«Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου… Είναι το όπιο του λαού».
Κάρολος Μαρξ, στην εισαγωγή της «Κριτικής στην Εγελιανή φιλοσοφία του Δικαίου».
Σε αυτή τη χώρα, όπου κυβερνά μία αριστερή κυβέρνηση, πόσο σπάνια πια ακούγεται το όνομα του Μαρξ! Και δίκαια: Ο Μαρξ ήταν ορθολογιστής, τέκνο του διαφωτισμού και (ω! της ύβρεως!) πολιτικά φιλελεύθερος! Αλλά πόσοι από τους μαρξιστές μας έχουν πραγματικά διαβάσει Μαρξ;
Βέβαια, όπως κάθε προφήτης, και ο Μαρξ προδόθηκε από τους επιγόνους του. Έτσι ο Μαρξισμός έγινε ιδεολογία. Ένα κλειστό, δογματικό σύστημα πίστης. Δηλαδή …θρησκεία. Κι ο Μαρξ, από επιστήμων που ήθελε να είναι – έγινε προφήτης.
Ως ιδεολογία, ο Μαρξισμός πολέμησε την θρησκεία – πράγμα απόλυτα φυσικό: Ήταν άμεσοι ανταγωνιστές. Πουλούσαν την ίδια πραμάτεια: δόγμα, τυφλή πίστη με υπακοή, και όραμα λύτρωσης.
Και όπως είπε ο άλλος προδομένος προφήτης, ο Ιησούς: «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν».
Όμως, όταν άρχισε να καταρρέει ο «υπαρκτός» σοσιαλισμός (τι ευφημισμός!) και η ιδεολογία της Αριστεράς άρχισε να μπάζει νερά από παντού, έγινε το μέγα παράδοξον. Η Αριστερά έγειρε προς τα δεξιά και ακούμπησε τη θρησκεία και το έθνος. Π. χ. ο Μιλόσεβιτς, από φανατικός κομμουνιστής έγινε πιστός ορθόδοξος και εθνικιστής… Μέγα παράδειγμα μεταστροφής ο τέως καγκεμπίτης Πούτιν (που τόσο θαυμάζεται στην Ελλάδα). Προσκυνάει και σταυροκοπιέται σαν γριούλα μπάμπουσκα.
Φυσικά για την Ελλάδα το πράγμα ήταν πολύ εύκολο. Η εκκλησία μας, αφού πολέμησε με κάθε τρόπο τον ελληνικό διαφωτισμό, τον Ρήγα και την Επανάσταση – και έχασε – έβαλε μπροστά τον παντοδύναμο προπαγανδιστικό της μηχανισμό για να βγει πάλι μπροστά. Δημιούργησε τους μύθους της Αγίας Λαύρας, του Κρυφού Σχολειού, κλπ. και κατάφερε να θεωρηθεί ως πρωτεργάτης μίας εξέγερσης, την οποία είχε αφορίσει!
Όταν ανέβηκε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο μαύρο σκότος που έβλεπα να πλησιάζει, ξεχώριζα ένα ίχνος φωτός. Η κατηγορηματική επαγγελία περί «χωρισμού κράτους και εκκλησίας» σε όλες τις διακηρύξεις του νέου κόμματος, μου έδινε μία ελπίδα.
Μάταια. Μόλις και ο ΣΥΡΙΖΑ είδε τα σκούρα, ακολούθησε την γνωστή συνταγή. Το Άγιον Φως, η Αγία Ζώνη και το όποιο παρατρεχάμενο λείψανο, εξακολούθησε να γίνεται δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους (εξόδοις όλων των φορολογουμένων). Στα σχολεία συνεχίζεται η κατήχηση – αντί για την θρησκειολογία. Οι ιεράρχες δικαιούνται να παραβαίνουν ατιμώρητοι τους νόμους και να κηρύσσουν το μίσος (αντί για την αγάπη) ενώ το αποτεφρωτήριο, που ψηφίστηκε πριν 12 χρόνια, δεν θα γίνει ποτέ.
Και προχθές, σε ένα αποκορύφωμα θρησκευτικού εθνολαϊκισμού, άκουσα τον Αρχιεπίσκοπο, στην λειτουργία της Ανάστασης, να διακόπτει το «Χριστός Ανέστη» για να τραγουδήσει τον Εθνικό Ύμνο, (στέλνοντας ρίγη συγκινήσεως στο χριστεπώνυμο ποίμνιο).
Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται σε άλλο κράτος (ίσως στο Ιράν;). Να διακοπεί η ακολουθία μίας πανανθρώπινης θρησκείας («Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ») για να προβληθεί ένα εθνικό σύμβολο.
Δεν είμαι βέβαια πιστός – ωστόσο ντρέπομαι και για την εκκλησία και για το κράτος, όταν καταφεύγουν σε ένα τέτοιο ένοχο αγκάλιασμα…
