Δευτέρα, Απριλίου 18, 2016

Στην μνήμη του Don

Σήμερα είναι η πρώτη επέτειος από τον θάνατο του Don, που έδωσε το όνομά του σε αυτό το blog.

O Don ήταν ο διάδοχος του Μούψη – έμοιαζαν πολύ και στο πρόσωπο και στο στυλ. Ο Μούψης έζησε από το 1968 ως το 1979. Ο Don εμφανίστηκε με πολύ θαυματουργό τρόπο (στο όνειρό μου – τα έχουμε πει) τον Ιούλιο του 1998.

Ο Μούψης ήταν ένας γάτος πολύ σοβαρός. Έχω γράψει γι αυτόν ένα κείμενο που θα βρείτε ΕΔΩ.
Έχω επίσης γράψει και ένα ποίημα, στο «Βιβλίο των Γάτων»:

Πάνω στο κόκκινο RO 80, το 1971
Στωικός σαν Ρωμαίος φιλόσοφος.
Ακίνητος ώρες, μέρες.
Με μιαν άλλη διάσταση στα μάτια.
Ούτε μία περιττή κίνηση
ούτε μία περιττή σκέψη.

Όταν οι άνθρωποι μιλάνε για ενδοσκόπηση,
για αυτοσυγκέντρωση, για περισυλλογή,
σκέφτομαι πάντα τον Μούψη,
συμπαγή και σωστό σαν θεώρημα.

Ο Don ήταν επίσης σοβαρός – αλλά όχι τόσο απρόσιτος όσο ο Μούψης. Ο οποίος μου επέτρεψε να τον χαϊδέψω μόνον στα τελευταία του, όταν το επιζήτησε σαν αποχαιρετισμό.  Όμως κάθε βράδυ κοιμόταν στα πόδια μου.  Ήταν πολεμιστής με ένδοξους και
φοβερούς αγώνες με λυκόσκυλα, με αγριόγατους – ενώ ο Don ήταν σπιτόγατος, που μερικές φορές έκανε και «κοιλίτσες» για να χαϊδευτεί. (Ο Μούψης δεν θα έκανε ποτέ τέτοιες «χαριτωμενιές»).


Έχω γράψει κι αλλού πως χωρίς άνθρωπο μπόρεσα να ζήσω – χωρίς γάτα ποτέ. Ένα καινούργιο σπίτι είναι νεκρό και απωθητικό για μένα αν δεν έχει γάτα. Και μόλις έρθει, αλλάζει όλη την ατμόσφαιρα.

Το 2008, παραμονές του Πάσχα,  είχα γράψει στο LiFO ένα κείμενο με τίτλο «Όνειρο»:

«Έλειπα λέει καιρό από την Ελλάδα. Τόσον καιρό που, ενώ έπινα τσάι στις "Πόρτες" του Ψυχικού, ρώταγα το γκαρσόνι να μου εξηγήσει τα νομίσματα.

Ξεκίνησα μετά από τον "Φάρο" με τα πόδια να πάω στο σπίτι, ψηλά στον λόφο του Παλιού Ψυχικού. Τρία χιλιόμετρα δρόμος, κρατούσα και κάτι σακούλες. Όταν ξεκίνησα έπεφτε ο ήλιος, όταν έφτασα ήταν μαύρη νύχτα.

Το σπίτι, στην ίδια θέση, δεν ήταν αυτό που μένω τώρα. Ήταν μονοκατοικία. Έμοιαζε με το σπίτι της Εκάλης, όπου έζησα την δεκαετία του 70, αλλά χτισμένο με πέτρα σαν το εξοχικό στα Κιούρκα. Στο σκοτάδι έψαχνα να βρω την κλειδαριά.

Και ξαφνικά ο χώρος γύρω μου γέμισε γάτες. Δεν ήταν μόνον αυτές που έχω τώρα – αλλά όλες οι γάτες της ζωής μου. Ο Μούψης, το Νίνι, το Γατσί, γάτες χαμένες εδώ και δεκαετίες, παλιές και σημερινές, της Αθήνας, της Εκάλης, του Ψυχικού και των Κιούρκων και μερικές που δεν τις αναγνώριζα.

Τρίβονταν στα πόδια μου χαρούμενες γουργουρίζοντας και με είχαν ακινητοποιήσει στο προαύλιο. Δεν μπόρεσα να μπω στο σπίτι.

Ξύπνησα ευτυχισμένος και χορτάτος από αγάπη. Ύστερα θυμήθηκα το τελευταίο ποίημα από «Το Βιβλίο των Γάτων»:

ΜΕΤΑ

Άραγε θα είναι εκεί;
Άραγε θα είναι όλοι εκεί;
Με όρθιες ουρές θα έρθουν
να τριφτούνε στα πόδια μου;
Θα χουρχουρίσουν στα γόνατά μου;

Αυτοί, που μου λείπουν κάθε μέρα,
θα είναι εκεί;

Αν ο Θεός είναι
αν είναι Πανάγαθος,
θα φτιάχνει για τον καθένα
τον δικό του Παράδεισο.
Άραγε θα είναι όλοι εκεί;

 Στον ύπνο μου είχα πάρει μία πρόγευση από Παράδεισο. Τον δικό μου Παράδεισο, με τα μόνα πλάσματα που δεν με πρόδωσαν ούτε με απογοήτευσαν ποτέ».

90 σχόλια:

  1. Το θέμα σήμερα λες κι είναι επιλεγμένο ειδικά για μένα. Φοβάμαι πως δεν θάχει ευρύτερη απήχηση.
    Ζω ουσιαστικά μόνη μου σε ένα σπίτι όπου κυριαρχεί η γατίσια παρουσία. Γάτες τρίχρωμες , γάτες μαυρόασπρες, γάτεςπορτοκαλιές, μαυρόασπρες...
    Κάθε γάτα έχει τον χαρακτήρα της, τις ιδιαιτερότητές της τις αδυναμίες της...
    Κάθε γάτα μου προσφέρει αυτό που θέλει να μου προσφέρει και δέχεται από μένα ατέλειωτη αγάπη. Συχνά το βράδυ πριν πάω για ύπνο τις κοιτάζω και αναρωτιέμαι : τις χάιδεψα όλες σήμερα ? Εδωσα σε όλες την απαραίτητη προσοχή ?
    Και εγώ, όπως και ο οικοδεσπότης μας , θα μπορούσα να ζήσω χωρίς ανθρώπους αλλά όχι χωρίς γάτες. Μου καλύπτουν την μοναξιά μου, την ανάγκη για αγκαλιά και χάδι, την αισθητική μου...
    Εχω επτά, θα ήθελα ...107. Σκέπτομαι με αγωνία όμως τι θα απογίνουν τα αγαπημένα μου αυτά πλάσματα αν φύγω ξαφνικά από την ζωή και τα εγκαταλλείψω. Έτσι συγκρατούμε και περιορίζομαι στο να διασώζω κάποιο γατί αν βρεθεί στο δρόμο μου κι έχει την απόλυτη ανάγκη μου.
    Νοιώθω ευλογημένη που έχω αυτήν την ιδιαίτερη επαφή με τα μικρά αιλουροειδή μου. Λυπάμαι όσους δεν μπορούν να απολαύσουν την μαγεία μιας γάτας που κοιμάται γουργουρίζοντας ηδονικά στο κοίλωμα του σβέρκου ή των ποδιών , ζημώνοντας ρυθμικά τα σκεπάσματα !Χάνουν μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής ! Αυτό ισχύει τουλάχιστον για μένα.
    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΄Έχετε άδικο για την απήχηση. Είμαστε πολλοί εμείς οι γατόφιλοι (και οι στατιστικές μας βγάζουν περισσότερους από όλους τους ζωόφιλους). Σας νιώθω σαν εδελφή ψυχή. Όσο για τους 107 - θα σας πω ότι κάποτε στο εξοχικό, είχα φτάσει τις 25. (Τώρα με τις στειρώσεις και τις αρρώστιες είναι οι μισές). Δεν είναι ευτυχία οι πολλές γάτες... Αντίθετα με τους σκύλους οι γάτες δένονται πολύ περισσότερο με τον άνθρωπό τους (εξ ου και πεθαίνουν σε διπλάσιο ποσοστό άμα τον χάσουν). Όταν είναι πολλές αυτή η προσωπική σχέση υποφέρει.

      Μείνετε στις 7...

      Διαγραφή
    2. Όντως είμαστε πολλοί. Έχω 6 μέσα και 10 έξω (και πολλούς που όταν βρίσκουν φαγητό στην πίσω αυλή καθώς περνούν σταματούν για να φάνε). Θα μπορούσα να τις/τους έχω όλους μέσα αλλά κάποιοι δεν θέλουν. Μόλις κλείσω τις πόρτες αγριεύουν. Όλες στειρωμένες. Έχουν όλοι και όλες όνομα και διαθέτω κάθε μέρα 5 με 10 λεπτά για να χαϊδεύω την καθεμιά και τον καθένα. Μου δίνουν πολύ περισσότερα από ότι εγώ. Τις αγαπώ τρελά και δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτές.

      Διαγραφή
  2. Τον περασμένο μήνα έκλεισε χρόνος που χάσαμε το Γκομπολίνο. Ήταν κορίτσι αλλά, λόγω στείρωσης,το χαρακτηρίζαμε ως ουδέτερο. Ήταν γάτος οικογενειακός και είχε τρία σπίτια, λόγω των μετακινήσεων της θετής μαμάς της. Γάτα τής κόρης, της μάνας και του αδερφού. Ήταν γάτα Πατινιά, στην Πάτμο την είχε περιμαζέψει η κόρη μου, εκείνη πρόσκαιρη Πατινιά (περιπλανώμενη γαρ εκπαιδευτικός).

    Όταν ήταν μωράκι, ήταν απίστευτα χαδιάρα. Μεγαλώνοντας έγινε απρόσιτη, απαιτητική, ηγετική. Πρόσφερε τα χάδια και τα γουργουρητά της μόνο όταν εκείνη αποφάσιζε. Απροσπέλαστη και αδιάφορη αν είχες εσύ διάθεση για τρυφερότητες.

