Το τελευταίο μου άρθρο στην Lifo ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Οι σχολιαστές στην LiFO ήταν μοιρασμένοι (οι περισσότεροι θετικοί) αλλά σε άλλα μέσα (blogs,facebook,twitter) υπερίσχυσε η αρνητική στάση. Μάταια έγραφα ήδη στο άρθρο ότι με απασχολούσε μόνο το μεταρρυθμιστικό έργο του Κεμάλ - κι ότι βεβαίως ήμουν εναντίον του μια και υπήρξε δικτάτορας και εχθρός μας. Μάταια πρόσθεσα και ένα διευκρινιστικό σχόλιο για το θέμα. Πολλοί αναγνώστες στάθηκε αδύνατον να κάνουν τον διαχωρισμό και με κατέκριναν ως θαυμαστή και υπερασπιστή του Κεμάλ, φορτώνοντάς του και πολλά που ουδέποτε διέπραξε (π. χ. την γενοκτονία των Αρμενίων - έγινε πριν από αυτόν).
Οι αντιδράσεις αυτές αποδεικνύουν δύο πράγματα:
α) ότι μας είναι αδύνατον να παρατηρήσουμε ψύχραιμα και αντικειμενικά οτιδήποτε έχει σχέση με την ιστορία μας - πράγμα απαραίτητο για να την κατάλαβουμε σωστά.
β) ότι όταν διαφωνούμε με μία άποψη δεν μας αρκεί να διατυπώνουμε την διαφωνία μας - αλλά νιώθουμε την ανάγκη να επιτεθούμε στο άτομο που την διατύπωσε. Το πανάρχαιο argumentum ad hominem, που δεν συζητάει το περιεχόμενο μίας τοποθέτησης αλλά βρίζει αυτόν που την διατύπωσε, καταστρέφει κάθε διάλογο. Μέσα στο βόθρο και την λάσπη, τι συζήτηση να κάνεις;
Για όσους δεν το είδαν, το άρθρο είναι εδώ: http://www.lifo.gr/mag/columns/5195
Οι αντιδράσεις αυτές αποδεικνύουν δύο πράγματα:
α) ότι μας είναι αδύνατον να παρατηρήσουμε ψύχραιμα και αντικειμενικά οτιδήποτε έχει σχέση με την ιστορία μας - πράγμα απαραίτητο για να την κατάλαβουμε σωστά.
β) ότι όταν διαφωνούμε με μία άποψη δεν μας αρκεί να διατυπώνουμε την διαφωνία μας - αλλά νιώθουμε την ανάγκη να επιτεθούμε στο άτομο που την διατύπωσε. Το πανάρχαιο argumentum ad hominem, που δεν συζητάει το περιεχόμενο μίας τοποθέτησης αλλά βρίζει αυτόν που την διατύπωσε, καταστρέφει κάθε διάλογο. Μέσα στο βόθρο και την λάσπη, τι συζήτηση να κάνεις;
Για όσους δεν το είδαν, το άρθρο είναι εδώ: http://www.lifo.gr/mag/columns/5195
