Τετάρτη, Μαΐου 30, 2007

Οι ακατάληπτοι

















Κυκλοφόρησε ένα νέο περιοδικό με τον τίτλο «αλήthεια». Τι περιοδικό – το πρώτο τεύχος είναι ένας τόμος 346 σελίδων πυκνογραμμένος, με μικρά στοιχεία. Στον υπότιτλο αναφέρει: «Περιοδικό ψυχανάλυσης, φιλοσοφίας και τέχνης» και το τεύχος αυτό είναι αφιερωμένο στον φιλόσοφο Jacques Derrida και στον ποιητή Paul Celan.

Το περιοδικό είναι γραμμένο στα Ελληνικά αλλά σε μία διάλεκτο που δεν καταλαβαίνω. Τρεις μέρες αφιέρωσα στην «ανάγνωσή» του (βάζω την λέξη σε εισαγωγικά) αλλά τα μόνα που κατάλαβα ήταν τα ποιήματα του Celan, ήδη γνωστά σε μένα από χρόνια. Ούτε τις αναλύσεις των ποιημάτων αυτών κατόρθωσα να κατανοήσω.

Η πρώτη παράγραφος από το προλογικό σημείωμα που επεξηγεί το όνομα του περιοδικού: «Η αλήthεια είναι μία λέξη ανεύρετη στο λεξικό, ανεντόπιστη στον τόπο του Άλλου ως τόπο του σημαίνοντος. Αποτελεί αποκρυστάλλωση μίας πράξης γραφής. Κατά συνέπεια θα εντοπίσουμε σ’ αυτή την λακανική βαθμίδα του γράμματος, τζοϋσικά αναπλασμένη, Ως τέτοια γράφεται αλλά δεν προφέρεται κατά φωνηματική σύμβαση. Ίδιον της τζοϋσικής γραφής, το γράμμα δεν συν-βαίνει με την φωνή. Η φωνοδότηση του γράμματος επαφίεται στην ενεστώσα ευθύνη του υποκειμένου της εκφοράς (sujet de l’ énonciation).»

Και από το εισαγωγικό σημείωμα των τριών υπεύθυνων της έκδοσης (Δημήτρις (sic) Βεργέτης, Ντόρα Περτέση, Βίκυ Σκούμπη): «Η Επιστήμη θεμελιώθηκε στην διάκλειση (forclusion) του υποκειμένου από το σύμπαν του λόγου με την συρρίκνωση της σημαίνουσας αλυσίδας στην αλγοριθμική βαθμίδα του γράμματος».

Σηκώνω τα χέρια και σταματάω εδώ. Σκέπτομαι ότι όταν εγώ, με έξη χρόνια σπουδές φιλοσοφίας σε αυστηρό Γερμανικό Πανεπιστήμιο και μία ζωή άσκηση σε φιλοσοφικά κείμενα, δεν καταλαβαίνω λέξη, ποιος είναι ο αποδέκτης αυτών των νοημάτων; Σε ποιους απευθύνεται αυτό το έντυπο; Προφανώς σε ένα κύκλο μυημένων που καταλαβαίνουν αυτό το jargon (διάλεκτο). Αλλά τι νόημα έχει η έκδοση περιοδικού; Δεν μαζεύονταν σε μία αίθουσα (θα είναι περισσότεροι από μερικές δεκάδες;) να τα διαβάζουν οι μεν στους δε;

Θυμάμαι τι είχα γράψει παλιότερα για την περίπτωση του Alan Sokal. Ο επιστήμων αυτός (Καθηγητής της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης) έγραψε ένα άρθρο εντελώς ασυνάρτητο, σε άψογο διάλεκτο της μεταμοντέρνας διανόησης, που δημοσιεύθηκε σε έγκυρο περιοδικό και χειροκροτήθηκε από όλους τους προοδευτικούς διανοούμενους των ΗΠΑ. Μετά αποκάλυψε ότι ήταν μία φάρσα. (Παρόμοια άρθρα μπορεί να γεννήσει – αυτόματα! – και ένα ειδικό πρόγραμμα στο Internet).

Το παιχνίδι αυτό ανακίνησε το θέμα της σχέσης των επιστημών με την φιλοσοφία και την λογοτεχνία. Η άποψη Sokal είναι ότι οι συγγραφείς βαθυστόχαστων κειμένων (αναφέρει Derrida, Lyotard και άλλους) χρησιμοποιούν επιστημονικούς όρους για να κάνουν εντύπωση, χωρίς να καταλαβαίνουν λέξη από όσα αναφέρουν (βλ. και παραπάνω με την «αλγοριθμική βαθμίδα του γράμματος»).

Μετά το ψευτοφιλοσοφικό του άρθρο που ξεγέλασε τους πάντες και γελοιοποίησε πολλούς – ο Sokal επανήλθε με το βιβλίο «Πνευματικές Απάτες» (Alan Sokal και Jean Bricmon, Impostures Intellectuelles). Είναι πραγματικά διαφωτιστικό και πολύ ερεθιστικό. Όπου επιτίθεται σε όλα τα ιερά τέρατα της Γαλλικής Διανόησης (Baudrillard, Lacan, Christeva, Derrida, Deleuze) και τους περνάει από το κόσκινο της επιστημονικής ακριβολογίας. Τι εννοεί λ.χ. ο Ζακ Μπωντριγιάρ όταν μιλά περί «υπερχώρου πολλαπλής διάθλασης» ή περί «αναστρεψιμοποίησης νόμου»; Ο Ντελέζ φιλοσοφεί επί του διαφορικού λογισμού, τον οποίο όμως παντελώς αγνοεί. Όλοι δανείζονται αυθαίρετα λέξεις και όρους από τον χώρο των επιστημών, χωρίς να γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Η σκέψη τους είναι γεμάτη βερμπαλιστικά σχήματα, εντυπωσιοθηρικές φράσεις, ασάφειες και ουσιαστικές αντιφάσεις. Η άποψη Sokal: Δεν συγχωρούνται πια τα «λεκτικά παιχνίδια» που σερβίρονται ως βαθύς στοχασμός. «Η ανεντιμότητα των διανοουμένων δηλητηριάζει την πνευματική ζωή και υποθάλπει την έντονη αντιπνευματικότητα που ήδη απλώνεται παντού».

