Τρίτη, Δεκεμβρίου 20, 2016

Επτά Χριστουγενιάτικες Ιστορίες

Οι επτά αυτές ιστορίες μεταδόθηκαν για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα του 1987 από τον σταθμό 9,84. Μερικές έχουν συμπεριληφθεί σε βιβλία - άλλες έμειναν ανέκδοτες. Κατά καιρούς τις επαναλαμβάνω στο μπλογκ. Οι νεότεροι δεν τις ξέρουν - οι παλιότεροι  λένε πως τις ξαναδιαβάζουν με ευχαρίστηση.



Επτά Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες
                                      
Πρόλογος


Υπάρχουν  πολλών  ειδών  Χριστούγεννα.  Των  πιστών  και των αγοραστών. Τα κοσμικά και τα οικογενειακά. Τα φωτεινά και τα μελαγχολικά. 

Υπάρχουν διάφορα τοπία για Χριστούγεννα.  Τα  βόρεια  -  με πάγο και χιόνι - και τα νότια - με φοινικιές και αστέρια.

Υπάρχει  ξεχωριστό  ύφος  Χριστουγέννων.  Του  Dickens ή του Παπαδιαμάντη. Των παραμυθιών ή των Ευαγγελιστών. 

Ο κάθε άνθρωπος, κάθε χρόνο,  έχει τα δικά του Χριστούγεννα. Που, από πέρυσι σε φέτος, μπορεί να απέχουν αιώνες! 

Για  μένα,  πάντως,  από  τότε που έπαψα να είμαι παιδί,  τα Χριστούγεννα είναι πάντα μνήμη. Μία γιορτή όπου επιστρέφω.

Τα Χριστούγεννα, θυμάμαι - και την Πρωτοχρονιά,  ελπίζω.  Κι όσο  περνάνε τα χρόνια,  τόσο περισσότερο θυμάμαι - και τόσο λιγότερο ελπίζω. 

Αυτή τη  χρονιά  θέλω  να  θυμηθώ  μαζί  σας.  Όχι  πως  οι αναμνήσεις  μου  είναι  ιδιαίτερα  σημαντικές  - όλοι έχουμε ανάλογες.  Αλλά,  στην αγορά της καρδιάς,  τι άλλο έχει ένας 
άνθρωπος από τις εμπειρίες του.  Τις χαρίζει, τις ανταλλάσσει - καμιά φορά τις εμπορεύεται. 

Ανοίγω λοιπόν το σεντούκι των Χριστουγέννων και ξετυλίγω επτά ιστορίες.  Αρχίζοντας – πού  αλλού; – από  τα παιδικά μου χρόνια. 


Ιστορία πρώτη

Αθήνα, Δεκέμβρης 1944. Τα Χριστουγεννιάτικα αυγά. 

Είμαι  εννέα χρόνων,  δεν ξέρω τίποτα από Χριστούγεννα,  δεν έχω δει ποτέ έλατο,  μήτε στολίδια.  Έχουμε πολύ  πεινάσει  στην Κατοχή,  έχουμε  πουλήσει  παλιά  προγονικά κειμήλια γενεών, 
έχουμε  ανταλλάξει  το  πιάνο  της  μάνας μου με ένα ντενεκέ λάδι.  Μα  αυτές  εδώ  οι  γιορτές  του  '44  είναι  οι  πιο παράξενες, συνοδευμένες από εκπυρσοκροτήσεις όπλων, εκρήξεις 
βομβών,  κροτάλισμα  μυδραλιοβόλων,  το  γλουγλούκισμα  των όλμων που περνάνε πάνω από το σπίτι. 
       
Εμείς τα  παιδιά  έχουμε  χάσει  και  την  αλήτικη  κατοχική ελευθερία μας. (Τι κάναμε!  Παίζαμε με σφαίρες και καψούλια, με κάλυκες και μακαρόνια δυναμίτη!  Πατούσαμε απότομα με  τα 
πέταλα του τακουνιού μας την άκρη του μακαρονιού - κι έφευγε σφυρίζοντας σαν πυροτέχνημα.  Ποια πέταλα; Μα όλοι φορούσαμε σιδερένια  πέταλα στα χιλιομπαλωμένα παπούτσια μας για να μη λιώνουν. Και περπατώντας αντηχούσαμε σαν αυτούς που χορεύουν κλακέτες!) 

Τώρα όμως μας έχουν μαντρώσει μέσα στο σπίτι «μη  σας  πάρει καμία  αδέσποτη».  Κι  αυτό δεν ήταν άδεια κουβέντα.  Λίγες ημέρες πριν, η ξαδελφούλα μου η Νίκη, με ξανθό ίσιο μαλλί ως 
τη μέση, δέχθηκε μία σφαίρα στον κατάλευκο κρόταφο. 

Κλεισμένοι  μέσα,  χωρίς  φως  -  είχαμε  συνεχείς  διακοπές ρεύματος  -  καίγαμε μαγκάλι για ζέστη.  Ο πατέρας βρισκόταν στην «Σκομπία» - έτσι λέγαμε τότε το  κέντρο  της  Αθήνας  που 
ελεγχόταν από τους Εγγλέζους του Σκόμπυ. Εμείς, είχαμε δίπλα μας  την  πολιτοφυλακή  του  ΕΛΑΣ.  Η  μητέρα  φοβόταν  τους Ελασίτες αλλά μία φορά που ήρθαν στο σπίτι, με τις γενειάδες 
και τα φυσεκλίκια τους, μας φέρθηκαν πολύ ευγενικά. 

Ο πατέρας εργαζόταν στο υπουργείο Οικονομικών  -  και  (έτσι θυμάμαι)  τον  είχε  καλέσει  ο  υπουργός  για  μία  έκτακτη δουλειά και δεν μπόρεσε να επιστρέψει.  Γεγονός πάντως πως μας έλειπε - και πως,  παραμονή Χριστουγέννων,   δεν  υπήρχε  ούτε  φως,  ούτε  ζέστη,  ούτε πατέρας. Μόνον όλμοι και βόμβες. 

Καθόμασταν λοιπόν γύρω από την λάμπα του  πετρελαίου  (ακόμα νιώθω  την  μυρωδιά  της) όταν ξαφνικά ακούμε ένα κορνάρισμα έξω από το σπίτι. Παρά την απαγόρευση πετάγομαι στο μπαλκόνι 
- και τι να δω!  Ένα νοσοκομειακό του Ερυθρού  Σταυρού  στην πόρτα  μας  -  κι  ένας  εξάδελφος μου,  μεγαλύτερος, που μου γνέφει να κατέβω. 

Κατρακυλάω τα σκαλιά.  Τα νοσοκομειακά  ήταν  τότε  τα  μόνα οχήματα  που ελευθεροκοινωνούσαν ανάμεσα στις δύο ζώνες.  Ο εξάδελφος έφερνε μήνυμα από τον πατέρα.  Ήταν καλά και  μας έστελνε για δώρο μία σοκολάτα και δύο αυγά. 

Τώρα εσείς νομίζετε πως χάρηκα για τη σοκολάτα.  Όχι πολύ - είχα ξαναφάει μία, Αγγλική, στην απελευθέρωση. Το θαύμα ήταν τα αυγά.  Παιδί της κατοχικής πόλης,  είχα ξεχάσει πως είναι 
ένα αυγό. Τα χάζευα, τα χάιδευα (τι τέλειο σχήμα που έχουν!) κι όταν τα βράσαμε και τα κόψαμε,  έμεινα εκστατικός μπροστά στο χρώμα και τη γεωμετρική συμμετρία του  κροκού  μέσα  στο 
ασπράδι. 

Έτσι λοιπόν έγινε που,  αντί για πασχαλινό, εγώ χάρηκα τότε αυγό Χριστουγεννιάτικο. 


Ιστορία δεύτερη

Δεκέμβριος 1951. Ο αρχάγγελος

Στο σχολείο,  γιορτή για τα  Χριστούγεννα.  Ετοιμάζουμε  μία μικρή  τελετή.  Εγώ θα διαβάσω το «Ποιμένες αγραυλούντες...» και μια ομάδα μαθητές και καθηγητές θα  παίξει  ένα  μουσικό 
κομμάτι.  Πρώτη  φορά  ακούω  αυτή τη μελωδία και είναι τόσο αγνή, τόσο αγγελική, που πάντα ξεχνάω να μπω στην ώρα μου με το κείμενο. 

Ρωτάω τον καθηγητή  που  οργανώνει  την  γιορτή  τον  μεγάλο μουσικολόγο  (εμείς  τον  παιδεύαμε σαν δάσκαλο της Ωδικής!) Μίνω  Δούνια.   Είναι,   μου  απαντάει,   το  Κοντσέρτο  των 
Χριστουγέννων  του  Corelli. (Concerto opus 6, n. 8, σε σολ ελάσσονα fatto per la notte di Natale) Από τότε, κάθε φορά μου ακούω αυτή την μελωδία,  θυμάμαι τον Δούνια που αργότερα με  έμαθε να  αγαπώ και να καταλαβαίνω την μουσική.  Και θαυμάζω γιατί το μικρό όνομα του Corelli ήταν Arcangelo.  Αρχάγγελος  που ήρθε στη γη. 



Ιστορία τρίτη

Μόναχο Δεκέμβρης 1959. Το κρύο και η ζέστη.

Για όλους - εκτός από τα παιδιά  - γιορτή σημαίνει ανάμνηση. Τα παιδιά, βέβαια, παρελθόν δεν έχουν - έχουν το ζωντανό παρόν. ('Όσο για το μέλλον, το έχουν κι αυτό, άλλά δεν το ξέρουν. Και ίσως, καλύτερα).

Εμείς, όμως, παρελθόν. Κάθε χρόνο και πιο φορτωμένο. («Θυμάσαι τα Χριστούγεννα του '73;» - «Θυμάσαι την Πρωτοχρονιά του '65;»). 

Αυτές τις μέρες θυμήθηκα τα Χριστούγεννα του '59. Είχε χιονίσει πολύ αυτό το χρόνο στο Μόναχο - λευκές παραμονές, κατά πώς πρέπει. Ξαφνικά ζωντάνεψαν πάλι όλες οι γλυκερές κάρτ-ποστάλ - παιδάκια με κόκκινες μύτες και μάλλινες σκούφιες, έλκηθρα, χιονισμένα έλατα στις πλατείες, χωριουδάκια θαμμένα στο χιόνι με φωτισμένα παράθυρα και δραστήριες καμινάδες…

Για μένα όμως ήταν κακή χρονιά: πένθη, πικροί χωρισμοί, ατυχίες - έτσι όπως καμιά φορά έρχονται όλα μαζί τα δυσάρεστα. Μπήκε ο Δεκέμβρης, έκανα πώς δεν έβλεπα, πώς δεν άκουγα και, κυρίως, πως δεν θυμόμουν. Κυριακή άναψαν οι Γερμανοί κι άλλο κεράκι στο στεφάνι της Αdvent. Στο τέταρτο κερί, πανικός. Αχ! αυτές οι μέρες της υποχρεωτικής, της αναγκαστικής χαράς - πόσο σκληρές  είναι γι' αυτούς πού δεν καταφέρνουν να πιάσουν την εθνική (κατά κεφαλήν) νόρμα ευτυχίας... 

Ήμουν λοιπόν μόνος. Όχι μονάχα από τις περιστάσεις. Ήμουν θεληματικά, πεισματικά μόνος. Προτάσεις φίλων, προσκλήσεις, εκδρομές - τίποτα. Εξαφανίστηκα. Κι έμεινα παραμονή Χριστουγέννων στη σοφίτα μου (έκτος όροφος, σε μεταπολεμική φτηνοπολυκατοικία χωρίς ασανσέρ) να κοιτάω τον κεκλιμένο τοίχο. 

Βράδυ παραμονής Χριστουγέννων, στη Γερμανία... 'Όλοι στα σπίτια γύρω από το  δέντρο, ψυχή στους δρόμους. Τραγουδάνε τα παραδοσιακά  τους τραγούδια και ανοίγουν τα δώρα. Τα τραγούδια είναι όμορφα - παλιά αναγεννησιακά ή μπαρόκ - και ή ατμόσφαιρα ζεστή από τα κεριά. Υπάρχουν πολλά καλούδια: Plätzchen σαν κουλουράκια, Christstollen σαν τσουρέκι, ξηροί καρποί και κονιάκ. 'Όταν χτυπήσει έντεκα, ντύνονται όλοι ζεστά - ζεστά και πάνε στην εκκλησία ν' ακούσουν τη λειτουργία του Μπάχ, του Μότσαρτ, του Σούμπερτ - με χορωδίες, ορχήστρες και αρμόνια. Τα παιδιά κοιμούνται πολύ αργά (μεγάλη εξαίρεση) αγκαλιά με τα δώρα τους. Την άλλη μέρα θα έχει χήνα γεμιστή με πολλά ωραία συνοδευτικά και γλυκά. 

Κι εγώ, στη σοφίτα μισούσα τον εαυτό μου κι όλο τον κόσμο. Είχα μία μπουκάλα κακό κονιάκ - μου χαλούσε το στομάχι άλλά γι' αυτό το έπινα. Έβαλα ραδιόφωνο: όλο τραγούδια χριστουγεννιάτικα. Ό άλλος σταθμός είχε εορταστική συναυλία.  Είχα ένα δανεικό μαγνητόφωνο και είπα να την ηχογραφήσω. Πρωτόγονοι τρόποι: δεν είχε «έξοδο» το ραδιόφωνο - ηχογραφούσα με μικρόφωνο. Κάποια στιγμή (είχα ξεχάσει πώς ηχογραφούσα) ακούγοντας ένα κομμάτι, με πήραν τα κλάματα. Έχω ακόμα αυτή τη μαγνητοταινία - πάνω από τον Μότσαρτ ακούγονται λυγμοί.

