Τετάρτη, Απριλίου 13, 2016

6.300.000 GBP (pounds sterling)


ΟΝΕΙΡΟ: Είμαι φιλοξενούμενος-φυλακισμένος σε μία βίλλα της Εκάλης. Λέω «φιλοξενούμενος-φυλακισμένος» γιατί έχω κλειστεί εδώ μέσα με την θέλησή μου, αφού μου εξήγησαν ΕΚΕΙΝΟΙ ότι πρέπει για λίγες μέρες να είμαι μόνιμα εδώ, στην διάθεσή τους, για να ολοκληρώσουν μία έρευνα γύρω από το άτομό μου. 

ΕΚΕΙΝΟΙ είναι οι εκπρόσωποι μίας μεγάλης πολυεθνικής δικηγορικής εταιρίας, τυπικοί και ευγενέστατοι Άγγλοι, που μου κάνουν ερωτήσεις και μου ζητάνε χαρτιά και αποδείξεις (είναι φορτωμένες στον φορητό μου υπολογιστή που έχω μαζί μου).

Είναι Εκάλη – το ξέρω γιατί κάποτε έμενα κάπου εδώ. Το σπίτι είναι όλο παράθυρα από τα οποία φαίνεται ο κήπος – ένα γκαζόν κατηφορικό με θάμνους, σαν του σπιτιού που είχα νοικιάσει στην περιοχή, πριν σαράντα χρόνια. Μου έχουν επιτρέψει να πάρω μαζί μου μία από τις γάτες μου για παρέα. Αλλά αυτή έχει τόσο ταραχτεί από την αλλαγή περιβάλλοντος, που κρύβεται μόνιμα κάτω από ένα καναπέ. Ξέρω ότι είναι εδώ αλλά δεν την βλέπω.

Τελικά, μετά από μέρες έρευνας (μέχρι και DNA μου πήρανε!) μου αναγγέλλουν περιχαρείς ότι είμαι απόγονος και μοναδικός συγγενής της  (άγνωστής μου) Μαρίας Κ. που πέθανε πριν οκτώ χρόνια αφήνοντας μία σημαντική περιουσία, χωρίς να έχει κάνει διαθήκη. Το ποσό της τελικής κληρονομιάς, αφαιρώντας έξοδα και φόρους (φαντάζομαι και τις δικές τους αμοιβές), ανέρχεται σε 6.300.000 λίρες Αγγλίας. Βρίσκεται σε μία θυρίδα τραπέζης και μου παραδίδουν τα κλειδιά και τα χαρτιά της νομιμοποίησής μου ως κατόχου. Χαρά!

Ξυπνάω.

Λυπάμαι για τις λίρες που δεν εισέπραξα – αλλά χαίρομαι γιατί βρήκα θέμα για το  blog. Σκέπτομαι αμέσως: θα περιγράψω το όνειρό μου τώρα, πριν το ξεχάσω, και θα ζητήσω από τους σχολιαστές να μου αφηγηθούν κάποιο ενδιαφέρον δικό τους. Είτε (δεύτερο θέμα) να μου πουν τι θα έκαναν αν βρίσκονταν ξαφνικά με οκτώ εκατομμύρια Ευρώ. (Τόση η αντιστοιχία). Γιατί, σε χρόνια λιτότητας, ονειρευόμαστε σαν τον Καραγκιόζη: «Βλέπω στον ουρανό, ένα ψωμί διπλοοό!».


Υ. Γ. Μη μου θυμίσετε τον Σαββόπουλο:

Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μία νύχτα κρύα
Μπορεί και οι φροϋδιστές να’ ρθούν στην εξουσία

Αποκλείεται, διότι πρώτα θα έπρεπε να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Είκοσι σχολές και σαράντα υποσχολές, ούτε που καταλαβαίνουν ο ένας τη γλώσσα του άλλου. 

Υ. Γ. 2.  Έχω κάτι πολύ μακρινούς συγγενείς στην Αγγλία. Λέτε;

73 σχόλια:

  1. Πριν τρεις μέρες πέρασα μια από τις δυσκολότερες μέρες στην δουλειά. Δεκατρείς ώρες σερί τρέχοντας από πελάτη σε πελάτη και από μια κρίση στην άλλη.

    Το βράδυ είδα ένα όνειρο που είχα καιρό να δω: ο πατέρας μου (πέθανε πριν 30 χρόνια) γύρισε σπίτι. (Στην πραγματική ζωή δεν είχε φύγει ποτέ από το σπίτι – αλλά το όνειρο ότι έλειπε για καιρό και χωρίς να ξέρω τον λόγο, παλιά ήταν επαναλαμβανόμενο.)

    Στο προχθεσινό όνειρο υπήρχε – για πρώτη φορά – και λόγος: είχε γκόμενα.

    Του ζήτησα τον αριθμό του κινητού του. (Όταν ζούσε δεν υπήρχαν κινητά.) Αρνήθηκε λέγοντας «τι να το κάνεις;»

    Τον κλώτσησα στο πόδι οργισμένος.

    Ήταν ένας από τους πολλούς εφιάλτες που είδα εκείνο το βράδυ. Και ο μόνος που θυμόμουν το πρωί.

    Ξύπνησα εξαντλημένος και θλιμμένος.

    Αν είχα οκτώ εκατομμύρια ευρώ θα έδινα τα μισά για να κάνω ένα ταξίδι στον χρόνο. Πίσω στην παιδική μου ηλικία.

    Τα άλλα μισά θα ήθελα να έρθουν μαζί μου στην παιδική μου ηλικία. Να τα επενδύσω εκεί που ξέρω πόσα θα απέδιδαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα. Κατά σύμπτωση έχω έτοιμες απαντήσεις:
    Το τελευταίο ενδιαφέρον όνειρο που είδα: Είχα απροσδιόριστο μέγεθος, γιατί συνομιλούσα με μία συμπαθέστατη καταπράσινη Mantodea (το γνωστό "αλογάκι της παναγιάς"). Είχαμε ίσο ύψος, αλλά δεν θυμάμαι αν αυτή ήταν τεράστια ή εγώ είχα γίνει λιλιπούτειος. Πάντως η διάθεση μου ήταν εξαιρετική, κανένα άγχος με την δε Mantodea υπήρχε μία άνεση, σαν να γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Παλιόφιλοι! Νομίζω πως πριν ξυπνήσω της έλεγα να σκουπίσει το πρόσωπό της γιατί είχε λίγα χώματα. Όνειρο που είδα πολύ πρόσφατα. Το Δεύτερο Θέμα: 8.000.000 ευρώ είναι πάρα πολλά λεφτά. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν με ενδιαφέρουν τόσα, ούτε κατά προσέγγιση. Θα κρατούσα λοιπόν ένα κεφάλαιο για να ζήσω με αξιοπρέπεια το υπόλοιπο της ζωής μου γιατί υπό τις συνθήκες όταν θα σταματήσω να εργάζομαι μάλλον το salvation army με σώζει (το οποίο δεν υπάρχει στα μέρη μας) θα αποπλήρωνα το δάνειο του σπιτιού με περίπου 50.000 που απομένουν θα έβαζα το μεγαλύτερο μέρος ως καταπίστευμα στην κόρη μου και, θα έκανα μια δωρεά σε κάποια πρωτοβουλία σχετιζόμενη με τις Τέχνες ή τις Επιστήμες. That's all folks, καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αν και έχω ΟΛΗ τη σειρά του „Μεγα (!) Ονειροκρίτη“, αυτά που βλέπω στη δεύτερη -και παράλληλη- ζωή μου, δεν -μου- τα „εξηγεί“ κανείς, χαμογελώντας λίγο αμήχανα προσπαθούν -επί ματαίω- να θυμηθούν κανένα όνομα (γνωστού) ψυχοτέτοιου να με „συστήσουν“. τι ν΄αρχίσω λοιπόν ;

    αν είχα -μμύρια (5 πάνω 5 κάτω δεν αλλάζει και πολύ) θα τα „έτρωγα“ μονάχος (γιατί οι φίλοι -μου- βγήκανε ασυνεπείς (βοηθήσα κι εγώ κατά καποιο τρόπο), και τα παιδιά -μάλλον- εχουνε χαράξει το δικό τους ανεξάρτητο δρόμο, πέρα απ΄την εξάρτηση των γονιών. λίγα θα κράταγα γιά την αφεντομουτσουνάρα μου. υπάρχει κόσμος που τα χρειάζεται πιό πολύ από μένα. και οχι, δεν έχω ξεχρεώσει ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σκέφτηκα κι εγώ τι θα έκανα με τα 8.000.000:

    Τα μισά θα τα μοίραζα σε ανθρώπους που ξέρω ότι πνίγονται στα χρέη και έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Δεν θα μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα πάντα – αλλά θα έπαιρναν μία ανάσα και θα εξασφάλιζαν τη ζωή τους για αρκετόν καιρό.

    (Ίσως, επειδή ταυτίζομαι μαζί τους, πονάω περισσότερο τους νεόπτωχους από τους φτωχούς).

    Με τα υπόλοιπα θα μετακόμιζα σε μία πόλη του εξωτερικού (υποψήφιες: Μόναχο, Λουγκάνο) να περάσω εκεί τα χρόνια που μου μένουν. ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΑ ΠΟΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ!

    (Αυτή είναι η απάντηση και σε όσους με ρωτάνε γιατί δεν σχολιάζω την ελληνική επικαιρότητα: έχω αηδιάσει. Φτάνει!).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε συνέντευξή σας στους Schooligans το 2008 είχατε δηλώσει ότι διαβάζετε τρεις εφημερίδες καθημερινά (η "Ελευθεροτυπία" βέβαια έχει περάσει πλέον στην ιστορία): http://www.ndimou.gr/el/keimena/synenteyxeis/schooligans-%282%29/
      Είστε απογοητευμένος από την ποιοτική τους πτώση ή έχετε απαυδήσει λόγω του μόνιμα αρνητικού κλίματος της ειδησεογραφίας της κρίσης;

      Διαγραφή
    2. Και τώρα διαβάζω δύο εφημερίδες την ημέρα. Η αντίδρασή μου δεν οφειλεται στις ίδιες αλλά στην κατάσταση την οποία περιγράφουν. Έχω αηδιάσει με την κατάσταση της Ελλάδας και θα ήθελα να περάσω τα τελευταία μου χρόνια χωρίς να την σκέπτομαι.

      Διαγραφή
  5. Είχαμε εξηγηθεί, πριν ακόμη φύγει από την πατρίδα της, ότι για εμάς το ζήτημα της καθαριότητας είναι ταμπού. Στην αρχή έκανε το μπάνιο της πριν ανεβεί σπίτι. Σιγά σιγά όμως άρχισε να κάνει νερά. Την τελευταία βδομάδα, το παράκανε, δεν αλλάζει ούτε ρούχα. Ρε, καλή μου, ρε χρυσή μου. Τίποτε. Το βιολί της. Εγώ δυστυχώς από τότε που έκοψα το τσιγάρο, έχω υπερευαίσθητη μύτη, οπότε η απόφαση πάρθηκε. Θα φύγει. Μέχρι τότε όμως θα πρέπει να αντέξω. Όσο μπορεί βέβαια να αντέχει κάποιος δίπλα σε έναν άλλον που δεν πλένεται και δεν αλλάζει και νομίζει ότι μοσχοβολάει επειδή βάζει... άρωμα και είναι μέσα στο σπίτι σου!!! Προχτές λοιπον, παραπροχτές, είδα στον ύπνο μου τον... Μητσιά να τραγουδάει: Λούζεται η αγάπη μου, στο Γουαδαλκιβίρ,
    και τ’ άνθη παίρνουν ευωδιά // απ’ το γλυκό κορμί της

    Τρέξε πέτα χελιδόνι // φέρ’ της Βενετιάς βελόνι
    να κεντήσει στο μαντίλι // τη χαρά της να μου στείλει


    Δεν ξέρω τι γνώμη έχει ο ... Φρόυντ επ΄ αυτού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εψές είδα στον ύπνο μου
    ένα βαθύ ποτάμι
    –Θεός να μην το κάμη
    να γίνη αληθινό!
    Στην όχθη του στεκόντανε
    γνωστό μου παλικάρι,
    χλωμό σαν το φεγγάρι,
    σαν νύχτα σιγανό.

    Αγέρας το παράσπρωχνε
    με δύναμη μεγάλη,
    σαν νάθε' να το βγάλη
    απ' της ζωής την μέση.
    Και το νερό, π' αχόρταγα
    τα πόδια του φιλούσε,
    θαρρείς το προσκαλούσε
    στ' αγκάλια του να πέση.

    –Δεν είν' αγέρας, σκέφθηκα,
    και σένα που σε δέρνει.
    Η απελπισιά σε παίρνει
    κι η απονιά του κόσμου!
    Κι εχύθηκ' απ' τον θάνατο
    τον δύστυχο ν' αρπάξω…
    Ωιμέ! Πριν ή προφθάξω
    εχάθηκ' απ' εμπρός μου!

    Στα ρέματα παράσκυψα,
    να τον ευρώ γυρεύω.
    Στα ρέματ' αγναντεύω–
    Το λείψανό μ' αχνό!…

    Εψές είδα στον ύπνο μου
    ένα βαθύ ποτάμι
    –Θεός να μην το κάμη
    να γίν' αληθινό!

