Παρασκευή, Μαρτίου 04, 2016

Η πρώτη σκέψη το πρωί… και η τελευταία το βράδυ



Δανείζομαι το slogan της πρώτης οδοντόκρεμας που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα, της Kolynos

Έλεγε: «Οδοντόκρεμα Kolynos – η πρώτη φροντίς το πρωί και η τελευταία το βράδυ».

(Τόσο είχε ταυτιστεί το όνομα της με την έννοια οδοντόκρεμα, που όταν ήρθε η Colgate,   ο κόσμος ζητούσε: «το κόκκινο Κολυνό»).

Σκέφθηκα να συζητήσουμε τις πρωινές και βραδινές μας σκέψεις.

Ξέρω ανθρώπους που κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν σκέπτονται κάτι παρόμοιο. Π. χ. ένας φίλος φανταζόταν ότι είχε κερδίσει μεγάλο λαχείο και διαχειριζόταν τα κέρδη. Αγόραζε αυτοκίνητα, έκανε ταξίδια, χάριζε πράγματα σε φίλους και δικούς του, κι έτσι σε μία ατμόσφαιρα ευτυχίας τον έπαιρνε ο ύπνος.

Το περίεργο είναι πως δεν αγόραζε ποτέ λαχεία…

Κι όταν δεν έρχεται ο ύπνος, πώς το αντιμετωπίζετε; Εκνευρίζεστε; Ανάβετε φως και διαβάζετε, ή μετράτε προβατάκια;

Και η πρώτη πρωινή σκέψη; Υπάρχει – ή μόνο άγχος χρόνου για να προλάβετε το ωράριο;

Και τις μέρες που δεν εργάζεστε, τι συλλογίζεστε στο πρωινό χουζούρι;

Εγώ, για το πρωί, δεν έχω πρόβλημα. Σχεδόν πάντα σκέπτομαι το επόμενο κείμενο που θα γράψω: όλες οι εμπνεύσεις μου είναι πρωινές. Συνήθως ξυπνάω με μία ιδέα – καμιά φορά στα μαύρα χαράματα.

Να, κι αυτό το κείμενο ξεκίνησε στις έξη παρά τέταρτο…


Υ. Γ. Αυτό το τριήμερο προβλέπεται να μετακινούμαι. Μπορεί να υπάρξουν μικρές καθυστερήσεις στη δημοσίευση. (Γι αυτό διάλεξα ένα ήπιο θέμα).

63 σχόλια:

  1. Στη διάρκεια του ύπνου μου νιώθω να γράφω αγγελική μουσική. Αφιερώνομαι σε ανείπωτες παραλλαγές της μουσικής σημειογραφίας του λαχανιασμένου Μότσαρτ, που υπήρξε υπνωτιστής και μαθητής μου τέσσερα χρόνια στην περίφημη Σκηνή Με Άνδρα του Μπουτίκ. Διορθώνω τα παραδομένα γραπτά κείμενα όλων των εποχών με κόκκινες νότες δικές μου, διέσεις δικές μου, παραδιέσεις των χειρών και του αβύθιστου μυαλού μου, υποδιέσεις και ευκλείδειες υποδιαιρέσεις, σαν ζωντοχήρες ολόδικες μου. Πάνε οι μακαρίτες πάνε - στο εφτάγραμμο μου δεν ξαναγυρνάνε. Μειώνω το τονικό ύψος της αμάχης. Με ηλεκτροσυγκόλληση θυέλλης πληθαίνω τους ωκεανούς της μουσικής. Στεριανή γη δεν θα ξαναπατήσω. Τα χαρέμια της Ανατολής καίνε γαϊδουρινό μοσχολίβανο και αποζητούν την συμβουλή μου. Τι ήχοι θα ακουστούν στις λαγνουργίες. Τους ήχους των οάσεων εγώ τους μηχανεύομαι. Οι φοίνικες, όταν γράφω μουσική, κελαρύζουν σαν αιμάτινα ρυάκια. Οι Φοίνικες μιλούν Κινέζικα, όταν τους περιλάβω. Πολλές φορές, από δέντρο σε δέντρο πηδώντας ηχηρά, πιάνω τα σύννεφα, τα μετατρέπω σε χορδές και παίζω τα κομμάτια μου: ραψωδίες, μονωδίες και ποδοσφαιρικά σφυρίγματα των όφεων. Με την πρώτη νότα του ύπνου μου ξεθεμελιώνω τι γήπεδα, τι αγράμματους παράγοντες και τι παραγοντίσκους. Σεμνά εγκαταλείποντας τα πεδία των μουσικών καταστροφών υπογράφω στα καπνισμένα ερείπια με τη νότα του Λα. Παραγωγός και προαγωγός στον αιώνα τον άπαντα της αγγελικής μουσικής καθώς είμαι, ξεχνώ να κοιμηθώ, αλλά ξεχνώ και να ξυπνήσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραίο θέμα!
    Τελευταίες σκέψεις το βράδυ: το επόμενο άρθρο, τι έργα θα βάλω μπροστά όταν πάρω σύνταξη, πως θα εξελιχθεί λεπτό προς λεπτό η επόμενη εκδήλωση που οργανώνω, τι θα περιέχουν τα βιβλία που σκέπτομαι να γράψω ... Όταν μπω σε διαδικασία αγχωτικών σκέψεων φαντάζομαι ότι είμαι στο σπίτι μου στην Κρήτη μέσα στα ελαιόδενδρα, ότι ακούω τα πουλιά και χαζε΄θω τα λουλούδια ...
    Πρώτες σκέψεις το πρωί: τι λέει το πρόγραμμα για σήμερα;, τι έχει μείνει πίσω; τι λέει η επικαιρότητα στο iPad (feedly, FB, ...);
    Χουζούρι = ξανά ύπνος και όνειρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το πρωί δε σκέφτομαι τίποτα. Το βράδυ..

    ..Καλοκαίρι 2008, περασμένα μεσάνυχτα. Κλείνω τα φώτα και πέφτω στο κρεβάτι να κοιμηθώ, χωρίς επιτυχία. Σηκώνομαι να πάω προς νερού μου, αλλά το φως στην τουαλέτα δεν ανάβει. Ούτε και στο διάδρομο. Διακοπή ρεύματος, μουρμουρίζω, από τα κλιματιστικά. Στο καθιστικό ακούγεται να παίζει μουσική, ένα παλιό κομμάτι των 13th Floor Elevators, You can’t hurt me anymore. Κάτι δεν πάει καλά. Καθώς πλησιάζω στη μουσική, αισθάνομαι μια απειλητική παρουσία να μου φέρνει σύγκρυο: τη νιώθω, είναι πίσω από την πόρτα. Ανοίγω να δω, αλλά κυριεύομαι από ένα πρωτόγνωρο αίσθημα καθαρού πανικού: πηγή του είναι μια νευρική μαύρη σκιά δίπλα στον τοίχο, αναμφίβολα γυναικεία χωρίς να ξέρω γιατί. Μια κραυγή πάει να βγει από μέσα μου, αλλά δεν μπορεί. Ακούω τη γυναίκα μου να με φωνάζει και ξαφνικά βρίσκομαι πάλι στο κρεβάτι: με ταρακουνάει για να ξυπνήσω. Τα καταφέρνω με δυσκολία, αλλά τη βρίσκω να κοιμάται..

    ..Μήνες μετά, ύστερα από αναρίθμητες νυχτερινές επισκέψεις, σκέφτηκα να δω μια ταινία με φαντάσματα, αν και δεν το συνηθίζω, μπας και συνέλθω δια της ομοιοπαθητικής. Ήταν η περίφημη «Έκτη Αίσθηση», αλλά τη σταμάτησα στη μέση: κάποια στιγμή ο μικρός συναντά στην κουζίνα μια πεθαμένη γυναίκα με κομμένες τις φλέβες, που του φωνάζει υστερικά: You can’t hurt me anymore..You can’t hurt me anymore!!

    ΑτΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΠΏς κοιμάμαι τη νύχτ? Δεν ξαπλώνω παρά μόνο όταν η νύστα έχει κάνει το μυαλό μου ανίκανο να καταλάβει αυτό που διαβάζει ή αυτό που βλέπουν τα μάτια μου. Υστερα ξαπλώνο , βάζω απαλή μουσική, απλώνω τα χέρια μου πάνω στις κοιλιές των γατιών μου, που με συντροφεύουν στον ύπνο και προσπαθώ να σβύσω τις σκέψεις μου. Αν αρχίσω να σκέπτομαι ή να αναπολώ ...η συνέχεια είναι δύσκολη.
    Το πρωί, ανοίγω τα μάτια, κοιτάζω από το παράθυρο τον καιρο, και αν είναι φωτεινός , πετιέμαι από το κρεβάτι γεμάτη ενέργεια, αν δω συννεφιά παρατίνω όσο γίνεται το ξεκίνημα της μέρας. ( Όπως καταλάβατε , δεν δουλεύω !)
    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αι σκότειναι ημέραι με φαίνονται μαύρα κύματα απειλητικής, ουράνιας θαλάσσης. Αμετάπειστη, ήδη σαν η απειλή τους με ξαφνιάσει, ή σαν λαχταρώ χαρούμενη βουτιά, τα προσκαλώ στον ύπνο μου: Ω! Ελάτε! Κύματα! Ελάτε! "Ελάτε στου Λατίου τα ελάτια να δείτε της καταδύτριας την δίνην". Ελάτε! Ελάτε! Κύματα! Θεωρητικά μπορώ να ζήσω μέσα στο υγρό στοιχειό για πάντα και μπορώ άπαξ και δια παντός να δαμάσω την ορμή των μαύρων κυμάτων της βροχούλας. Μόνον αρκεί σαν παρασύρομαι και βυθίζομαι βαθιά στους κόλπους της ουράνιας θαλάσσης να έχω τα μάτια μου ανοιχτά για να θαυμάζω τα υποθαλάσσια δάση της Ελλάδος: μονήρη άστρα και διπλά και τρίδιπλα.

