Γιορτές, εκδρομές, οβελίες, λειτουργίες, λαμπάδες,
επιτάφιος, Άγιον Φως, τραγούδι και κρασί, κόκκινα αυγά, Παπαδιαμάντης… το Πάσχα είναι η πιο πλούσια σε έθιμα γιορτή
των Ελλήνων.
Ποιος έχει τώρα νου και διάθεση για Διαδίκτυο και μπλογκ;
Κι όμως το μπλογκ πρέπει να συνεχίσει. Αλλά πώς;
Σκέφθηκα ότι ο καθένας από μας έχει ζήσει κάποτε, κάπου, ένα
ιδιαίτερο Πάσχα. Μπορεί να ήταν πολύ όμορφο – ή πολύ απογοητευτικό. Ας μας
γράψει εδώ δύο λόγια για το πιο ενδιαφέρον Πάσχα της ζωής του.
Ή, παράλληλα, ας μας στείλει και μία φρέσκια ανταπόκριση από
τα πράγματα που ζει τώρα, από την παρούσα εορταστική του εμπειρία. Έτσι κι
αλλιώς, όπου κι αν είσαστε, Διαδίκτυο υπάρχει – και τα έξυπνα κινητά μπορούν να
καταγράψουν εντυπώσεις. Το μπλογκ θα μείνει ανοιχτό (και φιλόξενο) ως πέρα από το Πάσχα.
Και θα αρχίσω γράφοντας για το πιο τρελό Πάσχα της ζωής μου
που ήταν ένα …βιβλίο. Όχι Παπαδιαμάντης, όπως θα σκεφτόταν κάποιος, αλλά ένα
εντελώς παλαβό και σοφό αφήγημα που έγραψε ο Αντώνης Σουρούνης το 1991, μία
νουβέλα με τίτλο «Πάσχα στο χωριό». Ήταν το πρώτο βιβλίο του που έπεσε στα
χέρια μου και από τότε τον αγάπησα σαν συγγραφέα.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα ξεφάντωμα ζωής που δεν έχει το
όμοιό του στην Ελληνική λογοτεχνία. Μια παρέα από τρεις θεοπάλαβους νέους
αποφασίζουν να κάνουν Πάσχα στο χωριό, ταξιδεύοντας με ένα παλιό Ντεσεβό που
ανήκει στην κοπέλα της συντροφιάς. Το τι γίνεται μέσα στις 131 σελίδες του
βιβλίου είναι αδύνατον να το αφηγηθεί κανείς όχι σε ένα μπλογκ – αλλά ούτε σε
ένα χοντρό τόμο.
Γιατί, όπως συμβαίνει σε συμπυκνωμένα κείμενα ζωής (ακραίο
παράδειγμα ο Δον Κιχώτης που γιορτάζουμε φέτος) η δράση είναι καταιγιστική και οι
καταστάσεις κουτρουβαλιάζονται η μία πάνω στην άλλη, σαν χιονοστιβάδα. Και το
πιο σημαντικό: Κάτω από το κέφι και την τρέλα, υπάρχει μια βαθειά αίσθηση της
ζωής, της αγάπης και της φιλίας.
Αν βρείτε αυτό το βιβλίο (εκδόσεις Καστανιώτη), σας εγγυώμαι ότι θα περάσετε ένα
υπέροχο Πάσχα – έστω κι αν είναι Αύγουστος…
Περιμένω ιστορίες και εντυπώσεις!
Υ. Γ. ύστερον: μετά το σχόλιο 130 ρεσιτάλ Αφροδίτης ως guest star του blog!
Υ. Γ. ύστερον: μετά το σχόλιο 130 ρεσιτάλ Αφροδίτης ως guest star του blog!
ναι, φρέσκια ανταπόκριση! Από τους φρέσκους συνέλληνες οικονομικούς μετανάστες ή (για τους πιο χίπστερ) μέτοικους(;) στις πόλεις της βόρειας Ευρώπης. Τα συναισθήματα είναι απλά και αναμενόμενα, νοσταλγία για τις εικόνες που και φέτος δεν θα ζήσεις, καλώς εννοούμενη ζήλια για τους συνάδελφους που έχουν τη δυνατότητα να πάνε για 5 μέρες πίσω. Όχι μόνο τους Έλληνες, έρχεται και ο Ρουμάνος και σου σφίγγει το χέρι, σου λέει καλό Πάσχα, ακολουθεί ο Βούλγαρος που εύχεται σχεδόν συνωμοτικά :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι μένουν εδώ, συζητάνε για κόκκινα αυγά, τσουρέκια και για τον γνωστό που έφερε κανονική σούβλα με το αμάξι πριν τρία χρόνια, και τον είδε ο (άσχετος) περαστικός και σχολίασε "Δες τι ψήνει ο Τούρκος στην αυλή του!". Εμείς θα αρκεστούμε στη μικρή σούβλα (σχεδιασμένη για τρία κοτόπουλα) με ένα μπουτάκι από αρνί επάνω, αρκεί να το βλέπουμε να γυρνάει! Πρόπερσι μας είδαν (με facetime) οι κουμπάροι από το χωριό, ρωτάγανε και γελάγανε "Ρε σεις, που πήγε το υπόλοιπο;”
Καλό Πάσχα!
Γιάννης Δεγιάννης
Καλό Πάσχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝόμιζα ότι είχα λύσει όλες τις ασκήσεις και θα έπαιρνα πάλι άριστα. Πάνω στη βιασύνη μου όμως παρέλειψα ένα πρόβλημα και αντί για άριστα, πήρα εννιά. Και πώς να πάω σπίτι με το εννιά; Τα αδέλφια μου θα με περιγελούσαν, ως συνήθως, ο πατέρας μου θα μου κρατούσε μούτρα, όπως πάντα, και η μητέρα μου θα υπέφερε πολύ περισσότερο από εμένα, αφού θα με έβλεπε λυπημένο και καταγέλαστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈπρεπε όμως να πω την αλήθεια γιατί πίστευα ότι όποιος λέει ψέματα, πάει στην κόλαση κι εγώ τη φοβόμουνα όπως ο διάολος το λιβάνι.
Το Σάββατο του Λαζάρου ξεχάστηκα με τα πρωινά κάλαντα ("Σήμερον έρχεται ο Χριστός ο επουράνιος Θεός...". Μάζεψα κάμποσα λεφτά και πήγα στο σχολείο κατευθείαν (το πενθήμερο αργούσε ακόμη). Ο Δάσκαλος μάς ζήτησε να δώσουμε κάτι στον κουμπαρά για τα ορφανά κι εγώ έδωσα όλα, όχι επειδή μου περισσεύανε, αλλά επειδή ήλπιζα ότι με αυτή μου την καλή πράξη ίσως με λυπηθεί ο Εσταυρωμένος και μου δώσει δύναμη να πω ότι δεν είμαι πλέον άριστος, ότι απέτυχα. Αλλά δεν βοήθησε, γιατί όταν τη νύχτα οι άλλοι κοιμήθηκαν, εγώ έκλαιγα με μαύρο δάκρυ.
Την Κυριακή των Βαΐων πήγαμε στο Μεσολόγγι και ξεχάστηκα λίγο. Βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες οικογενειακώς (με το φωτογράφο χωμένο σε μια σκούρα υφασμάτινη φυσούνα), επισκεφτήκαμε τον Κήπο των Ηρώων, ψηλαφίσαμε τις μπάλες των κανονιών και τα χοντρά μαύρα τοιχώματά τους, μαγευτήκαμε από τον τεράστιο πίνακα της Εξόδου στο Δημαρχείο, φάγαμε ψάρι σε μια ψαροταβέρνα και το απόγευμα παρακολουθήσαμε την αναπαράσταση την Εξόδου, κάτι σαν λιτανεία μιας εικόνας που κρατούσανε με καμάρι αγέρωχοι λοκατζήδες της Χούντας, με μπότες που στην άκρη τους είχανε μεταλλικά ελάσματα για να σκούζει ο δρόμος κατά τον σερνάμενο βηματισμό τους.
Τη Μεγάλη Δευτέρα ήλθε σπίτι η γειτονοπούλα μου, το καλό φιλαράκι, με ρώτησε αν τους το είπα, άρχισα πάλι να κλαίω και μου υποσχέθηκε ότι το βράδυ στην εκκλησία θα προσευχηθεί κι εκείνη να βρω το κουράγιο.
Η Μεγάλη Βδομάδα κυλούσε, η συγκίνηση επιδεινώθηκε και μαζί με το Χριστό βίωνα κι εγώ τα δικά μου Πάθη. Την ατίμωση, όταν ο Σπύρος με είδε στο προαύλιο της εκκλησίας κι άρχισε να φωναζει δυνατά εννια-εννιά, τη Σταύρωση και το Τετέλεσται, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τους το πω και σκεφτόμουν σοβαρά να ανέβω στο καμπαναριό και να βουτήξω κάτω - ανέβηκα αλλά είχε πολύ κόσμο και ντράπηκα.
Όμως το πρωί της Αντάστασης πήγα στην Εκκλησία ως παπαδάκι και με εντελώς άλλη διάθεση, απόδειξη ότι με το Στέφανο πλακωθήκαμε στο ανάμα - είχαμε δει τον παπα-Γιώργη που τα έπινε, τον μιμηθήκαμε κι αρχίσαμε να σερνόμαστε στο ιερό και να γελάμε. "Τόν επινίκιον ύμνον άδοντα, βοώντα, κεκραγότα, και λέγοντα...": ήταν το σύνθημα ότι έπρεπε να δώσουμε ζεστό νερό στο ιερό σκεύος για να φτιάξει ο παππάς τη Θεία Κοινωνία. Έκανε να του το δώσει ο Στέφανος, και το απομάκρυνε. Μία, δυο, τσαντίζεται ο παππάς και φωνάζει (το μικρόφωνο ήταν στη διαπασών) "δωσ΄ το μου, ρε κωλόπαιδο, μη σου σπάσω το κεφάλι"...
Και πήραμε έξωση από τον παράδεισο. Και ω του θαύματος, βρήκα το κουράγιο, το ίδιο πρωί να πω στη μάνα μου, ξέρεις πήρα εννιά και ούτε που νοιάστηκε κανείς.
Καλό Πάσχα με υγεία σε όλους σας!!!
Τι ωραία ιστορία! Ευχαριστούμε!
ΔιαγραφήΕίμαι από αυτούς, τους λιγότερους, που δεν απολαμβάνουν το Πάσχα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό μικρή, δυσφορούσα με τις πασχαλιάτικες...υπαίθριες εξορμήσεις της οικογένειάς μου.Με αποσπούσαν βίαια από τις αγαπημένες μου indoor ασχολίες :Διάβασμα , μουσική σπιτική θαλπωρή.
Μεγαλώνοντας άρχισα να ενοχλούμε με τα "κανιβαλίστικα" έθιμα. Μαγιρίτσα (εντόσθι, έντερα, τύλιγμα του κοκορετσιού κλπ.),σούβλισμα του αρνιού.
Ταυτόχρονα ξεκίνησε η .θρησκευτική μου επανάσταση.
Σήμερα, 20 χρόνια χορτοφάγος και κατασταλλαγμένη άθεος ή, εν πάσει περιπτώσει, αγνωστικίστρια, δύσκολα μπορώ να συμμετάσχω στην Μεγαλύτερη Γιορτή της Ορθοδοξίας .
Φέτος η νύφη μου μού υποσχέθηκε μαγιρίτσα vegan για να με πείσει να συμμετάσχω στο αναστάσιμο δείπνο.
Οση προσπάθεια και αν κάνω, ωστόσο, η γιορτή του Πάσχα, γιορτή της ...θανατολαγνείας, όπως την χαρακτηρίζω, με απωθεί.
Θέλω οι άγιες αυτές μέρες να τελειώνουν, όσο γίνεται πιο γρήγορα, για να πάψω σε κάθε βήμα μου να βλέπω κρεμασμένα, γιορτινά στολισμένα, νεκρα ζωάκια.
Τέλος πάντων, σας εύχομαι ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ,ή,αν συμφωνείτε μαζί μου, καλή Ανάσταση της φύσης.
Ν.
Αγαπητή Ν., να αγιάσει το στόμα σου (μια που είναι και Άγιες Μέρες). Κι εγώ (όπως όλοι μας) μεγάλωσα με τα "κανιβαλίστικα" έθιμα. Μέχρι που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό το απέραντο εορταστικό υπαίθριο σφαγείο που στήνεται κάθε χρόνο μου προκαλεί βδελυγμία. Καλό Πάσχα, μακριά από την εθιμική βαρβαρότητα.
ΔιαγραφήΝίκο έκανα το σπιτι άνω κάτω σήμερα. Αδυνατον να βρω τον Σουρούνη ["Πασχα στο χωριό"].
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ διάβολος φαίνεται τον έχει κρύψει. Όταν το είχα αγοράσει το 1991 δεν μου είχε κάνει σπουδαία εντύπωση στις πρώτες σελίδες. Το παράτησα-. Όλο έλεγα, καθε φορά που έπεφτε στα χέρια μου , να το διαβάσω. Ανέβαλα. Σήμερα πήρα την απόφαση. Όμως εκείνος άφαντος...
Πρώτη φορά το παθαίνω αυτό με βιβλίο. Φαίνεται ο συνωστισμός αρχίζει και γίνεται προβληματικός...
Κια , μια μικρή Πασχαλιάτικη -ο Θεός να την κάνει...-ιστορία.
---------------------------------------------------------
Στο πρώτο έτος της ιατρικής χρειαζόμαστε κανονικό -ολόκληρο ει δυνατόν- σκελετό για το μάθημα της ανατομικής.Οι φοιτητες γυροφέρνουν τα νεκροταφεία και αναζητουν, συνομωτώντας και καμμια φορά δωροδοκώντας φύλακες, σε οστεοφυλάκια και χωνευτήρια νεκροταφείων το ...εποπτικό τους υλικό [ανώνυμων, αζήτητων, λησμονημένων...]
Πάσχα στο χωριό λοιπόν και κοντα στην εκκλησιά κατασπαράζουμε τον κακομοιρο τον οβελία στο σπίτι μιας θειάς μου συνοδεία κλαρίνων απο μονοφωνικό πικαπ σε μπεράτια ,τσαμικα, καλαματιανά, συρτά..
Πως μουρχεται και λέω τον πόνο μου σε φίλο γκαρδιακό τον Γ.Μ.
Ο Γ. δίνει αμέσως τη λύση.
Πήγαμε μαζί στο
υπόγειο της εκκλησίας του Αγίου Νικάνορα, όπου σε σκοτεινό καιανήλιαγο χώρο υπάρχει το οστεοφυλάκιο, με κόκαλα των νεκρών που δενδιαθέτουν οικογενειακό κοιμητήριο. Ριγμένα κακήν κακώς σχηματίζουν έναν ψηλό σωρό. Φανταστείτε τώρα ολάκερο το σκηνικό: Το φίλο σκαρφαλωμένο στην κορυφή ενός… οστέινου λόφου να διαλέγει(σαν να διαλέγει καρπούζια στην καρότσα ενός φορτηγού): «Αυτό σου κάνει;». Κρανία κατρακυλούν, κόκαλα τρίζουν και θραύονται μέσα στο
ζοφερό ημίφως. Τελικά διαλέξαμε κάποιο καλοδιατηρημένο κρανίο, το οποίοαφού εκπλήρωσε τις εκπαιδευτικές μου ανάγκες, επέστρεψε πάλι στη θέση του στον μακάβριο σωρό"
Συγκατοικήσαμε τρία χρονια μαζί μέχρι νά αξιωθώ να τον επιστρέψω "σπίτι"...
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ σε όλους τους ζώντες !
[και στον ...εθελοντή συμπατριώτη μου βεβαίως]
Γραφικο εκκλησακι στο Μετοχι, ενα χωριο κοντα στην Ερμιονη, δεκαετια του '90 με τα κοριτσακια μας που για πρωτη φορα θα ξενυχτουσαν το βραδυ της Αναστασης. Το ψαξαμε να ειναι καπως απομερο για να μην τρομαξουν με το αγριο εθιμο των βεγγαλικων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτανουμε κατα τις 11.30, ψυχη δεν υπηρχε. Δωδεκα παρα δεκα αρχισε να μαζευεται λιγος κοσμος. Ωραια ειπαμε, δεν καναμε λαθος, θα γινει Ανασταση, απλως και στα χωρια φτανουν τελευταια στιγμη.
Δωδεκα παρα πεντε καταφτανει και ο παπας τυφλα στο μεθυσι, αγκαλια σχεδον με τον ψαλτη. Και γινεται δωδεκα η ωρα και το 'Χριστος Ανεστη' να μην μπορει να του βγει του καημενου. Στο τελος με την βοηθεια ολων μας τα καταφερε. Σχεδον μας ηρθε να χειροκροτησουμε - ηταν μια 'διαδραστικη' Ανασταση!
Υ.Γ. Μερες που ειναι, λειπει η ηρεμη παρουσια της (του;) Π. και η
εκρηκτικη της Αφροδιτης.
Το μαύρο Πάσχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΈξω ξημέρωνε, είχαν τελειώσει όλα πια.
Ήταν το προδιαγεγραμμένο τέλος μιας θλιβερής όσο και αναπόφευκτης ιστορίας. Το αεράκι φύσαγε μελαγχολικά θάνατο από παντού. Παντού όρθιοι σταυροί όπου και να κοιτούσε το μάτι. Και πάνω στους σταυρούς εσταυρωμένοι, δεν υπήρχε ούτε ένας ζωντανός, μονάχα παιδία να κοιτάν τους σταυρούς και να κλαίνε με βουβά αναφιλητά. Παιδιά αναμαλλιασμένα απεριποίητα τρομαγμένα μικρά και μεγάλα, αλλά πάντως παιδιά.
Όλα είχαν αρχίσει μόλις μερικούς μήνες πριν.
Ο ακραίος ισλαμισμός ταλαντευόμενος μεταξύ αναβολής και οριστικής ρήξης έκανε παγκοσμίως την πολυεπίπεδη και πολυμέτωπη επίθεση του. Σε όλες τις χώρες, σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο γινόταν αιματοκύλισμα – ασύμμετρες απειλές από παντού οι βόμβες έσκαγαν η μία μετά την άλλη, καλά οργανωμένες επιθέσεις που είχαν ένα μόνο σκοπό να πλήξουν τους απίστους.
Οι κυβερνήσεις έντρομες αρχικά επέβαλαν έκτακτα μέτρα – στρατιωτικό νόμο, ισοπέδωση των ελευθεριών, των κεκτημένων δικαιωμάτων του ανθρώπου, αλλά απέτυχαν παταγωδώς.
Εξαπέλυσαν στρατιωτική βία προς κάθε κατεύθυνση -ούτε αυτό είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, ή μάλλον είχε ένα αποτέλεσμα: να μετατρέψει τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους σε χαροκαμένους γονείς που διψούσαν για αίμα.
Οι επιθέσεις συνεχίζονταν αμείωτες με απίστευτη σφοδρότητα και βαρβαρότητα και από τις δύο μεριές. Τελικά επικράτησαν δύο παρατάξεις: ήσουν ή χριστιανός ή μουσουλμάνος ένα από τα δύο, τρίτη επιλογή δεν υπήρχε, εάν ήσουν κάτι άλλο και το δήλωνες ανοιχτά, πέθαινες , με συνοπτικές διαδικασίες και αυτό γινόταν και από τις δύο πλευρές.
Επρόκειτο λοιπόν για θρησκευτικό πόλεμο όλοι η γη ένα κολαστήριο ένα απέραντο χάος χωρισμένο σε δύο στρατόπεδα – χριστιανούς και μουσουλμάνους.
Οι γλώσσες, οι εθνικότητες, οι κουλτούρες και τόσες άλλες διαφορετικότητες είχαν καταργηθεί. Άλλωστε τι χρειαζόντουσαν πια; Τα πράγματα ήταν απλά, φορούσες την άσπρη στολή με τον πελώριο μπλε σταυρό στην μπλούζα ζούσες, δεν την φορούσες πέθαινες. Τα ίδια και από την άλλη πλευρά – μόνο το σήμα άλλαζε, που αντί για σταυρό, ήταν το κόκκινο μισοφέγγαρο.
Όπως ήταν αναμενόμενο οι δημοκρατικές κυβερνήσεις δεν άντεξαν για πολύ: πώς να πολεμήσεις ένα παιδί που έρχεται καταπάνω σου ζωσμένο εκρηκτικά -με τι όπλα και κυρίως, με τι κουράγιο;
Το σύστημα έγινε δικτατορικό και όπως είναι πολύ φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις ο δικτάτορας από την πλευρά των χριστιανών δεν πίστευε καθόλου σε αυτά που έλεγε, στην περίπτωσή μας ήταν άθεος και φυσικά παράφρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχε την τρελή ιδέα σφηνωμένη καλά μέσα στο μυαλό του ότι αφού όλοι θα πεθάνουμε σύντομα δεν αξίζει να προσπαθούμε για τίποτα στη ζωή, ούτε για μόρφωση ούτε για ανάπτυξη ούτε για πρόοδο, μόνο να ζούμε την κάθε στιγμή ενστικτωδώς – σαν να είναι η τελευταία.