    Γεώργιος Βιζυηνός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γενικό σχόλιο -σεντόνι

    Όσοι με διαβάζεται θα με έχετε κάπως συνηθίσει -οι υπόλοιποι προσπεράστε, είναι ποιο ανώδυνο έτσι.

    Εδώ και κάμποσο καιρό παρακολουθώ ανελλιπώς το blog του Κυρίου Δήμου.
    Η εντύπωση που έχω αποκομίσει είναι ότι ο Κύριος Δήμου είναι ένας σοβαρός άνθρωπος.
    Μάλιστα είναι τόσο σοβαρός ,που δεν δίνει τόσο σημασία στο να είναι κανείς σοβαρός.
    Παρόλα αυτά, όπως και ο ίδιος έχει δηλώσει στο νέο του blog κάτι λείπει.
    Κατά την ταπεινή μου άποψη αυτό που λείπει αυτήν την περίοδο για να γίνει ακόμα ποιο δημοφιλές το μπλοκ είναι η αναφορά με δύο ακόμα θεματολογίες:
    Τον έρωτα και την αγάπη.
    Για το όνομα του θεού άνοιξη έχουμε!
    Κατά την ταπεινή μου άποψη και πάλι, τρία είναι τα βασικότερα θέματα που απασχολούν τον κάθε άνθρωπο: ο έρωτας, η αγάπη και ο θάνατος.
    Το τελευταίο μάλιστα θέμα θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία από το δημοτικό!
    Τέλος πάντων εδώ μέσα από θάνατο χορτάσαμε.
    Καιρός να αναφερθούμε και στα άλλα δύο θέματα.
    Θα μου πεις τι να σου πει και ένας 80χρόνος για τον έρωτα τώρα ποιά;
    Κι όμως ακόμα και έτσι να είναι, έχει μεγάλη σημασία η γνώμη του.
    Υπάρχει ο έρωτας, υπάρχει η αγάπη ή περνώντας τα χρόνια τα απομυθοποιεί κανείς όλα αυτά, οπότε μένει μόνο ο… θάνατος;
    Τι τέλος πάντων σκέπτεται ένας ώριμος άνθρωπος μετά από κάποια χρόνια, σταματάει ποτέ αυτό;
    Άσε που υποψιάζομαι πως δεν είναι καθόλου έτσι.
    Κάπου διάβαζα πάντως ότι ο 83χρονος ιδιοκτήτης του Πλέιμποϊ Χιου Χέφνερ, για το μόνο θέμα που ήθελε να μιλάει στις συνεντεύξεις του, είναι για τις τρεις κοπέλες που συμβιούσαν μαζί του.
    Ίσως βέβαια ο Κύριος Δήμου για να αναφερθεί σε αυτά τα θέματα θα πρέπει να γράψει κανένα σχόλιο ως… ανώνυμος .
    Υπάρχει βλέπεις και η υστεροφημία στη μέση…
    (εάν θελήσει πάντως να γράψει ως ανώνυμος, ευχαρίστως του δανείζω το… μονόγραμμα μου)!

    Υ.Γ.
    Ωραίο θέμα τα όνειρα πάντως, κάποιοι ονειρεύονται και στο ξύπνιο τους…

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα ήδη, γράφοντας για την άνοιξη, ουσιαστικά γράφαμε για τον έρωτα. Και θα επανέλθουμε.

      Η αγάπη βέβαια είναι άλλο πράγμα - σύντομα θα μας απασχολήσει και αυτό.

      Περιμένουμε όμως κάτι και για τα όνειρα και για την διάθεση των ονειρικών κερδών...

      Διαγραφή
    2. Υ.Γ.2
      Μου θυμίσατε μια παροιμία: "Ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται"
      D.

      Διαγραφή
    3. Μα αυτό το είχα γράψει και στο ποστ - για το όνειρο του Καραγκιόζη.

      Διαγραφή
  8. Χτες το βραδυ ειδα ενα τοσο ωραιο ονειρο που δεν ηθελα να ξυπνησω.
    Ημουνα στο Παρισι, στο πανμικρο διαμερισματακι της μεγαλης μας κορης που ειχα πανω απο 8 χρονια να επισκεφτω.
    Ηταν τοση η ανακουφιση μου να την βλεπω κατασταλαγμενη και χαρουμενη με τις επιλογες της που χαμογελουσα στον υπνο μου.
    Το πρωι ξυπνησα και ηταν ΑΛΗΘΕΙΑ!!
    Βρισκομαι πραγματι στο Παρισι, καλα-καλα δεν το πιστευω ακομα, θα βγω να περπατησω σε λιγο και ξαφνικα τα βλεπω ολα με αλλο ματι.
    Ναι, περασα πολυ δυσκολες καταστασεις τα τελευταια χρονια, αλλα για τις επομενες 6 μερες θα προσπαθησω να χαρω την καθε στιγμη γιατι ακομα και τα ονειρα μια φορα τα ζουμε!

    Υ.Γ. Αυτες τις μερες μονο το blog θα παρακολουθω - δεν μπορω να το
    αποχωριστω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ντίτα, τα ωραία όνειρα να σου βγαίνουν πάντα αληθινά κι οι δύσκολες καταστάσεις να φύγουν μακρυά.

      Με αγάπη,
      Π.

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστω πολυ! Την ευχη σας θα την εχω μαζι μου!

      Διαγραφή
  9. Προσεγγίζοντας το θέμα (πάντα) ποιητικώ τω τρόπω:

    ΣΥΝΔΡΟΜΟ
    (Κοιτάζοντας τον πίνακα του Πικάσο «Το Όνειρο»)

    Έχω κρεμάσει αυτόν τον πίνακα σαν δόλωμα
    στη συμπαγή επιπεδότητά μου
    μήπως τσιμπήσει τανυσμός γκρεμιστής,
    τον έχω σαν φουρνέλο
    μη και την ανατίναζε συθέμελα
    τη συμπαγή επιπεδότητά μου.

    Καθιστό κοιμάται το κορίτσι.
    Καθιστός
    απαγκιάζεις καλύτερα στο σώμα σου,
    είσαι πιο έτοιμος να γίνεις πιο δικός σου:
    να ονειρευτείς.
    Του υπερβατικού η ανατομία
    επέτρεψε στο σώμα
    αυθαιρεσίες σάρκινες.
    Κοιμάται το κορίτσι
    ενώ πίσω απ’ το χαλαρό φουστάνι της
    ο ένας μαστός ανατέλλει
    για να θηλάσει η λαίμαργη αφαίρεση.

    Σπασμένη του λαιμού η αντίσταση
    και το κεφάλι, απελεύθερο,
    σαν γελαστό αυτί ακούμπησε στον ώμο
    που, περιγελαστής της συμμετρίας,
    είναι πιο υψωμένος απ’ τον άλλο,
    στοιβάδα τόλμης.
    Την ύπαρξή του αφουγκράζεται το κορίτσι:
    παράνομες κλεφτές μετακινήσεις,
    μια μετατόπιση του Είναι
    λίγο πιο δω λίγο πιο κει,
    θέσεις που ανεφοδιάζονται με θέσεις.

    Η μύτη, πράσινη χαρακωτή γραμμή
    που προσπερνάει αδιάφορη το τέλος της,
    χύνεται ανάμεσα στα μάτια και το μέτωπο,
    χάνεται μέσα στα μαλλιά,
    αγγείο αιμοφόρο του ενδόμυχου.
    Μισό χαμόγελο στη θέση του
    τ’ άλλο μισό ψηλότερα,
    ασυμμετρίας μειδίαμα
    σαν ένα στραβοπόδαρο σκαμνάκι,
    εκεί για να πατήσουν και να βγουν
    από τις τουλπανένιες άμαξες
    οι τουλπανένιοι επιβάτες:
    τα όνειρα του κοριτσιού.

    Της πολυθρόνας τα μπράτσα
    υποσυνειδίζονται: λυγίζουνε σαν χαλαρό
    αγκάλιασμα στου κοριτσιού τη μέση,
    γιατί το ξέρουνε ακόμα και οι πολυθρόνες
    πως όποιος ονειρεύεται δονείται
    κι υπάρχουνε και όνειρα
    που σε πετάνε χάμω.
    Εμένα η μύτη μου
    τελειώνει ακριβώς στο τέλος της.
    Δεν πάει αίμα στο ενδόμυχο.
    Κι οι ώμοι μου
    συμμετρικά πεσμένοι και οι δύο.

    Καιρό έχω να μιλήσω για όνειρα
    καιρό δεν έχω
    όνειρα δεν έχω,
    συμμετρική ανέχεια.
    Οι ώμοι μου
    συμμετρικά πεσμένοι και οι δύο.
    Κι ότι αντέχω τέτοια ανέχεια
    λέω μην είναι όνειρο.
    Μην είναι όνειρο
    πως όνειρα δεν έχω.
    Όνειρο να ’ναι
    κι ας μην γυμνώνει από όνειρα.

    Όνειρο να ’ναι,
    σπόρος να περιφέρεται στον ύπνο μου
    κι έχει ο Θεός για μήτρα.
    Το πίνω κι ας μην είναι πόσιμο,
    έστω τη λέξη να ονειρεύομαι
    και δεν ρωτάω καμιά Εξακρίβωση
    αν είναι όνειρο πως όνειρα δεν έχω.
    Για να μιλήσει η κάθε Εξακρίβωση
    θέλει να πληρωθεί με όνειρα.
    Κι όνειρα να πληρώνω
    μια ακόμα Εξακρίβωση
    δεν έχω.

    Η μητέρα μου Ώθηση πέθανε νέα
    κι ο πηλός που είμαι, ο πηλός που είμαι,
    με πιέζει να σπάσω.
    Ως πότε, λέει, θα θυσιάζεται ο θάνατος
    για να ζεις εσύ.
    Κι όνειρα δεν έχω να πλάσω
    πήλινη περιφρούρηση της ύλης μου.

    Και τι σημαίνει όνειρο;
    Τι δηλαδή δεν έχω;
    Θα ’ναι αυτό
    που θέλει να ’χει μέσα του ο πηλός για να μη σπάζει,
    θα ’ναι οι τουλπανένιοι επιβάτες
    στις τουλπανένιες άμαξες.

    Όνειρο σημαίνει
    φτερούγα ύπνου από κερί
    που ήλιο ερωτεύεται και λιώνει,
    φύλλα που θαυμαστά ισορροπούν
    σαν να πατάνε σε κλαδιά
    ενώ το βλέπεις καθαρά
    πως δεν υπάρχει δένδρο,
    ν’ ακούς να τραγουδάνε χίλια ναι απ’ το λαρύγγι του όχι.

    Όνειρο σημαίνει
    να μην υπάρχουν σύνορα
    κι οι βλοσυροί καχύποπτοι φρουροί τους.
    Ελεύθερα να μπαίνεις σ’ άνθρωπο
    κι ούτε τις ει, ούτε τις οίδε.

    Δεν ήρθε κι ένα απόγευμα
    που να μη γίνει βράδυ,
    να έρθει κι ένα όνειρο
    που να μην γίνει άνθρωπος,
    να έρθει κι ένας άνθρωπος
    που να μη γίνει όνειρο,
    τις οιδε, τις ει.

    Ξανοίχτηκα πολύ σε ορισμούς
    κι είν’ επικίνδυνο να κλαις χωρίς πυξίδα.

    Φύλαγέ μου, Θε μου, τουλάχιστον
    όσα έχουν πεθάνει.

    ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωραίο ποίημα της κυρίας Δημουλά το ποίημα. Δεν παραλείπει την ώθηση σταθερής δύναμης, που είναι δύναμη επί χρόνο και έχει μονάδα της την γαλάζια παπαρούνα επί το ένα δευτερόλεπτο. Το μπαλάκι του τένις κρούεται πάνω στην επιφάνεια του τοίχου, παραμορφώνεται, ανακλάται, πόση μέση δύναμη εξασκήθηκε από τον τοίχο στο μπαλάκι του τένις το κατακίτρινο, το πρασινοκίτρινο. Και άλλες φορές, ένα μπαλάκι του τένις φλεγόμενο, βρεγμένο, αλλά με διάγραμμα F-t και εμβαδόν και εμβαδόν σαν ηλιόλουστο χωράφι απτοήτου μαργαρίτας, κίτρινης παπαρούνας, υπερπηδώντας απλά μαθηματικά εκκρεμή, ασημένια σφαιρίδια, φιλιά, λουλουδόπλεχτους μαγνήτες, όλα τα μονόπολα της γης, ύβρεις των κοριτσιών της ώθησης που αρμόζει και συναρμόζει τα τι θέλεις επιτέλους χριστιανέ μου -εσένα θέλω, ωραία ξανθομαλλούσα να σε φάω πιρουνιάζοντας ευγενικά σαλάτα το μαύρο αυτοκίνητο σου, που τη νύχτα μου αρμενίζω να το χαϊδεύω να το χαϊδεύω να το χαϊδεύω ώστε μια μέρα ζοφερή, μια μέρα των σωματικών ηπάρων, να μπορέσω όλη την αφαίρεση θερμότητας, για να βγεις στο μπαλκονάκι σου και εσύ, αν γίνεται, όσο πιο γρήγορα γίνεται -αλήθεια, δεν μπορώ πολύ να περιμένω, δεν αντέχω άλλο πια την καλλονή τη σαύρα μου από λέμβον πορτοκαλιάρα λέμβον, δεν αντέχω- να πέσεις να σε πιάσω. Πέσε, πέσε.