      Διαγραφή
  5. Πριν κοιμηθώ:
    1. Βρέχω το βαμβακερό, σικέ Γκρέμλιν μου (αναγκαίο).
    2. Σκέπτομαι την ομιλία! Πώς είναι να μιλάς; Δεν το ξέρω. Πόσα χρόνια, βασανιστικά χρόνια έχω να μιλήσω! Δεν ξέρω λέξεις (ρήματα, υποκείμενα, επιρρήματα, καταρήματα). Ίσως και να μην μίλησα ποτές.
    3. Σκέπτομαι την γραφή! Αν νιώθω κάτι και θέλω να το εξηγήσω, πώς θα το πω με ακρίβεια, σαφήνεια (και μία άλλη λέξη, που δεν την ξέρω). Μία κοπελιά, που δεν μιλάει, στενεύεται πνευματικώς (και οραματικώς) και τι να γράψει...
    4. Σκέπτομαι τα τσιγάρα του Νίκου Καρούζου. Ζω ένα μυρωδάτο ποίημα σφαγής και αστραπόβροντου!
    Καθώς ξυπνιέμαι:
    1. Βρέχω το βαμβακερό, σικέ Γκρέμλιν μου (αναγκαίο).
    2. Θυμάμαι ένα στίχο του Νίκου Καρούζου.
    Μόλις ξυπνήσω: δεν υπάρχω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν φανταζόμουν ότι αυτό το θέμα θα έβγαζε τόση ποίηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @Nikos Dimou
      2016-03-04 09:23:42+00:00

      > Δεν φανταζόμουν ότι αυτό το θέμα θα έβγαζε τόση ποίηση!

      Σίγουρα κάποιος σαλτάρει από τη χαρά του για το θέμα!

      Διαγραφή
  7. Συνήθως το πρωί μόλις ανοίξω τα μάτια μου, σκέφτομαι το όνειρο που είδα το προηγούμενο βράδυ. Ποιον είδα, γιατί τον είδα, πως ενεργούσα εγώ, που βρισκομουν, τι μπορεί να σημαίνει το όνειρο.Προσπαθώ να κρατήσω την αίσθηση που μου άφησε,αν και μόλις σηκωθώ απ' το κρεβάτι θα μου έχει γλιστρισει απ' τα χέρια. Αν είναι επώδυνη ή ενοχλητικη η ανάμνηση του ονείρου,προσπαθώ να την διώξω αλλά αυτή μπορεί να επιμένει και σε όλη τη διάρκεια της μέρας. Όνειρα έχουν γίνει η αφορμή για να γράψω.
    Κι εχει συμβεί να προσπαθώ να θυμηθώ μια λεπτομέρεια που μου διαφεύγει και είναι αδύνατον να την ανακαλέσω. Όπως σήμερα το πρωί που δεν μπορούσα να θυμηθώ για ποιον Γερμανό ή γερμανόφωνο συγγραφέα άκουσα να γίνεται λόγος στον ύπνο μου. Μπέρνχαρντ, Μπρεχτ ή Μπεν; Πριν κοιμηθώ, σχεδόν πάντα στριφογυριζω, όποτε σκέφτομαι πολύ πιο πεζά πράγματα μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα όνειρα! Νά μια πλούσια, παράλληλη ζωή, μάλλον πιο αληθινή από την αληθινή γιατί στην κοιμησμένη σου ζωή δεν έχεις κανέναν έλεγχο, ούτε του εαυτού σου . Τα όνειρά μου , τα περισσότερα , τα θημάμαι και τα χρησιμοποιώ σαν εργαλεία αυτοψυχανάλησης. Τα δυσάρεστα με επιρρεάζουν ολη την επόμενη μέρα, μέχρι να ξανακοιμηθώ. Τα ευάριστα μου δίνουν χαρά (αδικαιολόγητη ) που με εμψυχώνει, πάλι όλο το 24ωρο. Αλλά τα ευχάριστα είναι μειωνότητα. Υπάρχουν και τα ουδέτερα που γι αυτά δεν αξίζει να μιλήσουμε.

      Ν.

      Διαγραφή
  8. "Ποιητικό" το θέμα.
    Tο πρωί δεν σκέπτομαι, ζω και εγώ όπως όλοι μας την καθημερινότητά μου.
    Ίσως καμιά φορά το βράδυ σκέπτομαι κανα στίχο του Μαγιακόφσκι:
    "κι εμείς ας πούμε ότι
    η βάρκα του έρωτα
    συντρίφτηκε πάνω στην καθημερινότητα"
    Αυτά.

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "[...] Γνωρίζω πὼς εἶναι ὅλες οἱ ἀνατολὲς τοῦ ἥλιου –
    τέτοια τύχη
    τέτοια τύχη!"

    "Πράγματι ἡ νύχτα μὲ συμφέρει.
    Πρῶτα-πρῶτα ἐλαττώνει τὶς φιλοδοξίες· ὕστερα
    διορθώνει τὶς σκέψεις· ἔπειτα
    συμμαζώνει τὴ θλίψη καὶ τὴν κάνει ὑποφερτότερη
    τὴ σιωπὴ μὲ σέβας ἀνατέμνει·[...].

    [αποσπάσματα από τον Νίκο Καρούζο]

    Ξημερώνει: Ω, μα ζω και πάλι!
    Νυχτα: Ενώπιος ενωπίω.
    Κι από κοντά ο φόβος πως δεν θα EIMAI ξανά το πρωί ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχουμε τον γαλάζιο Νίκο Καρούζο και δεν έρχονται οι διάσημοι μπλόγκερς (της προπαγάνδας και της γνώσης) να μας αναλύσουν την ζωήν και να μας πουν και πώς να νιώσουμε. Γιατί το κάμνουν αυτό, κύριε Τσίγκα; Είναι επαγγελματίαι ναζιστοτηλεθεαταί αυτοί; Εγώ τους νιώθω σαν στρατιές γραφειοκρατών. Υπάκουους σε όποιο καταπιεστικό καθεστώς και παραχαράκτες των πέντε αισθήσεων. Τι να πουν άμα μόνο νιώθουν ζαπινγκ; Δεν έχουμε έναν συριζαίο ινστρούχτορα να μας γράφει να διαβάζουμε την αρχή της αιμορραγίας της ψυχής υπό τον ελληνικό ήλιο...

      Διαγραφή
    2. Είδατε πως ανατριχιάζει [ο Ν.Κ.] στην εκπομπή όταν η συζήτηση έρxεται στο θάνατο;

      Tώρα δείτε και αυτόν εδώ

      Διαγραφή
  10. ΚΑΛΗΜΕΡΑ

    Στίχοι: Τάκης Σιμώτας
    Μουσική: Νίκος Παπάζογλου


    Μόλις ξυπνήσω το πρωί
    τα βλέπω όλα μαύρα,
    θέλω μια κούπα με καφέ
    και τέσσερα τσιγάρα

    Τι νόημα έχουν όλα αυτά;
    Τι τρέχω να προλάβω;
    Πέρασε η μισή ζωή
    δίχως να καταλάβω.

    Τασάκι κι αποτσίγαρα,
    φλιτζάνι κατακάθι,
    όλα μαζί στον τενεκέ
    κι απάνω το καπάκι.

    Μα φτάνω στην εξώπορτα,
    κοιτάζω τον καθρέφτη
    κι αντί να ρίξω μια μπουνιά,
    χαμογελώ στον ψεύτη.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Είπα πως θα ταξιδέψω αυτό το τριήμερο και με μιμηθήκαν και οι σχολιαστές μου κι έφύγαν μακριά - πρώτη φορά όλη μέρα, δεκατρία σχόλια! Άραγε φταίει το θέμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν φταίει το θέμα:

    Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλάει ως ο εαυτός του. Δώσ’ του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια.
    Όσκαρ Ουάιλντ ( 1854-1900 , Ιρλανδός συγγραφέας)

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ζωντανέψουμε, αυτό το άθλιο θέμα και ας αφήσουμε τους τύπους κατά μέρος:

    "Η πρώτη σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ"

    Τα ψώνια στην λαϊκή λέει ο ένας, η δουλειά, λέει ο άλλος…
    Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια;

    "Είναι δυνατόν να είναι κάποιος τζέντλεμαν όταν του είναι σηκωμένη;"
    Comte de Sade
    ( 1740-1814 , Γάλλος συγγραφέας)

    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το βραδυ πριν να παω να κοιμηθω, ειναι και η πιο ηρεμη, η πιο χαλαρη ωρα της ημερας. Ειμαι μονη μου στο σαλονι με τις γατες τριγυρω (οποια προλαβει να κατσει πανω μου ειναι η τυχερη της βραδιας) και απολαμβανω την ησυχια του σπιτιου. Αυτη η βραδυνη ρουτινα που τα τελευταια χρονια μπορει να κρατησει και ως τις 2, με προετοιμαζει καπως για τον υπνο, που σχεδον παντα δεν ερχεται γρηγορα. Και εκει αρχιζουν οι σκεψεις. Οι πιο πολλες ξεκινουν απο καποιο προβλημα που με απασχολει που ειτε θα παρει τεραστιες διαστασεις και θα με κρατησει ξαγρυπνη ολη νυχτα, ειτε θα ενεργοποιησω το Plan B (που ειναι και της μοδας). Το Plan B ειναι οταν καταφερω να φερω στο μυαλο μου εικονες απο πολυ ομορφες στιγμες που εχω ζησει. Μπορει να ειναι η εικονα μιας αγαπημενης μου παραλιας, μπορει να ειναι ενα ευχαριστο συμβαν που με ειχε γεμισει χαρα, μπορει να ειναι εικονες ανθρωπων που αγαπησα.
    Αν δεν 'πιασει' αυτη η τεχνικη τοτε σηκωνομαι, ξαναπαω στο σαλονι, ξαναβρισκω οσες γατες δεν με ακολουθησαν στο κρεβατι, και το παιρνω αποφαση οτι την συγκεκριμενη νυχτα δεν θα κοιμηθω καθολου!

