Θα φανταζόταν ποτέ ο Βασίλης Λογοθετίδης ότι πολλές
δεκαετίες
Πόσοι είχαν δει την Γεωργία Βασιλειάδου στο θέατρο; Ή την
Σαπφώ Νοταρά; Μερικές χιλιάδες. Τώρα τις γνωρίζουν εκατομμύρια. Και από ότι
φαίνεται το κοινό τους θα αυξάνει όσο προστίθενται νέες γενεές τηλεθεατών.
Ο μεγάλος αντίπαλος του Λογοθετίδη, υπέροχος κωμικός, (τον πρόλαβα!) ήταν ο
Βασίλης Αργυρόπουλος. Πέθανε το 1953 και πρόφτασε να παίξει μόνο σε μία ταινία –
όχι από τις καλύτερες. Η επιβίωσή του στο Ελληνικό Θεατρικό Πάνθεον, προβληματική.
Αντίθετα: Αυλωνίτης,
Σταυρίδης, Ηλιόπουλος, Φωτόπουλος, Κωνσταντάρας, Ρίζος, Χατζηχρήστος, Παπαγιανόπουλος, Παπαμιχαήλ, Κούρκουλος, Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Μάρω Κοντού – ακόμα και η «εθνική υπηρέτρια» Δέσποινα
Στυλιανοπούλου – και τόσοι άλλοι, είναι μέλη της κάθε ελληνικής οικογένειας.
Αυτό που έχει συμβεί με τον Ελληνικό κινηματογράφο της περιόδου 50-75 δεν έχει προηγούμενο – από ότι ξέρω – σε καμία άλλη χώρα. Και έξω παίζονται
στην τηλεόραση παλιότερες ταινίες, αλλά πολύ λιγότερες και με έμφαση στις
κορυφαίες της κάθε εποχής. Εδώ παίζονται ΟΛΕΣ – ΣΥΝΕΧΕΙΑ! Ακόμα και οι εντελώς
αποτυχημένες. Ακόμα και οι αρπαχτές της μεταγενέστερης εποχής της
βιντεοκασέτας.
Έτσι ο Γκιωνάκης και ο αειθαλής Βουτσάς (παίζει ακόμα) η
Βλαχοπούλου και η Μάρθα Βούρτση εμφανίζονται τακτικά και έχουν πάντα κοινό. Άμα
κάποιος σταθμός θέλει να ανεβάσει την τηλεθέαση προγραμματίζει «Το ξύλο βγήκε
από τον Παράδεισο» και είναι μέσα.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε τις
παλιές ταινίες; Η παρελθοντολαγνεία που μας δέρνει και φτάνει μέχρι την αρχαιότητα;
Η εικόνα μιας ζωής πιο απλής και πιο ανθρώπινης; Το γεγονός πως οι ταινίες
αυτές αποσιωπούν τα δύσκολα σύγχρονά τους προβλήματα; (Πολλές γυρίστηκαν
μέσα στην δικτατορία…). Ίσως εδώ υπάρχει
θέμα για μία σοβαρή κοινωνικό-ψυχολογική μελέτη.
Έβλεπα χθες την ταινία «Μιας πεντάρας νιάτα» και γύρισα
πενήντα χρόνια πίσω. Βέβαια εγώ είχα και άλλους λόγους. Ο Στέφανος Ληναίος και
η Έλλη Φωτίου ήταν φίλοι και συνεργάτες – όπως και ο μακαρίτης Γιάννης
Μιχαλόπουλος. Ο τελευταίος μάλιστα ήταν ο πρώτος ηθοποιός που σκηνοθέτησα στο
ραδιόφωνο, πριν ακόμα μπω στην διαφήμιση, όταν για ένα φεγγάρι, έκανα και τον
ραδιοφωνικό παραγωγό.
Η διαφημιστική μου εταιρία, που ξεκίνησε το 1965, είχε δώσει
μεγάλη έμφαση στα ραδιοφωνικά σήριαλ και χρησιμοποίησε πολλούς γνωστούς
ηθοποιούς. Με τους περισσότερους πρωταγωνιστές της εποχής είχα γνωριμία και
συνεργασία.
Τους βλέπω τώρα στην τηλεόραση και θυμάμαι. Περίεργο. Τότε
δεν πήγαινα πολύ κινηματογράφο και καθόλου ελληνικό. Ανακάλυψα τις ταινίες τους πενήντα κι εξήντα
χρόνια μετά, στην τηλεόραση.
Μαζί με όλη την υπόλοιπη Ελλάδα…
Κατ' αρχήν, η δημοφιλία τους οφείλεται κατά τη γνώμη μου σίγουρα στη διάχυτη νοσταλγία για τις πιο απλές εποχές, με την απλή πατριαρχία τους και τα καθαρά τους ηθικά διλήμματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτους ίδιους ακριβώς λόγους νομίζω ότι οφείλεται άλλωστε και η επιτυχία των τούρκικων τηλεοπτικών σειρών σήμερα, των οποίων η μυθοπλασία τροφοδοτείται άλλωστε από τα ίδια ακριβώς διλήμματα.
Σε τεχνικό επίπεδο, ως επί το πλείστον καλή και στρωτή ηθοποιία. Ναι μεν απελπιστικά στενή σε εύρος, αλλά με υψηλή εξειδίκευση σε έναν, το πολύ δύο συγκεκριμένους τύπους για κάθε ηθοποιό, που γινόντουσαν απόλυτα πιστευτοί από το κοινό και με τους οποίους μπορούσε άνετα το κοινό να ταυτιστεί μαζί τους.
Κινηματογραφική παραγωγή και σενάριο αποκλειστικά προσανατολισμένο στα τρέχοντα γούστα και ντέρτια. Πάλι, αποτέλεσμα κάπως ρηχό αλλά συνάμα βατό, πηγαίο, δημώδες και σε επαφή με τον πραγματικό ψυχικό κόσμο του λαού.
Κατά τη γνώμη μου η συνταγή μπαστάρδεψε από την εποχή της Χούντας και μετά. Ο Δαλιανίδης με τις βλαχοαμερικανιές και τα χορευτικά του κατάστρεψε το είδος. Μετά μπήκε και η κρατική χρηματοδότηση και το κακέκτυπα cinema d'auteur, made in Greece, και πήγε το πράγμα εντελώς κατά διαόλου.
Αγαπητέ κ. Δήμου, θα έλεγα ότι οι ηθοποιοί - κάποιοι ανυπέρβλητοι θα έλεγα, αγαπημένος προσωπικά ο Παπαγιαννόπουλος - είχαν την αγαθή τύχη να πατάνε σε κείμενα απίστευτης ποιότητας. Τυχαία, και επειδή το αναφέρατε, στης "μιάς πεντάρας νειάτα" ... ποιός μπορεί πια να γράψει σήμερα ατάκες του τύπου "ήρθαμε να προλάβουμε τον όρθρο", "και τώρα που τακτοποιήθηκα", "ανθρακώρυχος" κτλ. Και αντίστροφα όμως, ποιός συγγραφέας-σεναριογράφος - ογκόλιθοι τότε όπως Γιαλαμάς, Πρετεντέρης, Σακελλάριος και, πάλι προσωπικοί αγαπημένοι Τσιφόρος-Βασιλειάδης - σήμερα μπορεί να έχει την ευλογία των δευτεραγωνιστών τύπου Μιχαλόπουλου, Γαβριηλίδη, Χριστοφορίδη, Πλατή, Δούκα, Προύσαλη ... ακόμα καλύτερων κι από τους πρωταγωνιστές κάποιες φορές; Που ήξεραν να μιλήσουν, να σταθούν, να τραγουδήσουν και να ... ψάλλουν - "ον παίδες ευλογείτε.." φοβερό ντουέτο στην παραπάνω ταινία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τελικά φτωχές παραγωγές απίστευτης ποιότητας, και είναι λογικό η διαφορά από τις σύγχρονες πιο πλούσιες αλλά ρηχές παραγωγές να κάνει μπαμ. Και μακάρι να συνεχίσει να κάνει μπαμ, μήπως και μάθουν και τα σημερινά παιδιά ότι κάποια πράγματα δεν ήταν πάντα όπως τα βλέπουν γύρω τους.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η τύχη όλων των παραπάνω ταλέντων αν είχαν γεννηθεί στη γειτονική Ιταλία. Αν δηλαδή τον τουρτοπόλεμο του πράκτορα ΘΒ είχε σκηνοθετήσει ο Φελίνι αλά "πρόβα ορχήστρας"... Μάλλον θα ήταν παγκόσμια γνωστοί.
Τετοιες ατακες σημερα νομιζω μονο ο Καπουτζιδης μπορει να βγαλει
ΔιαγραφήΟ Καπουτζίδης είναι σήμερα ο πιο ζωντανός άνθρωπος στην Ελλάδα. Πρωτοετής άντε δευτεροετής φοιτητής κινηματογραφικών επιστημών το καταλαβαίνει.
ΔιαγραφήΔιορθωνω: τετοιες ωραιες ατακες μονο ο Καπουτζιδης και ο του αιδοιου το μενεξεδενιο αλατι μπορουνε να βγαζουνε. Βεβαιως, βεβαιως...
ΔιαγραφήΠρώτον ήταν δημιουργήματα με γούστο και φινέτσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερον, δεν μιλούσαν μόνο για εύκολα θέματα. Σημασία έχει ο τρόπος. Η “κάλπικη λίρα” θίγει τα πιο δύσκολα: Διλήμματα, φτώχεια, στέρηση, θάνατος, αδιέξοδα, απελπισία, εξώσεις. Το ίδιο και το άλλο με τον Χόρν που ήταν ταμίας και βρήκε περίσσευμα (δεν θυμάμαι τίτλο).