      Διαγραφή
  10. Χθες το βράδυ
    ονειρεύτηκα πως ήσουνα κοντά μου
    και ζωντάνεψες ξανά τον έρωτά μου
    Χθες το βράδυ

    Με φιλούσες
    και στο πρόσωπό μου πέφταν τα μαλλιά σου
    κι όπως μ’ έσφιγγες θερμά στην αγκαλιά σου
    μου μιλούσες

    Τραγουδούσε στ’ αυτιά μου
    η γλυκιά σου η φωνή
    κι ήταν σαν ζωντανή
    Χθες το βράδυ

    Κι από τότε
    δεν μπορώ ούτε στιγμή να ησυχάσω
    ούτε τ’ όνειρο εκείνο να ξεχασω
    από τότε

    Εκείνο τ’ όνειρο στ’ ορκίζομαι παιδί μου
    κάθε μου σκέψη αναστατώθηκε ξανά
    και δεν ορίζω πια τη ζωή μου
    η ανάμνησή σου μονάχα με κυβερνά

    τραγουδάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στίχοι: Δημήτρης Γιαννουκάκης, Μουσική: ο μέγας Κώστας Γιαννίδης (ή Γιάννης Κωνσταντινίδης στην κλασική μουσική). Πρώτη το τραγούδησε η Στέλλα Γκρέκα, μοναδική φωνη - ζει ακόμα.

      Διαγραφή
    2. Ωραίοι στίχοι, υπέροχο τραγούδι, καταπληκτική ερμηνεία από την Στέλλα Γκρέκα. Το ξανάκουσα αρκετές φορές και το ανέβασα στο fb με την παρατήρηση να ξεφύγουμε λίγο από την βλακώδη και αηδιαστική πραγματικότητα. Η χρησιμότητα της τέχνης και των ονείρων.

      Διαγραφή


    3. Πέρασα χθες απ’ τα γνωστά μας τα δρομάκια
      εκεί που κάποτε διαβαίναμε μαζί
      μα δεν ακούω να καλαηδούνε τα πουλάκια
      όλα μαράθηκαν πια τίποτα δε ζει

      Σα να θρηνούν αγαπημένη το χαμό σου
      τα φύλλα πέφτουν μαραμένα απ’ τα κλαδιά
      κι όλα προσμένουνε ξανά τον ερχομό σου
      για να σκορπίσεις σαν και πρώτα ευωδιά

      Χιλιάδες όνειρα γιατί πήγαν χαμένα
      τα τόσα όνειρα και τα τόσα φίλια
      έτσι είναι στη ζωή τα σκληρά πεπρωμένα
      να μένουν όνειρα όρκοι, χάδια, φιλιά

      Γνωστοί και φίλοι μου που ξέρουν τον καημό μου
      μες στο κρασί μου λεν να βρω τη λησμονιά
      αλλά του κάκου εγώ περνάω τον καιρό μου
      και για τη τόση που με δέρνει απονιά

      Έτσι είναι πάντα στη ζωή έτσι συμβαίνει
      η ιστορία που γίνεται συχνά
      κάθε ωραίο που γεννιέται να πεθαίνει
      να μένεις έρημος και μόνος στα στερνά

      Χιλιάδες όνειρα γιατί πήγαν χαμένα
      τα τόσα όνειρα και τα τόσα φίλια
      έτσι είναι στη ζωή τα σκληρά πεπρωμένα
      να μένουν όνειρα όρκοι, χάδια, φιλιά

      Μαρούδας - Χιλιάδες όνειρα

      Διαγραφή
    4. Στην αγκαλιά μου κι απόψε σαν άστρο κοιμήσου
      δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά
      τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
      μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά

      Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου
      σε περιμένω να `ρθεις
      μ’ ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου
      το καλοκαίρι που λάμπει τ’ αστέρι με φως να ντυθείς

      Διαγραφή
  11. Γιάννη,

    Είσαι τυχερός που όταν έχεις επαγγελματικές δυσκολίες, βλέπεις άσχημα όνειρα. Πολύ θα ήθελα να είχα την τύχη σου. Τουλάχιστον θα κοιμόμουνα λιγάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μην αποκοιμηθείς



    Μην αποκοιμηθείς

    με λόγια του ονείρου

    Άνοιξε τα μάτια σου και δες

    Μα δεν φτάνει μόνο αυτό

    Πρέπει να έχεις ανοιχτή και την ψυχή σου

    Ξεκλείδωσε την κερκόπορτα

    Την αραχνιασμένη

    Θυμήσου τότε που ήσουν παιδί

    Μπορούσες να αγαπήσεις

    Μπορούσες εύκολα να δεις με τα μάτια της καρδιάς


    Πέρασε τόσος χρόνος από τότε

    Όμως στης ψυχής σου το υπόγειο μπουντρούμι

    δεν πέρασε ούτε μια μέρα

    Σε πόνεσαν

    σε πόνεσαν

    σε πόνεσαν

    και κλείδωσες την πόρτα ερμητικά

    Κάποτε μούπες αγαπούσες όλο τον κόσμο

    Δεν αγαπούσες όλο τον κόσμο

    Τον εαυτό σου αγαπούσες

    Ήρθε ο καιρός να αγαπήσεις ξανά

    Αυτό που αγαπούν όλοι οι άλλοι σε σένα

    Και εσύ δεν το βλέπεις

    Ήρθε η ώρα να δεις

    Και με τα μάτια της καρδιάς και με τη λογική σου

    Και τότε θα γίνει άνοιξη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φυσικά και ονειρεύομαι
    Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;

    Πόσο συχνά;
    Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

    Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρα μας;
    Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
    και μάλλον μετανοιώνουν οριστικά τους όλοι.

    Είναι ελευθέρα η είσοδος;
    Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
    πριν ελπίσω, Μου την δίνει εν γένει
    μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
    Να πιστέψω δίχως να αγγίξω
    να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
    γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
    μόνο δια του βλέμματος ν’ αφήσω
    το αίτημα μου στην κρεμάστρα
    ό, τι μου δοθεί να το δεχτώ
    κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
    μ αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου
    θα την επανεύρει μόλις ξαναχαθεί.

    Ένα μόνο δε μου δίνει το όνειρο
    Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.
    Γιατί τότε πια δε θα ήταν όνειρο.
    Θα’ ταν γεράματα.

    "Συνέντευξις", Κική Δημουλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. πολλοί γενναιόδωροι μαζευτητήκαμε βλέπω... να μας δω και στην πραγματικότητα ! συγγνώμη για το „ανώνυμος“ αλλά δε θέλω να με δει ο λεχρίτης ο αδερφός μου, στον οποίο, όσα και να κληρονομούσα, δε θα έδινα ουτε φράγκο. ολα για τα αδέσποτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μας έχουν φέρει δυο μικρά χρυσόψαρα σε μια μικρή γυάλα. Δώρο!
    Δεν τα ήθελα απο την αρχή. Θα 'πρεπε σύντομα να τα βρω καλυτερο σπιτι ν αμαθω να τα φροντίζω. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα τί θα κάνω μ' αυτά. Ενιωθα πως ασφυκτιούσαν σ' εκείνο το μικρό γυάλινο γλόμπο.
    Τέλος πάντων σύντομα κάπως συμβιβάστηκα. Τους εριχνα την τροφή που μου είπαν τους άλλαζα το νερό.
    Περασαν δυό τρεις βδομάδες.

    Βλέπω στον ύπνο μου πως το ένα από τα δυό χρυσόψαρα παλεύει απεγνωσμένα να γλυτώσει. Καποιος τόχει δέσει-έχει περάσει πολλές φορές πανω στο σώμα του σφιχτά μια πετονιά κι έχει μπήξει ένα καρφί στη σάρκα του..."

    Ξυπνώ ιδρωμένος πετάγομαι πάνω και τρέχω στο σαλονι.
    Το ένα χρυσόψαρο έχει ...πηδήσει έξω απο το νερό και απο το ύψος του μπυφέ έχει πέσει πάνω στο δάπεδο από κεραμικά πλακάκια.
    Ανασένει ακόμα. Πάω να το πάρω στα χέρια μου αλλά καθώς κάποιος σωλήνας του καλοριφέρ περνά σ΄εκείνο το σημείο το πλακάκι σχεδόν έχει ψήσει τη μια του πλευρά. Καθώς το ανασηκώνω ξεκολλάει το δέρμα του και μένει πάνω στο πάτωμα.... Ξεψύχησε λιγο μετά.
    [ Είχα δει στον ύπνο μου όλη την αγωνία του θανάτου ενός ψαριού!]

    Από τα πιο φρικτά όνειρά μου που επαληθεύτηκε αμεσότατα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ώστε και το χρυσόψαρο σου έστειλε S.O.S.!

      Γιατί ανάλογο όνειρο είδα κι εγώ - ο Don του οποίου την μνήμη τιμά αυτο το μπλογκ, μισοπεθαμένο γατάκι λίγων ημερών εμφανίστηκε στον ύπνο μου πριν τον γνωρίσω. Το άλλο βράδυ τον βρήκα στον κήπο και τον μάζεψα.

      Και λένε για το χρυσόψαρο ότι δεν έχει εγκέφαλο. Κι όμως έστειλε μηνυμα!

      Διαγραφή
    2. Εντυπωσιακά περιστατικά και τα δύο, του don το θυμάμαι χαρακτηριστικά μια και το έχετε αναφέρει παλαιότερα στο blog, από τις ελάχιστες φορές που αφήνατε κάποιο μεταφυσικό σε εισαγωγικά έστω υπονοούμενο. Νομίζω θα άξιζε ένα ολόκληρο ποστ για αυτό ίσως προστεθούν άλλες μαρτυρίες με προσοχή να μην ξεφύγει το θέμα.

      Διαγραφή
    3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    4. Το ίδιο συμβαίνει και στον ξύπνιο μας, νομίζω. Και οι σκέψεις του ξύπνιου μας πληροφορίες είναι. Δεν έχουμε πρόβλημα με τις πληροφορίες, ή με κάποια φυσιολογική σύγχυση τους. Θα τις ξεδιαλύνουμε. Και με αυτές θα ζούμε. Μας συνδέουν με τον φυσικό κόσμο. Ο Σοπενάουερ κρίμα που δε ζει να φιλοσοφήσει λίγη σχετική κίνηση. Θα γελούσα πολύ με τις εμπνεύσεις του στην σχετική ταχύτητα. Ο Καντ θα έλεγε ίσως για την βούληση του κινούμενου παρατηρητή. Αλλά, οι φιλόσοφοι σπανίως μπορούν να γελοιοποιήσουν και να χαρούν τα πιο ωραία και ευκόλως προσβάσιμα πράγματα της απλής επιστήμης, του Γαλιλαίου π.χ., διότι ποτέ δεν ασχολούνται σοβαρά, ή τα σέβονται σαν τίποτε του σεβασμού και του δέους και δεν ζουν με αυτά. Ο Καντ χρειάζεται να μάθει ευθύγραμμη ομαλή κίνηση, να δοκιμάσει μία πάστα, να επιλύσει καμία πλάγια βολή, να φάει δύο πάστες, και πολύ αργότερα να διερωτηθεί τι είναι ο χρόνος και τι δεν είναι. Παρελθόν γεμάτο λάθη.

      Διαγραφή
  16. Is all that we see or seem
    But a dream within a dream?

    Edgar Allan Poe

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Και για να μην ξεχνιόμαστε:

    Ο ΛΙΓΟΣΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
    Ήρθα πάλι στο σφαγείο και με τα δυο μου τα χέρια
    κρατώντας τις περισσότερες πορτοκαλάδες
    ο κόκορας ονειρώδης μου έλεγε «θα πεθάνω»
    μα η ζωή λειτουργούσε στα φτερά του σαν πάντα.
    Έδειξα τα χέρια μου πάλι φυτρωμένα κ’ εκείνος έλεγε «θα πεθάνω»
    πικρό φλάουτο μέσα σε τόση δροσιά
    σε τέτοιον Αύγουστο που είχαν τ’ αστέρια
    μήνα της Παναγίας όλο τάματα και καράβια
    ώσπου το αίμα χύθηκε απ’ τους λαιμούς
    κι ο κόκορας άρχισε να χορεύει.

    ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ (από τον "Υπνόσακκο")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Νίκο,
    αν παρελπίδα κάτι περισσέψει απο τις λίρες ...Αγγλίας του ονείρου σου βάλε μου κάτι στην άκρη σε παρακαλώ που ταχω ανάγκη αυτόν τον καιρό... "Απο ένα τίποτα γεννιέται ο παράδεισος!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μια φίλη μας επί χρόνια είχε ένα εφιάλτη, ότι πεθαίνει σε δυστύχημα με... ταξί, γι΄ αυτό και δεν έμπαινε ποτέ της σε ταξί. Το 2008, σε ένα συνέδριο, στο Ζάγκρεμπ, από ντροπή, δέχτηκε να μπει σε ένα ταξί με άλλους τρεις συναδέλφους για να πάνε από το ξενοδοχείο στο συνέδριο και σε μια στροφή...