    Οσο για την πρωτη σκεψη το πρωι, επειδη δεν ειμαι καθολου πρωινος τυπος, αυτο που κυριαρχει ειναι ενας διαλογος που κανω με τον εαυτο μου παροτρυνοντας τον να σηκωθει και να παρει 'μπρος'. Σαν τα παιδακια που τους 'ταζεις' κατι: " ελα, σηκω Ντιτα, υπαρχει ζεστος καφες, ωραια κουλουρακια, ελα σηκω πια".
    Θα σας ομολογησω οτι αυτον τον καιρο εχω τοσα 'μετωπα' να αντιμετωπισω που ειναι μαλλον φυσικο να θελω να κρυφτω κατω απο τα σκεπασματα του κρεββατιου μου.

    Υ.Γ. Αυτη η ωραια ανατολη σε ποια παραλια ειναι κ.Δημου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Το βραδυ πριν να παω να κοιμηθω, ειναι και η πιο ηρεμη, η πιο χαλαρη ωρα της ημερας. Ειμαι μονη μου στο σαλονι με τις γατες τριγυρω (οποια προλαβει να κατσει πανω μου ειναι η τυχερη της βραδιας) και απολαμβανω την ησυχια του σπιτιου. Αυτη η βραδυνη ρουτινα που τα τελευταια χρονια μπορει να κρατησει και ως τις 2, με προετοιμαζει καπως για τον υπνο, που σχεδον παντα δεν ερχεται γρηγορα." Μήπως τις έγραψα εγώ αυτές τις φράσις, Ντίτα?
      Ν.

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
  15. Οι ερευνητές της NASA ξάγρυπνοι ούτε κοινοκτημοσύνες ονείρων επιθυμούν ούτε και τους αρέσει να γίνουν κάτι αυτοαπασχολούμενοι Πατριάρχες· κάτι χλιδάτα ρασοκούρελα που καταμέλπουν καθολικούς αρμένικους ψαλμούς. Οι άγρυπνοι ερευνητές της NASA ζητούν ό,τι είχαν πάντα: σαδομαζοχιστική σεληνάκατο· αποσυσπειρωμένες, ραδιερνεργές Ποσειδωνίες· και τρεις φορές ημερησίως να βραχυκυκλώνουν τα τρικοτυλήδονα μονοπώλια του Στοιχειωμένου Δάσους. Τα ρευστά ρέστα απλουστεύουν τους διαστρικούς τελωνειακούς ελέγχους. Ας πληρώσουμε με το αίμα μας. Με τους φιλελεύθερους ύπνους να δυσκολεύουν τερατογενέσεις, μέσα πια στις καταποντιζόμενες κιβωτούς της αμαρτίας, οι εφιάλτες των επαγρυπνούντων ερευνητών της NASA ξαναζούν. Οι ερευνητές της NASA, την Ευρωζώνη σκέπτονται, όταν την Εκάτη αγκαλιάζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δεν υπάρχου σκέψεις το πρωι η το βράδυ. Εμείς οι χρεοκοπημένοι (οικονομικά και ηθικά), γινόμαστε προβλέψιμοι: πως θα πληρώσω τη εφορία, μην γίνει καμία στραβή στη δουλειά και χάσω τα λίγα που έχω. Δεν υπάρχει κάποιος που σκέφτεται περισσότερο τα χρήματα από τους φτωχούς, είναι οι καλύτεροι οικονομολόγοι.

    Αν γυρίσει ο τροχός και ξαναγίνουμε άνθρωποι θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πρωτότυπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. "Πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνήσω
    και τελευταία πριν κοιμηθώ,
    απ’ το σημάδι σου ποτέ
    μη γιατρευτώ." (Σαββόπουλος)

    Κι ένα δικό μου - μιας και βαίνουμε ποιητικώς:

    Α Υ Π Ν Ι Α

    Επαίτης του Μορφέα δε γίνομαι –
    άρον την αϋπνία σου και περιπάτει…
    Τον προβολέα του κομοδίνου ανάβω
    κι ανακρίνω το επίκαιρο:
    εφημερίδες, εφημερίδες,
    με τόσο εφήμερο τριγύρω
    πού να κλείσει μάτι το αιώνιο;
    Πού ν’ ακουστεί ο ψίθυρος
    μες στον ορυμαγδό;
    (Ποια ύπαρξη εξάλλου, ανανεώνει
    το συμβόλαιό της, με τη βδομάδα;)
    Ποια η ζωή που ενημερώνουν,
    ήθελα να ’ξερα…

    Κι έτσι, μετρώντας προβατάκια
    -ερωτήσεις, που βαδίζουν
    επί σφαγήν προς την βεβαιότητα,
    κλείνω τη λάμπα,
    ενώ δίπλα μου το ποίημα
    κοιμάται του καλού καιρού.





    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. [...] με τόσο εφήμερο τριγύρω
      πού να κλείσει μάτι το αιώνιο;
      Πού ν’ ακουστεί ο ψίθυρος
      μες στον ορυμαγδό;[...]

      ε ξ α ί ρ ε τ ο!


      Διαγραφή
    2. Όχι την ζωή. Και όχι μόνον οι εφημερίδες. Ίσως μεταχειριζόμενοι σκέψεις, ίσως μεταχειριζόμενοι τις κακοποιήσεις και τους φόνους, όσοι "ενημερώνουν" λοιπόν, ενημερώνουν-αναβαθμίζουν, φουντώνουν-ξεφουσκώνουν την ποικιλία της (καταθλιπτικής) προπαγάνδας. Η οποία επαναλαμβάνει το εξής απλό: η αναγκαία και αναγκαστική διαπίστωση μας, που βοά ότι όλοι μας, που ζούμε, ζούμε μα την αφρικανική αλήθεια και πρέπει -όλοι- να έχουμε καλή διαμονή στη ζωή, δύναται και αναβολή να δέχεται...

      Διαγραφή
  18. Χαίρομαι για την ποιητική διάθεση, καταλαβαίνω τις σκέψεις του οικοδεσπότη για την ανταπόκριση στα σχόλια και αναρωτιέμαι μήπως η πλειοψηφία δεν ονειρεύεται ή στη χειρότερη περίπτωση βλέπει άσχημα όνειρα.
    Με πρόλαβε ο Elias.

    Να προτείνω γκάλοπ?

    ps. https://www.youtube.com/watch?v=9lFh3dRnrVM&list=RD9lFh3dRnrVM#t=24

    δεν είναι ποιήμα αλλά ταινία ποίημα με καταπληκτική μουσική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Το Θέμα είναι άρπα-κόλα. Μας πέταξε το κόκαλο να βολοδέρνουμε και έφυγε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η τρις επανερχόμενη ανατίναξη του σώματος μου, που πάθαινα πριν από το οριστικό πέρασμα στον ύπνο μου, χάθηκε ένα μήνα μετά που άνοιξε αυτό, το μη κωφάλαλο μπλογκ. Εγώ το νιώθω σαν μία ώθηση μέσα στη ζωή, για να μην απελπίζομαι και να προσπαθώ να νιώθω καλύτερα.

      Διαγραφή
  20. Οι ποιητές έκλεψαν την παράσταση! Μπράβο.

