Ένας φανατικός Έλληνας εθνικιστής (ο και Ελληνάρας αποκαλούμενος) συνδυάζει συνήθως δύο ιδιότητες: είναι τουρκοφάγος και αντισημίτης.
Φαντάζομαι το δίλημμα αυτού του ανθρώπου μπροστά στην τελευταία τραγική ιστορία στα ανοιχτά της Γάζας.
Βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στον αντισημιτισμό και το «προαίωνιον μίσος».
Το αξίωμα «όποιος σκοτώνει Τούρκους είναι καλός» (γι αυτό άλλωστε βοηθήσαμε στην Σερμπρένιτσα – για τούρκους λογιάζαμε τους Βόσνιους) πόσο ισχύει όταν οι φονιάδες των Τούρκων είναι Εβραίοι; Ανατρέπεται;
Είναι δυνατόν να διαδηλώνουμε υπέρ των Τούρκων (και μάλιστα φανατικών ισλαμιστών;).
Προς στιγμήν το κάνουμε βέβαια (και σωστά – κάθε δολοφονία είναι ολέθρια).
Αλλά προσοχή Ελληνάρες: όχι για πολύ. Αλλιώς παίζετε το παιχνίδι του πονηρού Νταβούτογλου και της τουρκικής διπλωματίας που έστησε παγίδα στους Ισραηλινούς.
Αναρωτιέμαι μάλιστα πώς την πάτησαν. Για πολλά έχουν κατηγορηθεί οι Εβραίοι, αλλά όχι για βλάκες. Ακόμα και οι φανατικότεροι εχθροί τους παραδέχονται την εξυπνάδα τους – και μάλιστα, λόγω αυτής, τους θεωρούν επίφοβους.
Φαίνεται όμως πως υπάρχουν και Εβραίοι βλάκες, που προς στιγμήν κυβερνούν το Ισραήλ. Έτσι επαλήθευσαν την κυνική ρήση του Ταλλεϋράνδου: «ήταν κάτι περισσότερο από έγκλημα – ήταν σφάλμα».
Σκότωσαν εννέα ανθρώπους, τραυμάτισαν περισσότερους και έστρεψαν την παγκόσμια κοινή γνώμη εναντίον τους. Όχι πως είχαν πολλούς φίλους – τώρα δεν θα έχουν κανένα. Ακόμα και οι ΗΠΑ καταδικάζουν. Το Εβραϊκό λόμπι μπορεί να επηρεάζει αλλά όχι και να αντιστρέψει μία τέτοια αντίδραση.
Όσο ισχυρό κι αν είναι ένα κράτος – δεν μπορεί να τα βάλει με όλο τον κόσμο…
Y. Γ. Και στο τέλος τα παιχνίδια προπαγάνδας των μεγάλων και των πονηρών τα πληρώνουν οι μικροί κι ανώνυμοι – όπως τα φτωχά θύματα αυτής της συμφοράς…
…ένα βράδυ με σχεδόν πανσέληνο.