Κοιτάξτε τον “Μπακαλόγατο”. Κωμωδία; Ναι, γελάς. Αλλά το στόρυ είναι τραγικό. Ένας χαζούλης αγράμματος και ένας γέρος βρίσκουν στο τέλος την μεγαλύτερη τραγωδία της ζωής τους (χάνουν αυτές που αγαπούν). Ένας σκανδιναβός θα σοκαριζόταν με αυτήν και θα έβρισκε προσβλητική την κάθε ατάκα της προς την κάθε κοινωνική ομάδα.
Κοιτάξτε τον Μαυρογιαλούρο. Γελάς; Ναι. Αλλά δεδομένου του χρέους σας είναι τραγική ταινία καθότι το εντ της δεν είναι χάπυ έξω από το πανί. Θίγει το κακό στη χώρα σας στη ρίζα του. Αλλά κανείς δεν έθιξε ποτέ τύπους σαν τον Γκρούεζα (αναρίθμητοι οι ανεπάγγελτοι κομματάρχες τύπου Λαλιώτη).
Κοιτάξτε την “κοινωνία ώρα μηδέν”. Δεν υπάρχει πιο λεπτομερής περιγραφή της κρατικής διαφθοράς. Με ονόματα, επαγγελματικούς τίτλους, ιδιωτικά συμφέροντα, πολιτικές πιέσεις. Σε αυτήν την ταινία δεν έμεινε κάτι που να μην ειπωθεί.
Το ένα “κορίτσι για δύο” είναι μεταφορά του Φάουστ (άλλωστε ο Αλεξανδράκης είχε την ευχέρεια να μην παίξει σε ότι κι ότι).
Πρόκειται λοιπόν για αριστουργήματα παιγμένα με ταλέντο.
Έχετε χιούμορ!
ΔιαγραφήΕντάξει το παίρνω πίσω, έχετε πλάκα - χιούμορ έχω μόνο εγώ…
Αλλά αυτό το συνεχιζόμενα αστεία περί "χρέους σας", "χώρας σας" κλπ θυμίζει κάτι από Καίσαρα στον Αστερίξ, που μιλούσε στο τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του και όταν κάποιος τον ρώτησε γιατί το κάνει αυτό "ποιος το κάνει;" ανταπάντησε ο Καίσαρας, μα εσύ του αποκρίθηκε ο συνομιλητής του "Α! αυτός…" κατέληξε ο Καίσαρας, κλείνοντας έτσι, τον παράλογο αυτό διάλογο!
Μήπως να αλλάζατε nickname - κάτι σε Caerar ας πούμε; Θα σας ταίριαζε καλύτερα.
Κατά τα λοιπά εύστοχες οι παρατηρήσεις και ωραία η ανάλυση.
D.
Πω πω! Ξέχασα τον Βέγγο! Αλλά αυτός είναι άλλο κεφάλαιο, μόνος του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι και κάτι άλλο: στην μετεμφυλιακή Ελλάδα οι ελληνικές ταινίες διασκεδάζαν την διάχυτη πίκρα, κάνοντας αριστερούς και δεξιούς να γελάνε μαζί, με την παρωδία καθημερινών θεμάτων, χωρίς πολιτικές αναφορές. Και τις στιγμές εκείνες, του γέλιου, ανακούφιζαν για λίγο τον διχασμό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι. Στην Ελλαδα, αδιανοητο να εβγαινε κωμωδια με πολιτικο περιεχομενο σαν τον Δον Καμιλλο και Πεπονε.
ΔιαγραφήΠαντως για τα υπολοιπα θα δισταζα να χρησιμοιησω τον ορο "αριστουργηματα", ισως εκτος απο λιγες ταινιες μετρημενες στα χερια. Παντως μιλαμε σιγουρα για ταινιες φτιαγμενες απο επαγγελματιες, με πραγματικο ταλεντο και με βαση συγκεκριμενες σεναριακες γραμμες. Σημερα εχεις την αισθηση οτι οι περισσοτερες παραγωγες και οι συντελεστες τους ειναι τυχαια προιοντα.
Δεν έχετε δίκιο. Υπάρχει η κόμησσα της φάμπρικας. Εκεί μάλιστα η Μαρίκα Κρεβατά (“μάνα” του Ληναίου αν δεν κάνω λάθος) λέει ίσως την single most important ατάκα του ελληνικού κινηματογράφου. Η Φόνσου λέει για αριστερές θεωρίες. Τότε η Κρεβατά την διακόπτει και της λέει:
Διαγραφή“ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΝΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ. ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ. ΚΑΙ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ”.
Αυτήν την ατάκα να την χαράξετε βαθειά στη μνήμη σας για ΟΛΕΣ τις θεωρίες που ξέρετε.
Σωστή επισήμανση. Αλλά εξαίρεση. Στην πλειονότητά τους οι ταινίες της εποχής ήταν απολιτικές.
ΔιαγραφήΟ Μαυρογιαλούρος ήταν απολίτικος; Η κοινωνία ώρα μηδέν με τον αρχηγό κόμματος που είπε στον Κούρκουλο να “τα πιάσει” ενώ μιλούσε στο μπαλκόνι ήταν απολίτικη; Ο Θανασάκης ο πολιτευόμενος ήταν απολίτικη; Και πόσες άλλες.
ΔιαγραφήΣας πληροφορώ ότι στις μισές και πλέον ταινίες υπάρχουν συνεχώς μπηχτές και μάλιστα άμεσες χωρίς μασημένα λόγια και πολύ άγριες για “αυτούς” και “εκείνους”. Αλλά μου φαίνεται ότι δεν δίνετε προσοχή.
Με την ευρεία έννοια καμμία ταινία δεν είναι απολιτική. Όμως η ατάκα που αναφέρατε για την εποχή της είναι όχι απλώς πολιτική - αλλά παραταξιακή - κομματική.
ΔιαγραφήΑυτό που εννοούσα ήταν ότι σε περιόδους οξείας πολιτικής αντιπαράθεσης - εμφύλιος, ξερονήσια, ανένδοτος αγώνας, δολοφονία Λαμπράκη, αποστασία, χούντα - υπάρχουν ελάχιστες αναφορές σε αυτό το πλαίσιο. Ίσως το "απολιτικές" να ήταν λάθος λέξη - "α-κομματικές" ή "μη παραταξιακές" να ήταν πιο σωστό.
Μαζί ήταν δεξιοί και αριστεροί και κεντρώοι μετεμφυλιακά, μην μένετε στις ανοησίες αυτών που αναμασούν κλισέ
ΔιαγραφήΕκεινη η σκηνη στο"θα σε κανω βασιλισσα" με τον Βέγγο να βαζει μουστακι να μην τον γνωρισει ο θειος απο την Αμερικη (Κωστανταρας) και ο κομμουνιστης της γειτονιας(Βογιατζης) να πιστεψει οτι ειναι κομμουνιστης ενω πριν τον θεωρουσε "μαυρο" και να του ανοιγεται και να τον φιλαει, ενω ο βεγγος μουρμουραει "οταν ξεμπερδεψω Θα φας ενα καρφι σαν λαμπαδα" τι ειναι?
ΔιαγραφήEίναι απλά περιστατικά κοινωνίας εκατομμυρίων ανθρώπων. Το ότι ο αριστερός, εξόριστος και στην Μακρόνησο, Βέγγος παίζει μαζί με τον δεξιό Κωνσταντάρα σε μια ταινία της οποίας οι παραγωγοί μόνο αριστεροί δεν ήταν ασφαλώς, δεν σας λέει τίποτα;
ΔιαγραφήΦυσικό ήταν να ξεχάσετε τον Βέγγο. Το κείμενο μιλάει για ηθοποιούς. Ο Βέγγος δεν ήταν ηθοποιός. Ο Βέγγος ήταν ο εαυτός μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά. Ο Βέγγος δεν παίζει - είναι.
ΔιαγραφήΔυστυχώς για εκείνον ο Βέγγος ήταν κινηματογραφικά ο "εαυτός του". Πάντα αυτό, Τίποτα περισσότερο από αυτό και σίγουρα όχι μεγάλος ηθοποιός.
ΔιαγραφήΚοιτάζοντας τα περάσματα του από το υποτιθέμενο σοβαρό σινεμά (Αγγελόπουλος, Βούλγαρης) κάθε άλλο παρά πειστικό τον βρίσκω.
Ο Βέγγος, δυστυχώς για εκείνον, δεν υπήρξε ούτε λογοθετίδης, ούτε ηλιόπουλος, ούτε παπαγιαννόπουλος ούτε κωνσταντάρας - πόσο δε μάλλον Χορν.
Μολαταύτα εκείνος και η βουγιουκλάκη παραμένουν νομίζω από τις εμβληματικότερες μορφές του (μαζικού) ελληνικού σινεμά.
Tώρα φίλε και εσύ αναφέρεσαι σε δύο περάσματα του Βέγγου που είναι συγκλονιστικά, και η σεκάνς με το "Η Ελλάδα πεθαίνει...μωρή φύση μόνη σου είσαι; Mόνος είμαι και εγώ, πάρε ένα μπισκότο" και η άλλη με το "Από που ήρθε το πουλί;"
Διαγραφή"Συγκλονιστικά; Εμένα μου φάνηκαν μελό. Στα τελευταία του έργα ο Αγγελόπουλος έβαζε μέσα λόγια, δήθεν ποίηση... Πού οι πραγματικά συγκλονιστικές καίριες και και άμεσες εικόνες του "Θίασου". Εκεί είναι μέγας!