    "Αρπα-κόλλα", ο ύπνος, η αϋπνία, και το πρωινό ξύπνημα; Πλήρης έλλειψη ευαισθησίας και φαντασίας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. (Ζητώ εκ τον προτέρων συγνώμη από τον αναγνώστη- ξέρω ότι το θέμα είναι τετριμμένο και πεζό και η γραφή απλοϊκή -, αλλά ψάχνοντας τα αρχεία μου, δεν βρήκα κάτι ποιο εμπνευσμένο -. Kανονικά δεν θα το έβαζα, αλλά βλέποντας τι νέκρα έχει πέσει στα σχόλια, είπα να συμβάλω. Το κείμενο είναι του 2004, πλέον δεν έχω ούτε όνειρα, ούτε αυταπάτες -)

    “I have a dream”

    “Έχω ένα όνειρο” έλεγε κάποτε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.
    Να ξυπνάς το πρωί και να νιώθεις ότι ζεις. Ότι ζεις σε μια κανονική χώρα.
    Σε μια κανονική χώρα, με σκεφτόμενους πολίτες, ακομπλεξάριστους.
    Να βγαίνεις έξω και να βλέπεις ότι όλοι σε σέβονται –ανεξαρτήτως ηλικίας καταγωγής και μόρφωσης- ως συνάνθρωπο τους, όπως και εσύ σέβεσαι τους άλλους, -χωρίς αυτό από την πλευρά τους αυτό να εκλαμβάνεται ως αδυναμία ή χαζομάρα.
    Να σέβεσαι το περιβάλλον που ζεις, χωρίς να πετάς σκουπίδια κάτω, χωρίς να διαφημίζεις την πραμάτεια σου με φωτεινές ταμπέλες κλείνοντας το πεζοδρόμιο στην μαμά με το καροτσάκι του παιδιού, χωρίς να παίρνεις τη θέση παρκινγκ του αναπήρου στο σούπερ μάρκετ, χωρίς να περνάς αγέρωχα ως ψήλη – ξανθιά- λεπτή με κόκκινο την διάβαση.
    Να μην περνάς όλα τα φανάρια με «βαθύ πορτοκαλί» όταν οδηγείς.
    Να μην σπρώχνεις για να μπεις στο λεωφορείο. Να έχεις κάνει και ένα μπάνιο πριν μπεις.
    Να κατανοείς ότι η εικόνα ενός διαλυμένου, βρόμικου και απαξιωμένου σχολείου - πανεπιστήμιου, είναι κάτι που προσβάλει πρώτα από όλα εσένα, γιατί εσύ θα αποφοιτήσεις από αυτό.
    Και αν τύχει να κάνεις κάτι από όλα αυτά, να μην αντιμιλάς με θράσος ή βρίζοντας όποιον σε επιπλήττει αλλά να κατανοείς το λάθος και να συμμορφώνεσαι .
    Να βρίσκεις ποιο χρήσιμη μία βόλτα σε ένα πάρκο από μια βόλτα σε ένα μπαράκι.
    Να λες καλημέρα και να το εννοείς και όχι να κάνεις δημόσιες σχέσεις.
    Όταν συζητάς να κάνεις διάλογο και όχι αντίλογο εκφράζοντας παράλληλους μονολόγους.
    Αν δουλεύεις στον ιδιωτικό τομέα να συμπονάς όλους όσους κόψανε το μισθό ή την σύνταξη –έχουν και αυτοί οικογένεια να ζήσουν.
    Αν δουλεύεις στον δημόσιο τομέα, να αναρωτιέσαι τι παράγεις ή τι προσφέρεις που να μην δικαιολογεί αυτή την μείωση του μισθού – και να προσπαθήσεις μέσα από την δουλειά σου και την προσωπική σου ανάπτυξη να γίνεις καλύτερος. Να το δεις σαν πρόκληση.
    “Έχω ένα όνειρο” :
    Ότι ο κάθε ένας από μας θα δει την κρίση ως πρόκληση και ως ευκαιρία για να επανακαθορίσει την σχέση του με τους συνανθρώπους του, με την κοινωνία, με τον εαυτό του και εν τέλη με την ίδια του την ζωή. Ξεχωρίζοντας τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι όχι.
    “Έχω ένα όνειρο” και αναρωτιέμαι εάν θα ξυπνήσω μία μέρα για να δω την στυγνή πραγματικότητα -το ουτοπικό δηλαδή του πράγματος- ή ότι θα βελτιωθούν μια μέρα τα πράγματα και θα γίνουν κάπως καλύτερα.


    Με αγάπη
    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μικρή διόρθωση: το κείμενο γράφτηκε το 2014 και όχι το 2004…
      D.

      Διαγραφή

  22. Ήταν ψιλοκατηφορίτσα και τ΄ αυτοκίνητα τρέχανε, το παιδί ήταν απέναντι, του φώναξε, εκείνο δίστασε κι όταν το αποφάσισε ήταν αργά. Τρία χρόνια αργότερα, μέσα στην κατοχή έχασε και το δεύτερο παιδί, από τύφο: "μαμά, μαμά, το κεφαλάκι μου" κι έπεσε σε "μελαγχολία" και τον πατέρα μου τον είχε μονάχα στις φωνές και στο ξύλο - ίσως γι΄ αυτό έγινε και το τέρας που γνώρισα. "Και πώς τα έβγαλες πέρα, ρε γιαγιά" τη ρώτησα κάποτε και μου απάντησε "με προσευχή".

    Τη θυμάμαι ακόμη: ξεκινούσε με τα γνωστά Άγιος ο Θεός κλπ και προχωρούσε: Εξεγερθέντες του ύπνου προσπίπτομέν Σοι, Αγαθέ, και τον Αγγέλων τον ύμνον βοώμεν Σοι, Δυνατέ. Αγιος (...) ει ο Θεός, δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς. (...) Της κλίνης και του ύπνου εξεγείρας με, Κύριε, τον νουν μου φώτισον, και την καρδίαν και τα χείλη μου άνοιξον, εις το υμνείν Σε, Αγία Τριάς. (...) Αθρόον ο Κριτής επελεύσεται, και εκάστου αι πράξεις γυμνωθήσονται. Αλλά φόβω κράξομεν εν τω μέσω της νυκτός. (...) άγιο ο Θεός, δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς.

    Έχω την αίσθηση ότι από μωρό καταλάβαινα τι εννοούσε, μάλλον επειδή κάποια στιγμή θα μου τα εξήγησε, ή μήπως επειδή "ερμήνευε" την ικεσία της με την καρδιά της και... Ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Ευτυχώς δεν με πρόλαβε άθρησκο. Δεδηλωμένο. Πώς λέμε... αρχή της Δεληδωμένης (πλειοψηφίας) - αστειεύομαι...

    Η βραδινή της προσευχή ξεκινούμε εύκολα, με το γνωστό "Πιστεύω" και μετά σειρά είχε η ευχή «Άγιε Άγγελε, ο εφεστώς της αθλίας μου ψυχής και ταλαιπώρου μου ζωής, μη εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν (…) και οδήγησόν με εις οδόν σωτηρίας κλπ κλπ ο φύλαξ και σκεπαστής της αθλίας μου ψυχής και του σώματος, πάντα μοι συγχώρησον (...) «

    Ήταν ένας άγιος άνθρωπος και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί επαναλάμβανε τα.. αθλία μου και ταλαίπωρη ζωή και τα αθλία μου ψυχή επί δεκαετίες... Κι όμως αυτή η προσευχή την κρατούσε μέχρι το επόμενο πρωί και μετά έπαιρνε δύναμη από τα «Της κλίνης και του ύπνου εξεγείρας με, Κύριε, τον νουν μου φώτισον, και την καρδίαν και τα χείλη μου...» Κ

    Κι έφτασε τα ενενήντα και δυστυχώς τα είχε τετρακόσια όταν την χτύπησε ο πιο βασανιστικός καρκίνος που μπορεί να υπάρξει. Πόνος; Δεν θα πει τίποτα... "Ανέβασέ με στην ταράτσα και πέταξέ με κάτω να γλιτώσω, εκλιπαρούσε. Αυτή ήταν πλέον και η πρωινή και η βραδινή της προσευχή.

    Μετά που έφυγε η γιαγιά που ήτανε και μάνα και πατέρας, το ρίξαμε στο διάβασμα και στη δουλειά για να γλιτώσουμε από τις στερήσεις και τις σκέψεις. Έτσι, η πρωινή και η βραδινή προσευχή υποκαταστάθηκαν τώρα από τον... προγραμματισμό: πριν κοιμηθώ, λογάριαζα τις υποχρεώσεις της επομένης και το πρωί ξυπνουσα με την έγνοια τους, αλλιώς ήμουν χαμένος όλη μέρα και δεν το ήθελα.

    Πριν δεκατέσσερα χρόνια, άλλαξε κι αυτό. Η επιληψία του παιδιού είχε τις δικές της προτεραιότητες που μπορούσαν να ακυρώσουν τα πάντα. Τώρα χρειαζόμασταν πολυ περισσότερα χρήματα από πριν, γιατί, αν και ευκατάστατοι, η ασθένεια του παιδιού ήτανε... «βασιλική», όπως αποκαλούσε η γιαγιά τις αρρώστιες που απαιτούσαν τεράστιες δαπάνες για θεραπεία.

    Δυστυχώς, πριν λίγο καιρό, το παιδί υποτροπίασε ύστερα από πέντε χρόνια ηρεμίας... Κι αρχίσαμε τις... βραδινές και πρωινές μας… προσευχές αναζητώντας στο ιντερνετ νέες θεραπείες και η ελπίδα πάλι αχνοφεγγει. Στη Μινεσότα επιτέλους νομιμοποιήθηκε η κάνναβις για ιατρικούς λόγους, η οποία όπως διαβάζουμε και σε έγκυρα περιοδικά και ακούμε από φίλους και γνωστούς, έχει συναρπαστικά αποτελέσματα, έτσι όπως την έχουν εξελίξει πλέον ως φάρμακο, πλήρως νόμιμο και αντιεπιληπτικό.