    Για μεγάλο διάστημα έζησε στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας, στο σπίτι του γιου μου, ενώ εγώ ζω στον πέμπτο όροφο. Κάθε απόγευμα στις πέντε, κατέβαινα να την ταϊσω. Έτρωγε γρήγορα γρήγορα και στη συνέχεια με τα χεράκια της προσπαθούσε να κατεβάσει το πόμολο της πόρτας. Ήξερα. Της άνοιγα την πόρτα και κείνη λαγός στο κλιμακοστάσιο (φοβόταν το ασανσέρ, δεν μπήκε ποτέ). Όταν έφθανα, με τη σειρά μου, στον πέμπτο όροφο, το Γκομπολίνο μας με τα χεράκια του κρατούσε το πόμολο της δικής μου εξώπορτας. Άνοιγα και κείνο τρεχάλα στο μπαλκόνι. Δεν ξέρω πόσες βόλτες έφερνε κει πέρα, πάντως ο κανόνας ήταν έπειτα από δυο τρεις ώρες ν' ακούσω νιαουρίσματα από την ταράτσα. Από δίοδο που ποτέ δεν ανακάλυψα, σκαρφάλωνε μονίμως στην ταράτσα της πολυκατοικίας από την οποία, όμως, δεν τολμούσε να πηδήξει πίσω στο μπαλκόνι μου. Με τα κλειδιά στο χέρι ανέβαινα, ξεκλείδωνα την πόρτα και το Γκομπολινάκι ήταν κολλημένο στην πόρτα. Τρεχάλα και πάλι. Εκείνο αποφάσιζε αν θα γρατζουνίσει τη δική μου πόρτα στον πέμπτο, για δεύτερη επίσκεψη, ή αν θα συνέχιζε τον δρόμο της για το σπίτι της, στον τρίτο.

    Όταν αρρώστησε, Δεκέμβριο του 14, δεν φανταζόμασταν ότι της απέμενε τόσο λίγη ζωή. Ήταν μόνο δέκα χρονώ. Οι γιατροί μάς απέλπισαν από την πρώτη στιγμή. Παρά τις ακριβές θεραπείες, το ζωάκι μας δεν τα κατάφερε. Έλειψε σε όλους μας.

    Χρωστούσε το όνομά του σε παραμύθι που άκουγαν, με τη φωνή της Αλίκης Βουγιουκλάκη, τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά: "Γκομπολίνο, γάτος μάγισσας". Τα μάγια δεν το βοήθησαν να ζήσει και τα γηρατειά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καμιά φορά λέμε: τι γλυκό παιδάκι και του αρέσει τόσο να παίζει με τα ζώα,τα αγαπά πολύ!

    Έχουμε αναλογιστεί ποτέ πόσο αφελής είναι αυτή η άποψη;

    Δεν λέω:
    η κόρη μου λόγο χάρη αγαπά πολύ να παίζει με τα σκυλιά. Και τι σκυλιά μεγαλύτερα από το μπόι της - από ροτβάιλερ μέχρι υιοθετημένα αδέσποτα.
    Χτες όμως εκεί που είχαμε βγει στο πάρκο βρήκε μια κάμπια - ξέμπαρκη.
    Σταμάτησε να παίζει με τα άλλα παιδιά και την περιεργάστηκε όλο χαρά: "Ω! τι ωραία κάμπια την αγαπάω πολύ!" και πριν προλάβω να αντιδράσω την σήκωσε ψιλά με ένα φύλλο και η κάμπια έπεσε κάτω.

    Μετά και ενώ η κάμπια προσπαθούσε να απομακρυνθεί έντρομη η κόρη μου συνέχιζε με χαρά : "Ω! τι ωραία κάμπια την αγαπάω τοοοσο πολύ!"
    Το έβρισε διασκεδαστικό, ήταν πραγματικά ενθουσιασμένη.
    Έαν την άφηνα πιθανόν να το ξανάκανε.
    Αφού της εξήγησα ότι αυτό που κάνει είναι βασανιστήριο ότι η κάμπια πονάει και όλα τα σχετικά και αφου έδειξε να το κατανοεί, άφησε επιτέλους την κάμπια ήσυχη.
    Μετά από λίγο την πήρα και φύγαμε απ το πάρκο.

    Θα μου πείτε τώρα τι δουλειά έχουν οι κάμπιες με τα γατάκια.
    Κάποτε και ο D. ήταν παιδί….
    Δεν περιγράφω άλλο: ο Κύριος Δήμου είναι σε ηλικία εμφράγματος και δεν θάθελα να είναι εγώ η αιτία.

    Εις μνήμην λοιπόν…
    Εις μνήμην.

    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να διορθώσω τα ιατρικά σας: η ηλικία του εμφράγματος είναι 30-50. Εμείς οι υπέργηροι κινδυνεύουμε περισσότερο από εγκεφαλικά.

      Ν. Δ., σύζυγος ιατρού.

      Διαγραφή
    2. Νιώθω κάπως αμήχανα, αλλά θα προσπαθώ να "μηχανευτώ" μίαν απάντηση:
      Ναι, αλλά είστε πολύ νέος από οποιονδήποτε άλλο αρκεί να έχει κανείς μάτια να το δει, το μόνο πρόβλημα είναι ότι σας παίρνει καμιά φορά από κάτω, αλλά και αυτό σημάδι νεότητας δεν είναι; - αλλιώς θα λέγατε και εσείς: αυτό που είναι, είναι -σωστή η διόρθωση.

      D., σύζυγος μηχανολόγου.

      Διαγραφή
  4. Στα 80 δεν κινδυνεύεις από έμφραγμα από αλλά κινδυνεύεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λέτε να ήμουν τόσο αφελής που να μην ήξερα την ηλικία του εμφράγματος;
      D.

      Διαγραφή
  5. Ε ρε Νίκο τί ωραίο κείμενο....
    [Με πηραν μεσημεριάτικα τα ζουμιά γαμώτι μου!]
    Όλα ζωντανά λοιπόν ΠΑΝΤΑ τα θριαμβικά εμβληματικά ταπεινά ανήμερα ήμερα χαδιάρικα γκρινιάρικα άγρια απρόσιτα ερωτικά γατιά του κόσμου...Οι λατρεμένες ψυχές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εδώ δεν έχει "μου αρέσει" σαν το φατσοβιβλίο γι αυτό πρέπει να το γράψω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Υποθέτω ότι δεν είμαι ο μόνος που θεωρεί ότι το θέμα του άρθρου *δεν* είναι τα γατιά ... τι να θέλει να μας πει άραγε - με μισόλογα έστω - ο οικοδεσπότης, αναρωτιέμαι ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως, Κ3825, ΕΙΝΑΙ τα γατιά - μόνο που η σχέση του ανθρώπου με το ζώο - και ειδικά την γάτα - είναι μία πολύ μεγάλη και σοβαρή υπόθεση. Είναι η σχέση με την καθαρή Φύση, μια και, όπως λέει ο Κούντερα, τα ζώα δεν διώχθηκαν ποτέ από τον Παράδεισο.

      Διαγραφή
  8. Ήρθα στην Αθήνα πριν 4 χρόνια. Πρώτη μέρα στη δουλειά (ίδια εταιρία αλλά από τα κεντρικά ήρθα στο υποκατάστημα Αθηνών: νέοι συνεργάτες). Ξεκινάω με κουστούμι, γραβάτα και ημίπαλτο. Φλεβάρης. Μια κοπελίτσα ηλικίας γυμνασίου διασχίζει μια λεωφόρο και από πίσω της ένα γατάκι. «Πάρε το αγκαλιά, θα το πατήσει κανένα αυτοκίνητο!» της λέω. «Δεν είναι δικό μου, απλά με ακολουθεί» απαντά και ταχύνει το βήμα.

    Πρώτη μέρα στο νέο εργασιακό περιβάλλον. Κουστούμι, γραβάτα, ημίπαλτο και από μέσα ξεπροβάλει ένα κεφαλάκι. Την ονόμασα Γουργουρίτσα.

    Είχαμε ήδη τρεις γάτες σπίτι και μένουμε σε πολυκατοικία.

    Έβαλα αγγελία και μετά μερικές ημέρες το πήρε μια ξένη. Τώρα η Γουργουρίτσα έχει μεγάλο κήπο και άλλο όνομα.

    Οι γάτες μας έχουν ονόματα που τις ταιριάζουν γάντι.

    Η μονίμως μπερδεμένη, εξαιρετικά αβοήθητη και απίστευτα τρυφερή, λέγεται Τζαζ.

    https://www.flickr.com/photos/yannis_h/6909946224/in/album-72157614388518022/

    https://www.flickr.com/photos/yannis_h/9484855892/in/album-72157614388518022/

    Βρέθηκε σε σκουπιδοτενεκέ, τότε τυφλή: https://www.flickr.com/photos/yannis_h/6301382657/in/album-72157614388518022/

    Η πανέξυπνη, τσαμπουκαλού και πραγματικά πουτανόγατα, λέγεται Λουλού.

    https://www.flickr.com/photos/yannis_h/7041907347/in/album-72157614388518022/

    https://www.flickr.com/photos/yannis_h/7041907439/in/album-72157614388518022/

    Ο τρίτος είναι ένα τρίποδο (πρώην γάτος του δρόμου, από αυτοκινητιστικό). Ο Ιάσωνας - από το μονοσάνδαλος.

    Και ένας γάτος του δρόμου που τάιζα στο παλιό γραφείο: η καχυποψία προσωποποιημένη.

    https://www.flickr.com/photos/yannis_h/6520569989/in/album-72157614388518022/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωραίες ιστορίες, ωραία ονόματα - και ακόμα πιο ωραίες φωτογραφίες.

      Έχουμε κι εμείς ένα τρίποδο - από δόκανο...

      Διαγραφή
  9. Εις μνήμην κυρίας Αρχοντούλας - μήνυμα: "γλυκά μου μάτια, αγαπημένα, ίσως μια μέρα σας ξαναβρώ". Το εύχομαι. Η απώλειά της μού είναι αφόρητη. Ελπίζω να τα λένε κάπου με τον Emmerich.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  10. Στη λαϊκή αγορά, όπου με έσερνε η γιαγιά μου, κόλλησε το μάτι μου σε καμιά δεκαριά κλωσόπουλα. "Θέλεις ένα;" Έδωσε μία δραχμή και το πήραμε σπίτι, όπου ανέλαβα πλήρως τη φροντίδα του, να το ταϊζω, να το ποτίζω, να το καθαρίζω και να... μιλάω μαζί του με τις ώρες.