Διαγραφήτο "μωρη φυση μονη σου είσαι ... παρε ενα μπισκότο" ντιπ ανοησία μου φάνηκε απο την αρχή...
ΔιαγραφήΔεν του έφταναν του μακαριτη του Θόδωρου ο αερας που σφύριζε στο τοπίο με το χιόνι, η αγριεμενη μορφή του ψιλοπιωμένου ταξιτζή Βέγγου, το κλαρίνο που υποτονθόριζε ύμνους πανανθρώπινους και το κρύο που μας έρχονταν από παντού... Ήθελε και λόγια το πράγμα;;;
#"Από που ήρθε το πουλί;"#
Διαγραφήδια το ακριβεστερον [διότι πολυ την αγαπώ αυτήν τη σκηνή]
-Και δεεε μου λες ... Το χηνάκι από κεί ερχότανε;
-Οχι απο εδω... Σηκώθηκε μέσα απο τις καλαμιές"
[και μπουμ πάρτον κάτω μέσα στα νερα σαν πάπια...]
Υπάρχει κι ένα άλλο του Βέγγου με ..."πουλάκι"!
ΔιαγραφήΈχετε δίκαιο κύριε Νώντα Τσίγκα για το Όλα είναι δρόμος.
ΔιαγραφήΟ καθένας έχει τις απόψεις του, άλλος μπορεί να γουστάρει τον Δοξιάδη και άλλος να τρελαίνεται για τον Περάκη, για μένα ο Αγγελόπουλος, ειδικά σε αυτήν την ταινία, δηλαδή Το βλέμμα του Οδυσσέα, είναι ποιητής χιλίων καρατίων, τέτοιες πλούσιες σκηνές που ο νους ταξιδεύει από τον Ίωνα Δραγούμη μέχρι τον Κάφκα και τον Σεφέρη και παράλληλα να βυθίζεσαι μέσα στην ιστορία του έθνους σου σπανίζουν σε ταινίες
A! μιας και τον αναφέρατε... ["πλούσιες σκηνές που ο νους ταξιδεύει από τον Ίωνα Δραγούμη"]
ΔιαγραφήΤα ημερολόγια μόνο δεν διάβασα από αυτά που έγραψε ο Ίωνας(Ιωάννης) Δραγούμης, αν και είχα σκοπό, πριν 20 χρόνια περίπου, να το κάνω, κυκλοφορούσαν αν δεν κάνω λάθος από τις εκδόσεις Κυρομάνος
ΔιαγραφήΚαμμία περίπτωση να έχουν κυκλοφορήσει απο αυτες τις εκδόσεις [Κυρομάνος]. Οι εθνικιστικοί και φασιστικοι εκδοτικοι οίκοι με τις φτηνιάρικες μπροσουρες εξευτελισαν και εκμεταλλευτηκαν δεόντως το έργο του και τις ιδεές του. Τα ημερολογιά του με τον (εκδοτικό) τιτλο "Φύλλα Ημερολογίου" κυκλοφόρησαν πριν πρίπου τριάντα με την εξης σειρά:
Διαγραφή[Ασυδοσίας & Παραδοξότητος το ανάγνωσμα ]
Δ΄τόμος[επιμέλεια Θ. Βερέμης -Γ. Κολιόπουλος], τόμοι Ε΄,ΣΤ και ...Α΄[επιμελεια Θ. Σωτηρόπουλος] ΜΟΝΟ απο τις εκδόσεις "Ερμης" [θυγατρική ΔΟΛ].
Ανέκδοτοι παρέμεναν όλο αυτόν τον καιρό ο Β΄και Γ΄τόμος. Απίθανες σκοπιμότητες συνετέλεσαν σ΄αυτό.
Κακώς δεν τα διαβάσατε τα ημερολογιά του. Σας το συνσιτώ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ. Νομίζω πως εχουν αξία για το έργο του -την κατανόηση του εννοώ- όσο και "οι Μέρες" για την ποίηση του Γ. Σεφερη.
Έχω την τιμή με εξουσιοδότηση των κληρονόμων του και της Γενναδίου βιβλιοθήκης να κάνω το τάμα μου στον ..."συγχωριανό μου" και [παρεξηγημένο] πνευματικό συγγενή μου. Ο τίτλος των ημερολογίων αλλάζει.
ΥΓ. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο" το αξιοπρεπές [αν εξαιρέσω τις ανοησίες που το διατρέχουν -ο Ιων ως "πρωτοφασίστας" (sic) & ..."Ευρωσκεπτικιστής" ή ..."τεμπελης/ανεργος/κατωτερος διπλωματικός υπάλληλος" που τον ...τάιζε η κατά δέκα χρόνια μικρότερή του -κοντεύει να πει μαιτρέσα του- Μαρίκα Κοτοπούλη...] του Γιάννη Μάζη καθηγητή σε Πανεπιστημιο των ΗΠΑ.
Εκεί τα έβλεπα να πουλιούνται, προφανώς για να το λέτε εσείς θα κυκλοφόρησαν από άλλες εκδόσεις. Κατά τα άλλα διαφωνώ, όλοι αυτoί οι οίκοι ήταν εξαιρετικοί-και πυρπολημένοι πολλές φορές από τους έκνομους που είχαν και την ανοχή των "ευρωπαϊστών" και νεοφιλελεύθερων κυβερνώντων, έτσι για να μην ξεχνάμε τι γινόταν στον τόπο- που προβάλαν το έργο του λησμονημένου, εξαιτίας και του διαχρονικού Βενιζελισμού της χώρας, Δραγούμη.Τί κακό κάναν στην φήμη του ξεχασμένου Δραγούμη η έκδοση των βιβλίων του από τον εκδοτικό οίκο του Ρηγόπουλου και της Νέας Θέσις; Δεν τα διάβασα τα ημερολόγια γιατί ήθελα να γράψω τα δικά μου. Συγχαρητήρια για την προσπάθεια. Διαβάζοντας ξανά τον Δραγούμη διαπιστώνω ότι οι παλιοί Έλληνες ξέραν και από γεωπολιτική και ότι και τότε, διαχρονικά, το κράτος αντί να προστατεύει τον Ελληνισμό, τον παζάρευε, εμ για αυτό μας προέκυψε να ζει ο Λογοθετίδης, ο Χατζηχρήστος, ο Βουτσάς και ο Δαλιανίδης στην Αθήνα
ΔιαγραφήΌσοι αγάπησαν το "βιετνάμ" από το "όλα είναι δρόμος", προτείνω να αναζητήσουν το "αυτή η νύχτα μένει" - ένα από τα διαμάντια του σύγχρονου ελληνικού ηθογραφικού αφηγηματικού σινεμά.
ΔιαγραφήΑ βέβαια, εξαιρετική, του Νίκου Παναγιωτόπουλου, όλες οι εξαίρετες ταινίες είναι Ελληνικές, Ελληνικότατες, το ίδιο ισχύει και για τα καλλιτεχνήματα του Τάκη Κανελλόπουλου
Διαγραφή"Τι είναι αυτό που μας κάνει να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε τις παλιές ταινίες;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω, η Απλότητα και η Αλήθεια τους.
Δύο είναι νομίζω οι λόγοι που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε αυτές τις ταινίες (και μιλάω ιδιαίτερα για τις κωμωδίες): οι διάλογοι με το απίστευτο χιούμορ και ο τρόπος των ηθοποιών που αναφέρετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εξαιρέσουμε τις αρπαχτές (νομίζω ελάχιστοι τις βλέπουν) ήταν και αξιοπρεπέστατες παραγωγές. Ειδικά οι ταινίες της Φίνος.
Πολύ σωστά γράφετε για το διάστημα 50 - 75. Από κει και μετά ο λεγόμενος Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος ήταν στρατευμένος στην αγιοποίηση της αριστεράς. Έπαψε να είναι έβδομη τέχνη κι έγινε ένας ακόμη μηχανισμός προπαγάνδας. Ήταν η εποχή που για να "σταθείς" οπουδήποτε έπρεπε να βλέπεις οπωσδήποτε Αγγελόπουλο και φυσικά να είσαι εκστασιασμένος.
Χ. Ρ
Ο κυριος λογος για μενα ειναι η μητρα ολου του Κακου.. Ο ελληνισμος / γραικικος μυθοφασισμος & ο παραγωγος του ανωτερισμος / supremacy...Με τις παλιες ταινιες, ο Γκρεκουλος τρεφει τον ανωτερισμο του . Νοιωθει ακομα & ο φτωχος οτι περναει καλυτερα τωρα απο τοτε.. Ενω οι Αμερ " τανιες " & σηριαλ.. τον μελαγχολουν . Ουτε βιλλα 2οροφη με πισινα,ουτε " τζηπ " θηρια , ουτε σκαφος,ουτε φραγκα ... Ετσι λοιπον.. βλεπει .. λουστρακους & υπαλληλακια, χωρις ΙΧ ,σε χαμοσπιτα , που πανε στο... περιπτερο για τηλ & νοιωθει .. ανωτερου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια εδιαφερουσα ασχολια ειναι να διαβαζω ποστς πριν 10 χρονια... Της χρυσης εποχης του μπλογκ.. Μονο που σε ορισμενα δεν ανεβαινουν οι φωτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒίοι παράλληλοι κινηματογράφοι και τραγουδιού
ΑπάντησηΔιαγραφή------------------------------------------------------------
Η επιτυχία του ελληνικού κινηματογράφου (ο οποίος ξεκίνησε δειλά στα τέλη της δεκαετίας του ΄40, ανδραγάθησε στη δεκαετία του ΄50 παρά τη διστακτικότητά και τα πτωχά μέσα του, και γιγαντώθηκε στη δεκαετία του ΄60) μπορεί να νοηθεί μόνο αν ιδωθεί παράλληλα με μία άλλου τύπου καλλιτενχία, το ελληνικό τραγούδι.