    Και δώσ΄ του νέοι προγραμματισμοί. Το ταξίδι της Αντιγόνης κανονίστηκε για το Μάη. Αλλά το παιδί δεν μπορεί να πάει επειδή δεν έχουμε πεπειραμένο συνοδό να το αναλάβει στην Αμερική. Μέχρι τότε όμως έχουμε καιρό για νέες αναζητήσεις και… προσευχές στο … άγιο φως του ιντερνέτ και της… επιστήμης. Φτάνει να είμαστε κι εμείς καλά, επειδή και αυτό πριν λίγο καιρό δεν ήταν σίγουρο…

    Μετά τιμής,
    Κάπα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο μόνος μένει ένας ζωντανός οργανισμός όταν πρέπει να βρει άμεση πρόσβαση στη λύση και πόσο ανήμπορη η ανθρωπότητα μας να εξυπηρετήσει στοιχειωδώς τις ανάγκες της ζωής. Και η θεραπεία που πρέπει να γίνει στη Μινεσότα και όχι στην Κύπρο. Η πτήση σαν προϋπόθεση για την επιβίωση του κύτταρου. Επιτέλους! Τι ανοησίες που γεννάει, η ασυλλόγιστη ζωικώς εξύμνηση του πλούτου.

      Διαγραφή
    2. @kapa-skeptikos Ειλικρινα σας ευχομαι να ειστε καλα και να δειτε συντομα την κορη σας να καλυτερευει.

      Διαγραφή
    3. Η καλύτερη σκέψη είναι το ότι τόσα χρόνια πριν, δεν πιστεύατε καν ότι θα φτάνατε το 2016... να βλέπετε το χαμόγελό της... οπότε λίγη ακόμη υπομονή και θα πάνε όλα κατ'ευχήν! <3

      Διαγραφή
  23. Με το που κλείνω τα μάτια για να κοιμηθώ, ακούω συχνά ένα δυνατό βόμβο κι αισθάνομαι κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα να με παραλύει. Αρχίζω σιγά σιγά και παρά τη θέλησή μου να ξεκολλάω από το σώμα μου μ’ ένα έντονο αίσθημα επερχόμενου θανάτου. Ανεβαίνω αργά σα μπαλόνι, χωρίς να μπορώ να ελέγξω την πτήση. Αισθάνομαι μικροσκοπικός, ενώ τα πράγματα στο δωμάτιο μου φαίνονται τεράστια. Βλέπω στο σκοτάδι με κάποιο είδος νυχτερινής όρασης, σα να χρησιμοποιώ στρατιωτικούς φακούς υπερύθρων. Δεν μπορώ να κοιτάξω απευθείας το σώμα μου που κείται στο κρεβάτι, πιάνω μόνο χέρια και πόδια με την άκρη του ματιού μου – αλλά μπορώ να δω ιπτάμενες μπάλες και χρυσά ιερογλυφικά στο εσωτερικό του δωματίου. Μερικές φορές περνάω μέσα από τους τοίχους, ποτέ όμως δε βγαίνω από το σπίτι, εκτός από μια και μοναδική φορά που έπεσα αίφνης από το πάτωμα στο βυθό του ωκεανού – και αμέσως πίσω στο ταπεινό μου ενδιαίτημα. Απ’ όσο ξέρω, τα συμπτώματα της «εξωσωματικής» εμπειρίας είναι παρόμοια με αυτά της «μεταθανάτιας» – με τη σημαντική διαφορά ότι στην πρώτη περίπτωση δεν πεθαίνεις πραγματικά . Έτσι θέλω δηλαδή να πιστεύω..

    ΑτΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωραία Ελένη05 Μαρτίου, 2016 21:52

      Τις νύχτες μου περνάω γυμνή, ξαπλωμένη ανασκέλα στον βυθό του ωκεανού. Δύο τεράστια καλαμάκια φτάνουν από την επιφάνεια στα ξαπλωμένα βάθη μου. Ένα στη μύτη μου, για τον απαραίτητο αέρα και ένα στο στόμα μου, για σοκολατούχο γαλατάκι. Το τι ανεκδιήγητο θέαμα βλέπουν τα μάτια μου δεν περιγράφεται. Θυμάμαι μόνον ένα στιχάκι από τα τραγούδια των φλεγόμενων καρχαριών. Λέει: "πες πως ήρθαμε μόνο για το ψηστήρι...για να σου κάνουμε ωκεάνιο μπανιστήρι".

      Διαγραφή
    2. @Anonymous Αυτην την εμπειρια την εχω κι'εγω βιωσει αρκετες φορες και μπορω να πω οτι μου αρεσει η αισθηση οτι 'ιπταμαι' πανω απο το σωμα μου. Ποτε ομως δεν απομακρυνομαι και οταν δω οτι κραταει πολυ, κινητοποιειται καποιος μηχανισμος και επιστρεφω. Γιατι συμβαινει; Εχετε ρωτησει καποιον ειδικο;
      Καποιος μου ειχε πει οτι προκειται για πολυ προχωρημενο σταδιο διαλογισμου και χαλαρωσης. Με επιασαν τα γελια - ειμαι η προσωποποιηση του ανθρωπου που κουβαλαει τα αγχη του και τις εγνοιες του!

      Διαγραφή
    3. @Ντιτα

      Δεν υπάρχει προς το παρόν καμιά σοβαρή επιστημονική/φαινομενολογική εξήγηση, και το έχω ερευνήσει εξονυχιστικά, όπως δεν υπάρχει και για το πανταχού παρόν ανά τους αιώνες φαινόμενο της «σκιάς» που περιέγραψα παραπάνω (δεν πρόκειται για ιστορία τρόμου, είναι πραγματική εμπειρία και όχι μάλιστα η πιο αλλόκοτη που μου έχει συμβεί). Πολλοί άνθρωποι έχουν παρόμοιες εμπειρίες, αλλά δεν τις αναφέρουν από φόβο μην τους πάρουν για τρελούς (μια φίλη μου πετάει τα βράδια πάνω από την πόλη!). Υπάρχουν επίσης ορισμένοι (γνωρίζω προσωπικά μια περίπτωση) που ισχυρίζονται ότι μπορούν να το κάνουν σε κατάσταση «διαλογισμού» (η λεγόμενη «αστρική προβολή»), δεν έχω προσωπική εμπειρία όμως και δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Έχω πάντως την υποψία ότι οφείλεται και σε κληρονομικούς παράγοντες. Ρωτείστε μέλη της οικογένειάς σας και ίσως βρεθείτε προ εκπλήξεως. Εμένα το έχει ο πατέρας μου και μου το αποκάλυψε πολύ διστακτικά για πρώτη φορά στα 75!

      ΑτΕ

      Διαγραφή
    4. @Anonymous

      Ευχαριστω για τις εξηγησεις. Δεν ειναι και για εμενα η μοναδικη αλλοκοτη εμπειρια υπνου που εχω ζησει. Η χειροτερη ειναι αυτο που επιστημονοκα ονομαζεται 'sleep paralysis'. Οταν το πρωτοεπαθα ημουνα περιπου 16 χρονων. Ενω κοιμομουνα, η συνειδηση μου ηταν εντελως ξυπνια και προσπαθουσα να ξυπνησω και να ανοιξω τα ματια μου, αλλα το σωμα μου δεν αντιδρουσε. Ειχα αντιληψη του χωρου που βρισκομουνα και εβαζα ολη μου την δυναμη για να φωναξω και να με ακουσουν αλλα ματαια. Οταν τελικα ξυπνησα (δεν ξερω πως) ηταν σαν να ειχα βιωσει την αγωνια του θανατου. Αργοτερα εμαθα οτι και η μητερα μου το παθαινε και εγω στην συνεχεια το κληρονομησα στην κορη μου. Ευτυχως εχω χρονια να το παθω.

      ΥΓ. Οσοι διαβασατε για αυτην μου την εμπειρια, ΜΗΝ τρομαζετε - δεν το παθαινουν ολοι!!

      Διαγραφή
  24. Έχασα τον καλό μου ύπνο στο τέλος του 1969. Ήταν μία πολύ δύσκολη εποχή για μένα. Είχα χτίσει κάτι που κινδύνευε να γκρεμιστεί ενώ ταυτόχρονα μου είχε παρουσιαστεί μία ευκαιρία για εκτόξευση. Επιστρέφοντας από ένα ωραίο αλλά απαιτητικό ταξίδι στη Νέα Υόρκη έπαθα ένα Jet lag το οποίο κρατάει επί 47 χρόνια. Από τότε μου είναι αδύνατο να κοιμηθώ χωρίς κάποια χημική βοήθεια. Τα πρώτα χρόνια ήταν οι απαιτήσεις και το άγχος της δουλειάς (έπρεπε κάθε μέρα να δίνω νέα παράσταση). Μετά, η συνήθεια.(Junkie;). Το μόνο που κατάφερα τα τελευταία χρόνια είναι να ελάχιστοποιήσω τις δόσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ζωή μας δεν βγαίνει εύκολα χωρίς "δεκανίκι". Αλλοι έχουν την οργανωμένη θρησκεία, άλλοι το κάπνισμα, το αλκοόλ, τα χάπια... Δεν παραδέχεται κανείς τίποτα στα φανερά, όλοι είμαστε "μια χαρά". Αλλά τον ύπνο δεν τον ξεγελάς, αν δεν αντέχεις να του πέσεις στα πόδια μόνος σου, κάτι πρέπει να γίνει.Για δύσκολες καταστάσεις τελικά λίγη χημεία κάνει θαύματα! Μόνο εμένα με βαράνε στο κεφάλι, κι εκεί άχρηστη...