Τελείωσε το μπουκάλι, ζαλίστηκα, με πήρε ο ύπνος ξημερώματα στον καναπέ. Ξύπνησα από έντονο κουδούνισμα. Ήταν έντεκα και μισή το πρωί. Ήμουν πιασμένος, παγωμένος, με ναυτία και πονοκέφαλο.  Τα ρούχα είχαν κολλήσει επάνω μου. Το κουδούνισμα συνεχιζόταν επίμονο - ποιος διάβολος! Είδα κι απόειδα, άνοιξα. Στην πόρτα ένας σοβαρός καλοντυμένος κύριος, Γερμανός, άγνωστος. Μου συστήθηκε ευγενικά. Είπε πως είναι μακρινός συγγενής κάποιων γνωστών μου. «Μήπως θα είχα κέφι» - ρώτησε ο άγνωστος - «να τους τιμήσω με την παρουσία μου στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι;» 

Μουρμούρισα μερικές δικαιολογίες - ήμουν άρρωστος, άπλυτος, αξύριστος. Ό άγνωστος επέμενε: «Έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε; Εγώ θα σας περιμένω να ετοιμαστείτε». Ενδόμυχα μου έκανε καλό αυτή ή πρόσκληση. Ιδιαίτερα πού ήταν άνθρωποι άγνωστοι και θα ξέφευγα από τον παγιδευμένο χώρο μου. Ευχαρίστησα, ντύθηκα, φύγαμε. 

Είχαν ένα πολύ ωραίο μικρό σπίτι με κήπο στα περίχωρα του Μονάχου. Στην είσοδο με υποδέχτηκε ένας πανέξυπνος χιονάνθρωπος. Μετά γνώρισα τους χιονογλύπτες: ένα κοριτσάκι εννέα, ένα αγοράκι επτά χρόνων - ξανθόμορφα σαν αγγελούδια του Βαυαρικού μπαρόκ. Και ή μητέρα συμπαθέστατη. 'Όσο για τη χήνα, απαράμιλλη σε γεύση και γλύκα. Έλιωνε στο στόμα. Και υπήρχαν τα πάντα: κόκκινο κρασί και κόκκινο λάχανο, πατάτες φούρνου και γλυκιά σάλτσα με βατόμουρα, δύο γλυκά, κονιάκ (καλό!), καφές. Τα παιδιά ανέβηκαν στα γόνατα μου και τους είπα ελληνικά παραμύθια. Τραγουδήσαμε μετά όλα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια: Από τον Ουρανό Ψηλά, Ξεφύτρωσε ένα Ρόδο, Ελάτε Ποιμένες - μέχρι το Έλατο και την Άγια Νύχτα. 

Και το πιο όμορφο - το πιο συγκινητικό: Μου είχαν και δώρο! Ανοίξαμε τα πακέτα και, κάτω από το έλατο, υπήρχε και για μένα  καρτούλα με το όνομά μου. Μέσα στο κουτί ένα κομψό πορτοφόλι από μαύρο δέρμα. (Απένταρε φοιτητή - τι θα έβαζες μέσα;)  

Αργότερα, ανάψαμε το τζάκι, ψήσαμε κάστανα, ήπιαμε καφέ με κουλούρια και μπισκότα, είπαμε ανέκδοτα και αστεία. Ξαφνικά ένιωθα σπίτι μου. Τους ήξερα χρόνια - πιο δικοί από τους δικούς μου.

Κάποια στιγμή - από ευγένεια - είπα να  φύγω. Μα, καθίστε - όχι, όχι! Τελικά ο πατέρας προσφέρθηκε να με πάει με το αυτοκίνητο. «Θα μου κάνει καλό», είπε «μία βόλτα στο κρύο». Τα παιδιά με φίλησαν σχεδόν με πάθος. Όταν φτάσαμε έξω από την πόρτα μου, δεν ήξερα πώς να τον ευχαριστήσω. Σκεπτόμουν το κρύο ακατάστατο δωμάτιο από το οποίο με είχε αποσπάσει και τρόμαζα. Πόσο γρήγορα πηγαίνεις από το κρύο στη ζέστη!

Άρχισα λοιπόν να του λεω πόσο σημαντική ήταν για μένα  αυτή η μέρα, πόσο ευγνώμων είμαι - όταν με διέκοψε: «Δεν χρειάζεται», είπε, «να μ' ευχαριστήσετε. Εμείς αυτό το κάνουμε  κάθε χρόνο. Έχουμε αναλάβει υποχρέωση να καλούμε έναν μοναχικό ή δυστυχισμένο. Φέτος μας έδωσαν το όνομά σας».

Πόσο γρήγορα πηγαίνεις από τη ζέστη στο κρύο. Το πορτοφολάκι βυθίστηκε μέσα στο χιόνι όπου το πέταξα. Κι άλλο κονιάκ δεν είχα στο δωμάτιο.



Ιστορία Τέταρτη                                    

1963 - Οι Πατέρες. 

Μία  παρέα  φίλοι,  σκεπτόμαστε  να  κάνουμε Χριστούγεννα σε μοναστήρι.  Κάποιος  μας μιλάει για την Μονή Ιερουσαλήμ ψηλά στον Παρνασσό,  πάνω από την Δαύλεια.  Ωραία ιδέα  λέμε  και 
ξεκινάμε  προπαραμονή.  Ο ένας διαθέτει Ι. Χ. στριμωγνόμαστε και δρόμο. 
          
Η αλήθεια είναι πως φύγαμε κομμάτι αργά.  Ο ήλιος κόντευε να δύσει  όταν  φτάσαμε  στην  Δαύλεια  -  και  όταν με το καλό σκαρφαλώσαμε τον απαίσιο λασπόδρομο ως την μονή  είχε  πέσει 
το  σούρουπο.   Μεγάλη  ταλαιπωρία  η  λάσπη,   πέντε  φορές αναγκαστήκαμε να κατέβουμε και να  σπρώξουμε  το  αυτοκίνητο που είχε κολλήσει. 

Όταν   όμως   είδαμε   την  μονή  με  τα  καντήλια  της  να τρεμοσβύνουν στο σύθαμπο,  αναγαλλιάσαμε.  Ζέστη,  φαγητό και κατάνυξη - να τι ζητούσαν τα παγωμένα σώματα και οι άπληστες ψυχές μας. 

Αλίμονο! Η μεγάλη κεντρική πύλη, ίδια καστρόπορτα σε τείχος, ήταν   θεόκλειστη.   Κορνάρουμε.   Μόνον   η  ηχώ  απαντάει. Ξανακορνάρουμε. Τίποτα. Χτυπάμε την πόρτα.  Καμία απόκριση. 
Φωνάζουμε.  Σιωπή. Σηκώνουμε ολόκληρα αγκωνάρια και τα πετάμε στην μεταλλική πόρτα.  Αντιβουίζει το βουνό,  αλλά αντίδραση καμία. 

Εν τω μεταξύ έχει νυχτώσει για τα καλά, κάνει άγριο κρύο και ο οδηγός μας αρνιέται να κατέβει νύχτα τον λασπόδρομο. 'Εχει δίκιο, δεν αστειεύονται οι γκρεμοί γύρω-γύρω. Κάτω έχει ψιλό 
παγωμένο  χιόνι,   πως  θα  βγάλουμε  την  νύχτα;   Δύο  στο αυτοκίνητο,  δύο ξάπλα στη  γη  αγκαλιασμένοι  μέσα  σε  μία παλιοκουβέρτα,  που  βρέθηκε  στο  πορτμπαγκάζ  κι  ένας να 
φυλάει τσίλιες μη μας ορμήξουν τίποτα λύκοι.  Αλλαγή βάρδιας κάθε τόσο. Δεν κοιμήθηκε βέβαια κανένας. 

Χαράματα,  στις έξη ξαγρυπνισμένοι και παγωμένοι βλέπουμε να ανοίγει η βαριά σιδερόπορτα.  Βγαίνει ένας καλόγερος καβάλα σε μουλάρι. Αγανακτισμένοι τον περικυκλώνουμε - τόση φασαρία κάναμε, είναι δυνατόν να μην μας ακούσατε; 

"Κάτι ακούσαμε", λεει ατάραχος ο καλόγερος, "αλλά δεν ξέραμε τι  ήτανε.  Κι  εσείς ευλογημένοι,  δεν φωνάζατε:  'Πατέρες! Πατέρες!' να καταλάβουμε πως ήσασταν  καλοί  Χριστιανοί,  να 
σας ανοίξουμε;" 

Πέρασαν χρόνια, η παρέα σκόρπισε. Αλλά όποτε συντυχαίνουμε ο ένας  τον  άλλον  η  προσφώνηση  είναι  δεδομένη:  "Πατέρες! Πατέρες!" 


Ιστορία Πέμπτη

1972 - Το δώρο της Πίπση.

Πρέπει τώρα να σας πω  την  ιστορία  μιας  γάτας.  Δεν  ήταν όμορφη,  ούτε χαδιάρα.  Ήταν ίσως η πιο άσκημη  και  άκομψη γάτα   που   έχω   γνωρίσει.   Μονοκόμματη  και  τραχιά  σαν 
μπουλντόγκ.  Δεν ήταν καν δική  μου.  Όμως  μου  έκανε  ένα θαυμάσιο Χριστουγεννιάτικο δώρο. 

Ζούσα  τότε σε προάστιο της Αθήνας.  Το σπίτι,  μονοκατοικία παλιά και άβολη, ήταν απομονωμένο σε ένα ύψωμα.  Πίσω του το δάσος. (Τώρα έχει γίνει πολυκατοικίες!) 

Το  παλιό κτίσμα είχε μείνει καιρό ακατοίκητο.  Ανήκε σε ένα γέροντα γιατρό, που ζούσε εκεί ολομόναχος. Είχε πεθάνει πάνω από ένα χρόνο. Πέρασε και άλλος καιρός μέχρι να συμφωνήσω με 
τους   κληρονόμους  για  την  ενοικίαση  και  να  γίνουν  οι απαραίτητες επισκευές. 

Για αρκετούς μήνες,  αφού μετακόμισα,  έβλεπα μία  γριά  και άσκημη γάτα που τριγύριζε συστηματικά το σπίτι. Βέβαια γάτες εκεί υπήρχαν πολλές - και  οι  δικές  μου  και  οι  τακτικές 
επισκέπτριες  και οι περαστικές.  Όμως αυτή ήταν αλλιώτικη. Ούτε πλησίαζε πολύ ούτε απομακρυνόταν.  Βρισκόταν  πάντα  σε ίδια απόσταση από το σπίτι, σαν να ήταν δεμένη με ένα αόρατο σκοινί.  Στηνόταν απέναντι και κοιτούσε συνεχώς τα παράθυρα, με μάτια κουρασμένα,  κοκκινισμένα ενώ έβγαζε ένα χαμηλόφωνο μακρόσυρτο ήχο - κάτι ανάμεσα ουρλιαχτό και παράπονο. 

Φερόταν  σαν  άγρια  γάτα  -  αλλά δεν έμοιαζε άγρια.  Όταν στηνότανε απέναντι στο παράθυρο της άνοιγα να μπει αλλά αυτή στεκόταν  εκεί  στην  ίδια  πάντα  απόσταση.   Αν  πλησίαζα, 
οπισθοχωρούσε,   χωρίς  να  τρομάζει  και  να  εξαφανίζεται. Έτρωγε  το  φαγητό  που της έδινα,  με τον όρο ότι πάντα θα σεβόμουνα την προκαθορισμένη απόσταση.  Αν  στεκόμουν  κοντά 
στο πιάτο, προτιμούσε να μείνει νηστική. 

Το αίνιγμα  λύθηκε  όταν  μίλησα  με  την  κόρη  του  παλιού ιδιοκτήτη. 'Ηταν η γάτα του!  Η μοναδική του συντροφιά!  Την έλεγαν Πίπση κι ο γέροντας την υπεραγαπούσε.  Μόνο  που  την 
είχε τόσα χρόνια, που κανείς δεν φανταζόταν ότι ζούσε ακόμα. Πρέπει να ήταν πάνω από δεκαπέντε χρόνων -  υπέργρια.  Όταν πέθανε ο γιατρός,  δεν την βρήκαν στο σπίτι.  Το κλείδωσαν - κι ούτε που την σκέφτηκαν.  Κι εκείνη,  πήρε  τα  βουνά  και έγινε άγρια. 

Δηλαδή,  το  σπίτι  που  έμενα ήταν το δικό της!  Έκανα ότι μπορούσα  να  την  πείσω  να  επιστρέψει   -   μάταια.   Δεν εμπιστευόταν κανένα.  Η χαϊδεμένη και καλομαθημένη, που γριά 
βρέθηκε στο δρόμο, επέζησε - αλλά δεν πίστευε πια σε τίποτα. 

Μέχρι που ήρθαν Χριστούγεννα,  παραμονές και  ξαφνικά  ακούω ένα άλλο νιάου και βλέπω την Πίπση με την μύτη κολλημένη στο τζάμι.  Ανοίγω  το παράθυρο και - δεν πιστεύω τα μάτια μου - 
μπαίνει στο σπίτι.  Πρώτη φορά μπαίνει  στο  σπίτι,  μυρίζει δεξιά-αριστερά  με  μεγάλη  προσοχή,  ψάχνει  -  και  τελικά έρχεται  εκεί  που  καθόμουνα,  νιαουρίζει  παρακλητικά  και πηδάει  στην  αγκαλιά  μου.  Η Πίπση - που τηρούσε πάντα την απόσταση ασφαλείας, τα τρία μέτρα! 

