Ζούμε τις απεγνωσμένες προσπάθειες
του πολιτικού πλάσματος Αλέξης να επιβιώσει και να κατοχυρώσει κάποιο μέλλον.
Δεν τον απασχολεί αν υποφέρει η χώρα – φτάνει να μετατεθούν οι οδυνηρές (αλλά
απαραίτητες) μεταρρυθμίσεις, έτσι που να μην τις κάνει αυτός, αλλά ο διάδοχός
του. Για να μπορεί με αυτόν τον τρόπο να του ρίξει την ευθύνη.
Έχοντας ήδη χάσει το
παιχνίδι, ονειρεύεται έτσι κάποιο αχνό μέλλον.
Ωστόσο η ελπίδα που
τρέφει είναι μάταια. Ο άνθρωπος αυτός έχει από καιρό ξεπεράσει όλα τα όρια της
ανοχής. Δολοπλόκησε, δημαγώγησε, εξαπάτησε, παραμύθιασε, εξόργισε, όσο κανείς
άλλος στην ιστορία της χώρας. Πρέπει να το πάρει απόφαση: Οι ωραίες ώρες της εξουσίας τελειώνουν. Ο σοφός γέρων της Αλεξάνδρειας έχει γράψει ένα ποίημα (και)
γι’ αυτόν, που περιέχει την πιο σοφή συμβουλή. Το παραθέτω:
Σαν έξαφνα, ώρα
μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με
φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει
πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια
της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη
ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα
θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη
γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως
απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες
μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα
θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που
αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το
παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν,
αλλ’ όχι
με των δειλών τα
παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι
τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του
μυστικού θιάσου,
κι
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.Υ. Γ. (8.4).: Καημένε Καβάφη! Γράφε εσύ, ματαίως, περί αξιοπρεπείας. Με μία θεαματική κωλοτούμπα, ο Αντώνιος έγινε πάλι Αλέξης. Και συνεχίζει...