    Όταν έβγαινα στον κήπο με ακολουθούσε. Περπατούσα, περπατούσε. Καθόμουνα, καθόταν. Έτρεχα, με ακολουθούσε. Ούτε.. σκύλος να ήτανε. Εξελίχτηκε σε έναν τεράστιο επικίνδυνο, δυστυχώς κόκκορα, απίστευτα άγριο για τους άλλους, όχι όμως και για εμένα που τον είχα μάθει να τρώει από το χέρι μου (αλλιώς έκανε απεργία πείνας).

    Το πρωί, μόλις έβγαινε ο ήλιος, χτυπούσε ρυθμικά το τζάμι, με ξυπνούσε, άνοιγα, και τον τάιζα σπυρί-σπυρί από το καλαμπόκι που είχα πάντα δίπλα μου: με το αριστερό χέρι του τραβούσα ελαφρά το λειρί του προς τα κάτω, άνοιγε το... στόμα, του άφηνα το καλαμπόκι κι εκείνος κατάπινε.

    Όταν παίζαμε ή τσακωνόμασταν με τα αδέλφια μου, τους έκανε άγριες επιθέσεις και με έσωζε. Όμως πιο πολύ κοπάναγε τη γιαγιά και τη μάνα μου, για τις οποίες είχε εξελιχθεί σε μέγα εφιάλτη, ιδίως όταν καλοκαίριασε και τις τσιμπούσε και τις πλήγωνε στα πόδια και στα χέρια.

    Έτυχε, σε λίγο καιρό να μας επισκεφτεί η θεία μου, που ακόμη και τώρα την αντιπαθώ κι ας είναι πλέον γριά και ανήμπορη. Η μάνα μου της είχε μεγάλη αδυναμία και υποχρέωση, επειδή όταν ξεμέναμε από φαί (και ξεμέναμε συχνά, αφού ο πατέρας τα έπινε) εκείνη μας έφενε κρέας και ψωμί αλλά και τα αποφόρια των ξαδελφών μου και τα δικά της, οπότε είχε μεγάλη επιρροή στα μάνα μου. Με το που βγαίνουν στον κήπο, τους επιτέθηκε ο κόκορας, η θεία χέστηκε πάνω της και από εκδίκηση απαίτησε: "Να τον μαγειρέψετε τώρα αμέσως".

    Ήλθα εγώ από το σχολείο, πουθενά ο κόκορας. Μου είπανε ότι είχε φύγει. Κι έτσι ήταν. Βοήθησε η θεία μου να... φυγαδευτεί στο... ψυγείο μαδημένος όπου και μας περίμενε την... Κυριακή για καλό κατευόδιο. Τον κάνανε σούπα. Όλοι ξέρανε εκτός από μένα που εξακολουθουσα να κλαίω - κόντεψα να σκάσω από την πίκρα μου, ούτε έτρωγα ούτε έπινα. Εκείνη τη μέρα δεν έφαγε κανείς. Απλώς κοιταζόντουσαν και με με κοιτούσαν. Από τη σούπα φάγανε μόνο το ρύζι. Εγώ ούτε που άγγιξα, ούτως ή άλλως είχα ανορεξία (στο τέλος με πήγανε σε ψυχίατρο).

    Όταν υποψιάστηκα τι συνέβη, ντράπηκα τόσο πολύ για τη γιαγιά μου και τη μάνα μου, που τις συγχώρεσα. Όχι όμως και τη θεία που δεν έπαψα να την καταριέμαι ούτε στιγμή, κι ας πέρασαν από τότε τόσες δεκαετίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κουράγιο, υπάρχουν και χειρότερα:

      Ο D. ας πούμε (ναι, πάλι αυτός ο αντιπαθητικός) είχε για παρέα μία κοτούλα, την τάιζε, έπαιζε μαζί της στην αυλή -άλλοι είχαν κατοικίδια σκύλους και γάτες ο D. είχε την κότα. Γύρναγε από το σχολείο την φρόντιζε αυτή τον κοιτούσε λοξά και ερχόταν προς το μέρος του κορδωμένη κουνώντας αριστερά δεξιά την ουρά σαν αριστοκράτισσα κυρία. Είχε μάλιστα και λίγο σπασμένο το πάνω της ράμφος πράγμα που την έκανε ακόμα ποιο χαριτωμένη στα μάτια του D.

      Μια μέρα γυρίζοντας από το σχολείο, η αυλή ήταν άδεια.
      Ανέβηκε τις σκάλες του σπιτιού για να ρωτήσει, δεν χρειάστηκε καν.
      Το τραπέζι ήταν στρωμένο έτσι και ο D. κάθισε στην καρέκλα. Το σπίτι μύριζε ευωδιαστά.
      Τι έχει για φαγητό, ρώτησε;
      Σήμερα σου'χω φτιάξει ωραίο φαγητό: σούπα - κοτόσουπα, ήταν η απάντηση. Κάθισε να φας.
      Ο D. είδε την κότα που του προσφέρθηκε μέσα από το αχνιστό ρύζι του βαθιού πιάτου να αναπαύεται μακάρια.
      Κοίταξε για λίγο το πιάτο, μετά κοίταξε τους γονείς, που και αυτοί τον κοιτούσαν σαν κάτι να περίμεναν.

      Ο D. αναλογίστηκε πρώτα καλά τις τυχών συνέπειες και μετά το αποφάσισε οριστικά: δεν θα φάω σήμερα είπε και σηκώθηκε από το τραπέζι. Πρώτη φορά σηκωνόταν κάποιος από το τραπέζι την ώρα του φαγητού έτσι χωρίς να δοκιμάσει καν.
      Άστον, είπε κάποιος λίγο στενοχωρημένα.

      Φεύγοντας άκουσε μια φωνή "τα ζώα είναι για να τα τρώμε…"
      Ο D. αποσύρθηκε στον παλιό φούρνο, το άτυπο κοτέτσι της αυλής…
      Οι άλλοι έφαγαν, ψυχίατρο δεν πήγε.

      Με αγάπη
      D.

      Διαγραφή
    2. Περίεργες αυτές οι καννιβαλικές σχέσεις. Αυτά συμβαίνουν όταν κανείς αντί να συνάπτει φιλίες με "ζώα συντροφιάς" τακιμιάζει με ...εδώδιμα. Θα μου πείτε βέβαια ότι οι Κινέζοι και άλλοι ανατολικοί τρώνε γάτες και σκύλους...

      Νομίζω πάντως πως ένας πολιτισμός κρίνεται κι από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα ζώα. Τα χιλιάδες αδέσποτα στην Ελλάδα και τα πατημένα ζωάκια στους δρόμους είναι κακό τεκμήριο.

      Το πρώτο πράγμα που μου είχε κάνει εντύπωση σε Ευρωπαϊκές χώρες είναι η απόλυτη απουσία αδέσποτων.

      Διαγραφή
    3. - Δεν υπάρχουν εδώδιμα ζώα. Εμείς τους επιβάλαμε αυτό το ρόλο. Η μόνη ηθικά ακέραιη στάση για κάθε άνθρωπο είναι η χορτοφαγική διατροφή. Πέρα από την ηθική διάσταση (που είναι η κυριότερη), η χορτοφαγία είναι ευεργετική για την υγεία και το περιβάλλον.
      - Στους Κινέζους και τους άλλους ανατολικούς εύχομαι να μετενσαρκωθούν σε γάτες ή σκύλους στην Κίνα στην επόμενη ζωή τους.
      - Η απουσία αδέσποτων σε ευρωπαϊκές χώρες είναι πράγματι εντυπωσιακή (θέλω να πιστεύω ότι επιτυγχάνεται μόνο με θεμιτά μέσα, δηλαδή στειρώσεις και υιοθεσίες). Το μόνο αρνητικό είναι ότι και στο εξωτερικό υπάρχει προσκόλληση στις καθαρόαιμες ράτσες, μια συνήθεια που τροφοδοτεί τη βιομηχανία αναπαραγωγής και πώλησης των ζώων και αφήνει στα αζήτητα τα υπόλοιπα, που βρίσκονται στα καταφύγια. Δυστυχώς και στην αντιμετώπιση των ζώων υπάρχει ρατσισμός.

      Διαγραφή
    4. Αντίστροφος ρατσιστής είμαι εγώ στα ζώα. Αντιπαθώ τα ζώα ράτσας. (Στην πραγματικότητα αντιπαθώ τους κατόχους τους που τα χρησιμοποιούν για επίδειξη). Είμαι υπέρ των κεραμιδόγατων και τον κοπρόσκυλων - που όπως έχει αποδειχθεί είναι και τα πιο έξυπνα ζώα.

      Διαγραφή
    5. Λυπάμαι να σας πω ότι στο εξωτερικό ξέρουν να συμπεριφέρονται σωστά στα ζώα , φροντίζουν να τα στειρώνουν χωρις εξαίρεση ,όμως ξέρουν επίσης να εφαρμόζουν την ευθανασλα οταν ο αριθμος των αδέσποτων ξεπερνά κάποιον αριθμο. Ο αριθμός αυτός δεν φθάνει ποτέ τα ελληνικά επίπεδα διότι κάποια στιγμή έγινε η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ και από κει και πέρα η αντιμετώποση του προβλήματος ήταν πιο ευκολη.
      Στην Ελλάδα οι άνθρωποι, ιδίως σε ορισμένες περιοχές της περιφέρειας , είναι απαράδεκτα σκληροί, απάνθρωποι. Σαν κράτος ωστόσο δεν εχουμε εφαρμόσει μαζικές ευθανασίες , εξου και ο τεράστιος, ανεξελεγκτος, αριθμός των αδέσποτων.
      Ν.

      Διαγραφή
    6. Οι μαζικές ευθανασίες ζώων είναι εξίσου αποδεκτές με τις μαζικές ευθανασίες ανθρώπων. Ο τεράστιος, ανεξέλεγκτος αριθμός των αδέσποτων οφείλεται στην αδράνεια της πολιτείας και των δήμων (που δεν υλοποιούν επαρκώς προγράμματα στειρώσεων, όπως θα όφειλαν) και στο έλλειμμα ενημέρωσης και -κυρίως- παιδείας πολλών συμπολιτών μας, οι οποίοι είτε εγκαταλείπουν το σκύλο ή τη γάτα τους στο δρόμο είτε αφήνουν με ανευθυνότητα τα ζώα τους να ζευγαρώσουν και μετά δεν έχουν τι να κάνουν τα μικρά. Τα φιλοζωικά σωματεία και μεμονωμένοι φιλόζωοι στις γειτονιές είναι οι μόνοι που προσπαθούν να βάλουν μια τάξη αλλά ο αγώνας είναι άνισος.