Ήθελε οι άνθρωποι να ζουν σαν τα ζώα.
Ήξερε βέβαια ότι σε ένα κόσμο ενηλίκων δεν θα κατάφερνε να επιβάλει τις απόψεις του, ήλπιζε όμως ότι τα παιδιά –κυριαρχούμενα κυρίως από ένστικτα θα είχαν ανοιχτό πνεύμα και με τη σωστή καθοδήγηση – θα ακλουθούσαν το πνεύμα και την ιδέα του.
Και τα είχε καταφέρει.
Αφού εξόντωσε όλους τους μουσουλμάνους αντίπαλους του, άρχισε να δημιουργεί αιρέσεις μέσα στους χριστιανούς στρέφοντας την μία αίρεση κατά της άλλης.
Κάθε ομάδα που νικιόταν σταυρωνόταν από την άλλη για παραδειγματισμό στο όνομα του θεού- μόνο τα παιδιά γλύτωναν.
Στο τέλος έμεινε μόνο η δική του αίρεση -η πιο δυνατή μέχρι που την εξόντωσε και αυτήν με πανουργία στρέφοντας τον έναν εναντίον του άλλου μέχρι να μην μείνει κανένας.
Και επιτέλους τα είχε καταφέρει.
Απέμεινε μόνος αυτός, σε έναν ολόκληρο κόσμο γεμάτο νεκρούς σταυρωμένους και ανήλικα παιδιά.
Το βράδυ έπεσε αποκομμένος να κοιμηθεί γαλήνια – κοιμήθηκε σαν παιδί.
Το πρωί ξύπνησε μουδιασμένα, δεν ένιωθε καν τα άκρα του, άνοιξε τα μάτια του και συνειδητοποίησε με φρίκη ότι ήταν καρφωμένος πάνω σε ένα σταυρό.
Από κάτω είχε μαζευτεί πλήθος παιδιών.
Είχε ξεχάσει κάτι συμαντικό -ήταν και αυτός ενήλικας.
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!!!
Του ευχήθηκαν με μια φωνή τα παιδιά…
Ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος, ξημέρωνε για την ανθρωπότητα.
Με αγάπη
D.
Πώς να πιστέψω κάποιον που αφήνει έξω από τα καταργημένα το κρατικό νόμισμα της Ελλάδας; Και πώς θα πιστέψω κάποιον που λέει "το σύστημα" σαν να είναι το πιο φυσιολογικό και πράο και ελεγχόμενο και ορισμένο πράγμα του κόσμου; Και πώς θα τον κατατάξω στους αγίους, εφόσον τα στοιχεία που μου δίνει μαρτυρούν ανοησίες και φονικά. Ας κόψει τις φλέβες του - να τρέξει το τίμιο αίμα του ειρηνολάτρη του αδικοσκοτωμένου.
ΔιαγραφήΕ, μην τον πιστεύεις.
ΔιαγραφήD.
What’s going on???
ΑπάντησηΔιαγραφήEaster vacations...
ΔιαγραφήWe have run out of nails
ΔιαγραφήUse sellotape!
ΔιαγραφήΑνάσταση στην ελλαδα από ότι φαίνεται δεν πρόκειται να έχουμε. Ή ελληνική κοινωνία καθηλωμένη βλέπει τα λεφτά της να πηγαίνουν για το δήθεν άγιο φως, να περιμένει τους σώσει κάποιος θεος(δεν υπάρχει) και κανείς δεν αναρωτιέται για τα πεταμενα λεφτα. Τι να πει κανείς. Αφού ο θεός θέλει λεφτά για να αγαπάει αληθινά τους ανθρώπους. Δυστυχώς ο έλληνας δεν έχει καλή επαφή με την πραγματικότητα και αρκετές φορές νιώθω σαν να γεννήθηκα δυστυχισμένος σε αυτόν τον τόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαπάς και συνδικάλα ο δάσκαλος, τους ανθρώπους με τα μικρά βιβλιαράκια να φοβάσαι, έλεγε. Γιορτάζω μόνος μου από τότε. Η πόρτα του κρυφού δωματίου του δασκάλου μου, του Leibniz, άνοιγε δίπλα στα σκουριασμένα καρφιά των θυμιατών, το παπούτσι μου στην Άνοιξη. Δεν ξέρω τώρα τι σημαίνει αποκαθήλωση και πότε γίνεται, μεγάλη Πέμπτη, ή μεγάλη παρασκευή φορμαλδεΰδης. Γνωρίζω όμως τα λάδια της μεγάλης τετάρτης και τους ήχους των εκρήξεων. Τον στολισμένο επιτάφιο ένα πρωί, την προαύλια αυλή της εκκλησίας, πλήθη δαχτυλιδάτων αγοριών, φιλιά. Γενικώς ήταν βαρετά στην εκκλησία, όλες τις μέρες, εκτός από τις ώρες που πέρασα στον προσωπικό χώρο του Μεγάλου, φόρεσα το ένδυμα ζουρλά, κάθισα πάνω στην πετρούλα του σταυρού του. Τα πέλματα μου ένιωθαν τον πόνο μου. Πάνω στην άβολη πετρούλα, έναντι του ιερού τραπεζιού, πήγα να ξεκουραστώ αλλά δεν ήταν η ξεκούραση γραμμένη στο κατάστιχο. Και το άπλωμα των ποδιών μου ακόμη έδειξε πολλαπλές πτώσεις της γέφυρας, τάφρους με αλιγάτορες, στερεμένο ποταμάκι λιονταριού. Ήπια νερό του λιονταριού και πέρασα τη νύχτα μου στην έρημο του διμεταλλισμού του Leibniz και έμεινα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμεις κι'εμεις μειναμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈδώ άδειασε η Αθήνα και δεν θα άδειαζε το μπλογκ! Από ότι λένε η έξοδος είναι πρωτοφανής.Πήγαμε στο σουπερμάρκετ να ψωνίσουμε και το πάρκινγκ ήταν άδειο... Ο κόσμος έχει πιεστεί πάρα πολύ και αποδρά! Αν μπορούσε θα έφευγε κι από τη χώρα...
ΔιαγραφήΝαι, αυτο ειναι αληθεια. Ομολογω πως κι'εγω αν μπορουσα θα ηθελα να ξαναβρεθω Πασχα στην Συρα. Μαζευονται ολοι οι Επιταφειοι στην πλατεια στην Ερμουπολη και ειναι κατι που αξιζει να το δει κανεις.
ΔιαγραφήΘα διαβάσω οπωσδήποτε το βιβλίο του κ. Σουρούνη. Καλή Ανάσταση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμα διαβάσω αποτρελαίνομαι. Δηλαδή ενώ δυστυχώ και τρέχει το μαύρο αίμα από τα ρουθουνίσματα της τσακισμένης μύτης φτάνω στο δεύτερο γράμμα και βρίσκω την ολόκληρη αφορμή και κυλάω ξανά στην απλότητα νοσοκομείου με το αεράκι του νηπίου. Δεν πρέπει να διαβάζω.
Διαγραφή- Όλα σου τα βιβλία έχουνε κάτι αναστάσιμο μέσα τους…
ΑπάντησηΔιαγραφή- Γιατί θέλω κι εγώ να ανασταίνομαι. Σου είπα πως έκοψα το τσιγάρο, ε; Την δεύτερη μέρα του Πάσχα που ξύπνησα ξημερώματα και λέω εντάξει ο Χριστός αναστήθηκε, εγώ τι σκατά κάνω, δεν θα αναστηθώ κι εγώ; Γιατί ήμουνα μέσ’ σε τάφο όταν έφυγα από δω και πήγα στη θάλασσα, μέσ’ την κάσα πήγα, ήμουν πεθαμένος. Από κάθε άποψη, σωματικά, πνευματικά, ψυχικά… ήμουνα λιώμα! Γι’ αυτό τα μάζεψα, δεν μπορούσα να μιλήσω και με άνθρωπο εδώ, μάλωνα με όλο τον κόσμο.
Ε κι όταν ξύπνησα εκεί το πρωί και είπα ότι πρέπει κι εγώ να αναστηθώ, το πρώτο που είπα στον εαυτό μου ήταν σήμερα δεν θα πιω τίποτα. Και μου απάντησε ο εαυτός μου «σιγά ρε μεγάλε, όλα δύσκολα διαλέγεις εσύ». Οπότε είπα να κάνω και κάτι άλλο και να μην καπνίσω όλη μέρα. Περνάει η μέρα τίποτα, ούτε τσιγάρο. Έρχεται η άλλη μέρα, τίποτα. Κι έφυγε έτσι. Σαν ένα ρούχο που πολυφορέθηκε, έλειωσε πάνω μου όπως και οι αμαρτίες οι άλλες. Όλα τα κρίματα έτσι πέφτουνε. Δεν φεύγουν με ταρατατζούμ. Τη στιγμή που τα βαριέσαι και λες «μα γιατί τα ‘χω επάνω μου, γιατί τα ‘χω πάνω στο κεφάλι μου», χάνονται!
- Στο μεταξύ επανακυκλοφορεί «Το Πάσχα στο χωριό», γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτά τα δυο «καινούργια» να πω βιβλία, διαθέτουν κάτι το απολύτως συγγενικό; Είναι ας το πω και τα δυο «αναστάσιμα βιβλία»;
- Στο τέλος όλα μου τα βιβλία έχουν ανάσταση. Τώρα που μου το λες και το σκέφτομαι «Ο χορός των ρόδων» δεν έχει ανάσταση; Μεγάλη!
[από παλαιότερη συνέντευξη του Α. Σουρούνη]
Καθε Πασχα που θυμαμαι στην Ελλαδα ηταν ευχαριστο. Τοσες πολλες ιδεες, μυρωδιες και εικονες μαζεμενες:
ΑπάντησηΔιαγραφήη χαρα της ανοιξης, ο ερχομος των συγγενων (κυριως το ανταμωμα του πατερα και του θειου...που δεν τα πηγαιναν και πολυ καλα), η κατανυξη της εκκλησιας, η κρυφη ηδονη πισω απο τη νυστεια...ακομα η ιδια η θυσια του νεου επαναστατη-ιδεαλιστη εμπρος στο κατεστημενο ειτε λογω θεϊκου σχεδιου ειτε απλα απο τυχη.
Σημερα γραφω την τελικη μορφη της διπλωματικης, πολλες χιλιαδες χιλιομετρα μακρια εκει που το Πασχα τελειωσε πριν ενα μηνα, και η μερα ξημερωνει οταν στην πατριδα ειναι μεσημερι. Και ενας φοβος κρυφος, τωρα που ορκιζομαι και θα 'ρθω τον Ιουνη. Πως θα ναι η ζωη? Εχω βλεπεις να τους δω 2 χρονια. Συντριμια ή αναγεννηση?
Μονο το βραδυ του Σαββατου θα βαλω λιγο κρατικη tv στο λαπτοπ να ακουσω το Χριστος Ανεστη...οσο προλαβω πριν οι φανταροι του Καμμενου αρχισουν να γκαριζουν παραφωνα (παλι) τον εθνικο υμνο για να αποδωσουν "τιμες" αρχηγου κρατους....στον (καθ ημας τους πιστους) Δημιουργο του Συμπαντος!
Δε βαριεσαι...υγεια να χουμε και χαμογελο. Καλο Πασχα κυριε Δημου και λοιποι του μπλοκ!
Στο στενό αυλάκι του καμπαναριού πάνω στο άβαφο ξύλο καθόμουνα, χειμώνα και μάντευα σαν μάγισσα τη ζωή μου. Πού πηγαίνω εγώ σαν ένα σύνολο μικρό και ασυνείδητο. Σε μικρότερα χτίσματα ναών ανέβαινα, έτρωγα το παγωτό μου, βαριόμουνα το λιοπύρι μου, κολλούσα τα μάτια μου στις μέλισσες μου. Έβλεπα στα βάθη των ασβεστωμένων δέντρων την ερωτική σκοτεινιά της τρίτης ώρας του απογεύματος. Μυστηριώδη νερά και απορία για την πικροδάφνη. Δεν είναι δα και λίγες θάλασσες τα σκαμμένα περιβόλια δεξιά και αριστερά του δρόμου. Αν ήμουν ένα χάρτινο καραβάκι, θα ακολουθούσα το νερό σε όλους τους δρόμους: από το χρυσόμαυρο μαντείο του καταρράκτη μέχρι το ξεφούρνισμα των καβουριών δεξιά και αριστερά στο αμετατόπιστο βότσαλο του κύματος επίσης. Είτε Λαμπρή είτε Πάσχα, το ψωμί είναι η αλήθεια.
ΔιαγραφήΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
ΑπάντησηΔιαγραφή(Από τον καθηγητή Μίλτο Λειβαδίτη έλαβα το παρακάτω κείμενο με την παράκληση να το δημοσιεύσω στο μπλογκ. Ν.Δ.)
Θα αναφερθώ σε ένα Πάσχα που ήταν για μένα διδακτικό σε ηθογραφικό και κοινωνικόί-πολιτικό επίπεδο. Αρχές της δεκαετίας του 80 επισκέφθηκα με ένα γκρουπ τουριστών την Πόλη. Ο ξεναγός μάς προειδοποίησε να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Στις ξεναγήσεις μας μιλούσε συχνά συνθηματικά ,π.χ. έλεγε «ημείς» αντί για «οι Έλληνες» και «οι έτεροι» αντί του «οι Τούρκοι».
Η Πόλη είχε «καταληφθεί», ιδίως οι αγορές, από σμήνη Ελλήνων τουριστών. Κάναμε Ανάσταση στο Πατριαρχείο και στο τέλος ψάλαμε και τον Ακάθιστο. Σε οίστρο τελούντες αρκετοί συνεκδρομείς, πρωτοστατούντος του ξεναγού μας, κατά την επιστροφή στο ξενοδοχείο κουνούσαν έξω από τα παράθυρα του πούλμαν τις λαμπάδες και «έψαλαν» προς τους διερχομένους το Χριστός Ανέστη εν είδει οπαδικού συνθήματος.
Ανήμερα του Πάσχα επισκεφθήκαμε με ένα πλοιάριο τα Πριγκηπόνησα. Αυθόρμητα, οι Τούρκοι στριμώχτηκαν σε ένα χώρο που έμοιαζε με αμπάρι, ενώ οι Έλληνες απλώθηκαν αυτάρεσκα στα καλλίτερα μέρη του πλοιαρίου.Θυμήθηκα την παροιμία «δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι». Κατά την επιστροφή στην Ελλάδα αρκετοί συνταξιδιώτες περιέγραφαν τους Τούρκους ,ως άξεστους, ύπουλους , απατεώνες, εχθρικούς.
Από την πασχαλινή εκδρομή αποκόμισα την εντύπωση ότι οι Τούρκοι που συνάντησα, έμοιαζαν ως προς το επίπεδο διαβίωσης ,τη νοοτροπία, τη συμπεριφορά με τους Έλληνες της δεκαετίας του 50, με τα καλά τους και τα κακά τους. Αντίθετα, πολλοί συνταξιδιώτες μου φέρονταν ως αλαζόνες, ημιμαθείς νεόπλουτοι. Τίποτε καλό δεν προμήνυε αυτό για το μέλλον της Ελλάδας.
Ο ομότιμος καθηγητής Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Δημοκρίτειο Μίλτος Λειβαδίτης μόλις κυκλοφόρησε ένα "έργο ζωής": Τόμο 470 μεγάλων πυκνοτυπωμένων σελίδων με τίτλο "Νόηση και Λογικότητα" που εξερευνά τα μυστήρια του νου, της συνειδητότητας της σκέψης και του εγκεφάλου. Έχει σχέση με αυτό το μπλογκ, επειδή μου έκανε την τιμή να μου ζητήσει πρόλογο. (Μόνο δύο σελίδες...).
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΌσο για τους Τούρκους της Πόλης (έχω πάει 5 φορές, την μία με αυτοκίνητο) τους βρήκα πάντα φιλικούς, εξυπηρετικούς και φιλόξενους. Ο μύθος του βάρβαρου Τουρκαλά μπορεί να αφορά σε όχλους (και ποιος όχλος δεν είναι βάρβαρος) αλλά όχι στα άτομα. Όταν ταξίδεψα με το αυτοκίνητο, που είχε ελληνικές πινακίδες, μου έλεγαν "Θα στο σπάσουν!". Όχι μόνο δεν μου το έσπασαν αλλά ξεπαρκάριζαν οι ίδιοι για να μου κάνουν χώρο...
ΔιαγραφήΜου θυμίζετε τις ολαρίες, κύριε Τσίγκα. Ολαρίας δηλώνει: "Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά". Ποιον επικρίνει. Τον εαυτό του. Ό,τι επικρίνει δήθεν, αυτός σήμερα ποιεί αυτά. Εσείς, κύριε Τσίγκα, τώρα...δηλαδή: "ο πλούτος αυξήθηκε"..."μαθήματα"..."κατά κεφαλήν καλλιέργεια". Δηλαδή: η ανθρωπότητα έχει κατάθλιψη, πονεί, αλλά ο κύριος Τ. απομονώνει τα μέλη της, τα συγκρίνει άραγε με τι, και συμπερατοβγάζει. Η μιλιά είναι καλή. Όμως τι αποκαλύπτει, η μιλιά. Υπάρχει ένα θέμα εκεί. Τι θα δει ο παρατηρητής; Τι θα συλλάβει ο φτωχός παρατηρητής από από "ασύλληπτα ύψη πλούτου" και τους "Έλληνες δεκαετίας 50". Πότε ένας άνθρωπος δεν ήταν κατοχυρωμένος στην δεκαετία του;
ΔιαγραφήΣυνεχίσαμε να δίνουμε μαθήματα αναίδειας, αναισθησίας, απαιδευσίας τα επόμενα χρόνια όταν ο πλούτος αυξήθηκε κατακορύφως σε ύψη ασύλληπτα αδικαιολογήτως και ακρίτως. Η κατά κεφαλήν μόρφωση/καλλιέργεια -ο μέσος της όρος- περιορίστηκε όμως περισσότερο.
ΔιαγραφήΟι έλληνες της δεκαετίας του πενήντα έρχονταν από πολέμους- προσφυγιές- σπαραγμούς και είχαν ... «λογική και συνειδητότητα» [νόηση είχαν πάντα και για το καλό και για το κακό] πράγμα που εξέλιπε από τους νεόπλουτους ... «φασαρτζήδες & φιγουρατζήδες».
Σωστή η παρατήρηση του καθηγητή Μ.Λ. Διδακτική αυτή η ανάκληση της εμπειρίας-μνήμης.
Είναι σαφές: οι έλληνες τουρίστες στην πόλη δεν πήγαιναν στο ταξίδι εκείνο σαν επισκέπτες μα ως παλαιοί "ιδιοκτήτες" της. Κάποιοι πηγαίνουν ακόμα ως τέτοιοι εκεί.
Δυστυχώς δεν μπορούν να διακρίνουν την λεπτή διαφορά του "επισκέπτη των πατρίων" από κείνην του γελοίου [αυτογελοιοποιούμενου] αγελαίου εορταστή...
Κανείς -αν έχει καιρό- ας ανατρέξει στις σελίδες των ημερολογίων του Γ. Σεφέρη από την επίσκεψή του «στο πατρικό» στην Σμύρνη για να εννοήσει τί θέλω να πω...
Στον #ανωνυμο# που μου "τα χωνει κανονικά".
ΔιαγραφήΕιμαι άνθρωπος που γεννήθηκε τη δεκαετία του ΄60 [παναρχαιος νιώθω].
Ξερω τι θα πει στερηση, προπαγανδα, "ελληνοπρέπεια", μισος, φατριασμός, μεταναστευση, αναγκη της ελληνικης επαρχίας.
Η μεταπολιτευτική φάρα μας προέκυψε σαν ελπίδα και ενέκυψε τελικώς ως πληγή του Φαραώ. Σ΄αυτήν την γενεά μεγαλωσα κι εγω. Εδω γεννησα και τα παιδιά μου.Σ' αυτην την εποχή.
Και σ'αυτήν μέσα καταστρέφομαι όπως όλοι...
Αλλα δεν χαϊδεύω αυτιά.
Αν υπηρχε "καλλιέργεια[τρεχα γυρευε τί να σημαίνει άραγε αυτό"] ο κόσμος θα είχε καλυτερη ευκαιρία /καλύτερη μοίρα!