      Διαγραφή
  25. Ας βάλω το λιθαράκι μου στον αριθμό των σχολίων...
    Πρωινός απολογισμός:
    Όταν έχω κατάθλιψη: "Ωχ, πάάάλι ξύπνησα..."
    Όταν δεν έχω: "Α, κι άλλη μέρα ξημέρωσε!"
    Βραδινός απολογισμός:
    Απέραντη ποικιλία. Σκέψεις και συναισθήματα ων ουκ έστι αριθμός. Από την περιοχή της λογικής αλλά και από την περιοχή της αμαρτίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. *******Βραδυνές σκέψεις******

    Το όνομα μου είναι D.

    Ο καιρός έξω μουντός και άστατος.
    Η μέρα δεν είχε ξεκινήσει καλά, τίποτα αισιόδοξο δεν προμηνύονταν.

    Αναρωτήθηκε τι θα φορέσει.
    Σιχτίρισε την κρίση που της είχε απαγορέψει να έχει τα απαραίτητα, κάποτε αγόραζα κάθε μήνα καινούρια τσάντα, σκέφτηκε. Σε λίγο όπως πάμε θα αναγκαστούμε να φοράμε περσινά ρούχα!
    Ένας χαλασμένος συναγερμός ακουγόταν από κάποιο κοντινό διαμέρισμα να χτυπά ακατάπαυστα. Οι ιδιοκτήτες του δεν τον είχαν κλίσει εδώ και δύο εικοσιτετράωρα, την είχε τρελάνει ο θόρυβος δεν μπορούσε καν να διαλέξει παντελόνι. Με τι άραγε θα ταίριαζαν καλύτερα τα καινούρια της ορειβατικά μποτάκια;
    Αμάν! πότε ποια θα τον κλείσουν;
    Θα τους την έχει βαρέσει η κρίση στο κεφάλι, ίσως πάλι και να τους έχουν ληστέψει.. μπορεί να κείτονταν στο πάτωμα νεκροί συλλογίστηκε, καθώς επιτέλους το στενό της τζίν επιλέχτηκε για την σημερινή της έξοδο.
    Ένα ζευγαράκι γερόντων ήταν τους ήξερε, έμεναν στην ίδια πολυκατοικία.
    Αλλά ενθυμούμενη το περσινό πάθημα της όπου μετά τις γιορτές είχε διαπιστώσει με φρίκη ότι είχε πάρει δυό ολόκληρα κιλά, είχε ορκιστεί ότι φέτος θα ήταν ποιο εγκρατής.
    Και μέχρι στιγμής τα είχε καταφέρει θαυμάσια. Ήταν κρίμα να πάει χαμένος τόσος κόπος.

    Το ζευγαράκι ζούσε στην υπόγεια αποθήκη που είχε μετατραπεί σε διαμέρισμα για να καλυφθούν οι ανάγκες για φτηνή στέγη στην Αθήνα, αλλά ακόμα περισσότερο για να καλυφθεί η τσέπη του κατασκευαστή - ιδιοκτήτη. Γι αυτό είχαν βάλει άλλωστε και τον συναγερμό. Φοβόντουσαν εκεί κάτω στο υπόγειο, αποκομμένοι από όλα τα υπόλοιπα διαμερίσματα.

    Ευτυχώς λόγο μεγάλης κλίσης της πολυκατοικίας, η οποία είχε χτιστεί στους πρόποδες ενός βουνού, το διαμερισμάτακι από την άλλη του πλευρά όχι μόνο είχε παράθυρο, αλλά και ένα σχετικά μεγάλο μπαλκόνι!
    Φυσικά και ήταν αδήλωτο, που λεφτά για νομιμοποιήσεις.

    Ας είναι καλά η κυβέρνηση, αυτή τουλάχιστον έδινε κάποιες ευκαιρίες στον κάθε σώφρονα άνθρωπο.
    Κρίμα να μην έχουν όλοι να πληρώσουν… αλλά δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς θα τους βγει λιγότερο το χαράτσι αν το δηλώνουν σαν αποθήκη σκεπτόταν.
    Και με αυτές τις σκέψεις τύλιξε το κασκόλ στο λαιμό της και βγήκε από το διαμέρισμα.
    Μια σκιά πέρασε φευγαλέα μπροστά της και χάθηκε, ούτε που πρόλαβε να καταλάβει τι ήταν.
    -Ιδέα μου θα είναι μονολόγησε.

    Αλλά καλού κακού άρχισε να περπατά στην άκρη του πεζοδρομίου προς την μεριά του δρόμου.

    Ένας βιαστικός ταρίφας περνώντας με ταχύτητα, της πέταξε όλα τα βρομόνερα που είχαν μαζευτεί σχηματίζοντας ένα μεγάλο ρυάκι στην άκρη του δρόμου.

    Τα καινούρια της μποτάκια ήταν τώρα πραγματικά τόσο βρόμικα σαν να είχε μόλις επιστρέψει από ορειβασία.

    -Είσαι καλά κοπέλα μου;

    Την ρώτησε ένας γέρος που καθόταν παραδίπλα.

    -Αφού δεν υπάρχει κράτος…. σε αυτόν τον δρόμο τα φρεάτια όχι άπλα είναι βουλωμένα, αλλά δεν υπάρχουν καν …

    Μονολόγησε ένας άλλος μουρμουρίζοντας, περνώντας βιαστικά από δίπλα της δίχως να περιμένει απάντηση.

    Αυτή γύρισε να δει ποιος της μίλησε και πριν καν συνέλθει από το σοκ, ένοιωσε κάτι να κινείται χαμηλά, ανάμεσα στα πόδια της.

    Έστρεψε ξανά τρομαγμένη το βλέμμα της προς τα κάτω και είδε έναν καλοντυμένο κύριο να της καθαρίζει με ένα άσπρο μαντίλι τα παπούτσια.

    Ω! Αυτό δεν χρειαζόταν, είστε πολύ ευγενικός, σας ευχαριστώ… του είπε εκείνη.

    Αυτός σηκώθηκε και της χαμογέλασε.

    -Το όνομα μου είναι D. James D. της αποκρίθηκε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν ξεχάσω τα αυθαίρετα, τα υπόγεια και τα λεφτά, μένει της ευγενείας. Με την ίδια κρίση που τελειώνουν οι ευκάλυπτοι που θροΐζουν στις αλλέες.

      Διαγραφή
    2. …(συνέχεια2 )

      Αυτή βλέποντας τον ένιωσε ένα γαργαληματάκι στην κοιλιά της. Μετά σχημάτισε μια εικόνα στο μυαλό της με αυτόν κι εκείνη γυμνούς. Μετά είπε στον εαυτό της κάτι σαν «γιαμμμμμ!».

      Ένιώσε λίγο ξερό το λαρύγγι της, τις ρόγες της να σκληραίνουν και το γαργαλητό να κατεβαίνει προς τον καβάλο της.

      Είχε αρχίσει ήδη να φαντάζετε πως τον γνωρίζει στους φίλους της με ένα αίσθημα περηφάνιας.

      Όλα τα παραπάνω συνέβησαν μέσα σε δευτερόλεπτα, με τέτοια ταχύτητα που ούτε η ίδια δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι έγιναν.

      Είχε πάρει απόφαση να κοιμηθεί μαζί του σε μία μόνο στιγμή.

      Ίσως έχεις ακούσει μερικές γυναίκες να λένε πως καταλαβαίνουν από
      την πρώτη στιγμή αν ελκύονται από κάποιον ή όχι κι αν θα κοιμηθούν μαζί του.

      Αυτό είναι σχεδόν πάντα ΑΝΑΛΗΘΕΣ. Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει, είναι πως μια γυναίκα θα πάρει την απόφαση να κοιμηθεί μαζί σου μέσα σε μια μόνο στιγμή, άσχετα αν αυτή θα είναι όταν σε πρωτοείδε, ή δέκα χρόνια αργότερα.
      Σημασία έχει να είναι η στιγμή που θα «τρέξει» μέσα στο μυαλό και το σώμα της την παραπάνω διαδικασία.


      -Ποιος να ήταν άραγε αυτός ο γοητευτικός, λιγάκι τρελός τύπος; Αναρωτήθηκε.

      Δυστυχώς θα το μάθαινε σύντομα - με όχι και τόσο ευχάριστο τρόπο…

      Διαγραφή
    3. Τώρα το πράγμα αλλάζει. Γίνεται.

      Διαγραφή
  27. Προειδοποίηση: Σινδόνιον. Read at your own risk.

    Μικρή, την ώρα του ύπνου έκλεινα τα μάτια κι έφτιαχνα αστερισμούς σ’ένα σύμπαν μπλε κομπάλτ, που μόνο εγώ μπορούσα να επισκεφτώ, κι έπαιζα με πολύχρωμα φιλικά και πάνσοφα πλάσματα... μόνη εκεί έξω, χωρίς φόβο, μόνο δέος... («Χμ, να κοιμηθούμε λίγο, ε?» μου έλεγε το σώμα μου).
    Πιο μετά, μ’έπαιρνε ο ύπνος ξαναζώντας όλα τα χολλυγουντιανά μιούζικαλ που έβλεπα, τα κοστούμια, τη μουσική, τις χορογραφίες... στροφές, κλακέττες, σουίνγκ, τζαζ, νόμιζα ότι πεθαίνω από ομορφιά μέσα σε τόσο γκλάμουρ... μέχρι που άρχισαν οι γκόμενοι, και μαζί όλες οι ανασφάλειες «Τί είπα, τι ήθελα να πω, τι κατάλαβε», και μαζί «Τι μου είπε, τι εννούσε, πώς με κοίταξε»... αχ τι βάσανο! Πάνε τα ένδοξα ταξίδια και τα μιούζικαλ, και μπήκα με πατητή στο ναρκοπέδιο των σχέσεων. («Εμ. Εγώ πότε θα κοιμηθώ?» διαμαρτυρόταν το σώμα).

