Για το γατάκι με τα καταγάλανα μάτια που του έδωσαν το όνομά του (ιταλικά azzuro=γαλάζιο) είχα ξαναγράψει παλιότερα, τον Γενάρη του 2010. http://doncat.blogspot.com/2010/01/blog-post_24.html
Ζούσε στον κήπο των Κιούρκων και σε μία φάση της ζωής του είχε μουτζουρωθεί τόσο πολύ που μετονομάστηκε σε Ατζούρο-μουτζούρω. Καθάρισε όμως μετά και έγινε πάλι κάτασπρο.
Ωστόσο η μοίρα του ήταν κακή. Το χάσαμε, κι όταν το βρήκαμε, το ένα του πόδι ήταν λιωμένο. Πρέπει να είχε πιαστεί σε δόκανο και τραβώντας απεγνωσμένα για να ξεφύγει, ουσιαστικά αυτοακρωτηριάστηκε. Είχε χάσει πολύ αίμα και ήταν μισοπεθαμένο.
Ο κτηνίατρος μας είναι εναντίον της ευθανασίας. «Θα του κάνω πλήρη ακρωτηριασμό και να δείτε ότι θα είναι μία χαρά» μας είπε.
Έτσι και έγινε. Πήρε καιρό βέβαια να συνέλθει, κι ακόμα χάνει καμία φορά την ισορροπία του σε δύσκολες φιγούρες – αλλά κατά τα άλλα μπορεί τα πάντα. Τρέχει, πηδάει, σκαρφαλώνει – ακόμα και επιτίθεται σε γάτους αρτιμελείς και διπλάσιους σε μέγεθος. Μένει βέβαια μέσα στο σπίτι. Δεν θέλουμε να έχει την τύχη του Τέρι που (ανάπηρο κι αυτό) χτυπήθηκε από αυτοκίνητο.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, το τρίποδο γατάκι Ατζούρο μου δίνει κουράγιο όποτε το βλέπω.