Αυτά ("Αλλα δεν χαϊδεύω αυτιά") εκφράζουν προπαγάνδα (της εκμετάλλευσης) ή σάτιρα. Ότι ένας ζωντανός οργανισμός καταστρέφεται και δεν υπάρχει τρόπος άμεσης αντίδρασης. Ότι ο βασανιζόμενος δεν καλοπιάνει τον περισσότερο χτυπημένο και ότι με αυτό τον τρόπο -την κατάθλιψη- αναγνωρίζει και λύνει το πρόβλημα του και το πρόβλημα μας. Ποια είναι η διαφορά του Τσίπρα από τον Χίτλερ; Απολύτως καμία. Ορισμένοι εκδότες περιοδικών, ποιητές και ιστορικοί, πιστεύουν ότι ο Χίτλερ δεν ήταν πολιτικός. Ήταν, λένε, κάτι άλλο, άξιο ειδικής διερεύνησης. (Σύννεφα: κάτι σαν Open Sets. Ορθολογισμός). Και το διερευνούν το πράγμα. Και με ρωτούν: αυτό, που σου το δείχνω για Χίτλερ, μοιάζει με κανέναν άλλο πολιτικό; Ακολουθούν την Αυτοδίδακτη εκείνου που μπήκε στο ποστάλι του Καββαδία αλλά δεν πέρασε τη γέφυρα να πάει να τον χαιρετήσει. Αυτοδίδακτοι στις δικαιολογήσεις και στις αποκρύψεις.
ΔιαγραφήΝαι Νίκο, το βιβλίο δεν βρέθηκε! Κι εκει που θα ’τρωγα όλο το Πάσχα μου στις έρευνες κατ’ οίκον, μια και δυο λοιπόν κι εγώ τραβώ στην «Πρωτοπορία» και το τσακώνω από το ράφι (το μοναδικό αντίτυπο, 5ην έκδοση της νουβέλας μέσα σε εικοσιπέντε χρόνια-σα δε ντρεπόμαστε οι συνέλληνες!- όχι πια με το αυγό που είχε η πρώτη στο εξώφυλλό της αλλά με μια ωραία πειραγμένη φωτογραφία από πανηγύρι μάλλον στο χωριό /δυο νέες γυναίκες που τραβολογάνε στο χορό έναν νέο. Προοίμιο χαράς! Και περικαλώ με έκπτωση 405 –μονον 6.45 Ευρώ).
ΑπάντησηΔιαγραφή«Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος». Αποδίδεται στον Δημόκριτο και το λένε ακόμα κι οι καλογέροι στ’ Αγιονόρος…
Το καταχάρηκα κι εκτίμησα πολύ –αναδρομικώς- τον Σουρούνη. Είναι αλήθεια θα χρειαζόταν να γράψουμε τόμους για το βιβλίο αυτό.
Το κατατροπωτικό χιούμορ του, το κέφι, φορές ο σουρεαλισμός του, η απουσία ‘λογοτεχνίτιδας» όπως λες κι εσύ , ο εξαίρετος χειρισμός της γλώσσας και της πένας που το κρατούν διαρκώς σπαρταριστό ολοζωντανο. Το τραγούδι «το πλαστό το πασαπόρτι- μη βροντοχτυπάς τα ζάρια» που κυριαρχεί σαν μότο δεν είναι παρά η σύνοψη της αυτοβιογραφίας του ανήσυχου και αυτοκαταστροφικού Σουρούνη. Η τρελοπαρέα που ξεκινά από Θεσσαλονίκη να γιορτάσει Πάσχα στο χωριό στα μέρη της στην Καλαμάτας. Η ωραία και διάσημη –και αναγνωρίσιμη- λαϊκή αοιδός το τρίτο μέλος της συντροφιάς σφριγηλό σύμβολο ερωτικό που καλύπτει και τα έξοδα των δυο ρεμπεσκέδων. Του ερωτικού συντρόφου της και του άλλου. Η τσάντα του alter ego του συγγραφέα –αγορασμένη από παζάρι της Αφρικής/όπου τα μαγικά δίνουν και παίρνουν- που κάνει φτερά και ανευρίσκεται περιπετειωδώς στην Πάτρα για να ξαναχαθεί και πάλι μετά το Πάσχα σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο στα Τρίκαλα. Τα γλέντια, οι χοντράδες, τα πειράγματα, ένα μεθύσι φιλίας, αγάπης , συγχώρεσης, έρωτα, ηδονής. Ανάσταση κανονική.
Ο σχεδόν παράλυτος πατέρας στα στερνά του πια που σηκώνεται μισομεθυσμένος και χορεύει, που αγγίζει με βουλιμία το βυζί της «νύφης» του (καθ’ υπόδειξη του οδοντίατρου -από χόμπι γιου του) , που τρώει το βαμμένο αυγό με τα τσόφλια σ΄έναν τρελό συναγωνισμό. Ο πόλεμος που γίνεται «συμμοριτοπόλεμος» κι ύστερα «εμφύλιος» κι ύστερα «-ύλιος» «Ήλιος» ώστε αποκαθίσταται η συμφιλίωση μεταξύ πατέρα γιου… Η αοιδός που κατουριέται πάνω της επί σκηνής μπροστά σε πεντακόσιους νοματαίους ενώ ξεσπάει και μια μπόρα εις επίρρωσιν, το τρελό φαΐ στα Τρίκαλα [«άλλο γαρδούμπα κι άλλο τουλούμπα»κλπ κλπ
Μοναχή παρατήρηση: αφύσικο το «Μακεδόνικο»- χωριάτικο ιδίωμα που χρησιμοποιείται στη Καλαμάτα από τους ντόπιους (καθόλου «χαμουτζίδικος λόγος» με απουσία του «έλαμου, κει- & δωχάμου και τα «μάνα μου» κλπ) . Συγγραφική αδεία γινομένα συγχωρεμένα ας είναι.
Να ‘σαι καλά που σοφά πρότεινες το βιβλίο.
«ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ» και πάλι
[λες και υπάρχει ποτέ περίπτωση «Ανάσταση» να είναι κακή…].
#έκπτωση 405#
Διαγραφήας γραφεί: 40%... :)
Χαίρομαι Νώντα που το βρήκες και σου άρεσε. Μέσα στην επιτήδευση και τις άγαρμπες κατασκευές της τότε ελληνικής πεζογραφίας, αυτό το βιβλίο έλαμπε σαν φάρος. Γενικά ο Σουρούνης έχει αδικηθεί - ενώ είναι ένας από τους λίγους αυθεντικούς και πηγαίους συγγραφείς μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγόρασα το βιβλίο και θα με ταξιδέψει στην πασχαλινή μου εφημερία... Θα μου γεμίσει με χρώματα την κλεισούρα των επειγόντων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη Παρασκευή σήμερα και πώς να μη θυμηθώ το https://www.flickr.com/photos/142144158@N08/26477826526/in/dateposted-public/ Γκομπολίνο μας. Το σπίτι απέναντι στην εκκλησία. Η καμπάνα κτυπά συνέχεια, χωρίς διακοπή, σε πένθιμο ρυθμό. Και το γατάκι, ανύποπτο για το πένθος, όλη μέρα τρομοκρατημένο με μάτια γεμάτα απορία και φόβο, ακίνητο στην πιο κρυφή γωνιά που μπορούσε ν' ανακαλύψει!
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη Παρασκευή 1944
Η Μαρία-Φωτεινή και η μάνα μου (Φωτεινή κι εκείνη) έχουν παρόμοιες ουλές λίγο πιο πάνω από το αριστερό γόνατο. Η Μαρία-Φωτεινή απ΄ όταν ήταν έξι μηνών και της σκίζανε (στο νοσοκομείο) το μηρό για να βρούνε αρτηρία να βάλουνε καθετήρα, και η μάνα μου απ΄ όταν ήταν πέντε χρονών και…
Το σπίτι τού παππού είχε τεράστια αυλή κι εκεί οι Γερμανοί, απέναντι από το φυλάκιό τους, στήσανε, με το έτσι θέλω, μια παιδική χαρά (για… ασπίδα, υποθέτω) με κούνιες και σβούρες, όπου μαζευότανε το παιδομάνι του χωριού, μαζί κι η πεντάχρονη μάνα μου, την οποία οι στρατιώτες υπεραγαπούσαν – την φωνάζανε με το μικρό της όνομα (Φωτεινή). Επειδή είχε και μάτια καταγάλανα και μαλλιά κατάξανθα, την πειράζανε «είσαι Γερμανίδα, θα σε πάρουμε στη Γερμανία να σπουδάσεις» κι εκείνη φοβόταν κι έκλαιγε, αλλά τι να έκανε; να έμενε κλεισμένη σπίτι; Έξω πάλι, ξανά παιγνίδι, πείραγμα, κλάμα και γέλια τών στρατιωτών και οργή του παππού που ψιθύριζε μέσα από τα δόντια του: «κουφάλες, γαμώ το καράβι που σας έφερε στο σπίτι μας».
Ένα απόγευμα, η μάνα μου χτύπησε λίγο πιο πάνω από το αριστερό γόνατο - ή μήπως απλώς ένιωσε πόνο και είπε ότι χτύπησε; δεν θυμάται. Το πόδι πρήστηκε, να περπατήσει δεν μπορούσε και σε λίγο έπεσε του θανατά. Ένας από τους στρατιώτες που την πείραζε, την αναζήτησε, έμαθε, χτύπησε την πόρτα, είδε το πόδι της «τούμπανο» και τα μάτια της να κοιτάνε αλλού, έτρεξε στο φυλάκιο, έφερε γιατρό, την εξέτασε, εκείνος έφυγε βιαστικά κι επέστρεψε με τα χειρουργικά και χωρίς αναισθητικό (ούτως ή άλλως ήταν μισοπεθαμένη, δεν ένιωσε τίποτε) έσκισε τη σάρκα βαθιά ως στο κόκκαλο σε τρεις μεριές κι εκεί μέσα έβαλε από ένα σωληνάκι ασημένιο, το τύλιξε απαλά και την άλλη μέρα η μάνα μου πήρε να συνέρχεται…
Μια μέρα πριν έλθει ο γιατρός να κάνει την αλλαγή, μαθεύτηκε ότι επειδή είχε γίνει ένα σαμποτάζ στη Σταμνά, δόθηκε εντολή να διακόψει ο στρατός την όποια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των αμάχων και η μάνα μου, μια βδομάδα μετά, άρχισε πάλι να σβήνει. Δεν θα βγάλει άλλη μέρα, είπε η γιαγιά κλαίγοντας και το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, ο παππούς τη φόρτωσε σ΄ ένα γαϊδουράκι και ξεκίνησε για το Αγρίνιο. Φτάνοντας τα χαράματα, άκουγε από μακριά πυροβολισμούς, κάτι σαν ομοβροντίες και μετά τον αντίλαλό τους. Ξύπνησε το γιατρό, δεν είχε φέξει ακόμη, εκείνος έλυσε τους επιδέσμους και έριξε μέσα… πετρέλαιο. Η μάνα μου ούρλιαξε από τον άλλον κόσμο, ο γιατρός τη χαστούκισε, ο παππούς τον γρονθοκόπησε και φύγανε. Βγαίνοντας στην πλατεία είδε και τους κρεμασμένους και κοψοχολιάστηκε, ρώτησε κι έμαθε ότι αυτό δεν είναι τίποτε, ότι από τα χαράματα οι Γερμανοί εκτελούν κόσμο και κόσμο.
Έφυγε από το Αγρίνιο σχεδόν τρέχοντας κι ούτε που κατάλαβε για πότε βρέθηκε στο χωριό, όπου τα νέα είχανε φτάσει νωρίτερα (πάνω από εκατό είχαν εκτελεστεί και τρεις είχανε κρεμαστεί στην πλατεία για αντίποινα), οπότε σκέφτηκε ότι τώρα είναι που δεν υπάρχει ελπίδα και κάλεσε τον παπά να την κοινωνήσει. Εκείνος ήλθε, αρχίσανε τις προσευχές, τα κλάματα η γιαγιά και ο παπα-Κώστας είπε ότι θα μείνει ώσπου να φύγει η ψυχή του παιδιού… «Κουράγιο Κωσταντή… Έτσι θέλησε ο Θεός». Τότε έσπασε και ο παππούς...
Όμως κατά τα χαράματα, ακούστηκε ένας παράξενος θόρυβος από την πίσω πόρτα… Με κίνδυνο τη ζωή τους είχαν έλθει ο μικρός στρατιώτης και ο γιατρός (είχαν μάθει για το άδοξο ταξίδι του παππού από τα χωριατόπουλα) που επανέλαβε την επέμβαση και τον καθαρισμό και ανήμερα της Ανάστασης αναστήθηκε και η μάνα μου, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, μας λέει την ίδια ιστορία, ξανά και ξανά, κι εμείς, αν και την ξέρουμε απ΄ έξω κι ανακατωτά, την ακούμε πάντα με την ίδια κατάνυξη.
Καλή Ανάσταση σε όλους σας!
Με αγάπη,
Κωσταντής
Το ..."Κληρονομημένο τραύμα" Κώστα.
ΔιαγραφήΆχ έτσι να γειανουν οι πληγες όλου του κόσμου. Μοναχα με συγκινηση να τις θυμόμαστε. Γιατί κι αυτές μας αναταμείβουν. Μας κρατουν ορθούς να παλεύουμε!
Φιλιά στις δυό τραυματισμένες ΦΩΤΕΙΝΕΣ σας.
Πολύ συγκινητική ιστορία . Να την χαίρεσαι την μάνα σου και να απολαμβάνεις την παρουσία της όσο ακόμα είναι κοντά σας ! ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!
ΔιαγραφήΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Δημήτρης Φύσσας μένει με τον πατέρα του σε μία παλιά έπαυλη με κήπο, στην κηπούπολη Κυπριάδου, στα Πατήσια. Ο Δημήτρης (για τους φίλους Μήτσος) κάθε Μεγάλη Παρασκευή γιορτάζει ένα «Αντί-Πάσχα» όπως το ονομάζει. Καλεί φίλους στον κήπο του, βάζει ψησταριά και ψήνει αμαρτωλά κρέατα. Οι φίλοι φέρνουν ο καθένας ότι προαιρείται – πίτες, σαλάτες, κρασιά, γλυκά, φρούτα. Μαζεύονται καμιά 25αριά, τρώνε, πίνουν και τραγουδάνε επί δωδεκάωρο (11 πρωί με 11 το βράδυ). Εμείς αποσυρθήκαμε μετά από έξη ώρες – τόσο αντέχαμε…
Ο Δημήτρης είναι καλός συγγραφέας και αρθρογράφος (γράφει στην Athens Voice). Τα βιβλία του κυκλοφορούν από την «Εστία». Είναι πτυχιούχος φιλολογίας και πολιτικών επιστημών – αλλά κυρίως είναι ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος. Την ιδέα του Αντί-Πάσχα την αντέγραψε η «Ένωση Αθέων» - μία ένωση στην οποία αρνήθηκα να μπω επειδή βρίσκω την ονομασία της προκλητική και δογματική. (Τι γίνεται με τους αγνωστικιστές, που είναι οι περισσότεροι;). Είχα προτείνει τον τίτλο: «Ένωση γα την υπεράσπιση της ανεξιθρησκίας» αλλά τους φάνηκε πολύ ήπιος.
Τώρα προσπαθώ να χωνέψω όλες τις παχυντικές αμαρτίες που καταβρόχθισα…
Καλή χώνεψη, Νίκο ! Θα....μεσολαβήσω ώστε να συγχωρεθείς.
ΔιαγραφήΚι εγώ αρνήθηκα να μπώ στην Ενωση, είναι πολύ προκλητικοί, ανώριμα προκλητικοί.Δεν έχουν τα χαρακτηριστικά των σοβαρά σκεπτόμενων . Φέρονται σαν παιδιά στην εφηβία.
Σου εύχομαι να περάσεις όσο γίνεται πιο καλά το 3ήμερο. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ( Και μην φας άλλο κρέας )
Ν.
Η ιδέα του "Αντι-Πάσχα" είναι διαβλητή με τον ίδιο τρόπο που είναι και η "Ένωση Αθέων". Ορίζεται ως 'αντίθεση': δεν αγνοεί το Πάσχα αλλά αντιδρά σ' αυτό. Η ειρωνεία είναι δεν διαφέρουν και τόσο, απλώς το πρώτο μεταθέτει το γλέντι δυο μέρες νωρίτερα. Κατά τα άλλα, δώσε στον Έλληνα θορυβώδες γλεντοκόπημα, decadent πανηγύρι και οχλαγωγία και πάρ' του την ψυχή...
ΔιαγραφήΣτις 27 Απριλίου, είχα δημοσιεύσει στο facebook το παρακάτω κείμενο. Ταιριάζει σαν απάντηση στο σχόλιο!
ΔιαγραφήΑΘΕΟΙ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ!
Αγνοούσα ότι υπάρχει "Ένωση Αθέων". Το πληροφορήθηκα από τον σάλο που έχει δημιουργήσει η διοργάνωση, εκ μέρους της, κρεοφαγίας κατά την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής.
Αυτό που με ενοχλεί είναι η επιθετικότητα της εκδήλωσης. Άσε που θεωρώ γελοία ακόμη και την ύπαρξη μιας τέτοιας "Ένωσης". Ο σκεπτόμενος άνθρωπος αποφασίζει για λογαριασμό του, μετά από πολλή περίσκεψη, γύρω από το ζήτημα της ύπαρξης θεού, και εφόσον κατασταλάξει στην αθεΐα, απλώς σέβεται τους πιστούς οποιασδήποτε θρησκείας και οποιουδήποτε δόγματος. Διαφορετικά, ανακηρύσσει την αθεΐα νέο δόγμα και γίνεται εξίσου καταγέλαστος με τον φανατικό οπαδό οποιουδήποτε δόγματος.
Εννοείται ότι δεν συσχετίζω, με κανένα τρόπο, την δημόσια επιθετική εκδήλωση με το ιδιωτικής φύσης γλέντι που κάνατε στα Πατήσια!
ΔιαγραφήΔεν έχεις δίκιο Έφη - σε ένα κράτος που το Σύνταγμά του αρχίζει "Εις το όνομα της Αγίας Τριάδος..." (αντί στο όνομα του λαού) και υπποδέχεται το Άγιο Φως με τιμές αρχηγού κράτους - χρειάζεται και μια ένωση που να εκπροσωπεί τους μη θρησκευόμενους και που θα υπερασπιζόταν την ανεξιθρησκεία. Διαφώνησα με τον τίτλο (γράφω παραπάνω το γιατί) αλλά η παρουσία ενός τέτοιου θεσμού είναι χρήσιμη. Μόνο που συμπεριφέρονται λανθασμένα.
ΔιαγραφήΚατά την άποψή μου, ένας άνθρωπος ή μια κοινότητα ανθρώπων που ζουν σε μια χώρα όπου μια συγκεκριμένη θρησκεία (χριστιανισμός, μουσουλμανισμός κ.ά.) χαρακτηρίζεται από μεγάλη καθολικότητα και έχει συνδεθεί με κοινωνικές αντιλήψεις, ήθη και έθιμα, εφόσον αυτά δεν πειράζουν κανένα τότε δεν είναι σωστό να συμπεριφέρεται προκλητικά απέναντι σε αυτά. Χωρίς βέβαια σε καμιά περίπτωση να μιλάω για απαγόρευση, αλλά για καλή θέληση. Όπως, όταν θα καλέσεις στο σπίτι σου ένα μουσουλμάνο δε θα του σερβίρεις χοιρινό, με την ίδια λογική όταν γνωρίζεις πως κάτι που θα κάνεις πιθανόν να προκαλέσει πολλούς, απλά μην το κάνεις, ειδικά όταν κάτι οι άνθρωποι το θεωρούν ιερό.
ΔιαγραφήΔικαίωμα του οποιουδήποτε η νηστεία, όπως και δικαίωμα του οποιουδήποτε να μη νηστέψει. Γιατί όμως οτιδήποτε, είτε τη νηστεία, είτε τη μη νηστεία, χρειάζεται να τη διατυμπανίσει δημόσια; Θεωρούσα πως οι άθεοι, οι αγνωστικιστές είναι άνθρωποι συχνά πιο μορφωμένοι, οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τα κοινωνικά ταμπού σε μεγάλο βαθμό και δεν έχουν λόγο να προκαλούν τους υπόλοιπους με τις πράξεις τους. Απ’ ότι φαίνεται όμως, έχουν ανάγκη το «Αντι-Πάσχα» τους …
Ο τίτλος παίζει τεράστιο ρόλο! εσύ ο ίδιος, Νίκο, δεν δέχθηκες -ορθώς- να συμμετάσχεις στην "ένωση αθέων". Την ανεξιθρησκία υπερασπίζομαι κι εγώ. Θα γραφόμουν ευχαρίστως σε μια «Ένωση γα την υπεράσπιση της ανεξιθρησκίας».
ΔιαγραφήΘα συμφωνησω με την EFFIE και τον Anonymous.