      Διαγραφή
  11. Το Γκομπολινάκι μας.
    https://www.flickr.com/photos/142144158@N08/26477826526/in/dateposted-public/
    https://www.flickr.com/photos/142144158@N08/25900935133/in/dateposted-public/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τι θεμα κι'αυτο - απο πού ν'αρχισει κανεις και πού να τελειωσει!

    Ας αρχισω απο το 'ΜΕΤΑ' του Νικου Δημου που με εκανε ξανα να βουρκωσω - και με την ευκαιρια να τον ρωτησω πώς ειναι δυνατον να μην πιστευει σε καποια μορφη 'συνεχειας' μετα τον θανατο, γραφοντας αυτο το τοσο συγκινητικο ποιημα.

    Δεν μπορω να σκεφτω τον εαυτο μου χωρις γατια.
    Τοσο πολυ που δεν ξερω πώς ειναι να καθεσαι στον καναπε χωρις να κοιταξεις πρωτα αν ειναι καποιο και κατσεις πανω του.
    Τοσο πολυ που δεν ξερω πώς ειναι να μπαινεις στην κουζινα και να μην σε ακολουθουν 5-6 γατουλες και να μπλεκονται στα ποδια σου.
    Τοσο πολυ που δεν ξερω πως ειναι να ξυπνας το πρωι και να μην σε 'καλημεριζουν' το καθενα με το δικο του ξεχωριστο τροπο.
    Τοσο πολυ που δεν ξερω πώς ειναι να φορας σκουρο ρουχο και να μην φαινονται τριχες πανω του.
    Τοσο πολυ που δεν ξερω πως ειναι να μπαινεις σε ενα σπιτι χωρις να ερχονται τα γατακια σου να σε προυπαντησουν.
    Τοσο πολυ που δεν ξερω πως ειναι να πεφτεις το βραδυ για υπνο και να προσπαθεις να βολευτεις χωρις να ξεβολεψεις τα 4 αγαπημενα σου!

    Και επειδη αυτο δεν εχει τελειωμο (συνεχως σκεπτομαι και κατι αλλο), σταματαω εδω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ΜΕΤΑ είναι ένα όνειρο, μία ευχή που ξέρεις πως δεν θα πραγματοποιηθεί. Ίσως γι αυτό να είναι τόσο συγκινητικό.

      Διαγραφή
    2. Και αν σας ρωτησω "πως ξερεις οτι ειναι μια ευχη που δεν θα πραγματοποιηθει" θα μπλεξουμε παλι με τον θανατο κτλ, οποτε δεν περιμενω απαντηση.

      Διαγραφή
    3. Αυτο απευθυνεται πιο πολυ στον D. που ενω εγραφα για τις γατες 'τοσο πολυ που', ειχα την εντυπωση οτι καπου πολυ προσφατα το διαβασα. Γυρισα στην προηγουμενη αναρτηση, και ειδα οτι υποσυνειδητα το ειχα αντιγραψει απο την επιστολη της Kristina Kovic που εγραψε για τον αντρα της. Συγγνωμη!

      Διαγραφή
    4. Εμένα πάλι μου αρέσει που είπαμε ότι είναι και άνοιξη και θα γράφαμε κάτι ελαφρύ να ανέβει η διάθεση: Δεν ξαναγράφουμε πάλι για τον Τρίπρα να μας απαντήσει κανένας αριστερός ;
      Τουλάχιστον αυτό θα μας έκανε και λίγο να γελάσουμε!
      D.

      Διαγραφή
  13. Στο εξωτερικό όπου έκανα μεταπτυχιακά γνωρίστηκα με τη Χάι Λαν, μία πανέμορφη, ευγενέστατη και γλυκύτατη Κινέζα, μετανάστρια δεύτερης γενιάς, ευκατάστατη - οι γονείς είχα ένα κεντρικό κινέζικο εστιατόριο. Δεν ξέρω τι μου βρήκε και με συμπάθησε και με βοήθησε πάρα πολυ, ειδικά τον πρώτο χρόνο. Και όλα πήγαιναν καλά. Την είχαν γνωρίσει οι δικοί μου και είχα γνωρίσει κι εγώ τους δικούς της. Ώσπου μια μέρα, δεν θυμάμαι πώς το έφερε η κουβέντα, μου είπε ότι κάθε φορά που πηγαίνει στους θείους της στο Χονγκ Κονγκ...

    Κάτι έσπασε μέσα μου. Σταμάτησα κάθε επαφή μαζί της. Τι τηλέφωνα, τι φίλοι, τι γνωστοί, ακόμη και στους γονείς μου τηλεφωνούσε και ρωτούσε τις της έκανα. Εγώ τσιμουδιά και σε κανέναν. Έκοψα με το μαχαίρι. Μου έστειλε και ένα ωραίο γράμμα ότι ήμουνα η ωκεανός της ευτυχίας της και έγινα το ποτάμι της δυστυχίας της κι άλλα δακρύβρεχτα που συγκινούν τους ερωτοχτυπημένους, όχι όμως κι εμένα που βλέπω τα πράγματα εντελώς λογικά και ψυχρά με τους ανθρώπους, όχι όμως με τα γατιά και τα σκυλιά για τα οποία θα μπορούσα ακόμη και να πεθάνω από αφοσίωση. Κι εκείνη, όταν πήγαινε στους παππούδες τα κατέβαζε ως λιχουδιές, κάτι που για μένα είναι ταμπού, όπως είναι ταμπού το χοιρινό για τους μουσουλμάνους και το βοδινό για τους ινδουιστές. Άντε, μάνα μου, στο καλό σου και καλούς μεζέδες, αλλά μακριά από μένα. Ξου, είπα!

    Anonymous

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Η φροντίδα των αδέσποτων κοστίζει σε χρήμα και... κουλτούρα. Αν αυτά δεν περισσεύουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μας είδα και τότε που είχαμε χρήμα (έστω δανεικό) πως τα φροντίζαμε...

      Διαγραφή
    2. Το πρώτο μου γατί το βρήκε αδέσποτο η αδελφή μου και το πήρε σπίτι. Σαν καθώς πρέπει Αεκτζής το ονόμασα Τόνυ, προς τιμήν του Τόνυ Σαβέσκι ήταν αρσενικό άρα μπορείτε να φανταστείτε τι ορμές είχε γενικά ήταν πάρα πολύ ζωηρός και είχε μία "μανία" να μου κλέβει το φαγητό μου, μάλιστα μία φορά τηγάνιζα πατάτες, φρίτες στα Ελληνοβέλγικα, με φυσικό αέριο πηδάει δίπλα στο τηγάνι, ευτυχώς δεν έπεσε μέσα αλλά κάηκε λίγο, πέθανε στην στείρωση :(

      Μετά πήραμε ένα άλλο το οποίο είχε ψυχολογικά προβλήματα χωρίς να ξέρω πολλά από ζώα πίστευα ότι θα αντιδρούσε όπως ο πρώτος ατύχησα μιας και ήταν επιθετικός, όταν η αδελφή μου έμεινε έγκυος στον ανηψιό μου το έδωσε στα πεθερικά της τότε βγήκε για πρώτη φορά σε κήπους και οι "παλιαότεροι" γάτοι τον έκαναν μαύρο στο ξύλο αλλά η φύση κυριάρχησε και έγινε πρώτη μούρη στην πιάτσα :)

      Διαγραφή
    3. Η οικονομική κρίση έχει επιδεινώσει την κατάσταση. Μιλάω εκ πειρας διότι συμμετέχω σε εναν ζωοφιλικό σύλλογο των ΒΠ, με έντονη δράση τα τελευταία 2 χρόνια. Την περασμένη χρονια επιτύχαμε περίπου 160 υιοθεσίες ενώ απο το περασμένο φθινόπωρο με το ζόρι φτάσαμε τις 20...
      Ο κόσμος έχει ενδιαφέρον , βοηθάει οικονομκά αλλά δεν μπορει να επωμισθεί την συντήρηση και την δια βίου φροντίδα ενός ζώου.
      Η κίνησή μας συναντά ακόμα , λόγω κρίσης , εμπόδια από φιλανθρωπικούς συλλόγους και μεμονωμένα άτομα που μας κατηγορούν ότι φροντίζουμε τα ζώα αντί για τους φτωχούς συνανθρώπους μας.
      Η ζωοφιλική κουλτούρα τώρα ξεκινάει στην χώρα μας,με την εκπαίδευση των μικρών παιδιών στα σχολεία από ειδικές οργανώσεις . θα αργήσει να γενικευθεί αλλά κάποια στιγμή είμαι σίγουρη ότι θα επικρατήσει .Θέλει υπομονή, επιμονή και μεθοδικότητα.
      Ν.

      Διαγραφή
  15. Υιοθέτησα ένα αδέσποτο γατί που ήλθε στα πόδια μου. Σε τρεις μήνες, ήταν πλέον έξι μηνών καλοταϊσμένος γάτος, αναγκάστηκα να υιοθετήσω άλλο ένα, πιο μεγάλης ηλικίας, δέκα μηνών είπε ο κτηνίατρος όπου τα πήγα για... απο-στείρωση γενικώς. Τα έβαλα μαζί αλλά ο παλιός έριχνε ξύλο και ο νέος, αν και πολύ πιο μεγαλόσωμος, υπέφερε. Έτσι αναγκάστηκα να τα χωρίσω, σε άλλο δωμάτιο το ένα και σε άλλο το άλλο. Κάποια στιγμή τα έσμιξα πάλι και το βράδυ ξέχασα να τα χωρίσω. Για καλή μου τύχη εκείνο το βράδυ έκανε πολύ κρύο κι έτσι το πρωί τα βρήκα να κοιμούνται αγκαλιασμένα και αγαπημένα. Βέβαια, που και ο παλιός του επιτίθεται, αλλά ο νέος ξέρει ένα κόλπο: σκύβει, τρώει πέντε δέκα δαγκωνιές ακίνητος και δυο τρία καβαλικέματα και σε λίγο ο... από πάνω βαριέται και ηρεμεί. Συμπέρασμα: άμα τρώτε ξύλο, φάτε ακόμη λίγο, αλλά χωρίς αντίσταση, και θα σωθείτε. Προϋποθέση: να έχει προηγηθεί μιας νύχτας αγκαλιά μέσα στο καταχείμωνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Α, και κάτι ακόμη.

