Το είχα ήδη μυριστεί από καιρό – δεν θα ήταν δυνατόν οι Έλληνες να αποφύγουν αυτή την επέτειο. Διακόσια στρογγυλά χρόνια είναι μεγάλος πειρασμός για μία ή και πολλές εθνικές φιέστες. Όταν μάλιστα πληροφορήθηκα ότι ο Πρωθυπουργός κάλεσε την κυρία Αγγελοπούλου να αναλάβει την προεδρία της οργανωτικής επιτροπής, οι φόβοι μου έγιναν εντελώς συγκεκριμένοι.
Φόβοι; Γιατί φόβοι; Όλο το έθνος θα πανηγυρίζει και θα γιορτάζει! Ωραίο πράγμα είναι αυτό; Τι φοβάσαι;
Πρέπει να διευκρινίσω στους αναγνώστες μου ότι είμαι αλλεργικός σε δύο πράγματα: 1. Τον Εθνικισμό παντός είδους και 2. Την εκκλησία, και την θρησκεία σαν πολιτικό παράγοντα.
Οραματίζομαι ήδη πανηγυρικούς λόγους δημοδιδασκάλων είς το χιλιαπλάσιον και τα εκκλησιαστικά λάβαρα εις το εκατονταπλάσιον να προπαγανδίζουν τους εθνικούς μύθους.
(Διότι η ιστορία του 21, όπως εμφανίζεται στην Ελλάδα, αποτελείται 99% από μύθους).
Πρώτος μύθος που αποστήθιζαν δεκαετίες όλα τα παιδιά:
«Στις 25 Μαρτίου του 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός σήκωσε το λάβαρο της Επανάστασης στο Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας».
Ούτε ΜΙΑ λέξη σε αυτή τη φράση δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.
Η εκκλησία μάλιστα έχει πετύχει το απόλυτο προπαγανδιστικό κόλπο. Ενώ επί δεκαετίες πολέμησε με λύσσα τις ιδέες της Επανάστασης, (ελευθερία, ισότητα, αδερφοσύνη) ως σατανικά δόγματα που έρχονταν από την Εσπερία, και μας εξόρκιζε να αγαπάμε τον «πατέρα μας» τον Σουλτάνο, τώρα έχει πείσει τους Έλληνες ότι ήταν …υπερ-επαναστατική!
Δεύτερος μύθος: «Οι Έλληνες πολέμησαν τους Τούρκους σαν λιοντάρια και ελευθέρωσαν την κατεχόμενη Ελλάδα».
Πράγματι οι Έλληνες πολέμησαν σαν λιοντάρια… αλλά αναμεταξύ τους! Αν εξαιρέσει κανείς τις πρώτες αψιμαχίες με τον Δράμαλη και την κατάληψη της Τριπολιτσάς (για την σφαγή αμάχων, που ακολούθησε, πρέπει να ντρεπόμαστε) από εκεί και πέρα, ο πόλεμος εξελίχθηκε σε εμφύλιο. Εκτός από την πολιορκία και έξοδο του Μεσολογγίου ελάχιστες ηρωικές σελίδες υπήρξαν.
Την Ελλάδα δεν την απελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις, αφού ο Ιμπραήμ είχε ήδη καταλάβει όλη την χώρα.
Έχω προτείνει από χρόνια, η Εθνική Εορτή να μετατεθεί στις 8 Οκτωβρίου – επέτειο της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, οπότε πραγματικά απελευθερώθηκε η Ελλάδα, χωρίς Παναγίες και μοναστήρια.
Κι όμως είμαι βέβαιος πως πάλι δεν θα ακουστούν οι φωνές των επιστημόνων και των ιστορικών – αλλά των πατριδοκάπηλων.
Θα ήταν μία σημαντική ευκαιρία να αναλύσει κανείς τα πεπραγμένα της Επανάστασης και να πληροφορηθεί ο λαός πολλές πικρές – αλλά διδακτικές αλήθειες. Να ξαναγραφτούν και τα σχολικά βιβλία.
Φοβάμαι πως θα προτιμήσουμε τους μύθους και την fake δόξα. Θα πανηγυρίσουμε μία ένδοξη αποτυχία. Και η παντοδύναμη εκκλησία θα καλύψει τα πάντα υπό την σκέπην της.
Δεν θα το αντέξω αυτό. Αν τελικά ζήσω ως το 2021 (θα είμαι 86 ετών) θα πρέπει, έστω και για ένα χρόνο, να μεταναστεύσω. Ίσως πάω στην Νέα Ζηλανδία (έχω κάτι μικρανήψια εκειπέρα). Είναι αρκετά μακριά για να μην φτάνει ως εκεί ο ήχος των θουρίων, των εμβατηρίων και των κωδωνοκρουσιών…