Είχε έρθει για να γεννήσει.  Μέσα στην  αγκαλιά  μου  πάλευε τρεις ώρες και έκανε τέσσερα μικρά γούνινα. Κάθισε δύο μήνες στο σπίτι,  τα μεγάλωσε,  τα ανάθρεψε - και μία μέρα τα πήρε 
και εξαφανίστηκαν. Δεν την ξαναείδαμε ποτέ. Ούτε αυτά. 

Δεν τα  πήρε  όλα  όμως.  Έμεινε  ένα,  το  γλυκύτερο,  που αργότερα   έγινε   η   γάτα  της  ζωής  μου.   Το  καλλίτερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο. 


Ιστορία έκτη

1973 - Λιγότερα! 

Νοέμβριος μετά το Πολυτεχνείο.  Ο πιο  μουντός  και  άχαρος των τελευταίων χρόνων. Τόσο σκοτάδι που σχεδόν δεν ξημερώνει.  Η σκιά της ηρωικής αλλά μάταιης  (έτσι  φαινόταν τότε) εξέγερσης, η σκιά μίας νέας πιο στυγνής δικτατορίας, η σκιά  της  παγκόσμιας οικονομικής κρίσης,  πέφτουν επάλληλες και πνίγουν κάθε φως. 

Ετοιμάζω την χριστουγεννιάτικη  κάρτα  της  εταιρίας  -  και ξαφνικά έχω μία διαφορετική ιδέα.  Αντί για εορταστική κάρτα (τι να γιορτάσει κανείς!) γράφω ένα απλό κείμενο  -  και  το 
τυπώνουμε μαύρο σε άσπρο φόντο - χωρίς χρώματα και έλατα.  Η κάρτα εκτυπώνεται σε τρεις χιλιάδες αντίτυπα,  ταχυδρομείται και   εκεί   γίνεται  το  απροσδόκητο.   Όλες οι εφημερίδες ανατυπώνουν το κείμενο. Κατακλυζόμαστε  από γράμματα, τηλεφωνήματα, επισκέψεις.  Θέλουν κι άλλες κάρτες. Μέσα σε ένα μήνα το ανατυπώνουμε τρεις φορές. 
            
Το  κείμενο μιλούσε - φαινομενικά - για την οικονομική κρίση 
και την ανάγκη περισυλλογής. Αλλά ο κόσμος κατάλαβε. 


Είθε
ο νέος χρόνος
να μας φέρει
λιγότερα

λιγότερο πόνο σε αυτούς που πονούν,
λιγότερο μίσος σε αυτούς που μάχονται,
λιγότερη στέρηση σε όσους στερούνται,
λιγότερο πόλεμο, λιγότερο θάνατο,
λιγότερη καταπίεση, λιγότερη εκμετάλλευση,
λιγότερη δυστυχία και λιγότερη οδύνη.

Κι αν τύχει και φέρει μαζί
λιγότερη αφθονία και λιγότερη απόλαυση
λιγότερο πλούτο και λιγότερη καλοπέραση
Ίσως τότε μας χαρίσει
λιγότερη ελαφρομυαλιά και λιγότερη σπατάλη
λιγότερη επιπολαιότητα
και λιγότερη αυθάδεια.

Ίσως τα λιγότερα
είναι περισσότερα…


Ιστορία έβδομη

1984 - Η έκπληξη 

Παραμονή Χριστουγέννων κι εμένα με τρώει η μόνιμη  εορταστική μελαγχολία (κάθε χρόνο και χειρότερα.) Πήγε μεσημέρι και δεν είχε  ακόμα  χτυπήσει  το  κουδούνι για τα κάλαντα.  Το είχα 
περιγράψει και στην εφημερίδα που έγραφα τότε , (το Βήμα) πως  οι  σημερινοί  πιτσιρικάδες, χορτάτοι  πια,  δεν  κυνηγάνε το χαρτζιλίκι όπως εμείς,  δεν πηγαίνουνε στα μακρινά σπίτια. 

Είχα τελειώσει το μεσημεριανό μου όταν χτύπησαν στην  πόρτα. Ανοίγω  και τι να δω!  Ορχήστρα ολόκληρη και χορωδία και στη μέση ο Διονύσης Σαββόπουλος με την κιθάρα του  και  η  'Ασπα 
και κόσμος πολύς.  Κι αρχίζουν να λένε τα κάλαντα, τα παλιά, τα γνήσια.  Κι εγώ να έχω βουρκώσει και να μην  ξέρω  τι  να κάνω,  πως να τους φιλέψω, ολόκληρο στρατό.  Γνωριμία με τον Νιόνιο δεν είχαμε, μια φορά τον είχα συναντήσει στη ζωή μου. Πού το βρήκαν το σπίτι, πώς το σκέφτηκαν; 

Να,  είπε ο Νιόνιος μετά,  παραπονέθηκες πως δεν σου λένε τα κάλαντα - γι αυτό ήρθαμε! 


Μία φορά και μένα η γκρίνια μου βγήκε σε καλό! 

89 σχόλια:

  1. Ιστορία Τέταρτη "Οι πατέρες"
    νομίζω πως συνομιλεί με το "Χριστό στο Κάστρο" του Παπαδιαμάντη.

    Ας πούμε λοιπόν ιστορίες...
    Εδώ μια δική μου που συμπεριλήφθηκε -με αρκετες αλλαγες- στον "Εποχιακό Διανομέα"
    Χριστουγεννιάτικη ιστορία σε μπλε φόντο

    ΥΓ. αποφυγετε να διαβασετε στ σχόλια απο κάτω. (Προκαλούν έντονες γαστεντερικες διαταραχές).


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι "Πατέρες" είναι 100% αληθινή ιστορία - δεν είχα ποτέ σκεφθεί τον "Χριστό στο Κάστρο". "Η ζωή μιμείται την Τέχνη" είχε πει ο Οσκαρ Ουάλντ.

      Διαγραφή
    2. Νώντα,την κάθε περιγραφή της ιστορίας σου ήταν σαν να την ζούσα, παρ'όλο που δεν έχω παρόμοιες αναμνήσεις από Χριστούγεννα σε επαρχιακή πόλη. Όμως το συγκεκριμένο μπλέ, το τσιγαρόχαρτο, οι θλιβερές φάτνες μού θύμισαν πολλά από την δεκαετία που μεγάλωσα.

      Διαγραφή
    3. Ντίτα, τo "επαρχιακό είναι παγκόσμιο" λέει -κάπως έτσι- ο Άμος Όζ...
      Και φυσικά, αν εξαιρέσουμε την Αθήνα, όλη Ελλάδα τότε ήταν ένα απέραντο χωριό... Γι' αυτό και σχεδόν κοινές οι μνήμες.

      Διαγραφή
  2. Περνανε το πιο δυσκολο τεστ: Να τις διαβαζεις με την ιδια ευχαριστηση οπως την πρωτη φορα και να σε κανουν να αισθανεσαι οτι ξαναβρηκες εναν φιλο. Καλες γιορτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επτά ιστορίες δώρο μας έκανε ο οικοδεσπότης μας και τον ευχαριστούμε για τη χαρά που μας έδωσε. Εμείς,αλήθεια, πώς μπορούμε να του κάνουμε ένα δώρο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το δώρο μου είναι που τις διαβάζετε...

      Διαγραφή
    2. Συγκινητικές οι ιστορίες, συγκινητική και η απάντησή σας... Θα διαβάσω ξανά τους "Πατέρες" για να γελάσω.

      Διαγραφή
  4. Πάντα το ίδιο συγκινητικές.

    Ιδίως η κατοχική, η της Γερμανίας, της Πίτση.

    Σε ταξιδεύουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντα τις διαβάζω και πάντα με την ίδια συγκίνηση!
    Ειδικά αυτή στο Μόναχο...

    Χ. Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οι χιονογλύπτες πολύ εξαίσιοι. Και εκεί που γράφεται Τα ρούχα είχαν κολλήσει επάνω μου παραλίγο να διαβάσω Τα ρούχα μου είχαν ροβολήσει πάνω μου. Σαν χιονόμπαλες σε καυστικό χειμωνόθερος. Αμνοί στο χιόνι τα τσομπάνικα διαστημόπλοια, που φαντάζεται ένας άνθρωπος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρέπει να πινεις απο το ιδιο κονιακ που επινε ο οικοδεσποτης στο Μοναχο, μονο που εσενα σε χαλαει περισσοτερο.

      Διαγραφή
  7. Πόσες φορές τις έχω διαβάσει, και πάντα με την ίδια συγκίνηση ! Η ιστορία που μου σφίγγει όμως πάντα την καρδία είναι περιέργως η "ΓΕΡΜΑΝΙΚΉ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΆΤΙΚΗ ΙΤΟΡΙΑ ". Αυτή η οργανωμένη εκδήλωση "αγάπης" που στο τέλος μάλλιστα ομολογείται για να δείξει την καλή ανατροφή και τις σωστες αρχές της οικογένειάς,με εξοργίζει.
    Αν δεν είχαν αποκαλύψει το κίνητρό τους, ναι, τότε θα ήταν μια πράξη αληθινής καλοσύνης.
    Προσφέρεις την ΄συντροφιά σου σε ένα μοναχικό νέο παιδί και μετά το τσακίζεις ψυχολογικά λέγοντάς του πως ....είναι μες τον ετήσιο προγραμματισμό σου. Ετσι. μια καλή πράξη κάθε χριστούγεννα για να ταχουμε καλά με την συνειδησή μας.
    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γενικά οι Γερμανοί θέλουν να είναι ξεκάθαροι μαζί σου, να μη σου πουλάνε φούμαρα, καμιά φορά με δυσάρεστες συνέπειες, διαμετρικά αντίθετοι από τον Έλληνα που «υπόσχεται τα τριπλά από αυτά που μπορεί να κάνει. […] Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από όσα πραγματικά νοιώθει», ενίοτε επίσης με δυσάρεστες συνέπειες.

      Διαγραφή
  8. Σας ευχαριστώ για αυτό που μόλις διάβασα. Να είστε καλά.
    Παναγής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Άγριος άνεμος
    τον άγριο κόσμο χτυπάει
    άγριος ο καιρός
    τη μέρα στα πέλαγα πάει

    Άγριο ψέμα
    τον άγριο κόσμο θερίζει
    άγρια η βρωμιά
    το μέσα μας αργά κερδίζει

    Το μέσα μας αργά κερδίζει

    Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
    τιτλούχοι κακής εποχής
    δε σκάμε πολύ για την ώρα
    Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
    οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
    τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα....




    https://www.youtube.com/watch?v=DPfYS1kJ9h4

    Anonymous28 April, 2016 02:23

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έχω διαβάσει πολλές φορές τις 7 Χριστογεννιάτικες ιστορίες. Πάντα με την ίδια συγκίνηση. Προσωπικά, έχω μόνο μια μικρή αμφιβολία για την Γερμανική Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Πιστεύω ότι υπάρχει και δεύτερη, πιο επιεικής για τους οικοδεσπότες, οπτική, κατανοώντας βεβαίως απολύτως, την πρώτη οπτική, της συναισθηματικής αντιμετώπισης του συγγραφέως. Καλές γιορτές! Να είμαστε καλά και του χρόνου να διαβάζουμε με συγκίνηση doncat.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βουβη ταινια, προσπαθησε να παραμεινεις βουβη.

      Διαγραφή
  12. Πρώτη φορά διάβασα τις συγκεκριμενες ιστοριες και πολύ χάρηκα κυριε Δημου. Χαρηκα διοτι παντα μου ειστε συμπαθης με τις διαφωνιες μας ασφαλως (αν υπηρχε απολυτη ταυτιση ποιος ο λογος της συζητησης). Χαρηκα διοτι μεχρι τωρα δε γνωριζα οτι το ποιημα της 6ης ειναι δικο σας. Χαρηκα διοτι στην 3η,5η και 7η ιστορια ειδα και προσωπικα μου βιωματα. Δεν γνωριζω αν υπαρχει κατι υπερβατικο και υπερφυσικο πανω απο οσα βλεπουμε και ζουμε. Πιστευω ομως...και ειναι βαρια κουβεντα αυτη, οτι αν υπαρχει και καποτε με ρωτησει για σας θα του πω καλα λογια. Καλες γιορτες φιλοι του blog!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πρωτοάκουσα τη Γερμανική ιστορία πριν 30 χρόνια στον 9.84 και εξακολουθώ να τη διαβάζω στο "Οι Δρόμοι μου", πάντα με την ίδια συγκίνηση. Έχω ωστόσο μια απορία: ποιος μπορεί να είχε δώσει το όνομα σας στους ανθρώπους αυτούς;

    Θα ήταν υπέροχο πάντως να είχατε διατηρήσει μέχρι σήμερα επαφή με τους χιονογλύπτες...

    Καλές Γιορτές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τις (ματαξανα)διαβασα χτες το πρωι στο τρενο (overground) πηγαινοντας στο city για δουλεια, στη Λοντρα. Αντι να ασχοληθω με το sudocu μου. Με βαλανε στο χριστουγεννιατικο κλιμα καθοτι αμα μενεις εκτος κεντρου, φευγεις νυχτα και γυριζεις νυχτα, χανεις τις μερες.
    Οταν ερθει η κορη θα τις διαβασει και εκεινη.