Για μένα το βιβλίο του Sokal είναι δείγμα μίας βαθύτατης κρίσης στην σημερινή φιλοσοφία. Οι πρωτεργάτες της καταλαβαίνουν πως η επιστήμη έχει πια έμπρακτα ανατρέψει όλα τα φιλοσοφικά παραδείγματα, όλα τα μοντέλα της παραδοσιακής σκέψης. Ενώ αυτοί παίζουν με τις λέξεις, οι επιστήμονες παράγουν ουσιαστική γνώση, τελειοποιούν μεθόδους και αλλάζουν την ζωή των ανθρώπων όπως καμία θεωρία δεν το κατάφερε ως τώρα. Οι φιλόσοφοι, συνειδητοποιώντας την μειονεξία τους, δανείζονται όρους και έννοιες από τις θετικές επιστήμες, προκειμένου με αυτούς να χρυσώσουν το ξεθωριασμένο οικόσημο της φιλοσοφίας – και γελοιοποιούνται σαν νεόπλουτοι χωριάτες. Δεν αρκεί η εξωτερική μίμηση, εδώ χρειάζεται μία ριζική αναθεώρηση. Η νέα φιλοσοφία ή θα είναι ΚΑΙ επιστημονική – η δεν θα είναι φιλοσοφία.

Υ. Γ. Περιττό να πω τι βαριά ιρλανδική βλαστήμια θα ξεστόμιζε ο James Joyce για την χρήση του ονόματός του ως μεθόδου...

Δευτέρα, Μαΐου 28, 2007

Λούσιος



Δεν πέρασαν ούτε δύο χρόνια από τον Οκτώβριο του 2004 όταν περπάτησα στις όχθες του Λούσιου και έβγαλα αυτές τις φωτογραφίες. Το ιερό ποτάμι έλαμπε (εκεί λούστηκε ο Δίας) το φαράγγι ήταν πανέμορφο, το μονοπάτι που ξεκινάει από την Δημητσάνα και φτάνει ως την αρχαία Γόρτυνα, άνετο για περπάτημα.

Παλιά, μαθητής, είχα επισκεφθεί την Μονή Φιλοσόφου - ήταν ακόμα η παλιά μονή. Τώρα είδα και την Μονή Προδρόμου και περιπλανήθηκα στα ερείπεια της Αρχαίας Γόρτυνος. Πάντα μου αρέσουν οι έρημοι αρχαιολογικοί τόποι που σου δίνουν την άνεση να ρεμβάσεις


Λίγες μέρες μετά, η γυναίκα μου με μία ομάδα νέων παιδιών, που το κοινό τους σημείο ήταν ότι έπασχαν από διαβήτη, έκαναν κανονικό trekking και περπάτησαν όλο το φαράγγι.
Γύρισαν όλοι ενθουσιασμένοι από την ομορφιά του τοπίου και την ωραία άσκηση που είχαν απολαύσει.

Γύρισαν όλοι. Το σκεπτόμουν αυτό χθές βράδυ, ακούγοντας τις ειδήσεις.





Σάββατο, Μαΐου 26, 2007

Ένα Λουλούδι για την Αμαλία



Η Αμαλία Καλυβίνου κηδεύεται σήμερα στις 12:30 στο Νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά, περιοχή Χαραυγή.

Η Αμαλία ησύχασε. Εμείς;

Ήταν δύο φορές άτυχη. Της έλαχε ένα σπάνιο, δυσδιάγνωστο και δολοφονικό νόσημα, έτυχε να πέσει και σε κακούς ή αδιάφορους γιατρούς που την βασάνισαν απάνθρωπα.

Στην δίκαια αγανάκτησή της έφτασε στο (άδικο) συμπέρασμα ότι: "Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι,ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία.Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα".Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο,η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ."

Η οργή της ξεσήκωσε το πανελλήνιο. Για πρώτη φορά ένα ελληνικό blog (http://fakellaki.blogspot.com) δημιούργησε πρωτοσέλιδες ειδήσεις. Όσοι είχαν υποφέρει από ιατρικά λάθη, αδιαφορία, επιπολαιότητα και εκμετάλλευση, ταυτίστηκαν μαζί της. Χιλιάδες σχόλια στο blog της.

Όλα αυτά δεν την βοήθησαν να επιζήσει. Της έδωσαν ικανοποίηση και δικαίωση, αλλά δεν μπορούσαν να αναστρέψουν την πορεία μίας δολοφονικής νόσου. (Όχι - δεν την σκότωσαν οι κακοί γιατροί - απλώς την βασάνισαν. Και βρέθηκαν αρκετοί καλοί γιατροί που την βοήθησαν).

Η Αμαλία αφήνει πίσω μία βαριά κληρονομιά. Με το blog της άνοιξε ένα δρόμο. Για περισσότερη δικαιοσύνη (αν όχι Θεία - τουλάχιστον ανθρώπινη). Για περισσότερη συνειδητοποίηση, ευσυνειδησία και ανθρωπιά. Τόσο από τους γιατρούς, όσο κι από όλους εμάς.

Το τελευταίο δημοσιευμένο της post ζητάει: "Tα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση". Σαρκαστικά γνωρίζει πόσο πρόσκαιρη είναι η δημοσιότητα που κέρδισε - και ζητάει να μην πάει χαμένη.

Γεννήθηκε για να υποφέρει. Ας μας οδηγήσει σε λιγότερο πόνο.

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Παλιά, ωραία πράγματα...



Την έχω περίπου 15 χρόνια, την μικρή Nikon 35Ti. To Ti σημαίνει titanium. Παρόλο που κρατάω ακόμα και τις παλιές επαγγελματικές Nikon (F3, F4) με τους φακούς τους (χρήσιμους και για την ψηφιακή τους διάδοχο) αυτή η κόμπακτ είναι η μόνη αναλογική-χημική που χρησιμοποιώ από καιρό σε καιρό. Γιατί η ποιότητα της κατασκευής είναι τέτοια, που μου δίνει απόλυτη μηχανική ηδονή. Όταν π. χ. κλείσεις την μηχανή, ο φακός αποτραβιέται και μία λεπίδα από τιτάνιο κατεβαίνει και κλείνει το άνοιγμα. Το κλικ αυτής της λεπίδας είναι σαν το χορτάτο κλακ της πόρτας Rolls Royce.



Έτσι αψηφώ τον μπελά του να αγοράσεις φιλμ, να τραβάς χωρίς να βλέπεις τι τράβηξες, να το πηγαίνεις για εμφάνιση (αδιανόητα όλα στην ψηφιακή εποχή), προκειμένου να νιώθω την απόλαυση της επαφής και του ήχου. Ας αφήσουμε τα εκπληκτικά καντράν στο επάνω μέρος, που δείχνουν απόσταση, διάφραγμα, αποκλίσεις και αριθμό λήψεων.

Βεβαίως η μηχανή γεννήθηκε στο μεταίχμιο δύο εποχών - έχει και ηλεκτρονικές ενδείξεις στο σκόπευτρο, αλλά και ένα μικρό LCD παράθυρο στην επάνω πλευρά (κάτω αριστερά). Ο φακός της, σταθερός, διαθέτει άριστη ευκρίνεια.