ΔιαγραφήΣε μια χωρα που ( ευτυχως!) δεν περιοριζονται τα δικαιωματα οσων δηλωνουν 'αθεοι', ποιος ο λογος υπαρξης μιας τετοιας ενωσης;
Ο Νικος Δημου εξηγει οτι χρειαζεται για να εκπροσωπει τους μη θρησκευομενους. Σε τι θεματα, αυτο δεν καταλαβαινω.
Ντίτα στην χώρα αυτή η Εκκλησία έχει τεράστια δύναμη - είμαστε σχεδόν θεοκρατικό κράτος. Μέχρι να γίνει χωρισμός Κράτους εκκλησίας (είμαστε μόνοι στην Ευρώπη) χρειάζεται αγώνας για να περιοριστεί η εξουσία της. Λες ότι δεν περιορίζονται τ αδικαιώματα των άθεων - μπορεί ένας άθεος να διοριστεί δάσκαλος ή ανώτερος κρατικός λειτουργός (ή ένας έλληνας καθολικός;). Ποιος εμποδίζει την καύση των νεκρών; Γιατί το μάθημα των θρησκευτικών είναι σκέτη ορθόδοξη κατήχηση;
ΔιαγραφήΠρογνωστικό [μιανής δυστοπίας]:
ΔιαγραφήO κ. Μήτσος Φύσσας αφού έφαγε όλα τα "αμαρτωλα κρέατα" την Μεγάλη Παρασκευή και έπιε τον καύκον και τραγούδησε άχρι της 11ης βραδυνής μερακλιδικα και ξεσηκωτικά άσματα...
την Κυριακη της Αναστάσεως θα τρώει μαγειρίτσα με μανιτάρια "πλευρώτους" και θα κάνει αποχή απο πιοτά....
κατά δε την [μεταφερθείσα ] Πρωτομαγιά θα εορτάσει πλέκοντας ακάνθινο στεφάνι που θα φορέσει εις την κώμην... τρώγοντας φασόλια αλάδωτα... και ψέλνοντας μοιρολόγια...
Έτσι "για να τη σπάσει" στους Χριστιανούς και στους παπάδες...
Τί να πώ... Απλώς: περίεργες τρολιές σκεπτομένων και σοβαρών ανθρώπων.
Αγνόησε τους, Νώντα. Οργανική -γιατί να μας ξεκαυλώνουν.
ΔιαγραφήΣτις Αλκοόλες (αποστάγματα) και στου Αιθερες (τους κυανούς και αψευδείς...) λοιπόν .
ΔιαγραφήΑΙΕΝ!
@NikosDimou
ΔιαγραφήΕχετε δικιο. Ομολογω οτι για τους διορισμους στο δημοσιο δεν το ηξερα. Αυτη η 'Ενωση Αθεων' τουλαχιστον ασχολειται με αυτα τα θεματα που αναφερατε ή κανει χαπενινγκς μονο;
@Nikos Dimou
Διαγραφή"μπορεί ένας άθεος να διοριστεί δάσκαλος ή ανώτερος κρατικός λειτουργός (ή ένας έλληνας καθολικός;"
Βεβαίως μπορεί. Οι ταυτότητες δεν αναγράφουν πια το θρήσκευμα, παρά τον "ιερό αγώνα" των φανατικών και της εκκλησίας. Κανείς δεν ρώτησε την εκπαιδευτικό κόρη μου, όταν διορίστηκε, για τα θρησκευτικά πιστεύω της. Και ορισμένοι βουλευτές (της άθλιας κυβέρνησής μας) δεν ορκίστηκαν στο ευαγγέλιο (αυτή η συμπεριφορά και το σύμφωνο συμβίωσης ήταν τα μοναδικά θετικά αυτής της κυβέρνησης).
Για τον χωρισμό εκκλησίας κράτους, την καύση των νεκρών και το μάθημα των θρησκευτικών συμφωνούμε απόλυτα. Όμως σε αυτά τα ζητήματα, πρέπει να παραδεχτείς ότι, προσώρας, αποτελούμε μάλλον μειοψηφία. Και θα είναι πιο αποτελεσματικά τα μικρά, σταθερά βήματα από ό,τι μια επανάσταση. Αυτό εσύ μου το έχεις διδάξει, Νίκο!
Τώρα, ας γιορτάσουμε κι εμείς μαζί με τους χριστιανούς. Μη ξεχνάμε ότι οι χριστιανικές γιορτές ήρθαν να αντικαταστήσουν αρχαίες ειδωλολατρικές. Τη χρειαζόμαστε τη γιορτή. Επειδή "Βίος ανεόρταστος μακρή οδός απανδόκευτος», κατά Δημόκριτον.
Χρόνια πολλά σε όλες και όλους!
Δυστυχώς έχω άλλες εμπειρίες. Βέβαια οι (νέες) ταυτότητες δεν αναγράφουν το θρήσκευμα. Αλλά αν "καρφωθεί" ότι ο δάσκαλος είναι καθολικός ή εβραίος (ξέρω τρεις περιπτώσεις) έχει πρόβλημα. Εκκρεμούν και σχετικές δίκες...
ΔιαγραφήΤο "Πασχα στο χωριό" υπάρχει και στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία, για όποιον ενδιαφέρεται, Ακαδημίας. 7.40ΕΥΡΩ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλιά είχα φοβία στους σκύλους, κληροδοτημένη απ'τη μάνα μου. Ο σκύλος που με έκανε να την ξεπεράσω ήταν ο Ρόμπι,ένας γερμανικό ποιμενικό πρώην φιλενάδας μου. (Έκθεση, εξοικείωση...γνωστός μηχανισμός.) Ο Ρόμπι λοιπόν κάθε Πάσχα υπέφερε από τις στρακαστρούκες, τα βεγγαλικά. Ολοκληρο θεριό και το βλεπες να τρέμει σαν λαγός και να τρέχει να κρυφτεί μέσα στο νηπτήρα, στο πλυντήριο...!Έφυγε πέρσι στα 18.Τέτοιες μέρες τον θυμάμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έθνος των ποιμενικών θεωρεί Εθνικόν ό,τι είναι αληθές. Άρα, η αληθινή καταγωγή των γερμανικών ποιμενικών τυγχάνει ολανδική. Και, αν οι γερμανικοί ποιμενικοί αυθεντικά εκφράζουν τον πόθο των ολανδικών ποιμενικών προς τις αληθείς φιλενάδες, γιατί δε χαρίζουμε στο Ρέμπραντ ποιμενικούς βράχους, δεόμενοι να τους ζωγραφίσει ρεαλιστικά, ως ημιάγριους; Ντούι.
ΔιαγραφήΕγώ πάλι γιατί νιώθω μια θλίψη ανήμερα το Πάσχα. Η μεγάλη βδομάδα είναι μια μαγεία, αλλά εκείνη τη μέρα με την τσίκνα, τα τραγούδια και την τρελή χαρά του κόσμου…
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος πάντων, καλή ανάσταση. Και κάποιες αναμνήσεις από αυτές τις μέρες:
Έφηβος στη δεκαετία του 60, περίμενα με λαχτάρα τις διακοπές. Το ίδιο και ο πατέρας μου, για να μας παίρνει με τον αδελφό μου την εβδομάδα των παθών να σκαλίσουμε το αμπέλι. Απογοήτευση αλλά και μια αίσθηση εξαγνισμού, και ένα βαθύ δέσιμο με την βιβλική μορφή του πατέρα. Μια χρονιά στα μεσημεριανά διαλείμματα διάβασα όλο το ‘Χριστός ξανασταυρώνεται’ του Καζαντζάκη. Ήταν ο πρώτος βαθύς προβληματισμός ενός θρήσκου μέχρι τότε νέου. Τα βράδια βέβαια εκκλησία και βόλτες στην πλατεία. Ύμνοι, ματιές με τα κορίτσια, κατανυχτικός ερωτισμός.
Έκτοτε περιμένω πάντα με χαρά αυτές τις μέρες, αλλά τη γλύκα εκείνων των χρόνων μου φαίνεται δεν θα την ξαναζήσω.
Πριν από πολλά πολλά χρόνια, παιδί, ένα Πάσχα πήγα να το περάσω στη θεία, στην Τριπολιτσά. Ξυπνώντας ανήμερα τη Λαμπρή κοίταξα έξω. Καταχνιά παντού, μουντάδα... Κρίμα σκέφτηκα, να κάνει τέτοιο καιρό τέτοια μέρα. Μετά κατάλαβα ότι δεν ήταν συννεφιά αλλά η τσίκνα από τις εκατοντάδες αρνιά που ψήνονταν παντού σε όλην την πόλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκετά μετά, φοιτητής, Πάσχα στο ιερό νησί της Πάτμου. Από κάποιο ύψωμα κοίταζα κάτω. Στα μικρά σταροχώραφα (περιορισμένες οι εκτάσεις στο νησί) τα χλωρά την εποχή εκείνη στάχυα, λύγιζαν από τον αέρα κι έμοιαζαν με κύματα μιας πράσινης θάλασσας. Λίγο πιο πέρα και γύρω παντού, τα άλλα κύματα, της μεγάλης, εκτυφλωτικής μπλε, κάτω από ιδιαίτερο φως της Πάτμου θάλασσας.
Και πέρυσι, Μεγάλο Σάββατο, λίγο πριν την Ανάσταση, ίδια μέρα και ώρα που είχε παραδώσει το μόνο τέκνο της στον κόσμο, παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο, η μάνα μου.
Καλή Ανάσταση σε όλους.
Θα αναφερθώ σε ένα Πάσχα που ήταν για μένα διδακτικό σε ηθογραφικό και κοινωνικόί-πολιτικό επίπεδο. Αρχές της δεκαετίας του 80 επισκέφθηκα με ένα γκρουπ τουριστών την Πόλη. Ο ξεναγός μάς προειδοποίησε να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Στις ξεναγήσεις μας μιλούσε συχνά συνθηματικά ,π.χ. έλεγε «ημείς» αντί για «οι Έλληνες» και «οι έτεροι» αντί του «οι Τούρκοι».
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Πόλη είχε «καταληφθεί», ιδίως οι αγορές, από σμήνη Ελλήνων τουριστών. Κάναμε Ανάσταση στο Πατριαρχείο και στο τέλος ψάλαμε και τον Ακάθιστο. Σε οίστρο τελούντες αρκετοί συνεκδρομείς, πρωτοστατούντος του ξεναγού μας, κατά την επιστροφή στο ξενοδοχείο κουνούσαν έξω από τα παράθυρα του πούλμαν τις λαμπάδες και «έψαλαν» προς τους διερχομένους το Χριστός Ανέστη εν είδει οπαδικού συνθήματος.
Ανήμερα του Πάσχα επισκεφθήκαμε με ένα πλοιάριο τα Πριγκηπόνησα. Αυθόρμητα, οι Τούρκοι στριμώχτηκαν σε ένα χώρο που έμοιαζε με αμπάρι, ενώ οι Έλληνες απλώθηκαν αυτάρεσκα στα καλλίτερα μέρη του πλοιαρίου.Θυμήθηκα την παροιμία «δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι». Κατά την επιστροφή στην Ελλάδα αρκετοί συνταξιδιώτες περιέγραφαν τους Τούρκους ,ως άξεστους, ύπουλους , απατεώνες, εχθρικούς.
Από την πασχαλινή εκδρομή αποκόμισα την εντύπωση ότι οι Τούρκοι που συνάντησα, έμοιαζαν ως προς το επίπεδο διαβίωσης ,τη νοοτροπία, τη συμπεριφορά με τους Έλληνες της δεκαετίας του 50, με τα καλά τους και τα κακά τους. Αντίθετα, πολλοί συνταξιδιώτες μου φέρονταν ως αλαζόνες, ημιμαθείς νεόπλουτοι. Τίποτε καλό δεν προμήνυε αυτό για το μέλλον της Ελλάδας.
Αγαπητέ κύριε Λειβαδίτη, ίσως δεν προσέξατε ότι είχα δημοσιεύσει το κέιμενό σας με το όνομά σας στην αρχή των σχολίων. Μάλιστα εκεί σχολιάστηκε κι από άλλους σχολιαστές. Δεν πειράζει που ξαναδημοσιεύτηκε - Καλή Ανάσταση!
ΔιαγραφήΠάσχα στην Αφρική πριν από δύο χρόνια. Πενθώ για το θάνατο της γιαγιάς μου. Θυμώνω με τους Αφρικανούς το πρωί της Κυριακής που χορεύουν ψέλνοντας στην εκκλησία. Φοράω μαύρα και αρνούμαι να συμμετάσχω. Κάθομαι στον τελευταίο πάγκο δίπλα στην πόρτα και μοιράζω σε όλους άγριες ματιές. Δε νοιάζεται κανείς. Στο δρόμο της επιστροφής, αργά τη νύχτα, τα φώτα του αυτοκινήτου φωτίζουν μέσα στην έρημο μια καμηλοπάρδαλη που παίζει με το παιδί της. Τα φώτα μας τους ξαφνιάζουν. Σταματούν και μας κοιτάζουν. Το αυτοκίνητο στρίβει και το σκοτάδι τους κρύβει ξανά. Ο R. οδηγεί δίπλα μου αμίλητος. Απλώνω το χέρι και του χαϊδεύω τα μαλλιά. Μου χαμογελάει κουρασμένα. Δεν καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνει πόσο καλό μού ‘κανε η καμηλοπάρδαλη που έπαιζε με το παιδί της. Μέσα στο σκοτάδι σκέφτομαι ανόητα ότι μου την έστειλε η γιαγιά μου για να με βοηθήσει στο πιο δύσκολο Πάσχα της ζωής μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγγελία Χ.
Μαζί με το μαρτυρικό θάνατο του Χριστούλη σήμερα αποφάσισα να θάψω οριστικά και τον D.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιωνία του η μνήμη~
Με αγάπη
D.
Καλή Ανάσταση (στον D.).
ΔιαγραφήΕλπίζω να μην αναστηθεί ως DDD [=deleterious]
Διαγραφήδιότι τον εκτιμώ.
Μη φύγεις πριν αποδείξεις ότι τους τρεις νόμους τους Νεύτωνα πρώτος ο Αριστοτέλης ψιλοκοσκίνισε να διατυπώσει χοντρικά και μπαμ και κάτω τέζα, ο εκατόνταρχος. Ότι η σκέψη είναι ιδιότητα του χρόνου. Τον θέλω βαθιά το χρόνο να τον νιώσω. Και όπου χρόνος, ή φυσικό μέγεθος, η μπαλαρίνα του λούνα παρκ. Μη φύγεις πριν πατήσεις γερά ρίζες των αιωνόβιων δέντρων στην άπλα της ομίχλης. Μη με αφήνεις δίχως την υπενθύμιση της γραφειοκρατίας, Απόστολε D.
ΔιαγραφήΚάθε λίγες μέρες έχουμε και μια αναγγελία αποχώρησης ή ψηφιακής αυτοχειρίας του D. Τι κακό κι αυτό...
ΔιαγραφήΑγαπητέ κ. Δήμου,
ΑπάντησηΔιαγραφήσας εκτιμώ ιδιαίτερα και το γνωρίζετε. Θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για το "Αντι-Πάσχα".
Μου θυμίζει λίγο τις ψευτοεπεναστάσεις εκ του ασφαλούς των δήθεν αριστερών της παλαβής αριστεράς (όπως σωστά την αποκαλεί ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης).
Να υποθέσω (και δεν ειρωνεύομαι) ότι ο κ. Φύσσας (και οι της Ένωσης Αθέων):
1. Χριστούγεννα, Φώτα, Δεκαπενταύγουστο εργάζονται και δεν έχουν αργία.
2. Θα οργανώσουν και Αντι-Ραμαζάν ή Αντι-Μπαϊράμ. (Θα τολμούσαν άραγε ακόμη και να ανακοινώσουν κάτι τέτοιο;).
Δεν είναι λίγο γραφικά κάτι τέτοια;
Σ' αυτά που γράφετε χρόνια τώρα για την εκκλησία, όπως και για τον χωρισμό της απ' το κράτος έχετε απόλυτο δίκιο.
Με ιδιαίτερη αγάπη κι εκτίμηση
Χρήστος Ράπτης
Δεν το διοργάνωσα - προσεκληθην. Με την Ένωση Αθεων καμία σχέση.
ΔιαγραφήΚύριε Δήμου, όμορφες οι ιστορίες των σχολιαστών σας. Κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες. Μια-δυο πολύ συγκινητικές. Λυπάμαι που εγώ δεν έχω να εισφέρω κάτι. Βλέπετε, μεγάλωσα σε άθρησκο περιβάλλον. Οι γονείς αντιμετώπιζαν τις γιορτές ως καταπίεση της πλειοψηφίας. Δυσφορούσαν. Εγώ όμως τις χαιρόμουν κρυφά στο σχολείο. Έβλεπα τις φίλες μου που κάνανε πανηγύρια στο σπίτι τους. Συνέκρινα το δικό τους οικογενειακό γιορταστικό περιβάλλον με του δικό μας, το μουντό και σοβαρό, και με έπιανε κατάθλιψη. Δεν είναι καλό τα παιδιά να μεγαλώνουν σε εκκοσμικευμένο περίγυρο. Τα παιδιά χρειάζονται, πέρα από τα παραμύθια και τα ποιήματα, και το μεταφυσικό μύθο. Έχουν ανάγκη να πιστέψουν στο φύλακα άγγελο, ιδίως όταν είναι μοναχοπαίδια. Το ξέρω γιατί είμαι μοναχοκόρη. Ευτυχώς τα ξαδέλφια ήταν το αντίθετο από εμάς. Ήταν οικογένειες λαϊκές. Απλές. Στις γιορτές με καλούσαν στα σπίτια τους και πήγαινα δήθεν απρόθυμα. Ενώ πήγαινα από ανάγκη για να έχω παρέα και παιγνίδι. Οι γονείς μου θύμωναν. Πάλι θα φύγεις, με ρωτούσαν και θα μας αφήσεις μόνους. Δυστυχώς τους μοιάζω. Στη μοναξιά. Ντρέπομαι πλέον να πηγαίνω με ζόρι στη ξαδέφλια μου. Μεγαλώσαμε. Έχουν τις οικογένειές τους. Επίσης λένε Χριστός Ανέστη και Αληθώς Ανέστη κι εγώ που δεν πιστεύω τίποτε, απέχω. Ειδικά τα ξαδέλφια μου από την πλευρά της μητέρα μου, κράτησαν το τυπικό της παράδοσης και η ζωή τους είναι γεμάτη με χαρά και ξεφαντώματα. Προσπαθώ να παρηγορηθώ με τον Καβάφη. Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου. Όμως δεν πιστεύω ότι είναι ευτελισμός το ζει το κέλυφος της παράδοσης κι ας μην πιστεύεις τίποτε. Για τους φίλους σας που τρώνε επιδεικτικά κρέατα τη Μεγάλη Βδομάδα, έχω να πω ότι είναι ανώριμοι. Η ανεκτικότητα είναι αρετή. Εγώ αυτό δεν θα το έκανα ποτέ στα ξαδέλφια μου. Λένε ότι το Πάσχα είναι για τους Χριστιανούς μισή χαρά και μισή λύπη. Για εμένα που είμαι εκτός, είναι μόνο λύπη και μοναξιά. Γιατί ακόμη και οι πιο άθρησκοι συνάδελφοί μου, κρατάνε κάτι από τα έθιμα. Εγώ τίποτε. Περιμένω να περάσουν οι μέρες. Να αρχίσω πάλι τη δουλειά για να χαρώ, ασκώντας ίσως τη μικρή εξουσία που έχω στους υφισταμένους μου. Διακριτικά, βέβαια. Να κλείσω λέγοντας ότι πέρσι στις διακοπές του Πάσχα ήμουν σε εκπαιδευτικό ταξίδι στην Ιαπωνία. Το είχα επιδιώξει ώστε να απουσιάζω από την Ελλάδα για να μη νιώσω πολλή μοναξιά. Εκεί λοιπον, μας ξενάγησαν παντού. Κυρίως σε τόπους λατρείας, στους ναούς τους. Και γελούσα μέσα μου. Έλεγα, έφυγα από την Ελλάδα για να γλιτώσω τις εκκλησίες και το Πάσχα και ήλθα στην Ιαπωνία για να με φλομώσουν στον Σίντο, στα γιαογορότσου νο κάμι. Αστείο δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρω. Άλλωστε δε νομίζω πως θα οργανώνατε κάτι τέτοιο. Μάλλον δεν σας ταιριάζει. Ούτε κατακρίνω τη συμμετοχή. Ήθελα να σχολιάσω την οργάνωση αυτών των Αντι-...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης ξέρω (σας διαβάζω 30τόσα χρόνια) ότι μάλλον δεν δέχεστε (σωστά κατά τη γνώμη μου) τον όρο άθεος και προτιμάτε το αγνωστικιστής.
Θυμάμαι το Πάσχα μοναξιάς που περιγράφατε γυρίζοντας από την Κέρκυρα με την Πόρσε.