    Έχω κι εγώ έναν πολύ απλό εφιάλτη, ότι σε μια διασταύρωση, λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας, περνάω με πράσινο, αλλά βγαίνει με κόκκινο ένα αυτοκίνητο και με σκοτώνει κι ενώ μπορούσα να αποφύγω τη σύγκρουση, τάχα δεν υπάκουσε το φρένο.

    Το πρόβλημα αυτό το έχει το αυτοκίνητό μου. Στην αρχή το φρένο δεν πιάνει. Για να λειτουργήσει θα πρέπει να κάνει το αυτοκίνητο λίγα μέτρα χωρίς... φρένο... Η αντιπροσωπεία δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Λεφτά για άλλο αυτοκίνητο δεν υπάρχουν, άρα, ραντεβού στα... γουναράδικα, που έλεγε και η τρελάρα με τις γούνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Σαν άσπρο σύννεφο
    η σκιά σου σκεπάζει τον ύπνο
    που σ' ένα δυσεύρετο παράδεισο κοιμάμαι•
    ακούω πὼς τραγουδάς κάτω απ' τὸν ήλιο,
    μα μες στη φωνή σου λιγώνω
    και δε βλέπω τον ουρανό

    (Σαραντάρης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Tο όνειρο, το οποίο η Mαρία διηγείται του Λάμπρου


    Mου φαίνεται πως πάω και ταξιδεύω
    Στην ερμιά του πελάγου εις τ’ όνειρό μου·
    Mε το κύμα, με τς ανέμους παλεύω
    Mοναχή, και δεν είσαι εις το πλευρό μου·
    Δε βλέπω με το μάτι όσο γυρεύω
    Πάρεξ τον ουρανό στον κίνδυνό μου·
    Tονέ τηράω, βόηθα, του λέω, δεν έχω
    Πανί, τιμόνι, και το πέλαο τρέχω.

    Kι’ ό,τι τέτοια του λέω, μέσα με θάρρος
    Nά σου τα τρία τ’ αρσενικά πετιούνται·
    Tου καραβιού τα ξύλα από το βάρος
    Tρίζουν τόσο που φαίνεται και σκιούνται·
    Tότε προβαίνει αφεύγατος ο χάρος,
    Kαι στριμωμένα αυτά κρυφομιλιούνται,
    Kι’ αφού έχουν τα κρυφά λόγια ’πωμένα,
    Λάμνουν με κάτι κουπιά τσακισμένα.

    M’ ένα πικρό χαμόγελο στο στόμα
    Έρχεται η κόρη εκεί και με σιμώνει·
    Tης τυλίζει ένα σάβανο το σώμα,
    Που στον αέρα ολόασπρο φουσκώνει·
    Aλλά πλια χλωμιασμένο είναι το χρώμα
    Tου χεριού που ομπροστά μου αντισηκώνει,
    Kαι της τρέμει, όπως τρέμει το καλάμι,
    Δείχνοντας το σταυρό στην απαλάμη.

    Kαι βλέπω απ’ το σταυρό και βγαίνει αίμα
    Mαύρο μαύρο, και τρέχει ωσάν τη βρύση·
    Mου δείχνει η κόρη ανήσυχο το βλέμμα,
    Tάχα πως δεν μπορεί να με βοηθήση.
    Όσο εκειά τα κουπιά σχίζουν το ρέμα,
    Tόσο το κάνουν γύρω μου ν’ αυξήση·
    Συχνοφέγγει αστραπή, σχίζει το σκότος,
    Kαι της βροντής πολυβουΐζει ο κρότος.

    Kαι τα κύματα πότε μας πηδίζουν,
    Που στα νέφη σού φαίνεται πως νάσαι,
    Kαι πότε τόσο ανέλπιστα βυθίζουν,
    Που μην ανοίξη η κόλαση φοβάσαι·
    Oι κουπηλάτες κατά μέ γυρίζουν,
    Bλασφημούν, και μου λένε: Aνάθεμά σε.
    H θάλασσα αποπάνου μας πηδάει,
    Kαι το καράβι σύψυχο βουλιάει.

    Mε χέρια και με πόδια ενώ σ’ εκείνη
    Tην τρικυμιά, που μ’ άνοιξε το μνήμα,
    Tινάζομαι με βία, και δε μ’ αφήνει
    Nα βγάλω το κεφάλι από το κύμα,
    Bρίσκομαι η έρμη ανάποδα στην κλίνη,
    Που άλλες φορές τη ζέσταινε το κρίμα,
    Kαι πικρότατα κλαίω πως είναι δίχως
    Tο στεφάνι που μόταξες ο τοίχος.

    (Το όνειρο της Μαρίας - Σολωμός)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Κάποτε έβλεπα συνεχώς ότι ξαναπήγαινα φαντάρος και κάθε φορά που έβλεπα το όνειρο έλεγα ορίστε το όνειρο που είδα βγήκε αληθινό, μετά ξυπνούσα και καταλάβαινα ότι και τούτη την φορά όνειρο ήταν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. «Όνειρο ήτανε», Αλκίνοος Ιωαννίδης
    https://www.youtube.com/watch?v=ZyrZBvnQz00

    Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
    τίποτα πια δε θα `ναι όπως πρώτα
    Ξημέρωσε πάλι

    Ξυπνάω στο φως, τα μάτια ανοίγω
    για λίγο νεκρός, χαμένος για λίγο
    Ξημέρωσε πάλι

    Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο,
    μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
    Μην ξημερώνεις ουρανέ

    Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
    κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
    το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

    Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
    και τ’ όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
    Θα `μαι κοντά σου

    Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου,
    εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς την ψυχή μου
    με τα φτερά σου

    Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις,
    ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
    Μην ξημερώνεις ουρανέ

    Άδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο
    κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
    το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

    Για το τραγούδι αυτό υπάρχουν διάφορες ερμηνείες και μια από αυτές λέει, βάσει παραδοχής του Αλκίνοου, ότι το έγραψε για την εμπειρία ενός φίλου του, ο οποίος έβλεπε στον ύπνο του μια γυναίκα με την οποία ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή. Αισθανόταν έντονα την ανάγκη να την βλέπει και λέγεται πως έπαιρνε και υπνωτικά γι’ αυτό. Κάποτε όμως η γυναίκα αυτή του δήλωσε πως δε θα την ξαναδεί ποτέ και πράγματι δεν την ξαναείδε. Κάποιοι λένε επίσης ότι η μοναξιά που αισθάνθηκε τον οδήγησε να δώσει τέλος στη ζωή του (δεν υπάρχει παραδοχή του Αλκίνοου για αυτοκτονία, νομίζω).

    Είναι λοιπόν κάτι όνειρα, που δε θέλουμε να τελειώσουν ποτέ. Δεν σας έχει τύχει να μη θέλετε να ξυπνήσετε; Κι αν ξυπνήσετε, να προσπαθείτε να κοιμηθείτε για να δείτε και να ζήσετε τη συνέχεια; Εμένα, μου έχει τύχει ομολογώ.

    Ταπεινά,
    Η Μικρή Άρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην αρχή την είδα με Κινέζο, κάτι πιο πολύ από κατακίτρινο. Ηδονή στο πάτωμα, στο έδαφος, στο τσιμέντο. Μεγάλη φρίκη μου. Κινέζος απαιτητικός και εκείνη μία σημαία μαινομένη. Αμέσως μετά, εκείνη παράτησε τον κατακίτρινο και εγώ βρέθηκα στον πεζόδρομο, μόνος μου, να σημάνω το κουδούνι της ελπίδος (και της Ελλάδος). Θα αυτοκτονήσω στον Ταΰγετο, σχεδόν μπροστά στα τηλεοπτικά κανάλια τα ναζιστικά, για να γίνουνε τα φανερά κρυφά, ο Δράκοντας με δώδεκα βυζιά, εντομοαπωθητικά.

      Διαγραφή
  25. Βλέπω πολλά όνειρα και σχεδόν πάντα τα θυμάμαι.
    Την επομένη τα αναλύω λεπτομερώς και προσπαθώ να καταλάβω τα αίτια και τις αφορμές τους.
    Τις περισσότερες φορές τα όνειρά μου είναι πολύ προσωπικά και νοιώθω πως θα προδόσω και θα προδοθώ αν τα αποκαλύψω. Ειναι και θα παραμείνουν η απόκρυφη πλευρα του εαυτού μου.
    Ενα δημοσιεύσιμο όμως όνειρο που μου φέρνει ασυγκράτητη χαρά και επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια είναι πως πετάω. Οχι σε στυλ spiderman και superman, όχι υπερφυσικές υπερβολές. Πετάω λίγα μέτρα, σηκώνοντας τα χέρια μου ψηλά και κουνώντας τα σαν φτερά. Συχνά, την ώρα μιας κουβέντας, απογειώνομαι με άνεση, κάνω ένα γύρω στο δωμάτιο και με μεγάλη φυσικότητα ξαναπροσγειώνομαι, κάθομαι στην πολυθρόνα και συνεχίζω να συνομιλώ με τους υπόλοιπους. Κανείς, ποτέ δεν δείχνει να εντυπωσιάζεται από το γεγονός ότι πετάω .
    Το όνειρο αυτό, όποτε το βλέπω , μου αφήνει μια τέτοια αίσθηση ευδαιμονίας, που συνεχίζει να με επιρρεάζει ευχάριστα και την επόμενη μέρα.
    Κάποιες φορές όταν βγαίνω να περπατήσω, μου έρχεται σαν φευγαλέα "ανάμνηση" , σαν στιγμιαίο deja vue αυτο το πέταγμα, το ανύψωμα...και κάτι μέσα μου αναδεύεται.

    Για τα 8000000 ευρώ τώρα , ή λίρες ή ότι άλλο νόμισμα θέλεις , επειδή είμαι ένας απλός ..πολύτεκνος άνθρωπος δεν θα σκεφθώ και πολύ για την αξιοποιήσή τους . Θα τα μοιράσω στα παιδιά μου, αφού πρώτα φτιάξω ένα ...άσυλο για τις αδέσποτες γάτες.
    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. «Κάποτε, γράφει ο Ελύτης (“Ανοιχτά χαρτιά”), όταν ρώτησα ένα θείο μου, τι είδους όνειρα έβλεπε, μ’ απάντησε με ιερή αγανάκτηση: Όνειρα; τρελός είμαι παιδάκι μου να βλέπω όνειρα;», και συνεχίζει ο Ελύτης, «Καταλαβαίνετε, δηλαδή: το ένα τρίτο της ζωής μας είναι αμελητέο και καταδικαστέο, ίσως και ανήθικο».

    Και συνεχίζει ο Ελύτης: «Ανάμεσα στη φροϋδική Επιστήμη των Ονείρων και στους λαϊκούς Ονειροκρίτες έτρεφα πάντοτε την ελπίδα να βρω έναν τρίτο δρόμο, έναν τρόπο λιγότερο επιστημονικό, και συνάμα λιγότερο αφελή, που να μου επιτρέπει να χειρίζομαι το υλικό των ονείρων, ανεξάρτητα και πάνω από την ψυχαναλυτική ή την προφητική σημασίας τους. Πολύ γρήγορα όμως κατάλαβα ότι «δεν είναι εύκολες οι θύρες»

    (Ο. Ελύτης, Ανοιχτά χαρτιά, Ίκαρος)

    Για την αντιγραφή Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τον Ηράκλειτο στον Ελύτη τον πρωτοδιάβασα εγώ, εγώ, εγώ. ΕΓΩ! Εγώ μπορώ να τρέξω μέσα στη νύχτα να με ψάξω. Δεν θα αργήσει η μέρα που θα παρακολουθήσω στο YouTube: Στην υγεία μας - Φρόιντ - Μόνο τα τραγούδια. Είναι και ντροπή μου να πιάσω Φρόιντ. Ο πολιτισμός σαν πηγή δυστυχίας και προπαγανδιστικές ανοησίες, είτε του ίδιου είτε των αναλυτών. Στάντη; Σκύβω. Ήρκο; Σκύβω. Λεωνίδα; Μαμ και σκύβεις. Ο άλλος διάβασε Φρόιντ και πήγε και αυτοκτόνησε στον Ταΰγετο να μείνει το όνομα του στους αιώνες των αιώνων. Δεν έφτανε η μπαλαντέζα και δεν μπορούσε έξω από τη σπηλιά να ανοίξει τον υπολογιστή και να δει "Στην υγεία μας - Φρόιντ - Μόνο τα τραγούδια". Και απορούν και από τι πέθανε. Μπήκε στο σπήλαιο, που υπήρχε ρεύμα, έδωσε δύο IOU και έβαλε YouTube και είδε Στην υγεία μας - Φρόιντ - Μόνο τα τραγούδια. Και πολύ το θέλει ο άνθρωπος να δηλητηριαστεί; Τα φώτα κλείνω και στο νου μου εμένα φέρνω. Να με ξεχάσω δεν τα καταφέρνω. ΕΓΩ! Εγώ δεν έχω φίλους; Μέχρι και τον υπουργό προπαγάνδας της χούντας έφερα -το αγόρι μου- να μου πει τα λόγια της ελευθερίας. Και να συζητήσουμε και να βάψουμε το μπουφάν του αστυνόμου Σαΐνη με μπογιά Ανατολή. Ναι, ναι, ναι, εμένα σκέφτομαι όταν την βία αγκαλιάζω. Εμένα κι όταν έρωτα με άλλη κάνω. Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι. Να πεις στους φίλους μου ένα γραμμοάτομο; Θα σ' απορήσουν: τη Lassie μας λες; Κι αν δεν έχουμε πράσινα, ερυθροϊώδη διαλύματα να γεμίσουν την όραση και τα ποιήματα των Ελλήνων ποιητάδων. Και ποιο βίωμα να λειτουργήσει φυσιολογικά και να αποδόσει, σε μια πατρίδα αποσαρθρωμένη, αβίωτη; Ο Ελύτης πάλι καλά που μπόρεσε να βάλει έστω και αυτό Χημεία μέσα στην ελληνική ποίηση, μέσα σε μια πατρίδα εφιαλτική, λεηλατημένη, ψυχαναλυόμενη. Ποια Επιστήμη -την ξεφτιλισμένη κουρέλα;- και πιο υλικό των ονείρων, Οδυσσέα; Το υλικό του ξύπνιου σου να διαχειριστείς. Αυτό εμάς μας φτάνει και μας περισσεύει.
      Ρ.