Η πορεία του ενός μάς βοηθάει να κατανοήσουμε την εξέλιξη και τού άλλου.
Η ελληνική μικροαστική κοινωνία ως την πτώση της δικτατορίας (δεξιοί και αριστεροί, όπως σοφά ειπώθηκε νωρίτερα) είναι σε μεγάλο βαθμό ομογενοποιημένη.
Ο νεαρός που τραγουδάει καντάδες στα μέσα της δεκαετίας του πενήντα δεν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε και η προηγούμενη γενιά πριν το πόλεμο (του παλαιού αθηναϊκού τραγουδιού). Μεγαλώνοντας όμως, θα μεταφέρει την... καντάδα του αλλού και αλλιώς και θα δημιουργήσει το Νέο Κύμα στα μέσα του ΄60 (αναφέρομαι στο Λάκη Παππά που πρωτοσυνδύασε κλασική κιθάρα και τραγούδι), παράλληλα με το λαϊκό τραγούδι που μπολιάζεται από το ρεμπέτικο, το κατεξοχήν αυθεντικό πολιτισμικό απότοκο του περιθωρίου, επίσης γνήσια εκδήλωση της ζωής των καιρών.
Το μουσικό τάλαντο τών Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Ξαρχάκου θα σμίξει με το βιωματικό λόγο ανεπανάληπτων ποιητάρηδων αλλά και ευαίσθητων στιχουργών, ιχνογραφώντας μελωδικά το αποτύπωμα των πατεράδων και των μανάδων μας στο χρόνο (για εμάς τους πενηντάδηδες), το οποίο όμως είχε πρωτοσμιλέψει αόρατα η γενιά του ΄30. (Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην Τέχνη.)
Ο Τζαβέλας, ο Σακελάριος, ο Κούνδουρος και ο Κακογιάννης (για να μείνω στους πρωτεργάτες), δεν έδρασαν σε κενό έδαφος: οι φτωχογειτονιές και οι σκονισμένοι δρόμοι, οι αρχετυπικές φάτσες ηθοποιών με σκαλισμένο παρουσιαστικό, οι φωνές με τα τσακίσματά τους, στο απόηχο του δράματος της κατοχής, της αντίστασης, της εξαθλίωσης και της ξενιτιάς, όλα αυτά ήταν ένα υλικό που τους περίμενε σαν έτοιμο από καιρό.
Σε μια εποχή χωρίς αστική τάξη (ο πόλεμος την αποτελείωσε και τη θέση της πήρανε αρχικά οι πρώην μαυραγορίτες) και αντίστοιχες αρχές, όπου το βιβλίο δεν είναι σε πρώτη ζήτηση, παντού κυριαρχεί η προφορική παράδοση. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες που επέζησαν των καταστροφών έγιναν, καλώς η κακώς, ήταν η ζώσα ιστορία για τη γενιά μου, διαμεσολαβημένη όμως.
Αυτούς υποκατάστησε το πηγαίο ταλέντο ανθρώπων αυτοδίδακτων όπως ο Χατζιδάκης, ο Χατζηχρήστος, ο Βέγγος και ο Σακελλάριος, κερδίζοντας τους πάντες με την αξία τους.
Ο κινηματογράφος, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα παίζει πάντα το ίδιο έργο, αλλά με μία πολυμορφία και ποικιλία που καταφέρνει να μπαίνει σε κάθε σπίτι και κάθε καρδιά, κυρίως χάρη στην αυθεντικότητα και την αμεσότητα του, γι΄ αυτό άλλωσε και συνεχίζει, παρά την αφοπλιστική του αφέλεια, να κατακτά και τις ψυχές των μετέπειτα γενιών.
Σε μια εποχή όπου το βασιλόπουλο και η βασιλοπούλα είχαν πλήρως απομηθοποιηθεί, ο κλασικός ελληνικός κινηματογράφος ήλθε να μας αφηγηθεί ήρωες με παντούφλες, δικούς μας ανθρώπους, οικείους, με χαρακτήρες όμως διαχρονικούς.
Ηθογραφία ήταν, και (ας μου επιτραπεί το οξύμωρο) ρομαντικός ρεαλισμός.
Μετά τιμής,
Κάπα
Πολύ ενδιαφέρων παραλληλισμός...
ΔιαγραφήΜόνο εγώ βρίσκω τους τραγικούς ηθοποιούς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου πραγματικά τραγικούς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Κώστας Ρηγόπουλος, ο Γιάννης Μιχαλόπουλος, εμένα μ' αρέσουν γιατί τα λένε τα λόγια τους πολύ καλά τα λένε. Η όψη τους φανερώνει έξυπνους ανθρώπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλα ταλεντα (ηθοποιοι, μουσικοι, τραγουδιστες) που δυστυχως χαθηκαν σε πολυ προχειρες και ευκολες ταινιες οι οποιες (επισης δυστυχως) λειτουργουν σαν βοηθηματα πνευματικου αυνανισμου για τον πληθυσμο της χωρας τοσα χρονια τωρα. Αντιπροσωπευουν κατα τη γνωμη μου ολα τα κακα της μοιρας μας, εδραιωνουν και τρεφουν ολα τα ελαττωματα μας (προχειροτητα, ευκολια, ωχαδερφισμο κλπ) και δυστυχως ολα αυτα μεταδιδονται απο γενια σε γενια σαν μια αρρωστια. Μακαρι να μπορουσαν να εξαφανιστουν για 30 χρονια. Η Ελλαδα θα γινοταν πολυ καλυτερη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχετε άδικο για την ανακύκλωση των εθνικών κλισέ. Ωστόσο δεν συμφωνώ πως θα έπρεπε να αποσυρθούν όλες οι ταινίες. Μερικές (π.χ. του Κακογιάννη ή του Τζαβέλλα) είναι έργα τέχνης. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει αυστηρότερη επιλογή. Αλλά αυτό στην ελεύθερη εμπορική τηλεόραση θα έμοιαζε με λογοκρισία.
ΔιαγραφήΔηλαδή οι ελληνικές ταινίες σας εμποδίζουν να πάτε μπροστά; Άλλο και τούτο.
ΔιαγραφήΔηλαδή για να καταλάβω: έγραψα πιο πάνω ορισμένα πράγματα. Είπα ας πούμε ότι στο “υπάρχει και φιλότιμο” τα λέει όπως ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνουν. Ανεπάγγελτοι κομματάρχες, διακρίσεις, μίζες, αναισθησία. Ποιο ακριβώς στερεότυπο αναπαράγεται εδώ;
Μήπως κατά βάθος σας ενοχλεί ότι έχετε μείνει ακόμη “φουκαράς Πανάγος”;
Μήπως τον χάρυ τον ενοχλεί ότι δεν ζει σε σπιταρόνα σαν του Γκρούεζα;
Μήπως σας ενοχλεί ότι το “γεφύρι” ακόμη δεν φτιάχτηκε;
Μήπως σας ενοχλεί ότι οι άγαμες θυγατέρες των υπουργών απολαμβάνουν προκλητικών προνομίων;
Αντί να ξορκίζετε λοιπόν τις ελληνικές ταινίες είναι καιρός να τις λάβετε πολύ σοβαρά υπόψη και να τους κάνετε μια άλλη ανάγνωση, τραγική αντί κωμική. Αυτές οι ταινίες ότι είχαν να πουν το είπαν. Και είπαν τα πάντα. Είναι καιρός να αφήσετε την ακρόαση και να περάσετε στην πράξη.
"προχειρότητα, ευκολία, ωχαδερφισμός κλπ" στις παραγωγές του Φίνου για παράδειγμα;
ΔιαγραφήΜάλιστα! Το διαβάσαμε κι αυτό!!!...
Χ. Ρ.
Οι τρεις αιτιες της κακοδαιμονιας μας. Ελληνικος κινηματογραφος, Ελληνικος στρατος, μαθημα εκθεσης στο σχολειο.
ΔιαγραφήΑυτό που βρίσκω σημαντικό στο παλιό (και κακό κατά πλειονότητα) ελληνικό σινεμά είναι το λαογραφικό και ηθογραφικό μέρος του.
ΑπάντησηΔιαγραφήπχ πάντα έβρισκα αξιοσημείωτο ότι στα τυπικά μικροαστικά σινεματζίδικα σπίτια υπήρχε μονίμως κάποιου είδους "υπηρέτρια"/δουλικό/ψυχοκόρη ... ότι "ο δημοσιογράφος" εμφανίζεται πάντα ως αδέκαστος υπεράνω υποψίας συντελεστής αποκάλυψης της αλήθειας ... και πολλά ακόμα περισσότερο (πχ "δεσποινίς ετών 39") ή λιγότερο προφανή (πχ "οι γερμανοί ξανάρχονται").
Μολαταύτα υπάρχουν λίγες δεκάδες παλιές ελληνικές ταινίες που κατά την γνώμη μου στέκουν άνετα σε οποιαδήποτε διεθνή σύγκριση ΣΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥΣ. Κάλπικη λίρα, Δράκος, Κόκκινα Φανάρια, Κορίτσια στον Ήλιο, Το χώμα βάφτηκε κόκκινο, Ραντεβού με μια άγνωστη - μερικές από αυτές.
Επίσης, δεδομένου ότι το παλιό ελληνικό σινεμά υπήρξε στην ουσία κινηματογραφημένο θέατρο, θα πρέπει να τονιστεί η τεράστια σημασία των εξαιρετικά καλογραμμένων σεναρίων/διαλόγων: Ένας ήρως με παντούφλες, Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα, Αλίμονο στους νέους - και πολλά ακόμα.