Με αγάπη
Καλό Πάσχα
Χρήστος Ράπτης
"Επειδή έχω περάσει χρόνια γκρινιάζοντας
Διαγραφήεπειδή έχω αμαρτήσει συχνά ενάντια στην ευτυχία
επειδή έχω περιγράψει, αναλύσει , σχολιάσει, ερμηνεύσει,τονίσει, δοξολογήσει τη δυστυχία
εγώ, ο Νίκος Δήμου, αλλοτριωμενος άνθρωπος
του εικσοτού αιώνα, παιδί του μπετόν και των κασαερίων, του συστήματος και του κατεστημένου,
δηλώνω -έχοντας σώες τις φρένες, και διαυγή τον νου-
ότι είμαι ευτυχής.
Έστω κι ένα λεπτό, μία ώρα , μία μέρα. Είμαι.
Και το λέω. Αυτή είναι η άλλη επ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ"
[συγγνώμην για την παρανάγνωση/λαθροχειρία στο τέλος αλλά το θέλει η μέρα].
Βάλε τουλάχιστον την βιβλιογραφική αναφορά (μπας και πουλήσω κανένα αντίτυπο...).
Διαγραφήσωστά!
Διαγραφήαλλά πρώτα να διορθώσω τις "παραγραφίες" μου.
όπου "του εικσοτού αιώνα" διαβάζουμε "εικοστού"
κι όπου "των κασαερίων," βάζουμε "καυσαερίων"
Φυσικά το βιβλίον κυκλοφορεί από τας εκδόσεις "Πατάκη" υπό τον τίτλον "Παρ' ολα αυτά" [τρέξατε -τρέξατε..."] "το πιό τρυφερό, το πιό ανθρώπινο, το πιό προσωπικό βιβλίο του Ν.Δ."
Ούουουφ! ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΣΑΣ ΔΙΑΒΑΣΑ-Κάνετε κάτι και μόνοι σας...
Σε όσους δεν έχουν διαβάσει Νίκο Δήμου ή τουλάχιστον όχι πολύ, συνιστώ να διαβάσουν πρώτα το 'ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΟΥ" , μετά το "ΠΑΡ'ΟΛΑ ΑΥΤΑ" και ύστερα όλα τα υπόλοιπα. Μόνον τότε θα έχουν γνωρίσει τον οικοδεσπότη μας .
ΔιαγραφήΝ.
Στον οικοδεσπότη μας με την ενέργεια εφήβου, αλλά και στους σχολιαστές του DONCAT επώνυμους και ανώνυμους, με την ποιητική και ορθολογική σκέψη και τις ιδιαίτερες ευαισθησίες, εύχομαι το καλύτερο που ο καθένας από εσάς επιδιώκει και ονειρεύεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αγάπη, Π.
Υ.Γ. Είναι μέρες τώρα που βρίσκομαι σε μια περίεργη φάση σιωπής. Που θα μου πάει όμως θα ξεμουγκαθώ!
Καλή Ανάσταση σε όλους, όπως ο καθένας το εννοεί.
Λύθηκε το προβλημα με την απουσία της Αφροδίτης..
ΑπάντησηΔιαγραφή..Είναι.. παλαιοημερολογίτισσα..!!
Χαιρομαι που σπασατε για λιγο την σιωπη σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλη Ανασταση και σε εσας!
Δυστυχώς δεν έχω πασχαλιάτικη προσωπική ιστορία της προκοπής για να διηγηθώ. 'Ισως μόνο την ανάσταση που έζησα αρχές του 2000 στην Κρήτη, στη Μονή Βροντι(η)σίου (δύο γραφές). Πριν το Χριστός Ανέστη, μου είπαν "πιάσε τοίχο". Είδα γυναίκες και παιδιά να τρέχουν προς τα αυτοκίνητα και μετά έζησα τον πόλεμο. Είχα βέβαια καταλάβει τι πρόκειται να γίνει, τα κουμπούρια ήταν ορατά στις ζώνες των ντόπιων. Δεν περίμενα όμως τον παπά να παρατήσει τη λειτουργία για να ρίξει με καλάσνικοφ. Οι σφαίρες ήταν τουλάχιστον προς το βουνό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτέλους η αλήθεια για το άγιο φως από συνεντεύξεις ανωτέρων ιερέων αγιοταφιτών, ηχητικά ντοκουμέντα. Οι άπιστοι, δεν θα απογοητευτούν. Βέβαια, η εκκλησία ποτέ δεν μίλησε για θαύμα. Εξαιρετικό άρθρο, τόσα χρόνια έψαχνα και εγώ να δω πως γίνεται (αυτανάφλεξη κλπ).
http://www.lifo.gr/articles/mikropragmata/98988
Καλό Πάσχα και
ΑΓΑΠΗ ΜΟΝΟ ΤΩΡΑ
Αμβρόσιος: "Όσον αφορά στο κρέας που θα φάνε απόψε οι άθεοι που θα κάνουν τραπέζι, να γίνει δηλητήριο και να τους τρυπήσει το στομάχι. Να γίνει πέτρα και να μην το χωνέψουν. Ας τρώει ο καθένας ό,τι θέλει και να λατρεύει το Θεό που θέλει αλλά να μην προκαλεί το αίσθημα του θρησκευτικού κόσμου."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαπα-Ταλιμπάν κρατικός υπάλληλος...
ΔιαγραφήΧουλιγκανάκι με ράσο.
Είναι η θρησκεία της αγάπης - με την κατάρα και την απειλή σε πρώτη ζήτηση...
ΔιαγραφήΆλλο η θρησκεία, κι άλλο οι εκπρόσωποί της. Να είστε σίγουρος πως οι πλείστοι χριστιανοί κατακρίνουν αυτή τη συμπεριφορά. Είναι και θα είναι η θρησκεία της αγάπης, φτάνει να παλέψουμε να την εκσυγχρονίσουμε με τα υφιστάμενα δεδομένα και όχι απλώς να την επικρίνουμε. Θέλει δουλειά και θα είναι επώδυνη προσπάθεια, όμως γίνονται βήματα και θα γίνονται, γνωρίζοντας όμως πως πάντα θα υπάρχουν μειοψηφίες που πιστεύοντας ότι εκπροσωπούν πλειοψηφίες θα δρουν με τέτοιο τρόπο, κυριευμένοι από ανορθολογισμό, έλλειψη ανθρωπισμού και δογματισμό. Το πρώτο που κηρύττει ο χριστιανισμός είναι η αγάπη, τα υπόλοιπα είναι φτιαχτοί νόμοι και κανόνες των ανθρώπων. Αγάπη μόνο, λοιπόν. Η πίστη είναι σημαντική και μην την υποτιμάτε. Το γεγονός πως είστε άτομα υψηλής διανόησης μπορεί να σας κάνει να παραγνωρίζετε την αξία της πίστης, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, χωρίς να πιστεύω βαθιά, θεωρώ πως είναι απαραίτητη για την κοινωνική ευρυθμία, ειδικά μεταξύ των απλών ανθρώπων. Ένας ανώτατος νόμος δικαίου, ένα αποκούμπι για τον βιοπαλαιστή, μια προσευχή για τον ασθενή… Εμείς οι απλοί θνητοί την έχουμε ανάγκη κι ας οι πλείστοι γνωρίζουμε τις αντιφάσεις.
ΔιαγραφήΠρος σεβασμιότατον κκ Αμβρόσιον κλπ
Διαγραφή[...] Δεν υπάρχει παρά ο αιώνιος ήλιος του Θεού πάνω
στα ύδατα της δημιουργίας τα μεγάλα.
Δ ε ν θ α ξ α ν α γ υ ρ ί σ ο υ μ ε σ ε σ α ς.
(Paul Claudel "Μπαλάντα" , μτφρ. Νίκος Δήμου. "Ξένα ποιήματα", εκδ. Νεφέλη 1982).
Έστειλα σήμερα το παρακάτω tweet:
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάταια παλεύω 40 χρόνια με το Άγιο Φως. Αν κάποτε στο μέλλον φωτισμένοι άνθρωποι καταργήσουν την δεισιδαιμονία, θυμηθήτε με...
A, δεν θέλω ν' ακούω τέτοια πράγματα από άνθρωπο που υπερασπίζεται την ελεύθερη αγορά...
ΔιαγραφήΗ υπόθεση "Αγιον φως" κάνει πολυ μεγάλους τζίρους. Πατριαρχεία διαγκωνίζονται. Ιεράρχες μαλλιοτραβιουνται και αλληλοξυλοφορτώνονται μπροστα στα έκπληκτα μάτια των "άνομων Εβραίων" αστυνομικών.
Κι ύστερα πως θα γίνει να 'χουμε με πτήση τσάρτερ -κι έξοδα του "εις υγείαν κορόϊδο-λαουτζίκου!"- τόσους "Χατζήδες" μονομιάς: Χατζη-Γεροβασίλη, Χατζη-Δήμο Βερύκιο , Χατζη-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Μάταια πάλευες 40 χρόνια και μάταια θα παλεύουν στον αιώνα τον άπαντα οι φωτισμένοι άνθρωποι για την απομύθοποίηση του Αγιου Φωτός. Τίποτα δεν θα αλλάξει. "Είναι πολλά τα λεφτά Αρη" που έλεγε και ο Σπύρος Καλογήρου στην παλιά κινηματογραφική ατάκα . ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!!!!!!!!
ΔιαγραφήΝ.
Δεν παλεύεις μάταια Νίκο. Εφέτος διάβασα πολλά σωστά σχόλια και πληροφορίες για "Αγιο Φώς", όσα δεν είχα διαβάσει ποτέ. Βεβαίως είναι πολλοί οι φανατικοί και οι βλάκες και είναι kai πολύ επίμονοι για να θυμηθούμε και τον Μπέρτραντ Ράσσελ. (The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, and wiser people so full of doubts).
ΔιαγραφήΟμως υπαρχουν και ιερεις που ειναι ανοιχτομυαλοι, που βοηθουν κοσμο που εχει αναγκη ταπεινα, χωρις τυμπανοκρουσιες, απο αγαπη και μονο για τον αλλο ανθρωπο - οχι επειδη το λεει η θρησκεια μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορουσαν, σιγα-σιγα να αλλαξουν την εικονα της Εκκλησιας;
Τα δικά μας διπλά άστρα -κορυφαίας σημασίας- φέρνουν τη μυρωδιά του λεμονιού· διπλώνουν τα πόδια της λεκάνης μας στον καναπέ· απορροφούν τις μελανιές του σταυρικού θανάτου· ζαλίζονται. Η μορφή της εξίσωσης και ο τύπος της συνάρτησης, μας οδηγούν να πούμε· ότι· η κρίσιμη κατάσταση της ζωής στην πατρίδα μας, δεν επιτρέπει συνείδηση έρπουσα και φιλοτιμίες ελληνορθόδοξες. Η μορφή της εξίσωσης και ο τύπος της συνάρτησης μάς οδηγούν να πούμε ότι κατάπλευσαν μόλις στο λιμάνι του δωσιλογισμού και οι ανοιχτόμυαλοι ιερείς, που, μαζί με άλλους ιερείς -π.χ. τα πλήθη των κουκουέδων ομοφυλόφιλων ιερεών του Σατανούλη- δε διαθέτουν νου, φιλοτιμία και δροσερό έρεβος υπέρ του κρατικού ελληνικού νομίσματος {αρχικώς}. Ποια είναι η θρησκεία σας; Κρατάτε το σπίτι σας, ή σας το παίρνουν; Και ποιος είναι ο κόσμος της ανάγκης; Εσείς δεν είσαστε σε ανάγκη; Και ποια είναι η εικόνα της εκκλησίας; Θα πουν: μέσω της διαδικασίας: φ(χ) = χ +1, η εικόνα του ορίσματος χ =1 είναι φ(1) = 1 + 1 = 2. Πώς εμείς θα βρούμε την εικόνα της εκκλησίας. Με ποια διαδικασία. Κι αν δεν τη βρούμε, θα χαθούμε; Όμως, εμείς θα απορούμε: η μορφή της εξίσωσης και ο τύπος της συνάρτησης δεν είδανε τη μάχη;
ΔιαγραφήΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή- Χριστός Ανέστη!
- Αληθώς, ο Κύριος!
Αινιγματικός μου φαινόταν αυτός ο διάλογος όταν τον άκουγα μικρό παιδί. Ποιος ήταν ο «Κύριος»; Ήξερα διάφορους «κύριους» στην γειτονιά, (‘Ηταν οι σπουδαγμένοι στα μεγάλα σπίτια. Ο μπακάλης, ο μανάβης, ο φούρναρης, δεν ήταν «κύριοι». Ήταν «κυρ». Κυρ Μήτσος, κλπ.).
Και «αληθώς», τι; «Αλήθεια» - ήταν όταν δεν σου έβαζαν πιπέρι, αλλά σου έλεγαν μπράβο.
Αυτός ο διάλογος ακουγόταν για εβδομάδες μετά την Ανάσταση.
Τα πολλά χρόνια που πέρασαν από τότε, δεν μου έλυσαν την απορία. ‘Όχι για την σημασία των λέξεων, αλλά των γεγονότων. Αναστήθηκε πραγματικά κανείς;
Απόδειξη ότι τις θρησκείες τις γέννησε ό θάνατος: η μεγαλύτερη βασίζει όλη της την αλήθεια σε μία πράξη αναίρεσης του θανάτου – το συστατικό θαύμα του Χριστιανισμού...
Πιστεύω πως τη θρησκεία του χριστιανισμού (τουλάχιστον) τη γέννησε, κατά πρώτο λόγο, η φτώχεια και η δυστυχία και, κατά δεύτερο λόγο, η ελπίδα της αιώνιας ζωής. Ο εξαθλιωμένος ακόλουθος του Ιησού έβρισκε μεγάλη παρηγοριά στην ιδέα ότι υπάρχει μια ευδαίμων "βασιλεία των ουρανών", στην οποία μάλιστα οι πλούσιοι πολύ δύσκολα θα εισχωρήσουν... Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η αθεΐα ευδοκιμεί σε πληθυσμούς περισσότερο ευημερούντων.
ΔιαγραφήΚαλό μήνα!
@Nikos Dimou
Διαγραφή2016-05-01 06:49:40+00:00
> τις θρησκείες τις γέννησε ό θάνατος
Περισσότερα στο βιβλίο του Κωστή Παπαγιώργη «Ζώντες και τεθνεώτες».
@EFFIE
Διαγραφή2016-05-01 10:53:56+00:00
> Τη θρησκεία του χριστιανισμού τη γέννησε η φτώχεια και η δυστυχία και η ελπίδα της αιώνιας ζωής. Ο εξαθλιωμένος ακόλουθος του Ιησού έβρισκε μεγάλη παρηγοριά στην ιδέα ότι υπάρχει μια ευδαίμων "βασιλεία των ουρανών", στην οποία μάλιστα οι πλούσιοι πολύ δύσκολα θα εισχωρήσουν.
Στο πρόβλημα της θεοδικίας οι προφήτες του Ισραήλ απαντούσαν: ο Θεός τιμωρεί τους Εβραίους ακριβώς όταν δεν τηρούν τις εντολές Του. Όμως ο Αντίοχος ο Επιφανής θέλησε όλοι οι λαοί της επικράτειάς του να εξελληνιστούν και να εγκαταλείψουν τα ιδιαίτερα ήθη κι έθιμά τους. Στους Εβραίους απαγορεύτηκε επί ποινή θανάτου να θυσιάζουν στο Ναό του Σολομώντα, να περιτέμνουν τα παιδιά τους, να τηρούν τον Μωσαϊκό Νόμο, να κατέχουν αντίγραφα των Γραφών κτλ. (Μακκαβαίων Α 1.40‒57):
41 Καὶ ἔγραψεν ὁ βασιλεὺς Ἀντίοχος πάσῃ τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ εἷναι πάντας εἰς λαὸν ἕνα
42 καὶ ἐγκαταλιπεῖν ἕκαστον τὰ νόμιμα αὐτοῦ.
44 καὶ ἀπέστειλεν ὁ βασιλεὺς βιβλία ἐν χειρὶ ἀγγέλων εἰς Ἱερουσαλὴμ καὶ τὰς πόλεις Ἰούδα
45 κωλῦσαι ὁλοκαυτώματα καὶ θυσίαν καὶ σπονδὴν ἐκ τοῦ ἁγιάσματος καὶ βεβηλῶσαι σάββατα καὶ ἑορτὰς
46 καὶ μιᾶναι ἁγίασμα καὶ ἁγίους,
47 καὶ οἰκοδομῆσαι βωμοὺς καὶ τεμένη καὶ εἰδωλεῖα καὶ θύειν ὕεια καὶ κτήνη κοινὰ
48 καὶ ἀφιέναι τοὺς υἱοὺς αὐτῶν ἀπεριτμήτους, βδελύξαι τὰς ψυχὰς αὐτῶν ἐν παντὶ ἀκαθάρτῳ καὶ βεβηλώσει,
49 ὥστε ἐπιλαθέσθαι τοῦ νόμου καὶ ἀλλάξαι πάντα τὰ δικαιώματα·
50 καὶ ὃς ἂν μὴ ποιήσῃ κατὰ τὸ ρῆμα τοῦ βασιλέως, ἀποθανεῖται.
56 καὶ τὰ βιβλία τοῦ νόμου, ἃ εὗρον, ἐνεπύρισαν πυρὶ κατασχίσαντες.
57 καὶ ὅπου εὑρίσκετο παρά τινι βιβλίον διαθήκης, καὶ εἴ τις συνευδόκει τῷ νόμῳ, τὸ σύγκριμα τοῦ βασιλέως ἐθανάτου αὐτόν.
Τώρα οι Εβραίοι υπέφεραν όχι επειδή παραβίαζαν τις εντολές του Θεού, αλλ' αντιθέτως, επειδή τις τηρούσαν! Η απάντηση των Προφητών πήγε περίπατο.
@EFFIE
Διαγραφή2016-05-01 10:53:56+00:00
Μια ριζικά διαφορετική απάντηση δόθηκε τότε, ο αποκαλυπτικισμός (apocalypticism), σύμφωνα με τον οποίο τις συμφορές τις φέρνουν οι δυνάμεις του Σκότους, που έχουν λάβει εξουσία επί της Γης, αντιμάχονται τον Θεό και διώκουν τους τηρούντες το θέλημά Του. Όμως η μέρα πλησιάζει που ο Θεός θα επέμβει, συντρίβοντας το Σατανά, ανταμείβοντας όσους του έμειναν πιστοί, τιμωρώντας όσους τον πρόδωσαν και ιδρύοντας ένα επίγειο ουτοπικό βασίλειο.
Ο Χριστός ήταν αποκαλυπτικιστής: πίστευε ότι ο Θεός έχει προσωρινά αφήσει τον κόσμο στο έλεος του Σατανά, σύντομα όμως, θα γινόταν η Μεγάλη Ανατροπή (Κατά Μάρκον 9.1, 13.30):
Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.
ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη μέχρις οὗ πάντα ταῦτα γένηται.
(Περισσότερα στα βιβλία του Bart Ehrman).
«Τί ποιήσωμεν» στο μεταξύ; Χριστός εναντίον Θεού;:
Η διδαχή του Ιησού προϋποθέτει ένα κόσμο ατελή, πόνου και δυστυχίας. Ένα κόσμο όπου είτε δεν υπάρχει Θεός, είτε, αν υπάρχει, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την μοίρα των ανθρώπων. Σε αυτόν τον παράλογο κόσμο έρχεται ο Χριστός και προσφέρει ως αντίδοτο την αγάπη. Το κίνημά του, όχι μόνον δεν αποτελεί συμπλήρωμα ή ολοκλήρωση του θεϊκού έργου — βρίσκεται σε αντίθεση με αυτό.
Η ουσία αυτού του κηρύγματος είναι να φέρει τους ανθρώπους κοντά και με την δύναμη της αγάπης να τους δώσει την δυνατότητα επιβίωσης σε έναν απάνθρωπο κόσμο: τον κόσμο της φθοράς, της απώλειας και του θανάτου.
Η διδασκαλία του Χριστού είναι ένα κήρυγμα διαμαρτυρίας για την ψυχρότητα και την σιωπή του σύμπαντος, ένα κήρυγμα πανανθρώπινης αλληλεγγύης μπροστά στην αδιαφορία των ουρανών.
@Ein Steppenwolf
ΔιαγραφήΓεια σου, Λύκε! τι μου έκανες βραδιάτικα, να ψάχνω να διαβάζω ευαγγέλια... Ευχαριστώ για την παραπομπή στα κείμενα του Δήμου, τα είχα διαβάσει παλιά, τα ξαναδιάβασα με την ίδια ευχαρίστηση. Καλό μήνα!
@EFFIE
Διαγραφή2016-05-02 18:13:40+00:00
> Ευχαριστώ για την παραπομπή στα κείμενα του Δήμου, τα είχα διαβάσει παλιά, τα ξαναδιάβασα με την ίδια ευχαρίστηση. Καλό μήνα!