    Όποιος λέει ότι ο γάτος δεν αναγνωρίζει το αφεντικό του, απλώς δεν ξέρει τι του γίνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Εχω ζήσει κατά καιρούς με γάτες, σε αρκετά από τα σπίτια που πέρασα τμήματα της ζωής μου. Πάντα θεωρούσα πως η γάτα είναι ένα κομμάτι της προσωπικότητας του χώρου και ταυτόχρονα μέλος της οικογένειας που μένει εκεί!

    Η σημερινή μας γάτα (την πήραμε με την σύζυγο μου το 2011) είναι ο Μπούμπης, ένας αρσενικός Πέρσης με τρίχωμα σαν λιονταράκι!

    Οταν γεννήθηκε η κόρη μας το 2013 δεν σκεφτήκαμε ούτε για μια στιγμή ότι θα φύγει από το σπίτι - παρά το ότι μένουμε σε διαμέρισμα χωρίς μεγάλους χώρους. Θα μείνει μαζί μας σε όλη του τη ζωή - είναι μέλος της οικογένειας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Για δες σύμπτωση! Σ΄ένα τόμο με διηγήματα του Τσέχωφ που διαβάζω αυτές τις μέρες, πέφτω πάνω στο διήγημα με τίτλο "Ένα γεγονός". Το γεγονός που χαροποιεί σε βαθμό παραληρήματος τα παιδιά μιας οικογένειας είναι τα γεννητούρια της γάτας: τρία μικρούλια αξιολάτρευτα γατάκια. Που, δυστυχώς, στο τέλος, γίνονται βορά ενός σκύλαρου που συνοδεύει έναν επισκέπτη, αφήνοντας τα παιδιά απαρηγόρητα.
    Γράφει ο Τσέχωφ: "Κάποτε μάλιστα νομίζω πως η υπομονή, η πίστη, η αγαθότητα κι η ειλικρίνεια που παρουσιάζουν τα κατοικίδια ζώα μας, έχουν πιο μεγάλη και θετική επίδραση στα παιδικά μυαλά απ' ό,τι οι μακρόσυρτες αγορεύσεις κάποιου στεγνού και κατάχλωμου Καρλ Κάρλοβιτς είτε η σκοτεινή πολυλογία μιας δασκάλας που προσπαθεί ν' αποδείξει στα παιδιά πως το νερό αποτελείται από οξυγόνο και υδρογόνο." (μτφρ. Μέλπω Αξιώτη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρτέμη...
      ξεχασες να μας πεις ότι οι κυνηγοί είναι φυσιολατρες αι ζωόφιλοι, οι δε ζωολογικοί κήποι και τα circus απλώς ...οικοτροφεία του κατηχητικού.

      Ακου συγκαλυμενη μισανθρωπία η ζωοφιλία!!! [Καινούργιο ψυχαναλυτικό και φιλοσοφικό αστραποβόλημα!]

      Διαγραφή
    2. Πολλοί προσπάθησαν να απαξιώσουν την ζωοφιλία ξεκινώντας με τον Ιούλιο Καίσαρα. Σχετικό το δοκιμιό μου "Υποκατάστατο ή αναντικατάστατο" ΕΔΩ

      Διαγραφή
  20. Κατι μοναχικα καλοκαιρια στη Σαλονικη το 2007-9 που ενω ολοι χαιρονταν τη φρεσκαδα της νιοτης εγω ο βλαξ διαβαζα για να γραψω 10 σε ολα τον Ιουνη εβρισκα παρηγορια στις γατες της γειτονιας. Ηταν ολες αρσενικες και παλευαν νυχτα-μερα για το 1 θυληκο. Και αυτη ερχονταν παντα σε μενα καθως εγω κρατουσα την πιτα με το γυρο...

    Αργοτερα ταϊζα και τους καημενους τους ομοιοπαθουντες γατους καθως και αυτοι και γω ειχαμε την ιδια ατυχια: 110 αντρες η σχολη και 15 γυναικες. Και αμα εισαι και ατολμος ακομα χειροτερα... Θυμαμαι κυνικα να ρωτω τους φιλους γιατι να μην ειναι οι γυναικες σα τις γατες. Τοσο προθυμες να ανταποδωσουν τα δωρα μου (φαϊ, προστασια) με τη στοργη τους.

    Εχει ομως και καλο τελος η ιστορια μου. Με τα πολλα και με τα λιγα γνωρισα τη δικη μου "γατα". Φανατικοι των αιλουροειδων και οι 2 ηδη σχεδιαζουμε να αγορασουμε τη δικη μας. Αν και τωρα σκεφτομαι να ανεβω κατηγορια: ειτε θα παρω μια γιγαντια Maine-Coon ή καμια εξημερωμενη αγριογατα Βεγγαλης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο δικός μου λέγεται Κεραυνούλης. Του σύμπαντος η διαστολή και συστολή τον έχει συναρπάσει. Αστρονομικός γάτος. Αλλά και δώσε μου φιλάκια, δώσε μου για σινεμά δώσε μου για καταψύκτη, δώσε μου για την ιπτάμενη τσόχα την Κυριακή, δώσε μου για συναυλία και δώσε μου για το ευρωπαϊκό τσίρκο της άγριας ενσυναίσθησης. Κορωνίδιο της εθνικής ανεξαρτησίας ο Κεραυνούλης μου. Κι αν αρνηθώ και πω να μείνει με τον πατέρα για παρέα; Τα δώδεκα Ευαγγέλια περιληπτικά και άπλυτα μου αναγιγνώσκει. Κι όταν πλακώσουν σεφ, φιλόσοφοι και συγγραφείς για εκπομπές και σου 'πα μου 'πες, αρχίζει και να τους παρατηρεί και να τους ψεκάζει με σύγκορμες ανοράσεις και αιγυπτιακά ερωτηματικά. Ο πατέρας σήμερα όχι κρύο πιάτο, αλλά θα προτιμήσει κάτι ζοφερό - ας πούμε, Νίτσε. Ο πατέρας σήμερα δε θα μιλήσει Νίτσε, θα προτιμήσει προφιτερόλ. Ο πατέρας σήμερα δε θα στρίψει τον βασιλικό, αλλά θα μυρίσει κρίνο. Πώς ήταν το άμεμπτο ταξίδι σας, Ιωσήφ; Να καθίσει και ο Ιωσήφ δίπλα στον Ιάκωβο. Ο Κεραυνούλης τη Μεγάλη Σαρακοστή δε ζητάει χαρτονόμισμα, το δεκαράκι ή το εικοσαράκι της ευρωπροσφυγιάς. Απλώς παίρνει το τραμ το τελευταίο και φτάνει στους ουρανοξύστες, μιλάει τα κάλαντα της Πεντηκοστής και όλο και κανένα τρύπιο ευράκι δίνουν οι καναλάρχες και οι βαρώνοι της Λαϊκής Ενότητας. Ο Κεραυνούλης ήταν να πάει στο Μόναχο, αλλά προτίμησε τις Αμπάρες. Γάτος μορφωμένος στις υπόγειες θαρρείς βιβλιοθήκες, πιο φιλοσοφικός από όλους τους γραβατωμένους γάτους. Ο Κεραυνούλης μου μικροφωνίζει και κατάγεται από τον Πύργο της Αρχισυνταξίας. Στα μεγάλα γεγονότα; Μέσα! Ασυρματιστής του Βέλους, καπετάνιος του Σεισμίκ. Στους σεισμούς; Τρίβεται στα πόδια του Εγκέλαδου, νευριάζει ο Εγκέλαδος, λαλεί: πάρε τον φιλοσοφημένο αρχισυντάκτη σου στην αγκάλη σου, δουλεύω - εγώ φωνάζω έλα εδώ, ξανατρίβεται, εκνευρίζεται ο Εγκέλαδος και τον μισό Ισημερινό μην είδατε. Ο Κεραυνούλης μου είναι ο πιο ενάρετος αστρολόγος της όλης γατοσύνης. Καθώς το σπίτι μας τη νύχτα ησυχάζει, βγάζει τα νύχια και χαράζει πάνω στα έπιπλα, τον εντροπικό ζωδιακό χάρτη και τα μετρημένα και αυστηρά λόγια μίας προχωρημένης εντροπίας, ακατανόητης στα βασικά χρώματα, ανύπαρκτης και ντροπαλής στο ορατό. Όταν ο Κεραυνούλης πια, το Μεγάλο Σαββατοκύριακο, αποφασίσει να βουτήξει στον αγιασμό, το ύδωρ εξαχνώνεται, υγροποιείται, εξαερώνεται, υδρολύεται, ιοντίζεται. Η μελέτη του ιοντισμού του αγιασμού, αλλά και η εξήγηση της οξειδοαναγωγής, η δίκη της Αποκάλυψης, η παρέμβαση και η διακοπή και ο τεμαχισμός των ανομημάτων των συνομιλητών σε φέτες, μα περισσότερο ο αυτοϊντισμός του νερού, όλα είναι γραμμένα ευγενικά, γλυκά, πικραμένα, μέσα στο μοναδικό σύγγραμμα που καταδέχτηκε να εκδόσει εν ζωή ο Κεραυνούλης μου, και εξηγούνται με όλας τας λεπτομερείας, με όλας τας λεπτομερείας. Κι αν ποτέ ο Κεραυνούλης με άκουσε να γαβγίζω, ήταν για να φυσήξω μιαν ερωτική πνοή στον Μπρέζνιεφ. Ο Λεωνίδας ήταν ένας Σκύθης γατόπαρδος από τους πιο λυσσασμένους. Ήτανε κάποτε να εκτοξεύσει το ακόντιο για να σβήσει το Φεγγάρι του Don από το στερέωμα, αλλά ο Don τον απολίθωσε με το γέλιο του και μόνον. Δράκοντας : "Όταν βρέθηκα στην αγάπη του Don, μίσησα τον βιαστικό εαυτό μου. Τι νέα νομοθέτες;".
      Ρ.

