Περί έρωτος

Δύσκολο να γράφεις για τον έρωτα, σε τέτοιους καιρούς. Μόνη βοήθεια η άνοιξη, που, όποια κι αν είναι η πολιτική και οικονομική κατάσταση, έρχεται και αναστατώνει όλους – από τα 8 ως τα 80.

Τελικά, κατ΄ απαίτησιν του κοινού (by public request) κι όχι μόνο του D. που το έγραψε και στα σχόλια, θα ασχοληθούμε αυτό το τριήμερο με τον έρωτα. Κι επειδή γι’ αυτό το θέμα δεν είναι δυνατόν να γράφει κανείς «αντικειμενικά», αναγκαστικά θα μιλήσω για τον εαυτό μου. Ελπίζω κι εσείς να κάνετε το ίδιο.

Μετά από πολλές περιπέτειες (όποιος διάβασε τους «Δρόμους», ξέρει) και δύο άτυχους γάμους, είχα την τύχει να συναντήσω μία γυναίκα με την οποία παραμένω αδιάλειπτα ερωτευμένος επί τριάντα οκτώ χρόνια. Είκοσι δύο χρόνια είμασταν μαζί, πριν πάρουμε την απόφαση να παντρευτούμε (τρίτος γάμος για μένα) επειδή η συμβίωση ήταν πολύ ωραία και φοβόμασταν μην τη χαλάσουμε. 

Ευτυχώς, αντίθετα με τις άλλες φορές, δεν άλλαξε τίποτα.

Κι όταν λέω ερωτευμένος, δεν εννοώ την αγάπη. Υπάρχει και αυτή, αναμφίβολα, μια βαθιά και απόλυτη αγάπη – αλλά είναι άλλο κεφάλαιο (και ίσως άλλο ποστ). Έρωτας για μένα σημαίνει πάθος και πόθος και ορμή για αγκάλιασμα. Θα σκεφθούν οι νεότεροι: Μα στα 80; 

Ναι – και στα 80! Δεν υπάρχουν όρια. Και οι πονηροί ας μην σκεφθούν το Βιάγκρα. Δεν χρειάστηκε. Παρόλο που το θεωρώ μεγάλη εφεύρεση, που άλλαξε την ζωή των ανδρών (τους έσωσε από το άγχος της στύσης) στην περίπτωσή μου δεν το αναζήτησα. Ακόμα.

Παραμένω λοιπόν τυχερός ερωτευμένος. Και επειδή ο έρωτας μιλάει μόνο με ποίηση, θα κλείσω αυτό το ποστ με δύο ποιήματα. Ένα από την αρχή και ένα από το σήμερα:

ΑΦΙΕΡΩΣΗ 1980

Είχα ξεχάσει πως μυρίζει το γιασεμί.

Αλλά βγαίνοντας στη νύχτα, ξαφνικά, 
ντυμένος λεπτό χιτώνα τον ιδρώτα σου 
ντυμένος χρυσό ιμάτιο το άρωμά σου,
χτύπησα πάνω στην οσμή του γιασεμιού σαν σε γυάλινο τοίχο. 

Ονειρεύομαι αυτό που έζησα. 
Το σώμα το δροσερό με τους ίσκιους, 
το σώμα το δυνατό με την έκσταση 
και την κραυγή, την κραυγή – 

Σ’ αγαπώ τρυφερά και σ’ αγαπώ άγρια, 
περπατώ την νύχτα ντυμένος τον λεπτό σου ιδρώτα, 
στεφανωμένος το άρωμα του γιασεμιού 
και προφητεύω. 

Αμφισβητώ το ποίημα, είναι φτωχό. 
Είμαι κι εγώ φτωχός χωρίς εσένα. 
Αν ποίημα είμαστε μαζί 
δεν έχω γράψει καλύτερο.

Και σήμερα:

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΗΤΑΕΙ ΠΑΡΑΤΑΣΗ

Ο ερωτευμένος γέροντας
γελοίος στους άλλους, αλλά ευτυχισμένος,
κρατάει στα δάχτυλα
αφή νεότητας
και ονειρεύεται άλλη μία ζωή.

Ο ερωτευμένος γέροντας
ευσυγκίνητος βουρκώνει
με το τίποτα:
το αγκαθωτό τρίχωμα 
στην εφηβική  μασχάλη.

Ο ερωτευμένος γέροντας
δεν είναι πια γέρος – αλλά γερός. 
Νιώθει να φουσκώνει το στήθος του,
σαν αερόστατο ανεβαίνει, 
βλέπει την ζωή του από ψηλά: λίγη.
Απαιτεί χρόνο.

Ο ερωτευμένος γέροντας
ζητάει από τον διαιτητή
να κρατήσει καθυστέρηση.
Να του δώσει ευκαιρία
για παράταση.

Και ίσως τότε κερδίσει στα πέναλτι.