«UNICEF: Διεθνές Ταμείο Επείγουσας Βοήθειας
των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά. Δημιουργήθηκε από την γενική συνέλευση του
Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, στις 11 Δεκεμβρίου 1946. Γενικός στόχος η παροχή
μακροπρόθεσμης ανθρωπιστικής βοήθειας σε παιδιά, μητέρες και άντρες που ζουν σε
αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς και η στήριξη σχετικών αναπτυξιακών προγραμμάτων.
[] Το 1965 η UNICEF τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, για την προστασία
των παιδιών του Τρίτου Κόσμου». (Από την Wikipedia).
2018: «Η UNICEF διακόπτει τη συμφωνία της με
την υπάρχουσα Εθνική Επιτροπή στην Ελλάδα εξαιτίας των ανησυχιών που προέκυψαν
από πρόσφατο έλεγχο από ανεξάρτητο φορέα». (Ανακοίνωση UNICEF).
«Οι άνθρωποι της UNICEF, του μεγαλύτερου και
γνωστότερου διεθνούς οργανισμού για την προστασία και στήριξη των παιδιών,
κατέληξαν στο συμπέρασμα πως: «οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην Εθνική Επιτροπή
δεν μπορούν να επιτευχθούν» και κατά συνέπεια η συνεργασία θα πρέπει να
διακοπεί. (Καθημερινή 21.4.2018).
Ρεπορτάζ της ίδιας εφημερίδας στις 24.4.
γράφει ότι από τον οικονομικό έλεγχο προέκυψαν: «οικονομικές καταστάσεις που
δεν ήταν πραγματικές, πολύ υψηλές και αδικαιολόγητες δαπάνες [] προσωπικά έξοδα
μεμονωμένων στελεχών ύψους πολλών χιλιάδων ευρώ [] υπέρογκοι μισθοί κι
αδικαιολόγητα μπόνους… οικογενειοκρατία… απευθείας αναθέσεις…». Με αποτέλεσμα:
«Οι ξένοι είχαν γουρλώσει τα μάτια – ήταν απίστευτα αυτά που άκουγαν. [] Το
πάρτι κρατούσε επί χρόνια». (Ρεπορτάζ Λίνα Γιάνναρου).
Έτσι, λοιπόν, από τον προϋπολογισμό της
Ελληνικής UNICEF, δεν έμενε σχεδόν τίποτα για το έργο της. Τα έτρωγαν οι «ημέτεροι».
Νομίζω ότι φτάσαμε στο τελευταίο σκαλοπάτι
«στου κακού τη σκάλα». Να κλέβουμε τα παιδάκια. Με τις πρησμένες κοιλιές και τα
βαθουλωμένα μάτια.
Τα παιδάκια, ρεε!
Όταν μαθαίνω τέτοια πράγματα, ντρέπομαι που
είμαι Έλληνας. Που μοιράζομαι την ίδια ταυτότητα, την ίδια ιθαγένεια, με αυτά τα
όντα που πλουτίζουν από τον πόνο των ορφανών και των πεινασμένων, των άρρωστων
και των άμοιρων.
Πέρα από την κλοπή, υπονομεύεται έτσι και η
εμπιστοσύνη σε όλες τις φιλανθρωπικές προσπάθειες. Ποιος θα ξαναγοράσει
τετράδια UNICEF;
Ακούγεται πως κάτι παρόμοιο γίνεται με τους πρόσφυγες.
Χρήματα από εισφορές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κρατών, οργανώσεων, φιλάνθρωπων,
που προορίζονται για την στέγαση, την περίθαλψη και την βοήθεια στους
εκπατρισμένους, καταλήγουν σε λάθος τσέπες. Έλεγχος δεν υπάρχει, ούτε
απολογισμός δίδεται. Έτσι γίνεται ευκολότερο το πάρτι.
Φαίνεται ότι ανάμεσα
στους εθελοντές και τους πρόθυμους έχουν τρυπώσει και διάφοροι επιτήδειοι που
εκμεταλλεύονται την συγκυρία. Ακούω για μισθούς μελών Μη Κυβερνητικών
Οργανώσεων, που θα τους ζήλευαν και διευθυντές τραπεζών. Μαθαίνω πως με τα
κονδύλια που έχουν διατεθεί (υπάρχουν και εκατοντάδες εκατομμύρια αδιάθετα!) θα
μπορούσαν όλοι οι πρόσφυγες και μετανάστες να έχουν πολύ καλύτερες συνθήκες
ζωής – και να μην υπάρχουν στρατόπεδα ντροπής όπως η Μόρια.
Αν κάτι μου θύμισαν η Κρίση και το προσφυγικό (γηράσκω
αεί…) είναι πως και μέσα στις χειρότερες συνθήκες, το ελληνικό δαιμόνιο
διαπρέπει. Όπως η Κατοχή γέννησε τους μαυραγορίτες και τους δωσίλογους, έτσι
και οι τελευταίες συνθήκες έδωσαν ευκαιρίες σε αδίστακτους και ασυνείδητους να
μεγαλουργήσουν.
Σύμφωνοι – οι κρίσεις γεννάνε και ήρωες. Αλλά,
δυστυχώς, τα ρεμάλια είναι περισσότερα…