    Καλες γιορτες σε ολους τους φιλους του μπλογκ, ελπιζω η ηγουμενη Ευγενεια να διαβασει και καμμια ευχη για μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ξανά - ξανά - ξανά - ξανά - ξανά - ξανά - ξανά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γιώργος.
    Κύριε Δήμου καλησπέρα .
    Σας ‘μελετώ’ χρόνια τώρα και είμαι σίγουρος πιά ‘οτι μου ταιριάζει ο δρόμος η πορεία και η εξήγηση του κόσμου μέσα μας και γύρω μας, όπως αυτός παρουσιάζεται στα κείμενα σας και πιθανότατα στις πράξεις σας , κατά 80% (από αυτό, 50% δικόμου και 50% δικό σας).. απλή σύμπτωση....τίποτα παραπάνω .. ποτέ δεν πίστεψα ότι έχουμε το copyright των σκέψεών μας .. σίγουρα και άλλοι πριν από εμάς , σύγχρονοι αλλά και κάποιοι άλλοι, μετά απο εμάς ,
    θα έχουν την ικανότητα να σκεφτούν τα ίδια και ίσως να εκφράστουν παρόμοια , γραπτώς.
    Γρήγορα στο θέμα..
    Παρατήρησα μια στρογγυλοποίηση στην παρουσία σας μέσω του λόγου ,
    τώρα τελευταία ..., αφορμή για να γράψω είναι η τελευταία σας κοινοποίηση με το θέμα ΄Επτά χριστουγιενιάτικες ιστορίες΄
    και φυσικά δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ξεχάσω το ΄ κρίμα απο τον Θεό΄ ή κάπως έτσι ..για κάποιες γάτες που θα έπρεπε να υιοθετηθούν , ίσως από κάποιον ΄χριστιανό΄ καλύτερα ?? ,
    σε ένα άρθρο/έκκληση σας , αλλά δεν θυμάμαι πότε , μάλλον πέρυσι.
    Τί συνέβει Νίκο Δήμου ? χαιδεύουμε αυτιά? ,
    Βοηθάμε καυτηριασμένες , μισοπεθαμένες ή ανύπαρκτες συνειδήσεις να αισθάνονται δικαιωμένες? ,
    Συλλέξαμε προσωπικότητες στο BLOG που λένε διάφορα νερόβραστα , κατεβάζουν και καμιά ανοησία και πιστέψαμε ότι η πλειοψηφία(δημοκρατία || αριστοκρατία) , τελικά είναι με το μέρος μας και έχει το δίκιο ? έ ?
    Mήπως κουραστήκαμε τελικά?
    Αυτά αλλά με πολύ σεβασμό και καμιά διάθεση να σας προσβάλω , κάθε (καλό) άλλο ...

    Γιώργος.
    Göteborg.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ενδιαφέρουσες ιστορίες κύριε Δήμου και μας ταξίδεψαν σε διάφορες εποχές.
    Η 3η και η 5η κορυφαίες. Καλές γιορτές σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η τριτη ιστορια μου θυμιζει κατι που εγινε στο Βερολινο κακη ωρα, Χριστουγεννα παραμονες, οταν καποια Γερμανιδα μου απαντησε πολυ περιεργα σχετικα με προσκληση στο παρτυ της παραμονης χριστουγεννων στο διαμερισμα της.

    Ειπε: "σορρυ αλλα δεν απαντησαν πολλοι θετικα στις προσκλησεις που εστειλα για το παρτυ που θελω να διοργανωσω, και το τελευταιο πραγματα που θελω να κανω παραμονες χριστουγεννων ειναι να βρεθω προσωπο με προσωπο με ενα εντελως αγνωστο μου προσωπο, και να τσουγκριζω το ποτηρι με μια αγνωστη μου, εσενα. Δεν ειναι καλο για παραμονες Χριστουγενων 2 ανθρωποι αγνωστοι να βρισκονται ετσι".

    Αναρωτιεμαι αν θα ειχε την ιδια γνωμη εαν μουν αντι για γυναικα, ανδρας, και αντι για Ελληνιδα, Ελληνας, ή Ισπανος, διοτι αν κρινω απο το προφιλ της στο ΦΚ, της αρεσουν οι Ισπανοι. Οποτε μαλλον ηθελε να πει "σορρυ λαθος φυλλο και λαθος εθνικοτητα".

    Η' ισως γινομαι κακια....

    Δεν ηταν ομως προσωπικο το θεμα, διοτι κατεληξε να πει "οποτε θα παω στο μεγαλο εκεινο παρτυ που διοργανωνει ο ταδε!". Χωρις ομως να προσθεσει "αν θες ελα και εσυ". Ωστωσο για να μου λεει οτι θα παει στο συγκεκριμενο παρτυ, μαλλον υποννοει οτι θα μπορουσα και εγω να περασω ετσι τις παραμονες χριστουγεννων.

    Μου εκανε λιγο εντυπωση η ευθυτητα. Και σου λενε οι ιδιοι οι Γερμανοι να τους εκτιμησεις για την φοβερη ευθυτητα τους. Κι ομως αυτη η ευθυτητα πολλες φορες ειναι απλως σβαινεραι! Αν δεν το βλεπουν οι ιδιοι τι να πω. Και καθολου ευθυτητα δεν ειναι αλλα σκετη απεπτη υποκρισια μεχρι το μεδουλι.

    Οταν λοιπον μου ειπε αυτο εγω σκεφτηκα οτι προσωπικα θα μου αρεσε να περασω παραμονες χριστουγεννων ειτε με τον εαυτο μου ειτε με μονο ενα εξτρα ατομο (ή ζωο). Και οτι πανω απο 2 ειναι πολλοι! Σκεφτηκα ποσο υπεροχο θα ηταν να ελεγε "μονο εσυ απαντησες θετικα στην προσκληση για το παρτυ, εισαι ευπροσδεκτη κι ας ειμαστε μονο δυο!". Αλλα η ζωη δεν ειναι οπως τα παραμυθια.

    Τι ειρωνια. Τοτε ειχα 2-3 (μαλλον 5) προσκλησεις για διαφορα παρτυ σε διαμερισματα, για παραμονες χριστουγεννων. Τα αρνηθηκα ολα και σκεφτηκα μονο να παω σε αυτο της συγκεκριμενης κοπελας που το ακυρωσε. Ενας (μη Γερμανος) μου μιλησε λιγο ασχημα επειδη απερριψα την προσκληση του λεγοντας οτι θα παω σε αυτο της κοπελας εκεινης. Το προβλημα του ποιο ηταν; Σκεφτηκα οτι μαλλον δεν ηταν για καλο που με καλεσε (και με πιεζε) να παω στο διαμερισμα του οπου ειχε καλεσει το παραπετασμα. Επειδη ειχε καλεσει ατομα που αντιπαθω δεν ηθελα να παω αλλα φυσικα δεν του ειπα κατι τετοιο.

    Τωρα εχω αλλαξει καπως ως προσωπικοτητα και δεν το παιρνω τοσο σοβαρα, θα 'κτυπουσα' ολα τα παρτυ σε ενα βραδυ (οπως κανουν οι περισσοτεροι προσκεκλημενοι) και δεν θα με ενδιεφερε ποιος αλλος θα ειναι εκει και τοσο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλές οι ιστορίες - μουσείο ναχαμε να λέγαμε ή άλλα λόγια να ξεχνιόμαστε του 1987 -τότε δεν πήραμε και το Ευρομπασκετ που <> όλους τους Έλληνες;(sic)

    Αλλά πάμε λίγο και στο σήμερα.
    Το μικρό έχει γαστρεντερίτιδα και 'γω ξενυχτώ δίνοντας νερό με το κουταλάκι - άλλως: το βασανιστήριο της σταγόνας σε νέα διάσταση.

    Οπότε εγώ έχω νευρά και είμαι και ξενύχτης (μην γράψει κανένας <> θα Χε***με…)
    Θα μου πεις σιγά τα ωά - γαστρεντερίτιδα είναι - το πολύ - πολύ πάς σε ένα νοσοκομείο.
    Δεκτό (προς το παρόν, για χάρη της συζήτησης…)

    Πάμε τώρα στα σοβαρά:

    Ένας γνωστός μου έχει καρκίνο - είναι στο νοσοκομείο.
    Και όπως συμβαίνει σε πλείστες τόσες περιπτώσεις ρωτάς να μάθεις τι γίνεται ο γνωστός και παρεμπιπτόντως θες δεν θες ξώφαλτσα μαθαίνεις και την κατάσταση στα νοσοκομεία.

    Έμαθα λοιπόν -από έγκυρη πηγή- εγκυρότερη δεν γίνεται, το εξής:

    Άλλη γνωστή που (πρώην μάλιστα γιατρός στο ΕΣΥ παρακαλώ) πάσχει και αυτή από καρκίνο, πήγε που λες να κάνει την προγραμματισμένη χημικοθεραπεία της και της είπαν ότι αδυνατούν προς το παρόν(!) γιατί έχουν έλλειψη φαρμάκων και οοοοταν θα έχουν θα την φωνάξουν…

    Ερώτηση πρώτη:
    Τον καρκίνο (που παρεμπιπτόντως έχει ήδη κάνει μια μετάσταση), τον ρώτησαν εάν έχει υπομονή να τους περιμένει; Δεν τον έχω και για πολύ νηφάλιο τύπο.

    Ερώτηση δεύτερη:
    Διαβάσατε εσείς πουθενά εμφατικά για τέτοιου είδους βασικές ελλείψεις; Μάθατε να έχει γίνει πρώτο θέμα στις ειδήσεις;

    ΥΓ:
    Οι συνταξούλες και η αριστερούλιδες επαναστάτες ναν' καλά και όλοι οι άλλοι να παν να γ***θουν!!!

    ΥΓ2:
    Μην τολμήσει να πει κανείς χρόνια πολλά…. μέρες πού'ναι.
    Χρόνια καλά θέλουμε, ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ…
    Αλλά με τούτους δω που μπλέξαμε - και με τους προηγούμενους βεβαίως βεβαίως -ούτε πολλά ούτε ΚΑΛΑ δεν βλέπω νάρχονται, το μόνο που ταιριάζει, το μόνο που απομένει είναι: όταν θα πουν τα κάλαντα τα παιδιά με τα μυαλά που κουβαλάμε να πούμε <>!!!!
    Αυτό ναι είναι μια ρεαλιστική ευχή...
    Και του χρόνου λοιπόν - καλά μυαλά!

    D.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φαίνετε πως δεν παρακολουθείτε τις ειδήσεις - πρώτη είδηση είναι εδώ και μήνες οι ελλείψεις στα νοσοκομεία.

      Όσο για τα Μουσεία - καλά είναι να τα ξαναβλέπουμε από καιρό σε καιρό - ιδιαίτερα τώρα τις διακοπές. Μην φοβάστε, η επικαιρότητα θα μας καβαλήσει σύντομα.

      Όσο για ευχές - ένας φίλος Τούρκος καθηγητής πανεπιστημίου μου έστειλε φωτογραφία από ελληνικό γκράφιτι που λέει:

      MERRY CHRISIS
      AND A HAPPY NEW FEAR

      Μπρρρρ!

      Διαγραφή
    2. D ,
      περαστικά στο παιδί και σταματα να είσαι φαρμακόγλωσσσος διάολε!
      Η μεθοδος που ακολουθείται στα νοσοκομεία σήμερα είναι μια ελληνική πατεντα ευθανασίας.
      Οταν πριν απο 3 χρόνια απολυθηκαν 3500 γιατροί (του παλαιου "διεφθαρμενου" ΙΚΑ) κανεις δεν πηρε -ή δεν θελησε να παρει - χαμπαρι. Περίμενε του λαγους με τα πετραχείλια...
      Τωρα που η πρωτοβαθμια φροντίδα Υγείας μετετέθη -ως μη όφειλε- στην Τριτοβθμια [ήγουν στα επειγοντα σε εφημερεύοντα νοσοκομεία και στα εξωτερικά τους ιατρεία προκαλώντας αληθινή ασφυξία ή έμφραγμα ] όλοι αρχισαν να αισθάνοναται το χνώτο της "έλλειψης" (τί χνώτο ?Δάγκωμα δε λες...)
      Φυσικά "οι 300 απολυμένες καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών" με το πορτοκαλί τους γάντι "ανέβασαν" κυβέρνηση και από ότι μαθαίνω τωρα κόβουν βολτες σε γραμματείες δικαστηρίων. Περαστικά μας!

      ΥΓ. Πράγματι στους βαρυποινίτες και ισοβίτες δεν λες ποτε Χρόνια Πολλά. (Διότι τρως ξύλο). Λες μοναχα χρόνια ΚΑΛΑ! Όσα είναι...

      Διαγραφή
    3. Στα εισαγωγικά έγραφα: ένωσε, περαστικά, και του χρόνου.
      D.

      Διαγραφή
    4. Ν.Τ. says:

      "Φυσικά "οι 300 απολυμένες καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών" με το πορτοκαλί τους γάντι "ανέβασαν" κυβέρνηση και από ότι μαθαίνω τώρα κόβουν βόλτες σε γραμματείες δικαστηρίων."
      ---------------------------------------------------------

      …και να μην ξεχνάμε ΚΑΙ τους σχολικούς φύλακες!
      Τους σχολικούς φύλακες, που κάναμε μονίμους βεβαίως -βεβαίως, που περνάνε τα παιδιά μας απέναντι στις διαβάσεις με μισθό μονίμου υπαλλήλου - τι και αν στις οοοολη την υπόλοιπη Ευρώπη είναι η δουλειά είναι αμισθί και είναι εθελοντές που προσφέρουν εθελοντική εργασία, εμείς είμαστε Large.