      Διαγραφή
  27. Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι
    Πως σε φιλώ στο στόμα
    Ξυπνώ κι έχω στα χείλη μου
    Τη γεύση σου ακόμα!

    Πάντως, είναι μερικά όνειρα πολύ έντονα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Κάθε χρόνο βλέπω τον παππου μου στον υπνο μου 1-2 φορες αφοτου πεθανε το 2011. 3 μηνες πριν πεθανει μαλιστα ειχα δει και εναν εφιαλτη ταυτοχρονα με τη γιαγια μου η οποια και με πηρε τηλεφωνο τρομαγμενη. Αν και δεν ειμαι του μεταφυσικου οταν κατι περιεργο ειναι να συμβει συνηθως εγω και εκεινη το βλεπουμε ταυτοχρονως και "σε πρωτη μεταδοση".

    Τωρα βεβαια ειναι αλλιως. Καθε φορα που τον βλεπω εχω συνειδηση οτι δεν ειναι πια μαζι μας και τον αγκαλιαζω συχνα με την απορια "τι κανεις εσυ εδω?". Μετα ξυπναω τοσο ομορφα και ησυχα σα να ειχα κοιμηθει 5 μερες. Η ειρωνια της υποθεσης ειναι πως και οταν ζουσε 1-2 φορες βλεπομασταν το χρονο για μιση ωρα. Μια αγκαλια και φυγαμε. Αλλα απ οτι φαινεται η ζωη με αποζημιωνει καθως και μετα τη ληξη των "γηινων διακοπων" μου εδωσε τουτο το μεταφυσικο skype "για να μη χασουμε επαφη".

    Ολα καλα λοιπον. Και καθως εσεις εκει ειστε και 7 ωρες μπροστα απο μας τους ξενιτεμενους ονειρα σας γλυκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

    Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΣ ΥΠΝΟΣ
    Έχω αποχτήσει – δεν ξέρω πως – έναν περίεργο ηλεκτρονικό υπολογιστή, που μέσ’ από μια χαλύβδινη χοάνη αποκρίνεται σε κάθε προγραμματισμό με απερινόητες υλικές απαντήσεις. Τις τελευταίες μέρες προγραμμάτισα στον περίεργο υπολογιστή μου κατσαρίδες – όχι πραγματικές, αλλά φωτογραφημένες απάνω σε σπάνιο γαλάζιο χαρτί – κι απ’ τη χαλύβδινη χοάνη εβγήκαν άφθονα πολλών ειδών πολύχρωμα λουλούδια. Μετατοπίζομαι τότε στη λογική και λέω: αυτό μπορεί να λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα. θα προμηθεύω λουλούδια, υπέροχα και πάμφθηνα, στ’ ανθοπωλεία. Όπερ και εγένετο. Αποτέλεσμα τώρα πια να βγάζω καλό μεροκάματο. Θέλει όμως μεγάλη ομολογουμένως προσοχή. Δεν πρέπει να προγραμματίζω πολύ συχνά. Για να μην προκαλώ απορίες και κάποτε μαθευτεί πώς παράγω τόσες ποσότητες εκπληχτικά λουλούδια. «Θα ’χεις έκταση, ε;» με ρώτησε μια μέρα, παρατηρώντας τ’ αγροτικά μου ρούχα, ο ανθοπώλης. «Καθένας με το δικό του τρόπο» λέω. Από κείνη τη μέρα τρομοκρατήθηκα κι αποφάσισα λιγότερες ποσότητες. Ας μην είμαι άπληστος· ας χάσω και λίγο, σκέφτηκα. Ύστερα, πρέπει να πω, φοβήθηκα και την άλλη ερώτηση του ανθοπώλη: «Εμένα με συμφέρει, γιατί τα δίνεις όμως τόσο φτηνά;»... Με τον καιρό λοιπόν ανέβαζα λίγο-λίγο τις τιμές, δικαιολογούσα κόστος, κι ο ανθοπώλης πάντοτε ικανοποιημένος δεν είχε την παραμικρή αντίρρηση. Πάμφθηνος ήμουνα και έτσι. Δωδεκάωρος ύπνος αυτά κινηματογραφεί και προβάλλει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ονειρα...Ενας άλλος κόσμος... Μια άλλη ζωή. Θυμόμαστε νομίζω μόνο τα τελευταία που είδαμε τις ώρες του ύπνου μας και αυτό για λίγο. Μετά διαλύονται μπροστά στην πραγματικότητα, όπως η πάχνη στο αμείλικτο φως του ήλιου. Και τα όνειρα όμως μια άλλη πραγματικότητα είναι και μια άλλη ζωή. Καμιά φορά σκέφτομαι τι συμπεράσματα θα έβγαζα και τι εντυπώσεις θα είχα αν μπορούσα να δώ τα όνειρά μου σαν σε κινηματογράφο. Θυμόσαστε την ταινία "αβάταρ"; Δυό παράλληλες ζωές. Η ονειρική ζωή πολύ πιο ποιητική και ενδιαφέρουσα με κάποια συνάρτηση μεταξύ τους. Ο ήρωας βιαζόταν να κοιμηθεί για να συνεχίσει τον ωραίο αγώνα και να δει τους ωραίους ανθρώπους, που άφησε στον ύπνο του.
    Στην Ελληνική μυθολογία, όπως ξέρουμε, Ύπνος και Θάνατος ήταν δίδυμα αδέρφια. Ετσι είναι ή μήπως ο ύπνος και τα όνειρα που βλέπουμε είναι μια άλλη όψη της ζωής και της ύπαρξής μας;
    Ο Μορφέας ήταν επιφορτισμένος με την «αποστολή» να παίρνει διάφορες ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στο έργο του τον υποβοηθούσαν υπηρέτες που ονομάζονταν Όνειροι, όπως ο Φοβήτορας και ο Φάντασος. Γενικότερα, ο Μορφέας θεωρήθηκε ως ο θεός των ονείρων, ιδίως στη ρωμαϊκή και στη μεταγενέστερη δυτική παράδοση. Ο Μορφέας επικεντρωνόταν στις ανθρώπινες μορφές των ονείρων, ενώ ο Φοβήτορας στις ζωικές μορφές και ο Φάντασος στα άψυχα αντικείμενα.
    Στην άλλη ερώτηση του ποστ, τι θα έκανα με 8 εκατομμύρια δεν μπορώ να απαντήσω. Είναι πολλά λεφτά και θα μπορούσα να κάνω πολλά και για εμένα και για αγαπητά μου πρόσωπα. Πάντως δεν έχω δεί τέτοιο όνειρο και μάλλον δεν θα δώ.
    5.46... Ξημερώνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Συμπλήρωμα στο τελευταίο σχόλιό μου:
    Θυμάμαι τον στίχο του Σολωμού: Τα σπλάχνα μου και η θάλασα ποτέ δεν ησυχάζουν…
    Ούτε καν στον ύπνο μας προσθέτω.
    Μετά θυμάμαι τους στίχους του Γκάτσου από το ποίημα του Λόρκα:
    "Πήγαινε, Ιγνάθιο. Μην ακούς την πυρωμένη ανάσα.
    Κοιμήσου, πέτα, ησύχασε. Και η θάλασσα πεθαίνει."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Όνειρα;
    Τα παιδικά. Σε μικρή ηλικία εγώ κάτω από μια ξύλινη εξέδρα στα σκοτεινά, φωνάζω την μαμά μου ,που την ακούω να περπατά από πάνω, χωρίς ποτέ να μπορώ να την συναντήσω. Όνειρο επαναλαμβανόμενο και τρομακτικό.

    Τα ερωτικά; Μετά από ερωτική απόρριψη που έγινε από παρεξήγηση. Για μήνες... Την ημέρα προσπαθώ να έρθω σε επαφή για εξηγήσεις. Η απάντηση μια απόλυτη άρνηση. Την νύχτα ζώ στα όνειρα μου την τέλεια ερωτική σχέση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο.

    Της απώλειας; 40 μέρες αφού έχασα τον πατέρα μου τον ονειιρεύτηκα χαμογελαστό να τον αγκαλιάζω σαν να ήταν ζωντανός. Το όνειρο μου άφησε μια αίσθηση απέραντης γαλήνης και παρηγοριάς.

    Όσο για την κληρονομιά! Όνειρο θερινής νυχτός!

    Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σαν μηχανή η ερωτική απόρριψη είναι αξιόπιστη. Οι αισχρότητες την ανατρέπουν. Θηλασμοί σωμάτων άλλων ενισχύουν την αίσθηση της γεύσης. Η δίψα μεγαλώνει. Οι γραπτές αισχρότητες δυναμώνουν και οι φωτογραφίες που φεύγουν από το κινητό τηλέφωνο συγκλονίζουν. Τις σκέπτεται. Τις οραματίζεται. Τις επιδιώκει. Η ερωτική απόρριψη είναι σφάλμα. Το σφάλμα διορθώνεται. Νέα ερωτική απόρριψη αρχίζει. Τους παρακολουθώ. Όποιον μου σχολιάσει την ελάχιστη ερωτική νύξη, τον κατασκοπεύω: πότε έκοψε τα νύχια του, σε ποιο πάρτι πήγε, πότε μπήκε στο f/b από το γραφείο, τι έγραψε σε μπλογκ, τις επαφές στο σκάιπ, γιατί με αυτή και όχι με εμένα. Η ερωτική απόρριψη έχει απόγνωση, αλλά έχει και μονιμότητα πέντε ετών, δέκα ετών, γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι 100% οργανικός. Αφού έχει και μπόλικα σφραγίσματα. Στα όνειρα μου μόνο ξελιγώνομαι με αυτόν που αληθινά ποθώ ως να 'ταν αυτός ένα αληθινό, το πιο αληθινό κορίτσι.

      Διαγραφή
  33. ΟΝΕΙΡΟ ΦΡΕΣΚΟ σημερινό.

    Η μακαρίτισα η μάνα μου μου μάζευε λίρες. Της είχε μείνει από την Κατοχή. Από την σύνταξη του πατέρα και από το μηνιάτικο που της έστελνα εγώ, έκανε οικονομίες και μεγάλωνε το μασούρι. Όταν πέθανε, το πήρα και το έβαλα στην θυρίδα.

    Ονειρεύτηκα πως άνοιξα την θυρίδα για να μετρήσω τις λίρες. (Ακόμα και σήμερα, δεν ξέρω πόσες είναι). Τις ξετύλιξα, τις άπλωσα πάνω στο ραφάκι και στην παλάμη μου. Και ξαφνικά με πιάνει ένα συνταρακτικό φτέρνισμα και οι λίρες σαν τα ξερά φύλλα σηκώνονται ψηλά, στροβιλίζονται και εξαφανίζονται.

    Κακό ξύπνημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Νίκο μας καλημέρα!
    Ο δον Χουάν του Κάρλο Καστανέντα έλεγε ότι μπορούμε να εισβάλουμε στα όνειρά μας αλλάζοντάς τους την ροή κατά το δοκούν.
    Ε, λοιπόν μην ξεχάσεις την επόμενη φορά που, στο όνειρό σου θα ανοίξεις την θυρίδα, να κρατάς ένα μαντήλι μπροστά στην μύτη σου!

