Ακούω την είδηση για το εμβόλιο της Pfizer και της Biontech SE για τον κορονοϊό. Δεν ξέρουμε ακόμα πόσο ισχύει – πόσο οριστική είναι – αλλά φωτίζει έστω και για λίγο, το σκοτάδι του φόβου και της κατάθλιψης που μας πλακώνει όλους (εκτός από τους μακάριους, στην άνοιά τους, «ψεκασμένους»).
Και με βάζει τώρα σε μία νέα αγωνία: Θα το προλάβω;
Δεν υπάρχει πιο μαύρη ειρωνεία από το να πεθαίνεις, ενώ
δίπλα σου εμβολιάζονται άλλοι που δεν θα πεθάνουνε – τουλάχιστον από την ίδια
αιτία.
Κι αν πας πίσω, γυρίζοντας την ιστορία ανάποδα, αρχίζεις και
σκέπτεσαι: πόσοι νέοι άνθρωποι πέθαναν γιατί δεν είχε εφευρεθεί η πενικιλίνη,
πόσα παιδιά διότι δεν υπήρχε το εμβόλιο της ευλογιάς, της διφθερίτιδας, της
πολιομυελίτιδας... Τα θύματα του «Μαύρου Θανάτου, της πανώλης… Οι μεγάλοι
φθισικοί του 19ου αιώνα, η Κυρία με τις Καμέλιες (ή «Τραβιάτα»), οι
τρόφιμοι του «Μαγικού Βουνού» (Thomas Mann)
οι λεπροί που στοίχειωναν τον Μεσαίωνα και με τα καμπανάκια τους έδιωχναν
μακριά τον κόσμο… όλοι αυτοί πέθαναν, ενώ σήμερα θα ζούσαν!
Α ναι, στις αρχές του 20ου αιώνα το προσδόκιμο
επιβίωσης των ανθρώπων ήταν το μισό από σήμερα. Κι αν πιστέψουμε τους
μελλοντολόγους, σε δύο ή τρεις γενιές θα κατακτήσουμε την αθανασία. Διαβάστε
τον Γιουβάλ Νώε Χαράρι.
Τι θα την κάνουμε;
Μήπως την πάθουμε σαν τον Τιθωνό;
Ο Τιθωνός, αν δεν ξέρετε την ιστορία του, γιος του Βασιλιά
της Τροίας Λαομέδοντα και της Στρυμούς και αδελφός του Πρίαμου ήταν ο πιο
ωραίος άντρας της εποχής του. Τον ερωτεύτηκε η Ηώς και τρελαινόταν στην ιδέα
πως, ενώ αυτή ήταν αθάνατη, εκείνος ήταν θνητός και κάποτε θα τον έχανε. Έπεσε
στα πόδια του Δία (κάτι ήξερε αυτός από έρωτες) και παρακάλεσε να τον κάνει τον
εραστή της αθάνατο. Ο Δίας της έκανε τη χάρη. Όμως εκείνη είχε κάνει το λάθος
και μαζί με την αθανασία, δεν είχε ζητήσει την αιώνια νεότητα. Ο Τιθωνός
γέρασε, γέρασε τόσο που έγινε ένα κουρέλι. Παρακαλούσε να πεθάνει αλλά ήταν
αδύνατο…
Δεν θα πεθαίνουμε λοιπόν – αλλά πώς θα ζούμε; Σαν αιώνια
γερόντια;
Και έπειτα το κόστος. Την αθανασία θα την χαίρονται μόνον οι
πλούσιοι – οι πολύ πλούσιοι. Η συνεχής συντήρηση του σώματος, η αντικατάσταση
των οργάνων, η άμυνα εναντίον όλων των ασθενειών, θα κοστίζει πολύ.
Να την η νέα ταξική διαφορά. Οι φτωχοί θα πεθαίνουν όπως
τώρα. Θα φθονούν τους πλούσιους και ίσως κάποτε ξεσηκωθούν εναντίον τους. Και
οι «αθάνατοι» θα είναι μεν απρόσβλητοι από τις ασθένειες και την φθορά της
σάρκας – αλλά όχι από τα όπλα των επαναστατών. Οι νέοι πόλεμοι θα είναι θνητοί
εναντίον αθανάτων, που με την σειρά τους έτσι θα γίνονται κι αυτοί πάλι θνητοί.
Αλλά αυτά εμείς δεν θα τα δούμε. Ας βγει τώρα το εμβόλιο της
Pfizer να ξενοιάσουμε
από τον Κορωνοϊό, να περάσουμε ένα ωραίο καλοκαίρι (τα μπάνια του λαού!» που
έλεγε ο αείμνηστος Ανδρέας) κι ας αφήσουμε τις μελλοντικές γενιές να τα βρούνε
μεταξύ τους…
