Υπάρχουν αρκετά πράγματα που με κάνουν να ντρέπομαι που είμαι Έλληνας.
Θέλω να σας γράψω για ένα από αυτά που δεν
φανταζόμουν πως θα με πείραζε τόσο πολύ.
Βλέποντας την περασμένη εβδομάδα μία
τηλεοπτική εκπομπή που δεν χάνω ποτέ: «Πλάνα με ουρά», ΕΡΤ2 δημιουργός Τασσούλα
Επτακοίλη. (Κάθε Κυριακή, στις 18 ώρες)
Η εκπομπή ασχολείται με τα ζώα που ζουν μαζί
μας σε αυτή τη χώρα. Ζώα συντροφιάς, αλλά όχι μόνο.
Η συγκεκριμένη εκπομπή είχε γυριστεί στην
Δανία.
Στη χώρα αυτή υπάρχουν σύλλογοι που
ασχολούνται με τα αδέσποτα (κυρίως σκυλιά) των ελληνικών δρόμων!
Ψάχνουν να βρουν, είτε με επιτόπια επίσκεψη,
είτε με αλληλογραφία, ζώα κακοποιημένα, άρρωστα, υπέργηρα, πεινασμένα και
βασανισμένα.
Προκειμένου να τα πάρουν στο σπίτι τους και να
τους δώσουν έστω και λίγα χρόνια θαλπωρής, αγάπης, ευτυχίας.
«Όχι δεν θέλουμε νέα και υγιή ζώα από τον
εκτροφέα – θέλουμε ταλαιπωρημένα, για να τους δώσουμε αυτό που τους λείπει. Και
ξέρουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν άφθονα».
Τι άφθονα; (σκέφθηκα) Έτσι είναι όλα τα
αδέσποτα μας.
Έχουν λοιπόν φτιάξει συλλόγους με Δανό-ελληνικά
ονόματα, που συστηματικά ασχολούνται με την ανεύρεση και την εξαγωγή τους.
Στην εκπομπή υπήρχε και μία συγκέντρωση ενός
τέτοιου συλλόγου όπου μάθαμε το ιστορικό όλων αυτών των σκυλιών. Μερικά ήταν
πολύ καταβεβλημένα, σχεδόν ετοιμοθάνατα. Όταν ρωτούσε η δημιουργός της εκπομπής
τι θα κάνουν όταν το ζώο πεθάνει – η απάντηση ήταν άμεση. «Θα φέρουμε άλλο».
-«Από την Ελλάδα;»
«Πάντα από την Ελλάδα!»
Γιατί; Διότι ήταν πάντοτε τα πιο βασανισμένα
και γιατί οι Δανέζικες οικογένειες ήθελαν να χαρούν μαζί τους την αποκατάσταση
και την νέα τους ευτυχία.
Να λοιπόν ένα σπουδαίο ελληνικό εξαγώγιμο
προϊόν: ευγνωμοσύνη. (Των αδέσποτων).
Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ!
Δεκάδες σκυλιά σε κάθε φόρτωμα. Απλούστατη και
εύκολη η εισαγωγή στην Δανία – δύσκολη και καχύποπτη η εξαγωγή από την Ελλάδα.
(Είχα μία γνωστή που νόμιζε ότι τα κάνουν παπούτσια ή τσάντες. Σε αυτή την
κατάσταση!)
Και δεν εξάγουμε μόνο στην Δανία. Ανάλογοι
σύλλογοι υπάρχουν και σε άλλες χώρες.
Ίσως έτσι θα λυθεί το πρόβλημα των αδέσποτων
σκύλων.
Οι γάτες όμως; Γεννάνε περισσότερο και δύσκολα
πιάνονται.
Εκεί προτείνω να αναθέσουμε το θέμα στο
καθηγητή, (και ποιητή!) που τον συνέλαβαν οι κάμερες να ποδοπατάει και να
λιώνει ένα νεογέννητο γατάκι.
Τι σκοτάδι μαύρο και άραχλο πρέπει να έχει
μέσα του ένας τέτοιος άνθρωπος! Τι είναι πιο αθώο, πιο χαριτωμένο, πιο τρυφερό,
από ένα νεογέννητο γατάκι;
Το έλιωσε κάτω από το παπούτσι του!
Θα τον καταδίκαζα να τον λιώσει μία μπουλντόζα
για να καταλάβει τι έκανε. Αλλά η θανατική ποινή για δίποδα ζώα έχει
καταργηθεί. Έστω, λοιπόν, το πρόστιμο: 30.000€.
Από τότε που ήμουν φοιτητής στο εξωτερικό πριν
60 χρόνια, μου είχε κάνει εντύπωση πως στην Αγγλία, στην Γερμανία, δεν είχα
συναντήσει στο δρόμο ούτε ένα αδέσποτο. Εδώ όμως…
Τι κάνω τώρα; Έχω το πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου
μου γεμάτο κονσέρβες. Όπου βρω αδέσποτα, σταματάω και ταΐζω. Σταγόνες στον
ωκεανό…
Η κυβέρνηση έχει θεσπίσει σωστά μέτρα για την
ταυτοποίηση και την διαχείριση των αδέσποτων. Κυριότερο η στείρωση. Αλλά πόσοι
τα τηρούν, εδώ, σε μας;
Οι Δανοί φίλοι μας τα τηρούν σχολαστικά.
Τυχερά τα σκυλιά που ταξιδεύουν…
Υ. Γ. Το
blog της περασμένης Κυριακής κόπηκε στη μέση από
μία απρόσεκτη σελιδοποίηση. Δημοσιεύτηκε μόνο το πρώτο μέρος. Όσοι θέλουν να το
διαβάσουν ολόκληρο, θα το βρουν στην διεύθυνση: doncat.blogspot.com. Για τους πολλούς που με
ρώτησαν: ναι, η γατούλα επέστρεψε. Ευτυχώς.