Παίρνω το φιλμ από το εμφανιστήριο και το περνάω στον ειδικό σκάννερ για 35mm (Nikon Super Coolscan 4000ED) το αντιστρέφω (αν είναι αρνητικό) και αποθηκεύω τις λήψεις μου ή τις τυπώνω. Ταλαιπωρία όλα αυτά, μπροστά στην ευκολία της ψηφιακής. Αλλά την ηδονή του χειρισμού αυτής της μηχανής, δεν την αλλάζω με τίποτα.




Τετάρτη, Μαΐου 23, 2007

Kakà ή Gerrard;

Δεν θα πάω βέβαια στο ματς το βράδυ - αλλά ο λόφος του Ψυχικού είναι απέναντι στο ΟΑΚΑ. Από την ταράτσα μου το βλέπω και κυρίως το ακούω, ακόμα και μέσα στο σπίτι. Μάλιστα πολλές φορές κλείνω τον ήχο στην τηλεόραση (όταν μου την δίνουν οι sportscasters) και ακούω το γήπεδο live!

Και βέβαια δεν παίζει η ομάδα μου (το ΑΕΚάκι) αλλά έχω παρακολουθήσει όλα τα ματς του Champions League (ή Λιννγκ όπως συχνά το προφέρουν οι εκφωνητές) και αφού έχασε και η εκτός Ελλάδας ομάδα μου, η Bayern (δεύτερη πατρίδα η Βαβαρία!) τώρα υποστηρίζω την Liverpool. Κάτι γιατί είναι το underdog χωρίς μεγάλους σταρ, κάτι η αντιπάθειά μου για τον Berlusconi, κάτι γιατί απέκλεισε την Chelsea (Αμπράμοβιτς, μπρρρ) - είμαι βαθύτατα κόκκινος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θαυμάζω μερικά από τα αστέρια της Milan και ιδιαίτερα τον Kakà...

Δεν ξέρω πως το βλέπετε εσείς, αλλά εγώ λατρεύω το ποδόσφαιρο και το πανηγύρι των μεγάλων τελικών. Και σήμερα δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με τίποτα άλλο. Οπότε, συζητάμε μπάλλα. Μέχρι τις 21.45 προβλέψεις, την ώρα του αγώνα σχόλια - και μετά αναλύσεις του αποτελέσματος.

Ες αύριον τα σπουδαία!

Δευτέρα, Μαΐου 21, 2007

Έθνη και Πατρίδες



Μετά από χρόνια μελέτες, σπουδές, διαβάσματα, συζητήσεις, συνέδρια, διαφωνίες και συμφωνίες - πρέπει να εξομολογηθώ την αμαρτία μου:

Δεν έχω καταλάβει (και συνεπώς ούτε αποδεχθεί) τι θα πει «έθνος» και «εθνικό».

Μη με παραπέμψετε σε λεξικά – τα έχω ανοίξει όλα. Και βιβλιογραφία γνωρίζω για το θέμα, και όλους τους ορισμούς, από την «θεωρία του αίματος» των Γερμανών ρομαντικών, και τους «αόρατους δεσμούς» του Fichte, μέχρι το «καθημερινό δημοψήφισμα» του Renan και τις «φαντασιακές κοινότητες» του Benedikt Anderson.

Αν εξαιρέσουμε μία πράξη της βούλησης και μία παρεπόμενη απόφαση – όπως όταν αποφασίζω ότι είμαι Ολυμπιακός η Παοκτζής – δεν βλέπω άλλη βαθύτερη ουσία στον όρο.

Έτσι κατακλύζομαι από αμηχανία κάθε φορά που πρέπει να μιλήσω για το θέμα.

Ξέρω, ξέρω το «όμαιμον, το ομόγλωσσον», του Ηρόδοτου, κλπ. κλπ. Μα στο Θεό σας, οι πολίτες της Ελβετίας που έχουν τέσσερις μητρικές γλώσσες, δύο θρησκείες και πολλές παραδόσεις (κάθε καντόνι και άλλες) τι άλλο κοινό έχουν μεταξύ τους εκτός από μία απόφαση αυτοπροσδιορισμού; Ένας Γερμανοελβετός προτεστάντης δεν είναι πιο κοντά σε ένα Γερμανό προτεστάντη, από ότι σε ένα Γαλλοελβετό καθολικό; Και ένας Αμερικάνος ισπανικής καταγωγής που ζει στην Καλιφόρνια τι κοινό έχει με έναν συμπολίτη του, Γερμανικής καταγωγής, κάτοικο Νέας Υόρκης;

Στο κάτω-κάτω η φυλή ήταν κάτι το συγκεκριμένο – η κάστα, το σόι, οι συγγενείς, το γένος. Άντε και η πόλη-κράτος – τους γνώριζες όλους. Αλλά από το τέλος του 18ου αιώνα που εφευρέθηκαν τα έθνη (για να πάψουν οι βασιλιάδες και οι ηγεμόνες να πληρώνουν μισθοφόρους), δημιουργήθηκαν κάθε είδους τερατογενέσεις.

Όπως το «έθνος-κράτος»: τι τραγέλαφος! Μία επικράτεια όπου όλοι πρέπει να έχουν τήν ίδια εθνοτική ταυτότητα (κι αλίμονο σε όσους δεν...). Θεωρητικά υποτίθεται ότι ένα έθνος προϋπάρχει και κάποτε οργανώνεται σε κράτος. Υπάρχουν όμως μερικά που ξεκίνησαν ως κράτη και μετά έγιναν έθνη. Π. χ. οι γείτονες Τούρκοι. Ως το 1900 ουδείς χρησιμοποιούσε αυτό το όνομα.

Οθωμανοί ήταν οι άνθρωποι, υπήκοοι του Σουλτάνου. Αλλά βέβαια σε μία πολυεθνική αυτοκρατορία, με πολλές γλώσσες, θρησκείες, παραδόσεις, πώς να υπάρξει ενιαία εθνική ταυτότητα; Έφτιαξε λοιπόν ο Κεμάλ ένα κράτος, το ονόμασε Τουρκικό, και μετά κατασκεύασε ένα έθνος για να το βάλει μέσα στο κράτος. Την ομοιογένεια την πέτυχε με διάφορους τρόπους: γενοκτονίες, διωγμούς, πιέσεις, ανταλλαγές πληθυσμών…

Κι ακόμα η διαδικασία δεν έχει τελειώσει – περισσεύουνε κάτι Κούρδοι…

Την συνταγή αυτή δεν την εφεύρε ο Κεμάλ – την είχαν εφαρμόσει πολλοί πριν από αυτόν (μεταξύ των οποίων και εμείς) και την συνεχίζουν αρκετοί με εθνοκαθάρσεις και κατηχήσεις. «Φτιάξαμε την Ιταλία, τώρα πρέπει να φτιάξουμε και Ιταλούς», είχε πει ένας από τους πρωταγωνιστές του Risorgimento.