    Με αγάπη,
    Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @Nikos Dimou
    "οι λίρες σαν τα ξερά φύλλα σηκώνονται ψηλά, στροβιλίζονται και εξαφανίζονται"
    Ανησυχώ! Βλέπετε προφητικά όνειρα (τον Ντον πριν τον γνωρίσετε...)
    Ανησυχώ, λοιπόν, για την έκβαση των... διαπραγματεύσεων! Τι μας περιμένει;
    υγ 1 Από χτες προσπαθώ να θυμηθώ κανένα όνειρό μου, αλλά... τίποτα. Και δεν θυμάμαι ποτέ το πρωί τι ονειρεύτηκα. Είναι και αυτή μια κάποια στέρησις.
    υγ 1 Λοιπόν, τι θα κάνω τα οχτώ μου εκατομμύρια. Από 1 εκατομμύρια στο κάθε μου παιδί, 1 για να ταξιδέψω όσο γίνεται περισσότερο, και τα υπόλοιπα 5 σε νοσοκομεία (με προσωπικό έλεγχο της διάθεσής τους)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Υπαρχει και "Υπουργός ...ΟΝΕΙΡΟ"!

    μας το διηγείται ο αρχι-οφιούχος Στ. Κασιμάτης στην "Κ":

    Το κάνει από μικρός. Τον κατάλαβα από τη φωνή... Εννοώ τον ένδοξο υφυπουργό Μάρδα, ο οποίος δεν μπορεί αν δεν πετάει από μία κάθε εβδομάδα. Δεν μπορεί – πώς το λένε; Είναι φυσική του ανάγκη. «Τα capital controls», δήλωσε, «δεν είναι πρόβλημα, ως και οι τουρίστες τα ξέχασαν». Βάσει της ίδιας ακριβώς λογικής, ένας γιατρός θα μπορούσε να ανακοινώσει τον θάνατο ενός ασθενούς στους συγγενείς με κάτι τέτοιο: «Σήμερα δεν έχει κανένα πρόβλημα αναπνοής, διότι δεν χρειάζεται πια τον αέρα»...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Όνειρα, όνειρα, παιδικά μου χρόνια,
    σβήσατε, φύγατε σαν τα χελιδόνια.

    Δίπλα στης πόρτας το πεζούλι,
    μόλις θα πέσει η βραδιά,
    παίζουνε, ξένοιαστα, κρυφτούλι,
    της γειτονιάς μου τα παιδιά,
    κι αργοσταλλάζει μέσα μου
    μια θλίψη από τα παλιά.

    Όνειρα, όνειρα, παιδικά μου χρόνια,
    σβήσατε, φύγατε σαν τα χελιδόνια,
    σβήσατε, φύγατε σαν τα χελιδόνια.

    τραγουδάκι - Μαρούδας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Πού πας του ονείρου ταξιδιώτη
    στερνή αγάπη μου και πρώτη,
    από το χρόνο τον προδότη
    ποτέ δε γλίτωσε κανείς.

    Πού πας πουλί κατατρεγμένο
    πού πας κυνηγημένο τρένο,
    σε ποιο σταθμό να περιμένω
    μπροστά μου πάλι να φανείς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Εγώ σ’ ανάστησα με χώμα και νερό
    χελιδονάκι να `σαι μα κι αγρίμι
    να σ’ έχω αλφαβητάρι στον καιρό
    κι ανέσπερο καντήλι μες στη μνήμη.

    Μα εσύ γυρεύοντας του ονείρου την πηγή
    κοντά στων Ουρανών την Πλατυτέρα
    βρήκες φτερά κι αρνήθηκες τη γη
    τη σκοτεινή την πρώτη μας μητέρα.

    Μάνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Εδώ και λίγες μέρες έχω ένα πονοκέφαλο (μια λύση θα ήταν να πάω στους τζιχαντιστές να με αποκεφαλίσουν). Δε με πιάνουν ούτε ντεπόν ούτε ασπιρίνες και βλέπω συνέχεια εφιάλτες. Φίδια, πνιγμούς, δυστυχήματα και θανάτους. Και όλη μέρα σέρνομαι και δεν ξέρω αν η κακή μου διάθεση είναι από τον πονοκέφαλο ή εάν ο πονοκέφαλος εντείνεται από τους εφιάλτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Το δάνειο θα ξεπληρώναμε με 8 εκατομμύρια ευρώ. Όμως γιατί να δώσουμε στην τράπεζα-σαπάκι και να μη μεταφερθούμε στην Αμερική, να επενδύσουμε εκεί και να φύγουμε από την Ελλάδα για πάντα; Γιατί να μένουμε στον τόπο κυρίως όταν δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε σωστά και ολόκληρα να επιμένουμε. Αύριο πάλι θα γράψουμε στις γενικές εξετάσεις, θα κοιμηθούμε ξεθεωμένες μετά και την πεζοπορία για το σπίτι, θα ονειρευτούμε ότι δεν πήγαμε να γράψουμε, ότι μας ψάχνουν με τηλέφωνα και ασθενοφόρα, θα ξυπνήσουμε έντρομες, θα καούμε πλήρως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Έλεγε το όνειρο σαν τρυπημένο λάστιχο εκτοξεύοντας αέρα: πώς μπόρεσα να μπω στο αυτοκίνητο και να ακούσω και μουσική και να τραγουδώ ενώ αυτό που νιώθω τώρα είναι το πιο αληθινό και λέει να νιώθω ασχήμια που να πεθαίνω. Και άλλα όνειρα λένε να μην σηκωθώ και να μην κάνω μπάνιο και να μην βουρτσίσω τα εύθραυστα τα δόντια και τα ούλα μου και να μην πλύνω το πρόσωπο μου ή να μην πλυθώ ολόκληρη ή να μην ξοδεύω το νερό ή να μην ξοδεύω σαπουνάκια. Και άλλα όνειρα βλέπουν τηλεοπτικά προγράμματα, εφημερίδες, περιοδικά και προειδοποιούν: πρόσεξε, θάνατος εκεί, γιατί νοσηροί θεσσαλονικείς, βολιώτες, φιλιππουπολίτες, άθλιοι τηλεπαρουσιαστές υποκρίνονται και προπαγανδίζουν φυσιολογική ζωή και εσύ νόστιμη ελπίδα για ζωή δεν έχεις την ώρα τούτη. Ο υπουργός Ρωμαίος αδυνάτισε. Όλα τα κιλά, όλη η Ευρώπη. Ραφαηλίδη, που μας σημείωσες τον Ρωμαίο ευρωπαίο που δρώντας αξιοπρεπώς προτίμησε την ποιητική ευρωβουλή κι όχι τα δικά μας πολιτικά ξεπεσμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Στα όνειρα γίνομαι συνήθως νεότερος από ότι είμαι. Στο χθεσινό ήμουνα γύρω στα τριάντα, πετυχημένος, καλοντυμένος σε κάποια δεξίωση. Το μάτι μου πήρε την φίλη μου από το χωρίο, όταν ήμουν έξι χρονών κι αυτή πέντε και παίζαμε γιατρός και νοσοκόμα. Ο άνθρωπος πρέπει να ερωτεύεται σε πολύ μικρή ηλικία, γιατί θυμάμαι πως από τότε ένοιωθα έλξη γι αυτή. Σύντομα μετακομίσαμε και χαθήκαμε. Στο όνειρο ήταν μια γυναικάρα γύρω στα τριάντα κι αυτή, με καλλίγραμμο σώμα, αφράτα κόκκινα χείλη και κυματιστά μαύρα μαλλιά. Ήταν εκεί με τον άνδρα της, πολύ μεγαλύτερο της και συνέχεια απασχολημένο με άλλους σοβαρούς κυρίους. Βαριεστημένη κάποτε, βγήκε μόνη της στο μπαλκόνι, την ακολούθησα και της πρότεινα ένα περίπατο στην ακρογιαλιά. Φαίνεται πως τα συναισθήματα μας ήταν αμοιβαία όλα τα χρόνια που χαθήκαμε κι έτσι βρεθήκαμε να περπατάμε πιασμένοι απ τη μέση στα βότσαλα κάτω από το φως του φεγγαριού, μιλώντας για τα παιδικά μας χρόνια. Κάποια στιγμή γυρίσαμε μαζί ο ένας στον άλλο, αγκαλιαστήκαμε σφιχτά και φιληθήκαμε αυθόρμητα. Ήταν η εκπλήρωση της επιθυμίας μιας ζωής, η απόλυτη ευτυχία. Και ξαφνικά ξύπνησα. Δεν ξέρω αν ήταν το κολόσκυλο που συνέχιζε να γαυγίζει ή το κονσερβοκούτι με την ελεύθερη εξάτμιση που απομακρυνόταν. Είμαι τσαντισμένος όλη μέρα που το όνειρο δεν κράτησε άλλο λίγο και εύχομαι να συνεχιστεί κάποια άλλη βραδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προχωρημένη μηχανή ο εγκέφαλος. Για τον δικό μου εγκέφαλο μπορώ να πω. Βασανισμένος και χαζός καθώς έτυχε να βρεθώ στη ζωή μου, επειδή προσπαθώ να βγω από το βασανιστήριο αυτό που ζω καθημερινά με τις αισθήσεις μου αλλά και με το μυαλό μου, διαπιστώνω πολλές φορές τον εγκέφαλο μου στη βλακεία να φέρνει αντίσταση. Μου χαρίζει με ένα όνειρο ηδονή και γλύκα και χαρά και σκέψη και ηρεμία απαγορευμένες από το βιαστικό καθεστώς της καθημερινότητας (που με πιέζει δηλαδή σε βιασύνες και μεθοδεύσεις που δεν τις ελέγχω). Με βοηθάει, με το όνειρο ήδη, να σταθώ στην πραγματικότητα της ζωής μου, όταν πρέπει να σταθώ, όταν εντοπίσει το πρόβλημα, και δίνει τα πάντα (ο εγκέφαλος, όλος ο οργανισμός μου) στην υποστήριξη της ζωής μου. Δεν ξέρω αν θα φτιάξουν αυτόματα που θα αυτοεπιδιορθώνονται. Ξέρω όμως, από εμπειρία, ότι ο εγκέφαλος εξελίσσεται, προοδεύει για το σκοπό της αυτοπροστασίας του, και θα σαρώσει, με τις ολωσδιόλου ζωικές δυνάμεις του, ό,τι κρατάει στεναχωρημένον και ανήμπορο στην υγεία του ένανε ζωντανόν οργανισμό. Η ζωή αργεί! Αλλά μαθαίνει και αμύνεται και διορθώνει και επιφέρει αυθεντικές και ακριβείς και τις απολύτως χρειαζούμενες λύσεις! Απλώς χρειάζεται και αυτή τον χρόνο της. Εκείνη δεν πιστεύει ότι βρίσκεται σε έλλειψη χρόνου! Κι αν η ζωή βρεθεί ποτέ να της λείπει ο χρόνος, θα το παραδεχτεί και ήσυχα θα ανοίξει το παράθυρο του κήπου για τελευταία φορά και όλη τη ζωή της κοιτάζοντας η ζωή ήσυχα θα γελάσει.

      Διαγραφή
  44. Αν είχα ένα εκατομμύριο ευρώ θα πλήρωνα ελληνίδες δακτυλογράφους να διαβάσουν τα καλύτερα βιβλία του κόσμου και να τα ακούμε στο YouTube και θα πλήρωνα επίσης έλληνες διευθυντές εφημερίδων να σκανάρουν τα καλύτερα βιβλία του κόσμου και να τα διαμοιράζουν στο δίκτυο δωρεάν. Η σκέψη γυμνή μέσα στο όνειρο, Sakis. Ο εγκέφαλος τακτοποιεί. Θα τρελαινόμασταν αν τακτοποιούσε στον τελείως ξύπνιο μας. Ποιος ποιητής είναι που έχει ένα ποίημα που λέει: "αχ να βλέπαμε σκέψη!". Ο Νίκος Καρούζος:

    Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΕΚΣΤΑΣΗ
    Ας μιλήσω ωσάν χόρτο. στα σωματίδια η εφίδρωση ενέργειας
    ένας ολόασπρος διάβολος.
    Ενδόφωνο: οι ήρεμες ημέρες χιλιανές απ’ τα γεννοφάσκια μου.
    Καταδικάστηκα για λευκότητα σχηματίζοντας άναρθρο
    κι αναπαράγοντας αστέρια
    θα εξουσιάσω όμως κάποτε τη σιγή μου σε νερένιο απόκρυφο
    τα έαρα θα ’ναι δακρυγάλανα δίχως αντανάκλαση στους
    αερόβραχους
    πολύνοια θα συσσωρεύει πάντοτε η άμβροτη γύρη κι ολόγυρα
    ο θάνατος του κόρνου
    τέμνοντας μονάχα με την ανάσα μου
    τη ρέμπελη λογική του χρόνου σε ίσα
    δυστυχήματα.
    Βραδυασμένο ρόπτρο παμπάλαιο που χειροτερεύει την αδράνεια
    εγώ βέβαια μεταχειρίζομαι τον πόνο ανήκω στους ολίγους
    τους περισσότερους ο πόνος
    σάς μεταχειρίζεται κι ωστόσο
    γιαπί θα παραμείνω.
    Ας μπόρηγα ν’ αποσπάσω απ’ το καντήλι τη φλογίτσα του
    μ’ ένα μανταλάκι…
    Θα ’λεγα να σκεφτόμαστε μονάχα οπτικά να μη σκεφτόμαστε
    με σκέψη
    κάτω η εγρήγορση! μας διαμελίζει – αχ να βλέπαμε σκέψη
    το άλφα ν’ αλφαδιάζει το δέλτα να δελταίνει
    το λάμδα να λαμδάνει καίγοντας αδιάκοπα τη γλωσσάφατη
    ονομαστική μου
    μετάρσιος ή άγγελος που καταβροχθίζει τη χοιρινή θεότητα
    πυρόεντα μεγάλα πετεινά: χιονόλευκα σκότη
    ζάρι πικρό – τι μου ’λαχε – κι αστράφτει τρομερές γοργάδες
    από μελανόλιθους
    οι αιμόφυρτοι αξιωματούχοι
    στην εξέδρα
    τα κορακάτα μαλλιά του Σαμψών εγώ να ξέρετε τα ’κοψα
    χαϊδεύοντας τη σφυγμώδη
    κλειτορίδα της αναίμαχτης Άννας
    ώσπου να πάψει πια να μας ελκύει με χαβάγιες το φεγγάρι
    ροζιάρικο
    ουρλιάζει η fabula «πουθενά!»
    Θυμάμαι κείνη τη νυχτιάτικη μαυρίλα μα τι ακούγαμε τόσο
    γαλήνιοι στο μαγνητόφωνο;
    «Μαίρη», σου είπα, «ένα κοπρόσκυλο πέρασε πριν από λίγο δεν
    το είδες μέσα απ’ το άχαρο Ρέκβιεμ
    του διαβολόπαπα
    του Φραντς Λιστ...»
    Επομένως: ειρηνεύετε Φιλισταίοι το φωταέριο δεν πρόκειται
    να σας λείψει
    την ηδονή σας την τσεπώσατε Σαββατοκύριακο
    καθώς ο ήλιος απόγινε δυο ρέουσες
    συλλαβές από λιωμένα φωνήεντα Bobby το χέρι σου
    είν’ ολόμαυρη ζάχαρη Francis αναρριχήθηκα στα μάτια σου
    Raymond
    είθε κι άλλο χορτάρι
    νυμφώνας η νόηση και η κοίμηση
    ουράνιο διαζύγιο Bobby φαρδειά που είν’
    η θλίψη·
    σέρνουμε τους αγέρηδες
    χαιρόμαστε ενάντια στις κυβερνήσεις του αιμάτου το λάμψιμο
    κουλαμάρα πυγμάχου ή κι αν όχι τυφλότητα ρολογά
    κι ομόφλογες αστραπάδες
    Bobby Sands οι δράκαινες εβδομάδες
    ποιος κρίνος ωραιότατος Bobby ποιος κρίνος Francis
    ωραιότατος Raymond
    οι βαθειές πικρίες του κροκόδειλου.
    πρόσεχε ουν αναγνώστη γιατί κι ο χρόνος είναι
    κάποτε κιθαρωδός
    η νύχτα οδηγήτρια
    η οχιά η κουκουλομάτα σ’ ανέστια δευτερόλεπτα
    σε φαεινές των άστρων ανωφέρειες
    εξαγιάστηκα πρόωρα
    κι ο αειπάρθενος Εφτά με τ’ αλογίσια χνώτα στα μεσαία κύματα
    φευγάτος είμαι απ’ την ύλη μεσίστιος
    ανεμίζω
    τρεμουλιαστά μαντίλια
    με στραμπουλήγματα των ήχων εξαπλώνοντας
    τα άγουρα έγχορδα
    της τάχα αισιοδοξίας ευφρόσυνες οιμωγές μου
    από κανελόριζα η θυσία
    είναι πάντοτε αντισηπτική
    τη δοξασμένη απεργία πείνας τηνέ κάνει βρε παλιοτόμαρα
    οργασμό
    τηνέ κάνει ονείρωξη του απόλυτου,
    τις νηστικές ημέρες
    μανάδες.
    Χαμαίζηλο αρμόνιο ο θάνατος δεν είν’ εργένης κι αποφάσκει
    διάσημο κίτρινο
    στα παλαιολιθικά ευρήματα κείθενες
    αποτεφρώθηκε τρίζοντας πια η ψυχανάλυση.
    Πώς είν’ η ένατη χειρονομία μας; Είν’ όπως όταν πετώντας
    ένα κομμάτι χαρτί στην άβυσσο που πάει
    να κοροϊδέψει τη βαρύτητα
    αιωρούμενο ανάλαφρα μα που όμως θα καταλήξει
    στον πάτο.
    Δε βλέπετε τι γίνετ’ εκεί πέρα; καίγεται μια μεγαλοφυΐα
    το μέλλον απαστράπτει αδιάσειστο
    με φουφούλες κοριτσίστικες
    η ολισθηρή εμορφιά ενός αντιτορπιλικού μέσα στο σούρουπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. (...) Όταν στο βουνό, στις ατέλειωτες πορείες
    μέσα στα χιόνια, βαδίζαμε με τον παγωμένο άνεμο να χτυπά τα
    πρόσωπα μας, ή όταν ξαπλώναμε να κοιμηθούμε στο μουσκεμένο,
    κρύο χώμα που ήταν τις περισσότερες φορές το στρώμα μας, ερχόταν
    στα μάτια μου η εικόνα εφιάλτης ενός αγοριού, δύο χρονών,
    με τις πιζάμες και ξυπόλυτο μες τον πάγο του Δεκέμβρη, να βγαίνει
    στην αυλή, με 32 βαθμούς κάτω από το μηδέν και να ζητά τη μητέρα
    του και τα ποδαράκια του να κολλούν στις γεμάτες πάγο πλάκες.
    Με βασάνιζε και άλλος εφιάλτης. Το έβλεπα να υποφέρει με τις
    ανοιγμένες πληγές του και να τρέμει μπρος στα μεγάλα άγρια σκυλιά.
    Στριφογύριζα στο παγωμένο χώμα, βογκούσα, και μου ερχόταν να
    Ουρλιάξω, να σκίσω, να σκοτώσω. Και τα μήνυσα όλα αυτά στο Γραμματέα
    της Κομματικής Οργάνωσης του Μπούλκες, στον "μπάρμπα Αλέξη".
    Του μήνυσα ακόμα : «Εμείς Εδώ παλεύουμε. Εσείς έχετε υποχρέωση
    να φροντίζετε τα παιδιά που σας εμπιστευτήκαμε. Εσύ εγκατέλειψες
    τον γιο μου». Του τα είπανε όλα αυτά και δεν με συγχώρησε.(...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. 8 μυριάκια, θα κρατούσα λίγα για ταξίδια με την οικογένεια και τα υπόλοιπα θα τα έκανα νοσήλεια. Οχι για μένα. Ελπίζω δλδ όχι για μένα! Μπείτε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο να δείτε τι γίνεται και πείτε μου αν σας βαστάει η καρδιά να σας πέσουν λεφτά στα χέρια και να μην βοηθήσετε... Θα τελείωναν σε dt, αλλά θα έλεγα ότι κάπως βοήθησα. Μια τρύπα στο νερό, αλλά λίγο, κάτι, σε κάποιον...

    (μόνο μη μου ζητήσει κανείς από τις τηγανητές μου πατάτες, του κάρφωσα το πηρούνι στο μάτι!) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Τόσες μέρες απείχα, απλώνω μπουγάδα μαζεμένη, απομακρυνθείτε, λερώνει!

    Έρωτας χρόνων τα super heroes’ “universes”, οπότε κάποια στιγμή άγριων νειάτων είπα θα πάω Los Angeles να γίνω special effects artist. Οι ηθοποιοί τέτοιων ταινιών μετά από γύρισμα –άγριο ξύλο, έχουν τα «εφφέ» (μαχαιριές, ξαντεριάσματα, διαμελίσματα -λεβάντες όλα) μπετοναρισμένα πάνω τους, και καμμία όρεξη κάθε μέρα υδραυλικό να τους ξεβουλώνουν μπανιέρες όταν τα βγάζουν... Βουρ λοιπόν εγώ κάτι πειράματα με ειδικού τύπου σιλικόνες, να φτιάξω την υπερ-φόρμουλα που θα «μάτωνε» σαν αληθινή πληγή, αλλά θα ξεπλενόταν μετά χωρίς πασαλείμματα, για να με προσέξουν στο Hollywood (εμένα περίμεναν, λες και δεν είχαν τέτοια με το κιλό).

    Ευτυχώς η ζωή μου είχε άλλα σχέδια για μένα, κυρίως το να μην γίνω ΚΑΙ διεθνώς ρόμπα. Πάμε αρκετά χρόνια αργότερα, κάτι πάλι σπούδαζα, τα είχα και μ’έναν συμφοιτητή. Πολλά υποσχόμενος ο νέος, πολύ όμορφος, αλλά τόσο ήπιων τόνων, που μπορεί ας πούμε να πηγαίναμε σε πάρτυ κι όλοι ν’αναρωτιούνταν την επόμενη μέρα πού ηταν και δεν ήρθε. Το όνομά του, ένα κοινότατο «Μπάμπης». ‘Οπως «Εξατμίσεις» (εμ τι θα μου τύχαινε εμένα, «Κωνσταντίνος», όπως «Γλύξμπουργκ»?).

    Στο θέμα μας λοιπόν, αφού τελικά ο Μπάμπης έκανε τον κύκλο του (απεστάλη πόρτα-πόρτα στη μάνα του) και παραιτήθηκα πια από κάθε όνειρο για special effects, ήρθε το κορυφαίο συνδυαστικό όνειρο στον ύπνοοο...

    Μορφέα, βγαίνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Παρασκήνια που λέτε επικής υπερπαραγωγής (μια αρχαιοελληνική κουλαμάρα στο διάστημα, ας πούμε Ατλαντίδα με χιτώνες, καβαλίνες στο χώμα, light-sabers κι αστερισμούς ψηλά στον ουρανό. Μαγεία ανυπέρβλητη). Πρωταγωνιστής ο uber alles Brad Pitt, κατάξανθος και τούμπανο. Ολα τα πλατώ στημένα και “rolling”, ένα τεράστιο team ειδικών make-up artists για τα επί τόπου, κι από δίπλα ένα άλλο γιγαντιαίο studio για το post-production (p.p).
    Την ώρα εκείνη γύριζαν μια σκηνή τελικού χρόνου 50’’, και να πρέπει τώρα να συνεργαστούν 200 άνθρωποι για 12ωρο. Οι p.p. να ωρύονται στον σκηνοθέτη να βγαίνουν «πιο ρεαλιστικές» οι σκηνές, γιατί θα χρειαζόταν τριπλός χρόνος μετά στους υπολογιστές, ο σκηνοθέτης να τους λέει: «Αυτό είναι το budget, κόψτε το σβέρκο σας!», οι μακιγιέρ να λένε δεν γίνονται πιο ρεαλιστικά «με τις πλαστικούρες που μας φέρατε», πίσω από τις κάμερες διάφορα fan-clubs είχαν φέρει θαυμαστές, τσιρίδες - λιποθυμίες, τριγύρω διάφορες ανθυποσταρλετίτσες να κυκλοφορούν με τα νεφρά έξω, κοστούμια και σκηνικά να μεταφέρονται από παντού προς παντού, καταλαβαίνετε.

    Εν μέσω χαμού καθόμουν κι εγώ σαν το πεντάρφανο στην ακρίτσα, μη με πάρει η μπόρα. Παρακολουθούσα με μάτια κι αυτιά λαγάνες. ‘Ημουν στο απόλυτο σημείο την απόλυτη ώρα και περίμενα την ευκαιρία μου. Είχα στα πόδια μου το βαλιτσάκι μου με τις μαγικές φόρμουλες αλλά δε γινόταν τίποτα, κανείς δε μου έδινε σημασία. Κάθε τρεις και λίγο με πάταγαν cameramen, μου έπεφταν σκηνικά στο κεφάλι, με μπουρδούκλωναν καλώδια, μόνο ηλεκτροπληξία δεν είχα πάθει ακόμη... Έβριζα συνέχεια την τύχη μου που κοιμόταν (ινσέπσιο!) και περίμενα, περίμενα, περίμενα.

    Πού και πού εμφανιζόταν ο Brad... ωωωωωωχ Θε μου, με το που έμπαινε, όλο το set ένας λυγμός! Τον ζαχάρωναν μέχρι και οι πέτρες. Μια ατάκα έλεγε, έχαναν τα λόγια τους οι υπόλοιποι του cast, έμεναν ακίνητες στον αέρα οι μύγες, σταματούσαν τα αεροπλάνα από πάνω μας να κατεβάσουν κόσμο, τέτοια. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα, που τόσους μήνες γυρισμάτων δεν είχαν καταφέρει να λύσουν: ίδρωνε πολύ και όλα τα ειδικά «πασαλειψατέρ» δεν κρατούσαν αρκετά για να γράψει σωστά στην κάμερα. Οπότε από εκεί που ξεκινούσε τη σκηνή ματωμένος, σε σημείο να τρέχει η μάνα του για κόλλυβα, σε πολύ λίγο έλιωνε η σιλικόνη και γινόταν σα να είχε πέσει στο βαρέλι με τη μαρμελάδα φράουλα. Πιο πολύ Οβελίξ παρά Ημίθεος.