      Όσο για τον καρκίνο, έχουμε και εκεί πρωτοπορήσει -βρήκαμε και εκεί την λύση:
      Το Θαυματουργό νερό Καματερού!!!!

      Με την ανοχή του κράτους, της εκκλησίας ΚΑΙ του Τύπου βεβαίως - βεβαίως , σιγά μην πληρώνουμε τα ακριβά καρκινογόνα φάρμακα, σιγά μην ταλαιπωρούμε τον κόσμο με χημικοθεραπείες, τι είμαστε εμείς κουτόφραγκοι σαν τους βλάκες τους Ευρωπαίους.

      Εμείς έχουμε το Θαυματουργό νερό- εμείς και οι Γαλάτες, στην μικρή μας Γαλατία που τηγνη λέν' Ελλάδα.
      Θαυματουργό νερό- ο μαγικός μας ζωμός: δια πάσαν νόσων και για πάσαν μαλακιάν!!!

      Όλα αυτά (και άλλα πολλά) μας οδήγησαν τελικά στο λεφτόδεντο και στην στοργική αγγαλίστσα του αγράμματου αριστερούλι Τσίπρα - έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

      Ρε α ι σιχτίρ!

      D.

      Διαγραφή
    5. "Τωρα που η πρωτοβαθμια φροντίδα Υγείας μετετέθη -ως μη όφειλε- στην Τριτοβθμια [ήγουν στα επειγοντα σε εφημερεύοντα νοσοκομεία και στα εξωτερικά τους ιατρεία προκαλώντας αληθινή ασφυξία ή έμφραγμα ] όλοι αρχισαν να αισθάνοναται το χνώτο της "έλλειψης" (τί χνώτο ?Δάγκωμα δε λες...)"

      -

      ΥΓ. Πράγματι στους βαρυποινίτες και ισοβίτες δεν λες ποτε Χρόνια Πολλά. (Διότι τρως ξύλο). Λες μοναχα χρόνια ΚΑΛΑ! Όσα είναι...

      ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

      Τόζησα και αυτό το έργο:

      Παιδί (μωρό) με 40+ πυρετό: Τηλεφωνώ παιδίατρο, δώστου Ντεπόν. Δίνω. Ο πυρετός εκει, μπάστακας κολλημένος στο 40 + με ανοδικές τάσεις…. Ξανά τηλέφωνο: Δώστου Ποντστάν, ξαναδίνω. Ξανά τηλέφωνο κάντου μπάνιο. Κάνω. Ξανά τηλέφωνο.

      Η Παιδίατρος ρωτά: Πόσο είναι ο πυρετός;
      41 μισό…

      Παιδίατρος: Τρέχα στο παίδων!

      Τρέχω - με ανοιχτά τα αλάρμ και το θερμόμετρο αγκαλιά.
      Εκεί ουρές... Ατελείωτες ουρές τις εξαθλίωσης…. Η χαρά του γύφτου.

      Βλέπω το παιδί και σβήνει… ο πυρετός ανεβαίνει...
      Μαθαίνω (μετά από ώρα), ότι από τις τέσσερις ουρές η ΜΙΑ είναι ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ επείγοντα (!!!) και για να πάρεις προτεραιότητα πρέπει να πάρεις "χαρτάκι" από τον ΝΟΣΟΚΟΜΟ που κάθεται στην είσοδο με τα πόδια στην ανάταση (!!!)

      Δώσε κάτι λέω σε μια θεια -αυτή large δίνει 5 ευρώ… εντωμεταξύ μετράω πυρετό 41 μισό… Πάω στον Πασα- Αγα νοσοκόμο - φακελάκια. Μετράει και αυτός αδιάφορα με ένα θερμόμετρο μετώπου, 36 μου λέει…

      Φεύγω άπραγος.
      Ξαναστήνομαι στην ουρά, νιώθω το παιδί να σβήνει στην αγκαλιά μου, μέχρι που ο μπατζανάκης μου -πρωταθλητής στο μποξ στα νιάτα του, παρεμπιπτόντως - μου κάνει την εξής απλή ερώτηση : Τι περιμένεις; μου λέει…

      Και όλα γίνονται απλά.

      Πως ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε ζώο, πως η ανάγκη της επιβίωσης σε κάνει να ξεχνάς τρόπους, καλή συμπεριφορά και σε νοιάζει μόνο αυτό: Η επιβίωση του παιδιού σου.
      (Είμαι σίγουρός ότι ο "Κάπα" έχει να πει περισσότερα επ' αυτού…)

      Όποτε πάω ατάραχος πρώτος στην ουρά και λέω με νηφάλιο ύφος και μια ελαφριά γυαλάδα στο μάτι στον κακόμοιρο σεκιούριτά των 500 ευρώ: "Εγώ με το που θα βγει ο επόμενος μπαίνω και εσύ εάν θες σταμάτησέ με…

      Αυτός με κοίταξε στα μάτια, τον κοίταξα και εγώ, μετά κοίταξε το ταβάνι, με ξανακοίταξε, το βλέμμα μου πρέπει να είχε το βλέμμα του λιονταριού, πριν χιμήξει στο θύμα του, δεν μου απάντησε, έκανε ένα αμήχανο βήμα πίσω.
      Από την ουρά κανένας δεν μίλησε, μπήκα.
      Τέλος ιστορίας.

      ΥΓ:
      Την επόμενη φορά λέω να πάρω όπλο, όπως στις ταινίες με το Σταλόνε, πρώτα θα καθαρίσω τον Νοσοκομ Αγα της εισόδου - κάποια στιγμή θα βγω - και ο Κατσούλας βγήκε, σε μένα θα εξαντλήσουν όλη την αυστηρότητα τους οι δικαστές; -γαμω τις καθαρίστριες μου γαμω… Καλύτερα βαρυποινίτης ισοβίτης και χρόνια ΚΑΛΑ!

      D.

      Διαγραφή
    6. Ενίοτε λόγοι επιβίωσης επιβάλλουν την προσωρινή μεταβολή του σαβουάρ βιβρ σε σαβούρα βιβρ…

      Διαγραφή
    7. > Στα εισαγωγικά έγραφα: ένωσε, περαστικά, και του χρόνου.

      Ο Blogger ερμηνεύει ό,τι βρίσκεται μεταξύ < και > ως εντολές της γλώσσας HTML. Αν η εντολή δε βγάζει νόημα, τότε τη σβήνει. Αν πράγματι θέλουμε να εμφανιστούν < και >, τότε πρέπει να γράψουμε &lt; και &gt; (lt = less than, gt = greater than).

      Καλό είναι πριν στείλουμε το σχόλιό μας να το ελέγχουμε στην προεπισκόπηση (preview).

      Τα σύμβολα < και > είναι εισαγωγικά σε εισαγωγικά. Τα πραγματικά ελληνικά εισαγωγικά είναι το « και το ».

      Διαγραφή
    8. > πρώτη είδηση είναι εδώ και μήνες οι ελλείψεις στα νοσοκομεία.

      Μάλλον γίνονται αλλιώς αντιληπτές. «Δεν έχουμε γάζες κι ιώδιο, πηγαίνετε στο φαρμακείο απέναντι από την πύλη κι αγοράστε μόνοι σας», όχι όμως σαν τη φρίκη της ιστορίας του D.

      Διαγραφή
    9. @ wolf
      «Δεν έχουμε γάζες κι ιώδιο, πηγαίνετε στο φαρμακείο απέναντι από την πύλη κι αγοράστε μόνοι σας»

      Έρχεται μείνει λίγο πίσω: αγοράζονται ΚΑΙ ΠΑΠΙΕΣ(ναι αυτές που κάνουν το πι - πι...) βρίσκονται σε εμφανές σημείο ΣΤΟ ΚΥΛΙΚΕΙΟ πάνω από τα σάντουιτς και τα πατατάκια.
      Εάν δεν έχεις λεφτά, να υποθέσω κατουράς στην χούφτα;
      (οκ, ξέρω υπερβάλω, όλο και 'κανα τεντζερέδι θα βρεθεί...)

      ΥΓ:
      Ξέρω ότι σας χάλασα το κλίμα - θα φταίνε οι πολλοί καφέδες και τα τσιγάρα...ζητώ συγνώμη.

      Ευχαριστώ.
      D.

      Διαγραφή
    10. Δυστυχώς, Λύκε της Στέπας, οι ελλείψεις είναι περισσότερες και χειρότερες. Στον Άγιο Σάββα, το μεγαλύτερο αντικαρκινικό νοσοκομείο μας, για ακτινοθεραπεία οι καρκινοπαθείς περιμένουν μήνες! Επείγουσες εγχειρίσεις, επίσης... Τα ιδιωτικά νοσκομεία ευημερούν - κι όποιος δεν έχει να πληρώσει την έχει άσκημα.

      Διαγραφή
    11. Mέρες που είναι ας δώσω κλείνοντας και ένα αισιόδοξο μήνυμα - ένα παραλειπόμενο της όλης ιστορίας.

      Θυμήθηκα μια διόλου αμελητέα λεπτομέρεια:

      Όταν είχα πάει να ξαναστηθώ στην ουρά στο τέλος της τέταρτης ουράς των "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ" επειγόντων του παίδων, μία Μάνα που βρισκόταν μια θέση μπροστά από μένα- με παιδί και αυτή στην αγκαλιά - μου παραχώρησε την θέση της ΟΙΚΙΟΘΕΛΩΣ, χωρίς καν να της ζητηθεί!

      "Και το δικό μου επείγον είναι, μου λέει αλλά βλέπω και το δικό σας πως είναι…"

      Να είσαι ΜΑΝΑ, να έχεις το παιδί σου στα επείγοντα, εκτεθειμένο μες σε όλα τα μικρόβια του νοσοκομείου και να παραχωρείς την σειρά σου αυτόβουλος ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟ.
      Με ξεπερνά…

      ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ !!!

      Ναναι καλά και αυτή και το παιδί της.

      D.

      Διαγραφή
    12. Δεν πήρες χαμπάρι αδερφέ μου πως ΑΥΤΗ ήταν η κανονική Παναγία σε ...real time;

      Διαγραφή
    13. Να πεθαινουν ανθρωποι το 2017 επειδη δεν εχουν λεφτα και μεσον;Ποία η διαφορά τότε με το Ζιμπάμπουε;

      Διαγραφή
    14. Αγαπητό μου παιδί - μαναράκι μου - σε όποιο τόπο και αν βασανίζεται ή κακοποιείται και φονεύεται, νοητικά και σωματικά, ένας ζωντανός οργανισμός, κρανίου τόπος είναι ο τόπος αυτός. Είναι η ζωή που δεν γνωρίζεται με την ανώμαλη "παγκοσμίωση" αθλίων φιλοσόφων-ψυχαναλυτών.

      Διαγραφή
    15. Επικαιρότητα - Να δες που όλα συνδέονται τελικά:

      ---------------------------------------------------------

      Ο Γιώργος Καματερός έκανε την εμφάνιση του στην επικαιρότητα στις αρχές Φεβρουαρίου του 1976, υποστηρίζοντας ότι ανακάλυψε το φάρμακο κατά του καρκίνου.

      Ο 36χρονος τότε δικηγόρος άρχισε να μοιράζει με βυτιοφόρα το ιαματικό νερό που υποτίθεται έφερνε από την Κω, στις γειτονιές της Αθήνας και λίγες μέρες αργότερα στην επαρχία.

      Το θέμα άρχισε να αποκτά μεγάλες διαστάσεις, παρά τις αντιδράσεις του ιατρικού κόσμου, αφού πολλές από τις εφημερίδες της εποχής – με προεξάρχοντα «Τα Νέα» – στήριζαν με τη στάση τους τον Καματερό και την ομάδα του..."

      Τώρα να λυπηθώ που κλείνουν ή όχι;

      Πηγή:
      https://www.sansimera.gr/articles/16

      Διαγραφή
    16. Ναι, η ιστορία του θαυματουργού νερού Καματερού ήταν μία επαίσχυντη στιγμή του Ελληνικού Τύπου - και κυρίως των "ΝΕΩΝ" που πρωτοστάτησαν. Αλλά δεν μπορεί κανείς να κρίνει την ιστορία ενός συγκροτήματος ενενήντα ετών από ένα και μόνο επεισοδιο. Το Βήμα κυρίως, τα Νέα, ο Οικονομικός Ταχυδρόμος, οι Εποχές, ακόμα και άλλα περιοδικά όπως το RAM πρόσφεραν πολλά στην Ελληνική κοινωνία. Δεν μπορούμε να τα διαγράψουμε εύκολα. Ακόμα και η φήμη ότι "ο Λαμπράκης" διαπλεκόταν, μηνηχανορραφούσε και ανέβοκατεβαζε κυβερνήσεις, ήταν υπερβολική. Υπήρξα για χρόνια στέλεχος του Οργανισμού και ξέρω. Μέχρι που ανελαβε ο Ψυχάρης υπήρχε ήθος. Μετά...

      Διαγραφή
    17. Λυπάμαι αλλά διαφωνώ.

      Τα "Νέα" συνέβαλαν όσο καμία άλλη Εφημερίδα στην εγκαθίδρυση του " ΠΑΣΟΚ και του Παπανδρεϊσμου" στην Ελλάδα.