Μία ματιά στην Αφρική, όπου τα κράτη οριοθετήθηκαν από τους αποικιοκράτες με αυθαίρετα σύνορα, δείχνει πως όλοι εκεί προσπαθούν εκ των υστέρων να κατασκευάσουν έθνη – εν ανάγκη εξοντώνοντας τους άλλους που δεν χωράνε στο Προκρούστειο κρεβάτι τους.

Αλλού υπάρχουν πάλι έθνη (π. χ. οι Βάσκοι) που θέλουν να γίνουν κράτη. Μεγάλη υπόθεση! Θα αποκτήσουν σημαία, ύμνο και διαβατήριο, και μετά θα ψάχνουν να ενταχθούν σε ένα μεγαλύτερο σύνολο, γιατί ένα ανεξάρτητο κράτος έχει έξοδα (σκεφθείτε τον στρατό, τους διπλωμάτες και τους τελωνειακούς) και δεν θα τα βγάζουν πέρα μόνοι τους.

Κατανοώ την ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου – σε κόμμα, θρησκεία, ποδοσφαιρική ομάδα ή ακόμα και έθνος. Φαίνεται πως το έχουν ανάγκη – τους απαλύνει την κοσμική μοναξιά τους. Επίσης καταλαβαίνω την ανάγκη τους να πιστεύουν σε μύθους. Όταν όμως αυτά τα δύο συνδυαστούνε και μπολιαστούνε με φανατισμό, γίνονται επικίνδυνα. Αυτοί που πιστεύουν πως ο Ολυμπιακός είναι θρύλος και θεός, σκοτώνουν Παναθηναϊκούς…

Οπότε καταλήγω ότι θα πρέπει να ξανασκεφθούμε επάνω σε αυτά τα θέματα, γιατί έχει χυθεί πολύ αίμα χωρίς λόγο, για λέξεις, σύμβολα και ονόματα, «για ένα πουκάμισο αδειανό» που λέει και ο ποιητής.

Το μόνο που εγώ παίρνω στα σοβαρά είναι ο όρος πατρίδα. Μην την συγχέετε με το έθνος – είναι άλλο πράγμα. Πατρίδα είναι κάτι το εντελώς συγκεκριμένο, ενώ το έθνος είναι μία αφηρημένη ιδέα. Πατρίδα είναι ο τόπος που μεγάλωσα, η γλώσσα στην οποία πρωτοσκέφθηκα, τα τοπία που πρωτοαντίκρυσα. Μπορεί σήμερα να ανήκει σε ένα έθνος και αύριο να προσαρτηθεί αλλού – δεν αλλάζει τίποτα παρά μόνο το όνομα. Μπορεί εγώ να πολιτογραφηθώ αλλού και να αλλάξω εθνικότητα – πάλι δεν αλλάζει τίποτα. Σε ένα έθνος χωράνε πολλές πατρίδες. Κάποτε, όταν (ελπίζω) θα καταργηθούν τα έθνη, οι πατρίδες θα λάμψουν ακόμα περισσότερο.

Όπως έχω γράψει και αλλού, η εικόνα που έχω για την πατρίδα δεν είναι ιδέα, αλλά αίσθηση - μία θαλπωρή του οικείου. Δεν θεωρώ τη χώρα μου ούτε καλύτερη ούτε σημαντικότερη από τις άλλες, την αγαπώ επειδή είναι η γωνιά μου μέσα στην οικουμένη - όπως αγαπώ την γειτονιά μου. Αλλά όπως δεν θα σκεπτόμουν ποτέ να μετατρέψω την γειτονιά μου σε ιδεολόγημα και να σκοτώσω γι αυτήν, έτσι δεν θεωρώ λογικό να μετατρέπουμε την πατρίδα σε έθνος – και να θυσιάζονται άνθρωποι γι αυτό.


Τα έθνη φτιάχτηκαν για να χωρίζουν τους ανθρώπους. Αγαπώ τις πατρίδες γιατί τους ενώνουν. Έχω δει, πως, όσοι νιώθουν ζεστασιά για την πατρίδα τους, δεν αρνούνται στον άλλο το δικαίωμα να αισθάνεται το ίδιο για την δικιά του. Δεν υπάρχουν «εχθρικές» πατρίδες. Ούτε «ανώτερες» πατρίδες – όπως δεν υπάρχουν ανώτερες μανάδες.



(Ομιλία που σε πρώτη μορφή διαβάστηκε στις 18.5. σε εκδήλωση της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου - Θεσσαλονίκη.Η εικόνα είναι προσχέδιο του Γύζη για την Δόξα των Ψαρών).

Κυριακή, Μαΐου 20, 2007

Αποτελέσματα Διαγωνισμού



Έλαβαν μέρος 82 bloggers που εκφράσανε από μία μέχρι δώδεκα προτιμήσεις. Μερικοί είπαν "όλα" άλλοι είπαν "το ύφος" και άλλοι, όπως η Θεά, έγραψαν περίτεχνα κείμενα γύρω από το θέμα.

Κάθε λίγο ερχόταν ο Don και ζήταγε κι άλλο βιβλίο. Τα τρία βραβεία έγιναν τέσσερα, πέντε... ως που έφτασαν τα εννιά! Εκεί είπα: "στοπ!". Έτσι έμειναν αβράβευτα ωραία σχόλια όπως του/της neutrino και άλλα.

Πρώτο σε προτιμήσεις ήρθε το "Οταν χτυπάει ο Κεραυνός" και ακολουθούν: "Ο Ήλιος του Απογεύματος", "Επτά Χριστουγενιάτικες Ιστορίες" (ειδικά: "Το Κρύο και η Ζέστη"), "Ο θάνατος της Μαρίας", Amitie Amoureuse, "Περνάει η Μουσική", "Ο Τρελός με τα Πουλιά", "H Tσόχα στον Δίσκο", "Γυναίκας Εγκώμιο", "Εθνικόν το Αληθές", "ABECEDAR" κ. ά.

Γενική Διαπίστωση: Τα πιο προσωπικά και λυρικά υπερτερούν πολύ σε προτιμήσεις (τα μαχητικά υπερτερούν σε αριθμό σχολίων...).