      Διαγραφή
  21. Απαντήσεις
    1. Η γάτα του Ροΐδη (η δική του, όχι του διηγήματος) πέθανε από μαρασμό μετά τον θάνατο του συγγραφέα. Αρνήθηκε τροφή και νερό μέχρι τέλους.

      Διαγραφή
    2. Είναι επειδή οι γατες δεν "δένονται " με τους κυρίους των... Κουνια που μας κούναγε...

      Παραπέμπω και στο [α] σκληρότατο -σπαρακτικό διήγημα του Κ. Μητσάκη με τίτλο "Το γατί" όπως επίσης [β] και το ...δυστοπικό "Ο Φαρφουλάς" του Δ. Βουτυρά όπου εκεί δρουν οι πραγματικοί μισάνθρωποι, για να το συνταιριάξω με τις παραπάνω ρήσεις του "Αρτέμη" [του κυρίου με τις μουστάκες αλα Ψωμιάδη Θεός σχωρέστον!]

      Διαγραφή
    3. Μην ξεχνάς και το διήγημα "Η ιστορία ενός αλόγου" του Εμμανουήλ Ροΐδη - ενός πραγματικά ζωόφιλου...

      Διαγραφή
  22. προπθώ ν γρ΄ψω δυό κουβ΄ντ γι τον μήτουλ , λλ΄ χει κτλβι το ριτρό μ΄ρο του πληκτρολόγιου, κι δν μπορώ ν χώω το χ΄ρι μου πό κ΄τω, θ μ δγκώι ο βλ΄ξ. ίνι ιγωγή πό την λλ΄δ κι υτό κι η δρφή του. ν του πώ ν ξκουμπιτί, ούτ κουβ΄ντ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Jakos εγώ έκλεψα BBC Wildlife Specials (Eagle, Tiger, Grizzly, Polar bear, Crocodile, Lion, Leopard, Gorilla, Humpback Whale, Erpetakia) και BBC - South Pacific και τα παρακολουθώ και σκέπτομαι διάφορα. Σκέπτομαι δηλαδή την αναγνώριση και τον έμπρακτο σεβασμό του φαινομένου της ζωής συνολικά από το μέρος μου και από το μέρος της ανθρωπότητας. Εσείς όμως σκέπτεστε να χώσετε το χέρι σας από κάτω σας. Καλή διασκέδαση...

      Διαγραφή
    2. J.A.,

      παρ΄όλα αυτά βγήκε καποιο νόημα στα σανσκριτικά και σαν ναχεις πάθει κάποιο εγκεφαλικό...

      To wireless "ποντίκι" τ' άφησε λεύτερο;
      Εμένα τωρα τελευταία έχει εφεύρει ένα τρομερό χαϊ τρικ: Πιάνει και καθεται μπροστα στην οθόνη με σηκωμενο κεφαλι και ουρά στα ουράνια. Πληκτρολόγιο κλειδωμένο με τα πισω πόδια και το σώμα της. Γραπώνει δε στα δεξιά γερά το ποντίκι.

      Από μισάνθρωπος -που λεει κι φιλος μου ο "Με λενε Αρτέμη"- γίνομαι προς στιγμήν μισό ...γατος.

      Διαγραφή
  23. Ενας απο τους πολλους γατους που περασε απο το σπιτι μας ηταν ο Σιλβεστρος. Κυριολεκτικα μας χτυπησε την εξωπορτα με τα πατουσακια του μια κρυα χειμωνιατικη νυχτα. Ηταν ηδη ταλαιπωρημενος-αν και οχι πολυ μεγαλος- και ηξερε ακριβως πού να βρει φροντιδα (αλλο ενα χαρακτηριστικο των γατιων - η διαισθηση).

    Εδινε παντα την εντυπωση οτι κατι πολυ σοβαρο τον απασχολουσε, ηταν πολυ 'ανθρωπινος' και τα υπολοιπα γατια μας τον σεβοντουσαν.
    Δεν θα ξεχασω οταν χρειαστηκε να θαψω ενα γατακι με τι προσηλωση και σεβασμο παρακολουθησε ολη την διαδικασια.

    Μια μερα τον βλεπω να ερχεται κουβαλοντας κατι στο στομα του κατι που εμοιαζε με ποντικι. "Ωχ, αρχισε να μας φερνει δωρακια", σκεφτηκα. Κοιτωντας καλυτερα βλεπω οτι ηταν μωρο γατακι! Ακομα χειροτερα! " Επνιξε ενα μωρο αρσενικο γατακι για να δειξει ποιος ειναι αρχηγος".
    Τελικα ο Σιλβεστρος πραγματι μας ειχε κουβαλησει ενα μωρο γατακι για να το περιθαλψουμε. Καθε φορα που το ταιζα στεκοντανε διπλα, προσεχοντας μην πλησιασουν αλλα γατια και μετα το επλενε σαν να ηταν η μαμα του! Εγινε ο φυλακας αγγελος του για περιπου 3-4 μηνες. Μετα σιγα-σιγα αποτραβηχτηκε, για να μαθει να τα βγαζει περα μονο του.

    Το γατακι αυτο το εχουμε ακομα, ειναι το Αστρακι, παντα καπως φοβισμενο αλλα πολυ τρυφερο και χαδιαρικο.
    Ο Σιλβεστρος ετσι οπως ηρθε, ετσι κι'εφυγε. Η υγεια του ειχε χειροτερεψει και ενα πρωι, αφου ειχε καθησει ολο το βραδυ στα ποδια μου, μας αποχαιρετησε και εφυγε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τον ίδιο τρόπο έφυγε πριν από χρόνια η Κούκη. Ενω δεν είχε ποτέ βγεί από τον κήπο, μια μέρα πήρε τον δρόμο προς το βουνό. Την είδαν να χάνεται μέσα στο δάσος - και δεν ξαναγύρισε.

      Διαγραφή
    2. Ετσι έφυγαν και από μένα δυό γατιά. η Μπούμπα , αφου γέννησε 2 μωρά και τα μεγάλωσε, και ο Φελίξ που έφυγε ξαφνικά όπως είχε έρθει. Ηταν επιληπτικός , πάθαινε συχνές κρίσεις , έζησε ωστόσο κοντά μας κάπου 4 χρόνια πριν εξαφανιστεί.
      Παρ'όλο όμως που το έχω ζήσει και θέλω να πιστεύω πως μπορεί να συμβεί, δεν το πιστεύω πως τα γατιά χάνονται χωρίς λόγο. Αν δεν πάθουνε κάποιο δυστύχημα γυρίζουν τελικά στο σπίτι τους. Εκτός και αν θέλουν να ...μετακομίσουν.
      Αυτό μου έτυχε πριν καμμιά 15αρια χρόνια. Ηταν μια εποχή που ο γατικός πληθυσμός στο σπίτι μου ξεπερνούσε την ντουζίνα. Το τελευταίο μέλλος της συντροφιάς ήταν η Παρδάλω, η οποία αφου μας ...υπέστη για επτά ολόκληρα χρόνια προτίμησε να μετακομίσει στο διπλανό σπίτι όπου και θα ήταν ...μοναχοκόρη, αντι ένα απλό μέλλος της δικής μας πολυάριθμης αγέλης.
      Την κλάψαμε, την πενθήσαμε ,σίγουροι πως είχε κάπου πεθάνει, ώσπου, μετά από μήνα , συμπτωματικά μάθαμε πως είχε εγκατασταθεί στου γείτωνα. Από τότε την επισκεπτόμασταν συχνά πυκνά, την χαιδολογάγαμε και την αφήναμε να απολαμβάνει την ηρεμία της στη νέα της οικογένειά .
      Ν.

      Διαγραφή
  24. Πριν δέκα χρόνια που ήμουνα στο Γυμνάσιο, ο πατέρας έφερε, παραμονές Χριστουγέννων ένα μικρό σκυλάκι, κυνηγόσκυλο. Μου φάνηκε σαν δώρο. Εγώ το μεγάλωσα, μαζί διαβάζαμε και λίγο έλειψε να περάσει κι αυτό στο πανεπιστήμιο. Δεν είχα αδέλφια και μου γέμισε ένα μεγάλο ψυχικό κενό. Λίγο μετά, χωρίσαν όμως οι γονείς μου (δεν τα πηγαίνανε ποτέ καλά), εγώ έμεινα με τη μάνα μου και ο πατέρας πήγε να μείνει αλλού και πήρε μαζί του και το σκυλί. Δεν με ρώτησε, δεν σκέφτηκε τίποτε. Μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι το πούλησε. Βέβαια, σε σχέση με άλλους εδώ μέσα, ήμουνα τυχερός αφού το σκυλί μου ούτε το φάγανε ούτε το κάνανε σούπα. Κάτι είναι κι αυτό. Πάντως, μετά από αυτό περιστατικό δεν αποτόλμησα να υιοθετήσω γάτο ή σκύλο. Μεγάλη ευθύνη η φροντίδα τους. Άσε το κόστος του αποχωρισμού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αυτό το κόστος του αποχωρισμού όλοι οι ζωόφιλοι το ζούνε αρκετές φορές, μια και ο χρόνος ζωής ενός ζώου συντροφιάς είναι πιο σύντομος από τον δικό μας. Πέρυσι, σε ένα χρόνο, χάσαμε τέσσερα αγαπημένα γατιά: εκτός από τον Don, το Τάκι, τον Κάλμαν και το Νάχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. ο πατέρας, μας έλεγε : "με τα ζωα δενεσαι“. τότε δεν πολυκαταλαβαινα τι εννοούσε.

    τώρα το „δεσιμο“ μας κανει να μην τον διώχνουμε απο το πληκτρολόγιο, να μη μαγειρεύουμε -μερικές φορές- επειδή „μου είχε έρθει στην αγκαλιά και γουργούριζε τόσο ευτυχισμένα, που δεν μπόρεσα να σηκωθώ“ (ολοι αλληλοσυχωρνιόμαστε), ή να αφήνουμε την αδερφή του Μήτσουλα να πινει το σερμπέτι απ το φλυτζάνι μας (οταν δεν είναι „ξενοι“ μπροστα.)

