Μου είναι πολύ συμπαθής όλη η οικογένεια Μπακογιάννη. Όταν ο Παύλος Μπακογιάννης άνοιξε έναν εκδοτικό οίκο, ήμουν από τους πρώτους που έσπευσαν να του εμπιστευθούν ένα βιβλίο. Τον είχα γνωρίσει όταν, μαζί με τον Τάκη Χορν, στενό μου φίλο, προσπαθούσαν, μετά την δικτατορία, να εξυγιάνουν την Κρατική Ραδιοφωνία. Η δολοφονία του ήταν η πιο παράλογη και άδικη πράξη που έχω ζήσει.
Εξ ίσου συμπαθής μου είναι και η τότε σύζυγός του την οποία
θεωρώ πάντα ως μία από τις πιο οξυδερκείς πολιτικούς μας, καθώς και ο γιός του,
νυν δήμαρχος Αθηναίων.
Οι δηλώσεις αυτές συμπαθείας αποτελούν τον πρόλογο ενός
κειμένου που δεν θα του είναι συμπαθές. Ήθελα απλώς να ξεκαθαρίσω ότι δεν
γράφεται με κανενός είδους έχθρα, αλλά με πολύ φιλικά αισθήματα.
Φαντάζομαι πως οι αναγνώστες – αλλά και ο δήμαρχός μας – θα
έχουν μαντέψει το θέμα του.
Πρόκειται βέβαια για τον «Μεγάλο Περίπατο» για τον οποίο δεν
τρέφω καθόλου φιλικά αισθήματα. Σε μία σύντομη τηλεφωνική συνομιλία, του είπα
τις αντιρρήσεις μου και μου απάντησε ότι πρέπει να έχω υπομονή, ότι θα γίνουν
πολλές αλλαγές, και μου υπέδειξε, σαν υπόδειγμα του πώς θα μεταμορφωθεί ο
Περίπατος, να επισκεφθώ την ήδη έτοιμη Λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας. Πήγα και
αντίκρισα μια πληθώρα από κόκκινες ράβδους, φυτεμένες στην άσφαλτο που έκλειναν
τελείως την λεωφόρο, όχι μόνο για τα οχήματα αλλά και για τους πεζούς.
Ας σημειωθεί πως αυτή η φραγή της λεωφόρου Όλγας έχει
προκαλέσει ένα έμφραγμα στην διαδρομή από το τέλος (ή την αρχή) της Συγγρού και
την Λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου. Το τι ακούει εκεί ο Περίπατος από τους
ταξιτζήδες, δεν γράφεται.
Παράλληλα εμφανίστηκε και μία δημοσκόπηση όπου το 83% των
περιοίκων και περαστικών είναι δυσαρεστημένοι με την όλη υπόθεση. Ούτε και οι υπόλοιποι είναι ευτυχείς – μάλλον
αδιάφοροι.
Αγαπητέ δήμαρχε, έχω την εντύπωση πως έχετε παγιδευτεί μέσα
σε μία ιδέα, που στα χαρτιά και τις μακέτες μπορεί να φαινόταν ωραία – αλλά
στην πράξη απέτυχε παταγωδώς. Και αντί να οπισθοχωρήσετε τάχιστα,
εξοικονομώντας και χρήματα από τον προϋπολογισμό σας, συνεχίζετε τον αδιέξοδο
(κυριολεκτικά) αγώνα και επιμένετε.
Προσωπικά θεωρώ ως την καλύτερη ιδέα για την βελτίωση της πολεοδομίας
στην πρωτεύουσα, αυτή που – μεταξύ αστείου και σοβαρού – μου είχε πει ο
αείμνηστος Γιάννης Τσαρούχης: «Αν
εμφανιζόταν ένας δισεκατομμυριούχος Έλληνας και ήθελε να διαπρέψει ως εθνικός
ευεργέτης θα τον προέτρεπα να γκρεμίσει την μισή Αθήνα. Να κάνει αυτό που έκανε
ο Βαρόνος Ωσμάν στο Παρίσι, ανοίγοντας τις ακτινωτές λεωφόρους, τα μεγάλα boulevards, που καταλήγουν στην Αψίδα
του Θριάμβου».
Συνέχισε ο Τσαρούχης: «Οι παλιοί ευεργέτες έχτιζαν, οι
καινούργιοι θα πρέπει να γκρεμίσουν. Η Αθήνα χρειάζεται χώρους ανοιχτούς, μεγάλους
δρόμους, πλατείες, πάρκα και άλση!»
Εσείς, δήμαρχε, αντί να ανοίξετε χώρους, στενέψατε και τους
παλιούς… Λες και θα βγει κανένας Αθηναίος να κάνει τον περίπατό του στο κέντρο
της πόλης, αναπνέοντας καυσαέριο και σκοντάφτοντας
σε ζαρντινιέρες. Η ποδηλατάδα στην Πανεπιστημίου ακούγεται σαν κακό αστείο.
Δήμαρχε, όπισθεν ολοταχώς! Δεν ξέρω ποιος ονειροβάμων
πολεοδόμος σας πήρε στο λαιμό του – αλλά έχει εξαντληθεί η υπομονή μας και – σίγουρα
– και τα κονδύλια μας. (Δικά μας είναι – το θυμάστε;) Αν τώρα θέλετε να μείνετε
στην ιστορία ως ο δήμαρχος του 17%, σας συλλυπούμαι από τώρα...