Ελπίζω το πρακτικό της επιτροπής που παραθέτω να είναι ευανάγνωστο (γραμματέας ήταν ο γηραιότερος, ο Al) και να μην χρειάζονται διευκρινήσεις. Όποιος θέλει το βιβλίο του, στέλνει email στο sextus@ndimou.gr. Μπορείτε να εκφράσετε προτιμήσεις - αλλά δεν είναι όλα τα βιβλία διαθέσιμα. Αναφέρετε διεύθυνση αποστολής και όνομα για αφιέρωση (εφόσον την επιθυμείτε).

Αν έχετε σχόλια για τον διαγωνισμό, εδώ. Αλλιώς συνεχίζουμε τον Καραγκιόζη.

Σάββατο, Μαΐου 19, 2007

Ο Χαμένος Καραγκιόζης



Από την τελευταία επίσκεψη στην Πόλη δεν έφερα πίσω πολλά. Μερικά γλυκά, φωτογραφίες και δύο πολύτιμα πράγματα. Δύο φιγούρες του Καραγκιόζη.

Σε όλες τις επισκέψεις μου είχα χαζέψει (κυρίως στο Καπαλί Τσαρσί) φιγούρες του Θεάτρου Σκιών, φτιαγμένες από χρωματισμένο δέρμα. Αλλά αυτή τη φορά βρήκα ακριβώς αυτές που ήθελα. Η διαφορά τους από τις άλλες ήταν εμφανής ακόμα και για έναν αμύητο.

Ο έμπορος, ένα νέο παιδί με καλά Αγγλικά, μου είπε: «Έχω πολλές, αυτές είναι λίγο ακριβές» - σαν να ζητούσε συγγνώμη για την τιμή τους. Πραγματικά ήταν υψηλή. Αλλά η ποιότητα των χρωμάτων και της εργασίας την κάλυπτε.




«Είναι από δέρμα καμήλας, χρωματισμένοι με τις αυθεντικές μπογιές που χρησιμοποιούσαν οι παλιοί. Έργα του…». Εδώ πρόσθεσε ένα Τούρκικο όνομα που βέβαια σε μένα δεν έλεγε τίποτα, γι αυτό και πρόσθεσε: «Famous shadow theater player».

Παζάρεψα λίγο (για την τιμή των όπλων) και πήρα δύο: τον Καραγκιόζη και το αιώνιο δίπολο του, τον Χατζηαβάτη.

Όταν γύρισα σπίτι τους κρέμασα στο τζάμι της μπαλκονόπορτας του καθιστικού μας. Έτσι την ημέρα ήταν διάφανοι για τους μέσα και το βράδυ για όσους περνούσαν απέξω.

Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες επάνω στο φωτεινό κουτί όπου κοιτάω τις διαφάνειες. (Ευτυχώς! Πού να ήξερα...).


Έτσι ξημέρωνε και βράδιαζε, με Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη. Ώσπου προχθές η γατόφιλη Φιλιπινέζα μας με υποδέχθηκε με πένθιμο ύφος: «Sir, one is gone!».

Είχε ανοίξει το τζάμι τέρμα για να καθαρίσει, ο Καραγκιόζης ξεκόλλησε και έπεσε μέσα στο κενό ανάμεσα στον τοίχο και το συρόμενο τζάμι.

Δοκίμασα όλα τα μέσα να τον ανασύρω – αδύνατον. Μάλιστα πρόσφατα είχαμε αλλάξει τα τζάμια με παχύτερα (για λόγους ασφάλειας) που είναι σχεδόν αδύνατον να αφαιρεθούν.

Ο Καραγκιόζης είναι θαμμένος στο σκοτάδι του μικρού κενού, ποιος ξέρει σε ποια κατάσταση (εκεί έχει σοβάδες, μπάζα, πέτρες).


Ο Χατζηαβάτης έμεινε ορφανός. Τον ξεκρέμασα κι αυτόν – τι νόημα έχει ένας Χατζηαβάτης χωρίς Καραγκιόζη;

Τον πένθησα σαν να ήταν ζωντανός.


Κάθε πρωί που ανοίγω τα παραθυρόφυλλα, μου λείπει.


Είναι σαν να έχασα το ένα μου πρόσωπο.






Τετάρτη, Μαΐου 16, 2007

Διαγωνισμός – αναδρομή.


Αναγνώστης που μετράει, μου έγραψε ότι αύριο, 17 Μαΐου, το blog κλείνει 500 ημέρες παρουσίας. (Ελπίζω να μέτρησε σωστά).

Επειδή δεν ξέρω αν θα τα χιλιάσουμε, είπα να το γιορτάσουμε.

O Don σκέφθηκε κάτι: ένα διαγωνισμό με αναδρομή στο παρελθόν.

Το ερώτημα: Ποιο post σας έχει μείνει στην μνήμη; Ποιο είναι το αγαπημένο σας – και γιατί;

Παίζουν όλα τα post, όλων των blogs. Συνολικά είναι 343. (nikosdimou: 119, doncat: 192, doncat2: 16, mobile: 11, satanaki: 5).

Όσοι θέλουν να φρεσκάρουν την μνήμη τους, δεν έχουν παρά να κάνουν κλικ στην δεξιά στήλη όπου και τα αρχεία όλων των blogs. Είναι ενδιαφέρον να κάνετε μία αναδρομή. Οι καινούργιοι θα ανακαλύψουν πολύ ενδιαφέρον υλικό (που παραμένει επίκαιρο) οι παλιοί θα απορήσουν για το πόσα πράγματα έχουμε γράψει εδώ. Κι εγώ ο ίδιος μένω συχνά έκπληκτος διαβάζοντας παλιά post.

Τι κρίνουμε; Θέμα, κείμενο, εικόνες, αλλά και τα σχόλια που προκάλεσε – όλη την ατμόσφαιρα.

Οι σύντομες απαντήσεις (μέχρι 200 λέξεις) θα δημοσιεύονται αμέσως ως σχόλια. Γίνονται δεκτές για τρεις μέρες. Αποτελέσματα: στις 20 Μαΐου. Η κριτική επιτροπή αποτελείται από Don, Satanaki, Gnaki, Al και Taki. Αλλά θα ληφθούν υπόψη και οι γνώμες των άλλων σχολιαστών.

Βραβεία; Προϊόντα του κήπου μας. Οι τρείς πρώτοι θα πάρουν από ένα βιβλίο του Ν. Δ. με αφιέρωση (αν την θέλουν). Για να διατηρηθεί η ανωνυμία, το βιβλίο θα ταχυδρομηθεί σε όποια διεύθυνση υποδείξουν.

Υ. Γ. Αν δεν σας άρεσε ιδιαίτερα κάποιο post – μπορείτε να παίξετε και «το ανάποδο». Να μας πείτε ποιο και γιατί.

Στην μέση το Γκνάκι αναλογίζεται τις ευθύνες του ως κριτού ενώ κάτω το Τάκι ψάχνει για παλιά post.


Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007

Μουντζουρίδι - survivor




Έπρεπε να έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια. Αδέσποτη γάτα της περιοχής, από μικρή έπασχε από θανατηφόρο συνάχι. Αφού ο κτηνίατρος δεν ήθελε να την στειρώσει: «δεν θα προλάβει να γεννήσει!». Από τότε πέρασαν οκτώ χρόνια.

Βρόμικη, ατημέλητη και πάντα πεινασμένη, επιβιώνει. Τρώει τρεις μεγάλες κονσέρβες την ημέρα και παραμένει πετσί και κόκαλο.


Το όνειρό της: να μπει στο σπίτι. Μόλις βρει ευκαιρία, τρυπώνει μέσα και κρύβεται στο υπόγειο. Αλλά βέβαια δεν μπορεί να μείνει. Παρόλο που οι ένδον είναι μπολιασμένες – πάντα υπάρχει κίνδυνος. Της αγόρασα λοιπόν ένα μεγάλο σκυλόσπιτο για να κατοικεί.

Τον χειμώνα, όταν κάνει κρύο μαζεύονται εκεί και άλλες αδέσποτες και κοιμούνται αγκαλιά.

Κάθε πρωί – μα κάθε πρωί – επί οκτώ χρόνια όταν ανοίγω το παράθυρο, είναι εκεί. Έχω ήδη έτοιμο το πρωινό της (Αγγλοσαξονικού τύπου) διότι δεν μπορεί να περιμένει ούτε λεπτό.



Μουντζουρίδι. Εδώ με την φίλη της την χελώνα - έχουμε τρεις στο γρασίδι του Ψυχικού. Όταν την πρωτοείδαμε, μικρό γατάκι, το πρόσωπό της ήταν σκέτη μουντζούρα. Με τα χρόνια κάπως καθάρισε. Θα μπορούσε να είναι και όμορφη γάτα – κατά καιρούς εμφανίζει κάτι μαγνητικά πρασινόχρυσα μάτια.

Έχω πολλές ιστορίες γάτων, που πάντα μου θυμίζουν τις τύχες ανθρώπων…

Με τον καιρό θα σας πω για τον Da Good και τον Evo που είναι μόνος...

Σάββατο, Μαΐου 12, 2007

Hummer: Pro and Con



Πήρα ένα email για το Hummer με θέμα "I hate Hummers" (τίτλος παλιότερου post). Επειδή είναι ενδιαφέρον αλλά μεγάλο δεν το βάζω ως σχόλιο αλλά σαν ξεχωριστό post. (Τα σχόλια σας στο κυρίως θέμα). Αποσιωπώ το όνομα του επιστολογράφου επειδή στα blogs συνήθως γράφουμε ανώνυμα ή ψευδώνυμα. Αν μου το ζητήσει, θα το προσθέσω.

Το email

Απο εναν αλλο κοσμο, τις ΗΠΑ διαβαζω το τελευταιο αρθρο σας και διερωταμαι...

Γιατι σας ενοχλουν τοσο τα Hummer και τα παρομοια αυτοκινητα; Οπως ενα σπορ αυτοκινητο ειναι το μονο που μπορει να σου προσφερει την χαρα μιας 0.7g επιταγχυνσης ετσι και το Hummer και τα παρομοια ειναι τα μονα που μποροuν να με πανε σε απροσσιτα μερη. Ισως δεν εχετε γευτει ποτε την χαρα μιας οδηγησης 500 χιλομετρων σε χωματοδρομο απροσπελαστο απο αυτοκηνητο της πολης (σπορ η μη).

Αλλα γιατι πρεπει χρειαζεται να δικαολογει ενας ανθρωπος τι του αρεσει; Ο καθενας μας προσφερει κατι που αλλοι θελουν και το ανταλλασει με πραγματα που αλλοι προσφερουν (μεσον της ανταλλαγης το χρημα). Δεν ειμαι ελευθερος να επιλεξω ποιο θελω απο τα προσφερομενα αγαθα; Και το αυτοκηνητο και την βενζινη που καιει εγω την πληρωνω. Το αν θα το αγορασω, και ποσο, ειναι ζητημα που αφορα μονο αμενα και οποιον ειναι διατεθημενος να το κατασκευασει. Το αν θα καψω την βενζινη μου επιταχυνομενος με 07γ η (τη ιδια τελικα ποσοτητα βενζινης) οδηγωντας ενα Hummer ειναι δικια μου υποθεση.

Εαν δεν σας αρεσουν τα Hummer απλως μην τα αγοραζεται. Υπαρχουν χιλιαδες αλλα μοντελα αυτοκινητων. Φαινεται ομως να σας ενοχλει η υπαρξη των αυτοκινητων αυτων αυτη καθ εαυτη.

Μηπως τελικα ζηλευετε την αμερικανικη ελευθερια μας, καθως βραζετε στο μιζερο ελληνικο καζανι των νομοθετημενων αυτοκινητιστικων επιλογων? «Αυτο δεν βγαινει ΙΧ μονο επαγγελματικο…αυτο πληρωνει 92% φορο πολυτελειας… αυτο ειναι τεκμηριο…αυτο θελει ειδικη επαγγελματικη αδεια...πρεπει να περασει ΚΤΕΟ για τα λαστιχα....μπαινεις στο δακτυλιο μονο με οικολογικο...απο αυτη τη διασταυρωση και περα ειναι Λονδινο κεντρο πληρωνεις 16ευρω...βενζινη φορος 0.55 ευρω ανα λιτρο...» η μιζερια της νομοθετημενης επιλογης μεσου μεταφορας ακομα βουηζει στα αυτια μου απο τοτε που καποτε ζουσα στην μιζερη Ελλαδα - Ευρωπη.

Η μιζερια των σχεδιασμενων εκ των ανω κολλεκτιβιστικων ευρωπαικων κοινωνιων σας εφερε την λεγομενη γενεα των 1000 ευρω και την μιζερια της αυτοκινησης των 1000κυβικων. Η νοοτροπια της «κοινη συνεναισει» νομοθετησης ολων των οψεων της ζωης του ατομου σας εκανε μια ανελευθερη κοινωνια αυτο-καταπιεσμενων ατομων που βραζουν μεσα στο ιδιο το καζανι του κολλεκτιβισμου τους, στην πυκνοτητα των 19,000κατοικων ανα τετ χιλ των Αθηνων. Ξεθυμενετε τη ζηλεια σας μισωντας την ατομικιστικη ελεθερια της αμερικης και τα συμβολα της (Hummer κλπ.).

If you can’t join them hate them. Vive la France!

Αντε γεια σας κακομοιριδες...



