Διαβάζω αυτές τις μέρες ένα βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη, που με έχει
αρρωστήσει. Είναι ένα βιβλίο για το μίσος, το πιο απάνθρωπο και το πιο
ανελέητο: το θρησκευτικό.
Όλες οι θρησκείες, που οι Θεοί τους κηρύσσουν την
αγάπη και το έλεος, όταν αντιμετωπίζουν τον αλλόθρησκο, γίνονται φονικές πηγές μίσους
και μισαλλοδοξίας.
Τίτλος: «Άσπονδοι Αδελφοί – Εβραίοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι». Είναι
πλούσια τεκμηριωμένο και όπως πάντα, εξαιρετικά γραμμένο.
Και, όπου χρειάζεται, με καυστική ειρωνεία. Π. χ. στο τέλος ενός αξιόλογου
κειμένου 30 σελίδων με τίτλο «Χριστιανισμός και Αντισημιτισμός πριν και μετά το
Ολοκαύτωμα» γραμμένο το 2016 παραθέτει την εξής υποσημείωση: «Δεν έκανα καθόλου
λόγο στην ομιλία μου για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η φρικτή είδηση της εξόντωσης
των Εβραίων στο Άουσβιτς δεν έχει φτάσει ακόμη στα αυτιά της».
«Άσπονδοι αδελφοί»! Μέγα παράδοξο: Μέσα στον χώρο που όρισαν οι ίδιες οι τρεις
μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες οι καταγόμενες από τον Αβραάμ, στην καρδιά της
Μέσης Ανατολής, το μίσος βράζει. Είναι απίθανο πόσους τρόπους βρίσκει για να
εκδηλώνεται!
Ακόμα και μέσα στην ίδια θρησκεία υπάρχει ανταγωνισμός και έχθρα. Και δεν
αναφέρομαι εδώ σε μουσουλμάνους Σουνίτες και Σιίτες. Μέσα στον Πανάγιο Τάφο χριστιανικά
δόγματα συγκρούονται! Έχω δει με τα μάτια μου ορθόδοξους και Αρμένιους μοναχούς
και κληρικούς να έρχονται στα χέρια.
Κι όλα αυτά, στο όνομα του Πανάγαθου και Παντοδύναμου. Κι εγώ, ο άπιστος,
να απορώ. Τι θεός είναι αυτός που επιτρέπει στους πιστούς του να σφάζονται –
και μάλιστα, στο όνομά του;
Γνωστά τα επιχειρήματα των απολογητών και θεολόγων: Πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο
ελεύθερο, και πως μέσα στην ελευθερία του συμπεριλαμβάνεται και η διάπραξη του
κακού. Ναι, ο Κάιν έφερε το κακό στον κόσμο, κι ας ξεχάσουμε τον …ηθικό
αυτουργό που δεν δεχόταν τον καπνό της θυσίας του.
Κατάφερα να φτάσω στην εφηβεία χωρίς να επηρεαστώ από κανένα μεγάλο
θρησκευτικό μύθο. Έτσι βρέθηκα ελεύθερος να διαλέξω. Και πάλι δεν διάλεξα –
κανείς δεν με έπεισε. Όλες αυτές οι αλυσιτελείς αφηγήσεις που έχουν επινοήσει
οι άνθρωποι για να αντιμετωπίζουν τον θάνατο (γιατί τι άλλο είναι οι θρησκείες
παρά αντίδοτα θανάτου;) δεν με κέρδισαν.
Προτίμησα τη φιλοσοφία. Κάποια εποχή συνάντησα τον Βούδα. Αντίθετα με την
παραδοσιακή άποψη ο Βουδισμός δεν είναι θρησκεία. Ο Βούδας δεν ενδιαφερόταν για
την ύπαρξη θεών. Έλεγε, πως είτε δεν υπάρχουν, είτε δεν ασχολούνται με μας. Η
διδασκαλία του στόχευε στο να απαλύνει τον πόνο της ζωής. Ο πόνος προέρχεται
από την απώλεια. Η απώλεια προϋποθέτει την προσκόλληση. Οπότε προσπαθούσε να κατανικήσει
το Εγώ, που, με την προσκόλλησή του σε ανθρώπους και πράγματα, γινόταν σίγουρη
πηγή επερχόμενης οδύνης.
Έτσι λοιπόν, στην καλοσύνη κι την ηπιότητα του Βουδισμού πορευόμουν μέχρι
πρόσφατα. Πριν 25 χρόνια έγραψα κι ένα βιβλίο για τον «Έλληνα Βούδα», δανειζόμενος
τον τίτλο από τον Νίτσε, που έτσι είχε αποκαλέσει τον φιλόσοφο Πύρρωνα, ιδρυτή
της σχολής των Σκεπτικών.
Μέχρι που διάβασα τελευταία ότι τάγματα οπλισμένων Βουδιστών μοναχών, με
την υποστήριξη του στρατού της Μυανμάρ, επιτέθηκαν εναντίον των μουσουλμάνων
φτωχών καλλιεργητών Ροχίγκια, ώσπου τους έδιωξαν από τη χώρα. Φυσικά δολοφονίες,
βασανιστήρια και βιασμοί κατά χιλιάδες. Πάνω από ένα εκατομμύριο Ροχίγκια ζουν
τώρα πρόσφυγες, στο Μπαγκλαντές.
Οπλισμένοι Βουδιστές μοναχοί; Οπλισμένοι Βουδιστές μοναχοί; Αυτοί
που σύμφωνα με τον αυστηρό Κανόνα τους δικαιούνται να έχουν στην κατοχή τους μόνον
ένα κίτρινο χιτώνα και μια κούπα για να ζητιανεύουν ρύζι;
Τι μοίρα! Ο Βούδας έγινε χρυσό Είδωλο και Θεός, παρά την ρητή απαγόρευσή
του και οι ειρηνόφιλοι μοναχοί του, τάγματα εφόδου. Και στο Χριστ