      Ήταν η lifestile εφημερίδα, ότι ήταν το "Κλικ" εκείνη την περίοδο -του επίσης Παπανδρεϊκού Κωστόπουλου- στα περιοδικά.

      Με το κουλτουριάρικο (ή δήθεν κουλτουριάρικό) ύφος που υιοθέτησαν, το καλλιτεχνικά άρτιο εξώφυλλο και τα ευανάγνωστα κείμενα τους, έβαλαν και αυτά το λιθαράκι τους (για να μην πω κοτρόνα...) για την μετέπειτα κατρακύλα της χώρας μας -αυτό προσέφεραν.

      Έκαναν αυτό που δεν κατάφερνε να κάνει η Αυριανή - που έτσι κι αλλιώς απευθυνόταν σε περιορισμένο και συγκεκριμένο κοινό.

      Όταν όλες οι εφημερίδες (λόγο μετατροπής του νομίσματος σε Ευρω) πήραν σε μια νύχτα αύξηση 300 % από εκατό δραχμές σε ένα ευρώ, τα "Νέα" πήγαν στο ένα τριάντα.

      Όπως θα διαβάσατε ίσως, πουλώντας σαν είδηση το "νερό του καματερού" η δήθεν έγκριτη ,αυτή εφημερίδα, έφτασε τα 500.000 φύλλα...

      Όσο για το έτερον ήμισυ τους - το "Βήμα" - αρκεί κανείς να διαβάσει εδώ -για να καταλάβει κανείς την αντικειμενικότητα τους:

      http://www.tovima.gr/vimagazino/lastpage/article/?aid=507073

      Τέλος να μην ξεχνάμε και τα πρόσφατα ραντεβού του "Γάτου Ιμαλάιων", τα κρυφά ραντεβού με τον Τσίπρα καθώς και τα πρωτοσέλιδα υπέρ ΣΥΡΙΖΑ, την περίοδο εκείνη.
      Αλλά πλατειάζω και νομίζω ότι δεν είναι αυτό το θέμα μας…
      Εξάλλου η υποθετική ερώτηση ήταν, εάν θα ήταν καλύτερο σήμερα (επί Ψυχάρη) να κλείσουν.

      ΥΓ:
      Αλήθειά πώς αντιμετώπιζαν έναν συγγραφέα οι δημοσιογράφοι;
      Σαν ουρανοκατέβατο εξωγήινο σαν ένα ξένο σώμα ή απλά σαν συνάδελφο, σαν έναν από αυτούς;

      D.

      Διαγραφή
    18. Ευγενεικη Ηγουμενη, διδαξε μας τις μεγαλες αληθειες οπως στις εμαθε ο πνευματικος σου Αγιος Πρεβεζης. Χάρισε μας το μυστικο του τριμμενου πιπεριου για το οποιο φημιζεται η μονη σου.

      Διαγραφή
    19. Αγαπητέ D. σε πολλά έχετε δίκιο - στο σύνολο έχετε άδικο. Και τα ΝΕΑ και πολύ περισσότερο ΤΟ ΒΗΜΑ υπήρξαν (και ελπίζω να συνεχίσουν) πολύτιμες πηγές ενημέρωσης και προβληματισμού. Το γράφω εγώ που ήμουν στέλεχος για πολλά χρόνια και παραιτήθηκα κατόπιν σύγκρουσης με τον Ψυχάρη. Θα χρειαζόμουν σελίδες για να απαριθμήσω τα ονόματα των κορυφαίων συνεργατών τους...

      Διαγραφή
  20. Καλες γιορτες κ. Δημου και με υγεια το 2017. Σας διαβαζω απο μικρο παιδι, παρ'οτι υπηρξε ενα κενο δεκαετιων, μεχρι πριν περιπου 10 χρονια που τυχαια βρηκα το nikos dimou blog και αρχισαμε μια μακρα συζητηση με εσας και πολλους διαδυκτιακους φιλους. Ελπιζω ολοι να ειναι καλα.

    Πολλοι που φυγαμε απο την Ελλαδα για σπουδες στο εξωτερικο και τελικα γιναμε πολιτες αλλων χωρων εχουμε περασει Χριστουγεννα (και οχι μονο) οπως εκεινα που περασατε εσεις στην Γερμανια σαν φοιτητης. Το κειμενο σας μου εφερε αυτες τις αναμνησεις. Ναι η δεκαετια του 1980 στην Αμερικη δεν ηταν ιδια με αλλες εποχες αλλα για πολλους φοιτητες, μακρια απο συγγενεις και σε ενα σκληρο περιβαλλον, η εμπειρια της μοναξιας και πεινας ηταν μαλλον η ιδια.

    Με θερμες ευχες,
    Andros, NY

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. και εβδομηκοντάκις επτά να ηταν οι ιστορίες, καλά θα΄τανε...

    Μιά δική μου : Στον βρεφονηπιακό σταθμό, προσφέρθηκε ένας να ντυθεί „Αγιος Βασίλης“ και να μοιράσει δωράκια στα πιτσιρίκια.
    -Γειά σας παιδιά !
    -Γειά σου ΆγιεΒασίλη!
    -Όχι δεν είμαι ο „ΑγιοςΒασίλης“, είμαι ο πατέρας της Χ και απλά μασκαρεύτηκα.

    Καμιά εικοσαριά ορθάνοιχτα πιτσιρικοστόματα του κοίταξαν άφωνα, μέχρι που απασχολήθηκαν με το άνοιγμα των δώρων κι έσπασε η αμηχανία τους.

    -"Νομίζετε ότι ήταν απαραίτητο να τους πείτε ότι δεν είστε ο ίδιος ο Αγιος προσωπικά"; Τον ρώτησα στο τέλος.
    -"Μα αυτή είναι η αλήθεια“ είπε κι έμεινα εγώ με τη σειρά μου „κάγκελο“.
    Αυτά που σκέφτηκα για να τον στολίσω, δεν τ' αφησα να βγούνε κατά έξω, χρονιάρες μέρες βλέπεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρίμα - μια φορά στη ζωή του έπαιξε ένα σπουδαίο ρόλο και το χάλασε!

      Διαγραφή
    2. Έπρεπε να τον κάνεις επί τόπου Άγιο Μπατσ ...ίλι!

      Διαγραφή
  22. Με κάθε αναδημοσίευση κάθομαι και τις διαβάζω, με το φόβο ότι αυτή τη φορά θα τις βαρεθώ – είναι κι εφτά! Φθάνοντας στο τέλος της έβδομης εύχομαι να υπήρχαν άλλες τόσες.

    > έχουμε ανταλλάξει το πιάνο της μάνας μου με ένα ντενεκέ λάδι

    Στη χώρα που παράγει δεκαπλάσιο λάδι απ' όσο χρειάζεται!

    > Το δώρο της Πίπση.

    Για την Πίπση υπάρχει και ποίημα.

    > ψάχνει - και τελικά έρχεται εκεί που καθόμουνα, νιαουρίζει παρακλητικά και πηδάει στην αγκαλιά μου. Η Πίπση - που τηρούσε πάντα την απόσταση ασφαλείας, τα τρία μέτρα!

    Είχε έρθει για να γεννήσει. Μέσα στην αγκαλιά μου πάλευε τρεις ώρες και έκανε τέσσερα μικρά γούνινα.


    Το ετοιμόγεννο ζώο θα διαλέξει το ασφαλέστερο δυνατό μέρος για να γεννήσει. Για την Πίπση αυτό ήταν η αγκαλιά του Νίκου Δήμου. Δεν πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να κάνει ζώο σε άνθρωπο.

    > Κι αρχίζουν να λένε τα κάλαντα, τα παλιά, τα γνήσια.

    Ποια ακριβώς; Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. > Κι αρχίζουν να λένε τα κάλαντα, τα παλιά, τα γνήσια.

      Ποια ακριβώς; Ευχαριστώ.
      αααααυτό [που έλεγε και μια παλια διαφημιση του οικοδεσπότη] για παράδειγμα:

      ΑΠΟΨΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

      Απόψιν,απόψιν τα μεσάνυχτα
      σηκώθηκα να γράψω,τρυγωνάκι μου
      σηκώθηκα να γράψω στο πουλάκι μου.
      Και κοντυ-και κοντυλιά δεν έριξα
      χωρίς ν'αναστενάξω,τρυγωνάκι μου
      χωρίς ν'αναστενάξω,για σέ πουλάκι μου.
      Συλήβρια-Συληβριανή μου Παναγιά
      στο μπόι σου λαμπάδα,τρυγωνάκι μου
      στο μπόι σου λαμπάδα,για το πουλάκι μου.
      Φύλαγε-φύλαγε την αγάπη μου
      που ειναι μακρυά στα ξένα,τρυγωνάκι μου
      που είναι μακρυά στα ξένα,το πουλάκι μου.

      Διαγραφή
    2. Δεν ήταν αυτά (τα ωραιότατα) που παραθέτει ο Τσίγκας. Ήταν τα κλασικά ("Καλήν εσπέραν άρχοντες...") αλλά τραγούδισμένα σε έναν άλλο τόνο, όπως τα άκουγα παιδί...

      Διαγραφή
    3. Εν τω μεταξυ αυτά στα οποία παρέπεμψα Νίκο δεν πρέπει να 'ναι "κανονικά" κάλαντα της Ανατολίας [νομιζω είναι απο τη Σινασό και χορέυονται και σαν συρτός]. Τα ειχα δει ωστόσο σε δίσκο με χριστουγενάτικα παλιότερα αλλα όλο τους το πνευμα είναι τόσο θλιμμένα ...εορταστικό ώστε αμέσως τα ενέταξα εντός μου μεσα σε Χριστουγεννιάτικο πλαίσιο...
      Δεν γουστάρω γιορτές για "χάχες" αλλά για βαθειά συναισθανόμενους ...
      Αυτό το "και κοντυλια δεν έβαλα..." μου ραγίζει την καρδιά...

      Διαγραφή
    4. Ωραία είναι, αλλά είναι κάλαντα; Και τι σχέση έχει η Σινασός της Καππαδοκίας, σχεδόν στο κέντρο της Τουρκίας, με την παραθαλάσσια Συληβρία της Ανατολικής Θράκης;

      Διαγραφή
    5. Ω, ρε Λυκε γλυκέ μου άσε με να πω και κανα ψεμα...
      Γράφω: #δεν πρεπει ναναι κανονικά καλαντα# (εγω ταχω εντάξει εκεί , στο αυθαιρετο "περιοδικό μου σύστημα" των στοιχείων).
      Λοιπόν ιδες εδω
      http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=23494
      αναφερονται ως Καπαδοκικα [ήγουν Ανατολία]
      οι στιχοι διαφερουν...
      Αφου το ξερεις τα ταργουδια κανουν βόλτες.
      Καποτε είχα ακουσει το Μαρόκο [Μαρακες] τη μουσική του "από ξένο τόπο κι απ' αλαργινό"...

      Διαγραφή
    6. Τον πρώτο μου περιοδικό πίνακα των στοιχείων τον βρήκα σε ένθετο στην εφημερίδα Τα Νέα.

      Διαγραφή
    7. > οι στιχοι διαφερουν...

      Ίσως τότε η αναφορά στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Συληβριανής να προστέθηκε στην Πόλη από μέλος τής εκεί ακμάζουσας κοινότητας Σινασιτών.

      Διαγραφή
    8. > Καποτε είχα ακουσει το Μαρόκο [Μαρακες] τη μουσική του "από ξένο τόπο κι απ' αλαργινό"...

      Εγώ πάλι το ήξερα ως τουρκικό παραδοσιακό (Üsküdar'a gider iken aldı da bir yağmur). Υπάρχει πράγματι και στ' αραβικά.

      Διαγραφή
    9. Σαφώς το τραγούδι είναι τουρκικό παραδοσιακό και ως τέτοιο με ελληνικούς [και απολύτως σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ο ύ ς] στίχους μετακόμισε εδω με την προσφυγιά...

      ΥΓ. Άκουγα σήμερα [γιορτινή μέρα όπου υποτίθεται μαλακώνουν κι οι πιό σκληρές καρδιές] τον "τηλεοπτικό Πρόεδρο" της Βαραβακείου Τσιρώνη να λέει στην φρικτά λαϊκιστική εκπομπή του Αυτιά [μπλιάχχχχ] πως τον πείραξε ότι του έψαλλαν "Συριάκια" τα κάλαντα. "Αφού δεν τα αισθάνονται μωρέ..." [ Οι λέξεις του...]
      Επειγόντως να πάνε να του τραγουδήσουν ελληναράδες- φούντα -φέσι -γαλανόλευκη να το ευχαριστηθεί ο άνθρωπος που του χάλασαν τη γιορτή τα "Συριάκια"!

      Διαγραφή
    10. Κρίμα για όσους ανθρώπους δεν μπορούν να δούν ότι όλα τα παιδάκια ανεξαρτήτως θρησκείας και εθνικότητας δικαιούνται να χαίρονται ακόμα και με έθιμα που θεωρούμε "δικά" μας.

      Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους φίλους του blog και ειδικά στον οικοδεσπότη μας, Νίκο Δήμου, παρ'όλο που δεν του αρέσουν οι γιορτές.

