βαρκούλα που την την λένε "Ελπίδα". Όσο με πάει...
_____________________________________________________
Ολόκληρο το κείμενο "Ιόνιο Πέλαγος" ΕΔΩ
