Στον κόσμο της πολιτικής υπάρχουν λογής-λογής άνθρωποι.
Φιλόδοξοι (άφθονοι από δαύτους) υπερόπτες, εμπαθείς και φανατικοί, δολοπλόκοι
και διαπλεκόμενοι, ικανοί και ανίκανοι, ιδεαλιστές και ρεαλιστές, συκοφάντες
και διαβάλλοντες, ειλικρινείς και ψεύτες, εργατικοί και τεμπέληδες, κόλακες και
υβριστές.
Όλοι έχουν ένα κοινό γνώρισμα: λατρεύουν την εξουσία – κάθε
εξουσία από την ανώτερη μέχρι την ταπεινή, του σαδιστή μικροϋπάλληλου. Υπάρχουν
για να ασκούν εξουσία, αυτή τους τρέφει, αυτή τους κινεί. Όταν βρίσκονται εκτός
εξουσίας (π.χ. στην αντιπολίτευση) παθαίνουν μαρασμό και κατάθλιψη.
Το κακό είναι πως αυτός ο κόσμος της πολιτικής είναι ο
κόσμος που διοικεί μία χώρα. Και πως, από μια περίεργη σύμπτωση, μέσα σε αυτό
τον κόσμο θα βρεις ελάχιστους κανονικούς και ισορροπημένους ανθρώπους, από
αυτούς που συναντάς σε όλες τις πλευρές της ζωής. Είτε η πολιτική ζωή ασκεί
έλξη σε μη κανονικούς ανθρώπους – είτε αλλοιώνει και παραμορφώνει τα
χαρακτηριστικά των ανθρώπων που προσφεύγουν σε αυτή.
Έτσι, μετά από πολλά χρόνια εμπειρία αυτού του χώρου, έχω
καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο ιδανικός πολιτικός είναι ένας απλός, κανονικός
άνθρωπος. Δεν είναι ανάγκη να είναι μεγαλοφυής, ούτε καν ιδιοφυής. Ούτε
χαρισματικός. Οι χαρισματικοί είναι επικίνδυνοι αν χρησιμοποιούν το χάρισμά
τους λανθασμένα. Οι οραματιστές επίσης – εκατομμύρια υπήρξαν τα θύματά τους τον
τελευταίο αιώνα.
Όχι – ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, κοινός, συνηθισμένος
αλλά με μία διαφορά. Ότι θα πίστευε στον εαυτό του, στις κοινές αλλά υγιείς
απόψεις του, και ότι θα είχε σαν βασικό κανόνα και σύμβουλο την λογική. Την
απλή λογική – ή αν ακόμα θέλετε τον κοινό νου (common sense, που λένε οι Άγγλοι).
Αλίμονο: οι κοινός νους είναι το λιγότερο κοινό πράγμα στον
κόσμο. Αλλά είναι σωτήριος. Είναι το άσφαλτο κριτήριο του σωστού και του
λάθους. Δεν σε αφήνει να παρασύρεσαι προς ιδεοληψίες που μπορεί να γοητεύουν,
αλλά συνήθως καταστρέφουν.
Αν αναλύσετε την ιστορία της πατρίδας μας θα βρείτε πολλά
παραδείγματα. Και θα απορήσετε. Τι είδους κοινό νου είχαν οι άνθρωποι που
έκαναν πράγματα εντελώς παράλογα όπως ο πόλεμος του 1897, η Μικρασιατική
Εκστρατεία, ή το Πραξικόπημα του 74 στην Κύπρο.
Όλα αυτά τα γράφω επειδή, για πρώτη φορά μετά από τόσες
περιπέτειες και δοκιμασίες, επί κεφαλής του Ελληνικού Κράτους υπάρχει ένας
άνθρωπος απλά λογικός. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι χαρισματικός ηγέτης,
ούτε συναρπαστικός ρήτωρ, ούτε γοητευτικός αρχηγός. Είναι ένας σωστός,
μετρημένος και πρακτικός άνθρωπος. Έχει την παιδεία που χρειάζεται ένας σύγχρονος
καταρτισμένος πολιτικός, ξέρει να επιλέγει συνεργάτες, έχει επεξεργαστεί αρκετά
μεταρρυθμιστικά σχέδια και αντέχει τα δύσκολα. Το είδαμε στην πράξη μέσα στην
πανδημία.
Ακούω φωνές: πως είμαι δεξιός, φασίστας, νεοφιλελεύθερος,
κλπ. Πρέπει να πω ότι ουδέποτε στη ζωή μου ψήφισα Δεξιά (εκτός από τις
τελευταίες εκλογές). Πάντα ήμουν κεντρώος. Στις πρώτες και τις δεύτερες εκλογές
μετά την Μεταπολίτευση υπήρξα σύμβουλος του Γεώργιου Μαύρου (ο οποίος σπάνια
ακολουθούσε τις συμβουλές μου). Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τιμούσε με την
φιλία του, αλλά ήξερε πως ποτέ δεν τον είχα ψηφίσει. Αργότερα ακολούθησα τον
Στέφανο Μάνο στις ατυχείς του εξορμήσεις γιατί είχε σωστά σχέδια για
απαραίτητες μεταρρυθμίσεις – αυτές που
τόσο φοβούνται οι Έλληνες. (Γιατί
άραγε;)
Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να κρίνει κανείς τον Κυριάκο
Μητσοτάκη. Η αρχή της πολιτείας του ξεκίνησε με εφιάλτη, αλλά εξελίχθηκε σε
εντυπωσιακό επίτευγμα. Πάντως η παρουσία του με κάνει να νιώθω σιγουριά: ότι
επικεφαλής του κράτους μας υπάρχει ένας λογικός άνθρωπος. Και σε μία χώρα που
κυβερνούσε συχνά ο παραλογισμός – αυτό είναι μία μεγάλη παρηγοριά.
Μαζί με την εξαίρετη νέα μας πρόεδρο – εξίσου λογική, αλλά
ίσως πιο τολμηρή – αποτελούν ένα σπάνιας ποιότητας ηγετικό συνδυασμό. Ας τους
ευχηθούμε καλή τύχη, για το καλό όλων μας.