      Διαγραφή
    11. Λοιπόν, υπάρχει ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ γι' αυτό το τραγούδι. Περιδιαβαίνοντας τα Βαλκάνια η Βουλγάρα σκηνοθέτις πληροφορείται πως το τραγούδι είναι
      • παραδοσιακό τουρκικό από την Πόλη,
      • όχι, όχι, παραδοσιακό ελληνικό από τη Λέσβο είναι,
      • τρελοί είστε μού φαίνεται, φυσικά και είναι παραδοσιακό αλβανικό από την Κορυτσά,
      • όχι βέβαια, παραδοσιακότατο βοσνιακό είναι,
      • α πα πα, είναι αυθεντικό σερβικό για μία τσιγγάνα, που το κλέψανε οι Βόσνιοι,
      • αποκλείεται, είναι παραδοσιακό ανυπαρκτινό για την Πάτσα, που ήταν περίφημη για την ομορφιά της,
      • και τέλος είναι το τραγούδι των Βουλγάρων επαναστατών κατά του τουρκικού ζυγού κι όποιος το έχει για τούρκικο θέλει κρέμασμα.

      Η βαλκανική αντίφαση σ' εβδομήντα λεπτά. Κοινότητα πολιτισμού αναμεμιγμένη μ' εθνικισμό που την αρνείται.

      Ποιανού είναι το τραγούδι;

      Διαγραφή
    12. Εκπληκτικό εύρημα "Λύκε"... Το έιδα σε γρηγορο πέρασμα. Απκαλυοτικες οι επισημανσεις σου.
      Τα μουσικολογικά στοιχεία του τραγουδιού παραπεμπουν σε Ανατολή (Τουρκία εν προκειμενω) και φυσικό είναι να έχει διασπαρεί στα κατεχόμενα μέρη από διακινουμενους παντού στα Βαλκάνια ή να μεταφέρθηκε με τους προσφυγες στην Ελλάδα...
      Με εντυπωσιάζει ό απίθανος έλληνας λαϊκός τραγουδιστής που τραγουδά και δεν διστάζει να το μετατρέψει σε αμανέ ενω στην Αλβανία το ίδιο τραγούδι γίνεται σχεδόν λυρικό-οπερατικό άσμα...

      Διαγραφή
    13. Καλά - ο Λύκος μας έχει ταπώσει όλους. Τι ευρυμάθεια, τι γλωσσομάθεια, τι ερευνητικό πνεύμα! Είμαστε πολύ υπερήφανοι που μας τιμά!

      Διαγραφή
    14. Αυτόν τον καιρό διαβαζω το : Ο φιλόσοφος και ο λύκος

      Του πάει του Ein Steppenwolf...

      Διαγραφή
  23. Στη χώρα όπου αν οι δάσκαλοι αγγίξουν ένα μαθητή (μπορεί και να) θεωρείται σεξουαλική παρενόχληση περιμένεις αυτοδικία ;
    Αν όμως στα όποια μπινελικοεπίθετα προσθέσεις τη φράση : „κατά τη γνώμη μου“ είσαι νομικά ΟΚ. Ε, εκείνη την ώρα δε μου΄ρθε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Καλές γιορτές και οι απαισιόδοξοι ας έχουν υπόψιν οτι σαν ανθρωπότητα δεν τα πάμε και τόσο άσχημα, συνολικά:

    https://ourworldindata.org/wp-content/uploads/2016/12/World-as-100-people-2-centuries-1.png

    (source: https://ourworldindata.org/a-history-of-global-living-conditions-in-5-charts/)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. E οχι και δεν τα πάμε καλά - οι πίνακες δείχνουν όλοι τεράστια βελτίωση σε κάθε δείκτη...

      Διαγραφή
  25. "... Πλὴν δὲν τὸν εἶδεν οὔτε αὐτὸς οὔτε κανεὶς ἄλλος. Κ' ἐπάνω εἰς τὴν χιόνα ἔπεσε χιών. Καὶ ἡ χιὼν ἐστοιβάχθη, ἐσωρεύθη δύο πιθαμάς, ἐκορυφώθη. Καὶ ἡ χιὼν ἔγινε σινδών, σάβανον.

    Καὶ ὁ μπαρμπα−Γιαννιὸς ἄσπρισεν ὅλος, κ' ἐκοιμήθη ὑπὸ τὴν χιόνα, διὰ νὰ μὴ παρασταθῇ γυμνὸς καὶ τετραχηλισμένος, αὐτὸς καὶ ἡ ζωή του καὶ αἱ πράξεις του, ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ, τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερῶν, τοῦ Τρισαγίου."

    Α. Παπαδιαμάντης, «Ο έρωτας στα χιόνια», Απάντα ΙΙΙ, επιμ. Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος, Αθήνα, Δόμος, 1989, σσ. 105−110

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ισως το καλύτερο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη!
      Εδώ από την αλησμόνητη Σαπφώ Νοταρά σε σπουδαία ανάγνωση:
      το 1ο μέρος
      το 2ο μέρος




      Διαγραφή
    2. Υπέροχη η Σαπφώ Νοταρά - η δεύτερη καλύτερη "Παπαδιαμαντική" φωνή μετά από αυτή του αείμνηστου Νίκου Παρασκευά, ΄παλαιού ηθοποιού του Εθνικού Θεάτρου που τον άκουγα τις δεκαετίες του '40 και'50. Μάταια ψάχνω να βρω ηχογραφήσεις του.

      Διαγραφή
    3. Πάρα πολύ υλικό (μέρος του σπανιότατο) σχετικά με τον Παπαδιαμάντη υπάρχει διαθέσιμο στο site της Εταιρίας Παπαδιαμαντικών Σπουδών

      Διαγραφή
  26. Κύριε Δήμου, γράψτε μια καινούρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως του χρόνου - αλλά θα πρέπει να προσθέσω δύο, γιατί το 8 δεν μου πάει. Και πρέπει να θυμηθώ γεγονότα - όλες αυτές είναι από τη ζωή μου...

      Διαγραφή
  27. κ. Δήμου,
    ίσως μία θα μπορούσε να ήταν για τα πρώτα Χριστούγεννα μετά τη μεγάλη επέμβαση στη Φρανκφούρτη...(αν και θα 'ταν σίγουρα μελαγχολική)...

    Χ. Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Με τους μεγάλους ποιητές (του στίχου και της μουσικής) μία φορά να συναντηθεί κανένας. Η μια φορά αέρας είναι δροσερός. Πέρασε και δεν επανέρχεται. Δύο φορές είναι παράγκα. Βέβαια καθένας ότι θέλει θα κάνει και θα ζήσει αλλά το σωστό είναι φορά μία. Εμείς, οι οποίοι, που δεν έχουμε συναντήσει κανέναν, νιώθουμε πολύ καλά, πάρα πολύ καλά, στο μηδέν της υγείας μας, και μας αρέσει. Και με τους γράψαντας στα έντυπα, ποτέ. Καλύτερα. Δεν τα διαβάσαμε, επίσης. Τι συμφορά. Λένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. "Τσίπρας: Δεν θέλω τα κάλαντα του... ευρώ, θέλω τα παραδοσιακά
    Δεν άρεσε το Jingle Bells"

    Πρόκειται για καθ' εαυτού ανόητο όν.
    Προφανώς ετοιμάζεται για ηρωική έξοδο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Όχι ανόητο αγαπητέ Νώντα. Ιδεοληπτικό, δογματικό ον, που ξέρει ότι (δυστυχώς) ένα μεγάλο μέρος αυτού του λαού αρέσκεται σ' αυτούς τους ψευτοτσαμπουκάδες.

    Χ. Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Αναγγελία χαράς η γέννηση θεανθρώπου. Άρα θα θυμηθώ το ποίημα του Νίκου Καρούζου:

    ΨΥΧΟΛΕΘΡΟΣ

    Μαύρα Χριστούγεννα· κατεδάφιση και λυπομανία
    διαθέτω όμως και ένα λαχείο
    δήθεν ελπίζοντας
    λένε και τ’ αστέρια
    σαχλαμάρες ανώδυνες και του τάφου λιακάδες
    εγώ θεωρήθηκα μυριάδες χιλιόμετρα μελανιασμένα πλην(;)
    ακριβώς απ’ αυτή την ακινησία οπού είμαι.
    δυσκολεύω τα χρώματα πρέπει
    να αντικρούσω πάραυτα το χλώριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Η αγάπη μπορεί να περιμένει ως την Πρωτοχρονιά
    --------------------------------------------------------------------------

    Αγαπημένη μου Μαρία,

    Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκα για την απόφασή σου να επιστρέψεις, έστω δοκιμαστικά, στην πατρίδα και μάλιστα τόσο σύντομα!
    Η αλήθεια είναι ότι, ζώντας εδώ θα την βρεις αρκετά αλλαγμένη στα πολιτικά (όχι όμως και στα υπόλοιπα). Κακά τα ψέματα, το 2027 δεν είναι ίδιο με το 2017, όταν εσύ πήρες το δρόμο για το Τορόντο κι εγώ για την Αθήνα. Τότε η Κύπρος μας ήταν ακόμη διαιρεμένη ενώ τώρα διανύει τον πέμπτο της χρόνο ενωμένη και αισιόδοξη! Τότε εσύ ήσουνα επίδοξη δημοσιογράφος κι εγώ μαθητευόμενη οδοντίατρος. Ενώ τώρα και εσύ πρόκοψες στο πανεπιστήμιο του Τορόντο κι εγώ δεν ζω πλέον στην ανέχεια.
    Εσύ μπόρεσες κι έγινες περιζήτητη καθηγήτρια και μάλιστα από πολύ μικρή (πάντα ήσουν χαρισματική - γι΄ αυτό τώρα σε ζητάει επίμονα και το Πανεπιστήμιο Κύπρου) κι εγώ χάρη σ΄ εσένα και στον μπαμπά σου, που μπήκατε εγγυητές, μπόρεσα και έστησα ένα πολύ αξιοπρεπές οδοντιατρείο στο χωριό, το εξόφλησα σε ένα χρόνο και μπορώ να πω ότι επαγγελματικά νιώθω αρκετά τυχερή σε σημείο να βλέπω τον εαυτό μου πλάι στους ανθρώπους που θεωρούνται ευκατάστατοι, κάτι που μου δίνει μεγάλη αυτοπεποίθηση και κυρίως με κάνει να νιώθω περήφανη που φάνηκα αντάξια της εμπιστοσύνης που μου δείξατε εσύ και ο μπαμπάς σου , ώστε να είμαι σε θέση να προσφέρω στους μεροκαματιάρηδες γονείς μου κάποιες στοιχειώδεις ανέσεις, όπως ιδιώτη νευρολόγο για την άρρωστη με πάρκινσον μητέρα μου, σύγχρονο διαμέρισμα δίχως ενοίκιο, οικιακή βοηθό, αυτοκίνητο που δεν αφήνει τον μπαμπά στο δρόμο και φυσικά τις καλύτερες... μασέλες και για τους δύο.
    Με ρωτάς πώς περνάω τις μέρες μου και σου έχω απαντήσει άπειρες φορές ότι η ζωή μου είναι απλή: πολλή δουλειά και ακόμη περισσότερο… γυμναστήριο και πισίνα. Εκεί συμφωνούμε απολύτως, αφού τα ίδια κάνεις κι εσύ! Ε, ένα σώμα που το έχουμε, καλά κάνουμε και το φροντίζουμε!
    Ο μπαμπάς σου μου λέει ότι μοιάζουμε σα πανέμορφες δίδυμες κι ότι του δίνει πολλή χαρά η παρουσία μου (τον επισκέπτομαι κάθε Πέμπτη απόγευμα μια δυο ώρες και τα λέμε). Θυμόμαστε τα παλιά. Στην τελετή, όταν έγινε ομότιμος καθηγητής απαίτησε τρεις πρώτες θέσεις, μπροστά-μπροστά για εμένα, τον μπαμπά και τη μαμά μου. Ο μπαμπάς δεν ήθελε να έλθει στην αρχή: «εγώ, κόρη μου, ένας υδραυλικός, τι δουλειά έχω εκεί μέσα; Και η μάνα σου με πάρκινσον, πώς θα την παρουσιάσω εκεί;» Ευτυχώς ο μπαμπάς σου ήταν ανένδοτος: «Γιαννή, η κόρη μου είναι μακριά και η γυναίκα μου θαμμένη, εσείς είστε η οικογένειά μου, πάρτε το χαμπάρι. Αν δε έλθετε και οι τρεις, δεν πάω ούτε κι εγώ»!
    Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή, αφιέρωσε το βραβείο που του έδωσε το πανεπιστήμιο στη μαμά σου που δεν ήταν εκεί για να χαρεί… Να μη σου τα πολυλογώ, αν και εγώ είχα άγχος για την παρουσία του μπαμπά μου και της μαμάς μου, ανθρώπων το χωρκού, στην αίθουσα τελετών, ωστόσο το αποτέλεσμα δικαίωσε τον πατέρα σου πέρα ως πέρα, ειδικά όταν καθίσαμε δίπλα του και πέρασαν δεκάδες συνάδελφοί του και παλαιοί φοιτητές του να τον συγχαρούν και μετά χαιρετούσαν εμένα, τον μπαμπά κα τη μαμά μου!!! Είχε και λίγη πλάκα επειδή το χέρι της μαμάς έτρεμε πολύ και δεν το πετυχαίνανε πάντα στη χαιρετούρα… Αχ, αυτός ο μπαμπά σου! Είναι τέλειος!


    ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανθρωπιστικός ορθολογισμός κι αγόρασα σχοινί
      τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα
      παραληρώντας πάνω στο σκαμνί
      στον τελευταίο ρόλο, του αυτόχειρα...