Η απάντησή μου:

Δεν μου αρέσει το Hummer γιατί α) είναι πανάσχημο και β) είναι υπερβολή. Αυτά που λέτε τα κάνει ένα Land Rover Defender με τα μισά χρήματα και το 1/3 της οικολογικής επιβάρυνσης. Ή, αν θέλετε και πολυτέλεια, ένα Land Cruiser ή μία Mercedes G.

Με το "πληρώνω και τι με νοιάζει" απλώς δεν σκεφτόμαστε τι περιβάλλον θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας.

Το Hummer δεν είναι ένα καλό εκτός δρόμου αυτοκίνητο (υπάρχουν καλύτερα - είμαι της δουλειάς και ξέρω) είναι ένα σύμβολο επιβολής (domination). To μέγεθος, το όγκος, το στυλ θωρακισμένου με τα μικρά παράθυρα παραπέμπουν σε πολεμικό όχημα και σε στρατιωτική κατάσταση.

That is why I hate Hummers - because I hate war.

Τα άλλα που γράφετε δεν ισχύουν πια - η ελληνική αγορά έχει ανοίξει και η Ελλάδα έχει περισσότερα 4Χ4, Τζιπ και SUV μεγάλου κυβισμού από όλες τις χώρες της Ευρώπης!

Μόνο κακομοίρηδες δεν είμαστε πια...

___________________________________

Υπενθυμίζω - σχόλια στο κυρίως ποστ!

Παρασκευή, Μαΐου 11, 2007

Car Show Preview

Αύριο ανοίγει η 7η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου, στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Για πρώτη φορά συμμετέχουν όλες οι μάρκες - και εμφανίζονται πάνω από 30 νέα μοντέλα. Ο Don πήρε την μηχανή του, μπηκε σήμερα στο Press Preview και σας δίνει εικόνες από όσα θα δείτε (ή δεν θα δείτε) τις επόμενες ημέρες.



Μπαίνοντας θα συναντήσετε την νέα Mercedes C200. Για Mercedes πολύ όμορφη - αν και εμένα η μάρκα μου προκαλεί αλλεργία. Έλεγα παντα ότι "I will only be seen dead in a Mercedes" Πράγμα πολύ πιθανό μιά και σχεδόν όλες οι νεκροφόρες στην Ελλάδα είναι αυτής της μάρκας...



Να και μία κομψή και γρήγορη Αμερικάνα - το πόσο κομψή είναι θα το διαπιστώσετε όταν γνωρίσετε τους άλλους δύο συμπατριώτες της.



To νέο Opel GT, με δίμετρη καλλονή, αφιερωμένο στον Troll



Το καινούργιο Smart - επιτέλους με παραδεκτή ποιότητα κύλισης και κατασκευής.



Το Volvo XC60 concept car - σύντομα κοντά σας...



Να ο ένας Ugly American... (καταλαβαίνεις τον Bush!)



...και δίπλα ο άλλος (ή η άλλη, μια και είναι Cadillac).



Εδώ βλέπετε ένα αυτοκίνητο-αίνιγμα. Από το πολύ tuning και τα αυτοκόλλητα, δεν καταλαβαίνετε τι μάρκα είναι. Εκτός αν είστε πολύ πυροβολημένοι...



Αφιερωμένη εξαιρετικά στον παλιό μας φίλο Andy, φανατικό του Zuffenhausen. Η Porsche GT3 του ανοίγει την πόρτα, προσκαλώντας τον να την οδηγήσει.




Τι καημός, η Cayman...



Για εφοπλιστές με νησί - και πάλι ακριβή θα τους πέσει...



Για εφοπλιστές χωρίς νησί...



Το πιο έξυπνο design της έκθεσης - το νέο Daihatsu Cuore



To νέο Land Rover Freelander - Range για περισσότερους...



Τι είναι κόκκινο και αρέσει σε όλους;




Αυτή την όψη με τον διαχύτη και τις δύο μπούκες θα αντικρύσει το 99% των οδηγών.



Το νέο Twingo (έρχεται το φθινόπωρο) στην έκδοση GT με κινητήρα 1200 κυβικά turbo και 100DIN.



Το πολύ όμορφο και γρήγορο νέο Audi TT. H Porsche των μη εχόντων...



Και το S3 για πολύ βιαστικούς οικογενειάρχες.
__________________________________
Έτσι για να σας ανοίξω την όρεξη. Περισσότερα, επί τόπου!

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

Παγκοσμιοποίηση με μαντήλα



Mobile photo-blogging

Η φωτογραφία προχθές στο Athens Mall από κινητό. Η κυρία μιλούσε αραβικά σε ένα κινητό φινλανδικής κατασκευής, ενώ τράβαγε χρήματα από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Φορούσε δυνατό γαλλικό άρωμα και αμερικάνικο τζήν. Η πλεχτή μαντήλα που τύλιγε το κεφάλι της, άφηνε να φαίνονται μόνο τα μάτια της. Συνοδευόταν από 4 παιδιά (το ένα σε καρότσι). Ο μεγαλύτερος δίπλα της προσπαθούσε να επέμβη στο πληκτρολόγιο του ΑΤΜ.

Η εικόνα μου φάνηκε ελαφρώς συμβολική - και την απαθανάτισα.

Τα σχόλια δικά σας.

Δευτέρα, Μαΐου 07, 2007

Είναι ο Σαρκοζύ φασίστας;


Δύο είναι οι κύριες κατηγορίες που εκτοξεύουν πολλά Ελληνικά ΜΜΕ στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της Γαλλίας. Ότι είναι φασίστας και ότι είναι φιλελεύθερος (ή νεοφιλελεύθερος - η "Ελευθεροτυπία" μάλιστα τον ονομάζει Θάτσερ).

Βέβαια κατά το λεξικό αυτές οι δύο λέξεις είναι αντίθετες - και δεν μπορεί να προσάπτονται στο ίδιο υποκείμενο.

Είχα και ένα σχολιαστή του blog ο οποίος τον αποκαλούσε φασίστα και ναζί. Μου έστειλε και διάφορα σχόλια, ελληνικά και ξένα, που συμφωνούσαν με την άποψή του.

Εγώ με αυτές τις λέξεις χαρακτηρίζω άλλα πρόσωπα και άλλες συμπεριφορές.

Φαίνεται ότι εδώ έχουμε πρόβλημα ορισμών - που όμως δεν είναι μόνο λεξικογραφικό. Οι παλαιοί που έλεγαν "αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις" κάτι ήξεραν.

Ανοιξα λοιπόν πρώτα τα λεξικά και διάβασα:

Φασισμός: δικτατορικό αστικό πολιτειακό σύστημα με κύρια χαρακτηριστικά την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού και την έξαρση της κρατικής εξουσίας που ασκείται τρομοκρατικά. / /
Η ιδεολογία που πρεσβεύει τις αρχές αυτού του συστήματος και επιδιώκει την εγκαθίδρυση του.
Αντίθετα: δημοκρατία, φιλελευθερισμός
.