    Ο σκηνοθέτης είχε βγάλει φλύκταινες στο τέλος, ούρλιαζε στους μακιγιέρ και μέσα στις φωνές γυρνάει ένας τους:
    -Εσύ δεν είσαι η καινούρια των effects?
    -(ψελλίζοντας) Μμμνναι...
    -Μπορείς να του ξαναπεράσεις την πληγή μέχρι να ετοιμάσουμε ένα πιο γερό πλαστικό?
    - (ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ? ΒΕΒΑΙΩΣ!) ...εεμμ θα προσπαθήσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Σηκώθηκα με γόνατα-καστανιέτες. Με πάνε στο καμαρίνι του και μου ανοίγει την πόρτα ο Brad ο ίδιος... (ΚΡΑΤΗΣΟΥ ΑΦΡΟ ΟΧΙ ΛΙΠΟΘΥΜΙΕΣ ΕΔΩ! ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ!»). Μόλις είχε κάνει μπάνιο γιατί είπαμε, ίδρωνε το παιδί, κι ήταν με την μεγάλη την αφράτη την πετσέτα στη μέση του (όχι τις τσουρούτικες τις μικρές σαν ποτηρόπανα). «΄Ααααχμμμ» σιωπηλός αναστεναγμός... Ο Δίας ζωσμένος την ελληνική σημαία, με τους κεραυνούς τριγύρω, να εμφανιζόταν πάνω σε κομήτη στην Πανεπιστημίου, λιγότερη εντύπωση θα μου έκανε. Τι κορμάρα! Μισόγυμνος, ξυπόλυτος, ανακατεμένα μαλλιά, ΚΑΙ με άνεση τσόντας, τι να λέμε! Εγώ να έχω καταπιεί τη γλώσσα μου και τρεις κουβάδες άμμο.

    Μου τείνει το χέρι το απόλυτο ‘ρρρσενικό (ΚΡΑΤΗΣΟΥ ΑΦΡΟ, DO A PROPER HANDSHAKE, ΟΧΙ ΛΙΠΟΘΥΜΙΕΣ!), κάνουμε χειραψία, “How do-do-do you do-do?” εγώ, με τραβάει επάνω αυτός. «Make yourself at home honey», να κοιτάζω δεξιά κι αριστερά εγώ να δω σε ποιόν μιλάει. Μου δίνουν κι ένα πάκο χαρτιά με σχεδιάγραμματα πώς ακριβώς έπρεπε να είναι η πληγή στο στέρνο του, βροντάνε την πόρτα και μας αφήνουν μόνους να τον ετοιμάσω. ‘Οπως σε bachelor party φίλου μου, που του έφεραν την δίμετρη την αρχιμ$%άρα τη ρωσίδα να του κάνει lap dance, κι από την ταραχή και την συγκίνηση του είχε μπει μέσα του άμαθου, έτσι κι εμένα. Κόμπλα. Θαυμαστικό από πάνω, τελεία και παύλα από κάτω (το πα- με κα- αλλά τέλος πάντων, επαγγελματίες είμαστε!)

    Κάθεται λοιπόν σε αργή κίνηση σ’ένα ανακλιντράκι, φέρνει κοντά του μια καρέκλα και μου λέει κοιτώντας με στα μάτια: «Μake yourself at home and work your magic on me…». Οσα «Χάθηκα στη θάλασσα των ματιών σου!» και «Να σε κοιτάω όταν κοιμάσαι!» έχουν γραφτεί ποτέ από εποχής σπηλαιανθρώπων κι ένθεν, «συνωστίζονταν» στο λαιμό μου... αλλά συνθλίβονταν από τσουνάμι ντροπής.
    Ξεροκαταπίνω (ΜΠΡΑΝΤ ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΕΤΣΙ, ΚΑΝΕ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΜΗ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΕΤΣΙ, Λ(Ι)ΙΓΩΝΟΜΑΙ!). Ανοίγω βαλιτσάκι, κάθομαι, ξεκινάω την προετοιμασία για το πασάλειμμα της σιλικόνης. Το τραύμα -γαμώ τον σκηνοθέτη μου μέσα- ήταν από ώμο μέχρι έξω λοξό κοιλιακό, τουτέστιν έπρεπε να χαϊδολογάω και να πασαλείβω ολόκληρο το θεϊκό κορμί-φέτες, με ύφος όμως σα ν’απλώνω τραχανά. Σκεφτόμουν πόσο γελοία μπορεί να είναι η αποτρίχωση που ρίχνουν κάτι σφίχτες, ετούτος εδώ όμως είχε και τέλεια γράμμωση και λείο, απαλό δέρμα από μόνος του, τόσο που... (ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥΟΥΟΥ!).

    Πάλευα εκεί με τα σφουγγάρια μου και τα πινέλα μου, να έχουμε έπαρση σημαίας κάτω από την πετσέτα, αλλά εγώ να κάνω ότι ντεν καταλαβαίνει. Και να γυρνάνε όλες οι εκδοχές του τι θα μπορούσε να γίνει αν υπήρχε ένα χωροχρονικό κενό μόνο για τους δυο μας. Και να σφίγγομαι μη μου ξεφύγει κάνας αναστεναγμός. Και να μου πιάνει τελικά ψιλή κουβεντούλα ο χριστιανός, να με χαλαρώσει. Μαθημένος να σταματάει η Γη στον άξονά της με την πάρτη του, του έκανε εντύπωση του πόσο ψυχρά επαγγελματικά δούλευα το «εφφέ» πάνω του (ΠΟΥ ΝΑ’ΞΕΡΕΣ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ!).

    Μόλις άκουσε ότι είμαι ελληνίδα άρχισε τα «Wow!”, “So cool!” και με σπαστά ελληνικά άρχισε να μου μιλάει για τον πολιτισμό μας, πόσο του αρέσει η χώρα μας, πόσο του αρέσουν οι ελληνίδες, μπλα-μπλα, λες κι άκουγα εγώ στην κατάστασή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Κι όλα αυτά καρφώνοντας το βλέμμα του στα μάτια μου. Τι να σας λέω, τα απιθανόματά του στα δικά μου (ΘΕ ΜΟΥ ΤΙ ΜΠΛΕ ΞΟΔΕΥΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΓΚΑΒΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ!)... αυτά τα σκούρο-μπλε μάτια του να μου δημιουργούν όλο και περισσότερη αμηχανία, γιατί με κοίταζε συνεχώς, στους είκοσι πόντους από το πρόσωπο μου. Οδοντίατρος να ήμουν και να έκανα απονεύρωση στον ασθενή, κι εκείνος να με κοίταζε βαθειά στα μάτια και να μου έκανε «ματάκια» με μια στύση ΝΑ!, λιγότερη αμηχανία θα είχα.

    Μετά από μιάμισυ ώρα μαρτυρίου, όπου την έφτιαξα την «πληγή» του (και χτυπιόμουν από μέσα μου για να μην τον πιάσω απ΄τα μπράτσα και γίνουμε Πομπηία), τα είχαμε πει όλα: για Τέχνη, για το ανθρώπινο σώμα, την ομορφιά και τα όριά του, για το πόσο Ζορμπάς είναι κατά βάθος (ΑΧ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ, ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΜΗΚΟΣ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ, ΠΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΜΗΚΟΣΣΣΣ!), για τις ορδές των θαυμαστριών του που πόσο τις βαριέται, για τις διάφορες που πέρασαν από τη ζωή του και δεν του λέγαν τίποτε γιατί ήταν όλες μποτοξικές καλιφορνέζες, και φυσικά για το «βασανάκι» την Αντζελίνα, που τον ζόριζε γιατί ήθελε μια αληθινή γυναίκα κι όχι ένα μηντιακό ανορεκτικό κατασκεύασμα (Μορφέα, ζωγράφισες!).

    Μισά αγγλικά μισά ελληνικά, ήταν πια έτοιμος για την λήψη όπου θα τεσταριζόταν το υλικό μου. Ολα πήγαν καλά, ο σκηνοθέτης ξετρελλαμένος, ο Brad επίσης, we wrapped up for the day, μου πρότειναν συνεργασία, πετούσα στα ουράνια. Αφού τη γλύτωσα και δεν του χύμηξα, όλα καλά. Την ώρα που πάω να φύγω η καψερή, με πιάνει ο Brad από το χέρι και με ξεμοναχιάζει στα σκοτεινά πίσω από κάτι γυψοσανίδες.

    - Το ξέρεις ότι μ’άρεσεις?
    - (ΠΙΑΣΤΕ ΜΕ, ΣΩΡΙΑΖΟΜΑΙ!) εεε, για να το λέτε...
    - Call me Brad, you sweet Greek thing...
    - (ΑΦΡΟ ΒΑΣΤΑ!) Δε μπορώ, εσείς είστε ολόκληρος αστέρας!
    - Stop with the plural, τι λες, πάμε to grab a bite somewhere nice?
    - (ΠΕΣ ΟΧΙ!) Δε... δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα, δουλεύουμε μαζί και δεν είναι σωστό!
    - Χαχα, πρώτη φορά μου το λένε αυτό, we are both professionals, but we’are also humans after all, you know?
    - (ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ!) Ναι, μα εσείς είστε ο Brad Pitt, εγώ μια ταπεινή θνητή...
    - Δεν υπάρχουν ταπεινές θνητές στην Ελλάδα, όλες είστε υπέροχες, ολύμπια πλάσματα!
    - (ούτε ο ΕΟΤ τέτοιο καμάκι, ΗΜΑΡΤΟΝ!) Ν-ν-να πηγαίνω...
    - No, not yet luv, έλα, αφού τελικά θα είμαστε μαζί, γιατί να χάνουμε χρόνο?
    - (ΠΟΣΟ ΓΑΡΔΕΛΛΗ ΕΒΛΕΠΕ ΣΤΑ ΝΕΙΑΤΑ ΤΟΥ ΡΕ ΑΦΡΟ?!) Μα δε γίνεται, εξαρτώνται κι άλλοι άνθρωποι από μας!

    (ΤΟ'ΡΙΞΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟΨΕ, ΤΟ ΤΟΥΒΛΑΚΙ ΣΟΥΟΥ! Aντε ωραία ήταν, πάμε σπίτια μας τώρα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. -Come again luv?
    -Να, εχω προβλημα κύριε Pitt!
    -Τι πρόβλημα κοριτσάκι μου?
    -Εμ, ξερετε, έχω τον Μπάμπη...

    (άμα το χέζουμε, το χέζουμε!)

    -... Who is Babis?

    (του λέω μέσες-άκρες για τον «χαμομηλάκι-του βουνού» Μπάμπη)

    -Τον ξέρει η μάνα του τον Babis?
    -Οχι.
    -Εχει λεφτά?
    -Οχι.
    -Είναι ψηλός?
    -Οχι.
    -... So let me get this straight: Δεν έχω πρόβλημα EΓΩ, που έχω την Αντζελίνα, κι έχεις πρόβλημα ΕΣΥ, που έχεις τον... Babis?!

    (ένα δίκιο το είχε... οπότε έπρεπε να περισώσω το γοήτρό μου)

    -Ε... να, είναι ο Babis Vovos!

    (μεγάλη πετυχεσιά!)

    -Vovos? Δηλαδή συγγνώμη, είναι φτωχός, είναι κοντός, είναι ΚΑΙ μουγκός?

    Με κοίταξε λίγο ακόμη με το μπλε από τα μάτια του, το έσβησε, έκανε μεταβολή και με άφησε με το βαλιτσάκι στο χέρι και τις φουσκονεριές στο υπογάστριο.

    (Μάνα έκανες υπέροχη δουλειά, ούτε στον ύπνο μου να πηδηχτώ με τον Brad Pitt!)

    ********************************

    Ο επίλογος ήρθε πολλά χρόνια αργότερα, σε μια πτήση από Σαντορίνη, που καθόταν ο πραγματικός Brad Pitt δυο καθίσματα πιο μπροστά. Ηταν με μούσια, άλουστος κι ιδρωμένος στανταράκι. Αεροσυνοδοί και συνεπιβάτες όλοι υπεράνω μεν, αλλά κοιτιόμασταν και χαμογελούσαμε σαν δωδεκάχρονα μεταξύ μας, μη μας πάρει και χαμπάρι.

    Ε, μου ήρθε να πάω να του χώσω ένα χαστούκι στα καλά καθούμενα και να του φωνάξω:

    «ΤΗΝ ΑΦΡΩ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΦΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΚΡΥΑ ΤΟΥ ΛΟΥΤΡΟΥ. ΤΗΝ ΑΦΡΩ!»

    **************************

    Σκέφτηκα όμως τη μήνυση που θα έτρωγα, και θα γινόταν πρωτοσέλιδο το όνειρό μου σε όλα τα κουτσομπολίστικα, γιατί κάπως θα έπρεπε να του εξηγήσω του ανθρώπου στο δικαστήριο προς τι το χαστούκι...

    Και καλά ο Μπάμπης που θα τα διάβαζε, αυτός πάντα για ψυχοπαθή με είχε, ο άλλος όμως, ο Vovos? Δε θα μου έριχνε άλλη μία μηνυσάρα και με τα δίκια του?


    **************************

    Στην παρέα μου πάντως που το είπα, ακόμη με δουλεύουν: «Δεν έχω πρόβλημα εγώ με την Πόρσε, έχεις εσύ με το Γιούγκο?» και τέτοια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.