    Το ένα βατερλώ να διαδέχεται το άλλο, χυλόπιτες να πέφτουν από και προς όλες τις κατευθύνσεις, κανείς μεγάλος να τα συζητήσεις (αλίμονο!), και το μάτι γαρίδα κάθε βράδυ να αναλύω όλα τα ενδεχόμενα... παράλληλα άγχη για μαθήματα, εξετάσεις, πανεπιστήμια, ποιός κοιμάται με τόσο διάβασμα?!... και πολύ σύντομα, ναααα χειρότερα ξενύχτια για κλάμπινγκ, χορούς, εκδρομές και -ωχ Μπαναίαμ’- για ‘Ερωτες με «Ε» κεφαλαίο! Και δώσ’του ηλιοβασιλέματα, δώσ’του χαραυγές, και «Αχ να ξυπνήσουμε μαζί!» (λες και προλαβαίναμε να κοιμηθούμε), και «Ωχ ξενύχτησα στα σκαλοπάτια σου!», και «Αϊντάαα!» να γιατροπορεύουμε ερωτοχτυπημένα μεθύσια... («Εγώ πότε θα κοιμηθώ μωρή βλαμμένη?» μου γκάριζε το σώμα!)

    Φυσικά μπήκε ταπετσαρία ο πραγματικός κόσμος, μαλακισμένα αφεντικά, βιτριολικοί συνάδελφοι, «χαίρε-ξερολίαση-αμέτρητη» -πελάτες... κι από πάνω τράπεζες, λογαριασμοί, εφορίες, να θες ν’ανοίξεις φτερά για παντού αλλά να μην τα φέρνεις βόλτα. Και τα γκομενικά μία στην άκρη, μία στη μέση... ξενύχτι όταν πήγαιναν καλά, ξενύχτι κι όταν δεν πήγαιναν... («Είσαι τρελλή μαλάκω, το ξέρεις, έτσι?» με βάραγε το σώμα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Και μετά μια σκουληκότρυπα, «Τσάφ!», φεύγεις από την οικογένεια που γεννήθηκες και φτιάχνεις μια καινούρια, βάζεις βάσεις με όλα τα σωστά που είπες πως θα κάνεις - και ξαφνικά μιλάς κι ακούς να βγαίνουν από το στόμα σου λόγια των γονιών σου, αυτά που ορκίστηκες πως δεν θα ξεστόμιζες ποτέ, φρικάρεις! Και τριγύρω, όπως για τους περισσότερους από μας, το χάος, η παρακμή, το αδιέξοδο... («Εγώ κανονικά πρέπει να σου κάνω μήνυση!» να ουρλιάζει το σώμα)...

    ‘Ολα τα παλιά προβλήματα φαντάζουν πια τόσο απλά! Σα να πέρασαν αιώνες. Τώρα γαϊτανάκι απίστευτες καταστάσεις, ατυχήματα, δικοί μας να χάνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, ευθύνες-μυλόπετρες, πάω να κλείσω τα μάτια και γεμίζουν εικόνες από τις ημέρες μου, τις γεμάτες στρες και τρέξιμο για τα πάντα, κι εδώ και αρκετό καιρό πρόσωπα προσφύγων -τι να πρωτοκάνουμε εθελοντικά όταν το Κράτος όχι απλώς απουσιάζει, αλλά μας χλευάζει κανονικά; («Τώρα τι να σου πω? Οχι, τι να σου πω, εμ τσακίζεσαι, εμ δε λύνεις τίποτα, εμ δεν κοιμάσαι... εγώ φταίω που ασχολούμαι!», να με απαξιώνει το σώμα, που την κάνει με ελαφρά).

    Γι’αυτό σας λέω, πίσω ολοταχώς, βάζω ξυπνητήρι (με 10 snooze δώρο), αγκαλιάζω το μαξιλάρι μου, απαριθμώ τους πλανήτες μου και τα πλάσματα εκείνα των παραμυθιών μου μπας και νανουριστώ. Μπλοκ στις σκέψεις: «Τι έπρεπε ν’απαντήσω τότε που ο τάδε μου είπε αυτό?» (δύσκολο, αλλά γίνεται). Σάρωση από κάτω προς τα πάνω, χαλαρώνω τη μέση και νιώθω το βάρος του παπλώματος πάνω μου... breathe in, breathe out… ευγνωμοσύνη που για άλλη μια μέρα παρέμεινα ζωντανή και (σχετικά) στα πόδια μου, που μου τη χάρισε η ζωή και δεν χτύπησε η καμπάνα για το σπίτι μας... Παρακαλώ να έχουν όλοι ένα ζεστό κρεβάτι, μισογελάω με την ευχή μου (στυλ καλλιστεία: «Εύχομαι παγκόσμια ειρήνη») και την ώρα που το νιώθω ότι πια βυθίζομαι στον ύπνο, προσεύχομαι να βγούνε όλοι περδίκι από τα νοσοκομεία, όλα τα παιδιά να είναι χαρούμενα και γερά, κι ας κάνουν τα logistics ο Πόνος κι ο Χάρος με τους διευθυντές νοσοκομείων... ας τα κάνουν παιδικές χαρές...


    ΥΓ1- κι αν το κορμί δίπλα έχει αυπνίες? Τι κάνεις, του δείχνεις τα χαρτομάντηλα, να έχει ύπνο εγγυημένο κι ελαφρύ, ή συμπυκνώνεις τρία ηφαίστεια σε δυο σεντόνια? Ε, αυτό είναι θέμα για κάποιο επόμενο ποστ του Γάτου... 
    ΥΓ2- το πρωϊ, μονο μία σκέψη: «BRING IT ON!». Οσο είμαστε ζωντανοί... δώσε παλιοζωή, δώσεεεε! Να δω τι θα καταλάβεις, γαϊδούρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Θεά! Σε τέτοια σεντόνια να κοιμάσαι πάντα!

      Διαγραφή
    2. @Aphrodite
      2016-03-07 01:12:35+00:00

      @Aphrodite
      2016-03-07 01:12:50+00:00

      > Προειδοποίηση: Σινδόνιον. Read at your own risk.

      @Nikos Dimou
      2016-03-07 05:22:39+00:00

      > Αχ βρε Θεά! Σε τέτοια σεντόνια να κοιμάσαι πάντα!

      Τι αντίθεση ανάμεσα στα δύο ύφη! Από τη μια 689 λέξεις, 9 από την άλλη. Αλλά και τα δύο απόλαυση!

      Διαγραφή
    3. Thnx! Μου θύμισες πλάκα-πλάκα με όλα τα νούμερα με τα 9άρια εκείνο το ανέκδοτο, που βράδυ, διαβάζει ο γυιός στο τραπέζι της κουζίνας, όσο η μάνα μαζεύει τα πιάτα, και ξαφνικά ρωτάει τον πατέρα του που βλέπει δίπλα στο σαλόνι τηλεόραση: "Μπαμπά, τι είναι το 69?". Μένει ο πατέρας παγωτό, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι (παύση-αεροπλάνο-κερασάκι), "Εεεε... ξέρεις παιδί μου, εεε το 69 είναι μια ερωτική στάση... εεεε... που οι δύο σύντροφοι είναι ξαπλωμένοι έτσι που τα εεε.. γκουχ, γεννητικά όργανα του ενός να είναι στο στόμα του άλλου..." και κατ'ευθείαν πατάει blast τον ήχο στην τηλεόραση. Μένει εμβρόντητο το παιδάκι, κοιτάζει δεξιά-αριστερά, και ξαναρωτάει: "Αρα μπαμπά τι να γράψω, τι είναι το 69, άρτιο ή περιττό???"