    τέλειωσαν τα σανσκρητικά, ξεκουμπίστηκε απ΄το πληκτρολόγιο. παλιότερα γράφαμε για μια περίοδο χωρίς μερικά ψηφία, αφού, προσπαθώντας να τον εμποδίσω από τη χύμα ξάπλα στο πληκτρ, άδειασα το μισό ποτήρι μπύρα πάνω του (φυσικά όχι στο γάτο). τα ψηφία „επανήλθαν" όταν σε 2-3 βδομάδες στέγνωσε η μπύρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Το Μάιο του 2010 μια φίλη της αδερφής μου μου ζήτησε να πάω στην Αθήνα και να πάρω ένα σκυλάκι και να το κρατήσω για λίγες μέρες στο σπίτι μου μέχρι να γυρίσει – έμενα τότε σε μία μικρή πόλη στη Βόρεια Ελλάδα. Μου το δώσανε σε μία κούτα Νουνού. Στο δρόμο το ερωτεύτηκα. Έμοιαζε με έναν Ελβετό φίλο μου, άρχισα να τον φωνάζω Φρανσουά. Όταν φτάσαμε ήταν νύχτα. Οι δυο μας, ο Φρανσουά κι εγώ. Ένας συγκάτοικος μετά από καιρό. Ήθελε να είναι συνέχεια μαζί μου, με έκανε να νιώθω ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο.

    Η φίλη της αδερφής μου γύρισε τελικά στην Ελλάδα τον Ιούλιο. Όταν ήρθε από την Αθήνα να τον πάρει δεν μπορούσα με τίποτα να της τον δώσω. Δεν της το είπα, αλλά το κατάλαβε και μου τον άφησε. Έτσι ο Φρανσουά έμεινε μαζί μου. Δεν πήρε άλλο σκύλο, ερχόταν μερικές φορές τα σαββατοκύριακα και τον έβλεπε. Τα παιδιά της γειτονιάς τον φώναζαν Φρασουάν, οι γιαγιάδες τους Φρασουά (ονομαστική ο Φρασουάς). Ο αδερφός μου με ρωτούσε στο τηλέφωνο τι κάνει ο Σουίς Φρανσαί.

    Ζήσαμε μαζί τεσσεράμισι χρόνια. Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν ανακάλυψα ότι έχω καρκίνο. Άφησα τον Φρανσουάκο στη θεία μου και ήρθα στην Αθήνα, στο σπίτι των γονιών μου, για τις θεραπείες. Μετά από δύο εβδομάδες ο Φρανσουάκος έφυγε. Πήδηξε ένα φράχτη δύο μέτρων και εξαφανίστηκε. Η θεία μου και οι γείτονες τον ψάχνανε για μέρες. Τίποτα. Έγινα καλά, γύρισα πίσω, αλλά το σπίτι ήταν άδειο και σκοτεινό χωρίς αυτόν.

    Τον σκέφτομαι ακόμα, όχι τόσο συχνά, αλλά με την ίδια θλίψη, νομίζω, κι ας έχει περάσει ένας χρόνος. Ακόμα κλαίω καμιά φορά τα βράδια και πονάει ο λαιμός μου. Οι άνθρωποι πρέπει να ξεχνούν, σκέφτομαι.

    Δε μιλάω πια γι’ αυτόν. Θυμώνω λίγο που αποφάσισε να φύγει. Από την άλλη σκέφτομαι ότι ήταν δική του απόφαση και πρέπει να τη σεβαστώ. Άλλωστε, δεν ήξερε ότι θα ξαναγυρίσω. Τον σκέφτομαι, λέω στη μαμά μου. Θέλει χρόνο μόνο αγάπη μου, μου λέει. Χρόνο, μόνο χρόνο έχω τώρα, σκέφτομαι. Ύστερα θυμάμαι τις μέρες του καρκίνου και σκέφτομαι ότι ο χρόνος είναι μεγάλο δώρο.

    Πώς γίνεται να μιλάω γι’ αυτόν σε ξένους; Γιατί το κάνω;

    Τόση λύπη… Τόση λύπη… Σαν αμμοθύελλα…

    Ευαγγελία Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Ευαγγελια Χ.

      Καμμια φορα ειναι πιο ευκολο να μιλαει κανεις σε ξενους για κατι που τον ποναει πολυ παρα στους κοντινους του. Σε ακουνε, μερικοι μπορει και να σε νιωσουν αν τους εχει συμβει κατι παρομοιο, χωρις τις αλληλο-επιδρασεις συναισθηματων που υπαρχουν μεταξυ συγγενων. Τουλαχιστον ετσι το βλεπω εγω.

      Διαγραφή
  28. Πρόταση επόμενου θέματος:

    --------------------------

    Για το Νίκο Δήμου έχουν γραφτεί πολλά, τα έχει γράψει και ο ίδιος εξάλλου, ποτέ δεν κρύφτηκε - αυτό του το αναγνωρίζουν ακόμα και οι εχθροί.

    Το τι γνώμη έχει ο καθένας μας γι αυτόν, λίγη σημασία έχει.
    Τέλος πάντων.
    Είναι σίγουρα πολυγραφότατος και καλός συγγραφέας, ενώ έχει χαρακτηριστεί από πολλούς σημαντικούς ανθρώπους και ως διανοούμενος.
    Το τι σημαίνει βέβαια ακριβώς "διανοούμενος" δεν το κατάλαβα ποτέ μου.

    Ο ίδιος πάντως δήλωσε ότι άνοιξε ξανά το μπλόκ για να βοηθήσει.
    Όχι ως διανοούμενος λοιπόν, αλλά ως βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος, θα ήθελα να μας πει τι είναι αυτό που αξίζει τελικά στην ζωή, τι κρατάει και τι πετάει.
    Έτσι απλά αυτοβιογραφικά, ας μας πει αν θέλει την "αλήθεια" του.
    Τι τελικά αξίζει.
    Που αξίζει να αναλώνεσαι και που όχι.
    Και γιατί.

    Τι είναι αυτό που θα συμβούλευε τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους να κάνουν και τι να αποφύγουν - εκτός φυσικά από το να μην ψηφήσουν τον Τσίπρα! ;)

    Όχι βαθυστόχαστες αναλύσεις διανοουμένου λοιπόν, αλλά εμπειρία ζωής.
    Απλά εμπειρία ζωής, από έναν άνθρωπο που έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι.
    Αν και ξέρω ότι σιχαίνεται να δίνει συμβουλές…

    ---------------------------------

    Βλέπω ότι οι αναρτήσεις μου και κανα - δυο θέματα μονοπώλησαν το μπλοκ - δεν το είχα σκοπό, ειλικρινά. Αυτό όμως έγινε.
    Θα συνεχίσω να παρακολουθώ ως αναγνώστης, αλλά θα απέχω για λίγο ως σχολιαστής.

    Και εάν υπάρχει λόγος θα γυρίζω…



    Υ.Γ.
    (Για όποιον ενδιαφέρεται σχετικά, υπάρχει και ο Σενέκας: Για το Σύντομον του Βίου.)

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προτείνω τον Σενέκα. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να δώσω συμβουλές σε κάποιον - δεν με παίρνω τόσο στα σοβαρά. Όλη μου τη ζωή την έζησα όπως γράφω: αυτοσχεδιάζοντας.

      Διαγραφή
  29. Πολύ καλό θέμα. Συμφωνώ

    Sam

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διάβασα κοπιάζοντας το μεγαλύτερο μέρος του πολύτιμου "Υποκατάστατο ή Αναντικατάστατο" και το φύλαξα και στο word και σε σελιδοδείκτη και σκέπτομαι την τύχη μου να δω μπροστά στα μάτια μου αληθινές σκέψεις που μιλάνε καθαρότητα. Τώρα δε γίνεται να αφήσω ό,τι κάνω και να ασχοληθώ 8 ώρες γεμάτες. Μία ευτυχισμένη ώρα θέλω μόνο για την πρώτη φιλοσοφική ανάλυση και τις δύο υποθέσεις. Και όλοι δεν είμαστε θηριώδεις στις αντοχές, στις γνώσεις και στην αντίληψη και στην μέθοδο.

      Διαγραφή
  30. Είναι κρίμα που έχουν αποχωρήσει μερικοί. Ειδικά για το θέμα με τα οικόσιτα θα έπρεπε να υπάρχουν πολλοί σχολιαστές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Μόνον ο Harrysmatic έχει αποχωρήσει - κι έτσι κι αλλιώς γι αυτό το θέμα δεν θα είχε κάτι να πει. Έρχονται όμως πολλοί νέοι. Και 60+ σχόλια δεν είναι λίγα... τα περισσότερα blog δεν τα έχουν δει ποτέ τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αλφα ,ως ωμέγα20 Απριλίου, 2016 00:10

      Υπάρχουν κι άλλοι, που συμφωνούν με τον Κάπα..

      Διαγραφή
    2. Ο Κάπα παραμένει - αλλάζει ονόματα...

      Διαγραφή
    3. Άντε...
      και τί δε μας το λες κι απομένει πληγή τόσο καιρό η ΘΥΜΩΜΕΝΗ του φυγή;

      Υγ. Ο Λυκος, ο Αριστοτελιδης, ο Παπαδόπουλος;
      Where are they?

      Διαγραφή
    4. Από οτι ξέρω όλοι είναι καλά και παρακολουθούν το μπλογκ. Έχουν όμως κι άλλες δουλειές...

      Διαγραφή
    5. Υπάρχωωωωω, όπως λέει και το τραγούδι. Χα χα χα!

      Νώντα, δεν ήθελα αποκρίσεις/σαχλοπαραληρήματα στα "επώνυμα" κείμενά μου. Κάτι που είναι πρακτικά αδύνατο.

      Εξ ου και οι αλλαγές ονομάτων, ύφους κοκ.

      Ουδέν κακόν...

      Με εκτίμηση,
      Κάπα

      Διαγραφή
    6. Οκ λοιπόν!
      συνεχίζουμε...

      Νίκο,
      τι εννοείς με το:
      #Έχουν όμως κι άλλες δουλειές...#
      εμείς (πληθυντικός ψωρο-μεγαλειότητος φυσικά...) θαρρείς πως "τζιτζίκια πεταλώνουμε ή βαράμε μύγες";

      Διαγραφή
  32. Να μιλήσουμε για τον ορθολογισμό. Εν όψει και του Βιβλίου του Δήμου που ανυπομονούμε να διαβάσουμε. Τι λέτε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από την μέρα που ξανάρχισε το μπλογκ δημοσιεύτηκαν 55 ποστ. Από αυτά τα μισά - και παραπάνω - είχαν σχέση με τον ορθολογισμό: την εφαρμογή του ή (συχνότερα) την απουσία του. Γιατί ο ορθολογισμός είναι μέθοδος, εφαρμογή. Φαίνεται κυρίως όταν λείπει.