Επίσης αξιοσημείωτες είναι κάποιες απόπειρες "πρωτοποριακού" φωτογραφικά, για τα ελληνικά μέτρα, σινεμά (πχ η "7η μέρα της δημιουργίας").
Για ιστορικούς λόγους τέλος να αναφέρω, ανάμεσα στους μεγάλους του ελληνικού σινεμά, τον Βασίλη Γεωργιάδη.
Να προσθέσω στις αξιοσημείωτες ταινίες: τον "Μεθύστακα" του Γιώργου Τζαβέλα (κλασικό μελόδραμα, με ρεσιτάλ ηθοποιίας του Ορέστη Μακρή) το "Κυριακάτικο Ξύπνημα" και το "Κορίτσι με τα Μαύρα" (Κακογιάννης - Λαμπέτη - Χορν) και - πάλι με τον Χορν - "Μια ζωή την έχουμε" του Τζαβέλα. Το "Αλίμονο στους Νέους" μία μάλλον απλοϊκή διασκευή του Φάουστ από το Σακελλάριο, βραβεύτηκε, θαυμάστηκε αλλά δεν με έπεισε.
ΔιαγραφήΩστόσο ο Σακελλάριος υπήρξε πολυδιάστατος δημιουργός - σεναριογράφος, σκηνοθέτης, στιχουργός - και αξίζει να τον θυμόμαστε.
Κάνετε λάθος. Στη βίλα των οργίων ο δημοσιογράφος παρουσιάζεται σαν σκανδαλοθήρας που μετέρχεται όλων των μέσων για να βάλει χέρι στο καρνέ.
ΔιαγραφήΠολλά μα πάρα πολλά σπίτια είχαν υπηρέτριες συνήθως φτωχές κοπέλες από νησιά.
Οι γερμανοί ξανάρχονται γυρίστηκε πριν τον εμφύλιο. Ποιά ήταν ακριβώς τα στερεότυπα για τα οποία μιλάτε;
Μας εξηγείτε παρακαλώ τι εννοείτε με τους όρους “ηθογραφία” και “λαογραφία”; (άντε γιατί αίφνης όλοι έγιναν κριτικοί κινηματογράφου).
Και ξανά: Αναγνωρίστε ότι σας ενοχλεί το γεγονός ότι οι ταινίες αυτές δείχνουν ότι τίποτε δεν άλλαξε. Θα ησυχάσετε και θα αρχίσετε να διδάσκεστε από αυτές λαμβάνοντάς τες πολύ πολύ σοβαρά ως τραγωδίες.
Εγώ θα προσέθετα σε αυτά:
Διαγραφή"Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο Κοντός." και
"Η Χιονατη και τα 7 Γεροντοπαλίκαρα."
Έχω κενά στην παιδεία μου. Το δεύτερο δεν το έχω δει - και το πρώτο δεν το θυμάμαι καλά.
Διαγραφή"Οι Γερμανοί ξανάρχονται" είναι θεατρικό έργο του 1946 (πριν τον Εμφύλιο) που έγινε ταινία το 1948 (μέσα στον εμφύλιο). Η πρώτη σκηνοθεσία του Σακελλάριου, η πρώτη ταινία της Φινος Φιλμ. Θυμάμαι ακόμα (ήμουν 13 χρονών) τον μονόλογο του υπέροχου Τσαγανέα: "Άνθρωποι άνθρωποι, αιμοσταγείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι... προς τί το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός;". Πολύ τολμηρό, μέσα στον εμφύλιο.
Διαγραφή"το πρώτο δεν το θυμάμαι καλά."
ΔιαγραφήΚάνω πως δεν το διάβασα :)
"Το δεύτερο δεν το έχω δει"
Αν δείτε μόνο το καστ των ηθοποιών νομίζω πως βρήκατε πώς θα περάσετε το βράδυ σας :) Δε θυμάμαι άλλη παλιά ελληνική ταινία με τέτοια ομάδα ηθοποιών.
υ.γ. Έχουμε ξεχάσει "Τις Κυρίες της Αυλής" ή είναι ιδέα μου;
@clotho lachesis atropos 01 February, 2017 15:41
ΔιαγραφήΜάλλον είδαμε διαφορετική ταινία. Ο δημοσιογράφος στην "βίλα των οργίων" λειτουργεί με επιτηδειότητα μεν, πλήν όμως περίπου ως "ρομπέν των δασών", θέλοντας να αποκαλύψει τα πραγματικά στοιχεία του καρνέ στους αναγνώστες του εκθέτοντας την υποκρισία και διαφθορά της καλής κοινωνίας - οι "αντιεξουσιαστικοί" διάλογοι περί τύπου με τον αρχιμπάτσο είναι χαρακτηριστικοί ... αφήστε δε που είναι από τους πλέον συμπαθείς χαρακτήρες του έργου.
Όμως - άσχετα από την περπτωσιολογία - ο "δημοσιογράφος" ως χαρακτήρας είναι ο "καλός" του Ελληνικού Σινεμά στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων.
Για το "οι γερμανοί ξανάρχονται" απλά αναζητήστε τον "μονόλογο" του κομμουνιστή Φωτόπουλου στο ψυχιατρείο ...
Γενικότερα - και ως προς το ηθογραφικό και λαογραφικό μέρος του πράγματος - δείτε το ελληνικό σινεμά επιπρόσθετα από την εξής σκοπιά - παίρνω αφορμή από το "οι γερμανοί ξανάρχονται":
Το 1948 που πρωτοπροβλήθηκε η ταινία το σινεμά αποτελούσε οικογενειακή ψυχαγωγική έξοδο (μεταξύ άλλων ...). Η συγκεκριμένη ταινία είναι σατιρική μεν με κοινωνικό προσανατολισμό δε. Τώρα κοιτάξτε προσεκτικά τις πρωτότυπες μακέτες των τίτλων αρχής - αντάξιες του πλέον αιμοσταγούς θρίλερ και την πλέον ζοφερής ταινίας τρόμου (νεκροκεφαλές σε αποσύνθεση, χάροι με δρεπάνια, σκελετοί) ... Αυτό από μόνο του λέει πολλά για την εποχή και τις προσδοκώμενες ανοχές του κοινού.
Υλικό για δοκίμιο ηθογραφίας λοιπόν, και μάλιστα πριν καν ακουστεί η πρώτη ατάκα ...
Αλλη εποχή, άλλα ήθη.
Στον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο υπάρχει ένα ταλέντο και μια ικανότητα που είναι πολύ πιο πάνω από αυτό που θα περίμενε κανείς για μια φτωχή χώρα και αυτό διότι στην Αθήνα μαζεύθηκε ο συρρικνωμένος Ελληνισμός, ο Λογοθετίδης από Ανατολική Θράκη, ο Βουτσάς από Κωνσταντινούπολη, ο Χατζηχρήστος από Κωνσταντινούπολή, ο Ηλιόπουλος από Αλεξάνδρεια κοκ, το ίδιο ισχύει και για δευτεραγωνιστές, σκηνοθέτες, σεναριογράφους κτλ.. Αυτά που βλέπω, πλέον αφού κλείσαν όλοι οι κύκλοι, στον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο, είναι το ήθος των παλιών Ελλήνων, την έλλειψη του μηδενισμού που κυριαρχεί σήμερα σε αμόρφωτους, γραμματιζούμενους και διανοούμενους και την Ελληνικότητα, ως τρόπου ζωής και σχέσεων, που αντικρίζει το τέλος όχι με φόβο η δέος αλλά με ψυχραιμία, πίστη και συγκρατημένη αισιοδοξία ακόμα και αν δεν έχει να περιμένει τίποτα. Εκεί στις παλιές ταινίες είναι ξεκάθαρο ότι οι Έλληνες δεν είναι ούτε ανατολίτες, ούτε και Βαλκάνιοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ενδιαφέρουσα η ανθρωπογεωγραφία των συντελεστών. Μαθαίνουμε.
ΔιαγραφήΜα δεν είναι κάτι καινούργιο ή άγνωστο κύριε Δήμου. Άλλο παράδειγμα, περιμένουν να βγει ένας νέος Χατζηδάκις, ο Χατζηδάκις, ο γεννημένος στην Ξάνθη από πατέρα Κρητικό και μητέρα από την Αδριανούπολη ανήκει σε έναν άλλο Ελληνισμό που αν και έπνεε τα λοίσθια είχε ακόμα δυνάμεις, άλλος κόσμος με άλλες παραστάσεις
ΔιαγραφήΟι λόγοι είναι πολλοί & σχεδόν όλοι έχουν αναφερθεί από τους προλαλήσαντες. Ο σημαντικώτερος όμως όλων & με διαφορά είναι αυτός που αναφέρει ευφυώς παραπάνω ο plorius.’’Μεγαλα ταλεντα (ηθοποιοι, μουσικοι, τραγουδιστες) που δυστυχως χαθηκαν σε πολυ προχειρες και ευκολες ταινιες οι οποιες (επισης δυστυχως) λειτουργουν σαν βοηθηματα πνευματικου αυνανισμου για τον πληθυσμο της χωρας τοσα χρονια τωρα. Αντιπροσωπευουν κατα τη γνωμη μου ολα τα κακα της μοιρας μας, εδραιωνουν και τρεφουν ολα τα ελαττωματα μας (προχειροτητα, ευκολια, ωχαδερφισμο κλπ) και δυστυχως ολα αυτα μεταδιδονται απο γενια σε γενια σαν μια αρρωστια.’’. Να προσθέσω μόνο το σημαντικότερο από όλα τα ελαττώματα μας που απενοχοποιούν, εδραιώνουν & αναπάραγουν : Tο Ψεύδος. Σε πολλούς ρόλους οι πάντες ψεύδονται. Τα δε πονηρά θηλυκά, σχεδόν πάντα (‘’ίνα καρπωθώσιν - δια του στεφανιού - το μερίδιο των από τα αγαθά που, διά της υπεροχής των βραχιόνων, του εγκεφάλου & τω ιδρώτι του προσώπου των κατέχωσιν οι άνδρες επί της γης’’).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιητής
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι είναι ο ποιητής;
Αυτός που ποιεί, αυτός που φτιάχνει κάτι βάζοντας όλο του το μεράκι ή την όποια τέχνη του. Και αν γράψει και τίποτα καλό - άξιο λόγου που λένε, τότε μπορεί και να βρεθεί κάποιος να το βάλει σε ένα βιβλίο.