Επίσης καλό μήνα! (Καθυστερημένα, αλλά τουλάχιστον έχουμε ακόμη Μάιο).
Το «Χριστός εναντίον Θεού;» είναι από τ' αγαπημένα μου, διότι σ' αυτό ο Νίκος Δήμου ορθά επισημαίνει:
1. ότι ο Χριστός βλέπει τον κόσμο ως εγκαταλειμμένο από το Θεό·
2. την ειδοποιό διαφορά του Χριστού από τους άλλους αποκαλυπτικιστές. Εκείνος, ως αντίδοτο στην εγκατάλειψη από το Θεό, προτείνει την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Οι άλλοι αποκαλυπτικιστές, π.χ. ο Ιωάννης της Αποκάλυψης, προτείνουν όχι την αγάπη, αλλά την καρτερία: κάντε λίγη υπομονή ακόμη, σύντομα ο Θεός θα λάβει εκδίκηση για τις αδικίες που υφίστασθε κτλ.
Τις θρησκείες τις γέννησε η κατάθλιψη. Δηλαδή: η αποκοπή του ζωντανού οργανισμού από τις πληροφορίες του φυσικού κόσμου. Δηλαδή: ο εξουσιαστής που νιώθει άσχημα καθώς διαπιστώνει τις ηλιθιότητες που σκέπτεται και επιμένει και στις ηλιθιότητες και στην ασχήμια και στη φρίκη και τα νομίζει φυσιολογικά και τα πραγματοποιεί. Και δε θα πάω εγώ να σηκώσω τα βάρη του, είτε έζησε στα 1500π.Χ. είτε έζησε στα 200μ.Χ. είτε ζει σήμερα. Ο θάνατος της υγείας του γέννησε τις θρησκείες σίγουρα. Η θρησκεία του είναι η κατάθλιψη. Η παρηγοριά του φτωχού είναι η ελπίδα μήπως γνωρίσει καμιά λύπηση από τους διαρκώς απόντες δολοφόνους. Οι γερόντισσες πηγαίνουν στις ερημικές εκκλησίες για βόλτα και να βρουν συντροφιά με γερόντισσες άλλες. Η σωστή κοινωνική κριτική και που έχει γεύση Κατοχής δεν έγινε ποτέ στην εκκλησία, αλλά στα μικρά περιβόλια δίπλα στο νερόμυλο καθώς ποτίζονται οι κήποι μια χαρά και η μία θανατηφόρα κόρη απευθύνει χαρακτηρισμούς τίμιους στην άλλη θανατηφόρα κόρη, που λοξοδρόμησε το νερό. Άκουσα εγώ τις κρίσεις καθώς, μέσα στο λιοπύρι κατέβαινα για την παραλία. Σήμανα την καμπάνα. Θυμήθηκα την ιστορία με το φίδι και τις σταγόνες το αίμα. Έσκυψα μπροστά στον Άγιο, αλλά άκουσα να σηκωθώ χωρίς να μην διαμαρτυρηθώ γιατί δεν ήταν η σειρά μου. Ιεροί ναοί να σου πετύχουν! Μέσα στην εκκλησία όποιος ανάβει ένα κερί δεν φαίνεται γιατί ο χώρος είναι σκοτεινός και περιφραγμένος. Ενώ στην παραλία φαίνεται όποιος θα βάλει το κεφάλι και το χέρι του κάτω από την πετσέτα (και οι προνοητικοί έχουν θέμα να φαίνεται όποιος στην παραλία θα ανάψει το κερί του με το γαλαζοπράσινο φως του λιοπυριού τους). Αλλά τι με νοιάζει εμένα; Αφού μπορώ να ξαπλώνω στη γη και να σπρώχνω τα βότσαλα με τις μύτες των αθλητικών παπουτσιών και να κρατάω κόντρα και να αισθάνομαι ολωσδιόλου γειωμένος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, κ. Δήμου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκι άλλα 140 να ζούσατε θα πολεμούσατε με τη φωνή της λογικής, του ορθού λόγου καλύτερα, στη χώρα του παραλόγου!
Θυμάστε πριν λίγα χρόνια την ψηφοφορία στον Σκάι για τους 100 μεγαλύτερους Έλληνες; Υπήρχε περίπτωση να 'σασταν μέσα;
ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Θυμάμαι πάντα εκείνο το κείμενό σας για τον τόσο παρεξηγημένο ληστή που ζητά ανθρώπινα απ' τον Ιησού ένα θαύμα...
Με εκτίμηση
Χρήστος Ράπτης
Εχθές το απόγευμα έβλεπα στην τηλεόραση πλάνα από μια εκκλησία όπου τελούνταν η λεγόμενη "πρώτη ανάσταση". Το πλήρωμα χτυπόυσε ρυθμικά τα ξύλινα στασίδια και ο παπάς χοροπηδούσε σκορπώντας δάφνες. Μία κυρία δήλωσε στην κάμερα: και μόνο με αυτόν τον ήχο, γεμίζει η ψυχή σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα η ψυχή δε γεμίζει με γδούπους - με ψαλμωδίες, θα το καταλάβαινα. Ας θυμηθούμε όμως τι γίνεται στα club, όπου η ρυθμική ένταση συνοδεύει συχνά την κατάλληλη ψυχοτρόπο ουσία (το λιβάνι είναι ήπιο ψευδαισθησιογόνο...). Σήμερα υπάρχουν και ηχητικά ναρκωτικά, πληρώνεις για να τα ακούσεις σε ειδικά site και σου προκαλούν εθισμό και αποτελέσματα παρόμοια με κάποιες ουσίες.
Αν λάβουμε υπ' όψη ότι η προαναφερθείσα θρησκευτική τελετουργία μοιράζεται πολλά κοινά με τελετές αφρικανικών θρησκειών, όπου μια ρυθμικά επαναλαμβανόμενη ήχηση ή κίνηση αποφέρει έκσταση, τότε θα πάμε στο φαινόμενο της ψυχιατρικής που απαντάται πολλές θρησκευτηκές εκδηλώσεις: την διάσχιση (dissociation). Ο μηχανισμός αυτός αναφέρεται στον αποχωρισμό οποιασδήποτε ομάδας ψυχικών ή συμπεριφορικών διεργασιών από την υπόλοιπη ψυχική δραστηριότητα του ατόμου. Στα διασχιστικά φαινόμενα δεν υπάρχει απώλεια της πραγματικότητας, όπως στην ψύχωση, αλλά παροδική αποσύνδεση από αυτήν (σε νοσολογικό επίπεδο έχουμε την διασχιστική φυγή, αμνησία, διαταραχή της ταυτότητας, αποπροσωποποίηση κ.ά.) Ανάλογα φαινόμενα συναντά κανείς και σε περιγραφές αρχαίων πηγών, όπως οι "Βάκχες" Ευριπίδη.
Φαίνεται λοιπον ότι έτσι (πράγματι, Νίκο) ξεχνά κανείς για λίγο την παντοδυναμία του θανάτου...
"Η θρησκεία είναι μια ψυχαγωγική μεταφυσική"
ΔιαγραφήΦερνάντο Πεσσόα
Ψυχική Θερμοδυναμική. Οι ψυχικές διεργασίες θα γίνονται κατά την ισοβαρή θέρμανση της ψυχής. Τα 18g της ψυχής πολύ θα θερμαίνονται ισοβαρώς. Προσθέτετε άχνη ζάχαρη καμιά πικρή κουτάλα;
ΔιαγραφήΚύριε Δήμου, Χρόνια Πολλά και Καλό Πάσχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μια εποχή που τα μπλογκς βρίσκονται σε πλήρη παρακμή, το δικό σας μπλογκ έχει αναγεννηθεί και προσελκύει πάλι σχόλια και σχολιαστές εξαιρετικής ποιότητας και ευαισθησίας, αν κρίνω τουλάχιστον απ΄ αυτά που διαβάζω τώρα εδώ σε αυτήν την εορταστική ανάρτηση αλλά και από τα προηγούμενα που έριξα μια ματιά.
Σας ευχαριστούμε που αντιστέκεστε στον διάχυτο ανορθολογισμό της κοινωνίας μας και ελπίζουμε να είστε πάντα καλά για γράφετε και να διαβάζουμε τις σκέψεις σας αλλά και για να εμπνέετε με το ανυποχώρητο πείσμα σας εμάς τους νεότερους προς υγιείς πνευματικούς αγώνες.
Και πάλι υγεία και ευτυχία!
Αλέξης
Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια όλη η μπλογκο-κοινότητα. (Το μπλογκ μπορεί να το ξεκινάει ένας αλλά το χτίζουμε όλοι μαζί...)
ΔιαγραφήΔέκα χρόνια στη Βόρεια Ευρώπη, το Πάσχα σήμαινε δύο μπύρες παραπάνω στην τοπική παμπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι άθρησκος (αγνωστικιστής). Στο ελληνικό όμως Πάσχα, με αντιπροσωπεύει απόλυτα η φράση (νομίζω του Εμπειρίκου) ‘Χριστιανός μπορεί να μη είμαι, αλλά ορθόδοξος είμαι σίγουρα’.
Η κατάνυξη, η συλλογικότητα, ο μυστικισμός, η εσωτερικότητα των γιορτών, με αγγίζουν βαθιά. Που αλλού ένας ολόκληρος λαός συμπάσχει πίσω από μια νεκρική πομπή που συμβαίνει ταυτόχρονα σε διάφορα μέρη; Ψιθυρίζοντας μάλιστα μια μελωδία σαν το Γενεαί Πάσαι!
Το αεράκι του Επιταφίου, η ατμόσφαιρα της Μ. Βδομάδας, με συνεπαίρνουν. Μετά από τόσα χρόνια, ακόμα μου έρχεται να κλάψω. (Και... είναι η συλλογικότητα είναι που με συγκινεί. Μπορεί να μάλιστα ακούγεται αστείο, αλλά το ίδιο νιώθω και στις εκλογές: συγκινούμαι και δακρύζω καθώς βλέπω έναν ολόκληρο λαό που προσέρχεται να επιλέξει, από κοινού, την τύχη και το μέλλον του. Άσχετα με το ότι τα κάνει μαντάρα με τις επιλογές του.)
Πιθανώς αυτό που μου λείπει στην Ελλάδα είναι η αίσθηση της συλλογικότητας – και γι αυτό συγκινούμαι όταν την βλέπω. Είτε σε πιο πραγματική εκδοχή (Μ. Βδομάδα) είτε σε επίπλαστη εκδοχή (εκλογές).
Τέλος πάντων, όλο αυτό το συναίσθημα, έρχεται και επιστεγάζεται το Μ. Σάββατο με την μαγειρίτσα. Είναι ένα από τα (δύο) αγαπημένα μου φαγητά.
Διάβασα στα αρχικά σχόλια για φίλη που δεν αντέχει το κρέας. Οπότε, να τελειώσω δίνοντας μια συνταγή μαγειρίτσας με μανιτάρια: εξαιρετικό πιάτο και ελαφρύ. Το κάνω, συνοδευτικά κάθε χρόνο, αλλά και κάποιες φορές εκτός Πάσχα.
Ας το πούμε... Μανιταρίτσα:
1 ματσάκι φρέσκα κρεμμυδάκια
1-1,5 κιλό μανιτάρια (εγώ βάζω μισά-μισά κλασικά άσπρα και πλευρώτους)
1 μαρούλι
Αλάτι-πιπέρι
Ρύζι
Άνηθο
Ξερό δυόσμο
Λεμόνια και αυγά για το αυγολέμονο
Ζεσταίνουμε λάδι σε μια κατσαρόλα
Ψιλοκόβουμε και ρίχνουμε τα φρέσκα κρεμμυδάκια και τα μανιτάρια
Αφού τσιγαριστούν, προσθέτουμε ένα ποτηράκι του καφέ ρύζι, πιπέρι, αλάτι και βραστό νερό
Αφού πάρουνε μια βράση, ρίχνουμε το ψιλοκομμένο μαρούλι
Προς το τέλος της βράσης προσθέτουμε αρκετό άνηθο (1 ποτηράκι του καφέ) και δυόσμο ξερό
Στο τέλος κάνουμε το αυγολέμονο
Εγώ στο αυγολέμονο βάζω 2-3 κουταλιές κορν φλάουρ για να πήξει καλύτερα.
Γιατί κάθε σημαντική γιορτή δίνει εξαιρετική θέση στην αίσθηση της γεύσης!
Καλό Πάσχα!
Γιάννη Καλό Πάσχα! Ευχαριστούμε για την συνταγή - την κρατάω για του χρόνου. Χρήσιμη και υγιεινή. (Η Μαγειρίτσα έχει 500-600 θερμίδες ΤΟ ΠΙΑΤΟ!). Όλο χοληστερίνη!
ΔιαγραφήΗ φραση που αναφέρεις είναι του Νίκου Εγγονόπουλου/
Χρόνια πολλά ...συνbloger Yianni.
ΔιαγραφήΕίμαι "η φίλη που δεν αντέχει το κρέας"
Εφαγα μια... μανιταρίτσα χθες, να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Φτιαγμένη όπως ακριβώς την περιγράφεις ! Νοιστιμιά ...χωρίς ενοχές !
Την συγκίνηση που νιώθεις με τις συλλογικές εκδηλώσεις της Μεγάλης Εβδομάδας την καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να πω πως την συμμερίζομαι. Αντίθετα μάλιστα αιασθάνομαι να με πνίγει η μαζικότητα τους. Με κάνει να θέλω να κλειστώ στο σπίτι μου .
Πάντως, οι διαφορετικές στάσεις των ατόμων απέναντι στο Πάσχα βασίζονται σε τεράστιο βαθμό στα παιδικα βιώματα . Εμένα ο πατέραε μου, τον οποίο και λάτρευα υπερβολικά,είχε πάντα μια αρνητική στάση σε κάθε 'ομαδικό". Προφανέστατα συνεχίζω την δική του ...παράδοση, για να τον κρατάω ζωντανό.
Και πάλι Χρόνια πολλά !
Ν.
ΚΑΙ με λίγες θερμίδες .
Ν.
@Nikos Dimou
Διαγραφή2016-05-01 12:06:28+00:00
Καλό Πάσχα κι από μένα!
> Η φραση που αναφέρεις είναι του Νίκου Εγγονόπουλου/
Κι εγώ αυτό ξέρω. «Δεν ξέρω αν είμαι Χριστιανός, αλλά Ορθόδοξος είμαι οπωσδήποτε».
Ορθοδοξία: «Επικρατούσα Θρησκεία» (Σύνταγμα). «Κιβωτός του Ελληνισμού». Δεν είναι ακριβώς πια θρησκεία (οι Έλληνες ελάχιστα θρησκεύονται και ακόμα λιγότερο τηρούν τους θρησκευτικούς κανόνες) αλλά συστατικό στοιχείο της παράδοσης και της ταυτότητάς μας. Έχει γραφτεί: «όποιος δεν είναι ορθόδοξος δεν είναι Έλληνας» αλλά και: «όποιος δεν είναι ορθόδοξος δεν είναι χριστιανός». Πιο σωστή η φράση του Εγγονόπουλου: «Δεν ξέρω αν είμαι Χριστιανός, αλλά Ορθόδοξος είμαι οπωσδήποτε»"
ΔιαγραφήΕίπαμε και πριν: όταν τσιτάρετε από δικό μου βιβλίο να γράφετε και από ποιο. Πρώτον γιατί το απαιτεί ο νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Και δεύτερον για να πουλάει κάτι κι ο εκδότης μου.
ΔιαγραφήΤο απόσπασμα περί Ορθοδοξίας είναι από το "Ειρωνικό Νεοελληνικό Λεξικό".
@Anonymous01 May, 2016 20:02
ΔιαγραφήΑπορία:
Είμαι "η φίλη που δεν αντέχει το κρέας"
Τι εννοεί ο ποιητής;
Εδω Χαρρυσματικ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσβησα το λογαριασμο μου.
Υπαρχω μονο εκει που πρεπει ,στο ΦΒ...
Καλά ελεγε ο (Εβραιος) Μαρξ για την Ιστορια,
που επαναλαμβανεται σαν φαρσα...
Ο Δημου ξανανοιξε το μαγαζι
& μαζεψε 10 επωνυμους & 10 ανωνυμους..
Ακομα & η θεια μου στο ΦΒ ,
θα μαζευε πανω απο 20 σχολιαστριες...
Φρικτη η παρακμη,
φρικτοτερη η μη συνειδητοποιηση της...
για λογους αρβανιτικης στενοκεφαλιας ..
Τι να πω..?
Καλη .. Ανασταση...
Καημένε Χάρη είσαι άσχετος. Το Doncat είναι ΚΑΙ στο Facebook - από την νέα του αρχή και μαζεύει και εκεί σχόλια.
ΔιαγραφήΌσο για την ...αποτυχία του, 110 σχόλια μέσα στο Πάσχα την αποδεικνύουν περίτρανα!
Λυπάμαι...
Στο ΦΒ, στο ονομα DONCAT,
Διαγραφήυπαρχει μονο...1 μουσικο γκρουπ.
Πες μας πού εισαι επισημα στο ΦΒ ,
να σχολιαζουμε εκει...
Υπάρχει και ο Nikos Dimou (https://www.facebook.com/nikos.ndimou) όπου αναβαίνουν όλα τα ποστ και αναγράφονται και τα σχόλια.
ΔιαγραφήΕκεί όμως, στο fb, έχει συμπληρωθεί το ανώτερο όριο "φίλων".
ΔιαγραφήΜα εγώ συμπληρωματικά χρησιμοποιώ το Facebook και το Twitter, κυρίως για αναγγελία κάθε νέου ποστ. Ουσιαστικά βάζω λινκ για να έρχονται εδώ (άλλο αν μερικοί το σχολιάζουν εκεί). Το Facebook είναι ο κήπος της ανοησίας και της ματαιοδοξίας - εδώ είναι το σπίτι μας, ο δικός μας χώρος. Τώρα αν δεν του αρέσει του Χάρη - δικό του πρόβλημα!
Διαγραφή@Nikos Dimou
ΑπάντησηΔιαγραφή2016-04-27T16:11:00+03:00
> Περιμένω ιστορίες και εντυπώσεις!
Erth Bubuli?, ιστορία του… 1872.
Χρόνια Πολλά, Λύκε!
ΔιαγραφήΚαιρό να σε δούμε!
Προς στιγμήν νομίσαμε ότι έφυγες για τη στέπα.
Ποιες οι σχέσεις του Μπούμπουλη με τους τραπεζίτες. Για τον Καποδίστρια ξέρουμε: εθνικό νόμισμα, κρατική κεντρική τράπεζα. Ο Μπούμπουλης; Είμαστε αρσενικά αγόρια της Ελλάδος και πρέπει τα παρόμοια να τα πληροφορηθούμε.
ΔιαγραφήΠω πω, τι μου θύμισες Λύκε! Ο πατέρας μου σχεδόν κάθε Πάσχα μας έλεγε την ιστορία με τον Μπούμπουλη και τον παπά των Σπετσών.
ΔιαγραφήΕίχα εβδομήντα και χρόνια να την ακούσω!
Αλλά με αυτήν ένιωσα Πάσχα!
Τελικά όλοι εσείς κει χάμου είσαστε Αρβανίτες με τη βούλα [που λέει κι ο Χάρρυ].
ΔιαγραφήΜονο εμείς είμεθα α λ α ν τ α μ π α π α ν τ α μ Μακεδόνες!
[ακούς εκεί "Χριστόη Ανεστήτουρι"... από κ ο τ ζ ά μ Ναύαρχο και Υπουργό!!!]
@Νώντας Τσίγκας
Διαγραφή2016-05-02 09:58:42+00:00
> Μονο εμείς είμεθα α λ α ν τ α μ π α π α ν τ α μ Μακεδόνες!
Ο grammar nazi που φιλοξενώ στο σαρκίο μου εξανίσταται και παρατηρεί: ή τουρκιστί «anadan babadan» ή ελληνιστί «πατρόθεν τε καὶ μητρόθεν» ή ρωμαϊστί «από μάνα κι από πατέρα», αλλά όχι «αλαντά» ☺
> [ακούς εκεί "Χριστόη Ανεστήτουρι"... από κ ο τ ζ ά μ Ναύαρχο και Υπουργό!!!]
Αριστείδης Κόλλιας, «Αρβανίτες και η καταγωγή των Ελλήνων», σ. 496:
Μέχρι το 1912, ο Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, ο πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, έδινε παραγγέλματα στ' αρβανίτικα, απ' ό,τι μας διαβεβαίωσε ένας εκατοντάχρονος ναύτης του πριν λίγα χρόνια από την Τηλεόραση.
Ο πρώτος στρατιωτικός κανονισμός του Ναυτικού είναι γραμμένος στ' Αρβανίτικα!
@Nikos Dimou
Διαγραφή2016-05-02 06:07:50+00:00
> Ο πατέρας μου σχεδόν κάθε Πάσχα μας έλεγε την ιστορία με τον Μπούμπουλη και τον παπά των Σπετσών.
