Δεν υπάρχει τίποτα πιο μελαγχολικό από ένα θέρετρο το χειμώνα. Βρίσκομαι για ένα συνέδριο σε ένα από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας – τον Πόρο. Μένω σε ένα μνημείο της ελληνική αρχιτεκτονικής: το παλιό «Ξενία» του Άρη Κωνσταντινίδη, καλόγουστα και σωστά ανακαινισμένο. Το προνομιούχο δωμάτιό μου έχει απίστευτη θέα.
Ψιλοβρέχει. Μαύρο σύννεφο καλύπτει το τοπίο που κάποτε γοήτευσε τον Χένρυ Μίλερ. (Ο «Κολοσσός του Μαρουσιού» παραμένει το καλύτερο βιβλίο του και η περιγραφή της εισόδου στον Πόρο οι πιο γλαφυρές σελίδες του). Το ξενοδοχείο, χτισμένο για καλοκαίρι, είναι ένα μείγμα από παγωνιά και υπερθέρμανση. Οι διάδρομοι είναι ανοιχτοί – για να πας στην ρεσεψιόν πρέπει να βάλεις παλτό. Η ζέστη στο δωμάτιο έρχεται από τον θορυβώδη κλιματισμό που κάνει την ατμόσφαιρα βαριά και γεμάτη ρεύματα.
Γιατί είναι τόσο μελαγχολικό ένα νησί στη βροχή; Τα ορεινά τοπία κερδίζουν με τα σύννεφα και τα χιόνια – αλλά τα νησιά είναι σαν να λιώνουν μέσα στο επουράνιο νερό. Σαν να σβήνει η εικόνα τους από το χάρτη και την δική μας όραση. Ήχοι από βουτιές, παιχνίδια και γέλια μουλιάζουν πολύ μακρινοί.
Λογοτεχνίας συνέχεια. Δίπλα μου εδώ, στη βίλα «Γαλήνη», έγραψε ο Σεφέρης την «Κίχλη» - ίσως το πιο σοφό ποίημά του. Σίγουρα το πιο μουσικό. Απέναντι, στον Γαλατά, εκτείνεται το «Λεμονόδασος». Μνήμη Κοσμά Πολίτη. Άγουρες γεύσεις έρωτα. Απίθανο πόσο ζωντανή παραμένει η Βίργκω στη μνήμη μου, μετά από εξήντα χρόνια.
Από τον βροχερό και παγωμένο Πόρο, θερμούς χαιρετισμούς.