      Διαγραφή
    2. Νίκο, υπάρχει σοβαρός αντίλογος από επιφανείς επιστήμονες μαρξιστές, κατά τους οποίους "αμφιβάλλεται" (όπως θα έλεγε ο Μαρωνίτης) ο "ουδέτερος" ορθολογισμός, και με την πρώτη ευκαιρία, θα μιλήσω για λογαριασμό τους, όσο πιο τίμια μπορώ, δηλαδή θα παρουσίασω το σκεπτικό τους (όπως το συνάντησα σε τρεις παραδειγματικούς ερευνητές μαρξιστές: στον Πέρυ Άντερσον (αδελφό του Μπενεντίτ Αντερσον - με τα περί φαντασιακών κοινοτήτων), στον Έρικ Χόμπςμπαουμ και στον δικό μας το Λιάκο). Και είναι κρίμα που εδώ μέσα δεν ακούστηκε σοβαρός μαρξιστικός λόγος, αλλά φωνασκίες και βρισιές (με εξαίρεση τον κύριο Λάζαρο Μελίδη.) Ναι μεν έχουμε μιλήσει για θέματα που προσεγγίστηκαν ορθολογικά από τους μεν, ανορθόλογα από τους δε, ωστόσο μεθοδολογική συζήτηση δεν έγινε... Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια... Σωστά.

      Διαγραφή
    3. Με ενδιαφέρει αυτη η συζήτηση - αν και θα ήταν καλύτερα να την είχαμε κάνει πριν να πάει το βιβλίο στο τυπογραφείο.

      Έχω την εντύπωση πάντως πως η διαφορά μας θα αποδειχθεί καθαρά ορολογική - αλλιώς θα ορίζουν τον ορθολογισμό.

      Διαγραφή
    4. Δεν τον ορίζουν, τον υποτάσσουν. Απλώς δεν το παραδέχονται. Εγώ λέω ότι είναι δυνάμει πλατωνιστές, αλλά δεν το... ξέρουν.

      Διαγραφή
    5. "Επιστήμονες-μαρξιστές"; Επιστήμονες της φιλοσοφικής θεωρίας; Επιστήμονες-φονιάδες μάλλον. Ορθολογισμός; Ουδέτερος ορθολογισμός; Γίνεται και θετικός και αρνητικός ορθολογισμός; Μετριέται στο πολύμετρο;

      Διαγραφή
  33. Αν προλάβαινα έως σήμερα να μπω στη ζωή κάπως ήρεμα, φυσιολογικά, θα ηρεμούσα πολύ και θα είχα σχέσεις καλές με τα έμβια πλάσματα. Δεν έχω προλάβει τί-πο-τα. Αλλά το μέλλον μου τί-πο-τα δεν αποκλείει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Φυσικά το ...αφεντικό " του Don [είχε αφεντικό ο Don;] έγραψε το εκπληκτικό "βιβλίο των γάτων" που μόνο με "Το εγχειρίδιο γατικής του γέρο Πόσουμ" του Τ.Σ. Έλιοτ μπορώ να συγκρίνω.

    Από "Το βάφτισμα των γάτων" στον οικοδεσπότη και στον αείμνηστο Don αφιερώνω ο απόσπασμα:

    "Όταν σε διαλογισμό λοιπόν μια Γάτα δείτε
    Πάντα ο λογος είν' αυτός , και να το θυμηθείτε:
    Σ' απύθμενους συλλογισμούς βρίσκεται βυθισμένη
    Για τ' όνομα το άρρητο
    Τό άρρητορητονιάρρητο
    Τό όνομά της το Κρυφό σκέφτεται μαγεμένη."

    Μτφρ. των Παυλίνας Παμπούδη [που κάποτε μεταφράζει έξαλλα/ πχ. "Τετάρτη της (sic)σποδού" τόν ποιητή
    και Γιάννη Ζέρβα [εκδόσεις Αγρας]



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @Λάζαρος Μελίδης
    Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι στις Δυτικές χώρες τα αδέσποτα ζώα επιτυγχάνεται με θεμιτά μέσα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Θα ήθελα να κάνω μία ερώτηση για τις γάτες, γνωρίζει κανείς για ποιο λόγο είναι τόσο περίεργες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι Άγγλοι λένε ότι η περιέργεια των γάτων είναι αυτοκτονική: "curiosity killed the cat". Υποθέτω ότι επειδή οι γάτες είναι κυνηγοί, ψάχνουν παντού για θήραμα.

      Διαγραφή
  37. Αυτό το υπέροχο κείμενο από τον μεγαλύτερο λάτρη των γάτων, το αφιερώνω στην γατούλα μας που μας άφησε σήμερα, τελείως ξαφνικά. Ελπίζω, στον δικό μου παράδεισο, να βρίσκεται και αυτή, να σκάσει μύτη από μια γωνιά νιαουρίζοντας και περιμένοντας χάδια και φαγητό, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Είναι αδιανόητο μικρή μου να μην ξανασυναντηθούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας νιώθω και συμμερίζομαι τον πόνο σας...

      Διαγραφή
    2. Σας νιώθω και συμμερίζομαι τον πόνο σας...

      Διαγραφή
  38. Οι γάτοι εκρεμμούν σαν ΓΑΤ, που είναι η γραμμική αρμονική ταλάντωση και είναι υπέροχη (άμα ζοριστούμε). Το πιο ορθολογικό πράγμα (άμα διαβάζουμε) να απλώνουμε όλα τα διαγράμματα ή μέσα στο μυαλό μας (κρεμασμένα πάνω από την άβυσσο, στα φλεγόμενα σκοινιά μανταλωμένα με χαλύβδινα πιαστράκια) ή ζωγραφισμένα στα χαρτόνια ή καρφωμένα στους τοίχους (με ατσαλόκαρφα). Γιατί μας βγάζαν αβανιές ότι στις ροζ μας τις γραμμές κρύβαμε του φεγγαριού αναπνοές. Ο Don, ο αληθινός De L' Hospital.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Τα παιδιά διαβάζουν όρια με De L' Hospital. Ο Don είναι ο αληθινός De L' Hospital.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Συμβαίνει κάτι στη ζωή. Αυτό: "Να λοιπόν, που ή έρευνα της πρώτης υπόθεσης του Πλούταρχου, μας έφερε σε ένα απροσδόκητο συμπέρασμα: Η φύση, που σε πρώτη ματιά φαίνεται απόλυτα εγωϊστική, πράγματι εμπεριέχει αγάπη σε δύο βασικές περιπτώσεις: την μητρική αγάπη, και την αγάπη του οικιακού ζώου προς τον άνθρωπο." είναι πολύ παράξενο. Ποια είναι η ματιά, ποιου η ματιά, ποιος βλέπει και σε ποιον φαίνεται. Ο Πλούταρχος; Ζει ο Πλούταρχος; Αγάπη; Η αγάπη είναι πράξη. Με πράξεις αλληλεγγύη. Μπορώ να νιώθω ό,τι θέλω, να διαθέτω με τις λέξεις όσο ενδιαφέρον θέλω, αλλά αν είναι να ζήσω, πρέπει να βοηθήσω με πράξεις όλα τα ζωντανά. Και αν νιώθω αγάπες και λουλούδια, δηλαδή αν νιώθω καλά, κάτι θα κάνω με την υγεία μου. Και όχι: τι καλά να μην ξέρω να πρέπει να οργανώσω σωστά την οικονομική πτυχή της κοινωνίας και αν ξέρω να συγχέω αυτό, που είναι αυτό που πρέπει να κάνω, με τον Πλούταρχο, με την διερώτηση: "είναι της φύσης ο πολιτισμένος άνθρωπος;". Βγήκαμε ποτέ έξω από την φύση και δεν το μάθαμε; Ήμασταν ποτέ απολίτιστοι και δεν το μάθαμε; Έζησαν ποτέ εκτός φύσης οι νομάδες; Όμως το "οι πάντες εναντίον πάντων" συμβαίνει. Γιατί συμβαίνει; Μα, επειδή νιώθουν άσχημα. Γιατί νιώθουν άσχημα; Αυτό το κενό δεν θα το συγκαλύψω με εικασίες, ή με άλλες ασθένειες. Ζω για να μην μπαζώνω αυτά. Αργότερα, για διάλειμμα, αλλού πήγα, διάβασα: "Η τέχνη μαζί με τη επιστήμη αποτελούν τις υψηλότερες, τις ανώτερες μορφές κοινωνικής συνείδησης" και "Η τέχνη, είναι η πλέον πολύπλευρη έκφραση των αισθητικών σχέσεων του ανθρώπου με την πραγματικότητα" και σκέφτηκα: τι να είναι μορφή, τι να είναι συνείδηση, τι να είναι κοινωνική συνείδηση και τι να είναι "αισθητική σχέση ανθρώπου με την πραγματικότητα". Εγώ μπορώ να συμφωνήσω ότι η επιστήμη έγινε για να γίνει η συνειδητοποίηση της ζωής από το είδος μου, για να συνέλθουμε και να σοβαρευτούμε όσο γίνεται γρηγορότερα, αλλά δεν καταλαβαίνω ποιος, σε ποιο είδος ανήκει εκείνος που θα διαχωρίσει τις αισθήσεις από την βιολογική πραγματικότητα του οργανισμού και θα τις μετατρέψει σε "εκφράσεις κοινωνικών σχέσεων (του οργανισμού) με την (απροσδιόριστη) πραγματικότητα". Καμιά φορά θα ζητήσω από τη μαμά μου να μου ρίξει ταλκ στα μαλλιά μου και θα πάω στα παλαιοβλιοπωλεία σκονισμένος και άπιαστος να πάρω όλο το εμπόρευμα με πέντε δίφραγκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Τι σημαίνει η κενή λέξη-αφλογιστία "αγάπη" όταν με τα λιοντάρια γνωριστούμε από την ημέρα που γεννιούνται και τα ταΐσουμε. Το λιοντάρι έγινε μεγαλοαστή γκόμενα, παραλία, καλοκαίρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.