Κι εγώ από τον πατέρα μου την ήξερα. Kυκλοφορούν παραλλαγές:
1. Κάθε τόσο ο ιερέας έβγαινε στην ωραία πύλη και ρωτούσε το εκκλησίασμα, εάν ήλθε ο Μπούμπουλης, για να κάνει την ανάσταση. Και όταν έχασε την υπομονή του, είπε το Χριστός Ανέστη σιγοψιθυρίζοντας προηγουμένως στα Αρβανίτικα ορισμένες… ευχές!
—Erth Búbuli? / Ήρθε ο Μπούμπουλης;
—Jo, nëk erth. / Όχι, δεν ήρθε.
—Erth, nëk erth, Χριστός ανέστη! / Ήρθε, δεν ήρθε, Χριστός Ανέστη!
2. Τελικά ο Μπούμπουλης εμφανίστηκε κι έψαλε μαζί με τους Σπετσιώτες το Χριστόι ανεστήσουρι.
3. «Erth Kundurjóti? Jo. Κύματι θαλάσσης». Δηλαδή προτού ο ιερεύς εκφωνήσει το «Δεύτε λάβετε φως» εξήρχετο εις την ωραίαν Πύλην και ηρώτα, αν ήλθον όλοι οι ενορίται, όταν δε του έλεγαν ότι λείπει ο τάδε, διέτασσε τον ψάλτην να εξακολουθήσει ψάλλων το «Κύματι θαλάσσης».
@Anonymous
Διαγραφή2016-05-02 05:53:17+00:00
> Χρόνια Πολλά, Λύκε!
> Καιρό να σε δούμε!
Χρόνια πολλά σε όλους! Νήστευα το Διαδίκτυο, πλην του Twitter, που δεν θεωρείται αρτύσιμο.
Αχού! νόμιζα πως "έπιασες" το ειρωνικό υπομειδίαμα [έστω και γραπτόν] αγαπητε Λύκε.
Διαγραφήτο "αλανταμ" τόγραψα όπως -λάθος, λαθότατον!- το εκφέρουν οι συγχωριανοί μου [δι΄ό και τα αραιά...] . Το "κοτζαμ" για να τονίσω την ελληνικότητα και ημων των ιδίων.
-καμμιά αμφισβήτησις η υποτιμητική σταση έναντι των αρβανιτών...
Ν.Χ. Γκίκας, και Ν. Εγγονόπουλος κλπ θα μου βγάλουν τα μάτια... [ Μη πω και για το μισό "'21" τώρα!]
@Νώντας Τσίγκας
Διαγραφή2016-05-02 15:14:24+00:00
Κάτι είχα υποψιαστεί, σημασία δεν έχει όμως ποιος λέει «αλαντάμ» και καταφρονεί τους Αρβανίτες, αλλά ότι δεν κάνει καλά. Ακόμα καλύτερα που συμφωνούμε!
Και γιναμε ολοι μια καλη παρεα φετος το Πασχα:
ΑπάντησηΔιαγραφή- τα μακρινα ξαδερφια του Βελγιου
- το gay ζευγαρι
- οι πολυ θρησκοι μελλοντικοι συμπεθεροι
- το ερωτευμενο ζευγαρακι
- παιδικος φιλος (εβραιος που τηρει τα χριστιανικα εθιμα)
- το ζευγαρι των -ηντα
Σχεδον ολοι οι συνδυασμοι ταιριαζουν οταν υπαρχει καλη διαθεση!
Και του χρονου!
Ο μέσος μητροπολίτης είναι παραγωγίσιμος τοπικώς, κέρινος απολυτοτιμήτης μέσα στο εύρος ορισμού της γλύκας του. Το Πάσχα είναι μία ιδιότητα των συνεχών εξαρτήσεων της πατρίδας. Σαράντα απόστολοι και εξήντα μαθητάδες κατεβαίνουν κάτω, βαθιά, μέσα στην εγκληματική σπηλιά της αίσθησης και ανάβονται και σβήνονται, φιλιούνται και μεταχειρίζονται καθένας το δικό του λύχνο Buntsen για το ευρώ και τον πόνο του άλλου, απόστολου, μαθητή, μητροπολίτη. Μπογιόπουλε, Μπογιόπουλε, τι ζητάς στο ναζιστικό ΚΚΕ του Αμβροσίου; Μπογιόπουλοι, Μπογιόπουλοι παντού. Ο επίσκοπος είναι μέρος των θυσιών του ελληνικού λαού μας, επί του λύχνου Αλαντίν, για την παραμονή της χώρας μας πάνω στο αιχμηρό ευρωπαϊκό κιγκλίδωμα. Ο νους του επίσκοπου, νους γνησίως μονότονος. Μόνο γνωρίζει την αισθησιακή πολυτιμία μιας αναίσθητης φύσης, σε τηλεοπτικό διάστημα των ποδιών της μάνας. Ο λαός μας λατρεύει μέσα στα δυο της πόδια της Παναγίας να κοιτάει την ταφόπλακα της αισθητής φύσης του νου του ένδοξου μητροπολίτη. Όλα τα προηγούμενα συμπεράσματα συγκεντρώνονται και ερμηνεύονται στο τρελό πινακάκι της ανώμαλης συνομιλίας του μητροπολίτη με το νεαρό νερό της ΚΝΕ. Λήψη σήματος, καταγραφή, Αναστοχασμός Μπογιόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας διαβάζω και γράφετε τόσο όμορφες και συγκινητικές ιστορίες, τι να έρθω με τις τσιρκο-παραστάσεις τις δικές μου... Η αλήθεια είναι ότι λιγόστεψαν τα κουράγια μου για επιχειρηματολογίες στο ρημαγμένο πολύπτυχο «ορθολογισμός / εξορθολογισμός/ πολιτική/ κλέφτες-ληστές-απατεώνες/ τόσο περιούσιος και τόσο ηλίθιος λαός». Είναι μάλλον η κούραση της ηλικίας-ζαμπονάκι σε sandwich ανάμεσα στην καινούρια και την παλιά γενιά...
ΑπάντησηΔιαγραφή‘Ηταν όμως πάντοτε έτσι?
Zoom-out σπιτιού, προαστείου, χώρας, πάμε σε ξένη χώρα, το ρολόι μπόλικα χρόνια πριν, zoom-in, μικρό διαμερισματάκι, σκοτάδι και στο βάθος το Αφρουδάκι σας. Με φόρμες και μαλλί-χταπόδι, σε λήθαργο ανάμεσα σε δεκάδες βιβλία, άδεια κουτιά πίτσας και θερμός με νερωμένους καφέδες.
ΑπάντησηΔιαγραφή*ΝΤΡΙΝ-ΝΤΡΙΝ! ΝΤΡΙΝ-ΝΤΡΙΝ!*
- Μμμμπνννφφ...?
- ΕΛΑ ΑΦΡΟΟΟΟΟ!!! ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΝΕΑΑΑΑ! ΞΥΠΝΑ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩ! (γκαρίκλες- γοτθικές καμπάνες, τ’αυτιά μου-καμπαναριό σε λάθος διάμετρο, μισό μέτρο πιο στενό).
- Τι θες ρε Μάριον... άσε μμμμμπφ-
- Ξύπνα, σήκω, ντύσου, περνάω σε μισή ώρα με ταξί και πάμε αεροδρόμιο!
-Δεν υπάρχει περίπτ-
-‘Ολα τζάμπα ρε βλαμμένο! Αντε, τελείωνε! *κλικ!*
Ο καθένας μας έχει –για όσο αντέχει- κάποιους φίλους στη ζωή του, οι οποίοι με το που σου λένε: «’Εχω μια καταπληκτική ιδέα!» μυρμηγκιάζει αυτόματα το πιπί σου (sic)! Γιατί ξέρεις ότι θα σε μπλέξουν γρήγορα, άσχημα, θα βρεθείς τσακωμένος- δαρμένος- ξεπαραδιασμένος, θα σου ρίξουν το φταίξιμο και θα ζητάς κι εκατό συγγνώμες από πάνω!
Ε, για μένα εκείνη την εποχή αυτή η φίλη ήταν η Μάριον, συγκάτοικος, που ζούσε τη μποέμ ζωή στην υγειά των πλούσιων γονιών της, όσο εγώ ήθελα να στηρίζω τον εαυτό μου οικονομικά. Συμπληρώναμε όμως η μία την άλλη: εκείνη μου θύμιζε τη χαρά της ζωής (και τους νόστιμους αστυνομικούς στα τοπικά τμήματα είναι η αλήθεια), κι εγώ την συγκρατούσα πάντα τελευταία στιγμή πριν την πατήσει τραίνο ή κόψει τις φλέβες της για τον νιοστό γκόμενο. Μετά βέβαια από πάμπολλες περιπέτειες, ορκίστηκα ότι θα απείχα από τις ιδέες της, δεν άντεχα άλλα μπλεξίματα. Κοιμόμουν όμως την ώρα που πήρε όπως σας είπα. ‘Αρχισα να ετοιμάζομαι με το στανιό μουρμουρίζοντας «να δεις που βρήκε φτηνά εισητήρια να επιστρέψουμε για Πάσχα Αθήνα...», όπως συζητούσαμε τις τελευταίες μέρες.
Φευ!
«Τσιπς, ποπκορν,σάμαλι!», οι Τρεις Βλαμμένες μου Μοίρες φορούσαν τα δίχρωμα γυαλάκια και βολεύονταν για να παρακολουθήσουν «APHRO, V – The Idiot Strikes Back» σε 3-D.
‘Ερχεται το ταξί, μπαίνω, η Μάριον περιχαρής. «ΛΕΓΕ ΡΕ!» της λέω, τίποτα εκείνη, να χαχανίζει και να μιλάει συνεχώς σ’ένα κινητό-τσιμεντόλιθο της εποχής. Με τα πολλά, μου το σκάει: «Πάμε ‘Ιμπιζα για μια διεθνή επίδειξη μόδας στο «XYZ» club, δυο μερούλες κι επιστροφή, όλα τα έξοδα πληρωμένα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε πετάνε ήδη διάφοροι από παντού, θα συγκεντρωθούμε όλοι στο ξενοδοχείο, κανόνισε να κάνεις πάλι τις μυξοπαρθενιές σου!».
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτιμούσα να μου δέσουν τις σάλπιγγες φιόγκο στον λαιμό, παρά να την ξανακολουθήσω, αλλά ήμουν πραγματικά εξουθενωμένη απ΄την αϋπνία. Αρκέστηκα στο να βαριαναστενάξω και να ευχηθώ να βγω αρτιμελής. Και να δώσει ο Θεός να ζήσει ο πατέρας μου μέχρι τα 250, να με συγχωρέσει για όσα ρεζιλίκια θα πάθαινα πάλι εξ’αιτίας της Μάριον.
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, τρέχουμε gate after gate, μπαίνουμε στο αεροπλάνο, μου τραβάω την μπρίζα. Ούτε πρόλαβα να την ρωτήσω πώς βρήκε την πρόσκληση και γιατί δεν πηγαίναμε τελικά Αθήνα. Ε, τόσον κόσμο ήξερε, κάποιος παντρεμένος θα της έδωσε τα εισητήρια μάλλον, για να μην πάει φάντης-μπαστούνι στη γυναίκα του, ποιός ξέρει... Αντε, θα πηγαίναμε σε κάνα πάρτυ μαζί, μετά εγώ θα σάπιζα στον ύπνο, θ’αποτελείωνα και την ύλη για την εξεταστική, όλα καλά. ‘Υπνε που παίρνεις τα παιδιά, ήρθες πήρες και τούτην.
Προσγειωνόμαστε, οι αεροσυνοδοί να με σκουντάνε σαν τις γριές που τις ελέγχουν μη και τα κακάρωσαν, τόσο χώμα.Φτάνουμε στο ξενοδοχείο απόγευμα, στο lobby ένας συρφετός από διάφορα πολύχρωμα, φωνακλάδικα άτομα. ‘Ελληνες και ξένοι, διάφορα teams, από μόδιστρους και τεχνικούς μέχρι special guest djs και δημοσιογράφους των κοσμικών.
Φιλιά στον αέρα, εκρήξεις θαυμασμού, τρέηλερ με ρούχα να τσουλάνε δίπλα μας, βαλίτσες ΑΠΕΙΡΕΣ γύρω μας, η Μάριον στα μέσα και τα έξω, εγώ αγγούρι. Στα πεταχτά κατάλαβα ότι το πρόγραμμα έλεγε σήμερα ξεκούραση μέσα, αύριο πρωί πρόβα στο κλαμπ, και το βράδυ επίδειξη. Σιγά μην κάθονταν βέβαια όλα αυτά τα ηφαίστεια ορμονών μέσα. «Να μαζευτούμε να πάτε!» τους λέω, ανεβαίνω στο δωμάτιο, κρεββάτι κρεββατάκι μου! Το τελευταίο πενθήμερο ζήτημα να είχα κοιμηθεί οκτάωρο, ε, καληνύχτα σας.
Κατά τις 3, ξυπνάω από κάτι υστερικές φωνές στα ελληνικά στο διπλανό δωμάτιο. ‘Εσκουζαν κι έβριζαν γιατί κάποιος είχε πρηστεί λέει και δεν απαντούσε κανείς στη ρεσεψιόν. Τσακώνονταν, όχι να τον πάμε νοσοκομείο, όχι να έρθει κατ’ευθείαν ασθενοφόρο... Τι στην ευχή;! Τυλίγομαι με το σεντόνι, χτυπάω, μου ανοίγουν πανικόβλητοι δυο έλληνες και με τα πολλά βλέπω έναν δίμετρο στη μοκέτα, με το πρόσωπο πρησμένο, να μη μπορεί να πάρει ανάσα. «Ναρκωτικά;» «Οχι...» «’Εχει αλλεργία ρε παιδιά σε κάτι?» «Εεε... να, έφαγε μωρέ έναν δίσκο με κάτι εξωτικά φρούτα...». Προφανώς το παλληκάρι πήγαινε καρφί για ένα ωραιότατο αλλεργικό επεισόδιο.
Μες τη νύστα μου θυμήθηκα ότι, ως αλλεργική, είχα μαζί μου ενέσεις αντιισταμινικού και κορτιζόνης. Πήγα στο δωμάτιό μου μαλλιά-κουβάρια, τις έφερα, του τις έκανα, του έδωσα να εισπνεύσει και βρογχοδιασταλτικό, προσευχήθηκα μην κάνω μεγαλύτερη ζημιά, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Ειδοποιήθηκε γιατρός (ο οποίος ήρθε, ήπιε ένα ποτάκι κι απήλθε διότι κι εκείνος αυτά θα έκανε), και λήξις συναγερμού κατά το ξημέρωμα. Ευχαριστίες, σιγά ρε παιδιά, ψιλοκουβεντουλα και σε μια πολυθρόνα ο κομμωτής να σιγοκλαίει στην αγκαλιά του μακιγιέρ γιατί τον φοβίζουν αυτά, εκείνος να τον παρηγορεί, να τον χαϊδεύει απαλά και να του διορθώνει και μια ψεύτικη βλεφαρίδα... τελικά σύρθηκα στο δωμάτιο να συνεχίσω τον ύπνο μου.
Πάνω που σκεπάστηκα με το σεντονάκι μου κι αισθανόμουν να με καταπίνει το στρώμα,
ΑπάντησηΔιαγραφή-ΞΥΠΝΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗΗΗ! ΣΟΥ ΚΛΗΡΩΣΕ! ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟ ELITE Η ΤΟ FORD MODELS!
(ναι, η Μάριον, που προφανώς είχε στρώσει μάγουλο σε κάποιου το κρεββάτι όλο το βράδυ, και τώρα μου ήταν ορεξάτη και τo volume τέρμα).
- Τι λες ρε Μάριον γαμώ το κέρατό μου, άσε με να κοιμηθώ!
- ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΙΞΗ! (ανεβαίνει και χοροπηδάει πάνω στο κρεββάτι μου). ‘Εεεελααα! (μπόινγκ! μπόινγκ!). Πάμεεεε! (μπόινγκ!). Πρέπει να δουν περπάτημα και να κάνουμε fitting τα ρούχα, θα δεις! (μποινγκ!). ‘Εχει φοβερό concept, ελληνικό Πάσχα, είναι και ο Ταδόπουλος ο σχεδιαστής, κι όλο το τημ του Τάδε του περιοδικού, θα μας παίξουν και κανάλια, ο κόσμος μαζεύεται και πάει ήδη εκεί, σήκωωωω, θα σ’αρέσει! (Μπόινγκ!)
Λοιπόν, βασικό συστατικό μιας επικής μαλακίας που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, είναι μια αρχική θεμελιώδης παρανόηση: σου λέει κάτι ο άλλος, εσύ καταλαβαίνεις το μισό ή κάτι εντελώς διαφορετικό, και δίνετε τα χέρια, με μια εντελώς διαφορετική ατζέντα. Π.χ. «Ξέρω πού κάνουν τις καλύτερες πίπες», κι ο ένας εννοεί το γνωστό καπνο-αξεσουάρ, ο άλλος το συνώνυμό του. Κανείς δεν παίρνει αυτό που θέλει τελικά κι έτσι χαλάνε φιλίες.
Ομοίως κι εδώ: το βασικό που παρέλειψε η Μάριον ήταν το ότι δεν ήρθαμε να ΔΟΥΜΕ την επίδειξη, αλλά να ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ. Και μάλιστα σε σώου όχι απλώς μιας συλλογής δυο ρούχων κάποιου σχεδιαστή, να πεις πάει στο διάολο, αλλά σε διεθνές σώου με θέμα το Πάσχα και τα έθιμά του στην Ευρώπη (άλλη μία κουλή ιδέα της βιομηχανίας της μόδας, όταν στερεύει από ιδέες αλλά θέλει προβολή).
-Μάριον, Ξ-Ε-Χ-Α-Σ-Ε ΤΟ! Δεν υπάρχει περίπτωση! Ξέρεις παιδάκι μου τι σημαίνει ελληνικό Πάσχα; Αυγά, ψαλμουδιές και ΣΟΥΒΛΕΣ! Κι όλα αυτά μες το ecstasy, τη μουσική τσίτα και την «καλλιτεχνική» νεύρωση κάθε πικραμένου... ‘Οχι και πάλι Ο-Χ-Ι!
-Δε γίνεται, έχουν έρθει ήδη τα δύο μοντέλα και οι αρχι-μοντέλες, η Τάδε και η Δείνα (φίρμες στο Ελλάντα εκείνη την εποχή). Θα βγούμε πασαρέλλα μαζί τους, χάνεται τέτοια ευκαιρία; Και θα είναι και ο Τάδες και ο Δείνας (τα αγόρια-φίρμες). Και θα πληρωθούμε κιόλας, μας χαρίζουν και το διήμερο εδώ, τι άλλο θέλεις επί τέλους;
(Στο άκουσμα της πληρωμής λέω χμ, pas mal. Δε θα είναι κανείς γνωστός έτσι ή αλλώς, ένα βραδυ όλο κι όλο...)
- Άντε να το φάμε το κλύσμα να ησυχάσουμε...
-‘Ετσι σε θέλω κούκλα μου, πάμε τώρα στην πρόβα! (είχε και πρόβα μη χέσω).
Κι εξαφανίστηκε αεράτη μιλώντας και κανονίζοντας στο κινητό. Με το ζόρι τσούλησα στο μπάνιο για τα σεπρεπέ. Δεν με είχε προειδοποιήσει, οπότε δεν είχα αποψιλώσει το σχεδόν ολόσωμο ανοιξιάτικο πουλοβεράκι, μέρος της εργοστασιακής μου ρύθμισης... Η πασαρέλλα δεν συγχωρεί ούτε χνούδι, βλέπετε δεν βρέχει photoshop από πάνω σου όταν κάνεις catwalk! Ουφφφ!