Αλλά υπάρχει και η άλλη επιλογή να πληρώσει ο ίδιος για την έκδοση. Και στις δύο των περιπτώσεων, όταν δει πια το ποίημα του τυπωμένο, επάνω στο χαρτί, σίγουρα θα νιώθει μια αγαλλίαση, μια δικαίωση. Τώρα πια δεν θα τον κοροϊδεύουν, τώρα πια θα είναι κάποιος. "Εκδόθηκα!" θα πει με καμάρι, "Εκδόθηκα!" ,επιτέλους. Τα κατάφερα, ΕΓΩ τα κατάφερα.
Αχ, τι κόπους και τι αγωνίες θα πρέπει να κρύβει η "Έκδοση" αυτή.
Από την άλλη, στις μέρες μας το να "εκδίδεται" κανείς είναι κάτι το συνηθισμένο, εκείνο που έχει σημασία είναι η ποιότητα της "έκδοσης" και η ζωντάνια του κειμένου.
Ποιητές και λογοτέχνες, "εκδίδουν" την πραμάτεια τους. Άλλος: "Εκδίδονται".
Όπως και οι πουτάνες!
Τουλάχιστον αυτές είναι πιο σεμνές και συνήθως δεν διαφημίζουν τόσο αναίσχυντα την πραμάτεια τους και σίγουρα, μα σίγουρα δεν κομπάζουν.
(Άσχετο αυτό το κείμενο, με το θέμα, παντελώς. Αλλά η ελαφρότητα του post επιτρέπει ίσως κάποιες παρεκτροπές…)
D.
Αγαπητέ Νίκο Δήμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου μπορεί να βρει κανείς σε αρχεία παλιές ραδιωφονικές σειρές; Έχετε κάποιο Link να μου δώσετε;
Ευχαριστώ, ο φίλος σου ο Νίκος από Berlin.
Μόνο στο αρχείο της ΕΡΤ - αν πάει τόσο πίσω. Τότε δεν υπήρχαν άλλοι σταθμοί, εκτός της ΥΕΝΕΔ που θεωρώ απίθανο να έχει κρατήσει αρχείο.
ΔιαγραφήΕπειδή βλέπω τις παραγωγές αυτές όχι όπως εσείς (από συνήθεια ή βαρεμάρα) είμαι σε θέση να κρίνω καλύτερα. Βλέπω ότι ήδη από το 1965 και μετά, απεικονίζουν όλα αυτά τα στοιχεία που θα κορυφωθούν στο τέλος της δεκαετίας του 1990. Ήσσονα προσπάθεια, λοβιτούρα, βρόμα, κλοπή, απάτη, μαγκιά, θράσος. Ο Ελλαδίτης καραγκιόζης δηλαδή. Αλλά οι σεναριογράφοι ήταν ευγενείς άνθρωποι και σας τα ρίχναν στη μούρη με ευγενικό τρόπο. Επειδή όμως δεν τα ακούσατε με ευγενικό τρόπο, τώρα σας τα ρίχνουν κανονικά, π.χ. ανεβοκατεβάζοντας τους πρωθυπουργούς σας σαν χάρτινες φιγούρες και απαιτώντας 3.5% πλεόνασμα για να πειστεί ο Σλοβένος ότι θα πάρει τα λεφτά του πίσω σε εύλογο χρόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα με εσάς είναι ότι δεν σας κόβει και δεν μπορείτε να κάνετε τη σύνδεση. Όταν ας πούμε ο Κωνσταντάρας λέει στη βίλα των οργίων “άμα πέσω εγώ ο Ζάβαλος πάει το υπουργείο, άμα το υπουργείο πάει η κυβέρνηση και τότε πάει η Ελλάδα και τότε τα Βαλκάνια και τότε η Ευρώπη και τότε η υφήλιος”, εσείς γελάτε. Αν όμως υπήρχαν μικρόφωνα να ακούσετε τον Καρανίκα θα κλαίγατε. Αδυνατείτε να κάνετε την σύνδεση.
Δεν είναι δε καθόλου τυχαίο ότι οι ελληνικές ταινίες χωρίζονται σε δύο μέρη: Πριν το 1965 και μετά το 1965. Ακόμη και να μην ήξερα τη χρονιά παραγωγής (που πάντα την βλέπω για να έχω το χρονικό context) την μαντεύω πάντα επιτυχημένα. Είναι σαφέστατο το σάπισμα των ηθών από τα τέλη του 1964 και μετά. Οι ταινίες το “έπιασαν” αμέσως.
Εγώ έχω ένα παρόμοιο, αλλά πιο χοντροκομμένο κριτήριο. Αν η ταινία που παίζει είναι έγχρωμη, μάλλον θα αλλάξω κανάλι.
ΔιαγραφήΥπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις: (Γκόοοοορτσος, Γκόοοοοορτσος)
Όμορφη ανάρτηση κύριε Δήμου! Χαίρομαι κιόλας που μας επιτρέπει να συζητάμε για πράγματα πολύ πιο ενδιαφέροντα από την πολιτική επικαιρότητα, θα μου άρεσε αν το κάναμε πιο συχνά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν κάποιες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου της εποχής 50, 60 όπως η Μαγική Πόλη, Η συνοικία το όνειρο , η Κάλπικη Λίρα, ο Δράκος και άλλες οι οποίες είναι στα μάτια μου αριστουργήματα που στέκουν εύκολα σιμά στα αριστουργήματα του υπόλοιπου ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Οι δεκάδες ταινίες που παίζουν στην τηλεοραση, κυρίως αυτές της Φίνος, έχουν μια άλλη γοητεία. Παρότι βασίζεται σε δισδιάστατους χαρακτήρες και παρότι είναι σαφώς πιο άτεχνες δεν παύουν να αποτελούν παρατεταγμένες η μια δίπλα στην άλλη, μια νωπογραφία της Ελλάδας του 60. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη, πληρέστερη απεικόνιση των τάσεων της ελληνικής κοινωνίας..
Και κάτι ακόμα. Το σινεμά αυτό το κουβάλησαν στις πλάτες τους άνθρωποι που πέρα από υποκριτικές ικανότητες, είχαν ήθος και μεγάλες ιστορίες πίσω τους. Ο ντίνος ηλιόπουλος ας πούμε.
Και από την άλλη μεριά έχεις κάποιους σπουδαίους ηθοποιούς το θεάτρου, τους οποίους εμέις οι νεώτεροι δεν θα δούμε ποτέ και ωστόσο ακόμα το όνομά τους προκαλεί δέος. Ο Ροντήρης ας πούμε. Δεν ξέρω αν σώζεται βίντεο του. Και ωστόσο νομίζω πως θα είναι για πάντα το σημείο αναφοράς.Κύριε Δήμου, πόσους από αυτούς τους παλιούς μεγάλους του θεάτρου είχατε την τύχη να παρακολουθήσετε; Πιστεύετε ότι όλοι αυτοί και οι μεγάλες στιγμές τους είναι καταδικασμένοι να επιβιώνουν στη μνήμη μόνο ως θεόρατα φαντάσματα που τα αναγνωρίζουμε μόνο από τη σκιά που αφήνουν;
Παρακολούθησα αρκετούς. Σκηνοθεσίες Ροντήρη με Κοτοπούλη (Ορέστεια) Παξινού, Μινωτή. Ελάχιστα θυμάμαι τον Βεάκη - επιβλητική σκηνική παρουσία. Όμως μην υπερβάλλουμε: υπήρξαν και αργότερα πολλόι σημαντικοί - ακομα και σήμερα. Ο Ευαγγελατος π.χ. υπήρξε μεγάλος δάσκαλος.
ΔιαγραφήΤί να πω... εγώ ως κανονικό χωριατόπαιδο έβλεπα αυτά που μας επέτρεπε" [=επέβαλε] το κράτος. Μια φορά το μηνα η IX Μεραρχία έστελνε ένα συνεργείο που προβαλε στο καφενείο μια ταινία. Συσκότιση με κουβερτες κτλπ. Του θερινοής μήνες πιο βελτιωμενα πράγματα. Κάθε δεκαπέντε μέρες εναλλάξ Μεραρχία/Νομαρχία. Στην πλατεία λαοσύναξη [καλουσε ο τελάλης κανονικά με τη βροντερή -οπερατική- φωνή του όχι με μεγαφωνα].Πήγαιναν όλοι με την καρέκλα από το σπίτι τους. Μερικοί δανειζονταν αυτες των καφενείων [έτρωγαν κυνηγι από τον καφετζή]. Καποιοι σηκωναν τα τελαρα από τα μαναβικα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ρεπερτόριο Νικος Ξανθοπουλος, Βασιλάκης Καϊλας, Αντζελα Ζηλια, Μεμα Σταθοπουλου, Θανος Λειβαδίτης, Κακαβάς κτλπ. Μελό αφειδώλευτο. Κλάμα με το κιλο. Παρ' όλά αυτά το ρίχναμε και το γελάκι μας με Βέγγο , Χατζηχρήστο κλπ.
