Πριν προχωρήσω στην συγγραφή αυτού του άρθρου πρέπει να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα για μένα.
Από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκα με την πολιτική ήμουν
Κεντρώος, που στην Ευρωπαϊκή ορολογία σήμαινε «σοσιαλδημοκράτης».
Μετά την Δικτατορία συνεργάστηκα με την «Ένωση Κέντρου –
Νέες Δυνάμεις» στις πρώτες εκλογές μετά την Χούντα, αναλαμβάνοντας (αμισθί) την
ευθύνη της διαφημιστικής εκστρατείας, σαν σύμβουλος του Γεώργιου Μαύρου. Το
ίδιο έγινε και στις επόμενες εκλογές όπου δυστυχώς ο Μαύρος δεν εισάκουσε τις προτάσεις
των συμβούλων του, με αποτέλεσμα την συρρίκνωση και τον τελικό αφανισμό του
κόμματος. Ερχόταν και ο Ανδρέας με όλους τους προβολείς αναμμένους…
Απογοητευμένος αποσύρθηκα. Ωστόσο άρχισα να ελπίζω στον
«εκσυγχρονιστή Ανδρέα» όταν ξεκίνησε τις συνομιλίες με την Εκκλησία για τον
πολιτικό γάμο – που όμως κι αυτός κουτσουρεύτηκε. (Η πρόταση του Γιώργου
Κουμάντου ήταν: υποχρεωτικός ο πολιτικός, προαιρετικός ο θρησκευτικός, όπως σε
όλη την Ευρώπη). Ακολούθησε η «σκηνοθεσία του σοσιαλισμού» του Ανδρέα, που δεν
έμοιαζε καθόλου με αυθεντικό σοσιαλισμό.
Τον Ιανουάριο του 1983 εξέδωσα ένα βιβλίο με τίτλο: «Η Χώρα
του Εδώ και Τώρα» (εκδόσεις Νεφέλη). Είχε μεγάλη επιτυχία, πούλησε 20.000
αντίτυπα. Ήταν μία ειρωνική κριτική του
ΠΑΣΟΚ, που είχε αθετήσει όλα τα βασικά του συνθήματα: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ – το ίδιο
συνδικάτο» ή «Έξω οι Βάσεις του Θανάτου», είχε εγκαινιάσει τις μαζικές
προσλήψεις οπαδών του στο Δημόσιο Τομέα (οι περίφημοι «πρασινοφρουροί») που
συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια της θητείας του, δημιουργώντας το υδροκέφαλο
κράτος, που τελικά κατέληξε στην χρεοκοπία του 2001.
Ο επίλογος του βιβλίου άρχιζε με την φράση «Στις 18
Οκτωβρίου οι Έλληνες ψήφισαν δημοκρατικό σοσιαλισμό – και εισέπραξαν αυταρχικό
λαϊκισμό».
Φοιτητής είχα ζήσει έξη χρόνια στην Γερμανία και είχα
παρακολουθήσει από κοντά την «κοινωνική οικονομία της αγοράς» (soziale Marktwirtschaft) του Ludwig Erhard που έστησε τη χώρα στα
πόδια της, μέχρι την «κοινωνική οικονομία» του Willy Brand και ήξερα πολύ καλά τι
σημαίνει σοσιαλδημοκρατία και πόσο διαφέρει από αυτό που προωθούσε στην Ελλάδα
ο Ανδρέας. Και το βιβλίο μου προσπαθούσε να δείξει γιατί η πολιτική του Ανδρέα
ήταν show (παράσταση) και όχι πραγματικότητα.
Τι θυμάμαι…
Λαοθάλασσες από την Ομόνοια μέχρι τους Στύλους του Ολυμπίου
Διός, τα Carmina Burana στο διαπασών, (πού να ήξεραν, όσοι τα άκουγαν, τι μαυρίλα
και δυστυχία εξέπεμπε το λατινικό κείμενο) ολόκληρη η Αθήνα μεθυσμένη-μαγεμένη
από την φωνή του γητευτή. Ειδικοί σκηνοθέτες φρόντιζαν η οθόνη της τηλεόρασης
να δείχνει ακόμα πιο συγκλονιστική την παράσταση.
Καντάφι, Αραφάτ, και άλλοι υψηλοί τριτοκοσμικοί
προσκεκλημένοι. Υστερόγραφα με παρατηρήσεις κάτω από κάθε απόφαση της ΕΟΚ (νυν
Ε.Ε) για «να διαχωρίζουμε τη θέση μας» αλλιώς «για την τιμή των όπλων». Ουδείς
τους έδινε σημασία.
Να γιατί οι «3 του Σεπτέμβρη» όχι μόνο δεν με συγκινούν,
αλλά με καταθλίβουν. Αν εξαιρέσουμε την διακυβέρνηση Σημίτη, η όλη θητεία του
ΠΑΣΟΚ έβλαψε την Ελλάδα όσο η σπάνια ιδιοφυία ενός ευφυούς λαϊκιστή θα μπορούσε
να βλάψει ένα ασταθές, και ανώριμο έθνος.
