Με την Κική Δημουλά έχω μία περίεργη σχέση. Ενώ είναι
μεγαλύτερή μου (στην ηλικία, φυσικά και στην ποίηση) την βλέπω σαν παιδί μου,
αφού ήμουν ο πρώτος που την πρόσεξε, που μίλησε και έγραψε γι αυτήν. Το δοκίμιό
μου «Στην τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας» που κυκλοφόρησε το 1990 ήταν η πρώτη
εκτενής ανάλυση της ποίησής της και όπως φαίνεται ισχύει ακόμα. Έτσι επελέγη
πρόπερσι από τον ιστορικό εκδοτικό οίκο Gallimard ως πρόλογος για την γαλλική
επιλογή των ποιημάτων της, και υπάρχουν πολλές αναφορές σε αυτό στην
νεα Αμερικανική έκδοση “The Brazen Plagiarist”
(Yale University Press, μετάφραση Cecile Inglessi Margellos & Rika Lesser).
Ας αφήσουμε και την φράση που είχα ξεστομίσει πριν 25 χρόνια
και η οποία την συνοδεύει παντού: «Η Κική Δημουλά είναι η μεγαλύτερη ποιήτρια
της ελληνικής γλώσσας μετά τη Σαπφώ». Φράση όμως που δικαιώθηκε όταν ο ίδιος ο Gallimard έβγαλε
μία ανθολογία της παγκόσμιας γυναικείας ποίησης που αρχίζει με την Σαπφώ και
τελειώνει με την Δημουλά.
Την αμερικάνικη έκδοση γιορτάσαμε χθες στο Μέγαρο Μουσικής. Νομίζω
πως ποτέ έλληνας ποιητής δεν γνώρισε τέτοια αποθέωση. (Οι πανηγυρισμοί για τον
Ρίτσο στα γήπεδα είχαν και πολιτικό χαρακτήρα). Πάνω από χίλιοι ακροατές
(κατάμεστη η αίθουσα Τριάντη), δυόμιση ώρες οπτικοακουστική πανδαισία και το
χειροκρότημα να μην σταματάει με τίποτα.
Η γιορτή αυτή ήταν το δημιούργημα ενός δαιμόνιου ανθρώπου.
Καλός ποιητής λυρικός και σατιρικός, βραβευμένος πεζογράφος και δοκιμιογράφος
(με ιδιαίτερα ευαίσθητες αναφορές σε θέματα μουσικής και γεύσης) είναι
παράλληλα και ιδιοφυής οργανωτής καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Καθόλου εύκολο αυτό
το τελευταίο – είναι κάτι ανάλογο με την τέχνη της σκηνοθεσίας. Μετέτρεψε την
ποίηση της Δημουλά σε ακρόαμα και θέαμα επιστρατεύοντας ηθοποιούς και
παρακινώντας σημαντικούς συνθέτες και σκηνοθέτες να δουλέψουν επάνω σε αυτήν.
Το όνομα αυτού: Γιάννης Ευσταθιάδης. Φίλος και συνοδοιπόρος
εδώ και σαράντα χρόνια τον νιώθω κι αυτόν σαν παιδί μου, μια και προηγήθηκα
στην τέχνη και της γραφής και της διαφήμισης. Έτσι στην χθεσινή εκδήλωση
κρυμμένος στον εξώστη καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι που δύο αγαπημένοι άνθρωποί
μου με τους οποίους με συνδέουν τόσα πράγματα, είχαν την τιμητική τους. Φυσικά,
σταρ και άξονας της βραδιάς ήταν η ανεπανάληπτη Κική και η μεταφράστριά της
(εννοώ την Σεσίλ που είχε το κύριο βάρος). Ωστόσο κάτι έπρεπε να γραφτεί και για
τον Γιάννη που δημιούργησε αυτή την ιστορική (ήδη) βραδιά.
__________________________________________
Το κείμενό μου για την Δημουλά βρίσκεται εδώ: http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=2&time_id=82&cat_id=2