Τωρα με τις μπουχτιστικες επαναπροβολές [θα πρέπει ναχω δει το "Της κακομοίρας" ίσαμε πενηντα φορές και παντα είναι σα να το βλέπω σαν πρωτη φορά. Όλο ανακαλυπτω ατακες, γκριμάτσες, κινήσεις του απίθανου καστινγκ...Κατουριέμαι κανονικά] βλέπω επεισόδια που είχα χάσει.
Για τον Λογοθετίδη τί να λέμε. AΠΛΩΣ: ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ!Απολαυστικός έτοιμος να τον ξανα-ανακαλυψεις κάθε φορά.
Αποκρουστικές φυσικά οι ταχαμου εμπορικες βιντεοταινίες του συρμού μιας περιόδου (που προβάλλονται παράλληλα με τις ασπρόμαυρες ταινίες). Αυτές ξεφτιλισαν ηθοποιούς σαν τον Μουστάκα, τον Ρίζο, τον Γκιωνάκη, τον Ηλιόπουλο...
Θυμήθηκα και "Το κανόνι και το Αηδόνι". Μια σπονδυλωτή, παλιά (1968) Ελληνική ταινία των Γιώργου και Ιάκωβου Καμπανέλλη, με πρωταγωνιστές τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Νίκη Τριανταφυλλίδη και Μάνο Κατράκη. Για κάποιον λόγο, η ταινία αυτή είναι εξαφανισμένη από την τηλεόραση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΓια τον αγγελόπουλο η άποψη μου είναι ότι μεγάλο μέρος των ταινιών του απευθύνεται αποκλειστικά σε μελετητές του έργου του και ειδικό κοινό (μεταξύ των οποίων η θολοκουλτουριάρικη ιντελιγκέντσια & οι αριστεροί κονδυλοφόροι - αμφότεροι με δυσανάλογα μεγάλη επιρροή στο πόπολο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ότι έχει να κάνει δε με το εικαστικό/φωτογραφικό μέρος - όντως ανέπτυξε μια αξιοθαύμαστη & απολύτως προσωπική - πλην όμως ερμητική - κινηματογραφική γλώσσα.
Αυτό που ξεχνούν οι ένθερμοι υποστηρικτές του αγγελόπουλου είναι ότι το σινεμά εκτός από τα αργόσυρτα μονοπλάνα σημαίνει ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ εικόνα, ΔΡΑΣΗ και ΜΟΝΤΑΖ ... Σήμερα ένα μεγάλο μέρος των ταινιών του αγγελόπουλου θα μπορούσε να γυριστεί με μια φωτογραφική (αντί κινηματογραφική) μηχανή και με ψηφιακό pan/tilt/zoom εκ των υστέρων. Και αυτό κατά την γνώμη μου καθιστά τις ταινίες του περισσότερο φωτογραφικά/ηχητικά παρά εν συνόλω κινηματογραφικά αξιόλογες.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων διευκρινίζω ότι αυτό που οι αριστεράντζες πουλάγανε στο κινηματογραφικά αναλφάβητο πόπολο ως κινηματογραφική πρωτοπορία του αγγελόπουλου (επιτηδευμένο φωτογραφικά αργό σινεμά) ήταν απλά μια ακόμα σινεματζίδικη τεχνική για ιερά τέρατα όπως οι Χίτσκοκ, Κιούμπρικ, Γκοντάρ, Ταρκόφσκι, Αντονιόνι - για να αναφέρω πρόχειρα μερικούς.
Όσοι ενδιαφέρονται να δουν με τα μάτια τους το τι σημαίνει εξέλιξη μιας ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ και πραγματικά πρωτοποριακής κινηματογραφικής γλώσσας δεν έχουν παρά να μελετήσουν αυτό - γυρισμένο σχεδόν ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ πρίν ...
Σωστή η κριτική για τον Αγγελόπουλο - μόνο που αφορά περισσότερο τις τελευταίες του ταινίες. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο "Θίασος" είναι ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου.
ΔιαγραφήΟ κλασικός φθόνος των συντοπιτών μεταμφιεσμένος, για αυτόν που έγινε ξακουστός και πέρα από τα σύνορά του, συναντιέται σε όλες τις χώρες.
ΔιαγραφήΓιατί δεν πρέπει να υπάρχει πόπολο. Γιατί το κολάζουμε.
ΔιαγραφήΘα γράφατε ποτέ ΝΔ ένα έργο 3000 σελίδων - εξαιρετικά αξιόλογο κατά τα λοιπά - που θα απαιτούσατε από τον εκδότη σας να εκδοθεί σε ένα μόνον τόμο και μάλιστα έτσι στοιχειοθετημένο (σελίδες ανάστροφα τυπωμένες - χαρακτήρες σκόπιμα αλλοιωμένοι) ώστε να είναι αδύνατη η ανάγνωση του με τον "συνήθη" τρόπο?
ΔιαγραφήΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΙΑΣΟΣ
Εσείς "ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ" θα διαβάζατε ένα τέτοιο έργο?
Το πρόβλημα με τον "θίασο" είναι ότι αποπνέει σκηνοθετική αυταρέσκεια και επιδεικτικά φλύαρη κινηματογραφική μεγαλομανία - ότι τα "μέσα" αυτονομούνται από τον "σκοπό" δυσχεραίνοντας την επαφή με τον πυρήνα του έργου.
Τα όσα θέλει να μας πεί αγγελόπουλος με τον - όντως εξαιρετικά αξιόλογο κατά τα λοιπά - "θίασο", θα μπορούσε να μας τα πει σε 90 λεπτά ... χρειάστηκε σχεδόν διπλάσιο χρόνο (που μάλιστα του φαινόταν ... λίγος βάσει των συνεντεύξεων του) ... ο λόγος απλός:
90 λεπτά απολαυστικής, όντως, ερωτικής συνεύρεσης με το κοινό + 140 λεπτά μονήρους σκηνοθετικού αυνανισμού = 230 λεπτά διάρκεια ταινίας ...
Αναρωτιέμαι γιατί ο Μπετόβεν δεν σύνθεσε την 9η του ώστε η διάρκεια της να υπερβαίνει τις 3 ώρες ... Ίσως επειδή αφελώς πίστευε ότι για να αντιληφθεί κανείς την δομή και την ανάπτυξη του έργου θα πρέπει να θυμάται τι ακούει και να μην εκνευρίζεται από την κόπωση που αυτό του προκαλεί ...
Διαφωνώ κάθετα. Έχω δει πολλές φορές τον "Θίασο", τον έχω και σε DVD, και ποτέ δεν με κούρασε. Απολαμβάνω κάθε κεφάλαιο και το χαίρομαι. Αντίθετα με άλλες ταινίες του Αγγελόπουλου που με οδήγησαν στα "βαθιά χασμουρητά" που λέει κι ο Σαββόπουλος.
ΔιαγραφήΝομίζω πως είδατε το έργο στραβά. Αυτή η αίσθηση πως θα μπορούσε να είναι πιο σύντομο, αν σας καρφωθεί στο νου, δυναμιτίζει όλη την ταινία. Το έχω πάθει κι εγώ αυτό με τον τελευταίο Ταρκόφσκυ και κατατρόμαξα τους σινεφίλ γνωστούς μου, όταν τους είπα πως τον βρίσκω αργό, προσποιητό και ψεύτικο. Πιθανόν να φταίω εγώ - αλλά βαρέθηκα αφάνταστα.
Περί ορέξεως και χρωμάτων ο λόγος, οπότε βρισκόμαστε βαθιά στην σφαίρα του υποκειμενισμού οικοδεσπότα ...
ΔιαγραφήΟ "θίασος" εδώ ... Το πλάνο από το ~2:31:30 μέχρι το ~2:33:00 (~1.5 κινηματογραφικά λεπτά = 1 αιώνας, θυμίζω) συνεισφέρει ουσιωδώς στην εξέλιξη? Ποιό θέμα αναπτύσσει εδώ ο σκηνοθέτης? θα γινόμαστε σε κάτι φτωχότεροι ως θεατές εάν αντί των 1.5 λεπτών είχε διάρκεια πχ 30 δευτερόλεπτα?
Όχι, με βάση τα δικά μου κινηματογραφικά κριτήρια. Κάπως έτσι έφτασε λοιπόν - ασκόπως και ανούσια - ο "Θίασος" στις 4 σχεδόν ώρες διάρκειας ...
Σκόπιμα δεν αναφέρομαι στην αμέσως επόμενη 3 λεπτη σκηνή του βιασμού διότι εκεί η σκηνοθετική εμμονή στα μακροσκελή πλάνα (αν και τραβηγμένη από τα μαλλιά) έχει νομίζω ένα κάποιο νόημα.
Σημειώνω ότι τις διάφορες σχετικές αιτιάσεις (πρόθεση ταύτισης υποκειμενικού και κινηματογραφικού χρόνου, θεατής ώς αυτόπτης και αυτήκοος της δράσης σε πραγματικό χρόνο, συναισθηματική προετοιμασία και ενσυναίσθηση του θεατή κτλ) τις γνωρίζω, αλλά θεωρώ ότι δεν στέκουν σε καμία σοβαρή συζήτηση αφού εδώ μιλάμε για σινεμά και όχι για κλινικά ψυχιατρικά πειράματα εις βάρος των θεατών.
Για τα βουνά τεχνικών ατελειών της ταινίας δεν θέλω να μιλήσω αφού οι συνθήκες των γυρισμάτων υπήρξαν τραγικές, οπότε οποιαδήποτε σχετική κριτική - επί τεχνικού εδάφους - θα ήταν πέρα για πέρα άστοχη.
