Αρχαίος αναγνώστης του μπλογκ, από τον καιρό που ήταν σκέτο
μπλογκ και όχι στήλη εφημερίδας, σκληρός εξ αριστερών κριτικός, μου γράφει:
«Η επίμονη σιωπή σας για το προσφυγικό/μεταναστευτικό θέμα είναι
αξιοπρόσεκτη. Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθει κανείς πως σκέπτεται ένας
υποτιθέμενος ανθρωπιστής όπως εσείς, για το θέμα αυτό και την όλη κατάσταση.
Αλλά περί αυτού δεν ακούει κανείς τίποτα από εσάς.
Παραπονιέστε για πολλά πράγματα. Αλλά για ένα τόσο σημαντικό θέμα
σωπαίνετε
επίμονα.
Κάτι σημαίνει αυτό για σας».
Ο αναγνώστης έχει δίκιο. Έχω κάνει παλιότερα μερικές
αναφορές στο θέμα – αλλά πρόσφατα καμία. Και ο λόγος είναι απλός: δεν έχω
τίποτα να προσφέρω. Ακριβώς επειδή ΔΕΝ είμαι υποτιθέμενος, αλλά πραγματικός
ανθρωπιστής, υποφέρω με το φοβερό ανθρώπινο δράμα – αλλά σε τι θα μπορούσα να βοηθήσω;
Να θυμηθώ τον Έλληνα δημοσιογράφο που, στον Ρώσο-Ιαπωνικό
πόλεμο, (1904-5) βγήκε με πρωτοσέλιδο άρθρο και τεράστιο τίτλο, δίνοντας
οδηγίες στο Ρώσο αρχιστράτηγο: «Δεξιότερα Κουροπάτκιν!».
Και έμεινε στην
ιστορία ως παράδειγμα αφέλειας;
Τώρα παίζουν στα χαρτιά τις τύχες των μεταναστών ο Πούτιν, ο
Ερντογκάν, ο Άσαντ, η Μέρκελ, (από δίπλα παρατηρητής ο Τράμπ). Δηλαδή όλα τα
σκληρά καρύδια του πλανήτη. Πόσο βάρος έχει γι’ αυτούς η γνώμη ενός σχολιαστή,
που δεν θα διαβάσουν ποτέ; Όσο για τους Έλληνες αναγνώστες, το πρόβλημα
εξαντλείται στο αν έχεις αριστερή ή δεξιά οπτική.
Παράδειγμα:
Βγήκε ο πολύ αξιόλογος και σοβαρός ιστορικός Αντώνης Λιάκος
και έκανε μία ενδιαφέρουσα πρόταση: Η Ελλάδα να πάρει ένα εκατομμύριο πρόσφυγες
για να αντιδράσει στην πληθυσμιακή της συρρίκνωση και γήρανση – που θα την
οδηγήσει σε σίγουρο μαρασμό γύρω στο 2050.
Οι Δεξιοί εξερράγησαν, μερικοί Αριστεροί χειροκρότησαν. Η
πρόταση εισέπραξε όμως μόνο πολιτικές αντιδράσεις. Δεν είδα πουθενά μία
κοινωνικό-οικονομική ανάλυση των δυνατοτήτων και των επιπτώσεων.
Ένα κράτος 9
εκατομμυρίων (εκ των οποίων το ένα αποτελείται από πρόσφατους μετανάστες,
κυρίως Αλβανούς) μπορεί άραγε να αφομοιώσει ένα εκατομμύριο αλλόγλωσσους και
αλλόθρησκους; Εδώ η Γερμανία των εκατό εκατομμυρίων μετά τόσα χρόνια δεν έχει
ακόμα αφομοιώσει τους ομόγλωσσους και «ομόαιμους» Ανατολικογερμανούς. Εδώ εμείς
δεν μπορούμε να εκπαιδεύσουμε μερικές δεκάδες χιλιάδες άνεργους, ώστε να
αποκτήσουν δεξιότητες που απαιτεί η οικονομία μας, για να καλύψει 300.000 κενές
θέσεις εργασίας σε ελληνικές επιχειρήσεις. (Έρευνα MacKinsey).
Εμείς είτε
θρηνούμε τα προσφυγόπουλα που πνίγονται και τις μωρομάνες που πεινάνε, ή
επαναστατούμε και θέλουμε να τους πετάξουμε όλους στη θάλασσα.
Όμως η μετακίνηση των πληθυσμών είναι ένα προαιώνιο
φαινόμενο, που διαμόρφωσε και διαμορφώνει την ανθρώπινη κατάσταση. Έτσι
κατέβηκαν και οι Αχαιοί και οι Δωριείς. Τώρα έχει πέσει στα χέρια μεγάλο-διακινητών
που χρησιμοποιούν τις ανθρώπινες μάζες σαν πιόνια. Ένα γιγάντιο παιχνίδι
τράφικινγκ, (εμπορίας ανθρώπων) μπροστά στο οποίο οι μαφίες των ναρκωτικών
μοιάζουν με νηπιαγωγεία. Και θέλει ο επικριτικός μου αναγνώστης να πάρω θέση
και να τα βάλω με τους Αλ Καπόνε…
Φυσικά το καταδικάζω! Αλλά με τι αποτέλεσμα;
Πληρώνουμε τα επίχειρα της γεωγραφικής μας θέσης. Αχ, και να
μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε την Ελλάδα από εδώ και να την αράζαμε κάπου στη «Καραβαϊκή»
(όπως ονόμαζε την Καραϊβική, ο μακαρίτης υπουργός Χαραλαμπόπουλος). Ρέγκε αντί
για συρτάκι – δεν θα είναι και άσχημα…
«Είμαστε καταδικασμένοι να γειτονεύουμε» είχε πει ο
Βενιζέλος στον Κεμάλ Ατατούρκ. Πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε αυτή την επικίνδυνη
γειτνίαση και να κερδίσουμε όσους περισσότερους πόντους μπορέσουμε, στο μεγάλο
χαρτοπαίγνιο που παίζεται γύρω μας…
