Ο πρώτος που έφυγε

Από το 1969 η εταιρία μου είχε αρχίσει μία συνεργασία με τον μεγαλύτερο (τότε) πολυεθνικό διαφημιστικό οργανισμό στο κόσμο, με την επωνυμία Interpublic. Για την καλύτερη επικοινωνία και τον συντονισμό υπήρχε στα γραφεία μας ένας εκπρόσωπός της. Ο δεύτερος, που ήρθε αρχές του 1971, ήταν Ολλανδός.

Ήρθε η άνοιξη και το σημαντικότερο γεγονός μέσα στην μαυρίλα της Χούντας, ήταν η επέλαση του Παναθηναϊκού στο Κύπελλο Πρωταθλητριών της Ευρώπης. Εγώ βέβαια ήμουν (και είμαι) ΑΕΚτζής αλλά με είχε εντυπωσιάσει η πορεία της ομάδας του Πούσκας. Μέχρι που φτάσαμε στο Ουέμπλεϊ.

Όπως και οι περισσότεροι Έλληνες αγνοούσα εντελώς την ύπαρξη του Άγιαξ. Ε, σκεπτόμουνα, εδώ ο Παναθηναϊκός κέρδισε την Έβερτον και τον Ερυθρό Αστέρα – οι άσχετοι Ολλανδοί θα τον σταματήσουν.

Θυμάμαι τον σαρκασμό του Ολλανδού συνεργάτη μου: «Έχεις ακούσει το όνομα Cruijff;» (με την ολλανδική προφορά ακουγόταν σαν Κρύιφφ) με ρώτησε.

Από τότε το όνομα αυτό το άκουσα εκατοντάδες φορές. Την τελευταία, προχθές που πέθανε. (Άλλος ένας από το τσιγάρο). Ο μέγας, μέγιστος Κρόυφ.

Μάλλον ήταν ο μεγαλύτερος. Στην φοβερή πεντάδα (Πελέ, Μαραντόνα, Κρόυφ, Ζιντάν και Μέσι) έλαμψε όχι μόνο σαν ποδοσφαιριστής αλλά και σαν προπονητής.

Πέρα από τα σωματικά του προσόντα (τι ντρίμπλα!) είχε και μυαλό. Αυτό τον ξεχώριζε από όλους τους άλλους. Κάθε κατεβασιά του ήταν μία μελετημένη στρατηγική.

Λέω αυτό το εορταστικό τριήμερο, όσοι μείναμε, να μιλήσουμε για μπάλα. Ποιος ήταν ο πρώτος μπαλαδόρος της ιστορίας; 

Πάντως ο πρώτος που έφυγε (από τους πέντε) ήταν ο Γιόχαν Κρόυφ.