Ο θίασος για μένα - ως απλό σινεφίλ και ερασιτέχνη κινηματογραφιστή - είναι μια σημαντικότατη ταινία. Όχι αριστούργημα - όμως σίγουρα ένα εμβληματικό φίλμ για το ευρωπαϊκό σινεμά "ποιότητας".
Παρόλαυτα - επειδή η εικόνα μιλάει από μόνη της - θα πρότεινα σε όποιον θέλει να διαπιστώσει με τα μάτια του τι σημαίνουν αριστοτεχνικά μονοπλάνα και κίνηση της κάμερας με ΤΕΡΑΣΤΙΑ αφηγηματική δυναμική να ανατρέξει στο "rope" του Χίτσκοκ ... και μετά να συγκρίνει τα όσα είδε με αντίστοιχα πλάνα αγγελοπούλειων "αριστουργημάτων" ...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήEγώ ο Γεώργιος Παπαδόπουλος χωρίς εισαγωγικά, που έχω διαβάσει το σενάριο και έχω δει και την ταινία, επιστρέφω ξανά και ξανά στις σκηνές του Θιάσου. Δεν πρωτοτυπείτε σε τίποτα, και για τους Σουηδούς, ο ίδιος το έλεγε, ο Μπέργκμαν ήταν βαρετός.
ΔιαγραφήΤώρα για τα χασμουρητά, ο καθένας μπορεί να τα επικαλεστεί, άλλος για τον Θεοδωράκη και τον Αγγελόπουλο και όποιον άλλο είναι γνωστός από την Ιαπωνία μέχρι την Αμερική, και άλλος για τον Μπετόβεν, τον Μπαχ και οποιονδήποτε θέλει
Πάντως διάβασα πως όταν έπαιξε η σουηδική τηλεόραση τις "Σκηνές ενός Γάμου", είχε τρομερή επιτυχία.
ΔιαγραφήΕσείς νομίζετε δηλαδή ότι ταινίες όπως Η ντροπή ή οι Άγριες φράουλες, διαμάντια του παγκόσμιου κινηματογράφου, κάναν ουρές θεατών;
ΔιαγραφήΌχι, όχι, έχετε απόλυτο δίκιο. Ακριβώς γι'αυτό μου έκανε εντύπωση η επιτυχία που είχαν οι "Σκηνές". Tο θέμα τους ήταν βέβαια πιο βατό για σύγχρονο κοινό...
ΔιαγραφήΕίναι απενοχοποιημένες, οι περισσότερες δεν έχουν ίχνος κουλτούρας, μοναδικός σκοπός τους είναι να σε διασκεδάσουν ή έστω να σε ψυχαγωγήσουν και δείχνουν να ενδιαφέρονται αποκλειστικά για το κοινό τους και όχι για τους κριτικούς. Αντίθετα με τις σύγχρονες ελληνικές ταινίες οι οποίες δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τους κριτικούς και λιγότερο για το κοινό τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή την αίσθηση έχω για τις ας πούμε καλές ταινίες της εποχής. Γιατί παίζονται ακόμα και οι πολύ μέτριες και αδιάφορες και πόση τηλεθέαση έχουν δεν το γνωρίζω.
Ε.Γ.
Αναστατωνόμαστε εδώ κάτω στην φωτεινή έκθεση σε έτσι καλογραμμένες λέξεις. Δεν έχουμε τι να ανταποδώσουμε, τι να πούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια που μιλάμε για ταινίες, βρήκα την ευκαιρία να γράψω κάτι που ήθελα να πω από καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔράττοντας της ευκαιρίας λοιπόν, θα ήθελα να αναφερθώ στην υπέροχη ταινία "Και οι 7 ήταν υπέροχοι" (1960) του Τζον Στάρτζες με τους: Γιουλ Μπρίνερ, Τζέιμς Κόμπερν, Στιβ Μακ Κουίv, Τσαρλς Μπρόνσον - που πρόσφατά μάλιστα έγινε και ριμέικ.
Η ταινία αυτή βρίθει συμβολισμών και νοημάτων.
Η δε μουσική του Έλμερ Μπερνστάιν έγινε ένα από τα μεγαλύτερα «σουξέ» στην ιστορία των σάουντρακ.
Ξέρω, θα μου πείτε ότι ή ταινία αυτή δεν είναι Ελληνική και εδώ μιλάμε για τις Ελληνικές ταινίες, αλλά παρόλα αυτά έχω την εντύπωση ότι μιλάμε ταυτόχρονα και για την διαχρονικότητα των ταινιών γενικά, ενώσω αναρωτιόμαστε για το τι είναι αυτό, που τις κάνει να αντέχουν στον χρόνο.
Το σενάριο της προαναφερθείσας ταινίας λοιπόν, είναι βασισμένο στην ταινία του Ακίρα Κουροσάβα «Οι 7 Σαμουράι». Είναι μια υπερπαραγωγή προσαρμοσμένη σε γουέστερν με μεγάλα ονόματα στο καστ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγα λόγια για την υπόθεση:
Σε ένα μεξικάνικο χωριό οι κάτοικοι τρομοκρατημένοι από τους ληστές, και τους παράνομους που σπέρνουν τον τρόμο στην περιοχή αποφασίζουν να πάρουν μισθοφόρους για να τους προστατέψουν. Έτσι εφτά από τους πιο γενναίους άντρες αναλαμβάνουν την προστασία του χωριού στήνοντας παγίδα στους ληστές που πηγαίνουν να το λεηλατήσουν.
Οι ληστές αιφνιδιάζονται και βλέποντας τους καλά οργανωμένους και επαγγελματίες πιστολάδες να είναι έτοιμοι προς μάχη, φεύγουν άπραγοι.
H παρακάτω σκηνή όμως, είναι μου έχει εντυπωθεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου περισσότερο από όλες:
"Δεν θα ξαναγυρίσουν έτσι δεν είναι; Έχουν τόσα άλλα μέρη που μπορούν να πάνε, εσύ στην θέση τους δεν θα ξαναγύριζες, έτσι;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΡωτάει όλος αγωνία ένας χωρικός, τον αρχηγό των πιστολάδων, Γιουλ Μπρίνερ.
"Όχι" απαντά αυτός.
"Όχι δεν θα ξαναγύριζα, υπάρχει όμως κάτι, μια σημαντική λεπτομέρεια, εγώ, δεν είμαι αυτοί."
Μετά από λίγο, οι ληστές δυστυχώς ξαναγυρίζουν, και έντρομος αλλά κι με έκδηλη την απορία στο πρόσωπο του, ο χωρικός ξαναρωτά:
"Μα ξαναγύρισαν; Δεν είναι λογικό αυτό, γιατί ξαναγύρισαν; Δεν ξέρουν ότι τώρα θα πρέπει να δώσουν μάχη;"
Η στενάχωρη απάντηση, αλλά και η πικρή αλήθεια, στην εύλογη απορία του χωρικού, είναι:
"Γιατί δεν είχαν που αλλού να πάνε…"
Περισσότερα για την ταινία μπορείτε να διαβάσετε κι εδώ:
http://www.cine.gr/film.asp?id=1116&page=4
ΥΓ: Το μήνυμα αυτό θα μπορούσε ν εκληφθεί και ως έμμεση απάντηση, για ποιο λόγο κάποιοι σχολιαστές εδώ, ενώ λένε συνεχώς ότι θα αποχωρίσουν, τελικά να ξαναγυρίζουν συνεχώς, σε ένα παλαιομοδίτικου τύπου μπλοκ, ενός καθ όλα σεβαστού, αλλά παροπλισμένου πλέον γραφιά.
D.
Καλοφτιαγμένες, με γουστόζικους διαλόγους που δεν προσβάλουν το θεατή, αυθεντικές, ανθρώπινες, τραβηγμένες με τεχνικές δανεισμένες από τους μεγάλους μαέστρους της εποχής, κατά βάθος αισιόδοξες και με χάπι εντ. Πώς να μην αρέσουν σε σχέση με τις σημερινές μεταμοντέρνες απαισιόδοξες και εφηβικο-σκοτεινωπές βλακείες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧθες το βράδυ είδα την ταινία "Η Χιονάτη και τα επτά γεροντοπαλλήκαρα. Η ιδέα ήταν καλή, οι ηθοποιοί άριστοι, αλλά η σκηνοθεσία τραγική. Τόσο αργός ρυθμός που σε υπνώτιζε - ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος. Απ΄ότι είδα η πρώτη και τελευταία σκηνοθεσία του Καμπανέλλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωτόπουλος:
Διαγραφή-Πα
ο άλλος:
-Τί "πα"
Φωτόπουλος:
-ρων!
ΥΓ. και η φιγουρα [ψιλοτσαμικο] κατω απο τη σκαλα στα κρυφά /έλεγχος να μην τον βλέπει κανείς του μουρτζουφλη Παπαγιαννόπουλου...
Νομίζω ότι "Το Κανόνι και τ' Αηδόνι" του 1968, είχε σκηνοθετηθεί από τον Γιώργο και Ιάκωβο Καμπανέλλη, με τον τελευταίο να έχει γράψει και το σενάριο. Επίσης η παραγωγή, ανήκε στον πρώτο.
ΔιαγραφήΕκτός θέματος.. Είδα στο μπλόγκ του συγγραφέα Σάκη Μουμτζή να αναφέρεται πολύ θετικά ένα άρθρο σας για το ζεϊμπέκικο, σε σχόλιο. Νομίζω έχω διαβάσει το άρθρο.
Διαγραφή