Σκούντα, βρόντα, σπρώξε, τράβα, μας αφήνει τελικά το ταξί στο κλαμπ όπου θα γινόταν η βραδινή επίδειξη. Μπαίνουμε μέσα για την πρόβα, ο κακός χαμός. Η ελληνική μόδα περιελάμβανε κάτι ζενιάλ ρούχα, σα να λέμε παίρνουμε εθνικές φορεσιές, τους ξηλώνουμε τα πολλά-πολλά, αντί για τσόχες χρησιμοποιούμε γάζες και τούλια και γαρνίρουμε με μεταξωτές άσπρες μαργαρίτες και κόκκινες παπαρούνες. Μαν(ι)ιφίκ! Το κλου θα ήταν στο τέλος, που θα βγαίναμε όλοι με κάτι διάφανους αρχαιοελληνικούς χιτώνες, τα κορίτσια με από μέσα στενό φόρεμα με στάμπα την ελληνική σημαία, κι όλοι με στάχυα στα μαλλιά. Την οπτασία θα συμπλήρωναν κόκκινα μικρά αυγά από φελιζόλ, τα οποία θα πετάγαμε στους θεατές. Πιστεύω ότι ακόμη και ο Galliano, που έφερε το gypsy στυλ στην haute couture, δεν θα τολμούσε να σκεφτεί τόσο παρακμιακό ανασουμπουρδούλεμα. Αλλά ποιά ήμουν εγώ να κρίνω; Συμπλήρωμα της τελευταίας ώρας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Μάριον που λέτε να έχει εξαφανιστεί, αφήνοντας με μόνη μου να βγάλω άκρη. Εγώ ως συνήθως Πρέσβειρα της Κομπλαρίας, να προσπαθώ να κινηθώ στο backstage και να ορκίζομαι ότι μόλις τελειώσει το σώου θα πάρω το πρώτο αεροπλάνο και δεν θα της ξαναμιλήσω ποτέ. Μπήκα στη σειρά για τα fittings (αυτό που φέρνουν το ρούχο στα μέτρα του μοντέλου που θα το φορέσει, σιγουρεύουν τις ραφές μην έχουμε εκπλήξεις, και σετάρουν ρούχο-παπούτσι-μαλλί-μακιγιάζ). Ευγενική σε σημείο γλυκερίνης, να κρατιέμαι να μην κλάψω απ’τις καρφίτσες, και με την άκρη του ματιού μου με βλέπω σ’εναν καθρέφτη... Μπαναίαμ’! Σα Μπουμπουλίνα - Αστέρω στα σαλέμενα της, με στολή από κουρτίνες, που βρέθηκε σε ρωμαϊκό οργιάκι, το μετάνοιωσε, την τραβούσαν να μη φύγει, και το έσκασε τελικά από το παράθυρο του wc... Α ρε Μάριον!!!
Ξαφνικά βλέπω έναν «τραβηγμένο» τύπο στα σατέν και τις εσάρπες, να ωρύεται που δεν είχε εμφανιστεί το καλύτερό του μοντέλο. ‘Ηταν λέει ακόμη στο ξενοδοχείο και δεν ξυπνούσε. «ΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΝΤΡΑΓΚΣ ΧΤΕΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ;;;», «ΑΠΟΛΥΕΣΤΕ ΟΛΟΙΟΙΟΙ!!!», «ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΩ ΜΗΝΥΣΗΗΗΗ!!!». Και τελικά «ΑΚΥΡΩΝΩ ΤΟ ΣΩΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΙΠΟΤΑ!!!»
- Ρε Μάριον... έχει γούστο να είναι ο Τάδες που μένει στο διπλανό δωμάτιο...
- Αχ ναι καλέ, αυτός είναι, τον ξέρεις;
Σσσσκατά! Ρίχνω ένα πουκάμισο πάνω απ΄τα τσίτια, φοράω κάτι σαγιονάρες 45 νούμερο που βρήκα μπροστά μου, και τρέχω να βρω ταξί να πάω στο ξενοδοχείο να τον συνεφέρω τον χριστιανό! Πού νά’ξερα κύριε δικαστά, ότι από τον νταγλαρά τον υπερ-πρησμένο χτες, εξαρτιώταν όλο το σώου! Την ώρα που έμπαινα στο ταξί, τσουπ! ο χτεσινός κομμωτής, μπαίνει μαζί μου, να πάει κι αυτός στο ξενοδοχείο, να μαζέψει βαλίτσες. Είχε μόλις τσακωθεί με το αγόρι του, που μπαλαμουτιάστηκε με άλλον κομμωτή. «Ποιός είναι αυτός, που όταν εγώ χρυσή μου χτένιζα Μιλάνο, εκείνος έκανε λουσίματα στην κυρα-Νίτσα στην Κυψέλη!». Και να τα κλάμματα, και να οι υστερίες, τον ασταμάτητο!
Μπαίνουμε στο ξενοδοχείο, εγώ με τρύπα στο στομάχι απ΄το άγχος, ανεβαίνω γρήγορα-γρήγορα τους ορόφους (ο ερωτοχτυπημένος κυριλέ να περιμένει ασανσέρ). Δίπλωσε φυσικά η σαγιονάρα δυο-τρεις φορές κι είδα τον Χριστό φαντάρο, πώς δεν έφαγα τα μούτρα μου... Χτυπάω την πόρτα του δίμετρου, καμμία απάντηση. Ωραίοι οι συγκάτοικοί του, πήγαν όλοι στην πρόβα και τον άφησαν αναίσθητο! Ευτυχώς ήταν μια καθαρίστρια στον διάδρομο, της κλάφτηκα ότι ο αρραβωνιαστικός μου ακόμη κοιμάται και «Αχ ανοίξτε μου γιατί θα χάσουμε τη μέρα μας κι αύριο φεύγουμε!». Μου ανοίγει, κι εκείνη την ώρα εμφανίζεται κι ο κομμωτής με ύφος madame Recamier («Υποφφφέρω, αλλά σσστωϊκά»).
Μπουκάρουμε στο δωμάτιο, ο δίμετρος μπρούμυτα στον καναπέ, σχετικά ξεπρησμένος ευτυχώς. Τον άρχισα στα χαστούκια, χαμπάρι. Με την βοήθεια του κομμωτή τον σύραμε στο μπάνιο, αλλά ήταν τόσο βαρύς, που απλώς τον αφήσαμε στα πλακάκια δίπλα στη μπανιέρα. Φωνάζω του Ρεκαμιέ: «Φτιάξτου έναν πικρό καφέ να τον καταβρέξω εγώ!», τραβάω το τηλέφωνο του ντους και ανοίγω το παγωμένο νερό πάνω στον δίμετρο, στο πάτωμα. Δεν ήταν το καλύτερό του ομολογουμένως, αλλά κατάφερε ν’ανακαθήσει, ήπιε και τον καφέ και κατάλαβε ότι έπρεπε να τρέξουμε στην πρόβα. Την ώρα που σκουπιζόμασταν έτσι που είμασταν μες τα νερά, γυρνάει και με κοιτάει: «Εμμμ... εμείς οι δύο... χτες το βράδυ μήπως... (παύση)... Περάσαμε καλά τουλάχιστον;» «Μπα, όχι, ήσουν χάλια!» (Μπράβο Αφρω μου, έτσι, να κλείνεις κάθε πόρτα και μετά να αναρωτιέσαι πού πηγαν όλοι οι άντρες).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τα πολλά, αντίστροφη πορεία, πίσω στο κλαμπ, να με ψάχνει η Μάριον σε έξαλλη κατάσταση (oh, the irony!). Αλλά μόλις είδαν τον υπερ-μοντέλο Τάδε όρθιο και καμαρωτό,τους έπιασε ο ενθουσιασμός, τον έμπασαν κατ’ευθείαν για fitting και με ξέχασαν εντελώς (ευτυχώς γιατί αν έβλεπε ο μόδιστρος τι σκατά είχα κάνει τα τσίτια του... ). Η βοηθός του πάντως, που μου έραψε ξανά το φόρεμα, σχεδόν πάνω στο δέρμα (ήταν αυτό με το οποίο θα ήμουν ντυμένη στο κλείσιμο του σώου), με προειδοποίησε να μην περπατάω με «πολύ τίναγμα» (είναι όταν περπατάς σαν άλογο που τσινάει, εντελώς πουλ-μούρ, όπως Ναόμι Κάμπελ).
Η υπόλοιπη πρόβα πέρασε fast forward: βάδισμα, αλλαγές, στροφές, ξανά, κρεμάστρες με οδηγίες και σετάκια πίσω, το γνωστό buzzing που βλέπετε στα ντεσού των ντεφιλέ (Μπαμπινιώτη σ’εσκισα!). Χωνόμουν εντωμεταξύ σε κάθε μπουφέ που μπορούσα να βρω, διότι δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω εγώ νηστική για να το παίξω μεγάλη λήγκα! ‘Ενα κορίτσι στα μετόπισθεν θα ήμουν. Σιγά τα (πασχαλινά) αυγά! Το βράδυ γέμισε το κλαμπ, φώτα, προβόλια, λέηζερ, κάμερες, όλοι με υπερδιέγερση, η dance μουσική τόσο δυνατή που τα ειδικά μικρόφωνα για οδηγίες στο backstage ίσα που ακούγονταν. ‘Ηρθε επιτέλους η σειρά μας. Αισθανόμουν περήφανη λες και πηγαίναμε για Ολυμπιακούς Αγώνες! Με το που ήμουν η επόμενη για το runway, βγήκα με αέρα «γκολ-απ΄το-σπίτι-μας», ούτε καν απ΄τ’αποδυτήρια!
Το σώου μας πήγε περίφημα. Ερχεται η ώρα να κλείσουμε για να περάσουν οι επόμενοι. Χειροκροτήματα, σφυρίχτρες, μπιζ, οι ελληνάρες από κάτω να κάνουν χαμό, σκεφτείτε ένα: «Παπαθεμελή, Παπαθεμελή, απόψε ένας ναύτης το κορμί μου αμελεί!» 3 ή ώρα νύχτα στο Σύνταγμα, στο 10πλάσιο. Βγαίνω που λέτε με την Μάριον κι άλλες δυο κοπέλλες, να πλαισιώσουμε τις αρχι-μοντέλες στο τελικό walk-through. «’Υφος, στήθος, ήθος!», τα φελιζολο-αυγά στα χέρια, και κατόπιν τ’αγόρια. ‘Οπως προχωράμε, ακούω ένα βέλασμα. ‘Αφρω σύνερθε, απ’την κούραση θά’ναι. Αμ δε! Πίσω μας έρχονταν οι δύο μοντέλοι, ο δίμετρος ο αλλεργικός κι ο φίλος του, με ένα αρνί (!!!) ο καθένας στους ώμους. ΑΡΝΙΑ ρε παιδιά, δηλαδή ήμαρτον! Πόσο βουκολικό, πόσο κουλό, πόσο μπροστά ο σκηνοθέτης, στρατόσφαιρα! Τι στρατόσφαιρα, I.S.S.!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεπερνάω το σοκ, φτάνουμε στην άκρη της πασαρέλλας και πετάμε -με στυλ Μαίρυλιν στο πολύ ηδυπαθές της- τ’αυγά στο κοινό μας που παραληρούσε, στέλνουμε φιλάκια και ποζάρουμε στυλ vogueing. Στηνόμαστε τελική πόζα για group photo, εγώ πίσω και πλάι, δίπλα στον δίμετρο τον αλλεργικό. Βγάζω το πάνω του χιτώνα για να μείνω με το στενό γαλανόλευκο τσίτι από μέσα... και γυρνάει το αρνί και μου γλείφει το μάγουλο!
‘Ιου ρε αρνί! ‘Ιουουου!
Κάνω πιο αριστερά μια αγαρμπίλα για να το αποφύγω, και λίγο τα φαγιά που είχα περιδρομιάσει, λίγο που τίναξα το πόδι, και ω ναι, σκίζεται το φόρεμα στη πίσω ραφή! Για να μην φανεί (εκεί πάνω δεν έχει «γκαρσόν, λεκιάστηκα!», the show must go on), κολλάω στον δίμετρο και του πιάνω το χέρι. Του ξεφεύγει λίγο το αρνί, κάνει να το ξαναμαγκώσει εκείνος, παραπατάει, του ξεφεύγει εντελώς το ζωντανό κι αρχίζει να ροβολάει την πασαρέλλα προς τα πίσω... Κάνει κι ο φίλος του να τον καλύψει και πισωπατάει, του ξεφεύγει κι αυτουνού το δικό του το αρνί... οι άλλες οι αρχι-μοντέλες πόζα κι εμείς οι συμπληρωματικές, σαν συνεννοημένες, να αρχίσουμε να χορεύουμε στον ρυθμό, να καλύψουμε το μπάχαλο... Σταματούν κι οι μοντέλοι το αρνο-κυνηγητό, ξανάρχονται σε μας, πιανόμαστε όλοι να χορεύουμε... βγαίνει ο καρατσαντισμένος μόδιστρος για υπόκλιση, γιατί σου λέει μ’αυτούς δεν θα προκάμω... πιάνει κι ο dj ένα ξεγυρισμένο τσάμικο και γίνεται το έλα να δεις! Δεν είμαι σίγουρη βέβαια για το ποιάν εικόνα δώσαμε στους ξένους για το ελληνικό Πάσχα, αλλά τουλάχιστον, είχε τελειώσει η δοκιμασία μου!
Την άλλη μέρα, εννοείται πως δε μιλούσα στην Μάριον. Κι αποφάσισα ν’αφήσω όλην αυτήν την πανωλεθρία πίσω στην ‘Ιμπιζα. Ποτέ ξανά. Γύρισα πίσω, διάβασμα, δουλειά, ξαναχάθηκα μες την βαρετή μου ζωή. Μέχρι που με πήρε η μάνα μου τηλέφωνο ένα μήνα μετά, να μου πει πως «Εκείνη η ανεπρόκοπη, η Μάριον , πάλι τριγυρνούσε και δεν διάβαζε, κι ήταν σε μια επίδειξη μόδας με κάτι αυγά και κάτι αρνιά και κάτι τραγικά ρούχα», και να πάρω το περιοδικό Τάδε να την καμαρώσω κι εγώ!
Πάω το παίρνω, και στο αφιέρωμα «Η ευρωπαική μόδα κάνει Πάσχα στην ‘Ιμπιζα», είχε σαλόνι την δική μας group photo, τη στιγμή του γκράντε μας φινάλε, με τ΄αρνιά να τρέχουν, εμάς να ποζάρουμε, και τον κόσμο από κάτω να πετάνε τα κόκκινα αυγά ο ένας στον άλλον! Στο πλάι δε, η Αφρόδω, πλάτη στον φακό, με όλη την ραφή πίσω ανοιχτή, mooning all the club to my heart’s desire!
Τι σας έλεγα από την αρχή, για τα ρεζιλίκια εξ’αιτίας της Μάριον; Ε, η φωτογραφία μου με τον κώλο έξω σε διεθνές περιοδικό ήταν από τ’άγραφα! Τι να γράψω λοιπόν για Πάσχα εγώ, όμορφες και συγκινητικές ιστορίες; Αφού μόνον κάτι τέτοιες, του γιατρού, μου κληρώνουν εμένα. Και δε με πιστεύει άνθρωπος κιόλας!
*κι ύστερα λέτε ποιός ο λόγος για ψευδώνυμο*
Αφροδίτη ζωγράφισες - σου ψάχνω εκδότη! Όλες σου οι ιστορίες πρέπει να κυκλοφορήσουν ευρυζωνικά!
ΔιαγραφήΦανταζομαι εννοείς Νίκο εκδότη που θα το τυπώσει σε χαρτί...
ΔιαγραφήΕπομένως... επομένως... επομένως...
καλο και ευχρηστο και άγιο το ηλεκτρονικό μέσο αλλα το χαρτί το χάρτινο το τυπωμένο ..
ποση μα ποση ομορφιά ποση μα ποση τελικά γοητεία
και ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ καταφυγή προσφέρει
Λεω τα ίδια και στον [κοινό φίλο] φίλο Θ.Τ. που "όλα ελευθερα στο διαδίκτυο και ηλεκτρονικά" αλλα τις σαραναταπέντε ισάριθμες με τα βιβλία του χάρτινες εκδόσεις τίς έχει κανει ψέμματα ψέμματα...
"Αφροδιτάρα" να τυπώσεις!
Τι να πω εγώ με τις εξήντα πέντε δικές μου (χώρια οι ανατυπώσεις) και την βιβλιοθήκη των 30.000 χάρτινων...
ΔιαγραφήΩστόσο και το ηλεκτρονικό έχει την γοητεία και την ευκολία του. (Ολόκληρη βιβλιοθήκη στην τσέπη. Χθες περιμένοντας στο αεροδρόμιο διάβασα τρία διηγήματα Τσέχοφ).
Άσε που τώρα πια πιο εύκολα βρίσκεις πετρέλαιο (είναι και φτηνό) παρά κλασικό εκδότη...
@Aphrodite
ΔιαγραφήΑπίθανη η ιστορία σου, Αφροδίτη! Τελειώνοντας ήρθε στο νου μου το "πες μας κι άλλα γούμενε, γούμενε, γούμενεεεε"!
Έπρεπε, όμως, να συνοδεύσεις με τη φωτογραφία! Αφού ήσουν πλάτη-κώλο, θα επικρατούσε πάντα η ανωνυμία σου!
@Aphrodite
ΔιαγραφήΑργησε αλλα χαλαλι! Ανταμειφτηκαμε και με το παραπανω οσοι δεν διαβασαμε το βιβλιο του Σουρουνη!
Χαχα! Χαίρομαι που διασκεδάσατε... ας βγαίνει κάτι καλό τουλάχιστον από τα ρεζιλίκια μου!
Διαγραφή@Effie, το σκέφτηκα, αλλά... η φωτο δείχνει αρκετόν κόσμο, που δεν είμαι σίγουρος ότι χάρηκε με το ενσταντανέ. Ασε, δεν είναι καιρός να καρφωνόμαστε στα γεράματα! :Ο)
Αυτό το post μπαγιάτεψε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σχόλια όμως σκίζουν! Άλλωστε τα post είναι απλώς αφορμή για να γράφουμε σχόλια. Ο διάλογος είναι το ψητό.
ΔιαγραφήΑπό τούρτα που ΔΕΝ τρώς,τί σε νοιάζει κι άν καεί;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτον οι τούρτες δεν καίγονται. (Αν ήταν πίτα ή έστω κέηκ...). Δεύτερον γιατί δεν τρως; Όλοι το ίδιο μπλογκ και τα ίδια σχόλια μοιραζόμαστε.
ΔιαγραφήΌποιος δε νιώθει πολύ καλά ας μη γράφει.
ΔιαγραφήΣυγνώμη κ. Δήμου..
ΔιαγραφήΚατάλαβα..
Σας στενοχώρησα τον Χάρη..
Κάνεφ
Όνου κάνεφ..
ταδε εφη εφη : „ ...Έπρεπε, όμως, να συνοδεύσεις με τη φωτογραφία! Αφού ήσουν πλάτη-κώλο, θα επικρατούσε πάντα η ανωνυμία σου! „
ΑπάντησηΔιαγραφήμην το λες ! μερικους τους γνωριζεις απο την „οψη“. κι εχω την εντυπωση οτι προκειται για τρομερη
Καλο Πασχα κυριε Δημου.Οντως ειναι εξαιρετικο το Πασχα στο χωριο του Α.Σουρουνη.Το διαβαζω καθε χρονο τετοια εποχη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧλώριο θυμίζω ότι σχόλια επί προσωπικού δεν περνάνε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ δεν ξέρω τον Κάνεφ. Αλλά επειδή εγώ ξέρω τον πόνο κάποιου που θέλει να με παρενοχλήσει και δεν του προσφέρομαι, έκαμα να προσφερθώ. Στην πραγματικότητα η ζωή μου είναι γεμάτη απο τα παρόμοια περιστατικά. Χμ.
ΔιαγραφήD,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠες εκεί περα στον κυρ-Διάβολο ότι μου χρωστα 6 ευρω!!!
[να κανομισει να μου τα στείλει να "μην του παρει ο Θεός τη μανα και τον πατέρα"... Έται να του ειπείς].
Μου 'χε κρύψει ο αθεοόφοβος τον Σουρούνη πασχαλιάτικα και αναγκάστηκα να αγορασω καινούργιο βιβλίο . Και δεν λεω καλά πέρασα με το "Πάσχα στο χωριό" αλλά προς τί η αναστάτωσις και η άκαρπη έρευνα...
Ομως σημερα, ψάχνοντας στο χαρτομάνι μέσα στο οποίο ζω και κινούμαι, για ένα βιβλίο του μακαρίτη του Χρήστου Βακαλόπουλου ο Σουρουνης ξαφνικά ...ζευγάρωσε!!!
"Δαιμονοπειράξεις" που έλεγε κι η γιαγιούλα μου.
Το ήμισυ του ζεύγους στην Πρωτοπορία για επιπλέον 10% έκπτωση, Νώντα!
Διαγραφήαπό κει το πήρα EFFIE...
Διαγραφή[5.45 ευρω νομίζω]
-περιμένω να μεσολαβήσει ο D. στον διάβολό του να μου στείλει πίσω τα λεφτά-
Έμαθε αληθινά για τη ζωή κάμνοντας ιατρικές και έγινε πιστούλης. Άρα, αυτοί στην Ιατρική, μαθαίνουν να αγαπούν τα λεφτά. Στην Ελλάδα θα ήταν και ο πρώτος φακελάκιας. Να τα πάρει να τα δώσει στον Ιερώνυμο να γίνει επιτέλους το τάμα του Χριστόδουλου. Δηλαδή: να ντυθεί με στριγκάκι, αγορασμένο από την Goldman Sachs, ο Γιώργος Όχι Κιμούλης. Καλό Πάσχα...
ΑπάντησηΔιαγραφή