      Διαγραφή
  33. Αγαπημένη μου, Μαρία μου, πόσο ανυπομονώ να σε δω και να σε σφίξω στην αγκαλιά μου! Μου λείπεις. Δεν περνάει στιγμή που να μη σε σκεφτώ. Όταν έφυγες για το Τορόντο έκλαιγα για μία βδομάδα. Παραλίγο να χάσω την εγγραφή στην Αθήνα και τι θα έκανα μετά! Ευτυχώς η μαμά ειδοποίησε τη μαμά σου και εκείνη ήλθε και με νουθέτησε, ότι είμαστε νέα κορίτσια, ότι πρέπει να κοιτάμε μπροστά και όχι μόνο το χτες, ότι πρέπει από το χτες να αντλούμε δύναμη κι όχι να παραλύουμε από κατάθλιψη και τόσα άλλα σοφά… Από τότε διαβάζω τα βιβλία της. Όλα τα δοκίμια που έχει γράψει είναι συμπαγής σοφία. Τέτοια κείμενα τα γράφουν άνθρωποι που έχουν ζήσει σαράντα ζωές ή έχουν διαβάσει εκατομμύρια βιβλία! Μου είπε ότι και εκείνη λυπήθηκε μια φορά που έφυγες μακριά της, αλλά χάρηκε δέκα φορές που σε είδε να υλοποιείς τα όνειρά σου και ότι αν σε αγαπώ πραγματικά δεν θα πρέπει να αφήσω την αγάπη μου για σένα να γίνει αιτία της αποτυχία μου, αλλά αφετηρία για την προκοπή μου και άλλα πολλά που τα θυμάμαι με απέραντη ευγνωμοσύνη…
    Θυμάσαι που ήμασταν μικρέ και με ρωτούσαν ποιον θα παντρευτώ όταν μεγαλώσω κι εγώ έλεγα «τη Μαρία» και όλοι σκάγανε στα γέλια; Θυμάσαι; Μου το θυμίζει συχνά ο μπαμπάς σου όταν θέλει να κάνουμε πλάκα. Μα δεν μπορούσα να πω ψέματα! Ακόμη και τώρα αν με ρωτούσαν σοβαρά ποιον θέλω να παντρευτώ, πάλι θα έλεγα «τη Μαρία»! Τόση αγάπη σου έχω. Και δεν είναι από υποχρέωση για ό,τι έχει προσφέρει η οικογένειά σου σ΄ εμένα προσωπικά και στους γονείς μου. Το λέω επειδή το νιώθω.
    Αυτή όμως η αγάπη μου, Μαρία μου, δεν είναι καλός σύμβουλος. Επειδή εγώ νιώθω πολλή μοναξιά, θα προτιμούσα να επιστρέψεις στην Κύπρο και να συνεχίσεις εδώ την καριέρα σου, τη στιγμή που εδώ σου δίνουν θέση πρώτης βαθμίδας στις Πολιτικές Επιστήμες, μονιμότητα, μισθό υψηλότερο από αυτόν που σου δίνει τώρα το Παν. του Τορόντο.
    Από την άλλη, αγαπημένη μου, κρίνω ότι η κοινωνία μας δεν ξέρω αν θα μπορούσε να ανεχθεί το πνεύμα σου, την ανεξαρτησία σου, την προσωπική σου ζωή… Από μακριά η αγάπη μας ζει χωρίς εμπόδια. Έρχεσαι εσύ εδώ Χριστούγεννα και Πάσχα και κάνουμε κοινές διακοπές τον Αύγουστο στην Ευρώπη. Οι γονείς μου δεν έχουν πάρει χαμπάρι. Ο μπαμπάς σου ίσως κάτι υποψιάζεται. Αυτό όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να επιχειρήσουμε να ζήσουμε μαζί και ανοιχτά, όπως μου ζητάς, τη στιγμή μάλιστα που δεν είναι βέβαιο αν τελικά θα ταιριάξεις με το πνεύμα του Πανεπιστημίου Κύπρου, ίσως φύγεις κι εγώ τι θ΄ απογίνω που θα έχω καλομάθει...
    Εδώ, καλή μου, δεν είναι Τορόντο, είναι Λευκωσία ή μάλλον ούτε καν Λευκωσία δεν είναι – εγώ μένω στην Κάτω Παναγιά… Μπορεί για το κοσμοπολίτικο πνεύμα σου όλα αυτά να μη σημαίνουν τίποτε απολύτως. Άλλωστε και στη Λευκωσία το Πανεπιστήμιο είναι διαποτισμένο από φιλελεύθερη σκέψη και ανεκτικότητα. Για τις οικογένειές μας όμως και για τους συγγενείς μας και φυσικά για τους πελάτες μου, η αγάπη μας είναι «αφύσικη», η εκκλησία και ο Αρχιεπίσκοπός, με κάθε ευκαιρία καταγγέλλουν την ομοφυλοφιλία ως «διαστροφή» και «αμαρτία». Θα μου πεις πάλι ότι είμαι δειλή, ότι ντρέπομαι για εμάς κλπ κλπ. Δεν είναι όμως έτσι. Μαρία μου, εγώ ζω εδώ και εσύ εκεί, για την ώρα. Αν είναι να έλθεις οριστικά εδώ, θα πρέπει να έλθεις πρώτα επειδή το θέλεις, επειδή σου πηγαίνει η νέα πολιτική κουλτούρα που έχει ανάγκη η Ενωμένη Κύπρος, αν είναι να έλθεις εδώ θα πρέπει πρώτα να δεις την καριέρα σου, την αποστολή σου στην κοινωνία και μετά να δεις αν μπορούμε να ζήσουμε μαζί.

    ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Θα με πεις πάλι ότι είμαι ορθολογίστρια, ότι φοβάμαι ότι βάζω πρώτα τους άλλους και μετά την αγάπη μας, ότι συνεχώς νοιάζομαι για το τι θα πει ο κόσμος, ότι αυτό δεν είναι αγάπη, ότι όποιος αγαπάει αληθινά ρισκάρει ότι εσύ είσαι αποφασισμένη να πολεμήσεις για την αγάπη μας, να συγκρουστείς με τους πάντες…
    Εγώ όμως, Μαρία μου, με ξέρεις. Δεν μπορώ τις συγκρούσεις. Άσε τη μαμά μου, δεν καταλαβαίνει πλέον και πολλά. Αλλά στον μπαμπά μου τι θα πω, που κάθε λίγο και λιγάκι τον ρωτάνε οι καλοθελητές πώς γίνεται ένα ωραίο κορίτσι σαν τη Μαρία να μην βρίσκει άντρα… Πώς θα μπορέσω να κοιτάξω στα μάτια τον μπαμπά σου; Και τους άλλους ανθρώπους που είναι του χωριού και από αυτούς εξαρτάται η δουλειά μου, η αυτάρκειά μου, πώς θα το χειριστώ;
    Αχ, Μαρία μου, θα έπρεπε να ξέρεις πόσο με πληγώνεις ότι λες ότι δεν νοιάζομαι για σένα! Νοιάζομαι όμως για τους πατεράδες μου αλλά και για το τι επιπτώσεις ίσως θα έχει κάτι τέτοιο στην πελατεία μου. Μαρία μου, δεν μπορώ να ξαναζήσω στη μιζέρια – την οποία εσύ ευτυχώς δεν βίωσες ποτέ σου. Τώρα είμαι κάτι, έχω γίνει κάτι εδώ στην περιοχή, ενώ πριν ήμουνα το συμπαθητικό κοριτσάκι του Γιαννή του ηλεκτρολόγου. Τώρα έχω κύρος, οικονομική άνεση, ανεξαρτησία, πρωτόγνωρες καταστάσεις για μένα! «Μετά» τι θα έχω; Αν η δημοσιοποίηση της σχέσης μας έχει φριχτές επιδράσεις στην επικοινωνία μου με τον μπαμπά μου και τον μπαμπά σου και στην πελατεία μου; Πώς θα ζήσω; Και μη μου λες σε παρακαλώ ότι το παίζω άνετη, ότι θέλω να έχω το πάνω χέρι στη αγάπη μας, ότι εσύ με αγαπάς με πάθος ενώ εγώ είμαι χαλαρή, άνετη και γι΄ αυτό συγκρατημένη. Η καρδιά μου το ξέρει πόσο σε λαχταράει η αγκαλιά μου, πόσο σε ποθούν τα χείλη μου! Δεν αρκούν όμως μόνο αυτά, καρδιά μου. Θυμάσαι τη μανούλα σου που μας έλεγε, προφητικά ίσως, πως η αγάπη μόνο δεν φτάνει! Καλά… καλά… σταματάτω τα ηττοπαθή…
    Περνάω στα πολιτικά, όπου επίσης διαφωνούμε κάπως, αλλά όχι σε τραγικό βαθμό. Εδώ όμως ομολογώ ότι είναι το στοιχείο σου. Ό,τι ξέρω το έμαθα από εσένα. Χάρη στα βιβλία που μου σύστησες και στη γνωριμία με εκείνο το φιλόσοφο του οποίου μου πρότεινες τα βιβλία του και τα διάβασα όλα. Είχες δίκιο, πάντα έχεις δίκιο, η μαμά σου είχε όλα τα βιβλία του στη βιβλιοθήκη της και μάλιστα με αλφαβητική σειρά ανά τίτλο. Ο άνθρωπος αυτός, αν και δεν έχω την παιδεία για να το τεκμηριώσω, κρίνω ότι ήταν πολύ σοφός. Τελευταία ξαναδιαβάζω τις «Ασκήσεις Ελευθερίας» και το «Μικρό εγχειρίδιο ορθολογισμού». Αυτά τα βιβλία του τα χρησιμοποιώ ως αντίδοτο στον έμφυτο συντηρητισμό μου που μου λέει ότι καλά ήμασταν πριν τη λύση, ότι τώρα με την Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία συναντάμε μόνο δυσκολίες κλπ κλπ. Τα έχουμε ξαναπεί.

    ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ό,τι λες εσύ τώρα, αυτό πίστευε και η μανούλα σου, τα ίδια λέει και ο Δήμου στα βιβλία του: η Ενωμένη Κύπρος θα έχει μέλλον εάν και εφόσον απαλλαγεί από τους εθνικισμούς και πολιτευθεί ως ανοιχτή κοινωνία, δίχως αποκλεισμούς, ορθολογικά και με αποδοχή της διαφορετικότητας.
    Μαρία μου, αγάπη μου, όλα αυτά ακούγονται πολύ ωραία και συμφωνώ. Σου θυμίζω όμως ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν απομένει μόνο η Γερμανία, η Γαλλία και η Αυστρία αφενός και αφετέρου (από ανάγκη) η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα και εμείς. Τι απέγιναν οι άλλες χώρες; Εσύ το είπες: τις σάρωσε ο εθνολαϊκισμός! Και τι θα απογίνουμε αν διαλυθεί εντελώς η ΕΕ; Ποιος θα εγγυηθεί την οριστική αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων που έπρεπε να έχουν αποχωρήσει από πέρσι και δεν τον κουνάνε; Από την άλλη, οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή η εξέλιξη δεν εμποδίζει την ομαλή συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ότι τα ΗΕ αναγνωρίζουν το θετικό ρόλο της ελληνοκυπριακής πλευράς και ότι η λογική των επιδοτήσεων που επιβραβεύουν τους συναινούντες στην διακυβέρνηση είναι πολύ έξυπνο! Από τότε που η ΕΕ καθιέρωσε το μέτρο αυτό, η Τουρκία έπαψε να παρακινεί τους Τουρκοκυπρίους προς αλλότριες πολιτικές.
    Αγαπημένη μου, ξέρω ότι έχεις ένα σωρό υποχρεώσεις και δεν χρειάζεται να αποκριθείς στο φλύαρο μέιλ μου. Άλλωστε θα τα πούμε την Πρωτοχρονιά από κοντά και θα γιορτάσουμε μαζί τον μπαμπά σου! Αν δεν μπορέσεις να μείνεις μέχρι των Φώτων, έρχομαι εγώ για λίγες μέρες μαζί σου στο Τορόντο να σε βοηθήσω να τακτοποιήσεις τα πράγματά σου. Είτε εδώ είτε εκεί, θα τα ξανασυζητήσουμε πάλι όλα εκτενώς ίσως και με πάθος, όπως θέλεις, καρδιά μου!

    Σε ποθώ, σε φιλώ, σε λατρεύω,
    η Αναστασία σου!

    26 Δεκεμβρίου 2026

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεκέμβριος 2016

      Περιμένω με χαρά τα κορίτσια να έρθουν για την Πρωτοχρονιά. Φέτος θα έχουμε και ένα άλλο γεγονός να γιορτάσουμε. Θα υπογράψουν το σύμφωνο συμβίωσης και μετά θα κάνουν μία μικρή γιορτή στο σπίτι μας. Πόσο τυχερές είναι και οι δύο που μεγάλωσαν σε οικογένειες που τις δέχονται και τις αγαπούν, που δεν τις κρίνουν ούτε ντρέπονται για εκείνες.

      Ευχαριστώ, Κάπα, που τα συγκινητκά γράμματα της Αναστασίας ήταν η αφορμή να γράψω αυτό το σχόλιο.

      Διαγραφή
    2. Να λοιπόν που θέλατε κι άλλη ιστορία. Την έγραψε ο Κάπα - και με συμπλήρωσε!

      Διαγραφή
  36. Ο Don γιος της Πίπσης. Εξερευνητής του κόσμου των ανθρώπων, αλάνθαστος συννεφοστοχαστής και κυκλικός τομέας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.