ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!

Η θέα από το μπαλκόνι μας

Αυτή την αρχή την έχω τηρήσει για δεκαετίες – φέτος ήρθαν έτσι τα πράγματα που δεν μπορούσα να την τηρήσω.

Όλα τα μέρη που πηγαίναμε συνήθως ήταν «φούλη μπούκντ» (ελληνική έκφραση πια) και καταλήξαμε στο Booking.com. Πολύ χρήσιμο για να ξετρυπώνει κενά και ευκαιρίες – και πρέπει να πω πάντα σωστό (ως τώρα) στις δοσοληψίες του (και επιστροφές προκαταβολών και τροποποιήσεις κρατήσεων, κλπ.).

Στην σύζυγο αρέσει η θάλασσα – εμένα το βουνό. Η ιδανική λύση: το Πήλιο. Ίσως το πιο ωραίο δασωμένο βουνό της Ελλάδας με άφθονες και όμορφες παραλίες. Η Booking μας ξετρύπωσε ένα Boutique Hotel στον Άη Γιάννη, που έμοιαζε πολύ ωραίο. Διαθέσιμο: μόνον ένα δωμάτιο και σπεύσαμε να το κλείσουμε.

Πυκνή δόμηση - πάλι από το μπαλκόνι

Αν ήταν Ιούνιος ή Σεπτέμβριος μπορεί να είχαμε περάσει υπέροχα. Οι προϋποθέσεις υπήρχαν: Το ξενοδοχείο ήταν πράγματι χαριτωμένο και εξυπηρετικό, η θάλασσα του Αη Γιάννη διαυγής και καθαρή με ψιλό βοτσαλο (και δίπλα το «Παπά Νερό» με την άμμο) και το βουνό από πάνω οργίαζε με τα μεγάλα του δέντρα.

Αλλά ήταν Αύγουστος.

Το μοναδικό δωμάτιο που νοικιάσαμε (πολύ όμορφο με ξύλινο ταβάνι και μασίφ πορτοπαράθυρα) είχε την ωραιότερη θέα – αλλά αυτή η θέα απείχε 100 (ακριβώς!) σκαλοπάτια από την ρεσεψιόν και τους κοινόχρηστους χώρους (κι άλλα 15 από τον κύριο δρόμο και την θάλασσα). Το ξενοδοχείο ήταν κτισμένο σε πλαγιά με τα δωμάτια σκαρφαλωμένα το ένα πάνω από το άλλο. Αυτό δεν μας το έκρυψαν ούτε η Booking ούτε οι ξενοδόχοι. Η λύση που προτάθηκε από τους δεύτερους, ήταν να χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο. Υπήρχε το πάνω παρκινγκ (ακριβώς έξω από το δωμάτιο) και το κάτω.

Ναι, αλλά ήταν Αύγουστος!

Το επάνω παρκινγκ ήταν ο ...δρόμος. (Ο Αη Γιάννης περιβάλλεται από ένα μεγάλο περιφερειακό μονόδρομο (3-4 χιλιόμετρα). Το κάτω πάρκινγ ήταν μία μικρή μάντρα που χωρούσε ελάχιστα αυτοκίνητα – κι αυτό υπό τον όρο να αφήσεις τα κλειδιά στη ρεσεψιόν και να τα βολεύουν «τα παιδιά».

Την πρώτη μέρα βρήκαμε θέση στο «επάνω παρκινγκ» και ξεφορτώσαμε. Από εκεί και πέρα όλη η σκέψη μας ήταν αν θα βρούμε θέση επάνω (για να πάμε στο δωμάτιο) ή κάτω (για να κάνουμε μπάνιο και να φάμε).

Διότι ήταν Αύγουστος και στον Αη Γιάννη κυκλοφορούσαν μερικές δεκάδες χιλιάδες τουρίστες και περίπου ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα. Πρέπει ο κάθε επισκέπτης να είχε τουλάχιστον από δύο. Το ένα το παρκάριζε μόνιμα κάπου για να πιάνει μία θέση και με το άλλο κυκλοφορούσε. Όλα τα πάρκιγκ (ναι, υπήρχαν!) όλη η περιφερειακή λεωφόρος, όλη η παραθαλάσσια οδός (χιλιόμετρα) ήταν φίσκα. Και αν δεν έβρισκες θέση έπρεπε να ξανακάνεις τον γύρο του μονόδρομου των πολλών χιλιομέτρων πάλι και πάλι, πάνω στο βουνό, κάτω στη θάλασσα, μέχρι να βρεις ένα κενό. Ένιωθα σαν πιλότος της φόρμουλα ένα, που κάνει σιρκουί.

Το ψιλό βότσαλο της παραλίας του Άη Γιάννη

Φτάσαμε στο σημείο να βάζουμε ξυπνητήρι, να σηκωθούμε νωρίς μήπως βρούμε θέση!

Ε δεν αντεχότανε αυτό. Οι επτά ημέρες έγιναν τέσσερεις. Κάναμε και μία δοκιμή να μετακομίσουμε στα Χάνια (για αλλαγή) αλλά κι αυτό δεν μας βγήκε. Η αλλαγή από τους 36 βαθμούς στους 16 είναι λίγο άγρια. Ψιλόβρεχε. Στο ξενοδοχείο μένανε οι ακαδημίες εφήβων του Ολυμπιακού και άλλων ομάδων. Οι τρεις ημέρες έγιναν μία.

Ποτέ πια τον Αύγουστο!

Ο Μυλοπόταμος από ψηλά (μόνο).

Υ. Γ. Για να μην φανεί μόνον η άρνηση. Είχαμε και δύο καλές εμπειρίες: 

Γνωρίσαμε δύο χαριτωμένους ανθρώπους με ένα υπέροχο σπίτι και φάγαμε δύο φορές καταπληκτικά: μία μαζί τους και μία στην ταβέρνα «Η Συνάντηση», στον Κισσό.