Άλλος ορισμός: πολιτικοκοινωνικό σύστημα της άκρας Δεξιάς με έντονα αυταρχικό και εθνικιστικό χαρακτήρα που καταργεί τον κοινοβουλευτισμό και την δημοκρατία, και βασίζεται στον μονοκομματισμό και τον ολοκληρωτισμό.

Άλλος ορισμός: οποιαδήποτε πολιτική κίνηση ασπάζεται την δικτατορική διακυβέρνηση, τον κεντρικό έλεγχο της οικονομίας, την βίαιη καταπίεση κάθε αντιπολίτευσης και τον επιθετικό εθνικισμό.

Το μέλλον θα δείξει πως θα πολιτευθεί ο Σαρκοζύ. Αλλά από το παρελθόν του, μόνο δύο στοιχεία των ορισμών μοιάζει να τον αφορούν: η αυταρχική συμπεριφορά και ο εθνικισμός.

Αρκούν αυτά για να τον χαρακτηρίσουμε φασίστα;

Ένας συνεπής φασίστας, την επόμενη την εκλογής του θα διέλυε το Κοινοβούλιο, θα καταργούσε την ελευθεροτυπία, θα φυλάκιζε την αντιπολίτευση και θα κυβερνούσε με τον στρατό.

Δεν το βρίσκω πολύ πιθανό να συμβεί στην Γαλλία.

Μήπως πρέπει να προσέξουμε περισσότερο πώς χρησιμοποιούμε τις λέξεις και τις έννοιες; Διότι τελικά παύουν να έχουν νόημα!


Υ. Γ. Ας σημειώσω εδώ ότι δεν είμαι οπαδός ούτε θαυμαστής του. Αν ψήφιζα στην Γαλλία, μάλλον θα έρριχνα λευκό.





Σάββατο, Μαΐου 05, 2007

Η ιστορία του «Pandeli»



Ο Παντελής Τσιομπάνογλου ήταν κάποτε ο διασημότερος εστιάτωρ της Κωνσταντινούπολης. Ιδιαίτερα αγαπητός στους καλοφαγάδες της υψηλής τουρκικής κοινωνίας, που τον τιμούσαν συχνά με την παρουσία τους.

Όμως, στα γνωστά έκτροπα του 1955, τουρκικός συρφετός, που τον κέντριζαν και τον οιστρηλατούσαν διάφοροι επιτήδειοι, έκαψε, γκρέμισε και λεηλάτησε πολλά ελληνικά μαγαζιά. Ανάμεσα σε αυτά και το εστιατόριο του Παντελή.

Ενοχλημένος, αποφάσισε να μην το ξανα-ανοίξει. Ήταν ήδη μεγάλος και ο γιός του βρισκόταν στην Αμερική όπου είχε κάνει λαμπρές σπουδές ως νεφρολόγος – με ειδίκευση στον τεχνητό νεφρό.


1992

Η είδηση ότι έκλεισε οριστικά το αγαπημένο τους ρεστοράν, ανησύχησε τους Τούρκους γαστρονόμους. Πήγανε να τον βρουν «αγάδες, πασάδες, δερβισάδες» (που λέει και το άσμα του Καραγκιόζη). «Εφέντη Παντελή», του είπαν, «εμείς που θα τρώμε τώρα;».

«Να μην το καίγατε!» απάντησε ο Παντελής.

Με τα πολλά τον έβαλαν στα αίματα. Του παραχώρησαν έναν υπέροχο, σχεδόν μουσειακό χώρο, στο υπερώο της Αιγυπτιακής Αγοράς (Μισρ Τσαρσί – αγορά των μπαχαρικών) ντυμένο με πανάρχαια μπλε πλακάκια.

Πείστηκε κι ο γιός να επιστρέψει και να γίνει νεφρολόγος-εστιάτωρ. Το πρωί στο εστιατόριο (άνοιγε μόνο τα μεσημέρια) το απόγευμα ιατρείο.


2007

Έτσι τον γνώρισα εγώ το 1992. Όταν πρωτοπήγα, αφελώς, να φάω, ο τσαούσης στην πόρτα μου είπε: «έπρεπε να έχετε κλείσει πριν μία εβδομάδα». Με έσωσε η τηλεόραση (είχα τότε εκπομπή). Ζήτησα να χαζέψω τον χώρο, με είδε ο ιδιοκτήτης-νεφρολόγος-εστιάτωρ, με αναγνώρισε και μας βόλεψε σε μία άκρη.

Δεν διαθέτω το λεξιλόγιο για να περιγράψω τις γεύσεις που δοκίμασα. Φυσικά, κάθε μεσημέρι ήμουν εκεί. Εκεί έμαθα από τον ίδιο και την ιστορία που σας αφηγήθηκα.


Κι όποτε ξαναπήγαινα στην Πόλη – κατευθείαν στο Μισρ και στο πατάρι!

Μέχρι που έμαθα ότι ο «Pandeli» ήρθε στην Αθήνα και άνοιξε μαγαζί στην Κηφισιά. Αλλά με τα ελληνικά υλικά, δεν γίνεται η ίδια κουζίνα…

Pandeli υπάρχει ακόμα στην Πόλη. Στο ίδιο υπέροχο σκηνικό. Πήγα και έφαγα. Το φαγητό δεν ήταν κακό, αλλά το μαγαζί σχεδόν άδειο. Όταν ζήτησα από το ξενοδοχείο να μου κάνουν κράτηση, ο concierge μου είπε με μελαγχολικό ύφος: «δεν χρειάζεται πια κράτηση, κύριε…».

_________________________________________


Και μετά την ιστορία του "Παντελή" μία ματιά στα μυστικά και συστατικά της Ανατολίτικης Μαγειρικής


1. ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ



Μισρ τσαρσί 1



Μισρ τσαρσί 2



Μίσρ τσαρσί 3



Ζαρζαβάτια 1





Ψάρια - και τα διάσημα καλκάνια πάνω δεξιά.





Ζαρζαβάτια 2



___________________________________



2. ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ







Οι γεύσεις 1





Οι γεύσεις 2





Η πείνα 3





Οι γεύσεις 4

______________________________




3. ΤΑ ΕΠΙΔΟΡΠΙΑ






Inci στην Ιστικλάλ - το διασημότερο προφιτερόλ





Saray, επίσης στην Ιστικλάλ...



...όλα τα υπόλοιπα




Καλή σας όρεξη ή χώνεψη (ανάλογα, αν χορτάσατε με το "φάτε μάτια...")