      (και coda: Κοιτάει ο πατέρας τη μάνα, που είναι με τα χέρια στη μέση -στάμνα- και ρολλάρει μάτια, κι απαντά: "Περιττό να γράψεις αγόρι μου, περιττό!") :)

      Διαγραφή
  29. Τους τελευταίους μήνες έρχεται η εικόνα της τότε ακριβώς. Πρώτο πράγμα το πρωί και τελευταίο πριν τον ύπνο. 21 χρονών με ορθολογιστικά αναγνώσματα και με την ιδέα ότι αυτα είναι για τους ''άλλους'', τους αφελείς. As long as i play smart, i'll be fine και άλλα πεζά. Στα γραψίματα σας ήρθα για τον ορθολογισμό και την μετριοπάθεια, κε Δήμου αλλά το τελευταίο καιρό κλονίστηκαν και αυτά όπως όλα τα άλλα κάτω απο τα πόδια μου. Γράψτε/ πείτε/ επισυνάψτε (αρχικά δικό σας και δευτερευόντως άλλων) κάτι για τον πρώτο έρωτα, το heartbreak, την άνοδο και την πτώση, την έκσταση και το καταγκρέμνισμα.
    Υ.Γ: Σκέφτηκα αμέσως Καρυωτάκη, μιας και που δεν έχω ακουμπήσει ολωσδιόλου. Προτάσεις;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Τους τελευταίους μήνες έρχεται η εικόνα της τότε ακριβώς. Πρώτο πράγμα το πρωί και τελευταίο πριν τον ύπνο. 21 χρονών με ορθολογιστικά αναγνώσματα και με την ιδέα ότι αυτα είναι για τους ''άλλους'', τους αφελείς. As long as i play smart, i'll be fine και άλλα πεζά. Στα γραψίματα σας ήρθα για τον ορθολογισμό και την μετριοπάθεια, κε Δήμου αλλά το τελευταίο καιρό κλονίστηκαν και αυτά όπως όλα τα άλλα κάτω απο τα πόδια μου. Γράψτε/ πείτε/ επισυνάψτε (αρχικά δικό σας και δευτερευόντως άλλων) κάτι για τον πρώτο έρωτα, το heartbreak, την άνοδο και την πτώση, την έκσταση και το καταγκρέμνισμα.
    Υ.Γ: Σκέφτηκα αμέσως Καρυωτάκη, μιας και που δεν έχω ακουμπήσει ολωσδιόλου. Προτάσεις;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Να μετρήσω ποιος στον πόλεμο χάνει τα περισσότερα και ποιος τα λιγότερα; Μάλλον δεν είναι φυσιολογικό. Αλλά αφού ο πόλεμος έχει σκοπό να εξαγιάσει το παρόμοιο μέτρημα...τι να κάνω. Με αυτούς τους ανθρώπους θα ζήσω - όσο αντέξω. Πόσο θα αντέξω; Θα έγραφα κάτι για αυταρχικές προσωπικότητες, που εννοούν την επικοινωνία σαν επιβολή της κατάθλιψης, ίσως και του πόνου...αλλά αφού είναι -και μεταδίδονται- σε αυτή την συχνότητα όλοι, οι επιτυχημένοι...τι να πω; Λέω μόνο ότι, και η ανάρτηση για τον πλούτο και αυτή, με βοήθησαν να καταλάβω πόσο επίμονος μπορεί να είναι ένας τελειωμένος, γνώριμος μου, που όμως επιθυμεί να με γαργαλογαμήσει. Ναι. Χρήσιμες αναρτήσεις: είδα το άτομο και είπα το κλασικό "σε γνωρίζω ω θεσπέσια γηραλέο νήπιο". Εδώ το φυσιολογικό ("μέγα καλό και πρώτο" - το δεύτερο είναι η υγεία μας) συνυπάρχει με την προπαγάνδα (ότι οι άνθρωποι διαλέγουν) και το ακρότατο (είπα για τον πλούτο; είπα-είπα. είναι μία αφηρημένη έννοια. ε, τώρα μην θυσιάζεσαι γι' αυτήν!). Χρήσιμος αχταρμάς! Κοίτα να δεις, πόσο και πώς ένας βλάκας μπορεί να παρακινηθεί και να μου μιλήσει και να γίνει επίμονος και να με διαλύσει. Εγώ που δεν θεωρώ βλάκα τον κ. Δήμου. Πώς θα μπορούσα; Αυτά τα "μπορεί και να μην ισχύουν"...δηλαδή: η ζωή μας είναι σε αβεβαιότητα - το παραδεχόμαστε - μας εκβιάζετε - κάνουμε μία παραχώρηση (ε, ίσως και να έχουμε άδικο και να μην ζούμε καν - πόσο δίκαιοι είσαστε). Όπως με την ΕΕ: η Αμερική μας θέλει στην Ευρώπη (για να μας αρμέξει σαν χειρούργος σε νοσοκομείο) - ας μην θυσιαστούμε συνολικά - ας λατρέψουμε την ΕΕ (και όποιος μπορεί ας αντισταθεί - θα βοηθήσουμε). Παραχωρήσεις, παιχνιδάκια, επιθέσεις, προπαγάνδα και παιχνιδάκια, εδώ πατάω αλλά εκεί βρίσκομαι και δεν ξέρεις και πού βρίσκομαι και δεν πρόκειται να μάθεις και τι σκέπτομαι - τι με πέρασες; Θα σου πω τι σκέπτομαι. Βέβαια! Γι' αυτό είμαι άφαντος εγώ. Λέξεις; Εκατομμύρια! Για προσπάθησε να με βρεις. Η κουζίνα, ο πολιτισμός, τα κτίρια. Όλα τα αλέθει. Βιβλιογραφία; Γιατί; Έχουμε και βιβλιογραφία. Βιβλιογραφίες! Διευθυντές και στρατηγοί πίσω απ' τις κάμερες ιχνηλατούν σκιές παράμερες/ τυφλές αρραβωνιαστικές, αόμματοι λαχειοπώλες, σκοτώνονται σε καραμπόλες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Επειδή γεννήθηκα για να γελάω και επειδή γελάω πολύ, κάποιες στιγμές, σκεπτόμενη την προπαραμονή μου σε σταυροδρόμια αρχαιότητος, ντυμένη με κουρέλια, μασώντας παξιμάδια και γονδόλες της διαιώνιας αυγής, βαραίνοντας πεύκινο ραβδί για πάντα, από τις τρίχες των μαλλιών μου κρατούμενη σε λεπτότατα σχοινάκια υπεριπτάμενων κοράκων, υπερβολικών και παραβολικών, αφήνομαι στις σκόνες και χάνομαι στο θέαμα των δρόμων των διερχόμενων, ίσως και των διερχομένων εποχών. Για να μπορέσω να κοιμηθώ, σε μία σχεδόν διήμερη περίσταση ακράτητης επίσκεψης του γέλιου, όπως η προηγούμενη, υποκρίνομαι την αγέλαστη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Το βράδυ συνήθως κοιμάμαι πτώμα και άμεσα. Δεν αφήνω να έρθουν σκέψεις. Έχω βρει τρόπο να κάνω shutdown στο κεφάλι γιατί άμα πλακώσουν σκέψεις... θα κοιμηθώ στις 4. Τις Κυριακές συνήθως δε μπορώ να κοιμηθώ, όσο κουρασμένος ή ξεκούραστος και να είμαι γιατί σκέφτομαι τα μεγάλα "προβλήματα" της ζωής μου, αν ανήκω εδώ που μένω, τι θέλω να έχω στο μέλλον, πού πρέπει να τοποθετηθώ γεωγραφικά και επαγγελματικά, ποιους να έχω δίπλα μου. Τις μέρες που δε μπορώ να κοιμηθώ, σηκώνομαι και καπνίζω χωρίς ρούχα. Το τσιγάρο με ψιλομαστουρώνει και το κρύο που διαπερνά το σώμα μου με κάνει να θέλω να ξαναχωθώ στο κρεβάτι. Μια στιγμή να ξεχαστώ, κοιμήθηκα. Δε θυμάμαι σχεδόν ποτέ τα όνειρά μου. Παλιότερα θυμάμαι τα θυμόμουν, τα είχα καταγράψει 1-2 φορές, τα έλεγα στη μάνα μου. Τώρα εδώ και αρκετά χρόνια δε θυμάμαι τίποτα. "Δε βλέπω όνειρα" λέω στους γνωστούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αναμεσα στην τελευταια βραδινη σκεψη - σιγα μην ειναι μια - και στην πρωτη πρωινη - αυτη ειναι μια- μεσολαβει η σιωπη.
    Ωρες πολλες περιμενοντας ή τον υπνο ή το ξημερωμα.
    Και τα δυο καλοδεχουμενα. Χρονια πολλα το ιδιο.Παρα πολλα.
    Και μεγαλωσα. Για να μη με νοιαζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Έχω ένα φίλο. Καθολικός, κομουνιστής. Αυτό που μου λέει αυτό ξέρω ότι πιστεύει και ξέρω ότι πιστεύει με την λευκή ψυχή του. Επειδή στους ανθρώπους, σε όλους τους ανθρώπους (και όχι ειδικά στους Έλληνες) πολύ να ξεφεύγουμε πάρα πολύ να ξεφεύγουμε (και να επανερχόμαστε φυσιολογικά) μας αρέσει, αν πάω να τον αμφισβητήσω, βλέπω πως ούτε θέλω ούτε μπορώ να επιφέρω τις καταστροφικές μεταβολές. Είναι το υπαρκτό και το σωστό ό,τι λέει. Αλλά είναι κομουνιστής. Ορισμένες φορές βλέπω στο πρόσωπο του την αμφιβολία: μήπως ο άνθρωπος απέναντι μου είναι τελείως χαζός, υποκριτής, πονηρός; Γελάω. Γιατί σκέπτομαι: εγώ του λέω βλακείες γιατί σκέπτομαι ερωτικά με όχι αισχρές σφήνες (Πώς; Τις μελετάει η μηχανική τις σφήνες) και αυτός ξέρει τι μου συμβαίνει και μου συμπαραστέκεται και εγώ τον παρατηρώ. Μϊα φορά μου είπε: "αν καθόσουνα εδώ και μιλούσες με αυτόν, θα σου έλεγε να αλλάξετε δωμάτιο για να σε βιάσει". Δηλαδή: το πήδηγμα, θεωρητικό ή πρακτικό, αν μπλέξω με κάποιον που ξέρει τι πιστεύει -το τι λέει τώρα καθένας...- το πήδηγμα δεν το γλιτώνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.